Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ''ΑΛΟΙΜΟΝΟ''

Με τη θυσία άντεξε η Ορθοδοξία, με τη θυσία θ’ αντέξει. Δεν καταλαβαίνουμε ότι το ζητούμενο σήμερα είναι να δώσουμε μια θυσιαστική μαρτυρία. Προτιμούμε να μοιρολογούμε: “Αλοίμονο, κοίτα τι γίνεται! Αλοίμονο τι ξεδιαντροπιά υπάρχει! Αλοίμονο καταστρέφεται η οικογένεια ! Αλοίμονο θέλουν να βγάλουν τις εικόνες από τα σχολεία, αλοίμονο, αλοίμονο!”


Η πνευματική μας ζωή περιορίζεται σε εκατοντάδες αλοίμονο, αντί να καταλάβουμε ότι πρέπει να δώσουμε τη θυσιαστική μαρτυρία, όπως έκαναν οι Άγιοι Πατέρες, όπως έκανε ο Μέγας Αντώνιος τον καιρό των αιρέσεων, τον καιρό των διωγμών, βγήκε από την έρημο να δώσει την ορθή μαρτυρία. Και ωστόσο, κατά θέλημα Θεού, δεν έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου, αλλά έδωσε τη μαρτυρία του.
Εμείς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο: αντί να δώσουμε την καλή μαρτυρία για να μας προστατεύσει ο Θεός, φυλάμε τον εαυτό μας και αρνούμαστε το Θεό. Αν η Εκκλησία δεν είχε μάρτυρες το τέλος του κόσμου θα είχε έρθει προ πολλού. Επειδή μόνο με τη θυσιαστική μαρτυρία άντεξε η πίστη.

Αν εμείς δεν τρεφόμαστε από το παράδειγμα των μαρτύρων του τελευταίου (κομμουνιστικού) διωγμού και των προηγούμενων διωγμών, δε θα μπορέσουμε ν’ αντέξουμε στον αναίμακτο διωγμό που ήδη έχει αρχίσει. Και αν θα έχουμε και ένα αιματηρό διωγμό, τότε είναι που δεν θ’ αντέξουμε.

Αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε τον αιματηρό διωγμό. Η Εκκλησία διώκεται από το διάβολο εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Με αίμα ή χωρίς αίμα, δεν έχει σημασία. Ποτέ ο διάβολος δεν άφησε ήσυχους τους χριστιανούς. Αυτός χτύπησε τον Μ. Αντώνιο τόσο πολύ που ίσα που άντεξε τα χτυπήματα. Όταν μετά φανερώθηκε ο Χριστός στον άγιο, εκείνος τον ρώτησε: “Που ήσουν Κύριε; Γιατί μ’ εγκατέλειψες;” Και ο Χριστός του απάντησε: “Εδώ ήμουν μαζί σου!”

ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

Απαγόρευση της Θείας Λειτουργίας των Χριστουγέννων

Η ανιστόρητη "ιστορικός" και η αγανάκτησή της, αλλά και η δική μας!

http://opougis.blogspot.com
Πόσο πολύ ενοχλήθηκε από το κείμενο της Ιεράς Συνόδου η γνωστή συγγραφέας των ανιστόρητων συγγραμμάτων που ισχυριζόταν ότι υπήρξε συνωστισμός στη Σμύρνη, φαίνεται από το θλιβερό της κείμενο που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση του ΒΗΜΑΤΟΣ στις 24 Δεκεμβρίου 2010. Στα πολλά της ερωτήματα μπορούμε να απαντήσουμε τα εξής:

"Γιατί αυτή η συναίνεση; Γιατί η ελληνική Πολιτεία συνομιλεί με την Εκκλησία ως πόλο πολιτικής εξουσίας;"Γιατί απλούστατα η Εκκλησία πράγματι υπήρξε παράγοντας ενότητας του ελληνικού έθνους και ας το αμφισβητεί η αξιοθρήνητη καθηγήτρια. Φαίνεται πως δεν διδάχθηκε ποτέ τις πραγματικές ιστορικές πηγές και για το λόγο αυτό της είναι δύσκολο να αναγνωρίσει την παρουσία της Εκκλησίας μας που ήταν πάντα μπροστά στους αγώνες. Και αναφερόμαστε στην Εκκλησία και όχι σε απλά και μεμονωμένα πρόσωπα. Η Πολιτεία δεν αναγνωρίζει ρόλο πολιτικής εξουσίας στην Εκκλησία κυρία καθηγήτρια, αλλά αναγνωρίζει την ιστορική της υπόσταση που αγγίζει χρόνους παλαιούς, πριν την επίσημη σύσταση του Ελληνικού Κράτους.

"Γιατί της αναγνωρίζει τον ρόλο του θεματοφύλακα του Ελληνισμού;" Γιατί η Εκκλησία προσπάθησε να διαφυλάξει την έννοια του έθνους, όταν άλλοι παραδομένοι και προσκυνημένοι το απέφευγαν. Η ίδια Εκκλησία τιμά και στηρίζει τον αγώνα των απλών ανθρώπων σε κάθε γωνιά της γης. Δεν είναι ο μόνος θεματοφύλακας, αλλά σίγουρα και αναμφισβήτητα υπήρξε. "Γιατί της επιτρέπει να παρεμβαίνει στην Εκπαίδευση; Γιατί εξακολουθεί να παραβιάζει την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης;" Που δηλαδή κατά την καθηγήτρια η Εκκλησία παρεμβαίνει; Επειδή τολμά να έχει λόγο; Να λέει την άποψή της; Μα τα μέλη της Εκκλησίας, ως ισότιμοι πολίτες αυτού το κράτους έχουν το ίδιο αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα να μιλάνε ελεύθερα. Μήπως ενοχλεί η δημοκρατία την κατά τα άλλα προοδευτική κυρία; Μήπως θα πρέπει όλοι να συμφωνούν με τις δικές της τοποθετήσεις και προσωπικές θέσεις (ή μήπως πρόκειται για εξυπηρέτηση συμφερόντων;) Μήπως όποιος έχει άλλη άποψη είναι σκοταδιστής; Και που παραβιάζεται η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης; Μάλλον στην ευφάνταστη επιχειρηματολογία της καθηγήτριας που μόνο κακό βλέπει από την Εκκλησία. "Γιατί δεν εφαρμόζει την ισότητα της μεταχείρισης ανάμεσα στους πολίτες διαφορετικού θρησκεύματος; Γιατί εξακολουθεί να πληρώνει το προσωπικό της Εκκλησίας με τα χρήματα των Ελλήνων, χωρίς μάλιστα να έχει τη συναίνεσή τους;" Η καραμέλα της ανισότητας καταντάει θλιβερή. Οι μόνοι που έχουν πλέον άνιση μεταχείριση από το ίδιο το Κράτος είναι όσοι δηλώνουν Χριστιανοί και αγωνίζονται για την πίστη τους: να μην μιλάνε, να μην έχουν άποψη, να δέχονται παθητικά τις όποιες αποφάσεις, να μην γίνεται σεβαστή η θρησκευτική τους ελευθερία, να περιορίζονται για να μη θιγούν μειονότητες και προοδευτικοί. Επίσης γιατί το κράτος να πληρώνει κάθε τυχάρπαστο που επειδή έκανε ένα διδακτορικό και είχε τις ανάλογες πολιτικές και άλλες πλάτες μπόρεσε να αναρηχηθεί στις έδρες των Ανώτατων Ιδρυμάτων, όχι γιατί είναι ο καλύτερος και αυτός με την αναλυτικότερη έρευνα, αλλά γιατί είναι απλά αρεστός και ομοτράπεζος; Γαιτί να πρέπει οι Έλληνες πολίτες να πληρώνουν κάθε τάχα επιστήμονα που κάνει τις πορσωπικές του απόψεις δόγμα; "Γιατί δεν αντιμετωπίζει την Εκκλησία ως μεγάλο ιδιοκτήτη;" Ίσως αν η καθηγήτρια ήξερε την περιουσία θα μπορούσε να καταλάβει. Αλλά πλά εικάζει. Προφανώς έτσι έμαθε να κάνει έρευνα στο γνωστικό της αντικείμενο. Με ικασίες, όπως ακριβώς έκανε και όταν έγραφε το βιβλίο της ιστορίας της... "Γιατί οι πολιτικοί τής τότε αντιπολίτευσης έσπευδαν να φωτογραφηθούν υπογράφοντας για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες;" Τελικό ερώτημα το δικό μας στο δικό της αυτό ερώτημα: γιατί δεν τους ρωτάει η ίδια; Έχει ισχυρές γνωριμίες και αυτοί οι πολιτικοί την υποστήριξαν με πάθος τότε με το βιβλίο της. Τότε ήταν καλοί πολιτικοί, αλλά τώρα της δημιουργούν απορίες; Μήπως ξεχνάει πολύ γρήγορα η κυρία; Αλλά μάλλον έτσι αντιλαμβάνεται την ιστορία: με επιλεκτική μνήμη και ακόμα πιο επιλεκτική λήθη...

Κρίμα που πρέπει να χάσουμε χρόνο μαζί της. Το ακόλουθο κείμενό της αποδεικνύει τις αγαθές της προθέσεις και την αγανάκτησή της γιατί η Εκκλησία της Ελλάδος τόλμησε και μίλησε...

Οι αποσιωπήσεις της διακήρυξης, της Μ. Ρεπούση*

Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος να απευθυνθεί στον «λαό» για την κρίση καθώς και ο τρόπος με τον οποίο την πραγματοποίησε έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά πολιτικών παρεμβάσεων της Εκκλησίας που τείνουν να γίνουν συστημικό φαινόμενο της πολιτικής ζωής της χώρας. Με διάφορα προσχήματα που προσαρμόζονται στον πνευματικό ρόλο της Εκκλησίας έτσι όπως οι ίδιοι οι ιεράρχες τον αντιλαμβάνονται, η Ιερά Σύνοδος παραβιάζει συστηματικά τη σιωπή που αρμόζει στη διακηρυγμένη αποστολή της. Θεωρήσαμε κάποια στιγμή ότι για την παραβίαση αυτή ευθυνόταν η προηγούμενη ηγεσία της Εκκλησίας και ελπίσαμε στην αλλαγή πλεύσης με τη νέα ηγεσία. Συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο ότι το πρόβλημα δεν αφορά τα πρόσωπα αλλά τον θεσμό, έναν θεσμό που εκτρέπεται συστηματικά και πάντα στην ίδια κατεύθυνση προκειμένου να υπερασπιστεί τα δικά του συμφέροντα. Αυτό είναι κατά τη άποψή μου το πρώτο πρόβλημα. Και είναι πρόβλημα λειτουργίας του πολιτεύματος.


Κοινή βάση των πολιτικών παρεμβάσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι η αντίδραση σε κάθε αλλαγή που ενδέχεται να χρειάζονται η χώρα και οι πολίτες αλλά θεωρείται επιζήμια για τα δικά της συμφέροντα. Η Εκκλησία δεν είναι απλά μια δύναμη που παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα, είναι μια αντιδραστική δύναμη που συντάσσεται σε πολλές περιπτώσεις με την οπισθοδρόμηση. Τρανό παράδειγμα η θέση της Εκκλησίας σε κάθε εκπαιδευτική αλλαγή που επιχειρεί να μεταρρυθμίσει το σχολείο και να λειτουργήσει κοινωνικοποιητικά για το σύνολο των μαθητών και μαθητριών που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία, και που είτε δεν είναι ορθόδοξοι στο θρήσκευμα είτε δεν επιθυμούν να είναι θύματα της ορθόδοξης προπαγάνδας που γίνεται στα σχολεία. Οι ιεράρχες δεν απαιτούν μόνο να έχουν λόγο για τα αναλυτικά προγράμματα των σχολείων, τα μαθήματα, τα σχολικά βιβλία, τις σχολικές γιορτές. Απαιτούν να μη γίνουν αλλαγές που κλονίζουν την κυρίαρχη θέση της Ορθοδοξίας στην εκπαίδευση. Το απαιτούν για να ελέγχουν το περιεχόμενο της ιδιότητας του Έλληνα πολίτη που καλλιεργείται στο σχολείο, για να διαιωνίζουν την ταύτιση της πολιτειότητας με την Ορθοδοξία και να διασφαλίζουν ένα μαζικό ποίμνιο, ένα πλήρωμα που είναι δικό τους, ομιλούν στο όνομά του και αντλούν πολιτική δύναμη από αυτό. Ακόμη και στην πρόσφατη παρέμβασή της με αφορμή την οικονομική κρίση, η Εκκλησία αυτόν τον ρόλο διεκδικεί για τον εαυτό της. Αναφέρεται και πάλι στην Εκπαίδευση. Αφού εκφράζει την ανησυχία της για «το νέο Λύκειο που ετοιμάζεται», αυτοαναγορεύεται εκπρόσωπος του Έλληνα πολίτη, γίνεται η δυνατή φωνή του. «Πιστεύουμε» , σημειώνουν ακόμη, «ότι όντως τα σχολικά βιβλία γράφονται με την ευθύνη της Πολιτείας,αλλά το περιεχόμενό τους αφορά και τον τελευταίο Έλληνα πολίτη που περιμένει από την Εκκλησία του να μεταφέρει με δύναμη τη δική του ταπεινή φωνή». Από τη μία στέκει η Πολιτεία και από την άλλη η Εκκλησία, η Εκκλησία ως εκπρόσωπος του πολίτη. Μια δύναμη που υπερασπίζεται τον λαό και τα συμφέροντά του απέναντι στην Πολιτεία, μια δύναμη που αντιστέκεται «στο πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου». Μια Εκκλησία που, όπως ισχυρίζεται, δεν φοβάται να γίνει ιερομάρτυρας στον βωμό της αντίστασης. Στη δημιουργία αυτού του δίπολου, του Κακού και του Καλού, της Πολιτείας και της Εκκλησίας, της κοινωνίας των πολιτών και της κοινωνίας των πιστών, καθοριστική είναι η συμβολή της πολιτικής εξουσίας. Με την ανοχή ή και την υποστήριξή της η Εκκλησία της Ελλάδος έχει απειλήσει και καταφέρει πολλές φορές στο παρελθόν να γίνει «κράτος εν κράτει». Συχνά πυκνά επιβεβαιώνει τη δυνατότητά της να αντιπαρατίθεται και να βγαίνει νικήτρια.


Γιατί αυτή η συναίνεση; Γιατί η ελληνική Πολιτεία συνομιλεί με την Εκκλησία ως πόλο πολιτικής εξουσίας; Γιατί της αναγνωρίζει τον ρόλο του θεματοφύλακα του Ελληνισμού; Γιατί της επιτρέπει να παρεμβαίνει στην Εκπαίδευση; Γιατί εξακολουθεί να παραβιάζει την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης; Γιατί δεν εφαρμόζει την ισότητα της μεταχείρισης ανάμεσα στους πολίτες διαφορετικού θρησκεύματος; Γιατί εξακολουθεί να πληρώνει το προσωπικό της Εκκλησίας με τα χρήματα των Ελλήνων, χωρίς μάλιστα να έχει τη συναίνεσή τους; Γιατί δεν αντιμετωπίζει την Εκκλησία ως μεγάλο ιδιοκτήτη; Γιατί οι πολιτικοί τής τότε αντιπολίτευσης έσπευδαν να φωτογραφηθούν υπογράφοντας για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες; Το πρόβλημα είναι της Πολιτείας, της πολιτικής, των πολιτικών και των πολιτών και όχι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Με τη με αριθμό 44 διακήρυξή της «Προς τον λαό» η Εκκλησία μας είπε πολλά για την κρίση, τους δανειστές και τα λάθη μας. Κάποια από αυτά μάς θύμισαν τον λόγο πολιτικών κομμάτων ή και ομάδων που επιχειρούν κερδοσκοπώντας να δημιουργήσουν ή και να αυξήσουν την πολιτική πελατεία τους στη βάση της βαθιάς κρίσης που περνάει η χώρα. Αυτό που η Εκκλησία δεν μας είπε στη με αριθμό 44 διακήρυξή της προς τον ελληνικό λαό είναι η δική της συμβολή σ΄ αυτή την κρίση. Η Εκκλησία αποσιώπησε τη φοροασυλία της, τη δική της συμβολή στην αύξηση του δημόσιου χρέους, τη σκληρή της διαπραγμάτευση για να διατηρήσει τα οικονομικά της προνόμια, τη δική της διαπλοκή. Δεν μας απάντησε επίσης γιατί δεν συμμετέχει κι εκείνη, όπως όλοι, στη βελτίωση των δημόσιων οικονομικών της χώρας. Πού είναι, αλήθεια, το κρασί και το λάδι της;


*Η κυρία Μαρία Ρεπούση είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας και Ιστορικής Εκπαίδευσης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artid=374711&dt=24/12/2010

Μπράβο στην Εκκλησία

Η απάντηση στην κυρία καθηγήτρια είναι το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΠΑΡΟΝ (26-12-2010), με τίτλο επιτέλους μπροστάρης η Εκκλησία. Όταν όλα σχεδόν τα ΜΜΕ έπεσαν με μίσος πάνω στο κείμενο της Ιεραρχίας, η μόνη αντίθετη φωνή είναι το ακόλουθο άρθρο. Κανένα άλλο σχόλιο...

Επιτέλους μπροστάρης η Εκκλησία

Μπράβο στην Εκκλησία.

Επιτέλους κατάλαβε ποιος είναι ο ρόλος της. Ότι πρέπει να είναι δίπλα στον λαό και στα καθημερινά προβλήματά του. Συμπαραστάτης στον αγώνα του για την προστασία της ζωής του και τη βελτίωσή της. Στήριγμα στις δυσκολίες του. Αποκούμπι στην αγωνία του. Αλλά και παρούσα στο μετερίζι για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας.

Όλα αυτά εκφράζει στις τέσσερις σελίδες του το φυλλάδιο με τον... εξάψαλμο κατά του Μνημονίου, για τα δεινά που έφερε και θα φέρει, πολύ περισσότερα ακόμη, στον τόπο και στον λαό.

Και μόνο το γεγονός ότι καταθορύβησε την κυβέρνηση και εκείνους που θέλουν την Εκκλησία περιορισμένη στο «Κύριε ελέησον» και σε ιεροτελετουργίες και έσπευσαν να απαιτήσουν από τον Αρχιεπίσκοπο να αποσύρει... πάραυτα το φυλλάδιο, δείχνει πόσο σωστά έπραξε η Ιεραρχία. Αλλά είναι και παραδοχή της επιρροής που έχει η Εκκλησία στο πλήρωμά της...

Αν το φυλλάδιο ήταν λιβανωτός για το Μνημόνιο, ασυγκράτητα θα ήταν τα χειροκροτήματα και τα ωσαννά...

Έφτασαν στο σημείο να πουν ότι η Ιεραρχία σκανδαλίζει την κοινή γνώμη με την παρέμβασή της στην πολιτική ζωή. Ξαφνικά δε από κει που κατηγορούσαν την Εκκλησία για... Δεξιά του Κυρίου, ανακάλυψαν ότι χρησιμοποιεί αριστερό λόγο και εξανίστανται γιατί θα παρακολουθεί τα κοινωνικά προβλήματα. Θέλουν δηλαδή μια άφωνη Εκκλησία, άβουλο θεατή. Να μη χτυπάει το καμπαναριό για τη φωτιά που ανάβει... Να έχει λόγο ο... Ξηρός, αλλά όχι η Εκκλησία. Να μην ασχολείται με ό,τι απασχολεί τον κόσμο. Να μην ενδιαφέρεται για τα κοινά. Θέλουν την ψήφο της (έτσι δεν είναι, κύριοι βουλευτές κι εσείς κ. Πάγκαλε, αφού και η γυναίκα σας ζήτησε την ευχή του Αρχιεπίσκοπου για να εκλεγεί δήμαρχος, αλλά δεν έπιασε...), αλλά της απαγορεύουν να έχει άποψη. Δικαίωμα που έχει ο κάθε πολίτης...

Πάλι καλά που δεν είπαν ότι η Εκκλησία φταίει για τη χρεοκοπία, για τους διορισμούς, για τις μίζες, τη Ζήμενς, για την κατάσταση της Παιδείας, και δεν την παρέπεμψαν και σε καμιά Εξεταστική Επιτροπή.

Όλα αυτά σ' ένα και μόνο συμπέρασμα οδηγούν. Ότι φοβούνται τον λόγο της Εκκλησίας. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ασχολούνταν καθόλου με το φυλλάδιο...

http://paron.gr/v3/new.php?id=62487&colid=37&catid=26&dt=2010-12-26&search=%C5%F0%E9%F4%DD%EB%EF%F5%F2+%EC%F0%F1%EF%F3%F4%DC%F1%E7%F2+%E7+%C5%EA%EA%EB%E7%F3%DF%E1

Μάθε να πολεμάς

Ή χριστιανική ζωή είναι ένας αγώνας. Τό πρώτο βήμα του χριστιανού είναι νά μάθει νά πολεμά. Από τήν ώρα πού ό χριστιανός θά θελήσει νά άκολουθήσει τόν Χριστό, άρχίζει ένας άγώνας, ένας πόλεμος.

Ό Απ. Παύλος γράφει: «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» ^{(Έφες. 6, 12)}. Καί ό Κύριος είπε: «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν.» ^{(Ματθ. 10, 34)} καί «ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» ^{(Ματθ. 10, 36)}.

Είναι άνάγκη ό χριστιανός να μάθει νά πολεμά, νά άγωνίζεται έναντίον τών έχθρών του. Έχθροί τού χριστιανού δέν είναι οί άνθρωποι πού είναι γύρω του. Έχθροί τού χριστιανού είναι ό διάβολος, είναι ό κόσμος μέ τό άμαρτωλό φρόνημά του. Εχθρός τού χριστιανού είναι ό έαυτός του μέ τίς άδυναμίες καί τά πάθη του.

Δέν έχουμε καταλάβει πώς μοναδικός έχθρός καί πολέμιος είναι ό διάβολος. Ό Κύριος τόν ονόμασε "άνθρωποκτόνο", διότι φθονεί καί μισεί τόν άνθρωπο καί θέλει τήν άπώλειά του. Εκμεταλλεύεται τίς άδυναμίες καί τά πάθη πού έχουμε καί μάς πολεμά νύκτα καί μέρα. Είναι έχθρός ύπουλος καί πλάνος. Παρουσιάζεται άκόμη ώς "άγγελος φωτός", κατορθώνει νά κρύβεται, νά καμουφλάρεται άπό τά μάτια τών άνθρώπων γιά νά τούς πολεμά εύκολότερα.Χρησιμοποιεί μεθόδους καί τρόπους γιά νά μάς έξαπατήσει. Ειναι πνεύμα πονηρό καί μάς πολεμά μέ σκέψεις πονηρές καί άπατηλές. Υπόσχεται ήδονές, άπολαύσεις, γλέντια, διασκεδάσεις, πλούτο καί δόξα πολλή. Αύτό έκανε καί μέ τόν Κύριό μας στό όρος τών πειρασμών.

Αύτό τόν έχθρό καλούμαστε νά πολεμήσουμε μέ τή χάρη καί τή δύναμη τού Χριστού. Ό Κύριος είπε: «ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ» ^{(Λουκ. 10,19)}.

Δεύτερος έχθρός έξίσου έπικίνδυνος είναι ό κόσμος πού μάς περιβάλλει, όχι βέβαια οί άνθρωποι, άλλα τό κοσμικό φρόνημα πού έπικρατεί μέσα στον κόσμο. Ό κόσμος θέλει νά έπιβάλει τή σφραγίδα του επάνω μας. Ό κόσμος είναι έχθρός τού Θεού· «ὅς ἄν βουληθῆ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται» ^{(Ίακ. 4,4)}. Ό χριστιανός ζεί μέσα στόν κόσμο, άλλα δέν είναι έκ τού κόσμου.

Αλλά έχθρός τού χριστιανού είναι καί ό ίδιος ό εαυτός του. Είναι πιό έπικίνδυνος άπό τούς άλλους δύο. Τόν εαυτό μας τόν φέρουμε παντού, στό σπίτι, στό δρόμο, στήν εργασία μας καί στήν Εκκλησία άκόμα. Είναι ένας άχώριστος σύντροφος τής ζωής μας. Ό εαυτός μας μέ τίς άδυναμίες του, καί τά πάθη του, είναι ένας άντίπαλος στήν πνευματική μας ζωή. Καλούμαστε αύτόν τόν εαυτό μας νά τόν άπαρνηθούμε γιά νά άπαλλαγούμε άπ' αύτόν. Ό Κύριος είπε: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» ^{(Ματθ. 16,24)}.

Ό εαυτός μας έχει ρίζες βαθιές καί θέλει καλό άγώνα γιά νά άπαλλαγούμε άπ' αύτόν. Αύτούς τούς τρεις έχθρούς καλείται ό πιστός νά πολεμήσει χωρίς συμβιβασμούς καί υποχωρήσεις, χρησιμοποιώντας όλα τά όπλα και τά μέσα τής χάριτος πού τού δίνει ό Θεός, γιά νά μείνει πιστός στό θέλημά του.

Π.Π.

http://www.orthodoxfathers.com/logos/Mathe-polemas

Το χρυσωμένο ψέμα

Το χρυσωμένο ψέμα

Παρατηρείται τo έξης φαινόμενο στη ζωή των ανθρώπων: προτιμά ο άνθρωπος το ψέμα που τον εξασφαλίζει, που τον βολεύει, έστω καί προσωρινά, παρά την αλήθεια που τον σώζει. Κατόρθωσε και πάλι ο «πατήρ του ψεύδους», ο διάβολος, να χρυσώση το ψέμα και να το κάνη να φαίνεται σαν αλήθεια. Σκοπός του είναι να εξαπατήση, να ξεγελάση, να αφανίση την ψυχή του ανθρώπου.

Το ίδιο χρυσωμένο ψέμα προσέφερε και στους πρωτοπλάστους, λέγοντας ότι θα γίνουν «ως θεοί» και το επέτυχε. Έκτοτε παρατηρείται αυτό το φαινόμενο: ο άνθρωπος αρέσκεται στο ψεύδος, παρά στην αλήθεια. Από την αρχή της πορείας του ανθρώπου, η καρδιά του έχει κλίσι προς το ψέμα παρά προς την αλήθεια. Σήμερα ο κόσμος κολυμπά κυριολεκτικά μέσα στό ψέμα. Ψέμα στή δουλειά του και στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Το ψέμα πέρνει και δίνει σε κάθε εκδήλωσι της ζωής του. Τό ψέμα κατάντησε επιστήμη, που χρησιμοποιείται ακόμη και στις πιό κρίσιμες στιγμές της ζωής του. Ψέμα στη πολιτική, ψέμα στη δικαιοσύνη, ψέμα στην επιστήμη. Το ψέμα κατήντησε το άλας στη ζωή των ανθρώπων.

Το ψέμα δέν περιορίστηκε μόνο στις κοινωνικές σχέσεις τών ανθρώπων, αλλά επεκτάθηκε και στις πνευματικές σχέσεις του ανθρώπου. Προτιμά ό άνθρωπος νά θρησκεύη, παρά νά πιστεύη. Τον ικανοποιεί το ότι εκτελεί ορισμένα θρησκευτικά καθήκοντα και τίποτε περισσότερο.

Η θρησκεία μόνη της χωρίς την πίστι και την μετάνοια, δέν μπορεί νά σώση τον άνθρωπο. Οι περισσότεροι χριστιανοί αναπαύονται πάνω στο μαξιλάρι που λέγεται θρησκεία. Πήγα στην Εκκλησία, άναψα το κερί μου, προσευχήθηκα, πήρα το αντίδωρό μου, έκανα τον αγιασμό μου και τώρα είμαι ικανοποιημένος.

Αν όμως τους μιλήσεις γιά μετάνοια, γιά εξομολόγησι, γιά αλλαγή ζωής, επαναστατούν και προτιμούν το ψέμα που τους επαναπαύει, παρά την αλήθεια που τους σώζει. Ευκολώτερα τους ικανοποιεί ο τύπος, παρά η αλήθεια. Πολύ σωστά το πνεύμα το Αγιο προείπε: «Εσται γάρ καιρός ότε της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τας ίδιας επιθυμίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν, και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται» (Β' Τιμοθ.4,3-4).

Αλλά γιατί άραγε ο άνθρωπος αρέσκεται στό ψέμα και αποστρέφεται την αλήθεια; Διότι η αλήθεια ξεσκεπάζει, αποκαλύπτει, και ο άνθρωπος δεν θέλει την αλήθεια. Του αρέσει το ψέμα ότι εδώ είναι η κόλασι και ο Παράδεισος, παρά η αλήθεια, υπάρχει αιώνια ζωή, αιώνια κόλασι. Το ψέμα τον αναπαύει, τον βοηθά στα αμαρτωλά του σχέδια, το άλλο τον ταράζει, τον ανησυχεί. Του αρέσει το ψέμα, ότι όλα τελειώνουν στον τάφο, διότι με αυτό ναρκώνει τη συνείδησί του, ενώ η αλήθεια «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών» του δημιουργεί φόβο, ανησυχία, γι' αυτό προτιμά το ψέμα. Του αρέσει το ψέμα, ότι ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή, ότι είναι ένα κτήνος, και τίποτε περισσότερο. Έτσι ευκολώτερα ικανοποιεί τη σάρκα και εφαρμόζει εκείνο που λεγαν οι Επικούρειοι: «φάγωμεν πίωμεν, αύριον γάρ απωθνήσκομεν». Του αρέσει το ψέμα ότι δεν υπάρχει Θεός, και μάλιστα προσπαθεί με επιχειρήματα να το σποδείξη, διότι έτσι αισθάνεται τον εαυτό του ελεύθερο, αδέσμευτο, και μοιάζει με την στρουθοκάμηλο, που κρύβει το κεφάλι της στην άμμο γιά να μη βλέπη τον κυνηγό.

Η άλήθεια είναι η μόνη δύναμι που μπορεί να μας σώση, να αλλάξη τη ζωή μας, να γκρεμίση και να ξανακτίση τον άνθρωπο πάνω σε θεμέλιο γερό. Ο Κύριος είπε «γνώσεσθε την αλήθειαν και η άλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωαν.8,32).

Αύτη την αλήθεια είναι ανάγκη να γνωρίσουμε, να ζητήσουμε, να εφαρμόσουμε στη ζωή μας, εάν θέλουμε να απαλλαγούμε από το ψεύδος, που τόσο έντεχνα ο διάβολος σκορπά, γιά να πλανήση τους άνθρώπους σκοτίζοντας την αλήθεια και το φώς.

Π.Π.

http://www.orthodoxfathers.com/logos/chrysomeno-psema

Διδαχές και Αποφθέγματα

Αδιαφόρησε για τις ανέσεις και τότε θα αποκτήσεις άνεση, αδιαφόρησε για τα υλικά αγθά και τότε θα τα πάρεις, για να τα πάρεις όχι σαν δέσμιος αυτών , ούτε σαν δούλος, αλλά σαν ελεύθερος.
Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος

Αφού είσαι φιλομαθής, γίνε και φιλόπονος. Διότι η γνώση απο μόνη της, κάνει τον άνθρωπο να φουσκώνει απο μεγάλη ιδέα για τον ευαυτό του.
Όσιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος

Ο Θεός όταν δει ότι εμείς δεν ενδιαφερόμαστε πλεον για τα υλικά αγαθά, τότε μας επιτρέπει  να τα αποκτήσουμε και να τα χρησιμοποιούμε.Διότι τότε πλέον τα κατέχουμε σαν ελεύθεροι άνθρωπο και όχι όπως έχουν τα παιδά τα παιχνίδα τους.
Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος

Άνθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Γι' αυτό σου δόθηκε το στόμα απο τον Θεό, όχι για να δαγκώνεις, αλλά  για να παρηγορείς με τα λόγια σου.
Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος

Αν καλοταξιδεύεις , μην πεις μεγάλο λόγο προτού να δέσεις. Κοντά στο λιμάνι βούλιαξε καλοτάξιδο πλεούμενο και άλλοι σώθηκαν περνώντας μεγάλη τρικυμία. Να μια ασφάλεια: Μην περιγελάς τις τύχες των άλλων.
Αγ.Γρηγόριος Θεολόγος.

Ευσυνείδητε χριστιανέ, πρόσεχε! Και το μικρότερο παράπτωμα σου φαίνεται επάνω σου μεγάλο.Διότι οι λεκέδες είναι τόσο πιο εμφανείς όσο πιο καθαρό είναι το φόρεμα.
Αγ.Γρηγόριος Θεολόγος.


Μη νομίζεις ότι τις προσευχές, τη Θεία Μετάληψη και τους άλλους πνευματικούς σου αγώνες, τα χρησιμοποιείς για να πετάξεις το σταυρό απο πάνω σου, αλλά για να τον σηκώνεις με περισσότερη δύναμη και για μεγαλύτερη δόξα του Χριστού.
Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης

Η αγάπη της ατομικής φύσης μας είναι πολύ λεπτή και γι' αυτό σε λίγους γνωστή. Αυτή , λοιπόν, ζητάει κρυφά τα του εαυτού της και εμείς νομίζουμε ότι αρέσουν στον Θεο , η αλήθεια όμως δεν είναι έτσι.
Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης

Πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται κανείς τον άνεμο, που κινείται ακατάπαυστα, πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται όσα χαράζουν τα παιδιά πάνω στην άμμο, όταν παίζουν , παρά την ανθρώπινη ευτυχία.
Αγ.Γρηγόριος Θεολόγος.

Εάν δεν δέχεσαι τον ξένο όπως θα δεχόσουν τον Χριστό, καλύτερα να μη τον δεχθείς καθόλου.Εάν όμως τον δέχεσαι σαν τον Χριστό, τότε μη ντραπείς να πλύνεις τα πόδια του Χριστού
Αγ. Ιωάννης Χυσόστομος.

Προσοχή! Ο Διάβολος ( για να σε παγιδέψει ) άλλαξε την σειρά των πραγμάτων και έδωσε την ντροπή στην μετάνοια και την παρρησία στην αμαρτία.
Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος.

Η αγάπη αλλάζει θετικά την φύση των πραγμάτων.
Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος.

Αν έχεις πολλά πλούτη τότε δεν έχεις αρκετή αγάπη.
Μ.Βασίλειος

Αυτός που αγαπά τον Θεό, πρώτα αγάπησε τον πλησίν. Διότι το δεύτερο είναι αναμφίβολα απόδειξη του πρώτου.
Αγ.Μάξιμος Ομολογητής.

Εστι δε χριστιανού το έργο ουδέν άλλο ή το μελετάν αποθνήσκειν
Αγ.Ιγνάτιος ο Θεοφόρος.

Εάν οι ορθοδοξοι χριστιανοί ήταν πιστοί ελεήμονες και πονόψυχοι, άπιστοι και αιρετικοί δεν θα υπήρχαν.
Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος.

Ποθεί η ψυχή μου τον Θεό και τον ζητώ, με δάκρυα. Εύσπλαχνε Κύριε, Συ βλέπεις την πτώση μου και τη θλίψη μου. Ταπεινά όμως παρακαλώ το έλεός Σου: Χορήγησέ μου, του αμαρτωλού , την χάρη του Αγίου Σου Πνεύματος. Η θύμησή της οδήγεί το νού μου να ξαναβρή την ευσπλαχνία Σου.
Αγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης.


Όταν προσεύχεσαι μην αναφέρεις τις αμαρτίες των άλλων στο Θεό, για να μην σου υπενθυμίσει κι αυτός τις δικές σου.
Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος.

Όποιος κρατά στο χέρι του το ραβδί της προσευχής δεν θα σκοντάψει. Αλλά κι αν σκοντάψει δεν θα πέσει.
Άγ. Ιωάννης της Κλίμακος.

Αν είσαι θεολόγος θα προσευχηθείς αληθινά. και αν προσεύχεσαι αληθινά, τότε είσαι θεολόγος!
Αγ.Νείλος Ασκητής.

Στη διάρκεια της προσευχής προσπάθησε να ενώσεις το θέλημά σου με το θέλημα του Θεού και όχι να προσπαθήσεις να τραβήξεις το θέλημα του Θεού στο δικό σου θέλημα.
Αγ.Νικοδήμου Αγιορείτου

Όποιος αγαπάει τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον. Η θύμηση του Θεού γεννάει την προσευχή. Αν δεν θυμάσαι τον Κύριο, τότε και δεν θα προσεύχεσαι και χωρίς την προσευχή, δεν θα παραμείνει η ψυχή στην αγάπη του Θεού , γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος έρχεται με την προσευχή.
Αγ.Σιλουανός ο Αθωνίτης

Όταν ανακαλύπτεις την πύλη της καρδιάς σου, ανακαλύπτεις την πύλη του ουρανού.
Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομός

Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο απο την αμαρτία, γιατί ο νούς όταν προσεύχεται , είναι απασχολημένος με το Θεό και στέκεται με ταπεινό πνεύμα ενώπιον του Κυρίου, τον Οποίο γνωρίζει η ψυχή του προσευχόμενου.
Αγ.Σιλουανός ο Αθωνίτης.

Ευλογία
Ενορίας Σταυρού Βαρυπέτρου
Χανιά
2007