Η ανάληψη του προφήτη Ηλία

Δ΄Βασιλειών 2, 1-15 


ΚΑΙ ἐγένετο ἐν τῷ ἀνάγειν Κύριον ἐν συσσεισμῷ τὸν ᾿Ηλιοὺ ὡς εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐπορεύθη ᾿Ηλιοὺ καὶ ῾Ελισαιὲ ἐκ Γαλγάλων. 2 καὶ εἶπεν ᾿Ηλιοὺ πρὸς ῾Ελισαιέ· κάθου δὴ ἐνταῦθα, ὅτι Κύριος ἀπέσταλκέ με ἕως Βαιθήλ· καὶ εἶπεν ῾Ελισαιέ· ζῇ Κύριος καὶ ζῇ ἡ ψυχή σου, εἰ ἐγκαταλείψω σε· καὶ ἦλθον εἰς Βαιθήλ. 3 καὶ ἦλθον οἱ υἱοὶ τῶν προφητῶν οἱ ἐν Βαιθὴλ πρὸς ῾Ελισαιὲ καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· εἰ ἔγνως, ὅτι Κύριος σήμερον λαμβάνει τὸν κύριόν σου ἐπάνωθεν τῆς κεφαλῆς σου; καὶ εἶπε· κἀγὼ ἔγνωκα, σιωπᾶτε. 4 καὶ εἶπεν ᾿Ηλιοὺ πρὸς ῾Ελισαιέ· κάθου δὴ ἐνταῦθα, ὅτι Κύριος ἀπέσταλκέ με εἰς ῾Ιεριχώ· καὶ εἶπεν ῾Ελισαιέ· ζῇ Κύριος καὶ ζῇ ἡ ψυχή σου, εἰ ἐγκαταλείψω σε· καὶ ἦλθον εἰς ῾Ιεριχώ. 5 καὶ ἤγγισαν οἱ υἱοὶ τῶν προφητῶν οἱ ἐν ῾Ιεριχὼ πρὸς ῾Ελισαιὲ καὶ εἶπαν πρὸς αὐτόν· εἰ ἔγνως ὅτι σήμερον λαμβάνει Κύριος τὸν κύριόν σου ἐπάνωθεν τῆς κεφαλῆς σου; καὶ εἶπε· καί γε ἐγὼ ἔγνων, σιωπᾶτε. 6 καὶ εἶπεν αὐτῷ ᾿Ηλιού· κάθου δὴ ὧδε, ὅτι Κύριος ἀπέσταλκέ με ἕως εἰς τὸν ᾿Ιορδάνην· καὶ εἶπεν ῾Ελισαιέ· ζῇ Κύριος καὶ ζῇ ἡ ψυχή σου, εἰ ἐγκαταλείψω σε· καὶ ἐπορεύθησαν ἀμφότεροι· 7 καὶ πεντήκοντα ἄνδρες υἱοὶ τῶν προφητῶν καὶ ἔστησαν ἐξεναντίας μακρόθεν· καὶ ἀμφότεροι ἔστησαν ἐπὶ τοῦ ᾿Ιορδάνου. 8 καὶ ἔλαβεν ᾿Ηλιοὺ τὴν μηλωτὴν αὐτοῦ καὶ εἵλησε καὶ ἐπάταξε τὸ ὕδωρ, καὶ διῃρέθη τὸ ὕδωρ ἔνθα καὶ ἔνθα, καὶ διέβησαν ἀμφότεροι ἐν ἐρήμῳ. 9 καὶ ἐγένετο ἐν τῷ διαβῆναι αὐτοὺς καὶ ᾿Ηλιοὺ εἶπε πρὸς ῾Ελισαιέ· αἴτησαι τί ποιήσω σοι πρὶν ἢ ἀναληφθῆναί με ἀπὸ σοῦ. καὶ εἶπεν ῾Ελισαιέ· γενηθήτω δὴ διπλᾶ ἐν πνεύματί σου ἐπ᾿ ἐμέ. 10 καὶ εἶπεν ᾿Ηλιού· ἐσκλήρυνας τοῦ αἰτήσασθαι· ἐὰν ἴδῃς με ἀναλαμβανόμενον ἀπὸ σοῦ, καὶ ἔσται σοι οὕτως· καὶ ἐὰν μή, οὐ μὴ γένηται. 11 καὶ ἐγένετο αὐτῶν πορευομένων, ἐπορεύοντο καὶ ἐλάλουν· καὶ ἰδοὺ ἅρμα πυρὸς καὶ ἵπποι πυρὸς καὶ διέστειλαν ἀνὰ μέσον ἀμφοτέρων, καὶ ἀνελήφθη ᾿Ηλιοὺ ἐν συσσεισμῷ ὡς εἰς τὸν οὐρανόν. 12 καὶ ῾Ελισαιὲ ἑώρα καὶ ἐβόα· πάτερ, πάτερ, ἅρμα ᾿Ισραὴλ καὶ ἱππεὺς αὐτοῦ· καὶ οὐκ εἶδεν αὐτὸν ἔτι καὶ ἐπελάβετο τῶν ἱματίων αὐτοῦ καὶ διέρρηξεν αὐτὰ εἰς δύο ρήγματα. 13 καὶ ὕψωσε τὴν μηλωτὴν ᾿Ηλιού, ἣ ἔπεσεν ἐπάνωθεν ῾Ελισαιέ, καὶ ἐπέστρεψεν ῾Ελισαιὲ καὶ ἔστη ἐπὶ τοῦ χείλους τοῦ ᾿Ιορδάνου· 14 καὶ ἔλαβε τὴν μηλωτὴν ᾿Ηλιού, ἣ ἔπεσεν ἐπάνωθεν αὐτοῦ, καὶ ἐπάταξε τὸ ὕδωρ καὶ οὐ διέστη· καὶ εἶπε· ποῦ ὁ Θεὸς ᾿Ηλιοὺ ἀφφώ; καὶ ἐπάταξε τὰ ὕδατα, καὶ διερράγησαν ἔνθα καὶ ἔνθα, καὶ διέβη ῾Ελισαιέ. 15 καὶ εἶδον αὐτὸν οἱ υἱοὶ τῶν προφητῶν οἱ ἐν ῾Ιεριχὼ ἐξεναντίας καὶ εἶπον· ἐπαναπέπαυται τὸ πνεῦμα ᾿Ηλιοὺ ἐπὶ ῾Ελισαιέ· καὶ ἦλθον εἰς συναντὴν αὐτοῦ καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν.

Απόδοση

Και όταν ήρθε ο καιρός να ανεβάσει  ο Κύριος με σεισμό τον Ηλία στους ουρανούς, οδηγήθηκε ο Ηλίας και ο Ελισαίος στα Γάλγαλα. 2και είπε ο Ηλίας στον Ελισαίο· μείνε εδώ γιατί με έστειλε ο Κύριος στην Βαιθήλ. και είπε ο Ελισαίος·  ορκίζομαι στο Θεό ότι δεν θα σε εγκαταλείψω. και πήγαν στην Βαιθήλ. 3 και ήλθαν οι γιοι των προφητών της Βαιθήλ  στο Ελισαίο και του είπαν· γνωρίζεις ότι ο Κύριος σήμερα  θα παραλάβει τον κύριο σου πάνω απο το κεφάλι σου; και είπε· και εγώ το γνωρίζω, σιωπάτε. 4 και είπε ο Ηλίας στον Ελισαίο· κάθησε εδώ γιατί ο Κύριος με στέλνει στην Ιεριχώ· και είπε ο Ελισαίος· σου ορκίζομαιστο Θεό ότι δεν θα σε εγκαταλείψω. και πήγαν στην Ιεριχώ. 5 και πλησίασαν οι γιοί των προφητών απο την Ιεριχώ στον Ελισαίο και του είπαν· γνωρίζεις ότι σήμερα ο Κύριος θα λάβει τον κύριο σου πάνω απο το κεφάλι σου; και είπε· και εγώ το γνωρίζω, σιωπάτε. και του είπε ο Ηλίας· 6 κάθισε εδώ, γιατί ο Κύριος με στέλνει ως τον Ιορδάνη· και είπε ο Ελισαίος· σου ορκίζομαι στο Θεό ότι δεν θα σε εγκαταλλείψω. και ταξίδεψαν μαζί. 7 και πενήντα άνδρες γιοί προφητών  σταθηκαν απέναντι απο τον Ιορδάνη. 8 και έβγαλε την μυλωτή του ο Ηλίας και χτήπησε τα νερά του ποταμού και αυτά χωρίστηκαν στα δύο και περάσανε απέναντι στην έρημο. 9 και είπε ο Ηλίας στον Ελισαίο να του ζητήσει κάτι πριν αναληφθεί. και είπε ο Ελισαίος· να γίνει να  έχω τη διπλάσια δύναμη απο το πνεύμα σου. και είπε ο Ηλίας. 10 σκληρό το αίτημά σου. αν με δείς να λαμβάνομαι επάνω απο εσένα , θα γίνει αυτο που ζήτησες. αν δεν αναληφθώ δεν θα γίνει αυτό που ζήτησες. 11 και περπατούσαν και μιλούσαν. και να άρμα φωτιάς και ίπποι φωτιας ανάμεσά τους   και ανελήφθη ο Ηλίας σε σεισμό ως τον ουρανό. 12 και ο Ελισαίος έβλεπε και φώναζε· πατέρα, πατέρα, το άρμα του Ισραήλ και ο ιππέας του. και τον έχασε απο τα ματια του και έβγαλε τα ρούχα του και τα έσχισε τα δύο.13 και σήκωσε την μηλωτή του Ηλία που έπεσε απο επάνω στον Ελισαίο και γύρισε ο Ελισαίος και σταθηκε στο χείλος του Ιορδάνη·14 και με την μυλωτή χτύπησε το νερό και δεν χωρίστηκε· και είπε· που είναι ο Θεός του Ηλία; και χτύπησε τα νερά και χωρίστηκαν στα δύο και πέρασε απέναντι. 15 και τον είδαν οι γιοί των προφητών της Ιεριχούς απο απέναντι και είπαν· αναπαύεται το πνεύμα του Ηλία στον Ελισαίο και ήλθαν να τον συναντήσουν και τον προσκύνσαν. 

O άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφέρει σε ένα λόγο του για τη νηστεία:  Αλλά και δύναμιν ο ηλίας εκ  της εν τη νηστεία θέας λαμβάνει, προφήτην αντ αυτού χρίσαι, και διπλήν αυτώ περέχει την, ην αυτος εκτίσατο  χάριν, και μετέωρος απο γης αρθήναι, πάντως εις τύπον σαφή της ύστερον απο γης εις ουρανόν γενομένης του Χριστου αναλήψεως. 

Δηλαδή η αρπαγή του προφήτη Ηλία είναι τύπος της Αναλήψεως του Χριστού στην Καινή Διαθήκη. Η δε διπλάσια δύναμη που ζητάει και λαμβάνει ο Ελισαίος είναι η χάρη του Παναγίου Πνεύματος  σε τύπο της Πεντηκοστής  σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου που είπε ότι οι πιστοί του θα κάνουν περισσότερα θαύματα απο ότι έκανε ο ίδιος.   

Πως πρέπει να Κοινωνούμε

Στο βιβλιο του "Περί  συνεχούς θείας μεταλήψεως" ο άγιος Νικόδημος προτρέπει τους χριστιανούς να κοινωνούν συχνά. Πως όμως θα διατηρούν καθαρή την καρδιά τους,  ώστε να μπορούν να προσέρχωνται τακτικά στο μυστήριο; Θα πρέπει να εξομολογούνται κάθε φορά πριν απο τη θεία κοινωνία; Επ' αυτού ο άγιος Νικόδημος απαντά με ένα χωρίο του Αναστασίου Αντιοχείας λέγοντας:

"Αν τα αμαρτήματα είναι μικρά και ανθρώπινα και ευσυγχώρητα , είτε δια της γλώσσης  είτε  για της ακοής είτε για των οφθαλμών , αμαρτήματα  κενοδοξίας ή λύπης ή θυμού, τότε η προσευχή φέρει την αποκατάσταση. Με την προσευχή , καταμεμφόμενοι εαυτών και εξομολογούμενοι τω Θεώ, μπορούμε να πλησιάσουμε τα άχραντα μυστήρια."

Στο ίδο θέμα ο ιερός Χρυσόστομος διαμαρτύρεται που πολλοί, ονομάζοντας ανάξιο τον εαυτό τους , απέχουν απο τη θεία κοινωνία. Υποστηρίζει , ότι  με τους ύμνους, με τις ευχές της λατρείας και με το λόγο του Θεού έρχεται το Πνεύμα το άγιο και καθαρίζει τις ψυχές· "Δεν βλέπεις πως με το σφουγγάρι πλένουμε το τραπέζι , και καθαρίζουμε το σπίτι, και τότε τοποθετούμε τα πιάτα; Κατι παρόμοιο γίνεται με τις προσευχές και το λόγο του κήρυκος· σαν με σφουγγάρι πλένουμε την εκκλησία, ώστε με καθαρή την εκκλησία να στρωθή η αγία τράπεζα και κανένας να μην είναι σπίλος ή ρυτίδα".

                                                  Αρχ. Σεβαστιανού Τοπάλη 

                                                                                          

Πατέρα στο σπίτι!

Αγώνας μέσα στην οικογένεια

Πολύ μιλούσε ο στάρετς για τον σταυρό της οικογένειας ,για το πώς θα βρεις στο σπίτι σου τη σωτηρία, μέσα στο συνηθισμένο περιβάλλον του σπιτιού. 
- Ο εχθρός σε μας τους πιστούς, ιδιαίτερα δυνατά επιτίθεται με τη διατάραξη της ειρήνης. Στους ζηλωτές της ευσέβειας όχι σπάνια συμβαίνει να δοκιμάσουν από τους οικείους τους δυνατή αντιπάθεια και εχθρότητα εξ αιτίας της ευσέβειάς τους, αν και αυτοί που τους εχθρεύονται δεν δείχνουν ότι γίνονται εχθροί τους λόγω της ευσέβειάς τους. Εδώ πρέπει να δείξετε υπομονή . 
Μη συγχύζεσθε ,μην απελπίζεσθε, αλλά θυμηθείτε τα λόγια του Σωτήρος: «Εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» ( Ματθ. 10,36 ) . Και διορθώστε τις ελλείψεις σας. Παρατηρήστε γιατί σας κατηγορούν οι γύρω σας, ποια πάθη βρίσκουν στην καρδιά σας, επειδή στη ζωή μέσα στο σπίτι, όλα τα πάθη φαίνονται καθαρά και οι συγγενείς τα γνωρίζουν καλά. Δεν είμαι όπως έξω από το σπίτι, όπου κρύβουμε τον εαυτό μας ανάμεσα σε ανθρώπους που μας γνωρίζουν λίγο. Κοιτάξτε στον εαυτό σας αμερόληπτα, εξετάστε τον. Ίσως πράγματι να έχετε δύσκολο χαρακτήρα, ίσως φέρεσθε απότομα και άγρια στον πλησίον, ίσως να είστε άδικοι κ.λπ. Ανοίξτε την καρδιά σας, γίνετε πιο κοινωνικοί και επιεικείς, πλατύνετε την καρδιά σας με την αγάπη και κρατηθείτε σταθερά στην ευσέβεια. Προσπαθήστε να είσθε ήπιοι, χωρίς θυμό, μη κάνετε παρατηρήσεις για όλα, υπομείνατε κάτι, ξεπερνώντας το με σιωπή. Όταν αισθάνεσθε ότι μια αποκάλυψή σας θα προκαλέσει πυρκαϊά, τότε στις πράξεις του πλησίον σας κάμετε τα στραβά μάτια και προσευχηθείτε θερμά γι’ αυτόν, γιατί «η αγάπη πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει,» ( Α΄ Κορ.13,7). 
Πρέπει να πούμε ότι κάθε οικογένεια είναι για κάθε μέλος της σαν μοναστήρι, και καμμιά φορά, ακόμη πιο δύσκολο και αυστηρό από κάποιο μοναχικό κοινόβιο. Προσέξτε, ώστε να υπάρχει ειρήνη στην ψυχή και να ζήτε αρμονικά ο ένας με τον άλλο. Κι αν διαταραχθεί η ειρήνη προσπαθήστε γρήγορα να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο. Ο Σατανάς με πολλή δύναμη μάχεται κατά των αφοσιωμένων στον Θεό και εργαζομένων γι’ Αυτόν. Γι ’αυτό πρέπει να προσπαθούμε να ευχαριστούμε τον Κύριο που με τις θλίψεις που μας στέλνει μας δείχνει καθαρά ότι δεν είμαστε ξένοι απ’ Αυτόν. «Εγώ όσους εάν φιλώ, ελέγχω και παιδεύω»( Αποκ. 3,19 ). Γι’ αυτό ποτέ μη ζηλεύετε τους αμαρτωλούς, οι οποίοι ζουν χωρίς φτώχεια, χωρίς θλίψεις και αρρώστιες. Είναι φοβερή η κατάσταση, όταν ο Κύριος δεν παιδεύει για τις αμαρτίες. Σ’ αυτούς τους αμετανόητους αμαρτωλούς αναφέρεται ο λόγος του Κυρίου: «και εξαρθήσεται ο ζήλος μου εκ σου» ( Ιεζ. 16,42 ) . Η παρηγορία δίνεται ως βραβείο για την υπομονή στις θλίψεις. Εάν όλους τους συγχωρείτε, όλους με ειλικρίνεια, τους αγαπάτε ανυπόκριτα, τότε και σεις πάντοτε και παντού θα παρηγορηθείτε από τον Θεό. Ζήστε με ειρήνη και ομόνοια. 

Σε μια οικογένεια συνέβαιναν συνεχώς δυσάρεστα. Μια ψυχή θλιμμένη και βασανισμένη από τις συνεχείς επιθέσεις ήρθε στον Γέροντα, αλλά δεν κατάφερε να συζητήσει μαζί του. Αυτός της έδωσε να διαβάζει ένα χαρτί που είχε σχέση ακριβώς με το θέμα που τη βασάνιζε: «Οι άγιοι Πατέρες για τις προσβολές». Διαβάζοντας αυτό το χαρτί, όλα μέσα της ξεκαθάρισαν. Η προσβολή και η θλίψη που ένιωθε εξαφανίστηκαν. 


Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ 
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ» 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.com/

Γιατί;

Είναι άξιο απορίας πως καταφέρονται οι άνθρωποι εναντίον της εκκλησίας, του Χριστού και των αγίων. Παρατηρείται το φαινόμενο αυτό σε παγκόσμια κλίμακα, που άλλες φορές δρουν οργανωμένα “μυστήριο της ανομίας”(μασονία, πορνογραφία,ρυπαρήφιλοσοφία, αιρέσεις) και άλλες φορές ατομικά ο καθένας αραδιάζει ότι του “κατεβαίνει στο κεφάλι” χωρίς επιχειρήματα, χωρίς αποδείξεις, χωρίς φόβο Θεού (κώδικας ντα βίντσι, τάφος του Ιησού(!) )

Γιατί ασχολούνται όμως τόσο πολύ με κάτι το οποίο δεν πιστεύουν και το θεωρούν παραμύθι, ή μήπως δεν είναι πιο ανόητοι εκείνοι που αναλώνονται για να πολεμήσουν ένα παραμύθι;

Γιατί αντιδρούν με το μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος και όχι με την μισθοδοσία των μουφτήδων;

Γιατί τους ενοχλούν οι αγίες εικόνες και όχι τα αγαλματάκια του Βούδα ή άλλα μενταγιόν βλάσφημα;

Γιατί τους ενοχλούν τα άγια Μυστήρια και όχι η τηλεπάθεια, υπνωτισμός, μαγεία, τηλεμεταφορά (με τα οποία πολύ εξοικειωθήκαμε);

Γιατί οι αναρχικοί και η σύγχρονη νεολαία γράφουν παντού για θάνατο ενώ ο Χριστός μιλάει για Ζωή;

Γιατί τους ενοχλεί η άποψη της Εκκλησίας και του Χριστού όταν διατυπώνεται, και όχι ο καθένας που θέλει να έχει άποψη για όλα;

Γιατί πολλοί προτιμούν ανεξέταστα πολλούς ψεύτικους πολυθεϊστικούς θεούς από την αγία Πίστη;

Γιατί να προτιμούμε να διαβάζουμε οτιδήποτε εκτός από την αγία Γραφή και τους Πατέρες, και παρ' όλα αυτά ενώ δεν έχουμε ιδέα από Ορθοδοξία να το παίζουμε αυθεντίες;

Γιατί δεν υπάρχει κανείς να σταματήσει τα αισχρά περιοδικά που κρέμονται σε σύρματα γύρω από τα περίπτερα προβάλλοντας με λάμψη ότι διατροφικό διαθέτουν και από που και γιατί προωθούνται ειδωλολατρικά ή αιρετικά περιοδικά;

Γιατί έχουμε την αντίληψη ότι όλοι θέλουν και πρέπει να έχουν αλλά μόνο η Εκκλησία και οι άνθρωποί της δεν πρέπει να έχουν. Και ενώ όλοι ομιλούν για δικαίωμα ιδιοκτησίας, όλοι σχεδόν πιστεύουν ότι μονό η Εκκλησία δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Και το Κράτος, και οι Οργανισμοί και οι Δήμοι, και τα σχολεία και τα Ιδρύματα και οι σύλλογοι έχουν περιουσία κατοχυρωμένο από το νόμο και μόνο η Εκκλησία θεωρείται ότι δεν πρέπει να έχει.

Γιατί να προτιμούμε την γιόγκα από την προσευχή και την μετάνοια και γιατί να προτιμούμε το μάντρα και τον διαλογισμό και όχι την ευχούλα που θα μας αγιάσει “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό”;

Γιατί τέλος άραγε κάποιοι να είναι σταυρωτές του Χριστού και άλλοι Απόστολοι και Μάρτυρες;

Και η λίστα αυτών των «γιατί;» συνεχίζεται επί μακρών. Και παρ' όλο το φανερό μίσος, προσθέτουν και την κατηγορία ότι η Εκκλησία τους κάνει πλύση εγκεφάλου και δεν τούς αφήνει ελευθέρους – ασύδοτους. Ρωτώ λοιπόν με ποιόν τροπο;
Τους ανάγκασε κανένας να πηγαίνουν Εκκλησία, να προσεύχονται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν; Ασφαλώς όχι. Τους αφήνει ελεύθερους η Εκκλησία, να κάνουν και να λένε ότι θέλουν, παρ' ολο που οι περισσότεροι από αυτούς θέλουν να υπογράφουν σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Ποια η ταυτότητά μας, ποιες οι ευθύνες μας; Είμαστε ή δεν είμαστε Ορθόδοξοι; Ο καθένας ας διαλέξει παράταξη. Πάντως το να θέλουμε να λεγόμαστε Ορθόδοξοι και ύστερα να αρνούμαστε την πίστη μας ευκαίρος, ακαίρως, αυτό κάθε άλλο παρά εντιμότητα και σωφροσύνη δείχνει.
Δεν θέλω να καταλήξω κάπου, αλλά να μεταδώσω στον καθένα, τον πόνο, την πικρία που νιώθω. Μακάρι να μην είχαμε τόσο πήλινα μάτια και να πηγαίναμε σαν τον Απ. Παύλο μέχρι “τρίτου ουρανού” Σίγουρα θα βιώναμε ποιο πολύ τον Θεό αν ήμασταν “καθαροί τη καρδία”, αν είχαμε επίγνωση του τι πραγματικά είμαστε.
Ω! πανηγύρι θα γινόταν η ζωή μας αν μετανοούσαμε, θα ζούσαμε την χαρά των αγίων και όχι την ευχαρίστηση της αμαρτίας. Θα προτιμούσαμε χίλιες φορές να μαρτυρήσουμε για τον Χριστό ( σαν άλλοι Αγ. Γιώργηδες, σαν άλλοι νεομάρτυρες.) από το να ζούμε φιλόδοξα, φιλήδονα, φιλάργυρα.
Ο Θεός ένα πράγμα θέλει, την μετάνοιά μας, γι' αυτό και μακροθυμεί. Και οι ιερείς δέονται “Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών”.

Πηγή:http://paparokades.blogspot.com/2011/09/blog-post_27.html και http://www.constantinosa.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13:2010-05-28-11-37-36&catid=5:2010-05-27-14-44-38&Itemid=11

ΤΕΣΣΑΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Τέσσερα πράγματα ὑπάρχουν, ποὺ ἂν ἔχει ὁ ἄνθρωπος τὸ ἕνα ἀπὸ αὐτά, οὔτε νὰ μετανοήσει μπορεῖ, οὔτε καὶ δέχεται τὴν προσευχή του ὁ Θεός.

Πρῶτον, ἐὰν ὑπερηφανεύεται.
Δεύτερον, ἐὰν δὲν ἔχει ἀγάπη.
Τρίτον, ἐὰν κατακρίνει αὐτὸν ποὺ πέφτει σὲ ἁμαρτία καὶ
τέταρτον, ἐὰν εἶναι μνησίκακος.

Ἁγίου Ἰωσὴφ τοῦ Βρυεννίου

ΠΗΓΗ:ΑΡΝΙΟΝ

« ΟΛΑ ΕΚΕΙ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ »

« ΟΛΑ ΕΚΕΙ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ »

Είχε δεχθεί πολλές ευλογίες από τον Θεό ο γερο-Δημήτρης. Παππούς τώρα με μεγάλη φαμελιά ζούσε ανάμεσα σ’ όλους με ειρήνη ψυχής. Ήταν υπόδειγμα αληθινής πίστεως και φλογερής αγάπης προς τον Θεό.
Δεν έλλειψαν όμως ποτέ από το σπιτικό τους και οι δυσκολίες. Οικονομικές δυσκολίες, συκοφαντίες, περιφρονήσεις, ασθένειες, θάνατοι…Κάποτε όλα μαζί τα θλιβερά έκαμναν την εμφάνισή τους, λες και ήθελαν με μίσος να κάψουν τη γρανιτένια ψυχή του, το βράχο της πίστεως του εκλεκτού φίλου του Χριστού μας,του ηλικιωμένου γερο-Δημήτρη.
Εκείνος τότε συνήθιζε να υψώνει το χέρι του και δείχνοντας τον ουρανό έλεγε με τη γλυκιά του φωνή :

« Όλα εκεί θα ξεχαστούν »

Οι δικοί του τον κοιτούσαν. Τον άκουγαν με προσοχή. Και τότε τα σύννεφα της απογνώσεως υποχωρούσαν. Και όλοι έπαιρναν δύναμη μεγάλη από το μικρό αυτό θυμόσοφο λόγο του παππού…
Πέρασαν από τότε πέντε χρόνια. Ό παππούς δεν ζει. Τα προβλήματα και οι δυσκολίες δεν έλλειψαν από τη μεγάλη φαμελιά του πιστού μας αυτού ανθρώπου.
Ήρθαν στιγμές που τα προβλήματα υψώθηκαν σαν τεράστια κύματα, που απειλούσαν να πνίξουν τις ψυχές και να αφαιρέσουν τη χαρά από όλους.
Τότε τα παιδιά του ευλογημένου αυτού ανθρώπου κοιτούσαν το ένα το άλλο και υπενθύμιζαν τη γνωστή του φράση :
« Όλα εκεί θα ξεχαστούν »!
Και τότε απλωνόταν πάλι ειρήνη γύρω , η ειρήνη του Θεού.

« Όλα εκεί θα ξεχαστούν »

Πόσο παρήγορος είναι ο λόγος τούτος και για εμάς! Τη δύσκολη ώρα που πολλά μας «πνίγουν» , όταν δεχόμαστε την αδικία του άλλου , τον πικρό η συκοφαντικό του λόγο , την περιφρόνηση η την εγκατάλειψη από δικούς μας ανθρώπους, τον σκληρό πόνο από κάποια ασθένεια η από απροσδόκητο , αιφνίδιο θάνατο προσφιλούς μας…τότε ας μη λυγίζουμε!!!
Γιατί τα θλιβερά του κόσμου δεν είναι αιώνια, κρατούν λίγο. Είναι «σκιάς ασθενέστερα και ονείρων απατηλότερα». Ας δεχόμαστε όλα τα θλιβερά με υπομονή των Αγίων, με αταραξία ψυχής, με την ειρήνη που εκπηγάζει από βαθιά πίστη πως όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή μας, τα παρακολουθεί το άγρυπνο μάτι και τα κατευθύνει το στοργικό χέρι του Πανάγαθου Θεού και Πατέρα μας.
Όλα υπηρετούν το σχέδιο της σωτηρίας μας, της καθάρσεώς μας και του αγιασμού μας,με τελικό σκοπό να μας δοξάσει ο Κύριος και Θεός μας.

«Όλα εκεί θα ξεχαστούν »

Στον ουρανό!!!
Τη δύσκολη ώρα των πειρασμών ας υψώσουμε την καρδιά μας,ας βυθίσουμε τη σκέψη μας στον κόσμο της απέραντης ευφροσύνης του Παραδείσου.
Εκεί όπου, όπως μας βεβαίωσε ο Κύριος,θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας (Αποκ. κα΄ 4). Εκεί όπου «ουκ έστι πόνος,ου λύπη,ου στεναγμός».
Εκεί όπου μαζί με τον χορό των Αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων και των στεφανωμένων Αγίων Μαρτύρων και Οσίων και Ασκητών και όλου του αγαπημένου λαού του Θεού,της Εκκλησίας,θα υμνούμε ακατάπαυστα με τους παναρμόνιους ύμνους, τα « Ωσαννά » και τα « Αλληλούϊα » τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας,τον Κύριο μας Ιησού Χριστό,τον Κύριο της δόξης.
Εκεί όπου θα αξιωθούμε να απολαμβάνουμε το κάλλος του προσώπου του λατρευτού μας Κυρίου,εφόσον παραμένουμε πιστοί δούλοι του στη γη αυτή,ακολουθώντας καθημερινά τα ίχνη του!
Εκεί, λοιπόν στον ουρανό να στρέφεται ο νους μας τις δύσκολες ώρες,για να πλημμυρίζει από ανεκλάλητη χαρά, και κάθε άλλη σκέψη να εξαφανίζεται.

« Όλα εκεί θα ξεχαστούν »

Χάρισέ μας Κύριε, να βαδίζουμε στην κοιλάδα του κλαυθμώνος της επίγειας ζωής μας με ουρανίους πόθους και προσδοκία του Παραδείσου!

ΠΗΓΗ: ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Ο ΣΩΤΗΡ»

Αλήθεια, πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παiδιά για το Θεό;

Πόσο εφικτό γίνεται αυτό όταν εμείς έχουμε μεγάλα πνευματικά κενά αλλά καί οι σημερινές απαιτήσεις των παιδιών έχουν γίνει πιεστικές; Στούς καιρους μας περισσεύουν οι αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Θεού, ενώ μεταλλαγμένες μορφές αθεΐας εμφανίζονται συνεχώς. Παράλληλα τα αμείλικτα ερωτήματα των παιδιών μας ζητούν απαντήσεις, σημερινές καί άμεσες. Πού είναι ό Θεός όταν το κακό κραυγάζει θριαμβευτικά, όταν ό πόνος, ή αρρώστια, ό θάνατος χτυπούν βάναυσα καί ανελέητα; Πού είναι ό Θεός στην ορφάνια ή στην έσχατη φτώχεια; Σ' αυτό τον ορυμαγδό αμφισβητήσεων καί αντιρρήσεων μόνο ή εμπειρική βίωση από μέρους μας της ορθοδόξου πίστεως μπορεί να απαντήσει Από την αρχή παρουσιάζεται ένα πρακτικό πρόβλημα. Στήν εκκλησιαστική παράδοση καί την ορθόδοξη Θεολογία μιλούμε για ένα Θεό πού είναι Τριαδικός.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτά πού κατανοούμε ή προσπαθούμε να κατανοήσουμε εμείς, δεν είναι αυτονόητα στο παιδί. Γι' αυτό καί χρειάζεται στο ξεκίνημα να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα πού «απλοποιούν» την τριαδικότητα του Θεού. Ένα χαρακτηριστικό είναι το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος με το κεραμίδι στην Α' Οικουμενική Σύνοδο. Πρίν ξεκινήσουμε να αποκαλύπτουμε το μεγάλο μυστήριο του Θεοϋ στην παιδική ψυχή πρέπει να δημιουργήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Δηλαδή, όπως όταν γεννήθηκε, οι παραστάσεις γύρω του αλλά καί ή συνεχής στοργή καί φροντίδα το έπεισαν για το ποιοι είναι οι γονείς του πού δίπλα τους αισθάνεται ασφάλεια καί σιγουριά, έτσι πρέπει να το πείσουμε να δέχεται το Θεό σαν παρουσία, σαν αίσθηση ζωντανή, να πιστεύει σ' Εκείνον καί να εκδηλώνει την πίστη του με συγκεκριμένο τρόπο. Οι εικόνες, το καντήλι, το θυμίαμα, ή άσκηση της νηστείας, ή προσπάθεια εφαρμογής των Ευαγγελικών εντολών από μέρους της οικογένειας δημιουργούν μία ατμόσφαιρα την οποία το παιδί αποδέχεται ως φυσικό του περιβάλλον καί στη συνέχεια ακολουθεί. Έτσι γίνεται ευκολότερη αργότερα ή προσέγγιση των πνευματικών δεδομένων. Κοντολογίς ή πνευματική ατμόσφαιρα πού υπάρχει στο σπίτι, κηρύττει σιωπώσα καί αποτελεί την πρώτη απόδειξη πώς ή πίστη στο Θεό δεν είναι έργο απροσδιόριστο χειρών ανθρώπων αλλά πραγματικότητα πού .μπορεί να βιωθεί. Ή οποιαδήποτε στάση μας - πρέπει να γνωρίζουμε - μπορεί να «χρεώσει» το Θεό καί την Εκκλησία. Μερικές φορές εφευρίσκοντας τρόπους για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας, επιστρατεύουμε καί το Θεό σαν συνήγορο των δικών μας αποφάσεων. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να μην χρησιμοποιούμε την παρουσία του Θεοϋ κατ' επιλογήν καί κυρίως στις οφειλές των άλλων σε μας. "Αν π.χ. υποστηρίζουμε κάτι έξώφθαλμα άδικο καί χρησιμοποιούμε καί το Θεό γι' αυτό, τότε πρέπει να γνωρίζουμε τώς το παιδί θα απορρίψει καί εμάς καί το δίκιο μας.Είναι νομίζουμε λάθος να μιλούμε για το Θεό με έννοιες πού τό παιδί δεν κατανοεί. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε λέξεις πού δεν έχουν αντίκρυσμα στην παιδική ψυχή. Θα μπορούσαμε ''πλάθοντας'' το Θεό να του μιλήσουμε με όπλο τις καινοδιαθηακές ή παλαιοδιαθηκικές ιστορίες για την αγάπη Του, την ειρήνη Του πού απλόχερα σκορπίζει σ' εκείνους πού τον πιστεύουν καί Τόν αγαπούν. Είναι ευκολότερη ή προσέγγιση του Θεού όταν μιλάμε για τα «χαρακτηριστικά Του.Kαλά θα είναι να ακολουθούμε το μεγάλωμα του παιδιού και να του αποκαλύπτουμε τις αλήθειες της ορθοδόξου πίστεως κατά τη δεκτικότητα του. Ο νέος αυτός ρόλος πού αναλαμβάνουμε, δηλαδή αυτή ή έμπειρία της διδασκαλίας ή της μικρας κατηχήσεως θα μας φέρει συχνά αντιμέτωπους με τίς πραγματικά μεγάλες πνευματικές ελλείψεις ή και την τελεία μας άγνοια πάνω στα πνευματικά ζητήματα. "Ας φροντίσουμε μιλώντας για το Θεό να γνωρίσουμε τι ακριβώς πρέπει να πούμε στα παιδιά μήπως βρεθούμε σε δρόμους μη ορθόδοξους. "Ας αναζητήσουμε το απόσταγμα της πατερικής σοφίας πού αποτελεί τη σωστική κιβωτό. Σχεδόν ταυτόχρονα μπορεί ν' αρχίσει λίγο στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια ή αμφισβήτηση για την αλήθεια ή ακόμη θ' αναπτυχθούν σκέψεις ως προς την ορθή πίστη άλλων θρησκειών. Στίς μέρες μας μάλιστα πού ό συγκρητισμός καταργεί τίς ιδιαιτερότητες και τίς ταυτότητες των τόπων καί των προσώπων χρειάζεται να καταβληθεί πολύς κόπος ώστε το παιδί μας να πεισθεί πώς ή πίστη πού του διδάξουμε είναι πραγματικά ή σωστή. Είναι πολύ σημαντικό ή διδασκαλία μας να συνοδεύεται από τιμία συνεχή προσπάθεια μας να μάθει το παιδί πώς οί εντολές του Θεού είναι πραγματικά εφαρμόσιμες. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς καλά γιατί χρειάζεται ή πράξη να προηγείται της θεωρίας. Ή άρνηση του Θεού από μέρους του παιδιού οέ κάποια ηλικία έρχεται όχι τόσο από την προσωπική του επανάσταση, όσο γιατί αδυνατεί να σηκώσει το «βάρος» της μαρτυρίας του Χριστοϋ στο σχολείο ή στην κοινωνία γενικότερα. Δεν μπορεί να σηκώνει «μόνο» του τίς ειρωνείες των φίλων καί συμμαθητών του. καί τότε μοιάζει με τους πολλούς. Τότε, ίσως, είναι ώρα να 'ποϋμε στο παιδί μας πώς ή αγάπη μας σε κάποιον δεν είναι θεωρητική αλλά έχει αξία όταν για εκείνον πού αγαπάς θυσιάζεσαι. Αυτό δηλαδή πού δίδαξε ό Κύριος «αυτή εστίν ή εντολή ή έμή, Ινα αγαπάτε αλλήλους καθώς ήγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης σγάπην ουδείς έχει, 'ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων .αυτού» (Ίω. ιε' 12, 13). Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για την άνάγκη της μαρτυρίας του ονόματος του Χρίστου πού συχνά γίνεται μαρτύριο. Την πιο σκληρή μάχη καλείται να δώσει ό παιδαγωγός στα αμείλικτα ερωτήματα του παιδιού: γιατί το κακό στον κόσμο; Γιατί πεθαίνουν οί άνθρωποι; γιατί πονούν; Κι όμως αποτελεί βασικό ζήτημα ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής, σε όλους τους καιρούς. Μέ πολλή υπομονή καί διάκριση θα ξεκινήσουμε από το θέμα της Ελευθερίας του ανθρώπου. Ό άνθρωπος, πλασμένος από το Θεό, απολάμβανε τον πλούτο των δωρεών του ζώντας στον Παράδεισο. Ό Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο καί αθάνατο. Τί θα ήταν ό άνθρωπος χωρίς την ελευθερία καί την αθανασία; Με την αμαρτία ό άνθρωπος χάνει μόνος του την ελευθερία, αίχμαλωτίζεται. Δεν του τη στερεί ό Θεός. Έκτοτε το κακό σαν παγκόσμια επιδημία εξαπλώνεται στη γη ως ακριβό τίμημα αυτής τής κακής χρήσης της Ελευθερίας. Άφοϋ τέλος καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια με το λόγο καί το παράδειγμα μας, ας αναθέσουμε με την προσευχή μας τά παιδιά στο Θεό, για να επιλέξει Εκείνος τον τρόπο πού θα μιλήσει στην καρδιά τους

ΠΗΓΗ:Αναρτήθηκε από εκδόσεις ''Χρυσοπηγή''

Απόφαση της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου απορρίπτει αίτηση για απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από τα Σχολεία

Απόφαση της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου απορρίπτει αίτηση για απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από τα Σχολεία

Κάποιοι Έλληνες δημοσιογράφοι διατυπανίζουν με Πρωτοσέλιδα και επί πολύ καιρό ό,τι νομίζουν πως μειώνει την Ορθόδοξη Εκκλησία, την Μάννα μας, ως το πρόσφατον περί μη φορολογίας του λατρευτικού χώρου του ίδιου του Ναού, χωρίς
να λένε ότι το ίδιο ενομοθετήθη και για τα Τζαμιά, τις Συναγωγές και τους Ευκτήριους οίκους όλων των δογμάτων και των θρησκειών.

Όμως δια την από 8-3-2011 απόφασι της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που απέρριψε την αίτησι Ιταλού υπηκόου να κατέβη η εικόνα του Εσταυρωμένου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από τα Σχολεία, ΟΥΔΕΙΣ λόγος.

Ευχαριστώ θερμά και εγκάρδια τον Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο και Τακτικό Μέλος της Συνοδικής Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος επί των ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Διδάκτορα κ. Γεώργιον ΚΡΙΠΠΑ, που μου απέστειλε την απόφασιν αυτήν να ενημερωθούν οι χριστιανοί μας.

Την αναρτώμε λοιπόν στην Ιστοσελίδα μας, ως εδημοσιεύθη εις το Περιοδικόν ΝΟΜΙΚΟ ΒΗΜΑ, τόμον 59, σελίδες 1037-1045.

+ Ο Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Κυριακή 25 σεπτεμβρίου 2011
ΠΗΓΗ:http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.com

1Ο ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!



ΠΗΓΗ:http://papakallinikos.wordpress.com

ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΩΦΕΛΙΜΑ

Πριν από εκατόν πενήντα χρόνια περίπου, προτού το τούνελ του Αγίου Γοτθάρδου κατασκευαστεί, όλοι όσοι ταξίδευαν από τη Ιταλία προς την Ελβετία και αντιστρόφως, όφειλαν να περάσουν τα στενά του Αγίου Γοτθάρδου πεζοί και αυτό απαιτούσε πολύ χρόνο.
Εκείνο τον καιρό λοιπόν οι άνθρωποι ταξίδευαν κατά ομάδες. Έτσι κάποτε μερικοί κτίστες της περιφέρειας του Λουγκάνο άρχισαν το ταξίδι τους μαζί για την κεντρική Ελβετία, όπου ήξεραν ότι θα κέρδιζαν περισσότερα χρήματα. Μεταξύ τους βρισκόταν κι ένας νέος που ονομαζόταν Αντώνιο, ο οποίος άρχισε να συνομιλεί με μία ηλικιωμένη κυρία που του μίλησε για το Χριστό.
Ο Αντώνιο δεν ήθελε να ακούσει τίποτα αλλά απάντησε: «Έχουμε τη θρησκεία μας. Αυτό μας αρκεί».
Εν τούτοις αυτή η κυρία του πρόσφερε σαν δώρο μια πολύ ωραία δερματόδετη βίβλο. Εκείνος τη δέχθηκε αλλά απέφευγε να τη διαβάσει.
Όταν έφθασε στη Γλαρίς εργάστηκε στη κατασκευή μιας μεγάλης οικίας. Κατά την εργασία του αστειευόταν και βλαστημούσε όπως οι υπόλοιποι εργάτες. Ενώ ασβέστωναν ένα τοίχο, ανακάλυψε μια οπή που έπρεπε να κλειστεί. Ξαφνικά θυμήθηκε τη βίβλο που είχε στο σακίδιό του και είπε στους συντρόφους του: «Να μια καλή φάρσα! Βλέπετε αυτή τη βίβλο; Ε λοιπόν θα τη βάλω σε αυτή την τρύπα».
Η βίβλος χώρεσε ακριβώς αλλά το κάλυμμά της σημείωσε μια μικρή βλάβη. «Δείτε! Θα τη χτίσω με λίγη λάσπη και θα δούμε αν θα μπορέσει ο διάβολος να την ανακαλύψει».
Μετά από λίγες εβδομάδες, ο Αντώνιο επέστρεψε στην πατρίδα του δια μέσω των βουνών.
Στις 10 Μαΐου 1861 μια σφοδρή πυρκαγιά κατέκαυσε τη Γλαρίς. Τετρακόσιες ενενήντα οικοδομές καταστράφηκαν. Όλη η πόλη δεν ήταν πλέον παρά αξιοθρήνητα ερείπια και έπρεπε να ανοικοδομηθεί.
Ένας κτίστης από τη βόρεια Ιταλία, που τον έλεγαν Γιοβάνη ανέλαβε να εξετάσει ένα σπίτι που ήταν ακόμη αρκετά καινούργιο και το οποίο είχε υποστεί μερική καταστροφή. Χτυπούσε εδώ κι εκεί με το σφυρί του σε μια πλευρά τοίχου που δεν είχε πάθει τίποτα. Ξαφνικά ένα κομμάτι του σοβά αποσπάστηκε και προς μεγάλη του έκπληξη βρήκε ένα βιβλίο που είχε εγκλεισθεί εκεί. Το έβγαλε και ανακάλυψε ότι ήταν μια βίβλος… Πώς έφθασε εκεί! Αυτό του φάνηκε παράδοξο.
Από τότε ο Γιοβάνης κατά τις ώρες της ανάπαυσής του διάβασε με επιμέλεια τη βίβλο. Δεν τα καταλάβαινε όλα… αλλά από τα ευαγγέλια και τους ψαλμούς έμαθε πώς να προσεύχεται.
Και ο Θεός έρχεται προς βοήθεια εκείνων που είναι ειλικρινείς. Δε άργησε να καταλάβει ότι ήταν ένας αμαρτωλός, αλλά και ότι ο Θεός τον αγάπησε και ότι δια της πίστεως στο πρόσωπο του Χριστού μπορούσε να έχει τη βεβαιότητα της συγχώρησης των αμαρτιών του.
‘Οταν το Φθινόπωρο ο Γιοβάνης επέστρεψε στην πατρίδα του και στην οικογένειά του διακήρυξε παντού την καλή αγγελία της σωτηρίας του.
Όσες φορές του έμενε καιρός έπαιρνε μια βαλίτσα γεμάτη βίβλους για να διαδώσει την αγγελία της σωτηρίας στα γειτονικά χωριά. Σε μια από τις περιοδείες του έφθασε μια μέρα σε μια εμποροπανύγηρη στο χωριό του Αντώνιο και έστησε τον πάγκο του με τις βίβλους. Ο Αντώνιο που περνούσε από εκεί σταμάτησε μπροστά στον πάγκο του και είπε: «Ω Αγίες Γραφές! Δε σας έχω ανάγκη. Αν ήθελα καμιά δεν είχα παρά να πάω στη Γλαρίς όπου έχω μια κρυμμένη σε ένα τοίχο. Είμαι περίεργος αν ο διάβολος μπόρεσε να τη βγάλει από εκεί».
Ο Γιοβάνης παρατηρούσε το νέο με σοβαρότητα. Κατάλαβε αμέσως περί τίνος επρόκειτο και γι’ αυτό του είπε: «Να είσαι προσεκτικός νεαρέ. Μη χλευάζεις! Τι θα έλεγες όμως αν σου έδειχνα αυτή τη ίδια τη βίβλο;». «Δεν το πιστεύω» απάντησε ο Αντώνιο. «Θα αναγνώριζα αμέσως τη Βίβλο μου γιατί την έχω σημαδέψει. Και το επαναλαμβάνω. Ούτε ο διάβολος δε θα την έβγαζε έξω από τον τοίχο».
Ο Γιοβάνης έβγαλε τη βίβλο και τον ρώτησε: «Ξέρεις το σημάδι; Την αναγνωρίζεις αγαπητέ μου φίλε;».
Ο Αντώνιο αποστομώθηκε όταν είδε τη βίβλο του με το λίγο κατεστραμμένο κάλυμμά της.
«Τη βλέπεις; Να είσαι όμως βέβαιος ότι εκείνος που τη βρήκε δεν είναι ο διάβολος αλλά ο Θεός. Και το έκανε για να σου δείξει ότι Αυτός ζει και θέλει να σε σώσει».
Όλο το μίσος του Αντώνιο κατά του Θεού ξέσπασε τότε. Η συνείδησή του τον έλεγχε και εντούτοις φώναζε στους συντρόφους του: «Ελάτε φίλοι μου. Τι ήρθε να κάνει εδώ αυτός ο τύπος με τον πάγκο του και τα θρησκευτικά του βιβλία!».
Και σε λίγα δευτερόλεπτα ο πάγκος του Γιοβάνη καταστράφηκε. Ο ίδιος δέχτηκε πολλά χτυπήματα. Έπειτα ο Αντώνιο και οι φίλοι του εξαφανισθήκαν ανάμεσα στο πλήθος των θεατών.
Από εκείνη τη στιγμή ο Αντώνιο ερεθιζόταν περισσότερο και περισσότερο κατά του Θεού. Αλλά κάποια μέρα που είχε πιει πολύ έπεσε από μια σκαλωσιά. Σοβαρά τραυματισμένος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Μόλις ο Γιοβάνης το έμαθε του έστειλε μια ωραία ανθοδέσμη και πήγε και ο ίδιος να τον επισκεφτεί στο νοσοκομείο. Η καρδιά όμως του Αντώνιο ήταν σκληρή σαν την πέτρα. Εντούτοις του έκανε μεγάλη εντύπωση η αγάπη που του έδειξε ο Γιοβάνης. Κάθε εβδομάδα τον επισκεπτόταν και σιγά σιγά ο Αντώνιο άρχισε να διαβάζει τη βίβλο. Στην αρχή το έκανε επειδή δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει. Γρήγορα όμως του γεννήθηκε το ενδιαφέρον.
Μια ημέρα ο Αντώνιο ανέγνωσε αυτό το εδάφιο: «Υιέ μου μη καταφρονείς την παιδεία του Κυρίου». Αυτό ταίριαζε στην περίπτωσή του.
Ο Λόγος του Θεού που έχει τη δύναμη να συντρίβει το βράχο ενήργησε στην καρδιά του. Αναγνώρισε την κατάστασή του και ομολόγησε τις αμαρτίες του στο Θεό. Επίσης, έμαθε να πιστεύει με τελεία εμπιστοσύνη στο τέλειο έργο που εκτέλεσε ο Κύριος Ιησούς επάνω στο σταυρό. Η ψυχή του είχε θεραπευθεί.

ΠΗΓΗ:http://anaplastiki.blogspot.com

Οι τελευταίες στιγμές του Γέροντος Πορφυρίου