Το μόνο που έχει ο άνθρωπος είναι μια διάθεση και ανάλογα με αυτήν τον βοηθάει ο Θεός

Το μόνο που έχει ο άνθρωπος είναι μια διάθεση και ανάλογα με αυτήν τον βοηθάει ο Θεός
. Για αυτό λέω, όσα αγαθά έχουμε είναι δώρα του Θεού.
Τα έργα μας είναι μηδέν και οι αρετές μας είναι μια συνέχεια από μηδενικά.
Εμείς θα προσπαθούμε να προσθέτουμε συνέχεια μηδενικά και να παρακαλούμε τον Χριστό να βάλη την μονάδα στην αρχή, για να γίνουμε πλούσιοι.
Εάν δεν βάλη τη μονάδα ο Χριστός στην αρχή, χαμένος ο κόπos

Γεροντας Παισιος

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  22 ΜΑΡ 2012

Ο ευκολώτερος τρόπος για να σωθούμε, είναι η αγάπη και η ταπείνωση

Ο ευκολώτερος τρόπος για να σωθούμε, είναι η αγάπη και η ταπείνωση.

  Γι΄αυτό από την αγάπη και τηνταπείνωση να αρχίσουμε και μετά να προχωρήσουμε στα άλλα.

 Να εύχεσθε να δίνουμε συνέχεια χαρά στον Χριστό και στενοχώρια στο ταγκαλάκι, μια που του αρέσει η κόλαση και δεν θέλει να μετανοήση”
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  22 ΜΑΡ 2012

ΓΙΑΤΙ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ

ΓΙΑΤΙ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ;

Ίσως διότι αμαρτάνουμε. Αυτό το λέγει η Αγία Γραφή. Λέγει: "Ο αμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυτόν εμπέσοι εις χείρας ιατρού" (Σοφ. Σειράχ 38, 15). Όποιος αμαρτάνει θα αρρωστήσει και θα πέσει στα χέρια των γιατρών. Πολλές είναι οι αρρώστιες που προέρχονται από τις αμαρτίες. Πολλές. Όχι όλες. Αυτό παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος. Γράφει: "Πάντα τα νοσήματα εξ αμαρτημάτων; Ου πάντα μεν, αλλά τα πλείονα". Στην περίπτωση αυτή το φάρμακο το ξέρουμε. Το είπε ο Κύριος στον παραλυτικό της Βηθεσδά. Θυμηθείτε τα λόγια του: "Ίδε υγιής γέγονας μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται" (Ιωάν ε΄14). 'Aρρωστοι, που γίνατε καλά, μη ξαναμαρτάνετε για να μη σας συμβούν χειρότερα, μας το λέγει ο Χριστός.

Ίσως για να θυμόμαστε τον Θεό. Κάποιος πήγε να επισκεφθεί έναν άρρωστο. Ο επισκέπτης εξέφρασε όλη του τη συμπάθεια και τη λύπη για την αρρώστια του. Αλλά ο άρρωστος του είπε κάτι που του έκανε εντύπωση και που το θυμόταν σε όλη του την ζωή. Είπε ο άρρωστος στον επισκέπτη του. "Ξέρεις γιατί ο Θεός μας αφήνει, πολλές φορές, να πέσουμε στην πλάτη; Για να κοιτάξουμε λίγο και προς τα άνω!...". Έτσι είναι. Στην ανάγκη, στην αρρώστια, θυμόμαστε το Θεό. Ο Δαβίδ, έλεγε συχνά: "Εν ημέρα θλίψεώς μου τον Θεόν εξεζήτησα" (Ψαλμ.76,3). Στη θλίψη μου θυμήθηκα και ζήτησα το Θε

Την χαρά της θυσίας δεν την γεύονται σήμερα οι άνθρωποι, γι αυτό είναι βασανισμένοι. Δεν έχουν ιδανικά μέσα τους. Βαριούνται που ζουν.

Για την πνευματική αντιμετώπιση της αρρώστιας και του πόνου αλλά και για την θυσία μας προς τον συνάνθρωπο ο μακαριστός Αγιορείτης γέροντας Παΐσιος μας προτρέπει:
"... Την χαρά της θυσίας δεν την γεύονται σήμερα οι άνθρωποι, γι αυτό είναι βασανισμένοι. Δεν έχουν ιδανικά μέσα τους. Βαριούνται που ζουν. Η λεβεντιά, η αυταπάρνηση είναι η κινητήρια δύναμη στον άνθρωπο. Έχει χάσει πια τον έλεγχο ο κόσμος. Έχει φύγει το φιλότιμο, η θυσία από τους ανθρώπους...".
"...Το θαύμα γίνεται, όταν συμμετέχει κανείς στον πόνο του άλλου. Όλη η βάση είναι τον άλλο να τον νιώσεις αδελφό και να τον πονέσεις. Αυτό ο πόνος συγκινεί τον Θεό και κάνει το θαύμα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να συγκινεί τον Θεό όσο η αρχοντιά, δηλαδή η θυσία..., που σπανίζει στην εποχή μας, γιατί στη θέση της μπήκε η φιλαυτία, το συμφέρον.
Το καλό είναι καλό μόνον όταν αυτός που το κάνει θυσιάζει κάτι από τον εαυτό του ύπνο, ανάπαυση κ.λ.π. "εκ του υστερήματος.
Όταν είμαι ξεκούραστος και κάνω το καλό, αυτό δεν έχει αξία... Ενώ, όταν είμαι κουρασμένος και κάνω μια θυσία, για να βοηθήσω τον άλλον, αισθάνομαι παραδεισένια χαρά. Τότε η ευλογία του Θεού με βομβαρδίζει..."
"... Στον εαυτό του ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου την θεϊκή του δύναμη και υπέφερε τον πολύ πόνο στο ευαίσθητο Σώμα του από την πολλή αγάπη προς το πλάσμα Του.
Αυτήν την αγάπη του Χριστού εάν αισθανθεί κανείς, τότε μόνο θα είναι και εσωτερικά πραγματικά άνθρωπος. Αλλιώς θα είναι πιο αναίσθητος και από τα δημιουργήματα του Θεού. Αφού ο ήλιος αισθάνθηκε το πάθος του Κυρίου και σκοτείνιασε γιατί δεν άντεχε να το βλέπει. Η γη, και αυτή τρόμαξε όταν το είδε. Οι πέτρες, και αυτές κομματιάστηκαν. Οι τάφοι και αυτοί σείσθηκαν τόσο δυνατά, που ξύπνησαν πολλούς κεκοιμημένους από χρόνια και τους έβγαλαν έξω να διαμαρτυρηθούν για την αχάριστη αυτή συμπεριφορά των ανθρώπων προς τον Ευεργέτη και Λυτρωτή τους Θεό..."
"... Εγώ όσο πιο πολύ πονώ τον κόσμο, τόσο περισσότερο προσεύχομαι και χαίρομαι πνευματικά, γιατί τα λέω όλα στον Χριστό και Εκείνος τα τακτοποιεί. Και βλέπω ότι όσο περνάει ο καιρός, ενώ το σωματικό κουράγιο ελαττώνεται, το ψυχικό αυξάνει, γιατί η αγάπη, η θυσία, ο πόνος για τον άλλο δίνουν πολλή ψυχική δύναμη.
Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη. Με τον κόσμο τώρα πόσο πόνο πέρασα! Δεν τα περνούσα έτσι τα θέματά τους. Πονούσα αναστέναζα, αλλά σε κάθε αναστεναγμό, άφηνα το θέμα στο Θεό, και στον πόνο που ένιωθα για τον άλλο έδινε ο Θεός παρηγορία. Δηλαδή με την πνευματική αντιμετώπιση ερχόταν θεία παρηγοριά, γιατί ο πόνος που έχει μέσα την ελπίδα στον Θεό έχει θεία παρηγοριά. Αλλιώς πως να αντέξει κανείς!
Πως θα μπορούσα διαφορετικά να τα βγάλω πέρα με τόσα που ακούω; Πονάω, αλλά σκέφτομαι και την θεία ανταμοιβή στους πονεμένους. Είμαστε στα χέρια του Θεού.
Ο άνθρωπος, όταν αντιμετωπίζει το κάθε πρόβλημα πνευματικά, δεν καταβάλλεται. Στην αρχή πικραίνεται, όταν ακούει ότι κάποιος υποφέρει, αλλά μετά έρχεται ως ανταμοιβή η θεία παρηγοριά και δεν καταστρέφεται ο οργανισμός του. Ενώ η πίκρα από την κοσμική στενοχώρια φέρνει γαστρορραγία κλπ., αυτή δεν βλάπτει τον οργανισμό, γιατί έχει θείο βάλσαμο...".
                           

                        

   
                             ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Λόγοι Β', "Πνευματική Αφύπνιση

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  22 ΜΑΡ  2012