Μ. Πέμπτη πρωί καί ὁ Χριστός βρίσκεται στά Ἱεροσόλυμα. Παραγγέλλει στούς μαθητές του νά ἑτοιμάσουν τό δικό Του τό Πάσχα πρίν ἀπό τῶν Ἑβραίων. Τό ἀπόγευμα τελεῖ τόν Μυ-στικό Δεῖπνο στό σπίτι τοῦ Μάρκου. Κινεῖται ὡς οἰκοδεσπότης. Πλένει τά πόδια τῶν Μαθητῶν διδάσκοντάς τους τήν ταπείνωση. Αποκαλύπτει τον καταδότητη του. Τελεῖ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας και το παραδίδει στους μαθητές του να το τελούν ‘’εις την εμήν ανάμνησιν.’’ Τούς Κοινωνᾶ τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του λίγο πρίν ἀπό τήν Σταύρωσή Του. Ὁ Ἰούδας φεύγει γιά νά προδώσει τόν Διδάσκαλο, ἐνῶ ἀκόμη στό στόμα του ἔχει τήν Θεία Κοινωνία.
Ὁ Κύριος λέγει τά τελευταία λόγια Του, όπου προλέγει την άρνηση του Πέτρου και τους μιλά για την νέα εντολή, ‘’αγαπάτε αλλήλους’’. Είναι τα λόγια του που καταγράφονται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο στα κεφάλαια 12 έως 17, και είναι όλα μαζί αυτά που απαγγέλο-νται στο πρώτο Ευαγγέλιο της Μεγάλης Πέμπτης. Είναι όλοι οι μακρόσυρτοι αποχαιρετιστήριοι λόγοι του. Τελειώνοντας όλο το Δείπνο αυτό κλείνει μέ τήν Ἀρχιερατική Προσευχή Του. κλεινει όλον τον αποχαιρετισμό του με προσευχή όιπου ζητά την ενότητα των μαθητών του και την διαφύλαξη των από το Θεό Πατέρα. Το Δείπνο αυτό ήταν στην ουσία το Πασχαλιάτικο Δείπνο της Εκκλησίας του Χριστού που το τέλεσε ο Κύριος πρίν από το Πάσχα των Εβραίων. Τέλεσε το δικό Του και κατήργησε των Εβραίων.
Η Εκκλησία παραδίδει με τα κείμενα των Ευαγγελίων που ανα τους αιώνες διαφυλάγει με την Παράδοση της όλα τα τελευταία λόγια του Χριστού. πόσα ευλογημένα ακούγονται μέ-σα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μ. Πέμπτης. Τα 12 Ευαγγέλια που ακούγονται σαν σε μια δυναμική συνέχεια δίδουν δραματικά την εξέλιξη των γεγονότων του Πάθους του Χριστού.
Ἦταν γύρω στίς 9 καί ἀνέβαιναν πρός τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.
Από το πρωί τα τροπάρια και το συναξάρι μιλούν για τέσσερα πράγματα, τον Ιερό Νιπτήρα, τον Μυστικό Δείπνο, την υπερφυή Προσευχή και την προδοσία. Ιδιαίτερα μιλούν για την Θεία Κοινωνία, την ‘’ψυχοτρόφον τράπεζαν’’, το ‘’φάρμακον της αθανασίας’’, το ‘’αντίδο-τον του μη αποθανείν’’. Σήμερα τά πόδια μου μέ ὁδηγοῦν στήν Θεία Λειτουργία, στό Δεῖπνο τοῦ Κυρίου, τήν συνέχεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου τοῦ Κυρίου μου.
Ὁ ἱερέας ὡς λαμπάδα καιόμενη τοῦ Ἁγιου Πνεύματος, ως ὁ ἄλλος Χριστός, τέλεσε τό θαῦμα. Τά χέρια τοῦ Χριστοῦ μου μέ κοινώνησαν. Αληθῶς Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Ἔνιωθα τά χείλη μου νά ἀκουμποῦν στήν ἄχραντη πλευρά τοῦ Ἐσταυρωμένου πού ἀνέβλυζε. Τό στόμα καί ἡ καρδιά μου γλύκαιναν, γεύονταν τόν Θεό. Ἔκλαιγα ἀπό χαρά… δέν εἶμαι πιά μόνος… εἶμαι μέλη Χριστοῦ… Χριστο-φόρος… ὅμαιμος Χριστοῦ…
Καί σήκωνα τόν σταυρό μου ἀκολουθώντας τόν Κύριο κι αυτήν την ημέρα. Η ταπείνωση μου με την συγχωρητικότητα των αδελφών είναι το εφόδιο για να ακολουθήσω σταυρικά τον Χριστό. Μου έχει μείνει η προσπάθεια του Χριστού ακόμη και μέσα στο Δείπνο, ενώ ξέρει τον προδότη, τον αγαπά και του δίνει από την μπουκιά του να φάγει, τον ωθεί στην μετάνοια, έστω και την τελευταία στιγμή. Δεν τον κρίνει δεν τον κατακρίνει, αλλά τον αγαπά και τον πονά. Συγκλονίζομαι από την συγχωρητικότητα, την επιείκεια και την ταπείνωση του Χριστού μου. Μεγάλη του η αγάπη στον αμαρτωλό, ακόμη και στον προδότη του. δεν λυπάται τον εαυτό του, αλλά την αμετανοησία και αναισχυντία του Ιούδα.
Ο Μυστικός Δείπνος
Μια εικόνα έχει μείνει μέσα στην καρδιά μας. Ο Μυστικός Δείπνος. Ταίζει τους μαθητές του ο Χριστός με το Σώμα του και το Αίμα του πριν ακόμη σταυρωθεί.
Ακούγονται τα ιδρυτικά λόγια του Χριστού μας
‘’λάβετε φάγετε, τουτο εστί το Σώμα μου…’’
‘’πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το Αίμα μου…’’
‘’τούτο πιείτε εις την εμήν ανάμνησιν’’
α. κακότροπη προσέλευση-επιζήμια ευλάβεια
Έντονα ακούγεται το τροπάριο όπου περιγράφει τον αδημονούντα Ιούδα να τρέχει για να προδώσει τον Χριστό. Στο στόμα του, στα χέρια του ακόμα κρατούσε την Θεία Κοινωνία και έτρεχε να παραδώσει τον Κύριο.
Τὸν ἄρτον λαβών, εἰς χεῖρας ὁ προδότης, κρυφίως αὐτάς, ἐκτείνει καὶ λαμβάνει, τὴν τιμὴν τοῦ πλάσαντος, ταῖς οἰκείαις χερσὶ τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἀδιόρθωτος ἔμεινεν, Ἰούδας ὁ δοῦλος καὶ δόλιος.
Μηδεὶς ὦ πιστοί, τοῦ δεσποτικοῦ δείπνου ἀμύητος, μηδεὶς ὅλως ὡς ὁ Ἰούδας, δολίως προσίτω τῇ τραπέζη· ἐκεῖνος γὰρ τὸν ψωμὸν δεξάμενος, κατὰ τοῦ ἄρτου ἐχώρησε, σχήματι μὲν ὢν μαθητής, πράγματι δὲ παρὼν φονευτής, τοῖς μὲν Ἰουδαίοις συναγαλλόμενος, τοῖς δὲ Ἀποστόλοις συναυλιζόμενος, μισῶν ἐφίλει, φιλῶν ἐπώλει, τόν ἐξαγοράσαντα ἡμᾶς τῆς κατάρας, τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Τρομάζει η ψυχή μας μήπως και εγώ κι εσύ βρίσκομαι μέσα στον χώρο αυτό, στον κακότροπο αυτόν τρόπο της ένωσης μου με τον Χριστό. Συνταράσσεται κανείς βρισκόμενος μπροστά σ’ αυτήν την εικόνα του αναίσχυντου και ανεύθυνου προδότη που κοινωνά και φεύγει.
‘’Οἶδα ὅτι πολλοὶ παρ᾽ ἡμῖν διὰ τὴν τῆς ἑορτῆς συνήθειαν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ προσδραμοῦνται τραπέζῃ. Ἔδει μὲν οὖν, ὡς καὶ πολλάκις ἔφθην εἰπὼν, μὴ ἑορτὰς παρατηρεῖν, ἡνίκα ἂν δέοι κοινωνεῖν, ἀλλὰ τὸ συνειδὸς καθαίρειν, καὶ τότε τῆς ἱερᾶς ἅπτεσθαι θυσίας. Ὁ μὲν γὰρ ἐναγὴς καὶ ἀκάθαρτος οὐδὲ ἐν ἑορτῇ δίκαιος ἂν εἴη μετέχειν τῆς ἁγίας ἐκείνης καὶ φρικώδους σαρκός• ὁ δὲ καθαρὸς καὶ διὰ μετανοίας ἀκριβοῦς ἀποσμηξάμενος τὰ πλημμελήματα, καὶ ἐν ἑορτῇ καὶ ἀεὶ δίκαιος ἂν εἴη μετέχειν τῶν θείων μυστηρίων, καὶ ἀπολαύειν ἂν εἴη ἄξιος τῶν τοῦ Θεοῦ δωρεῶν. Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ τοῦτο οὐκ οἶδα πῶς παρῶπταί τισι, καὶ μυρίων πολλοὶ γέμοντες κακῶν, ὅτε τὴν ἑορτὴν ἴδωσι παραγενομένην, ὡς ὑπ᾽ αὐτῆς ὠθούμενοι τῆς ἡμέρας, ἅπτονται τῶν ἱερῶν μυστηρίων, ἃ μηδὲ ἰδεῖν οὕτω διακειμένους θέμις• τοὺς μὲν δήλους ἡμῖν αὐτοὶ πάντως ἡμεῖς ἀπείρξομεν, τοὺς δὲ ἀγνώστους ἡμῖν τῷ Θεῷ καταλείψομεν, τῷ τὰ ἀπόῤῥητα τῆς ἑκάστου διανοίας εἰδότι• τὸ γοῦν φανερῶς ἁμαρτανόμενον παρὰ πάντων πειρασόμεθα διορθῶσαι τήμερον. Τί οὖν ἐστι τοῦτο τὸ ἁμάρτημα; Τὸ μὴ μετὰ φρίκης προσιέναι, ἀλλὰ λακτίζοντας, τύπτοντας, θυμοῦ γέμοντας, βοῶντας, λοιδοροῦντας, τοὺς πλησίον ὠθοῦντας, ταραχῆς ἐμπεπλησμένους. … Τί θορυβῇ, εἰπέ μοι, ἄνθρωπε; τί δὲ ἐπείγῃ; πραγμάτων ἀνάγκη σε καλεῖ πάντως; ὅλως γὰρ οἶδας ὅτι πράγματα ἔχεις κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην; μέμνησαι γὰρ ὅλως, ὅτι ἐπὶ τῆς γῆς εἶ; νομίζεις δὲ μετὰ ἀνθρώπων εἶναι; Καὶ πῶς οὐχὶ λιθίνης ταῦτα διανοίας, τὸ νομίζειν κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἐπὶ γῆς ἑστάναι, ἀλλ᾽ οὐ μετ᾽ ἀγγέλων χορεύειν, μεθ᾽ ὧν τὸ μυστικὸν ἐκεῖνο μέλος ἀνέπεμψας, μεθ᾽ ὧν τὴν ἐπινίκιον ἐκείνην ἀνήνεγκας ᾠδὴν τῷ Θεῷ; …
ἐνταῦθα δὲ τῶν φρικτῶν τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων ἐπιτελουμένων, τῆς ἱερᾶς τελετῆς συνεστώσης ἔτι, καταλιμπάνεις ἐν μέσῳ πάντα καὶ ἀναχωρεῖς; Καὶ ποῦ ταῦτα συγγνώμης ἄξια; ποίας δὲ ἀπολογίας; Βούλεσθε εἴπω τίνος ἔργον ποιοῦσιν οἱ πρὸ τῆς συμπληρώσεως ἀναχωροῦντες, καὶ τὰς εὐχαριστηρίους ᾠδὰς οὐκ ἐπιφέροντες τῷ τέλει τῆς τραπέζης; Τάχα φορτικόν ἐστι τὸ μέλλον ῥηθήσεσθαι, ἀλλ᾽ ὅμως ἀναγκαῖον λεχθῆναι διὰ τὴν τῶν πολλῶν ῥᾳθυμίαν. Ὅτε ἐκοινώνησε τὸ ἔσχατον δεῖπνον ὁ Ἰούδας τὸ κατὰ τὴν τελευταίαν νύκτα ἐκείνην, τῶν ἄλλων ἁπάντων ἀνακειμένων, αὐτὸς προπηδήσας ἐξέβη. Ἐκεῖνον τοίνυν μιμοῦνται καὶ οὗτοι, οἱ πρὸ τῆς ἐσχάτης ἀποπηδῶντες εὐχαριστίας. Ἐκεῖνος γὰρ εἰ μὴ ἐξῆλθεν, οὐκ ἂν ἐγένετο προδότης• εἰ μὴ κατέλιπε τοὺς συμμαθητὰς, οὐκ ἂν ἀπώλετο• εἰ μὴ τῆς ἀγέλης ἑαυτὸν ἀπέῤῥηξεν, οὐκ ἂν αὐτὸν εὗρεν ὁ λύκος μόνον, καὶ κατέφαγεν• εἰ μὴ τοῦ ποιμένος ἑαυτὸν ἐχώρισεν, οὐκ ἂν θηριάλωτος γέγονε.
μετάφραση
Γνωρίζω ότι πολλοί εθιμοτυπικά για την γιορτή πλησιάζουν στην ιερή αυτή Τράπεζα. Όπως λέγω πάντοτε, δεν πρέπει να βλέπουμε τις γιορτές, όταν πρόκειται να κοινωνήσουμε, αλλά την συνείδηση να καθαρίζουμε και τότε να πλησιάζουμε στην Θυσία. Ο μεν βρώμικος και ακάθαρτος ούτε και στην γιορτή δεν είναι άξιος για να κοινωνήσει της αγίας και τίμιας Σαρκός του Χριστού• εκείνος όμως που είναι καθαρός και έχει πλύνει τις αμαρτίες του με α-κριβή μετάνοια, όχι μόνο στην γιορτή, αλλά και πάντοτε είναι άξιος να κοινωνήσει των θείων Μυστηρίων και να απολαύσει των δωρεών του Θεού. και επειδή δεν ξέρω πως αυτό πολλοί το παραμερίζουν και ενώ είναι γεμάτοι από κακά, όταν δουν την γιορτή να πλησιάζει, σαν να τους σπρώχνει εκείνη η ημέρα, πλησιάζουν στα Άγια Μυστήρια, που κανονικά ούτε με τα μάτια τους δεν θα έπρεπε να δουν• αυτούς που μας είναι γνωστοί θα τους εμποδίσουμε, τους αγνώστους θα τους αφήσουμε στον Θεό που ξέρει και τα απόρρητα της καρδιά του καθενός• αυτόν που αμαρτάνει φανερά πάνω απ’ όλα θα τον βάλουμε σε τάξη σήμερα. Ποιο είναι το αμάρτημα; Το να μη πλησιάζουμε με ευλάβεια, αλλά άλλοι να κλωτσούν και άλλοι να χτυπούν, άλλοι να είναι γεμάτοι με θυμό, να φωνάζουν, να κοροϊδεύουν, να σπρώχνουν τους διπλανούς των, να είναι γεμάτοι με ταραχή… τι θορυβείς, πες μου, άνθρωπε; Τι βιάζεσαι; Ποια δουλειά σε καλεί και βιάζεσαι; Όλες αυτές τις δουλειές σου σκέφτεσαι αυτήν την ώρα που περιμένεις να κοινωνήσεις; νομίζεις ότι πατάς πάνω στην γη την ώρα εκείνη; Νομίζεις ότι βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους; Δεν είναι πέτρινη η καρδιά σου το να νομίζεις ότι την ώρα αυτή στέκεσαι πάνω στην γη και δεν χοροβατείς με τους Αγγέλους, με τους οποίους μαζί έ-ψαλλες το μυστικό εκείνο μέλος και την επινίκιο εκείνη ωδή;
Καὶ πῶς, φησὶν, ὅταν ἅπαξ δι᾽ ἐνιαυτοῦ προσερχώμεθα; Τοῦτο γὰρ τὸ δεινὸν, ὅτι οὐ καθαρότητι διανοίας, ἀλλὰ διαστήματι χρόνου τὴν ἀξίαν διορίζεις τῆς προσόδου, καὶ τοῦτο εὐλάβειαν εἶναι νομίζεις, τὸ μὴ πολλάκις προσελθεῖν, οὐκ εἰδὼς ὅτι τὸ ἀναξίως προσελθεῖν, κἂν ἅπαξ γένηται, ἐκηλίδωσε• τὸ δὲ ἀξίως, κἂν πολλάκις, ἔσωσεν. Οὐκ ἔστι τόλμα τὸ πολλάκις προσιέναι, ἀλλὰ τὸ ἀναξίως, κἂν ἅπαξ τις τοῦ παντὸς χρόνου προσέλθῃ. Ἡμεῖς δὲ οὕτως ἀνοήτως διακείμεθα καὶ ἀθλίως, ὅτι μυρία διαπαντὸς ἐργαζόμενοι τοῦ ἐνιαυτοῦ κακὰ, τοῦ μὲν ἀποδύσασθαι ἐκεῖνα οὐδεμίαν ποιούμεθα φροντίδα, νομίζομεν δὲ ἀρκεῖν τὸ μὴ συνεχῶς κατατολμᾷν καὶ ἐπιπηδᾷν ὑβριστικῶς τῷ σώματι τοῦ Χριστοῦ, οὐκ ἐννοοῦντες ὅτι καὶ οἱ τὸν Χριστὸν σταυρώσαντες ἅπαξ ἐσταύρωσαν. Ἆρ᾽ οὖν, ἐπειδὴ ἅπαξ, ἔλαττον τὸ ἁμάρτημα; Καὶ ὁ Ἰούδας δὲ ἅπαξ προέδωκε• τί οὖν; τοῦτο αὐτὸν ἐξείλετο; Διὰ τί γὰρ χρόνῳ τὸ πρᾶγμα μετερχόμεθα; χρόνος προσόδου ἔστω ἡμῖν τὸ καθαρὸν συνειδός. Οὐδὲν πλέον ἔχει τὸ ἐν τῷ Πάσχα μυστήριον τοῦ νῦν τελουμένου• ἕν ἐστι καὶ τὸ αὐτὸ, ἡ αὐτὴ τοῦ Πνεύματος χάρις• ἀεὶ Πάσχα ἐστίν..
«Και μου λές τι μπορώ να πάθω αφού μια φορά τον χρόνο προσέρχομαι;Αυτό είναι το φο-βερό, ότι όχι με την καθαρότητα του νου, αλλά με το διάστημα του χρόνου καθορίζεις την επα-ξιότητα της προσελεύσεως στο μυστήριο, και νομίζεις πώς είναι ευλάβεια το ότι δεν προσήλθες πολλές φορές, μη γνωρίζοντας πως το να πλησιάσεις ανάξια και μια φορά να γίνει, είναι βρω-μια μέσα σου, το να κοινωνείς όμως άξια, ακόμη και πολλές φορές σε σώζει. Δεν είναι θράσος να το να πλησιάζει κανείς συνεχώς, αλλά ανάξια, έστω κι αν μια φορά τον χρόνο να προσέλεθεις. Εμείς όμως τόσο ανόητοι είμαστε και άθλιοι, που ενώ όλο τον χρόνο μύρια κακά κάνουμε, για να τα αποβάλλουμε μεν από πάνω μας καμία φροντίδα δεν δείχνουμε, και απ’την άλλη πλευρά νομίζουμε ότι το να μη κοινωνούμε συχνά μπορούμε να τολμάμε και να επιπηδάμε υβριστικά στο Σώμα του Χριστού, χωρίς να εννοούμε οτι κι αυτοί πού σταύρωσαν τον Χριστό, μια φορά τον σταύρωσαν. Μήπως, λοιπόν, επειδή το 'καναν μια φορά, γι' αυτό είναι μικρότερο το αμάρτη¬μα τους; Και ο Ιούδας μια φορά τον πρόδωσε και τι έγινε; Μήπως αυτό τον γλίτωσε; Γιατί τα εξετάζουμε τα πράγματα με το χρόνο; Χρόνος της προσελεύσεως στο μυστήριο είναι ή καθαρή συνείδηση. Τίποτε περισσότερο δεν έχει το μυστήριο του Πάσχα από τ' άλλα. Ένα είναι και το αυτό, ή ίδια χάρις του Πνεύματος. Πάντοτε είναι Πάσχα»
Όλα τα πρόσωπα της μετανοίας στο Πάθος του Χριστού γίνονται υποδείγματα και χειραγωγοί για την αξια Θεία Μετάληψη. Είναι τα πρότυπα μετανοίας.
Μέσα σ’ αυτόν τον έλεγχο του Ιερού Χρυσοστόμου έρχεται με την σειρά του και ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός να προσθέσει την αγωνία του και τον προσωπικό έλεγχο την ώρα που πρόκειται να δεχθεί μέσα του ‘’όλον το Σώμα’’ του Χριστού. Πολύ όμορφα σε μια ευχή της Θείας Μεταλήψεως καταθέτει τον εαυτό του εν μετανοία και συναισθήσει της αμαρτωλότη-τος του. Αγωνιά για τον εαυτό του και παρακαλεί τον Κύριο να τον ελεήσει και να τον αποδεχτεί όπως τον Ληστή, την Χαναναία, τον Τελώνη, την Αιμορροούσα και την Πόρνη. Όλα τα πρόσωπα αυτά εκφράζουν την δική του αμαρτωλότητα, την μετάνοια και τον πόθο του να ενωθεί με τον Χριστό.
‘’Πρὸ τῶν θυρῶν τοῦ ναοῦ σου παρέστηκα καὶ τῶν δεινῶν λογισμῶν οὐκ ἀφίσταμαι, ἀλλὰ σύ, Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ Τελώνην δικαιώσας καὶ Χαναναίαν ἐλεήσας καὶ τῷ Λῃστῇ παραδείσου πύ-λας ἀνοίξας, ἄνοιξόν μοι τὰ σπλάγχνα τῆς φιλανθρωπίας σου καὶ δέξαι με προσερχόμενον καὶ ἁπτόμενόν σου, ὡς τὴν Πόρνην καὶ τὴν Αἱμόῤῥουν· ἡ μὲν γάρ, τοῦ κρασπέδου σου ἁψαμένη εὐχερῶς τὴν ἴασιν ἔλαβεν, ἡ δέ, τοὺς σοὺς ἀχράντους πόδας κρατήσασα, τὴνλύσιν τῶν ἁμαρτημάτων ἐκομίσατο. Ἐγὼ δὲ ὁ ἐλεεινός, ὅλον τὸ Σῶμα τολμῶν δέξασθαι, μὴ καταφλεχθεί-ην· ἀλλὰ δέξαι με, ὥσπερ ἐκείνας, καὶ φώτισόν μου τὰ τῆς ψυχῆς αἰσθητήρια, καταφλέγων μου τὰ τῆς ἁμαρτίας ἐγκλήματα, πρεσβείαις τῆς ἀσπόρως τεκούσης σε καὶ τῶν ἐπουρανίων δυνάμε-ων. Ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
μετάφραση
Μπροστά στις πόρτες του ναού σου παρευρίσκομαι κι από τους κακούς λογισμούς δεν μπορώ να ξεφύγω, αλλά συ Χριστέ μου ο Θεός μου, που τον Τελώνη δικαίωσες και την Χαναναία ελέησες και στον Ληστή τις πόρτες του Παραδείσου άνοιξες, άνοιξε και σε μένα τα σπλάγχνα της φιλανθρωπίας σου και δέξαι με τώρα που προσέρχομαι και σ’ αγγίζω σαν την Πόρνη και την Αι-μορροούσα• η μία όταν άγγιξε το το άκρο του ενδύματος σου αμέσως πήρε την γιατρειά της, η άλλη δε όταν κράτησε τα άχραντα πόδια σου, έλαβε την λύση των αμαρτημάτων της. Εγώ όμως ο ελεεινός, τολμώ όλο σου το Σώμα να δεχτώ, μη με καταφλέξεις• αλλά δέξαι όπως και εκείνες και φώτισε μου τα αισθητήρια της ψυχής, κατακαίγοντας μου τα εγκλήματα της αμαρτίας με τις πρεσβείες της Παναγίας που σε γέννησε με άσπορο σύλληψη και με των επουρανίων δυνάμεων. Ότι σύ είσαι ευλογητός εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Η πόρνη γίνεται υπόδειγμα καρδιάς μετανοούσης για το πώς να κοινωνήσουμε. Καρδιά κλαίουσα και οδυρομένη. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος μετα δακρύων μας μεταφέρει με ζωηρώταταο λυρισμό και σπαραγμό καρδιάς το εξομολογητικό ποίημα του, που γίνεται ένα με την πόρνη με την μετάνοια του…
Εκεί που πραγματικά κανείς βιώνει όλο το δράμα του εαυτού του με την κατάνυξη και τα δάκρυα είναι διαβάζοντας ή και ψάλλοντας το ποίημα του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολό-γου, που βρίσκεται στην ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Βλέπει εδώ κανείς όλο το εξομολογητικό αγωνιώδες κλάμα της καρδιάς του πριν από τη θεία Κοινωνία. Μέσα του συμπλέκονται δύο αισθήματα, ο φόβος του Θεού και ο πόθος του Θεού. Αρχίζει με έντονη την ταπείνωση, την μετάνοια και την αυτομεμψία, και κατόπιν ξεπηδά ο θείος έρωτας και καταλήγει στην μεγάλη ελπίδα και τον πόθο για την ένωση του με τον Χριστό. ‘’από ρυπαρών χειλέων από βδελυράς καρδίας από ακαθάρτου γλώττης εκ ψυχής ερρυπωμένης δέξαι δέησιν Χριστέ μου…ήμαρτον υπέρ την πόρνην…πλύνον με τοις δάκρυσι μου, κάθαρον αυτοίς με Λόγε…ίνα καθαρά καρδία και ψυχή συντετριμμένη των Αχράντων Σου μετάσχω και πανάγνων Μυστηρίων, οίς ζωούται και θεούται πάς ο τρώγων σε και πίνων εξ ειλικρινούς καρδίας…’’ Είναι αυτή η ζωή της καρδιάς που με την μετάνοια και το πένθος συνθέτουν την αληθινή ευλά-βεια για την Θεία Κοινωνία.
Ο άγιος ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος έλεγε επίσης:
‘’κανείς μη πλησιάσει στα Άγια άνευ δακρύων’’
(ένθετο)
Άραγε όμως πώς μπορεί να συμπεριφερθεί ένας ιερέας στα πλήθη του λαού, που συνω-στίζονται, για να αποτρέψει την ασεβή και κακότροπη προσέλευση των στην Θεία Κοινωνία; Είναι μια δύσκολη ώρα. Ο ιερός Χρυσόστομος με πολύ αγωνία και με σκληρή γλώσσα βάζει τους ιερείς προ των ευθυνών τους για το έργο αυτό της Μετάδοσης των Τιμίων Δώρων. Το Αίμα του Χριστού θα ζητηθεί από τα χέρια τους, αν Το μεταδίδουν στους αναξίους που τους ξέρουν ότι κουβαλούν την πονηρία τους.
Ταῦτα πρὸς ὑμᾶς τοὺς μεταλαμβάνοντας λέγω, καὶ πρὸς ὑμᾶς τοὺς διακονουμένους. Καὶ γὰρ ἀναγκαῖον καὶ πρὸς ὑμᾶς διαλεχθῆναι, ὥστε μετὰ πολλῆς τῆς σπουδῆς διανέμειν ταυτὶ τὰ δῶρα. Οὐ μικρὰ κόλασις ὑμῖν ἐστιν, εἴ τινι συνειδότες τινὰ πονηρίαν, συγχωρήσετε μετασχεῖν ταύτης τῆς τραπέζης. Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῶν χειρῶν ἐκζητηθήσεται τῶν ὑμετέρων. Κἂν στρατηγός τις ᾖ, κἂν ὕπαρχος, κἂν αὐτὸς ὁ τὸ διάδημα περικεί μενος, ἀναξίως δὲ προσίῃ, κώλυσον• μείζονα ἐκείνου τὴν ἐξουσίαν ἔχεις. Σὺ δὲ εἰ μὲν πηγὴν ὕδατος ἐνεχειρίσθης φυλάττειν ποιμνίῳ καθαρὰν, εἶτα εἶδες πρόβατον πολὺν ἐπὶ τοῦ στόματος φέρον τὸν βόρβορον, οὐκ ἂν εἴασας ἐπικύψαι κάτω, καὶ θολῶσαι τὸ ῥεῖθρον• νυνὶ δὲ οὐχ ὕδατος, ἀλλ᾽ αἵματος καὶ πνεύματος πηγὴν ἐγκεχειρισμένος, καὶ ὁρῶν γῆς καὶ βορβόρου χαλεπωτέραν ἁμαρτίαν ἔχοντάς τινας καὶ προσιόντας, οὐκ ἀγανακτεῖς, οὐδὲ ἀπείργεις; καὶ τίνα ἂν σχοίης συγγνώμην; Διὰ τοῦτο ὑμᾶς ὁ Θεὸς ἐτίμησε ταύτην τὴν τιμὴν, ἵνα τὰ τοιαῦτα διακρίνητε. Τοῦτο ὑμῶν ἡ ἀξία, τοῦτο ἡ ἀσφάλεια, τοῦτο ὁ στέφανος ἅπας, οὐχ ἵνα λευκὸν χιτωνίσκονκαὶ ἀποστίλβοντα περιβαλλόμενοι περιίητε. Καὶ πόθεν οἶδα, φησὶ, τὸν δεῖνα καὶ τὸν δεῖνα; Οὐ περὶ τῶν ἀγνοουμένων, ἀλλὰ περὶ τῶν γνωρίμων λέγω. Εἴπω τι φρικωδέστερον; Οὐχ οὕτω χαλεπὸν τοὺς ἐνεργουμένους ἔνδον εἶναι, ὡς τούτους, οὕς φησιν ὁ Παῦλος τὸν Χριστὸν καταπατῆσαι, καὶ τὸ αἷμα τῆς διαθήκης κοινὸν ἡγήσασθαι, καὶ τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος ἐνυβρίσαι. Δαιμονῶντος γὰρ χείρων ὁ ἡμαρτηκὼς καὶ προσιών. Οἱ μὲν γὰρ ἐπειδὴ δαιμονῶσιν, οὐ κολάζονται• οὗτοι δὲ ὅταν ἀναξίως προσίωσιν, ἀθανάτῳ παραδίδονται τιμωρίᾳ. Μὴ τοίνυν τούτους ἐλαύνωμεν μόνον, ἀλλὰ πάντας ἁπλῶς, οὓς ἂν ἴδωμεν ἀναξίως προσιόντας. Μηδεὶς κοινωνείτω τῶν μὴ μαθητῶν. Μηδεὶς λαμβανέτω Ἰούδας, ἵνα μὴ τὰ Ἰούδα πάθῃ. Σῶμά ἐστι Χριστοῦ καὶ τουτὶ τὸ πλῆθος. Ὅρα τοίνυν, ὁ διακονούμενος τοῖς μυστηρίοις, μὴ παροξύνῃς τὸν Δεσπότην, οὐκ ἐκκαθαίρων τὸ σῶμα τοῦτο• μὴ ξίφος δῷς ἀντὶ τροφῆς. Ἀλλὰ κἂν ὑπὸ ἀγνοίας ἐκεῖνος ἔρχηται μεθέξων, κώλυσον, μὴ φοβηθῇς. Φοβήθητι τὸν Θεὸν, μὴ ἄνθρωπον. Ἂν φοβηθῇς ἄνθρωπον, καὶ ὑπ᾽ αὐτοῦ καταγελασθήσῃ• ἂν τὸν Θεὸν, καὶ ἀνθρώποις αἰδέσιμος ἔσῃ. Εἰ δὲ αὐτὸς οὐ τολμᾷς, ἐμοὶ πρόσαγε• οὐ συγχωρήσω ταῦτα τολμᾶσθαι. Τῆς ψυχῆς ἀποστήσομαι πρότερον, ἢ τοῦ αἵματος μεταδώσω τοῦ Δεσποτικοῦ παρ᾽ ἀξίαν• καὶ τὸ αἷμα τὸ ἐμαυτοῦ προήσομαι πρότερον, ἢ μεταδώσω αἵματος οὕτω φρικώδους παρὰ τὸ προσῆκον. Εἰ δὲ ἠγνόησέ τις τὸν φαῦλον πολλὰ περιεργασάμενος, οὐδὲν ἔγκλημα. Ταῦτα γάρ μοι περὶ τῶν δήλων εἴρηται. Ἂν γὰρ τούτους διορθώσωμεν, καὶ τοὺς ἀγνῶτας ταχέως ἡμῖν ὁ Θεὸς γνωριεῖ• ἂν δὲ τούτους ἐάσωμεν, τίνος ἕνεκεν ἡμῖν ἐκείνους ποιήσει φανεροὺς λοιπόν; Ταῦτα δὲ λέγω, οὐχ ἵνα ἀπείργωμεν, οὐδ᾽ ἵνα ἐκτέμνωμεν μόνον, ἀλλ᾽ ἵνα διορθώσαντες ἐπαναγάγωμεν, ἵνα ἐπιμελώμεθα. Οὕτω γὰρ καὶ τὸν Θεὸν ἵλεων ἕξομεν, καὶ πολλοὺς τοὺς κατ᾽ ἀξίαν μεταλαμβάνοντας εὑρήσομεν, καὶ τῆς οἰκείας σπουδῆς καὶ τῆς περὶ τοὺς ἄλλους ἐπιμελείας πολὺν ἀποληψόμεθα τὸν μισθόν...
Μετάφραση
Κι αυτά τα λέγω και σε σας που μεταλαμβάνετε και σε σας τους ιερείς που διακονείτε τα Μυστήρια. Και πρέπει και σε σας να μιλήσουμε ώστε με ευλάβεια να μεταδίδετε τα Τίμια Δώρα. Δεν θα τιμωρηθείτε λίγο, αν γνωρίζετε πως κάποιος έχει πονηριά μέσα του και τον αφήσετε να συμμετάσχει στο Τραπέζι αυτό. Το Αίμα του Χριστού από τα χέρια σας θα ζητηθεί.Kι αν είναι ο στρατηγός, κι αν είναι ο ύπαρχος, κι αν είναι αυτός ο Βασιλιάς με το διάδημά του και προσέρχεται ανάξια, εμπόδισε τον∙ πιο μεγάλη εξουσία έχεις από εκείνον. Συ ο ιερέας αν σου ανάθεταν να φυλάγεις καθαρή μια πηγή νερού για το ποίμνιο σου, και κάποια στιγμή έβλεπες ένα πρόβατο να έχει στο στόμα του πολύ αρρώστια, ασφαλώς και δεν θα μπορούσες να το αφήσεις να σκύψει κάτω και να μαγαρίσει το νερό∙ όμως εδώ έχεις την ευθύνη όχι για το νερό, αλλά για το Αίμα του Χριστού και το Άγιο Πνεύμα και ενώ βλέπεις να πλησιάζουν κά-ποιοι που έχουν χειρότερο από την αρρώστια την αμαρτία, δεν αγανακτείς και δεν τους εμπο-δίζεις; Και πως θα βρεις έλεος από τον Θεό; γι’ αυτό σε τίμησε ο Θεός με την Ιερωσύνη για να συμπεριφέρεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο; Εδώ βρίσκεται η αξία της Ιερωσύνης, εδώ είναι η ασφά-λεια, εδώ είναι όλο το στεφάνι τη ιερατικής βασιλείας, όχι στα λεύκα άμφια, τα απαστράπτο-ντα που περιβάλλεστε.
Και θα μου πει πως μπορώ να γνωρίζω ποιος είναι άξιος να κοινωνήσει και ποιος ανάξιος; Δεν μιλώ γι’ αυτούς που προσέρχονται με άγνοια, αλλά για εκείνους που έχουν την αληθινή γνώση. Να πω και κάτι πιο σκληρό; Δεν είναι τόσο κακό σε εκείνους που πλησιάζουν χωρίς να ξέρουν όσο για εκείνους που είναι οι πιστοί, για τους οποίους λέγει ο Απ. Παύλος ότι τον Χριστό καταπατούν και το Αίμα της Διαθήκης το μαγαρίζουν και βλασφημούν την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Χειρότερος από τον διάβολο είναι εκείνος που εν επιγνώσει και αμαρτάνει και προσέρχεται στην Θεία Κοινωνία. Οι μεν επειδή παρασύρονται από την άγνοια τους δεν κολάζονται, οι άλλοι όμως που πλησιάζουν ανάξια ενώ το γνωρίζουν παραδίδονται σε αθάνατη τιμωρία. Μη διώχνουμε μόνον αυτούς, αλλά όλους ανεξαιρέτως που θα δούμε να πλησιάζουν ανάξια. Κανείς να μη κοινωνά αν δεν ανήκει στην τάξη των μαθητών. κανείς μη κοινωνεί σαν τον Ιούδα για ν μη πάθει τα του Ιούδα. συ ο ιερέας έχεις μπροστά σου το Σώμα του Χριστού και όλο το πλήθος που περιμένει να κοινωνήσει. Πρόσεξε εσύ ο ιερέας, ο διάκονος των Μυστηρίων, μη παροξύνεις τον Δεσπότη Χριστό μη κρατώντας το Σώμα Του καθαρό• μη δώσεις ξίφος αντί για τροφή.
Αλλά κι αν κάποιος πλησιάζει να κοινωνήσει χωρίς προετοιμασία , εμπόδισε τον, μη φοβηθείς. Φοβήσου τον Θεό και όχι τον άνθρωπο. Αν φοβηθείς τον άνθρωπο κι απ’ αυτόν θα γελαστείς• αν τον Θεό φοβηθείς κι από τους ανθρώπους θα είσαι σεβαστός. Κι αν εσύ φοβάσαι να τον παραπέμψεις σε μένα τον Επίσκοπο• δεν θα επιτρέψω μια τέτοια ιταμότητα. Την ψυχή μου να δώσω καλύτερα πάρα να μεταδώσω το Δεσποτικό Αίμα ανάξια• καλύτερα να δώσω το αίμα μου παρά να μεταδώσω το Τίμιο Αίμα του Χριστού εκεί που δεν πρέπει. Αν κάποιος ιερέας δεν γνωρίζει πως ο κοινωνών είναι φαύλος παρ’ όλο που το έψαξε, δεν έχει αμαρτία. Αυτά τα λέγω για όσους μας είναι γνωστοί. Αν αυτούς συνετίσουμε και αυτούς που δεν ξέρουμε, ταχέως ο Θεός θα μας τους αποκαλύψει• αν αυτούς τους αφήσουμε, πως θα μας γνωρίσει εκείνους; Αυτά δεν τα λέγω μόνο και μόνο για να τους διώξουμε από τη εκκλησία και να τους ξεριζώσουμε, αλλά για να τους διορθώσουμε, για να τους κάνουμε επιμελείς. Έτσι θα βρούμε έλεος από τον Θεό, και πολ-λούς θα δούμε να κοινωνούν επάξια, και θα πάρουμε μισθό από τον Θεό για την προσωπική μας ιερατική φροντίδα και επιμέλεια…
β.Η Θεία Λειτουργία συνέχεια του Μυστικού Δείπνου-Ιερείς και ο Χριστός
Ο Χριστός ο ίδιος τέλεσε το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας στον Μυστικό Δείπνο και το ίδιο Μυστήριο συνεχίζεται έως και σήμερον σαν μια άρρηκτη συνέχεια. Σε κάθε Θεία λει-τουργία είναι παρών και πάλι ο Χριστός και στρώνει την Τράπεζα και μεταδίδει στους πι-στούς. Ακούω τους αγίους Πατέρες να μου το λέγουν ηχηρά:
‘’Πάρεστιν ὁ Χριστὸς, καὶ νῦν ἐκεῖνος ὁ τὴν τράπεζαν διακοσμήσας ἐκείνην, οὗτος καὶ ταύτην διακοσμεῖ νῦν. Οὐδὲ γὰρ ἄνθρωπός ἐστιν ὁ ποιῶν τὰ προκείμενα γενέσθαι σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, ἀλλ᾽ αὐτὸς ὁ σταυρωθεὶς ὑπὲρ ἡμῶν Χριστός. Σχῆμα πληρῶν ἕστηκεν ὁ ἱερεὺς, τὰ ῥήματα φθεγγόμενος ἐκεῖνα• ἡ δὲ δύναμις καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐστι. Τοῦτό μου ἐστὶ τὸ σῶμα, φησί. Τοῦτο τὸ ῥῆμα μεταῤῥυθμίζει τὰ προκείμενα• καὶ καθάπερ ἡ φωνὴ ἐκείνη ἡ λέγουσα• Αὐξάνεσθε, καὶ πληθύνεσθε, καὶ πληρώσατε τὴν γῆν, ἐῤῥέθη μὲν ἅπαξ, διὰ παντὸς δὲ τοῦ χρόνου γίνεται ἔργῳ ἐνδυναμοῦσα τὴν φύσιν τὴν ἡμετέραν πρὸς παιδοποιίαν• οὕτω καὶ ἡ φωνὴ αὕτη ἅπαξ λεχθεῖσα καθ᾽ ἑκάστην τράπεζαν ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις ἐξ ἐκείνου μέχρι σήμερον καὶ μέχρι τῆς αὐτοῦ παρουσίας, τὴν θυσίαν ἀπηρτισμένην ἐργάζεται.’’
Μετάφραση
«Είναι παρών ο Χριστός, κι εκείνος πού έστρωσε το τραπέζι του μυστικού δείπνου, αυτός στρώνει και τούτο το τραπέζι. Δεν είναι άνθρωπος αυτός πού κάνει τα τίμια δώρα σώμα και αίμα Χριστού, αλλά ό ίδιος ό Χριστός πού σταυρώθηκε υπέρ ημών. Στην θέση του Χριστού στέκεται ο ιερέας προφέροντας τα λόγια εκείνα, η δε δύναμη και η χάρη είναι του Θεού. λέγει ‘’τούτο είναι το Σώμα μου. Αυτός ο λόγος μεταποιεί τα προκείμενα δώρα. Και όπως η φωνή του Θεού είπε, αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γήν, και παρ’όλο που ειπώθηκε μια φορά, όμως πάντοτε γίνεται έργο και δυναμώνει την φύση μας για την παιδοποιία, έτσι και η φωνή αφού λεχθεί σε κάθε Τράπεζα στις Εκκλησίες από τον ίδιο τον Χριστό μέχρι σήμερα και μέχρι την παρουσία Του θα τελεί πλήρως την θυσία »
Το θαύμα της Θ. Λειτουργίας. Ο ιερέας στέκεται εις τόπον και τύπον Χριστού και τελεί το Μυστήριον. Ο ιερέας είναι ο άλλος Χριστός-alter Christus- όταν ντυμένος την ιερατική του στολή λειτουργά το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
«Ο ιερέας όταν ομιλεί δανείζει την γλώσσα του στον Χριστό, και όταν τελεί τα μυστήρια δανείζει το χέρι του στον Χριστό. Η ιερωσύνη τελείται μεν εδώ στη γη, αλλά είναι αξίωμα των επουράνιων ταγμάτων και πολύ περισσότερο. Διότι ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε άλλη κτιστή δύναμι, αλλά ο ίδιος ο Παράκλητος θέσπισε και κατέστησε το αξίωμα αυτό, ώστε ενώ ο ιερέας έχει σάρκα να επιτελή διακονία αγγέλων. Άγγελος του Κυρίου είναι» .
«έστηκε γαρ ο ιερεύς, ού πύρ καταφέρων, αλλά το Πνεύμα το Άγιον• και την ικετηρίαν επί πολύ ποιείται, ουκ ίνα τις λαμπάς άνωθεν αφθείσα καταναλώση τα προκείμενα, αλλ’ ίνα η χάρις επιπεσούσα τη θυσία, δι’ εκείνης τας απάντων ανάψη ψυχάς και αργυρίου λαμπροτέρας αποδείξη πεπυρωμένου».
Γίνεται θαύμα. Γίνεται μεταβολή και μεταστοιχείωση του άρτου σε Σώμα Χριστού και του οίνου σε Αίμα Χριστού. Είναι πραγματική παρουσία του Κυρίου.
Ό Χρυσόστομος, επίσης, συνιστά να λέγει ο καθένας στον εαυτό του, όταν βλέπει προκείμενο το σώμα, ‘’λέγε πρὸς σεαυτόν’’
Μὴ, παρακαλῶ, μὴ κατασφάξωμεν ἑαυτοὺς διὰ τῆς ἀναισχυντίας, ἀλλὰ μετὰ φρίκης καὶ καθαρότητος ἁπάσης αὐτῷ προσίωμεν· καὶ ὅταν αὐτὸ προκείμενον ἴδῃς, λέγε πρὸς σεαυτόν· Διὰ τοῦτο τὸ σῶμα οὐκέτι γῆ καὶ σποδὸς ἐγὼ, οὐκέτι αἰχμάλωτος, ἀλλ' ἐλεύθερος· διὰ τοῦτο τοὺς οὐρανοὺς ἐλπίζω, καὶ τὰ ἐν αὐτοῖς ἀπολήψεσθαι ἀγαθὰ, τὴν ἀθάνατον ζωὴν, τὴν τῶν ἀγγέλων λῆξιν, τὴν μετὰ Χριστοῦ ὁμιλίαν· τοῦτο τὸ σῶμα προσηλούμενον καὶ μαστιζόμενον οὐκ ἤνεγκεν ὁ θάνατος· τοῦτο τὸ σῶμα καὶ ἥλιος σταυρούμενον ἰδὼν, τὰς ἀκτῖνας ἀπέστρεψε· διὰ τοῦτο καὶ καταπέτασμα ἐσχίζετο τότε, καὶ πέτραι ἐῤῥήγνυντο, καὶ γῆ πᾶσα ἐτινάσσετο· τοῦτο ἐκεῖνο τὸ σῶμά ἐστι τὸ ᾑμαγμένον, τὸ λόγχῃ πληγὲν, καὶ τὰς σωτηρίους πηγὰς ἀναβλύσαν, τὴν τοῦ αἵματος, τὴν τοῦ ὕδατος τῇ οἰκουμένῃ πάσῃ.
Μετάφραση
«"Αν δεν τολμάμε να αγγίξουμε το βασιλικό ένδυμα με ακάθαρτα χέρια, πώς θα τολμήσουμε να πάρουμε μέσα μας το σώμα του παντοδυνάμου Θεού, το καθαρό, το ενωμένο με τη θεία φύση, αυτό πού συνέτριψε τις πύλες του "Αδου και άνοιξε τις αψίδες του ουρανού;,.. Αυτό το σώμα μαστιζόμενο, καρφωνόμενο δεν μπόρεσε να κράτηση ό θάνατος. Αυτό το σώμα και ό ήλιος, όταν το είδε πάνω στον σταυρό, έκρυψε τις ακτίνες του. Γι’ αυτό το σώμα το καταπέτασμα σχιζόταν και οι πέτρες έσπαζαν και ή γη σειόταν. Το σώμα αυτό που κοινωνούμε είναι εκείνο το ματωμένο, το τρυπημένο από την λόγχη, από το οποίο ανέβλυσαν πηγές σωτηρίας για ολόκληρη την οικουμένη»
«Τούτο το σώμα είναι εκείνο που ματώθηκε, που τρυπήθηκε με τη λόγχη, που ανέβλυσε για μένα σωτηρίους πηγάς» .
Ό ίδιος ιερός πατήρ τονίζει στο υπόμνημα του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, οτι οι πιστοί τρέφονται με το σώμα, «το όποιο καρφώθηκε και μαστιγώθηκε, αλλά ο θάνατος δεν το ανέχθηκε και ό ήλιος, όταν το είδε να σταυρώνεται, έκρυψε τις ακτίνες• και οι άγγελοι πού το βλέπουν φρίττουν και δεν τολμούν να το ατενίσουν, διότι βγάζει αστραπή» .
Ο Ιερός Χρυσόστομος πολύ πρακτικά και συγκλονιστικά μας λέγει για την αλήθεια αυτή. Όταν κοινωνείς εσύ ο χριστιανός να νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάτω από τον Σταυρό του Χριστού και έχεις βάλει τα χείλη σου στην πλευρά του Κυρίου που τρέχει το Αίμα Του και πίνεις.
«Μην το δεις ως άρτο• μήτε να νομίσεις πώς είναι κρασί. Διότι δεν πηγαίνει στον αφεδρώνα, όπως οι άλλες τροφές, άπαγε! Μην το σκέπτεσαι αυτό. Άλλα όπως, όταν το κερί ενώνεται με τη φωτιά, ούτε αφαιρείται ούτε προστίθεται μέρος της ουσίας του, αλλά είναι ένα και το αυτό, έτσι και τα μυστήρια καταναλίσκονται με την ουσία του σώματος. Αυτό, όταν κοινωνείτε, να φρονείτε πώς δηλ. σας κοινωνούν τα ίδια τα σεραφείμ με την πύρινη λαβίδα πού είδε ο Ησαΐας, και ότι με τα χείλη σας ακουμπάτε τη θεία και άχραντο πλευρά» .
Και στις ομιλίες του πάνω στην προς Έφεσίους επιστολή λέγει•
«Άπογευόμεθα του• σώματος εκείνου που κάθεται στον ουρανό, που προσκυνούν οι άγγελοι, που είναι κοντά στην ακήρατη δύναμη»
Ἐπεὶ δὲ περὶ σώματος ἡμῖν ὁ λόγος, ὅσοι μετέχομεν τοῦ σώματος, ὅσοι τοῦ αἵματος ἀπογευόμεθα τούτου, ἐννοεῖτε ὅτι τοῦ μηδὲν ἐκείνου διαφέροντος οὐδὲ διεστῶτος μετέχομεν πρὸς μετοχὴν, ὅτι ἐκείνου τοῦ ἄνω καθημένου, τοῦ προσκυνουμένου παρὰ ἀγγέλων, τοῦ τῆς ἀκηράτου δυνάμεως ἐγγὺς, τούτου ἀπογευόμεθα. Οἴμοι, πόσαι πρὸς σωτηρίαν ἡμῖν ὁδοί! Σῶμα ἡμᾶς ἑαυτοῦ ἐποίησε, σῶμα ἡμῖν τὸ ἑαυτοῦ μετέδωκε, καὶ οὐδὲν τούτων ἡμᾶς ἀποτρέπει τῶν κακῶν. .
Και μας παροτρύνει ο Άγιος Δαμασκηνός λέγοντας να προσέλθουμε με πόθο διακαή στην θεία Κοινωνία κάνοντας το σχήμα του Σταυρού με τις παλάμες μας πάνω μας.
Αγιος Ιωάννης Δαμασκηνός
Οὐκ ἔστι τύπος ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Χριστοῦ–μὴ γένοιτο–, ἀλλ' αὐτὸ τὸ σῶμα τοῦ κυρίου τεθεωμένον, αὐτοῦ τοῦ κυρίου εἰπόντος· Τοῦτό μού ἐστι οὐ τύπος τοῦ σώματος ἀλλὰ τὸ σῶμα, καὶ οὐ τύπος τοῦ αἵματος ἀλλὰ τὸ αἷμα, καὶ πρὸ τούτου τοῖς Ἰουδαίοις, ὅτι, εἰ μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, οὐκ ἔχετε ζωὴν αἰώνιον. Ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθής ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθής ἐστι πόσις, καὶ πάλιν· Ὁ τρώγων με ζήσεται. Διὸ μετὰ παντὸς φόβου καὶ συνειδήσεως καθαρᾶς καὶ ἀδιστάκτου πίστεως προσέλθωμεν, καὶ πάντως ἔσται ἡμῖν, καθὼς πιστεύομεν μὴ διστάζοντες. Τιμήσωμεν δὲ αὐτὸ πάσῃ καθαρότητι, ψυχικῇ τε καὶ σωματικῇ· διπλοῦν γάρ ἐστι.
Προσέλθωμεν αὐτῷ πόθῳ διακαεῖ καὶ σταυροειδῶς τὰς παλάμας τυπώσαντες τοῦ ἐσταυρωμένου τὸ σῶμα ὑποδεξώμεθα καὶ ἐπιθέντες ὀφθαλμοὺς καὶ χείλη καὶ μέτωπα τοῦ θείου ἄνθρακος μεταλάβωμεν, ἵνα τὸ πῦρ τοῦ ἐν ἡμῖν πόθου προσλαβὸν τὴν ἐκ τοῦ ἄνθρακος πύρωσιν καταφλέξῃ ἡμῶν τὰς ἁμαρτίας καὶ φωτίσῃ ἡμῶν τὰς καρδίας καὶ τῇ μετουσίᾳ τοῦ θείου πυρὸς πυρωθῶμεν καὶ θεωθῶμεν. Ἄνθρακα εἶδεν Ἡσαΐας· ἄνθραξ δὲ ξύλον λιτὸν οὐκ ἔστιν, ἀλλ' ἡνωμένον πυρί· οὕτως καὶ ὁ ἄρτος τῆς κοινωνίας οὐκ ἄρτος λιτός ἐστιν, ἀλλ' ἡνωμένος θεότητι· σῶμα δὲ ἡνωμένον θεότητι οὐ μία φύσις ἐστίν, ἀλλὰ μία μὲν τοῦ σώματος, τῆς δὲ ἡνωμένης αὐτῷ θεότητος ἑτέρα· ὥστε τὸ συναμφότερον οὐ μία φύσις, ἀλλὰ δύο.
π. Σεβαστιανός
