, Προσευχήσου και κλάψε. Αυτή είναι η δουλειά μας εδώ πέρα' να προσευχόμαστε και μόνο να προσευχόμαστε».

Συνομιλητής: Γεώργιος Παπαζάχος,
Επίκουρος Καθηγητής Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Κ.Ι.: Για τον Γέροντα Παΐσιο έχουμε τώρα και τη μαρτυρία του Καθηγητή κ. Γεωργίου Παπαζάχου.
Γ.Π.: Ήταν πολύ χαριτολόγος, που πραγματικά σε σκλάβωνε. Πήγα μια μέρα μ' έναν ηλικιωμένο φίλο μου, ο οποίος έχει μούσι, φορά γυαλιά, είναι φαλακρός και μοιάζει του Βενιζέλου. Μόλις τον είδε ο Γέροντας, άνοιξε την αγκαλιά του και του είπε: «Καλώς τον Βενιζέλο. Έλα εδώ, Βενιζέλε μου».
Καθήσαμε έξω από το κελλί του πάνω στα κούτσουρα, που είχε κομμένα εκεί. Να σας πω δυο τρία περιστατικά απ' εκείνα, που μας αφηγήθηκε.
Μια μέρα τον επισκέφθηκαν κάποιοι φοιτητές, οι οποίοι, όπως του είπαν, είχαν ακούσει ότι κάμνει και θαύματα, «Εμείς πιστεύουμε βέβαια», του είπαν, «αλλά βοήθει μοι τη απιστία. Δεν κάνεις και σ' εμάς ένα θαύμα, για να βεβαιωθούμε;».
Τους είπε τότε ο Γέρων ότι πίσω από το κελλί του είχε ένα τσεκούρι, με το οποίο έκοβε ξύλα. «Πηγαίνετε», τους είπε, «κόψτε τα κεφάλια σας κι εγώ θα σας τα κολλήσω αμέσως». Οι φοιτητές έφυγαν φυσικά, χωρίς... να κόψουν τα κεφάλια τους!
Μας είπε πάλι, με αφορμή ένα πλαστικό κανατάκι που είχε εκεί με νερό, σχετικά με την προσευχή: «Χάνουμε τον καιρό μας με ασήμαντα πράγματα, ενώ θα έπρεπε συνεχώς να επικοινωνούμε με το Θεό». Και συνέχισε:
-Πάρτε παράδειγμα μια γυναίκα. Οι γυναίκες, αν κάνανε κομποσχοίνι, αν κάνανε τη νοερά προσευχή, θα μπορούσαν να προσελκύσουν τη χάρη του Θεού και να κάνουν θαύματα σ' αυτό τον κόσμο. Με τι, όμως, ασχολούνται; Έχουν, για παράδειγμα, ένα κανατάκι κι αρχίζουν και λένε η μία στην άλλη: «Δεν μου αρέσει αυτό, με τα πράσινα φύλλα' ήθελα να έχει κόκκινα λουλούδια». Και συνεχίζει η άλλη: «Εγώ το πήρα πίσω και πήρα άλλο». Και μπαίνει στην κουβέντα η τρίτη καί λέει: «Εγώ το πήρα από το τάδε κατάστημα κι είναι, έτσι καί έτσι» Και πάει λέγοντας.
Και συνέχισε ο Γέρων:
-Τι πράγματα, καλέ, είναι αυτά; Κανάτι και το ένα, κανάτι και το άλλο. Την ίδια δουλειά δεν κάνουν; Άσε τα κανάτια, γονάτισε και κάνε προσευχή. Κι εδώ στον Άγιον Όρος συμβαίνουν αυτά. Πήγα προχθές σ' ένα κελλί κι είδα ένα μοναχό, που τίναζε τις κουβέρτες του. Του είπα: «Τι κάνεις μωρέ τάδε;» «Να», μου λέει, «τινάζω τα τούλια». Του λέω τότε εγώ: «Βρε συ, τούλια ήρθες να τινάξεις στο Όρος; Άστα, μωρέ, όπως είναι. Γονάτισε, προσευχήσου και κλάψε. Αυτή είναι η δουλειά μας εδώ πέρα' να προσευχόμαστε και μόνο να προσευχόμαστε».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ  

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  28  ΔΕΚ  2012 

Ἡ θεία μετάληψη δὲν εἶναι μία ἀνταμοιβὴ γι΄αὐτοὺς ποὺ ζοῦν μία ἐξαιρετικὴ ζωή

Ἡ θεία μετάληψη δὲν εἶναι μία ἀνταμοιβὴ γι΄αὐτοὺς ποὺ ζοῦν μία ἐξαιρετικὴ ζωή. Εἶναι μία βοήθεια γιὰ νὰ σοῦ συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες καὶ νὰ λάβεις τὴν αἰώνια ζωή. (Γέροντας Θεόφιλος)

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ: Είδα τον καρκίνο ως ευλογία!

Η μάχη του πατέρα Νικόλαου ξεκίνησε όταν ο ίδιος ήταν 17 ετών...
Έφτασε κοντά στον θάνατο πολλές φορές αλλά ποτέ δεν έχασε την πίστη και τη δύναμή του...

Ο πατέρας Νικόλαος πάλευε 9 χρόνια με τον καρκίνο σκληρά. Με χημειοθεραπείες και επεμβάσεις. Είχε εξαπλωθεί, σταδιακά, σχεδόν σε όλο του, το σώμα: στους λεμφαδένες, στην κοιλιακή χώρα, στους πνεύμονες. Η περιπέτεια της υγείας του είχε ξεκινήσει όταν ο ίδιος ήταν 17 ετών.

Ένα εξόγκωμα στο λαιμό, τον οδήγησε στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε καρκίνος στους λεμφαδένες, τύπου χόκινς. Είναι η εποχή που ο ίδιος, χωρίς ακόμα να έχει συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει, κάνοντας τις πρώτες χημειοθεραπείες, αισθάνεται την ανάγκη να προσευχηθεί.

Είναι μόλις 17, την εποχή που όλα αμφισβητούνται - ακόμα και ο Θεός. Εκείνη τη στιγμή, όμως, κατά τη διάρκεια της προσευχής του, τάζει τον εαυτό του, στο έργο του Θεού, και αποφασίζει να γίνει παπάς. Στη διαδρομή της ζωής του, όμως, και κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ο καρκίνος θα τον φέρει κοντά στον θάνατο πολλές φορές...

Σε όλες τις δύσκολες μάχες έβγαινε νικητής. Την τελευταία μάχη την έδωσε το 2005. Από τότε κάθε χρόνο κάνει τις εξετάσεις του και είναι «καθαρός». Εφτά χρόνια μετά, πλήρως συνειδητοποιημένος, και για τη ζωή αλλά και για το θάνατο θα χαρακτηρίσει τον καρκίνο ... ευλογία! 

Μιλώντας στο MadeinCreta ο Παπά -Νικόλας θα εξηγήσει γιατί ο καρκίνος ήταν η δική του "σωτηρία", ενώ θα σταθεί και στη σημερινή πραγματικότητα, στον πόλεμο που δέχεται η ψυχή μας, στο ψεύτικο θεό μας - το χρήμα - και σε άλλα πολλά πραγματικά ενδιαφέροντα.

-Όλη αυτή τη δοκιμασία με τον καρκίνο πως τι βιώσατε;
«Ως μια ευλογία, ως μια περίπτωση που με βοήθησε να αποκτήσω πολλές εμπειρίες στη ζωή μου. Εμπειρίες που μου έδειξαν το δρόμο, τον τρόπο, να βοηθώ και ανθρώπους οι οποίοι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα και γενικά να καταλάβω ότι αν δεν αγωνιστείς, δεν κερδίζεις τίποτα».

-Καμία φορά όμως πατέρα Νικόλαε, το τέλος την ιστορίας δεν είναι πάντα χαρούμενο;
«Η μάχη του ανθρώπου με τον καρκίνο καμιά φορά μπορεί να είναι άνιση, όμως αν βάλουμε μέσα τον παράγοντα Θεό , Παναγία η μάχη είναι υπέρ του ανθρώπου. Όταν εμπιστευτούμε τη χάρη του Θεού, Αυτή δεν μας αφήνει, μας βοηθάει».

-Αυτό που λέτε δεν είναι σκληρό για ανθρώπους που έχουν χάσει τους δικούς τους;
«Όλοι έχουμε χάσει... Το θέμα είναι πως βιώνουμε και τη ζωή και το θάνατο. Ο θάνατος τι είναι; Ένα πέρασμα από τη φθαρτή ζωή, στην αιώνια ζωή. Και θα σας πως μια προσωπική εμπειρία την οποία τη βίωσα όταν αρρώστησα. Πολλές φορές παρακαλούσα να «φύγω», όχι γιατί είχα απελπιστεί από τη ζωή, αλλά γιατί όταν λαμβάνεις πρόγευση παραδείσου, αισθάνεσαι όμορφα εκεί που θα πας. Γιατί δεν είναι μόνο το υλικό και το φθαρτό μας σώμα, είναι και η ψυχή μας. Και στην ψυχή του, τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς ο άνθρωπος δε δίνει τίποτα. Για αυτό και πολλοί άνθρωποι οδηγούνται εκεί που οδηγούνται.

newsit.gr

Εχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες.

Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης.

"Άγιε Νικόλαε, να ανέβης μαζί με το νερό, εάν θέλης να σου ανάβω το καντήλι"

Η διήγηση που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα» που συνέγραψε ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Μετά τη διήγηση παραθέτουμε ολόκληρη την εισαγωγή του βιβλίου αυτού που αναφέρεται στην πίστη, την απλότητα, την ταπείνωση και το αγωνιστικό πνεύμα των παλαιών Αγιορειτών Πατέρων σε αντίθεση με την εποχή μας στην οποία, όπως γράφει ο Γέροντας Παΐσιος, «έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική».

Στην Σκήτη των Ιβήρων, ο Γέρο-Νικόλαος από τη συνοδεία των Μαρκιανών μού διηγήθηκε για έναν Πατέρα, που είχε και αυτός παιδική απλότητα, ότι κάποτε, όταν είχε στερέψει το πηγάδι τους, είχε κατεβάσει την εικόνα του Αγίου Νικολάου στο ξεροπήγαδο, με το σχοινί δεμένη από τον χαλκά, και είπε:

- Άγιε Νικόλαε, να ανέβης μαζί με το νερό, εάν θέλης να σου ανάβω το καντήλι, αφού μπορείς να το κάνεις αυτό. Βλέπεις, έρχονται τόσοι άνθρωποι, και δεν έχουμε λίγο κρύο νερό να τους δώσουμε.Ω του θαύματος! το νερό ανέβαινε σιγά-σιγά, και η εικόνα του Αγίου έπλεε επάνω, μέχρι που την έπιασε με τα χέρια του, την ασπάσθηκε με ευλάβεια και την πήγε στον Ναό.

Ολόκληρη η Εισαγωγή του βιβλίου "Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα"

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Πολύ με πειράζει η συνείδηση μου, που δεν κράτησα σημειώσεις με λεπτομέρειες για τους ενάρετους Πατέρες, που έζησαν τώρα τα τελευταία χρόνια, για τους οποίους μου διηγούνταν οι ευλαβείς Γεροντάδες, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, όπως επίσης και στην συνέχεια, για την μεγάλη μου αμέλεια, που δεν κράτησα, έστω στην μνήμη μου, όλα τα θεία γεγονότα, τα οποία έζησαν εκείνα τα άγια Γεροντάκια και μου τα διηγούνταν με πολλή απλότητα, για να με βοηθήσουν πνευματικά.

Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολλή πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα, αλλά, επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμό. Ενώ στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.

Το πολύ αυτό κοσμικό πνεύμα που επικρατεί στο σημερινό άνθρωπο, ο οποίος έχει στρέψει όλη την προσπάθεια στο πώς να ζήσει καλύτερα, με μεγαλύτερη άνεση και λιγότερο κόπο, δυστυχώς έχει επιδράσει και στους περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν πώς να αγιάσουν με λιγότερο κόπο –πράγμα που δεν γίνεται ποτέ, γιατί “οι Άγιοι έδιναν αίμα και ελάμβαναν Πνεύμα”.

Και ενώ χαίρεται κανείς τώρα για την μεγάλη αυτή στροφή προς τους Αγίους Πατέρες και τον Μοναχισμό και θαυμάζει τους αξιόλογους νέους που αφιερώνονται με ιδανικά, συγχρόνως όμως και πονάει, γιατί βλέπει όλο αυτό το καλό υλικό να μη βρίσκει το ανάλογο πνευματικό προζύμι, και έτσι δεν ανεβαίνει η πνευματική αυτή ζύμη και καταλήγει να γίνει σαν το λειψό ψωμί.

Παλαιότερα, πριν και από είκοσι χρόνια, έβρισκε κανείς ακόμη την απλότητα απλωμένη στο Περιβόλι της Παναγίας, και εκείνο το άρωμα της απλότητας των Πατέρων μάζευε τους ευλαβείς ανθρώπους, που μιμούνταν τις μέλισσες, και τους έτρεφε, και αυτοί μετέφεραν και στους άλλους από την πνευματική αυτή ευλογία, για να ωφεληθούν. Από όπου δηλαδή και αν περνούσες, θα άκουγες να διηγούνταν θαύματα και ουράνια γεγονότα, πολύ απλά, γιατί τα θεωρούσαν πολύ φυσιολογικά οι Πατέρες.

Ζώντας λοιπόν σε αυτή την πνευματική ατμόσφαιρα της Χάριτος, ποτέ δεν περνούσες λογισμό αμφιβολίας για όσα άκουγες, γιατί και ο ίδιος κάτι θα έβλεπες από αυτά. Αλλά ούτε και περνούσε λογισμός, για να σημειώσεις ή να κρατήσεις στην μνήμη σου εκείνα τα θεία γεγονότα για τους μεταγενέστερους, γιατί νόμιζες ότι θα συνεχισθεί εκείνη η Πνευματική κατάσταση.

Πού να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση –επειδή διδάσκεται με το πνεύμα της αθεΐας και όχι με το πνεύμα του Θεού, για να αγιάσει και την εξωτερική μόρφωση- και η απιστία θα φθάσει σε τέτοιο σημείο, που να θεωρούνται τα θαύματα για παραμύθια της παλιάς εποχής; Φυσικά, όταν είναι ο γιατρός άθεος, όσες εξετάσεις και αν κάνει σε έναν Άγιο με τα επιστημονικά μέσα (ακτίνες κ.λπ.), δε θα μπορέσει να διακρίνει τη χάρη του Θεού. Ενώ, εάν έχει αγιότητα και ο ίδιος, θα δει τη θεία χάρη να ακτινοβολεί.

Για να δώσω μια ζωντανότερη εικόνα της χάριτος, και για να καταλάβουν καλύτερα οι αναγνώστες το πνεύμα το Πατερικό που επικρατούσε πριν από λίγα χρόνια, θεώρησα καλό να αναφέρω, σαν παραδείγματα, μερικά περιστατικά από απλά γεροντάκια της εποχής εκείνης.

Όταν ήμουν αρχάριος στην Μονή Εσφιγμένου, μου είχε διηγηθεί ο ευλαβής Γέρο-Δωρόθεος ότι στο Γηροκομείο ερχόταν και βοηθούσε ένα Γεροντάκι με τέτοια μεγάλη απλότητα, αφού νόμιζε ότι η Ανάληψη, που εορτάζει η Μονή, ήταν μια μεγάλη Αγία όπως η Αγία Βαρβάρα και, όταν έκανε κομποσχοίνι, έλεγε: “Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών”! Μια μέρα είχε έρθει στο Γηροκομείο ένας φιλάσθενος αδελφός, και, επειδή δεν υπήρχε κανένα δυναμωτικό φάρμακο, το Γεροντάκι κατέβηκε γρήγορα-γρήγορα τα σκαλιά, πήγε στο υπόγειο και από το παραθυράκι που έβλεπε προς την θάλασσα, άπλωσε τα χέρια του και είπε:

“Αγία μου Ανάληψη, δωσ’ μου ένα ψαράκι για τον αδελφό”. Και ω του θαύματος! πετάχτηκε ένα μεγάλο ψάρι στα χέρια του, το πήρε πολύ φυσιολογικά, σαν να μη συνέβη τίποτε, και χαρούμενος το ετοίμασε, για να τονώσει τον αδελφό.

Ο ίδιος Γέροντας μου είχε διηγηθεί και για άλλον Πατέρα (νομίζω Παχώμιο), ο οποίος είχε πάει στην Καψάλα για ανώτερη άσκηση και είχε φθάσει σε μέτρα πνευματικά. Μια μέρα ένας πατέρας της Μονής είχε οικονομήσει δυο ψάρια και τα καθάριζε, για να πάει να τον δει και να του τα δώσει ευλογία. Την ώρα όμως που τα ετοίμαζε, ένας κόρακας ξαφνικά του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον π. Παχώμιο στην Καψάλα (απόσταση πεντέμισι ώρες).

Ο π. Παχώμιος είχε λάβει πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και τη στιγμή που σκεφτόταν τι να τον φιλέψει, ο κόρακας του άφησε το ψάρι. Όταν ήρθε μετά ο αδελφός και το έμαθε αυτό, δόξασε και αυτός το Θεό, που τρέφει και στην εποχή μας τους ανθρώπους Του με τον κόρακα, όπως και τον Προφήτη Ηλία.

Επίσης στην Μονή Κουτλουμουσίου, πριν από λίγα χρόνια, ζούσε ένας Γέροντας, ο π. Χαράλαμπος, πολύ απλός αλλά και πολύ “βιαστής” όχι μόνο στα πνευματικά αλλά και στα διακονήματα, σε όλα ήταν προθυμότατος. Ο π. Χαράλαμπος θα έβγαζε τις περισσότερες δουλειές, γιατί στα τελευταία χρόνια είχαν μείνει λίγοι Πατέρες στην μονή και αυτοί γέροι. Είχε δε και την Βιβλιοθήκη, αλλά τον έβγαλαν, επειδή δεν έκλεινε ποτέ την πόρτα. Συνήθιζε να λέει: “Αφήστε τους ανθρώπους να διαβάζουν τα βιβλία”. Δεν του περνούσε λογισμός ότι υπάρχουν και άνθρωποι που κλέβουν βιβλία. Είχε πολλή αγνότητα και απλότητα.

Εκτός από τα πολλά διακονήματα που είχε, φύτευε ακόμα και δέντρα για τους μεταγενέστερους, γιατί πίστευε ότι η Μονή Κουτλουμουσίου πάλι θα επανδρωθεί. Τα μεν χέρια του συνέχεια εργάζονταν για τους άλλους, ο δε νους του και η καρδιά του εργάζονταν στα πνευματικά διά της αδιαλείπτου προσευχής Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με. Στην Ακολουθία πάντα πρώτος. Κρατούσε μάλιστα τον ένα χορό ως ψάλτης. Την ώρα δε που ο Κανονάρχης πήγαινε στον άλλο χορό να κανοναρχήσει, ο π. Χαράλαμπος έλεγε γρήγορα-γρήγορα την ευχή, για να μη διακόπτει την αδιάλειπτη προσευχή του.

Έτσι εργατικότατος και πνευματικότατος έζησε, χωρίς να το ρίξει κάτω. Αλλά, δυστυχώς, μια βαριά γρίπη μόνο τον έριξε στο κρεβάτι, και ο γιατρός είπε στους Πατέρες να μην απομακρυνθούν από κοντά του, γιατί σε λίγη ώρα θα τελειώσει η ζωή του. Ο Πατήρ το άκουσε κάτω από τις κουβέρτες και απήντησε:

- Τι, λες; Εγώ δεν πεθαίνω, αν δεν έρθει το Πάσχα να πω το Χριστός Ανέστη.

Πράγματι, πέρασαν δυο μήνες σχεδόν, ήρθε το Πάσχα, είπε το Χριστός Ανέστη, κοινώνησε και μετά αναπαύθηκε. Το φιλότιμο απλό Γεροντάκι είχε γίνει πραγματικό παιδί του Θεού και μαζί με τον Θεό καθόρισε την ημέρα του θανάτου του.

Στην Σκήτη των Ιβήρων, ο Γέρο-Νικόλαος από τη συνοδεία των Μαρκιανών μού διηγήθηκε για έναν Πατέρα, που είχε και αυτός παιδική απλότητα, ότι κάποτε, όταν είχε στερέψει το πηγάδι τους, είχε κατεβάσει την εικόνα του Αγίου Νικολάου στο ξεροπήγαδο, με το σχοινί δεμένη από τον χαλκά, και είπε:

- Άγιε Νικόλαε, να ανέβεις μαζί με το νερό, εάν θέλεις να σου ανάβω το καντήλι, αφού μπορείς να το κάνεις αυτό. Βλέπεις, έρχονται τόσοι άνθρωποι, και δεν έχουμε λίγο κρύο νερό να τους δώσουμε.

Ω του θαύματος! το νερό ανέβαινε σιγά-σιγά, και η εικόνα του Αγίου έπλεε επάνω, μέχρι που την έπιασε με τα χέρια του, την ασπάσθηκε με ευλάβεια και την πήγε στον Ναό. (Αυτό έγινε πριν από πενήντα χρόνια περίπου).

Στη ίδια Σκήτη, λίγο πιο πάνω από αυτή την Καλύβη, είναι οι “Άγιοι Απόστολοι”, όπου μένουν τώρα δυο Πατέρες, που είναι και κατά σάρκα αδέλφια. Στη Συνοδεία αυτή ήταν και ο Γέρο-Παχώμιος, στον οποίο έβλεπε κανείς ολοφάνερα την αγιότητα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Το Γεροντάκι αυτό ήταν πολύ απλό και τελείως αγράμματο αλλά πολύ χαριτωμένο. Στο Κυριακό της Σκήτης, όταν ερχόταν για να εκκλησιασθεί τις εορτές, ποτέ δεν καθόταν στο στασίδι, αλλά πάντα όρθιος στεκόταν, ακόμα και στις ολονυχτίες, και έλεγε την ευχή. Όταν τύχαινε να τον ρωτήση κανείς “πού βρίσκεται η ακολουθία”, απαντούσε:

- Ψαλτήρια-ψαλτήρια λένε οι Πατέρες.Όλα ψαλτήρια τα έλεγε. Ούτε και από ψαλτικά ήξερε καθόλου, εκτός από το Χριστός Ανέστη, που έψαλε το Πάσχα. Πάντα πρόθυμος να κάνει τα θελήματα των άλλων, χωρίς να έχει καθόλου θέλημα δικό του.

Όση στενοχώρια και αν είχε κανείς, άμα έβλεπε τον Πατέρα Παχώμιο, του έφευγε. Όλοι τον αγαπούσαν, ακόμα και τα φίδια, που του είχαν εμπιστοσύνη και δεν έφευγαν, όταν τον έβλεπαν. Στην περιοχή της Καλύβης ήταν πολλά φίδια, γιατί υπήρχαν νερά. Οι άλλοι δυο Πατέρες πολύ φοβούνταν τα φίδια, ενώ ο Γέρο-Παχώμιος τα πλησίαζε χαμογελαστός, τα έπιανε και τα έβγαζε έξω από τον φράχτη τους.

Μια μέρα ενώ πήγαινε βιαστικός στην Καλύβη των Μαρκιανών, στο δρόμο βρήκε ένα μεγάλο φίδι, το οποίο τύλιξε στην μέση του σαν ζώνη, για να τελειώση πρώτα την δουλειά του και μετά να το βγάλει έξω από την περιοχή τους. Ο Πατήρ Ιακώβος, μόλις τον είδε, τρόμαξε, και ο Πατήρ Παχώμιος παραξενεύτηκε για αυτό. Μετά μου έλεγε:

- Δεν ξέρω γιατί φοβάται από τα φίδια. Εκείνος ο δικός μας ο Πατήρ Ανδρέας φοβάται ακόμα και τους σκορπιούς! Εγώ τους μαζεύω στην χούφτα μου τους σκορπιούς από τα ντουβάρια και τους πετάω έξω από την Καλύβα. Τώρα που τρέμουν τα χέρια μου από το πάρκινσον, τα μεγάλα φίδια σβαρνίζοντας τα βγάζω έξω.

Ρώτησα τον Γέροντα:

- Γιατί δεν σε δαγκώνουν εσένα τα φίδια, Πάτερ Παχώμιε;

Μου απάντησε:

- Κάπου γράφει ο Ιησούς Χριστός σε ένα χαρτί “εάν έχεις πίστη, πιάνεις και τα φίδια και τους σκορπιούς, και δε σε πειράζουν”.

Το άγιο αυτό Γεροντάκι, ο Πατήρ Παχώμιος, είχε αναπαυθή στις 22-10-1967, ένα χρόνο πριν από τον Γέροντα Παπά-Τύχωνα, για τον οποίο θα αναφέρω στη συνέχεια, καθώς και για άλλους Οσίους Πατέρες, που αγωνίσθηκαν φιλότιμα στο Περιβόλι της Παναγίας, και εξαγνίσθηκαν με τη βοήθεια της Καλής μητέρας, της Αγνής Παρθένου. Έγιναν Στρατιώτες του Χριστού, νίκησαν τα πάθη τους, εξόντωσαν τον εχθρό διάβολο, αυτοί οι “Λοκατζήδες της Εκκλησίας μας”, και στεφανώθηκαν από τον Χριστό με άφθαρτο στεφάνι.

Πολλούς από αυτούς είχα γνωρίσει και από κοντά, αλλά, δυστυχώς, δεν τους μιμήθηκα και έτσι βρίσκομαι πολύ μακριά τους. Εύχομαι όμως με όλη την καρδιά μου να τους μιμηθούν όσοι θα διαβάσουν τα θεία κατορθώματα τους και παρακαλώ να εύχονται και εκείνοι για μένα τον ταλαίπωρο Παίσιο. Αμήν.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", 14η ανατύπωση, 2010

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    29 ΔΕΚ 2012