Τόπος ησυχίας και άνθρωπος της ησυχίας

Είναι  στιγμές που ψάχνεις απεγνωσμένα την ησυχία για να προσευχηθείς και να μιλήσεις με το Θεό. Και βαδίζεις μέσα σε τόπου όπου η σιωπή απλώνεται και ο ουρανός σκεπάζει σαν γαλάζιο πέπλο και τα βουνά υψώνονται στα σύννεφα και σ’αγκαλιάζουν προστατευτικά , κι ο ήλιος ζεσταίνει με την αγάπη του και το βλέμμα απλώνεται στο άπειρο με τον θρόνο του Κυρίου να διαγράφεται σ’όλη τη φύση. Και ψάχνεις παράλληλα άνθρωπο πιστό «βλέποντα» για να σου μιλήσει για τα μεγαλεία Του και να σου πάρει τον πόνο και τον λογισμό που σε σβαρνίζουν στην απόγνωση και να σου γλυκάνει την ελπίδα και την χαρά της παρουσίας του Θεού. Ζητάς άνθρωπο του Θεού για να μπεις μέσα στην ηρεμία της καρδιάς του και να ανοίξεις την δική σου καρδιά και να πεις τις πτώσεις και τα λάθη σου και ν’ακουπήσεις στην αγκάλη του την πατρική και να νιώσεις την συγχώρηση και την αποδοχή του Θεού. Είναι τα δυο αυτά μεγάλα που χάνει η ψυχή του ανθρώπου, έναν τόπο ησυχίας και έναν άνθρωπο της ησυχίας του Θεού για να μιλήσει.

Όμως η ησυχία είναι τόπος της καρδιάς  μας και όχι κατ’ ανάγκην μία φυσική σπηλιά ή ένα απόξενο ασκητήριο. Επίσης, το να ψάχνει κανείς ένα Γέροντα να ακουπήσει μπορεί να είναι μεν σωτήριο, αλλά από την άλλη πλευρά μπορεί να προσκολληθεί ψυχικά σ’ αυτόν και να χάσει την ελευθερία του πνεύματος και την άμεση σχέση του με τον Θεό και να τον εμπιστευθεί σαν ένα αντικαταθλιπτικό φάρμακο και σαν ένα μείζον ηρεμιστικό για τις ανασφάλειές του και να χάσει την προσωπική του επικοινωνία με τον Θεός  και την ευθύνη του εαυτού του. Η βασική πεποίθηση του ανθρώπου πρέπει να είναι ότι στον κόσμο αυτό είναι μόνος του τελείως με μόνο τον Κύριο και ότι δεν λυτρώνεται ούτε από την αλλαγή του τόπου κατοικίας του, αλλά και ούτε από τον άγιο Πνευματικό του , αν ο ίδιος δε ζήσει το μεγαλείο του δικού του σκληρού αγώνος της ένωσής του με τον Θεό. Ο άγιος Αντώνιος έλεγε σ’ένα χριστιανό που πήγε στο ασκητήριό του  για να του κάνει μία ευχή και ως διά μαγείας να λυτρωθεί από την δυσκολία του, ότι δεν μπορεί ούτε αυτός αλλά ούτε και ο ίδιος ο Θεός να τον βοηθήσει, αν ο ίδιος δεν αρχίσει πρώτα να πλησιάζει τον Θεό με τον κόπο του. Ο δε άγιος Συμεών έλεγε μία προσευχή πολύ ενδεικτική της μοναξιάς του ενώπιων του Κυρίου «ελθέ Κύριε ο  μόνος προς μόνον, ο χωρίσας και ποιήσας με μόνον ότι μόνος ειμί εν τη γή»….

π. Σεβαστιανού Τοπάλη

Το ΚΚΕ πάει εκκλησία!

Σταυρόπουλος Λάμπρος

Από τον Χαρίλαο και τον Σεραφείμ στον Κουτσούμπα και στον Ιερώνυμο

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  15/09/2013 05:45

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ασπάζεται τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ στη Βουλή, το 1986. Επάνω, ο κ. Δ. Κουτσούμπας με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, στο κτίριο της Αρχιεπισκοπής

Η πρόσφατη συνάντηση του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ κ. Δ. Κουτσούµπα με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυµο πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Περισσού. Και ήταν η πρώτη φορά που αρχηγός του ΚΚΕ επισκέφθηκε την έδρα της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ακόμη και όταν προκαθήμενός της ήταν ο συντοπίτης και συμμαθητής του Χαρίλαου Φλωράκη Σεραφείμ (κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας), ο τότε ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ δεν διέβη το κατώφλι της Αρχιεπισκοπής.

Αυτό ωστόσο δεν τον είχε εμποδίσει να διατηρεί φιλικές σχέσεις μαζί του και μάλιστα να εκφωνήσει επικήδειο στην κηδεία του τον Απρίλιο του 1998 ξαφνιάζοντας τους παρισταμένους: «Διπλό χρέος μου υπαγορεύει τα στερνά τούτα λόγια στο σημερινό ξόδι σου. Είναι το χρέος του κοντοχωριανού και συντοπίτη, καθώς και το χρέος του συναγωνιστή» είχε πει για τον «αντάρτη αρχιεπίσκοπο», όπως ήταν η προσωνυμία του, αν και εκείνος είχε δράσει «από διαφορετικό ταμπούρι» (τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα), όπως είχε αναφέρει ο Χ. Φλωράκης, «αλλά ενάντια στον κοινό κατακτητή, στον κοινό εχθρό».

Το κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς στη μακρόχρονη ιστορία του ουδέποτε κατέφυγε στον ακαδημαϊκό αντικληρικαλισμό. Αντιθέτως, καλλιεργούσε δεσμούς με τον λαϊκό κλήρο, σε αντίθεση με τον καθεστωτικό ανώτερο και ανώτατο κλήρο. Μάλιστα υπήρξαν στιγμές στην ιστορία που οι δεσμοί αυτοί πήραν πρωτοφανή έκταση, όπως στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης (1941-1945), κατά την οποία από τους περίπου 7.000 ιερείς της χώρας περισσότεροι από τους μισούς εντάχθηκαν στην Πανκληρική Ενωση, ένα μετωπικό εαμικό σχήμα.

Πολλοί δε εξ αυτών έδωσαν τη ζωή τους για το ΕΑΜ, όπως και ο παππούς του σημερινού γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, ο οποίος ήταν ιερέας και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς. Κάθε στρατιωτική μονάδα του ΕΛΑΣ διέθετε τον ιερέα της, με χαρακτηριστικότερη μορφή τον καθηγούμενο Γερμανό Δημάκη, τον θρυλικό παπά του Αρη Βελουχιώτη, γνωστότερο ως «Παπα-Ανυπόμονο», ενώ και κατά τον εμφύλιο πόλεμο υπήρξαν ιερείς που έδρασαν μέσα από τις γραμμές του ΔΣΕ πληρώνοντας γι' αυτό βαρύ τίμημα - είτε εκτελέστηκαν είτε εξορίστηκαν και όσοι επέζησαν καθαιρέθηκαν.

Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του ιερέα της 670ής Μονάδας του ΔΣΕ που πάντρεψε στο βουνό τον τότε ηγέτη του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη με τη Ρούλα Κουκούλου (στις 17 Φεβρουαρίου 1948) στην κατεχόμενη από τους αντάρτες Κοινότητα Αγίου Αχιλλείου Φλωρίνης και ο οποίος αργότερα σκοτώθηκε σε μάχη. Από τον ανώτερο κλήρο μόνο τρεις περιπτώσεις υπήρξαν που εντάχθηκαν στο εαμικό κίνημα: ήταν ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδης, ο οποίος μάλιστα ήταν αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου της Προσωρινής Κυβέρνησης του βουνού (ΠΕΕΑ), ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής, καθώς και ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος Πολίτης, από τους οποίους βεβαίως αφαιρέθηκαν κατόπιν οι μητροπόλεις.

Ετσι μετά την απελευθέρωση ο Ζαχαριάδης δεν θα διστάσει να γράψει σχετικά με την Ορθοδοξία ότι στην ιστορία της «ιδεολογικά»-πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ' έναν εσωτερικό ψυχικό δεσμό που ο ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει "ανατολίτικο πνεύμα" και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί, μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα».

Τα μισαλλόδοξα πάθη και η εμφύλια διαμάχη διέρρηξαν και τη σχέση που είχε το ΚΚΕ με τον λαϊκό κλήρο, ενώ ποτέ δεν υπήρξε προσέγγιση με την ανώτατη εκκλησιαστική ιεραρχία ακόμη και την εποχή του Φλωράκη και της προσωπικής φιλικής σχέσης που διατηρούσε με τον Σεραφείμ, τον οποίο ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ εκτιμούσε για την «ντομπροσύνη του και την παλικαριά του», αλλά και γιατί «οι χωρίς προκαταλήψεις σχέσεις του απέναντι σε εκείνους που είχαν διαφορετική θρησκευτική, φιλοσοφική ή πολιτική θεώρηση συνέβαλαν στο χτύπημα της μισαλλοδοξίας και στο άνοιγμα του δρόμου της εθνικής συμφιλίωσης». Πάντως ο Χ. Φλωράκης είχε επισκεφθεί το Αγιον Ορος και οι εντυπώσεις που άφησε στους μοναχούς ήταν τέτοιες ώστε μετά τον θάνατό του στη Μονή Σιμωνόπετρας του έκαναν τρισάγιο.

Μια προσπάθεια προσέγγισης με το ΚΚΕ υπήρξε την περίοδο του μακαριστού Χριστόδουλου αλλά με δική του πρωτοβουλία. Μάλιστα δεν είχε διστάσει να πάει ο ίδιος το 2004 στον Περισσό και να επισκεφθεί την τότε γενική γραμματέα κυρία Αλέκα Παπαρήγα, η οποία φρόντισε να τηρήσει αποστάσεις ασφαλείας και να θέσει τις διακριτές ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κόμμα της και στην Εκκλησία.

Η επίσκεψη του κ. Κουτσούμπα στον αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο επιχειρεί να ανοίξει μια νέα σελίδα στις σχέσεις του ΚΚΕ με την ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην παρούσα φάση της βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, κατά την οποία η Εκκλησία παίζει ενεργό ρόλο στη στήριξη των κοινωνικά ασθενέστερων ομάδων στις οποίες απευθύνεται και το κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς. Γι' αυτό και κάποιοι ερμήνευσαν την κίνηση του Περισσού ως «άνοιγμα προς τον κόσμο που δοκιμάζεται σκληρά υπό το βάρος της κρίσης διατηρώντας ανέπαφα τα θρησκευτικά του πιστεύω».     

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=530263

Ο μικρός τυφλός της Θεσσαλονίκης

Μεταπολεμικά, σε έναν από τους οίκους Τυφλών της Θεσσαλονίκης, λειτουργούσε και η ανάλογη σχολή για τυφλούς και ειδικώτερα για τυφλά παιδάκια. Μερικά απ’ αυτά ήταν και κωφάλαλα. Κι όμως με τη Χάρι του Θεού που αναπληροί τα ελλείποντα και με τις προσπάθειες μερικών εκλεκτών διδασκαλισσών για τυφλούς, συνεννοούνταν θαυμάσια και έφτειαχναν χειροτεχνήματα , τα οποία ούτε και ένας αρτιμελής θα μπορούσε να φτειάξει. Υπήρξαν και στην Ελλάδα όχι μία αλλά πολλές “Άννυ Σάλιβαν”* , οι οποίες με απροσμέτρητη υπομονή κι αγάπη βοήθησαν τυφλά παιδάκια.

Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και ο Πολύκαρπος , περίπου δέκα ετών. Ήταν και τυφλός και κωφάλαλος. Κι όμως, έφτειαχνε τα καλύτερα χειροτεχνήματα. Έκανε πλεκτές τσάντες εξαιρετικής πλεκτικής τέχνης!

Πλην τούτου όμως είχε ψυχή ευαίσθητη και γεμάτη αγάπη. Αυτός που είχε ανάγκη άμεσης βοήθειας , είχε υπό την προστασία του άλλα μικρότερα παιδάκια! Τα πρόσεχε, τα συμβούλευε, τα παρηγορούσε, τα περιποιόταν. Όλο το προσωπικό της Σχολής είχε εμείνει κατάπληκτο από την καλωσύνη αυτού του παιδιού. Όπου βρισκόταν , διηγούνταν με θαυμασμό τα κατορθώματα της αγάπης του.

Η πιο ωραία και συγκινητική σκηνή ήταν όταν περιποιόταν ο Πολύκαρπος τον μικρό του φίλο Βελισσάριο, του οποίου μία νάρκη κατέστρεψε το φως, την ακοή και έκοψε και τα δύο χεράκια του! Είχε αναλάβει την προστασία του και την περιποίησή του! Η Διευθύντρια βεβαίωνε ότι ούτε η καλύτερη αρτιμελής νοσοκόμα δεν θα τάιζε, δεν θα έπλενε , δεν θα χτένιζε με τόση επιμέλεια το ανάπηρο παιδάκι! Η σκηνή αυτή ήταν ανεπανάληπτη…

Στ’ αλήθεια, τί δυνατότητες δίνει η αγάπη! Αλλά η αγάπη η αληθινή, η αγάπη  η ζωντανή, η αγάπη του Θεού.

Για την εγκατάλειψη των ασθενών, των γερόντων, των αναπήρων, που πολλές φορές μένουν νηστικοί , γιατί δεν μπορούν να φάνε μόνοι τους και οι νοσοκόμες των ιδρυμάτων δεν προλαβαίνουν κι αυτές οι ταλαίπωρες να τα προφθάσουν όλα, τί λόγο θα δώσουμε στον Θεό; Δεν είχαμε χέρια να τους βοηθήσουμε; Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε και να τους περιποιηθούμε; Ο Πολύκαρπος είχε; Μήπως δεν είχαμε χρόνο; Για ό,τι αγαπάμε και ενδιαφερόμαστε , βρίσκουμε! Ας είμαστε ειλικρινείς και ας μην ξεχνάμε ότι η αδιαφορία για τον πόνο και την δυσκολία των συνανθρώπων μας ίσως μας στοιχίσει την απώλεια της Βασιλείας του Θεού! Μη γένοιτο, Θεέ μου!

Εκεί θα μπουν οι εύσπλαχνοι. Το άγιο Ευαγγέλιο της Κρίσεως το τονίζει ιδιαίτερα. Για τους άσπλαχνους δεν θα υπάρξει τόπος στον Παράδεισο του Θεού, “δεν θα υπάρξει έλεος για τον μη ποιήσαντα έλεος!”. Ένας πιστός συνέχεια προσευχόταν κι έλεγε:

“Θεέ μου, Εσύ που είσαι η ίδια η Ευσπλαχνία ,

απάλλαξέ με από τον ατομισμό,

μαλάκωσε την λίθινη καρδιά μου!”

Αμήν.

( * Η θαυμαστή δασκάλα της τυφλής και κωφάλαλης συγγραφέως Έλλεν Κέλλερ . )

Πηγή: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Συνάντηση Σούρλα με τον Αρχιεπίσκοπο για τους αστέγους

Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου 2013, 15:39

Mε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κκ. Ιερώνυμο, συναντήθηκε σήμερα ο Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Γ. Σούρλας.

«Συζητήσαμε με τον Αρχιεπίσκοπο ζητήματα προστασίας των ευπαθών κοινωνικά ομάδων. Στο επίκεντρο της συζήτησης ήταν το θέμα των αστέγων. Κοινή διαπίστωση είναι ότι η ύπαρξη αστέγων και ιδιαίτερα εκείνων που διαβιούν σε δημόσιους ή εξωτερικούς χώρους και βρίσκονται εκτεθειμένοι στις άσχημες καιρικές συνθήκες, στη βία και στην πείνα, χωρίς τις στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, δεν προσιδιάζει με τον πολιτισμό μας, την κοινωνική δικαιοσύνη ούτε και με την χριστιανική πίστη. Το φαινόμενο αυτό προσβάλλει κάθε έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της κοινωνικής ευαισθησίας και καθιστά επιτακτική την ανάγκη για λήψη μέτρων άμεσης απόδοσης για την αντιμετώπιση του τεράστιου αυτού κοινωνικού προβλήματος», τόνισε ο κ. Σούρλας.

Για τον σκοπό αυτό, αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί άμεσα σύσκεψη στην Αρχιεπισκοπή με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων (Υπουργείο Εσωτερικών, Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλειας και Πρόνοιας, Εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.ά.).

Επιμέλεια: Φίλιππς Καραμέτος

 http://www.zougla.gr/greece/article/sinantisi-sourla-me-ton-arxiepiskopo-gia-tous-astegous?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter