Μεταπολεμικά, σε έναν
από τους οίκους Τυφλών της Θεσσαλονίκης, λειτουργούσε και η ανάλογη σχολή για
τυφλούς και ειδικώτερα για τυφλά παιδάκια. Μερικά απ’ αυτά ήταν και κωφάλαλα.
Κι όμως με τη Χάρι του Θεού που αναπληροί τα ελλείποντα και με τις προσπάθειες
μερικών εκλεκτών διδασκαλισσών για τυφλούς, συνεννοούνταν θαυμάσια και
έφτειαχναν χειροτεχνήματα , τα οποία ούτε και ένας αρτιμελής θα μπορούσε να
φτειάξει. Υπήρξαν και στην Ελλάδα όχι μία αλλά πολλές “Άννυ Σάλιβαν”* , οι
οποίες με απροσμέτρητη υπομονή κι αγάπη βοήθησαν τυφλά παιδάκια.
Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν
και ο Πολύκαρπος , περίπου δέκα ετών. Ήταν και τυφλός και κωφάλαλος. Κι όμως,
έφτειαχνε τα καλύτερα χειροτεχνήματα. Έκανε πλεκτές τσάντες εξαιρετικής
πλεκτικής τέχνης!
Πλην τούτου όμως είχε
ψυχή ευαίσθητη και γεμάτη αγάπη. Αυτός που είχε ανάγκη άμεσης βοήθειας , είχε
υπό την προστασία του άλλα μικρότερα παιδάκια! Τα πρόσεχε, τα συμβούλευε, τα
παρηγορούσε, τα περιποιόταν. Όλο το προσωπικό της Σχολής είχε εμείνει
κατάπληκτο από την καλωσύνη αυτού του παιδιού. Όπου βρισκόταν , διηγούνταν με
θαυμασμό τα κατορθώματα της αγάπης του.
Η πιο ωραία και
συγκινητική σκηνή ήταν όταν περιποιόταν ο Πολύκαρπος τον μικρό του φίλο Βελισσάριο,
του οποίου μία νάρκη κατέστρεψε το φως, την ακοή και έκοψε και τα δύο χεράκια
του! Είχε αναλάβει την προστασία του και την περιποίησή του! Η Διευθύντρια
βεβαίωνε ότι ούτε η καλύτερη αρτιμελής νοσοκόμα δεν θα τάιζε, δεν θα έπλενε ,
δεν θα χτένιζε με τόση επιμέλεια το ανάπηρο παιδάκι! Η σκηνή αυτή ήταν
ανεπανάληπτη…
Στ’ αλήθεια, τί
δυνατότητες δίνει η αγάπη! Αλλά η αγάπη η αληθινή, η αγάπη η ζωντανή, η αγάπη του Θεού.
Για την εγκατάλειψη
των ασθενών, των γερόντων, των αναπήρων, που πολλές φορές μένουν νηστικοί ,
γιατί δεν μπορούν να φάνε μόνοι τους και οι νοσοκόμες των ιδρυμάτων δεν
προλαβαίνουν κι αυτές οι ταλαίπωρες να τα προφθάσουν όλα, τί λόγο θα δώσουμε
στον Θεό; Δεν είχαμε χέρια να τους βοηθήσουμε; Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε
και να τους περιποιηθούμε; Ο Πολύκαρπος είχε; Μήπως δεν είχαμε χρόνο; Για ό,τι
αγαπάμε και ενδιαφερόμαστε , βρίσκουμε! Ας είμαστε ειλικρινείς και ας μην
ξεχνάμε ότι η αδιαφορία για τον πόνο και την δυσκολία των συνανθρώπων μας ίσως
μας στοιχίσει την απώλεια της Βασιλείας του Θεού! Μη γένοιτο, Θεέ μου!
Εκεί θα μπουν οι εύσπλαχνοι.
Το άγιο Ευαγγέλιο της Κρίσεως το τονίζει ιδιαίτερα. Για τους άσπλαχνους δεν θα
υπάρξει τόπος στον Παράδεισο του Θεού, “δεν θα υπάρξει έλεος για τον μη ποιήσαντα
έλεος!”. Ένας πιστός συνέχεια προσευχόταν κι έλεγε:
“Θεέ
μου, Εσύ που είσαι η ίδια η Ευσπλαχνία ,
απάλλαξέ
με από τον ατομισμό,
μαλάκωσε
την λίθινη καρδιά μου!”
Αμήν.
( * Η θαυμαστή
δασκάλα της τυφλής και κωφάλαλης συγγραφέως Έλλεν Κέλλερ . )
Πηγή: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2009
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου