Είναι στιγμές που
ψάχνεις απεγνωσμένα την ησυχία για να προσευχηθείς και να μιλήσεις με το Θεό.
Και βαδίζεις μέσα σε τόπου όπου η σιωπή απλώνεται και ο ουρανός σκεπάζει σαν
γαλάζιο πέπλο και τα βουνά υψώνονται στα σύννεφα και σ’αγκαλιάζουν προστατευτικά
, κι ο ήλιος ζεσταίνει με την αγάπη του και το βλέμμα απλώνεται στο άπειρο με
τον θρόνο του Κυρίου να διαγράφεται σ’όλη τη φύση. Και ψάχνεις παράλληλα
άνθρωπο πιστό «βλέποντα» για να σου μιλήσει για τα μεγαλεία Του και να σου
πάρει τον πόνο και τον λογισμό που σε σβαρνίζουν στην απόγνωση και να σου
γλυκάνει την ελπίδα και την χαρά της παρουσίας του Θεού. Ζητάς άνθρωπο του Θεού
για να μπεις μέσα στην ηρεμία της καρδιάς του και να ανοίξεις την δική σου
καρδιά και να πεις τις πτώσεις και τα λάθη σου και ν’ακουπήσεις στην αγκάλη του
την πατρική και να νιώσεις την συγχώρηση και την αποδοχή του Θεού. Είναι τα δυο
αυτά μεγάλα που χάνει η ψυχή του ανθρώπου, έναν τόπο ησυχίας και έναν άνθρωπο της
ησυχίας του Θεού για να μιλήσει.
Όμως η ησυχία είναι τόπος της καρδιάς μας και όχι κατ’ ανάγκην μία φυσική σπηλιά ή
ένα απόξενο ασκητήριο. Επίσης, το να ψάχνει κανείς ένα Γέροντα να ακουπήσει
μπορεί να είναι μεν σωτήριο, αλλά από την άλλη πλευρά μπορεί να προσκολληθεί
ψυχικά σ’ αυτόν και να χάσει την ελευθερία του πνεύματος και την άμεση σχέση
του με τον Θεό και να τον εμπιστευθεί σαν ένα αντικαταθλιπτικό φάρμακο και σαν
ένα μείζον ηρεμιστικό για τις ανασφάλειές του και να χάσει την προσωπική του
επικοινωνία με τον Θεός και την ευθύνη
του εαυτού του. Η βασική πεποίθηση του ανθρώπου πρέπει να είναι ότι στον κόσμο αυτό
είναι μόνος του τελείως με μόνο τον Κύριο και ότι δεν λυτρώνεται ούτε από την αλλαγή
του τόπου κατοικίας του, αλλά και ούτε από τον άγιο Πνευματικό του , αν ο ίδιος
δε ζήσει το μεγαλείο του δικού του σκληρού αγώνος της ένωσής του με τον Θεό. Ο άγιος
Αντώνιος έλεγε σ’ένα χριστιανό που πήγε στο ασκητήριό του για να του κάνει μία ευχή και ως διά μαγείας
να λυτρωθεί από την δυσκολία του, ότι δεν μπορεί ούτε αυτός αλλά ούτε και ο ίδιος
ο Θεός να τον βοηθήσει, αν ο ίδιος δεν αρχίσει πρώτα να πλησιάζει τον Θεό με
τον κόπο του. Ο δε άγιος Συμεών έλεγε μία προσευχή πολύ ενδεικτική της μοναξιάς
του ενώπιων του Κυρίου «ελθέ Κύριε ο
μόνος προς μόνον, ο χωρίσας και ποιήσας με μόνον ότι μόνος ειμί εν τη γή»….
π. Σεβαστιανού Τοπάλη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου