“ Άμα μας ξεχνάτε, πέφτουμε χαμηλά”

Πόσο απαραίτητο είναι να προσευχόμαστε και να κάνουμε στην Εκκλησία τα μνημόσυνα για τις ψυχές των κεκοιμημένων, το αποδεικνύουν και τα ακόλουθα δύο περιστατικά. Τα διηγήθηκαν δυο ευσεβείς και καλλιεργημένες προσκυνήτριες από γειτονικό χωριό. Η μία είπε:

“Πάνω στον χρόνο που κοιμήθηκε η μητέρα μου, λησμόνησα την ημέρα που έπρεπε να γίνει το μνημόσυνο. Το βράδυ την είδε στον ύπνο της η κόρη μου ( η εγγονή της ) και της είπε με παράπονο και στενοχωρημένη:

-     Πες στην μάνα σου, γιατί με ξέχασε;    Ούτε ένα κερί; Εγώ την άφησα στο πόδι μου. Όταν μας ξεχνάτε , πέφτουμε χαμηλά!

Πράγματι, η μητέρα μου φρόντιζε πολύ τα καθήκοντά της έναντι των κεκοιμημένων.

Την άλλη μέρα, όταν άκουσα το μήνυμά της από το στόμα της κόρης μου, αμέσως έβρασα σιτάρι και το πήγα στην Εκκλησία να μνημονευθή”.

Η άλλη κυρία είπε κάτι σχετικό:

“Λησμόνησα να κάνω τα χρυσά κόλλυβα για την μητέρα μου. ( Στην Ρούμελη “χρυσά κόλλυβα” λένε τα κόλλυβα που γίνονται το Σάββατο της εβδομάδας της Πεντηκοστής, όπου τελειώνει η αναστάσιμη χάρι που δίδεται στις ψυχές των κεκοιμημένων, σύμφωνα με παράδοση της Εκκλησίας μας. ) . Το βράδυ την βλέπω στον ύπνο μου  ότι στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και μ’ ένα κουτάλι έτρωγε κόλλυβα από ξένα πιάτα που ήσαν τοποθετημένα εκεί.

-     Καλέ μητέρα, τρως ξένα κόλλυβα; Την ρώτησα .

 Κι εκείνη απάντησε:

-     Τι να κάνω, κόρη μου, αφού δεν μου έφτειαξες εσύ;

Το παράπονό της μ’ άγγιξε στην καρδιά. Από τότε ποτέ δεν παρέλειψα τα καθήκοντά μου έναντι των κεκοιμημένων.”

“Τι να κάνω θειά; Ψάχνω να βρω δυό σπυριά  σιτάρι να φάω!”

Σ’ ένα χωριό της Ρούμελης έφυγε για τον Ουρανό ένας αρκετά νέος άνθρωπος. Όταν ήρθε ο καιρός να γίνει το μνημόσυνο των σαράντα ημερών, για να τιμήσουν, όπως νόμιζαν τον νεκρό, παρήγγειλαν οι συγγενείς τον δίσκο των κολλύβων σ’ ένα καλό ζαχαροπλαστείο της γειτονικής πόλεως. Κι εκεί, για να ευχαριστήσουν τους πελάτες τους, και τι δεν έβαλαν επάνω στον δίσκο! Ζαχαρένια στολίδια και λουλούδια, ζάχαρες, κρέμες κ.λ.π. Όλα, εκτός από σιτάρι!

Έγινε το μνημόσυνο και το βράδυ μία θεία του κεκοιμημένου τον είδε στον ύπνο της να πετάει με αγανάκτηση επάνω απ’ τον δίσκο όλα αυτά τα περιττά στολίδια.

-     Κώστα μου! Του είπε, γιατί πετάς τα στολίδια από τον δίσκο σου;

Τότε εκείνος την κοίταξε αυστηρά και της είπε:

-     Τι να κάνω, καημένη θειά; Ψάχνω να βρω δυο σπυριά σιτάρι να φάω!

Ας το λάβουμε υπ’ όψιν μας αυτό, διότι τα κόλλυβα πρέπει να γίνονται με σιτάρι. Ο στολισμός ας είναι λιτός. Ο Κύριος είπε: “ ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει, ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ πολὺν καρπὸν φέρει” (Ιωάν. 12,24 ) .

Πηγή: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Η αξία του εκκλησιασμού

Η Κυριακή είναι μια ιδιαίτερα ευλογημένη ημέρα. Είναι μία ιερή ημέρα ,αφού είναι αφιερωμένη στον Θεό. Θα ξεκουράσουμε το σώμα μας, από τις καθημερινές ταλαιπωρίες, κόπους και βάσανα και μέριμνες βιοτικές. Θα ανυψώσουμε την ψυχή και το πνεύμα μας προς τον Θεό και Δημιουργό μας. Σαν το διψασμένο ελάφι θα προσέλθουμε στην Εκκλησία να ενωθούμε με τον Θεό και να πάρουμε Χάρη και ευλογία, να κοινωνήσουμε το Σώμα Του και το Αίμα Του. Γι’ αυτό το λόγο, κανένας καλός Χριστιανός δεν απουσιάζει από την Εκκλησία, αλλά τρέχει «εις τα αυλάς του Κυρίου», για να λατρέψει τον Θεό, να ανανεωθεί και να ανεφοδιαστεί.

Πολλοί, δυστυχώς, αμελούμε τον εκκλησιασμό μας, κυρίως την περίοδο του καλοκαιριού. Οι Ναοί σκυθρωπάζουν και οι Άγιοι λυπούνται και κλαίνε. Αυτό, κυρίως, συμβαίνει λόγω παραθερισμού, ταξιδιών κλπ. Δεν αρνούμαστε την αναγκαιότητά τους, αλλά ας αναζητούμε, όπου κι αν είμαστε,, τον εκκλησιασμό μας, τουλάχιστον τις Άγιες Κυριακές. Ασφαλώς θα δώσουμε λόγο, γιατί οι απουσίες μας θα μετρηθούν και οι αδικαιολόγητες θα βαραίνουν πολύ, αλλά ας μην είναι ο φόβος, που θα μας οδηγήσει στην Εκκλησία.

Έχουμε ψυχή αθάνατη, που όμως έχει ανάγκη τροφής πνευματικής. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο υλικό σώμα. Έχει ανάγκη από το καθημερινό ψωμί, όμως αυτό δεν φτάνει. Ο άνθρωπος ζει πρωτίστως «με κάθε λόγο εξερχόμενο από το στόμα του Θεού».

Έχει παρατηρηθεί, ότι άνθρωποι που δεν εκκλησιάζονται, γίνονται ψυχροί, σκληροί και εγωιστές και συνεπώς αδιάφοροι προς κάθε τι ψηλό και ευγενικό. Προς κάθε τι πνευματικό. Και απομακρύνονται από τον Θεό, και περιφρονούν τον Θεό. Μολονότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν ακόμη στην γη, βιώνουν την κόλαση και τον Άδη.

Ο πονηρός διάβολος , κάνει ότι θέλει αυτούς τους ανθρώπους. Του έχουν δώσει δικαιώματα και σ’ αυτόν υποτάσσονται. Ας μην κάνουμε βήματα προς τα πίσω ή προς τα κάτω. Δεν υπάρχει τίποτα το ουδέτερο. Το κάθε τι που θα κάνω είναι ή θετικό ή αρνητικό. Δεν μπορώ να πω: «δεν πειράζει αν δεν πάω μια φορά στην εκκλησία». Πειράζει. Χάνω τον Χριστό, χάνω την Θεία Κοινωνία. Χάνω τον Λόγο του Θεού που με ζωοποιεί, με ζωογονεί.

Ο Θεός μας έχει φανερώσει το θέλημά Του: «ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου,  τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου. Οὐ ποιήσεις ἐν αὐτῇ πᾶν ἔργον, …». Την έβδομη ημέρα θα την αφιερώσεις στην  λατρεία του Θεού. Είναι η ημέρα του Κυρίου, είναι ΚΥΡΙΑΚΗ. Θα προσευχηθείς και θα κάνεις θεάρεστα έργα . Οι Πατέρες μας συμβουλεύουν: «Εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν». Να ευλογούμε και να δοξάζουμε τον Θεό συναθροιζόμενοι σε ιερές συνάξεις. Εκεί που οι πιστοί θα συμμετάσχουμε στην Θεία Λειτουργεία και στην Θεία Ευχαριστία. Δεν παρακολουθούμε την Θεία Λειτουργεία, όπως από ραδιοφώνου. Συμμετέχουμε σ’ αυτήν.

Ο Άγιος Ιγνάτιος , ο Θεοφόρος μας προτρέπει: « Σπουδάζετε οὖν πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται αἱ δυνάμεις τοῦ Σατανᾶ, καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁμονοίᾳ ὑμῶν τῆς πίστεως».  Δηλαδή , να φροντίζετε να εκκλησιάζεστε συχνότερα με σκοπό την ευχαριστία και δόξα του Θεού. Διότι όταν συναθροίζεσθε συχνά, στο ίδιο μέρος  (στο Ναό) ,συντρίβονται οι δυνάμεις του σατανά και εκμηδενίζεται η καταστρεπτική του δύναμη, με την ομόνοια της πίστης σας.

Πολύ μεγάλη είναι η ωφέλεια που προέρχεται από την συμμετοχή μας στην Θεία Λειτουργεία. Κατατροπώνεται ο μεγαλύτερος εχθρός μας ο διάβολος και η ψυχή μας αποκτά περισσότερη δύναμη για την αντιμετώπιση του καθημερινού μας αγώνα. Αγωνιζόμαστε για το καθημερινό μας ψωμί αλλά και ο λόγος του Θεού για να αποκτηθεί και να εφαρμοστεί θέλει την προσπάθειά του και τον κόπο του. Έτσι και η ψυχή μας αγιάζεται, με την απόκτηση του Λόγου του Θεού και η εφαρμογή Του ,αλλά και το σώμα μας, γιατί το τρέφουμε με αυτό το αγιασμένο ψωμί.

Αδελφέ μου, ας μην απουσιάζουμε ποτέ από την Εκκλησία την ημέρα του Κυρίου. Να ξεκινάμε νωρίς και να συμμετέχουμε σε όλη την Θεία Λατρεία. Να δοξάζουμε τον Θεό για όλα τα αγαθά που μας παρέχει, και να Τον ικετεύουμε να μας βοηθάει στον αγώνα μας να Τον ευαρεστούμε.

Και ασφαλώς, αδελφέ μου, Τον ευαρεστούμε με την συμμετοχή μας στην Θεία Λειτουργία και Θεία Ευχαριστία. Και ασφαλώς ανεφοδιαζόμαστε με την Χάρη Του, και έχουμε περισσότερη γαλήνη και ειρήνη στην ψυχή μας. Και η μακαριότητα του Παραδείσου μας γίνεται πιο οικεία.

Ο Παράδεισος είναι μέσα μας. «Ἡ βασιλεία, τῶν οὐρανῶν, ἐντὸς ἡμῶν ἐστιν.» Ας τον γνωρίσουμε και ας τον ζήσουμε.

Πηγή: «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ- ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2013-ΦΥΛΛΟ 114

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Εκδότης- ιδιοκτήτης:

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Νώτη Γεωργία

Τι είναι το σπίτι για μας

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη

Φιλολόγου

Αφορμή για το παρόν άρθρο μού έδωσε μια φράση της μ. Μάργκαρετ Θάτσερ που διάβασα τις τελευταίες μέρες σε κάποιο ιστολόγιο. Είχε πει η σιδηρά κυρία τα πιο κάτω φαιδρά, κατά την άποψή μου: «Σπίτι είναι ο τόπος όπου πας, όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις».

Πόσο αποκαρδιωτικά λόγια. Πόση αλλοτρίωση και ισοπέδωση της γυναίκας. Το σπίτι είναι μόνο για τα ναυάγια της ζωής, για τους άχρηστους και τους περιθωριακούς, σαν να μας λέει. Με λίγα λόγια όσοι είναι στο σπίτι τους, δεν αξίζει να ζουν. Οποία απαξίωση στις χιλιάδες νοικοκυρές όλου του κόσμου που μεγαλώνουν σωστές οικογένειες, που θυσιάζουν τη ζωή τους για να έχουν μια όμορφη ατμόσφαιρα σε όσους αγαπούν, που τους έχουν πάντα ζεστό, φρέσκο φαγητό, που διακρίνονται για τον ετεροκεντρισμό της αγάπης.

Σπίτι για μας είναι η φωλιά μας. Είναι ο δικός μας χώρος. Είναι ο τόπος όπου τα πρόσωπα που αγαπιούνται βρίσκονται μαζί, μαθαίνουν να συμβιώνουν, έστω και με τις διενέξεις τους, μαθαίνουν να λύνουν τις διαφορές τους  και να αγαπιούνται κάθε φορά. Είναι ο χώρος, ακόμη, που συναντούνται δυο και τρεις γενιές, όταν υπάρχουν  γιαγιάδες και παππούδες που δεν αφήνονται στη μοναξιά τους.

Ταυτόχρονα, σπίτι είναι ο χώρος που έχεις όλα τα πράγματα που σου αρέσουν. Αντανακλά το γούστο σου, τις συνήθειές σου, την πνευματική σου στάθμη, τα χρώματα που σου αρέσουν, τα πιστεύω και τις αρχές σου, τους ήρωες και τις ηρωίδες σου.

Επιπλέον, το σπίτι για μας είναι ο χώρος που δεχόμαστε τους συγγενείς και τους φίλους μας, τους περιποιόμαστε, ετοιμάζουμε με αγάπη και χαρά τα αγαπημένα μας φαγητά και γλυκά για να τους ευχαριστήσουμε, γελάμε με τα αστεία μας, συζητάμε για την πολιτική, και καμιά φορά ανεβαίνουν και οι τόνοι.

Αξίζει να τονίσουμε ότι σπίτι είναι ο χώρος όπου δεν χρειάζεται ο άνθρωπος να φορά τη μάσκα του κοινωνικού καθωσπρεπισμού, που αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να εκτονωθεί, να είναι ο εαυτός του. Οι δικοί του άνθρωποι δεν τον παρεξηγούν και τον κατανοούν, κι αν ακόμα δεν νιώθει καλά.

Απεναντίας, τον συντρέχουν, τον συμπονούν και τον παρηγορούν. Είναι ο χώρος που ακουμπά ο κάθε πονεμένος για να βρει ανακούφιση από τα βάρη της ζωής. Είναι το καταφύγιό μας.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι σπίτι είναι ο χώρος που μοιραζόμαστε τα μυστικά μας, που δείχνουμε τον πραγματικό εαυτό μας, που ξεγυμνωνόμαστε ψυχικά, που ξεκουραζόμαστε σωματικά, που αναλαμβάνουμε δυνάμεις, σαν τον μυθικό Ανταίο που από τη Γη έπαιρνε δύναμη.

Το σπίτι, επίσης, είναι ο καρπός του αγώνα δυο ανθρώπων, η ανταμοιβή των κόπων τους, το αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς και της οικονομίας, για να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Είναι το συναίσθημα του «έχειν», η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για ασφάλεια, μα και η μέγιστη και πρωτόφαντη ικανοποίηση ότι δυο άνθρωποι μαζί ένωσαν τις δυνάμεις τους κι έκαναν κάτι δικό τους, χωρίς να περιμένουν από άλλους να τους το δώσουν έτοιμο.

Σπίτι, για μένα είναι η μυρωδιά που με τύλιγε, μόλις έφτανα έξω από το σπίτι μας, κι ερχόταν από το φούρνο, όταν η μητέρα μου έψηνε τα πρόσφορα και την πίτα, την «κόρτα», που παίρναμε στην εκκλησία για το μνημόσυνο του παπά μου ή των παππούδων μου, μετά την προσφυγιά μας. Αυτή η μυρωδιά του φρεσκοψημένου άρτου είναι αξεπέραστη, διαπερνά κάθε πόρο της ύπαρξής μας, και δεν φεύγει ποτέ.

Σπίτι, πρωτίστως, για μας τους πρόσφυγες είναι το πατρικό μας που κουρσεύτηκε. Για μένα είναι το επιβλητικό αρχοντικό μας σπίτι με τα κεραμίδια, με το ανώι για τις ζεστές νύκτες του καλοκαιριού, με τα σκαλιά της εισόδου που κάναμε τσουλήθρα. Σπίτι για μένα είναι τα περίτεχνα σχέδια στην πόρτα της εισόδου, τα πανέμορφα μαρμαράκια με τα εντυπωσιακά χρώματα και σχέδια, το δωμάτιό μου όπου έκανα τα κοριτσίστικα όνειρά μου. Σπίτι για μένα είναι εκεί που γεννήθηκα, και φυλάω στην πιο πολύτιμη γωνιά της καρδιάς μου τις ανεξίτηλες εικόνες από τον παπά μου να μας διηγείται ιστορίες και να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, και τη μητέρα μου να μας προλαβαίνει κάθε μας ανάγκη.

Σπίτι, επίσης, είναι οι οικογενειακές φωτογραφίες που βγάλαμε στο φωτογραφείο του Βασιλείου στο Βαρώσι, το σεντούκι με τα προικιά, στην περίπτωσή μας τα πολύχρωμα λευκονοικιάτικα υφαντά, τα ταϊστά, τα μεταξωτά. Επιπρόσθετα, είναι και η σουβάντζα με τα πιάτα της προγιαγιάς, η βιτρίνα με τα κινέζικα βάζα, η αυλή μας με τους λεμονανθούς και τα γιασεμιά.

Το σπίτι μου, μου το θυμίζουν οι δυο φούρνοι της αυλής του πατρικού μου που μοσκοβολούσαν στη γειτονιά σαν φούρνιζε η μητέρα μου στον μεγάλο φούρνο ψωμιά που έβγαιναν αχνιστά και μυρωδάτα, μαζί με τις ελιόπιτες, τις χαλλουμόπιτες, τις τιτσιρόπιτες, και άλλα καλούδια, και το μικρό φουρνάκι για το ψητό της Κυριακής, το κέικ και τον σιμιγδαλένιο χαλβά.

Σπίτι, τέλος, είναι ο τόπος που θέλουμε να γυρίσουμε. Εκεί που αφήσαμε τα νεανικά μας όνειρα. Εκεί που κάναμε τις ζαβολιές μας. Εκεί που δεθήκαμε με ακατάλυτους δεσμούς αγάπης με την οικογένειά μας.

Πού να καταλάβουν άνθρωποι ψυχροί, άτεγκτοι και αδυσώπητοι, τι σημαίνει σπίτι; Πού να τη βρουν την ευαισθησία, όταν στη θέση της καρδιάς έχουν το χρήμα, το συμφέρον, την εξουσιομανία, την επικράτηση;

Δεν είναι, λοιπόν, για μας το σπίτι ο τόπος που καταλήγεις, όταν δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, αλλά ο τόπος όπου παίρνει νόημα η ύπαρξή σου! Προσωπικά, αγάπησα πιο πολύ το σπίτι μου, από πέρσι τέτοιο καιρό που αφυπηρέτησα πρόωρα και έμεινα στο σπίτι. Δεν υπάρχει ωραιότερος τόπος!

http://www.diakonima.gr/2013/09/11/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82/

ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: Δεν προδίδουμε την Ορθοδοξία - Δεν είμαστε οικουμενιστές

 http://dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=3758&catid=1
 Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου, 2013 | 16:27

Κείμενο Λουδάρος Ανδρέας Φωτογραφίες Νίκος Μαγγίνας

Ισχυρό μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες στο εσωτερικό όλων των Εκκλησιών απέστειλε σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος για το θέμα του οικουμενικού διαλόγου.

Απευθυνόμενος προς τον Πατριάρχη της Βουλγαρίας κ. Νεόφυτο ο οποίος πραγματοποιεί ειρηνική επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο κ. Βαρθολομαίος είπε μεταξύ άλλων πως ούτε την Ορθοδοξία προδίδει αλλά ούτε ακολουθεί οικουμενιστικικές αντιλήψεις όπως λέγεται.

«Διά της τακτικής ταύτης δεν προδίδομεν την Ορθοδοξίαν, ως κατηγορούμεθα, ούτε υποστηρίζομεν οικουμενιστικάς αντιλήψεις, αλλά κηρύσσομεν προς τους ετεροδόξους και προς πάντας την Ορθόδοξον αλήθειαν» είπε χαρακτηριστικά.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έκανε εκτεταμένη αναφορά στις αντιδράσεις που υπάρχουν πάνω στον θεολογικό διάλογο τόσο στη Βουλγαρία όσο και σε άλλες χώρες, σημειώνοντας πως αυτές οι ενέργειες έχουν στόχο την αλληλοκατανόηση και την αποδοχή εν καιρώ «υπό των ετεροδόξων της μιάς Ορθοδόξου πίστεως».

«Δεν αποσκοπούν, ως εγράφη και εν Βουλγαρία και αλλαχού, εις την δημιουργίαν ενός κοινώς αποδεκτού «συνονθυλεύματος» δοξασιών. Δηλαδή, δεν επιδιώκεται διά της λεγομένης οικουμενικής κινήσεως η αποδοχή μιάς «χριστιανικής συγκρητιστικής ομολογίας», αλλά η εμβάθυνσις εις την Χριστιανικήν Ορθόδοξον πίστιν και εις την κοινωνικήν συνεργασίαν των επικαλουμένων το όνομα του Χριστού» τόνισε ο κ. Βαρθολομαίος.

Συμπλήρωσε δε πως «Δεν φοβούμεθα, ως εικός, οι Ορθόδοξοι, οι έχοντες το πλήρωμα της αληθείας, ότι θα επηρεασθώμεν εκ των απόψεων των ετεροδόξων αδελφών ημών επί των δογματικών θεμάτων».

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών, προβλήματα που έχουν πολλές φορές ανακόψει την πορεία προς την σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, μιας σύναξης δηλαδή όλων των Προκαθημένων οι οποίοι θα συζητήσουν για θέματα κοινού ενδιαφέροντος.

«Εσχάτως όμως αι συνθήκαι αύται έχουν βελτιωθή και η επιθυμία μεγαλυτέρας ενότητος και συνεργασίας έχει ανδρωθή. Εις τούτο συνετέλεσαν πολλοί, μη προβλέψιμοι ανθρωπίνως και αστάθμητοι παράγοντες, καθώς και η προετοιμαζομένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, η προπαρασκευή της οποίας, ακόμη και όταν ανέδειξε περιπτώσεις διαφωνίας, συνανέδειξε και αποδεικνύει και την επιθυμίαν της υπερβάσεως των δυσχερειών και της συσφίγξεως των ακαταλύτων και ειλικρινών πνευματικών δεσμών, οι οποίοι συνδέουν αδιαρρήκτως τας επί μέρους Ορθοδόξους Εκκλησίας προς αλλήλας και προς το πρώτον μεταξύ αυτών Οικουμενικόν Πατριαρχείον» είπε ο Πατριάρχης.

Ο κ. Βαρθολομαίος τόνισε πως οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι ενωμένες γύρω από το κοινό Ποτήριο και οι επι μέρους διαφωνίες δεν αναιρούν την ενότητα τους.

«Ως εκ τούτου, αξιολογούμεν, ότι αι καταβαλλόμεναι προσπάθειαι γεφυρώσεως των μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών διαφορών δεν είναι προσπάθειαι επιτεύξεως της ήδη υφισταμένης αδιασαλεύτου ενότητος, αλλά προσπάθειαι περαιτέρω εμβαθύνσεως και εδραιώσεως αυτής, ως και επιτεύξεως μιάς ομοιομόρφου κατά το εφικτόν αντιμετωπίσεως των διαφόρων ανακυπτόντων θεμάτων» συμπλήρωσε.

Τόπος ησυχίας και άνθρωπος της ησυχίας

Είναι  στιγμές που ψάχνεις απεγνωσμένα την ησυχία για να προσευχηθείς και να μιλήσεις με το Θεό. Και βαδίζεις μέσα σε τόπου όπου η σιωπή απλώνεται και ο ουρανός σκεπάζει σαν γαλάζιο πέπλο και τα βουνά υψώνονται στα σύννεφα και σ’αγκαλιάζουν προστατευτικά , κι ο ήλιος ζεσταίνει με την αγάπη του και το βλέμμα απλώνεται στο άπειρο με τον θρόνο του Κυρίου να διαγράφεται σ’όλη τη φύση. Και ψάχνεις παράλληλα άνθρωπο πιστό «βλέποντα» για να σου μιλήσει για τα μεγαλεία Του και να σου πάρει τον πόνο και τον λογισμό που σε σβαρνίζουν στην απόγνωση και να σου γλυκάνει την ελπίδα και την χαρά της παρουσίας του Θεού. Ζητάς άνθρωπο του Θεού για να μπεις μέσα στην ηρεμία της καρδιάς του και να ανοίξεις την δική σου καρδιά και να πεις τις πτώσεις και τα λάθη σου και ν’ακουπήσεις στην αγκάλη του την πατρική και να νιώσεις την συγχώρηση και την αποδοχή του Θεού. Είναι τα δυο αυτά μεγάλα που χάνει η ψυχή του ανθρώπου, έναν τόπο ησυχίας και έναν άνθρωπο της ησυχίας του Θεού για να μιλήσει.

Όμως η ησυχία είναι τόπος της καρδιάς  μας και όχι κατ’ ανάγκην μία φυσική σπηλιά ή ένα απόξενο ασκητήριο. Επίσης, το να ψάχνει κανείς ένα Γέροντα να ακουπήσει μπορεί να είναι μεν σωτήριο, αλλά από την άλλη πλευρά μπορεί να προσκολληθεί ψυχικά σ’ αυτόν και να χάσει την ελευθερία του πνεύματος και την άμεση σχέση του με τον Θεό και να τον εμπιστευθεί σαν ένα αντικαταθλιπτικό φάρμακο και σαν ένα μείζον ηρεμιστικό για τις ανασφάλειές του και να χάσει την προσωπική του επικοινωνία με τον Θεός  και την ευθύνη του εαυτού του. Η βασική πεποίθηση του ανθρώπου πρέπει να είναι ότι στον κόσμο αυτό είναι μόνος του τελείως με μόνο τον Κύριο και ότι δεν λυτρώνεται ούτε από την αλλαγή του τόπου κατοικίας του, αλλά και ούτε από τον άγιο Πνευματικό του , αν ο ίδιος δε ζήσει το μεγαλείο του δικού του σκληρού αγώνος της ένωσής του με τον Θεό. Ο άγιος Αντώνιος έλεγε σ’ένα χριστιανό που πήγε στο ασκητήριό του  για να του κάνει μία ευχή και ως διά μαγείας να λυτρωθεί από την δυσκολία του, ότι δεν μπορεί ούτε αυτός αλλά ούτε και ο ίδιος ο Θεός να τον βοηθήσει, αν ο ίδιος δεν αρχίσει πρώτα να πλησιάζει τον Θεό με τον κόπο του. Ο δε άγιος Συμεών έλεγε μία προσευχή πολύ ενδεικτική της μοναξιάς του ενώπιων του Κυρίου «ελθέ Κύριε ο  μόνος προς μόνον, ο χωρίσας και ποιήσας με μόνον ότι μόνος ειμί εν τη γή»….

π. Σεβαστιανού Τοπάλη

Το ΚΚΕ πάει εκκλησία!

Σταυρόπουλος Λάμπρος

Από τον Χαρίλαο και τον Σεραφείμ στον Κουτσούμπα και στον Ιερώνυμο

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  15/09/2013 05:45

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ασπάζεται τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ στη Βουλή, το 1986. Επάνω, ο κ. Δ. Κουτσούμπας με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, στο κτίριο της Αρχιεπισκοπής

Η πρόσφατη συνάντηση του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ κ. Δ. Κουτσούµπα με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυµο πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Περισσού. Και ήταν η πρώτη φορά που αρχηγός του ΚΚΕ επισκέφθηκε την έδρα της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ακόμη και όταν προκαθήμενός της ήταν ο συντοπίτης και συμμαθητής του Χαρίλαου Φλωράκη Σεραφείμ (κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας), ο τότε ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ δεν διέβη το κατώφλι της Αρχιεπισκοπής.

Αυτό ωστόσο δεν τον είχε εμποδίσει να διατηρεί φιλικές σχέσεις μαζί του και μάλιστα να εκφωνήσει επικήδειο στην κηδεία του τον Απρίλιο του 1998 ξαφνιάζοντας τους παρισταμένους: «Διπλό χρέος μου υπαγορεύει τα στερνά τούτα λόγια στο σημερινό ξόδι σου. Είναι το χρέος του κοντοχωριανού και συντοπίτη, καθώς και το χρέος του συναγωνιστή» είχε πει για τον «αντάρτη αρχιεπίσκοπο», όπως ήταν η προσωνυμία του, αν και εκείνος είχε δράσει «από διαφορετικό ταμπούρι» (τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα), όπως είχε αναφέρει ο Χ. Φλωράκης, «αλλά ενάντια στον κοινό κατακτητή, στον κοινό εχθρό».

Το κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς στη μακρόχρονη ιστορία του ουδέποτε κατέφυγε στον ακαδημαϊκό αντικληρικαλισμό. Αντιθέτως, καλλιεργούσε δεσμούς με τον λαϊκό κλήρο, σε αντίθεση με τον καθεστωτικό ανώτερο και ανώτατο κλήρο. Μάλιστα υπήρξαν στιγμές στην ιστορία που οι δεσμοί αυτοί πήραν πρωτοφανή έκταση, όπως στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης (1941-1945), κατά την οποία από τους περίπου 7.000 ιερείς της χώρας περισσότεροι από τους μισούς εντάχθηκαν στην Πανκληρική Ενωση, ένα μετωπικό εαμικό σχήμα.

Πολλοί δε εξ αυτών έδωσαν τη ζωή τους για το ΕΑΜ, όπως και ο παππούς του σημερινού γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, ο οποίος ήταν ιερέας και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς. Κάθε στρατιωτική μονάδα του ΕΛΑΣ διέθετε τον ιερέα της, με χαρακτηριστικότερη μορφή τον καθηγούμενο Γερμανό Δημάκη, τον θρυλικό παπά του Αρη Βελουχιώτη, γνωστότερο ως «Παπα-Ανυπόμονο», ενώ και κατά τον εμφύλιο πόλεμο υπήρξαν ιερείς που έδρασαν μέσα από τις γραμμές του ΔΣΕ πληρώνοντας γι' αυτό βαρύ τίμημα - είτε εκτελέστηκαν είτε εξορίστηκαν και όσοι επέζησαν καθαιρέθηκαν.

Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του ιερέα της 670ής Μονάδας του ΔΣΕ που πάντρεψε στο βουνό τον τότε ηγέτη του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη με τη Ρούλα Κουκούλου (στις 17 Φεβρουαρίου 1948) στην κατεχόμενη από τους αντάρτες Κοινότητα Αγίου Αχιλλείου Φλωρίνης και ο οποίος αργότερα σκοτώθηκε σε μάχη. Από τον ανώτερο κλήρο μόνο τρεις περιπτώσεις υπήρξαν που εντάχθηκαν στο εαμικό κίνημα: ήταν ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδης, ο οποίος μάλιστα ήταν αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου της Προσωρινής Κυβέρνησης του βουνού (ΠΕΕΑ), ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής, καθώς και ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος Πολίτης, από τους οποίους βεβαίως αφαιρέθηκαν κατόπιν οι μητροπόλεις.

Ετσι μετά την απελευθέρωση ο Ζαχαριάδης δεν θα διστάσει να γράψει σχετικά με την Ορθοδοξία ότι στην ιστορία της «ιδεολογικά»-πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ' έναν εσωτερικό ψυχικό δεσμό που ο ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει "ανατολίτικο πνεύμα" και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί, μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα».

Τα μισαλλόδοξα πάθη και η εμφύλια διαμάχη διέρρηξαν και τη σχέση που είχε το ΚΚΕ με τον λαϊκό κλήρο, ενώ ποτέ δεν υπήρξε προσέγγιση με την ανώτατη εκκλησιαστική ιεραρχία ακόμη και την εποχή του Φλωράκη και της προσωπικής φιλικής σχέσης που διατηρούσε με τον Σεραφείμ, τον οποίο ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ εκτιμούσε για την «ντομπροσύνη του και την παλικαριά του», αλλά και γιατί «οι χωρίς προκαταλήψεις σχέσεις του απέναντι σε εκείνους που είχαν διαφορετική θρησκευτική, φιλοσοφική ή πολιτική θεώρηση συνέβαλαν στο χτύπημα της μισαλλοδοξίας και στο άνοιγμα του δρόμου της εθνικής συμφιλίωσης». Πάντως ο Χ. Φλωράκης είχε επισκεφθεί το Αγιον Ορος και οι εντυπώσεις που άφησε στους μοναχούς ήταν τέτοιες ώστε μετά τον θάνατό του στη Μονή Σιμωνόπετρας του έκαναν τρισάγιο.

Μια προσπάθεια προσέγγισης με το ΚΚΕ υπήρξε την περίοδο του μακαριστού Χριστόδουλου αλλά με δική του πρωτοβουλία. Μάλιστα δεν είχε διστάσει να πάει ο ίδιος το 2004 στον Περισσό και να επισκεφθεί την τότε γενική γραμματέα κυρία Αλέκα Παπαρήγα, η οποία φρόντισε να τηρήσει αποστάσεις ασφαλείας και να θέσει τις διακριτές ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κόμμα της και στην Εκκλησία.

Η επίσκεψη του κ. Κουτσούμπα στον αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο επιχειρεί να ανοίξει μια νέα σελίδα στις σχέσεις του ΚΚΕ με την ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην παρούσα φάση της βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, κατά την οποία η Εκκλησία παίζει ενεργό ρόλο στη στήριξη των κοινωνικά ασθενέστερων ομάδων στις οποίες απευθύνεται και το κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς. Γι' αυτό και κάποιοι ερμήνευσαν την κίνηση του Περισσού ως «άνοιγμα προς τον κόσμο που δοκιμάζεται σκληρά υπό το βάρος της κρίσης διατηρώντας ανέπαφα τα θρησκευτικά του πιστεύω».     

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=530263

Ο μικρός τυφλός της Θεσσαλονίκης

Μεταπολεμικά, σε έναν από τους οίκους Τυφλών της Θεσσαλονίκης, λειτουργούσε και η ανάλογη σχολή για τυφλούς και ειδικώτερα για τυφλά παιδάκια. Μερικά απ’ αυτά ήταν και κωφάλαλα. Κι όμως με τη Χάρι του Θεού που αναπληροί τα ελλείποντα και με τις προσπάθειες μερικών εκλεκτών διδασκαλισσών για τυφλούς, συνεννοούνταν θαυμάσια και έφτειαχναν χειροτεχνήματα , τα οποία ούτε και ένας αρτιμελής θα μπορούσε να φτειάξει. Υπήρξαν και στην Ελλάδα όχι μία αλλά πολλές “Άννυ Σάλιβαν”* , οι οποίες με απροσμέτρητη υπομονή κι αγάπη βοήθησαν τυφλά παιδάκια.

Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και ο Πολύκαρπος , περίπου δέκα ετών. Ήταν και τυφλός και κωφάλαλος. Κι όμως, έφτειαχνε τα καλύτερα χειροτεχνήματα. Έκανε πλεκτές τσάντες εξαιρετικής πλεκτικής τέχνης!

Πλην τούτου όμως είχε ψυχή ευαίσθητη και γεμάτη αγάπη. Αυτός που είχε ανάγκη άμεσης βοήθειας , είχε υπό την προστασία του άλλα μικρότερα παιδάκια! Τα πρόσεχε, τα συμβούλευε, τα παρηγορούσε, τα περιποιόταν. Όλο το προσωπικό της Σχολής είχε εμείνει κατάπληκτο από την καλωσύνη αυτού του παιδιού. Όπου βρισκόταν , διηγούνταν με θαυμασμό τα κατορθώματα της αγάπης του.

Η πιο ωραία και συγκινητική σκηνή ήταν όταν περιποιόταν ο Πολύκαρπος τον μικρό του φίλο Βελισσάριο, του οποίου μία νάρκη κατέστρεψε το φως, την ακοή και έκοψε και τα δύο χεράκια του! Είχε αναλάβει την προστασία του και την περιποίησή του! Η Διευθύντρια βεβαίωνε ότι ούτε η καλύτερη αρτιμελής νοσοκόμα δεν θα τάιζε, δεν θα έπλενε , δεν θα χτένιζε με τόση επιμέλεια το ανάπηρο παιδάκι! Η σκηνή αυτή ήταν ανεπανάληπτη…

Στ’ αλήθεια, τί δυνατότητες δίνει η αγάπη! Αλλά η αγάπη η αληθινή, η αγάπη  η ζωντανή, η αγάπη του Θεού.

Για την εγκατάλειψη των ασθενών, των γερόντων, των αναπήρων, που πολλές φορές μένουν νηστικοί , γιατί δεν μπορούν να φάνε μόνοι τους και οι νοσοκόμες των ιδρυμάτων δεν προλαβαίνουν κι αυτές οι ταλαίπωρες να τα προφθάσουν όλα, τί λόγο θα δώσουμε στον Θεό; Δεν είχαμε χέρια να τους βοηθήσουμε; Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε και να τους περιποιηθούμε; Ο Πολύκαρπος είχε; Μήπως δεν είχαμε χρόνο; Για ό,τι αγαπάμε και ενδιαφερόμαστε , βρίσκουμε! Ας είμαστε ειλικρινείς και ας μην ξεχνάμε ότι η αδιαφορία για τον πόνο και την δυσκολία των συνανθρώπων μας ίσως μας στοιχίσει την απώλεια της Βασιλείας του Θεού! Μη γένοιτο, Θεέ μου!

Εκεί θα μπουν οι εύσπλαχνοι. Το άγιο Ευαγγέλιο της Κρίσεως το τονίζει ιδιαίτερα. Για τους άσπλαχνους δεν θα υπάρξει τόπος στον Παράδεισο του Θεού, “δεν θα υπάρξει έλεος για τον μη ποιήσαντα έλεος!”. Ένας πιστός συνέχεια προσευχόταν κι έλεγε:

“Θεέ μου, Εσύ που είσαι η ίδια η Ευσπλαχνία ,

απάλλαξέ με από τον ατομισμό,

μαλάκωσε την λίθινη καρδιά μου!”

Αμήν.

( * Η θαυμαστή δασκάλα της τυφλής και κωφάλαλης συγγραφέως Έλλεν Κέλλερ . )

Πηγή: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Συνάντηση Σούρλα με τον Αρχιεπίσκοπο για τους αστέγους

Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου 2013, 15:39

Mε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κκ. Ιερώνυμο, συναντήθηκε σήμερα ο Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Γ. Σούρλας.

«Συζητήσαμε με τον Αρχιεπίσκοπο ζητήματα προστασίας των ευπαθών κοινωνικά ομάδων. Στο επίκεντρο της συζήτησης ήταν το θέμα των αστέγων. Κοινή διαπίστωση είναι ότι η ύπαρξη αστέγων και ιδιαίτερα εκείνων που διαβιούν σε δημόσιους ή εξωτερικούς χώρους και βρίσκονται εκτεθειμένοι στις άσχημες καιρικές συνθήκες, στη βία και στην πείνα, χωρίς τις στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, δεν προσιδιάζει με τον πολιτισμό μας, την κοινωνική δικαιοσύνη ούτε και με την χριστιανική πίστη. Το φαινόμενο αυτό προσβάλλει κάθε έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της κοινωνικής ευαισθησίας και καθιστά επιτακτική την ανάγκη για λήψη μέτρων άμεσης απόδοσης για την αντιμετώπιση του τεράστιου αυτού κοινωνικού προβλήματος», τόνισε ο κ. Σούρλας.

Για τον σκοπό αυτό, αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί άμεσα σύσκεψη στην Αρχιεπισκοπή με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων (Υπουργείο Εσωτερικών, Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλειας και Πρόνοιας, Εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.ά.).

Επιμέλεια: Φίλιππς Καραμέτος

 http://www.zougla.gr/greece/article/sinantisi-sourla-me-ton-arxiepiskopo-gia-tous-astegous?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter