Ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά τά βάλει μέ τόν Τίμιο Σταυρό

Ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά τά βάλει μέ τόν Τίμιο Σταυρό

Στάρετς Μακάριος τῆς Ὅπτινα

«…Ὁ Ἅγιος Βαρσανούφιος λέει ἀκόμα πώς:

Ἅγιος Βαρσανούφιος

ὁ διάβολος εἶναι ἀνίκανος

νά ἐπικαλεστεῖ τόν Τίμιο Σταυρό.

 

Τι ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας σ’ ἕνα τροπάριο;

 

  Ὅπλον ἀήττητον, 

Χριστέ,

τόν Σταυρόν Σου ἡμῖν δέδωκας,

καί ἐν τούτῳ νικῶμεν τάς προσβολάς τοῦ ἀλλοτρίου.

Καί σ’ ἕνα ἄλλο:

Οἱ τῷ Σταυρῷ τειχιζόμενοι, τῷ ἐχθρῷ ἀντιτασσόμεθα,

μή δειλιῶντες τάς αὐτοῦ μεθοδείας καί ἐνέδρας·

ὁ γάρ ὑπερήφανος κατήργηται καί καταπετάτηται

τῇ δυνάμει τοῦ ἐν ξύλῳ προσπαγέντος Χριστοῦ.

Φρίττουν καί τρέμουν ἀπό φόβο

 πληγώνονται καί κατακαίγονται τά δαιμόνια 

στή θέα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,

 πού ἀποτελεῖ

 τό τρόπαιο τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τους».

 

 Τίμιε Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, 

σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου!

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς:Στον αρχειοφύλακα Μπράνισλαβ Ν., που ρωτά αν είναι καλύτερος ο αιφνίδιος θάνατος

Άκουσες πως μερικοί επιθυμούν τον αιφνίδιο θάνατο. Αφού ο θάνατος είναι να έρθει τουλάχιστον ας είναι αιφνίδιος, ώστε να δώσει μία κι έξω τέλος σ’ αυτή τη ζωή. Καλύτερα έτσι παρά να βασανιζόμαστε από τις αρρώστιες και να βασανίζουμε τους άλλους. Η προσμονή του θανάτου είναι φοβερό πράγμα ενώ ο απρόσμενος θάνατος δεν είναι τίποτα. Στο χωριό μας ένα αυτοκίνητο χτύπησε μια γυναίκα και τη σκότωσε. Αυτό το γεγονός έδωσε αφορμή για διάφορες συζητήσεις. Κάποιοι ισχυρίζονταν ότι τέτοιου είδους θάνατος είναι καλύτερος. Κάποιος μάλιστα είπε για τον θάνατο το εξής: ας έρθει, αρκεί να μην μας δαγκώσει! Γι’ αυτό γράφεις και ζητάς μια εξήγηση.

Δεν πρέπει να επιθυμούμε τον αιφνίδιο θάνατο, αλλά  να είμαστε έτοιμοι για τον θάνατο κάθε στιγμή. Έτσι μας διδάσκει η Εκκλησία μας. Υπάρχουν καθορισμένες προσευχές στον Θεό για να μας φυλά από διάφορες συμφορές μέσα στις οποίες απαριθμείται και αυτή για τον αιφνίδιο θάνατο. Αλλά Εκείνος που έχει την εξουσία πάνω στη ζωή και τον θάνατο δρα κατά την Άγια Πρόνοιά του με γνώμονα την ευεργεσία των ανθρώπινων ψυχών, είτε τους παίρνει είτε τους αφήνει στη ζωή. Συνήθως χτυπά με αιφνίδιο θάνατο τους αμαρτωλούς , αλλά μερικές φορές- σπάνια- και τους δίκαιους. Δεν διαβάζουμε άραγε στην Παλαιά Διαθήκη πώς ο Θεός τιμώρησε με αιφνίδιο θάνατο τους γιους του Ααρών, για την αυτόβουλη θυσία, όπως και τους ξεσηκωμένους ενάντια στον Μωυσή; Ο Ανανίας και η Σαπφήρα έπεσαν νεκροί επειδή είπαν ψέματα στους αποστόλους. Πολλοί χριστιανοί μάρτυρες πέθαναν με αιφνίδιο θάνατο όπως διαβάζουμε στους βίους των αγίων μαρτύρων του Χριστού. Μερικές φορές συνέβη και ευσεβείς να πεθάνουν από αιφνίδιο θάνατο, πράγματι πολύ πιο σπάνια. Έτσι συνέβη με τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, όπου καθώς έχτιζε έναν τοίχο, έπεσε ο τοίχος και σκότωσε μαζί μ’  αυτόν και μερικούς μοναχούς.

Στέλνοντας τον αιφνίδιο θάνατο σε μερικούς αμαρτωλούς ο Θεός πετυχαίνει δύο στόχους: τους μεν νεκρούς αμαρτωλούς τους τιμωρεί, τους δε υπόλοιπους τους φοβίζει ώστε να μην αμαρτάνουν. Όπως συνέβη και με τον αιφνίδιο θάνατο του Ανανία και της Σαπφήρας: «ἀκούων δὲ ὁ ᾿Ανανίας τοὺς λόγους τούτους πεσὼν ἐξέψυξε, καὶ ἐγένετο φόβος μέγας ἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας ταῦτα. ἀναστάντες δὲ οἱ νεώτεροι συνέστειλαν αὐτὸν καὶ ἐξενέγκαντες ἔθαψαν. ᾿Εγένετο δὲ ὡς ὡρῶν τριῶν διάστημα καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ, μὴ εἰδυῖα τὸ γεγονός, εἰσῆλθεν. ἀπεκρίθη δὲ αὐτῇ ὁ Πέτρος· εἰπέ μοι, εἰ τοσούτου τὸ χωρίον ἀπέδοσθε; ἡ δὲ εἶπε· ναί, τοσούτου. ὁ δὲ Πέτρος εἶπε πρὸς αὐτήν· τί ὅτι συνεφωνήθη ὑμῖν πειράσαι τὸ Πνεῦμα Κυρίου; ἰδοὺ οἱ πόδες τῶν θαψάντων τὸν ἄνδρα σου ἐπὶ τῇ θύρᾳ καὶ ἐξοίσουσί σε. ἔπεσε δὲ παραχρῆμα παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἐξέψυξεν· εἰσελθόντες δὲ οἱ νεανίσκοι εὗρον αὐτὴν νεκράν, καὶ ἐξενέγκαντες ἔθαψαν πρὸς τὸν ἄνδρα αὐτῆς.καὶ ἐγένετο φόβος μέγας ἐφ᾿ ὅλην τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας ταῦτα.» ( Πραξ. 5, 5-11 ) .

Όταν οι άνθρωποι ανυψώνουν περισσότερο κάποιον δίκαιο και αρχίζουν , κατά κάποιο τρόπο , να τον αποθεώνουν, όπως στην περίπτωση του αγίου Αθανασίου, τότε ο Θεός παίρνει την ψυχή του δικαίου αιφνίδια, ώστε να αποδείξει στους ανθρώπους ότι μόνον Αυτός είναι ο Θεός και ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος πλην Αυτού. Σε κάθε περίπτωση  όμως ο αιφνίδιος θάνατος αποτελεί ξεκάθαρο δίδαγμα για τους άλλους που βρίσκονται στη ζωή: ότι όλοι πρέπει να σκεπτόμαστε τον θάνατό μας και να ετοιμάζουμε την ψυχή μας με μετάνοια , με προσευχή και ελεημοσύνη για τη σύντομη έξοδο από αυτόν τον κόσμο.

Λέγεται για τον συγχωρεμένο γέροντα Νικήτα του Βαλαάμ ( +1907 ) ότι φοβόταν πολύ τον αιφνίδιο θάνατο και διαρκώς προσευχόταν παρακαλώντας τον Θεό να του στείλει πριν τον θάνατο αρρώστια. Έλεγε χαρακτηριστικά:  «Με την υπομονή στην αρρώστια τουλάχιστον θα με ελεήσει ο Δίκαιος Κριτής ο Οποίος αν θέλει μπορεί να το υπολογίσει στα αγαθά έργα τα οποία εγώ δεν έκανα». Κάποιος άλλος ξαπλωμένος στο νεκρικό κρεβάτι παρηγορούσε τους φίλους του λέγοντας: «Εννέα μήνες ταλαιπωριόμουν για να έρθω σ’ αυτόν τον κόσμο είναι άραγε πολύ οι εννέα μήνες για να βγω απ’ αυτόν;».

Και πράγματι η αρρώστια πριν τον θάνατο έχει πολύ μεγάλη σημασία. Η αρρώστια έσωσε πολλούς αμαρτωλούς φέρνοντάς τους την αιώνια σωτηρία. Πολλές χιλιάδες από αυτούς έμαθαν για τον Θεό και την ψυχή τους μόλις έφθασαν στην επιθανάτια ασθένεια. Γνωρίζοντας έτσι αυτές τις δύο μεγάλες πραγματικότητες τις οποίες σ’ ολόκληρη την ζωή τους αγνοούσαν, μετάνιωσαν πικρά, κλαίγοντας για την ανόητη ζωή τους, μετέλαβαν και έτσι με δάκρυα και αίμα Χριστού αξιώθηκαν να μπουν στη φωτεινή ουράνια αυτή.

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η αρρώστια πριν τον θάνατο έρχεται ως έλεος Θεού. Δεν πρέπει να μας ενοχλεί καθόλου εάν οι συγγενείς και οι φίλοι μας παιδεύονται γύρω από μας κατά την περίοδο της επιθανάτιας ασθένειάς μας. Αυτό πάλι γίνεται για τον δικό τους καλό. Μ’ αυτές τις υπηρεσίες τους χρεώνουν τον Δημιουργό  οι άνθρωποι και Αυτός θα τους το επιστρέψει πληρώνοντάς τους εκατονταπλάσια.

Ειρήνη σε εσένα και ευλογία από τον Θεό.

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α΄»

Εκδόσεις «εν πλώ»

Σελ. 137-140

Πῶς θά κάνουμε τόν Θεό νά ξεχάσει τίς ἁμαρτίες μας;

Πῶς θά κάνουμε τόν Θεό νά ξεχάσει τίς ἁμαρτίες μας!

Ξέχασε, λοιπόν, τίς ξένες ἁμαρτίες,

 γιά νά ξεχάσει καί ὁ Κύριος τίς δικές σου.

Γιατί ἄν πεῖς: «τιμώρησε τόν ἐχθρό μου», ἔκλεισες τό στόμα σου. Ἔχασε πιά ἡ γλῶσσα σου τό δικαίωμα νά μιλάει στό Θεό. Πρῶτα πρῶτα ἐπειδή ἐξ ἀρχῆς Τόν παρόργισες κι ὕστερα ἐπειδή ζητᾶς πράγματα πού εἶναι ἀντίθετα στόν ἴδιο τό χαρακτῆρα τῆς προσευχῆς. Ἀφοῦ, δηλαδή, προσέρχεσαι γιά νά ζητήσεις συγχώρηση ἁμαρτημάτων, πῶς μιλᾶς γιά τιμωρία;

Τό ἀντίθετο ἔπρεπε νά κάνεις, νά παρακαλᾶς γιά τούς ἄλλους, ὥστε στή συνέχεια νά παρακαλέσεις μέ παρρησία καί γιά τόν ἑαυτό σου.

Ἄν προσευχηθεῖς γιά τούς συνανθρώπους σου, τά πέτυχες ὅλα, ἔστω κι ἄν δέν πεῖς τό παραμικρό γιά τίς δικές σου ἁμαρτίες.

Δέν ὑπάρχει τίποτα πιό ζοφερό, ἀπό μιά ψυχή πού μνησικακεῖ καί μισεῖ. Δέν ὑπάρχει τίποτα πιό ἀκάθαρτο ἀπό μιά γλῶσσα πού κακολογεῖ καί καταριέται. Ἄνθρωπος εἶσαι, μή γίνεσαι θηρίο. Τό στόμα σοῦ δόθηκε ὄχι γιά νά δαγκώνεις, ἀλλά γιά νά παρηγορεῖς μέ τά λόγια σου. Ὁ Θεός σέ πρόσταξε νά συγχωρεῖς, κι ἐσύ Τόν παρακαλᾶς νά καταργήσει τή δική Του ἐντολή;

Δέν συλλογίζεσαι ὅτι, ἀπό τό ἄλλο μέρος λυπᾶται ὁ Θεός, ὁ Πλάστης σου, ὁ Εὐεργέτης σου, ὁ Σωτῆρας σου; «Μά ἀδικήθηκα», λές, «καί εἶμαι πικραμένος». Τότε, λοιπόν, προσευχήσου ἐναντίον τοῦ διαβόλου πού μᾶς ἀδικεῖ περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον. Γιατί αὐτός δημιουργεῖ καί τούς ἐχθρούς καί τίς ἔχθρες, αὐτός εἶναι ὁ μεγάλος καί μοναδικός ἐχθρός σου, μέ τόν ὁποῖον δέν εἶναι δυνατό νά συμφιλιωθεῖς ποτέ.

Ὁ συνάνθρωπος, ἀπεναντίας, ὅσα κι ἄν σοῦ κάνει,

εἶναι ἀδελφός σου.

Γι’ αὐτό ὀφείλεις νά προσεύχεσαι γιά τό καλό του,

 γιά την εὐτυχία του, γιά τή μετάνοια καί τήν σωτηρία του.

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

Πῶς γνωρίζουμε ἄν ἔχουν συγχωρεθεῖ οἱ ἁμαρτίες μας;

Πῶς γνωρίζουμε ἄν ἔχουν συγχωρεθεῖ οἱ ἁμαρτίες μας;

«Πῶς βεβαιούμεθα ὅτι συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες μας;

 α) Ὅταν ἡ συνείδησή μας

δέ μᾶς κατακρίνει μέσα μας γιά τίς ἁμαρτίες μας, 

καί

 β) Ὅταν μ’ ὅλη μας τήν καρδιά ἐμισήσαμε τίς ἁμαρτίες μας

καί φανερά κάνουμε τά ἐνάντια ἔργα τῶν ἁμαρτιῶν μας»!…».

 ( Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος )

  Τό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως

 

Ποιός εἶναι ὁ ἀληθινά λογικός ἄνθρωπος;

Διδαχές ἀπό τήν Φιλοκαλία

Ποιός εἶναι ὁ ἀληθινά λογικός ἄνθρωπος;

( Μικρή Φιλοκαλία, Κεφάλαιον:

Συμβουλές γιά τή συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων

καί τή ζωή τῆς καλωσύνης )

Ὁ ἀληθινά λογικός ἄνθρωπος γιά ἕνα πρᾶγμα φροντίζει·

νά ὑπακούῃ καί νά ἀρέσῃ στόν Θεό τῶν ὄλων,

καί γιά ἕνα πρᾶγμα θέλει νά παιδεύῃ τήν ψυχή του·

νά φανῇ ἀρεστός στόν Θεό, εὐχαριστώντας Τον

γιά τήν τόσο μεγάλη καί πολλή του φροντίδα

καί τήν διευθέτηση ὅλων τῶν ζητημάτων του,

 ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτά στή ζωή του.

Εἶναι ἄτοπο βέβαια νά εὐχαριστοῦμε τούς γιατρούς πού μᾶς δίνουν

πικρά καί δυσάρεστα φάρμακα γιά τήν ὑγεία τοῦ σώματός μας

καί νά εἴμαστε ἀχάριστοι στόν Θεό

γιά ὅσα μᾶς φαίνονται δύσκολα

καί ἐνοχλητικά καί νά μήν καταλαβαίνουμε, ὅτι

ὅλα γίνονται ὅπως πρέπει καί γιά τό συμφέρον μας

σύμφωνα μέ τήν πρόνοιά Του.

Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καί ἡ πίστη σ’ Αὐτόν

εἶναι σωτηρία καί τελειότητα τῆς ψυχῆς.

Μέγας Ἀντώνιος