Η προσευχή είναι ποίηση…

Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου.
Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά. Όχι προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και θεία θαλπωρή. Και λες: “Τι άλλο να λέω;”. Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: “Κύριε ελέησον!”

Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει άλλα και πολλά. Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφραστεί. Η προσευχή είναι ποίηση. Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα.

Οι ποιητές νιώθουν τους συναθρώπους τους και τους παρηγορούν, όπως οι άγιοι. Είναι μεγάλη ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν να αφήσουν πίσω τους ίχνη. Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους.

Κύριε, ελέησέ τους, δεν ξέρουν τι χάνουν και τι κάνουν.

 (Κομποσκοίνι του Αγίου Όρους με 100 κόμπους, καρυδόκομπους και έξι γαλάζιες χάνδρες. Είναι πλεγμένο με συνθετικό νήμα. Φτιαγμένο στο Περιβόλι της Παναγίας, με ιδιαίτερη φροντίδα από μοναχούς που γεμάτοι φως, βάζουν όλοι τους την αγάπη στα έργα που παράγουν.)

Λυπάμαι όταν δεν μπορώ να προσευχηθώ. Και τούτο προσευχή είναι, μου ‘πε ένας διακριτικός γέροντας. Όπως χαίρομαι όταν με τόση ικετευτική στάση μου ζητούν να προσεύχομαι στον Κύριο.

Πιστεύω πως για την ταπείνωσή τους θα τους ελεήσει ο Κύριος. Προτιμώ, έλεγε ένας άλλος γέροντας, την προσευχή από τα κούφια λόγια, τις ψευτοευγένειες και τις θολές καλοσύνες. Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή και ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν.

Η προσευχή για τους άλλους επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία.

Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, μα περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σχοινί.
Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές κι αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας.

Κύριε, συγχώρεσέ με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες. Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει.

Κύριε, ελέησον.

† Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

https://mountathostoday.wordpress.com/2015/09/09/%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7/

Τα όρια ως αγάπη για τους εφήβους

Της Αγγελικής Μπολουδάκη

Οι έφηβοι χρειάζονται όρια, τα οποία θα αποτελέσουν προστατευτικά πλαίσια για εκείνους. Η περίοδος της εφηβείας μοιάζει με άγνωστη διαδρομή. Όσο έχουν κοντά τους ένα χάρτη, τόσο πιο εύκολα θα την διανύσουν. Καθετί, που δεν είναι χαρτογραφημένο, θα αποτελέσει πρόκληση με οδυνηρές επιπτώσεις για τους ίδιους, αλλά και για τους γονείς.

Για παράδειγμα, οι έφηβοι χρειάζεται να γνωρίζουν τις ώρες που θα πρέπει να επιστρέψουν στο σπίτι. Ακόμα κι αν υπάρξουν παραβιάσεις από κείνους, τους είναι αναγκαίο να γνωρίζουν ότι οι γονείς τους έχουν βάλει ένα πλαίσιο, αλλιώς θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ώστε να συγκρουστούν μαζί τους και να δημιουργήσουν το δικό τους πλαίσιο, που θα βασίζεται βέβαια σε μια επιλογή της αρεσκείας τους. Η περίοδος της εφηβείας είναι μια δύσβατη περιοχή για τους εφήβους, εξαιτίας των συγκρούσεων που τους ταλανίζουν. Έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ γονείς, που να διακρίνονται από συνέπεια και σταθερότητα, για να αναπτύξουν και εκείνοι τις σταθερές τους αξίες.

Εάν για παράδειγμα βλέπουμε έναν έφηβο να αναπτύσσει υπερβολικές ταχύτητες με τη μηχανή του και εμείς εναντιωνόμαστε σε αυτό, αλλά παράλληλα θαυμάζουμε όσους καταρρίπτουν ρεκόρ σε αγώνες ταχύτητας, τότε βάζουμε σε κίνδυνο τον έφηβο μας, γιατί θα προσπαθήσει να μιμηθεί αυτό που θαυμάζουμε. Η στάση μας στη ζωή, ο τρόπος που προστατεύουμε το σώμα μας, την ψυχή μας και το πνεύμα μας, θα αποτελέσουν το καλύτερο παράδειγμα για εκείνον, ώστε να εδραιώσει τα δικά του ιδεώδη. Ο έφηβος για να δημιουργήσει τα δικά του ιδανικά μιμείται τις δικές μας πράξεις και υιοθετεί την κουλτούρα μας, αν αισθάνεται περήφανος για μας.

Η περίοδος της εφηβείας αποτελεί πρόκληση για κάθε νέο άνθρωπο να αυτονομηθεί. Δεν είναι πάντα εύκολο βέβαια αυτό, γιατί οι συγκρούσεις του εσωτερικού του κόσμου τον κάνουν να φοβάται πως δεν θα τα καταφέρει και εξαρτάται από τους γονείς του, προκειμένου να αποφύγει τη σύγκρουση. Εκείνο που χρειάζεται είναι να πιστέψουμε στον ίδιο και να τον αποδεχτούμε, ακόμα κι αν κάνει λάθη, ώστε κι εκείνος να αποκτήσει το αίσθημα πως αξίζει να χαράξει το δικό του δρόμο στη ζωή.

Συχνά στην προσπάθειά του να μην αυτονομηθεί επιζητά όλο και περισσότερα πράγματα από τους γονείς του, επιστρέφοντας στην παιδική του ηλικία που οι γονείς του, πάντα παρόντες, ικανοποιούσαν όλες του τις ανάγκες. Αυτό όμως που πραγματικά έχει ανάγκη είναι να συναισθανθούν οι γονείς του την αβεβαιότητά του και με διακριτικούς τρόπους να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τον κρατά καθηλωμένο και να τον εισάγουν στην ενήλικη ζωή με εμπιστοσύνη σε αυτήν.

Τα όρια που θέτουν οι γονείς τον εισάγουν στην πραγματικότητα και τον προσγειώνουν ομαλά σε αυτήν. Ένας νέος άνθρωπος είναι σε επαφή με τα όνειρά του και συνδέεται με την υλοποίησή τους, αν βιώσει ότι η πραγματικότητά του, που την αποτελούν αρχικά οι γονείς του και στη συνέχεια ο υπόλοιπος κόσμος, τον αποδέχεται αλλά χρειάζεται και εκείνος να την αποδεχτεί και να σεβαστεί τον δικό του ρόλο σε αυτήν. Οι ματαιώσεις δηλαδή που δοκιμάζει από γονείς με σταθερή και συνεπή συμπεριφορά, με την έννοια πως δεν μπορεί να τα έχει όλα στη ζωή του ή να κάνει τα πάντα στον κόσμο του, τον εισάγουν στην έννοια ενός ηθικού νόμου που θα είναι αυτονόητο ότι θα τον ακολουθήσει, όχι για τους άλλους αλλά γιατί χάρη σε αυτόν η δική του ζωή θα είναι καλύτερη.

Οι γονείς δεν πρέπει να ικανοποιούν όλες τις ανάγκες του εφήβου, γιατί με αυτόν τον τρόπο τον εισάγουν σε μια ψευδαίσθηση ότι όλες οι επιθυμίες πρέπει να ικανοποιούνται αυτόματα. Έτσι βέβαια δεν βιώνει την ματαίωση που θα την συναντήσει στη ζωή του και εάν δεν έχει αναμετρηθεί με αυτήν σε μια περίοδο της ζωής του, που οι σημαντικοί άνθρωποι της ζωής του θα είναι δίπλα του να τον στηρίξουν συναισθηματικά, μπαίνει απροετοίμαστος σε μια ψυχική πραγματικότητα, που οι συγκυρίες που θα τύχουν στο δρόμο του θα τον βρουν ευάλωτο και εύθραυστο και θα καταφύγει σε ψευδαισθήσεις για να λυτρωθεί.

Ο έφηβος χρειάζεται όρια. Όσο κι αν δυσανασχετεί κι αν αντιδρά στο άκουσμα τους. Οτιδήποτε παρέχει ασφάλεια είναι αποδεκτό για εκείνον και το έχει ανάγκη για να φτιάξει το δικό του χάρτη ως ενήλικας, που θα πρέπει να μην είναι κενός, αλλά να έχει σημεία από τους γονείς του, στα οποία θα πορευτεί για να χαράξει τον δικό του δρόμο. Για να σεβαστεί αυτά τα όρια, χρειάζεται να τοποθετηθούν με τρόπο σεβασμού προς εκείνον, κάτι που θα τον κάνει να αισθανθεί πως αγαπιέται από τους γονείς του και ότι είναι αποδεκτός, ακόμα κι εάν κάποιες φορές υιοθετεί συμπεριφορές που δεν τους βρίσκει σύμφωνους.

Ένας γονιός δηλαδή χρειάζεται να εστιαστεί στην συμπεριφορά του παιδιού του: «το να τρέχεις με τη μηχανή σου είναι επικίνδυνο», στα συναισθήματα που νιώθει για το παιδί του: «ανησυχώ μήπως κινδυνεύσεις επειδή σε αγαπώ», στα όρια που θα βάλει για να τον προστατέψει από το αίσθημα παντοδυναμίας του: «αν τρέχεις, σημαίνει πως δεν είσαι αρκετά ώριμος να διαχειριστείς με υπευθυνότητα τις ευθύνες σου προς τον εαυτό σου, οπότε μέχρι να το καταφέρεις αυτό, δεν θα οδηγάς τη μηχανή σου.»

Οι γονείς συχνά κάνουν το εξής λάθος: Δεν εστιάζονται στη συμπεριφορά του παιδιού, αλλά κατηγορούν τον ίδιο και στρέφονται με αρνητικούς χαρακτηρισμούς στο σύνολο της προσωπικότητάς του: «είσαι ανόητος», εστιάζονται στα δικά τους συναισθήματα με εγωιστικό τρόπο: «θα με πεθάνεις», τον ταυτίζουν με πρόσωπα που είναι θυμωμένοι μαζί τους: «είσαι σαν…», χρησιμοποιούν την εικόνα τους: «τι θα πει ο κόσμος», και βέβαια τα όρια που βάζουν εκφράζουν εκδίκηση: «αν το κάνεις αυτό, θα δεις τι θα πάθεις». Έτσι όμως ο έφηβος αισθάνεται πως τα όρια τοποθετούνται για να εξυπηρετήσουν τις προσδοκίες των γονιών και όχι για να διασφαλίσουν το αίσθημα προστασίας του.

Οι έφηβοι, αν αισθανθούν αποδοχή και σεβασμό από τους γονείς τους, που και εκείνοι αποδέχονται και σέβονται τον εαυτό τους, θα δεχτούν τα πλαίσια προστασίας ως δικά τους, θα τα εσωτερικεύσουν στο ψυχικό τους σύστημα και θα πορευτούν στη ζωή τους, σε καταστάσεις και σε σχέσεις, όπου ενώ θα αισθάνονται ελεύθεροι, παράλληλα θα προστατεύουν σθεναρά τον εαυτό τους.

——

Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι ιδιώτης Κοινωνική Λειτουργός στα Χανιά, τέως στέλεχος του Κέντρου πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών Ν.Χανίων και τέως Εκπαιδευτικός Α.Τ.Ε.Ι. Είναι συγγραφέας του βιβλίου ‘Μαμά, μπαμπά, δε με κοιτάξατε και χάθηκα’, Εκδόσεις Αραξοβόλι

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/09/ta-oria-ws-agapi-gia-tous-efivous/#ixzz3lFgNi7mE

Η Εικόνα της Παναγίας της Λαυρεώτισσας στην Κοζάνη

Ανακοινώνεται στο χριστεπώνυμο πλήρωμα ότι η θαυματουργή Ιερή Εικόνα της Παναγίας της Λαυρεώτισσας θα μεταφερθεί από την Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης την  Τετάρτη  9  Σεπτεμβρίου 2015  στις  6:30  το απόγευμα.

Η Ιερή Εικόνα φυλάσσεται στην ιστορική Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας των Καλαβρύτων, στην οποία κηρύχθηκε η Επανάσταση την 25^η Μαρτίου του 1821.

Η υποδοχή θα γίνει με προεξάρχοντα τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Παύλο και στη συνέχεια θα τελεστεί Εσπερινός και Παράκληση.

Η Εικόνα της Παναγίας θα παραμείνει προς προσκύνηση και αγιασμό των πιστών ως τις 20 Σεπτεμβρίου στον Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου θα τελούνται καθημερινά ιερές ακολουθίες.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΛΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ" ΤΟΥ π. ΒΑΡΝΑΒΑ ΓΙΑΓΚΟΥ

Δημήτρης Μπαλτᾶς 

π. Βαρνάβα Γιάγκου, Ἁμαρτωλῶν Ἐκκλησία, Ἐκδόσεις Ἀρχονταρίκι, Ἀθήνα 2015, σελ. 389 

Τό πρόσφατο βιβλίο τοῦ π. Βαρνάβα Γιάγκου εἶναι ἡ καταγραφή ὁμιλιῶν καί ἑρμηνειῶν τοῦ συγγραφέως πάνω σέ γνωστά εὐαγγελικά ἀναγνώσματα. Ὅμως, ἐδῶ ὁ κηρυγματικός λόγος ξεφεύγει ἀπό τήν συνήθη καί κουραστική ἠθικολογία, τίς ἱστορικές ἀναφορές καί τίς ἀποτυχημένες, πολλές φορές, ἀπόπειρες ρητορικῆς αὐτοπροβολῆς, πού συναντᾶ ὁ κουρασμένος σύγχρονος ἄνθρωπος. Ἑπομένως πρόκειται γιά μία ἔκπληξη. 

Στά βασικά, ἴσως καί τό βασικότερο, θέματα τοῦ βιβλίου καταγράφεται ἡ ἀστοχία (ἁμαρτία) τοῦ θρησκευτικοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ζεῖ ὀχυρωμένος πίσω «ἀπό νόμους, τούς θρησκευτικούς» (σ. 95). Ἀναζητεῖ ὁ θρησκευτικός ἄνθρωπος τήν αὐτοδικαίωση (σ. 96, σ. 355), μακριά ἀπό τήν «ταπείνωση, τήν ὑπακοή» (σ. 99). Ἀντιθέτως πρός τήν λογική τοῦ θρησκευτικοῦ ἀνθρώπου, ὁ συγγραφέας τονίζει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἠθικούς νόμους, ἀπό καλούς ἀνθρώπους, ἀπό χαρισματικούς ἤ εὐφυεῖς ἀνθρώπους. Ἔχει ἀνάγκη … νά εἶναι ἡ ζωή μας μιά Σαρακοστή, ἕνας διαρκής κλαυθμός, μέχρι νά λυγίσει ὁ Θεός στήν ταπεινή καί ἄθλια ζωή μας καί νά φανερώσει τό ἔλεός Του στή ζωή μας» (σ. 346). 

Μία ἄλλη αὐτοδικαίωση τοῦ θρησκευτικοῦ ἀνθρώπου, τήν ὁποία ἐπισημαίνει καί ἀπορρίπτει ὁ συγγραφέας, ἀφορᾶ τό γεγονός ὅτι αὐτός «βλέπει παντοῦ Ἀντίχριστο, παντοῦ κακό, παντοῦ ἁμαρτία» (σ. 151), γεγονός πού φανερώνει ἔλλειψη ἀγάπης καί ἀνθρωπιᾶς. 

Ἕνα ἄλλο, κρίσιμο, γνώρισμα τοῦ θρησκευτικοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅτι ὀχυρώνει τήν θρησκευτικότητά του σέ «ἐμπειρίες ἄλλων. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιά νά γίνει ζωντανή, πρέπει νά εἶναι θεμελιωμένη σέ προσωπικά βιώματα τῶν μελῶν της ἐδῶ καί τώρα» (σ. 30-31). 

Ὅτι «ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι δεκανίκι κανενός ἔθνους, δέν εἶναι δεκανίκι καμιᾶς κοινωνικῆς ὁμάδας, ἡ Ἐκκλησία δέν θέλει ὀπαδούς, δέν θέλει ἀριθμούς» (σ. 192) θά πρέπει νά κατανοήσει, νομίζω, τόσο ἡ θεσμική-διοικοῦσα Ἐκκλησία ὅσο καί οἱ χριστιανοί πού εὔκολα ἰδεολογικοποιοῦν τήν Ἐκκλησία καί τόν ρόλο της. Ἐάν ἡ Ἐκκλησία ἔχει μία σωστική ἀποστολή, αὐτό, κατά τόν π. Β. Γιάγκου, δέν συμβαίνει διότι «ἔχει καλούς παπάδες … καλή παράδοση καί ἀνέπτυξε τήν βυζαντινή ἁγιογραφία, τήν βυζαντινή μουσική καί τόν βυζαντινό πολιτισμό. Σώζει ἡ Ἐκκλησία, διότι κεντρικό γεγονός της ἔχει τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, πού δίνει τήν ἐλπίδα τῆς προσωπικῆς μας ἀνάστασης» (σ. 233).

Εἶναι εὐνόητο ὅτι ἐπειδή πρόκειται γιά ἀπομαγνητοφωνημένο προφορικό λόγο, ὁ ἀναγνώστης θά συναντήσει στό βιβλίο πολλές ἐπαναλήψεις, οἱ ὁποῖες πάντως δέν εἶναι καθόλου κουραστικές. Ἀντιθέτως ἡ ἀμεσότητα καί ἡ εὐθύτητα τοῦ συγγραφέως ὑπερκαλύπτουν τά ἐπαναλαμβανόμενα θέματα καί κρατοῦν ἀμείωτο τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ. Ἐπίσης ἔχουν ἀποφευχθεῖ στό βιβλίο οἱ κουραστικές παραπομπές σέ παλαιότερους καί συγχρόνους συγγραφεῖς. Οἱ ἐλάχιστες ἀναφορές ἐκ μέρους τοῦ συγγραφέως στόν Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, τόν ἀββᾶ Ἰσαάκ τόν Σύρο καί τόν Ἰωάννη τῆς Κλίμακος συνάπτονται ἁρμονικά μέ τήν σκοποθεσία του. 

Σέ μία γενική ἀποτίμηση, θά παρατηρήσω ὅτι τό βιβλίο Ἁμαρτωλῶν Ἐκκλησία ἐκπέμπει ἕναν λόγο εἰλικρινῆ, ἀντίθετο πρός τίς καθιερωμένες κηρυγματικές πρακτικές, καί ὡς ἐκ τούτου ἕναν λόγο πού μπορεῖ νά ἀγγίξει τόσο τόν θρησκευόμενο πού ἔχει τήν βεβαιότητα ὅτι κατέχει τήν Ἀλήθεια, ὅσο καί τόν μή θρησκευόμενο ἄνθρωπο πού ἀναζητεῖ διαρκῶς τήν Ἀλήθεια. 

 http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2015/09/blog-post_7.html

Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

Εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.

Πάσας αληθώς, Άννα, νικάς μητέρας,
Μήτηρ εως αν σὴ γένηται θυγάτηρ.
Εξάγαγε προς φως Θεομήτορα ογδόῃ Άννα.

Βιογραφία
«Ἀποκάλυψαν πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ αὐτὸς ποιήσει» (Ψαλμός λστ’ στ. 5). Φανέρωσε στον Κύριο με εμπιστοσύνη το δρόμο και της επιδιώξεις και της ανάγκες της ζωής σου και έλπισε σ’ Αυτόν και Αυτός θα κάνει εκείνα που ζητάς και χρειάζεσαι. Μ’ αυτή την εμπιστοσύνη και ελπίδα, ο Ιωακείμ και η Άννα ικέτευαν προσευχόμενοι το Θεό να της χαρίσει παιδί, να το έχουν γλυκεία παρηγοριά στα γεράματα της. Και την ελπίδα της ο Θεός έκανε πραγματικότητα. Της χάρισε την Παρθένο Μαριάμ, που ήταν ορισμένη να γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου και να λάμψει σαν η πιο ευλογημένη μεταξύ των γυναικών. Ήταν εκείνη, από την οποία έμελλε να προέλθει Αυτός που θα συνέτριβε την κεφαλή του νοητού όφεως. Στην Παλαιά Διαθήκη δόθηκαν της προτυπώσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μία είναι και η βάτος στο Σινά, την οποία ενώ είχαν περιζώσει φλόγες φωτιάς, αυτή δεν καιγόταν. Ήταν απεικόνιση της Παρθένου, που θα γεννούσε το Σωτήρα Χριστό και συγχρόνως θα διατηρούσε την παρθενία της. Έτσι, η Άννα και ο Ιωακείμ, που ήταν από το γένος του Δαβίδ, με την κραταιά ελπίδα που είχαν στο Θεό απέκτησαν απ’ Αυτόν το επιθυμητό δώρο, που θα συντροφεύει τον κόσμο μέχρι συντέλειας αιώνων.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’.
Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οικουμένῃ, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν, καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Αὐτόμελον.
Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔα, ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν, Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ γεννήσει σου, αὐτὴν ἑορτάζει καὶ ὁ λαός σου, ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων, λυτρωθεὶς ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἡ Στεῖρα τίκτει τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.
Κάθισμα
Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.
Ἀναβόησον Δαυΐδ, τὶ ὤμοσέ σοι ὁ Θεός; Ἅ μοι ὤμοσε φησί, καὶ ἐκπεπλήρωκεν ἰδού, ἐκ τοῦ καρποῦ τῆς κοιλίας μου δοὺς τὴν Παρθένον· ἐξ ἧς ὁ πλαστουργός, Χριστός ὁ νέος Ἀδάμ, ἐτέχθη βασιλεύς, ἐπὶ τοῦ θρόνου μου· καὶ βασιλεύει σήμερον, ὁ ἔχων τὴν βασιλείαν ἀσάλευτον. Ἡ στεῖρα τίκτει, τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.
Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.
Ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί, καὶ ἐξ ὀσφύος τοῦ Δαυΐδ, ἡ θεόπαις Μαριάμ, τίκτεται σήμερον ἡμῖν, καὶ νεουργεῖται, ἡ σύμπασα καὶ θεουργεῖται. Συγχάρητε ὁμοῦ, ὁ οὐρανός καὶ ἡ γῆ· αἰνέσατε αὐτήν, αἱ πατριαὶ τῶν ἐθνῶν, Ἰωακεὶμ εὐφραίνεται, καὶ Ἄννα πανηγυρίζει κραυγάζουσα· Ἡ στεῖρα τίκτει, τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.
Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς.
Ἀγαλλιάσθω οὐρανός, γῆ εὐφραινέσθω· ὁ τοῦ Θεοῦ γὰρ οὐρανός, ἐν γῇ ἐτέχθη, ἡ Θεόνυμφος αὕτη ἐξ ἐπαγγελίας. Ἡ στεῖρα βρέφος θηλάζει τὴν Μαριὰμ· καὶ χαίρει ἐπὶ τῷ τόκῳ Ἰωακείμ. Ῥάβδος λέγων ἐτέχθη μοι, ἐξ ἧς τὸ ἄνθος Χριστός, ἐβλάστησεν ἐκ ῥίζης Δαυΐδ. Ὄντως θαῦμα παράδοξον!
Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.
Ἡ Παρθένος Μαριάμ, καὶ Θεοτόκος ἀληθῶς, ὡς νεφέλη τοῦ φωτός, σήμερον ἔλαμψεν ἡμῖν, καὶ ἐκ Δικαίων προέρχεται εἰς δόξαν ἡμῶν. Οὐκ ἔτι ὁ Ἀδὰμ κατακρίνεται· ἡ Εὔα τῷν δεσμῶν ἠλευθέρωται· καὶ διὰ τοῦτο κράζομεν βοῶντες, ἐν παρρησίᾳ τῇ μόνῃ Ἁγνῇ· Χαρὰν μηνύει, ἡ γέννησίς σου, πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ.
Ὁ Οἶκος
Ἡ προσευχὴ ὁμοῦ καὶ στεναγμός, τῆς στειρώσεως καὶ ἀτεκνώσεως Ἰωακείμ τε καὶ Ἄννης, εὐπρόσδεκτος, καὶ εἰς τὰ ὦτα Κυρίου ἐλήλυθε, καὶ ἐβλάστησαν καρπὸν ζωηφόρον τῷ κόσμῳ· ὁ μὲν γὰρ προσευχὴν ἐν τῷ ὄρει ἐτέλει, ἡ δὲ ἐν παραδείσῳ ὄνειδος φέρει· ἀλλὰ μετὰ χαράς, ἡ στεῖρα τίκτει τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.
Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

Ακούστε το απολυτίκιο!

Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου – Πηνελόπη Σχιζοδήμου© (www.poppe.gr)

Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

Πηγή:  saint.gr

Κύριε,

 δὲν ξέρω τί νὰ ζητιανέψω ἀπὸ Ἐσένα.

Μόνον Ἐσὺ γνωρίζεις τί μοῦ χρειάζεται.

Σὺ μὲ ἀγαπᾶς περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἐγὼ ξέρω νὰ ἀγαπῶ τὸν ἑαυτό μου.

Κύριέ μου, δῶσε στὸ δοῦλο Σου ἐκεῖνο ποὺ οὔτε νὰ ζητήσω δὲν μπορῶ.

Δὲν τολμῶ νὰ σοῦ ζητιανέψω οὔτε ἀπαλλαγῆ ἀπὸ πάθη, οὔτε ἀρετές, οὔτε ἀπόλαυση χάριτος.

Στέκομαι μόνο μπροστά Σου μὲ τὴν καρδιά μου ἀνοιχτὴ ἀπέναντί Σου.

Σὺ βλέπεις τὶς ἀνάγκες ποὺ ἐγὼ δὲν βλέπω, κοίταξέ με καὶ πράξε κατὰ τὸ ἔλεός Σου.

Χτύπησε καὶ θεράπευσε, ρίξε με καὶ ἀνύψωσέ με.

Πάλλομαι καὶ σιωπῶ μπροστὰ στὴν ἅγια θέλησή Σου καὶ μπροστὰ στὶς κρίσεις Σου γιὰ μένα.

Προσφέρω τὸν ἑαυτό μου ὡς θυσία πρὸς Ἐσένα.

Δὲν ὑπάρχει μέσα μου ἄλλη ἐπιθυμία παρὰ μόνο νὰ ἐκπληρώσω τὸ θέλημά Σου.

Μάθε με νὰ προσεύχομαι. Ἔλα Ἐσὺ ὁ Ἴδιος μέσα μου νὰ προσεύχεσαι. Ἀμήν…

Ἁγίου Φιλαρέτου Μόσχας

Ο κίνδυνος του εγωισμού

Στο χτύπημα της θύρας του Παραδείσου βαριά αντήχησε η ερώτηση:
- Ποιος είναι; ρώτησε από μέσα ο Χριστός.
- Εγώ, απάντησε ο ασκητής.
Η πόρτα έμεινε κλειστή. Καμιά φωνή από πουθενά. Έφυγε πάλι για την έρημο. Υποβλήθηκε σε νέες πνευματικές ασκήσεις και ξαναγύρισε. Χτύπησε την πόρτα και στο ερώτημα «ποιος είναι» αυτή τη φορά απάντησε «Εσύ». .. Άνοιξε διάπλατα η θύρα. Γιατί είχε τώρα πια ανακαλύψει ποιό ήταν, εκείνο, που την κρατούσε κλειστή. Ήταν το «εγώ» του εγωιστή ανθρώπου, που έπρεπε να αντικατασταθεί με το «εσύ» του Χριστού.

*********
Θεέ μου,
Κάνε με να βλέπω τον εαυτό μου, όχι με τα μάτια τα δικά μου, αλλά με τα μάτια των φίλων μου, για να τον διορθώνω.
Με τα μάτια των εχθρών μου, για να τον προστατεύω.
Με τα μάτια τα δικά Σου, τον οφθαλμόν «ως τα πανθ’ ορά», για να τον ανυψώνω.

*********
Τον καταψήφισαν στις εκλογές και έπρεπε να παραδώσει την δημαρχία στον αντίπαλο του. Πριν όμως φύγει, θέλησε να τον παγιδεύσει. Ήξερε τις αδυναμίες του, το πόσο εγωιστής ήταν και το πόσο εύκολα φόρτωνε τα λάθη του στους άλλους. Του άφησε λοιπόν τρείς φακέλους με ένα σημείωμα: Αν ποτέ δυσκολευτείς, άνοιξε τους έναν – έναν με τη σειρά τους. Κάθε φορά θα βρίσκεις μέσα μια χρήσιμη συμβουλή. Δεν πέρασε καιρός και άρχισαν τα λάθη του. Έτσι από περιέργεια άνοιξε τον πρώτο φάκελο.
- Ρίξ’ τα σε μένα έγραφε! Του άρεσε η ιδέα και άρχισε να κατηγορεί για όλα τον προκάτοχο του.
Με τον καιρό ήρθαν και νέες γκάφες οπότε αναγκάστηκε να ανοίξει τον δεύτερο φάκελο.
- Ριξ΄τα στους άλλους! Έγραφε. Ξανάπεσε στην παγίδα και άρχισε να φορτώνει όλα του τα λάθη σε όλους τους άλλους πλην αυτού.
Δεν άργησε έτσι να γίνουν τα πράγματα απελπιστικά οπότε χρειάστηκε και τον τρίτο φάκελο. Τον άνοιξε και διάβασε:
- Τώρα ετοίμασε εσύ τους δικούς σου φακέλους!

*********
Ένας νεαρός Αθηναίος, από αριστοκρατική οικογένεια, αλλά άσωτος και μωρός, περιφρονούσε τον συνομιλητή του Κλεάνθη για την άσημη καταγωγή του. Ο Κλεάνθης όμως, που έγινε ονομαστός φιλόσοφος, είπε στον ανάξιο εκείνο: «Με μένα θα αρχίσει η δόξα της γενιάς μου. Με σένα θα τελειώσει».