ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ – 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

(Ἰω. γ΄ 13-17)

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτὴ τὴ χρονικὴ περίοδο εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ πολὺ μεγάλο μυστήριο. Κανένας ἄνθρωπος ἀπὸ μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κατανοήση μὲ τὴν ἀνθρώπινη λογική. Μᾶς χρειάζεται ὁ θεῖος φωτισμὸς γιὰ νὰ τὸ πλησιάσουμε. Γιὰ νὰ ἔλθη ὁ θεῖος φωτισμὸς εἶναι ἀπαραίτητο νὰ προετοιμάσουμε τὸν ἑαυτό μας. Γιὰ αὐτὴ τὴν προετοιμασία μᾶς βοηθᾶ ἡ Ἐκκλησία. Ἀφιερώνει μία Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν ἑορτή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τὴν σημερινὴ Κυριακὴ γιὰ νὰ μᾶς εἰσαγάγη στὸ νόημα τοῦ μυστηρίου τοῦ σταυροῦ. Ἕνα πλῆθος ἀπὸ ὑπέροχους ὕμνους, ποὺ ψάλλονται σὲ ὅλες τὶς ἀκολουθίες τοῦ εἰκοσιτετραώρου, ὁμιλοῦν γιὰ τὸ μεγάλο μυστήριο.

Ἰδιαίτερα ὅμως σημαντικὸ εἶναι τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγέλιο. Ἀναφέρεται σ’ ἕνα θαυμαστὸ περιστατικὸ, ποὺ καταγράφεται στὸ βιβλίο τῶν Ἀριθμῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Οἱ Ἰσραηλίτες εὑρίσκονται στὴν ἔρημο. Πορεύονται ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο πρὸς τὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Στὴν πορεία τους αὐτὴ ἀντιμετωπίζουν δυσκολίες καὶ πολλοὺς κινδύνους. Οἱ δυσκολίες καὶ οἱ κίνδυνοι δὲν προέρχονται μόνον ἀπὸ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς. Πολλὲς φορὲς αἴτιοι γιὰ τὰ δεινά τους εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ Ἰσραηλίτες. Ἐγκαταλείπουν τὸν ἀληθινὸ Θεό, γογγύζουν ἐναντίον του καὶ ἁμαρτάνουν ἀπέναντί του. Μετὰ ἀπὸ ἕνα τέτοιο γογυσμὸ πέφτει ἐπάνω τους θανατικό. Ἐμφανίζονται φαρμακερὰ φίδια καὶ ὅσους τσιμποῦν πεθαίνουν σύντομα. Τρομοκρατοῦνται καὶ καταφεύγουν στὸν Μωϋσῆ. Ἐκεῖνος μὲ τὴ σειρά του καταφεύγει στὸν Θεό. Ζητεῖ τὴν παρέμβαση καὶ τὴν βοήθειά του. Ὁ Θεὸς δείχνει τὴν εὐσπλαχνία του. Ὑποδεικνύει ἕνα παράδοξο τρόπο γιὰ νὰ σωθοῦν. Δίνει ἐντολὴ στὸν Μωϋσῆ

νὰ ὑψώση ἕνα μεγάλο κοντάρι καὶ στὸ ἐπάνω μέρος νὰ τοποθετήση ἕνα χάλκινο φίδι. Ὅποιον τσιμποῦσαν τὰ φαρμακερὰ φίδια θὰ μποροῦσε νὰ κοιτάξη τὸ χάλκινο φίδι καὶ νὰ σωθῆ. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Μόλις τὸ φαρμακερὸ φίδι τσιμποῦσε κάποιον, ἐκεῖνος ἀτένιζε μὲ τὸ βλέμμα του τὸ χάλκινο φίδι καὶ σωζόταν.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνέφερε τὸ γεγονὸς αὐτὸ στὴ διδασκαλία του καὶ τὸ ἐξήγησε. Εἶπε ὅτι ἀποτελεῖ μία προτύπωση τῆς δικῆς του σταυρικῆς θυσίας. «Καὶ ὅπως ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τὸ χάλκινο φίδι στὴν ἔρημο, ἔτσι πρέπει νὰ ὑψωθῆ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, ὥστε ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτὸν νὰ μὴ χαθῆ ἀλλὰ νὰ ζήση αἰώνια» (Ἰω. 3,14-15).

Οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας συγκρίνουν τὸν τύπο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὴν πραγματικότητα τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὑψώθηκε ἐπάνω στὸ ξύλινο κοντάρι τὸ χάλκινο φίδι. Ἐδῶ, στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ, ὑψώθηκε ἐπάνω στὸν ξύλινο σταυρὸ τὸ ἀκήρατο σῶμα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Ἐκεῖ τσιμποῦσαν τοὺς Ἰσραηλίτες τὰ φαρμακερὰ φίδια. Ἐδῶ δέχονται πλήγματα ἀπὸ τὸν μισόκαλο διάβολο οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, οἱ χριστιανοί. Ἐκεῖ σώζονται οἱ Ἰσραηλίτες ἀπὸ τὸν φυσικὸ θάνατο. Ἐδῶ σώζονται οἱ χριστιανοὶ ἀπὸ τὸν πολὺ χειρότερο, τὸν πνευματικὸ θάνατο.

Ὅλη αὐτὴ ἡ προφητικὴ ἱστορία καὶ ἡ ἐξήγηση ποὺ δίνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς θέτουν ἐνώπιόν μας τὸ πιὸ ἐπιτακτικὸ ζήτημα γιὰ ὅλους μας· τὸ ζήτημα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, δηλαδή τῆς σωτηρίας μας. Ὁ θάνατος εἶναι τὸ φοβερώτερο καὶ συγκλονιστικώτερο γεγονὸς στὸν ἀνθρώπινο βίο. «Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον», ὅπως ψάλλουμε στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία. Ποιὸς λοιπόν μπορεῖ νὰ μᾶς λυτρώση ἀπὸ τὸ μέγιστο αὐτὸ κακό; Προσπαθεῖ ἡ ἐπιστήμη, ἀλλὰ πάντα στὸ τέλος εἶναι ἡ νικημένη. Προσπαθεῖ καὶ ἡ φιλοσοφία, ἀλλὰ αὐτὴ μόνον γιὰ νὰ μᾶς συμφιλιώση μὲ τὸν θάνατο, ὄχι γιὰ νὰ τὸν νικήση.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οὔτε ἁπλῶς προσπαθεῖ νὰ νικήση τὸν θάνατο, οὔτε ἐπιχειρεῖ νὰ μᾶς συμφιλιώση μ’ αὐτόν. Ἀντίθετα, διακηρύττει ὅτι ὁ Χριστὸς νίκησε τὸν θάνατο. «Ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον, ποῦ σου Ἅδη τὸ νῖκος;» (Α΄ Κορ., 15,55). Κι αὐτὸ τὸ ἐπέτυχε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν σταυρική του θυσία καὶ μὲ τὴν ἀνάστασή του. Ὁ Σατανᾶς θέλησε νὰ ἐξοντώση τὸν Χριστὸ καὶ χρησιμοποίσε ὡς ὅπλο τὸν σταυρό. Ὁ Χριστὸς ὅμως μετέτρεψε τὸ ὅπλο τοῦ διαβόλου σὲ ὅπλο ἐναντίον τοῦ θανάτου. Ἀνέβηκε στὸν σταυρό, πέθανε καὶ τάφηκε. Ἐπειδὴ ὅμως εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς, καὶ ὁ Ἅδης δὲν μποροῦσε νὰ τὸν ἀντέξη, Ἐκεῖνος ἀναστήθηκε. Καὶ μαζί του ἀνέστησε ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Αὐτὴ ἦταν ἡ πιὸ μεγάλη πανολεθρία τοῦ διαβόλου. Ἔτσι ὁ σταυρὸς ἔγινε τὸ μέσο γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ τῶν ἀνθρώπων. Συγχρόνως ὅμως ὁ σταυρὸς δείχνει καὶ τὴν ἀμέτρητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Μὲ τὴν θυσία του στὸν σταυρὸ ὁ Χριστὸς ἔδειξε ὅτι ἀγαπᾶ ἀληθινά, θυσιαστικὰ τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀκούσαμε στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα· «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπώλητε, ἄλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον».

Ὅλοι οἱ ἅγιοι εὐλαβοῦνταν καὶ εὐλαβοῦνται τὸν σταυρὸ, διότι δείχνει τὴν ἀπερίγραπτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Μ’ αὐτὸν τὸν σταυρὸ θαυματουργοῦσαν, διότι εἶναι γεμάτος ἀπὸ τὴν θεία χάρη. Ὁ σταυρὸς ἀποτελεῖ ὅπλο τοῦ κάθε χριστιανοῦ ἐναντίον τοῦ πιὸ μεγάλου ἐχθροῦ, τοῦ διαβόλου. «Ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου τὸν σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας», ψάλλουμε στὴν Ἐκκλησία.

Ὅλα αὐτὰ τὰ μεγάλα δῶρα τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς δημιουργοῦν μέσα μας ἕνα ἀνεξόφλητο χρέος. Τὸ μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ εἴμαστε ἀδιάκοπα εὐγνώμονες στὸν πανάγαθο Θεὸ καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ ζοῦμε στὴν καθημερινή μας ζωὴ κατὰ τὸ θέλημά του. Ἀμήν.

π.Α.Μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ιερά Μονή Αγίου Αντώνιου Σιάπκας: Πλήθος πιστών στον Εσπερινό

Πλήθος πιστών ανηφόρισε το απόγευμα της Τετάρτης προς την Ιερά Μονή Αγίου Αντώνιου Σιάπκας (στον ορεινό όγκο της Παλιά Καστανιάς) όπου και παρακολούθησε τον Εσπερινό που τέλεσε ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητρόπολης Σερβίων & Κοζάνης  Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Αγγελόπουλος.  Η Ιερά Μονή Αγίου Αντώνιου Σιάπκας έχει ιδιαίτερη θρησκευτική και ιστορική αξία για τους Καστανιώτες και γενικότερα για την περιοχή των Σερβίων ενώ το ίδιο ισχύει και για τους κατοίκους των ορεινών οικισμών του Δήμου Ελασσόνας (Λιβάδι, Σαραντάπορο κ.α.) Την τελετή του Εσπερινού παρακολούθησαν ο Δήμαρχος Σερβίων – Βελβεντού Αθανάσιος Κοσματόπουλος και ο Αντιδήμαρχος Θόδωρος Κυριακίδης.

Ιερά Μονή Αγίου Αντώνιου Σιάπκας

Η Ιερά Μονή Αγίου Αντώνιου Σιάπκας, απέχει 12 χιλιόμετρα από το χωριό της Παλιάς Καστανιάς και 20 χιλιόμετρα από την πόλη των Σερβίων. Πρόκειται για φρουριακής αρχιτεκτονικής Μοναστήρι, σύμφωνα με το βυζαντινό πρότυπο και ως οικοδομικό σύνολο, ήταν ένα μικρό κάστρο. Η ιδιοκτησία του Μοναστηριού υπαγόταν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. Επρόκειτο δηλαδή για ένα ίδρυμα Σταυροπηγιακό, με την εποπτεία όμως της επισκοπής Σερβίων. Ήταν κοινόβιο, με πολλούς μάλιστα μοναχούς και όπως προκύπτει από διάφορα έγγραφα, το 1750 εγκαταλείφθηκε και οι μοναχοί μετακόμισαν στους Δεμεράδες, όπου είχαν Μετόχιο. 

Η περιουσία του ήταν τεράστια. Πέρα από τμήματα της Σιάπκας, τσιφλίκια του Μοναστηριού ήταν η «Βουβάλα», το «Φαρμάκι» και η «Βούρπα». Σήμερα σώζονται μόνο τμήματα της εισόδου (πρόκειται για δίφυλλη πόρτα), η εικόνα του Αγίου Αντωνίου, μέρος από το αρχονταρίκι και το ηγουμενείο, μερικά κελιά και μια βυζαντινή βρύση, με χαραγμένα τρία γράμματα «αωβ=1802» (ημερομηνία κατά την οποία χτίστηκε η βρύση). Υπάρχουν ακόμη δυο τεράστιες αλυσίδες, στις οποίες έδεναν τους ψυχικά ασθενείς. 

Ο Άγιος Αντώνιος ήταν θεραπευτής ειδικών ασθενειών. Όσοι είχαν προβλήματα, έρχονταν στο Μοναστήρι, δένονταν με τις αλυσίδες και ζητούσαν την προστασία και τη βοήθεια του Αγίου. Υπήρχαν και σπάνιες βυζαντινές εικόνες και αγιογραφίες, οι οποίες όμως υπέστησαν σημαντική φθορά με το πέρας του χρόνου. Εορτάζεται κάθε χρόνο την 1η Σεπτεμβρίου. Η συμβολή του Μοναστηριού υπήρξε τεράστια σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες.

Πρώτη εκλογή Μητροπολίτη Σμύρνης μετά την Μικρασιατική Καταστροφή

Διάδοχος του Χρυσοστόμου

Αθήνα

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξέλεξε τον Αρχιγραμματέα της, Αρχιμανδρίτη Βαρθολομαίο Σαμαρά, Μητροπολίτη Σμύρνης.

Πρόκειται για την πρώτη εκλογή Μητροπολίτη Σμύρνης μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Τελευταίος Μητροπολίτης ήταν ο εθνοϊερομάρτυς Σμύρνης Χρυσόστομος.

Επίσης, εξελέγη επίσκοπος Ερυθρών ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Συκής, ιερατικώς προϊστάμενος της Ορθόδοξης Κοινότητας Σμύρνης.

Σχετικά με την εκλογή του Μητροπολίτη Σμύρνης εξεδόθη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η ακόλουθη ανακοίνωση:

«Κατά τήν σημερινήν συνεδρίαν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, προτάσει καί εἰσηγήσει τοῦ Προέδρου αὐτῆς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, ψήφων κανονικῶν γενομένων ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ ὁ Ἀρχιγραμματεύς αὐτῆς Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Βαρθολομαῖος Σαμαρᾶς, ἐξελέγη παμψηφεί Μητροπολίτης Σμύρνης. 

»Ὁμοίως, σεπτῇ Πατριαρχικῇ εἰσηγήσει, ὁ Ἱερατικῶς Προϊστάμενος τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος Σμύρνης Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Κύριλλος Συκῆς ἐξελέγη παμψηφεί Ἐπίσκοπος Ἐρυθρῶν, Βοηθός τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Πατριάρχου, ὁ Ὁποῖος καί θέτει αὐτόν, τό γε νῦν ἔχον, εἰς τήν διάθεσιν τοῦ νέου ποιμενάρχου τῆς πρωτευούσης τῆς Ἰωνίας.

»Δι' ἑτέρων Ἀνακοινωθέντων θά γνωστοποιηθοῦν τά τῶν χειροτονιῶν τῶν Θεοφιλεστάτων Ἐψηφισμένων, ὡς καί τῆς ἐνθρονίσεως τοῦ ἁγίου Σμύρνης. 

»Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 29ῃ Aὐγούστου 2016 

»Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου»

 

  Newsroom ΔΟΛ

το τέλος...

Ανθρώπινος νους δε μπορεί να διαχειριστεί αυτό που συνέβη στη Σμύρνη εκείνο τον Αύγουστο. Όλη η διαστροφή του πολέμου συγκεντρώνεται στη κοσμοπολίτισσα της Μεσογείου κι εκεί ξεσπά
. 
Άνδρες βασανίζονται, γυναίκες κακοποιούνται, παιδιά σφαγιάζονται, περιουσίες καταστρέφονται, χαλασμός. "Μια κοπέλα δίπλα μου επροσπαθούσε να βγάλει τα σκουλαρίκια της. Ο Τούρκος τραβάει το μαχαίρι και της κόβει το αυτί και το ρίχνει στο μαντίλι του που είχε. Εγώ δίπλα, "Παναγία μου είπα, "αχ, βοήθησέ με Βαγγελίστρα μου να το βγάλω το σκουλαρίκι μου" και προσπαθούσα να βγάλω και τα δικά μου να του τα δώσω. "Βοήθησέ με να το βγάλω και δε θα ξαναφορέσω ποτέ στη ζωή μου σκουλαρίκι"! Και ούτε φόρεσα μέχρι τώρα..." θυμάται η Φιλιώ Χαιδεμένου.

Στο λιμάνι τρέχουν πανικόβλητοι οι κάτοικοι της πόλης και των γύρω περιοχών και ξωπίσω τους ορμούν έφιπποι Τούρκοι. Με τα άλογα περνούν πάνω από τα κορμιά με τη μανία να δουν κι άλλο αίμα να ρέει... σαν πέφτει το σκοτάδι τα πράγματα αγριεύουν. Οι τσέτες σπάνε πόρτες και παράθυρα, μπαίνουν στα σπίτια και αρπάζουν ανθρώπους και αγαθά. Πανικόβλητη λύση η μεταμφίεση: οι άνδρες φορούν γυναικεία ρούχα ή βάζουν ασβέστη στα γένια τους για να φαίνονται ηλικιωμένοι και οι κοπέλες κρύβουν την ομορφιά τους με κάθε τρόπο: "είχαμε κάψει τα ματοτσίνορα και τα φρύδια μας με το σπίρτο για να φαινόμαστε άσχημες. Καθώς τρέχαμε, όπως είμαστε ιδρωμένες παίρναμε το χώμα από χάμω και το βάναμε στα μούτρα μας για να μη φαινόμαστε..." λέει η κυρά Φιλιώ. Άλλοι καταφεύγουν στα νεκροταφεία και κρύβονται ανάμεσα στους τάφους. Τα μωρά στις κούνιες δε γλιτώνουν: "πάνε οι κερατάδες με τη λόγχη και τα καρφώνουν στην κοιλιά [...] εμένα η μάνα μου για να με γλιτώσει μου βαλε φουστάνι", λέει ο κυρ- Μανώλης ο Κάζος. Οι έλεγχοι είναι ασφυκτικοί. Ασφυκτική και η απόγνωση: στο λιμάνι στρατιώτες στριμώχνουν το πλήθος και κάνουν διαλογή: παιδιά κάτω από 12 και υπερήλικες περνούν από τα μπλόκα... οι υπόλοιποι... αλίμονο! Κάποιοι απελπισμένοι πέφτουν στη θάλασσα κι αρχίζουν να κολυμπούν μακριά από τη στεριά. Μα οι στρατιώτες του Κεμάλ δε θέλουν να σωθεί κανένας. Τα πυρά βάφουν κόκκινο το νερό...

Τριγύρω τα πλοία των παλαιών συμμάχων της Ελλάδας στέκουν αμέτοχα. Η εντολή είναι σαφής: απλοί παρατηρητές! Κι έτσι απλά παρατηρούν ανθρώπους να βιάζονται, να σφαγιάζονται, να πνίγονται, χωρίς να τους προσφέρουν έστω ένα χέρι βοήθειας. Οι Άγγλοι δείχνουν μεγαλύτερο ζήλο: τα χέρια όσων τολμήσουν να πιαστούν σε βρετανικές βάρκες, κόβονται... η θάλασσα έχει γεμίζει πτώματα που «εμποδίζουν την κυκλοφορία των συμμαχικών πλεούμενων». Έτσι τουλάχιστον δικαιολογείται για την καθυστέρησή της σε δείπνο, η σύζυγος βρετανού διπλωμάτη: «...πτώματα Ελληνίδων δεν άφηναν τη βάρκα μας να περάσει... ζητούμε συγγνώμη για την αργοπορία...» . 
Οι Έλληνες έχουν παραδοθεί και αντιδρούν μόνο με ουρλιαχτά πόνου, αλλά οι Αρμένιοι αρνούνται να ξαναζήσουν άλλο ένα 1915. Η Αρμένικη συνοικία δεν έχει αφοπλιστεί, Ταμπουρώνεται και αντιστέκεται: τα σπίτια γίνονται οχυρά... έχοντας βιώσει στο πετσί τους τη γενοκτονία, ξέρουν ότι οι ικεσίες δε λυγίζουν τους φανατισμένους... κι έτσι αποφασίζουν να πέσουν μαχόμενοι. Ο πρώτος γκαζοτενεκές με πετρέλαιο πέφτει από Τούρκους στρατιώτες στον Άγιο Στέφανο, στον αρμένικο μαχαλά... η φωτιά ξεκίνησε για να κάμψει την αντίσταση των Αρμενίων, να τους βγάλει από τα σπίτια τους και να ολοκληρώσει τη γενοκτονία που είχε ξεκινήσει 7 χρόνια νωρίτερα.

Η φωτιά... αργότερα, όταν θα θελήσει να ντύσει τη Τουρκία με Ευρωπαϊκά κοστούμια, η κυβέρνηση του Κεμάλ θα διδάξει στα σχολεία ότι τη φωτιά την άναψαν οι Έλληνες κι οι Αρμένιοι.Μα οι επιστήμονες της δε θα θυσιάσουν για πολύ την ιστορική αλήθεια στο βωμό της πολιτικής. Άλλωστε την πρώτη μαρτυρία τη δίνει σε πρώτο χρόνο ο Αμερικανός πρόξενος George Horton, όπως τη ζει ο ίδιος: "το πυρ ετέθη υπό των Τούρκων εκ προθέσεως δια να εξαλείψει τα απτά ίχνη των σφαγών, των λεηλασιών των ατιμώσεων και των άλλων θηριωδιών”. Ο διεθνής τύπος επιβεβαιώνει τη μαρτυρία του Horton: ''Μόνο η τουρκική συνοικία έμεινε όρθια, καθώς και μερικά σπίτια στην Πούντα... Ο τακτικός Τουρκικός Στρατός έβαλε σε πολλά σημεία φωτιά, που την τροφοδοτούσαν οι εμπρηστικές βόμβες που έριχνε ασταμάτητα μέσα στις φλόγες. Οι σκηνές της σφαγής που ακολούθησε, ήταν φρικτές''. (Daily Telegraph – 05/09/1922) "Οι Τούρκοι στρατιώτες, που δρούσαν εσκεμμένα, ήταν οι κύριοι αίτιοι της τρομερής καταστροφής''. (Daily news – 07/09/1922)
Μέσα στις φλόγες η Σμύρνη χάνεται... μέσα στις φλόγες εξαφανίζονται τα άψυχα κορμιά των θυμάτων, το αίμα των αθώων τα λεηλατημένα τους νοικοκυριά. Μέσα στις φλόγες χάνεται κι ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της, ο πολιτισμός και η μεγαλοπρέπειά της. Κι όσο η Σμύρνη καίγεται και ματώνει , σ’ ένα μπαλκόνι ο Κεμάλ δείχνει στη μνηστή του Λατιφέ , κόρη του Ουσακζαντέ Μουαμέρ Εφέντι, τον πυκνό καπνό που φαίνεται στον ορίζοντα: «ας καούν και ας καταρρεύσουν...» ψιθυρίζει. « όλα μπορούν να επουλωθούν».

Μερικά χρόνια αργότερα ο Βενιζέλος θα πρότεινε εκείνον για το Νόμπελ Ειρήνης: «Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής». ... τελικά είχε δίκιο ο Κεμάλ: στην πολιτική, όλα μπορούν να επουλωθούν...

(Οι μαρτυρίες των προσφύγων από τη μηχανή του χρόνου:https://www.youtube.com/watch?v=w3zakdgLEhg
απόσπασμα της επιστολής του Βενιζέλου από το Λόγιο Ερμή:http://www.logiosermis.net/2013/10/blog-post_7049.html…)

«Γοργοϋπηκόου τήν θαυμαστήν καὶ σεπτήν Εἰκόνα προσκυνήσωμεν, ἀδελφοί…».

 Πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου το Μετόχι της Ι. Μ. Δοχειαρίου, Αγίου Όρους, η «Ιερά  Μονή Παναγίας Θεοσκεπάστου», Σοχού, που είναι αφιερωμένη στη Γέννηση της Θεοτόκου. 

       Την Κυριακή, 4  Σεπτεμβρίου, στις 17.30 το απόγευμα, στην κεντρική πλατεία του Σοχού θα γίνει επίσημη υποδοχή της  Θαυματουργής Εικόνας της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου, της  Ι. Μ. Δοχειαρίου, Αγίου Όρους, από το Δήμο Λαγκαδά.

      Θα ακολουθήσει λιτάνευση της Θαυματουργής  Εικόνας από το Σοχό προς την Ιερά  Μονή Παναγίας Θεοσκεπάστου, όπου και θα γίνει επίσημη υποδοχή από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαγκαδά, Λητής καί Ρεντίνης κ. κ. Ιωάννη και την Αδελφότητα της Μονής.   

      Στη συνέχεια, στο Καθολικό της Μονής, θα τελεσθούν οι Ιερές Ακολουθίες του  Μικρού Αγιασμού και του Εσπερινού.

       Την Τετάρτη,  7 Σεπτεμβρίου στις 8.00 το βράδυ, θα τελεσθεί η Ιερή Αγρυπνία της Εορτής της Γεννήσεως της Θεοτόκου, κατά το Αγιορείτικο Τυπικό και την Πέμπτη, 8 Σεπτεμβρίου, κυριώνυμο ημέρα της Εορτής,  στις 7.00 το πρωί, Πανηγυρική  Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά, Λητής καί Ρεντίνης κ. κ. Ιωάννου.

        Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας θα ακολουθήσει λιτάνευση της Θαυματουργῆς Εικόνας στα πέριξ της Μονής.  

         Το Σάββατο, 10 Σεπτεμβρίου, και την Τρίτη, 13 Σεπτεμβρίου,   στις 8.00 μ. μ. θα τελεσθεί Ιερή Αγρυπνία κατά το αγιορείτικο τυπικό.

         Η Θαυματουργή  Εικόνα θα παραμείνει για προσκύνηση   στο Μετόχι του Σοχού μέχρι και  την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. (14 Σεπτεμβρίου, και ώρα 14.00, το μεσημέρι). 

           Κάθε μέρα, στις 7.00 το πρωί,  θα τελείται η Θεία Λειτουργία, και στις 17.00 το  απόγευμα ο Εσπερινός. Μετά τη Θεία Λειτουργία, το πρωί, και μετά  τον Εσπερινό, το απόγευμα, θα ψάλλεται η Παράκληση της  Θαυματουργής Εικόνας της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου.  

Από την Ιερά Μονή

                                                         Παναγίας Θεοσκεπάστου Σοχού,

                                              Μετόχι Ι. Μ. Δοχειαρίου, Αγίου Όρους.

Του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, Φώτης Κόντογλου

Σήμερα που γράφω, 29 Aυγούστου, είναι η μνήμη του αγίου Iωάννου του Προδρόμου. Xθες το βράδυ ψάλαμε τον Eσπερινό κατανυκτικά σ' ένα παρεκκλήσι, κ' ήτανε μοναχά λίγες γυναίκες και δυο-τρεις άνδρες. Σήμερα το πρωί ψάλαμε τη λειτουργία του πάλι με λίγους προσκυνητές. Tα μαγαζιά ήτανε ανοιχτά, όλοι δουλεύανε σαν να μην ήτανε η γιορτή του πιο μεγάλου αγίου της θρησκείας μας. Aληθινά λέγει το τροπάρι του "Mνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Kυρίου, Πρόδρομε". Mε εγκώμια και με ευλάβεια γιορτάζανε άλλη φορά οι ορθόδοξοι χριστιανοί τον Πρόδρομο, αλλά τώρα του φτάνει η μαρτυρία του Kυρίου. Aυτή η μαρτυρία θ' απομείνει στον αιώνα, είτε τον γιορτάζουνε είτε δεν τον γιορτάζουνε οι άνθρωποι, είτε τον θυμούνται είτε τον ξεχάσουνε. K' η μαρτυρία είναι τούτη: πως ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος είναι "ο εν γεννητοίς γυναικών μείζων" δηλ. "ο πιο μεγάλος απ' όσους γεννηθήκανε από γυναίκα" κατά τα λόγια του ίδιου του Xριστού. Γι' αυτό κ' η Eκκλησία μας ώρισε να μπαίνει το εικόνισμά του πλάγι στην εικόνα του Xριστού στο εικονοστάσιο της κάθε ορθόδοξης εκκλησιάς

Ένα δείγμα πολύτιμο αποκαλυπτικής ζωγραφικής είναι η εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Η παράσταση αυτή δημιουργήθηκε στα χρόνια της τουρκοκρατίας, σε εποχή δηλαδή καταδικασμένη από την ιστορία της τέχνης. Και, μ’ όλα ταύτα, είναι η καταπληχτικώτερη πραγματοποίηση! Ο Άγιος Γιάννης παριστάνεται όμοιος με αγριοπούλι, με όρνιο, κοκκαλιάρης, με χέρια και ποδάρια καλαμένια, ηλιοψημένος, με κάτι μεγάλες φτερούγες γυπός. Στέκεται κουρνιασμένος σ’ έρημο τόπο, απάνω σε βράχια ασβολερά και κατάξερα, με το ‘να χέρι κάνει τη μυστηριώδη χειρονομία της ευλογίας και στ’ άλλο κρατά ένα χαρτί που γράφει το παράπονό του, σα να λέγει στο Χριστό που σκύβει από τον ουρανό. Στη μια γωνία στο κάτω μέρος, είναι απιθωμένο μέσα σε μια χρυσή γαβάθα το κομμένο κεφάλι του, και στην άλλη γωνιά είναι φυτρωμένο σε μια ξερή πέτρα ένα δέντρο άγριο και βασανισμένο, σαν τον Πρόδρομο, μια βαλανιδιά , με μιαν αξίνα καρφωμένη απάνω στο κορμί της. Το ρούχο του είναι πράσινο λαδί, συμβολικό χρώμα αρμονισμένο με το πρόσωπο που το φορεί.

Ο Απόστολος της Κυριακής 28 Αυγούστου 2016 - Η´ επιστολή

Στους εμπαιγμούς

απαντάμε με καλά λόγια,

στους διωγμούς

με υπομονή,

στις συκοφαντίες

με λόγια φιλικά. 

(Α’ Κορινθ. 4, 9-16)

Δοκώ γαρ ότι ο Θεός ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγενήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις. Ημείς μωροί διά Χριστόν, υμείς δε φρόνιμοι εν Χριστώ∙ ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί∙ υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί∙ λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν∙ ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι. Ουκ εντρέπων υμάς γράφω ταύτα, αλλ’ ως τέκνα μου αγαπητά νουθετώ. Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ’ ου πολλούς πατέρας∙ εν γαρ Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα. Παρακαλώ ουν υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε.

Σε απλή γλώσσα

Μου φαίνεται όμως πως ο Θεός σ’ εμάς τους αποστόλους έδωσε την ελεεινότερη θέση, σαν να είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε στο στάδιο. Γιατί γίναμε θέαμα για τον κόσμο, για αγγέλους και γι’ ανθρώπους. Εμείς παρουσιαζόμαστε μωροί για χάρη του Χριστού, ενώ εσείς είστε σοφοί χάρη στο Χριστό∙ εμείς είμαστε αδύναμοι, ενώ εσείς είστε δυνατοί∙ εμείς είμαστε περιφρονημένοι, ενώ εσείς είστε τιμημένοι! Ως αυτή την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και μοχθούμε να ζήσουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια. Στους εμπαιγμούς απαντάμε με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, ως αυτή την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας. Δε σας τα γράφω αυτά για να σας κάνω να ντραπείτε, αλλά για να σας συμβουλέψω όπως ο πατέρας τα αγαπημένα του παιδιά. Γιατί κι αν ακόμα έχετε χιλιάδες δασκάλους στη ζωή σας με το Χριστό, δεν έχετε πολλούς πατέρες αλλά μόνον ένα. Στη σωτήρια οικονομία του Ιησού Χριστού, εγώ σαν πατέρας σας γέννησα με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Σας ζητώ λοιπόν να μου μοιάσετε.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 28 Αυγούστου 2016 -Ι´ Ματθαίου

Στους εμπαιγμούς

απαντάμε με καλά λόγια,

στους διωγμούς

με υπομονή,

στις συκοφαντίες

με λόγια φιλικά. 

(Α’ Κορινθ. 4, 9-16)

Δοκώ γαρ ότι ο Θεός ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγενήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις. Ημείς μωροί διά Χριστόν, υμείς δε φρόνιμοι εν Χριστώ∙ ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί∙ υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί∙ λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν∙ ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι. Ουκ εντρέπων υμάς γράφω ταύτα, αλλ’ ως τέκνα μου αγαπητά νουθετώ. Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ’ ου πολλούς πατέρας∙ εν γαρ Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα. Παρακαλώ ουν υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε.

Σε απλή γλώσσα

Μου φαίνεται όμως πως ο Θεός σ’ εμάς τους αποστόλους έδωσε την ελεεινότερη θέση, σαν να είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε στο στάδιο. Γιατί γίναμε θέαμα για τον κόσμο, για αγγέλους και γι’ ανθρώπους. Εμείς παρουσιαζόμαστε μωροί για χάρη του Χριστού, ενώ εσείς είστε σοφοί χάρη στο Χριστό∙ εμείς είμαστε αδύναμοι, ενώ εσείς είστε δυνατοί∙ εμείς είμαστε περιφρονημένοι, ενώ εσείς είστε τιμημένοι! Ως αυτή την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και μοχθούμε να ζήσουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια. Στους εμπαιγμούς απαντάμε με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, ως αυτή την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας. Δε σας τα γράφω αυτά για να σας κάνω να ντραπείτε, αλλά για να σας συμβουλέψω όπως ο πατέρας τα αγαπημένα του παιδιά. Γιατί κι αν ακόμα έχετε χιλιάδες δασκάλους στη ζωή σας με το Χριστό, δεν έχετε πολλούς πατέρες αλλά μόνον ένα. Στη σωτήρια οικονομία του Ιησού Χριστού, εγώ σαν πατέρας σας γέννησα με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Σας ζητώ λοιπόν να μου μοιάσετε.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016

Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ιʹ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. 17, 14-23)

«Διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν;»

Συχνά, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, προσευχόμαστε οἱ ἄνθρωποι στόν Θεό. Τόν παρακαλοῦμε γιά κάτι, πού τελικά ὅμως δέν πραγματοποιεῖται. Τό αἴτημά μας δέν ἐκπληρώνεται. Ἡ ἰκεσία μας δέν βρίσκει ἀνταπόκριση.

Καί αὐτό πού ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό δέν εἶναι κάτι τό παράλογο ἤ ἀθέμιτο. Διότι ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε ὅτι δέν δικαιούμαστε, δέν εἶναι κάν ἐπιτρεπτό νά παρακαλοῦμε τόν Θεό γιά πράγματα πού εἶναι ἀντίθετα πρός τό Εὐαγγέλιό Του˙ γιά πράγματα τῶν ὁποίων ἡ ἐκπλήρωση ἱκανοποιοῦν τόν ἐγωϊσμό καί τήν ἀρρωστημένη φαντασία μας.

Ζητοῦμε, λοιπόν, πράγματα λογικά καί θεμιτά˙ παρακαλοῦμε γιά κάτι πού δέν ἀντιτίθεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὡστόσο ἀπάντηση δέν παίρνουμε, τό αἴτημά μας δέν ἰκανοποιεῖται. Καί πολύ φυσικά τότε ἀναρωτιόμαστε: Γιατί; Γιατί δέν ἀπαντᾶ στήν προσευχή μας ὁ Θεός;

Στό ἐρώτημα αὐτό, πού ἀκοῦμε νά διατυπώνουν συχνά πολλοί ἀδελφοί μας χριστιανοί, ἔρχεται νά δώσει ἀπάντηση ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή.

Κάποτε ἦρθε στό Χριστό ἕνας δυστυχισμένος πατέρας. Ὁ γιός του ἦταν ἄρρωστος˙ σεληνιαζόταν καί ὑπέφερε φρικτά. «Πολλάκις γαρ πίπτει, εἰς τό πῦρ καί πολλάκις εἰς τό ὕδωρ» ἀνέφερε στόν Ἰησοῦ μέ πόνο ὁ πατέρας. Ἀρχικά τόν εἶχε ὁδηγήσει στούς μαθητές τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἐκεῖνοι δέν μπόρεσαν νά τόν κάνουν καλά. Ὁ Κύριος ἐπιπλήττει τό ἀκάθαρτο πνεῦμα καί τό δυστυχισμένο μέχρι ἐκείνη τήν ὥρα παιδί ἐλευθερώνεται ἀπό τή δαιμονική ἐνέργεια.

Οἱ μαθητές τότε πλησίασαν ἰδιαιτέρως τόν Χριστό καί τόν ρώτησαν: «Διατί ἡμεῖς, οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό;». Δηλαδή, «γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά βγάλουμε αὐτό τό δαιμόνιο;» Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε: «Διά τήν ἀπιστίαν ὑμῶν». Αἰτία τῆς ἀδυναμίας τους ἦταν ἡ ἀδύναμη πίστη εἴτε ἡ δική τους εἴτε, ἴσως, τοῦ πατέρα καί ὅσων παρευρίσκονταν.

Ἡ ἴδια αἰτία βρίσκεται πίσω ἀπό τή σιωπή τοῦ Θεοῦ καί στή δική μας προσευχή˙ στά διάφορα αἰτήματα πού τοῦ ἀπευθύνουμε. Ὁ Θεός σιωπᾶ στήν προσευχή μας, γιατί προσευχόμαστε χωρίς βαθιά καί ζωντανή πίστη. Τά ὅσα τοῦ ζητοῦμε μένουν ἀνεκπλήρωτα καί ἀναπάντητα, διότι δέν τόν πλησιάζουμε μέ ἐμπιστοσύνη καί δέν τόν παρακαλοῦμε μέ θερμή ἀγάπη καί καθαρή καρδιά. Γιατί ἡ πίστη, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδή, καί ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό ἀνοίγει τό δρόμο καί τῆς ἀληθινῆς ἐπικοινωνίας μαζί Του.

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἔχει διδάξει: «Αἰτεῖται καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καί εὐρήσετε, κρούετε καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν˙» (Ματθ. 7,7). Καί ὅπως πάλι ὁ ἴδιος ὑπογραμμίζει στό σημερινό Εὐαγγέλιο «ἄν ἔχετε πίστη ἔστω καί σάν κόκκο σιναπιοῦ, θά λέτε σ’ αὐτό τό βουνό «πήγαινε ἀπό δῶ ἐκεῖ» καί θά πηγαίνει˙ καί κανένα πράγμα δέν θά εἶναι ἀδύνατο γιά σᾶς».

Ὁ Ἰησοῦς ὅμως προσθέτει καί κάτι ἄλλο πού φωτίζει τό ἐρώτημα τῶν μαθητῶν Του: «Τοῦτο δέ τό γεγονός οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Δηλαδή, αὐτό τό εἶδος τῶν δαιμονίων δέν βγαίνει ἀπό τόν ἄνθρωπο πού ἔχει καταληφθεῖ ἀπό αὐτό, παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία. Ἡ χριστιανική μας ὑπόσταση δέν ὁρίζεται μόνο ἀπό τήν πίστη, μιά πίστη θεωρητική καί πολλές φορές ἄκαρπη. Ἡ πίστη πρέπει νά συνδιάζεται μέ τήν πράξη, τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Καί ἀπό τίς βασικές ἐκδηλώσεις μιᾶς γνήσιας χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία.

Γιά νά μᾶς ἀκούσει ὁ Θεός ὀφείλουμε νά προσευχόμαστε. Νά προσευχόμαστε μέ ἐμπιστοσύνη καί θερμή διάθεση, μέ ἐπιμονή καί ἀφοσίωση. Στήν Ἐκκλησία μαζί μέ ὅλους τούς ἄλλους ἀδελφούς μας, στό σπίτι μας, στήν ἐργασία, τήν ἡμέρα καί τή νύχτα.

Ὁ Κύριος δίπλα στήν προσευχή τοποθετεῖ καί τή νηστεία. Μέ τήν προσευχή ἐπιδιώκουμε νά συναντήσουμε τό Θεό καί νά συνομιλήσουμε μαζί Του. Αὐτό ὅμως προϋποθέτει τήν ἐλευθερία ἀπό τά πάθη μας. Στήν προσπάθεια αὐτή βοηθᾶ ἡ νηστεία. Δυστυχῶς ἡ ὑλιστική νοοτροπία τῆς ἐποχῆς μας δέν ἐπιτρέπει σέ πολλούς ἀνθρώπους νά καταλάβουν τήν ἀξία τῆς νηστείας καί γενικότερα τῆς σωματικῆς ἄσκησης γιά λόγους πνευματικούς. Ὡστόσο θά πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι προσευχή χωρίς ἄσκηση δέν ὑπάρχει. Προσευχή χωρίς ἀγώνα πνευματικό δέν πετυχαίνεται. Προσευχή χωρίς νά ὑπερνικήσουμε τό σαρκικό φρόνημα εἶναι ἀδύνατο νά κατορθώσουμε.

Αὐτό φαίνεται καθαρά στή ζωή τῶν Ἁγίων. Τήν προσπάθειά τους γιά προσευχή συνόδευε καί ἡ ἄσκηση τοῦ σώματος. Ἡ προσευχή τους ἐνίσχυε τόν ἀγώνα τους. Καί ὁ ἀγώνας τους ἐνδυνάμωνε τήν προσευχή τους. Ἡ νηστεία κατά τή διδασκαλία τῶν Πατέρων ἀποτελεῖ ἕνα πνευματικό ἀγώνισμα. Διώχνει τούς δαίμονες καί ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κυριαρχία τῶν παθῶν. Νεκρώνει τίς σαρκικές ἐπιθυμίες, δυναμώνει τήν προσευχή.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Χρειαζόμαστε μιά ζωντανή καί σταθερή πίστη. Καί ὅταν μαζί μέ τήν πίστη συμπορεύεται ἡ θερμή προσευχή καί τό ἀγώνισμα τῆς νηστείας, τότε καί μόνο τότε ὁ Θεός ἀκούει αὐτά γιά τά ὁποῖα τόν παρακαλοῦμε. Ἀμήν.                      

                                                                             

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Για ποιο λόγο και πώς φτιάχνουμε φανουρόπιτα;

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει τη μητέρα μας ή τη γιαγιά μας να λέει: «Άγιε μου Φανούριε, φανέρωσέ μου αυτό και εγώ θα σου φτιάξω μια Φανουρόπιτα». Και αύριο, παραμονή της εορτής του Αγίου, το τάμα πρέπει να εκπληρωθεί.

Η παράδοση για την Φανουρόπιτα λέει ότι η Μητέρα του Αγίου Φανουρίου ήταν αμαρτωλή. Ήταν λέγεται σκληρή, άπονη και αυστηρή με τους φτωχούς και τους συμπεριφερόταν σχεδόν απάνθρωπα. Μάλιστα για τον αμετανόητο χαρακτήρα της πήγε στην κόλαση. Προσπάθησε να τη σώσει ο γιος της, αλλά η κακία της δεν τον άφησε. Ο αρχάγγελος Μιχαήλ μαζί με τον άγιο Φανούριο την τράβηξαν με την βοήθεια κρεμμυδόφυλου (που κάποτε είχε δώσει με το ζόρι σε ένα ζητιάνο) και όταν πιάστηκαν τρεις γυναίκες μαζί της. Αυτή η άπονη της έσπρωξε μέσα στην κόλαση. Έτσι είπε ο αρχάγγελος στον Άγιο Φανούριο ή μητέρα σου διέπραξε μεγάλη κακία. Δεν μπορώ να την βοηθήσω.
Ο Άγιος Φανούριος παρακάλεσε με δάκρυα πόνου να μην φτιάχνουν τίποτα γι’αυτόν, αλλά μόνο για την ψυχή της μάνα του και η προσευχή του λέγεται ότι εισακούστηκε στον Θεό.
Αυτός είναι ο λόγος που οι νοικοκυρές φτιάχνουν την ημέρα αυτή φανουρόπιτες και αφού τις πάνε στην εκκλησία και ευλογηθούν τις μοιράζουν στη γειτονιά και στο εκκλησίασμα, με τη σύσταση να ευχηθούν να συχωρεθεί η μάνα του Αγίου «Ο Θεός σχωρέστ’ τη μάνα του Αγίου Φανουρίου».
Βέβαια, ζητούν οι πιστοί να τους φανερώσει ο Άγιος χαμένα αντικείμενα ή να τους φέρει κάτι που επιθυμούν, ή ακόμη έναν καλό γαμπρό στα ανύπαντρα κορίτσια.
Τα υλικά που χρησιμοποιούνται για τη Φανουρόπιτα είναι συνήθως 7 ή 9 , καθώς οι αριθμοί 7 και 9 συμβολίζουν τα μυστήρια της εκκλησίας, τις μέρες δημιουργίας, αλλά και τα τάγματα τον αγγέλων. Πάντα όταν την φτιάχνουν οι νοικοκυρές φροντίζουν να υπάρχει αναμμένο κερί και θυμίαμα.
Στις 27 Αυγούστου έκαστου έτους η Εκκλησία, τιμά τον Άγιο Φανούριο. Οι Εκκλησίες γεμίζουν με τη μυρωδιά από τις Φανουρόπιτες που φτιάχνουν οι νοικοκυρές.

Συνταγή για Φανουρόπιτα με 9 υλικά:
1 πακέτο αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 κούπα νερό
1 κούπα ζάχαρη
1/2 κούπα λάδι
2 κουταλάκια του γλυκού μπέικιν πάουντερ
1 πορτοκάλι (χρειαζόμαστε το χυμό και το ξύσμα του)
2 χούφτες καρύδια ή αμύγδαλα (τριμμένα στο μούλτι)
1 φακελάκι ξανθές σταφίδες
2 κουταλάκια του γλυκού κανέλα
Εκτέλεση
Σε ένα μπολ ανακατέψτε όλα τα στέρεα υλικά μαζί
Σε ένα μεγαλύτερο ανακατέψτε όλα τα υγρά υλικά μαζί.
Έπειτα σιγά-σιγά ρίξτε τα στέρεα υλικά στα υγρά και ανακατέψτε τα καλά μέχρι να έχετε μια ομοιόμορφη και ομοιογενή ζύμη.
Βάλτε τη σε λαδωμένο ταψάκι που θα έχετε πασπαλίσει με λίγο αλεύρι και ψήστε τη στους 180 βαθμούς για 1 ώρα περίπου.
Αφού είναι έτοιμη πασπαλίστε τη με λίγη άχνη και κανέλα.

Πανηγυρίζει το εξωκλήσι του Τιμίου Προδρόμου στη Νέα Νικόπολη (Σκαφίδι)

 

Η Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης σας προσκαλεί να συμμετάσχετε στις λατρευτικές συνάξεις με την ευκαιρία της μνήμης της αποτομής της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου την Κυριακή 28 και τη Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016, στο ομώνυμο ιερό εξωκλήσι του μητροπολιτικού καθίσματος στη Νέα Νικόπολη (Σκαφίδι).

Το πρόγραμμα των ιερών ακολουθιών έχει ως εξής:

Κυριακή 28η Αυγούστου, 7.00 μ.μ.: Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Παύλου.

Δευτέρα 29η Αυγούστου, 7.00 π.μ.: Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου κ. Παύλου.

7.00 μ.μ.: Ιερή Παράκληση.

                                                                               

Από την Ιερά Μητρόπολη

Λίγο πριν τη τραγωδία (μέρος δεύτερο)...

“Kάθε τραγωδία είναι μίξη σφαλμάτων και ατυχημάτων… Ουδέποτε το φαινόμενο αυτό απεικονίστηκε εναργέστερα απ’ ό,τι στην ιστορία της ελληνικής αποτυχίας στον μικρασιατικό πόλεμο».
(Lloyd George)

Από τα βάθη της Μ. Ασίας φτάνουν στη Σμύρνη και στις γύρω περιοχές τα πρώτα τρένα, κατάμεστα από στρατιώτες και πρόσφυγες. Σύμφωνα με υπολογισμούς των Αμερικάνων, κάθε μέρα έφταναν γύρω στους 30.000 πρόσφυγες στην πόλη (Μ Housepian) αναζητώντας ένα κατάλυμα για τη νύχτα και ένα μέσο διαφυγής. Οι πιο τυχεροί έβρισκαν στέγη και τροφή στα σπίτια συγγενών τους, αλλά οι περισσότεροι κούρνιαζαν στα νεκροταφεία και στις εκκλησιές. Το κύμα των προσφύγων και οι διηγήσεις που έφερναν μαζί τους, διέλυαν αργά αλλά σταθερά τη σιγουριά των Ελλήνων της Σμύρνης. «Εφ όσον παρήρχοντο αι ώραι και αι στιγμαί όλοι αντελαβάνοντο ότι το ελληνικόν κράτος έπαψε να υφίσταται εν Σμύρνη. Αρμοστεία δε και στρατιά απετέλουν τα ράκη της ελληνικής κυριαρχίας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήρχισαν να αναχωρούν τμηματικώς. Οι αξιωματικοί απέστελλον τας οικογένειάς των προς τας νήσους και τον Πειραία ...» (Μ. Ροδάς). Οι Μεγάλες Δυνάμεις - πρώην σύμμαχοι της Ελλάδας που είχαν αλλάξει στρατόπεδο μετά από νέες συμφωνίες με τον Κεμάλ και με αφορμή την επιστροφή του βασιλιά στα πολιτικά πράγματα- στέλνουν πλοία για να παραλάβουν τους ομοεθνείς τους. Το εφιαλτικό σκηνικό στήνεται ραγδαία για τους Έλληνες της Μ. Ασίας: «Αγωνιώδης προσπάθεια των προσφύγων προς επιβίβασιν επί πλοίων. Ο αρχιστράτηγος μεταφέρει επί πλοίου το στρατηγείον. Συμπλήρωσις στρατιωτικής εκκενώσεως. Η πολις ανημεράσπιστος» (Σπ. Λοβέρδος, 25 Αυγούστου 1922). Οι Τούρκοι κάτοικοι της Σμύρνης έχουν πολύ πιο ζωντανή πληροφόρηση και ειδοποιούν τους γείτονες, τους γνωστούς και τα αφεντικά τους: «ο πατέρας είχε περιβόλι και είχε Τούρκους στη δούλεψή του» - θυμάται μια προσφυγοπούλα, πολλά χρόνια αργότερα. «οι Τούρκοι τον παρακαλούσαν να μας πάρει από τη Σμύρνη όσο ήταν ακόμα καιρός: φεύγα αφέντη, δεν είναι καλά τα πράγματα, του έλεγαν και του ξανάλεγαν μα εκεινος δεν άκουγε. Κάθε απόγευμα κατέβαινε στο καφενείο και ρωτούσε να μάθει νέα αλλά οι Έλληνες πολύ λίγα ήξεραν για την κατάσταση. Κάθε μέρα οι Τούρκοι εργάτες τον παρακαλούσαν και οι Έλληνες προύχοντες τον καθησύχαζαν. Αν είχε ακούσει τους εργάτες, και ο ίδιος μα και αδερφός μου δε θα χανόταν στην προκυμαία...μ’ αυτό τον καημό πέθανε η μάνα μου, ότι δεν είχαμε ακούσει νωρίς τους εργάτες». Στο μεταξύ ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος στέλνει την τελευταία επιστολή στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Είναι η ύστατη κραυγή αγωνίας και η προφητεία για όσα δεινά θα βρουν τον ίδιο και το λαό της Σμύρνης:
«Εν Σμύρνη
Τη 25 Αυγούστου 1922
Αγαπητέ φίλε και αδελφέ κ. Ελευθέριε Βενιζέλε,
Επέστη η μεγάλη ώρα της μεγάλης εκ μέρους σας χειρονομίας. Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, το Ελληνικόν Κράτος αλλά και σύμπαν το Ελληνικόν Έθνος καταβαίνει πλέον εις τον Άδην από του οποίου καμμία πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να το αναβιβάση και το σώση.
[…]
Έκρινα δε προ παντός απαραίτητον εκ των φλογών της καταστροφής εν αις οδυνάται ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, και ζήτημα είναι εάν όταν το παρόν μου γράμμα αναγιγνώσκεται υπό της Υμετέρας Εξοχότητος, αν ημείς πλέον υπάρχωμεν εν ζωή προοριζόμενοι – τις οίδε- κατ’ ανεξερευνήτους βουλάς της Θείας Προνοίας εις θυσίαν και μαρτύριον, ν’ απευθύνω την υστάτην ταύτην έκκλησιν προς την φιλογενή και μεγάλην ψυχήν Σας και να Σας είπω μόνο δύο λέξεις.
Εάν δια να σώσητε την Ελλάδα εκρίνατε καθήκον σας να προβήτε εις το επαναστατικόν κίνημα της Θεσσαλονίκης, μη διστάσητε τώρα να προβήτε εις εκατόν τοιαύτα κινήματα, ίνα σώσητε τώρα ολόκληρον τον απανταχού και ιδία τον μικρασιατικόν και θρακικόν Ελληνισμόν, ο οποίος τόσην θρησκευτικήν λατρείαν τρέφει προς Υμάς. […]
Η επαφή του Χρυσόστομου με την πραγματικότητα, τον έκανε θλιβερό προφήτη... η απόφασή του να παραμείνει τον έχρισε τραγικό ήρωα και μάρτυρα στις μνήμες και τις καρδιές εκείνων των απάτριδων Ελλήνων... την ίδια ώρα η Αθήνα ανήμπορη και ανίκανη να αντιδράσει, αφήνει το χρόνο να κυλίσει... ελπίζοντας, ως συνήθως, σε συμμαχίες που μόνο η ίδια επιμένει να σέβεται...

 ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ,ΘΕΟΛΟΓΟΥ,ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ