Ὁ εἰπὼν, Ἐλέησόν με, βασιλείας ἔτυχεν οὐρανῶν’’

’’επειδή είναι φυσικό σαν άνθρωποι να πέσουμε σε ραθυμία, όταν περάσει μία και δεύτερη και τρίτη ώρα μετά την ευχή και δείς την θερμότητα της καρδιάς σου να αρχίζει να πέφτει σε μια παγωνιά, τρέξε πάλι στην ευχή και θέρμανε την καρ-διά σου την παγωμένη. Κι αν το κάνεις αυτό όλη την ημέρα και στα διαλείμματα της ημέρας εσύ διαθερμαίνεις την ψυχή σου με την πυκνότητα των προσευχών σου, δεν θα δώσεις στον διάβολο ευκολία και αφορμή για να εισβάλλει στους λογισμούς σου’’.

‘’και όπως ακριβώς όταν θέλουμε να μαγειρέψουμε ή να πιούμε ένα ρόφημα και βλέπουμε το θερμό νερό να έχει κρυώσει το ξαναβάζουμε πάλι πάνω στην σχάρα στην φωτιά για να ξαναζεσταθεί αμέσως∙ έτσι ακριβώς κάνουμε κι εδώ, βάζουμε σαν σε κάρβουνα την ευχή πάνω στο στόμα μας και έτσι ανάβουμε φωτιά στον νού και στην καρδιά σε ευλάβεια.’’

‘’ας μιμηθούμε τους οικοδόμους. Και εκείνοι όταν πρόκειται να κτίσουν με τους πλίνθους, τότε λόγω της σαθρότητος της ύλης των πλίνθων συσφίγγουν την οικοδο-μή με μακρόστενα ξύλα που τοποθετούν ενδιάμεσα των πλίνθων και όχι σε μακρινά διαστήματα αλλά σε συνεχή ώστε με την πυκνότητα των ξύλων να κατασκευάσουν πιό ασφαλή την σύνδεση και εναρμόνιση των πλίνθων. Αυτό κάνε και εσύ, και όλες τις βιωτικές σου πράξεις της κάθε ημέρας, όπως τα ξύλα που σαν ιμάντες δένουν όλο το οικοδόμημα, έτσι με τις συνεχείς σου προσευχές να φυλάττεις και να περιφράττεις από παντού την ζωή σου. Κι αν έτσι κάνεις, ακόμη κι αν πέσουν πάνω σου δεινά, δεν θα μπορέσουν να γκρεμίσουν την οικία της ψυχής σου γιατί είναι συνδεδεμένη με πυκνές και θερμές προσευχές.’’

Στην προσευχή δεν χρειάζεται

∙φωνή και λόγια πολλά, αλλά εύλαλη καρδιά καιόμενη αγάπης,

∙ούτε χρειάζεται χέρια ψηλά σηκωμένα ικετικά, αλλά ψυχή ουρανομήκη

∙Ούτε ταπεινόσχημη στάση προσευχόμενου, αλλά καρδιά συντετριμμένη και τε-ταπεινωμένη.

Και όταν έρχονται στιγμές που οι πτώσεις ταλανίζουν την ψυχή σου τότε να κα-ταφεύγεις με πίστη στην προσευχή, τότε ‘’ στέναξον πικρῶς, ἀναμνήσθητι τῶν ἁμαρ-τημάτων τῶν σῶν, ἀνάβλεψον εἰς τὸν οὐρανὸν, εἰπὲ κατὰ διάνοιαν· Ἐλέησόν με, ὁ Θεὸς, καὶ ἀπήρτισταί σου ἡ εὐχή.’’ Αυτή η προσευχή της μετανοίας κατεβάζει το έλεος και την συγχώρηση των αμαρτιών σου. Και όλα αυτά τελεσιουργούνται μέσα στον Ναό της ψυχής σου. Και αυτό είναι το θαυμαστό ότι μέσα σου τελείται το μυ-στήριο της εξομολογήσεως.

 Η λέξη ελέησόν με περιέχει όλη την μετάνοια και την κατάνυξη του προσευχομένου. Και μόλις πείς το ελέησον με αμέσως ο Κύριος δίνει την συγχώρηση των πεπλημελημμένων και δεν κολάζεσαι από τον Θεό αλλά ‘’ Ὁ εἰπὼν, Ἐλέησόν με, βασιλείας ἔτυχεν οὐρανῶν’’.

Π Σεβαστιανός

Διδαχές Αγίων

Όταν, Γέροντα, η καρδιά μου είναι σκληρή, θυμάμαι τις διάφορες δυσκολίες που έχω περάσει και ζητώ από τον Θεό να βοηθήση όσους περνούν παρόμοιες δυσκολίες.
– Καλό είναι αυτό. Να το κάνης, αφού έτσι καταλαβαίνεις περισσότερο τον άλλον και συμπάσχεις μαζί του. «Θεέ μου, να λές, όπως ευεργέτησες εμένα τόσο πολύ, βοήθησε και τον αδελφό μου, που είναι καλύτερος από μένα».
– Όταν, Γέροντα, προσεύχωμαι για την σωτηρία μιας ψυχής και παράλληλα παρακαλώ τον Θεό να μην επιτρέψη να κακοπαθήση, μήπως δεν είναι σωστό;
– Όχι, ευλογημένη, και αυτό μέσα στον πόνο είναι.
Ο Θεός συγκινείται, όταν αυτός που προσεύχεται έχη μέσα του αγάπη για τον πλησίον, αλλά τελικά ο Θεός θα κάνη αυτό που συμφέρει στην ψυχή.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!!

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Γενέθλιον Ἰωάννου Προδρόμου) – 24 ΙΟΥΝΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

– Γενέθλιον Ἰωάννου Προδρόμου & Βαπτιστοῦ –

(Λκ. α΄ 1-25, 57-68, 76, 80)

Στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γνωρίζουμε ὅτι ὡς ἡμέρα μνήμης ἑνὸς Ἁγίου ἑορτάζουμε τὴν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του, ἀφοῦ αὐτὴν θεωροῦμε ὡς γενέθλιο ἡμέρα στὴν Οὐράνιο Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅμως μέσα στήν Ἐκκλησία ἑορτάζουμε καὶ τρία γενέθλια: Τὴν Γέννηση τοῦ Κυρίου μας, τῆς Θεοτόκου Μητέρας Του καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλός· τὰ τρία αὐτὰ πρόσωπα εἶναι τὰ ἐξόχως σημαντικὰ γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἐπιπλέον στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν μόνο δύο σημαντικὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ὁ Θεὸς τὰ ἀναγγέλλει μέσω τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ. Καὶ αὐτὰ εἶναι ἡ Γέννηση τοῦ Προαιώνιου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ κατὰ σάρκα καὶ ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τοῦ μείζονος «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου μας.

Ἑορτάζουμε, ἔτσι, τὴν γέννηση τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀειπάρθενου Μαρίας, διότι ὑπῆρξε ἡ Μητέρα τοῦ ἐνσαρκωθέντα Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε ὅλη τὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Ἑορτάζουμε ἐπίσης τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, διότι εἶναι ὁ ἐνσαρκωθεῖς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος πρόσφερε τὴν μοναδικὴ θυσία ὑπακοῆς ποὺ συμφιλίωσε τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό.

Σήμερα, ὅμως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἑορτάζει ἰδιαιτέρως τὴν γέννηση τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Μία γέννηση ποὺ δοξάστηκε μὲ τὸν προφητικὸ λόγο τοῦ Ζαχαρία, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Καὶ σύ, παιδί μου, θὰ ὀνομαστεῖς προφήτης τοῦ Ὑψίστου, γιατί θὰ προπορευθεῖς πρὶν ἀπὸ τὸν Κύριο, γιὰ νὰ προετοιμάσεις τὸ δρόμο Του κάνοντας γνωστὴ στὸ λαὸ Του τὴ σωτηρία μὲ τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τους, γιατί ὁ Θεὸς μας εἶναι γεμάτος εὐσπλαχνία. Ἔκανε ν’ ἀνατείλει γιὰ μᾶς ἕνα φῶς ἀπὸ ψηλά, γιὰ νὰ φωτίσει αὐτοὺς ποὺ ζοῦνε στὸ σκοτάδι καὶ κάτω ἀπ’ τοῦ θανάτου τὴ σκιὰ καὶ νὰ ὁδηγήσει τὰ βήματά μας στὸν δρόμο τῆς εἰρήνης».

Θαυμαστὸς ὑπῆρξε ὁ τρόπος τῆς γεννήσεως τοῦ Προδρόμου. Διότι οἱ γονεῖς του, ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ, εἶχαν ἤδη προχωρημένη ἡλικία καὶ ἦταν φυσικὰ ἀδύνατο νὰ ἀποκτήσουν παιδί. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ σταματοῦν οἱ νόμοι τῆς φύσεως ἔρχεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ πραγματοποιεῖ τὸ θαῦμα. Βέβαια τὸ θαῦμα τῆς γεννήσεως τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἐπιτελεῖται καὶ γιὰ ἕναν ἄλλο λόγο. Ἔπρεπε ὁ κόσμος νὰ προετοιμαστεῖ γιὰ τὴν γέννηση τῆς Παρθένου.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ γέρων ἱερεὺς Ζαχαρίας κλήθηκε γιὰ νὰ προσφέρει θυμίαμα στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἐκεῖ Ἄγγελος Κυρίου τοῦ ἀναγγέλλει τὸ χαρμόσυνο γεγονός, ἀλλ’ ἐκεῖνος δυσπιστεῖ. Ἡ δυσπιστία του τιμωρεῖται. Καὶ μέχρις ὅτου ἐκπληρωθοῦν τὰ λόγια τοῦ Ἀγγέλου τοῦ δένεται ἡ γλώσσα καὶ τοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ μιλήσει. Ἡ λύση ἔρχεται μόνον ὅταν ἡ Ἐλισάβετ γεννᾶ ἕνα ὑγιέστατο ἀγοράκι καὶ ὁ Ζαχαρίας ζητώντας ἕναν πίνακα ἀναγράφει τὸ ὄνομα «Ἰωάννης» καὶ ἀνοίγει τὸ στόμα του καὶ μιλᾶ καὶ προφητεύει γιὰ τὸ παιδί του.

Γιὰ τὰ παιδικὰ χρόνια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη γνωρίζουμε μόνο αὐτό, τὸ ὁποῖο μᾶς λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὅτι δηλαδή «ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι, καὶ ζοῦσε στὶς ἐρημιὲς ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ ἐμφανίστηκε στὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ». Τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ Προδρόμου ἦταν μία ζωὴ ἀσυνήθιστη. Πῶς καὶ πότε βρέθηκε τὸ παιδὶ στὴν ἔρημο δὲν τὸ γνωρίζουμε ἀκριβῶς. Κατὰ τὴν παράδοση, ὁ βασιλιὰς Ἡρώδης μετὰ τὴν σφαγὴ τῶν νηπίων στὴ Βηθλεὲμ ἤθελε νὰ σκοτώσει καὶ τὸν Ἰωάννη, δὲν μπόρεσε ὅμως νὰ τὸν βρεῖ. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὸν ἐξόργισε πολὺ καὶ γι’ αὐτὸ διέταξε νὰ σκοτώσουν τὸν πατέρα του, τὸν Ζαχαρία. Ἡ μητέρα του, ἀφοῦ ἔμαθε ὅτι οἱ στρατιῶτες ψάχνουν τὸ παιδί, τὸ πῆρε καὶ πῆγε μαζί του σὲ μία ἔρημη ὀρεινὴ περιοχή. Ἀφοῦ ἔζησαν λίγο καιρὸ ἐκεῖ ἡ μητέρα του πέθανε καὶ ὁ μικρὸς Ἰωάννης ἔμεινε μόνος του στὴν ἔρημο μέχρι τὴν ἡλικία τῶν τριάντα ἐτῶν.

Δὲν γνωρίζουμε πῶς τὸν ἔτρεφε ὁ Θεός, πῶς τὸν προστάτευε ἀπὸ τὰ ἄγρια ζῶα, οὔτε μᾶς εἶναι γνωστὸ πῶς ἔμαθε ὁ Πρόδρομος νὰ τρώει ἀκρίδες καὶ ἄγριο μέλι. Ὅμως πιστεύουμε ἀκράδαντα πώς γιὰ τὸν Θεὸ ὅλα εἶναι δυνατά. Ἤδη, λοιπόν, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἡ ζωὴ τοῦ μείζονος «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» ἦταν μία ζωὴ πρωτοφανὴς καὶ ἀνήκουστη.

Ὁ ἅγιος ἔνδοξος Προφήτης Ἰωάννης καὶ Βαπτιστὴς εἶναι τὸ τέλος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπὸ τοὺς Προφῆτες ποὺ προεῖπαν γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία Χριστοῦ. Ὑπῆρξε ὁ ἁγιότερος ἄνθρωπος ποὺ γεννήθηκε καὶ ἡ ὅλη του ζωὴ ὑπῆρξε ἀσκητικὴ καὶ ἰσάγγελος. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὑπῆρξε ἡ ἐκπλήρωση τῶν προφητικῶν λόγων ποὺ μιλοῦσαν γιὰ τὴν φωνὴ τῆς ἐρήμου ποὺ καλεῖ ὅλους νὰ εὐθυγραμμίσουν τὴν ζωή τους μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ βαδίζουν σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς Του. Εἶναι αὐτὸς ποὺ κάλεσε τοὺς Ἰσραηλίτες τότε σὲ μετάνοια. Εἶναι ὁ ἴδιος ποὺ φωνάζει καὶ σὲ ἐμᾶς σήμερα: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

Ἂς τὸν ἀκούσουμε, ἀδελφοί μου, καὶ μὲ σθεναρὴ ἀπόφαση ἂς ἐγκαταλείψουμε τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας. Ἂς ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμα ποὺ ἀπευθύνει καὶ γιὰ μᾶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ ἂς τρέξουμε πρὸς τὸν Θεό, βέβαιοι ὅτι Αὐτὸς ἐλεεῖ κάθε ἁμαρτωλὸ ποὺ προσφεύγει στὴν εὐσπλαγχνία Του. Ἀμήν.

π. Α.Κ.Γ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

www.imsk.gr

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ

 Μία από τις πιο δύσκολες καταστάσεις στην καθημερινότητα του ζευγαριού είναι η ανάγκη να προχωρήσουν τα μέλη του σε συμβιβασμό, όταν διαφωνούν. Συμβιβασμός σημαίνει την συνειδητοποίηση ότι δεν έχει δίκιο μόνο η μία πλευρά, αλλά και η άλλη. Ότι πρέπει να υπάρξει μία ισορροπία, στην οποία και οι δύο θα αισθανθούν ότι παραιτήθηκαν από την εντέλεια του δικαίου τους, προκειμένου να γίνει ένα καινούργιο ξεκίνημα, δηλαδή να διασωθεί η αγάπη. Παράλληλα χρειάζεται η ωριμότητα και η νηφαλιότητα, διά των οποίων θα γίνει κατανοητό τι είναι σημαντικό και τι όχι, σε τι μπορεί να υπάρξει υποχώρηση και σε τι υπάρχει υπονόμευση της αξιοπρέπειας και της όντως αλήθειας. Αλλιώς, στο όνομα της αγάπης θα πρέπει να ισοπεδωθούν τα πρόσωπα, κάτι όμως που δεν θα φέρει μετάνοια, αλλά θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για νέες απαιτήσεις, δηλαδή για οριστική διάλυση της σχέσης.

Ο συμβιβασμός προϋποθέτει ξεκάθαρες θέσεις. Όρια. Κόκκινες γραμμές. Αν θέλει το ζευγάρι να συνυπάρξει αληθινά, χρειάζεται και οι δύο να έχουν ορίσει μέσα τους τι αξίζει όντως να παλέψουν γι’  αυτό και τι δεν είναι τόσο σπουδαίο, τι μπορεί να παραχωρηθεί στον άλλο, όχι διότι θα ικανοποιήσει τον εγωισμό του, αλλά γιατί η αγάπη χρειάζεται να λαμβάνει υπόψιν τον άλλο. Όταν το ουσιώδες έχει διακριθεί από το λιγότερο σημαντικό, τότε αυτό πρέπει να καταδειχθεί. Να γίνει κατανοητό από την άλλη πλευρά. Να σταθμισθεί το «γιατί»  του. Και η απόφαση της αποδοχής του να είναι ολόψυχη, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Αν θέλω να συνυπάρξω μαζί σου, σε αποδέχομαι στα όρια που χαράσσεις και αντέχεις. Δεν μπορώ να σου διορθώσω τα όριά σου. Δεν μπορώ να ζητώ να υποχωρήσεις σ’  αυτά. Αν δεν γίνεται, τότε καλύτερα να τελειώνει μία σχέση η οποία δεν μπορεί να προχωρήσει.

                Ο συμβιβασμός προϋποθέτει παραίτηση από την απαίτηση στα μη ουσιώδη να γίνεται το θέλημά μας. Στα δευτερεύοντα η αγάπη προϋποθέτει ανοχή. Ο απόστολος Παύλος, στο ερώτημα αν πρέπει ένας χριστιανός/χριστιανή να παίρνει διαζύγιο από μία μη χριστιανή/ έναν μη χριστιανό, δίνει ξεκάθαρη απάντηση:  αν ο άλλος σέβεται την πίστη, τότε ας μη χωρίζουν. Αν όχι, τότε ας χωρίζουν. Το μείζον, η κόκκινη γραμμή είναι η πίστη. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.

                Στους καιρούς μας τα ζευγάρια συνήθως περνούν κρίση ή χωρίζουν για επουσιώδη. Ίσως γιατί εξ αρχής δεν χάραξαν τις κόκκινες γραμμές τους, όταν γνωρίστηκαν, όταν αποφάσισαν να συνυπάρξουν, όταν δεν θέλησαν να ξεκαθαρίσουν γιατί προχωρούν στον γάμο, στην οικογένεια, τι είναι αυτό που τους ενώνει, σε τι πρέπει να κάνουν πίσω, τι δεν αλλάζει στον άλλο.  Έτσι προσποιούνται ότι συμβιβάστηκαν στα μεγάλα και ανοίγουν μέτωπα στα μικρά, τα καθημερινά. Μαλώνουν αφήνοντας δηλητήριο στην ατμόσφαιρα της σχέσης και τελικά οδηγούνται στην ρήξη για ασήμαντες αφορμές.

                Θέλει αγάπη ο συμβιβασμός. Θέλει σεβασμό. Θέλει επίγνωση του τι είναι ο άλλος και τι εμείς. Αλλιώς δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα φαίνεται ότι λύνει, διότι μεταθέτει χρονικά την ρήξη. Η συνύπαρξη στο ζευγάρι βεβαίως είναι θέμα επιλογής. Η ανάγκη δύσκολα γεννά αγάπη.

 Ένας καλός πνευματικός μπορεί να βοηθήσει στην διάκριση των ουσιωδών. Δεν μπορεί όμως να επιβάλλει συμβιβασμούς όταν «η αγάπη δεν είναι κραταιά ως θάνατος». Μείζων η αλήθεια.  

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 20 Ιουνίου 2018a

Γέροντας Ευθύμιος ο Αγιορείτης - "Η Ελλάδα και θα σωθεί και σύντομα θα..."

Mια μορφή της Ορθοδοξίας που εκπέμπει αγιότητα Ένας σύγχρονος ασκητής, που ζει ταπεινά και λιτά μέσα στο δάσος της Καψάλας στο Άγιον Όρος. Εκεί όπου βλέπει μόνο ο Θεός!

Συναντάμε τον θεόπνευστο γέροντα Ευθύμιο, τον διάδοχο του πατέρα Παϊσίου, όπως συνηθίζεται να τον αποκαλούν εκατοντάδες προσκυνητές που τον επισκέπτονται καθημερινά. Βεβαίως, εκείνος σε καμία περίπτωση δεν δέχεται αυτόν τον ρόλο. «Είμαι αμαρτωλός και ανάξιος», λέει συνεχώς στον κόσμο που καταφθάνει μέσα από ένα αυτοσχέδιο μονοπάτι στο απόκρημνο κελί του. Εκεί όπου ζει με τρεις ακόμα νεότερους μοναχούς που τον διακονούν.

Γαλήνια μορφή, πράος και χαρισματoύχος. Η απόλυτη ηρεμία των κινήσεων και της φωνής του με άφησε συγκλονισμένο. Αυτός είναι ο γέροντας Ευθύμιος ο Αγιορείτης. Ζει σε ένα λιτό κελί κάτω από τις Καρυές, την Καψάλα, με πέντε ακόμα μοναχούς. Η φήμη του, αν και μόλις πενήντα χρόνων, έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο

. Καθημερινά, δέχεται δεκάδες προσκυνητές από κάθε γωνιά του πλανήτη, για να πάρουν την ευχή του και να βρουν λύση στα προβλήματά τους. Να ακούσουν τον λόγο του, να ξαποστάσουν από το λιοπύρι της ζωής και τις τόσες τρικυμίες της. Αναζητώντας ένα ήσυχο λιμάνι Κάποιοι από αυτούς ήμασταν κι εμείς, που πριν από είκοσι περίπου μέρες είδαμε τον ξακουστό γέροντα στο ταπεινό κελί του. Στην παρέα ήταν και δύο πρώην βουλευτές, που είχαν, σημειωτέον, ψηφίσει τα Μνημόνια… «Νίκο, σου είπα να μην το κάνεις αυτό», είπε στον έναν από αυτούς, που είχε ξαναπάει και είχε ξαναδεί τον γέροντα.

«Να ξέρετε κάτι, παιδιά μου: η οικονομική αυτή κρίση θα κάνει καλό στην Ελλάδα. Θα το δείτε σε λίγο καιρό, μία μπόρα είναι και θα περάσει. Είναι μία ευκαιρία να ενισχύσουμε την πίστη στον τριαδικό Θεό μας», εξήγησε ο ταπεινός γέροντας.

«Γέροντα, εδώ που φθάσαμε, η Ελλάδα είναι εύκολο να σωθεί;», τον ρώτησα. «Η Ελλάδα και θα σωθεί και σύντομα θα σταθεί στα πόδια της», μου είπε και συμπλήρωσε: «Να προσέχετε εσείς οι δημοσιογράφοι τι γράφετε».

Χωρίς να γνωρίζει την ιδιότητά μου, ούτε καν το όνομά μου, αναφέρθηκε στο γράψιμο… Τον ρώτησα: «Έγραψα κάτι που δεν έπρεπε;» και χαμογελαστά απάντησε: «Είπα γενικότερα να προσέχεις, διότι οι παγίδες στη δημοσιογραφία είναι πολλές…». Η συζήτηση συνεχίστηκε με πνευματικά θέματα, αλλά και με ό,τι αφορά την Ελλάδα. Έδειχνε να πονάει ιδιαίτερα αυτόν τον τόπο, όπως άλλωστε και ο πνευματικός του καθοδηγητής, πατέρας Παΐσιος. Του ζήτησα να μου δώσει ευλογία για να τον φωτογραφήσω, αλλά αρνήθηκε, λέγοντας: «Όχι, παιδί μου…».

«Να ζείτε απλά, χωρίς ανέσεις και επιθυμίες για πολλά στη ζωή σας, να εκκλησιάζεστε τακτικά και να εξομολογείστε, να προσεύχεστε με πίστη και ταπείνωση, με αγάπη για τους συνανθρώπους μας και τον Χριστό μας και τότε ο Παντοδύναμος θα σας χτυπήσει την πόρτα», κατέληξε ο θεόπνευστος γέροντας.

Του Γιώργου Θεοχάρη Tromaktiko

ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΠΙ ΤΗ ΛΗΞΕΙ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΠΗΛΑΙΩΤΙΣΣΑΣ

Με την ευλογία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου Β΄, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 17 Ιουνίου η Εορταστική Εκδήλωση επί τη λήξει των μαθημάτων της Μαθητικής Συνάντησης του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου-Χρυσοσπηλαιωτίσσης, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας.

Οι πιστοί που προσήλθαν ακόμα και από επαρχίες αψηφώντας τις χιλιομετρικές αποστάσεις ,αποζημιώθηκαν από το πλούσιο σε μηνύματα, ιδανικά και αξίες περιεχόμενο της ξεχωριστής εορταστικής εκδήλωσης που δημιούργησε αναμφισβήτητα σε όλους ψυχική ανάταση,καθώς προβλήθηκαν μεγάλες ηθικές αξίες και ιδανικά που θεμελιώνουν την ζωή των παιδιών και γενικότερα όλης της κοινωνίας.

Τα ποιήματα, τα τραγούδια, τα διδακτικά θεατρικά δρώμενα ,τα βίντεο αλλά και τα κωμικά σκετς κατενθουσίασαν το κοινό που ξέσπασε σε ασταμάτητα και ηχηρά χειροκροτήματα επιβραβεύοντας την δύσκολη εργασία της κατήχησης ιδιαίτερα στη σημερινή κοινωνία!

Ο Ναός έμοιαζε με μια «νεανική πνευματική κυψέλη» γεμάτη ζωντάνια που μετέδιδε τη χαρά, τον αυθορμητισμό και την αισιοδοξία σε όλους.

Ιδιαίτερα συγκινητικές ήταν οι σκέψεις μιας μαθήτριας που περιεκτικά απέδωσε την προσφορά του κατηχητικού αλλά και το «αυτοσχέδιο» ποίημα που έγραψε ένας μαθητής που ήρθε φέτος για πρώτη φορά στη Μαθητική Συνάντηση, εκφράζοντας τα ξεχωριστά συναισθήματα,τις εντυπώσεις καθώς και τις ευκαιρίες που του δόθηκαν όλο αυτό τον καιρό!

Με την Φήμη του Αρχιεπισκόπου και την διανομή δώρων και γλυκισμάτων έκλεισε η Εορταστική Εκδήλωση αφήνοντας σε όλους υψηλά πνευματικά ιδεώδη!

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 17 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018

 imsk.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ  Γ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. στ΄, 22-33)

Ἡ εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλίας τοῦ Χριστοῦ καί ἔχει ὡς κεντρικό θέμα τήν ἀγωνιώδη μέριμνα τῶν ἀνθρώπων γιά τή ζωή, ἔναντι τῆς ὁποίας ὑπογραμμίζει τήν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Εὔλογα ὅμως ἀκούγοντας αὐτά, θά διερωτηθεῖ κανείς: Μήπως ἔτσι καταδικάζεται ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά φροντίσει γιά τόν ἑαυτό του καί τήν οἰκογένειά του; Θά ἦταν παρανόηση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ νά ὑποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο. Ἡ φροντίδα γιά τή ζωή δέν ἀπορρέει μόνο ἀπό τή στοιχειώδη λογική, ἀλλ’ ἀποτελεῖ καί προσταγή τοῦ Θεοῦ.

Σήμερα βέβαια ὁ ἄνθρωπος ἔχει μεταβάλλει αὐτή τή φροντίδα ἀπό μέσο διατήρησης τῆς ζωῆς σέ σκοπό καί περιεχόμενο τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός λέει: «οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καί μαμωνᾷ» (Μτθ. 6,24). Ὁ Θεός κι ὁ μαμωνάς δέν εἶναι δυό ἰσότιμα καί ἰσοδύναμα μέρη. Διαφέρουν ριζικά καί οὐσιαστικά. Ὁ Θεός εἶναι πρόσωπο, Πατέρας, πού δίνει ἀγάπη καί ζωή, πού κάνει σύντροφο καί συνομιλητή του τόν ἄνθρωπο. Ὁ μαμωνάς εἶναι πράγμα ἄψυχο, χωρίς ζωή καί ἀγάπη, χωρίς ἴχνος ἀνθρωπιᾶς, πού κάνει τόν ἄνθρωπο ὅμοιό του, δηλαδή ἄψυχο πράγμα. Τό δίλημμα λοιπόν δέν εἶναι νά διαλέξει κανείς ἕνα κύριο, ἀλλά νά διαμορφώσει τήν προσωπικότητά του ἤ νά τήν ἀρνηθεῖ, νά προτιμήσει τό εἶναι ἤ τό ἔχειν, τή ζωή ἤ τό θάνατο. Δέν πρόκειται γιά μιά ἠθική ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά γιά τή διαμόρφωσή του σέ ἄνθρωπο ἤ ὄχι. Ὅλα ὅσα ἀκολουθοῦν εἶναι ἁπλά συνέπειες, ἐκδηλώσεις πού δείχνουν τί προτίμησε ὁ ἄνθρωπος.

Αὐτές τίς συνέπειες μᾶς δείχνει στή συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ Χριστός μ’ ἕνα παράδειγμα ἀπό τήν καθημερινή μας ζωή. Ὅλος ὁ κόπος κι ἡ φροντίδα μας εἶναι ν’ ἀποκτήσουμε, νά ἔχουμε, νά κατέχουμε. Νά κατέχουμε τρόφιμα καί ποτά, νά κατέχουμε ροῦχα καί σπίτια, νά κατέχουμε χῶρες καί ἀνθρώπους. Γιατί αὐτά διασφαλίζουν τό μέλλον μας. Ἀκόμα κι οἱ διαπροσωπικές μας σχέσεις αὐτή τήν τάση κατοχῆς ἐκφράζουν: ἡ ἀγάπη τῶν ἄλλων στηρίζει τό ἐγώ μας ψυχολογικά, ὁ θαυμασμός τους μᾶς δίνει σιγουριά, ἡ ὑποταγή τους ἄνευ ὅρων εἶναι τό καλύτερο πού περιμένουμε.

Λέμε πιό συχνά πόσο μᾶς ἀγαποῦν παρά πόσο ἀγαποῦμε. Λίγο πολύ βλέπουμε λογιστικά τίς σχέσεις μας μέ τούς συνανθρώπους. Τό ἴδιο κάνουμε μερικές φορές καί μέ τό Θεό, ὅταν φυσικά τόν θυμόμαστε: ζητοῦμε νά προσθέσει στήν κατοχή μας. Γιατί τό σύνολο τῆς ζωῆς μας ἔχει μεταβληθεῖ σέ κατοχή πραγμάτων, πού τά παίρνουμε ἀπό αὐτόν πού τά ἔχει.

Εἶναι ὁλοφάνερο, ἀγαπητοί μου, πώς ἔχουμε χάσει τήν ἀνθρώπινη ὑπόστασή μας. Ἀφοῦ καί τό Θεό τόν μεταβάλαμε σέ ἀποθηκάριο τῶν ἀναγκῶν μας! Ζητήσαμε τή ζωή στό χῶρο τοῦ ἔχειν, μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε τήν ἀνθρώπινη ὑπόστασή μας.

Δέν εἶναι ὅμως μόνο τραγική αὐτή μας ἡ πορεία. Εἶναι καί παράλογη, ὅπως φαίνεται μέ τά ἁπλά παραδείγματα πού δίνει ὁ Χριστός. Παράλογη, γιατί ξεχνᾶ τήν πηγή τῆς ζωῆς, ὅπως ἐμφανίζεται στόν κόσμο. Τά ἀγριολούλουδα καί τά πουλιά δέν κατέχουν τίποτε. Ὑπάρχουν γιατί τά φροντίζει ὁ Θεός, ὁ Θεός πού εἶναι «αὐτοζωή». Δέν ἔχει ἁπλά ὁ Θεός ζωή, ἀλλά εἶναι ζωή. Γι’ αὐτό δίνει ζωή στόν κόσμο, χωρίς νά φοβᾶται μήν τή στερηθεῖ ὁ ἴδιος. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος, χωρίς νά φοβηθεῖ τό θάνατο. Γιατί ὁ θάνατος μπορεῖ ν’ ἁρπάξει κάτι πού ὁ ἄλλος ἔχει, ἀλλά δέ μπορεῖ νά μεταβάλει τό Εἶναι. Γι’ αὐτό φοβᾶται ἄλλωστε ὁ ἄνθρωπος τό θάνατο: διότι θά τοῦ στερήσει ὅσα ἔχει, πού στό σύνολό τους ταυτίζονται μέ τή ζωή. Αὐτή ὅμως εἶναι λανθασμένη τοποθέτηση. Γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄνθρωπος, εἶναι ζωή, ἐνῶ ὁ θάνατος ἔχει ἐξουσία μόνο στά πράγματα.

Συνεπῶς, ἀδελφοί, ἡ μετάβαση στό χῶρο τοῦ εἶναι, τῆς ζωῆς δηλαδή, πρέπει ν’ ἀποτελεῖ τό μοναδικό μέλημα τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί μόνο ἔτσι θά λυτρωθεῖ ἀπό τή φθορά καί τό θάνατο. Ἀλλιῶς θ’ ἀγωνίζεται γιά νά ταφεῖ κάτω ἀπό περισσότερα δεσμά, ὑλικά καί πνευματικά, ἀτομικά καί συλλογικά.

Ἡ λύση εἶναι μονάχα μία: ἡ ἔνταξη στό χῶρο τῆς ζωῆς, στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στό νέο κόσμο πού ἐγκαινίασε ὁ Χριστός. Κι ἐδῶ πρέπει νά θυμηθοῦμε πώς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μιά προσφορά νέων πραγμάτων ἀπό τό Θεό στόν ἄνθρωπο. Δέ δίνει ὁ Θεός νέα προγράμματα γιά τή λύση τῶν προβλημάτων τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε προσθέτει κάτι σέ ὅσα τοῦ ἔχει δώσει. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέ σημαίνει ὑλική ἀφθονία, ὅπως περίμεναν οἱ Ἰσραηλίτες, οὔτε λύση τῶν προβλημάτων μας μέ τήν τεχνολογική πρόοδο ἤ τή ριζική κοινωνική ἀλλαγή, ὅπως θά θέλαμε ἐμεῖς. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐμφάνιση ἑνός νέου προσώπου, ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ τοῦ ἴδιου, ὥστε ὁ ἄθρωπος νά γίνει θεός. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα ξεκίνημα, μιά ἀνατοποθέτηση τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου ἀπό τόν πλανεμένο δρόμο τοῦ ἔχειν, τῆς κατοχῆς, στό σωτήριο δρόμο τοῦ Εἶναι, τῆς ζωῆς.

Μέ αὐτή τήν ἔννοια ὁ Χριστός λέει στούς μαθητές του νά ζητοῦν πρῶτα πρῶτα καί νά ἐπιδιώκουν τήν ἔνταξή τους στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Οὐσιαστικά ζητεῖ νά τόν ἀκολουθήσουν στήν πορεία του, νά γίνουν ὅμοιοι μέ αὐτόν, νά βροῦν τή ζωή καί τήν αἰωνιότητα κοντά του. Αὐτή ἡ «συμμόρφωση» μέ τό Χριστό, ἡ ἀποδοχή τοῦ Εἶναι ἀπό τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ θέωση, ἡ κληρονομιά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως