Το 964μ.χ ιδρύεται απο τον Αθανάσιο τον Αθωνίτη η Μονή Μεγίστης Λαύρας στον Άθωνα.
Οι πρώτοι ασκητές έφτασαν στον Άθω στις αρχές του 8ου αιώνα. Με ένα χρυσόβουλο μάλιστα του Βασιλείου Α΄ορίστηκε για πρώτη φορά ως τόπος ησυχασμού η χερσόνησος το 885μ.χ. Θεμελιωτής του κοινοβιακού μοναχικού βίου θεωρείται ο Τραπεζούντιος άγιος Αθανάσιος, ο οποίος με τη συμπαράσταση του φίλου του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά(963-969) ίδρυσε την πρώτη μονή στο χώρο, τη Μεγίστη Λαύρα. Λίγα χρόνια αργότερα 971μ.χ., με πρωτοβουλία του αυτοκράτορα Ιωάννη Τσιμισκή, ο ηγούμενος της Μονής του Στουδίου στην Κωνσταντινούπολη, Ευθύμιος, θα συντάξει το πρώτον Τυπικόν της Αθωνικής πολιτείας, τον γνωστό Τράγον. (Υποστηρήχτηκε ότι η κρατική παρέμβαση στη δημιουργία μιας μοναστικής πολιτείας υπαγορεύτηκε κυρίως απο την ανάγκη πνευματικής επιστράτευσης της αυτοκρατορίας στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων με σκοπό την ενδυνάμωση της ορθοδοξίας).
Οι μονές του Αγίου Όρους με τη σειρά ιεραρχίας είναι οι εξής:
1. Μονή Μεγίστης Λαύρας. Η παλαιότερη μονή του Όρους. Ιδρυτής της ήταν ο άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης.
2. Μονή Βατοπεδίου. Ιδρύθηκε λιγο μετά το 972μ.χ απο τους Αδριανουπολίτες Αθανάσιο, Νικόλαο και Αντώνιο.
3.Μονή Ιβήρων. Ιδρύθηκε στο τέλος του 10υ αιώνα απο τον Ιωάννη Τορνίκιο και τους Ίβηρες (Γεωργιανούς) Γεώργιο και Ευθύμιο.
4. Μονή Χελανδαρίου. Σερβική μονή που ιδρύθηκε με επικυρωτικό χρυσόβουλο του Αξελίου Γ΄ Κομνηνού (1198). Κτήτορας ήταν ο άγιος Σάββας Ράστκο, γιός του κράλη της Σερβίας Στεφάνου Νεμάνιο. Είναι μια πλούσια μονή, της οποίας το καθολικό έχει σπουδαίες τοιχογραφίες. Το 2004 ένα μεγάλο τμήμα της καταστρα΄φηκε απο πυρκαγιά.
5. Μονή Διονυσίου. Ιδρύθηκε απο τον άγιο Διονύσιο απο την Κορησό της Καστοριάς(1370-1374).Χρηματοδότης υπήρξε ο Αλέξιος Γ΄ο Μέγας Κομνηνός.
6. Μονή Κουτλουμουσίου. Ιδρύθηκε στο πρώτο μισό του 12ου αιώνα πιθανόν απο κάποιο μοναχό απο την Αιθιοπία (κουτλουμάς=άγιος απο την Αιθιοπία)
7. Μονή Παντοκράτορος. Ιδρύθηκε απο τους αδερφούς Ιωάννη και Αλέξιο Στρατηγόπουλο ανάμεσα στο 1260 και το 1270. Ο Αλέξιος υπήρξε ο στρατηγός του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου, ο οποίος ανακατέλαβε την Κωνσταντινούπολη απο τους Λατίνους.
8. Μονή Ξηροποτάμου. Ιδρύθηκε απο τον όσιο Παύλο τον Ξηροποταμινό, αντίπαλο του αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη λίγο μετά την εγκατάστση μοναχών στη Μεγίστη Λαύρα.
9. Μονή Ζωγράφου. Ιδρυτές της ήταν οι αδερφοί Ιωάννης , Μωυσής και Ααρών απο την αχρίδα την εποχή του Λέοντος ΣΤ΄του Σοφού (880-912).
10. Μονή Δοχειαρίου. Ιδρύθηκε απο τον άγιο Ευθύμιο, μαθητή του αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη(10ος αιώνας)
11.Μονή Καρακάλου. Ιδρύθηκε απο κάποιον μοναχό Καρακάλα στις αρχές του 11ου αιώνα.
12. Μονή Φιλοθέου. Ιδρύθηκε απο το όσιο Φιλόθεο σύγχονρο του αγίου Αθανασίου τουΑθωνίτη(10ος Αιώνας. Στο μοναστήρι αυτό ασκήτευσε ο άγιο Κοζμάς ο Αιτωλός.
13. Μονή Σίμωνος Πέτρα. Ιδρύθηκε στα μέσα του 14ου αιώνα απο τον όσιο Σίμωνα, ασκητή στο Άγιο Όρος.
14. Μονή Αγίου Παύλου. Ιδρύθηκε και αυτή απο τον Παύλο τον Ξηροποταμηνό το 10ο αιώνα.
15 Μονή Σταυρονικήτα. Ιδρύθηκε το 10 αιώνα και πήρε την και πήρε την ονομασία της απο τους μοναχούς Σταύρο και Νικήτα που μόναζαν προηγουμένως στο χώρο. Στη μονή εργάστηκε ο Κρητικός ζωγράφος Θεοφάνης (1546μ.χ)
16. Μονή Ξενοφώντος. Ιδρύθηκε απο τον όσιο Ξενοφώντα το 10ο αιώνα .
17. Μονή Γρηγορίου. Ιδρύθηκε το 14ο αιώνα απο τον άγιο Γρηγόριο το Νεότερο ή κατ' άλλους απο τον άγιο Γρηγόριο τον Σιναϊτη.
18. Μονή Εσφιγμένου. Ιδρύθηκε πρίν το 1016μ.χ
19.Μονή Αγίου Παντελεήμονος. Στη σημερινή του θέση βρίσκεται απο το 1765μ.χ. Κατοικείται κυρίως απο Ρώσους μοναχούς.
20.Μονή Κασταμονίτου. Ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα απο κάποιον μοναχό απο την Κασταμονή της Μ. Ασίας. Την ενίσχυσε οικονκά και η κυρά -Βασιλική, σύζυγος του Αλή πασά των Ιωαννίνων.
Δοιηκητική πρωτεύουσα του Αγίου Όρους είναι οι Καρυές. Στον Πρωτάτο ναό του 10ου αιώνα, που είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου, υπάρχουν τοιχογραφίες του Μανουήλ Πανσέληνου(αρχές 14ου αιώνα).
Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010
Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010
Παιδεία ή εκπαίδευση;
Αντιγραφή απο: http://anthiteacherwoman.blogspot.com/
Στους Νόμους του Πλάτωνα αναφέρεται πως σκοπός της παιδείας είναι η διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου προς την αρετή από την παιδική ηλικία, ώστε να γίνει τέλειος πολίτης και μέσα στα πλαίσια της δικαιοσύνης να ξέρει να άρχει και να άρχεται.
Διαβάζοντας τα φιλοσοφικά αυτά λόγια, πολλές φορές σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι από εμάς σκοντάφτουμε πάνω στη σύγχυση δυο λέξεων: παιδεία και εκπαίδευση. Συχνά θα έχετε ακούσει περίφημες φράσεις μεγαλυτέρων σε μικρότερους:
Κι ενώ πολλοί κρίνουν το αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα, εννοούν την ελλιπή παροχή παιδείας στα σύγχρονα Ελληνόπουλα. Άραγε, χρησιμοποιούμε σωστά τους όρους παιδεία και εκπαίδευση;
- "Μα τι μαθαίνετε στο σχολείο, παιδιά;"
- "Τα σημερινά παιδιά δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα".
- "Η παιδεία έχει τα χάλια της".
- "Κάποτε μαθαίναμε. Τώρα τα παιδιά βγαίνουν αμόρφωτα", κ.α.
Εκπαίδευση σημαίνει συστηματική και οργανωμένη διαδικασία αγωγής και μάθησης μέσα από θεσμοθετημένες βαθμίδες: Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια.
Παιδεία όμως σημαίνει μόρφωση και ταυτόχρονα διάπλαση χαρακτήρα. Μπορεί η λέξη να παράγεται από το ρήμα παιδεύω (δηλαδή διδάσκω, εκπαιδεύω). Αλλά η παίδευσις της ελληνικής αρχαιότητας σήμαινε άσκηση σώματος και ψυχής, η οποία απέβλεπε στην πνευματική καλλιέργεια, την ανάταση του πνεύματος και τη διαμόρφωση ικανού χαρακτήρα.
Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς είναι δυνατόν να μιλούμε για παιδεία στο εκπαιδευτικό σύστημα, όταν μια συγκυρία προϋποθέσεων συντείνουν στη διαφοροποίηση της έννοιας:
α) Ο παράγοντας χρόνος (40 ή 45 λεπτά) δεν είναι επαρκής για παίδευση.
β) Τα σημερινά παιδιά είναι τόσο αδιάφορα με τη ζωή τους, ώστε η μάθηση στο σχολείο να έχει μεταβληθεί σε καταναγκαστικά έργα.Σε ποιους να κάνουν μάθημα οι καθηγητές, όταν οι δέκτες (μαθητές) δεν θέλουν να ακούσουν;
γ) Η εισχώρηση της τεχνολογίας είτε απομάκρυνε τα παιδιά από τα βιβλία ή κι ακόμα δημιούργησε μια πάλη-διαπάλη ανάμεσα στους "ψηφιακούς" και τους "παραδοσιακά κείμενους" καθηγητές. (Ομολογώ ότι προσωπικά είμαι στο μέσον!)
δ) Η παρεχόμενη γνώση των βιβλίων είναι απαιτητική και συνάμα ογκώδης. Φυσικό κι επόμενο είναι να απομακρύνει τη γεμάτη σφρίγος κι ενθουσιασμό νεότητα!
Και είναι γεγονός ότι όλοι μας είμαστε φορείς συνυπευθυνότητας της έλλειψης παιδείας στη χώρα μας. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να χωλαίνει, όμως ο παράγοντας παιδεία είναι καθαρά ατομικός.
Επί παραδείγματι, όταν η νέα γενιά διδάσκεται από την οικογένεια και την κοινωνία (κάποιες φορές κι από το σχολείο) να γλεντάει με τις καταλήψεις, να αδιαφορεί για την πυρά δημόσιου χρήματος ή να σκέφτεται ότι εφόσον δεν κάνει μάθημα, θα την "αράξει" σε μπιλιαρδάδικα, ίντερνετ καφέ και καφετέριες, πού να αναζητήσουμε την παιδεία; Στην ελλιπή γνώση των σχολείων; Λάθος.
Τα σημερινά σχολεία δεν διδάσκουν παιδεία. Διδάσκουν εκπαίδευση. Ο όρος παιδεία με σημασία μορφωτική ή αυτομορφωτική (σύμφωνα με το πρόσφατο θέμα του Υπουργείου Παιδείας στις Πανελλαδικές) είναι ευρύτερος και σαφώς χρειάζεται αυστηρά την οικογενειακή αγωγή, αλλά και την ηθελημένη συμμετοχή του παιδευομένου, με χρονοδιάγραμμα μιας ζωής, ώστε να ανοίξουν οι ορίζοντες πνεύματος και ψυχής.
Η εκπαίδευση πάλι που παρέχουν οι βαθμίδες σχολείου ή σχολών δίνουν τις κατευθυντήριες δομές, ώστε ο κάθε νέος ή η κάθε νέα να γνωρίζουν, προκειμένου να αποφασίσουν προς τη δημιουργία του δικού τους πνευματικού δρόμου.
Συνεπώς, δεν μπορούμε να μιλούμε για παιδεία στο σχολείο, μια κι ο όρος είναι προφανώς πολύπλοκος στην έννοιά του και προϋποθέτει πολλές συνιστώσες.
Στο σχολείο η λέξη εκπαίδευση σημαίνει κυρίως σύστημα αγωγής και αναγκαίων γνώσεων, ώστε να καθίσταται δυνατή η εξέλιξη του ατόμου σε υπεύθυνο και συνειδητό πολίτη. Τώρα, εύλογα θα αναρωτιέστε: με το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα τα Ελληνόπουλα διδάσκονται τα απαραίτητα, όταν μέσα από τη διδακτέα ύλη προβλέπεται η διδασκαλία σωρείας γνώσεων και συστηματικής αξιολόγησης με μεγάλο βαθμό δυσκολίας; Σαφώς και όχι. Ίσως όλα αυτά που διαβάζετε να είναι προϊόντα σκέψης μιας ιδεατής εκπαιδευτικά κοινωνίας. Αντίθετα, η σύγχρονη εκπαίδευση οδηγεί το μαθητή σε αδιέξοδα.
Μπορεί ο Σερ Φράνσις Μπέικον να διακήρυττε ότι η γνώση είναι δύναμη, αλλά όπως έλεγε ο αείμνηστος Πρόεδρος Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τσάτσος: "Δεν υπάρχει Δημοκρατία, όπου δεν υπάρχει Παιδεία. Μόνο άτομα με πραγματική Παιδεία μπορούν να συγκροτήσουν μια Δημοκρατία και ακριβώς αυτή η Παιδεία λείπει πέρα από το ανεκτό όριο στις περισσότερες από τις σύγχρονες Δημοκρατίες".
Είναι γεγονός πως η ελληνική παιδεία συνεχώς εξελίσσεται, όταν το ίδιο το άτομο επιλέγει αυτοβούλως να διευρύνει τους ορίζοντές του. Αναμφισβήτητα, ο όρος παιδεία δεν είναι κοινωνική ευθύνη μιας πολιτείας (όπως η εκπαίδευση), αλλά σύνολο γνώσεων, εμπειριών και κλίσεων, που σε μια εξιδανικευμένη κοινωνία σμιλεύει την ψυχή του ανθρώπου, όπως ένας γλύπτης το άψυχο κομμάτι μαρμάρου. Αντίθετα, ο δάσκαλος ή ο καθηγητής απλώς εφαρμόζει στον μαθητή του εμπράκτως τα λόγια του Ανατόλ Φρανς:"Ξύπνησέ του την
Μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να διεκδικήσουμε μια θέση στη ζωή μέσα από τη δυνατότητα της μόρφωσης. Κι ίσως έχουμε μια αφηρημένη ιδέα περί παιδείας μέσα στο μυαλό μας. Κι όμως η παιδεία δεν είναι αποθήκη γνώσεων. Η διεύρυνση πνεύματος είναι εκείνη που ελευθερώνει το άτομο, εξανθρωπίζει την ψυχή, συντείνει στην ελεύθερη έκφραση του ανθρώπου, οπλίζοντάς την με κριτική, με ευθύνη και πνεύμα συνεργασίας.
Και βέβαια παιδεία χωρίς αγάπη Θεού κάνει τον άνθρωπο στείρο, αποπροσανατολισμένο, χωρίς ψυχική γαλήνη. Ο Σωκράτης είπε πως "η παιδεία είναι πανηγύρι της ψυχής, διότι σ' αυτήν υπάρχουν πολλά θέματα και ακούσματα της ψυχής". Όμως ο Ιουστίνος Πόποβιτς διατράνωνε: "Η παιδεία, χωρισμένη από την αγιότητα, γίνεται μια τραγική ματαιοπονία."
Σ' αυτή την τραγική εποχή που η νεότητα μαραίνεται από τον ψυχικό βόρβορο και την τραγική μοναξιά, καθώς η σύγχρονη εκπαίδευση δεν έχει ελληνορθόδοξο χαρακτήρα, ας συναισθανθούμε πως κάθε αλλαγή του κόσμου προϋποθέτει να θέλουμε να αλλάξουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας. Ας απομακρυνθούμε από μεγάλα κηρύγματα και κινήματα. Μιλώντας με αγάπη και Χάρη θεού στα παιδιά μας, δίνουμε το έναυσμα και το ερέθισμα να θερμανθεί στην ψυχή τους ένας ναός της αρετής. Ελπίζουμε μάλιστα η νέα γενιά να συνειδητοποιήσει πως η επανάσταση ενός ανθρώπου ξεκινάει πρώτα ατομικά, ενώ η τελική πνευματική της ολοκλήρωση είναι θέμα προσωπικής ευθύνης της νεότητας.
Ας σκεφτούμε αν θέλουμε μορφωμένους ή εγγραμμάτους, όπως έλεγε κι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, απαντώντας μόνοι μας στο δίλημμα : Οι νέοι άνθρωποι που μεγαλώνουμε κι ανατρέφουμε διαλέγουμε να διδάσκονται απλώς σχολική εκπαίδευση ή συνειδητή αντίληψη καλλιέργειας της παιδείας ως θεματοφύλακες ελληνικού πολιτισμού και Ορθόδοξων αντιλήψεων;
Προβληματισμός και ευθύνη των μεγαλυτέρων τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου: «Παιδεία μόνη τῶν κτημάτων ἀναφαίρετον καὶ ζῶντι καὶ τελευτήσαντι παραμένουσα»(Η παιδεία είναι η μόνη από τα αποκτήματα που δεν αφαιρείται κι όσο ζει ο άνθρωπος, αλλά κι όταν πεθάνει).
β) Τα σημερινά παιδιά είναι τόσο αδιάφορα με τη ζωή τους, ώστε η μάθηση στο σχολείο να έχει μεταβληθεί σε καταναγκαστικά έργα.Σε ποιους να κάνουν μάθημα οι καθηγητές, όταν οι δέκτες (μαθητές) δεν θέλουν να ακούσουν;
γ) Η εισχώρηση της τεχνολογίας είτε απομάκρυνε τα παιδιά από τα βιβλία ή κι ακόμα δημιούργησε μια πάλη-διαπάλη ανάμεσα στους "ψηφιακούς" και τους "παραδοσιακά κείμενους" καθηγητές. (Ομολογώ ότι προσωπικά είμαι στο μέσον!)
Και είναι γεγονός ότι όλοι μας είμαστε φορείς συνυπευθυνότητας της έλλειψης παιδείας στη χώρα μας. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να χωλαίνει, όμως ο παράγοντας παιδεία είναι καθαρά ατομικός.
Συνεπώς, δεν μπορούμε να μιλούμε για παιδεία στο σχολείο, μια κι ο όρος είναι προφανώς πολύπλοκος στην έννοιά του και προϋποθέτει πολλές συνιστώσες.
περιέργεια. Αυτή αρκεί, για να ανοίξει το πνεύμα. Μην το παραφορτώσεις. Δώσε του απλώς μια σπίθα."
Σ' αυτή την τραγική εποχή που η νεότητα μαραίνεται από τον ψυχικό βόρβορο και την τραγική μοναξιά, καθώς η σύγχρονη εκπαίδευση δεν έχει ελληνορθόδοξο χαρακτήρα, ας συναισθανθούμε πως κάθε αλλαγή του κόσμου προϋποθέτει να θέλουμε να αλλάξουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας. Ας απομακρυνθούμε από μεγάλα κηρύγματα και κινήματα. Μιλώντας με αγάπη και Χάρη θεού στα παιδιά μας, δίνουμε το έναυσμα και το ερέθισμα να θερμανθεί στην ψυχή τους ένας ναός της αρετής. Ελπίζουμε μάλιστα η νέα γενιά να συνειδητοποιήσει πως η επανάσταση ενός ανθρώπου ξεκινάει πρώτα ατομικά, ενώ η τελική πνευματική της ολοκλήρωση είναι θέμα προσωπικής ευθύνης της νεότητας. Προβληματισμός και ευθύνη των μεγαλυτέρων τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου: «Παιδεία μόνη τῶν κτημάτων ἀναφαίρετον καὶ ζῶντι καὶ τελευτήσαντι παραμένουσα»(Η παιδεία είναι η μόνη από τα αποκτήματα που δεν αφαιρείται κι όσο ζει ο άνθρωπος, αλλά κι όταν πεθάνει).
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!
Σημείωση: Ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνη που αναφέρει ο ποιητής , είναι ο Θεός, σύμφωνα και με τον Αγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
Η βοήθεια της Θεοτόκου το '40
Μαρτυρία του Γέροντα Αμβρόσιου Λάζαρη
Στον πόλεμο εκείνιο του '40 βρέθηκα κι εγώ μέσα εκεί, στα βουνά της Αλβανίας , απο Οκτώβριο μήνα, 28 Οκτωβρίου , μέχρι το τέλος Μαρτίου, που κράτησε ο πόλεμος εκείνος. Και δεν θα σας το κρύψω, παιδιά μου, ότι η μεγάλη προστασία της Παρθένου τότε εφύλαξε τα παιδιά και το ελληνικό Έθνος. Που όχι αυτά που γίνονται σήμερα, και πολυ τραγικότερα γίνονταν την εποχή εκείνη. Και θα σας πω, 2-3 φορές βρέθηκα μέσα στο κύκλωμα εκείνο της καταστροφής. Αλλά η Χάρις του Παντοδυνάμου Θεού εφύλαγε τον στρατό μας. Και ενώ εβομβάρδιζαν τας πόλεις και τα χωριά , τα θύματα ήταν τόσο λίγα. Και σε μία περίπτωση δική μου, ατομική, με 10 στρατιώτες που είχα, έπεσε η βόμβα σε 10 μέτρα απόσταση και σκάβει επά στον βράχο και- θα πιστέψετε; σε 10 μέτρα απόσταση δεν επληγώθη κανένας στρατιώτης. Τόση ήτανε η δύναμη της Θεοτόκου που μας φύλαγε τότε.
Στον πόλεμο εκείνιο του '40 βρέθηκα κι εγώ μέσα εκεί, στα βουνά της Αλβανίας , απο Οκτώβριο μήνα, 28 Οκτωβρίου , μέχρι το τέλος Μαρτίου, που κράτησε ο πόλεμος εκείνος. Και δεν θα σας το κρύψω, παιδιά μου, ότι η μεγάλη προστασία της Παρθένου τότε εφύλαξε τα παιδιά και το ελληνικό Έθνος. Που όχι αυτά που γίνονται σήμερα, και πολυ τραγικότερα γίνονταν την εποχή εκείνη. Και θα σας πω, 2-3 φορές βρέθηκα μέσα στο κύκλωμα εκείνο της καταστροφής. Αλλά η Χάρις του Παντοδυνάμου Θεού εφύλαγε τον στρατό μας. Και ενώ εβομβάρδιζαν τας πόλεις και τα χωριά , τα θύματα ήταν τόσο λίγα. Και σε μία περίπτωση δική μου, ατομική, με 10 στρατιώτες που είχα, έπεσε η βόμβα σε 10 μέτρα απόσταση και σκάβει επά στον βράχο και- θα πιστέψετε; σε 10 μέτρα απόσταση δεν επληγώθη κανένας στρατιώτης. Τόση ήτανε η δύναμη της Θεοτόκου που μας φύλαγε τότε.
Aνήμερα της 28ης Oκτωβρίου 1940
Tο απόσπασμα που ακολουθεί προέρχεται από το προσωπικό ημερολόγιο του Γιώργου Θεοτοκά. Είναι μια αυθεντική μαρτυρία, γραμμένη εν θερμώ την ίδια μέρα που ξέσπασε ο Eλληνοϊταλικός πόλεμος. Ο συγγραφέας καταγράφει τα προσωπικά του αισθήματα αλλά και τις πρώτες αντιδράσεις των κατοίκων της Aθήνας, όταν μαθαίνουν το νέο.
Kηφισιά, 28 Oκτωβρίου 1940
Ξυπνώ με τις καμπάνες που σημαίνουν την κήρυξη του πολέμου και τον πρώτο συναγερμό. Επιτέλους είμαστε μέσα! Ο ωραιότατος καιρός, οι καμπανοκρουσίες, κάποια κίνηση ιδιαίτερη, κάποια έξαψη που αισθάνουμαι τριγύρω μου, στο σπίτι, όλα αυτά προσδίδουν, από την πρώτη στιγμή, στην ημέρα που αρχίζει, μια όψη εορτάσιμη, πανηγυρική. Η πρώτη μου σκέψη είναι: «Tο μεσημέρι το αργότερο θα έρθουν τα αεροπλάνα να μας βομβαρδίσουν».
Ξεκινώ για την Aθήνα νωρίτερα από την συνηθισμένη μου ώρα. Στο δρόμο, ενώ πηγαίνω για τον Πλάτανο να πάρω το λεωφορείο, με συνοδεύει μια γρια προσφυγίνα, μαγείρισσα σε κάποιο σπίτι όπως μου λέει, που τρέχει να πάει στον Πειραιά να δει τι γίνουνται τα παιδιά της. Είναι πανικόβλητη, μου μιλά για την καταστροφή της Σμύρνης, για τα πτώματα στους δρόμους.
Στο λεωφορείο διαβάζω την εφημερίδα και ξεχνιούμαι. Απάθειά μου. Οι επιβάτες μιλούν για τον πόλεμο με πολλή ψυχραιμία και κάποτε με ευθυμία.
Μετά τους Aμπελόκηπους, μπαίνοντας στην Aθήνα, αντικρίζω την πρώτη πολεμική εικόνα και αισθάνουμαι την πρώτη συγκίνηση της ημέρας. Μια στρατιωτική μονάδα φεύγει από τα Παραπήγματα. Οι στρατιώτες είναι άοπλοι. Είναι πολύ νέοι και καλά ντυμένοι. Τραγουδούν, γελούν και παίζουν φάπες, κάνουν σαν παιδιά που ξεκινούν για μια ευχάριστη εκδρομή. Μες στο λεωφορείο μου μια γυναίκα ξαφνικά αρχίζει να κλαίει με λυγμούς, μια άλλη κλαίει κρυφά, στρέφει το πρόσωπό της έξω για να μην τη δουν.
Φτάνω στο γραφείο, συζητώ με τον Aλέκο για τις εκκρεμείς υποθέσεις, ύστερα βγαίνω στην οδό Bουκουρεστίου. Παντού υπάρχει μια κίνηση ασυνήθιστη, αλλά τίποτα που να μοιάζει με φόβο. Ο κόσμος είναι γενναίος και εύθυμος, πηγαινοέρχεται στους δρόμους, συζητεί με θέρμη, αλλά χωρίς υπερβολική νευρικότητα.
Ξαναβρίσκω όλη την απάθειά μου που είχε θαρρείς κλονιστεί για μια στιγμή στο λεωφορείο. Αισθάνουμαι ότι ανήκω σ’ ένα σύνολο που δεν έχασε την αυτοπειθαρχία του.
Στην γωνιά Bουκουρεστίου και Σταδίου μια αρκετά μεγάλη διαδήλωση νέων έχει επιτεθεί στα γραφεία της Ala Litoria. Σπάζουν πόρτες, μπαίνουν μέσα και τα σπάνουν όλα, γεμίζουν το δρόμο με συντρίμμια και χαρτιά. Το νεανικό πλήθος φωνάζει και γελά. Αισθάνουμαι ότι μου μεταδίδει τον ενθουσιασμό του, φωνάζω κι εγώ και γελώ.
Σιγά, σιγά η Aθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. τα Eκατόχρονα της Eλληνικής Eπανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων (…) έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους , με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. (…) O κόσμος συμμετέχει σ‘ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητοκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιο ενθουσιασμό στην Aθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα ενθουσιασμό, μια λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μια τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνουμαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο.
Γ.Θεοτοκάς
Tετράδια Hμερολογίου 1939-1953
Bιβλιοπωλείον της Eστίας
Kείμενα Nεοελληνικής Λογοτεχνίας, A’ γυμνασίου
Ο θάνατος του Παύλου Μελά.
Άριχιζε να νυκτώνει. Σε λίγο βγήκε ο Στρατινάκης στην αυλή για να ιδεί το σκοτωμένο· επροχώρησαν στον περίβολο του σπιτιού και ο Παύλος με τον Ντίνα και τον Πέτρο. Ο Στρατινάκης κοίταζε να πάρει τ' όλπλο του Τούρκου. Ακούσθηκε τότε ένας πυροβολισμός μονάχα. Και γύρισε ο Παύλος πίσω, λέγονας:"Στη μέση με πήρε, παιδιά".
Μπήκε μέσα, κάθισε και φώναξε τον Πύρζα: "Νίκο, που είσαι;" Έβγαλε το σταυρό του απ' το λαιμό και είπε: "Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου· και το τουφέκι , όπως σου είπα, του Μίκη· και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα". Έβγαλε το προτοφόλι με τις φωτογραφίες των παιδιών του και ξεζώθηκε. Τότε φάνηκαν αίματα και έπεσαν λίρες καταγής, γιατί είχε τρυπήσει το κεμέρι του η σφαίρα. Άρχισε να πονεί ο Παύλος κι έλεγε: "Σκοτώστε με , παιδία· πως θα μ' αφήσετε στους Τούρκους;"
Όσο περνούσε η ώρα και πονούσε δυνατότερα, βογκούσε "πονώ". Ύστερα είπε με δυνατή φωνή: "Νίκο , εσύ πως θα με αφήσεις;" Ο Πύρζας γονάτισε και τον εφίλησε στο στόμα και του είπε: "Κοντά σου είμαι, καπετάνιε· δε σε αφήνομε". Και τα χείλη του Παύλου ήταν ψυχρά. "Πονώ" έλεγε ο Παύλος και ονόμαζε τα παδιά του. Και πάλι έλεγε: "Σκοτώστε με". Δεν μπορούσε πια να κουνηθεί απο τη θέση του. Και τα παιδά του δεν τα ονόμαζε πια. "Πονώ είπε σιγά και ξεψυχησε.
(Απο τη βιογραφία Παύλος Μελάς).
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010
Ο Γέροντας Αμβρόσιος για τον Αντώνιο Σιατίστης
Ο Γέροντας Αμβρόσιος έλεγε κατά καιρούς σε πνευματικά παιδιά του Αντωνίου (πρώην Σιατίστης) γι' αυτόν:
-Να τον κρατάτε απο το ράσο του. Είναι κοντά στον Άγιο Νικόλαο.
-Εκεί επάνω στην Κοζάνη έχετε ένα λαμπερό αστέρι που φεγγοβολά σε όλη την περιοχή.
-Αυτός είναι Άγιος!
Και όταν κοιμήθηκε πρώτος ο φίλος του (17.12.2005), είπε ο Γέροντας, που ήδη το γνώριζε, γιατί είχε επίσης πληροφορία.
-Αχ, αυτός όταν έφτασε μποροστά στην πόρτα του Παραδείσου δεν πρόλαβε να βάλει το χέρι στο πόμολο. Άνοιξε ο Παράδεισος μόνος του.
Και ακόμη , σ' ένα άλλο παιδι του Αντωνίου:
-Ό,τι του ζητήσεις, για να πρεσβεύσει στον Κύριο , θα στο δώσει ο Θεός.
Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου
Ιερά Μητρόπολις Φθιώτιδος
Εκδόσεις Π. Κυριακίδης
-Να τον κρατάτε απο το ράσο του. Είναι κοντά στον Άγιο Νικόλαο.
-Εκεί επάνω στην Κοζάνη έχετε ένα λαμπερό αστέρι που φεγγοβολά σε όλη την περιοχή.
-Αυτός είναι Άγιος!
Και όταν κοιμήθηκε πρώτος ο φίλος του (17.12.2005), είπε ο Γέροντας, που ήδη το γνώριζε, γιατί είχε επίσης πληροφορία.
-Αχ, αυτός όταν έφτασε μποροστά στην πόρτα του Παραδείσου δεν πρόλαβε να βάλει το χέρι στο πόμολο. Άνοιξε ο Παράδεισος μόνος του.
Και ακόμη , σ' ένα άλλο παιδι του Αντωνίου:
-Ό,τι του ζητήσεις, για να πρεσβεύσει στον Κύριο , θα στο δώσει ο Θεός.
Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου
Ιερά Μητρόπολις Φθιώτιδος
Εκδόσεις Π. Κυριακίδης
Η εξωμολόγηση της άρρωστης γυναίκας
Κάποια γυναίκα ήταν σοβαρά άρρωστη και βρισκόταν στο νοσοκομείο σε καταστολή. Δεν είχε εξομολογηθεί και δεν είχε κοινωνήσει ποτε στη ζωή της. Η νύφη της εκμυστηρεύτηκε την κατάσταση στον Γέροντα, που βρισκόταν τότε στην Αθήνα , κι εκείνος της είπε τα εξής:
-Για να μη φύγει έτσι απ 'αυτή τη ζωή, θα την εξομολογήσεις εσύ. Θα πάς πάνω απ' το κεφάλι της, θα σκύψεις στο αυτί της και θα τη ρωτήσεις τρία πράγματα. Γιατί, ας μη σου μιλάει , η ψυχή της καταλαβαίνει και απαντάει. Θα τη ρωτήσεις αν έχει σκοτώσει κάποιον, αν έχει βλάψει κάποιον και αν έχει απατήσει τον άντρα της.
Η άλλη έκανε όπως της είπε. Κι όταν τελείως , έκανε το σταυρό της και ψιθύρισε:
-Με τις ευχές του γέροντος Αμβροσίου.
Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου
Ιερά Μητρόπολις Φθιώτιδος
Εκδόσεις Π. Κυριακίδης
-Για να μη φύγει έτσι απ 'αυτή τη ζωή, θα την εξομολογήσεις εσύ. Θα πάς πάνω απ' το κεφάλι της, θα σκύψεις στο αυτί της και θα τη ρωτήσεις τρία πράγματα. Γιατί, ας μη σου μιλάει , η ψυχή της καταλαβαίνει και απαντάει. Θα τη ρωτήσεις αν έχει σκοτώσει κάποιον, αν έχει βλάψει κάποιον και αν έχει απατήσει τον άντρα της.
Η άλλη έκανε όπως της είπε. Κι όταν τελείως , έκανε το σταυρό της και ψιθύρισε:
-Με τις ευχές του γέροντος Αμβροσίου.
Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου
Ιερά Μητρόπολις Φθιώτιδος
Εκδόσεις Π. Κυριακίδης
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010
Προσευχή για τους Κεκοιμημένους
Όταν ο Γέροντας ήταν εφημεριος στον Ι.Ν. των Τριών Ιεραραχών της Άνω Καισαριανής, πήγαινε πολλές φορές τα Σάββατα να κάνει Τρισάγιο στο κοιμητήριο. Ένα Σάββατο, ενώ τελούσε το τελευταίο Τρισάγιο, είδα απο το διπλανό τάφο να βγαίνει ένα χέρι και να τον καλεί. (Η γυναία που ήταν δίπλα δεν το έβλεπε). Ήταν σαν να του έκανε νόημα: "Έλα". Εκείνος πλησίασε και έκανε Τρισάγιο. Μετά είδε το χέρι να εκφράζει την ευχαριστία του και να χάνεται. Μάλλον ήταν ψυχή νεκρού για την οποία δεν είχαν προσευχηθεί.
Κάποτε που ήταν στην Αιδηψό και έκανε μπάνια, ξυπνούσε απο τις 3 τα χαράματα και προσευχόταν. Ένα πρωι διηγήθηκε ότι την προηγούμενη βραδιά τον επισκέφθηκαν γνωστοί κεκοιμημένοι, οι οποίοι του έδωσαν τα ονόματα τους, για να προσευχήθεί. Ένας απο αυτούς κάθισε δίπλα του στο κερβάτι και ήταν τόσο παγωμένος, που μετά έκανε 5 ώρες να συνέλθει απο το ψύχος. Ήταν λές και τον είχαν βάλει στην κατάψυξη. Απο τότε έλεγε οτι θα προσευχηθεί στον Θεό, για να του δείξει πως ζούν οι δίκαιο και πως ζούν οι άνθρωποι οι οποίοι πάνε στην κόλαση δηλαδή εκείνοι που σώζονται και εκείνοι που βρίσκονται μακριά απο τη Χάρη του Θεού...
Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου
Ιερά Μητρόπολις Φθιώτιδος
Εκδόσεις Π. Κυριακίδης
Κάποτε που ήταν στην Αιδηψό και έκανε μπάνια, ξυπνούσε απο τις 3 τα χαράματα και προσευχόταν. Ένα πρωι διηγήθηκε ότι την προηγούμενη βραδιά τον επισκέφθηκαν γνωστοί κεκοιμημένοι, οι οποίοι του έδωσαν τα ονόματα τους, για να προσευχήθεί. Ένας απο αυτούς κάθισε δίπλα του στο κερβάτι και ήταν τόσο παγωμένος, που μετά έκανε 5 ώρες να συνέλθει απο το ψύχος. Ήταν λές και τον είχαν βάλει στην κατάψυξη. Απο τότε έλεγε οτι θα προσευχηθεί στον Θεό, για να του δείξει πως ζούν οι δίκαιο και πως ζούν οι άνθρωποι οι οποίοι πάνε στην κόλαση δηλαδή εκείνοι που σώζονται και εκείνοι που βρίσκονται μακριά απο τη Χάρη του Θεού...
Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου
Ιερά Μητρόπολις Φθιώτιδος
Εκδόσεις Π. Κυριακίδης
Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ
Διάβασα ένα συγκλονιστικό γεγονός και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας...Κάποιο βράδυ ένας ιερέας, πήγε κάπως αργά στην εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά. Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ξεχάσει ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε! Φτάνοντας στον Νάρθηκα (ο Ναός ήταν μεγάλος), ακούστηκε μία φωνή: "Στάσου!" Στάθηκε, λοιπόν, κοκκάλωσε, μαρμάρωσε!
Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. Είμαι ο Άγγελος - φύλακας του Ναού. Όταν μία Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο - φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.
Σε όλη αυτή τη διάρκεια που έλεγε ο Άγγελος αυτά στον ιερέα, αυτός ήταν ακίνητος στον Νάρθηκα και άκουγε έντρομος, με την πλάτη προς το Ιερό.
Και συνέχισε με ακόμη πιο γλυκιά φωνή ο Άγγελος:
Έλα, γύρισε, κλείσε σε παρακαλώ την Ωραία Πύλη, που ξέχασες ανοιχτή.
(Ο Άγγελος είπε στον ιερέα "σε παρακαλώ". Πόσοι από εμάς λέμε στον συνάνθρωπό μας "σε παρακαλώ;" Πόσοι;).
Γύρισε ο ιερέας, (του είχε φύγει ο φόβος, μέσα του βασίλευε γαλήνη) και δεν είδε πλέον τον Άγγελο. Προχώρησε διστακτικά, αλλά τώρα χωρίς φόβο, με σεβασμό. Με δέος έπιασε την κουρτίνα της Ωραίας Πύλης και σιγά - σιγά την έκλεισε.
Μέσα του όμως άρχισε να αναρωτιέται: "Μην ήταν φαντασία μου; Μήπως ονειρευόμουν; Μήπως έχω παραισθήσεις;".
Ως απάντηση, όμως, άκουσε μυριάδες Αγγελικές φωνές να ψάλλουν το "Άξιον εστί". Δεν άντεξε στο άκουσμα της γλυκιάς αυτής αγγελικής ψαλμωδίας και λιποθύμησε! Έπεσε κάτω!
Όταν ύστερα από λίγο συνήλθε, πήγε σπίτι του και δεν μίλησε σε κανέναν. Μετά από 15 χρόνια διηγήθηκε το συμβάν, λίγο πριν πεθάνει.
Έτσι, σε κάθε Ναό, δίπλα στην Αγία Τράπεζα, υπάρχει ένας Άγγελος, που εμέις δεν τον βλέπουμε, αλλά εκείνος μας παρακολουθεί σιωπηλά !!!
Το κείμενο επιμελήθηκε ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος
Τα άγνωστα Πρόσωπα του Ευαγγελίου
Άγιος Λάζαρος : Γνωστή η άνάστασή του.
Αγία Φωτεινή : Είναι η Σαμαρείτισα που συνομίλησε με τον Κύριο στο Φρέαρ του Ιακώβου.
Αγία Βερονίκη : Είναι η αιμορροούσα γυναίκα. Η ίδια είναι πουσκούπισε το πρόσωπο του Κυρίου με ένα μαντήλι όπου αποτυπώθηκε το πρόσωπό Του με θαυμαστό τρόπο.
Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος : Είναι ένα από τα παιδάκια που ευλόγησε ο Κύριος. Κατά πάσα πιθανότητα είναι αυτό που έστησε εν μέσω όλων και είπε πως αν δεν γίνουμε σαν ένα μικρό παιδί δεν θα δούμε τη Βασιλεία των Ουρανών.
Άγιος λογγίνος : Είναι ο Εκατόνταρχος που, ως Ρωμαίος αξιωματικός, παρεβρέθηκε σε όλα τα βασανιστήρια του Ιησού, αλλά ομολόγησε στο τέλος πως είναι Υιός του Θεόύ, όταν είδε τα θαυμαστά σημεία κατά τη Σταύρωση.
Απόστολος Σίμων ο Κανανίτης (ή ο Ζηλωτής) : Είναι ο γαμπρός στο θαύμα της Κανά.
Απόστολος Ζακχαίος : Είναι ο αρχιτελώνης που κρύφτηκε στο δέντρο (συκομωρέα) όταν περνούσεο Κύριος από την Ιεριχώ κι ήθελε να Τον δει.
Αγία Μαρία Μαγδαληνή : Είναι η γυναίκα που της έβγαλε ο Ιησούς επτά δαιμόνια.
Άγιος Απόστολος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας : Είναι ο πλούσιος άνθρωπος και κρυφός μαθητής του Χριστού, που έπεισε τον Πιλάτο να παραλάβει το σώμα του Κυρίου και να το κηδεύση.
Αγία Σαλώμη : Πρώτη εξαδέλφη της Παναγίας, σύζυγος του Ζεβεδαίου και μητέρα του Ιακώβου και Ιωάννη (του Θεολόγου). Αξιώθηκε να είναι μια από τις μυροφόρες
Μαθητής του Χριστού Χελιδόνιος : Ήταν ο τυφλός που ανέβλεψε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όταν ο Κύριος του έβαλε πηλό στα μάτια.
Απόστολος Κλεόπας (εκ των 70) : Είναι ένας από τους δύο μαθητές του Κυρίου, που περπάτησαν μαζί Του προς Εμμαούς, την Τρίτη ημέρα της Αναστάσεως και δεν Τον αναγνώρισαν.
Ακύλας Και Πρισκιλλα
ζεύγος Ιουδαίων, επιστραφέντες εις Χριστόν διά του αποστόλου Παύλου και αξιωθέντες της τιμής ανακηρυχθούν παρ αυτού ως συνεργοί του.
Αγία Ταβιθά : την αγία αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων.
http://arxontariki.forumup.gr/viewtopic.php?t=1114&highlight=&mforum=arxontariki
Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010
Πρόσκληση για το Άγιον Όρος
Το ΄35 έγινε γενική επιστράτευση , γιατί είχε κάνει επανάσταση αυτός επάνω εκεί στη Μακεδονία. Απ' τη Λευκάδα για να πάω στην Αθήνα έκανα τρείς μέρες με το σαπιοκάραβο. Κι όσο να φτάσουμε στην Αθήνα , κατεστάλη το κίνημα.
Όταν έφτασα στην Αθήνα και κατεστάλη το κίνημα, ήμους χαμένος.Δεν είχα τίποτα, κανένα γνώριμο. Στρατιώτες είχα, αλλά μέτά, που έγινα πολίτης...Δυό -τρείς μέρες καθόμουνα στην Αθήνα. Ήταν ένα Λευκαδίτικο ξενοδοχείο και πήγαινα και κοιμόμουν το βράδυ εκεί.
Την τρίτη μέρα, να και ένας έρχεται , με πλησιάζει και μου λέει : "Έρχεσαι να πάμε στο Άγιον Όρος;". Λέω: "Πού είναι το Άγιον Όρος;". Λέει: "Επάνω στην Μακεδονία". Εδώ δεν είχα ιδέα για το Άγιον Όρος ούτε απο καλογήρους ήξερα: "Δεν πάμε;"."Ετοιμάσου " μου λέει, "το βράδυ φεύγει το βαπόρι". Άγνωστος τώρα αυτός για μένα.
Πήγαμε λοιπόν.Μετά απο δύο μέρες, βγήκαμε στη Δάφνη. Απ' τον Πειραιά το βαπόρι πήγε κατευθείαν στη Δάφνη. "Τώρα που θα πάμε;". "Θα πάμε στο Ξηροποτάμου το βράδυ" μου λέει. "Αλλά δεν θα καθίσουμε , θα μάμε στο Κουτλουμούσι. Εκεί θα κοινοβιάσουμε".
Όταν φτάσαμε στο Ξροποτάμου , στην πύλη, τι γίνεται παιδιά; Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες κατέβηκαν απ' την εικόνα και μιλούσαν μεταξύ τους επί 20 λεπτά της ώρας. Κι εγώ τα έχασα. "Θεέ μου, τι γίνεται;" λέω. Οι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες κατέβηκαν στο προαύλιο του ναού! Λοιπόν, σε λίγο χάθηκαν οι Άγιοι. Τα'χασα κι εγώ. Ρώτησα κάποιον: "Ποιοί ήσαν αυτοι έξω που μιλούσαν, κάτι στρατιώτες; Που πήγαν κι έφυγαν;". "Ποίοι στρατιώτες;" μου λέει.
Καθίσαμε το βράδυ εκεί και την άλλη μέρα πήγαμε στο Κουτλουμούσι. Πήγαμε μέσα στη Γεροντεία, στον ηγούμενο. Εγώ είπα θα καθίσω , κι αυτός είπα θα καθίσει. Και μετά που είπε θα καθίσει, την άλλη μέρα χάθηκε. Ψάχνω να τον βρώ, στις Καρυές,παντού, τίποτα.
Γέρων Αμβρόσιος Λαζαρης
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου
Ιερά Μονή Φθιώτιδος
Εκδοτικός οργανισμός Π.Κυριακιδη
Όταν έφτασα στην Αθήνα και κατεστάλη το κίνημα, ήμους χαμένος.Δεν είχα τίποτα, κανένα γνώριμο. Στρατιώτες είχα, αλλά μέτά, που έγινα πολίτης...Δυό -τρείς μέρες καθόμουνα στην Αθήνα. Ήταν ένα Λευκαδίτικο ξενοδοχείο και πήγαινα και κοιμόμουν το βράδυ εκεί.
Την τρίτη μέρα, να και ένας έρχεται , με πλησιάζει και μου λέει : "Έρχεσαι να πάμε στο Άγιον Όρος;". Λέω: "Πού είναι το Άγιον Όρος;". Λέει: "Επάνω στην Μακεδονία". Εδώ δεν είχα ιδέα για το Άγιον Όρος ούτε απο καλογήρους ήξερα: "Δεν πάμε;"."Ετοιμάσου " μου λέει, "το βράδυ φεύγει το βαπόρι". Άγνωστος τώρα αυτός για μένα.
Πήγαμε λοιπόν.Μετά απο δύο μέρες, βγήκαμε στη Δάφνη. Απ' τον Πειραιά το βαπόρι πήγε κατευθείαν στη Δάφνη. "Τώρα που θα πάμε;". "Θα πάμε στο Ξηροποτάμου το βράδυ" μου λέει. "Αλλά δεν θα καθίσουμε , θα μάμε στο Κουτλουμούσι. Εκεί θα κοινοβιάσουμε".
Όταν φτάσαμε στο Ξροποτάμου , στην πύλη, τι γίνεται παιδιά; Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες κατέβηκαν απ' την εικόνα και μιλούσαν μεταξύ τους επί 20 λεπτά της ώρας. Κι εγώ τα έχασα. "Θεέ μου, τι γίνεται;" λέω. Οι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες κατέβηκαν στο προαύλιο του ναού! Λοιπόν, σε λίγο χάθηκαν οι Άγιοι. Τα'χασα κι εγώ. Ρώτησα κάποιον: "Ποιοί ήσαν αυτοι έξω που μιλούσαν, κάτι στρατιώτες; Που πήγαν κι έφυγαν;". "Ποίοι στρατιώτες;" μου λέει.
Καθίσαμε το βράδυ εκεί και την άλλη μέρα πήγαμε στο Κουτλουμούσι. Πήγαμε μέσα στη Γεροντεία, στον ηγούμενο. Εγώ είπα θα καθίσω , κι αυτός είπα θα καθίσει. Και μετά που είπε θα καθίσει, την άλλη μέρα χάθηκε. Ψάχνω να τον βρώ, στις Καρυές,παντού, τίποτα.
Γέρων Αμβρόσιος Λαζαρης
Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου
Ιερά Μονή Φθιώτιδος
Εκδοτικός οργανισμός Π.Κυριακιδη
Μνήμοσυνο για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο από τον Μητροπολίτη Χαλκίδος
εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος 
http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=3735
Την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010, ημέρα που η Εκκλησία μας πανηγυρίζει την ιερά μνήμη του Οσίου πατρός ημών Χριστοδούλου του εν Πάτμω, η Τοπική μας Εκκλησία, όπως κάθε χρόνο, τίμησε τον εορτάζοντα Άγιο, ο οποίος συγκαταλέγεται μεταξύ των Ευβοέων Αγίων, αφού ασκήθηκε στην γραφική Πόλη της Λίμνης, όπου και υπάρχει έως σήμερα το Ασκητήριό του.
Η μνήμη του Οσίου Χριστοδούλου εορτάστηκε πανηγυρικά στον Ιερό ναό του Αγίου Νεκταρίου Χαλκίδος, με Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στην οποία προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, πλαισιούμενος από αρκετούς Κληρικούς της Επαρχίας μας.
Στο κήρυγμά του προς τους πιστούς, ο Σεβασμιώτατος κ. Χρυσόστομος αναφέρθηκε στο βίο του Οσίου Χριστοδούλου και προέτρεψε όλους να γίνουν μιμητές του στην υπακοή και προσήλωσή του στο θέλημα του Θεού, ενώ δεν παρέλειψα να αναφερθεί και στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρό Χριστόδουλο, ο οποίος εόρταζε αυτή την ημέρα τα ονομαστήριά του και εις μνήμην του οποίου ετελέσθη Ιερό Μνημόσυνο.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο εορτάζων Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αρχιμ. Χριστόδουλος Μάνιας ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο, τους παρευρεθέντες Ιερείς και τους ευσεβείς χριστιανούς για την αγάπη και την παρουσία τους και παρακάλεσε όλους να εύχονται υπέρ της προκοπής του.
15η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ – 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2010
Αγαπητέ,
Παρακαλούμε όπως δημοσιεύσετε την ενημέρωση της εκδήλωσης στο αξιόλογο ιστολόγιο σας.
Σας ευχαριστούμε.
Παρακαλούμε όπως δημοσιεύσετε την ενημέρωση της εκδήλωσης στο αξιόλογο ιστολόγιο σας.
Σας ευχαριστούμε.
15η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ
30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ – 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2010
ΛΕΥΚΩΣΙΑ - ΚΥΠΡΟΣ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ - ΚΥΠΡΟΣ
Από το Σάββατο 30 Οκτωβρίου έως την Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010 διοργανώνεται για δεύτερη φορά στην Κύπρο η Παρουσίαση Εκκλησιαστικών Ειδών – Ιερών Αντικειμένων και Χειροποίητων κατασκευών «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ».
Στη Λευκωσία, στο εκθεσιακό κέντρο ΑΡΧΗ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΚΘΕΣΕΩΝ ΚΥΠΡΟΥ, στο Ελληνικό περίπτερο, οι επισκέπτες, ιερείς, μοναχοί, ιδιοκτήτες καταστημάτων εκκλησιαστικών ειδών, επίτροποι εκκλησιών και πιστοί θα έχουν τη δυνατότητα να θαυμάσουν μοναδικές δημιουργίες της βυζαντινής τέχνης και παράδοσης.
Επιλεγμένοι καλλιτέχνες – δημιουργοί από την Κύπρο, την Ελλάδα και τη Ρουμανία θα παρουσιάσουν: ασημένιες και ασημόχρυσες εικόνες, αγιογραφίες, βυζαντινή ζωγραφική, ψηφιδωτά, ξυλόγλυπτα, εκκλησιαστικά είδη, μπρούτζινα, πολυελαίους, μανουάλια, συρματερά, ιερά σκεύη, ιερά άμφια, ιερατικά υφάσματα, χρυσοκεντήματα, εκδόσεις, κ.α
Τα εγκαίνια θα τελέσει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ Χρυσόστομος, την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010, στις 18.00, αφού όλη η «Παρουσίαση» τελεί υπό την αιγίδα του.
Η «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» διατηρώντας τη μοναδικότητά της, αποτελεί ένα θρησκευτικό επικοινωνιακό γεγονός και σας προκαλεί να την επισκεφτείτε.
Πρόγραμμα & Ώρες Λειτουργίας
| Ημέρα | Πρωί | Απόγευμα |
| Παρασκευή 29 Οκτωβρίου Εγκαίνια | - | 18:00 - 20:00 |
| Σάββατο 30 Οκτωβρίου | 10:00 - 14:00 | 17:00 - 20:00 |
| Κυριακή 31 Οκτωβρίου | 10:00 - 14:00 | 17:00 - 20:00 |
| Δευτέρα 1 Νοεμβρίου | 10:00 - 14:00 | 17:00 - 20:00 |
| Τρίτη 2 Νοεμβρίου | 10:00 - 14:00 | - |
Για περισσότερες πληροφορίες: www.orthodoxia-expo.gr
Γραμματεία διοργάνωσης 0030 210 9576100
Είναι αμαρτία η παραλαβή της κάρτας του πολίτη;
Toυ Κώστα Νούση,
Θεολόγου - Φιλολόγου ΑΠΘ
Για μια ακόμα φορά ένα φλέγον εσχατολογικό ζήτημα στο προσκήνιο. Η κάρτα του πολίτη που συνάπτεται άρρηκτα με το δυσώνυμο χάραγμα του αντιχρίστου, το προφητευθέν υπό του Ιωάννου του Θεολόγου και άλλων αγίων της Εκκλησίας μας. Προ ετών είχε προκληθεί παρόμοια τεράστια σύγχυση, σε σημείο μάλιστα μερικοί να χάσουν και τον ύπνο τους ακόμα από την αγωνία τους μη «χαραχτούν» εκουσίως ή και ακουσίως. Θυμάμαι μια αγχωτική ιστορία που κυκλοφορούσε μεταξύ «υπερευλαβών» μοναχών και λαϊκών – την οποία και ανατροφοδοτούσαν οι ίδιοι διανθίζοντάς την με σενάρια τύπου π.χ. περί του αοράτου χαράγματος που ακουσίως υπέστη κάποιος στην Αμερική και μετά ένα αόρατο χέρι τον παρεμπόδισε να εισέλθει σε χριστιανικό ναό και άλλα τέτοια κινούμενα στο ίδιο μήκος κύματος.
Η παρούσα ακροθιγής παρέμβαση επί του θέματος στόχο έχει μάλλον να ανοίξει το θεολογικό διάλογο πάνω στο καυτό αυτό πρόβλημα από δογματικής πλευράς κατ’ εξοχήν, με το κόστος να δυσαρεστήσει πιθανώς τις προσχηματισμένες γνώμες επί του ζητήματος είτε από λανθασμένες ως τώρα προσεγγίσεις είτε από αυτοσχέδιες λαϊκίζουσες ερμηνείες που θάλλουν στο χώρο των ζηλωτικών και σχισματικών κύκλων. Προσημειώνουμε ότι δε μας ενδιαφέρει ποσώς το δοκούν των πολλών αλλά η αληθής δόξα, τουτέστιν αυτή αύτη η ορθοδοξία. Και μια τελευταία διευκρίνιση: απευθυνόμαστε στον πιστό μάλλον χριστιανό που έχει τη συνείδηση της αμαρτίας παρά στον άθεο ή αδιάφορο που ούτως ή άλλως θα λάβει το χάραγμα ή και αν δεν το κάνει, αυτό θα το πράξει για άλλους λόγους και όχι για να μην προδώσει το Χριστό. Παρ’ ότι είναι σαφές ότι το θέμα της κάρτας ή της νέας ταυτότητας είναι προδρομικό σημείο του τελικού χαράγματος και πως το θέμα σήμερα είναι μάλλον πολιτικό παρά θρησκευτικό, αρχίζουμε με κάποια θεμελιώδη ερωτήματα:
Είναι ανεξάλειπτο το χάραγμα του αντιχρίστου και ποια η έννοια αυτής της αδυναμίας απαλοιφής του; Μπορεί να μετανοήσει ο λαβών το χάραγμα; Αν όχι, πώς αυτό τεκμηριώνεται δογματικώς; Είναι η κάρτα του πολίτη το χάραγμα; Θα είναι εφάμαρτη η λήψη της νέας ταυτότητας; Γιατί όσοι φώναζαν κατά του 666 παλιότερα, την ίδια ώρα το δέχονταν και το αγόραζαν πάνω σε καταναλωτικά προϊόντα, θεωρώντας ότι εκεί δε «μολύνονται» παρά μόνο όταν το λάβουν πάνω σε μια μορφή ταυτότητας; Πόσες παρερμηνείες κυκλοφορούν γύρω από το πρόσωπο του αντιχρίστου και άλλα ζητήματα της αποκάλυψης τα οποία θεωρούνται αυτοδίκαια ως η ορθόδοξη ερμηνεία, ενώ είναι απλώς δημοφιλείς ζηλωτικές ερμηνείες ή και εισαγόμενες από το εξωτερικό και μάλιστα από χώρους εκτός ορθοδοξίας;
Δεν είναι στόχος του παρόντος να προβεί σε εκτενή ανάλυση αλλά θα αφήσω μια μικρή γεύση έκπληξης με τη διάσταση των απόψεων ενός σύγχρονου αγίου από τις κυκλοφορούσες προλήψεις επί των εν λόγω διά στόματος του γέροντα Πορφυρίου. Συνήθως το κύρος τέτοιων ανδρών φέρνει σε αμηχανία – όπως άλλωστε έφερε και τον γράφοντα όταν τα πρωτοδιάβασε - τους διαφωνούντες και φρενάρει την ορμητική αφοριστική διάθεση με την οποία θα απαξίωναν ευθύς εξαρχής την οιαδήποτε ετερότητα. Είπε λοιπόν ο στάρετς αυτός σε ανάλογες μέρες προ ετών χαρακτηριστικά: «έχουν αναστατώσει τις ψυχές, δημιούργησαν ένα σωρό προβλήματα, οικογενειακά και ψυχολογικά με το 666, δεν μπορεί ο κόσμος να κοιμηθεί και άρχισαν να παίρνουν ψυχοφάρμακα και υπνωτικά… Γι’ αυτό σήμερα δεν έχουμε το Χριστό μέσα μας και γι’ αυτό ανησυχούμε για τον αντίχριστο… Εάν ερχόταν τώρα ο ίδιος ο αντίχριστος με μια συσκευή με ακτίνες laser και μου έλεγε θέλω να σε σφραγίσω με το 666, εγώ θα καθόμουνα». Αυτά σαν μια μικρή εισαγωγή στο τεράστιο αυτό ερμηνευτικό ζήτημα των εσχάτων τα οποία ο χριστιανός κάθε άλλο παρά με φοβικότητα πρέπει να αντιμετωπίζει. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι με το χάραγμα αρχίζει και το χάραμα της ογδόης ημέρας…
Κ.Ν. Λάρισα 18/10/2010
http://theology-xaris.blogspot.com
Θεολόγου - Φιλολόγου ΑΠΘ
Για μια ακόμα φορά ένα φλέγον εσχατολογικό ζήτημα στο προσκήνιο. Η κάρτα του πολίτη που συνάπτεται άρρηκτα με το δυσώνυμο χάραγμα του αντιχρίστου, το προφητευθέν υπό του Ιωάννου του Θεολόγου και άλλων αγίων της Εκκλησίας μας. Προ ετών είχε προκληθεί παρόμοια τεράστια σύγχυση, σε σημείο μάλιστα μερικοί να χάσουν και τον ύπνο τους ακόμα από την αγωνία τους μη «χαραχτούν» εκουσίως ή και ακουσίως. Θυμάμαι μια αγχωτική ιστορία που κυκλοφορούσε μεταξύ «υπερευλαβών» μοναχών και λαϊκών – την οποία και ανατροφοδοτούσαν οι ίδιοι διανθίζοντάς την με σενάρια τύπου π.χ. περί του αοράτου χαράγματος που ακουσίως υπέστη κάποιος στην Αμερική και μετά ένα αόρατο χέρι τον παρεμπόδισε να εισέλθει σε χριστιανικό ναό και άλλα τέτοια κινούμενα στο ίδιο μήκος κύματος.
Η παρούσα ακροθιγής παρέμβαση επί του θέματος στόχο έχει μάλλον να ανοίξει το θεολογικό διάλογο πάνω στο καυτό αυτό πρόβλημα από δογματικής πλευράς κατ’ εξοχήν, με το κόστος να δυσαρεστήσει πιθανώς τις προσχηματισμένες γνώμες επί του ζητήματος είτε από λανθασμένες ως τώρα προσεγγίσεις είτε από αυτοσχέδιες λαϊκίζουσες ερμηνείες που θάλλουν στο χώρο των ζηλωτικών και σχισματικών κύκλων. Προσημειώνουμε ότι δε μας ενδιαφέρει ποσώς το δοκούν των πολλών αλλά η αληθής δόξα, τουτέστιν αυτή αύτη η ορθοδοξία. Και μια τελευταία διευκρίνιση: απευθυνόμαστε στον πιστό μάλλον χριστιανό που έχει τη συνείδηση της αμαρτίας παρά στον άθεο ή αδιάφορο που ούτως ή άλλως θα λάβει το χάραγμα ή και αν δεν το κάνει, αυτό θα το πράξει για άλλους λόγους και όχι για να μην προδώσει το Χριστό. Παρ’ ότι είναι σαφές ότι το θέμα της κάρτας ή της νέας ταυτότητας είναι προδρομικό σημείο του τελικού χαράγματος και πως το θέμα σήμερα είναι μάλλον πολιτικό παρά θρησκευτικό, αρχίζουμε με κάποια θεμελιώδη ερωτήματα:
Είναι ανεξάλειπτο το χάραγμα του αντιχρίστου και ποια η έννοια αυτής της αδυναμίας απαλοιφής του; Μπορεί να μετανοήσει ο λαβών το χάραγμα; Αν όχι, πώς αυτό τεκμηριώνεται δογματικώς; Είναι η κάρτα του πολίτη το χάραγμα; Θα είναι εφάμαρτη η λήψη της νέας ταυτότητας; Γιατί όσοι φώναζαν κατά του 666 παλιότερα, την ίδια ώρα το δέχονταν και το αγόραζαν πάνω σε καταναλωτικά προϊόντα, θεωρώντας ότι εκεί δε «μολύνονται» παρά μόνο όταν το λάβουν πάνω σε μια μορφή ταυτότητας; Πόσες παρερμηνείες κυκλοφορούν γύρω από το πρόσωπο του αντιχρίστου και άλλα ζητήματα της αποκάλυψης τα οποία θεωρούνται αυτοδίκαια ως η ορθόδοξη ερμηνεία, ενώ είναι απλώς δημοφιλείς ζηλωτικές ερμηνείες ή και εισαγόμενες από το εξωτερικό και μάλιστα από χώρους εκτός ορθοδοξίας;
Δεν είναι στόχος του παρόντος να προβεί σε εκτενή ανάλυση αλλά θα αφήσω μια μικρή γεύση έκπληξης με τη διάσταση των απόψεων ενός σύγχρονου αγίου από τις κυκλοφορούσες προλήψεις επί των εν λόγω διά στόματος του γέροντα Πορφυρίου. Συνήθως το κύρος τέτοιων ανδρών φέρνει σε αμηχανία – όπως άλλωστε έφερε και τον γράφοντα όταν τα πρωτοδιάβασε - τους διαφωνούντες και φρενάρει την ορμητική αφοριστική διάθεση με την οποία θα απαξίωναν ευθύς εξαρχής την οιαδήποτε ετερότητα. Είπε λοιπόν ο στάρετς αυτός σε ανάλογες μέρες προ ετών χαρακτηριστικά: «έχουν αναστατώσει τις ψυχές, δημιούργησαν ένα σωρό προβλήματα, οικογενειακά και ψυχολογικά με το 666, δεν μπορεί ο κόσμος να κοιμηθεί και άρχισαν να παίρνουν ψυχοφάρμακα και υπνωτικά… Γι’ αυτό σήμερα δεν έχουμε το Χριστό μέσα μας και γι’ αυτό ανησυχούμε για τον αντίχριστο… Εάν ερχόταν τώρα ο ίδιος ο αντίχριστος με μια συσκευή με ακτίνες laser και μου έλεγε θέλω να σε σφραγίσω με το 666, εγώ θα καθόμουνα». Αυτά σαν μια μικρή εισαγωγή στο τεράστιο αυτό ερμηνευτικό ζήτημα των εσχάτων τα οποία ο χριστιανός κάθε άλλο παρά με φοβικότητα πρέπει να αντιμετωπίζει. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι με το χάραγμα αρχίζει και το χάραμα της ογδόης ημέρας…
Κ.Ν. Λάρισα 18/10/2010
http://theology-xaris.blogspot.com
Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010
Η φύσις της αμαρτίας και ο διάβολος
Η φύσις της αμαρτίας και της αμαρτωλότητος είναι πάντοτε η ιδία και με ιδίους καταλλήλους τρόπους ο αρχιτέχης διάβολος παγιδεύει τους οπαδούς ή μάλλον τα θύματά του. Όταν θέλει κανείς να γίνη καλός διά του εαυτού του , εξισώνεται με τον διάβολον. Η ουσία της αμαρτίας, κάθε αμαρτίας, στηρίζεται εις την αλαζονικήν αυταπάτην την οποίαν ο σατανάς σφίγγει εις τον κόλπον του. Ο πανσθενουργός Θεός Λόγος μας απεκάλυψεν ότι "χωρίς αυτού ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν". Αντιθέτως δε ο εφευρέτης της αμαρτίας και του θανάτου πράττει και διδάσκει τα έργα του ξηρού ατομισμού. Ο διάβολος ακριβώς τούτο φρονεί και ούτως ευρίσκεται να είναι μόνος του εντός και τίποτε έξω απο αυτόν. Πάντοτε μόνος ν'ανήκει μόνον εις τον εαυτόν του, όλος ερμητικώς κλειστός εις τον εαυτόν του μακρά του Θεού και παντός ανήκοντος εις τον Θεόν. Αυτός είναι ο εγωισμός και η φιλαύτία ενηγκαλισμένα αναποσπάστως εις όλην την αιωνιότητα, αυτή αύτη η κόλασις.
Ιωσήφ Βατοπεδινού. Εκ του θανάτου εις την ζωήν-Ψυχοφελή Βατοπεδινά 3, σ 125.
Ιωσήφ Βατοπεδινού. Εκ του θανάτου εις την ζωήν-Ψυχοφελή Βατοπεδινά 3, σ 125.
To μάθημα των Θρησκευτικών και η...Ευρώπη!
του Αρχιμ.π.Ιωακειμ Οικονομίκου, Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μ. Κίτρους
www.amen.gr
www.amen.gr
Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι Ράμσεϋ, μιλώντας για το μεγαλείο της Ορθοδοξίας δήλωσε: «Βεβαίως υπάρχει σημαντικός αριθμός δογμάτων τα οποία όλοι παραδεχόμαστε. Υπάρχουν όμως ορισμένα άλλα πράγματα, τα οποία άλλοι από εμάς δέχονται και άλλοι απορρίπτουν. Συγκρίνετε αυτόν τον τρόπο σκέψης με την Ορθοδοξία. Εκεί θα βρείτε μια πλήρη και ωραία εικόνα, η οποία προκαλεί ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο. Εάν αφαιρέσετε οποιοδήποτε στοιχείο, θα καταστρέψετε το όλο. Η Ορθοδοξία συνίσταται ακριβώς σε αυτήν την ολότητα, η οποία αγκαλιάζει το θείο και το ανθρώπινο» (R.M.French, "The Eastern Orthodox Church").
Η φράση αυτή του πρώην Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι, αποτελεί θα λέγαμε ένα ύμνο προς την Ορθόδοξο Εκκλησία. Την ίδια άποψη έχουν και κάποιοι Γερμανοί Θεολόγοι, οι οποίοι αναφερόμενοι στον πλούτο και το μεγαλείο της Ορθοδόξου Λατρείας αναφέρουν: «Η Ορθόδοξη Λατρεία αποτελεί μοναδικό, σε δύναμη και παραστατικότητα, κήρυγμα του Ευαγγελίου» (Fr. Heiler).
«Η λατρεία επιδιώκει να παρουσιάσει την νίκη της ζωής, την οποία εξασφάλισε η είσοδος του Θεού στον κόσμο». (E. Seebarg). Ο J.Tyciak αναφέρει: «Οι πατέρες της Εκκλησίας και η λειτουργία της, είναι οι κατεξοχήν πηγές της Ορθοδόξου Θεολογίας στην οποία η ζωντανή πνοή του Πνεύματος της Αρχαίας Εκκλησίας είναι ψηλαφητή». Αλλά και ένας μεγάλος φιλλέλην και λάτρης της Βυζαντινής κληρονομιάς μας, ο αείμνηστος Στήβεν Ράνσημαν στην τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε στις 14 - 7 - 2000 στο Περιοδικό «ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ», αναφερόμενος στο μέλλον της Ορθοδοξίας είπε: «Μερικές φορές - τι να πω - αισθάνομαι πολύ απογοητευμένος από τις άλλες Εκκλησίες της Δύσεως. Όμως, χαίρομαι με την σκέψη ότι στα επόμενα 100 χρόνια η Ορθοδοξία, θα είναι η μόνη ιστορική Εκκλησία που θα υφίσταται. Η Αγγλικανική Εκκλησία είναι σε πολύ κακά χάλια, και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χάνει συνεχώς έδαφος. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει η Ορθόδοξη Εκκλησία που μπορεί να προσφέρει την πραγματική πνευματικότητα που οι άλλες Εκκλησίες δεν μπορούν πλέον να μεταδώσουν. Όλα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ορθοδοξία θα διατηρηθεί σε αντίθεση με τις άλλες».
Αυτά τα αναφέρω, γιατί, ενώ μεγάλοι Θεολόγοι και Ιστορικοί μη Ορθόδοξοι, εγκωμιάζουν την Ορθοδοξία και την συμβολή της στην Ευρωπαϊκή και γιατί όχι και στην Παγκόσμια κονίστρα, έρχονται οι ημέτεροι και προσπαθούν να κάνουν ένα έγκλημα. Ένα έγκλημα το οποίο θα φέρει την καταστροφή στα νέα παιδιά. Και μιλάω για την αντιμετώπιση του μαθήματος των Θρησκευτικών, το οποίο τείνει να γίνει προαιρετικό, και μάλιστα κατατάσσοντάς το στην τελευταία θέση των Κοινωνικών Επιστημών. Έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια αποχριστιανοποιήσεως και αποδομήσεως της Ελλάδος από τα ιδανικά, τις αξίες και τα οράματα με τα οποία μεγαλούργησε το Γένος μας όλους αυτούς τους αιώνες. Η αποδόμηση ξεκίνησε με την καταστροφή της γλώσσης, με την αλλοίωση της ιστορίας, και τώρα με την προαιρετική διδασκαλία των Θρησκευτικών.
Πολλοί ισχυρίζονται και λένε ότι αυτό είναι επιταγή της Ευρώπης, η οποία θέλει μια αλλαγή στο μάθημα των Θρησκευτικών. Αυτό είναι πέρα για πέρα λάθος και ένα μεγάλο ψέμα. Στην Ευρώπη, υπάρχουν σχολεία, στα οποία το μάθημα διδάσκεται κανονικότατα. Στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως τις Βρυξέλλες, τα σχολεία αυτά στα οποία φοιτούν τα παιδιά των εργαζομένων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, χρηματοδοτούνται από την ίδια την Ευρώπη. Σε αυτά τα σχολεία, το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκεται όχι ως θρησκειολογικό, αλλά ως ομολογιακό μάθημα. Έτσι τα ελληνόπουλα, αλλά και τα παιδιά άλλων Ορθοδόξων, την ώρα του μαθήματος πηγαίνει ή ο Θεολόγος πού είναι αποσπασμένος εκεί, ή κάποιος κληρικός από την Μητρόπολη Βελγίου, η οποία ανήκει στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, διδάσκοντας κανονικά το μάθημα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Ρωμαιοκαθολικούς, αλλά και με τους Προτεστάντες. Για όσους μαθητές δεν είναι Χριστιανοί αλλά άλλων θρησκειών, την ώρα εκείνη διδάσκονται το μάθημα της Φιλοσοφίας.
Πολλοί για να στηρίξουν τα αστήρικτα, επικαλούνται το παράδειγμα της Γαλλίας. Η Γαλλία από το 1905 αποτελεί ένα λαϊκό Κράτος. Είναι η χώρα και η πατρίδα του Διαφωτισμού, ο οποίος ξεκίνησε ένα πόλεμο εναντίον του Κλήρου. Αλλά ποιού κλήρου; Του Ρωμαιοκαθολικού. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία παρά τον πόλεμο πού δέχτηκε δημιούργησε τα δικά της σχολεία, στα οποία το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκονταν κανονικά. Το παράδοξο ήταν και είναι ότι πολιτικοί, όπως και ο σημερινός Πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, προήλθε όχι από κάποιο δημόσιο σχολείο αλλά από τα σχολεία της Εκκλησίας. Δήλωσε μάλιστα ότι τα θρησκευτικά βιώματα που απέκτησε του έκαναν καλό στην ζωή του.
Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η Γερμανία. Στις περιοχές όπου επικρατεί ο Προτεσταντισμός, το μάθημα γίνεται από Προτεστάντη Θεολόγο καθηγητή. Το ίδιο και για τις περιοχές όπου επικρατεί ο Ρωμαιοκαθολικισμός. Για τους Ορθοδόξους έχει υπάρξει ιδιαίτερη μέριμνα, ώστε την ώρα της διδασκαλίας των Θρησκευτικών των άλλων δογμάτων, την ίδια ώρα τα ορθόδοξα παιδιά να το διδάσκονται από τους Θεολόγους και τους κληρικούς της Μητροπόλεως Γερμανίας. Άλλωστε αυτό πού ενώνει τον Ελληνισμό του Εξωτερικού είναι η Εκκλησία και η αγάπη για την πατρίδα και τις παραδόσεις. Επομένως ας σταματήσει αυτή καραμέλα ότι φταίει η Ευρώπη.
Η Ευρώπη έχει τονίσει κατά κόρον ότι αυτά τα θέματα αφορούν το κάθε Κράτος μέλος χωριστά και δεν επεμβαίνει. Το πρόβλημα το έχουμε δυστυχώς εμείς. Εμείς είμαστε αυτοί πού θέλουμε να ξεριζώσουμε κάθε τι το Ελληνορθόδοξο, κάθε τι πού να θυμίζει την παράδοση και την ιστορία του Γένους μας. Φαίνεται ότι η θρησκεία, η ιστορία, η παράδοση, και κάθε τι πού μας ενώνουν σαν Γένος πρέπει να πεθάνουν. Αλλά μαζί με αυτά θα πεθάνουμε και εμείς. Και τότε θα είμαστε αναπολόγητοι στους προγόνους μας, καθώς και στους διαδόχους μας. Αυτό το έχει πει ο μεγάλος ποιητής μας Κωστής Παλαμάς: «...χρωστάτε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα 'ρθούνε, θα περάσουν. κριτές θα μας γεννήσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί».
Η φράση αυτή του πρώην Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι, αποτελεί θα λέγαμε ένα ύμνο προς την Ορθόδοξο Εκκλησία. Την ίδια άποψη έχουν και κάποιοι Γερμανοί Θεολόγοι, οι οποίοι αναφερόμενοι στον πλούτο και το μεγαλείο της Ορθοδόξου Λατρείας αναφέρουν: «Η Ορθόδοξη Λατρεία αποτελεί μοναδικό, σε δύναμη και παραστατικότητα, κήρυγμα του Ευαγγελίου» (Fr. Heiler).
«Η λατρεία επιδιώκει να παρουσιάσει την νίκη της ζωής, την οποία εξασφάλισε η είσοδος του Θεού στον κόσμο». (E. Seebarg). Ο J.Tyciak αναφέρει: «Οι πατέρες της Εκκλησίας και η λειτουργία της, είναι οι κατεξοχήν πηγές της Ορθοδόξου Θεολογίας στην οποία η ζωντανή πνοή του Πνεύματος της Αρχαίας Εκκλησίας είναι ψηλαφητή». Αλλά και ένας μεγάλος φιλλέλην και λάτρης της Βυζαντινής κληρονομιάς μας, ο αείμνηστος Στήβεν Ράνσημαν στην τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε στις 14 - 7 - 2000 στο Περιοδικό «ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ», αναφερόμενος στο μέλλον της Ορθοδοξίας είπε: «Μερικές φορές - τι να πω - αισθάνομαι πολύ απογοητευμένος από τις άλλες Εκκλησίες της Δύσεως. Όμως, χαίρομαι με την σκέψη ότι στα επόμενα 100 χρόνια η Ορθοδοξία, θα είναι η μόνη ιστορική Εκκλησία που θα υφίσταται. Η Αγγλικανική Εκκλησία είναι σε πολύ κακά χάλια, και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χάνει συνεχώς έδαφος. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει η Ορθόδοξη Εκκλησία που μπορεί να προσφέρει την πραγματική πνευματικότητα που οι άλλες Εκκλησίες δεν μπορούν πλέον να μεταδώσουν. Όλα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ορθοδοξία θα διατηρηθεί σε αντίθεση με τις άλλες».
Αυτά τα αναφέρω, γιατί, ενώ μεγάλοι Θεολόγοι και Ιστορικοί μη Ορθόδοξοι, εγκωμιάζουν την Ορθοδοξία και την συμβολή της στην Ευρωπαϊκή και γιατί όχι και στην Παγκόσμια κονίστρα, έρχονται οι ημέτεροι και προσπαθούν να κάνουν ένα έγκλημα. Ένα έγκλημα το οποίο θα φέρει την καταστροφή στα νέα παιδιά. Και μιλάω για την αντιμετώπιση του μαθήματος των Θρησκευτικών, το οποίο τείνει να γίνει προαιρετικό, και μάλιστα κατατάσσοντάς το στην τελευταία θέση των Κοινωνικών Επιστημών. Έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια αποχριστιανοποιήσεως και αποδομήσεως της Ελλάδος από τα ιδανικά, τις αξίες και τα οράματα με τα οποία μεγαλούργησε το Γένος μας όλους αυτούς τους αιώνες. Η αποδόμηση ξεκίνησε με την καταστροφή της γλώσσης, με την αλλοίωση της ιστορίας, και τώρα με την προαιρετική διδασκαλία των Θρησκευτικών.
Πολλοί ισχυρίζονται και λένε ότι αυτό είναι επιταγή της Ευρώπης, η οποία θέλει μια αλλαγή στο μάθημα των Θρησκευτικών. Αυτό είναι πέρα για πέρα λάθος και ένα μεγάλο ψέμα. Στην Ευρώπη, υπάρχουν σχολεία, στα οποία το μάθημα διδάσκεται κανονικότατα. Στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως τις Βρυξέλλες, τα σχολεία αυτά στα οποία φοιτούν τα παιδιά των εργαζομένων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, χρηματοδοτούνται από την ίδια την Ευρώπη. Σε αυτά τα σχολεία, το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκεται όχι ως θρησκειολογικό, αλλά ως ομολογιακό μάθημα. Έτσι τα ελληνόπουλα, αλλά και τα παιδιά άλλων Ορθοδόξων, την ώρα του μαθήματος πηγαίνει ή ο Θεολόγος πού είναι αποσπασμένος εκεί, ή κάποιος κληρικός από την Μητρόπολη Βελγίου, η οποία ανήκει στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, διδάσκοντας κανονικά το μάθημα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Ρωμαιοκαθολικούς, αλλά και με τους Προτεστάντες. Για όσους μαθητές δεν είναι Χριστιανοί αλλά άλλων θρησκειών, την ώρα εκείνη διδάσκονται το μάθημα της Φιλοσοφίας. Πολλοί για να στηρίξουν τα αστήρικτα, επικαλούνται το παράδειγμα της Γαλλίας. Η Γαλλία από το 1905 αποτελεί ένα λαϊκό Κράτος. Είναι η χώρα και η πατρίδα του Διαφωτισμού, ο οποίος ξεκίνησε ένα πόλεμο εναντίον του Κλήρου. Αλλά ποιού κλήρου; Του Ρωμαιοκαθολικού. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία παρά τον πόλεμο πού δέχτηκε δημιούργησε τα δικά της σχολεία, στα οποία το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκονταν κανονικά. Το παράδοξο ήταν και είναι ότι πολιτικοί, όπως και ο σημερινός Πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, προήλθε όχι από κάποιο δημόσιο σχολείο αλλά από τα σχολεία της Εκκλησίας. Δήλωσε μάλιστα ότι τα θρησκευτικά βιώματα που απέκτησε του έκαναν καλό στην ζωή του.
Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η Γερμανία. Στις περιοχές όπου επικρατεί ο Προτεσταντισμός, το μάθημα γίνεται από Προτεστάντη Θεολόγο καθηγητή. Το ίδιο και για τις περιοχές όπου επικρατεί ο Ρωμαιοκαθολικισμός. Για τους Ορθοδόξους έχει υπάρξει ιδιαίτερη μέριμνα, ώστε την ώρα της διδασκαλίας των Θρησκευτικών των άλλων δογμάτων, την ίδια ώρα τα ορθόδοξα παιδιά να το διδάσκονται από τους Θεολόγους και τους κληρικούς της Μητροπόλεως Γερμανίας. Άλλωστε αυτό πού ενώνει τον Ελληνισμό του Εξωτερικού είναι η Εκκλησία και η αγάπη για την πατρίδα και τις παραδόσεις. Επομένως ας σταματήσει αυτή καραμέλα ότι φταίει η Ευρώπη.
Η Ευρώπη έχει τονίσει κατά κόρον ότι αυτά τα θέματα αφορούν το κάθε Κράτος μέλος χωριστά και δεν επεμβαίνει. Το πρόβλημα το έχουμε δυστυχώς εμείς. Εμείς είμαστε αυτοί πού θέλουμε να ξεριζώσουμε κάθε τι το Ελληνορθόδοξο, κάθε τι πού να θυμίζει την παράδοση και την ιστορία του Γένους μας. Φαίνεται ότι η θρησκεία, η ιστορία, η παράδοση, και κάθε τι πού μας ενώνουν σαν Γένος πρέπει να πεθάνουν. Αλλά μαζί με αυτά θα πεθάνουμε και εμείς. Και τότε θα είμαστε αναπολόγητοι στους προγόνους μας, καθώς και στους διαδόχους μας. Αυτό το έχει πει ο μεγάλος ποιητής μας Κωστής Παλαμάς: «...χρωστάτε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα 'ρθούνε, θα περάσουν. κριτές θα μας γεννήσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί».
Είναι αλήθεια ;!
Σε μερικές περιπτώσεις, λοιπόν, δεν έχει σημασία αν αυτό που διαβάζουμε είναι αλήθεια. Σημασία έχει γιατί γράφτηκε και τι θέλει να πει. Για παράδειγμα…
www.karfitsa.gr
- Είναι γνωστή η περίφημη αποστροφή που αποδίδεται στον Χένρι Κίσινγκερ (1994) ότι «Ο λαός των Ελλήνων είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθή. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί». Η δήλωση διαψεύστηκε, όμως όσα ακολούθησαν μάλλον επιβεβαιώνουν παρά διαψεύδουν τη φράση (βλέπε βιβλίο ιστορίας ΣΤ’ Δημοτικού, δασκάλα του Μ. Δερείου, διάβρωση του εκπαιδευτικού συστήματος κ.ά.)
- Η περίφημη επιστολή του… ετοιμοθάνατου Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές (κάπου στο 2000) που έτσι αποχαιρετούσε τους φίλους του, έκανε το γύρο του κόσμου και έγινε το αγαπημένο εκατομμυρίων ανθρώπων. «Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις» λέει μεταξύ άλλων. Η επιστολή διαψεύστηκε, όμως παραμένει δημοφιλέστατη γιατί όσα λέει αγγίζουν.
- Πριν μια εβδομάδα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά blogs ένα «έγγραφο» που «αποδεικνύει» ότι η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου χρηματοδοτήθηκε από την τράπεζα του Ροκφέλερ με όρους απίθανους (έλεγχος του ΚΚΕ, μόνο… φραστικές παρεκκλίσεις κατά των ΗΠΑ από τον Ανδρέα, ανοχή απέναντι στην τρομοκρατία κ.ά.). Η επιστολή αμφισβητείται όμως εξηγεί πολλές μεταπολιτευτικές συμπεριφορές.
- Τώρα, λοιπόν, κυκλοφόρησε μια δήλωση που αποδίδεται στον Ούγκο Τσάβες, τον Αριστερό πρόεδρο της Βενεζουέλας. «Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Γιατί κλέψανε! Πρόδωσαν τον Λαό, τη Δημοκρατία, το Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος. Τιμωρώντας τη διαφθορά κρατάμε γεμάτα τα ταμεία και τη Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ' τα πόδια μας. Δεν καταντάμε Ελλάδα!».
- Τι κι αν διαψευστεί σύντομα; Αυτά που λέει δεν είναι μεγάλες αλήθειες; Καλή σας μέρα!
www.karfitsa.gr
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Ο άνθρωπος στη θέσι του Θεανθρώπου!
Εις την δυτικήν Ευρώπην βαθμιαίως ο Χριστιανισμός νοθεύεται με τον ουμανισμόν, ο οποίος επικρατεί ως δευτέρα θεότης. Πρό πολλού οι εκκλησιαστικοί άρχοντες της δύσεως εστένευον τον Θεάνθρωπον Σωτήρα Χριστόν και εις το τέλος τον εσμίκρυναν εις απλούν άνθρωπον- φεύ της ασεβείας! - εις τον αλάθητον άνθρωπο του καθολικισμού και τον ουχί ολιγώτερον αλάθητον άνθρωπο του προτεσταντισμού. Και ούτως ενεφανίσθη αφ'ενός μεν ο δυτικός χριστιανικοουμανισμός , μαξιμαλισμός (παπικόν -πρωτείον), ο οποίος απο τον Χριστόν αφαιρεί τα πάντα , αφ' ετέρου δε ο δυτικός ουμανισμός, μινιμαλισμός των προτεσταντών, οποίος απο τον Χριστόν ζητεί το ελάχιστον , να μη ειπώ τίποτε.
Και εις τους δύο ως υψίστη αξία και έσχατον κριτήριον εισέρχεται ο άνθρωπος εις την θέσιν του Θεανθρώπου. Επετελέσθη ούτως η θλιβερά διόρθωσις του Θεανρθώπου, του έργου του και της διδασκαλίας του!
Επιμόνως και συνεχώς προσεπάθει ο παπισμός να αντικαταστήσει τον Θεάνθρωπον με τον άνθρωπον, έως ότου εις το δόγμα περί του αλαθήτου του Πάπα αντικατέστη πλήρως ο Θεάνθρωπος υπο του αλαθήτου ανθρώπου. Με αυτό το σατανικό δόγμα ανεκηρύχθη αποφασιστικώς και σαφώς ο άνθρωπος Πάπας ως κάτι το μεγαλύτερο ουχί μόνον του αλαθήτου ανθρώπου, αλλά και των αγίων Αποστόλων και των πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων. Με αυτήν την αποστασίαν απο τον Θεάνθρωπον, απο την Καθολικήν -Οικουμενικήν Εκκλησίαν , ο παπικός μαξιμαλισμός υπερέβη και αυτόν τον Λούθηρον , τον δημιουργόν του προτεσταντικού μινιμαλισμού.
Δεν πρέπει να πλανάται ο χριστιανοουμανικός μαξιμαλισμός, "παπισμός". Είναι ακριβώς ο ριζικός προτεσταντισμός, διότι μετέθεσε τον θεμέλιον του Χριστιανισμόυ απο τον αιώνιον Θεάνθρωπον εις τον πεπερασμένον και θνητόν άνθρωπον, και αυτό ανεκήρυξεν ως το κυριώτερον δόγμα του, ως την κεντρικωτέραν αλήθειαν, την μεγαλυτέραν του αξίαν, και το κατέστησε μέτρον και κριτήριον . Πράγματι και ο προτεσταντισμός δεν είναι άλλο παρά είς εξατομικευμένος παπισμός,, η βασική αρχή του οποίου, "το αλάθητον του ανθρώπου", έχει εφαρμοσθή εις την ζωήν ενός εκάστου ανθρωπου ιδιαιτέρως. Κατά το παράδεισμα του αλαθήτου ανθρώπου της Ρώμης ο κάθε προτεστάντης γίνεται αλάθητος, διότι διεκδικεί το προσωπικόν αλάθητον εις τα θέματα της πίστεως, ενώ εις την Ρώμην το έχει μόνος του ο Πάπας. Υπ' αυτήν την άποψιν ημπορεί να λεχθή ότι ο προτεσταντισμός είναι είς εκλαϊκευμένος παπισμός, εστερημένος μόνον της διαστάσεως της αυθεντίας και εξουσίας του Πάπα.
Αυτό ημπορεί να φαίνεται παράδοξον, αλλ' είναι αληθινον. Το αποδεικύνει κατά τρόπον αναμφισβήτητον η ιστορική του πραγματικότης. Ο δυτικός χριστιανισμός εις την ουσίαν του είναι ο πλέον ριζικός ουμανισμός, διότι ανεκήρυξε τον άνθρωπον αλάθητον και μετέβαλε την θεανθρωπίνην θρησκείαν εις ουμανιστικήν. Απόδειξις τούτου είναι το γεγονός ότι εις την Ρώμην και την εκκλησίαν της ο Θεάνθρωπος απεβλήθη εις τον ουρανόν και εις την θέσιν του ετοποθετήθη ο αναπληρωτής: "VICARIUS CHRIST..." Πόσον τραγικός παραλογισμός! να ορίζεται αντικαταστάτης και αναπληρωτής δια τον πανταχού παρόντα Κύριον και Θεόν.
Τοιουτρόπως επετελέσθη η αντικειμενοποίησις του ενσαρκωθέντος Θεού, η αποθεανθρώπησις του Θεανθρώπου Σωτήρος των συμπάντων κόσμων δι' ενός ευτελούς ανθρώπου. Ο δυτικός θρησκευτικός ουμανισμός ανεκήρυξε τον πανταχού παρόντα Θεάνθρωπον ως απουσιάζοντα απο τον κόσμον και ώρισε τον αντικαταστάτην του εν τω προσώπω του αλαθήτου ανθρώπου.
Όλα αυτά οδηγούν εις το συμπέρασμα, ότι ο ουμανιστικός χριστιανισμός αποτελεί πράγματι την πλέον αποφασιστικήν διαμαρτυρίαν εναντίν του Θεανθρώπου. Με την πράξιν αυτήν της σμικρύνσεως του Χριστιανισμού εις ουμανισμόν έχει αναμφιβόλως υλοποιηθή ο Χριστιανισμός και μάλλον έχει καταστραφή. Δεν είναι υπερβολη να διακρίνωμεν τώρα την απαίτησιν του χρεωκοπημένου ευρωπαϊκού ουμανισμόυ να νοσταλγεί την αντικατάστασιν αυτου του είδους της θρησκείαςς με την παλαιάν πολυθεϊστικήν θρησκείαν κατά τας φωνάς των Ευρωπαίων ουμανιστών. Εδώ νομίζωμεν είναι αρμόδιος ο θρήνος του Προφήτου Ιερεμίου: "Επικατάρατος ο άνθρωπος ος την ελπίδα έχει εις άνθρωπον" (Ιερ.17,5).Εάν συνοψίσωμεν όλας τας φάσεις και τροπάς του διεθνούς πλέον ουμανισμού , καταλήγομεν εις εν κύριον συμπέρασμα , εις μίαν κυριολετικήν επιθυμίαν. Να διωχθή ο Θεάνθρωπος απο την γήν εις τον ουρανόν, διότι διά τον ουμανισμόν το βασικόν και κυριώτερον είναι να μείνη ο άνθρωπος ως υψίστη αξία και έσχατον κριτήριον. Τέλος, Χριστιανισμός είναι ο Χριστιανισμός διά του Θεανθρώπου , δια της θεανθρωπίνης μεθοδολογίας. Αυτή είναι η θεμελιώδης αλήθεια, εις βάρος της οποίας ουδείς συμβιβασμός δύναται να γίνη. Δι'αυτής προσδιορίζεται κα καθορίζεται όλη η χριστιανική αξιλογία και κριτηριολογία.
(Γέροντος Ιωσήφ, Εκ του θανάτου εις την ζωήν-Ψυχοφελή Βατοπαιδινά 3 , σ. 100)
Και εις τους δύο ως υψίστη αξία και έσχατον κριτήριον εισέρχεται ο άνθρωπος εις την θέσιν του Θεανθρώπου. Επετελέσθη ούτως η θλιβερά διόρθωσις του Θεανρθώπου, του έργου του και της διδασκαλίας του!
Επιμόνως και συνεχώς προσεπάθει ο παπισμός να αντικαταστήσει τον Θεάνθρωπον με τον άνθρωπον, έως ότου εις το δόγμα περί του αλαθήτου του Πάπα αντικατέστη πλήρως ο Θεάνθρωπος υπο του αλαθήτου ανθρώπου. Με αυτό το σατανικό δόγμα ανεκηρύχθη αποφασιστικώς και σαφώς ο άνθρωπος Πάπας ως κάτι το μεγαλύτερο ουχί μόνον του αλαθήτου ανθρώπου, αλλά και των αγίων Αποστόλων και των πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων. Με αυτήν την αποστασίαν απο τον Θεάνθρωπον, απο την Καθολικήν -Οικουμενικήν Εκκλησίαν , ο παπικός μαξιμαλισμός υπερέβη και αυτόν τον Λούθηρον , τον δημιουργόν του προτεσταντικού μινιμαλισμού.
Δεν πρέπει να πλανάται ο χριστιανοουμανικός μαξιμαλισμός, "παπισμός". Είναι ακριβώς ο ριζικός προτεσταντισμός, διότι μετέθεσε τον θεμέλιον του Χριστιανισμόυ απο τον αιώνιον Θεάνθρωπον εις τον πεπερασμένον και θνητόν άνθρωπον, και αυτό ανεκήρυξεν ως το κυριώτερον δόγμα του, ως την κεντρικωτέραν αλήθειαν, την μεγαλυτέραν του αξίαν, και το κατέστησε μέτρον και κριτήριον . Πράγματι και ο προτεσταντισμός δεν είναι άλλο παρά είς εξατομικευμένος παπισμός,, η βασική αρχή του οποίου, "το αλάθητον του ανθρώπου", έχει εφαρμοσθή εις την ζωήν ενός εκάστου ανθρωπου ιδιαιτέρως. Κατά το παράδεισμα του αλαθήτου ανθρώπου της Ρώμης ο κάθε προτεστάντης γίνεται αλάθητος, διότι διεκδικεί το προσωπικόν αλάθητον εις τα θέματα της πίστεως, ενώ εις την Ρώμην το έχει μόνος του ο Πάπας. Υπ' αυτήν την άποψιν ημπορεί να λεχθή ότι ο προτεσταντισμός είναι είς εκλαϊκευμένος παπισμός, εστερημένος μόνον της διαστάσεως της αυθεντίας και εξουσίας του Πάπα.
Αυτό ημπορεί να φαίνεται παράδοξον, αλλ' είναι αληθινον. Το αποδεικύνει κατά τρόπον αναμφισβήτητον η ιστορική του πραγματικότης. Ο δυτικός χριστιανισμός εις την ουσίαν του είναι ο πλέον ριζικός ουμανισμός, διότι ανεκήρυξε τον άνθρωπον αλάθητον και μετέβαλε την θεανθρωπίνην θρησκείαν εις ουμανιστικήν. Απόδειξις τούτου είναι το γεγονός ότι εις την Ρώμην και την εκκλησίαν της ο Θεάνθρωπος απεβλήθη εις τον ουρανόν και εις την θέσιν του ετοποθετήθη ο αναπληρωτής: "VICARIUS CHRIST..." Πόσον τραγικός παραλογισμός! να ορίζεται αντικαταστάτης και αναπληρωτής δια τον πανταχού παρόντα Κύριον και Θεόν.
Τοιουτρόπως επετελέσθη η αντικειμενοποίησις του ενσαρκωθέντος Θεού, η αποθεανθρώπησις του Θεανθρώπου Σωτήρος των συμπάντων κόσμων δι' ενός ευτελούς ανθρώπου. Ο δυτικός θρησκευτικός ουμανισμός ανεκήρυξε τον πανταχού παρόντα Θεάνθρωπον ως απουσιάζοντα απο τον κόσμον και ώρισε τον αντικαταστάτην του εν τω προσώπω του αλαθήτου ανθρώπου.
Όλα αυτά οδηγούν εις το συμπέρασμα, ότι ο ουμανιστικός χριστιανισμός αποτελεί πράγματι την πλέον αποφασιστικήν διαμαρτυρίαν εναντίν του Θεανθρώπου. Με την πράξιν αυτήν της σμικρύνσεως του Χριστιανισμού εις ουμανισμόν έχει αναμφιβόλως υλοποιηθή ο Χριστιανισμός και μάλλον έχει καταστραφή. Δεν είναι υπερβολη να διακρίνωμεν τώρα την απαίτησιν του χρεωκοπημένου ευρωπαϊκού ουμανισμόυ να νοσταλγεί την αντικατάστασιν αυτου του είδους της θρησκείαςς με την παλαιάν πολυθεϊστικήν θρησκείαν κατά τας φωνάς των Ευρωπαίων ουμανιστών. Εδώ νομίζωμεν είναι αρμόδιος ο θρήνος του Προφήτου Ιερεμίου: "Επικατάρατος ο άνθρωπος ος την ελπίδα έχει εις άνθρωπον" (Ιερ.17,5).Εάν συνοψίσωμεν όλας τας φάσεις και τροπάς του διεθνούς πλέον ουμανισμού , καταλήγομεν εις εν κύριον συμπέρασμα , εις μίαν κυριολετικήν επιθυμίαν. Να διωχθή ο Θεάνθρωπος απο την γήν εις τον ουρανόν, διότι διά τον ουμανισμόν το βασικόν και κυριώτερον είναι να μείνη ο άνθρωπος ως υψίστη αξία και έσχατον κριτήριον. Τέλος, Χριστιανισμός είναι ο Χριστιανισμός διά του Θεανθρώπου , δια της θεανθρωπίνης μεθοδολογίας. Αυτή είναι η θεμελιώδης αλήθεια, εις βάρος της οποίας ουδείς συμβιβασμός δύναται να γίνη. Δι'αυτής προσδιορίζεται κα καθορίζεται όλη η χριστιανική αξιλογία και κριτηριολογία.
(Γέροντος Ιωσήφ, Εκ του θανάτου εις την ζωήν-Ψυχοφελή Βατοπαιδινά 3 , σ. 100)
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΣΤΑ ΄΄ΦΡΙΚΤΑ΄΄ ΚΑΡΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗ ΑΣΚΗΤΗ ΜΑΚΑΡΙΟ
Τελείωνε πιὰ τὸ προσκύνημά μας. Τὶς παραμονὲς τοῦ μισεμοῦ πῆρα τὸν ἀνήφορο μοναχός, ν' ἀνέβω στ' ἄγρια ἡσυχαστήρια, ἀνάμεσα στοὺς βράχους ἀψηλὰ ἀπάνω ἀπὸ τὴ θάλασσα, στὰ Καρούλια. Τρυπωμένοι μέσα σὲ σπηλιές, ζοῦν ἐκεῖ καὶ προσεύχουνται γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, καθένας μακριὰ ἀπὸ τὸν ἄλλο, γιὰ νὰ μὴν ἔχουν καὶ τὴν παρηγοριὰ νὰ βλέπουν ἀνθρώπους, οἱ πιὸ ἄγριοι,οἱ πιὸ ἅγιοι ἀσκητὲς τοῦ Ἁγ. Ὄρους. Ἕνα καλαθάκι ἔχουν κρεμασμένο στὴ θάλασσα, κι οἱ βάρκες ποὺ τυχαίνει κάποτε νὰ περνοῦν ζυγώνουν καὶ ρίχνουν μέσα λίγο ψωμί, ἐλιές, ὅ,τι ἔχουν, γιὰ νὰ μὴν ἀφήσουν τοὺς ἀσκητὲς νὰ πεθάνουν τῆς πείνας. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄγριους αὐτοὺς ἀσκητὲς τρελαίνουνται• θαρροῦν πὼς ἔκαμαν φτερά, πετοῦν ἀπάνω ἀπὸ τὸν γκρεμὸ καὶ γκρεμίζουνται• κάτω ὁ γιαλὸς εἶναι γεμάτος κόκκαλα.
Ἀνάμεσα στοὺς ἐρημίτες τούτους ζοῦσε τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ξακουστὸς γιὰ τὴν ἁγιοσύνη του, ὁ Μακάριος ὁ Σπηλαιώτης. Αὐτὸν κίνησα νὰ δῶ• ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ πάτησα στὸ ἱερὸ βουνό, εἶχα πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ πάω νὰ τὸν δῶ, νὰ σκύψω νὰ τοῦ φιλήσω τὸ χέρι καὶ νὰ τοῦ ξομολογηθῶ. Ὄχι τὰ κρίματά μου, δὲν πίστευα νὰ ‘χα κάμει ὥς τότε πολλά, ὄχι τὰ κρίματά μου παρὰ τὴν ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία ποὺ συχνὰ μ' ἔσπρωχνε νὰ μιλῶ μὲ ἀναίδεια γιὰ τὰ ἑφτὰ μυστήρια καὶ τὶς δέκα ἐντολὲς καὶ νὰ θέλω νὰ χαράξω δικό μου δεκάλογο.
Ἔφτασα κατὰ τὸ μεσημέρι στ' ἀσκηταριά• τρῦπες μαῦρες στὸν γκρεμό, σιδερένιοι σταυροὶ καρφωμένοι στοὺς βράχους, ἕνας σκελετὸς πρόβαλε ἀπὸ μιὰ σπηλιά, τρόμαξα• σὰ νὰ 'χε φτάσει κιόλας ἡ Δευτέρα Παρουσία καὶ ξεπρόβαλε ὁ σκελετὸς αὐτὸς ἀπὸ τὴ γῆς καὶ δὲν εἶχε ἀκόμα προφτάσει νὰ ντυθεῖ ὅλες τὶς σάρκες του. Φόβος κι ἀηδία μὲ κυρίεψε, καὶ συνάμα κρυφὸς ἀνομολόγητος θαμασμός• δὲν τόλμησα νὰ τὸν ζυγώσω, τὸν ρώτησα ἀπὸ μακριά• ἅπλωσε τὸ ξεραμένο μπράτσο, ἀμίλητος, καὶ μοῦ 'δειξε μιὰ μαύρη σπηλιὰ ἀψηλὰ στὰ χείλια τοῦ γκρεμοῦ.
Πῆρα ν’ ἀνεβαίνω πάλι τοὺς βράχους, μὲ καταξέσκισαν τ' άγκρίφια τους, ἔφτασα στὴ σπηλιά. Ἔσκυψα νὰ δῶ μέσα• μυρωδιὰ χωματίλα καὶ λιβάνι, σκοτάδι βαθύ• σιγὰ σιγὰ διέκρινα ἕνα σταμνάκι δεξά, σὲ μιὰ σκισμάδα τοῦ βράχου, τίποτα ἄλλο• ἔκαμα νὰ φωνάξω, μὰ ἡ σιωπὴ μέσα στὸ σκοτάδι ἐτοῦτο μοῦ φάνηκε τόσο ἱερή, τόσο ἀνησυχαστική, ποὺ δὲν τόλμησα• σὰν ἁμαρτία, σὰν ἱεροσυλία μοῦ φάνηκε ἐδῶ ἡ φωνὴ τοῦ ἀνθρώπου.
Εἶχαν πιὰ συνηθίσει τὰ μάτια μου στὸ σκοτάδι, κι ὡς τὰ γούρλωνα καὶ κοίταζα, ἕνας φωσφορισμὸς ἁπαλός, ἕνα πρόσωπο χλωμό, δυὸ χέρια σκελεθρωμένα κουνήθηκαν στὸ βάθος τῆς σπηλιᾶς κι ἀκούστηκε γλυκιὰ ξεπνεμένη φωνή:
— Καλῶς τον!
Ἔκαμα κουράγιο, μπῆκα στὴ σπηλιά, προχώρησα κατὰ τὴ φωνή. Κουλουριασμένος χάμω, εἶχε σηκώσει τὸ κεφάλι ὁ ἀσκητής, καὶ διέκρινα στὸ μεσόφωτο τὸ πρόσωπό του ἄτριχο, φαγωμένο ἀπὸ τὶς ἀγρύπνιες καὶ τὴν πείνα, μὲ ἀδειανοὺς βολβούς, νὰ γυαλίζει βυθισμένο σὲ ἀνείπωτη μακαριότητα• τὰ μαλλιὰ του εἶχαν πέσει, ἔλαμπε τὸ κεφάλι του σὰν κρανίο.
— Εὐλόγησον, πάτερ, εἶπα κι ἔσκυψα νὰ τοῦ φιλήσω τὸ κοκαλιασμένο χέρι.
Κάμποση ὥρα σωπαίναμε• κοίταζα μὲ ἀπληστία τὴν ψυχὴ τούτη ποὺ εἶχε ἐξαφανίσει τὸ κορμί της, αὐτὸ βάραινε τὶς φτεροῦγες της καὶ δὲν τὴν ἄφηνε ν' ἀνέβει στὸν οὐρανό. Ἀνήλεο, ἀνθρωποφάγο θεριὸ ἡ ψυχὴ ποὺ πιστεύει• κρέατα, μάτια, μαλλιά, ὅλα τοῦ τά 'χε φάει.
Δὲν ἤξερα τί νὰ πῶ, ἀπὸ ποῦ ν' ἀρχίσω. Σὰν ἕνα στρατόπεδο ὕστερα ἀπὸ φοβερὴ σφαγή μοῦ φάνταζε τὸ σαράβαλο κορμὶ μπροστὰ μου• ξέκρινα ἀπάνω του τὶς νυχιὲς καὶ τὶς δαγκωματιὲς τοῦ Πειρασμοῦ.
Ἀποκότησα τέλος:
— Παλεύεις ἀκόμα μὲ τὸ Διάβολο, πάτερ Μακάριε; τὸν ρώτησα.
— Ὄχι πιά, παιδὶ μου• τώρα γέρασα, γέρασε κι αὐτὸς μαζὶ μου• δὲν ἔχει δύναμη• παλεύω μὲ τὸ Θεό.
— Μὲ τὸ Θεό! ἔκαμα ξαφνιασμένος• κι ἐλπίζεις νὰ νικήσεις;
— Ἐλπίζω νὰ νικηθῶ, παιδὶ μου• μοῦ ἀπόμειναν ἀκόμα τὰ κόκαλα• αὐτὰ ἀντιστέκουνται.
— Βαριὰ ἡ ζωή σου, γέροντά μου• θέλω κι ἐγὼ νὰ σωθῶ, δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος;
— Πιὸ βολικός; ἔκαμε ὁ ἀσκητὴς καὶ χαμογέλασε μὲ συμπόνια.
— Πιὸ ἀνθρώπινος, γέροντά μου.
— Ἕνας μονάχα δρόμος.
— Πῶς τὸν λέν;
— Ἀνήφορο• ν' ἀνεβαίνεις ἕνα σκαλί• ἀπὸ τὸ χορτασμὸ στὴν πείνα, ἀπὸ τὸν ξεδιψασμὸ στὴ δίψα, ἀπὸ τὴ χαρὰ στὸν πόνο• στὴν κορφὴ τῆς πείνας, τῆς δίψας, τοῦ πόνου κάθεται ὁ Θεός. Στὴν κορφὴ τῆς καλοπέρασης κάθεται ὁ Διάβολος• διάλεξε.
— Εἶμαι ἀκόμα νέος• καλὴ 'ναι ἡ γῆς, ἔχω καιρὸ νὰ διαλέξω.
Ἅπλωσε ὁ ἀσκητὴς τὰ πέντε, κόκαλα τοῦ χεριοῦ του, ἄγγιξε τὸ γόνατό μου, μὲ σκούντηξε:
— Ξύπνα, παιδί μου, ξύπνα, πρὶν σὲ ξυπνήσει ὁ Χάρος.
Ἀνατρίχιασα.
— Εἶμαι νέος, ξανάπα γιὰ νὰ κάμω κουράγιο.
— Ὁ Χάρος ἀγαπάει τοὺς νέους• ἡ Κόλαση ἀγαπάει τοὺς νέους• ἡ ζωὴ 'ναι ἕνα μικρὸ κεράκι ἀναμμένο, εὔκολα σβήνει, ἔχε τὸ νοῦ σου, ξύπνα!
Σώπασε μιὰ στιγμή, καὶ σὲ λίγο:
— Εἶσαι ἕτοιμος; μοῦ κάνει.
Ἀγανάχτηση μὲ κυρίεψε καὶ πεῖσμα.
— Ὄχι! φώναξα.
— Αὐθάδεια τῆς νιότης! Τὸ λὲς καὶ καυχιέσαι, μὴ φωνάζεις• δὲ φοβᾶσαι;
— Ποιὸς δὲ φοβᾶται; Φοβοῦμαι. Κι ἐλόγου σου, πάτερ ἅγιε, δὲ φοβᾶσαι; Πείνασες, δίψασες, πόνεσες, κοντεύει νὰ φτάσεις στὴν κορφὴ τῆς σκάλας, φάνηκε ἡ πόρτα τῆς Παράδεισος• μὰ θ' ἀνοίξει ἡ πόρτα αὐτὴ νὰ μπεῖς; θ' ἀνοίξει; εἶσαι σίγουρος;
Δυὸ δάκρυα κύλησαν ἀπὸ τὶς κόχες τῶν ματιῶν του• ἀναστέναξε• καὶ σὲ λίγο:
— Εἶμαι σίγουρος γιὰ τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ• αὐτὴ νικάει καὶ συχωρνάει τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου.
— Κι ἐγὼ εἶμαι σίγουρος γιὰ τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ• αὐτὴ λοιπὸν μπορεῖ νὰ συχωρέσει καὶ τὴν αὐθάδεια της νιότης.
— Ἀλίμονο νὰ κρεμόμαστε μονάχα ἀπὸ τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ• ἡ κακία τότε κι ἡ ἀρετὴ θὰ μπαῖναν ἀγκαλιασμένες στὴν Παράδεισο.
— Δὲν εἶναι, θαρρεῖς, γέροντά μου, ἡ καλοσύνη τοῦ Θεοΰ τόσο μεγάλη;
Κι ὡς τό 'πα, ἄστραψε στὸ νοῦ μου ὁ ἀνόσιος, μπορεῖ, μά, ποιὸς ξέρει, μπορεῖ ὁ τρισάγιος στοχασμός, πὼς θά 'ρθει καιρὸς τῆς τέλειας λύτρωσης, τῆς τέλειας φίλιωσης, θὰ σβήσουν οἱ φωτιὲς τῆς Κόλασης, κι ὁ Ἄσωτος Υἱός, ὁ Σατανᾶς, θ' ἀνέβει στὸν οὐρανό, θὰ φιλήσει τὸ χέρι τοῦ Πατέρα καὶ δάκρυα θὰ κυλήσουν ἀπὸ τὰ μάτια του: «Ἥμαρτον!» θὰ φωνάξει, κι ὁ Πατέρας θ' ἀνοίξει τὴν ἀγκάλη του: «Καλῶς ἦρθες» θὰ τοῦ πεῖ «καλῶς ἦρθες, γιὲ μου• συχώρεσέ με ποὺ σὲ τυράννησα τόσο πολύ!».
Μὰ δὲν τόλμησα νὰ ξεστομίσω τὸ στοχασμὸ μου• πῆρα ἕνα πλάγιο μονοπάτι νὰ τοῦ τὸ πῶ.
— Ἔχω ἀκουστά, γέροντά μου, πὼς ἕνας ἅγιος, δὲ θυμᾶμαι τώρα ποιός, δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ ἀνάπαψη στὴν Παράδεισο. Ἄκουσε ὁ Θεὸς τοὺς στεναγμούς του, τὸν κάλεσε: «Τί ἔχεις κι ἀναστενάζεις;» τὸν ρώτησε• «δὲν εἶσαι εὐτυχής;—Πῶς νά 'μαι εὐτυχής, Κύριε;» τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ ἅγιος. Στὴ μέση μέση τῆς Παράδεισος ἕνα συντριβάνι καὶ κλαίει. —Τί συντριβάνι;—Τα δάκρυα τῶν κολασμένων».
Ὁ ἀσκητὴς ἔκαμε τὸ σημάδι τοῦ σταυροῦ, τὰ χέρια του ἔτρεμαν.
— Ποιὸς εἶσαι; ἔκαμε μὲ φωνὴ ξεψυχισμένη• ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ!
Ἔκαμε πάλι τὸ σταυρὸ του τρεῖς φορές, ἔφτυσε στὸν ἀέρα:
— Ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ, ξανάπε, κι ἡ φωνὴ του τώρα εἶχε στερεώσει.
Ἄγγιξα τὸ γόνατό του ποὺ γυάλιζε γυμνὸ στὸ μεσόφωτο• τὸ χέρι μου πάγωσε.
— Γέροντά μου, τοῦ κάνω, δὲν ἦρθα ἐδῶ νὰ σὲ πειράξω, δὲν εἶμαι ὁ Πειρασμός• εἶμαι ἕνας νέος ποὺ θέλει νὰ πιστέψει ἁπλοϊκά, χωρὶς νὰ ρωτάει, ὅπως πίστευε ὁ παππούς μου ὁ χωριάτης• θέλω, μὰ δὲν μπορῶ.
—Ἀλίμονό σου, ἀλίμονό σου, δυστυχισμένε• τὸ μυαλὸ θὰ σὲ φάει, τὸ ἐγὼ θὰ σὲ φάει. Ὁ ἀρχάγγελος Ἑωσφόρος, ποὺ ἐσὺ ὑπερασπίζεσαι καὶ θὲς νὰ τὸν σώσεις, ξέρεις πότε γκρεμίστηκε στὴν Κόλαση; Ὅταν στράφηκε στὸ Θεὸ κι εἶπε: Ἐγώ. Ναὶ ναί, ἄκου, νεαρέ, καὶ βάλ'το καλὰ στὸ νοῦ σου:
Ἕνα μονάχα πράμα κολάζεται στὴν Κόλαση, τὸ ἐγώ. Τὸ ἐγώ, ἀνάθεμά το!
Τίναξα τὸ κεφάλι πεισματωμένος:
— Μὲ τὸ ἐγὼ αὐτὸ ξεχώρισε ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ ζῷο, μὴν τὸ κακολογᾶς, πάτερ Μακάριε.
— Μὲ τὸ ἐγὼ αὐτὸ ξεχώρισε ἀπὸ τὸ Θεό. Πρῶτα ὅλα ἦταν ἕνα μὲ τὸ Θεό, εὐτυχισμένα στὸν κόρφο του. Δὲν ὑπῆρχε ἐγὼ καὶ σὺ κι ἐκεῖνος• δὲν ὑπῆρχε δικό σου καὶ δικὸ μου, δὲν ὑπῆρχαν δυό, ὑπῆρχε ἕνα• τὸ Ἕνα, ὁ Ἕνας. Αὐτὸς εἶναι ὁ Παράδεισος ποὺ ἀκοῦς, κανένας ἂλλος• ἀπὸ κεῖ ξεκινήσαμε, αὐτὸν θυμᾶται καὶ λαχταρίζει ἡ ψυχὴ νὰ γυρίσει• βλογημένος ὁ θάνατος! τί ‘ναι ὁ θάνατος, θαρρεῖς; Ἕνα μουλάρι, τὸ καβαλικεύουμε καὶ πᾶμε.
Μιλοῦσε, κι ὅσο μιλοῦσε τὸ πρόσωπό του φωτίζουνταν• γλυκό, εὐτυχισμένο χαμόγελο ζεχύνουνταν άπὸ τὰ χείλια του κι ἔπιανε ὅλο του τὸ πρόσωπο. Ἔνιωθες βυθίζουνταν στὴν Παράδεισο.
— Γιατί χαμογελᾶς, γέροντά μου;
— Εἶναι νὰ μὴ χαμογελῶ; μοῦ ἀποκρίθηκε•' εἶμαι εὐτυχής, παιδὶ μου• κάθε μέρα, κάθε ὥρα, γρικῶ τὰ πέταλα τοῦ μουλαριοῦ, γρικῶ τὸ Χάρο νὰ ζυγώνει.
Εἶχα σκαρφαλώσει τὰ βράχια γιὰ νὰ ξομολογηθῶ στὸν ἄγριο τοῦτον ἀπαρνητή της ζωής• μὰ εἶδα ἦταν ἀκόμα πολὺ ἐνωρίς• ἡ ζωὴ μέσα μου δὲν εἶχε ξεθυμάνει, ἀγαποῦσα πολὺ τὸν ὁρατὸ κόσμο, ἔλαμπε ὁ Ἑωσφόρος στὸ μυαλό μου, δὲν εἶχε ἀφανιστεῖ μέσα στὴν τυφλωτικὴ λάμψη τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερα, συλλογίστηκα, σὰ γεράσω, σὰν ξεθυμάνω, σὰν ξεθυμάνει μέσα μου κι ὁ Ἑωσφόρος.
Σηκώθηκα. Ἄσκωσε ὁ γέροντας τὸ κεφάλι.
— Φεύγεις; ἔκαμε• ἄε στὸ καλό• ὁ Θεὸς μαζί σου.
Καὶ σὲ λίγο, περιπαιχτικά:
— Χαιρετίσματα στὸν κόσμο.
— Χαιρετίσματα στὸν οὐρανό, ἀντιμίλησα• καὶ πὲς στὸ Θεὸ, δὲ φταῖμε ἐμεῖς, φταίει αὐτὸς ποὺ ἔκαμε τὸν κόσμο τόσο ὡραῖο.
Ἀπὸ τὴν «Ἀναφορὰ στὸν Γκρέκο» ,ἐκδ. Ἐλ. Καζαντζάκη, 1964.
http://www.facebook.com/notes/asketes-agiou-orous-askites-agioy-oroys/o-nikos-kazantzakes-sta-phrikta-karoulia-tou-agiou-oroussynklonistike-synomilia-/317988341943
Ἀνάμεσα στοὺς ἐρημίτες τούτους ζοῦσε τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ξακουστὸς γιὰ τὴν ἁγιοσύνη του, ὁ Μακάριος ὁ Σπηλαιώτης. Αὐτὸν κίνησα νὰ δῶ• ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ πάτησα στὸ ἱερὸ βουνό, εἶχα πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ πάω νὰ τὸν δῶ, νὰ σκύψω νὰ τοῦ φιλήσω τὸ χέρι καὶ νὰ τοῦ ξομολογηθῶ. Ὄχι τὰ κρίματά μου, δὲν πίστευα νὰ ‘χα κάμει ὥς τότε πολλά, ὄχι τὰ κρίματά μου παρὰ τὴν ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία ποὺ συχνὰ μ' ἔσπρωχνε νὰ μιλῶ μὲ ἀναίδεια γιὰ τὰ ἑφτὰ μυστήρια καὶ τὶς δέκα ἐντολὲς καὶ νὰ θέλω νὰ χαράξω δικό μου δεκάλογο.
Ἔφτασα κατὰ τὸ μεσημέρι στ' ἀσκηταριά• τρῦπες μαῦρες στὸν γκρεμό, σιδερένιοι σταυροὶ καρφωμένοι στοὺς βράχους, ἕνας σκελετὸς πρόβαλε ἀπὸ μιὰ σπηλιά, τρόμαξα• σὰ νὰ 'χε φτάσει κιόλας ἡ Δευτέρα Παρουσία καὶ ξεπρόβαλε ὁ σκελετὸς αὐτὸς ἀπὸ τὴ γῆς καὶ δὲν εἶχε ἀκόμα προφτάσει νὰ ντυθεῖ ὅλες τὶς σάρκες του. Φόβος κι ἀηδία μὲ κυρίεψε, καὶ συνάμα κρυφὸς ἀνομολόγητος θαμασμός• δὲν τόλμησα νὰ τὸν ζυγώσω, τὸν ρώτησα ἀπὸ μακριά• ἅπλωσε τὸ ξεραμένο μπράτσο, ἀμίλητος, καὶ μοῦ 'δειξε μιὰ μαύρη σπηλιὰ ἀψηλὰ στὰ χείλια τοῦ γκρεμοῦ.
Πῆρα ν’ ἀνεβαίνω πάλι τοὺς βράχους, μὲ καταξέσκισαν τ' άγκρίφια τους, ἔφτασα στὴ σπηλιά. Ἔσκυψα νὰ δῶ μέσα• μυρωδιὰ χωματίλα καὶ λιβάνι, σκοτάδι βαθύ• σιγὰ σιγὰ διέκρινα ἕνα σταμνάκι δεξά, σὲ μιὰ σκισμάδα τοῦ βράχου, τίποτα ἄλλο• ἔκαμα νὰ φωνάξω, μὰ ἡ σιωπὴ μέσα στὸ σκοτάδι ἐτοῦτο μοῦ φάνηκε τόσο ἱερή, τόσο ἀνησυχαστική, ποὺ δὲν τόλμησα• σὰν ἁμαρτία, σὰν ἱεροσυλία μοῦ φάνηκε ἐδῶ ἡ φωνὴ τοῦ ἀνθρώπου.
Εἶχαν πιὰ συνηθίσει τὰ μάτια μου στὸ σκοτάδι, κι ὡς τὰ γούρλωνα καὶ κοίταζα, ἕνας φωσφορισμὸς ἁπαλός, ἕνα πρόσωπο χλωμό, δυὸ χέρια σκελεθρωμένα κουνήθηκαν στὸ βάθος τῆς σπηλιᾶς κι ἀκούστηκε γλυκιὰ ξεπνεμένη φωνή:
— Καλῶς τον!
Ἔκαμα κουράγιο, μπῆκα στὴ σπηλιά, προχώρησα κατὰ τὴ φωνή. Κουλουριασμένος χάμω, εἶχε σηκώσει τὸ κεφάλι ὁ ἀσκητής, καὶ διέκρινα στὸ μεσόφωτο τὸ πρόσωπό του ἄτριχο, φαγωμένο ἀπὸ τὶς ἀγρύπνιες καὶ τὴν πείνα, μὲ ἀδειανοὺς βολβούς, νὰ γυαλίζει βυθισμένο σὲ ἀνείπωτη μακαριότητα• τὰ μαλλιὰ του εἶχαν πέσει, ἔλαμπε τὸ κεφάλι του σὰν κρανίο.
— Εὐλόγησον, πάτερ, εἶπα κι ἔσκυψα νὰ τοῦ φιλήσω τὸ κοκαλιασμένο χέρι.
Κάμποση ὥρα σωπαίναμε• κοίταζα μὲ ἀπληστία τὴν ψυχὴ τούτη ποὺ εἶχε ἐξαφανίσει τὸ κορμί της, αὐτὸ βάραινε τὶς φτεροῦγες της καὶ δὲν τὴν ἄφηνε ν' ἀνέβει στὸν οὐρανό. Ἀνήλεο, ἀνθρωποφάγο θεριὸ ἡ ψυχὴ ποὺ πιστεύει• κρέατα, μάτια, μαλλιά, ὅλα τοῦ τά 'χε φάει.
Δὲν ἤξερα τί νὰ πῶ, ἀπὸ ποῦ ν' ἀρχίσω. Σὰν ἕνα στρατόπεδο ὕστερα ἀπὸ φοβερὴ σφαγή μοῦ φάνταζε τὸ σαράβαλο κορμὶ μπροστὰ μου• ξέκρινα ἀπάνω του τὶς νυχιὲς καὶ τὶς δαγκωματιὲς τοῦ Πειρασμοῦ.
Ἀποκότησα τέλος:
— Παλεύεις ἀκόμα μὲ τὸ Διάβολο, πάτερ Μακάριε; τὸν ρώτησα.
— Ὄχι πιά, παιδὶ μου• τώρα γέρασα, γέρασε κι αὐτὸς μαζὶ μου• δὲν ἔχει δύναμη• παλεύω μὲ τὸ Θεό.
— Μὲ τὸ Θεό! ἔκαμα ξαφνιασμένος• κι ἐλπίζεις νὰ νικήσεις;
— Ἐλπίζω νὰ νικηθῶ, παιδὶ μου• μοῦ ἀπόμειναν ἀκόμα τὰ κόκαλα• αὐτὰ ἀντιστέκουνται.
— Βαριὰ ἡ ζωή σου, γέροντά μου• θέλω κι ἐγὼ νὰ σωθῶ, δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος;
— Πιὸ βολικός; ἔκαμε ὁ ἀσκητὴς καὶ χαμογέλασε μὲ συμπόνια.
— Πιὸ ἀνθρώπινος, γέροντά μου.
— Ἕνας μονάχα δρόμος.
— Πῶς τὸν λέν;
— Ἀνήφορο• ν' ἀνεβαίνεις ἕνα σκαλί• ἀπὸ τὸ χορτασμὸ στὴν πείνα, ἀπὸ τὸν ξεδιψασμὸ στὴ δίψα, ἀπὸ τὴ χαρὰ στὸν πόνο• στὴν κορφὴ τῆς πείνας, τῆς δίψας, τοῦ πόνου κάθεται ὁ Θεός. Στὴν κορφὴ τῆς καλοπέρασης κάθεται ὁ Διάβολος• διάλεξε.
— Εἶμαι ἀκόμα νέος• καλὴ 'ναι ἡ γῆς, ἔχω καιρὸ νὰ διαλέξω.
Ἅπλωσε ὁ ἀσκητὴς τὰ πέντε, κόκαλα τοῦ χεριοῦ του, ἄγγιξε τὸ γόνατό μου, μὲ σκούντηξε:
— Ξύπνα, παιδί μου, ξύπνα, πρὶν σὲ ξυπνήσει ὁ Χάρος.
Ἀνατρίχιασα.
— Εἶμαι νέος, ξανάπα γιὰ νὰ κάμω κουράγιο.
— Ὁ Χάρος ἀγαπάει τοὺς νέους• ἡ Κόλαση ἀγαπάει τοὺς νέους• ἡ ζωὴ 'ναι ἕνα μικρὸ κεράκι ἀναμμένο, εὔκολα σβήνει, ἔχε τὸ νοῦ σου, ξύπνα!
Σώπασε μιὰ στιγμή, καὶ σὲ λίγο:
— Εἶσαι ἕτοιμος; μοῦ κάνει.
Ἀγανάχτηση μὲ κυρίεψε καὶ πεῖσμα.
— Ὄχι! φώναξα.
— Αὐθάδεια τῆς νιότης! Τὸ λὲς καὶ καυχιέσαι, μὴ φωνάζεις• δὲ φοβᾶσαι;
— Ποιὸς δὲ φοβᾶται; Φοβοῦμαι. Κι ἐλόγου σου, πάτερ ἅγιε, δὲ φοβᾶσαι; Πείνασες, δίψασες, πόνεσες, κοντεύει νὰ φτάσεις στὴν κορφὴ τῆς σκάλας, φάνηκε ἡ πόρτα τῆς Παράδεισος• μὰ θ' ἀνοίξει ἡ πόρτα αὐτὴ νὰ μπεῖς; θ' ἀνοίξει; εἶσαι σίγουρος;
Δυὸ δάκρυα κύλησαν ἀπὸ τὶς κόχες τῶν ματιῶν του• ἀναστέναξε• καὶ σὲ λίγο:
— Εἶμαι σίγουρος γιὰ τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ• αὐτὴ νικάει καὶ συχωρνάει τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου.
— Κι ἐγὼ εἶμαι σίγουρος γιὰ τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ• αὐτὴ λοιπὸν μπορεῖ νὰ συχωρέσει καὶ τὴν αὐθάδεια της νιότης.
— Ἀλίμονο νὰ κρεμόμαστε μονάχα ἀπὸ τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ• ἡ κακία τότε κι ἡ ἀρετὴ θὰ μπαῖναν ἀγκαλιασμένες στὴν Παράδεισο.
— Δὲν εἶναι, θαρρεῖς, γέροντά μου, ἡ καλοσύνη τοῦ Θεοΰ τόσο μεγάλη;
Κι ὡς τό 'πα, ἄστραψε στὸ νοῦ μου ὁ ἀνόσιος, μπορεῖ, μά, ποιὸς ξέρει, μπορεῖ ὁ τρισάγιος στοχασμός, πὼς θά 'ρθει καιρὸς τῆς τέλειας λύτρωσης, τῆς τέλειας φίλιωσης, θὰ σβήσουν οἱ φωτιὲς τῆς Κόλασης, κι ὁ Ἄσωτος Υἱός, ὁ Σατανᾶς, θ' ἀνέβει στὸν οὐρανό, θὰ φιλήσει τὸ χέρι τοῦ Πατέρα καὶ δάκρυα θὰ κυλήσουν ἀπὸ τὰ μάτια του: «Ἥμαρτον!» θὰ φωνάξει, κι ὁ Πατέρας θ' ἀνοίξει τὴν ἀγκάλη του: «Καλῶς ἦρθες» θὰ τοῦ πεῖ «καλῶς ἦρθες, γιὲ μου• συχώρεσέ με ποὺ σὲ τυράννησα τόσο πολύ!».
Μὰ δὲν τόλμησα νὰ ξεστομίσω τὸ στοχασμὸ μου• πῆρα ἕνα πλάγιο μονοπάτι νὰ τοῦ τὸ πῶ.
— Ἔχω ἀκουστά, γέροντά μου, πὼς ἕνας ἅγιος, δὲ θυμᾶμαι τώρα ποιός, δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ ἀνάπαψη στὴν Παράδεισο. Ἄκουσε ὁ Θεὸς τοὺς στεναγμούς του, τὸν κάλεσε: «Τί ἔχεις κι ἀναστενάζεις;» τὸν ρώτησε• «δὲν εἶσαι εὐτυχής;—Πῶς νά 'μαι εὐτυχής, Κύριε;» τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ ἅγιος. Στὴ μέση μέση τῆς Παράδεισος ἕνα συντριβάνι καὶ κλαίει. —Τί συντριβάνι;—Τα δάκρυα τῶν κολασμένων».
Ὁ ἀσκητὴς ἔκαμε τὸ σημάδι τοῦ σταυροῦ, τὰ χέρια του ἔτρεμαν.
— Ποιὸς εἶσαι; ἔκαμε μὲ φωνὴ ξεψυχισμένη• ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ!
Ἔκαμε πάλι τὸ σταυρὸ του τρεῖς φορές, ἔφτυσε στὸν ἀέρα:
— Ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ, ξανάπε, κι ἡ φωνὴ του τώρα εἶχε στερεώσει.
Ἄγγιξα τὸ γόνατό του ποὺ γυάλιζε γυμνὸ στὸ μεσόφωτο• τὸ χέρι μου πάγωσε.
— Γέροντά μου, τοῦ κάνω, δὲν ἦρθα ἐδῶ νὰ σὲ πειράξω, δὲν εἶμαι ὁ Πειρασμός• εἶμαι ἕνας νέος ποὺ θέλει νὰ πιστέψει ἁπλοϊκά, χωρὶς νὰ ρωτάει, ὅπως πίστευε ὁ παππούς μου ὁ χωριάτης• θέλω, μὰ δὲν μπορῶ.
—Ἀλίμονό σου, ἀλίμονό σου, δυστυχισμένε• τὸ μυαλὸ θὰ σὲ φάει, τὸ ἐγὼ θὰ σὲ φάει. Ὁ ἀρχάγγελος Ἑωσφόρος, ποὺ ἐσὺ ὑπερασπίζεσαι καὶ θὲς νὰ τὸν σώσεις, ξέρεις πότε γκρεμίστηκε στὴν Κόλαση; Ὅταν στράφηκε στὸ Θεὸ κι εἶπε: Ἐγώ. Ναὶ ναί, ἄκου, νεαρέ, καὶ βάλ'το καλὰ στὸ νοῦ σου:
Ἕνα μονάχα πράμα κολάζεται στὴν Κόλαση, τὸ ἐγώ. Τὸ ἐγώ, ἀνάθεμά το!
Τίναξα τὸ κεφάλι πεισματωμένος:
— Μὲ τὸ ἐγὼ αὐτὸ ξεχώρισε ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ ζῷο, μὴν τὸ κακολογᾶς, πάτερ Μακάριε.
— Μὲ τὸ ἐγὼ αὐτὸ ξεχώρισε ἀπὸ τὸ Θεό. Πρῶτα ὅλα ἦταν ἕνα μὲ τὸ Θεό, εὐτυχισμένα στὸν κόρφο του. Δὲν ὑπῆρχε ἐγὼ καὶ σὺ κι ἐκεῖνος• δὲν ὑπῆρχε δικό σου καὶ δικὸ μου, δὲν ὑπῆρχαν δυό, ὑπῆρχε ἕνα• τὸ Ἕνα, ὁ Ἕνας. Αὐτὸς εἶναι ὁ Παράδεισος ποὺ ἀκοῦς, κανένας ἂλλος• ἀπὸ κεῖ ξεκινήσαμε, αὐτὸν θυμᾶται καὶ λαχταρίζει ἡ ψυχὴ νὰ γυρίσει• βλογημένος ὁ θάνατος! τί ‘ναι ὁ θάνατος, θαρρεῖς; Ἕνα μουλάρι, τὸ καβαλικεύουμε καὶ πᾶμε.
Μιλοῦσε, κι ὅσο μιλοῦσε τὸ πρόσωπό του φωτίζουνταν• γλυκό, εὐτυχισμένο χαμόγελο ζεχύνουνταν άπὸ τὰ χείλια του κι ἔπιανε ὅλο του τὸ πρόσωπο. Ἔνιωθες βυθίζουνταν στὴν Παράδεισο.
— Γιατί χαμογελᾶς, γέροντά μου;
— Εἶναι νὰ μὴ χαμογελῶ; μοῦ ἀποκρίθηκε•' εἶμαι εὐτυχής, παιδὶ μου• κάθε μέρα, κάθε ὥρα, γρικῶ τὰ πέταλα τοῦ μουλαριοῦ, γρικῶ τὸ Χάρο νὰ ζυγώνει.
Εἶχα σκαρφαλώσει τὰ βράχια γιὰ νὰ ξομολογηθῶ στὸν ἄγριο τοῦτον ἀπαρνητή της ζωής• μὰ εἶδα ἦταν ἀκόμα πολὺ ἐνωρίς• ἡ ζωὴ μέσα μου δὲν εἶχε ξεθυμάνει, ἀγαποῦσα πολὺ τὸν ὁρατὸ κόσμο, ἔλαμπε ὁ Ἑωσφόρος στὸ μυαλό μου, δὲν εἶχε ἀφανιστεῖ μέσα στὴν τυφλωτικὴ λάμψη τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερα, συλλογίστηκα, σὰ γεράσω, σὰν ξεθυμάνω, σὰν ξεθυμάνει μέσα μου κι ὁ Ἑωσφόρος.
Σηκώθηκα. Ἄσκωσε ὁ γέροντας τὸ κεφάλι.
— Φεύγεις; ἔκαμε• ἄε στὸ καλό• ὁ Θεὸς μαζί σου.
Καὶ σὲ λίγο, περιπαιχτικά:
— Χαιρετίσματα στὸν κόσμο.
— Χαιρετίσματα στὸν οὐρανό, ἀντιμίλησα• καὶ πὲς στὸ Θεὸ, δὲ φταῖμε ἐμεῖς, φταίει αὐτὸς ποὺ ἔκαμε τὸν κόσμο τόσο ὡραῖο.
Ἀπὸ τὴν «Ἀναφορὰ στὸν Γκρέκο» ,ἐκδ. Ἐλ. Καζαντζάκη, 1964.
http://www.facebook.com/notes/asketes-agiou-orous-askites-agioy-oroys/o-nikos-kazantzakes-sta-phrikta-karoulia-tou-agiou-oroussynklonistike-synomilia-/317988341943
Πύρρος και Κενέας.
Διάλογος από τον Πλούταρχο:
«Εσύ φίλε μου Κινέα, βιάσου και πήγαινε. Κινήσου όμως προσεκτικά. Μόλις πετύχεις την προσδοσκώμενη ειρήνη με τους Ρωμαίους και αποκοιμηθούν τα πράγματα, εγώ θα συνεχίσω. Για μένα δεν υπάρχουν εμπόδια! Για μένα δεν υπάρχουν Έλληνες και Βάρβαροι που να μπορούν να σταθούν απέναντι μου..! Θα τους κατακτήσω όλους, και σιγά σιγά ολόκληρη την Ιταλία!».
«Και μετά τι;»
«Μετά σειρά έχει ολόκληρη η Σικελία. Θα της φανώ χρήσιμος άλλωστε. Ο Αγαθοκλής πάντα μου έλεγε για την αναρχία και την ένταση που εκεί δημιουργούν οι - εγκάθετοι - δημαγωγοί».
«Και όταν τα επιτύχομε και αυτά;»
“Έ τότε στο στόχαστρο θα είναι η γη της Καρχηδόνας και της Λιβύης. Από εκείνη τη στιγμή, καμιά άλλη χώρα δεν θα τολμήσει να μας υποτιμήσει ή να μας καταφρονήσει”.
«Και λοιπόν;» ξαναρώτησε ο Κινέας.
«Έ, τότε Μακεδονία και Ελλάδα θα είναι στην εξουσία μας».
«Καλά βασιλιά μου και με όλα αυτά τα πλούτη, όλη αυτή την εξουσία, όλη αυτή την υπόδουλη γη, εμείς τι θα κατορθώσομε, τι θα κερδίσουμε για τους εαυτούς μας;»
«Μα τέλοσπάντων ακόμα δεν καταλαβαίνεις; Τότε θα έχουμε όλο τον χρόνο και την ηρεμία, να ζούμε, να συζητάμε απερίσκεπτοι σαν φίλοι και όσες ώρες θέλομε»!
Ο Κινέας τον ξανακοίταξε απορημένος και ξαναχτύπησε: «Γιατί τώρα δεν μπορούμε να συζητάμε; να μιλάμε, να καθόμαστε ήρεμα σαν φίλοι; Γιατί θα πρέπει να χυθεί τόσος πόνος, τόσος κόπος, τόσος θάνατος τόσο αίμα για να αποκτήσομε αυτά τα αγαθά που ήδη έχομε σήμερα; Ναι τόσο αίμα!» τόνισε ο Κινέας.
Αντιγραφή απο : http://www.ebdomi.com/arthra/1868-o-ritoras-kineas-symboulevei-ton-vasilia-pyrro
Ο ιστορικός Παπαρηγόπουλος σχολιάζει:
Ο Πλούταρχος , που αναφέρει την συνδιάλεξη αυτή στον βίο του Πύρρου, δεν λέγει τι απάντησε ο βασιλιάς στο τελευταίο συμπέρασμα του φίλου του· είναι φανερό τι θα μπορούσε να απαντήσει. Χωρίς μεγάλους πόνους και κινδύνους δεν κατορθώνεται τίποτα μεγάλο στον κόσμο· η φιλόσοφη εκείνη ραθυμία οδηγεί στη νοθρότητα και την ακολασία. Αν ο Αλέξανδρος την αντιπροσόπευε, δεν θα εξελληνιζόταν η Ανατολή. Είναι αλήθεια ότι Αλέξανδροι δεν γεννιώνται κάθε μέρα, και η πείρα έδειξε ότι και ο ίδιος ο Πύρρος δεν ήταν Αλέξανδος. Αλλά στον πολιτικό και στον ιδιοτικό βίο, η τέχνη συνίσταται όχι να απρακτεί κάνείς φιλοσοφώντας, ούτε πάλι ονειροπολώντας· να πράτει , αλλά να επιζητεί το εφικτό, καταμετρώντας τις δυνάμεις του και τις γύρω περιστάσεις. Στην παρούσα κατάσταση , το εφικτό ήταν όχι να επιδιώξη ο Πύρρος νέας και διαπόντιες κατακτήσεις, αλλά να επιζητήσει την ηγεμονία της εδώ Ελλάδας, εξασφαλίζοντας την απο κάθε εξωτερικό κίδνυνο, τον οποίο ο Κινέας, στον λόγο του, υπέδειξε ως τελευταίο σκοπο απο τους μελετημένους αγώνες
«Εσύ φίλε μου Κινέα, βιάσου και πήγαινε. Κινήσου όμως προσεκτικά. Μόλις πετύχεις την προσδοσκώμενη ειρήνη με τους Ρωμαίους και αποκοιμηθούν τα πράγματα, εγώ θα συνεχίσω. Για μένα δεν υπάρχουν εμπόδια! Για μένα δεν υπάρχουν Έλληνες και Βάρβαροι που να μπορούν να σταθούν απέναντι μου..! Θα τους κατακτήσω όλους, και σιγά σιγά ολόκληρη την Ιταλία!».
«Και μετά τι;»
«Μετά σειρά έχει ολόκληρη η Σικελία. Θα της φανώ χρήσιμος άλλωστε. Ο Αγαθοκλής πάντα μου έλεγε για την αναρχία και την ένταση που εκεί δημιουργούν οι - εγκάθετοι - δημαγωγοί».
«Και όταν τα επιτύχομε και αυτά;»
“Έ τότε στο στόχαστρο θα είναι η γη της Καρχηδόνας και της Λιβύης. Από εκείνη τη στιγμή, καμιά άλλη χώρα δεν θα τολμήσει να μας υποτιμήσει ή να μας καταφρονήσει”.
«Και λοιπόν;» ξαναρώτησε ο Κινέας.
«Έ, τότε Μακεδονία και Ελλάδα θα είναι στην εξουσία μας».
«Καλά βασιλιά μου και με όλα αυτά τα πλούτη, όλη αυτή την εξουσία, όλη αυτή την υπόδουλη γη, εμείς τι θα κατορθώσομε, τι θα κερδίσουμε για τους εαυτούς μας;»
«Μα τέλοσπάντων ακόμα δεν καταλαβαίνεις; Τότε θα έχουμε όλο τον χρόνο και την ηρεμία, να ζούμε, να συζητάμε απερίσκεπτοι σαν φίλοι και όσες ώρες θέλομε»!
Ο Κινέας τον ξανακοίταξε απορημένος και ξαναχτύπησε: «Γιατί τώρα δεν μπορούμε να συζητάμε; να μιλάμε, να καθόμαστε ήρεμα σαν φίλοι; Γιατί θα πρέπει να χυθεί τόσος πόνος, τόσος κόπος, τόσος θάνατος τόσο αίμα για να αποκτήσομε αυτά τα αγαθά που ήδη έχομε σήμερα; Ναι τόσο αίμα!» τόνισε ο Κινέας.
Αντιγραφή απο : http://www.ebdomi.com/arthra/1868-o-ritoras-kineas-symboulevei-ton-vasilia-pyrro
Ο ιστορικός Παπαρηγόπουλος σχολιάζει:
Ο Πλούταρχος , που αναφέρει την συνδιάλεξη αυτή στον βίο του Πύρρου, δεν λέγει τι απάντησε ο βασιλιάς στο τελευταίο συμπέρασμα του φίλου του· είναι φανερό τι θα μπορούσε να απαντήσει. Χωρίς μεγάλους πόνους και κινδύνους δεν κατορθώνεται τίποτα μεγάλο στον κόσμο· η φιλόσοφη εκείνη ραθυμία οδηγεί στη νοθρότητα και την ακολασία. Αν ο Αλέξανδρος την αντιπροσόπευε, δεν θα εξελληνιζόταν η Ανατολή. Είναι αλήθεια ότι Αλέξανδροι δεν γεννιώνται κάθε μέρα, και η πείρα έδειξε ότι και ο ίδιος ο Πύρρος δεν ήταν Αλέξανδος. Αλλά στον πολιτικό και στον ιδιοτικό βίο, η τέχνη συνίσταται όχι να απρακτεί κάνείς φιλοσοφώντας, ούτε πάλι ονειροπολώντας· να πράτει , αλλά να επιζητεί το εφικτό, καταμετρώντας τις δυνάμεις του και τις γύρω περιστάσεις. Στην παρούσα κατάσταση , το εφικτό ήταν όχι να επιδιώξη ο Πύρρος νέας και διαπόντιες κατακτήσεις, αλλά να επιζητήσει την ηγεμονία της εδώ Ελλάδας, εξασφαλίζοντας την απο κάθε εξωτερικό κίδνυνο, τον οποίο ο Κινέας, στον λόγο του, υπέδειξε ως τελευταίο σκοπο απο τους μελετημένους αγώνες
Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010
Tα περιστέρια κα η εξέλιξη
Τα περιστέρια προτιμούν να ρισκάρουν για να κερδίσουν περισσότερα
Το εύρημα προκάλεσε έκπληξη στους επιστήμονες επειδή έρχεται σε αντίθεση με τις προβλέψεις της κυρίαρχης δαρβινικής θεωρίας, σύμφωνα με την οποία, τα πουλιά, όπως και κάθε άλλο ζώο, θα έπρεπε να έχουν προσαρμοστεί εξελικτικά από τη φυσική επιλογή να δρουν έτσι ώστε να κοιτάζουν το άμεσο συμφέρον τους και να μη χρειάζεται να παίρνουν ρίσκο και να διακινδυνεύουν την επιβίωσή τους για χάρη ενός πιθανού αλλά αβέβαιου μακροπρόθεσμου αποτελέσματος.
Τα πουλιά είχαν να διαλέξουν με το ράμφος τους είτε ένα χρωματιστό φως, που θα τους έδινε πάντα πρόσβαση σε τρεις σβόλους φαγητού είτε ένα διαφορετικό χρώμα φωτός, που θα τους επέτρεπε να φάνε δύο σβόλους και παράλληλα τους έδινε την ευκαιρία να φάνε δέκα σβόλους στις πέντε φορές είτε κανένα σβώλο οκτώ στις δέκα φορές.
ΑΠΟ: τα ΝΕΑ
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
Διάφορα
Δαμασκηνός ο Στουδίτης
Διότι μία είναι η στράτα του θανάτου, και πλέον άλλη δεν είναι· εις όλους είναι η απόφασις του θεού δοσμένη ίσια. Ο θάνατος βασιλέα δεν φοβάται, αρχιερέα δεν τιμά, γέροντα δεν λυπείται, ευμορφίαν δεν ζηλεύει, μονογενή δεν σπλαγχνίζεται, μηδέ δάκρυα βλέπει, άρχοντας δεν τρέμει, αφεντάδες δεν τους βάνει εις τον νουν του, πρόσωπον δεν κοιτάζει, αλλά εις όλους έρχεται.
Ο θάνατος είναι των δικαίων ανάπαυσις. Ο θάνατος είναι των μικρών παιδίων παρηγορία· ο θάνατος είναι των δούλων ελευθερία· ο θάνατος είναι των εννοιασμένων λύτρωσις. Εάν δεν ήτον ο θάνατος, ηθέλαμεν τρώγη αλλήλους μας· εάν δεν ελπίζαμεν να κριθώμεν, μηδέ να αναστηθώμεν ελπίζαμεν. [...] Εάν ήτον ότι ημείς απομέναμεν εδώ, δικαίως ηθέλαμεν κλαίη και τους αποθαμένους. Ει δε ότι όλοι μας εκεί υπάγωμεν, ας μην κλαίωμεν έτζι απαρηγόρητα...
«Διδασκαλία προτρεπτική περί του μη σφοδρώς θρηνείν τους τελευτούντας». Θησαυρός, 1528. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Α΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ.297 και 298.
Δούκας [Μιχαήλ]
Ω Πόλις, Πόλις, πόλεων πασών κεφαλή· Ω Πόλις, Πόλις κέντρον των τεσσάρων του κόσμου μερών· Ω Πόλις, Πόλις, χριστιανών καύχημα και βαρβάρων αφανισμός· Ω Πόλις, Πόλις, άλλη παράδεισος φυτευθείσα προς δυσμάς, έχουσα ένδον φυτά παντοία βρίθοντα καρπούς πνευματικούς. Πού σου το κάλλος παράδεισε;
Βυζαντινοτουρκική ιστορία, 41.1-2. Εκδόσεις Κανάκη, 1997. 574, 576.
Ανωνύμου.
Εγώ είμαι η Μετάνοια· όντα κτυπώ το στήθος,
συντρίβγω μονοκοπανιάς χίλιων διαβόλων πλήθος.
Κι όταν στραφώ στον ουρανόν με μάτι δακρυωμένο,
αλυσιδώνω τον Θεόν τέλεια νικημένο.
Και μ’ έναν αναστενασμό άπειρα διασκορπίζω
φουσάτα των αμαρτιών και όλα τ’ αφανίζω.
Του Παραδείσου ανοίγω εγώ τις διαμετάνοιες θύρες,
τα Τάρταρα κλειδώνουσι οι εδικές μου κλήρες.
Όσους κρατεί ο Σατανάς ανθρώπους σκλαβωμένους,
θέλει δεν θέλει αφήνει τους διά μένα λυτρωμένους.
Δαβίδ, 135-144. Αγνώστου Χίου ποιητή, Δαβίδ. Ανέκδοτο διαλογικό στιχούργημα. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1979. 9
Δροσίνης Γεώργιος
Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
Σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο.
Μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.
Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα,
Που δείχνεται άστρο με του ήλιου τη χάρι.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,
Κι ας είμαι κι ένα ταπεινό λυχνάρι.
[Δε θέλω του κισσού]. Φωτερά σκοτάδια. Ι.Ν. Σιδέρης, 1915. 78.
Εγγονόπουλος Νίκος
ευτύχησα
―κατά τον ρουν της ζωής μου―
να γνωρίσω πλήθος
ανθρώπων τέλειων
όσο κι αλάνθαστων
ίσως τώρα να ήσανε κάπως υπέρ το δέον αυστηροί
ίσως ―πώς ναν το πω― λίγο σκληροί ακόμη
αλλά κι αυτό δεν είναι το δικαίωμα
όσων γνωρίζουν
―και γνωρίζουν και να κρίνουνε―
τα πάντα;
η δυσκολία ενέκειτο στ’ ότι κανένας
απ’ αυτούς τους δίκαιους δεν παραδέχουνταν τους άλλους δίκαιους
τι λέω
ποσώς δεν αλληλοεκτιμιόνταν
«Δυσκολία». Η κοιλάδα με τους ροδώνες. Ίκαρος, 1978. 86.
Ελύτης Οδυσσέας
Μια «κατεψυγμένη» αλήθεια για την Ελλάδα π.χ. είναι η ιστορία της όπως την ερμηνεύουν οι επίσημοι Έλληνες. Μια άλλη «κατεψυγμένη» επίσης, είναι η ιστορία της, όπως την παρουσιάζουν οι Ευρωπαίοι. Η ζωντανή αλήθεια, πιστεύω, βρίσκεται πάλι στην ιστορία της, όπως την ανακαλύπτεις ν’ αναδύεται μέσα σου, από την προσωπική σου εμπειρία και που, τα γεγονότα ή τα μνημεία της τέχνης, απλά και μόνο την υπομνηματίζουν και την εικονογραφούν.
«Πρώτα-πρώτα», Γ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 24-25.
Δέλτα Πηνελόπη
Η αγάπη της μητέρας πρέπει να είναι ακούραστη, δυνατή, υπομονετική, ατέλειωτη. Μαλακιά όμως όχι.
Αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που βγάζει από το δρόμο του παιδιού κάθε δυσκολία, αλλά εκείνη που του μαθαίνει πώς να υπερνικά τις δυσκολίες.
Τ’ ανεύθυνα - Στοχασμοί, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ι.Δ. Κολλάρου και Σιας Α.Ε., 1961. 219 και 219.
Καβάφης Κ.Π.
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ’χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι ―το σωστό― εις όλην την ζωή του.
«Che fece.... Il gran rifiuto». Τα ποιήματα, Α΄. Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 1991. 108.
Κλίνω υπέρ της συχνοτέρας παρουσίας των ιερέων ανάμεσό μας. Σε πολλά ταραγμένα σπίτια η παρουσία των φέρνει κάτι από την παρηγορητικήν Εκκλησία.
[ Εκκλησία και Θέατρον ], 1918. Τα πεζά. Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 2003. 142.
Να βλέπουμε κι αθώα κάποτε τα πράγματα, και ήπια.
«Μεγάλη εορτή στου Σωσιβίου», 5. Κρυμμένα ποιήματα. Ίκαρος, 1993. 103.
Καραγάτσης Μ.
Μολονότι οι Έλληνες κατάλαβαν και πραγματοποίησαν την εθνική τους ενότητα, δεν κατάφεραν ποτέ να συλλάβουν την ιδέα της πολιτικής τους ένωσης. Επιμένουν πεισματικά στο ιδεώδες της πόλης-κράτους, του νοσηρού αυτού τοπικισμού που ―εφτάψυχος― έφτασε ως τις μέρες και δολοφόνησε τον Καποδίστρια. Οι Έλληνες διατηρούν με θρησκευτική επιμονή την παράδοση των ελαττωμάτων τους...
Η Ιστορία των Ελλήνων. Aετός A.E., 1952. 80.
Κολοκοτρώνης Θεόδωρος
Οι Έλληνες είναι τρελλοί, αλλά έχουν Θεόν φρόνιμον.
Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 210.
Ο Θεός, έλεγε, έδωσε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος, δεν την παίρνει οπίσω.
Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836. 1846. Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 191.
Κόντογλου Φώτης
Στο αίστημα του λαού τ’ Ανάπλι είναι το παλικάρι ανάμεσα σ’ ούλες τις χώρες και τις πολιτείες, το ίδιο όπως η Πόλη είναι η βασίλισσα, η Βενετιά η αρχοντοπούλα, η Σμύρνη η αγαπητικιά κι η Καλαμάτα η νοικοκυρά.
«Τ’ Ανάπλι». Ταξείδια. Εκδότης Χ. Γανιάρης, 1928. 12.
Κοραής Αδαμάντιος
Δράξασθε παιδείας.
[Ψαλμός 2, 12]. Διάλογος δεύτερος περί των ελληνικών συμφερόντων, 1827. 74.
Ο πλούτος χωρίς παιδείαν και αρετήν τόσον είναι μακράν από το να στολίση τον έχοντα, ώστε και κάμνει φανερωτέραν αυτού την γυμνότητα.
[1802]. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Β΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 274
Η φιλαρχία είναι το αληθινόν προπατορικόν αμάρτημα, φυτευμένον εις όλων τα ψυχάς· αυτή εκίνησε τους πρωτοπλάστους ν’ ακούσωσι την συμβουλήν του όφεως «Έσεσθε ως θεοί».
[1824]. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Β΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 27
[Η θρησκεία πρέπει να στέκει] μακράν και από την Σκύλλαν της απιστίας και από την Χάρυβδιν της δεισιδαιμονίας.
Επιστολή προς τον μητροπολίτη Σμύρνης Γρηγόριο, 20 Νοεμβρίου 1785. Αλληλογραφία, Α΄. Όμιλος Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού, 1964. 61, 21-22.
Όταν ο λόγος είναι περί πατρίδος, ό,τι μου λείπει από την κεφαλήν, το αναπληρώνει η καρδία.
Επιστολή προς τους Χίους, 12 Οκτωβρίου 1822. Αλληλογραφία, Δ΄. Όμιλος Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού, 1982. 371, 13-15.
Μακρυγιάννης Γιάννης
Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από ’μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· κι’ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού ειμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
Απομνημονεύματα, Α΄, η΄. Αρχείον του Στρατηγού Ιωάννου Μακρυγιάννη, Β΄. Αθήναι, 1907. 170-171.
Δεν πλουταίνει ο άνθρωπος με χρήματα μοναχά, πλουταίνει κι’ από τα καλά του έργα.
Απομνημονεύματα, Α΄, θ΄. Αρχείον του Στρατηγού Ιωάννου Μακρυγιάννη, Β΄. Αθήναι, 1907. 200.
Μηνιάτης Ηλίας
Των πονηρών εγχειρημάτων το τέλος είναι η συμφορά.
«Περί Κολάσεως». Διδαχαί, 1717. Βασίλειος Τατάκης (επιμ.), Σκούφος, Μηνιάτης, Βούλγαρης, Θεοτόκης. Βασική Βιβλιοθήκη, 8. «Αετός» Α.Ε., 1953. 225.
Η συνήθεια με την ανάγκην είναι ωσάν δυναστικός τύραννος, οπού ωσάν πάρη την εξουσίαν διά μίαν φοράν, θέλει να την κρατήση διά πάντα.
«Περί μετανοίας». Διδαχαί, 1717. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Α΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 583.
Ημείς ευκολώτερα παραδίδομεν εις άλλα χέρια την ζωήν, παρά την εξουσίαν.
«Περί μετανοίας». Διδαχαί, 1717. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Α΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 583.
Δεν είναι πράγμα ούτε πλέα υπερήφανον, ούτε πλέα περίεργον από τον ανθρώπινον νουν. Μ’ όλον οπού η αμαρτία τον εκατέστησε πολλά αδύνατον, μ’ όλον οπού η πίστις τον θέλει ολότελα τυφλόν, αυτός εξαπλώνει εκατόν πτέρυγας, διά να πετάξη εις τα πλέα υψηλά· αυτός ανοίγει εκατόν μάτια, διά να εξετάση τα πλέα απόκρυφα.
«Περί προορισμού». Διδαχαί, 1717. Βασίλειος Τατάκης (επιμ.), Σκούφος, Μηνιάτης, Βούλγαρης, Θεοτόκης. Βασική Βιβλιοθήκη, 8. «Αετός» Α.Ε., 1953. 207.
Εγώ δεν ηξεύρω, αν δυνηθώ να σας κάμω να καταλάβετε, τι άραγε είναι η αμαρτία. Κανένα πράγμα δεν γίνεται ευκολώτερα, και κανένα δεν καταλαμβάνεται δυσκολώτερα. Και αυτή είναι η αφορμή, οπού εύκολα αμαρτάνομεν, και δύσκολα μετανοούμεν.
«Περί του τι είναι αμαρτία». Διδαχαί, 1717. Βασίλειος Τατάκης (επιμ.), Σκούφος, Μηνιάτης, Βούλγαρης, Θεοτόκης. Βασική Βιβλιοθήκη, 8. «Αετός» Α.Ε., 1953. 190.
Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος ο εξ απορρήτων
Εικότως οι άνθρωποι τας μεν προδοσίας αγαπώσι, τους δε προδότας μισούσι. Το γαρ έργον ως επωφελές αποδέχονται, ως επιβλαβή δε τον εργασάμενον αποστρέφονται. Αλλ’ ω της ανοίας και αφελείας των προδιδόντων.
«Περί προδοσίας». Φροντίσματα, 1805. Γεώργιος Κουρνούτος (επιμ.), Λόγιοι της Τουρκοκρατίας, β. Βασική Βιβλιοθήκη, 5. Εκδοτ. οίκος Ιωάννου Ν. Ζαχαροπούλου, 1956. 66.
[Όποιος αναλαμβάνει δημόσια υπηρεσία] τυφλός εισίτω και κωφός εξίτω.
Κ.Θ. Δημαράς, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ίκαρος, 1985. 101.
Μυρτιώτισσα
Σ’ αγαπώ· δεν μπορώ
τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
«Σ’ αγαπώ», 1-4. Κίτρινες φλόγες, 1925. Άπαντα. Alvin Redman Hellas, 1965. 63
Ξενόπουλος Γρηγόριος
Είναι λόγια των παλαιϊκών, του Θεού λόγια, όχι παραμύθια. Κάθε μνήμα, και ας το βλέπουμε κλειστό, έχει δυο πόρτες αθώρητες· μια μέσα, που βγαίνει στον κάτου κόσμο· μια όξω που βγαίνει στον απάνου.
Ψυχοσάββατο, [1911]. Γιάννης Σιδέρης (επιμ.), Νεοελληνικό θέατρο (1795-1929). Βασική Βιβλιοθήκη, 40. «Αετός» Α.Ε., 1953. 321
Παπαρρηγόπουλος Κωνσταντίνος
Όσοι αξιούσιν ότι μόναι αληθείς απολαύσεις του κόσμου τούτου είναι αι υλικαί απολαύσεις, ημπορούν μεν να είναι απόγονοι τελειότατοι των πιθήκων ους οι φυσιοδίφαι αξιούσι να παραστήσωσιν ως προγόνους και αρχηγέτας του ανθρωπίνου γένους, αλλά ουδέν κοινόν έχουσι προς το γένος των ανθρώπων οίτινες εκλέϊσαν τας πατρίδας αυτών και ους οι γνήσιοι ημών προπάτορες ωνόμαζον «ανδρών ηρώων θείον γένος, οί καλέονται ημίθεοι».
«Αι περιπέτειαι της υστεροφημίας». Ιστορικαί πραγματείαι. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1889. 197.
Πολλοί δεν πιστεύουσιν εις τα διδάγματα της ιστορίας· εγώ πιστεύω εις αυτά, διότι διαγαγών τον βίον άπαντα εις το να τα μελετώ, είδον πολλάκις την κύρωσιν των διδαγμάτων τούτων εν τω καθ’ ημάς αιώνι. Λέγω λοιπόν ότι η τύχη της Ανατολής κείται εν ταις χερσί των λαών αυτής ουδέν ήττον ή των πανισχύρων ηγετών της Ευρώπης.
«Ο Ελληνισμός από των Μέσων χρόνων μέχρι της σήμερον εκ περιωπής θεωρούμενος». Ιστορικαί πραγματείαι. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1889. 139.
Πολέμης Ιωάννης
Στης ζωής το μονοπάτι
μόν’ η μάγισσα η Απάτη
οδηγεί τον ποιητή,
και βαδίζει πλάι-πλάι
κι όλο τού γλυκογελάει
κι απ’ το χέρι τον κρατεί.
[...]
Και του λέει: «δικά σου είν’ όλα
τα χρυσά, τα μυροβόλα,
όσα θέλεις κι αγαπάς.
Βάδιζε να μη τα χάσεις·
λίγο ακόμα και θα φθάσεις,
λίγο ακόμα και θα πας.
[...]
Και βαδίζει νύκτα-μέρα
και κολλά τα μάτια πέρα,
[...]
Κι αντηχούν τα βήματά του
ώσπου να βρεθεί μπροστά του
ένας λάκκος ―ο στερνός·
και να πέσει και να μείνει...
Θα ’ν’ ο λάκκος που θα γίνει
τάφος του παντοτινός.
Και στον τάφο καθισμένη
θα ’ν’ η Απάτη και θα φαίνει
σάβανα, και θα γελά·
και θα λέει: Αυτός που εχάθη,
έπεσε σε μαύρα βάθη
γιατί κοίταζε ψηλά.
«Επίλογος», 1-6, 19-24, 31-32, 43-54. Κειμήλια, 1904. Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 281-282.
Παλαμάς Κ
Δεν είναι μόνο των γυναικών αρχόντισσα η μόδα· είναι του κόσμου αρρώστια· δεν περιορίζεται μόνο στη φορεσιά· και σ’ άλλα ανακατώνεται πολλά. Όπου δεν έχουμε δικές μας γνώμες κι αγάπες δικές μας (και μες το δικές μας δε θέλω να ειπώ πράγματα βγαλμένα με το έτσι θέλω από το κεφάλι μας μόνο για να φαινόμαστε πως είμαστε πρωτότυποι και πως δε μοιάζουμε τους άλλους, αλλά πράματα που τα νιώθουμε καλά καλά και τα πιστεύουμε σωστά σωστά)· όπου δεν έχουμε γνώμες κι αγάπες δικές μας, εκεί δε ντυνόμαστε μόνο, μα και συλλογιζόμαστε και μιλούμε και γράφουμε και ζούμε, όχι με το λόγο, αλλά με τη μόδα.
«Η μόδα». Πεζοί δρόμοι, Α΄. 1928. Άπαντα, Ι΄. Mπίρης-Γκοβόστης, [1966]. 56.
Τα μεγάλα εθνικά ιδανικά, όταν ανθίζουν και ζούνε στο σπίτι του καθενός, ο ποιητής τούς χτίζει παλάτια· τα μεγάλα εθνικά ιδανικά, όταν ξεπέφτουν, κι ο καθένας τα διώχνει από το σπίτι του, ο ποιητής τα παίρνει στο καλύβι του και άσυλο τους δίνει.
Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου, «Πρόλογος». 1907. Άπαντα, Γ΄. Μπίρης-Γκοβόστης, [1963]. 296.
Ψαθάς Δημήτρης
Γλωσσούδες γυναίκες σπάνια είναι κακές. Όπως κι άντρες πολυλογάδες. Η κακία είναι σιωπηλή, γεμάτη ευγένεια πολλές φορές και μαεστρία διπλωματική.
«Πτωχοί άνθρωποι!...». Μαντάμ Σουσού. Εκδόσεις Μαρή, 1956. 45
Δεν θέλω βέβαια να με μάθετε γαλλικά, αστείο πράγμα, αλλά να μου τα υπενθυμίσετε.
«Η μεγάλη εξόρμηση». Μαντάμ Σουσού. Εκδόσεις Μαρή, 1956. 130.
Ρίτσος Γιάννης
[...] Το κέρδος
είναι αμφίβολο πάντα μα η ζημιά βέβαιη.
«Σαββατόβραδο στη συνοικία του φθινοπώρου». Δοκιμασία, 1943. Ποιήματα, Α΄. Εκδόσεις «Κέδρος», 1961. 424
Πάντα η σιωπή μένει γονατισμένη.
«Το νόημα της απλότητας», 8. Παρενθέσεις (1946-1947). Ποιήματα, Β´. Εκδόσεις «Κέδρος», 1961. 453.
Απο: http://www.snhell.gr/references/quotes/writers.asp
Διότι μία είναι η στράτα του θανάτου, και πλέον άλλη δεν είναι· εις όλους είναι η απόφασις του θεού δοσμένη ίσια. Ο θάνατος βασιλέα δεν φοβάται, αρχιερέα δεν τιμά, γέροντα δεν λυπείται, ευμορφίαν δεν ζηλεύει, μονογενή δεν σπλαγχνίζεται, μηδέ δάκρυα βλέπει, άρχοντας δεν τρέμει, αφεντάδες δεν τους βάνει εις τον νουν του, πρόσωπον δεν κοιτάζει, αλλά εις όλους έρχεται.
Ο θάνατος είναι των δικαίων ανάπαυσις. Ο θάνατος είναι των μικρών παιδίων παρηγορία· ο θάνατος είναι των δούλων ελευθερία· ο θάνατος είναι των εννοιασμένων λύτρωσις. Εάν δεν ήτον ο θάνατος, ηθέλαμεν τρώγη αλλήλους μας· εάν δεν ελπίζαμεν να κριθώμεν, μηδέ να αναστηθώμεν ελπίζαμεν. [...] Εάν ήτον ότι ημείς απομέναμεν εδώ, δικαίως ηθέλαμεν κλαίη και τους αποθαμένους. Ει δε ότι όλοι μας εκεί υπάγωμεν, ας μην κλαίωμεν έτζι απαρηγόρητα...
«Διδασκαλία προτρεπτική περί του μη σφοδρώς θρηνείν τους τελευτούντας». Θησαυρός, 1528. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Α΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ.297 και 298.
Δούκας [Μιχαήλ]
Ω Πόλις, Πόλις, πόλεων πασών κεφαλή· Ω Πόλις, Πόλις κέντρον των τεσσάρων του κόσμου μερών· Ω Πόλις, Πόλις, χριστιανών καύχημα και βαρβάρων αφανισμός· Ω Πόλις, Πόλις, άλλη παράδεισος φυτευθείσα προς δυσμάς, έχουσα ένδον φυτά παντοία βρίθοντα καρπούς πνευματικούς. Πού σου το κάλλος παράδεισε;
Βυζαντινοτουρκική ιστορία, 41.1-2. Εκδόσεις Κανάκη, 1997. 574, 576.
Ανωνύμου.
Εγώ είμαι η Μετάνοια· όντα κτυπώ το στήθος,
συντρίβγω μονοκοπανιάς χίλιων διαβόλων πλήθος.
Κι όταν στραφώ στον ουρανόν με μάτι δακρυωμένο,
αλυσιδώνω τον Θεόν τέλεια νικημένο.
Και μ’ έναν αναστενασμό άπειρα διασκορπίζω
φουσάτα των αμαρτιών και όλα τ’ αφανίζω.
Του Παραδείσου ανοίγω εγώ τις διαμετάνοιες θύρες,
τα Τάρταρα κλειδώνουσι οι εδικές μου κλήρες.
Όσους κρατεί ο Σατανάς ανθρώπους σκλαβωμένους,
θέλει δεν θέλει αφήνει τους διά μένα λυτρωμένους.
Δαβίδ, 135-144. Αγνώστου Χίου ποιητή, Δαβίδ. Ανέκδοτο διαλογικό στιχούργημα. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1979. 9
Δροσίνης Γεώργιος
Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
Σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο.
Μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.
Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα,
Που δείχνεται άστρο με του ήλιου τη χάρι.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,
Κι ας είμαι κι ένα ταπεινό λυχνάρι.
[Δε θέλω του κισσού]. Φωτερά σκοτάδια. Ι.Ν. Σιδέρης, 1915. 78.
Εγγονόπουλος Νίκος
ευτύχησα
―κατά τον ρουν της ζωής μου―
να γνωρίσω πλήθος
ανθρώπων τέλειων
όσο κι αλάνθαστων
ίσως τώρα να ήσανε κάπως υπέρ το δέον αυστηροί
ίσως ―πώς ναν το πω― λίγο σκληροί ακόμη
αλλά κι αυτό δεν είναι το δικαίωμα
όσων γνωρίζουν
―και γνωρίζουν και να κρίνουνε―
τα πάντα;
η δυσκολία ενέκειτο στ’ ότι κανένας
απ’ αυτούς τους δίκαιους δεν παραδέχουνταν τους άλλους δίκαιους
τι λέω
ποσώς δεν αλληλοεκτιμιόνταν
«Δυσκολία». Η κοιλάδα με τους ροδώνες. Ίκαρος, 1978. 86.
Ελύτης Οδυσσέας
Μια «κατεψυγμένη» αλήθεια για την Ελλάδα π.χ. είναι η ιστορία της όπως την ερμηνεύουν οι επίσημοι Έλληνες. Μια άλλη «κατεψυγμένη» επίσης, είναι η ιστορία της, όπως την παρουσιάζουν οι Ευρωπαίοι. Η ζωντανή αλήθεια, πιστεύω, βρίσκεται πάλι στην ιστορία της, όπως την ανακαλύπτεις ν’ αναδύεται μέσα σου, από την προσωπική σου εμπειρία και που, τα γεγονότα ή τα μνημεία της τέχνης, απλά και μόνο την υπομνηματίζουν και την εικονογραφούν.
«Πρώτα-πρώτα», Γ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 24-25.
Δέλτα Πηνελόπη
Η αγάπη της μητέρας πρέπει να είναι ακούραστη, δυνατή, υπομονετική, ατέλειωτη. Μαλακιά όμως όχι.
Αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που βγάζει από το δρόμο του παιδιού κάθε δυσκολία, αλλά εκείνη που του μαθαίνει πώς να υπερνικά τις δυσκολίες.
Τ’ ανεύθυνα - Στοχασμοί, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ι.Δ. Κολλάρου και Σιας Α.Ε., 1961. 219 και 219.
Καβάφης Κ.Π.
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ’χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι ―το σωστό― εις όλην την ζωή του.
«Che fece.... Il gran rifiuto». Τα ποιήματα, Α΄. Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 1991. 108.
Κλίνω υπέρ της συχνοτέρας παρουσίας των ιερέων ανάμεσό μας. Σε πολλά ταραγμένα σπίτια η παρουσία των φέρνει κάτι από την παρηγορητικήν Εκκλησία.
[ Εκκλησία και Θέατρον ], 1918. Τα πεζά. Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 2003. 142.
Να βλέπουμε κι αθώα κάποτε τα πράγματα, και ήπια.
«Μεγάλη εορτή στου Σωσιβίου», 5. Κρυμμένα ποιήματα. Ίκαρος, 1993. 103.
Καραγάτσης Μ.
Μολονότι οι Έλληνες κατάλαβαν και πραγματοποίησαν την εθνική τους ενότητα, δεν κατάφεραν ποτέ να συλλάβουν την ιδέα της πολιτικής τους ένωσης. Επιμένουν πεισματικά στο ιδεώδες της πόλης-κράτους, του νοσηρού αυτού τοπικισμού που ―εφτάψυχος― έφτασε ως τις μέρες και δολοφόνησε τον Καποδίστρια. Οι Έλληνες διατηρούν με θρησκευτική επιμονή την παράδοση των ελαττωμάτων τους...
Η Ιστορία των Ελλήνων. Aετός A.E., 1952. 80.
Κολοκοτρώνης Θεόδωρος
Οι Έλληνες είναι τρελλοί, αλλά έχουν Θεόν φρόνιμον.
Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 210.
Ο Θεός, έλεγε, έδωσε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος, δεν την παίρνει οπίσω.
Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836. 1846. Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 191.
Κόντογλου Φώτης
Στο αίστημα του λαού τ’ Ανάπλι είναι το παλικάρι ανάμεσα σ’ ούλες τις χώρες και τις πολιτείες, το ίδιο όπως η Πόλη είναι η βασίλισσα, η Βενετιά η αρχοντοπούλα, η Σμύρνη η αγαπητικιά κι η Καλαμάτα η νοικοκυρά.
«Τ’ Ανάπλι». Ταξείδια. Εκδότης Χ. Γανιάρης, 1928. 12.
Κοραής Αδαμάντιος
Δράξασθε παιδείας.
[Ψαλμός 2, 12]. Διάλογος δεύτερος περί των ελληνικών συμφερόντων, 1827. 74.
Ο πλούτος χωρίς παιδείαν και αρετήν τόσον είναι μακράν από το να στολίση τον έχοντα, ώστε και κάμνει φανερωτέραν αυτού την γυμνότητα.
[1802]. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Β΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 274
Η φιλαρχία είναι το αληθινόν προπατορικόν αμάρτημα, φυτευμένον εις όλων τα ψυχάς· αυτή εκίνησε τους πρωτοπλάστους ν’ ακούσωσι την συμβουλήν του όφεως «Έσεσθε ως θεοί».
[1824]. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Β΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 27
[Η θρησκεία πρέπει να στέκει] μακράν και από την Σκύλλαν της απιστίας και από την Χάρυβδιν της δεισιδαιμονίας.
Επιστολή προς τον μητροπολίτη Σμύρνης Γρηγόριο, 20 Νοεμβρίου 1785. Αλληλογραφία, Α΄. Όμιλος Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού, 1964. 61, 21-22.
Όταν ο λόγος είναι περί πατρίδος, ό,τι μου λείπει από την κεφαλήν, το αναπληρώνει η καρδία.
Επιστολή προς τους Χίους, 12 Οκτωβρίου 1822. Αλληλογραφία, Δ΄. Όμιλος Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού, 1982. 371, 13-15.
Μακρυγιάννης Γιάννης
Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από ’μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· κι’ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού ειμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
Απομνημονεύματα, Α΄, η΄. Αρχείον του Στρατηγού Ιωάννου Μακρυγιάννη, Β΄. Αθήναι, 1907. 170-171.
Δεν πλουταίνει ο άνθρωπος με χρήματα μοναχά, πλουταίνει κι’ από τα καλά του έργα.
Απομνημονεύματα, Α΄, θ΄. Αρχείον του Στρατηγού Ιωάννου Μακρυγιάννη, Β΄. Αθήναι, 1907. 200.
Μηνιάτης Ηλίας
Των πονηρών εγχειρημάτων το τέλος είναι η συμφορά.
«Περί Κολάσεως». Διδαχαί, 1717. Βασίλειος Τατάκης (επιμ.), Σκούφος, Μηνιάτης, Βούλγαρης, Θεοτόκης. Βασική Βιβλιοθήκη, 8. «Αετός» Α.Ε., 1953. 225.
Η συνήθεια με την ανάγκην είναι ωσάν δυναστικός τύραννος, οπού ωσάν πάρη την εξουσίαν διά μίαν φοράν, θέλει να την κρατήση διά πάντα.
«Περί μετανοίας». Διδαχαί, 1717. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Α΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 583.
Ημείς ευκολώτερα παραδίδομεν εις άλλα χέρια την ζωήν, παρά την εξουσίαν.
«Περί μετανοίας». Διδαχαί, 1717. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Α΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 583.
Δεν είναι πράγμα ούτε πλέα υπερήφανον, ούτε πλέα περίεργον από τον ανθρώπινον νουν. Μ’ όλον οπού η αμαρτία τον εκατέστησε πολλά αδύνατον, μ’ όλον οπού η πίστις τον θέλει ολότελα τυφλόν, αυτός εξαπλώνει εκατόν πτέρυγας, διά να πετάξη εις τα πλέα υψηλά· αυτός ανοίγει εκατόν μάτια, διά να εξετάση τα πλέα απόκρυφα.
«Περί προορισμού». Διδαχαί, 1717. Βασίλειος Τατάκης (επιμ.), Σκούφος, Μηνιάτης, Βούλγαρης, Θεοτόκης. Βασική Βιβλιοθήκη, 8. «Αετός» Α.Ε., 1953. 207.
Εγώ δεν ηξεύρω, αν δυνηθώ να σας κάμω να καταλάβετε, τι άραγε είναι η αμαρτία. Κανένα πράγμα δεν γίνεται ευκολώτερα, και κανένα δεν καταλαμβάνεται δυσκολώτερα. Και αυτή είναι η αφορμή, οπού εύκολα αμαρτάνομεν, και δύσκολα μετανοούμεν.
«Περί του τι είναι αμαρτία». Διδαχαί, 1717. Βασίλειος Τατάκης (επιμ.), Σκούφος, Μηνιάτης, Βούλγαρης, Θεοτόκης. Βασική Βιβλιοθήκη, 8. «Αετός» Α.Ε., 1953. 190.
Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος ο εξ απορρήτων
Εικότως οι άνθρωποι τας μεν προδοσίας αγαπώσι, τους δε προδότας μισούσι. Το γαρ έργον ως επωφελές αποδέχονται, ως επιβλαβή δε τον εργασάμενον αποστρέφονται. Αλλ’ ω της ανοίας και αφελείας των προδιδόντων.
«Περί προδοσίας». Φροντίσματα, 1805. Γεώργιος Κουρνούτος (επιμ.), Λόγιοι της Τουρκοκρατίας, β. Βασική Βιβλιοθήκη, 5. Εκδοτ. οίκος Ιωάννου Ν. Ζαχαροπούλου, 1956. 66.
[Όποιος αναλαμβάνει δημόσια υπηρεσία] τυφλός εισίτω και κωφός εξίτω.
Κ.Θ. Δημαράς, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ίκαρος, 1985. 101.
Μυρτιώτισσα
Σ’ αγαπώ· δεν μπορώ
τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
«Σ’ αγαπώ», 1-4. Κίτρινες φλόγες, 1925. Άπαντα. Alvin Redman Hellas, 1965. 63
Ξενόπουλος Γρηγόριος
Είναι λόγια των παλαιϊκών, του Θεού λόγια, όχι παραμύθια. Κάθε μνήμα, και ας το βλέπουμε κλειστό, έχει δυο πόρτες αθώρητες· μια μέσα, που βγαίνει στον κάτου κόσμο· μια όξω που βγαίνει στον απάνου.
Ψυχοσάββατο, [1911]. Γιάννης Σιδέρης (επιμ.), Νεοελληνικό θέατρο (1795-1929). Βασική Βιβλιοθήκη, 40. «Αετός» Α.Ε., 1953. 321
Παπαρρηγόπουλος Κωνσταντίνος
Όσοι αξιούσιν ότι μόναι αληθείς απολαύσεις του κόσμου τούτου είναι αι υλικαί απολαύσεις, ημπορούν μεν να είναι απόγονοι τελειότατοι των πιθήκων ους οι φυσιοδίφαι αξιούσι να παραστήσωσιν ως προγόνους και αρχηγέτας του ανθρωπίνου γένους, αλλά ουδέν κοινόν έχουσι προς το γένος των ανθρώπων οίτινες εκλέϊσαν τας πατρίδας αυτών και ους οι γνήσιοι ημών προπάτορες ωνόμαζον «ανδρών ηρώων θείον γένος, οί καλέονται ημίθεοι».
«Αι περιπέτειαι της υστεροφημίας». Ιστορικαί πραγματείαι. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1889. 197.
Πολλοί δεν πιστεύουσιν εις τα διδάγματα της ιστορίας· εγώ πιστεύω εις αυτά, διότι διαγαγών τον βίον άπαντα εις το να τα μελετώ, είδον πολλάκις την κύρωσιν των διδαγμάτων τούτων εν τω καθ’ ημάς αιώνι. Λέγω λοιπόν ότι η τύχη της Ανατολής κείται εν ταις χερσί των λαών αυτής ουδέν ήττον ή των πανισχύρων ηγετών της Ευρώπης.
«Ο Ελληνισμός από των Μέσων χρόνων μέχρι της σήμερον εκ περιωπής θεωρούμενος». Ιστορικαί πραγματείαι. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1889. 139.
Πολέμης Ιωάννης
Στης ζωής το μονοπάτι
μόν’ η μάγισσα η Απάτη
οδηγεί τον ποιητή,
και βαδίζει πλάι-πλάι
κι όλο τού γλυκογελάει
κι απ’ το χέρι τον κρατεί.
[...]
Και του λέει: «δικά σου είν’ όλα
τα χρυσά, τα μυροβόλα,
όσα θέλεις κι αγαπάς.
Βάδιζε να μη τα χάσεις·
λίγο ακόμα και θα φθάσεις,
λίγο ακόμα και θα πας.
[...]
Και βαδίζει νύκτα-μέρα
και κολλά τα μάτια πέρα,
[...]
Κι αντηχούν τα βήματά του
ώσπου να βρεθεί μπροστά του
ένας λάκκος ―ο στερνός·
και να πέσει και να μείνει...
Θα ’ν’ ο λάκκος που θα γίνει
τάφος του παντοτινός.
Και στον τάφο καθισμένη
θα ’ν’ η Απάτη και θα φαίνει
σάβανα, και θα γελά·
και θα λέει: Αυτός που εχάθη,
έπεσε σε μαύρα βάθη
γιατί κοίταζε ψηλά.
«Επίλογος», 1-6, 19-24, 31-32, 43-54. Κειμήλια, 1904. Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 281-282.
Παλαμάς Κ
Δεν είναι μόνο των γυναικών αρχόντισσα η μόδα· είναι του κόσμου αρρώστια· δεν περιορίζεται μόνο στη φορεσιά· και σ’ άλλα ανακατώνεται πολλά. Όπου δεν έχουμε δικές μας γνώμες κι αγάπες δικές μας (και μες το δικές μας δε θέλω να ειπώ πράγματα βγαλμένα με το έτσι θέλω από το κεφάλι μας μόνο για να φαινόμαστε πως είμαστε πρωτότυποι και πως δε μοιάζουμε τους άλλους, αλλά πράματα που τα νιώθουμε καλά καλά και τα πιστεύουμε σωστά σωστά)· όπου δεν έχουμε γνώμες κι αγάπες δικές μας, εκεί δε ντυνόμαστε μόνο, μα και συλλογιζόμαστε και μιλούμε και γράφουμε και ζούμε, όχι με το λόγο, αλλά με τη μόδα.
«Η μόδα». Πεζοί δρόμοι, Α΄. 1928. Άπαντα, Ι΄. Mπίρης-Γκοβόστης, [1966]. 56.
Τα μεγάλα εθνικά ιδανικά, όταν ανθίζουν και ζούνε στο σπίτι του καθενός, ο ποιητής τούς χτίζει παλάτια· τα μεγάλα εθνικά ιδανικά, όταν ξεπέφτουν, κι ο καθένας τα διώχνει από το σπίτι του, ο ποιητής τα παίρνει στο καλύβι του και άσυλο τους δίνει.
Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου, «Πρόλογος». 1907. Άπαντα, Γ΄. Μπίρης-Γκοβόστης, [1963]. 296.
Ψαθάς Δημήτρης
Γλωσσούδες γυναίκες σπάνια είναι κακές. Όπως κι άντρες πολυλογάδες. Η κακία είναι σιωπηλή, γεμάτη ευγένεια πολλές φορές και μαεστρία διπλωματική.
«Πτωχοί άνθρωποι!...». Μαντάμ Σουσού. Εκδόσεις Μαρή, 1956. 45
Δεν θέλω βέβαια να με μάθετε γαλλικά, αστείο πράγμα, αλλά να μου τα υπενθυμίσετε.
«Η μεγάλη εξόρμηση». Μαντάμ Σουσού. Εκδόσεις Μαρή, 1956. 130.
Ρίτσος Γιάννης
[...] Το κέρδος
είναι αμφίβολο πάντα μα η ζημιά βέβαιη.
«Σαββατόβραδο στη συνοικία του φθινοπώρου». Δοκιμασία, 1943. Ποιήματα, Α΄. Εκδόσεις «Κέδρος», 1961. 424
Πάντα η σιωπή μένει γονατισμένη.
«Το νόημα της απλότητας», 8. Παρενθέσεις (1946-1947). Ποιήματα, Β´. Εκδόσεις «Κέδρος», 1961. 453.
Απο: http://www.snhell.gr/references/quotes/writers.asp
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)