Ετοίμασα
για δεύτερη φορά τη βαλίτσα μου για την Ουγκάντα. Έβαλα μέσα προβλήματα
που νόμιζα ότι είχα.. Κούραση από τη δουλειά, ρουτίνα καθημερίνοτητας,
άγχος από τον καταιγισμό ειδήσεων και εννοείται το δεδομένο ότι τα ξέρω
όλα. Για ακόμη μια φορά διαπίστωσα ότι είμαι η Ελένη, της Αθήνας, της
Ελλάδας, της Ευρώπης, της γης κτλ. Μια μικρή
κουκκίδα στην υδρόγειο. Για να το καταλάβει κανείς αυτό χρειάζεται να
κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στην μαύρη ήπειρο. Από το πρώτο βήμα αισθάνεσαι
τα εξερευνητικά μάτια των παιδιών πάνω σου.. Πότε-πότε θέλεις να σκύψεις
το κεφάλι από την ντροπή. Επαναπροσδιορίζεις τα γιατί σου και τα θέλω
σου! Προσπαθείς απεγνωσμένα να μην ξεχάσεις ότι είδες, δεν σου αρκούν οι
φωτογραφίες. Παρατηρείς τη ζωή των ανθρώπων εκεί και το συγκρίνεις με
την πίστη τους. Τόσες δυσκολίες, τόσο μεγάλες ανάγκες - μια ήπειρος που
αισθάνεται αδικημένη απέναντι
στις υπόλοιπες ηπείρους- κι όμως τέτοια πίστη κι ευγνωμοσύνη σαν να
τους τα έδωσε όλα ο Θεός.
Τις
μέρες που μείναμε εκεί κάναμε κατήχηση, κατασκήνωση για μεγάλους και
παιδιά, μαθήματα πρώτων βοηθειών καθώς και υγιεινής, ομιλίες και
συζητήσεις για
προβλήματα όπως αλκοολισμό κ.α., επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο για τον
εντοπισμό των αναγκών. Όλα αυτά τα ανταλλάξαμε μαζί τους με το να μας
δείξουν την ανιοδιοτελή αγάπη, την προσφορά, τη ζωή χωρίς αγαθά τα οποία
στην Ελλάδα θεωρούμε απαραίτητα για τη διαβίωση μας. Ο αποχαιρετισμός,
όπως και πέρυσι, ήταν πολύ δύσκολος. Αγκαλιές με όλα τα παιδιά, δάκρυα,
υποσχέσεις για συνάντηση το 2015, γράμματα με παιδικές ζωγραφιές και
παρακλήσεις παιδιών για βοήθεια στο πρόγραμμα αναδοχής.
Ετοίμασα
την βαλίτσα μου για την Ελλάδα. Έβαλα μέσα αισιοδοξία, ηρεμία και
πληρότητα, το δεδομένο οτι δεν τα ξέρω όλα και πάνω από όλα τη σημασία
της ίδιας καθημερινότητας. Γιατί η ρουτίνα τελικά δεν σπάει μόνο από
καλά γεγονότα αλλά κι από άσχημα οπότε οι Ουγκαντέζοι κατι θα ξέρουν που
αγαπούν την ίδια μέρα με τη
χθεσινή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου