Σάββατο 30 Απριλίου 2016
Τετάρτη 27 Απριλίου 2016
Ο Χριστός κι ο Ιούδας...
Η ιστορία μπορεί να είναι ή να μην είναι αληθινή... κάποιοι ιστορικοί τέχνης την αποδίδουν στον Da Vinci και στο Μυστικό Δείπνο του στο αρχονταρίκι της Santa Maria delle Grazie, μα είναι ανεπιβεβαίωτο αν πράγματι ήταν εκείνος που άθελά του προκάλεσε αυτή την ιστορία: την ιστορία του Ιησού και του Ιούδα:
Ο τελευταίος Δείπνος του Ιησού πριν τη θυσία ήταν πρόσκληση για κάθε ζωγράφο. Εκείνο το μυστικό τραπέζι όπου συναντήθηκε ο Θεάνθρωπος με εκπροσώπους όλων των χαρακτήρων, δεν ήταν μικρή πρόκληση. Ο καθένας έπρεπε να καθρεφτίζει το χαρακτηριστικό του - ο Ιωάννης την Αγάπη, ο Θωμάς την αβεβαιότητα, ο Πέτρος την ορμή, ο Ανδρέας τη σταθερότητα... και φυσικά ο Ιησούς και ο Ιούδας έπρεπε να αποτελούν το Ζενίθ και το Ναδίρ του Ανθρώπου: ο πρώτος την απόλυτη Ομορφιά, ο δεύτερος την απόλυτη Ασχήμια... Μπροστά σ΄αυτή την πρόκληση ο ζωγράφος άρχισε να σχεδιάζει και να αναζητά μοντέλα... την αρχή έκρινε πως έπρεπε να την κάνει με τον Ιησού: να ξεκινήσει με τον Άνθρωπο στη θεϊκή του τελειότητα κι έπειτα να κατηφορίσει το δρόμο της φθοράς ως να φτάσει στην παρακμή και την κατάντια...
Ο Ιησούς λοιπόν... πώς έπρεπε να είναι ο Ιησούς στο εργαστήρι ενός ζωγράφου: νέος αλλά ώριμος, μεγαλοπρεπής αλλά ταπεινός, καλόκαρδος αλλά δυνατός, στοργικός αλλά αποφασιστικός... ο Ιησούς έπρεπε να εκπέμπει την τελειότητα... κι αυτή την τελειότητα στην όψη την ανακάλυψε κάποτε ο ζωγράφος, στο πρόσωπο εκείνου του νεαρού... δεν ήταν πλούσιο το αγόρι. Ήταν ο γιος ενός φούρναρη - όπως ο Ιησούς είχε γήινο κηδεμόνα του έναν μαραγκό... κι ήταν όμορφος, αγνός και αθώος, με πρόσωπο καθάριο και μάτια όλο φωτιά... Ναι, εκείνο το αγόρι θα γινόταν το μοντέλο για τον πίνακά του... θα γινόταν ο Χριστός του...
Η προσφορά του δε σήκωνε αντιρρήσεις: ένα σακούλι χρυσά φλουριά εγγυόντουσαν από μόνο τους την απάντηση του νεαρού κι έτσι ο ζωγράφος χωρίς πολλά παζάρια άρχισε να αφήνει πινελιά την πινελιά το πρόσωπο του αγοριού στο κέντρο του καμβά... ήταν στ’ αλήθεια έργο τέχνης το νεανικό πρόσωπο, αψεγάδιαστο, φωτεινό, χωρίς σημάδια, χωρίς σκιές... και ο ζωγράφος απολάμβανε να ζωγραφίζει την ομορφιά... γιατί η ομορφιά είναι η έμπνευση και ο προορισμός...
Σαν ολοκληρώθηκε η μορφή του Χριστού πάνω στον πίνακα, ο νεαρός πληρώθηκε κι έφυγε... και ο ζωγράφος άρχισε να αναζητά μοντέλα για τους υπόλοιπους χαρακτήρες... δεν ήταν δύσκολο αυτό το έργο... με μικρή εξαίρεση τον Ιωάννη – πώς να βρει κανείς αποτυπωμένη την ανθρώπινη αγάπη ανάμεσα σε ανθρώπους;- όλοι οι άλλοι μαθητές ήταν εύκολοι στην αναζήτηση: ο θυμός, η ορμή, η απιστία, η δειλία, η σύνεση, η υπομονή βρίσκονται διάσπαρτα σε πόλεις και χωριά, αιώνες τώρα... κομμάτι, κομμάτι συμπληρωνόταν ο Μυστικός Δείπνος, κομμάτι κομμάτι έφτανε ο ζωγράφος εκεί όπου δεν ήθελε να φτάσει... στον Ιούδα... πόσο δύσκολο και βασανιστικό έργο είναι να απεικονίσει κανείς τον Ιούδα; Πώς να βρεις πρόσωπο που να συγκεντρώνει όλες τις ρωγμές της ανθρώπινης ψυχής; Την αχαριστία, το φθόνο, την απληστία, την προδοσία... ο ζωγράφος σκεφτόταν μέρες και νύχτες το θέμα του Ιούδα... έπρεπε να είναι ένας άνθρωπος άσχημος, ρυτιδιασμένος, αγριωπός στην όψη, πονηρός στο βλέμμα... έπρεπε να είναι ένα ρεμάλι... ένα ρεμάλι... Ναι, ο ζωγράφος ήξερε πολύ καλά που να αναζητήσει το μοντέλο του: στα σκοτεινά σοκάκια της νυχτερινής πόλης, στη γωνιά κάποιου καπηλειού, σε καμιά λασπωμένη λακκούβα... σεργιάνι στο σεργιάνι, κάποτε ανακάλυψε τον Ιούδα του... και τον ανακάλυψε εκεί όπου φανταζόταν ότι θα τον έβρισκε: στο πιο σκοτεινό δρομάκι, έξω από το πιο κακόφημο καπηλειό, κουλουριασμένο στην πιο λασπωμένη λακκούβα... πεινασμένος ήταν ο Ιούδας του, βρώμικος, κουρελής, χωρίς διάθεση για κουβέντα, με διάθεση για καυγά και μάτια όλο τρόμο...
Η προσφορά του ζωγράφου διέλυσε τις αντιρρήσεις: ένα πιάτο φαΐ για όσο διαρκούσε το έργο, εγγυόταν από μόνο του την απάντηση του ζητιάνου... ο ζωγράφος του επανέλαβε πολλές φορές τη διεύθυνση του εργαστηρίου κι απομακρύνθηκε λέγοντάς του ότι θα τον περίμενε την επόμενη μέρα...Κι η επόμενη μέρα έφτασε και μαζί της έφτασε και το ρεμάλι... μόνο που ο ζωγράφος δεν είχε προετοιμαστεί για την αντίδρασή του. Σαν αντίκρισε ο ζητιάνος τον πίνακα με το στρωμένο τραπέζι, το Χριστό και τους 11 μαθητές ολόγυρα, λύγισε κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Έκλαιγε, έκλαιγε και ο θρήνος του σταματημό δεν είχε. Ο ζωγράφος πάγωσε σαν κατάλαβε το μέγεθος της προσβολής: ο δύσμοιρος ζητιάνος είχε λοιπόν καταλάβει ποιόν μαθητή θύμισε στον καλλιτέχνη; Ντράπηκε ο ζωγράφος που άθελά του είχε φέρει έναν άνθρωπο σε τόσο δύσκολη θέση και θέλησε να απαλύνει το κακό: «συγγνώμη», άρχισε να ψελλίζει, χαϊδεύοντας αμήχανα την πλάτη του... «δεν ήθελα να σε προσβάλω. Δε σημαίνει κάτι αυτό... μια δουλειά είναι... δεν υπονοώ κάτι για σένα...» έλεγε και ξανάλεγε ανοησίες για να δικαιολογήσει την επιλογή, μπροστά σε ένα ζητιάνο που έκλαιγε...
Και ξαφνικά ο ζητιάνος τον σταμάτησε: « δεν καταλαβαίνεις" τον διέκοψε μέσα στους λυγμούς του. δεν κλαίω που σήμερα θέλεις να ποζάρω μπροστά σου σαν Ιούδας...κλαίω που πριν από δυο χρόνια είχα ποζάρει μπροστά σου σα Χριστός...»
Είναι αληθινή αυτή η ιστορία; Είναι παραμύθι; Στ' αλήθεια δεν έχει σημασία... ότι κι αν είναι, κρύβει ένα τεράστιο μήνυμα που σαν είναι αληθινό, είναι ελπίδα και βάρος μαζί... είναι αυτό που η θεολογία ονομάζει «Κατ΄ εικόνα και καθ’ ομοίωση»: γεννηθήκαμε όλοι όμορφοι και καθάριοι για να μοιάσουμε στο Χριστό... οι δικές μας επιλογές και οι συνθήκες μας κάνουν να μοιάζουμε στον Ιούδα.
ΤΗΣ ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ
Το ηλεκτρονικό κατάστημα "ΙΧΝΚ" (http://www.ixnk.gr/
) σας εύχεται καλή και Αγία Μεγάλη εβδομάδα, καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση.
Αγίου Δημητρίου 96
Έναντι Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου
TK: 54631
Τηλ: 2310 257609
Έναντι Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου
TK: 54631
Τηλ: 2310 257609
Το τροπάριο της Κασσιανής και -λίγο – του Θεόφιλου...
Τη Μεγάλη Τρίτη ηχεί ένα από τα ομορφότερα ποιήματα θάρρους και συντριβής:
Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Κύριε, εκείνη η γυναίκα που είχε πέσει σε πολλές αμαρτίες, αισθανόμενη τη Θεότητά Σου, έγινε μυροφόρος και με δάκρυα Σου φέρνει μύρο για τον ενταφιασμό Σου...
Ο ύμνος περιγράφει τη συνέχεια ενός περιστατικού που σφραγίστηκε με τη γνωστή σε όλους φράση – άλλα, αλίμονο, άγνωστη ως πρακτική- «Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω». Εκείνη η γυναίκα που είχε σωθεί από λιθοβολισμό χάρη στην αγαπητική παρέμβαση του Ιησού, είναι πιθανώς εκείνη που φτάνει μετά από καιρό στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού, στη Βιθανία και αφήνει στα πόδια του το μύρο, για να προκαλέσει την ψευτοηθική του Ιούδα. Η γυναίκα από τη μια που δεν έκρυψε ποτέ το παρελθόν της εμφανίζεται με θάρρος και ταπείνωση, χωρίς να προσποιηθεί ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που ήταν και αποφασίζει να δώσει στο Σωτήρα της μύρο αξίας 300 και πλέον δηναρίων, επειδή έτσι ένοιωθε ότι ήθελε να κάνει. Ο μαθητής από την άλλη, παραμένει κρυμμένος πίσω από τη σοβαροφάνεια κι έτσι κρυμμένος κρίνει τις πράξεις και τις επιθυμίες της «αμαρτωλής». Είναι αστείο ότι εκείνος ο ίδιος μαθητής, που θεώρησε προκλητικό έξοδο τα 300 δηνάρια που είχαν σπαταληθεί για ένα βαζάκι μύρο, ήταν ο ίδιος που δέχτηκε μόλις 30 αργύρια, για τη ζωή του Δασκάλου και φίλου του, διδάσκοντάς μας μια μεγάλη αλήθεια: η ψευτοηθική περπατά χέρι –χέρι με την υποκρισία...
Αυτή η ιστορία της συγκλονισμένης γυναίκας εμπνέει αιώνες αργότερα μια Αρχοντοπούλα από το Βυζάντιο που στερήθηκε το Βυζαντινό θρόνο, ακριβώς επειδή ειχε θάρρος και δεν ήταν οπαδός της ψευτοηθικής. Η Κασσιανή, δεν προσποιήθηκε ότι δεν γνώριζε την απάντηση στην Αυτοκρατορική πρόκληση: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα»... δεν έσκυψε το κεφάλι για να κερδίσει ένα στέμμα, αλλά έδειξε το πρόσωπο, το μυαλό και το χαρακτήρα της ξεκάθαρα, χωρίς χαζοχαρούμενες χαριτωμενιές: «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα». Φυσικά σε τούτο τον πλανήτη αιώνες τώρα, η αλήθεια και η γνώση δεν εκτιμώνται όταν ακυρώνουν την αλαζονία της εξουσίας: ο Θεόφιλος μην αντέχοντας στην ιδέα ότι τον είχε αποστομώσει μια γυναίκα, της αρνείται το θρόνο, αλλά τελικά κερδίζει την Αιωνιότητα χάρη στο δικό της έργο. Το τροπάριο της Κασσιανής, δεν είναι μόνο της Κασσιανής αφού εμπεριέχει και μια φράση γραμένη από το Θεόφιλο:
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Η ιστορία λέει ότι ο ερωτευμένος Θεόφιλος, μετανοημένος για την απερισκεψία του να απορρίψει τη γυναίκα που τον είχε εντυπωσιάσει, σπεύδει στο μοναστήρι όπου είχε καταφύγει η Κασσιανή για να την μεταπείσει. Η Κασσιανή βλέποντάς τον από το παράθυρο να έρχεται, κρύβεται για να μην τον συναντήσει κι έτσι όταν ο Αυτοκράτορας μπαίνει στο κελί της, βλέπει πάνω στο τραπέζι το σύγγραμμά της αλλά όχι την ίδια. Αντιλαμβανόμενος ότι η απουσία της Κασσιανής οφείλεται στην παρουσία του, της αφήνει ένα μήνυμα στη συνέχεια του ποιήματός της, υπενθυμίζοντάς της την πρώτη τους λεκτική μάχη κατά την οποία εκείνος είχε υποστηρίξει ότι η κάθε γυναίκα μέσα της κρύβει μια Εύα: (κρύφτηκες) όπως κρύφτηκε η Εύα μέσα στο δειλινό, όταν άκουσε βήματα να πλησιάζουν»...
Δεν είναι σίγουρο αν η Κασσιανή παρατήρησε την πρόταση του Θεόφιλου στο ποίημα της: η σκέψη ότι μάλλον η επίσκεψη του έγινε το δειλινό και η δεδομένη ταραχή της, μας επιτρέπουν να εικάσουμε ότι μάλλον δεν είδε την προσθήκη του ... ευτυχώς: αν η υμνωδός είχε διορθώσει το κείμενο, ο καημένος ο Θεόφιλος θα είχε ξεχαστεί εντελώς, ως απλά ένας ακόμα εστεμμένος... ευτυχώς η απροσεξία της Κασσιανής χάρισε στο Θεόφιλο λίγη από τη φήμη της: αν σε όλο το τροπάριο της υμνωδού υμνείται η θαρρετή γυναίκα που δέχεται και σηκώνει τις συνέπειες των επιλογών της, υπάρχει κι αυτή η μια φράση του αυτοκράτορα που μιλάει για την εξαίρεση: για τη γυναίκα που κρύβεται και δειλιάζει...
Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Κύριε, εκείνη η γυναίκα που είχε πέσει σε πολλές αμαρτίες, αισθανόμενη τη Θεότητά Σου, έγινε μυροφόρος και με δάκρυα Σου φέρνει μύρο για τον ενταφιασμό Σου...
Ο ύμνος περιγράφει τη συνέχεια ενός περιστατικού που σφραγίστηκε με τη γνωστή σε όλους φράση – άλλα, αλίμονο, άγνωστη ως πρακτική- «Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω». Εκείνη η γυναίκα που είχε σωθεί από λιθοβολισμό χάρη στην αγαπητική παρέμβαση του Ιησού, είναι πιθανώς εκείνη που φτάνει μετά από καιρό στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού, στη Βιθανία και αφήνει στα πόδια του το μύρο, για να προκαλέσει την ψευτοηθική του Ιούδα. Η γυναίκα από τη μια που δεν έκρυψε ποτέ το παρελθόν της εμφανίζεται με θάρρος και ταπείνωση, χωρίς να προσποιηθεί ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που ήταν και αποφασίζει να δώσει στο Σωτήρα της μύρο αξίας 300 και πλέον δηναρίων, επειδή έτσι ένοιωθε ότι ήθελε να κάνει. Ο μαθητής από την άλλη, παραμένει κρυμμένος πίσω από τη σοβαροφάνεια κι έτσι κρυμμένος κρίνει τις πράξεις και τις επιθυμίες της «αμαρτωλής». Είναι αστείο ότι εκείνος ο ίδιος μαθητής, που θεώρησε προκλητικό έξοδο τα 300 δηνάρια που είχαν σπαταληθεί για ένα βαζάκι μύρο, ήταν ο ίδιος που δέχτηκε μόλις 30 αργύρια, για τη ζωή του Δασκάλου και φίλου του, διδάσκοντάς μας μια μεγάλη αλήθεια: η ψευτοηθική περπατά χέρι –χέρι με την υποκρισία...
Αυτή η ιστορία της συγκλονισμένης γυναίκας εμπνέει αιώνες αργότερα μια Αρχοντοπούλα από το Βυζάντιο που στερήθηκε το Βυζαντινό θρόνο, ακριβώς επειδή ειχε θάρρος και δεν ήταν οπαδός της ψευτοηθικής. Η Κασσιανή, δεν προσποιήθηκε ότι δεν γνώριζε την απάντηση στην Αυτοκρατορική πρόκληση: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα»... δεν έσκυψε το κεφάλι για να κερδίσει ένα στέμμα, αλλά έδειξε το πρόσωπο, το μυαλό και το χαρακτήρα της ξεκάθαρα, χωρίς χαζοχαρούμενες χαριτωμενιές: «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα». Φυσικά σε τούτο τον πλανήτη αιώνες τώρα, η αλήθεια και η γνώση δεν εκτιμώνται όταν ακυρώνουν την αλαζονία της εξουσίας: ο Θεόφιλος μην αντέχοντας στην ιδέα ότι τον είχε αποστομώσει μια γυναίκα, της αρνείται το θρόνο, αλλά τελικά κερδίζει την Αιωνιότητα χάρη στο δικό της έργο. Το τροπάριο της Κασσιανής, δεν είναι μόνο της Κασσιανής αφού εμπεριέχει και μια φράση γραμένη από το Θεόφιλο:
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Η ιστορία λέει ότι ο ερωτευμένος Θεόφιλος, μετανοημένος για την απερισκεψία του να απορρίψει τη γυναίκα που τον είχε εντυπωσιάσει, σπεύδει στο μοναστήρι όπου είχε καταφύγει η Κασσιανή για να την μεταπείσει. Η Κασσιανή βλέποντάς τον από το παράθυρο να έρχεται, κρύβεται για να μην τον συναντήσει κι έτσι όταν ο Αυτοκράτορας μπαίνει στο κελί της, βλέπει πάνω στο τραπέζι το σύγγραμμά της αλλά όχι την ίδια. Αντιλαμβανόμενος ότι η απουσία της Κασσιανής οφείλεται στην παρουσία του, της αφήνει ένα μήνυμα στη συνέχεια του ποιήματός της, υπενθυμίζοντάς της την πρώτη τους λεκτική μάχη κατά την οποία εκείνος είχε υποστηρίξει ότι η κάθε γυναίκα μέσα της κρύβει μια Εύα: (κρύφτηκες) όπως κρύφτηκε η Εύα μέσα στο δειλινό, όταν άκουσε βήματα να πλησιάζουν»...
Δεν είναι σίγουρο αν η Κασσιανή παρατήρησε την πρόταση του Θεόφιλου στο ποίημα της: η σκέψη ότι μάλλον η επίσκεψη του έγινε το δειλινό και η δεδομένη ταραχή της, μας επιτρέπουν να εικάσουμε ότι μάλλον δεν είδε την προσθήκη του ... ευτυχώς: αν η υμνωδός είχε διορθώσει το κείμενο, ο καημένος ο Θεόφιλος θα είχε ξεχαστεί εντελώς, ως απλά ένας ακόμα εστεμμένος... ευτυχώς η απροσεξία της Κασσιανής χάρισε στο Θεόφιλο λίγη από τη φήμη της: αν σε όλο το τροπάριο της υμνωδού υμνείται η θαρρετή γυναίκα που δέχεται και σηκώνει τις συνέπειες των επιλογών της, υπάρχει κι αυτή η μια φράση του αυτοκράτορα που μιλάει για την εξαίρεση: για τη γυναίκα που κρύβεται και δειλιάζει...
Τρίτη 26 Απριλίου 2016
Ἐπιτάφιος Θρῆνος καί Περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου (Ροτόντα)
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Στόν Ἱερό Ναό
Ἁγίου Γεωργίου (Ροτόντα) στή Θεσσαλονίκη, τή Μεγάλη
Παρασκευή τό πρωΐ ὣρα 10:00 π.μ. θά γίνει ἡ ἀκολουθία τῶν Ὡρῶν
καί ἡ ἀποκαθήλωση καί τό ἀπόγευμα στίς 7:00 μ.μ. ὁ ὂρθρος
τοῦ Μεγάλου Σαββάτου (Ἐπιτάφιος Θρῆνος, Περιφορά τοῦ
Ἐπιταφίου).
Ὅσοι βρισκόμαστε στὴ Θεσσαλονίκη
ἢ στὶς γύρω περιοχὲς, ἃς συμμετάσχουμε μὲ εὐλάβεια στὴν
τόσο σημαντικὴ αὐτὴ λατρευτικὴ εὐκαιρία.
ΑΝΑΣΤΗΤΩ Ο ΘΕΟΣ ………
Μπακοδήμου Στ. Νικολάου, θεολόγου
Η Κυριακή του Πάσχα για την Εκκλησία σηματοδοτεί την αφετηρία μιας νέας δημιουργίας. Η φθορά και ο θάνατος απωλούν πλέον τη δύναμή τους στη ζωή του ανθρώπου και της κτίσης, αλλά “τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια”. Αυτό φαντάζει οξύμωρο για τη νοοτροπία του κόσμου, καθώς όλοι διαπιστώνουμε την συνεχιζόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος, τον θάνατο που κρατά δέσμιο τον κάθε άνθρωπο αλλά και το γεγονός ότι ο κόσμος μας ελάχιστα έχει αλλάξει, παρά τα μηνύματα και την παρουσία της πίστης στο Χριστό, καθώς τα γεγονότα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου δείχνουν να έχουν εξοβελίσει το Χριστό από τη ζωή όλων μας.
Επομένως, το ερώτημα ποιά είναι η σημασία της Ανάστασης για τον σημερινό άνθρωπο φαντάζει δύσκολο να απαντηθεί. . Όσο κι αν η γλώσσα της θεολογίας περιγράφει τα γεγονότα και φανερώνει σημεία, στα οποία θα μπορούσε κάποιος να σταθεί, η πλειοψηφία των ανθρώπων περιμένει να ακούσει το “Χριστός Ανέστη” και να διασκορπισθεί, όπως περιγράφει ο στίχος: “Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν”. Εκτός από την φαινομενική αταραξία του κόσμου και της ζωής, το ίδιο το μήνυμα της Αναστάσεως δεν φαίνεται να αγγίζει πολλούς.
Είμαστε όμως τα παιδιά του Αναστημένου Θεού. Ο Χριστός δεν είναι ένα κήρυγμα ηθικής, δεν είναι ένας κοινωνικός αναμορφωτής, δεν είναι ένας απλός επαναστάτης, διαφορετικός από τους άλλους, αλλά πάντως ένας από τους πολλούς που πέρασαν από την ανθρώπινη ιστορία. Ο Χριστός είναι ο Θεός που γίνεται άνθρωπος, κρατώντας τη Θεότητά Του, για να μας κάνει θεούς κατά χάριν, δηλαδή να ζούμε αιώνια, να μας απαλλάξει από τον θάνατο και τη φθορά. Για μας που πιστεύουμε σ’ Αυτόν, αλλά και για όλο τον κόσμο, και γι’ αυτούς ακόμη που δεν τον πίστεψαν και δεν θα τον πιστέψουν, ο Χριστός έφερε αυτή την καινούρια δημιουργία, την Εκκλησία.
Σ’ αυτήν και το τελευταίο φυλλαράκι έχει αξία, καθώς και μέσα απ’ αυτό μπορούμε να θαυμάσουμε την ομορφιά της ζωής, που ο Θεός έπλασε. Μπορούμε να θαυμάσουμε το μυστήριο της αγάπης, την μεταμόρφωση του καθενός που πιστεύει κι αγωνίζεται, τη δύναμη της μετάνοιας, της αγιότητας που αγκαλιάζει τον Άλλο και όλο τον κόσμο. Τη δύναμη εκείνη που κάνει την Εκκλησία να προχωρά 20 αιώνες τώρα, χωρίς τα λάθη των επίγειων εκπροσώπων της να την καταστρέφουν, χωρίς το αίμα και οι διωγμοί να αποτρέπουν την πίστη, αλλά να την αυξάνουν. Την δύναμη εκείνη που δίνει ελπίδα και στον τελευταίο άνθρωπο της γης.
Αν τα πάντα γίνονται καινά, αν η φθορά και ο θάνατος καταργούνται, αυτό μπορούμε να το ζήσουμε, μόνο με το να δούμε τον Χριστό ως ΔΙΚΟ μας Θεό , πως πάσχει, σταυρώνεται, πεθαίνει και ανασταίνεται για τον καθένα μας ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ. Στην σχέση βρίσκεται το νόημα της πίστης, στη σχέση βρίσκεται το νόημα της Ανάστασης, στη σχέση με τον Χριστό επανακτούμε ως δωρεά την γνήσια και μοναδική ελευθερία, να είμαστε παιδιά Του, παιδιά της Ανάστασης.
Όσοι ζούμε το φως που πλημμυρίζει την κτίση, το φως που ανατέλλει από τον Πανάγιο Τάφο, όσοι ζούμε την Ανάσταση στις καρδιές μας πιστεύοντας, συγχωρώντας, κοινωνώντας με το Χριστό και τον συνάνθρωπο, δεν αγνοούμε τον ταραγμένο κόσμο μας. Αγωνιζόμαστε να τον καλυτερέψουμε. Αλλά η ελπίδα μας είναι η Αναστάσιμη Ελευθερία. Ξεφεύγουμε, ζώντας στον πλημμυρισμένο από το Φως του Χριστού εσωτερικό μας κόσμο, από οτιδήποτε μας θανατώνει. Και γευόμαστε σε κάθε Θεία Λειτουργία την μετάληψη του Φωτός, την μετάληψη του Χριστού, ζώντας τη χαρά στο πρόσωπο του αδελφού μας και περιμένοντας την στιγμή εκείνη που ο Αναστημένος Χριστός θα μας αρπάξει στην ουράνια βασιλεία Του, περνώντας με το Πάσχα του θανάτου στην χαρά της άλλης βιωτής, της αιώνιας, της Αναστάσιμης, της μοναδικά ελεύθερης.
Ζούμε την μυστική χαρά σήμερα, έχουμε την Αναστάσιμη φωνή του Χριστού άγκυρα ελπίδας στη ζωή μας. Δεν μένουμε στα λαογραφικά έθιμα, αλλά μετανοημένοι, σταυρωμένοι ως προς τα πάθη μας, πανηγυρίζουμε και γιορτάζουμε “μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ’ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας”, όπως λέει ο Παύλος. Και ζυμώνουμε ως μικρά ζύμη, όλο το φύραμα, καλώντας όλο τον κόσμο να μετάσχει στη χαρά. Γινόμαστε το προζύμι που φτιάχνει τον άρτο της ζωής, την Εκκλησία, την Ελπίδα, την Αλήθεια. Την Ελευθερία της Ανάστασης…
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους.
Το Νυμφώνα Σου βλέπω Σωτήρ μου...
Πόση ταπείνωση κι απόγνωση κι επιθυμία πηγάζουν απ’ αυτά τα λόγια... και συνάμα πόση έμπνευση και σοφία: Το Παλάτι του γάμου βλέπω Σωτήρ μου στολισμένο μα εγώ δεν έχω κατάλληλο ένδυμα για να περάσω μέσα... φώτισε μου τη στολή της ψυχής...
τη στολή της ψυχής... πόσες περιπέτειες θα είχαμε αποφύγει αν τούτος ο λαός είχε φροντίσει να κρατήσει φωτισμένη τη στολή της ψυχής, τη γνώση, την καλοσύνη, την ταπείνωση, τη μπέσα, την αναζήτηση, την πνευματικότητα... Πόσες προδοσίες θα είχαμε προβλέψει, από πόσους ανθέλληνες, μισάνθρωπους και αλαζόνες ηγέτες θα είχαμε γλιτώσει, πόσες δυνάμεις θα είχαμε για να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα... Μια πατρίδα λουσμένη στο φως να ζει στο σκοτάδι, μια κοινωνία γεμάτη χάρες να βιώνει κατάρες, άνθρωποι γεμάτοι ταλέντα να τιμωρούμαστε για όσα ως άφρονες χάσαμε και για όσα ως θύματα μας έκλεψαν... σαν ερινύα φτάνει αυτό το τροπάριο στα αυτιά μας σ’ αυτή τη συγκυρία...γιατί οι ψυχές και οι καρδιές και οι σκέψεις μας δεν έχουν φως... έχουν μόνο φόβο...: Αλίμονο για μας δεν είναι μόνο που το ένδυμα δεν είναι κατάλληλο... είναι που εμείς τον κεκοσμημένο Νυμφώνα δε μπορούμε πια να διακρίνουμε... ακόμα κι αυτή τη μια χαρά που έγινε έμπνευση για τον υμνωδό, εμείς την έχουμε εδώ και καιρό απολέσει... ούτε ένδυμα κατάλληλο έχουμε, ούτε φωνή για ικεσία, ούτε πυξίδα για να βρούμε το δρόμο: κακοντυμένοι και χαμένοι, ρακένδυτοι και ηθελημένα τυφλοί πιανόμαστε ακόμα από τον πρώτο που θα μας φωνάξει σαν ντελάλης «Εδώ ο καλός σωτήρας... εδώ το καλό φως». Πιανόμαστε κι ας ξέρουμε μέσα μας ότι χωρίς φωτεινή ψυχή και χωρίς αληθινή, καθάρια ανθρωπιά, σωτηρία δεν έρχεται.. Ερινύα έγινε τούτο το τροπάριο, μα είναι η Ερινύα που προσαρμόζει τον ύμνο και τον κάνει ακόμα πιο συγκλονιστικό, ακόμα πιο παρακλητικό, κι ίσως, ίσως, ακόμα πιο σωτήριο. Είναι που η δική μας σωτηρία δε θα ξεκινήσει σαν καθαρίσει το ένδυμα, αλλά πιο νωρίς. Η σωτηρία θα ξεκινήσει από τη στιγμή που δειλά θα διακρίνουμε το στολισμένο παλάτι... Το Νυμφώνα Σου ου βλέπω Σωτήρ μου κεκοσμημένον... και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν αυτώ: Λάμπρυνόν μου τη στολή της ψυχής, Φωτοδότα και Σώσον με...
Έτσι λένε οι παραδόσεις των Ελλήνων – εκείνων των μακρινών και φωτισμένων- ότι σώζεται ο άνθρωπος: ο βασανισμός του από τις Ερινύες και το κλάμα του, προκαλεί τον Ουρανό, τη Σοφία και το Φως... έτσι έρχεται η δίκη και τελικά η λύτρωση...
ΤΗΣ ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ
Δευτέρα 25 Απριλίου 2016
Μάξιμος: "Η κυβέρνηση καθυστερεί στη θέσπιση της Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας!"
ΒΟΥΛΗ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΜΑΞΙΜΟΣ
ΧΑΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Βουλευτής
Λαρίσης-ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα,
25 Απριλίου 2016
ΜΑΞΙΜΟΣ ΧΑΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΝΔ ΠΡΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ:
Γιατί δεν θεσπίζετε την 20η Μαΐου Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας;
·
Αν και είχε δρομολογηθεί
από την προηγούμενη κυβέρνηση!
«Τι είναι αυτό που εμποδίζει την
υλοποίηση της πρότασης της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων και Αδελφοτήτων
Ιταλίας, που έγινε και απόφαση της Μόνιμης Ειδικής Επιτροπής για τον Ελληνισμό
της Διασποράς, να θεσπιστεί η 20η Μαΐου ως Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και
Πολιτισμού, πρόταση υπέρ της οποίας έχουν ταχθεί όλα τα κόμματα και όλοι οι
Δήμοι της χώρας, αφού η τόσο μεγάλη καθυστέρηση στη θεσμοθέτησή της δεν μπορεί
να εξηγηθεί διαφορετικά;». Το ερώτημα αυτό απευθύνει ο Τομεάρχης Παιδείας και Θρησκευμάτων της Νέας Δημοκρατίας,
βουλευτής Λαρίσης, κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος με ερώτησή που συνυπογράφει, προς
τους υπουργούς Εσωτερικών κ. Παναγιώτη Κουρουμπλή, Παιδείας κ. Νίκο
Φίλη, Εξωτερικών κ. Νίκο Κοτζιά και Πολιτισμού κ. Αριστείδη
Μπαλτά.
Η ερώτηση, με πρώτο
υπογράφοντα τον Τομεάρχη Απόδημου Ελληνισμού, κ. Αναστάσιο Δημοσχάκη, την
οποία συνυπογράφουν, επίσης, οι βουλευτές κ.κ. Γιάννης Κεφαλογιάννης, Κώστας
Κοντογεώργος, Θόδωρος Καράογλου, Χαράλαμπος Αθανασίου και η κ.
Ντόρα Μπακογιάννη, αναφέρει ότι «στις 20 Μαΐου, ημέρα
γέννησης του Σωκράτη, θα εορτασθεί για πρώτη φορά φέτος, με πανηγυρικές
εκδηλώσεις στην ομογένεια της Ιταλίας, η καθιέρωση της Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας
και Πολιτισμού. Η σχετική νομοθετική ρύθμιση (ψήφιση Νόμου ή προώθηση
Προεδρικού Διατάγματος) έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί ήδη μέσα στον Απρίλιο. Η
ψήφιση της σχετικής νομοθετικής ρύθμισης που θα αφορά τα Υπουργεία Εσωτερικών,
Εξωτερικών, Παιδείας και Πολιτισμού, θα ανοίξει το δρόμο για την υποβολή αιτήματος
προς την ΟΥΝΕΣΚΟ για την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας και
Πολιτισμού».
Υπενθυμίζεται
ότι «η πρόταση για καθιέρωση Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας κατατέθηκε για
πρώτη φορά στις 17/10/2014 στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ελληνισμού της Διασποράς
και συζητήθηκε εν συνεχεία, στις 17/10/2014 σε κοινή συνεδρίαση των
Κοινοβουλευτικών Επιτροπών Μορφωτικών Υποθέσεων και Ελληνισμού της Διασποράς με
θέμα ‘‘Ελληνισμός και Φιλελληνισμός της Ιταλίας – Κοινές Δράσεις για την
προβολή της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Πολιτισμού’’. Πρόκειται για
πρωτοβουλία που ξεκίνησε από την Ιταλία από την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων
και Αδελφοτήτων Ιταλίας και τον π. Πρόεδρο Γιάννη Κορίνθιο και δρομολογήθηκε
από την προηγούμενη Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας».
Και οι
βουλευτές καταλήγουν ότι «είναι μια μοναδική ευκαιρία να αναδειχθεί παγκοσμίως
η Ελληνική Γλώσσα και να προβληθεί η Ελλάδα, κινδυνεύει όμως να εξελιχθεί σε
φιάσκο, καθώς δεν έχει ακόμα νομικά θεσμοθετηθεί, ούτε επικοινωνηθεί ως προς τα
πιθανά οφέλη και την διαχρονική υπόστασή της. Πρόταση με την οποία κατ’
επανάληψη η Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ελληνισμού της Διασποράς και υπό την νέα
Προεδρία του κ. Α. Τριανταφυλλίδη έχει ασχοληθεί θετικά, και την οποία
στηρίζουν η Γ.Γ. Απόδημου Ελληνισμού και όλα τα κόμματα. Η καθυστέρηση στην άσκηση πολιτικής εν
γένει στα ζητήματα των Ελλήνων του Εξωτερικού μοιάζει πλέον να αποτελεί
επιλογή, αφήνοντας σε εκκρεμότητα σημαντικές νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως την
επαναλειτουργία του ΣΑΕ, πόσο μάλλον και την ψήφο των Αποδήμων».
ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓ. ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ ΤΑΥΡΟΥ
ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ
ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΑΥΡΟΥ
ΣΜΥΡΝΗΣ 7 - ΤΗΛ. 210-3468360
ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓ. ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΗΣ
(ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΕΟΡΤΗΣ) ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΠΑΣΧΑ 1 ΜΑΪΟΥ 2016
ΩΡΑ 7:00 μ.μ. ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ).
(ΚΥΡΙΩΝΥΜΟΣ ΗΜΕΡΑ) ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ 2 ΜΑΪΟΥ 2016
ΩΡΑ 7:15 π.μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ (ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ).
ΩΡΑ 8:30 π.μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΙΕΡΟΥΡΓΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΩΝΕΙΑΣ κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ.
ΩΡΑ
10:30 π.μ. ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΕΙΚΟΝΟΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΜΗΜΑΤΟΣ
ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ ΔΙΑ
ΤΩΝ ΟΔΩΝ: ΣΜΥΡΝΗΣ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΠΕΙΡΑΙΩΣ-
ΩΡΑ 7:00 μ.μ. ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΜΕΘΕΟΡΤΙΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ & ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ.
ΤΡΙΤΗ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ 3 ΜΑΪΟΥ 2016
ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓ. ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ
ΩΡΑ 7:00 π.μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ (ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ).
ΩΡΑ 8:30 π.μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.
ΩΡΑ 10:15 π.μ. ΤΕΛΕΣΙΣ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ 1η ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΜΑΪΟΥ.
ΩΡΑ 6:00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ & ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ (ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ).
ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ
«Ταξίδι με Άνθη Μυστικά»: Αφιέρωμα στον Φ.Κόντογλου από τους μαθητές του Θεάτρου Τέχνης
στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο
Αθήνα
Ένα
αφιέρωμα στον Φώτη Κόντογλου, με τίτλο «Ταξίδι με Άνθη Μυστικά»,
παρουσιάζουν οι μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου
Κουν, το Σάββατο 7 Μαΐου (ώρα 12:00) στο Βυζαντινό και Χριστιανικό
Μουσείο. Το αφιέρωμα παρουσιάζεται στο πλαίσιο της αναδρομικής έκθεσης
του Μουσείου «Φωτίου Κόντογλου Κυδωνιέως. Φαντασία και χειρ».
Οι μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, με την καθοδήγηση του διευθυντή της Σχολής Κωστή Καπελώνη, εμπνέονται από το έργο του Φώτη Κόντογλου και φωτίζουν σημαντικά κείμενά του για τον ελληνισμό, τη θρησκεία, τη φύση, τον άνθρωπο, τη διαλεκτική Δύσης και Ανατολής, ενώ παράλληλα αναδεικνύουν τη σπουδαιότητα του καλλιτέχνη μέσα από κείμενα που γράφτηκαν για εκείνον από πνευματικούς ανθρώπους του τόπου μας. Η εκδήλωση πλαισιώνεται από τραγούδια που συνδέονται με το έργο του Φώτη Κόντογλου.
Οι δεσμοί του Θεάτρου Τέχνης με τον Φώτη Κόντογλου ξεκινούν τη δεκαετία του ’30, όταν ο Κάρολος Κουν γνώρισε τον καλλιτέχνη, ο οποίος τον επηρέασε βαθιά.
Όπως έλεγε ο ίδιος ο Κουν, ο Φώτης Κόντογλου τον βοήθησε να «ανακαλύψει» την Ελλάδα και να νιώσει το ξάνοιγμα προς κάθε τι το ελληνικό. Σε αυτή τη βάση ο Κουν δημιούργησε το θεατρικό ύφος που ο ίδιος ονόμασε «λαϊκό εξπρεσιονισμό», ο οποίος αποτέλεσε τον πυρήνα της «Λαϊκής Σκηνής» του πρώτου θεάτρου που ίδρυσε το 1936 και που έμελλε να είναι η απαρχή του Θεάτρου Τέχνης.
Στο «Ταξίδι με Άνθη Μυστικά» συμμετέχουν οι μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν: Ερατώ Αγγουράκη, Γιάννης Βερβενιώτης, Σόνια Καλαϊτζίδου, Αλεξάνδρα Καραναστάση, Βασιλίνα Κατερίνη, Μάριος Κρητικόπουλος, Χριστίνα Κωστέα, Φάνης Μιλλεούνης, Βασίλης Παπαδημητρίου, Ανθή Σαββάκη, Ηλέκτρα Σαρρή, Χρυσαλένα Χριστοπούλου, Μαρία Γραβάνη, Μαριέλλα Δουμπού, Κώστας Κουτρούλης.
http://news.in.gr/culture/article/?aid=1500073460
Οι μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, με την καθοδήγηση του διευθυντή της Σχολής Κωστή Καπελώνη, εμπνέονται από το έργο του Φώτη Κόντογλου και φωτίζουν σημαντικά κείμενά του για τον ελληνισμό, τη θρησκεία, τη φύση, τον άνθρωπο, τη διαλεκτική Δύσης και Ανατολής, ενώ παράλληλα αναδεικνύουν τη σπουδαιότητα του καλλιτέχνη μέσα από κείμενα που γράφτηκαν για εκείνον από πνευματικούς ανθρώπους του τόπου μας. Η εκδήλωση πλαισιώνεται από τραγούδια που συνδέονται με το έργο του Φώτη Κόντογλου.
Οι δεσμοί του Θεάτρου Τέχνης με τον Φώτη Κόντογλου ξεκινούν τη δεκαετία του ’30, όταν ο Κάρολος Κουν γνώρισε τον καλλιτέχνη, ο οποίος τον επηρέασε βαθιά.
Όπως έλεγε ο ίδιος ο Κουν, ο Φώτης Κόντογλου τον βοήθησε να «ανακαλύψει» την Ελλάδα και να νιώσει το ξάνοιγμα προς κάθε τι το ελληνικό. Σε αυτή τη βάση ο Κουν δημιούργησε το θεατρικό ύφος που ο ίδιος ονόμασε «λαϊκό εξπρεσιονισμό», ο οποίος αποτέλεσε τον πυρήνα της «Λαϊκής Σκηνής» του πρώτου θεάτρου που ίδρυσε το 1936 και που έμελλε να είναι η απαρχή του Θεάτρου Τέχνης.
Στο «Ταξίδι με Άνθη Μυστικά» συμμετέχουν οι μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν: Ερατώ Αγγουράκη, Γιάννης Βερβενιώτης, Σόνια Καλαϊτζίδου, Αλεξάνδρα Καραναστάση, Βασιλίνα Κατερίνη, Μάριος Κρητικόπουλος, Χριστίνα Κωστέα, Φάνης Μιλλεούνης, Βασίλης Παπαδημητρίου, Ανθή Σαββάκη, Ηλέκτρα Σαρρή, Χρυσαλένα Χριστοπούλου, Μαρία Γραβάνη, Μαριέλλα Δουμπού, Κώστας Κουτρούλης.
http://news.in.gr/culture/article/?aid=1500073460
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
