Ιστορία Μετάνοιας

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ Λ.Μ.Γ

Απο το βιβλίο Αδελφοί Καραμαζώφ

Ένας δούλος σκότωσε μια πλούσια κυρία, πήρε την περιουσία της, τα χρυσαφικά της και εξαφανίστηκε. Έγιναν συλλήψεις, ανακρίσεις, ενοχοποιήθηκε κάποιος αθώος και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά. Ο κλέφτης πήγε σε άλλη περιοχή, άλλαξε το όνομά του και με τα πλούτη που κατείχε έκανε επιχειρήσεις. Κέρδισε και πλούτισε, κι από τα κέρδη του σκόρπιζε στους φτωχούς. Είχε βαθειά μετανοιώσει για το έγκλημά του. Έφτειαξε ιδρύματα, φτωχοκομεία, οικοτροφεία, σπουδαία έργα, και όλοι τον είχαν για άγιο. Ποτέ δεν πέρασε από τη σκέψι κανενός, ότι αυτός ο μεγάλος ευεργέτης ήταν εκείνος ο εγκληματίας και κλέφτης. Μέσα του όμως κάτι τον κατέτρωγε μέρα -νύχτα^. «Αλλοίμονό σου! Είσαι εγκληματίας, είσαι κλέφτης». Τί κι αν όλοι τον είχαν για άγιο; Ο ίδιος μέσα του καιγόταν. Άνοιγε εκκλησίες έκανε λειτουργίες..., μα μέσα του είχε φωτιά. Πέρασαν χρόνια. Δεν μπόρεσε να κατασιγάση αυτή την ανησυχία. Δεν μπόρεσε ν' απαλλαγή από τον σκορπιό που κατέτρωγε τα σπλάχνα του μέρα - νύχτα. Έπειτα από καιρό πολύ, αφού δεν μπόρεσε να βρη ησυχία, πήγε στον πνευμα­τικό^. γονάτισε και εξωμολογήθηκε.

-Πάτερ μου, λέει, μην τρομάξης μ' αυτά που θα σου πω. Γιατί μ' έχεις κ' εσύ για άγιο. Εγώ είμαι ο τάδε εγκληματίας και κλέφτης.
-Τί λες, παιδί μου! Δεν μπορώ να το πιστέψω.
-Ναι. Έτσι κ' έτσι κ' έτσι έγιναν τα πράγματα. Σε παρακαλώ να μου διαβάσης μια ευχή, γιατί από τότε δεν είδα άσπρη μέρα. Ποτέ δεν χάρηκα. Είμαι δυστυχισμένος άνθρωπος, τραγικός. Θέλω να με συχω­ρέση ο Θεός.

Τότε ο πνευματικός του είπε^.

-Για να σε συγχωρήσω, παιδί μου, πρέπει να καταγγείλης τον εαυτό σου. Ο κόσμος πρέπει να μάθη την αλήθεια. Κάποιος αθώος σαπίζει στη φυλακή αντί για σένα. Πρέπει λοιπόν να κατηγορήσης τον εαυτό σου δημοσίως, για να μάθη ο κόσμος την αλήθεια και ο αθώος να ελευθερωθή. Αν δεν το κάνης αυτό, δεν μπορώ κ' εγώ να σε συγχωρήσω, δεν έχω το δικαίωμα.

Πήρε μια προθεσμία. Στέναξε, έκλαψε, και κατόπιν πήγε πάλι στον πνευματικό και είπε^.

-Πάτερ μου, δος μου την ευχή σου. Αποφάσισα να κάνω ό,τι μου είπες.

Κάλεσε λοιπόν σ' ένα συμπόσιο, όπως καλούσε πάντοτε, μικρούς και μεγάλους. Όλοι έπιναν στην υ­γειά του. Και τότε, στη μέση της συνεστιάσεως, σηκώθηκε και είπε^.

-Εσείς που με περνάτε για άγιο, φτύστε με αυτή τη στιγμή κιόλας, γιατί είμαι ένα κάθαρμα.

Νόμισαν ότι τρελλάθηκε.

-Όχι, το μυαλό μου λειτουργεί αυτή την ώρα καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Είμαι ο τάδε εγκληματίας, λέει και δίνει τα διαπιστευτήρια απ' όπου φάνηκε το πρώτο του όνομα.

Στη συνέχεια οδηγείται στην εισαγγελία κι από 'κει στις φυλακές, ενώ από το άλλο κελλί απελευθερώνεται ο αθώος.

Μετά από λίγες μέρες ο πνευματικός παίρνει ένα γράμμα^.

«Σεβαστέ μου πάτερ, εξετέλεσα τη συμβουλή σου. Την ώρα που έκλεινε η πόρτα της φυλακής κ' έμενα μόνος σ' ένα υγρό και σκοτεινό υπόγειο, νόμιζα πως άνοιγε για μένα ο παράδεισος. Η χαρά που νιώθω τώρα δεν περιγράφεται. Την ειρήνη που βρήκα δεν μπορώ να σας την παραστήσω. Τώρα είμαι ευτυχής. Τί να τα κάνω όλα εκείνα που είχα τότε, τα εξωτερικά, όταν μέσα μου είχα κόλασι μέρα - νύχτα; Ευχαριστώ τον Θεό, που έτσι με λυτρώνει από το έγκλημά μου. Ευχα­ριστώ κ' εσένα, πάτερ μου, που έγινες το όργανο του Θεού και με ωδήγησες σε τέτοια χαρά και ειρήνη».

Ρήγας Νικολαΐδης

«Στις αρχές του αιώνα μας ο καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ρήγας Νικολαΐδης δίδασκε απροκάλυπτα τον υλισμό. Το έτος όμως 1927 την Μ. Παρασκευή εθεάθη ο καθηγητής στην περιφορά του Επιταφίου του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και το επόμενο έτος 1928 στην περιφορά του Επιταφίου του Μητροπολιτικού Ναού των Αθηνών. Στην δεύτερη περίπτωσι τον περικύκλωσαν φοιτητές του και στην εύλογη ερώτησί τους «Πώς συμβιβάζεται, κύριε καθηγητά, η όλη από έδρας διδασκαλία σας περί υλιστικής θεωρίας της εξελίξεως των όντων με την αποψινήν παρουσίαν σας εις την θρησκευτικήν αυτήν εκδήλωσιν της προς τον Θεόν λατρείας;» ο καθηγητής απάντησε" «Και όμως, κύριοι, εις το θείον δράμα και την επακολουθήσασαν Ανάστασιν του Κυρίου ευρίσκεται η αλήθεια της ζωής». Όταν αργότερα ασθένησε ο καθηγητής και βρέθηκε στο αρχαιότερο θεραπευτήριο της χώρας μας, τον «Ευαγγελισμό», ζήτησε να εξομολογηθή και να κοινωνήση των Αχράντων Μυστηρίων. Σε ερώτησι φίλων και συναδέλφων του, πώς άλλαξε νοοτροπία και τρόπο ζωής, ο Ρήγας Νικολαΐδης απάντησε" «Μία θρησκεία, η οποία αυτή και μόνη άνευ σπουδών, άνευ ανωτέρας τάξεως περιβάλλοντος... φέρει μίαν απλήν χωρικήν (πρόκειται για την ευλαβική υπηρέτριά του Μαριγώ) εις τόσον υψηλόν επίπεδον ορθής κρίσεως, τελείας αρετής..., αυτή είναι η ανωτέρα, αυτή είναι η επιστήμη η χρήσιμος»» (αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννοπούλου, Επιστροφές, Αθήναι 1970, σ. 21-27^. βλ. και βιβλίο Το Θεανδρικό Πρόσωπο, Αθήναι 1990, σελ. 191-192).

Ηλίας Παναγουλάκης

«Εγεννήθη εν Καλάμαις τη 14-7-1873. Γράμματα δεν έμαθε. Μόλις ηδύνατο να αναγινώσκη και να γράφη. Μέχρις ηλικίας 30 ετών ήτο οργανοπαίκτης και διετήρει μικρόν ταβερνείον πλησίον του Ναού του Αγ. Νικολάου. Εκεί συνεκεντρούτο όλης της πόλεως η αλητεία, της οποίας ήτο ο αρχηγός και εις την οποίαν επεβάλλετο ισχυρώς. Έζη βίον άσωτον και ακόλαστον. Ουδένα υπελόγιζε και ουδένα εφοβείτο. Ήτο ικανός να απειλήση και να δείρη εκ της πλέον α­σημάντου αφορμής.

Εν έτει 1902 απέθανεν εις εκ των στενών φίλων αυτού. Ο Παναγουλάκης μεταβαίνει εις την κηδείαν και παρακολουθεί αυτήν μετά προσοχής. Το ρητόν του Ευαγγελίου "μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν" δημιουργεί εις αυτόν συγκλονισμόν. Ερωτά πλήρης αγωνίας τους επιτρόπους του Ναού "αν υπάρχη άλλη ζωή" και αυτοί, άνθρωποι ευσεβείς, κατηχούν αυτόν δεόντως. Ήδη είνε αιχμάλωτος της Θείας Χάριτος. Φρικιών διά τας προτέρας ασωτίας, μεταβαίνει εις Ιερέα εξομολόγον (εις τον Ιερομόναχον Γλυμάνον της Μονής Βελανιδιάς), εξομολογείται εν συντριβή τας αμαρτίας αυτού και παρέχει την υπόσχεσιν ότι του λοιπού θα ζήση υποδειγματικόν χριστιανικόν βίον. Ακολούθως εκποιεί πάντα τα αντικείμενα του ταβερνείου και καλύπτει διά μαύρων παραπετασμάτων ολόκληρον το δωμάτιον αυτού. Επισκέπτεται όσους προηγουμένως είχεν αδικήσει και ζητεί γονυπετής συγγνώμην. Αποφασίζει δε να ζήση ως ασκητής.

 Μετά ολιγόμηνον παραμονήν εις Μάνην, επανέρχεται εις Καλάμας και εκεί καταλύει αρχικώς εις εν κελλίον πλησίον του ναΐσκου της Αγίας Άννης, μετ' ολίγον δε εις έτερον, πλησίον του Κοιμητηρίου Καλαμών, όπου σήμερον το παλαιοημερολογιτικόν "Ασκητήριον Παναγουλάκη". Εκεί, χωρίς να καρή Μοναχός, έζησε βίον προσευχής και σκληροτάτης ασκήσεως επί 15ετίαν. Έλαιον κατέλυε μόνον κατά Σάββατον και Κυριακήν. Κρέας, ιχθύς και γαλακτώδη ουδέποτε. Καθ' εκάστην Τετάρτην και Παρασκευήν διετέλει εν απολύτω ασιτία. Κλίνην δεν είχεν. Εκοιμάτο ελαχίστας ώρας επί σανίδος κατά γης. Επειδή απεφά­σισαν να μείνουν μετ' αυτού και τινες άλλοι νέοι, έκτισε, τη οικονομική αρωγή ευσεβών προσώπων, ολίγα κελλία ακόμη, πολύ μικρά. Η θύρα αυτών ήτο τόσον στενή, ίνα υπενθυμίζη την "στενήν πύλην" του Ευαγγελίου, ώστε εισήρχετό τις εις αυτά μόνον πλαγίως. Εκήρυττεν, εις τα συρρέοντα εκ της πόλεως άτομα, καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν τον λόγον του Θεού. Εις το απέριττον οίκημα, όπου εκήρυττεν, υπήρχε κρεμάμενος ανθρώπινος σκελετός προς συνεχή υπόμνησιν της ματαιότητος των εγκοσμίων. Το απλούν και άτεχνον, αλλ' εκ καρδίας ζώσης εν Χριστώ εξερχόμενον, κήρυγμα του Παναγουλάκη ανεγέννησε πλήθος ανθρώπων. Η αγιότης του ανδρός είλκυε πολλούς προς αυτόν. Παρά τους πόδας του αγραμμάτου αυτού ασκητού εμαθήτευσαν, παιδία τότε, εργάται μετέπειτα του Ευαγγελίου, ως ο Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος, ο Αρχιμ. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος και άλλοι πολλοί. Ήτο τόση η σαγηνευτική δύναμις των απλών λόγων του Παναγουλάκη, ώστε ο τότε συνταγματάρχης Καλάμων απηγόρευσε την εις το Ασκητήριον αυτού φοίτησιν στρατιωτών, διότι ούτοι, καθ' ομάδας μεταβαίνοντες εκεί και επηρεαζόμενοι εκ των κηρυγμάτων, ηρνούντο να λάβουν τροφάς περιεχούσας έλαιον κατά τας νηστίμους ημέρας.

Προσβληθείς εκ βαρείας μορφής φυματιώσεως ο Παναγουλάκης, ηναγκάσθη περί τα τέλη του βίου αυτού να λάβη ζωμόν κρέατος, υπείκων εις τας παρα­κλήσεις των ιδίων μαθητών. Εκοιμήθη εν Κυρίω τη 17-1-1917 και εκηδεύθη πανδήμως. Τα οστά αυτού ευρίσκονται εν τω μνημονευθέντι Ασκητηρίω. Αφήκε φήμην ανδρός αγίου. Αυτόπται και αυτήκοοι μάρτυρες, λίαν αξιόπιστοι, αφηγούνται περιστατικά, πείθοντα ότι ήτο ηξιωμένος προορατικού χαρίσματος» (αρχιμ.  Επιφανίου  Θεοδωροπούλου,  άρθρο  στην Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. Θ', στ. 1117).

Οι Ιερείς και οι Γονείς

http://armenisths.blogspot.com

 

    Οἱ γονεῖς μας, ὁ πατέρας μας καί ἡ μητέρα μας, εἶναι ἱερά πρόσωπα γιά μᾶς. Ἔχουν ἀπό τό Θεό μεγάλη χάρη καί εὐλογία. Μά πιό μεγάλη ἀπό αὐτούς χάρη καί εὐλογία ἔχουν οἱ ἱερεῖς μας.

•           Ἡ διαφορά ἀνάμεσα στούς ἱερεῖς καί στούς γονεῖς μας εἶναι πολύ μεγάλη. Εἶναι τόσο μεγάλη, ὅσο μεγάλη εἶναι ἡ διαφορά ἀνάμεσα στήν παροῦσα ζωή καί στήν αἰώνια.

•           Οἱ γονεῖς, γεννοῦν παιδιά, γιά τήν παροῦσα ζωή· οἱ ἱερεῖς, γιά τήν ἄλλη.

            Οἱ γονεῖς, δέν μποροῦν, οὔτε νά σώσουν τά παιδιά τους, οὔτε νά τά προφυλάξουν· οὔτε ἀπό ἀρρώστειες· οὔτε ἀπό τόν θάνατο! - Οἱ ἱερεῖς, μποροῦν. Καί σώζουν. Ψυχές ἄρρωστες. Ἀπό τό χεῖλος τῆς ἀπωλείας! Κάνουν καί σταματάει τό κατρακύλισμα: μέ τά λόγια τους· μέ τίς συμβουλές τους· καί μέ τίς εὐχές τους.

•           Οἱ γονεῖς, ἄν τά παιδιά τους πρόσβαλαν κανέναν μεγάλον, δέν μποροῦν νά τά προστατεύσουν! - Οἱ ἱερεῖς, μᾶς βγάζουν ἀσπροπρόσωπους, ἀκόμη καί ἄν ἐναντίον μας ἔχει ὀργισθῆ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Γιατί ὁ Θεός ἔχει δεσμευθῆ νά τούς ἀκούει.

(Περί Ἱερωσύνης, Λόγ. Γ, 6)

Μετάφραση: +ὁ Ν.Μ.

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 240 Ιούλιος 2003

«ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ» του Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ο ιερέας της Σπιναλόγκα

24grammata.com

γράφει ο Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας, Λονδίνο
Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της αγγλίδας Victoria Hislop, το οποίο έγινε σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση.
Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.
- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.
Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θα ’ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου.
Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το “θαύμα της Σπιναλόγκα” συνέβαινε ξανά και ξανά.
To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους.
Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να το βρω. Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί! anastasiosds.blogspot.com

Ο δρόμος της ευτυχίας

Τίποτα δὲν εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν καθαρὴ καρδιά, γιατί μία τέτοια καρδιὰ γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτα. Λέει ὁ Θεὸς γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καθαρὴ καρδιά: «Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου».

( Β’ Κορ. 6, 16).

ΠΗΓΗ:orthodoxfathers

Με τον Χριστό και τους Αγίους Του-Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος

Με τον π. Ανανία Κουστένη

Untitled from talanto blog on Vimeo.

«Το σπουργιτάκι του Θεού»

http://www.parembasis.gr/2006/06_06_02.htm

(Στέλλα Μιτσακίδου)

Την 3η Ιουνίου 2005 φονεύθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα η αγαπητή μας Στέλλα, που είχε στοιχεία «κατά Χριστόν σαλότητος», με μια εσωτερική ζωή του πνεύματος.

Ήταν με την θέλησή της άστεγη, ζούσε στους δρόμους, κοιμόταν τα βράδυα, χειμώνα-καλοκαίρι, στα παγκάκια, στα υπόστεγα και τα σαλόνια των Νοσοκομείων, αλλά ήταν γεμάτη αγάπη προς τον Θεό, τους αγίους και τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Τα ρούχα της ήταν πάντα καθαρά. Τις οικονομίες της τις διέθετε για αγαθοεργούς σκοπούς. Δεν ήθελε να την επαινή κανείς, και όταν την επαινούσαν, έκανε την «χαζή».

Καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, είχε λάβει μια καλή παιδεία, χειριζόταν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, καθώς επίσης εγνώριζε την γαλλική γλώσσα και τελευταία προσπαθούσε να μάθη και ιταλικά.

Ο τρόπος εξόδου της από την ζωή αυτή έγινε όπως το ήθελε. Με μαρτυρικό θάνατο, άγνωστη εν μέσω αγνώστων. Κανείς δεν την ανεγνώρισε. Την ενταφίασαν χωρίς εξόδιο ακολουθία, γιατί δεν γνώριζαν τα στοιχεία της. Όλα αυτά με θαυμαστό τρόπο έγιναν γνωστά μετά από έναν χρόνο. Τότε έγινε και η κηδεία της. Αξιώθηκα να της κάνω και το μνημόσυνό της. Μετά το μνημόσυνό της, στο αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής Πελαγίας, η κ. Μηλίτσα Πισιμίση-Λουκίδου, νομικός, και η κ. Χρυσούλα Μαντά, οδοντίατρος, μας διηγήθηκαν τα σχετικά με την Στέλλα που ήταν πράγματι άνθρωπος του Θεού.

Στο τεύχος αυτό δημοσιεύουμε ένα κείμενο της κ. Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, που γράφηκε με την συνεργασία και της κ. Χρυσούλας Μαντά και παρουσιάζει ένα τμήμα της ευλογημένης ζωής της, και στο επόμενο τεύχος θα δημοσιεύσουμε τις αναμνήσεις των Μοναχών της Ιεράς Μονής Πελαγίας για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι του Θεού», την άγνωστη στον κόσμο, αλλά γνωστή στον Θεό, που έζησε «μόνη μόνω Θεώ». Νομίζω ότι η διήγηση αυτή θα βοηθήση τους ανθρώπους που ζουν με τον άκρατο ευδαιμονισμό, με αγχώδη νοοτροπία και διαρκώς παραπονούνται για πράγματα τα οποία θα ήθελαν να έχουν.

Στην περίπτωσή της ισχύει ο λόγος του Χριστού: «εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά· ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» (Ματθ. ς, 26).

Τελικά, ο άνθρωπος δεν «είναι» αυτό που «έχει», αλλά «έχει» αυτό που «είναι».

Η αείμνηστη Στέλλα, που είχα την εξαιρετική ευλογία να γνωρίσω, είναι μια θετική διαμαρτυρία για κάθε «ασφαλισμένο».

+ Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος

***

Βιβλιοθήκες στην αρχαιότητα

Στα κλασικά χρόνια υπήρχαν ιδιωτικές βιβλιοθήκες αξιόλογες, όπως λ.χ του Ευριπίδη, αλλά καμιά τους δεν μπορεί να συγκριθεί ως προς το μέγεθος και τη σπουδαιότητα με τις βιβλιοθήκες που δημιουργούνται στα ελληνιστικά χρόνια.

Χωρίς αμφιβολία μεγαλύτερη και η πιο αξιόλογη από τις βιβλιοθήκες της αρχαιότητας υπήρξε η μεγάλη βιβλιοθήκη του Μουσείου της Αλεξάνδρειας. Ο Πτολεμαίοι δε δίστασαν να θυσιάσουν μόνο μυθώδη ποσά για την πραγματοποίηση του σκοπού τους αλά και την αξιοπιστία τους. Ο Πτολεμαίος Ευεργέτης ζήτησε από τους Αθηναίους να του δανείσουν το επίσημο κείμενο των τριών μεγάλων τραγικών δίνοντας ως εγγύηση 15 τάλαντα, αλλά στη συνέχεια προτίμησε να στείλει απλώς ένα καλό αντίγραφο και να κρατήσει το πρωτότυπο. Οι κυβερνήτες των πλοίων που έφταναν στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας υποχρεώνονται να παραδώσουν τα βιβλιά του τυχόν υπήρχαν στο καράβι και να αρκεστούν σε ένα αντίγραφο.

Οι πληροφορίες που έχουμε για το μέγεθος της Βιβλιοθήκης και για τον αριθμό των βιβλιων είναι συγκεχυμένες και αντιφατικές. Οπωσδήποτε όμως μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι αν στα χρόνια του Καλλιμάχου (περ. 305-240π.Χ.) υπήρχαν γύρω στα 450.000 βιβλία, στα χρόνια του Καίσαρα (100-44 π.Χ.) θα πρέπει ο αριθμός αυτός να ήταν μεγαλύτερος (700.000).

Τα έργα των συγγραφέων γράφονταν σε πάπυρους, που σχημάτιζαν κυλίνδρους τους οποίους τοποθετολυσαν σε ράφια. Σε κάθε κύλινδρο κρεμόταν απ' έξω ένα μικρό κομμάτι παπύρου όπου ανέγραφαν το περιεχόμενο του κυλίνδρους, δηλαδή το όνομα το έργο του συγγραφέα κ.λ.π

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

Τα Περιστέρια Και Τα Παιδιά

Την πρώτη μέρα του καινούργιου χρόνου ο Θεός φώναξε τους αγγέλους σε συμβούλιο. Ήθελε ν' ανοίξει καινούργια βιβλία για τη νέα χρονιά κι ήθελε να ξέρει πόσα από τα έργα του παλιού χρόνου είχαν τελειώσει, πόσα είχαν μείνει μισοτελειωμένα και πόσα δεν είχαν αρχίσει ακόμα, παρά τις οδηγίες του.
Τα μικρά αγγελάκια κατέβασαν από τα ράφια τα μεγάλα χοντρά βιβλία και τ' απόθεσαν στο συννεφένιο τραπέζι. Πήραν μολύβια και γομολάστιχες κι ήταν έτοιμα να γράψουν και να σβήσουν.
Ο Θεός ρωτούσε, οι άγγελοι απαντούσαν.
- Ανοίξτε τη σελίδα της προόδου. Πώς πάνε οι άνθρωποι;
- Πολύ καλά, αποκρίθηκε ο μεγάλος άγγελος. Ξαναπήγαν στο φεγγάρι και φωτογράφισαν και την Αφροδίτη.
Ο Θεός κούνησε το κεφάλι του.
- Από αγάπη; Από ομόνοια; Από συμπόνια; Πώς πάνε;
Οι άγγελοι κόμπιασαν. Ο Θεός κατάλαβε. Έσκυψε στη σελίδα. Ήταν πυκνογραμμένη. Διάβασε προσεκτικά και ξεχώρισε τις λέξεις: "Πόλεμοι. Μάχες. Βόμβες. Κανόνια".
- Βάλτε αυτή τη σελίδα στις ζημιές του παλιού χρόνου, είπε θλιμμένος. Ανοίξτε μια καινούργια κατάλευκη. Και πέστε να έρθουν μπροστά μου τα περιστέρια τ' ουρανού.

Τα πουλάκια φτεροκόπησαν σε λίγο και παρατάχτηκαν μπροστά του. Τα ματάκια τους γυάλιζαν σαν τις μαύρες χάντρες του κομπολογιού.

- Σας παρακαλώ, είπε ο Θεός, να πεταχτείτε μέχρι τη γη να δώσετε αυτά τα μηνύματα στους ανθρώπους. Είναι μηνύματα ειρήνης και αγάπης. Να τους δώσετε να καταλάβουν ότι είμαι πικραμένος γιατί δεν τηρούν τις εντολές μου.
Οι άγγελοι άρχισαν να γράφουν μηνύματα σε μικρά λευκά χαρτάκια: "Αγαπάτε αλλήλους", "Επί γης ειρήνη", "Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν", "Ειρήνη υμίν". Ύστερα έδεσαν μικρές κορδελίτσες στα ποδαράκια των πουλιών και τα άφησαν να φύγουν.
Το ταξίδι ήταν μεγάλο. Τα περιστέρια ξεκουράστηκαν για λίγο, άλλα στην Πούλια, άλλα στον Αυγερινό, άλλα στο φεγγάρι, και αργά πια τη νύχτα έφτασαν στη γη.
Μαζί με τις νιφάδες του χιονιού, που άρχισαν να πέφτουν μέσα στην παγωνιά, έφτασαν και τα περιστέρια στη μεγάλη πόλη. Φτεροκόπησαν δυνατά, τίναξαν τα φτερά τους και στάθηκαν στις στέγες, στα πρεβάζια των παραθύρων, στα σκαλιά, στα μπαλκόνια και στα πεζοδρόμια. Το κρύο ήταν δυνατό κι ο κόσμος λιγοστός στους δρόμους. Κανένας βιαστικός δεν έδωσε σημασία στα περιστέρια, που φτερούγιζαν γύρω τους κάνοντας εναέριες βόλτες, πάνω από τα κεφάλια τους. Μόνο κάποιος σκέφτηκε: "Τι θέλουν τα περιστέρια μέσα στην άγρια νύχτα;" Και προχώρησε αδιάφορος.
Τα περιστέρια άρχισαν τότε να κτυπούν τις πόρτες και τα παράθυρα. Όλοι όμως ήταν απασχολημένοι. Έτρωγαν, έπαιζαν, κοιμόνταν, έβλεπαν τηλεόραση. Πώς ν' ακούσουν τα ραμφίσματα των πουλιών; Πώς να καταλάβουν την απελπισία τους; Μερικοί βγήκαν μέχρι το παράθυρο, μα δεν έκαναν τον κόπο ούτε να τ' ανοίξουν. Μάταια μιλούσαν τα πουλιά, μάταια παρακαλούσαν: "Ανοίξτε, σας φέρνομε μηνύματα από το Θεό".
Στο τέλος άρχισαν να κρυώνουν. Χιλιάδες χιονένιες πεταλούδες σκέπασαν την πόλη. Τα φτερά τους μούσκεψαν. Απελπίστηκαν. Σταμάτησαν τις προσπάθειές τους και συγκεντρώθηκαν στο καμπαναριό. Η καμπάνα λύγισε κάτω από το βάρος τους και κτύπησε μια φορά θλιμμένα μέσα στη νύχτα: Νταν!
Την άλλη μέρα το πρωί, η πόλη δεν ξεχώριζε από ψηλά. Σαν κάποιος ζωγράφος να είχε βουτήξει το πινέλο του σε άσπρη μπογιά και να την είχε βάψει άσπρη. Το κρύο ήταν τσουχτερό, μα την ημέρα όλα είναι πάντα καλύτερα.
Τα περιστέρια μπήκαν στην εκκλησία και ζήτησαν από το Θεό οδηγίες. "Κανείς δεν μας έδωσε σημασία", παραπονέθηκαν. "Κανείς δεν κατάλαβε τη γλώσσα μας. Τι να κάνουμε;"
  Ο Θεός τους είπε:
- Να πάτε στα παιδιά. Δώστε τα μηνύματα στα παιδιά. Η αγάπη φωλιάζει στις δικές τους καρδιές. Είναι αγνά, και θα σας καταλάβουν. Από τα παιδιά ξεκινά η ειρήνη και η αγάπη.

Μα παιδιά δεν ήταν στους δρόμους. Ήταν δίπλα στο τζάκι, κοντά στη φωτιά κι έπαιζαν με τα καινούργια τους παιχνίδια. Ένα μονάχα βρέθηκε έξω, κι αυτό ήταν σ' ένα χωριό ψηλά, στο βουνό, που πήγε να δει τι κάνουν τα ζώα μες στην παγωνιά.

Ένα μικρό περιστέρι έτρεξε με βιασύνη να προλάβει το παιδί και κτύπησε το πόδι του στη στέγη. Μια σταγόνα αίμα έβαψε το χιόνι τριανταφυλλί, και λαβωμένο το πουλί έπεσε μπροστά του. Το πήρε στοργικά στα δυο του χέρια και μπήκε στο φτωχικό του. Κάθισε κοντά στο μαγκάλι και να το ζεστάνει, του καθάρισε την πληγή, το κράτησε στην αγκαλιά του και το κανάκευε με αγάπη.
- Κοίταξε στο πόδι μου, έγνεψε το πονεμένο περιστέρι. Σου φέρνω ένα μήνυμα από το Θεό.
Το παιδί κατάλαβε. Έλυσε την κορδέλα και συλλάβισε την παραγγελία: "Α-γα-πά-τε αλ-λή-λους". Το παιδί ήξερε τη λέξη "αγαπώ". Ήξερε να την κλίνει ολόκληρη. Αγαπούσε τους γονιούς του, αγαπούσε τα ζώα, αγαπούσε τα γράμματα. Φώναξε τους δικούς του και τους είπε το νέο: "Αγαπάτε αλλήλους".
Εκείνοι βγήκαν στο χωριό. Ένα λαβωμένο περιστέρι, είπαν, μας έφερε ένα μήνυμα από το Θεό: Αγαπάτε αλλήλους. "Αγαπάτε αλλήλους"; είπαν οι γείτονες και δεν πίστευαν. "Μα αυτό είναι θαύμα!" Το νέο μαθεύτηκε σ' όλο το χωριό. Κι ένας ένας, δυο δυο οι χωριανοί πήγαιναν να δουν το λαβωμένο πουλί στην αγκαλιά του παιδιού, και θαύμαζαν κι έκαναν το σταυρό τους και γονάτιζαν. Μαλάκωνε η ψυχή τους και ζέσταινε η καρδιά τους.

Κι όσο πιο πολλοί άνθρωποι πλησίαζαν, τόσο το χαρτάκι μεγάλωνε, και τα γράμματα μεγάλωναν κι εκείνα: "Αγαπάτε αλλήλους", και δεν χώραγαν πια στο σπίτι, κι ο κόσμος θαύμαζε, και το χαρτάκι ολοένα μεγάλωνε και δεν το χωρούσε πια το χωριό. "Αγαπάτε αλλήλους", και τα γράμματα όλο και μεγάλωναν και γίνονταν τεράστια γράμματα, γράμματα σημαδιακά. Στο τέλος το μικρό χαρτάκι έγινε μια τεράστια σημαία, που ανέμιζε πάνω από το χωριό, ψηλά στο βουνό: "Αγαπάτε αλλήλους". Και τις τέσσερεις άκρες τις κρατούσαν οι άγγελοι.
Και το νέο ροβόλησε στις πλαγιές, σαν το νερό της καθάριας πηγής, και κατέβηκε στον κάμπο και στην πόλη να ξεδιψάσει τον κόσμο, κι άκουσαν το μήνυμα οι άνθρωποι στις πόλεις και ταράχτηκαν. "Αγαπάτε αλλήλους". Βγήκαν στις χιονισμένες στράτες και κοίταξαν ψηλά στο βουνό. Και διάβασαν: "Αγαπάτε αλλήλους".
Και ξεκίνησαν όλοι -άντρες, γυναίκες, παιδιά- ν' ανεβούν στο βουνό να δουν το παιδί με το λαβωμένο περιστέρι στην αγκαλιά.
Κι ήταν όλα πολύ όμορφα. Ο κόσμος που ανέβαινε στο βουνό κι οι άγγελοι που κρατούσαν το τεράστιο μήνυμα: "Αγαπάτε αλλήλους". Ο ήλιος βγήκε να χαζέψει και τα χρύσωσε όλα.
Τα περιστέρια δεν είχαν όρεξη ν' ανεβούν στον ουρανό και νύχτωσαν για δεύτερη φορά στη γη. Μα ήταν ευτυχισμένα, γιατί η αποστολή τους είχε πετύχει. Κούρνιασαν και πάλι όλα μαζί μέσα στο καμπαναριό. Κι η καμπάνα λύγισε και πάλι από το βάρος τους και τα φτεροκοπήματά τους, κι άρχισε να χτυπά χαρούμενη μέσα στη νύχτα:
- Νταν! Νταν! Νταν! Νταν! Νταν!

Αγγελική Βαρελλά

http://boulaki.pblogs.gr/tags/aggeliki-barella-gr.html

 

Ο Ψαράς που χτυπούσε το νερό

Ένας ψαράς ψάρευε σε ποταμό. Τέντωσε το δίχτυ του κι έζωσε το ρέμα απο όχτη σε όχτη. Έπειτα έδεσε μια πέτρα με λινό σκοινί και χτυπούσε το νερό, για να πέσουν μέσα στα πλεμάτια τα ψάρια, όπως θα έφευγαν τρομαγμένα. Κάποιος απο κείνους που κατοικούσαν εκεί κοντά τον είδε και του παρατήρησε πως θολώνει το ποτάμι και οι άνθρωποι δεν θα έχουν να πιουν καθαρό νερό. Κι ο ψαράς αποκρίθηκε"μα αν δεν αναταράζεται το ποτάμι, εγώ θα πρέπει να πεθάνω απο την πείνα".
Έτσι και στις πολιτείες οι δημαγωγοί τότε προπάντων κάνουν τις δουλίτσες τους, όταν αναστατώνουν την πατρίδα τους με τη διχόνια.

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ

Καθόλου κρέας όλο τον χρόνο, πολλά χορταρικά και φρούτα. Τηρούμε αυστηρά τη νηστεία. Είναι μια λιτή, υγιεινή  διατροφή χωρίς λιπαρά». Αυτό είναι το μυστικό που  προστατεύει τους αγιορείτες μοναχούς από τον καρκίνο  καθώς και από άλλες ασθένειες και τους προσφέρει  μακροζωία, λέει στα «ΝΕΑ» ο μοναχός στην  Iερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους πατήρ Μωυσής. Το διαιτολόγιο των μοναχών, εκτός από πιστό στους  κανόνες της Εκκλησίας, αποδεικνύεται και... αντικαρκινικό, όπως διαπιστώνουν οι επιστήμονες. Οι αγιορείτες μοναχοί καταναλώνουν με μέτρο τις τροφές τους, ενώ χαρακτηριστικά της διατροφής τους είναι η εναλλαγή ημερών με κατανάλωση τροφών με και χωρίς λάδι, οι περίοδοι νηστείας, καθώς και το «τελετουργικό», που περιλαμβάνει μικρά γεύματα ανά συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα. «Η περιορισμένη κατανάλωση τροφών και πρόσληψη θερμίδων, χωρίς φυσικά να ξεπερνούμε τα όρια της  υπερβολής, έχει αποδειχθεί από επιστημονικές έρευνες ότι αυξάνειτο προσδόκιμο επιβίωσης. Παράλληλα,  το μέτρο και τα ισορροπημένα γεύματα συμβάλλουν στην πρόληψη διαφόρων παθήσεων και κυρίως του διαβήτη. Η πρόσληψη διατροφικών στοιχείων από τα φρούτα και τα λαχανικά είναι πολύ σημαντική παράμετρος  για καλή υγεία, όπως και ο περιορισμός της  κατανάλωσης κρέατος, που ευθύνεται για την ανάπτυξη του καρκίνου του παχέος εντέρου. Επιπλέον, η κατανάλωση φρούτων και λαχανικών  αυξάνει τα αντιοξειδωτικά του οργανισμού,  προστατεύοντας από τον καρκίνο του προστάτη»,  λέει στα «ΝΕΑ» ο αντιπρόεδρος της πανελλήνιας  ομοσπονδίας διαιτολόγων - διατροφολόγων, δρ Μιχάλης Χουρδάκης. «Τρώμε με εγκράτεια. Όσο πρέπει» «Ακόμα και στις γιορτές, όπως το Πάσχα, δεν τρώμε κρέας. Τρώμε ψάρι. Και βέβαια  καταναλώνουμε συχνά λαχανικά και φρούτα,  πολλά από τα οποία τα παράγουμε οι ίδιοι»,  τονίζει ο μοναχός Μωυσής. Όπως προσθέτει, όμως, «είναι σημαντικό ότι οι αγιορείτες μοναχοί ακόμα και από τα νηστίσιμα προϊόντα δεν τρώμε πολύ. Θα φάμε με εγκράτεια. Όσο πρέπει. Κι αυτό διότι γενικά οι μοναχοί ζουν με τα απλά, τα απαραίτητα, τα λιτά.  Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλο τον χρόνο,  Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή νηστεύουμε και  τρώμε αλάδωτα τα γεύματα». Η κουζίνα στο Όρος είναι αξιολογότατη,λιτή, νόστιμη  και συνάμα ωφέλιμη για την υγεία η αγιορείτικη  κουζίνα βασίζεται στα λαχανικά, τα όσπρια και ότι  προσφέρει η θάλασσα . που περιβάλλει το Άγιο Όρος. Παρακάτω σας παραθέτουμε μερικές ‘’Αγιορείτικες Συνταγές’’.  Καλή σας όρεξη.... ΠΗΓΗ:http://www.monastiriaka.gr/sidages.php