Ὁ Μεγαλομάρτυς ἅγιος Δημήτριος

Παντελής Πάσχος


Ἀπὸ τὸ «Ἔρως Ὀρθοδοξίας», ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ελλάδος, Ἀθῆναι 1987.



Ὁ μεγάλος ποιητὴς τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ προφήτης Δαβίδ, σ' ἕνα λυρικώτατον ψαλμὸ του ἔχει ὀνομάσει μύρο τὸν ἐν πνεύματι σύνδεσμο τῶν ἀδελφῶν μας, ποὺ ἔχουν, κάτω ἀπ' τὴν ἁγιασμένη σκέπη τῆς Ἐκκλησίας, κοινούς τοὺς πόθους, τὶς λαχτάρες, τὸν πόλεμο μὲ τὸν δαίμονα τὸν πολυκέφαλο, τοὺς ἀκατάπαυστους ἀγῶνες γιὰ τὴν προσέγγιση τῆς ἁγιότητος, γιὰ τὴν ἕνωση μὲ τὸ Θεό. Σήμερα αὐτὰ τὰ μύρα τοῦ Προφητάνακτος, ποὺ χύνονται μὲ πλούσιαν εὐωδία στὰ ἀδερφωμένα πνευματικὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, ἐνισχύονται καὶ δυναμώνουν ἀπὸ μία νέα «μυροθήκη» ποὺ ἄνοιξε στὴν ἔνδοξη καὶ πολύπαθη πόλη τῆς Θεσσαλονίκης.
Ὁλόκληρη ἡ πόλη ἔγινε μιὰ κρήνη καὶ ἀναβλύζει μυροβόλα νάματα, ποὺ τρέχουν σὰν ποτάμια σ' ὅλη τὴν οἰκουμένη, νὰ στηρίζουν καὶ νὰ καθαρίζουν ἀπ' τὰ πάθη καὶ τὶς ἀρρώστιες τοὺς πιστούς, καὶ νὰ πνίγουν τὴν ψυχρὴ ἀνάσα τῶν ἀπίστων. Αὐτή ἡ κρήνη, μὲ τὰ τερπνὰ καὶ ἰαματικὰ ὁρμήματα τοῦ μύρου, ποὺ κατακλύζει τὸ πνευματικὸ σύμπαν τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ὁ τάφος τοῦ μεγαλομάρτυρος καὶ πολιούχου τῆς Θεσσαλονίκης, τοῦ προστάτου κάθε χριστιανοῦ, τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Οἱ ἅγιοι ἀνήκουν σ' ὅλη τὴν Ἐκκλησία, καὶ κάθε πιστὸς ποὺ ζητάει τὴ βοήθεια καὶ μεσιτεία του, πρὸς τὸ Θεό, γιὰ κάθε δύσκολη περίσταση, προστρέχει καὶ παρακαλεῖ μὲ παρρησία τοὺς ἁγίους, χωρὶς νὰ σκέφτεται ποῦ ἁγίασαν ἢ ποῦ μαρτύρησαν.
Ἀλλὰ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι κατοικοῦν στὸν τόπο ὅπου περπάτησε κ' ἔζησε καὶ πότισε μὲ τὸ αἷμα του ὁ Ἅγιος, νιώθουν νὰ 'χουν ἕναν ἰδιαίτερο δεσμὸ μαζί του. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἀρχαία πολιτεία μὲ τοὺς πολύτιμους βυζαντινοὺς θησαυρούς, τὴ Θεσσαλονίκη. Σὲ κάθε χωριὸ καὶ κάθε πολιτεία, ὅπου ὑπάρχει ἐκκλησία ἀφιερωμένη στὸ μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, γίνονται τελετὲς καὶ πανηγύρια, μὲ πολλοὺς εὐσεβεῖς πιστούς, ποὺ ἔρχονται νὰ τιμήσουν τὸν Ἅγιο. Μὰ στὴν ἔμορφη πόλη τοῦ ἁγίου Δημητρίου, πανηγυρίζεται ἡ μνήμη του μὲ τὴν πιὸ ἐπιβλητικὴ μεγαλοπρέπεια, γιατί εἶναι ἡ πατρίδα ὅπου γεννήθηκε κι ὅπου μαρτύρησε, κι ὅπου ἄπειρα θαύματα ἔκαμε, καὶ τὴν ἔσωσε τόσες φορὲς ἀπὸ φανεροὺς κινδύνους.

Το χρονικό του 1940

Πεζογράφος,συγγραφέας και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών Ηλίας Βενέζης

«…Ανήμερα της Παναγίας, Αυγούστου 15, όο λαός των βουνών και των ψαράδων της Ελλάδας, πήγε με πολλά καράβια να προσκυνήσει τη μητέρα του Θεού σ’ ένα νησί στο Αρχιπέλαγο.
Ήταν συνήθεια σαν τέτοια μέρα να πηγαίνει στο νησί μαζί με τα καράβια κι ένα πολεμικό. Έφτασε στο νησί το πολεμικό καράβι, έριξε άγκυρα και στάρισε τις παντιέρες του. Τότες ο κακός γείτονας που ήθελε να βάλει σε μπελά τους Έλληνες, κρυμμένος μες τη θάλασσα, έριξε τορπίλα και βούλιαζε το πολεμικό, σκότωσε κάμποσους κι απ’ τους ναύτες. Έριξε και στα καράβια των προσκυνητάδων, και πολύς θρήνος θα γινόταν ανάμεσα σε γυναίκες και παιδιά, αν δεν τύχαινε ένας μώλος του λιμανιού, όπου πήγαν και σκάσανε οι τορπίλες.

Τότες ο λαός των Ελλήνων θύμωσε, θύμωσε κι η Παναγία, όμως είπαν, «Ας κάμουμε πως δε βλέπουμε, να μείνουμε σε ειρήνη».

[...] -Ε! λέγανε οι ξένοι άνθρωποι που βλέπανε τα γινόμενα, τί θα κάμη τόσο μικρός λαός με τόσον μεγάλο γείτονα; Θα γονατίση σε μια μέρα!

Μα ο λαός πίστευε πως θα τον βοηθήση η προσβλημένη Παναγία.



- Καλά, περιμένετε να δήτε. Περιμένετε ύστερα από ένα μήνα, τα εισέδυα της Θεοτόκου!

Οι μητέρες στέλναν τους γιους τους να πολεμήσουνε και λέγαν:

-Να μη γυρίσετε αν δεν ρίξετε τον αντίχριστο στη θάλασσα.

Οι εκκλησίες δώσανε τα αναθήματα των πιστών, χρυσά καραβάκια και αγγέλους και ασημένια χέρια, κι οι γραμματικοί που γράφανε πριν βιβλία για τα δεινά του πολέμου, στείλανε μήνυμα στις άλλες χώρες και είπανε πως τέτοιο άδικο δεν ξαναστάθηκε, λοιπόν θα υπερασπίσουμε τη γης μας και την ελευθερία μας. Πέρασε μια μέρα και οι βάρβαροι που λέγαν πως με τα φουσάτα τους θα πατήσουν τη χώρα., δεν μπόρεσαν να μπουν.

Πέρασε κι άλλη μέρα και πάλι δεν μπόρεσαν, επειδή στα περάσματα των βουνών είχαν φτάσει οι Έλληνες και τους πολεμούσαν. Πέρασαν έτσι πολλές μέρες, ο λαός έβλεπε οράματα με αρχαγγέλους και μαυροντυμένες γυναίκες, κι έλεγε ο ένας στον άλλο: Περιμένετε τα εισόδια της Θεοτόκου. Και όταν ξημέρωσε η μέ¬ρα αυτή, μεγάλη χαρά ήρθε στους Έλληνες. Ήρθε μήνυμα πως οι βοσκοί και οι ψαράδες που ξεσηκώθηκαν να σταματήσουν τους βαρβάρους, τους κυνήγησαν μες τη χώρα τους και τους πήραν πολλά λάφυρα, άρματα και φυσέκια, και μια μεγάλη πολιτεία, την Κορυτσά. Τα γυναικόπαιδα κουβαλούσαν στους πολεμιστές βόλια και θροφές και κατρακυλούσαν πάνω στους οχτρούς πέτρες και τούς σκότωναν. Όσοι οχτροί γλύτωσαν, πήραν τ’ άγρια βουνά και τους φάγανε οι λύκοι.

Τότε έγινε μεγάλος εορτασμός στη χώρα των Ελλήνων. Οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν χαρμόσυνα τρεις μέρες, και τα σπίτια βάλανε σημαίες, και ο Αρχιεπίσκοπος φόρεσε άμφια καμωμένα με ασήμι, και γύρω του έβαλε μαυροφορεμένους αρχιμανδρίτες και δοζάσανε το Θεό. Ο λαός έψελνε «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ», και οι γυναίκες κλάψανε σιωπηλά όταν μνημόνεψαν τους σκοτωμένους πολεμιστές…».

(Πηγή: Τόμος «28 Οκτωβρίου 1940», εκδ. ΕΥΘΥΝΗ, κείμενα της Μεθορίου/ 5, 1996)
καιαπό : http://www.pemptousia.com

Άγνωστες μαρτυρίες για τις εμφανίσεις της Παναγίας στα βουνά της Πίνδου στον πόλεμο του 1940

Επιμέλεια: πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Απόσπασμα από την εργασία «Ἡ τιμή της Θεοτόκου στην Ήπειρο»

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας σημειώθηκαν σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά στην πρώτη γραμμή του πολέμου, στα ελληνοαλβανικά σύνορα και την Πίνδο, η Παναγία ήταν η προστάτιδα και οδηγός των στρατιωτών. Οι στρατιώτες την έβλεπαν με τα μάτια της πίστης τους να τους εμψυχώνει και να τους «σκεπάζει», καθώς πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας.
Ενδεικτική είναι η μαρτυρία της Β. Μπούρη σύμφωνα με την οποία ο θείος της, Σπυρίδων Χουλιάρας, που πολέμησε στα ελληνοαλβανικά σύνορα, μέχρι το τέλος της ζωής του συνήθιζε να αφηγείται το εξής θαύμα της Παναγίας: ενώ οι στρατιώτες πολεμούσαν κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες, εμφανίστηκε μπροστά τους η Παναγία που ως προστάτιδα τους «σκέπασε» με το πέπλο της και σαν οδηγός τους οδήγησε μπροστά στον εχθρό, έτοιμους να τον αντιμετωπίσουν.Το θαύμα αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλους στρατιώτες που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου. Κατά μήκος όλου του μετώπου έβλεπαν το ίδιο όραμα: τις νύχτες μια γυναικεία μορφή βάδιζε ψηλόλιγνη, με την καλύπτρα της ριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Ήταν η Παναγία, η υπέρμαχος στρατηγός των Ελλήνων.
Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:
«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε» .
Ένα θαύμα έζησαν και οι στρατιώτες του 51ου τάγματος στην κορυφογραμμή Ροντένη.
Από τις 22 Ιανουαρίου και κάθε βράδυ στις εννέα και είκοσι ακριβώς, το βαρύ πυροβολικό των αντιπάλων άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος. Ο εκνευρισμός και οι απώλειες ήταν πολλές. Οι τολμηροί ανιχνευτές δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα εχθρικά πυροβόλα, προφανώς γιατί κάθε βράδυ οι αντίπαλοι τα μετακινούσαν. Η κατάσταση ήταν πιεστική. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακουστήκανε πάλι τα εχθρικά κανόνια.
«Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σώσε μας», φώναξε εντελώς αυθόρμητα ο ταγματάρχης Πετράκης. Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο και σιγά-σιγά δημιουργήθηκε κάτι σαν φωτοστέφανο και εμφανίστηκε η μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι. Όλοι στο τάγμα μόλις είδαν το θαύμα, ρίγησαν.
«Θαύμα!»,φώναξαν και έκαναν το σταυρό τους. Αμέσως στάλθηκε μήνυμα στην ελληνική πυροβολαρχία, τα ελληνικά κανόνια βρόντηξαν και λίγο μετά τα αντίπαλα σίγησαν. Οι οβίδες των Ελλήνων είχαν πετύχει τον απόλυτο στόχο .
«Η πίστη κατά την διάρκεια του πολέμου, το σίγουρο είναι ότι βοηθάει τον δοκιμαζόμενο στρατιώτη. Και η εικόνα της προστάτιδας του φέρνει ελπίδα και αισιοδοξία. … οι Αρτινοί στο μέτωπο μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς δεν φοβόνταν ούτε όλμους, ούτε τις εχθρικές σφαίρες…» .
Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφισε πάνω στο καπάκι ενός κιβωτίου ρέγγας τη Παναγία της Νίκης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή.
«Σε έξαλλη θρησκευτική έκσταση απαιτούσαν (ενν. οι έλληνες στρατιώτες από την Άρτα) η θαυματουργή εικόνα να μείνει ένα βράδυ τουλάχιστον στην κατασκήνωση τους. Άκουγες φωνές από παντού. Όλοι οι στρατιώτες φωνάζανε: «Η Παρθένα, η Παρθένα. Να την αφήσετε μια βραδιά». Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός […] πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. «Βρε συνάδελφε», μου είπε ένας, «βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι»;» .
Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι οι ταυτότητες των στρατιωτών έφεραν, δίπλα ακριβώς από τα στοιχεία τους, μια εικόνα της Παναγίας. Και λίγο πριν απo την επίθεση έκαναν το σταυρό τους, αναφωνούσαν τρεις φορές «Παναγία μου!» και ύστερα ξεκινούσαν.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αναγνωρίστηκε η σπουδαιότητα των θαυματουργών επεμβάσεων της Παναγίας. Για το λόγο αυτό η γιορτή της Αγίας Σκέπης, που είχε καθιερωθεί από το 626, όταν με τη θαυματουργή της επέμβαση έσωσε την Κωνσταντινούπολη από τους Αβάρους, να γιορτάζεται προς τιμήν της Παναγίας την 1η Οκτωβρίου, μεταφέρθηκε από το 1952 στις 28 Οκτωβρίου για να ενθυμούνται όλοι τη θαυματουργή βοήθειά της στη δυσκολότερη, ίσως, περίοδο του ελληνικού έθνους.
Πηγή: http://dosambr.wordpress.com/
Και από: http://exagorefsis.blogspot.com/2010/10/1940.htm
καιαπό: http://www.zoiforos.gr

Θα 'μαι δίπλα σου συνέχεια

...Δεν έχουμε νιώσει αγαπημένοι του Θεού. Αν νιώθαμε διαρκώς το χάδι, το άγγιγμα του Χριστού στην δική μας την καρδιά…
Φαντάσου τώρα νοερά την καρδιά σου, σαν ένα σχήμα, να την κρατάει ο Χριστός μέσα στα χέρια του, ή να 'χει ο Χριστός τα χέρια Του μέσα σου και να αγγίζει την καρδιά σου, συνέχεια..
Και να τη χαϊδεύει, και να τη χαϊδεύει απαλά, και να σου λέει: "Εγώ είμαι εδώ, εγώ είμαι εδώ, εγώ σ' αγαπάω, εγώ σε δέχομαι, εγώ σου λέω ότι έχεις αξία γιατί εγώ σου δίνω αξία, γιατί εγώ σε έχω πλάσει, γιατί εγώ σε φροντίζω, διότι εγώ τώρα έχω την καλύτερη διάθεση να σε κρατάω στη ζωή, να σου δίνω τα καλυτέρα δώρα που σου δίνω, και είμαι δίπλα σου, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια".
Όταν αυτό το νιώθεις απ' το Χριστό, και νιώθεις ότι είσαι αγαπημένος άνθρωπος, αγαπημένο πλάσμα του Χριστού, είσαι τόσο πολύ χορτάτος, τόσο πολύ γεμάτη είναι η ψυχή σου με το δοχείο αυτό της καρδιά σου ξεχειλίζει, και μετά δε σε ενδιαφέρει να σου δώσουν άλλη για να γεμίσει η καρδιά σου από αγάπη. Είναι ήδη γεμάτη! Οπότε, όταν σου δίνουν, λες ευχαριστώ πάρα πολύ και χαίρεσαι την αδελφική αγάπη, την κοινότητα με τους άλλους, την κοινή ζωή, το κοινό βλέμμα της ζεστασιάς, το φιλί του άλλου, την αγκαλιά, τα χαίρεσαι όλα αυτά, γιατί είσαι άνθρωπος. Αλλά, έχεις την καταπληκτική δυνατότητα, το προνόμιο να μη σε πειράζει κι όταν δε στα δώσουν.. Γιατί έχεις προσηλωμένη την καρδιά σου και το νου σου στη μοναδική αξία που σου δίνει ο Χριστός. Κι ακούς μέσα σου αυτή τη φωνή του Χριστού που σου λέει: "Εγώ σ' αγαπώ… Σε αγαπώ εγώ, ο πλάστης σου, ο δημιουργός σου". Ο Θεός που είναι απόλυτα ανιδιοτελής, ο Χριστός που 'χει καθαρή αγάπη, ειλικρίνεια στη σχέση του μαζί μας, που μπορεί να μας σώσει, που μπορεί να μας αναζωογονήσει. Εσύ θες να σε αγαπήσουν άνθρωποι, γιατί είσαι άνθρωπος και δικαίως το θέλεις. Αλλά μην περιμένεις και πάρα πολλά απ τη δική τους αγάπη, γιατί κάποια στιγμή θα σταματήσει, κάποια στιγμή ο άλλος θα κουραστεί...


απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)


Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον ανώνυμο φίλο που μας το έστειλε!

ΠΗΓΗ: http://aoratigonia.blogspot.com

ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟ 1940

ΠΗΓΗ:http://agiooros.org

Λέξεις και έννοιες

αβάπτιστος: ο μη βαπτισμένος

άβαξ: σανίδα, πλάκα

αβαρία: απόρριψη φορτίου πλοίου, ζημιά

άβατος: απάτητος, αδιάβατος
 
αββάς: πατέρας, ηγούμενος

αβίωτος: ανυπόφορος, δυστυχισμένος, αφόρητος.

άβυσσος: βάραθρο, αχανές βάθος

αγαθός:καλός,τίμιος, εύπιστος, απλοϊκός

αγαλλίαση:μεγάλη χαρά, ευφροσύνη

Αγαρηνός: απόγονος της Άγαρ(Τούρκος , Άραβας) σκληρός άσπλαχνος

αγγαρεία: ταχυδρομική υπηρεσία με τον άγγαρο(έφιππο ταχυδρόμο), καταναγκαστική υπηρεσία, δυσάρεστη εργασία

αγγελία: είδηση , διαφήμηση

αγγελιοφός: αυτός που φέρνει αγγελία

άγγελμα: μήνυμα είδηση, ανακοίνωση

άγγελος: αγγελιοφόρος και ο άγγελος

επιούσιος: αναγκαίος για την ημέρα

μελίζω:κόβω σε τεμάχια

ζέω: βράζω, ζεματίζω

όρθρος: ξημερώματα, χαραυγή, η ακολουθία του όρθρου

εσπερινός: βραδυνός, η ακολουθία του εσπερινού

ορθός:ίσιος , όρθιος, αληθινός, σωστός.

έσχατος: τελευταίος

ρέμβη: περιπλάνηση του νού

νοσταλγία: ζωηρή επιθυμία επανόδου στην πατρίδα, μελαγχολική ανάμνηση ωραίου παρελθόντος.

μετάσταση: μεταθεση, μετατόπιση

Πακτωλός: ποταμός της Λυδίας που περιέχει ψήγματα χρυσού

τάλαντον: αρχαία νομισματική μονάδα, προτέρημα, χάρισμα.

σαγήνη: μεγάλο αλιευτικό δίχτυ

άναξ: βασιλιάς

ανάκτορο: η κατοικία του βασιλιά

προφήτης: αυτός που μιλάει αντί άλλου, αυτός που προλέγει τα μέλλοντα.

προφητάναξ:αυτός που είναι προφήτης και βασιλιάς μαζί

βρωτός: θνητός

βρῶμα:τροφή

επίθετο: πρόσθετο

παράκλητος: αυτός που τον φωνάζουμε σε βοήθεια, υπερασπιστής, παρηγορητής.

παρακαταθήκη: αυτό που κατατίθεται για φύλαξη, αποταμίευμα.

θεματοφύλαξ: ο φύλακας της παρακαταθήκης, αυτός που φυλάει κάτι με ευλάβεια.

ασυμμετρία: δυσαναλογία

παραβολή: παράθεση, σύγκριση , παροιμία

πιστός: ο έμπιστος, ο σταθερός, ο ακριβής

 καινή: νέα, καινούργια

διαθήκη: υπόσχεση, διάθεση περιουσίας

εφημέριος: ημερήσιος, καθημερινός, ιερέας ενορίας

εωσφόρος: αυτός που φέρνει την αυγή, ο διάβολος

νηστεία:ασιτία, αποχή απο τις τροφές, εγκράτεια

κατάλυση: ανατροπή, κατάργηση,

νέμεσις: θεία δίκη

άρδην: εκ θεμελίων,ριζικά

νεφέλη: σύννεφο

νεωκόρος:φύλακας και επιμελητής ναού

εφάπαξ: μία μόνο φορά

Κείμενα βυζαντινής μουσικής

Απο : http://bizantinimusic.weebly.com 

Ουρά χιλιομέτρων για να προσκυνήσουν την Αγία Ζώνη

Ουρά χιλιομέτρων για να προσκυνήσουν την Αγία Ζώνη (Φώτο – Video)
Κυριακή, 23 Οκτυώβριος 2011


Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης - 01.54

Χιλιάδες πιστοί συρρέουν όλο το 24ωρο στην Ιερά Μονή Νοβοντέβιτσι της Αγίας Πετρούπολης, για να προσκυνήσουν την Αγία Ζώνη της Παναγίας από την Ιερά Μονή Βατοπεδίου.

Αξίζει να αναφερθεί ότι οι πιστοί παρόλο το τσουχτερό κρύο και τη βροχή έχουν σχηματίσει ουρά πέντε (5) χιλιομέτρων, ενώ μέχρι αυτή την ώρα την Αγία Ζώνη έχουν προσκυνήσει πάνω από 400.000 ρώσοι.

Σύμφωνα με εκπρόσωπους της Κυβέρνησης, ουδέποτε στην Αγία Πετρούπολη έγινε τέτοιο προσκύνημα όπως αυτό της Αγίας Ζώνης.

Πληροφορίες της Romfea.gr αναφέρουν ότι ο Κυβερνήτης της Αγίας Πετρούπολης κ. Γκεόργκι Πολτάφτσενκο και Μέλη του Κρεμλίνου, εξέφρασαν προς στον Ηγούμενο γέροντα Εφραίμ την χαρά τους, για την μεταφορά της Αγίας Ζώνης στη Ρωσία.

Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι συνέχαιραν τους Βατοπαιδινούς πατέρες, οι οποίοι με τον τρόπο αυτό προβάλουν σωστά την πατρίδα τους σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες.

Επίσης δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στην οικουμενική προσφορά της Μονής, αλλά και στο πνευματικό έργο του Ηγουμένου.

Να σημειωθεί ότι η Αγία Ζώνη είναι η πρώτη φορά που βρίσκεται εκτός Ελλάδος παρόλο που έχει ζητηθεί και από άλλες χώρες όπως τις ΗΠΑ, την Ρουμανία και άλλες.

Η Αγία Ζώνη θα παραμείνει στην Αγία Πετρούπολη μέχρι την Δευτέρα 24 Οκτωβρίου, και εν συνεχεία θα μεταφερθεί στο Αικατεριναδόρ, Νόρλισκ, Βλαδιβοστόκ, Κρασνογιάρσκ, Νίζνι Νοβγκόροντ, Ντιβέγιεβο, Σαράνσκ, Σαμάρα, Ροστόβ, Καλίνινγκραντ και Μόσχα.

Στις 19 Νοεμβείου την Αγία Ζώνη θα συνοδεύσει Μόσχα ο Ηγούμενος γέροντας Εφραίμ μετά από παράκληση του Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου, ο οποίος τις ημέρες εκείνες συμπληρώνει το 65ο έτος της ηλικίας του.

Σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr την Αγία Ζώνη στη Μόσχα θα υποδεχθούν και ο Πατριάρχης Ρουμανίας Δανιήλ, ο Πατριάρχης Γεωργίας Ηλίας και ο Μητροπολίτης Τσεχίας και Σλοβακίας κ. Χριστοφόρος.

Τέλος οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Πρόεδρος της Ρωσίας κ. Μεντβέντεφ και ο Πρωθυπουργός κ. Βλαντιμίρ Πούτιν, έχουν ζητήσει προσωπικά από τον Ηγούμενο Εφραίμ να επισκεφθεί τις κατοικίες τους και να τις ευλογήσει με την Αγία Ζώνη.

ΠΗΓΗ:http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9611%3A-video&catid=13

Να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω...

Πόσες φορές έχουμε θελήσει άραγε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω;
Με αυτό τον τρόπο θα κατορθώναμε να επηρεάσουμε θετικά τη ζωή μας αναιρώντας κάποιες λανθασμένες επιολογές του παρελθόντος.
Μπορούν όμως αποφάσεις του παρόντος να αλλάξουν συντελεσμένες καταστάσεις του παρελθόντος;
Ναι!
Διότι αυτός που δε γνωρίζει τη φθορά του χρόνου, αυτός για τον οποίο παρελθόν,παρόν και μέλλον είναι ενιαία και αδιαίρετα, μάς έχει επιτρέψει να μετανοούμε για τα λάθη μας και να καθαρίζουμε τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος που λάβαμε με το Άγιο Βάπτισμα.

Συνεπώς, ας μη διστάζουμε αλλά, εξομολογούμενοι, να απαλλάξουμε την ψυχή μας από τα λάθη του παρελθόντος βαδίζοντας προς ένα καθαρότερο και χριστιανικότερο μέλλον, με τη σκέψη μας στραμμένη προς τη θεία αιωνιότητα.

Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που το έστειλε!

ΠΗΓΗ:http://aoratigonia.blogspot.com

Ποιός εἶναι ὁ Χριστιανός;

Ὁ Χριστιανός εἶναι ἕνας μικρός Χριστός ἐπάνω στήν γῆ. Ναί!

Ὁ Χριστιανός πρέπει νά εἶναι μιά σμικρογραφία τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως, ὅταν ἀποσπάσουμε μιά σταγόνα νεροῦ ἀπό τήν θάλασσα, ἔχουμε στά χέρια μας μία σμικρογραφία τῆς θαλάσσης, ἔτσι καί ὅταν ἀποσπάσουμε ἕναν Χριστιανό ἀπό τό μυστικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε μία σμικρογραφία Χριστοῦ.
Γιά νά εἶναι κάθε Χριστιανός ἕνας μικρός Χριστός, ὀφείλει νά ἀποκτήση νοῦ Χριστοῦ, μάτια Χριστοῦ, γλῶσσα Χριστοῦ, χέρια Χριστοῦ, καρδιά Χριστοῦ.
Νοῦ Χριστοῦ, πού νά εἶναι πάντα φωτεινός, πού νά μήν φιλοξενῆ σκέψι κακή, νά μήν σκέπτεται καί νά μήν σχεδιάζη τό κακό.
Μάτια Χριστοῦ, πού νά μήν βλέπουν τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, ἀλλά τήν αἰωνιότητα τοῦ οὐρανοῦ. Μάτια καθαρά, βλέμμα ἁγνό, γεμᾶτο συμπόνια καί καλωσύνη.
Γλῶσσα Χριστοῦ, πού νά ὑπηρετῆ τήν ἀλήθεια, νά ὑπερασπίζεται τήν δικαιοσύνη καί νά εἶναι ἄγρυπνος φρουρός τῶν δικαιωμάτων τοῦ Θεοῦ.
Χέρια Χριστοῦ, πού νά μήν διαπράττουν κλοπή, πού νά μήν παλαμίζουν τό Εὐαγγέλιο, νά μή χειροδικοῦν καί καθίστανται δολοφονικά.
Καρδιά Χριστοῦ, πού νά ἀγαπᾶ χωρίς ὑπολογισμούς. Μιά καρδιά πού νά χωροῦν ἀκόμη καί οἱ πλέον ἄσπονδοι ἐχθροί. Μιά καρδιά, πού νά μή σείεται ἀπ’ τό κακό, πού νά μήν πληγώνεται ἀπό τόν πονηρό· μιά καρδιά γεμάτη ἀπό θεϊκή ἀγάπη.

Αὐτός εἶναι ὁ Χριστιανός. Ναί, αὐτό θά πῆ Χριστιανός.

Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο «Γρηγορεῖτε» τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου
ΠΗΓΗ:http://paparokades.blogspot.com

Χωρίς Αυτού

«Χωρίς Αυτού ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν>>

ΚΑΛΗΜΕΡΑ,ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!!Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!!!

Η εικόνα Άξιον Εστί

 H εικόνα της Παναγίας  του Άξιον Εστί βρίσκεται στον ναό του Πρωτάτου   στις Καρυές στην πρωτεύουσα  του αγίου Όρους.  Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και είναι  ο πρώτος ναός που κατασκευάστηκε τον Άγιον Όρος. Η εικόνα ονομάζονταν   Παναγία   η Ελεούσα,  χαρακτηριστικό της είναι ότι  ο Χριστός βρίσκεται στην αγκαλιά της Παναγίας στη δεξιά της πλευρά , αλλά μετά από θαύμα η εικόνα μετονομάστηκε σε Άξιον Εστί. Το θαύμα έχει ως εξής.

Κάπου στα τέλη του 10^ου αιώνα σε ένα κελί στις Καρυές του Αγίου Όρους ασκήτευαν δύο μοναχοί. Ο ένας από τους δύο τελούσε την  προσευχή του όρθρου της Κυριακής  ενώ ο άλλος έλειπε από το κελί. Δέχτηκε τότε την επίσκεψη ενός άγνωστου  μοναχού και συνέχισαν μαζί τον όρθρο . Όταν έφτασαν στο  σημείο που έπρεπε να ψάλλουν   στην Παναγία «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον..» ο φιλοξενούμενος μοναχός άρχισε να ψέλνει έναν άλλον ύμνο το «Άξιον  εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε…»

 Ο ύμνος αυτός άρεσε τόσο  πολύ  στον μοναχό του κελιού που τον άκουγε για πρώτη φορά ώστε  ζήτησε  από τον άγνωστο μοναχό να του τον γράψει για να τον έχει και να τον ψάλλει και αυτός. Αλλά δεν βρέθηκε  μεμβράνη και πένα στο κελί. Ζήτησε τότε ο φιλοξενούμενος μοναχός  μια   πλάκα από μάρμαρο και όταν την πήρε στα χέρια του άρχισε με το δάχτυλο του να χαράσσει την  πλάκα γράφοντας τον ύμνο όπως του ζήτησε ο μοναχός . Αφού τελείωσε  του φανέρωσε ότι είναι   ο αρχάγγελος Γαβριήλ και ότι στο εξής έπρεπε  να ψάλλει τον ύμνο με αυτόν τον τρόπο.  Μετά από όλα αυτά  εξαφανίστηκε από μπροστά του.

Ο μοναχός ανέφερε το θαύμα στους άλλους μοναχούς της κοινότητας  του Αγίου Όρους και μετά από  τη βεβαίωση του θαύματος η εικόνα μεταφέρθηκε στον ναό  του Πρωτάτου ενώ  η μαρμάρινη πλάκα με τον ύμνο μεταφέρθηκε στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης όπου έμεινε εκεί. Η  πλάκα αυτή   χάθηκε  τον καιρό όπου οι Φράγκοι  άλωσαν την Πόλη κατά  την 4^η Σταυροφορία και πιθανώς να την μετέφεραν στη Δύση.  

Από τότε η εικόνα Παναγία  η Ελεούσα  ονομάστηκε Άξιον Εστί ενώ  η περιοχή  που βρισκόταν το κελί  πίσω από την Σκήτη του Αγίου Ανδρέα που έγινε το θαύμα ονομάστηκε «κοιλάδα του Άδειν»  από το άδω  που σημαίνει υμνώ ψάλλω.

Ο ύμνος έχει ως εξής:

Άξιον εστίν ως αληθώς

μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,

την αειμακάριστον και παναμώμητον

και μητέρα του Θεού ημών.

Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ

και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ

την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν,

την όντως Θεοτόκον,

Σε μεγαλύνομεν.

Το θαύμα αυτό το ακούσαμε από τον αρχοντάρη μοναχό  μέσα στον ναό του Πρωτάτου σε πρόσφατο προσκύνημά μας στο Άγιον Όρος.

Η εικόνα είναι απο το http://panagias.blogspot.com/