Διδαχές του Γέροντα

·        «Εγώ από την υγεία μου δεν είδα κανένα καλόν, μόνον από τις αρρώστιες ωφελήθηκα. Επίστευα ότι θα κατακτούσα τον Παράδεισον με το σπαθί μου, αλλά ο Θεός με τις αρρώστιες μου έδειξε ότι με την ταπείνωση κατακτά κανείς τον Παράδεισον. Όταν ήμουν στα νοσοκομεία και είχα αιμοπτήσεις και μου έβαζαν σωλήνες στους πνεύμονες , σκεπτόμουν τι περνούσαν οι Μάρτυρες και ταυτόχρονα τα ζούσα, ενώ  προηγούμενως μόνον τα εδιάβαζα, χωρίς να καταλαβαίνω  τι περνούσαν. Οι θλίψεις είναι ωφέλιμες, γι’ αυτό ζητώ από τον Θεόν να μου δίνη υπομονή και αρρώστιες».

·        « “Λένε μερικοί, να κοινωνούμε μόνο μια φορά τον μήνα, για να  μη μας γίνεται συνήθεια”, είπα στον Γέροντα. Και εκείνος μου απάντησε: “Δεν είναι σωστό αυτό, διότι και μία φορά τον χρόνο να κοινωνή κανείς, μπορεί να το πάρη σαν συνήθεια , ότι δικαιούμαι να κοινωνώ. Είχε έλθη ένα ιερέας , ο οπoίος μου είπε ότι αποφεύγει να λειτουργή συχνά, για να μη του γίνη συνήθεια. Τότε στενοχωρήθηκα πολύ, διότι όσο πιο τακτικά λειτουργή κανείς τόσο πιο περισσότερο πρέπει να διαλύεται συναισθανόμενος το μυστήριον, που επιτελεί. Πρέπει τακτικά να εξομολογούμεθα και να κοινωνούμε. Όταν ένας άνθρωπος αρρωστήση, παίρνει δύναμη με την μετάγγιση αίματος. Πόσον μεγαλύτερη δύναμη παίρνει ο άνθρωπος , όταν μεταγγίζεται μέσα του το θείον αίμα του Χριστού. Καμμιά φορά παρατηρήται αλλοίωσις στο πρόσωπο εκείνου, που κοινωνεί. Ακόμη συμβαίνει μερικές φορές, ο άνθρωπος να νοιώθη μεγαλύτερη χαρά, όταν δεν είναι πολύ καλά προετοιμασμένος για να κοινωνήση, διότι είναι πιο ταπεινός από άλλες φορές ,που έχει προετοιμασθή καλά”».

·        «Πώς έρχεται η συντριβή και η ταπείνωσις στην ψυχή του ανθρώπου, ερώτησαν τον Γέροντα και εκείνος αποκρίθηκε: « Ο Θεός από την πολλήν του αγάπη, δεν δίνει αμέσως την συντριβή και την ταπείνωση, αλλά με τον πάροδον της ηλικίας και το μεγάλωμα στην πνευματική ζωή. Και τούτο, διότι υπάρχει κίνδυνος, βλέποντας ο άνθρωπος την αχαριστία του προς τις ευεργεσίες, που του έχει κάνει ο Θεός, μπορεί να πέση στο άλλο άκρο του εγωισμού, που είναι η απόγνωση”. Και κάποια στιγμή μου είπε: “ Τα μάτια τα σωματικά είναι για να βλέπουμε τα κούτσουρα και τα δένδρα για να σκοντάφτουμε, ενώ με τα μάτια της ψυχής μπορεί ο άνθρωπος να βλέπη πολύ μακρυά, να βλέπη τι γίνεται στην Αμερική, στην Ιαπωνία και σε όλον τον κόσμο” ( Εννοούσε το χάρισμα της διοράσεως)»

·        «Τον ερώτησαν για την διαφορά μεταξύ της δικαιοσύνης του Θεού και της δικαιοσύνης των ανθρώπων και εκείνος τους είπε: “ Ναι, παιδί μου. Δικαιοσύνη των ανθρώπων είναι: Έφταιξες; Θα τιμωρηθείς. Δικαιοσύνη του Θεού είναι: Έκανες εκατό, χίλιους φόνους; Εάν μετανοήσης, σώζεσαι. Τώρα, τι θα γίνη με αυτούς , που επλήγησαν από τον φόνο; Εάν δείξουν υπομονή, θα αμειφθούν από τον Θεόν. Δικαιοσύνη των ανθρώπων είναι: Δύο άνθρωποι να μοιρασθούν στην μέση την κληρονομιά. Δικαιοσύνη του Θεού είναι: Εάν ζητήση τα τρία τέταρτα ή όλη την περιουσία, ο άλλος να δεχθή να πάρη μόνον το ένα τέταρτο ή τίποτε”. Και πρόσθεσε: “ Ο Θεός δεν στέλνει κανένα στην Κόλαση. Ο Θεός εδημιούργησε μόνον αγγέλους. Ο άνθρωπος απομακρύνεται μόνος του από τον Θεόν, και αυτό είναι η Κόλαση”».

·        «Το 1891 μερικοί λαϊκοί ρωτούσαν τον Γέροντα Παϊσιον τι να φηφίσουν στις εκλογές , που πλησίαζαν και εκείνος τους είπε: “ Αν δης τον τρελλό και τον μεθυσμένο να τσακώνονται, να κάτσεις στην άκρη, μην ανακατευθής. Ο διάβολος πολεμά τους πιστούς με τον οικουμενισμό, τους πλουσίους με τον μασωνισμό και τους φτωχούς, με τον κομμουνισμό”».

·        «Όταν ένα παιδί κάνη μια ζημιά, π.χ. σπάσει ένα ποτήρι, και ο πατέρας του δεν πάρει είδηση, το παιδί κλαίγοντας πηγαίνει και του λέγει: “Πατέρα, έκανα μια ζημιά, με συγχωρείς”. Τότε ο πατέρας του δεν το μαλώνει ούτε το χτυπά, αλλά το χαϊδεύει και του λέγει: “ Δεν πειράζει, παιδί μου”. Τότε το παιδί σκεπτόμενο από την μια την ζημιά, που έκανε και από την άλλη την αγάπη του πατέρα του, κλαίει από χαρά. Έτσι και ο άνθρωπος ,συναισθανόμενος αφ’ ενός την αμαρτωλότητά του, αφ’ ετέρου δε την άπειρη φιλανθρωπία και αγάπη του Θεού, κλαίει διότι ελύπησε τον Θεόν, κλαίει όμως και από χαρά και ευγνωμοσύνη προς Αυτόν. Και όσον περισσότερον συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του και κλαίει, τόσον ο Θεός περισσότερον τον ελεεί και τον ευλογεί».

·        «Λίγο πριν κοιμηθεί εν Κυρίω είπε ο Γέροντας Παϊσιος: “ Ζούμε στον καιρόν της αποστασίας. Γι’ αυτό ο σώζων εαυτόν σωθήτω”».

·        «Την περίοδον των σεισμών στην Αθήνα, ο Γέρων Παϊσιος είχε πει: “Όπως οι γονείς κουνούν την κούνια του παιδιού τους για να κοιμηθή, έτσι και ο Θεός σείει την γη για να ξυπνήσουμε, να μετανοήσουμε”».

·        «Κάποιος λαϊκός επισκέπτης του είπε στον Γέροντα Παϊσιον ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού. Και ο Γέροντας ρώτησε έναν αγριοκόκκορα, που περνούσε την στιγμή εκείνη: “ Εσύ τι ξέρεις για τον Θεό;”. Και ο αγριοκόκκορας έκραξε τρεις φορές . Επίσης ερώτησε κάποιο φίδι, που πλησίαζε εκείνη την ώρα την ίδια ερώτηση και το φίδι ανεβοκατέβασε τρεις φορές το κεφάλι του».

·        « Στα θέματα της πίστεως και στα θέματα της πατρίδος να είστε αμετακίνητοι και αυστηροί. Εκεί δεν χωράνε παζάρια».

·        « Μην περιμένετε αγάπη από τους άλλους. Πρώτα δείξε εσύ αγάπη στον συνάνθρωπό σου και ας είναι κακός, δεν πειράζει. Εσύ να δώσης πρώτος αγάπη και μετά θα λάβης από αυτόν».

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ

Βίος διδαχές Προφητείες  Θαύματα

Π. Μ. Σωτήρχος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Από το 1896

Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ

Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ· ἤνοικται πᾶσιν ἡ Ἐδέμ. Εὐτρεπίζου Ἐφραθᾶ, ὅτι τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, ἐν τῷ σπηλαίῳ ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου. Παράδεισος καὶ γὰρ ἡ ἐκείνης γαστήρ, ἐδείχθη νοητός, ἐν ᾧ τὸ θεῖον φυτόν· ἐξ οὗ φαγόντες ζήσομεν, οὐχὶ δὲ ὡς ὁ Ἀδὰμ τεθνηξόμεθα. Χριστὸς γεννᾶται, τὴν πρὶν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα.

 

Ετοιμάσου Βηθλεέμ, άνοιξε για όλους η Εδέμ.  Ευχαριστήσου Εφραθά, ότι   το δέντρο  της ζωής, άνθησε στο σπήλαιο από την Παρθένο. Διότι και η κοιλιά της φάνηκε νοητός Παράδεισος, μέσα στην οποία βρίσκεται το θείο φυτό, από το οποίο αν φάμε θα ζήσουμε ,και  δεν θα πεθάνουμε όπως ο Αδάμ. Ο Χριστός γεννιέται , για να αναστήσει  την πεσμένη εικόνα του ανθρώπου.

-Ξύπνα βασιλιά!

Ήταν μεσάνυχτα και ο Κωνσταντίνος κοιμόταν ήσυχα στο διαμέρισμά του.

-Ξύπνα, βασιλιά, ξύπνα γρήγορα, τον κτύπησε κάποιος δυνατά. Ελευθέρωσε τους τρείς άνδρες, που καταδίκασες σε θάνατο. Διαφορετικά θα παρακαλέσω το Θεό να σου αφαιρέσει τη ζωή.

Ταράχτηκε ο βασιλιάς από το απροσδόκητο ξύπνημα, από την παρουσία του ανθρώπου μέσα στο διαμέρισμά του και κυρίως από την απειλή του θανάτου.

-Ποιος είσαι εσύ,  που με απειλείς με τέτοιο θράσος; Ρώτησε εξοργισμένος. Και πως μπήκες τέτοια ώρα στο παλάτι; Που είναι οι φρουροί;

Προσπάθησε να φωνάξει βοήθεια, να διατάξει να απειλήσει, αλλά τον πρόβαλε ο νυκτερινός επισκέπτης πιο ήρεμα.

-Είμαι ο επίσκοπος των Μυρέων Νικόλαος. Μ’ έστειλε ο Θεός να σου πω να ελευθερώσεις τους αδικημένος.

-Ποιός; Ο Νικόλαος…

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων (Δ΄ αἰ.), σέ μιά ἀπό τίς μυσταγωγικές του Κατηχήσεις, ἑρμηνεύει μέ ἁπλότητα, ἀλλά καί βαθύτητα, τό «Πάτερ ἡμῶν...», βοηθώντας μας νά τό κατανοήσωμε καλύτερα.

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι παρεκάλεσαν τόν Χριστό: «Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι, καθώς Ἰωάννης ἐδίδαξε τούς μαθητάς αὐτοῦ» (Λουκ. ια΄, 1). Τότε ὁ Κύριος τούς παρέδωσε τήν Κυριακή προσευχή (Ματθ. στ΄, 9-13).

            Πάτερ ἡμῶν

            Ἡ πρώτη λέξι, πόσο εἶναι γλυκειά! Μέχρι τώρα δέν τολμούσαμε νά στρέψωμε τό βλέμμα πρός τόν οὐρανό. Χαμηλώναμε τά μάτια στήν γῆ καί, ξαφνικά, δεχθήκαμε τήν χάρι τοῦ Χριστοῦ κι ὅλα τά ἁμαρτήματά μας συγχωρέθηκαν. Ἀπό πονηροί δοῦλοι, πού ἤμασταν, ἐγίναμε καλοί «υἱοί». Μήν ὑπερηφανευώμεθα, ὅμως, γιά τήν δική μας προσπάθεια, ἀλλά γιά τήν χάρι τοῦ Χριστοῦ. «Χάριτί ἐστε σεσωσμένοι», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ἐφεσ. β΄,5). Τό νά ὁμολογήσωμε τήν χάρι δέν εἶναι οἴησι, δέν εἶναι ἔπαρσι, ἀλλά πίστι. Τό νά διακηρύξωμε αὐτό πού ἐλάβαμε δέν εἶναι ὑπερηφάνεια, ἀλλά ἀφοσίωσι.ἄς ὑψώσωμε τά μάτια πρός τόν Πατέρα, πού μᾶς ἀναγέννησε μέ τό λουτρό τοῦ Βαπτίσματος, πρός τόν Πατέρα, πού μᾶς «ἐξηγόρασε» μέ τόν Υἱό Του κι ἄς ποῦμε: «Πάτερ ἡμῶν». Εἶναι αὐτή μιά καλή, μιά ταπεινή καύχησι. Σάν ἕνα παιδί, Τόν ὀνομάζομε πατέρα. Ἀλλά, μή διεκδικοῦμε κάποιο προνόμιο. Μέ τόν εἰδικό κι ἀπόλυτο τρόπο δέν εἶναι Πατέρας παρά τοῦ Χριστοῦ μονάχα. Γιά μᾶς εἶναι ὁ κοινός Πατέρας. Γιατί μόνο Ἐκεῖνον τόν ἐγέννησε, ἐνῶ ἐμᾶς μᾶς ἐδημιούργησε. Ἄς λέμε λοιπόν καί μεῖς, κατά χάριν, «Πάτερ ἡμῶν», γιά νά γίνωμε ἄξιοι νά εἴμαστε παιδιά Του. Ἄς κάνωμε δική μας τήν εὔνοια καί τήν τιμή, πού ἐχάρισε στήν Ἐκκλησία.

            Ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς

            Τί σημαίνει «ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»; ἄς ἀκούσωμε τήν Γραφή, πού λέγει: «Ὑψηλός ἐπί πάντα τά ἔθνη (ὑψηλότερος ἀπὸ ὅλα τά ἔθνη), ὁ Κύριος, ἐπί τούς οὐρανούς ἡ δόξα αὐτοῦ» (Ψαλμ. ριβ΄, 4). Παντοῦ θά δοῦμε νά γίνεται λόγος ὅτι ὁ Κύριος εἶναι στούς οὐρανούς, γιά τούς ὁποίους λέγει ὁ ψαλμωδός: «Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ» (Ψαλμ.ιη΄,2). Ὁ οὐρανός εἶναι ἐκεῖ ὁπού ἔχουν σταματήσει οἱ ἁμαρτίες. Ὁ οὐρανός εἶναι ἐκεῖ ὁπού οἱ παραβάσεις τιμωροῦνται. Ὁ οὐρανός εἶναι ἐκεῖ ὁπού δέν ὑπάρχει καμμιά πληγή θανάτου.

            Ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου

Τρία περιστατικά απο το βίο του Αγίου Αμβροσίου των Μεδιολάνων

Από τα κηρύγματα του αρκετές νέες αριστοκρατικών οικογενειών αφιερώθη­καν στο Χριστό Και σχημάτισαν ολόκληρο τάγμα. Τρόμαξαν τότε οι μανάδες και δεν έστελναν πλέον τα κορίτσια τους στα κηρύγμα­τα του, από φόβο μήπως γίνουν και αυτά παρθένες. Οι δε εχθροί του διέδιδαν, ότι αυτός με τη διδασκαλία του υπέρ της παρθενίας θα κάνη το ανθρώπινο γένος να σβήσει...

Τι απήντησε ό Αμβρόσιος; Είπε, ότι δεν κινδυνεύει ό κόσμος εάν μερικά κορίτσια αφοσιωθούν στο Θεό Και στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ό κόσμος δέ' θα χαθεί από την εγκράτεια και την παρθενία· ό κόσμος—προφήτευσε— θα χαθεί από την ακολασία του, από τη διαφθορά ανδρών και γυναικών.

Προφητικός ό λόγος του. Και σ' εμάς τα ίδια γίνονται. Εμποδίζουν τα παιδιά να πάνε στα κατηχητικά σχολεία, μήπως ακολουθήσουν τον άγαμο βίο. Άλλα πόσα είν' αυτά; Δέ' θα χαθεί ό κόσμος αν, μέσ' στα χίλια παιδιά, ένα αφιερωθεί στο Θεό. Ό κίνδυνος είναι στη διαφθορά. Ή Ελλάς κινδυνεύει να σβήσει από το χάρτη εξ αιτίας των τετρακοσίων χιλιά­δων εκτρώσεων πού γίνονται κάθε χρόνο!

• Το άλλο περιστατικό. Μια μέρα χτύπησε τη μητρόπολη του μια χήρα γυναίκα πού έκλαιγε.
—Γιατί κλαις; —Για το παιδί μου. —είναι άρρωστο; —Όχι είναι ζωηρό, πολύ άτακτο. Δέ'
μ' ακούει. Κάνει κακές παρέες, γυρίζει μέρα -νύχτα. Αχ, θα χάσω το παιδί μου!...

Ό ιερός Αμβρόσιος την παρηγόρησε και της είπε·

—Παιδί, πού ή μάνα του προσεύχεται και κλαίει, δε' θα χαθεί. Ποια ήταν ή μάνα αυτή; Ή Μόνικα. Και το παιδί; Ό ιερός Αυγουστίνος.
Από τα δάκρυα της αγίας εκείνης γυναίκας βγήκε ο Ιερός Αυγουστίνος, τον όποιο έπειτα δίδασκε και κατηχούσε ό άγιος Αμβρόσιος.

• Και το τρίτο περιστατικό. Αυτοκράτωρ ήταν τότε ό Μέγας Θεοδόσιος. Αυτός Τι έκανε; Στη
Θεσσαλονίκη ό λαός, ενοχλημένος από τους φόρους του, επαναστάτησε και σκότωσε μερι­κούς αξιωματικούς και στρατιώτες. Ό Θεοδόσιος διέταξε το στρατό, την ώρα πού ό κόσμος ήταν μαζεμένος στο στάδιο να παρακολουθήση αγώνες, να βγάλουν τα σπαθιά και να κά­νουν σφαγή. Και σφάξανε πόσους; Εφτά χιλιάδες ανθρώπους! Κοκκίνισε ή Θεσσαλονίκη α­πό το αίμα. Ποιος τώρα να διαμαρτυρηθεί; Κανείς. Ένας μόνο τόλμησε· ό Αμβρόσιος.

Ό Θεοδόσιος πήγε στα Μεδιόλανα. Κ' ενώ τα χέρια του στάζανε αίμα, είχε την τόλμη να πάει στο ναό με την ακολουθία του. Μπήκε μέσα; Δέ' μπήκε! Στην πόρτα στάθηκε ό Αμβρόσιος· —Δέ' θα προχώρησης! Δεν είσαι άξιος να μπρος στην εκκλησία. Αμάρτησες, σκό­τωσες χιλιάδες. —Μα, λέει, και ό Δαβίδ σκότωσε. —Ναι, του άπαντα ό Αμβρόσιος, αλλά με­τανόησε. Κ' εσένα τότε θα σε δεχτώ... Του έβαλε κανόνα· εννιά μήνες έκλαιγε κι αναστέναζε· και μετά —όχι πλέον με βασιλικά στέμματα, αλλά ταπεινός και κλαίων— ήρθε στο ναό. Τότε τον δέχθηκε ό Αμβρόσιος.

π.Αυγουστίνου Καντιώτη

Αποσπασμά απο τη σελίδα: http://www.pigizois.net/kiriakodromio/augoustinos/01amvrosiou.htm

Ο Άγιος Νικόλαος στην Α΄ Οικουμενικη Σύνοδο

Στην Α΄αυτή Οικουμενική Σύνοδο, πήραν μέρος 318 Πατέρες και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο Μέγας Αθανάσιος και άλλοι. Όταν σε κάποια στιγμή ο Αρειος έφερε σε αδιέξοδο τους Άγίους Πατέρες, ο Άγιος Σπυδίδωνας έκανε το θαύμα με το κεραμίδι. Δηλαδή έβαλε ένα κομμάτι κεραμίδι στη χούφτα του, το έσφιγξε και αυτό χωρίστηκε στα τρία: σε χώμα, νερό και φωτιά. Με αυτό τον θαύμα απέδειξε τον Τριαδικό Θεό (Πατέρας - Υιός - Άγιο Πνεύμα). Ο Άρειος όμως λόγω του εγωισμού του δεν πείστηκε και με την ρητορική του ικανότητα, γιατί ήταν πολύ μορφωμέμος και μιλούσε με θάρρος και παρρησία, είπε ότι το θαύμα αυτό είναι δαιμονικό. Τότε, ο Άγιος Νικόλαος αγανακτισμένος, δεν κρατήθηκε, σηκώθηκε από τη θέση του και έδωσε ένα δυνατό χαστούκι στον Άρειο.


-Βασιλιά, είπε ο Άρειος, είναι σωστό μπροστά σου, ένας από τους Πατέρες να με κτυπήσει; Άν είναι αμαθής, ας μη μιλάει, όπως κάνουν και οι άλλοι, αν πάλι ξέρει, ας πει τη γνώμη του.


-Σωστά μιλάς, Άρειε, του λέει ο Βασιλιάς. Ο Νικόλαος θα φυλακιστεί μέχρι να τελειώσει η Σύνοδος.


Φυλακίστηκε γιατί δεν επιτρεπόταν κανείς να κτυπήσει κάποιο, μπροστά στα μάτια του Αυτοκράτορα και η ποινή ήταν ο θάνατος. Ο Αυτοκράτορας αμέσως έδωσε εντολή να πιάσουν τον επίσκοπο Πατάρων Νικόλαο. Τον έδεσαν και τον έβαλαν φυλακή, γιατί τον σεβόταν και δεν ήθελε τον θάνατό του.


Την νύκτα παρουσιάστηκε μέσα σε άσπρο σύννεφο ο Χριστός και η Παναγία και τον ρώτησαν γιατί τον έβαλαν φυλακή.


-Για τη δικιά σας αγάπη και πίστη μου απάντησε ο Νικόλαος.


Τότε ο Χριστός τον ελευθέρωσε από τα δεσμά και του έδωσε ένα Ευαγγέλιο και η Παναγία μας το ωμοφόριο του Αρχιερέα. Από τότε καθιερώθηκε όλοι οι Αρχιερείς να φορούν ωμοφόριο. Την άλλη μέρα όταν του πήγαν φαγητό και νερό στη φυλακή, τον είδαν να διαβάζει το Ευαγγέλιο και τους είπε την οπτασία που είδε και τι του συνέβηκε. Όλοι δόξασαν τον Θεό.

Ή ωφέλεια από την καλή συναναστροφή

                                                                  «Προσοχή στην συναναστροφή»


                                                              Στον στρατό, στις Διαβιβάσεις, είχαμε πίνακα αναγνωρίσεως μέ μερικά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά καί καταλαβαίναμε ποιος σταθμός ήταν δικός μας, ποιος ήταν ξένος· ξέραμε τους δικούς μας σταθμούς.
Γιά ένα διάστημα πού παρακολουθούσαμε μαθήματα στίς Διαβιβάσεις, κάναμε τον ενδιάμεσο καί προσπαθούσαμε να κάνουμε αναγνώριση. Λέγαμε στον άλλον «τί είναι αυτό;» ή «ενα», για νά δούμε τί θά πή εκείνος, καί έτσι τον πιάναμε. Δηλαδή, όταν δεν καταλαβαίναμε σίγουρα ποιος σταθμός είναι, δεν είχαμε εμπιστοσύνη καί τάκ- τάκ προσπαθούσαμε νά κάνουμε αναγνώριση.
Έτσι καί στην πνευματική ζωή, όταν βλέπουμε πώς ένας «σταθμός» είναι ξένος, πρέπει νά πούμε: «Έ, τώρα μ' αυτόν θά συνεργασθώ;». Αν κανείς καταλαβαίνη ότι ένας «σταθμός» είναι ξένος καί θέλη νά συνεργασθή μ' αυτόν, είναι βαρύ.

Όχι στην απελπισία

Δεν πρέπει σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις και περιστάσεις να χάνετε το θάρρος σας ή να απελπίζεσθε. Η απελπισία φονεύει την ενέργεια που χρειάζεται για να λάβουμε στην καρδιά μας το Άγιο Πνεύμα. Ο απελπισμένος χάνει την προσευχή και νεκρώνεται για τον πνευματικό αγώνα. Να ξέρετε ότι τη στιγμή της αποθαρρύνσεως και της απελπισίας δεν σας αφήνει ο Κύριος, αλλά εσείς αφήνετε τον Κύριο. Οτιδήποτε θλιβερό κι αν σας συμβαίνει, καλέστε νοερά τον Κύριο Ιησού Χριστό που ζει μέσα στην καρδιά σας. Εκείνος περιμένει την πρόσκλησή σας . Μην απογοητεύεσθε και μη νιώθετε στενοχώρια για τη ζωή σας. Η ζωή είναι ανυπόφορη μόνο για τους δυσσεβείς , αλλά όποιος πιστεύει στον Ιησού Χριστό και ελπίζει σ’ Αυτόν, πρέπει να χαίρεται και να εκτιμά τη ζωή. Η επίγεια ζωή μας είναι απαραίτητη σαν προετοιμασία για την αιώνια ζωή: για να δοξάσουμε εδώ τον Θεό, να ευεργετήσουμε τον πλησίον και να επιτύχουμε την Αιώνια Βασιλεία δια της στενής οδού που προστάσσει το Ευαγγέλιο. Η ζωή δεν μας δόθηκε για επίγειες απολαύσεις. «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν», όχι οι γελώντες.
Η απελπισία, η νωθρότητα και η αμέλεια είναι οι τρεις γίγαντες με τους οποίους είναι δεμένο όλο το ανθρώπινο γένος.



Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

“Χάριτί εστε σεσωσμένοι”

(Εφεσίους 2,5 )

Ομιλία

για τη σωτήρια Χάρη

Ποιός μπορεί να κατανοήσει και να αναγνωρίσει ότι η χάρις μας σώζει- ότι δηλαδή σωζόμεθα με τη χάρη του Θεού και όχι με τα δικά μας έργα και αρετές; Ποιος μπορεί να το κατανοήσει και να το αναγνωρίσει ; Μόνον όποιος κατανόησε και είδε την απύθμενη άβυσσο του θανάτου και της φθοράς, στην οποία ο άνθρωπος βουλιάζει, δια της αμαρτίας ˙ και όποιος επίσης κατανόησε και είδε το ύψος της τιμής και δόξας στην οποία αίρεται ο άνθρωπος στην Ουράνια Βασιλεία, στη χώρα της αφθαρσίας, στον Οίκο του Ζώντος Θεού- μόνον ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει και να αναγνωρίσει ότι όντως είμαστε χάριτι σεσωσμένοι!

Ένα παιδί ταξίδευε τη νύχτα. Σκόνταψε κι έπεσε σε μια τρύπα και ύστερα σε μια άλλη ,και κατρακυλώντας από χάσμα σε χάσμα, κατακρημνίστηκε σε μια πολύ βαθιά άβυσσο, από την οποία δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να βγει με τις δικές του δυνάμεις.

Όταν το παιδί πια παραδόθηκε στην τύχη του και πίστεψε ότι το τέλος είχε έρθει, αίφνης κάποιος, ο οποίος στεκόταν επάνω από την άβυσσο, του έριξε ένα σκοινί και του φώναξε να το αρπάξει και να κρατηθεί γερά απ’ αυτό. Αυτός ήταν ο υιός του βασιλέως ο οποίος , μετά τη διάσωση του παιδιού, το πήρε στο σπίτι του και το έλουσε, το έντυσε και το έφερε στο παλάτι, όπου το έβαλε να καθίσει δίπλα του. Μήπως το παιδί σώθηκε με τις δικές του δυνάμεις; Όχι, με κανέναν τρόπο! Το μόνο που έκανε το παιδί ήταν να αρπάξει την άκρη του σκοινιού και να κρατηθεί απ’ αυτό.

Τότε, με τι σώθηκε το παιδί; Με το έλεος του υιού του  βασιλέως! Στη σχέση του Θεού με τους ανθρώπους, το έλεος αυτό ονομάζεται Χάρις. Χάριτί εστε σεσωσμένοι. Ο απόστολος Παύλος επαναλαμβάνει αυτή τη φράση λίγο παρακάτω (βλ. ο.π. 2,8 ), ώστε οι πιστοί χριστιανοί να κατανοήσουν και να θυμούνται αυτά τα λόγια.

Ω αδελφοί μου, ας καταλάβουμε και ας θυμόμαστε ότι σωζόμεθα δια της χάριτος , από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ήμασταν εγκλωβισμένοι στα σαγόνια του θανάτου, αλλά μας δόθηκε χάρις και ζωή στις αυλές του Κυρίου και Θεού ημών.

Ω Κύριε Ιησού Χριστέ Σωτήρα μας, δια Σου σωζόμεθα!

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πνευματικό ημερολόγιο

Ο Πρόλογος της Αχρίδος

Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.

Νοέμβριος»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Αγίου Νεκταρίου-Για τα θαύματα.

Αυτοί που δεν επιδέχονται τα θαύματα αρνούνται κάθε δυνατή αποκάλυψη του Θεού, διότι το θαύμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο∙  εάν λοιπόν απορρίψουμε τα θαύματα, πρέπει να απορρίψουμε κάθε δυνατή αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο∙ διότι δεν μπορεί ο Θεός  να αποκαλύπτεται σε κάποιον και σε κάποιον  άλλον να μη μπορεί να αποκαλυφθεί.

Άρα (αν συμβαίνει το τελευταίο)  αναγκαστικά  θα  απορρίψουμε την θεοπνευστία και την θεία έμπνευση , διότι θαύμα και θεοπνευστία είναι δύο διαφορετικές μορφές της θείας αποκάλυψης, από τις οποίες ο Θεός αποκαλύπτεται στους ανθρώπους. Άρα το θαύμα είναι λογική συνέπεια της αποκάλυψης του Θεού στον κόσμο.

Μάταια λοιπόν εγείρονται οι σοφοί αυτού του αιώνα κατά των θαυμάσιων αυτών φαινομένων της πίστης∙ μάταια την απορρίπτουν∙  τα έργα της πίστης τους αναιρεί , και η αλήθεια των έργων τους διαψεύδει∙ η διάτορος ομολογία των έργων διασαλπίζει ότι ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον κόσμο έρμαιο της τύχης, ότι προνοεί  γι’ αυτόν , ότι τον οδηγεί σε ένα άριστο και λογικό τέλος και ότι τον διευθύνει με νόμους άγνωστούς σε εμάς, και προνοεί γι’ αυτόν με τρόπο ακατάληπτο σε εμάς.

Συχνή προσευχή

Αλλά επειδή είμαστε και άνθρωποι και είναι φυσικό να πέσουμε και σε ραθυμία, γι’ αυτό όταν περάση και η πρώτη και η  δεύτερη και η τρίτη ώρα μετά την προσευχή και δης ότι η θερμότητα που είχες σιγά σιγά πηγαίνει να σβήση, τρέξε πάλι γρήγορα στην προσευχή και θέρμανε τη σκέψι σου που πάγωσε . Και αν το κάνης αυτό όλη την ημέρα , διαθερμαίνοντας τα ενδιάμεσα διαλείμματα με την πυκνότητα των προσευχών, δεν θα δώσης δικαίωμα στον διάβολο να εισχωρήση στους λογισμούς σου. Και αυτό που κάνουμε όταν γευματίζουμε και  πρόκηται να πιούμε, που όταν βλέπουμε ότι κρύωσε το ζεστό νερό , το ξαναβάζουμε στη χύτρα για να ζεσταθή γρήγορα, αυτό ας κάνουμε και εδώ˙ τοποθετώντας την προσευχή στο στόμα μας, σαν πάνω σε κάρβουνα ας ανάβουμε πάλι τη σκέψι μας στην ευλάβεια και ας μιμούμαστε τους οικοδόμους. Εκείνοι, όταν πρόκηται να κτίσουν πλιθιά, επειδή δεν είναι σταθερό το υλικό, σφίγγουν την οικοδομή με μακριά ξύλα˙ και δεν το κάνουν αυτό σε αραιά διαστήματα , αλλά πυκνά, για να κάνουν με αυτά τα ξύλα πιο ανθεκτικό το δέσιμο των πλιθιών.

Το δυνατό της αδιάλειπτης προσευχής

Αυτό κάνε και συ˙ σφίγγοντας όλες σου τις βιοτικές πράξεις με τις συνεχείς προσευχές , σαν με ξύλινα ζωνάρια, περίφραξε από παντού τη ζωή σου. Αν λοιπόν ενεργής έτσι, και αν ακόμη φυσήξουν αμέτρητοι άνεμοι και πειρασμοί και στενοχώριες και κάποιοι αηδείς λογισμοί, και αν συμβή ο,τιδήποτε κακό, δεν θα μπορέση να γκρεμίση το σπίτι εκείνο που είναι στηριγμένο με τόσες πυκνές προσευχές.

Και πώς είναι δυνατό, λέγεις, κοσμικός άνθρωπος, που είναι προσηλωμένος στο δικαστήριο, κάθε τρεις ώρες της ημέρας να προσεύχεται και να τρέχη στην εκκλησία; Είναι δυνατό και πολύ εύκολο˙ και αν δεν είναι εύκολο να πας στην εκκλησία, καθώς στέκεσαι εκεί μπροστά στις πόρτες και είσαι προσηλωμένος στο δικαστήριο, είναι δυνατόν να προσευχηθής˙ διότι δεν χρειάζεται τόσο φωνή, όσο σκέψι˙ ούτε έκτασι των χειρών, όσο τεντωμένη ψυχή˙ ούτε κάποια στάσι, αλλά πίστι˙ διότι και αυτή η Άννα δεν εισακούσθηκε επειδή έβγαλε δυνατή φωνή, αλλά επειδή φώναξε δυνατά μέσα στην καρδιά της. Διότι λέγει˙ “ Η φωνή της δεν ακουόταν”, αλλά την άκουγε ο Θεός. Το ίδιο έκαναν πολλές φορές και πολλοί άλλοι, και ενώ ο άρχοντας μέσα φώναζε, απειλούσε, έκαμνε άσεμνες χειρονομίες, μαινόταν, αυτοί στεκόμενοι μπροστά στις κλειστές πόρτες και λέγοντας λόγια προσευχής με το νου τους , όταν μπήκαν μέσα τον μετέβαλαν και τον καταπράυναν και τον έκανα ήμερο από άγριος που ήταν˙ και δεν εμποδίσθηκαν καθόλου ούτε από τον τόπο, ούτε από την ώρα, ούτε από τη σιωπή για την προσευχή αυτή.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους