Μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω για σας να προσευχηθώ στο Θεό για το πρόβλημα πού σας απασχολεί{Γερ Παισιος}

ό Γέροντας Παΐσιος, πού δήλωνε σ' όλους κατηγορηματικά: «Δεν είμαι άγιος. Μπροστ...ά στον άγιο Παΐσιο δεν είμαι παρά ένας ντενεκές». Έλεγε ακόμα: «Μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω για σας να προσευχηθώ στο Θεό για το πρόβλημα πού σας απασχολεί». Κι όμως έκανε πολλά για όλους. Βοηθούσε, συμβούλευε, αγίαζε, έλυνε προσωπικά, οικογενειακά καί επαγγελματικά προβλήματα Ήταν ένας άριστος παιδαγωγός μικρών καί μεγαλων

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 23 ΙΑΝ 2012

Η ευχή της απόλυσης της Θείας Λειτουργίας

«Ο ευλογών τους ευλογούντάς σε, Κύριε, και αγιάζων τους επί σοι πεποιθότας, σώσον τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου.
Το πλήρωμα της Εκκλησίας σου φύλαξαν.
Αγίασον τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του οίκου σου.
Συ αυτούς αντιδόξασον τη θεϊκή σου δυνάμει και μη εγκαταλίπης ημάς τους ελπίζοντας επί σε.
Ειρήνην τω κόσμω σου δώρισε, ταις Εκκλησίαις σου, τοις ιερεύσι, τοις άρχουσιν ημών, τω στρατώ και παντί τω λαώ σου, ότι πάσα δόσις αγαθή, και πάν δώρημα τελειον άνωθεν εστί καταβαίνον εκ σου, του Πατρός των φώτων.
Και σοι την δόξαν και ευχαριστίαν και προσκύνησιν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υίω και τω Άγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

Γιατί Ο Θεός γράφει τους νόμους Του πάνω στις καρδιές μας;

Κάποιος άνθρωπος ρώτησε έναν μοναχό...
- Γιατί Ο Θεός γράφει τους νόμους Του πάνω στις καρδιές μας; Γιατί δεν τους γράφει μέσα στις καρδιές μας, εκεί που πραγματικά Τον έχουμε ανάγκη;Και ο μοναχός του απάντησε...
- Ο Θεός δεν αναγκάζει τους ανθρώπους να Τον έχουν μέσα στην καρδιά τους.... Γράφει τα λόγια Του πάνω στην καρδιά τους, ώστε όταν αυτή ραγίσει, τότε Εκείνος να πέφτει μέσα!"

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΩΣΥΝΗΣ

Είναι υποχρέωση κάθε Χριστιανού να είναι καλός. Μήπως όμως γεννιέται κανείς καλός ή μήπως γίνεται με ένα χαπάκι; Συνήθως έχουμε τις καλές μας και κακές στιγμές. Ή με το Α πρόσωπο είμαι καλός και με το Β κακός.

Η υποχρέωση του Χριστιανού είναι, να είναι πάντοτε καλός και με όλους τους ανθρώπους. Σαν το άνθος που ευωδιάζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Το κόβεις και ευωδιάζει το χέρι σου.

Δεν είναι εύκολο. Δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Θέλουμε τους άλλους καλούς , ας γίνουμε εμείς πρώτα καλοί. Μήπως υπάρχει κάποια συνταγή; Ναι, Το πρώτο και κύριο συστατικό της είναι η θέληση. Αφού θέλω, αποφασίζω: Από σήμερα το πρωί θα είμαι καλός όλη μέρα. Κάθε μέρα ανανεώνω την απόφαση αυτή.

Ο Θεός είναι καλός και με θέλει καλό. Ο Θεός είναι τέλειος και με θέλει τέλειο. Δεν είμαστε, πρέπει να γίνουμε. Δεν είναι εύκολο. Άρα αξίζει. Η αξία της είναι η αξία μου. Ή αξίζω είναι η αξία μου. Ή αξίζω τόσο, όση είναι η καλοσύνη μου.

Είμαι ένα μικρό ρυάκι που ήρεμο ποτίζω τα άνθη στην όχθη μου. Θα είμαι πάντα ήρεμο; Θα καθρεφτίζονται για πολύ τα άνθη στα κρυστάλλινα νερά μου; Το πέταμα μιας πέτρας, η πατημασιά ενός ανθρώπου η ζώου, χαλάει την ηρεμία μου και θολώνει τα νερά μου.

Πρόκειται για κάποιο εμπόδιο ή κάποια δοκιμασία που έρχεται ξαφνικά ή και αναμενόμενα να χαλάσει την «καλή» μου διάθεση. Και τότε δεν μπορώ να κάνω το καλό και δεν μπορώ να είμαι καλός.

Κάποιος με ειρωνεύτηκε ή μου έδειξε περιφρόνηση, τότε αμέσως η ψυχική μου διάθεση χαλάει, αλλάζει και καλός λόγος δεν βγαίνει απ’ τα χείλη μου, τα χέρια μου δεν κάνουν το καλό, τα πόδια μου δεν με πάνε στον καλό δρόμο.

Νέα μέρα ξημερώνει. Ανανεώνω την απόφαση να είμαι καλός. Βλέπω ότι αυτά που με χαλάνε είναι αυτά που και εγώ εκφράζω έστω και σε μικρότερο βαθμό. Και λέξη κακή να μην πω, η σκέψη μονάχα είναι ικανή να επηρεάσει ψυχή και σώμα, έτσι που και ο άλλος να επηρεαστεί αρνητικά.

Φτιάχνω τον εαυτό μου. Κάνω μόνο καλές σκέψεις. «Ο άλλος δεν είναι κακός, δεν είναι , ίσως τόσο πολύ καλός». Γίνομαι το παράδειγμα και τον οδηγώ σε καλλίτερους δρόμους. Αν είμαι ευχάριστος σε όλους, όλοι θα με θέλουν. Τότε όλους τους συν-χωρώ, γιατί όλοι οι καλοί χωρούν.

Γίνομαι ευχάριστος με την συμπεριφορά μου. Με την εγκάρδια υποδοχή , με την περιποίηση. Όταν θέλω να είμαι ευχάριστος χωρίς να διακρίνομαι. Γίνομαι, τότε ,χρήσιμος και ωφέλιμος σε όλους.

Ο Χριστός είπε: « αγαπάτε τους εχθρούς σας». Και ο Ίδιος συν-χώρεσε τους σταυρωτάς Του. Όλοι οι Άγιοι συν-χωρούσαν τους πάντες. Γινόντουσαν κάτοικοι του Παραδείσου. Πάντες συν-χωρούνται , αλλά ο ένας ληστής μπήκε στον Παράδεισο.

Ο Χριστός μας θέλει χρηστούς και Χριστούς για να μας βάλει στον Παράδεισο. Αυτό θα το επιτύχουμε με την καλωσύνη του Χριστού.

Από το «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2012- ΦΥΛΛΟ 104

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Κρίνοντας τη συμπεριφορά των σημερινών ανθρώπων ό Γέροντας Παισιος έλεγε: «Οι άνθρωποι βασανίζονται σήμερα από τίς ευκολίες, οί όποιες ξεπερνούν τα όρια τους

 

 

                                                                   

Ανατομία της συμπεριφοράς των συγχρόνων ανθρώπων μας

Κρίνοντας τη συμπεριφορά των σημερινών ανθρώπων ό Γέροντας Παισιος έλεγε: «Οι άνθρωποι βασανίζονται σήμερα από τίς ευκολίες, οί όποιες ξεπερνούν τα όρια τους καί γίνονται δυσκολίες. πριν ξεχρεώσουν το ένα μηχάνημα, χρεώνονται το άλλο. όλα σήμερα ξεπέρασαν τα όρια τους. Από τα θερμοκήπια περάσαμε στις ορμόνες». Ιδού μία αρίστη ανατομία της ζωής των σημερινών ανθρώπων, οί όποιοι μέσα στις ευκολίες του πολιτισμού πού δημιούργησαν πνίγονται, δυσκολεύονται, χάνονται. Τα εύκολα έφεραν τα δύσκολα. Οί ανέσεις έφεραν τίς πιέσεις, πού προέρχονται από τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, ό όποιος, παρά την πρόοδο καί τα αγαθά της σύγχρονης κοινωνίας, μένει άδειος καί μάλιστα ανικανοποίητος. «Πολλοί άνθρωποι, έλεγε ό Γέροντας, ζουν χωρίς ιδανικά. Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή. Δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής. Το κακό ξεκινά από την έλλειψη πίστης στην άλλη ζωή. Οί σημερινοί άνθρωποι ομοιάζουν με γερές μηχανές πού έχουν παγωμένα λάδια Έχουν παγωμένη καρδιά. Δεν χρησιμοποιούν την καρδιά τους, γι' αυτό βασανίζονται. Ευτυχώς, όμως, υπάρχει καλό προζύμι. Ο! ορθόδοξοι έχομε το χάρισμα της ευλάβειας. Οι Ευρωπαίοι έχουν την ευγένεια Δυστυχώς, χάνομε την ευλάβεια καί δεν έχομε καί την ευγένεια. Έτσι, τα πράγματα γίνονται χειρότερα». Αλήθεια, πώς μπορεί κανείς να έχει ιδανικά όταν δεν δίδει μεταφυσικές διαστάσεις στη ζωή του; Ή οποία ευγένεια, όσο κι αν «υποχρεώνει», δεν μπορεί να συγκριθεί με την αρετή της ευλάβειας, για την οποία ό Γέροντας έλεγε: «Μία γυναίκα πού έχει ευλάβεια αξίζει περισσότερο από την εικόνα μίας αγίας, γιατί είναι ζωντανή». Οι άνθρωποι με παγωμένες καρδιές δεν μπορούν να είναι ευλαβείς. Υπάρχουν όμως καί οϊ εξαιρέσεις των ευλαβών ανθρώπων. Είναι το καλό προζύμι, πού μπορεί να ζυμώσει όλους τους άλλους, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του αποστόλου Παύλου: «Μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί» (Γαλ. ε' 9). Πράγματι, με μικρή ποσότητα από προζύμι μπορεί κανείς να ζυμώσει μεγάλη ποσότητα ψωμιού. Έτσι, καί λίγοι ευλαβείς άνθρωποι με το παράδειγμα της κατά Χριστόν ζωής τους μπορούν να επηρεάσουν καί πολλούς άλλους, οί οποίοι ζουν διαφορετικά. Έχομε πολλά παραδείγματα ευσεβών χριστιανών, συζύγων καί μητέρων, πού επηρέασαν θετικά όχι μόνο τους συζύγους καί τα παιδιά τους, αλλά καί το ευρύτερο οικογενειακό καί κοινωνικό τους περιβάλλον

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΡΑΣΑΝΑΚΗΣ Καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 22 ΙΑΝ 2012

 

Ό άνθρωπος της άσκησης είναι άνθρωπος του Θεού. Τέτοιος άνθρωπος ήταν καί ό Γέροντας Παΐσιος

Οί σύντομες συναντήσεις πού είχα με τον Γέροντα ΠΑΙΣΙΟ με βοήθησαν να ζήσω το ασκητικό του πνεύμα, να θαυμάσω την αγάπη του, την ανιδιοτέλειά του, την ακτημοσύνη του καί την ταπεινοφροσύνη του. Ζώντας έστω καί για λίγο κοντά του κατανόησα ότι ή άσκηση είναι ό δρόμος πού οδηγεί στον Θεό. Κατάλαβα το νόημα εκείνου πού διάβαζα παλαιότερα: «Το μέτρον της ασκήσεως δίδει καί το μέτρον της εμπειρίας του Θεού». Πείσθηκα ότι ή άσκηση δεν είναι έργο μόνο των μοναχών, αλλά καί κάθε γνήσιου χριστιανού. Οί μοναχοί ανοίγουν το δρόμο της άσκησης, είναι οι οδηγοί, κι ακολουθούν όλοι οί άλλοι. Αυτοί, με τους πνευματικούς τους αγώνες, μας διδάσκουν ότι ή ορθόδοξη χριστιανική άσκηση δεν είναι μία στείρα καθηκοντολογία, αλλά ένας διαρκής αγώνας νηστείας, αγρυπνίας, προσευχής, μετάνοιας, μυστηριακής ζωής και έμπρακτης αγάπης προς τον Θεό καί τον πλησίον. Ό άνθρωπος της άσκησης είναι άνθρωπος του Θεού. Τέτοιος άνθρωπος ήταν καί ό Γέροντας Παΐσιος. Ήταν ασκητικός, ταπεινός, νεκρός από τα πάθη, με ένα διακαή πόθο, τη σωτηρία. Παρά την επισφαλή υγεία του, δεν γνώριζε ανάπαυση, καλοφαγία, ευζωία, καλοπέραση. Ή αγάπη πού του έδειχνε ό κόσμος ήταν μία μορφή αναγνώρισης της ασκητικής ζωής του. Πίσω από τους αγώνες του έβλεπαν όσοι τον γνώριζαν την ευλογία του Θεού καί της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας
 
 
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΡΑΣΑΝΑΚΗΣ Καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης


ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  21 ΙΑΝ 2012

    

Η σωτηρία του αδελφού

Η σωτηρία του αδελφού είναι το βασικό μέλημα της αγάπης ενός αληθινού χριστιανού.  «Είδα και άλλον , οπού τόσον πολλά εποθούσε  την σωτηρίαν των αδελφών του, οπού επαρακαλούσε πολλαίς φοραίς τον Θεόν με θερμά δάκρυα, ή να σωθούν και εκείνοι ή να κολασθεί και αυτός μαζί με εκείνους , και παρακινούμενος απο την Θεομίμητον και θερμήν προαίρεσιν του, δεν ήθελε με κανένα τρόπον να σωθή αυτός μόνος χωρίς τους αδελφούς του· ότι  τόσον ενώθη με αυτούς πνευματικώς, δια μέσου της Αγίας αγάπης, εν Πνεύματι Αγίω, οπού δεν ήλεθε ουδέ εις την βασιλείαν των ουρανών να χωρισθή απο αυτούς».

Αγ.Συμεών ο Νεός Θεολόγος

πρέπει να λέει συνεχώς και αδιαλείπτως την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με». Πρέπει να λέμε την ευχή παντού. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

πρέπει να λέει συνεχώς και αδιαλείπτως την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με». Πρέπει να λέμε την ευχή παντού. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ













ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  21ΙΑΝ 2012

Η αξία της προσευχήςΚάθε άνθρωπος πρέπει να λέει συνεχώς και αδιαλείπτως την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με

Η αξία της προσευχής

Για την προσευχή, το δώρο αυτό του Ουρανού προς τον άνθρωπο, ό Γέροντας  Παισιος δεν σταματούσε να ομιλεί. Για την ευλαβή άσκηση της και την αξία της έδιδε συμβουλές και χρήσιμες οδηγίες. Έλεγε: «Ή προσευχή πρέπει να είναι λιτή. Κάθε άνθρωπος πρέπει να λέει συνεχώς και αδιαλείπτως την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με». Πρέπει να λέμε την ευχή παντού. Πρέπει να βρισκόμαστε σε διαρ...κή ακρόαση με τον Θεό. Με την προσευχή θα προλαμβάνουμε κάθε κακό. πριν την προσευχή, πρέπει να διαβάζουμε λίγες γραμμές από το Ευαγγέλιο ή από το Γεροντικό. Έτσι ή σκέψη μας θερμαίνεται και μετατίθεται στον πνευματικό χώρο. όσο ξεσκουριάζεις τα καλώδια, τόσο δέχεσαι τον θείο φωτισμό. Όταν τα καλώδια είναι σκουριασμένα, όσο κι αν πατάς την πρίζα, το ρεύμα δεν περνά».
Λόγια απλά, κατανοητά και ωφέλιμα. Λόγια σαφή πού διδάσκουν και απλοποιούν όσα για την προσευχή διδάσκει ή Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Ό Γέροντας ζούσε με την προσευχή. Είχε διαρκώς ανοικτή γραμμή προς τον Ουρανό. Ήταν ό άνθρωπος της θερμής προσευχής, στην οποία έβαζε όλο τον κόσμο και μάλιστα όσους του ζητούσαν τη βοήθεια του. Έλεγε: «Γράψετε μου σ' ένα χαρτί το πρόβλημα σας και θα προσευχηθώ για τη λύση του». Κι ήταν πολλοί αυτοί πού έδρεψαν τους καρπούς της προσευχής του μακαριστού Γέροντα. Ή προσευχή του τους θεράπευσε, τους ενίσχυσε, τους φώτισε, τους καθοδήγησε, τους επανέφερε στο δρόμο της πίστεως και της αγίας ζωής
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΡΑΣΑΝΑΚΗΣ Καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 21 ΙΑΝ 2012

κοινωνική μας συμπεριφοράΌ Γέροντας ζητούσε πλήρη εφαρμογή των εντολών του Κυρίου. Κι όλα αυτά μέσα σ' ένα πνεύμα αγάπης και διάκρισης.

 

 

κοινωνική μας συμπεριφορά ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Η κοινωνική εμπειρία του Γέροντα εντυπωσίαζε. Αν και ερημίτης μοναχός, γνώριζε πολύ καλά τα του κόσμου, της εργασίας και των επαγγελμάτων. Σε κάθε σχετική ερώτηση είχε και την ανάλογη απάντηση. Στην ερώτηση Τι πρέπει να κάνει ό υπάλληλος μιας υπηρεσίας, όταν οι υφιστάμενοι του δεν τον ακούνε, είπε: «Ό προϊστάμενος πρέπει να είναι σαν τον πατέρα. Πρέπε.ι να νουθετεί και να συμβουλεύει. Στους υφισταμένους του πρέπει να συμπεριφέρεται με διάκριση. Αν δεν δουλεύουν ή δεν συμπεριφέρονται σωστά οι υφιστάμενοι, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς. Κι αν κοροϊδεύουν τον προϊστάμενο τους, τόσο το καλύτερο γι' αυτόν, γιατί έτσι θα σβήσει μερικές αμαρτίες του. Πρέπει, όμως, να επιμένει στο να συμβουλεύει σωστά. Κάποτε το καλό θα γίνει». Εδώ φαίνεται καθαρά ή πλήρης εφαρμογή της αγάπης, την οποία μας δίδαξε ό Κύριος. Φαίνεται το ειρηνοποιό πνεύμα, ή συγκατάβαση και ή υποχωρητικότητα. Έμμεσα, πλην σαφώς, ό Γέροντας μας έλεγε: Μακριά ή οργή, ή κακία, ή εκδίκηση, ή τιμωρία. Αγάπη προς όλους και προς τους απειθείς, τους δύστροπους, τους ανυπάκουους. Κι όλα αυτά «όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαιους και αδίκους» (Ματθ. ε' 45). Ό Γέροντας ζητούσε πλήρη εφαρμογή των εντολών του Κυρίου. Κι όλα αυτά μέσα σ' ένα πνεύμα αγάπης και διάκρισης.


Το κήρυγμα της αγάπης του Γέροντα ήταν απλό και πειστικό. Έλεγε: «Ό καλός χριστιανός αγαπά πρώτα τον Θεό και έπειτα τους ανθρώπους. Ή υπερχείλιση της αγάπης πηγαίνει και στα ζώα και τη φύση. Ή αγάπη μας προς συγγενείς και ξένους πρέπει να είναι αδελφική». Πρώτα, λοιπόν, αγάπη και σεβασμό προς τον Θεό, κι έπειτα προς όλα τα δημιουργήματα του. Αυτή την αγάπη πρέπει να βιώνει ό πιστός χριστιανός.

Είμαι βέβαιος ότι το ίδιο συνεχίζει και από τον Ουρανό, οπού απολαμβάνει μακαριότητας. Ή αγάπη του προς τα πνευματικά του παιδιά συνεχίζεται και από εκεί ψηλά

.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΡΑΣΑΝΑΚΗΣ Καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης
ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  21 ΙΑΝ 2012 

Το τέλος της ζωής τουπαρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα»

                                                

 

 

 

 

 

 

Το τέλος της ζωής του ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ  ΠΑ ΣΙΟΥ              Μετά το 1993 άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες      για           τις                   οπιες               αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο Γυναικείο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου(10 Νοεμβρίου). Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο γέροντας χειρουργείται.

Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.

Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας που την ευλαβούνταν και την αγαπούσε πολύ και που αξιώθηκε να την δεί κιόλας) ο γέροντας κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Τελικά ο Γέροντας Παΐσιος «κοιμήθηκε» την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 και ώρα 11:00. Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών,ενω με τις πρεσβείες του εξακολουθούν να γίνονται εξαίσια θαύματα σε όσους τον επικαλούνται με πίστη.Ισως και περισσότερα απο όταν ήταν εν ζωή.Εχει βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους με την προσευχή του και ήδη απο όταν ήταν εν ζωή ακόμα, είναι στην συνείδηση του Ορθόδοξου λαού μεγάλος Άγιος

 

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  21 ΙΑΝ 2012

 

Ο όσιος και ο ζαπτιές.

Ο όσιος Παρθένιος ο Χίος (1815-1883) ,νεαρός ακόμη μοναχός, θέλησε ν' ασκητέψει στην περιοχή Πένθοδο, η οποία ανήκε στη Νέα Μονή της Χίου. Ο ηγούμενος Μελέτιος Φλουράς όχι μόνο δεν του το επέτρεψε, αλλά και τον κατήγγειλε στον δεσπότη της Χώρας Γρηγόριο Κωνσταντινίδη. Κι αυτός τότε έστειλε ένα ζαπτιέ, τούρκο χωροφύλακα , για να συλλάβει τον όσιο και να τον φέρει ενώπιον του.
Ο  ζαπτιές, άνθρωπος απλοϊκός και καλοπροαίρετος, πήγε αρματωμένος και συνάντησε τον νεαρό ασκητή.
-Εσύ είσαι ο καλόγερος; Εσύ κάνεις το νταβαντούρι; Που είναι το μοναστήρι σου;
Ο όσιος του έδειξε μια σπηλιά  και ένα μικρό εκκλησάκι από ξερολιθιά.
-Βάι, βάι! Τέτοια φτώχεια! Εσένα θένε να πάνε φυλακή; Φυλακή γκιουζέλ για σένα.
Ο ασκητής έμαθε τον σκοπό του ερχομού του και τον παρακάλεσε να ξεκινήσουν την επόμενη , το πρωί. Ήθελε ν' αποφύγει , σαν νέος μοναχός που ήταν τους νυκτερινούς πειρασμούς της πολιτείας. Ο τούρκος έδειξε κατανόηση και τον ρώτησε:
-Και που θα μείνω τη νύχτα;
-Εκεί στη σπηλιά.
-Όκι χωρά. Με πλακώνει η καρδιά μου.
-Θέλεις εδώ στο εκκλησάκι;
-Θέλω. Θα κοιμηθώ όμως έξω. Μέσα είναι αμαρτία. Μέσα θα κοιμηθείς εσύ. Δική σου είναι η εκκλησία.
Έφαγαν κάτι φτωχικά και ο ζαπτιές έβγαλε και πρόσφερε στον όσιο ρακί.
-Εγώ δεν πίνω , είπε εκείνος.
-Εγώ κάνει να πιώ εδώ που είναι η Παναγία;
-Κάνει , κάνει να πιεις.
Ήπιε λίγο κι αποκοιμήθηκε. Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα, ξύπνησε. Σαν ν'άκουσε ένα μουρμουρητό. Πλησιάζει στον εκκλησάκι, σκύβει στον πορτάκι του ,και μένει αποσβολωμένος. Στο τρεμάμενο φως του καντηλιού ο όσιος προσευχόταν . Δεν ακουμπούσε όμως στη γη κι ήταν λουσμένος μ' ένα φως ιλαρό!...Είχε σηκώσει τα χέρια και το φως ακτινοβολούσε γύρω του. Σε λίγο χαμήλωσε τα χέρια. Τω φως χάθηκε.Ο μοναχός προσευχόταν για την αναξιότητά του κι έκλαιγε, έκλαιγε...Κι ο τούρκος άκουγε το κλάμα, εκστατικός , ένα κλάμα βουβό και σιγανό, ανάμεσα στα λόγια της προσευχής.
Μόλις έφεξε, έφυγε ο ζαπτιές αναστατωμένος,μόνος του, για τη Χώρα. Δεν τόλησε να ενοχλήσει τον όσιο και να τον πάρει μαζί του.

Ο δεσπότης απόρησε:
-Που είναι ο καλόγερος; ρώτησε.
-Δεσπότη, εφέντη, ο καλόγερος είναι άνθρωπος του Θεού , είπε ο τούρκος, και διηγήθηκε όσα είχε δει.
Ο επίσκοπος κατάλαβε. Έμαθε εκείνο που ήθελε. Στέλνει τώρα άλλο χωροφύλακα , ο οποίος φέρνει τον όσιο αυθημερόν στη Χώρα.
-Εσύ είσαι ο Παρθένιος; τον ρώτησε.
-Εγώ, αποκρίθηκε εκείνος βάζοντας βαθιά μετάνοια.
-Σε κατηγορούν...
-Δίκιο έχουν . Δική τους είναι η περιοχή.
Τι κάνεις πάνω στο βουνό;
-Προσεύχομαι,
-Σε ποιόν άγιο;
-Στον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο.
Το όνομα του αγίου τράνταξε τον επίσκοπο.
-Εκείνος έβλεπε το άκτιστο φως, αλλά κι εσύ το βλέπεις, είπε και κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό του.
-Εγώ ο αμαρτωλός; διαμαρτυρήθηκε  ο όσιος, έτοιμος να κλάψει.
Ο δεσπότης τον κοίταζε προσεκτικά. Διέκρινε σ' αυτόν τον μοναχό μια θεϊκή δύναμη. Έβλεπε σ' εκείνο το αδύνατο πρόσωπο μια δυνατή λάμψη. Σηκώθηκε αυθόρμητα να τον ασπασθεί κι ένιωσε να τον συγκλονίζει η αγιότητα του.
-Καλά , παιδί μου, Πήγαινε στον καλό...Να πορεύεσαι όπως προσεύχεσαι, και να θυμάσαι κι εμένα στην προσευχή σου.
(Το Αγιομαρκάκι. τ.Α΄)