Νουθεσίες γέροντος Αμβρόσιου Λάζαρη

Να έχεις πίστη δυνατή.  Ο Κύριος είναι εδώ, δεν είναι στον Ουρανό. Η πίστη δίνει σταθερότητα στη ζωή του ανθρώπου. Ο Κύριος μας σώζει καθημερινά, μας βοηθά. Η  ολιγοπιστία είναι  αμαρτία.

Η γραφή είναι μία και αιώνια και αληθινή. Δεν μπορούμε να παίρνουμε καμάτι και να τη χρησιμοποιούμε όπως μας βολεύει. Έχουμε κάνεο τον δικό μας Θεό. Κόβουμε και ράβουμε ότι μας συμφέρει.

Δεν θα κριθούμε απο τις πράξεις μας, αλλά απο την προαίρεση και το έλεος του θεού.

Νομίζουμε ότι αυτή η ζωή δεν περνάει. Περνάει πάρα πολύ γρήγορα και σημασία έχει που θα βρεθείς μερα.

Αν είσαι μοιχός, πόρνος , ψεύτης, κλέφτης , πρόστυχος, δεν θα δεις Θεού πρόσωπο.

Την πορνεία την πληρώνουμε με αίμα ή με μεγάλο πόνο.

Προσοχή απο την πορνεία.Να μη θέλει ο ένας να πάρει τη γυναίκα του άλλου. Να διώχνετε τέτοιους λογισμούς. Όταν ζητάς τη γυναίκα του άλλου , φεύγει η αγάπη απο τη δικ΄λη σου και έρχεται το διαζύγιο.

Ο Θεός δεν μας κατηγορεί επειδή πέφτουμε, αλλά επεδή δεν σηκωκόμαστε. Η ανρώπινη φύσις , βλέπεις, είναι ευόλισθος.

την κοπριά θα την πετάς στα χωράφια, μην την κρατάς μέσα .Μην τη φυλάς για σένα. Να την πετάς στα χωράφια για λίπασμα.

Να μετανοείτε και να εξομολογείστε, γιατί η ζωή είνα σύντομη και χωρίς αυτά πας στην κόλαση.

Η μετάνοια είναι δώρο Θεού,.Πρέπει να τη ζητάμε, για να γίνουεμ σκεύη εκλογής.

Άσε τα παλιά. Να τα ξεχάσεις όλα! Από εδώ και περα!

Το πόσο θα ζήσουμε είναι σφραγίδα απο την ώρα που γεννόμαστε.

Α, τους ταλαίπωρους τους πολιτκούς! Αν δεν φύλαγε η Παναγία...Αλίμονο αν εξαρτιόμασταν απο αυτούς!

Η Βαβέλ και η Πεντηκοστή

Απόσπασμα απο ομιλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου για την Πεντηκοστή


Καί ὄχι μόνο γι᾿ αὐτό, ἀλλά γιά νά μᾶς θυμίσει καί κάποια παλιά ἱστορία. Ἐπειδή δηλαδή στά παλιά χρόνια παραλογίσθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί θέλησαν νά κτίσουν ἕνα πύργο πού νά φθάνει ὥς τόν οὐρανό, καί μέ τή σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεός τήν κακή ἀπόφασή τους (Ἀναφέρεται στόν πύργο τῆς Βαβέλ. Βλ. Γεν. 11, 1-9), γι᾿ αὐτό καί τώρα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν πετᾶ σ᾿ αὐτούς τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἑνώσει μ᾿ αὐτό τήν οἰκουμένη πού ἦταν χωρισμένη.

Καί ἔγινε κάτι ἀσυνήθιστο καί παράξενο. Γιατί ὅπως τότε στά παλιά χρόνια γλῶσσες χώρισαν τήν οἰκουμένη καί διέλυσαν τήν κακή συμφωνία, ἔτσι καί τώρα γλῶσσες ἕνωσαν τήν οἰκουμένη καί ὁδήγησαν σέ ὁμόνοια αὐτά πού ἦταν χωρισμένα. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή γλωσσῶν καί σάν πύρινες γλῶσσες γιά τό ἀγκάθι τῆς ἁμαρτίας πού μεγάλωσε πολύ μέσα μας

Το ενέχυρο του αγίου

Ο Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής , πατριάρχης Κωνσταντινούπολης , μεγάλος νηστευτής και ελεήμονας,  για να μπορέσει κάποτε να ανταπεξέλθει στις αυξημένες ανάγκες για ελεημοσύνη σε πτωχούς και άπορους, δανείστηκε  από τον τότε βασιλιά Μαυρίκιο χρήματα, δίνοντας προσωπική ομολογία με την οποία έβαζε ενέχυρο όλη την περιουσία του. 

Επειδή όταν  πέθανε δεν άφησε τίποτα άλλο για περιουσία, παρά ένα ξύλινο σκαμνί, ένα ευτελή μάλλινο  ένδυμα και  ένας άσχημο φελόνιο, ο Μαυρίκιος έσκισε την ομολογία,  μετέφερε στο παλάτι όλα αυτά ως πολύτιμα λείψανα και σε περιόδους μεγάλης  νηστείας κοιμόταν πάνω σε αυτό το ξύλινο σκαμνί.

Προσφέρεται θυσία˙ δεν πρέπει να παρίστανται τα πάθη

Πρέπει να έχουμε μπροστά μας στα μάτια μας την απόφασι του Θεού και τότε θα σβύσουν όλα τα κακά. Στις προσευχές μπορούμε να είμαστε προσεκτικοί με τον εξής τρόπο˙ αν σκεπτώμαστε με Ποιόν συνομιλούμε, αν αναλογιζώμαστε ότι προσφέρουμε θυσία και κρατάμε στα χέρια μας μαχαίρι και ξύλα και φωτιά˙ αν ανοίξουμε με την σκέψη μας τις πύλες του ουρανού, αν μεταφερθούμε εκεί, και, παίρνοντας την μάχαιρα του Πνεύματος την βυθίσουμε στο λαιμό του σφαγίου και προσφέρουμε σ’ Αυτόν ως θυσία νήψι και χύσουμε δάκρυα μπροστά Του.  Τέτοιο είναι το αίμα του σφαγίου αυτού˙ με τέτοια σφαγή βάφεται κόκκινο εκείνο το θυσιαστήριο. Μην αφήσης λοιπόν κανένα από τους ανθρώπινους λογισμούς να κατέχη τότε την ψυχή σου.

Σκέψου ακόμη ότι και ο Αβραάμ προσφέροντας θυσία, δεν άφησε να παρευρεθούν εκεί ούτε η γυναίκα του, ούτε ο δούλος του, ούτε κάποιος άλλος. Μην αφήσης λοιπόν και συ να παρευρεθή κάποιο από τα ανελεύθερα και δουλικά πάθη, αλλά ανέβα μόνος σου στο όρος όπου ανέβηκε εκείνος, όπου δεν είναι σωστό να ανεβούν μαζί σου μερικές από τις έννοιες αυτές, πρόσταξέ τες με εξουσία και πες˙ καθίστε εδώ, εγώ και το παιδί αφού προ0σκυνήσουμε  θα επιστρέψουμε˙ και αφήνοντας κάτω την όνο και τους δούλους και ο,τιδήποτε άλλο παράλογο και ανόητο, ανέβα επάνω παίρνοντας μαζί σου κάτι το λογικό, όπως εκείνος πήρε τον Ισαάκ. Και το θυσιαστήριο οικοδόμησέ το όπως εκείνος , σαν να μην έχης τίποτε το ανθρώπινο, αλλά μεταφερόμενος έξω από την φύσι˙ διότι και εκείνος αν δεν ήταν έξω από την φύσι, δεν θα μπορούσε να σφάξη το παιδί του. Και ας μην σε ενοχλή τίποτε, αλλά γίνε ψηλότερος και από τους ουρανούς˙ στέναξε πικρά , πρόσφερε σαν θυσία την εξομολόγησι, διότι λέγει ˙ «Λέγε πρώτος εσύ τις ανομίες σου για να δικαιωθής» ( Γεν. 22,5 ) ˙ πρόσφερε ως θυσία τη συντριβή της καρδιάς σου.

Αυτά τα σφάγια δεν καταλήγουν σε στάχτη, ούτε διαλύονται σε καπνό, ούτε χρειάζονται ξύλα και φωτιά , παρά μόνο συντετριμμένη διάνοια˙ αυτό είναι ξύλα αυτό είναι φωτιά που καίει, αλλά δεν κατακαίει. Διότι εκείνος που προσεύχεται με θερμότητα, καίεται αλλά δεν κατακαίεται, αλλά γίνεται λαμπρότερος , όπως ακριβώς γίνεται ο χρυσός που δοκιμάζεται στη φωτιά.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Η συμφιλίωση με τον αδελφό

Κάποτε ένας χωρικός εξέθεσε στον π.Ιωήλ(Γιαννακόπουλο)  «σοβαρούς λόγους , που τον εμπόδιζαν να συμφιλιωθεί με τον αδελφό του:

-Δεν μπορώ, πάτερ μου, να μιλήσω εγώ πρώτος. Ο αδελφός μου πρέπει να μου μιλήσει πρώτος! Αυτος έφταιξε κι όχι εγώ! Κι έπειτα αυτός είναι μικρότερος κι εγώ μεγαλύτερος.

-Δεν μου λες, ρώτησε ο πνευματικός, ποιος είναι μεγαλύτερος; Εμείς ή ο  Θεός;

-Μα θέλει και ρώτημα; Ο Θεός βέβαια.

-Και ποιος έφταιξε στον άλλο; Ο Θεός σ’εμάς ή εμείς στον Θεό;

-Εμείς φταίξαμε στον Θεό.

-Και ποιος έκανε την αρχή της συμφιλιώσεως; Εμείς πήγαμε στον Θεό ή ο Θεός ήρθε σ’εμάς;

-Ο Θεός ήρθε σ’εμάς.

-Λοιπόν…σας ευχαριστώ! Έχετε δίκιο. Εγώ θα πάω στον αδελφό!

Σε κάποιον που δυσκολευόταν να συγχωρήση, ο π. Ιωήλ συμβούλεψε:

-Να μάθεις καλά το «Πάτερ ημών».

-Το «Πάτερ ημών» το ξέρω απ’έξω , από τότε που  ήμουν μικρό παιδί.

-Απ’έξω το ξέρεις, αλλά δεν το ξέρεις από μέσα.

-Τι εννοείτε;

-Δεν ξέρεις το νόημά του! Μηχανικά το απαγγέλλεις. Αν το ήξερες από μέσα , θα συγχωρούσες πρόθυμα τον πλησίον σου, γιατί δεν θα υπάρχει περίπτωση να συγχωρηθείς και συ  από τον Θεό για τις αμαρτίες σου. Το «άφες ημίν τα οφειλήματα  ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» αυτό σημαίνει. Λοιπόν , να μάθει ς το «Πάτερ ημών» από μέσα.

Ο πρώην «Μηχανόβιος» και νυν Μοναχός πατήρ Σωφρόνιος

….. ζούσε την τρέλα της νεότητός του με μοτοσυκλέτα πολλών κυβικών και από ταχύτητα μέγιστη 150 χιλιόμετρα ανά ώρα πού ήταν ρυθμισμένη, μετά από μεταποίηση της μηχανής, έφτασε να τρέχει με 230 χιλιόμετρα ανά ώρα.
Επιδιδόταν δε και σε αυτοσχέδιους συναγωνισμούς με άλλους παρομοίους του με μεγάλα χρηματικά στοιχήματα 400 και 500 χιλιάδες δραχμές.
Όμως ένα απόγευμα στους είδικούς δρόμους πού επέλεγαν να τρέξουν (τους υποτίθεται χωρίς μεγάλη κυκλοφορία αυτοκινήτων), κατά την ώρα ενός αυτοσχέδιου συναγωνισμού παρά την προσπάθειά του να αποφύγει ένα αυτοκίνητο, έγινε σφοδρή σύγκρουση και πετάχτηκε 10 μέτρα μακριά μέσα σε ένα χαντάκι έξω από το δρόμο.
Η μοτοσυκλέτα βεβαίως διαλύθηκε και ο ίδιος υπέστη θανάσιμα τραύματα. Τον περισυνέλεξαν και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Μετά από την επιβεβαίωση των ιατρών, τον οδήγησαν κατευθείαν στο νεκροτομείο, όπου ένας νοσοκόμος – νεκροτόμος ανέλαβε να τον πλύνει και να τακτοποιήσει τα εγχυμένα σπλάχνα του προκειμένου να τον παραλάβει το γραφείο τελετών πού είχαν στείλει οι συγγενείς του.
Είχαν περάσει περίπου 8 ώρες από το συμβάν. Εκείνη την στιγμή ανοίγει τα μάτια του, σηκώνεται και κάθεται στο μαρμάρινο τραπέζι του νεκροτομείου. Ο νοσοκόμος έντρομος βάζει τις φωνές και αρχίζει να τρέχει προς την έξοδο πανικόβλητος.
Αμέσως καταφθάνουν οι ιατροί, τον παραλαμβάνουν και τον οδηγούν στο χειρουργείο όπου μετά από τις απαιτούμενες προσπάθειες «συναρμολόγησης» άρχισε να παρουσιάζει σημεία βελτίωσης.
Παρέμεινε αρκετό χρονικό διάστημα εως ότου θεραπεύτηκε πλήρως και εξήλθε από το νοσοκομείο υγιής. Στη συνέχεια δι΄ αγνωστους δι΄ ημάς λόγους, γνωστούς όμως εις τον ίδιον, εξεδήλωσε την επιθυμία να γίνει μοναχός!
Ο ίδιος διηγείται:… όταν μετά την σύγκρουση τραυματίστηκα θανάσιμα (κατά την δήλωση των ιατρών) ένοιωσα ότι βγήκα από το σώμα μου και αιωρούμενος πέρασα κατά περίεργο τρόπο ανάμεσα από μία κολόνα της ΔΕΗ χωρίς να συγκρουστώ μαζί της.
Στη συνέχεια βρέθηκα σε ένα περιβάλλον με μισοσκόταδο και τελείως κενό.
Ένοιωθα πανάλαφρος σαν πούπουλο να αιωρούμαι σ΄ αυτό το κενό και πολύ περίεργος για το πού βρισκόμουν και τι μου ειχε συμβεί.
Ενώ περιπλανιόμουνα για αρκετό χρόνο, άρχισα να διακρίνω μία φωτεινή γυναικεία μορφή να με πλησιάζει μέσα σ΄ ένα ολόφωτο λευκό νέφος. Όταν πλησίασε αρκετά διέκρινα ότι είχε μία υπερκόσμια γλυκιά έκφραση.
Αμέσως την συνέκρινα με τις αγιογραφίες πού είχα δει στους ιερούς ναούς όταν με πήγαινε μικρό παιδί η μητέρα μου και συμπέρανα ότι ήταν η μορφή της Ύπεραγίας Θεοτόκου.
… ήρθα για τα δάκρυα της μάνας σου…. εσύ θα ζήσεις, θα ζήσεις και θα Μας υπηρέτησης….
μού είπε με γλυκό και ειρηνικό ύφος και σιγά σιγά άρχισε να χάνεται.
Μετά από αυτό όλα σαν να έσβησαν, ένοιωσα να διαλύομαι και  μία δύναμη να με απορροφά με ορμή και να με κατευθύνει κάπου.
Αμέσως ένοιωσα σαν να ξύπνησα από λήθαργο. Βρέθηκα γυμνός με ένα πολυτραυματισμένο σώμα στο μαρμάρινο τραπέζι του νεκροτομείου, ενώ ταυτόχρονα άκουγα κάτι (σαν ουρλιαχτά) από έναν άνθρωπο καθώς απομακρυνόταν τρέχοντας προς την πόρτα…
Ο νέος αυτός μετά την πλήρη θεραπεία του, ηρθε στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, όπου συνάντησε τον ηγούμενο πατέρα Χριστόδουλο και αφού του διηγήθηκε το περιστατικό του ατυχήματός του εξεδήλωσε την επιθυμία να γίνει μοναχός.
Πράγματι εκεί ο γέροντας μετά την απαραίτητη δοκιμασία τον έκειρε μοναχό και του έδωσε το πατερικό όνομα «Σωφρόνιος».
Σήμερα είναι ένας ευλαβής μοναχός, ο οποίος δεν έπαυσε ποτέ να διηγείται την παράξενη συνάμα και ψυχωφελή αυτή ιστορία της ζωής του.
Στη συνέχεια αναχώρησε για ένα ησυχαστήριο στην Καστοριά όπου ήταν και η ιδιαίτερη πατρίδα του.
Πηγή: Αληθινές προφορικές διηγήσεις μετανοίας πού γράφονται για την ψυχική ωφέλεια των Ορθοδόξων Χριστιανών, Επιμέλεια Έκδοσης «Φίλοι Αγίου Όρους Λαμίας».

 http://vatopaidi.wordpress.com/

Ο Άγιος Εφραίμ

Συνοπτική βιογραφία Αγίου Εφραίμ

Ο Άγιος Εφραίμ εγεννήθη εις τα Τρίκαλα Θεσσαλίας, το έτος 1384.
Ωε γνωστόν τα Τρίκαλα το έτος 1393 περιήλθαν υπό Τουρκικήν κατοχήν, υπό του Βαγιαζίτ του Α΄ του Κεραυνού, ο οποίος κατέκτησε την χώραν της Θεσσαλίας. Έκτοτε ήρχισεν η εγκατάστασις Μουσουλμάνων εις τας Θεσσαλικάς Πεδιάδας.
Τ0 1935 εις την Θεσσαλονίκην ήρχισεν να εφαρμόζεται το «παιδομάζωμα» , το οποίον επί Μουράτ Β΄ ωργανώθη συστηματικώτερον εις όλας τας τουρκοκρατουμένας περιοχάς. Συνήθως εστρατολογούντο παιδιά 14-18 ετών ή 15-20, αλλά και μικροτέρας ηλικίας.
Ο Άγιος Εφραίμ σε ηλικία 14 ετών, το 1398, με το κοσμικόν όνομα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΟΡΦΗΣ εγκατέλειψε μητέρα, χήραν, και επτά (7) αδελφούς , τη προτροπή της ευσεβούς αυτού μητρός, προφανώς δια να αποφύγη την βιαίαν στρατολογίαν δια την επάνδρωσιν των γενιτσαρικών σωμάτων, και προσήλθε δια να μονάση εις την Σταυροπηγιακήν Μονήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, επί του όρους των Αμώμων της Αττικής.
Ενταύθα, μετά φλογερού ζήλου επεδόθη εις την μοναχικήν πολιτείαν , ως άγγελος βιώσας μετά των αδελφών της Μονής.
Κατά το έτος 1391 οι Τούρκοι υπό τον στρατηγόν Εβρειός εισέβαλον εις την Πελοπόννησον και η πόλις των Αθηνών άρχισε να απειλείται υπ’ αυτού. Το δε έτος 1416 οι Τούρκοι ελεηλάτησαν την Αττικήν και ηνάγκασαν τον Δούκα των Αθηνών Αντώνιο Ατζαγιόλι να ομολογήση εαυτόν υπόφορον του Σουλτάνου.
Κατά το έτος 1424 οι Τούρκοι εισέβαλον βιαίως εις την Ιεράν Μονήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, επί του Όρους των Αμώμων και εσφαγίασαν αγρίως τους Πατέρας της Μονής.
Ο Άγιος απουσίαζεν εις την σπηλιάν του επί του Όρους και επιστρέψας , ιδών τα σώματα των Πατέρων εσφαγμένα ένθεν κακείθεν, εθρήνησεν γοερώς. Τον επόμενον χρόνον, την 14ην Σεπτεμβρίου 1425, επανήλθον οι βάρβαροι Οθωμανοί και ευρόντες τον Άγιον, τον συνέλαβαν και τον εβασάνιζον επί 8 ½ μήνας, μετά μεγάλης μανίας και βαρβαρότητος, με τα ίδια μέσα βασανιστηρίων με τα οποία εβασάνισαν τους Αγίους Μεγαλομάρτυρας , Άγιον Γεώργιον, Άγιον Δημήτριον, Αγίαν Αικατερίνην, Αγίαν Βαρβάραν και τόσους άλλους.
Τέλος ,τον εκρέμασαν ανάποδα εις παλαιόν δένδρον μουριάς επί του περιβόλου της Μονής , αφού διεπέρασαν εις τον ομφαλόν του χονδρόν παλαιόν ξύλον αναμμένον και αφού τον εκάρφωσαν επί του δένδρου με μεγάλα σουβλερά γύφτικα καρφιά. Ο Άγιος Εφραίμ ετελείωσε μαρτυρικώς την ζωήν του από τους Τούρκους στις 5 Μαΐου του σωτηρίου έτους 1426 και ώραν 9ην πρωινήν.

ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ

Καθισμένη πάνω στα ερείπια του παλιού Μοναστηριού , όπου η θεία Πρόνοια ωδήγησε τα βήματά μου, έφερνα τον στοχασμό μου σε χρόνια περασμένα, σε παλιού καιρούς, όταν σκορπισμένα ήταν παντού τα κόκκαλα των Αγίων, που με το αίμα τους ποτίστηκε το δένδρο της Ορθοδοξίας. Και , καθώς καταγινόμουν στο καθάρισμα απ’ τα χαλάσματα της Ιεράς Μονής , αναλογιζόμουν ότι βρίσκομαι σε ιερό τόπο, και έλεγα : «Θεέ μου, αξίωσέ με την ανάξια δούλη σου να ίδω έναν από τους πατέρας που έζησαν εδώ». Και ενώ πέρασε αρκετός καιρός κατά τον οποίο συνεχώς παρακαλούσα, ένιωθα μία φωνή μέσα μου να μου λέγη: «Σκάψε εκεί και θα βρης αυτό που επιθυμείς». Και θαυμαστώς μου υπέδειξε με τρόπο μυστηριακό ένα κομμάτι γης στο προαύλιο του Μοναστηριού. Ο καιρός περνούσε και η φωνή πιο δυνατή, πιο φλογερή με προτρέπει: «Σκάψε και θα βρης αυτό που επιθυμείς» κι έδειξα τον τόπο στον εργάτη που είχα φωνάξει εκείνες τις μέρες για μια μικρή επισκευή στο παλιό Ηγουμενείο.
Εκείνος ο άνθρωπος δεν ήταν πρόθυμος μα σκάψη εκεί που με ωθούσε η εσωτερική φωνή. Ήθελε να σκάψη κάπου πιο πέρα, όπου δήποτε αλλού. Στην επιμονή του τον άφησα να πάει όπου ήθελε , και εγώ έμεινα εκεί και προσευχόμουν να μην μπορή να σκάψη , να βρίσκη βράχους, για να αναγκαστή να έλθη στον τόπο που με ωθούσε εκείνη η φωνή.
Και πράγματι, ενώ προσπάθησε σε τρία-τέσσερα μέρη, συνεχώς έβρισκε βράχους και γι’ αυτό επέστρεψε εις τον τόπο που αρχικώς του υπέδειξα.
Ο τόπος εκείνος από το τζάκι, τις τρεις θυρίδες, το μισογκρεμισμένο τοίχο, όλα αυτά μαρτυρούσαν πως κάποτε υπήρχε κελλί κάποιου Μοναχού και που έμειναν τα ερείπια αυτά για να μας πουν το δράμα που κάποτε συνέβη εκεί. Καθαρίσαμε τον τόπο από τις πέτρες και άρχισε ο αργάτης εκείνος να σκάβει κάπως νευρικά, κάπως θυμωμένα και ,επειδή φοβόμουν να μην μου κάνη ζημιά, του είπα: « Μην βιάζεσαι, μην κουράζεσαι, κάνε πιο σιγά», αλλ’ επειδή δεν με άκουγε και έσκαβε με τον ίδιο ρυθμό του είπα: «Μήπως είναι και κανείς θαμμένος και κάνεις ζημιά! Σε παρακαλώ, πρόσεχε». Και τότε κατάλαβε και μου είπε: «Νομίζεις ότι θα είναι αλήθεια αυτό που έχεις στο νου σου;». Και αλήθεια , ήμουν τόσο βεβαία , σαν να τον έβλεπα. Και προχωρώντας τώρα εις την αγία και ιεράν εκταφή, και φθάνοντας περίπου ένα και εβδομήντα βάθος, πρώτα έφερε εις το φως ο κασμάς το κεφάλι του ανθρώπου του Θεού. Την ίδια δε στιγμή σκορπίστηκε άρρητη ευωδία σε όλη τη γύρω ατμόσφαιρα.
Ο εργάτης χλώμιασε, δέθηκε ο γλώσσα του, κόπηκε η μιλιά του.
«Άφησέ με μόνη, σε παρακαλώ», είπα στον εργάτη και απομακρύνθηκε.
Γονάτισα με ευλάβεια και ασπάστηκα το σκήνωμα του Αγίου και αισθάνθηκα βαθειά την έκτασι του μαρτυρίου του.
Η ψυχή μου γέμισε από αγαλλίαση , απόκτησα μεγάλο θησαυρό, και παίρνοντας το χώμα με προσοχή, έβλεπα την αρμονία του σκηνώματός του, που, αν και τόσους αιώνες μέσα στη γη, δεν είχε αλλοιωθεί.
Χαρακτηριστικόν, ότι επρόκειτο για κληρικόν, είναι ότι παίρνοντας το χώμα εις την θέσιν όπου ήσαν τα άγιά του χέρια, είδα το στρίφωμα του μανικιού του ράσου, που δεν υπήρχε ούτε η ελάχιστη σκόνη, ολοκάθαρο, χοντροϋφασμένο από αργαλειό του παλαιού καιρού∙ το πάχος της κλωστής ήταν πάνω από χιλιοστό και προχωρώντας κάτω από εις τα πόδια και πάλιν, να! το στρίφωμα του ράσου του, όπως και εις τα χέρια ολοκάθαρο, και τα πέλματά του είχαν αποτυπωθεί στο χώμα. Δεν ήξευρα τι πρώτα να κάνω, να χαρώ ή να τον κλάψω, πώς βρέθηκε εκεί θαμμένος του Θεού άνθρωπος; Τι να είχε συμβεί; Τι να είδαν τα μάτια του; Έλεγα , κάποιο δράμα θα συνέβη. Και προσπαθώντας να καθαρίσω τα οστά από τη λάσπη των δακτύλων του θρυμματίζονταν, διότι η βροχή είχε ποτίσει μέχρι κάτω το βάθος του τάφου του, γι’ αυτό και τα τοποθέτησα, όπως ήταν, στη θυρίδα, που ήταν από τον τάφο του.
Μα τι να σας πω για κείνη την βροχή; Λες και ο Ουρανός έρριχνε ασημένια φυλλαράκια με τα οποία έρραινε τον Άγιο και τον τάφον του.
Ήταν βράδυ, διάβαζα τον Εσπερινό, ήμουν μόνη ακόμα σ’ αυτόν τον άγιον τόπον, που μ’ έφερε ο Κύριος να τον υπηρετήσω, και, ξαφνικά, ακούω βήματα, που ξεκινούσαν από το βάθος του τάφου, προχώρησαν εις την αυλή και έφτασαν εις την πόρτα της Εκκλησίας. Τα βήματά του ηκούοντο δυνατά και σταθερά τόσον, ώστε ένιωσα μέσα μου ότι ήτο η μόνη φορά που φοβήθηκα, αισθάνθηκα το αίμα μου να μουδιάζη εις το κεφάλι μου και από το φόβο μου , ούτε που γύριζα πίσω να ιδώ, οπότε ακούω την φωνή του μου να μου λέγη:
«Έως πότε θα με έχης εκεί πέρα; Κι αυτός που μου έβαλε το κεφάλι μου έτσι…!
Τότε γύρισα και τον είδα∙ ήτο ψηλός εις το ανάστημα, με μικρά μάτια, στρογγυλά, με ελαφριές ρυτίδες στην άκρη∙ τα γένειά του έφθαναν και εκάλυπταν τον λαιμό, και κάπως εδώ και εκεί με χάρι εδιχάζοντο πλαγίως και έμπροσθεν και ολίγον σγουρά, χρώματος μαύρου, με όλη την μοναχική αμφίεσι∙ στο αριστερό του χέρι υπήρχε φως υπέρλαμπρον και το δεξί του χέρι ευλογούσε.
Η ψυχή μου γέμισε από αγαλλίαση και χαρά ανεκλάλητο. Πήρα θάρρος και δύναμι, ο φόβος εξαφανίστηκε, τον ένιωσα δικό μου και του είπα:
«Συγχώρησέ με , και αύριο, μόλις ξημερώσει ο Θεός την ημέρα, θα σε περιποιηθώ»∙ και αμέσως έγινε άφαντος, και συνέχισα τον Εσπερινό μου εν ειρήνη.
Το πρωί μετά την ακολουθία του Όρθρου επήρα τα άγια οστά και τα καθάρισα από τα χώματα, τα έπλυνα καθαρά και τα απόθεσα στο Ιερό σε μία παλιά θυρίδα , αφού άναψα και ένα καντηλάκι.
Το βράδυ της ιδίας ημέρας βλέπω στον ύπνο μου τον Όσιον άνθρωπον του Θεού μέσα εις την Εκκλησίαν όρθιον, αριστερά όμως και κοντά στον Άγιο, είδα όρθια και στο ανάστημα του Αγίου , μία περίλαμπρη ωραιότατη εικόνα του Αγίου, μία περίλαμπρη ωραιότατη εικόνα του Αγίου, που την κρατούσε με το ένα του χέρι αγκαλιασμένη.
Ήταν από παλαιό ασήμι σφυρηλατημένη και με το χέρι εργασμένη, δίπλα του βρισκόταν ένα μανουάλι και εγώ του έβαλα μία λαμπάδα αναμμένη από καθαρό κερί, και τότε άκουσα την φωνή του να μου λέγη:
«Σ’ ευχαριστώ πολύ. Ονομάζομαι Εφραίμ».
Πέρασε αρκετός καιρός και είχα μέσα μου μία απορία για τούτο το περιστατικό.
Μια μέρα, και μετά το τέλος του Εσπερινού, καθώς άπλωσα το χέρι μου για να κλείσω την πόρτα της Εκκλησίας, ακούω τρία χτυπήματα, σαν από κεχριμπαρένιο κομπολόι. Κατάλαβα ότι ήταν ο Άγιος.
Εμπήκα στο ιερό, διότι είχα εκεί τοποθετημένα τα Άγιά του λείψανα, άναψα ένα κεράκι και προσκύνησα. Αλλά τι να πω και τι να λαλήσω δια την ουράνιον εκείνην ευωδίαν που ανέπεμπαν τα άγιά του Λείψανα! Χείμαρρος πραγματικός επλημμύρισε όλο μου το είναι, αισθάνθηκα εντός μου τον Παράδεισον , μα και την ταπεινότητά μου σ’ αυτό το μεγαλείο.

Καθηγουμένη,
Μοναχή Μακαρία


Από το : «Ο ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ & ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ»
ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟΝ ΣΕΜΝΩΜΑ
ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΤΩΝ ΑΜΩΜΩΝ
Ο ΒΙΟΣ, Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΚΑΙ
ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ
ΥΠΟ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗΣ, ΜΟΝΑΧΗΣ
ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΔΕΣΥΠΡΗ
ΑΘΗΝΑΙ 2011

Ευλογητός εί, Χριστέ ο Θεός

Ἦχος πλ. δ'
Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ δι' αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Ψυχαναλυτὴς τό... Ἴντερνετ

«Ὁ ὑπολογιστὴς εἶναι ἡ εὔκολη λύση γιὰ ἐπικοινωνία, ὄχι ὅμως καὶ ἡ καλύτερη»

Τὸν ρόλο τοῦ... ψυχαναλυτῆ παίζει πλέον τὸ Ἴντερνετ - γιὰ παιδιὰ νεαρῆς ἡλικίας ποὺ βιώνουν ψυχολογικὰ ἢ οἰκογενειακὰ προβλήματα. Ἀποτελεῖ - σύμφωνα μὲ τοὺς εἰδικοὺς - τὴν εὔκολη λύση γιὰ τοὺς ἔφηβους ποὺ θέλουν νὰ προβάλουν τὰ προβλήματά τους.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν «κραυγὴ ἀπελπισίας καὶ βοήθειας» τοῦ 13χρονου, ποὺ στὸ ἠλεκτρονικὸ ἡμερολόγιό του (blog) ἀνακοίνωσε πὼς σχεδιάζει νὰ βάλει τέλος στὴν ζωή του, οἱ ψυχολόγοι ἐπισημαίνουν πὼς ἡ ἐφηβεία εἶναι μία ἰδιαίτερα δύσκολη περίοδος, γι' αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς πρέπει νὰ σκύβουν στὰ προβλήματα τῶν παιδιῶν τους. Τὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο «στέκονται» οἱ ψυχολόγοι εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς ὁ συγκεκριμένος μαθητὴς Γυμνασίου ἐπέλεξε νὰ μοιραστεῖ τὰ προβλήματά του μὲ ἀγνώστους στὸ Ἴντερνετ, ἀντὶ νὰ τὰ συζητήσει μὲ γονεῖς καὶ φίλους. «Εἶναι σημεῖο τῶν καιρῶν μας. Τὸ Ἴντερνετ ἔχει γίνει τὸ ὑποκατάστατο τῆς παρέας καὶ τῆς κουβέντας. Τελικὰ ὅμως καταλήγουν νὰ αἰσθάνονται ἀκόμα πιὸ μόνοι, γιατί στὰ chat rooms δὲν ὑπάρχει ὀπτικὴ ἐπικοινωνία, ἄγγιγμα, ἀμεσότητα», τονίζει στὰ «NEA» ἡ ψυχολόγος κ. Μαριέττα Πεπελάση.

Ἡ ἀνωνυμία εἶναι τὸ «ἀτοὺ» γιὰ τοὺς χρῆστες τοῦ Ἴντερνετ, καθὼς κανεὶς δὲν τοὺς γνωρίζει. Αὐτὴ ἡ ἀπρόσωπη σχέση δημιουργεῖ ἕνα αἴσθημα ἐλευθερίας, ἀκριβῶς ἐπειδὴ μποροῦν νὰ θίξουν ὅποιο θέμα τοὺς ἀπασχολεῖ χωρὶς ὡστόσο νὰ στιγματιστοῦν στὸν κοινωνικὸ καὶ τὸν οἰκογενειακὸ περίγυρο: «Ἡ ἐφηβεία εἶναι μία περίοδος ἐσωτερικῆς ἀναζήτησης: τὰ παιδιὰ προσπαθοῦν νὰ μάθουν τὸν ἑαυτό τους, ἀναζητοῦν τὴν σεξουαλική τους ταυτότητα, προβληματίζονται γιὰ τὸ μέλλον. Πρόκειται γιὰ θέματα ἰδιαίτερα λεπτά. Ἂν λοιπὸν δὲν νιώθουν κοντὰ στοὺς γονεῖς καὶ στοὺς φίλους τους, τότε ὁ ὑπολογιστὴς εἶναι ἡ εὔκολη λύση, σὲ καμία περίπτωση δὲν ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη»,ὑπογραμμίζει ἡ κ. Πεπελάση.

Στὴ συγκεκριμένη περίπτωση, ὁ 13χρονος μαθητὴς δὲν ἔκρυβε πὼς ἔνιωθε παραμελημένος ἀπὸ τοὺς γονεῖς του. «Οἱ γονεῖς μου δὲν μοῦ φέρονται καλά», ἔγραφε χαρακτηριστικά. Ἐπιπλέον, σύμφωνα μὲ τὸ ἠλεκτρονικὸ ἡμερολόγιό του, ἔνιωθε πὼς οἱ φίλοι του δὲν τὸν ἱκανοποιοῦσαν ἐνῶ παράλληλα εἶχε ἀπογοητευτεῖ ἀπὸ τὶς σχέσεις του μὲ τὰ κορίτσια. Τὸ ἡμερολόγιο ποὺ διατηροῦσε στὸ Ἴντερνετ, ὅπως ἐπισημαίνουν οἱ εἰδικοί, ἦταν «κραυγὴ βοήθειας»... Τὸ εἶχε ἀποφασίσει. Μάλιστα, τὸ γεγονὸς πὼς θὰ αὐτοκτονοῦσε βάσει λεπτομεροῦς σχεδίου - εἶχε ὁρίσει ὄχι μόνο τὴν ἡμέρα ἀλλὰ ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα - χτυπάει ἀκόμη ἕνα «καμπανάκι» στοὺς ψυχολόγους: «Τὸ πρῶτο βῆμα εἶναι οἱ αὐτοκτονικὲς σκέψεις. Ἀπὸ τὴ θεωρία στὴν πράξη ὑπάρχει μεγάλη ἀπόσταση, ὡστόσο ὁ συγκεκριμένος ἔφηβος εἶχε ἤδη περάσει στὸ ἐνδιάμεσο στάδιο, νὰ ὁρίσει δηλαδὴ τὴν ἡμερομηνία καὶ τὸν τρόπο ποὺ θὰ δώσει τέλος στὴ ζωή του», λέει στὰ «NEA» ὁ ψυχολόγος - ψυχοθεραπευτὴς κ. Βασίλης Θεοδώρου. Πάντως τὸ πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ ὅλα, ὅπως τονίζει ὁ κ. Θεοδώρου, εἶναι πὼς ὁ 13χρονος μαθητὴς προσπαθοῦσε νὰ τραβήξει τὴν προσοχὴ τῶν ὑπόλοιπων χρηστῶν του Ἴντερνετ: «Πρόκειται γιὰ κάτι σύνηθες. Τὸ Ἴντερνετ κρύβει μεγάλες ἰδιαιτερότητες. Οἱ χρῆστες ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ δημιουργήσουν μιὰ εἰκονικὴ ταυτότητα πολὺ πιὸ ἐνδιαφέρουσα ἀπὸ τὴν πραγματική τους, ὥστε νὰ ἔχουν τὴν προσοχὴ ποὺ ἐπιθυμοῦν. Αὐτὸ καὶ μόνο σκιαγραφεῖ τὴ μοναξιὰ αὐτῶν τῶν παιδιῶν».

 http://www.agiazoni.gr/article.php?id=12043774076537068525

Βασιλεύ Ουράνιε

Προσευχή προς το Άγιο Πνεύμα,
που είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας.

Βασιλεύ Ουράνιε (προσευχές)

Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε,
το Πνεύμα της αληθείας,
ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών,
ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός,
ελθέ και σκήνωσον εν ημίν
και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος
και σώσον, Αγαθέ τας ψυχάς ημών.
Αμήν.

Μετάφραση - Ερμηνεία (προσευχές)

Βασιλεύ Ουράνιε = Ουράνιε Βασιλεύ
Παράκλητε = Εσύ που είσαι οδηγός, ενισχυτής και παρηγορητής μας
Το Πνεύμα της αληθείας = Εσύ που είσαι το Πνεύμα από όπου πηγάζει η Αλήθεια
Ο πανταχού παρών = Εσύ που βρίσκεσαι παντού
Και τα πάντα πληρών = και εσύ που γεμίζεις τα πάντα με την παρουσία σου
ο θησαυρός των αγαθών = Εσύ που είσαι το θησαυροφυλάκιο των καλών
και ζωής χορηγός = Εσύ που είσαι ο χορηγητής (ο δοτήρας) της ζωής
ελθέ και σκήνωσον εν ημίν = Έλα και σκήνωσε - κατοίκησε- μέσα μας
και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος = Και καθάρισε μας από κάθε αμαρτία
και σώσον, Αγαθέ = και σώσε, Εσύ που είσαι απόλυτα Αγαθός
τας ψυχάς ημών = τις ψυχές μας
Αμήν =  Αληθινά

αντιγραφή:  http://www.paidika.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=692&Itemid=83

Ο κόσμος υποφέρει, χάνεται και δυστυχώς είναι αναγκασμένοι όλοι οι άνθρωποι να ζουν μέσα σ' αυτήν την κόλαση του κόσμου

Ο κόσμος υποφέρει, χάνεται και δυστυχώς είναι αναγκασμένοι όλοι οι άνθρωποι να ζουν μέσα σ' αυτήν την κόλαση του κόσμου
.
Νιώθουν οι περισσότεροι μια μεγάλη εγκατάλειψη, μια αδιαφορία
ιδίως τώρα από παντού.
Δεν έχουν από που να κρατηθούν. Είναι αυτό που λένε: “ Ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του πιάνεται”. Αυτό δείχνει ότι ο πνιγμένος ζητάει από κάπου να πιασθή, να σωθή. βλέπεις, το καράβι βουλιάζει και ο άλλος πάει να πιασθή από το κατάρτι. Κα, αφού το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξη, δεν σκέφτεται ότι και το κατάρτι θα βουλιάξη. Πιάνεται από το κατάρτι και βουλιάζει πιο γρήγορα! Θέλω να πω ότι οι άνθρωποιζητούν κάπου να ακουμπήσουν, από κάπου να πιασθούν. Ναι αν δεν έχουν πίστη να ακουμπήσουν σ' αυτήν,αν δεν εμπιστευθούν στον Θεό, , θα βασανίζωνται.Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό!

Τα χρόνια που περνούμε είναι πολύ δύσκολα και πολύ επικίνδυνα, αλλά τελικά θα νικήσει ο Χριστός. Θα δήτε πως θα εκτιμήσουν την Εκκλησία. Αρκεί εμείς να είμαστε σωστοί. Θα καταλάβουν ότι αλλιώς δεν γίνεται χωριό!!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΙΟΥΝ 2012 

«Ελληνορθόδοξη Παράδοση: Ρίζωμα καί Προοττική»,

Διαβάστε παρακάτω ένα ενδιαφέρον απόσπασμα - άρθρο του Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Στυλιανού Παπαδόπουλου (1933-2012) από το βιβλίο «Ελληνορθόδοξη Παράδοση: Ρίζωμα καί Προοττική», επιλογή κειμένων και επιμέλεια: Κων/νος Χολέβας. (Ορθοδοξία και Ελληνισμός, 1999). Δημοσιεύτηκε ως άρθρο με τον τίτλο «Όποιος έχανε την ορθοδοξία έχανε και την ελληνική του συνείδηση» στο περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ, τεύχος 36.

 Γνωρίζουμε, ιστορικά ότι πολλοί ορθόδοξοι βυζαντινοί, που είχαν ελληνική συνείδηση, έφυγαν από τις εστίες τους πρίν και κατά την πτώση της μικρής πλέον βυζαντινής αυτοκρατορίας προς τις χώρες της δυτικής Ευρώπης. Ο ΙΕ΄ αιώνας γνώρισε στη Δύση πολλούς ορθόδοξους Έλληνες, επώνυμους των γραμμάτων, των τεχνών και του πλούτου.  Από αυτούς, η συντριπτική πλειοψηφία γρήγορα ή αργά προσχώρησε στον Ρωμαιοκαθολικισμό, εγκαταλείποντας θεληματικά ή με πιέσεις ηθικές και οικονομικές την Ορθοδοξία. Παράλληλα όμως και χωρίς καθυστέρηση, αυτοί όλοι έχασαν και την ελληνικότητά τους, την ελληνική τους συνείδηση. Γι’ αυτό κι έχουμε ιστορικό παράδοξο, σκάνδαλο κυριολεκτικά. Δεν δημουργήθηκε και δεν είχαμε πουθενά στις ξένες χώρες συγκροτημένη ελληνική κοινότητα με ρωμαιοκαθολικό ή προτεσταντικό θρήσκευμα. Κοινότητες συγκροτημένες με ακμαία συνείδηση της ελληνικότητας έχουμε, όπου και όταν τα μέλη της κοινότητας είναι και ορθόδοξα, όταν τα δύο άνισα και μη συγκρίσιμα μεγέθη, ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, συνυπάρχουν.

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της Τουρκοκρατίας μετανάστευσαν ορθόδοξοι Έλληνες, όχι μόνο με μονωμένα πρόσωπα και οικογένειες, αλλά χωριά ολόκληρα και μικρές περιοχές. Έφευγαν όλοι μαζί οι κάτοικοι του χωριού με τον ιερέα και τον δάσκαλο, από την Μάνη π.χ. Φυσικά όλοι τους ήταν και ορθόδοξοι και Έλληνες. Στην αρχή προσπαθούσανε να διατηρήσουνε την Ορθοδοξία τους, αλλά πιεζόμενοι σιγά - σιγά την εγκατέλειπαν. Τότε αυτόματα χανόταν η εξασθενούσε απόλυτα και η συνείδηση της ελληνικότητάς τους.

Έτσι, ούτε στην ιταλική χερσόνησο, ούτε στην Γαλλία ή στην Ελβετία, ούτε στην Γερμανία και στην Αυστροουγγαρία διασώθηκαν ελληνικές κοινότητες. Αυτό έγινε σε λίγες περιπτώσεις και κυρίως αργότερα, όταν μειώθηκαν οι πιέσεις και η αντίσταση των Ελλήνων ορθοδόξων έγινε σθεναρότερη. Έχουμε τότε συγκροτημένες ελληνικές κοινότητες, όπως π.χ. στην Βενετία και την Βιέννη, που όλες ήταν και ελληνικές και ορθόδοξες.

Με διαφορετικές προυποθέσεις έχουμε κοινότητες ελληνικές στην Αίγυπτο, στην Μολδοβλαχία, γύρω από την Μαύρη Θάλασσα, και την Κασπία. Αντίθετα, όταν ένας μή Έλληνας γινόταν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ορθόδοξος, διατηρούσε την οποιαδήποτε εθνική του συνείδηση, όπως άλλωστε συνέβη με λαούς και φυλές, που παλαιότερα εκχριστιάνισαν οι βυζαντινοί, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, με την σύμπραξη της διπλωματίας του αυτοκράτορα.

Πολύ εμφαντικότερα η κατάσταση συναπωλείας του Ελληνισμού επιβεβαιώνεται απ’ όσα διαδραματίστηκαν πριν και μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, στις τουρκοκρατούμενες χώρες, από τα Βαλκάνια ως την άκρη της Μέσης Ανατολής. Εκεί, λοιπόν και τότε, πρόσωπα μεμονωμένα, χωριά ολόκληρα ή περιοχές ευρύτερες, ένεκα βίας και εξαναγκασμού ή -σπανιότερα- έμμεσων πιέσεων και τυχοδιωκτισμού, εκατομμύρια ορθοδόξων Ελλήνων αλλαξοπίστησαν. Δέχτηκαν την θρησκεία του Μωάμεθ κι εγκατέλειψαν την Ορθοδοξία τους. Ο εξισλαμισμός τους όμως αυτόματα σήμαινε και απώλεια της ελληνικότητάς τους.

Δεν πρέπει εμείς οι Έλληνες να λησμονάμε ποτέ ότι: η πλειοψηφία των μουσουλμάνων π.χ. της δυτικής Θράκης, της Αλβανίας, της Κύπρου παλιότερα, της Μικρασίας, της Αιγύπτου, της Βοσνίας, της Ρόδου και άλλων περιοχών είναι ορθόδοξοι Έλληνες βυζαντινοί ή Σέρβοι, που οι πρόγονοί τους εξισλαμίστηκαν και, χάνοντας την ορθοδοξία τους, έχασαν και την φυλετική τους συνείδηση. Έγιναν μουσουλμάνοι Τούρκοι ή Βόσνιοι ή Αλβανοί ή Αιγύπτιοι. Ποτέ δεν έμειναν εθνικά ό,τι ήταν ως ορθόδοξοι χριστιανοί. Τα επίλεκτα γενιτσαρικά τάγματα, με την σύμπραξη των οποίων ο Πορθητής Μωάμεθ Β’ κατέλαβε και κατέστρεψε την Κωνσταντινούπολη, αποτελούνταν από εξισλαμισμένα ορθόδοξα χριστιανόπουλα. Και η πλειοψηφία των Τούρκων της Μικρασίας είναι φυλετικά αδέρφια μας, που έγιναν εχθροί μας αφ’ ότου απώλεσαν την Ορθοδοξία τους.

Η σημερινή κατάσταση των Ελλήνων της διασποράς, που πλέον έγιναν π.χ. Ελληνοαμερικανοί και Ελληνοαυστραλοί, διαφέρει ένεκα της αλλαγής των συνθηκών, αλλά στο βάθος μένει ίδια κι απαράλλαχτη: όπου έχουμε διατήρηση της Ορθοδοξίας, έχουμε και διάσωση της ελληνικής συνειδήσεως.

Όπου έχουμε ακμαία κοινότητα Ελλήνων, αυτοί είναι ορθόδοξη ελληνική κοινότητα. Περιπτώσεις μεμονωμένων ελληνικών μικροκοινοτήτων προτεσταντικού συνήθως θρησκεύματος είναι τεχνητό δημιούργημα, θνησιγενές, περιθωριακό, και βέβαια δεν καταργεί τον κανόνα. Και αυτό, γιατί ο Προτεσταντισμός δεν κατανοεί την σημασία της εθνικής παραδόσεως και ούτε ενδιαφέρεται για την εθνική συνείδηση, παρεκτός και αν πρόκειται για γερμανική, αγγλοσαξωνική ή σκανδιναυική.

 

Μερική αντιγραφή απο :  http://redskywarning.blogspot.gr/2012/05/blog-post_31.html