Η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από το δευτερόλεπτο, όχι από το λεπτό.

Δεν είναι στενή η πύλη του Παραδείσου. Χωράει όλους τους ανθρώπους που σκύβουν ταπεινά και δεν είναι φουσκωμένοι από υπερηφάνεια, αρκεί να μετανοήσουν, να δώσουν δηλαδή το φορτίο των αμαρτιών τους στον Χριστό, και τότε χωρούν να περάσουν εύκολα από την πύλη. Έπειτα έχουμε και το δικαιολογητικό ότι είμαστε χωματένιοι. Δεν είμαστε μόνον πνεύμα όπως οι Άγγελοι. Είμαστε όμως αδικαιολόγητοι , όταν δεν μετανοούμε και δεν πλησιάζουμε τον Σωτήρα μας ταπεινά. Ο ληστής στον σταυρό ένα « ευλόγησον » είπε και σώθηκε. Η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από το δευτερόλεπτο, όχι από το λεπτό. Ο άνθρωπος με έναν ταπεινό λογισμό σώζεται , ενώ αν φέρει έναν υπερήφανο λογισμό, τα χάνει όλα .

Από φιλότιμο και μόνον πρέπει να σωθούμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για τον Θεό από το να το να δη τον άνθρωπο στην κόλαση. Νομίζω ότι και μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό για τις πολλές Του ευλογίες και η ταπεινή συμπεριφορά με αγάπη προς τις εικόνες Του , τους συνανθρώπους μας , με λίγο φιλότιμο αγώνα, είναι αρκετά, για να έχουμε αναπαυμένη την ψυχή μας και σε αυτήν την ζωή και στην άλλη.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ  απο το βιβλιο  πνευματικη  αφυπνηση !!! 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  19 ΝΟΕ  2012  

Πολύτεκνες οικογένειες και θαύματα.

http://1myblog.pblogs.gr/2012/08/polyteknes-oikogeneies-kai-thaymata.html

Είχε πολύτεκνη οικογένεια. Ο σύζυγός της, αυτή και έξι παιδιά. Σύνολον οκτώ. Ο μικρότερός της γιός, ο Γιωργάκης, που ήτο τότε ετών δώδεκα, προσεβλήθηκε από καλπάζουσα λευχαιμία. Ξέχασα να σας πω ότι κατήγοντο από μια κωμόπολη που ευρίσκετο στα σύνορα μεταξύ Αρκαδίας και Μεσσηνίας.
Μόλις αρρώστησε το παιδί οι γιατροί από την Καλαμάτα, συνέστησαν αμέσως να έλθει στο αντικαρκινικό νοσοκομείο του Μεταξά. Ήταν τότε το έτος 1970. Έτσι το έφεραν στο νοσοκομείο.
Ύστερα από λίγες μέρες είπαν οι γιατροί στους γονείς ότι το παιδί σε δυο τρείς μέρες θα πεθάνει. Είχε ήδη πέσει σε κώμα. Αμέσως εκείνη η ευλογημένη μάνα, σε συνεννόηση με τον άντρα της και τα δυό της τα παιδιά τα πιο μεγάλα, που ήταν εικοσιτριών και εικοσιπέντε ετών, πήραν την απόφαση να πάρουν το παιδί τους. Υπέγραψαν, πήραν εξιτήριο, και με πολλή προσευχή μετέφεραν το παιδί τους που εξακολουθούσε να ήταν σε κώμα, στο χωριό τους.
Έκαναν μια σύσκεψη όλοι μαζί, και πήραν μια καταπληκτική απόφαση που φανέρωνε και την μεγάλη τους πίστη.
Σ' ένα μικρό βουνό, απέναντι από την κωμόπολη, στην κορφή του ήταν κτισμένο ένα ερημοκκλήσι της Θείας Μεταμορφώσεως. Εκεί λοιπόν μετέφεραν το παιδί τους. Το ξάπλωσαν μπροστά στο τέμπλο και κάτω από τις εικόνες της Μεταμορφώσεως και της Παναγίας. Η εικόνα πάντοτε του Αγίου που γιορτάζει ένας ναός, ή είναι αφιερωμένο σε μια εορτή Θεομητορική ή Δεσποτική, είναι πάντοτε όπως βλέπω εγώ, όπως είμαι εγώ δεξιά μου, και όπως βλέπετε εσείς αριστερά, δίπλα στην Παναγία δηλαδή, ήταν η εικόνα της Μεταμορφώσεως και εδώ μπροστά που βρίσκονται τα παιδιά, ξάπλωσαν το δικό τους το παιδάκι. Έβαλαν λοιπόν ένα στρωματάκι και το σκέπασαν με δυο τρείς κουβέρτες. Και άρχισαν και οι οκτώ νηστεία, αγρυπνία και προσευχή με πίστη. Νηστεία με τελεία ασιτία. Χωρίς ψωμί, χωρίς φαΐ, χωρίς νερό.
Υπήρχε στο Αναλόγιο ένα παλιό Ωρολόγιο. - μου φέρνετε παρακαλώ ένα Ωρολόγιο- και το Μηναίο του Αυγούστου, διότι μόνον αυτό χρειάζετο, αφού και το παρεκκλήσι ήταν αφιερωμένο στην εορτή τη μεγάλη, τη Δεσποτική, της Θείας Μεταμορφώσεως του Κυρίου.
Προσευχή λοιπόν όλο το εικοσιτετράωρο, την ημέρα όλοι μαζί και το βράδυ με βάρδιες, δύο δύο ή ένας ένας. Διάβαζαν τα γράμματα της έκτης Αυγούστου, δηλαδή της εορτής της Μεταμορφώσεως, του Εσπερινού και του Όρθρου, και το Ωρολόγιον ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος, αυτό το βιβλίο δηλαδή, το χοντρό που βλέπετε. Το άρχιζαν απ' την αρχή και το τελείωναν. Και όταν το τελείωναν πάλι από την αρχή. Μέχρι το τέλος και πάλι από την αρχή μέχρι το τέλος και ούτω κάθε εξής.
Τις πρώτες μέρες άντεξαν τα τρία τους παιδιά, ετών δεκατεσσάρων, δεκαεπτά και δεκαεννιά, και από την τετάρτη ημέρα άρχισαν να πίνουν μόνο νερό από μια παρακείμενη πηγή. Οι γονείς και τα δυό μεγάλα αδέλφια κράτησαν την τελεία αποχή. Στο τέλος κάθε προσευχής ζητούσαν από τον φιλάνθρωπο Κύριο και από τα μητρικά σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου να κάμουν το θαύμα τους.
Η νηστεία, η προσευχή, η αγρυπνία, τα δάκρυα της μετανοίας, - προσέξτε τι μου είπε, δάκρυα μετανοίας έριχναν - ομολογούσαν εις τον Θεόν και εις την Παναγία ότι ήσαν αμαρτωλοί και ότι εξαιτίας της αμαρτίας των αρρώστησε το παιδί τους, και η ζωντανή πίστις, ήσαν συνεχείς και ακλόνητες καταστάσεις μέσα στην καρδιά τους.
Την εβδόμη νύχτα, την ώρα που διάβαζαν τον Όρθρο, της έκτης Αυγούστου, της εορτής δηλαδή της Μεταμορφώσεως, και ήσαν όλοι ξυπνητοί εκτός από το δωδεκάχρονο αγόρι, που εξακολουθούσε να ευρίσκετο σε κώμα, ξαφνικά φωτίστηκε όλο το εκκλησάκι με ένα φως υπερκόσμιο. Πιο φωτεινό και πιο λαμπερό και από αυτόν τον ήλιο. Βουβάθηκαν όλοι τους από την έκπληξη και τον θαυμασμό, ενώ συγχρόνως τα μάτια τους ήσαν στραμμένα στην εικόνα της Θείας Μεταμορφώσεως. Και τότε εντελώς απροσδόκητα, βγήκε μια ολόλαμπρη ακτίνα, μια φοβερή αστραπή, η οποία έπεσε πάνω στο ξαπλωμένο παιδί.
Αυτό το γεγονός, ζήτημα μου είπε η ευλογημένη αυτή μητέρα αν κράτησε δέκα δευτερόλεπτα. Ξανάγινε σκοτάδι με μοναδικό φως το φως απ' τα καντήλια, και τα κεριά που κρατούσαν για το διάβασμα.
Και τότε ακούστηκε η φωνή του αρρώστου παιδιού να φωνάζει «Μαμά, μπαμπά, που είστε;»
Έτρεξαν αμέσως κοντά του και κλαίγοντας το αγκάλιασαν.
«Διψώ», ψιθύρισε, «διψώ». «Πεινάω».
Το παιδί συνήλθε. Έγινε τελείως καλά. Ο Θεός έκαμε το θαύμα του.

Ευλογημένοι τέτοιοι γονείς που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις ηρωικές.
Ευλογημένα και τέτοια αδέλφια που συνακολουθούν τέτοιους γονείς.
Ευλογημένη οικογένεια.

Ήπιαν όλοι τους λίγο νερό, λίγο ψωμάκι πολύ λίγο, ένα τέταρτο της φετούλας για να συνέλθουν λίγο.
Το πρωί κατέβηκαν στο χωριό δοξάζοντας το Θεό, φροντίζοντας πλέον για την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του παιδιού.
Την άλλη μέρα όμως οι γονείς, είπαν στα παιδιά τους το εξής:
«Φροντίστε σεις το Γιωργάκη, και μείς θα επιστρέψουμε στο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως, για να ευχαριστήσουμε το Θεό, για ένα ακόμα τριήμερο με τελεία και πάλι ασιτία.
Και έτσι έγινε. Θυμάστε τους δέκα λεπρούς; Ο ένας επέστρεψε από τους θεραπευμένους για να ευχαριστήσει τον Κύριο. Ο ένας.

Στα δύο χρόνια που είχαν περάσει από τότε, το παιδί τους ήταν, έγινε τελείως καλά, υγιέστατο, χωρίς ίχνος της φοβερής εκείνης αρρώστιας του καρκίνου του αίματος, που λέγεται λευχαιμία.

Κηρύγματα του πατρός Στεφάνου

Θυρανοίξια και πρώτη Ιερά Πανήγυρις στον Ιερό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής

Την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Εισοδίων της Θεοτόκου  της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην οδό Στέντορος 4 στο Παγκράτι.Σύμφωνα με το πρόγραμμα της εορτής την Τρίτη 20 Νοεμβρίου στις 6.00μ.μ. θα τελεστεί η ακολουθία των Θυρανοιξίων του Ιερού Ναού και αμέσως μετά θα τελεστεί ο πανηγυρικός εσπερινός της εορτής .Το πρωί στις 7.30π.μ.θα ξεκινήσει η ακολουθία του Όρθρου και στη συνέχεια θα τελεστεί η Θεία Λειτουργία.Στις  Ιερές ακολουθίες θα χοροστατήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Πειραιώς κ.Καλλίνικος .

 

Άφιξη Ιερών λειψάνων Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στην Κοζάνη

ΑΦΙΞΗ  ΙΕΡΩΝ  ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΩΝ  ΡΑΦΑΗΛ,  ΝΙΚΟΛΑΟΥ  ΚΑΙ  ΕΙΡΗΝΗΣ 

 Ανακοινώνεται ότι στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης θα αφιχθούν τα ιερά Λείψανα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης από τον ομώνυμο Ιερό Ναό Άνω Μετεώρων Θεσσαλονίκης. Η άφιξη θα γίνει την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012 στις 5.00 το απόγευμα. Τα ιερά Λείψανα θα παραμείνουν στο Ναό μέχρι το μεσημέρι της Δευτέρας 26 Νοεμβρίου.

Το πρόγραμμα των ιερών ακολουθιών έχει ως εξής:

·      ΤΕΤΑΡΤΗ  21  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

5.00 μ.μ.: ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ.

5.15 μ.μ.: ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ.

·      ΠΕΜΠΤΗ  22  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

7.30 π.μ.: ΟΡΘΡΟΣ - ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

5.00 μ.μ.: ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ - ΕΥΧΕΛΑΙΟ.

·      ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  23  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

7.30 π.μ.: ΟΡΘΡΟΣ - ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

8.30 μ.μ.: ΑΓΡΥΠΝΙΑ.

·      ΣΑΒΒΑΤΟ  24  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

7.30 π.μ.: ΟΡΘΡΟΣ - ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

5.00 μ.μ.: ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ.

·      ΚΥΡΙΑΚΗ  25  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

7.00 π.μ.: ΟΡΘΡΟΣ - ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

5.00 μ.μ.: ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ - ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ.

·      ΔΕΥΤΕΡΑ  26  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

7.30 π.μ.: ΟΡΘΡΟΣ - ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

12.00 μ.μ.: ΔΕΗΣΗ - ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ-ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΛΕΟΥΣΗΣ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ
ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΛΕΟΥΣΗΣ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ Η ΤΟΠΙΚΗ ΜΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΟΡΤΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΟΥΧΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
ΤΡΙΤΗ 20 ΝΕΟΜΒΡΙΟΥ 2012
ΩΡΑ 18.30 Μ.Μ. ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΠΟΛΥΑΡΧΕΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΤΑ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΙΟΥ ΚΥΡΙΓΜΑΤΟΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΝΕΟΜΒΡΙΟΥ 2012
ΩΡΑ 07.30 ΕΩΣ 11.00 Π.Μ.
ΟΡΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΔΙΣΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΤΑ ΘΕΙΟΥ ΚΥΡΙΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Η ΛΙΤΑΝΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου

Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου είναι μια σημαντική θεομητορική εορτή, την οποία εορτάζουν με σεβασμό και λαμπρότητα οι ορθόδοξοι πιστοί σε όλο τον κόσμο. Καθιερώθηκε γύρω στον 6ο αιώνα στην Ιερουσαλήμ με βάση την αρχαία παράδοση της Εκκλ

ησίας μας. Ο άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων (634-638) κάνει λόγο στα γραπτά του για την εορτή αυτή. Στην Κωνσταντινούπολη καθιερώθηκε γύρω στα τέλη του Ζ΄ ή τις αρχές του Η΄ αιώνα. Κατ αυτήν εορτάζεται το γεγονός της εισόδου της Παναγίας μας στο Ναό του Σολομώντος, όταν ήταν τριών ετών.


Βεβαίως δεν υπάρχουν βιβλικές μαρτυρίες για το γεγονός αυτό. Πληροφορίες αντλούμε από την παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία διέσωσε πάμπολλα γεγονότα, τα οποία δεν ιστορούνται στα Ιερά Ευαγγέλια. Επί τη ευκαιρία θα θέλαμε να τονίσουμε για μια ακόμα φορά πως τα Ευαγγέλια δεν είναι ιστορικά κείμενα με την αυστηρή έννοια του όρου, αλλά είναι κατά κύριο λόγο ιεραποστολικά κείμενα, τα οποία γράφηκαν για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες ιεραποστολικές και ποιμαντικές ανάγκες της αρχαίας Εκκλησίας. Έτσι, λοιπόν, έμεινε έξω από τις ευαγγελικές διηγήσεις το μεγαλύτερο μέρος της επί γης παρουσίας του Κυρίου και της ζωής των άλλων ιερών προσώπων, που σχετίζονται με το έργο της σωτηρίας. Αντίθετα, μέρος αυτών των πληροφοριών διέσωσε η Ιερά Παράδοση, η οποία είναι, όπως γνωρίζουμε, ισόκυρη με την αγία Γραφή.


Σύμφωνα, λοιπόν, με την Ιερά Παράδοση, οι γονείς της Θεοτόκου Ιωακείμ και ’ννα ήταν άνθρωποι ευσεβείς και δίκαιοι. Ανήκαν στη μικρή εκείνη μερίδα των πιστών και ευσεβών Ιουδαίων, οι οποίοι περίμεναν εναγωνίως την έλευση του Μεσσία. Πάσχιζαν οι ευλαβείς αυτοί άνθρωποι να αποκτήσουν παιδιά, ελπίζοντας πως από τους απογόνους τους θα γεννιόταν ο Μεσσίας.

Οι γονείς της Θεοτόκου ζούσαν με την προσδοκία της τεκνογονίας, όμως δυστυχώς, ήταν άτεκνοι. Είκοσι ολόκληρα χρόνια επιχειρούσαν να τεκνοποιήσουν χωρίς αποτέλεσμα. Το όνειδος της ατεκνίας και η κατάσταση της μοναξιάς δημιουργούσαν στην ψυχή τους αφόρητη πικρία. Όμως δεν έχασαν την πίστη τους στο Θεό ούτε στιγμή. Είχαν την πεποίθηση πως ο Θεός είναι ο χορηγός όλων των αγαθών και κύρια της τεκνογονίας. Η ζωή τους κυλούσε με προσευχή, νηστεία και έντονη προσδοκία, ότι ο Θεός θα άκουγε τις ικεσίες τους και θα τους ελεούσε εν τέλει.


Πράγματι, ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές τους. ’γγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στην Αγία ’ννα και της ανήγγειλε το ευχάριστο γεγονός, ότι θα γίνει μητέρα. Το γηραιό ζευγάρι απέκτησε επί τέλους κλήρα. Η ευσεβής γηραιά ’ννα γέννησε ένα χαριτωμένο κορίτσι, το οποίο ονόμασαν Μαρία (εβραϊκά Μαριάμ), που σημαίνει Κυρία. Την ανέλπιστη χαρά τους εξέφρασαν με αίνους και ευχαριστίες στο Θεό. Θεώρησαν το νεογέννητο βρέφος ως δικό Του δώρο και γι αυτό, από την πρώτη στιγμή, το αφιέρωσαν με όλη τους την ψυχή σ Αυτόν


Η μικρή Μαρία από βρέφος ήταν στολισμένη με χάριτες και ιδιότητες λογικά ανεξήγητες. Φάνηκε από τότε πως ήταν ξεχωρισμένη από το Θεό να υπηρετήσει το σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου. Η σύνεση, η πραότητα, η ταπείνωση και η υπακοή Της κατέπλησσε τους γονείς Της και τον κοινωνικό τους περίγυρο.


Όταν η Μαρία έγινε τριών ετών, οι ευσεβείς γονείς της αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την υπόσχεσή τους προς το Θεό, να Του προσφέρουν ως δώρο την αγαπημένη τους θυγατέρα. ’λλωστε, όπως λέει η παράδοση, βρισκόταν σε τέτοια προχωρημένη ηλικία και οι δυο τους, ώστε δεν μπορούσαν πια να φροντίσουν τη μικρή Μαρία. Έτσι όδευσαν προς το Ναό του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ. Εκεί συνάντησαν το συγγενή τους ιερέα Ζαχαρία, πατέρα του Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος ήταν άτεκνος και αυτός ως τότε. Υπηρετούσε με φόβο Θεού το ιερό και προσευχόταν αδιάκοπα να τον ελεήσει ο Θεός και να αποκτήσει και αυτός παιδί με την αγαπημένη του σύζυγο Ελισάβετ.


Η άφιξή τους στον περικαλλή Ναό γέμισε την ψυχή τους με κατάνυξη και ευλάβεια. Πατούσαν τον ιερό χώρο, όπου η παρουσία του Κυρίου ήταν αισθητή. Οι Ιουδαίοι πίστευαν πως ο Ναός ήταν η κατοικία του Θεού και θρόνος του τα ’για των Αγίων, γι αυτό το διαμέρισμα εκείνο θεωρείτο χώρος δέους και τρόμου. Κανένας δεν έμπαινε εκεί, παρά μονάχα ο αρχιερέας του έτους μια φορά το χρόνο, την ημέρα του Εξιλασμού, για να θυμιάσει, ανυπόδητος, ασκεπής και με ένα λιτό χιτώνα.


Ο ιερέας Ζαχαρίας τους υποδέχτηκε σε κάποια από τις μεγάλες πύλες της μεγάλης αυλής. Ο λαός δεν επιτρεπόταν να εισέλθει στο Ναό. Μόνο ο αρχιερέας, οι ιερείς και λευίτες εισέρχονταν στον πρόναο και τα ’για, για να προσφέρουν τις καθιερωμένες από το Μωυσή θυσίες και να επιτελέσουν τις τελετουργίες. Ο λαός στεκόταν στην ευρύχωρη αυλή και στις απειράριθμες παρακείμενες στοές, όπου παρακολουθούσε τις θυσίες, τις προσευχές και τις άλλες διάφορες τελετές των ιερέων.


Με έκπληξη και θαυμασμό παρατήρησαν πως η μικρή Μαρία όχι μόνο δεν έφερε κάποια αντίσταση, όπως ήταν φυσικό, να αποχωριστεί τους γονείς της, αλλά με χαρά ακολούθησε τον σεβάσμιο Ζαχαρία στο Ναό του Κυρίου. Η χάρις του Θεού είχε σκεπάσει κάθε φυσική Της αντίδραση, την είχε καταστήσει ήδη πολύτιμο σκεύος εκλογής. Η παμπάλαια χριστιανική παράδοση αναφέρει πως ο γέρων Ζαχαρίας, κατά θείαν έμπνευση, οδήγησε τη Μαρία στα ’για των Αγίων. Εκεί, στο ιερότατο, θεοσκότεινο και απρόσιτο διαμέρισμα του Ναού εισήλθε για να περάσει τα παιδικά Της χρόνια αμόλυντη από την ανθρώπινη αμαρτία, ως πολύτιμος θησαυρός σε ασφαλές θησαυροφυλάκιο!


Οι συνθήκες ζωής στο χώρο εκείνο ήταν λίαν δυσμενείς για ένα κοινό θνητό. Όπως είπαμε, βασίλευε πυκνό σκοτάδι και η είσοδος οποιουδήποτε ήταν αυστηρά απαγορευμένη, για τη χορήγηση τροφής. Όμως η μικρή Μαρία δεν ήταν μια οποιαδήποτε κοινή θνητή. Είχε κληθεί από τη γαστέρα της μητέρας Της να γίνει η μητέρα του Θεού. Ο αφιλόξενος χώρος του άδυτου του Ναού μεταβλήθηκε για χάρη Της σε παραδείσιο περιβάλλον. Ουράνιο άκτιστο φως, που μόνο Αυτή έβλεπε, φώτιζε άπλετα και εκτυφλωτικά το χώρο. ’γγελοι του Θεού βρίσκονταν αδιάκοπα κοντά Της και της κρατούσαν συντροφιά. ’λλοι άγγελοι της κουβαλούσαν μυστική ουράνια τροφή και άλλοι την υπηρετούσαν.

Αυτό κράτησε δώδεκα ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε χρόνων Της. Τότε ο Ζαχαρίας μαζί με άλλους σεβάσμιους και ευλαβείς ιερείς του Ναού αποφάσισαν να βγάλουν τη Μαρία από τα ’για των Αγίων και να την οδηγήσουν στον κόσμο. Για προστασία την αρραβώνιασαν με τον ευσεβή και μεστό ηλικίας Ιωσήφ, ο οποίος, σύμφωνα με την παράδοση, διατελούσε σε χηρεία και είχε την προστασία παιδιών του από την πρώτη γυναίκα του. Εγκαταστάθηκαν στην όμορφη και ήσυχη κώμη Ναζαρέτ, όπου εκεί λίγο καιρό αργότερα έγινε ο άγιος Ευαγγελισμός Της.


Η μεγάλη και παγκόσμια θεομητορική εορτή των Εισοδίων εορτάζεται λαμπρά από την Εκκλησία μας. Οι ιερές ακολουθίες έχουν πανηγυρικό χαρακτήρα. Μεγάλοι υμνογράφοι, όπως ο Γεώργιος Νικομηδίας, Λέων ο Μάγιστρος, Ιωσήφ ο Υμνογράφος, Σέργιος ο Αγιοπολίτης και ο Βασίλειος ο Πηγορίτης συνέθεσαν ύμνους μεγάλης ποιητικής και θεολογικής αξίας. «Χαίρει ο ουρανός και η γη τον ουρανόν τον νοητόν πορευόμενον ορώντες εις θείον οίκον ανατραφήναι σεπτώς» αναφέρει ένας ύμνος. Οι πιστοί κατακλύζουμε τους ναούς και τιμούμε την Αειπάρθενο, η Οποία έγινε αιτία της σωτηρίας μας και μας σκεπάζει κάτω από τις αέναες προσευχές Της στον Υιό Της και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.

Νά πήτε στον κόσµο: «Για την υγεία σας δεν κάνει νά καίτε κεριά άπο παραφίνη στους Ναούς».

Σε όλα µπορεί νά κάνη κανείς οικονοµία έκτος από την λατρεία στον Θεό.
Στον Θεό θά προσφέρη το πιο καθαρό, το πιο καλό.- Γέροντα, ό κόσµος δεν καταλαβαίνει εύκολα ότι είναι άνευλάβεια νά καίµε κεριά άπό παραφίνη.- Νά πήτε στον κόσµο: «Για

την υγεία σας δεν κάνει νά καίτε κεριά άπό     παραφίνη στους Ναούς». Έτσι θά το σκεφθούν λιγάκι αυτό. Αν είναι καί µικρός ό Ναός, τότε είναι πού πάει νά σκάση κανείς. Καλύτερα νά ανάψουν ένα µικρό κεράκι καί νά είναι γνήσιο παρά ολόκληρη λαµπάδα µε παραφίνη. Πολλοί στις Εκκλησίες γι' αυτό ζαλίζονται καί λιποθυµούν. Νά είναι µικρός ό Ναός καί νά καίγεται όλη αύτη ή παραφίνη!... Καί νά ήταν µόνον αυτό; Λάδια πού δεν τρώγονται θέλουν νά τά βάλουν στά κανδήλια! Πού φθάνουν οι άνθρωποι!Στην Παλαιά ∆ιαθήκη αναφέρεται ότι το λάδι πού θά χρησιµοποιούσαν στονΝαό έπρεπε νά το φτιάχνουν άπό ελιές πού µάζευαν πάνω άπό τά δένδρα καί Οχιάπό αυτές πού έπεφταν κάτω. Μήπως ό Θεός έχει ανάγκη άπό αυτό το λάδι ήάπό το θυµίαµα; Όχι, άλλα συγκινείται ο Θεός, γιατί είναι µιά προσφορά, µε την οποία εκφράζεται ή ευγνωµοσύνη καί ή αγάπη τού άνθρωπου προς Αυτόν. Στο Σινά µού είχε κάνει εντύπωση: Οι Βεδουίνοι δέν έχουν, οί καηµένοι, τίποτε νά προσφέρουν. Καί βλέπεις, µαζεύουν κανένα πετραδάκι πού λίγο διαφέρει άπό τά άλλα, τόσο µικρούτσικο, ή, αν βρουν σε καµµιά ρωγµή δύο-τρία φυλλαράκια, τά παίρνουν, ανεβαίνουν επάνω στην πέτρα πού χτύπησε ό Μωυσής µέ το ραβδίτου καί βγήκε το νερό καί τά αφήνουν εκεί. Ή οί µητέρες πού θηλάζουν πάνε καί στάζουν λίγο γάλα εκεί, µέ τον λογισµό: «Νά µού δίνη γάλα ό Θεός, γιά νά θηλάζωτά παιδιά µου»! Βλέπεις τί ευγνωµοσύνη έχουν! ∆έν είναι µικρό πράγµα. Καί έµειςτί κάνουµε! Θά µάς κρίνουν αυτοί οί άνθρωποι. Άφήνουν εκεί πάνω ξυλαράκια,φυλλαράκια, πετραδάκια...
Έχει ό Θεός ανάγκη από αυτά;
Οχι, αλλά βοηθάει όΘεός, γιατί βλέπει την αγαθή καρδιά, την αγαθή διάθεση.
Έτσι εκφράζεται ήαγαθή προαίρεση!!!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ απο το βιβλιο πνευματικη αφυπνηση5

 ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    19 ΝΟΕ  2012

 

Όταν ο νους πάη στην καρδιά, η προσευχή μας γίνεται καρδιακή

- Πώς κατεβαίνη, Γέροντα, ο νους στην καρδιά;

- Όταν πονάη η καρδιά, κατεβαίνει ο νους στην καρδιά. Πώς πονάει η καρδιά; Όταν σκέφτωμαι τις ευεργεσίες του Θεού και την δική μου αχαριστία, η καρδιά κεντιέται, πονάει, και ο νους πηγαίνει εκεί.
- Γέροντα, όταν έχω πονοκέφαλο, δεν μπορώ να προσευχηθώ.
- Αν πονάη το πόδι σου και εκείνη τη στιγμή κόψης με το μαχαίρι το χέρι σου, ξεχνάς τον πόνο του ποδιού και σκέφτεται το χέρι. Έτσι και όταν έχης πονοκέφαλο και δεν μπορείς να προσευχηθής, να σκέφτεσαι πρώτα τις αμαρτίες σου και ύστερα τον πόνο του κόσμου και θα πονά η καρδιά σου. Ο πόνος της καρδιάς θα εξουδετερώνη τον πονοκέφαλο και θα προσεύχεσαι καρδιακά για τον εαυτό σου και για όλον τον κόσμο.
- Γέροντα, τι βοηθάει να μη μετεωρίζεται ο νους ;
- Είναι δύσκολο να χαλιναγωγήση κανείς τον νου, ο οποίος τρέχει με ταχύτητα μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός. Πρέπει να τον πιάση «από το χεράκι» και να τον πάη κοντά στους πονεμένους ,στους αρρώστους, στους εγκαταλειμμένους, στους κεκοιμημένους. Τότε ο νους, που βλέπει όλα αυτά, , «χτυπάει» την καρδιά, η οποία, όσο σκληρή κι αν είναι, σπάζει, και η προσευχή γίνεται καρδιακή. Με δάκρυα παρακαλεί μετά ο άνθρωπος τον Θεό να επέμβη. Αν όμως κάποιος τα σκέφτεται όλα αυτά και δεν συμπάσχη και δεν τον συγκλονίζη ούτε η δυστυχία του κόσμου ούτε η κόλαση των κεκοιμημένων που είναι υπόδικοι ούτε και η καταδίκη των ψυχών τους, φαίνεται ότι τα έχει όλα άφθονα και είναι χορτασμένος˙ υπερισχύει το σαρκικό φρόνημα και ο παλαιός άνθρωπος είναι πολύ δυνατός.
- Γέροντα, στην Ακολουθία πολλές φορές ο νους μου δεν πηγαίνει στα ουράνια, αλλά στον πόνο των ανθρώπων.
- Αυτά ενωμένα είναι. Το θέμα δεν είναι να λέη κανείς απλώς την ευχή ούτε να έχη μόνον καθαρό τον νου του από λογισμούς, αλλά να δουλεύη το «μηχανάκι», να πονάη η καρδιά για το θέμα που εύχεται.
- Όταν ,Γέροντα, μετά την διακονία μπαίνω στο κελλί, προσπαθώ να συμμαζέψω το μυαλό μου από τις διάφορες δουλειές και τις παραστάσεις, αλλά αισθάνομαι ένα σφίξιμο στο κεφάλι.
- «Να συμμαζέψω τον νου μου», να λες. Αλλά καλά είπες «να συμμαζέψω το μυαλό», γιατί εσύ κάνεις προσευχή με το μυαλό. Αν η προσευχή γίνεται με το μυαλό, είναι φυσικό να ζορίζεται το μυαλό και να πονάη το κεφάλι. Αυτό το βλέπω και σε άλλους˙ πηγαίνουν να κάνουν εργασία πνευματική, διαβάζουν λ.χ. κάτι πνευματικό, και δεν χρησιμοποιούν τον νου αλλά το μυαλό και μετά πονάει το κεφάλι. Όπως και εκείνοι που πάνε να χρησιμοποιήσουν την καρδιά με έναν μηχανικό τρόπο, για να πουν την ευχή, και πονάει μετά η καρδιά. Όταν όμως θέλω να προσευχηθώ και πάω να συγκεντρωθώ, πρέπει ο νους να πάη στον Χριστό. Τότε δεν φεύγει˙ δίνει αμέσως τηλεγράφημα και στην καρδιά και ενώνεται ο νους με την καρδιά. Το άλλο είναι δουλειά με την λογική, γι’ αυτό σε κουράζει. Γιατί λέω ότι πρέπει να κάνουμε δικό μας τον πόνο του άλλου; Πρέπει ο νους να πάη στον πόνο του άλλου και τότε να προσευχηθής. Διαφορετικά είναι ένα ξερό πράγμα. Λες λ.χ. με το μυαλό σου ότι υπάρχουν άρρωστοι και πρέπει να προσευχηθής γι’ αυτούς αλλά δεν συμμετέχει ούτε ο νους ούτε η καρδιά. Ενώ, βλέπεις , όταν πονάς κάπου, ο νους σου πάει συνέχεια εκεί. Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση, όταν κάνης δικό σου τον πόνο του άλλου, ο νους σου δεν φεύγει από εκεί.
- Δεν μπορεί όμως, Γέροντα, να φύγη;
- Ναι, μπορεί να φύγη. Αυτό εξαρτάται από τον πόνο που ένιωσες. Όπως σε ένα σπίτι , όταν έχουν έναν άρρωστο που έκανε εγχείρηση από σκωληκοειδίτιδα, θα καθήσουν λίγο κοντά του, μπορεί και να τραγουδήσουν και να χορέψουν, και ύστερα θα πάνε στις δουλειές τους. Αν όμως έχουν έναν άρρωστο εγχειρισμένο από καρκίνο, ο πόνος είναι μεγάλος˙ δεν μπορούν να ξεχασθούν. Μόνον κάποιος που δεν καταλαβαίνει την σοβαρότητα της καταστάσεως μπορεί και να ξεχασθή. Να, εγώ όταν ήμουν μικρός και είχαν φέρει στο σπίτι της αδελφή μου άρρωστη βαριά, σχεδόν ετοιμοθάνατη, είχα μια φυσαρμόνικα και πήγα δίπλα και έπαιζα˙ δεν καταλάβαινα πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή της.
- Γέροντα, το μυαλό είναι το σαρκικό όργανο και ο νους το πνευματικό;
- Ναι, όπως στο οινόπνευμα, το σπίρτο που έχει μέσα το οινόπνευμα, είναι που κάνει δουλειά, που ενεργεί, και όχι το νερό, έτσι και ο νους είναι η σπιρτάδα του μυαλού, ό,τι καλύτερο έχει ο άνθρωπος.
- Δηλαδή, Γέροντα, όταν δεν δουλεύη η καρδιά, είναι γιατί δεν δουλεύει ο νους;
- Βέβαια, ευλογημένη! Εκεί είναι όλη η δύναμη.
- Το μυαλό, Γέροντα, δεν βοηθάει καθόλου;
- Βοηθάει μέχρις ενός σημείου˙ να πης δηλαδή με την λογική ότι πρέπει ο νους σου να πάη στον πόνο του άλλου. Μέχρις εκεί μόνον, και να αρχίση μετά να δουλεύη ο νους. Να σκεφθής διάφορες περιπτώσεις πονεμένων, να πονέσης γι’ αυτούς και να αρχίσης να προσεύχεσαι.

Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

«Συγκλονιστικές εμπειρίες στο Κοσμοδρόμιο της Ρωσίας» Αθήνα (25-11-12) και Θεσ/νίκη (24-11-12)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ : Ο τομέας Επιστημόνων του Συλλόγου Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως "Ο Μέγας Βασίλειος" σας προσκαλεί στην εκδήλωση με θέμα: «Συγκλονιστικές εμπειρίες στο Κοσμοδρόμιο της Ρωσίας» που θα γίνει σε Αθήνα (25-11-12) και Θεσ/νίκη (24-11-12).

Σημ. ιστοσελίδας : υπενθυμίζουμε τις  δύο δημοσιεύσεις μας σχετικά με τις εμπειρίες τους : 
Ἀποκαλυπτική συνέντευξη τοῦ ἐξομολόγου τῶν Ρώσων ἀστροναυτῶν π. Ἰώβ Τάλατς (μέρος Α΄)
π. Ἰώβ Τάλατς , εξομολόγος τῶν Ρώσων ἀστροναυτῶν : Οἱ ἀστροναῦτες καί οἱ κατασκευαστές τῶν διαστημοπλοίων μιλοῦν γιά τήν πίστη στό Θεό (μέρος Β΄) 

Αναλυτικά οι Εκδηλώσεις:

Ο τομέας Επιστημόνων

του Συλλόγου Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως "Ο Μέγας Βασίλειος"

σας προσκαλεί την Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012 και ώρα 6:30΄ μ.μ.

στην αίθουσα Αμπελοκήπων, Βαθέος και Μεγάλου Σπηλαίου 4

(Στάση Μετρό: Αμπελόκηποι), Αθήνα

Οι Ρώσοι π.Ιώβ Τάλατς και κ. Βαλερί Κόρζουν, αστροναύτης,

Θα ζωντανέψουν συγκλονιστικές στιγμές

συμπόρευσης επιστήμης και πίστεως.

 Θέμα :«Συγκλονιστικές εμπειρίες στο Κοσμοδρόμιο της Ρωσίας»

Η Επιτροπή του Τομέως

 

Πώς θα φθάσετε στην Εκδήλωση :

 

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ : 

 

Ο τομέας Επιστημόνων

του Συλλόγου Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως "Ο Μέγας Βασίλειος"

σας προσκαλεί το Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012 και ώρα 7 μ.μ.

σε εκδήλωση με θέμα:

«Συγκλονιστικές εμπειρίες στο Κοσμοδρόμιο της Ρωσίας»

Οι Ρώσοι π.Ιώβ Τάλατς και κ. Βαλερί Κόρζουν, αστροναύτης,

Θα ζωντανέψουν συγκλονιστικές στιγμές συμπόρευσης επιστήμης και πίστεως.

Αίθουσα «Διακονία» της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης,

Οδός Ν. Πλαστήρα 65, Χαριλάου, Θεσσαλονίκη.

Με τιμή ,

Η Επιτροπή του Τομέως

 

Πώς θα φθάσετε στην Εκδήλωση :

Για όσους καταφθάσετε από την Επαρχία ή από άλλα γειτονικά μέρη προτείνουμε να έλθετε από την περιφερειακή Θεσ/νίκης , να μπείτε από τον κόμβο της Πυλαίας (προσοχή: δεν είναι τόσο ευδιάκριτος) και  να ακολουθείσετε την σχεδόν ευθεία διαδρομή που σημειώνουμε με το κόκκινα βέλη. 

http://www.tideon.org/index.php/2012-04-29-14-20-58/3729-2012-11-16-09-49-01

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ :ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ «ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ!!!!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ :ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ «ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ!!!!
- Γέροντα, τι σημαίνει το «δόξα σοι ο Θεός»;
- «Δόξα σοι ο Θεός» θα πη «να γίνη γνωστός ο Θεός στους ανθρώπους». Βλέπεις και εκείνο που είπε ο Χριστός: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης …και ν

υν δόξασόν με σύ, Πάτερ», μερικοί το παρεξηγούν και λένε: «Εγώ Πατέρα, Σε έκανα γνωστό επί της γης, κάνε με γνωστό κι Εσύ, για να πιστέψουν οι άνθρωποι».
- Γέροντα, αισθάνομαι την ανάγκη να λέω περισσότερο το «δόξα σοι ο Θεός» παρά το «Κύριε ελέησον». Μήπως δεν είναι σωστό; - Καλό είναι αυτό, ευλογημένη. Εγώ μπορεί να περάσω ολόκληρη μέρα κάνοντας εργόχειρο και λέγοντας «Δόξα σοι ο Θεός. Δόξα σοι ο Θεός, γιατί ζω. Δόξα σοι ο Θεός, γιατί θα πεθάνω και θα πάω κοντά στον Θεό. Δόξα σοι Θεός, ακόμη και αν με βάλη στην κόλαση και πάρη έναν κολασμένο στον Παράδεισο. Και εάν θέλη να μη με θυμάται στην κόλαση και λυπάται, ας πάρη πολλούς κολασμένους στον Παράδεισο, ώστε η χαρά Του γι’ αυτούς να είναι περισσότερη και να λιγοστέψη η στενοχώρια Του για μένα».
Το «δόξα σοι ο Θεός» να μη λείπη ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το «δόξα σοι ο Θεός» έχω για χάπι του πόνου∙ τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το «δόξα σοι ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έλεγε ο Παπα – Τύχων: «Το “Κύριε ελέησον” έχει εκατό δραχμές, το “δόξα σοι ο Θεός” έχει χίλιες δραχμές∙ είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό». Ήθελε να πη ότι ο άνθρωπος ζητάει το έλεος του Θεού από ανάγκη, ενώ δοξολογεί τον Θεό από φιλότιμο, και αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Συνιστούσε μάλιστα να λέμε το «δόξα σοι ο Θεός», όχι μόνον όταν είμαστε καλά, αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες, γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός για φάρμακα της ψυχής.
- Γέροντα, μερικές φορές, όταν λέω «δόξα τω Θεώ», νιώθω μέσα μου ένα φτερούγισμα. Τι είναι αυτό;
- Αγαλλίαση πνευματική είναι. Τώρα, επειδή μου έδωσες χαρά που λες «δόξα τω Θεώ», από την χαρά μου θα αρχίσω να γράφω «δόξα τω Θεώ, δόξα τω Θεώ», και θα γεμίσω μία κόλλα χαρτί με το «δόξα τω Θεώ». Ο Θεός να σε αξιώση στην άλλη ζωή να είσαι μαζί με τους Αγγέλους που δοξολογούν συνέχεια τον Θεό. Αμήν


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 19 ΝΟΕ 2012 

.Γιά κάθε ενέργεια του ό άνθρωπος πρέπει νά ρωτάη τόν εαυτό του:

Γιά κάθε ενέργεια του   ό άνθρωπος πρέπει νά ρωτάη τόν εαυτό του:

«Καλά, εµένα αυτό πού κάνω µέ  αναπαύει· τόν Θεό Τόν αναπαύει;» καί νά έξετάζη άν είναι εύάρεστο στον Θεό.Άν ξεχνάη νά τό κάνη αυτό, ξεχνάει καί τόν Θεό µετά. Γι' αυτό παλιά έλεγ

αν«προς Θεού» ή «τόν αθεόφοβο, δέν φοβάται τόν Θεό;». Η έλεγαν: «Άν θέλη όΘεός, άν έπιτρέψη ό Θεός». Ενιωθαν τήν παρουσία τού Θεού παντου, είχανσυνέχεια µπροστά τους τον Θεό και πρόσεχαν. Ζούσαν αυτό πού λέει ό Ψαλµός,
«Προωρώµην τον Κύριον ενώπιον µου διαπαντός, ϊνα µη σαλευθώ» και δεν σαλεύονταν. Τώρα, βλέπεις, µπαίνει σιγά-σιγά τό ευρωπαϊκό τυπικό και πολλοί δεν κάνουν τό στραβό από ευγένεια κοσµική. Ότι κάνει κανείς, να τό κάνη καθαρό για τόν Χριστό, νά εχη τόν νου του ότι ό Χριστός τόν βλέπει, τόν παρακολουθεί· σε κάθε του κίνηση κέντρο νά είναι ό Χριστός. Νά µην εχη τόn ανθρώπινο στοιχείο µέσα του. Αν κινούµαστε µέ σκοπό νά αρέσουµε στους ανθρώπους, αυτό δεν µάς ωφελεί σε τίποτε. Χρειάζεται πολλή προσοχή.
Πάντοτε νά εξετάζω τά ελατήρια άπό τά όποια κινούµαι καί, µόλις αντιληφθώ ότι κινούµαι άπό άνθρωπαρέσκεια, νά την χτυπώ αµέσως. Γιατί, όταν πάω νά κάνω ένα καλό καί µπαίνη στην µέση ή άνθρωπαρέσκεια, ε, τότε βγάζω νερό άπό τό πηγάδι µέ τρύπιο κουβά.

Γεριντας Παισιος αποσπασμα  απο το βιβλιο  Πνευματικη  Αφυπνηση !

 Ηλιας  Χαιντουτης   19 Νοε   2012

Αμαρτωλός αλλά κι ευαίσθητος

Εκπομπή Αθέατα Περάσματα του π.Ανδρέα Κονάνου