Γέροντα, άνθρωποι που αρχίζουν να έχουν την καλή ανησυχία, τι βιβλία να διαβάσουν για να βοηθηθούν

Πνευματική μελέτη

- Γέροντα, άνθρωποι που αρχίζουν να έχουν την καλή ανησυχία, τι βιβλία να διαβάσουν για να βοηθηθούν;

- Να διαβάσουν πρώτα το Ευαγγέλιο, για να μάθουν τι θα πη ο Χριστός. Να συγκλονισθούν λίγο, και ύστερα να διαβάσουν την Παλαιά Διαθήκη . Ξέρεις τι κόπος είναι, όταν δεν έχουν διαβάσει τίποτε και σου ζητούν βοήθεια; Σαν να πηγαίνη ένα παιδί του Δημοτικού Σχολείου σε καθηγητή Πανεπιστημίου και να του λέη: « Βοήθησέ με ». Τι να του πη ο καθηγητής; " Ένα κι ένα ίσον δύο " ; Άλλοι πάλι δεν έχουν την καλή ανησυχία . Έρχονται και λένε: " Δεν έχω κανένα πρόβλημα, μια χαρά είμαι, πάτερ, απλώς πέρασα να σε δω » . Ποτέ ο άνθρωπος δεν μπορεί να πη ότι δεν έχει τίποτε. Κάτι θα έχη. Ο αγώνας για πνευματική ζωή δεν τελειώνει ποτέ. Ή μερικοί μου λένε: « Να μας πης πνευματικά ». Σαν να πάνε στον μπακάλη και του λένε: « Δώσε μας ψώνια ». Τα χάνει και ο μπακάλης . Δεν έχουν κάτι το συγκεκριμένο να ζητήσουν και να πουν " μου χρειάζεται τόση ζάχαρη, τόσο ρύζι κ.λ.π. ", αλλά λένε " δώσε μας ψώνια ". Ή σαν να πάνε στον φαρμακοποιό και του λένε « δώσε μας φάρμακα! » , χωρίς να του πούνε προηγουμένως από τι πάσχουν ή αν πήγαν στον γιατρό και τι τους είπε ο γιατρός. Άντε τώρα να βρης άκρη ! Βλέπεις, εκείνος που έχει πνευματική ανησυχία , βρίσκει τι του λείπει , το ζητάει και ωφελείται. Εγώ, ως αρχάριος, όταν διάβαζα κάτι, το αντέγραφα, για να μην το ξεχάσω , και προσπαθούσα να το εφαρμόσω. Δεν διάβαζα, για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου. Υπήρχε μέσα μου η καλή ανησυχία και , όταν δεν καταλάβαινα κάτι, ρωτούσα να μάθω πως είναι . Λίγο διάβαζα, πολύ ήλεγχα τον εαυτό μου με αυτά που διάβαζα. « Πού βρίσκομαι;Τι να κάνω ; » . Κάθιζα τον εαυτό μου στο σκαμνί . Δεν τα περνούσα αυτά που διάβαζα έτσι αφορολόγητα.

Σήμερα οι άνθρωποι καταλήγουν από την πολλή μελέτη να είναι μαγνητόφωνα και να γεμίζουν τις κασσέττες τους με περιττά πράγματα.

Γεροντας Παισιος

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΜΑΡ 2013

Ο κόσμος πάει άσχημα σήμερα, γιατί όλοι λένε μεγάλες « αλήθειες » ,που δεν ανταποκρίνονται όμως στην πραγματικότητα

Ο κόσμος πάει άσχημα σήμερα, γιατί όλοι λένε μεγάλες « αλήθειες » ,που δεν ανταποκρίνονται όμως στην πραγματικότητα. Τα γλυκά λόγια και οι μεγάλες αλήθειες έχουν αξία ,όταν βγαίνουν από αληθινά στόματα ,και πιάνουν τόπο μόνο στους καλοπροαίρετους ανθρώπους και σε εκείνους που έχουν καθαρό νου.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΜΑΡ 2013

Εκκλησία, η Μάννα μας (συνέχεια)

Ο Χριστός είναι ο θεράπων ιατρός αυτού του Νοσοκομείου. Ο Ελεήμων Χριστός που ακατάπαυστα ελεεί τον κόσμο. Που βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Που δέχεται τον έσχατο, καθάπερ και τον πρώτο… Που και τον πρώτον ελεεί και τον ύστερον θεραπεύει… Και ξέρουμε όλοι ότι το Χριστό τον βρίσκουμε μέσα στην Εκκλησία. Εκεί Τον γνωρίζουμε αληθινά κι εκεί Τον μεταλαμβάνουμε. Ξέρουμε όλοι ότι στο  Χριστό , όπως και στο γιατρό, δεν πηγαίνουμε , γιατί Εκείνος μας χρειάζεται, αλλά γιατί εμείς Τον χρειαζόμαστε. Στο Χριστό, όπως και στο γιατρό, δεν πηγαίνουμε σαν υγιείς, όπως ο Φαρισαίος, αλλά σαν ασθενείς, όπως ο τελώνης. Από το Χριστό, όπως και από το γιατρό, δεν  κρύβουμε τις πληγές μας, αλλά τις φανερώνουμε , όσο αποκρουστικές κι αν είναι. Παντελώς και  πλήρως αποκαλυπτόμαστε Ενώπιόν Του και  κρεμόμαστε από τα χείλη Του , ν’ ακούσουμε την ιατρική συνταγή που θα δώσει, τη θεραπευτική αγωγή που θα προτείνει.

ΟΙ Πατέρες λένε πως η Εκκλησία, αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια πανίσχυρα φάρμακα:
Τις εντολές του Χριστού!
Η Εκκλησία, αιώνες τώρα, εκδίδει το ίδιο ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε η Παναγία στην Κανά: «ό,τι αν λέγη υμίν, ποιήσατε». Ό,τι μας λέει ο Χριστός να το κάνουμε. Άραγε, ό,τι λέει ο Χριστός, το κάνουμε; Κι αν δεν το κάνουμε, άραγε κλαίμε;
Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές,  είναι σαν να τηρεί τη συνταγή που θα τον σώσει. Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές είναι ήδη κάτω από την επίβλεψη του Θεράποντος Χριστού. Είναι σε ενότητα μαζί Του και σε ενότητα με όλα τα μέλη της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία , αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια κοσμοσωτήρια φάρμακα , αλλά αιώνες τώρα έχει και τα ίδια θαυμαστά αποτελέσματα:
Γεννά αγίους!
Πουθενά αλλού δε γεννιούνται άγιοι παρά μόνο στην Εκκλησία. Καλούς ανθρώπους θα βρούμε κι αλλού, αγίους όχι. Γιατί οι άγιοι, άνθρωποι σαν κι εμάς, συνασθενείς και συμπάσχοντες, μπήκαν στην Εκκλησία και παραδόθηκαν ανεπιφύλαχτα στις οδηγίες του Ιατρού.
Και ο Χριστός, που δεν είναι μόνο Ιατρός αλλά είναι και Πατέρας, παραδίδεται σ’ αυτούς που Του παραδίδονται. Σκύβει πάνω τους στοργικά και τέλεια, όπως μόνο Εκείνος ξέρει, παρηγορεί, νοσηλεύει, θεραπεύει, αγιάζει και δοξάζει. Ο ελεήμων Χριστός γίνεται τοις πάσι τα πάντα, για να σώσει τον άνθρωπο.

«ἐν τῷ οἶκῳ σου δεῖ με μεῖναι.», λέει στον Ζακχαίο. «…Οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω• πορεύου καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε», λέει στην αμαρτωλή. «;ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου. ... Πιστεύεις τοῦτο;» λέει στη Μάρθα, που θρηνεί τον αδελφό της. «μὴ κλαῖε», λέει στη μάννα που κηδεύει το παιδί της. «Σήµερον µετ᾽ ἐµοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.», λέει στο ληστή.

Η σωτήρια αγάπη του Χριστού! Η σωτήρια αγκαλιά της Εκκλησίας! Που όλους μας δέχεται, που όλους μας παρηγορεί, που θέλει όλους να μας σώσει. Που θέλει όλους να μας κάνει ανθρώπους του Παραδείσου! Τον έναν, επειδή μετανόησε, τον άλλον, επειδή δε γόγγυσε, τον τρίτο , επειδή έκανε ελεημοσύνες, μας βάζει όλους στα σπλάγχνα της η Εκκλησία!
Η Εκκλησία, ακόμα κι αν την αρνηθούμε, παραμένει Μάννα και ψάχνει να συνάξει τα παιδιά της . Ψάχνει και περιμένει μήπως, έστω και μετά από χρόνια, γυρίσουμε κοντά της. Η επιστροφή όμως στην Εκκλησία προϋποθέτει να ξέρουμε ότι  δεν είναι άδεια. Υπάρχει Πατέρας που μας αγαπάει σταθερά και αναλλοίωτα και για πάντα!
Όπως κι αν είμαστε, απ’ όπου κι αν προερχόμαστε, όσο κι αν ασωτέψαμε,
Πίστεψέ με, υπάρχει Πατέρας που βγήκε στο δρόμο και μας περιμένει!
Η επιστροφή μας στην Εκκλησία του Χριστού προϋποθέτει να ξέρουμε ότι η αγάπη του Χριστού δεν αλλοιώνεται. Δεν έχει διακυμάνσεις. Ο Χριστός δεν μας αγαπάει άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε πολύ. Ο Χριστός δεν αγαπάει άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Οι Πατέρες λένε ότι όσο αγαπάει την Παναγία τόσο αγαπάει και όλους εμάς. Δεν μπορούμε εμείς, ό,τι κι αν πράξουμε, να επηρεάσουμε της Αγάπης το Πέλαγος. Του Θεού το απέραντο έλεος.
Εμείς μόνο τη δική μας αγάπη μπορούμε να ορίσουμε. Μόνο τη δική μας στάση μπορούμε να ρυθμίσουμε:
Αν θα Τον αναγνωρίσουμε σαν Πατέρα ή αν θα λειτουργήσουμε αυτόνομα, χωρίς Αυτόν. Αν θα ζήσουμε στην Εκκλησία Του ή αν θα φύγουμε σε χώρα μακρινή. Αν θα ταυτιστούμε με όσα λέει ή αν θα τα απορρίψουμε. Εμείς επιλέγουμε ποια στάση θα κρατήσουμε, όχι Εκείνος. Όπως γίνεται με τον ήλιο. Στέλνει το φως και τη θερμότητά του παντού. Όμως δεν αποδέχονται όλα τα αντικείμενα την ίδια ποσότητα ακτινοβολίας. Υπάρχουν αντικείμενα που μαζεύουν τις ακτίνες και άλλα που τις απωθούν… Έτσι γίνεται και με μας… όσο Ήλιο θέλουμε, τόσο μαζεύουμε… Όσο Χριστό θέλουμε ,τόσο Χριστό κρατάμε στη ζωή μας… Γι’ αυτό πηγαίνουμε στην Εκκλησία… , όχι για να εξευμενίσουμε το Χριστό, αλλά για να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας…
Για να γίνουμε δεκτικοί της θείας αγάπης! Ό,τι κάνουμε στην Εκκλησία, οι νηστείες, οι προσευχές, οι ελεημοσύνες μας, είναι για να σπάσει η δική μας λίθινη καρδιά…, για να ανοίξει η ύπαρξή μας και να απορροφήσει Χάρη… Μήπως κι αρχίσουμε να μετανοούμε…
Ακούς;
Μήπως κι αρχίσουν τα μάτια μας να κλαίνε… Όπως έκλαψαν τα μάτια του Δαυίδ, όταν είδε την αμαρτία του…
 Όπως έκλαψαν τα μάτια του Πέτρου, όταν αρνήθηκε το Χριστό καί ἤρξατο κλαίειν, ἀλλ' οὐχί ἁπλῶς , ἀλλὰ πικρῶς, …
Όπως έκλαψαν τα μάτια της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ώσπου στέγνωσε όλη…
Όπως έκλαψε ο άσωτος , όταν έπεσε στα πόδια του Πατέρα… Με βεβαία την ελπίδα ότι όσο κι αν αμαρτήσαμε, στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει πάντα χώρος και για μας..
Υπάρχει και για μας η στολή η πρώτη. Όσο κι αν αμαρτήσαμε, - ακούς; - στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει και για μας δαχτυλίδι!...
Αρκεί να ομολογήσουμε την αμαρτία μας…
Αρκεί να μπούμε κάτω απ’ το πετραχήλι του Πνευματικού και τα μάτια μας να βγάλουνε δάκρυα…
(συνεχίζεται)

 Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ

Γέροντα, στεναχωριέμαι ,όταν οι άλλοι δεν έχουν καλή γνώμη για μένα.

Γέροντα, στεναχωριέμαι ,όταν οι άλλοι δεν έχουν καλή γνώμη για μένα.
- Καλά που μου το είπες! Από σήμερα θα κάνω ευχή οι άλλοι να μην πουν ποτέ καλή γνώμη για σένα, γιατί αυτό σε συμφέρει, καλό μου παιδί. Οικονομάει ο Θεός να μας αδικήσουν οι άνθρωποι ή να μας πουν καμμιά κουβέντα ,για να εξοφλήσουμε μερικές αμαρτίες μας ή για να αποταμιεύσουμε κάτι στην άλλη ζωή. Δεν μπορώ να καταλάβω, πως την θέλετε εσείς την πνευματική ζωή; Δεν έχετε καταλάβει ακόμη το πνευματικό σας συμφέρον και θέλετε εξόφληση εδώ. Για τον ουρανό δεν αφήνετε τίποτε. Πως τα παίρνεις έτσι τα πράγματα; Τι διαβάζεις; Ευεργετινό διαβάζεις; Εκεί δεν σου λέει τι πρέπει να κάνης; Ευαγγέλιο διαβάζεις; Να διαβάζης κάθε μέρα!!
Γεροντα Παισιος !

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  2 ΜΑΡ  2013 

Δωρεάν πετρέλαιο σε 15 νομούς προσέφερε η «Αποστολή»

Περισσότερα από 79.000 λίτρα πετρελαίου σε 20 πόλεις της Μακεδονίας της Ηπείρου και της Θράκης προσέφερε, ο φιλανθρωπικός οργανισμός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών «Αποστολή» με σκοπό να παράσχει στήριξη σε απομακρυσμένες περιοχές κυρίως της Βόρειας Ελλάδας που πλήττονται από την ανεργία και να βοηθήσει ανθρώπους που ζουν σε περιοχές με τη μεγαλύτερη βαρυχειμωνιά.

Η υλοποίηση του έργου γίνεται από την «Αποστολή» με χρηματοδότηση από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής και τον Διεθνή Ανθρωπιστικό Οργανισμό International Orthodox Christian Charities (IOCC).
Στελέχη των δυο οργανισμών κατέγραψαν τις ανάγκες σε κάθε Νομό και ιδιαίτερα στις ακριτικές περιοχές όπου η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης αυξήθηκε κατά 35-40% και η πτώση της κατανάλωσης ξεπέρασε το 50%.
Τις τελευταίες 10 μέρες από την Κόνιτσα ως την Κομοτηνή, σε 15 νομούς μοιράστηκε πετρέλαιο θέρμανσης σε κοινωνικά ιδρύματα
Το Σαββατοκύριακο κλιμάκια της «Αποστολής» με επικεφαλής τον Γενικό Διευθυντή της κ. Κωνσταντίνο Δήμτσα επισκέπτονται τις ακριτικές περιοχές της Φλώρινας και της Κόνιτσας.
Σε μια εκστρατεία υποστήριξης των ιδρυμάτων η «ΑΠΟΣΤΟΛΗ» έθεσε υπό την προστασία της και έμπρακτα στηρίζει τις ανάγκες Γερόντων, Παιδιών και Ατόμων με αναπηρίες.

Τον Γενικό Διευθυντή της «Αποστολής» κ. Κωνσταντίνο Δήμτσα και τους συνεργάτες του υποδέχθηκε στη Φλώρινα ο Αντιπεριφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας Γιάννης Αντωνιάδης, εκφράζοντας την βαθύτατη ευγνωμοσύνη του για την φροντίδα της «Αποστολής», του Αρχιεπισκόπου Αμερικής και του ΙΟCC.
Ο κ. Δήμτσας επισκέφθηκε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας κ. Θεόκλητο, με τον οποίο συζήτησε τα κοινωνικά προβλήματα των κατοίκων της περιοχής και τον διαβεβαίωσε ότι η Αποστολή θα είναι στο πλευρό εκείνων που υποφέρουν.
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας κ. Θεόκλητος τόνισε: "χαιρόμαστε που έχουμε σήμερα, στην ακριτική Φλώρινα, τον Διευθυντή της Μ.Κ.Ο. Αποστολή, της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών κ. Κωνσταντίνο Δήμτσα, με τον οποίο μιλήσαμε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.
Ιδιαίτερα μεταξύ των ανήμπορων οικογενειών και μάλιστα μας μετέφερε την είδηση για την βοήθεια δια μέσω της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής που μας δίνει η Αποστολή πετρέλαιο για τα ιδρύματα και τις φτωχές οικογένειες. Θα έχουμε συνεργασία με την Αποστολή για να είμαστε χρήσιμοι και ωφέλιμοι σε πονεμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους.
«Υλοποιούμε το όραμα του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου. Η καρδιά της «Αποστολής» είναι ζεστή και στις πιο παγερές γωνιές της Ελλάδος μας.Έχουμε συγκινηθεί από την στήριξη της ομογένειας, του ΙΟCC και ιδιαίτερα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ Δημητρίου. Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι έχουν προτεραιότητα στην φροντίδα και στην θαλπωρή που πρέπει να παρέχουμε.», ανέφερε ο κ.Δήμτσας.
«Όπως μας είπε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φλωρίνης οι υπέρογκες αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, σε συνδυασμό με την έλλειψη πόρων, καθιστούν σχεδόν αδύνατο για τα περισσότερα ιδρύματα αλλά και τους κατοίκους να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες θέρμανσης. Ειδικά εν μέσω της κρίσης, τα ιδρύματα αυτά έχουν φθάσει στα όριά τους καθώς προσέρχονται σε αυτά πολλοί περισσότεροι άνθρωποι που δεν λαμβάνουν πια κρατική υποστήριξη. Σήμερα είμαστε εδώ γιατί ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΣΤΟΛΗ που δεν είναι άλλη από την προσφορά της αγάπης και της μέριμνας για τον πλησίον μας», συνέχισε.
«Στην εποχή της φτώχειας και του κρύου είναι σημαντικότατη η βοήθεια αυτή. Ενέργειες σαν κι αυτές σας κατοχυρώνουν στη συνείδηση των συμπολιτών μας και όλων των Ελλήνων και βεβαίως δικαιώνουν τις προσδοκίες των ορθοδόξων χριστιανών για τους πνευματικούς τους ηγέτες», υπογράμμισε ο αντιπεριφεριάρχης Δυτ. Μακεδονίας, Γιάννης Αντωνιάδης.
Χθες, πετρέλαιο από την «Αποστολή» παρέλαβαν και ιδρύματα της Κομοτηνής
Ο Γιώργος Παυλίδης, πρώην Νομάρχης Ξάνθης και επικεφαλής της αντιπολίτευσης στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης ανέφερε:
«Η έμπρακτη ανθρωπιστική βοήθεια που παρέσχε το Ίδρυμα IOCC και η Ελληνική Αρχιεπισκοπή Αμερικής σε 12 ιδρύματα, που επιτελούν εξαίρετο κοινωνικό έργο στην Περιφέρειά μας, αποτελεί ισχυρό μήνυμα ευαισθησίας, ελπίδας, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης», ανέφερε ο πρώην Νομάρχης Ξάνθης και επικεφαλής της αντιπολίτευσης στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Γιώργος Παυλίδης .
«Τους ευχαριστούμε θερμά για την παροχή της βοήθειας, στο βαθμό που μας αντιστοιχεί και μεταφέρουμε τα αισθήματα της κοινωνίας μας, για τη στήριξη των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων που στεγάζονται σ' αυτά αλλά και την «Αποστολή» την Ανθρωπιστική Οργάνωση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών που με τα στελέχη της υλοποίησε άψογα την παροχή της βοήθειας. Ας αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας», τόνισε χαρακτηριστικά

 http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63790830

Μερικοί που τα έχουν όλα λένε: «Δεν υπάρχει φτώχεια σήμερα».

Μερικοί που τα έχουν όλα λένε: «Δεν υπάρχει φτώχεια σήμερα». Δεν σκέφτονται τον άλλο. Δεν μπαίνουν στην θέση του άλλου, για να μην ενοχληθούν και χάσουν την ησυχία τους. Έτσι όμως πώς να τον βρουν τον φτωχό; Αν σκέφτεται κανείς τον άλλο, βρίσκει τον φτωχό και βρίσκει και από τί έχει ανάγκη. Υπάρχουν τόσα ορφανά που δεν έχουν έναν άνθρωπο να χαϊδέψη λίγο το κεφαλάκι τους. Οι άνθρωποι ξεχνούν όσους υποφέρουν. Ο νους τους είναι σε όσους καλοπερνούν και συγκρίνουν μ’ αυτούς τον εαυτό τους και όχι με εκείνους που υποφέρουν!!!
Γεροντας Παισιος

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  2 ΜΑΡ 2013

Όταν ο άνθρωπος λυπάται για τις αμαρτίες του

Όταν ο άνθρωπος λυπάται για τις αμαρτίες του…
Από το Γεροντικό

Κάποιος νέος παραστράτησε, μα τόσο μετανόησε, όταν η Θεία Χάρη τον επισκέφτηκε από ένα κήρυγμα που άκουσε, που άφησε τον κόσμο κι έγινε καλόγερος. Έφτιαξε μια καλύβα στην έρημο κι έκλαιγε κάθε μέρα με πολύ πόνο τις αμαρτίες του. Με τίποτα δεν μπορούσε να παρηγορηθεί.

Μια νύχτα παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Ιησούς, περιτριγυρισμένος από φως ουράνιο. Πήγε κοντά του με καλοσύνη:

- Τι έχεις, άνθρωπε και κλαις, με τόσο πόνο; τον ρώτησε με τη γλυκιά φωνή του.

- Κλαίω, Κύριε, γιατί έπεσα, είπε με απελπισία ο αμαρτωλός.

- Ω, τότε σήκω.

- Δεν μπορώ μόνος, Κύριε.

Άπλωσε τότε το Θεϊκό Του χέρι ο Κύριος της αγάπης και τον βοήθησε να σηκωθεί. Εκείνος όμως δε σταμάτησε να κλαίει.

- Τώρα γιατί κλαις;

- Πονώ, Χριστέ μου, γιατί σε λύπησα. Ξόδεψα τον πλούτο των χαρισμάτων Σου σε ασωτίες.

Έβαλε τότε με στοργή το χέρι Του ο Φιλάνθρωπος Δεσπότης στο κεφάλι του πονεμένου αμαρτωλού και του είπε με ιλαρότητα:

- Αφού για μένα πονάς τόσο πολύ, εγώ έπαυσα πια να λυπάμαι για τα περασμένα.

Ο νέος σήκωσε το βλέμμα του να ευχαριστήσει το Σωτήρα του, μα Εκείνος δεν ήταν πια εκεί. Στη θέση που πατούσε είχε σχηματισθεί ένας πελώριος ολόφωτος σταυρός. Λυτρωμένος πια από το βάρος της αμαρτίας, έπεσε και τον προσκύνησε.
Μ’ ευγνωμοσύνη στην ψυχή, ύστερα από το όραμα εκείνο, κατέβηκε πάλι στην πολιτεία ο νέος για να γίνει πια θερμός κήρυκας της μετανοίας και να οδηγήσει στο Χριστό πολλούς άλλους παραστρατημένους.

Από το Γεροντικό

Μετάφραση από το βιβλίο «Πώς αντιμετώπισαν του σαρκικούς πειρασμούς;»

του Γεώργιου Α. Καλπούζου από τις εκδόσεις «Φωτοδότες»

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  2 ΜΑΡ 2013

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Πλανᾶς

Ημ. Εορτής: 2 Μαρτίου Ημ. Γέννησης: 1851 μ.Χ. Ημ. Κοιμήσεως: 1932

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος γεννήθηκε στὴ νῆσο Νάξο τῶν Κυκλάδων τὸ ἔτος 1851 μ.Χ., ἀπὸ τὸν Ἰωάννη καὶ τὴν Αὐγουστίνα, τὸ γένος Μελισσουργοῦ. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του τὸν ἀνέθρεψαν μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἐξέφρασε τὴν ἔφεση καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά. Ἦταν φιλακόλουθος καὶ διακονοῦσε πάντοτε στὸ ἱερὸ τὸν παππού του ἱερέα Γεώργιο Μελισσουργό. Προορισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ γίνει λειτουργὸς τῶν ἁγίων μυστηρίων Αὐτοῦ μετεῖχε ἀδιάλειπτα στὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μὲ νηστεία, προσευχὴ καὶ ἀγρυπνία. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του ἦλθε μὲ τὴν μητέρα του καὶ τὴν ἀδελφή του στὴν Ἀθήνα, ὅπου ἔγινε προστάτης αὐτῶν. Νυμφεύθηκε, χήρευσε ὅμως νωρίς. Ἡ πρεσβυτέρα του ἀπεβίωσε μόλις γεννήθηκε τὸ παιδί τους, ὁ Γιαννάκης, ποὺ τὸ μεγάλωσε μόνος. Ὁ Κύριος δὲν βράδυνε νὰ τὸν ἀναδείξει λειτουργὸ τῆς Ἐκκλησίας του καὶ τὸν κατέστησε εὔθετο καὶ εὔχρηστο στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Χειροτονεῖται διάκονος στὶς 28 Ἰουλίου 1879, στὸ ναὸ Μεταμορφώσεως τῆς Πλάκας καὶ μετὰ ἀπὸ πέντε χρόνια, στὶς 2 Μαρτίου 1884, χειροτονεῖται Πρεσβύτερος στὸ ταπεινὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου, στὸ Μοναστηράκι. Διακονεῖ στὸ ἱερὸ θυσιαστήριο ἐπὶ πενήντα χρόνια περίπου (1884 – 1932), στοὺς ναοὺς καὶ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, κοντὰ στὸν Ἰλισσὸ ποταμὸ καὶ τῆς ἀκόμη φτωχότερης καὶ ἀπόμερης τότε ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου τοῦ λεγόμενου «Κυνηγοῦ», στὴ σημερινὴ ὁδὸ Βουλιαγμένης. Διακρίθηκε ὡς ὁ λειτουργικότερος ἱερεύς, ἄνθρωπος προσευχῆς, τοῦ ὁποίου ἡ ζωὴ ὑπῆρξε καὶ ἀναδείχθηκε συνεχὴς διακονία τοῦ Θυσιαστηρίου. Ἀπὸ «φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός» παρέμενε στὸ ναό. Ἦταν ἀφιλάργυρος κατὰ τὸν τρόπο καὶ πλήρης ἔργων ἀγαθῶν καὶ ἐλεημοσύνης. Τοῦ ἀρκοῦσε γιὰ τροφὴ λίγο ψωμὶ καὶ λίγα χόρτα, τὰ ὁποῖα συνέλεγε ὁ ἴδιος καί, κάποιες φορές, λίγο γάλα ποὺ τοῦ πρόσφεραν βοσκοὶ στὴν ἐρημικὴ τότε περιοχὴ τῆς ἐνορίας του. Ἀλησμόνητες παρέμειναν οἱ ἀγρυπνίες τὶς ὁποῖες τελοῦσε στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου Ἀθηνῶν. Ἀναφέρονται καὶ μαρτυρίες παιδιῶν, ὅτι τὸν ἔβλεπαν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας μεταρσιωμένο νὰ στέκεται ὑπεράνω τῆς γῆς. Μαρτυρίες δὲ περιφανῶν λογίων, ὅπως τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη καὶ Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδη, ποὺ ἔψαλλαν στὶς ἀγρυπνίες τὶς ὁποῖες τελοῦσε, ἐξαίρουν τὴν σπάνια καὶ ἁγία ἱερατικὴ αὐτοῦ προσωπικότητα. Ὁ παπα-Νικόλας, ὁ λεγόμενος «ἁπλοῦς», ζοῦσε μέσα στὴν χαρὰ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τὴν ὁποία τελοῦσε ἀνελλιπῶς κάθε ἡμέρα, ὅπως τὴν ὅριζαν οἱ λειτουργικοὶ κανόνες καὶ τὴν παρέτεινε ἐπὶ πολλὲς ὧρες, γιὰ νὰ ἔχει τὴν πνευματική της ἀπόλαυση. Πάντα ἀνταποκρινόταν στὸ γνήσιο Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ τελοῦσε πανηγυρικὰ τὸ Μυστήριο τῆς ἐλεύσεως καὶ παρουσίας τοῦ Ἀναστημένου Κυρίου, ποὺ ἀποκαλύπτει τὸν ἑαυτό Του ὅπως τότε στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο. Ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ βρίσκεται στὴν καρδιὰ τῆς Εὐχαριστίας, γινόταν ὀντολογικὴ  ἀναψυχὴ καὶ ἀγαλλίαση στὸν φλεγόμενο ἀπὸ θεία Ἀγάπη Γέροντα. Ἡ μέθεξή του στὴν πασχάλια χαρὰ τὸν συνέπαιρνε. Δὲν ἦταν γι’ αὐτὸν ἕνα ἁπλὸ ἐφημεριακὸ καθῆκον. Πρόφαση ἦταν τὸ ἐπὶ ὧρες παρατεινόμενο μνημόσυνο τῶν ζωντανῶν καὶ τῶν κοιμηθέντων, ἀπὸ τὸν ὄγκο τῶν σημειωμάτων ποὺ κρατοῦσε πάντα σὲ ἕνα δισκάκι. Στὴν πραγματικότητα δὲν ἤθελε νὰ διακόψει ποτὲ τὴν χαρὰ τῆς Τράπεζας τῆς Εὐχαριστίας, τὴ θέα τοῦ Ἀναστημένου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας, ἀφοῦ ἔφθασε στὰ 82 τοῦ χρόνια καὶ ἔδωσε πρωτοφανὴ στὸν αἰώνα μας μαρτυρία οὐρανίων χαρισμάτων, ὁσιότητος, ταπεινώσεως, ἁπλότητος, διακρίσεως, ἐλεημοσύνης, ἀσκήσεως καὶ κατὰ Θεὸν σοφίας, ἀφοῦ στάθηκε ὁ μοναδικὸς προστάτης χιλιάδων ὀρφανῶν καὶ πτωχῶν καὶ ἔφθασε σὲ ὕψος θείας τελειότητος, κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1932 μ.Χ. Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἱερέως Νικολάου τοῦ Πλανᾶ, ὕστερα ἀπὸ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τιμᾶται κατὰ τὴν πρώτη Κυριακὴ τοῦ Μαρτίου, διὰ μεταθέσεως ἐκ τῆς κυριώνυμης ἡμέρας αὐτοῦ.  http://www.synaxarion.gr/gr/sid/2321/sxsaintinfo.aspx

Ο αγιασμός κάθε πρώτη του μηνός

Κάθε πρώτη του μηνός σε όλες τις τους ενοριακούς ναούς τελείται ο μικρός αγιασμός των υδάτων. Έτσι δεν έχουμε παρά να περάσουμε από τον ναό της ενορίας μας και με ένα μπουκαλάκι να πάρουμε αγιασμένο νερό από το ειδικό δοχείο αγιασματάρι και να το φέρουμε  στο σπίτι μας.
Μπορούμε κάθε πρωί που ξυπνάμε να πίνουμε λίγο μαζί με κομμάτι αντίδωρο που κρατήσαμε από προηγούμενες Θ.Λειτουργίες. Είναι μια καλή συνήθεια που θα μας βοηθήσει στο υπόλοιπο της ημέρας.

Ομιλία Γέροντος Εφραιμ στη Θεσσαλονίκη

Δεῖτε τὴν χθεσινὴ (28/02/2013) πνευματικὴ ὁμιλία τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου Γέροντος Ἐφραιμ πού πραγμτοποιήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη. Τὶς ἑπόμενες ὧρες θὰ ἀκολουθήσει καὶ τὸ δεύτερο μέρος μὲ τὶς ἐρωτήσεις ποὺ τέθηκαν ἐπὶ πολλῶν θεμάτων ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο καὶ τὶς ἀπαντήσεις τοῦ Γέροντα

 

 http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/03/blog-post_4123.html

Νόμος της Εκκλησίας η υπέρ αλλήλων προσευχή

Οι νόμοι της Εκκλησίας προστάζουν να γίνωνται οι προσευχές έτσι, όχι μόνον εκείνες που γίνονται για τους πιστούς , αλλά και εκείνες που γίνονται για τους κατηχουμένους. Διότι ο νόμος διεγείρει τους πιστούς στην ικεσία για τους αμυήτους. Διότι όταν λέγη ο διάκονος “ας παρακαλέσουμε ολόθερμα τον Θεό για τους κατηχουμένους”, δεν παροτρύνει κανέναν άλλο, παρά το πλήθος των πιστών για τις ευχές υπέρ εκείνων. Αν και βέβαια οι κατηχούμενοι στη αρχή είναι ξένοι. Διότι δεν είναι ακόμη μέλη του σώματος του Χριστού , δεν έγιναν ακόμη κοινωνοί των μυστηρίων , αλλά είναι αποχωρισμένοι από το πνευματικό κοπάδι. Αν λοιπόν πρέπει να παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτούς , πολύ περισσότερο πρέπει να Τον παρακαλούμε για τα δικά μας μέλη.

Γι’ αυτό και λέγει∙ “Ας Τον παρακαλέσουμε ολόθερμα” για να μην τους απορρίψη σαν ξένους, για να μην τους αγνοήση σαν ξένους. Διότι ακόμη δεν έχουν την ωρισμένη και καθιερωμένη ευχή από τον Χριστό, δεν έχουν ακόμη το θάρρος να μιλήσουν μαζί Του, αλλά έχουν ανάγκη από τις προσευχές των πιστών. Διότι στέκονται έξω από τις βασιλικές πύλες, μακρυά από τους ιερούς περιβόλους. Γι’ αυτό και απομακρύνονται όταν εκφωνούνται οι φρικτές εκείνες ευχές. Γι’ αυτό και σε παρακαλή να προσευχηθής γι’ αυτούς, για να γίνουν δικά σου μέλη, για να μην είναι ακόμη ξένοι και αποχωρισμένοι. Διότι το «ας παρακαλέσουμε» , δεν λέγεται μόνο για τους ιερείς, αλλά και για εκείνους που αποτελούν το λαό. Διότι, όταν λέγη “ας σταθούμε σωστά, ας παρακαλέσουμε” ,παρακαλεί όλους να προσευχηθούν.

Κατόπιν αρχίζοντας την ευχή λέγει ∙ “Ώστε ο πανελεήμονας και πολυεύσπλαχνος Θεός να εισακούση τις παρακλήσεις τους”. Για να μη λες δηλαδή, “τί να Τον παρακαλέσουμε, αυτοί είναι αποξενωμένοι, δεν είναι ενωμένοι μαζί μας, από πού μπορώ να Τον πείσω να μεταδώση σε αυτούς το έλεός Του και τη συγνώμη;” ∙ για να μην απορής ζητώντας να εξηγήσης αυτά, πρόσεξε πώς σου λύνει την απορία, λέγοντας ∙ “είθε ο πανελεήμονας και εύσπλαχνος Θεός”. Άκουσες ότι ο Θεός είναι “πανελεήμονας και εύσπλαχνος”; Μην απορής πλέον. Διότι Αυτός που είναι πολυεύσπλαχνος όλους τους καλεί και αμαρτωλούς και φίλους.

Μη λες λοιπόν “πώς να προσέλθω και να Τον παρακαλέσω γι αυτούς; Αυτός θα εισακούση τις παρακλήσεις τους”. Ποια θα μπορούσε να είναι παράκλησις των κατηχουμένων παρά το να μη μείνουν κατηχούμενοι; Έπειτα λέγει και τον τρόπο της παρακλήσεως. Ποιος είναι αυτός ; “Για να ανοίξη τα αυτιά των καρδιών τους”. Διότι ακόμη είναι κλειστά και βουλωμένα. Αυτιά βέβαια δεν εννοεί αυτά τα εξωτερικά, αλλά τα αυτιά της διανοίας. “Ώστε να ακούσουν εκείνα που οφθαλμός δεν είδε και αυτί δεν άκουσε και σε ανθρώπινη καρδιά δεν ανέβηκαν”. Διότι ακόμη δεν άκουσαν τα απόρρητα μυστήρια, αλλά στέκονται κάπου απόμερα και μακριά. Αλλά και αν τα ακούσουν, δε γνωρίζουν αυτά που λέγονται∙ διότι εκείνα χρειάζονται πολύ σύνεσι και όχι μόνον ακρόασι∙ την εσωτερική ακοή δεν την έχουν ακόμη . Γι’ αυτό και ζητά με ευχή προφητικό χάρισμα∙ διότι ο Προφήτης έλεγε τα εξής: “ Ο Θεός μου χαρίζει γλώσσα παιδευτική και διδακτική για να γνωρίζω να πω λόγο όταν πρέπη. Κάθε πρωί μου έδωσε την παίδευσι αυτή και μου πρόσθεσε οξύτητα ακοής για να ακούω και να υπακούω στις αποκαλύψεις Του. Και η παιδαγωγία με τις δοκιμασίες που μου έκανε ο Κύριος διέγειρε και κτύπησε βαθειά τα αυτιά μου” ( Ησ. 50, 4-5 ) . Διότι, όπως ακριβώς οι Προφήτες άκουγαν διαφορετικά από τους πολλούς , έτσι και οι πιστοί άκουγαν διαφορετικά από τους κατηχούμενους.  Από εδώ μαθαίνει και ο κατηχούμενος να μην τα μαθαίνη αυτά από τους ανθρώπους , ούτε ν’ ακούη άλλους (διότι λέγει «μην καλέσετε δάσκαλο πάνω στη γη» ( Ματθ. 23, 8 ) , αλλά πάνω από τους ουρανούς ∙ διότι λέγει «όλοι θα είναι διδακτοί του Θεού» ( Ησ. 54, 13 ) . Γι’ αυτό και λέγει «Θα τους διδάξη το λόγο της αληθείας», για να λάβουν εσωτερικά τη γνώσι. Διότι εφ’ όσον πρέπει να λάβουν τη γνώσι, ακόμη δεν γνωρίζουν το λόγο της αληθείας.

“Για να σπείρη μέσα τους το φόβο Του”. Αλλά δεν αρκεί αυτό, διότι ένα μέρος του σπόρου έπεσε δίπλα στον δρόμο, ενώ ένα άλλο πάνω στην πέτρα.

Εμείς όμως δε ζητάμε με τον τρόπο αυτό∙ αλλ’ όπως το άροτρο ανοίγει το αυλάκι σε γόνιμη γη, έτσι παρακαλούμε να συμβή και εδώ, ώστε μεταβαλλόμενοι μέσα στο βάθος της διανοίας τους , να δεχθούν εκείνα που σπέρνονται και ό,τι άκουσαν να το κρατήσουν με ακρίβεια. Γι’ αυτό προσθέτει και λέγει ∙ “Και να σταθεροποιήση την πίστι Του στη διάνοιά τους”. Δηλαδή για να μην υπάρχη αυτή μέσα τους επιπόλαια, αλλά για να βάλη βαθειά τη ρίζα…

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Για τίποτε να μην έχετε άγχος Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι.

Για τίποτε να μην έχετε άγχος.
Το άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα. Αν υπάρχη μια τάση, σπρώχνει και αυτός, για να ταλαιπωρήση και να πλανήση τον άνθρωπο. Τον ευαίσθητο λ.χ. τον κάνει υπερευαίσθητο. Όταν έχης διάθεση να κάνης μετάνοιες, σπρώχνει και ο διάβολος να κάνης περισσότερες από την αντοχή σου και, αν οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες, δημιουργείται μια νευρικότητα, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα, και στην συνέχεια σου δημιουργεί άγχος με ελαφρά απελπισία κατ’ αρχάς και μετά συνεχίζει… Θυμάμαι, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, ένα διάστημα, μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, μου έλεγε ο πειρασμός: “Κοιμάσαι; Σήκω! Τόσοι άνθρωποι υποφέρουν, τόσοι έχουν ανάγκη…” Σηκωνόμουν και έκανα μετάνοιες, ό,τι μπορούσα. Μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, άρχιζε ξανά: “Οι άλλοι υποφέρουν κι εσύ κοιμάσαι; Σήκω!” Σηκωνόμουν πάλι. Μέχρι που έφθασα να πω: “Αχ, να μου κόβονταν τα πόδια, τι καλά! Θα ήμουν τότε δικαιολογημένος, αφού δεν θα μπορούσα να κάνω μετάνοιες”. Μια Μεγάλη Σαρακοστή την έβγαλα με το ζόρι, γιατί πήγαινα να στριμώξω τον εαυτό μου περισσότερο από την αντοχή μου.

Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος, να ξέρουμε ότι δεν κινούμαστε στον χώρο του Θεού. Ο Θεός δεν είναι τύραννος να μας πνίγη.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

HΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  1 ΜΑΡ 2013