των
Νίκου Μαγγίνα και Αντώνη Τριανταφύλλου
Με
την εγνωσμένη από αιώνων ιεροπρέπεια
και τάξη της μοναστικής Πολιτείας,
υποδέχθηκε ο Ιερός Άθως τον Επίσκοπο
του, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Η θερμή υποδοχή του Προκαθημένου της
Ορθοδοξίας έγινε στην κεντρική πλατεία
των Καρυών, της πρωτεύουσας του Αγίου
Όρους. Εκεί υποδέχθηκαν τον Οικουμενικό
Πατριάρχη οι Επίσκοποι Ροδοστόλου
Χρυσόστομος και Σινώπης Αθηναγόρας, οι
Ηγούμενοι και οι Αντιπρόσωποι των 20
Αγιορειτικών Μονών, ο Πολιτικός Διοικητής
του Αγίου Όρους Αρίστος Κασμίρογλου,
πλήθος Πατέρων και προσκυνητών.
Ιδιαίτερη
συγκίνηση για τον Πατριάρχη ήταν η
συνάντησή του με τον νεοεκλεγέντα
Ηγούμενο της Κανονικής Αδελφότητος της
Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, Αρχιμανδρίτη
Βαρθολομαίο, τον οποίο συνεχάρη εγκάρδια.
Στην
συνέχεια σχηματίστηκε ιερή πομπή με
κατεύθυνση τον Ναό του Πρωτάτου, όπου
τελέσθηκε επίσημη υποδοχή και δοξολογία.
Ο
Οικουμενικός Πατριάρχης μόλις εισήλθε
στο ναό αφού προσκύνησε την εφέστια
εικόνα της Παναγίας «Άξιον εστί»,
ανάβοντας ενώπιον της λαμπάδα.
Στο
τέλος της δοξολογίας τον Πατριάρχη
προσφώνησε ο καθηγούμενος της Ιεράς
Μονής Χιλανδαρίου Αρχιμανδρίτης
Μεθόδιος, ο οποίος με γλαφυρότητα,
σαφήνεια και πολλές ιστορικές αναφορές
περιέγραψε τη σπουδαιότητα της επετείου
της εκατονταετίας του «Ιερού Ψηφίσματος»,
σε άπταιστη ελληνική γλώσσα -παρά τη
σερβική καταγωγή του.
«Ήλθομεν
ίνα αποτίσωμεν εν δεήσεσει και προσευχαίς
φόρον τιμής και ευγνωμοσύνης εις την
μνήμην των Αγιορειτών πατέρων, οίτινες
προ εκατόν ετών διεδήλωσαν εμμόνως και
κατηγορηματικώς απεφάσισαν, επικαλεσθέντες
την Χάριν της εφεστίου εικόνος του
"Άξιον εστιν", την άχει της συντελείας
του αιώνος ενσωμάτωσιν του Ιερού Τόπου
εις την επικράτειαν του ευλογημένου
Ελληνικού Κράτους» σημείωσε με νόημα
ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφερόμενος
στο σκοπό της επίσκεψής του την επέτειο
των 100 ετών από την ενσωμάτωση του Άθωνα
στην ελληνική επικράτεια.
Ο
Οικουμενικός Πατριάρχης στην ομιλία
του αναφέρθηκε στην ιδιαιτερότητα του
Αγίου Όρους το οποίο χαρακτήρισε «εν
ζωντανόν τμήμα του Βυζαντίου, ανέπαφον
εκ των αλλαγών των καιρών και των
μεταβολών της ιστορίας, ανεπηρέαστον
εκ των κοινωνικών εξελίξεων, μοναδικόν
ένθα ιερουργείται το μυστήριον της
οικουμένης, η ιερά παρακαταθήκη της
μακράν του κόσμου ασκήσεων και προσευχής
υπέρ της σωτηρίας του παλινωνδούντος
κόσμου».
Κατά
τη διάρκεια της ομιλίας του, ο Πατριάρχης
εκτός κειμένου αυθόρμητα αναφέρθηκε
στην απαγωγή του Μητροπολίτη Χαλεπίου
Παύλου του Πατριαρχείου Αντιοχείας και
του Συροϊακωβίτη Μητροπολίτη στην ίδια
πόλη Ιωάννη και ζήτησε την προσευχή
όλων των παρισταμένων για την αγαθή
έκβαση της υποθέσεως.
Ακολουθεί
η αντιφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχη
στο Ναό του Πρωτάτου
Οσιώτατε
Πρωτεπιστάτα, Οσιώτατοι Πατέρες, οι τε
Καθηγούμενοι και οι Αντιπρόσωποι των
Είκοσιν Ιερών Βασιλικών, Πατριαρχικών
και Σταυροπηγιακών Μονών του Αγίου
Όρους, Εξοχώτατε κύριε Διοικητά, Τέκνα
εν Κυρίω αγαπητά, "Ο των αρρήτων και
των αθεάτων μυστηρίων Θεός, παρ ᾧ οι
θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως οι
απόκρυφοι" (Ευχή Θείας Λειτουργίας
των Προηγιασμένων) και "η θυρωρός και
η οικουρός" του Ιερού τούτου Τόπου,
η Κυρία Θεοτόκος "η φυλάττουσα ως
πυρίνη ρομφαία την Εδέμ, τοις μεν οικείοις
υποστρέφουσα τα νώτα, τοις δ ἐναντίοις
κατά στόμα απαντώσα και μακράν
καταφλέγουσα", ωδήγησε τον Επίσκοπόν
σας προς υμάς τα πνευματικά αυτού τέκνα,
τους αποταξαμένους τον κόσμον και τα
του κόσμου, οι οποίοι μόνοι προς εαυτούς
επικαλείσθε μετά Συμεών του Νέου Θεολόγου
"ελθέ ο Μόνος προς τους μόνους, ότι
μόνοι εσμέν ως οράς".
Απόψε,
όμως, Οσιολογιώτατοι άγιε Πρώτε και
άγιοι Καθηγούμενοι των σεβασμίων είκοσιν
Ιερών Μονών του Άθω, μονασταί και ασκηταί
και σκητιώται και καλυβιώται, βλέπομεν
κατά το βιβλικόν βίωμα εν τω προσώπω
εκάστου εξ υμών, παρόντος και απόντος,
"αυτόν τον Κύριον και Θεόν μας". Το
αυτό επαναλαμβάνομεν, ερχόμενοι από
της Πόλεως, της έδρας της Μητρός Αγίας
του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, μετά την
προ διετίας πραγματοποιηθείσαν
αλησμόνητον προσκυνηματικήν επίσκεψίν
μας. Ήλθομεν, αδελφοί και πατέρες, ως
προσκυνηταί και ερευνηταί του "κάλλους
της ψυχής", του "κάλλους της
ελευθερίας", του "κάλλους μιας
ιστορίας" βλέποντες εκ του σύνεγγυς
τα ενταύθα ασκούμενα "έκγονα" της
Μητρός Εκκλησίας, την άσκησιν και την
δυναμικήν των προς σωτηρίαν. Ήλθομεν
να ενωτισθώμεν τους εσωτερικούς πόθους
των καρδιών σας, να πληροφορηθώμεν
ακριβέστερον περί των τυχόν προβλημάτων
τα οποία λόγω των καιρών και των κρίσεων
και της ακαταστασίας των ανθρωπίνων
αντιμετωπίζει ίσως και ο Ιερός Τόπος
της σιωπής και της ασκήσεως, και να
καταβάλωμεν προσπάθειαν και μέριμναν
προς αντιμετώπισιν αυτών, ώστε απρόσκοπτοι
να συνεχίσητε τον μοναχικόν δόλιχόν
σας, μακράν του κόσμου και των του κόσμου,
της τύρβης και της ανασφαλείας των
λεγομένων οικονομικών και άλλων
επενδύσεων, έχοντες το βλέμμα και τον
νουν μόνον "εις την θύραν του ελέους,
την Μαριάμ" ίνα δίδη υμίν "του
λοιπού βιώσαι εν πράξεσιν αγαθαίς και
πολιτεία σεμνή".
Κυρίως
όμως ήλθομεν ίνα αποτίσωμεν εν δεήσεσι
και προσευχαίς φόρον τιμής και ευγνωμοσύνης
εις την μνήμην των Αγιορειτών πατέρων,
οίτινες προ εκατόν ετών διεδήλωσαν
εμμόνως και κατηγορηματικώς απεφάσισαν,
επικαλεσθέντες την Χάριν της εφεστίου
εικόνος του "Άξιόν εστιν", την άχρι
της συντελείας του αιώνος ενσωμάτωσιν
του Ιερού Τόπου εις την επικράτειαν του
ευλογημένου Ελληνικού Κράτους. Ημείς,
αδελφοί και τέκνα, εν Φαναρίω συνεχίζομεν
επί αιώνας την εκπλήρωσιν της κενωτικής
αποστολής της Μητρός Εκκλησίας, η οποία
δεν είναι άλλη από την διατήρησιν αφ
ἑνὸς μεν της αληθείας του Ορθοδόξου
δόγματος, μη αφιστάμενοι κεραίας η ιώτα
ενός της διδασκαλίας των Αγίων Οικουμενικών
Συνόδων, των Πατέρων και της παραδόσεως
της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και αφ ἑτέρου
της ποιμαντικής φροντίδος των απανταχού
της οικουμένης διεσκορπισμένων τέκνων
αυτής. Υμείς δε ενταύθα, εις τον ευώδη
και ευανθή τούτον κήπον της Θεοτόκου,
συνεχίζετε μίαν παράδοσιν χιλίων και
πλέον ετών, παράδοσιν αγιότητος,
αυταπαρνήσεως, θυσίας, αγάπης, πίστεως,
αγωνιζόμε-νοι σκληρώς καθ ἡμέραν
εναντίον των ψυχοφθόρων παθών, "πάντοτε
την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω
σώματι περιφέ-ροντες, ίνα και η ζωή του
Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή" (Β
Κορ. δ , 10-11).
Ενταύθα
δύναταί τις να ίδη εν ζωντανόν τμήμα
του Βυζαντίου, ανέπαφον εκ των αλλαγών
των καιρών και των μεταβολών της ιστορίας,
ανεπηρέαστον εκ των κοινωνικών εξελίξεων,
μοναδικόν, ένθα ιερουργείται το μυστήριον
της οικουμένης, η ιερά παρακαταθήκη της
μακράν του κόσμου ασκήσεως και προσευχής
υπέρ της σωτηρίας του παλινωδούντος
κόσμου. Ενταύθα βιούμεν το θαύμα και
την πρόνοιαν της Κυρίας Θεοτόκου, διότι
εάν στρέψωμεν το βλέμμα ημών εις τον
ρουν της ιστορίας θα ίδωμεν και άλλα
Ιερά Όρη και μοναστικά κέντρα να έχουν
αναπτυχθή. Ουδέν όμως έσχε την μακροβιότητα
και την σταθερότητα την οποίαν έχει ο
γηραιός Άθως, όστις, ώσπερ γρανίτης τις
λίθος άνθεξεν εις επιδρομάς βαρβάρων,
εις δηώσεις πειρατών, εις σεισμούς και
πυρκαϊάς, εις πενίαν και πείναν, και εις
πλείστα όσα έτερα δεινά κατά καιρούς
έπληττον τον τόπον. Και τούτο διότι το
Όρος τούτο σκέπει η σεπτή Μορφή και η
άφθονος Χάρις της Κυρίας Θεοτόκου, των
ιερών εικόνων της, του Άξιόν εστι, της
Πορταϊτίσσης, της Γεροντίσσης, της
Εσφαγμένης, της Γοργοϋπηκόου, της
Οδηγητρίας, της Υπερμάχου Στρατηγού
της Μητρός Εκκλησίας και του Γένους,
πολλαί των οποίων προέρχονται εκ της
ημετέρας βασιλευούσης πόλεως Κωνσταντίνου
του Μεγάλου.
Ο
Κύριος επέβλεψεν εις τας ικεσίας των
προ υμών αγίων πατέρων και προ εκατόν
ετών εποίησε παύσιν των δεινών και της
αιχμαλωσίας των τέκνων του, ως ελυτρώσατο
τον λαόν του Ισραήλ εκ της βαβυλωνίου
αιχμαλωσίας, ίνα εν ελευθερία, χαρά και
αγαλλιάσει απροσκόπτως και απερισπάστως
δοξάζουν το πανάγιον όνομά Του και
τιμούν την Παναγίαν Μητέρα Του. Διότι
είναι φυσικόν, εκάστη περίοδος ανωμαλιών
και ασταθείας να επηρεάζη αρνητικώς
την ανάπτυξιν της μοναστικής ζωής
ενταύθα. Τούτων των παλαιών Αγιορειτών
πατέρων άξιοι συνεχισταί και συγχρόνως
φιλοπάτορα τέκνα προσευχόμεθα να
αναδεικνύησθε και υμείς βαδίζοντες επί
της αυτής οδού των απλοϊκών εκείνων
πατέρων, των ολίγα γράμματα γνωριζόντων,
ώστε σεις οι οποίοι ήλθετε ενταύθα και
ως όστρακα εκολλήθητε εις τους βράχους
του Άθωνος, λησμονήσαντες πατρίδα,
γονείς, πάντα τα του κόσμου τερπνά, και
πολιτογραφηθέντες εις την νέαν πατρίδα
σας, με Μητέρα την Παναγίαν και αδελφούς
τους πατέρας εκάστης Μονής, Σκήτης,
Κελλίου, Καλύβης, να ζήτε "μεταξύ
ουρανού και γης".
Παραλλήλως,
ο Αγιορείτης, παρά την αποταγήν της
κοσμικής πατρίδος, διασώζει εις τα βάθη
της καρδίας του πάντοτε το ευγενές
αίσθημα της φιλοπατρίας, ήτις εξεδηλώθη
εις τους αιώνας δια της διαφυλάξεως και
περιφρουρήσεως των τιμαλφών του Ελληνικού
Έθνους και των της Εκκλησίας κειμηλίων
και θησαυρών, υπέρ ων συχνάκις και
εκινδύνευσε. Κρατεί πάντοτε "εν εσπέρα
και πρωί και μεσημβρία, εν ημέρα, νυκτί
και πάση ώρα και εν παντί καιρώ"
ανηρτημένας εις τον Αρχιερατικόν και
συγχρόνως Ηγουμενικόν Θρόνον τας δύο
σημαίας, του Δικεφάλου και της Γαλανολεύκου
μετά του σημείου του Τιμίου Σταυρού,
ενώ εν τω Ιερώ Συνθρόνω δεσπόζει η Θεία
Μορφή της πυλωρού και σκέπης και
προστάτιδός του Υπεραγίας Θεοτόκου.
Συγχρόνως, εν ημέραις δουλείας και
φοβέρας –και όχι μόνον- δια της πνευματικής
καλλιεργείας και αγιότητος φωτεινών
Αγιορειτικών μορφών, ως ο φάρος των
υποδούλων άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και ο
γλυκύς εκ Νάξου διδάσκαλος όσιος
Νικόδημος, έτι δε και δια της ενταύθα
λειτουργούσης εκπαιδευτικής και
πνευματικής εστίας της Αθωνιάδος Σχολής,
οι Αγιορείται συνέβαλον αποφασιστικώς
εις την διάσωσιν των γραμμάτων και της
παιδείας του ευσεβούς ημών Γένους,
συνεργασθέντες μετά της τροφού και
κιβωτού των παρ ἡμῖν ελληνικών γραμμάτων
Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.
Ασφαλώς, αι συνθήκαι υπό τας οποίας
τελεί και το Άγιον Όρος, εν μέσω της
γενικής ταύτης κρίσεως, ήτις επηρεάζει
και αυτό, ως αναπόσπαστον τμήμα της
Ελληνικής Επικρατείας, δεν είναι αι
ευνοϊκώτεραι. Αποτελούν όμως πρόκλησιν
συνειδητοποιήσεως των ανθρωπίνων
ατελειών και αδυναμιών μας. Πρόκλησιν
να αφοσιωθώμεν έκαστος εις το "εφ ᾧ
εκλήθη" και ουχί εις έργα και πράξεις
"αλλοτρίας του επαγγέλματος ημών των
χριστιανών". Όμως, βασιζόμενοι
ευελπίστως εις την πραγματικότητα της
Αναστάσεως του Κυρίου, όστις δια των
Παθών διοδεύσας εδίδαξε τρόπον πορείας
και δράσεως, αίρομεν τον σταυρόν ημών,
συνακολουθούντες Αυτώ, εμφανιζομένω
κατά την πορείαν προς Εμμαούς "κλώντι
τον Άρτον", ευλογούντι και αφάντω
γενομένω, "ουδαμόθεν όμως χωριζομένω
αλλά μένοντι αδιαστάτω".
Διο
πατρικώς προτρεπόμεθα πάντας να
προσπαθήσωμεν, έκαστος εφ ᾧ ετάχθη,
επαναλαμβάνομεν, να επιτελώμεν άχρι
κεραίας τα εκ της κλήσεως ημών απορρέοντα
καθήκοντα και να τηρήσωμεν τας επαγγελίας,
τας οποίας εδώκαμεν ενώπιον αγγέλων
και ανθρώπων, έμπροσθεν του αγίου
Θυσιαστηρίου, περί ων θα ζητηθή παρ ἡμῶν
λόγος εν ημέρα κρίσεως. Σήμερον συνεχώς
ακοαί πολέμων, θλιβερών γεγονότων,
ταραχών καταφθάνουν εις τας ακοάς ημών,
ιδία μάλιστα περί του υφισταμένου
διωγμού των χριστιανών εν Μέση Ανατολή,
δια τον οποίον πάντες πολύ θλιβόμεθα.
Δεόμενοι αδιαλείπτως υπέρ της ειρήνης
του σύμπαντος κόσμου, δεν παύομεν να
πιστεύωμεν ακραδάντως ότι εις την
ιστορικήν πορείαν τα ηνία της ζωής
κρατεί ο παντοδύναμος Πατήρ, άνευ του
θελήματος του Οποίου ούτε θριξ εκ της
κεφαλής ημών απόλλυται, "φύλλο δεν
πέφτει από το δενδρί", όπως λέγει η
λαϊκή θυμοσοφία. Ας εμμείνωμεν, λοιπόν,
ιστάμενοι αξίως επί της Θείας Φυλακής,
γρηγορούντες και φυλάσσοντες φυλακάς
τω Κυρίω, υπακούοντες εις το θέλημα
Αυτού, καθ ὅτι "αυτώ μέλει περί ημών"
(Α Πέτρ. ε , 7), και υπέρ παν εκζητούντες
το πρόσωπον Αυτού.
Χαίροντες
και συγχαίροντες εαυτοίς και αλλήλοις,
εκφράζομεν από καρδίας πάσιν υμίν τας
θερμοτάτας των ευχαριστιών μας δια την
υιικήν υποδοχήν υμών, αντανακλώσαν εις
την εσταυρωμένην Μητέρα Εκκλησίαν, και
δια τον συμπνευματισμόν εκ νέου μετά
πάντων υμών, πατέρες και αδελφοί, εις
τον ηγιασμένον τούτον Ναόν του Πρωτάτου
με την υπερχιλιετή ιστορίαν, το κάλλος
των τοιχογραφιών του οποίου ευκολώτερον
και εναργέστερον σήμερον θαυμάζομεν,
οφειλόμε-νον και εις την μέριμναν και
το ενδιαφέρον του μέγα έργον προσενεγκόντος
Κέντρου Διαφυλάξεως Αγιορειτικής
Κληρονομίας. Επικαλούμενοι επί πάντας
υμάς πλουσιόδωρον την χάριν του Κυρίου
υψούμεν ικέτιδας χείρας και εκζητούμεν
την ευλογίαν Αυτού και της Παναγίας
Μητρός Του επί τας αρχομένας σεμνάς
εκδηλώσεις εις δόξαν του αγίου ονόματός
Του και εις τιμήν και μνήμην των
προαπελθόντων πατέρων ημών, των
συντελεσάντων εις την διαφύλαξιν του
Ιερού Τόπου ως τόπου σωτηρίας και
αγιασμού των εν αυτώ ενασκουμένων, δια
της αφοσιώσεως εις τα ιδεώδη της
Ορθοδοξίας και του ενδόξου Γένους των
Ρωμαίων, των Ελλήνων, και δια του
φρονήματος, του ήθους και του έθους,
απαύγασμα και αποτέλεσμα των οποίων
υπήρξε το Ιερόν Ψήφισμα του σωτηρίου
έτους 1913. Κατακλείομεν τον λόγον
ομολογούντες μετά του εν Αγίοις Ανδρέου
Κρήτης: "Ρους ποταμού, σκια καπνός
και ενύπνιον∙ και άνθος χόρτου πέφυκε
το μαραινόμενον, η παρούσα τερπνότης∙
λοιπόν, τη Θεοτόκω, αδελφοί και πατέρες,
ψυχή προσπέσωμεν". Αμήν. (Κανών εις
την Υπεραγίαν Θεοτόκον, τη Δευτέρα
εσπέρας, ήχος β , ωδή α ).
Νωρίτερα,
στο λιμάνι της Δάφνης πραγματοποιήθηκε
η πρώτη υποδοχή του Οικουμενικού
Πατριάρχη κατά την άφιξή του από την
Ουρανούπολη.
Κατά
την υποδοχή παρέστησαν ο Πρωτεπιστάτης
του Αγίου Όρους και τα μέλη της Ιεράς
Επιστασίας, ο Πολιτικός Διοικητής του
Αγίου Όρους και άλλοι.
Τον
Πατριάρχη καλωσόρισαν με θερμούς λόγους
ο Πρωτεπιστάτης και ο Πολιτικός Διοικητής
της Αθωνικής Πολιτείας και ο Πατριάρχης
μίλησε αναλόγως εκφράζοντας την χαρά
του που βρίσκεται για μια ακόμα φορά
στο «περιβόλι της Παναγιάς».
Ακολουθεί
η αντιφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχη
στη Δάφνη
Οσιολογιώτατε
άγιε Πρωτεπιστάτα π. Στέφανε,
Οσιολογιώτατοι
πατέρες της Ιεράς Επιστασίας,
Εξοχώτατε
κύριε Διοικητά,
Πατέρες
και αδελφοί ασκηταί, οι οικούντες την
ακρώρειαν ταύτην του παρ ἡμῖν γνησίου
Ορθοδόξου Μοναχισμού,
Τέκνα
εν Κυρίω αγαπητά της ημών Μετριότητος,
Δόξα
τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι,
τη παναγία και ομοουσίω και ζωοποιώ και
αδιαιτέρω Τριάδι, τω ενί Θεώ, και ύμνος
«τη προστασία και σκέπη και εφόρω του
περιωνύμου κλήρου της», τη Αχράντω
Θεοτόκω, πρέπει και κατά την εσπέραν
ταύτην ότι ηυδόκησεν εις την ημετέραν
Μετριότητα, ερχομένην εκ της βασιλίδος
των πόλεων, μετά της οποίας υφαλίως και
κορυφαίως ενούται και συνδέεται ο Ιερός
Άθως, να ευρισκώμεθα δι ἕκτην φοράν της
ταπεινής πρωθιεραρχικής διακονίας
ημών, ενταύθα, εις τον τόπον τον έχοντα
"ιεράν κρηπίδα και απεριδόνητον ιεράν
άγκυραν" την Κυρίαν Θεοτόκον, ίνα
εορτάσωμεν και πανηγυρίσωμεν μετά της
προσφιλούς Οσιότητος υμών ιερόν
επετειακόν γεγονός, το οποίον η Χάρις
του χρόνους και καιρούς εν τη ιδία
εξουσία θεμένου Κυρίου επιτρέπει ίνα
ζώμεν εις χρόνους εσχατολογικους, κατά
τους οποίους "εψύγη η αγάπη των
πολλών", εκλονίσθη το φρόνημα, αξίαι
και αρχαί παραγράφονται και τα πάντα
αξιολογούνται ως "ματαιότης".
Ευρισκόμενοι
εις την αγιορειτικήν γην, "μεταξύ
ουρανού και γης", κατά την προσφυά
ρήσιν συγχρόνου Αγιορείτου, λησμονούμεν
τα του κόσμου και προστρέχομεν απόψε,
και ες αεί, ημείς οι εκ Κωνσταντινουπόλεως
και υμείς οι "οικούντες τον κλήρον"
τούτον πατέρες και αδελφοί, "εν τη ση
προστασία και μητρική χάριτι και
συμπαθεστάτη προνοία και αντιλήψει
σου", Υπεραγία Θεοτόκε, κομίζοντες
άμα πάσι τοις εν τω Περιβολίω τούτω
οικούσιν η παροικούσι μονασταίς, τέκνοις
αγαπητοίς της Θεομήτορος, την ειρήνην
και την ευλογίαν του Δεσπότου Χριστού,
δεόμενοι άμα της Υπεραγίας Θεοτόκου:
"την πύλην ημίν της ζωής υπάνοιξον,
αφαρπάζουσα πυλών ημάς του Άδου",
"βραβεύουσα άμα φιλεσπλάγχνως αποκοπήν
των πολλών χρεών" μας.
Προθύμως
ανταποκρινόμεθα εις την απευθυνθείσαν
ημίν πρόσκλησιν της Ιεράς Κοινότητος
όπως επισκεφθώμεν το ευλογημένον
περιβόλιον της Παναγίας, επ εὐκαιρίᾳ
της εκατοστής επετείου από της ενσωματώσεως
αυτού εις την Ελληνικήν επικράτειαν
και της εκδόσεως του ιερού ιστορικού
και θεοευλογήτου Ψηφίσματος των τότε
οικούντων εν αυτώ μακαριστών Αγιορειτών
πατέρων, δια του οποίου εξεδήλωσαν την
αμετάθετον βούλησιν αυτών ίνα ασκώνται
και δραστηριοποιώνται εν τη επικρατεία
της ευλογημένης Ορθοδόξου Ελλάδος. Της
κοιτίδος του πολιτισμού και της ελευθέρας
ασκήσεως των αξιών του πνεύματος, και
μάλιστα της Ορθοδόξου πίστεως, του ήθους
και του έθους, της αληθείας και της ζωής,
πέραν σκοπιμοτήτων και επιγείων βλέψεων.
Ερχόμενοι
ως κανονικός Επίσκοπός σας, πατέρες και
αδελφοί, εις τα ίδια, ευφραινόμεθα διότι
παραλαμβάνετε ημάς, και ευχαριστούμεν
εαυτοίς και αλλήλοις επί τη επανασυναντή-σει,
χαίροντες ότι κατά το τριήμερον τούτο
"εν εσπέρα και πρωί και μεσημβρία, εν
ημέρα, νυκτί και πάση ώρα, και εν παντί
καιρώ" θα ευρισκώμεθα υπό την σκέπην
της Κυρίας Θεοτόκου, και δεόμεθα προς
αυτήν όπως "μη παύση εν παντί
περισκέπουσα το περίβλεπτον τούτο Όρος"
της κληρουχίας της ευλογημένης Ελλάδος
και της Μητρός Εκκλησίας, "το ευλαβώς
εν ημέρα τε και νυκτί το άγιον όνομα της
Θεομήτορος φέρον εν τω στόματι και νοΐ,
παρέχουσα εν τούτω πλουσία χειρί της
αυτής επιστασίας τα γνωρίσματα», τα
οποία και νυν «καρδίας πόθω» ψηλαφούμεν
κατά τρόπον απτόν.
Εκφράζοντες
τας ευχαριστίας δια την γενομένην
τιμητικήν υποδοχήν εις τον φιλόξενον
λιμένα της Δάφνης, και εισοδεύοντες εις
τα "άγια των αγίων" του Αγίου Όρους
εκ της "πύλης της κατ ἀνατολάς",
αρχόμεθα των εορτασμών εν καθαρώ νοί
και συμπνευματιζόμεθα μετά των απ αἰῶνος
"του Όρους καθηγητών, μοναστών,
μιγάδων, Ιεραρχών, αθλητών, ομολογητών,
ποιμένων και οσίων και μετά των μοναστών
του πλήθους" και βιούμεν τω πνεύματι
τα προ αιώνος γεγονότα, την ακμήν και
την παρακμήν, την κραταιάν ως ο θάνατος
αγάπην και αφοσίωσιν των Αγιορειτών
εις την Ορθόδοξον Πίστιν και εις τα
ιδεώδη του Γένους των Ελλήνων, υπό την
σκέπην, προστασίαν και αρωγήν του οποίου,
κατά τα Αγιορετικά ήθη, ζη και κινείται
και μαρτυρεί ο Άθως τοις εγγύς και τοις
μακράν.
Ευλογούντες
υμάς επικαλούμεθα πατρικώς πλουσίαν
την Χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
επί πάντας και ένα έκαστον Αγιορείτην
μοναχόν, ταις πρεσβείαις της Κυρίας
Θεοτόκου.
Αδελφοί
και τέκνα εν Κυρίω ηγαπημένα, "είη
το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν
και έως του αιώνος". Αμήν.
Πηγή:
http://www.amen.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου