Το πρώτο Πάσχα ενός άθεου

Συμπτωματικά, την πρώτη φορά που ήρθα στην Ελλάδα, το 1992, ήταν η εβδομάδα μετά το Πάσχα. Πρέπει να ήταν Πέμπτη. Η «οδύσσεια» του ταξιδιού πήγαινε προς το τέλος, και η Καλαμπάκα ήταν προσωρινή στάση, πριν τη Θεσσαλονίκη, αρχικά, με τελικό προορισμό τη Δράμα. Φτάνοντας στους πρόποδες των Μετεώρων, ύστερα από μια εβδομάδα πεζοπορίας, στο σακίδιο πλάτης είχαν μείνει μόνο οι αναμνήσεις των τροφίμων και ένα άδειο μπουκάλι αναψυκτικού. Πείνα, κούραση και αϋπνία διεκδικούσαν ισάξια την απόλυτη αφοσίωση του μυαλού, με τελική θριαμβεύτρια την πρώτη.

Θαρραλέος και με τα λίγα ελληνικά, ως «παλιός» μετανάστης, ο μεγαλύτερος αδελφός απευθύνθηκε στο πρώτο σπίτι που συναντήσαμε. Σε λίγο επέστρεψε με δυο σακούλες πασχαλινά εδέσματα. Θα ήταν ανακρίβεια αν δεν έλεγα για τη μεγάλη έκπληξη που δοκίμασα. Έστω και αν η πείνα δεν παρείχε την πολυτέλεια της παραδοσιακής και ιστορικής προσέγγισης των τροφίμων, μερικά, κάθε άλλο παρά αδιάφορο σε άφηναν. Τα βαμμένα αυγά, όμως, αποτέλεσαν ξεχωριστή έκπληξη. Τέτοιου βαθμού, που με μια δόση υπερβολής, μέχρι που αναρωτήθηκα αν οι κότες αυτής της πλευράς των συνόρων, τα γεννάνε κατακόκκινα. Η θέα των αχλαδιών και άλλων καλοκαιρινών φρούτων, στην καρδιά της Άνοιξης, ήταν το ίδιο μαγευτική και χορταστική. Αν σκεφτείς ότι στο χωριό περιμέναμε τον Αύγουστο να δοκιμάσουμε, ελλείψει εισαγώγιμων «καπιταλιστικών προϊόντων», υπάρχει εξήγηση.

Από το 1969, όταν και ο Enver Hoxha(Ενβέρ Χότζα)  κήρυξε την Αλβανία αθεϊστική χώρα - γκρεμίζοντας τους θρησκευτικούς ναούς ως «Μεσαιωνικά απομεινάρια», και φυλακίζοντας ή ταπεινώνοντας τους θρησκευτικούς λειτουργούς όλων των δογμάτων, ως «όργανα των εχθρών της επανάστασης» - συνεπακόλουθα καταργήθηκαν οι θρησκευτικές γιορτές και ποινικοποιήθηκαν οι παραδόσεις. Οι λίγοι που επέμεναν να τις θυμούνται κρυφά, κινδύνευαν με φυλάκιση ακόμα κι αν στα σκουπίδια τους, «το κόμμα», έβρισκε τσόφλια χρωματιστών αυγών. Οι άλλοι είχαν πειστεί από το Μαρξιστικό ότι «η θρησκεία είναι το όπιο των λαών». Για καλύτερη εμπέδωση, μάλιστα ο Hoxha είχε δηλώσει ότι, «αν υπάρχει θεός, ας κατέβει να τιμωρήσει εμένα». Και αφού τίποτα δεν συνέβη στην αίθουσα, έγινε από πολλούς πιστευτός.

Έστω κι αν κανείς δεν μας μίλησε τότε για το θρησκευτικό έθιμο και ήταν η πείνα που μας «σύστησε» μαζί της, αυτό μπορεί να περιγραφεί και ως το πρώτο Πάσχα ενός άθεου. Που αργότερα θα μάθαινε πως η πίστη για τους ανθρώπους είναι θεμελιώδες δικαίωμα. Είναι έκφραση ελευθερίας και πρέπει να αναγνωριστεί στον καθένα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, καταγωγής και χρώματος.

Niko Ago

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=105

Στο Άγιον Όρος ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Βουλγαρίας

Στο Άγιον Όρος ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Βουλγαρίας

Στο Άγιον Όρος βρίσκεται από το πρωί, ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μαρίν Ράικοφ, συνοδευόμενος από δύο μέλη της υπηρεσιακής κυβέρνηση του, τον υπουργό Μεταφορών και Τηλεπικοινωνιών Κριστιάν Κράστεφ και τον υπουργό Πολιτισμού Βλαντιμίρ Πένεφ. Ο κ. Ράικoφ και οι δύο υπουργοί πραγματοποιούν αυτή την ώρα επίσκεψη στις Καρυές και στη συνέχεια θα μεταβούν στη μονή Ζωγράφου, όπου και θα διαμείνουν απόψε για να παραστούν στον αυριανό εορτασμό του Αγίου Γεωργίου. Οι βούλγαροι αξιωματούχοι έφτασαν στη χώρα μας οδικώς, χθες βράδυ και διανυκτέρευσαν στην Ουρανούπολη, ενώ θα αναχωρήσουν αύριο το πρωί από τον Άγιον Όρος, μετά τη λιτανεία, για τη Βουλγαρία. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι σεισμοί αποκαλύπτουν πότε ακριβώς σταυρώθηκε ο Χριστός

Εδώ και δεκαετίες, η ακριβής ημερομηνία της σταύρωσης του Ιησού παραμένει ένα μυστήριο για την επιστημονική κοινότητα. Τώρα, μια νέα θεωρία, που βασίζεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, έρχεται να δώσει την απάντηση.
Σύμφωνα με την ομάδα Αμερικανών και Γερμανών γεωλόγων, η πιθανότερη ημερομηνία της σταύρωσης είναι η Παρασκευή, 3 Απριλίου του 33 μ.Χ. Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, η θεωρία τους βασίζεται στην περιγραφή του σεισμού που ακολούθησε το θάνατο του Ιησού, όπως τον περιγράφει ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιό του.
Οι επιστήμονες μελέτησαν πετρώματα από παραθαλάσσια περιοχή της Νεκράς Θάλασσας, τα οποία «έδειξαν» ότι εκείνη την ημέρα η περιοχή, η οποία απέχει μόλις 13 χιλιόμετρα από την Ιερουσαλήμ, χτυπήθηκε από σεισμό μεγάλης έντασης.

Πηγή: Οι σεισμοί αποκαλύπτουν πότε ακριβώς σταυρώθηκε ο Χριστός | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/52333#ixzz2SiR2365P

Ο πασχαλιάτικος χαιρετισμός, Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!,

Κι εκείνος ό πασχαλιάτικος χαιρετισμός, Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!, πόσο μεγαλείο είχε! Οι βαρύτονες φωνές του γεωργού και του ψαρά έκαναν τα βουνά και τις θάλασσες ν' αντιλαλούν το Χριστός ανέστη! και το Αληθώς Ανέστη! Και αυτό σαράντα μέρες διαλαλείτο από τους πιστούς. Και τώρα, μια μέρα και μόλις ακούγεται. Λες, Χριστός ανέστη! και παίρνεις την ελεεινή απάντηση, Χρόνια πολλά. Άραγε θα γυρίσουνε τα χρόνια και θα έρθουν οί καιροί της χαράς και της αγάπης;

Κι ό ασπασμός όλων των ανδρών στην προσκύνηση του Ευαγγελίου την ημέρα του Πάσχα ήταν κάτι ξεχωριστό και μια ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων. Τώρα νεκρική παγωνιά. Ντουβάρια σηκώσαμε μεταξύ μας. Μήτε χαιρετιόμαστε, μήτε ασπαζόμαστε.

Αρχιμ.Γρηγόριος Καθηγούμενος Ι.Μ Δοχειαρίου Αγ.Όρους.

Φώτης Κόντογλου - Ἀνέστη Χριστός, Ἡ δοκιμασία τοῦ λογικοῦ

Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾿ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ᾿ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.

Οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἄπιστοι. Οἱ ἴδιοι οἱ μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ δὲν δίνανε πίστη στὰ λόγια τοῦ δασκάλου τους ὅποτε τοὺς ἔλεγε πὼς θ᾿ ἀναστηθῆ, μ᾿ ὅλο τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀφοσίωση ποὺ εἶχαν σ᾿ Αὐτὸν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια του. Καὶ σὰν πήγανε οἱ Μυροφόρες τὴν αὐγὴ στὸ μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, κ᾿ εἴδανε τοὺς δυὸ ἀγγέλους ποὺ τὶς μιλήσανε, λέγοντας σ᾿ αὐτὲς πὼς ἀναστήθηκε, τρέξανε νὰ ποῦμε τὴ χαροποιὰ τὴν εἴδηση στοὺς μαθητές, ἐκεῖνοι δὲν πιστέψανε τὰ λόγια τους, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς ἤτανε φαντασίες: «Καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος (τρέλα) τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς»...
Βλέπεις καταπάνω σὲ πόση ἀπιστία ἀγωνίσθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς μαθητάδες του. Εἶδες μὲ πόση μακροθυμία τὰ ὑπόμεινε ὅλα; ...Καὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ, ἴσαμε σήμερα οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς εἴμαστε χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Χριστὸ μ᾿ ἕνα τοῖχο παγωμένον, τὸν τοῖχο τῆς ἀπιστίας. Ἐκεῖνος ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη του καὶ μᾶς καλεῖ κ᾿ ἐμεῖς τὸν ἀρνιόμαστε. Μᾶς δείχνει τὰ τρυπημένα χέρια του καὶ τὰ πόδια του, κ᾿ ἐμεῖς λέμε πὼς δὲν τὰ βλέπουμε. Ἐμεῖς ψάχνουμε νὰ βροῦμε στηρίγματα στὴν ἀπιστία μας γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸν ἐγωϊσμό μας, ποὺ τὸν λέμε Φιλοσοφία καὶ Ἐπιστήμη. Ἡ λέξη Ἀνάσταση δὲν χωρᾶ μέσα στὰ βιβλία τῆς γνώσης μας... Γιατὶ «ἡ γνώση τούτου τοῦ κόσμου, δὲ μπορεῖ νὰ γνωρίσει ἄλλο τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ ἕνα πλῆθος λογισμούς, ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζεται μὲ τὴν ἁπλότητα τῆς διάνοιας».

Ναί, ἐκείνους ποὺ ἔχουνε αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἁπλότητα τῆς διάνοιας, τοὺς μακάρισε ὁ Κύριος, λέγοντας: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Καὶ στὸν Θωμᾶ, ποὺ γύρευε νὰ τὸν ψηλαφήσῃ γιὰ νὰ πιστέψῃ, εἶπε: «Γιατὶ μὲ εἶδες Θωμᾶ, γιὰ τοῦτο πίστεψες; Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἴδανε καὶ πιστέψανε».

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δώσει αὐτὴ τὴν πλούσια φτώχεια, καὶ τὴν καθαρὴ καρδιά, ὥστε νὰ τὸν δοῦμε ν᾿ ἀναστήνεται γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς μαζί του.

Αὐτὴ ἡ ἀνηξεριὰ (ἡ ἄγνοια) εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση: «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἄγνοια ἡ ὑπερτέρα τῆς γνώσεως». Καλότυχοι καὶ τρισκαλότυχοι ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουνε.

Χριστὸς ἀνέστη!

Μετάνοια και ψυχική υγεία κατά τον Ι. Χρυσόστομο

Ο Ψυχικός Θάνατος

Αμαρτία: η σκληρή πραγματικότητα θανάτου

Μία τραγική πραγματικότητα για κάθε άνθρωπο είναι το γεγονός της αμαρτίας. Το ζει μόνιμα∙ βλέπει να τον επισκέπτεται , να κατρακυλά και να πέφτει. Έρχεται σαν πειρασμός , σαν θέαμα, σαν λογισμός, σαν μία εξωτερική προσβολή , γίνεται ενήδονη φαντασία και επιθυμία και καταλήγει στην πράξη της αμαρτίας. Είναι, όπως λέγει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος, «μία άνομη κυοφορία που αποκυεί τον θάνατο». Η ποικιλόμορφη αμαρτία ξεπηδά και γεννιέται απειλητικά μέσα από δύο παράγοντες, πρώτον , από τον πειρασμό του αρχέκακου δαίμονος, που ως λιοντάρι ωρυόμενο ζητά ποιόν να καταπιεί , και δεύτερον, από την εσωτερική επιθυμία, που δελεάζει και θέλγει. Ο Απ. Παύλος περιγράφει με τραγικότητα την πτώση και την παραπλάνηση. Εκεί που πάω να κάνω το καλό, λέγει, βλέπω έναν άλλο εαυτό μου να με παρασύρει και να κάνω τελικά το κακό, και ποιος άραγε μπορεί να με γλιτώσει από τον θάνατο αυτό; «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;».

Ο ίδιος Απόστολος πολύ ξεκάθαρα λέγει ότι αυτό που τελικά ο άνθρωπος κερδίζει από την αμαρτία είναι ο θάνατος, «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος». Άραγε τι να σημαίνει ο όρος θάνατος στην σκέψη του Αποστόλου ; Θάνατος εδώ σημαίνει τρία πράγματα:

πρώτον , η αμαρτία διαλύει τις διαπροσωπικές σχέσεις, είναι ο θάνατος της αγάπης,
δεύτερον, διαλύει το ανθρώπινο σώμα, διότι «τα πλείονα των αρρωστημάτων εξ ιδίων αμαρτημάτων εισίν» και

τρίτον, διαλύει και απορρυθμίζει όλο τον ψυχικό κόσμο με τη παρουσία ψυχολογικών προβλημάτων και μάλιστα καταθλιπτικών καταστάσεων.

Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την πειρασμό και την αμαρτία. Η αμαρτία είναι μία σκληρή πραγματικότητα, η πιο σκληρή πραγματικότητα στην ζωή όλων. Όμως το πρόβλημα γεννιέται μετά από την αμαρτία. Πως μπορεί να ξεφύγει κανείς από τον τριπλό αυτό θάνατο; Πως πρέπει να σταθεί λυτρωτικά ο άνθρωπος απέναντι στο μέγεθος αυτό; Ανάλογα με την στάση του οδηγείται ή στον ψυχικό θάνατο ή στην χαρά της λύτρωσης. Ο λυτρωτικός μονόδρομος είναι η μετάνοια στην γλυκύτατη αγκάλη του Θεού. Η παραδοχή των λαθών , η ομολογία και η συγχώρηση του Θεού γεμίζει τον άνθρωπο με την χαρά της νέας ζωής μέσα στην ελπίδα της αιωνιότητας και στην ειρήνη της καρδιάς την «πάντα νούν υπερέχουσαν». Όμως αυτόν τον ταπεινό δρόμο είτε δεν τον γνωρίζει , είτε τον φοβάται, είτε δεν έχει χειραγωγό αγάπης και, χωρίς να αντιληφθεί ,πέφτει μέσα στην δίνη του πνευματικού αυτού θανάτου. Η μετάνοια δεν νοείται ως μία απλή αναγκαστική μεταμέλεια, αλλά ως μία νέα ζωή εν Χριστών.

Ηδονή και οδύνη

Η αμαρτία κουβαλά πάνω της την ηδονή και παρασύρει τον άνθρωπο με το θέλγητρό της, αλλά, όταν τελεσθεί, έρχεται αμέσως η μεγάλη οδύνη για τα πεπραγμένα. Είναι φοβερό πράγμα η γρήγορη αυτή εναλλαγή από την ηδονή στην οδύνη. Είναι ένα μαρτύριο εσωτερικό και μία πνευματική σχιζοφρένεια αδιανόητη. Είναι ο ψυχικός θάνατος που ζει ο άνθρωπος κατά την αμαρτία. Οι ενοχές στέκονται σαν δήμιος και σφοδρός κατήγορος και οδηγούν σον αμαρτωλό στην απελπισία. Πως μπορεί να ξεφύγει από τον φοβερό αυτό θάνατο; «ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» αναφωνεί ο Απ. Παύλος.
Πολύ όμορφα περιγράφει την κατάσταση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος:

Αυτός είναι ο τρόπος της αμαρτίας∙ από την μία μεριά, προτού προχωρήσει και γίνει πράξη , σκοτίζει τον λογισμό και απατά στη σκέψη∙ όταν όμως πλέον έχει τελεστεί , τότε παρουσιάζει μπροστά μας πολύ έντονα την αθλιότητα της, και η σύντομη εκείνη και άνομη ηδονή γίνεται συνεχής οδύνη, και του αφαιρεί την καθαρότητα της συνείδησης και περιβάλλει με ντροπή τον πεπτωκότα αμαρτωλό. Ο φιλάνθρωπος Δεσπότης φύτεψε μέσα μας αυτόν τον κατήγορο, ώστε ποτέ να μην ησυχάζει , αλλά αδιάλειπτα να είναι παρών και να φωνάζει και να δικάζει απαιτώντας ευθύνες για τα λάθη.

Κι αυτό μπορεί να το δει με σαφήνεια από την ίδια την πραγματικότητα. Ο πόρνος ή ο μοιχός, ή αυτός με τέτοιου είδους πτώσεις, ακόμη κι αν διαφεύγει όλων την προσοχή ,ούτε πάλι όμως είναι ήσυχος, διότι έχοντας μέσα του αυτόν τον «σφοδρό κατήγορο» ζει διαρκώς μέσα στους φόβους των υποψιών, τρέμει τις σκιές, φοβάται στην σκέψη αν τον είδαν ή δεν τον είδαν, έχοντας συνεχή φουρτούνα μες στην ψυχή του και αλλεπάλληλα κύματα.

Και ούτε χαίρεται τον ύπνο του, είναι δε γεμάτος από φόβους και αγωνίες∙ ούτε και το φαγητό του δεν μπορεί να το απολαύσει, ούτε και η παρέα και ο λόγος των φίλων μπορεί να του δώσει χαρά, ή να τον απαλλάξει από τον πόλεμο αυτό∙ αλλά σαν να περιφέρει έναν δήμιο, που τον ξεσχίζει και τον μαστιγώνει συνεχώς, έτσι ομοιάζει να ζει μετά από την αμαρτία∙ ακόμη και να μη τον είδε κανείς σηκώνει τις αφόρητες αυτές τιμωρίες και γίνεται δικαστής και κατήγορος του εαυτό του.

Αλλά αυτός που έπεσε σε τέτοιες αμαρτίες , αν θέλει πραγματικά να βοηθηθεί από την συνείδηση του, τότε να σπεύσει σε εξομολόγηση των αμαρτημάτων του και να δείξει την πληγή του στον γιατρό, που θεραπεύει και δεν κοροϊδεύει, και να δεχθεί τα φάρμακα και μόνο μ’ αυτόν να ομιλήσει, και, χωρίς να ξέρει κανείς άλλος, να τα πει όλα με ακρίβεια και έτσι γρήγορα θα διορθώσει τα λάθη του. Η εξομολόγηση των αμαρτημάτων είναι ο αφανισμός των αμαρτημάτων.





Κατάθλιψη και ενοχές

Μέσα στον άνθρωπο κατοικεί ο λόγος του Θεού γραμμένος σε σάρκινη πλάκα, την καρδιά του , και είναι γραμμένος από το χέρι Του. Από γεννησιμιού του είναι πλασμένος για την αιωνιότητα και τον παράδεισο, εικόνα Θεού και μικρόθεος για να φθάσει στο καθ’ ομοίωση. Μέγα πρόβλημα γεννιέται μετά από την αμαρτία. Απειλητικές έρχονται οι ενοχές στον άνθρωπο. Πως θα μπορέσει να ξεφύγει από το πέπλο της απελπισίας , που τον σκεπάζει με όλες τις ενοχές αυτές και τις τύψεις; Ο Ιερός Χρυσόστομος πολύ συγκεκριμένα τονίζει ότι ο διάβολος δεν χαίρεται τόσο με την πτώση του ανθρώπου, όσο χαίρεται με την απελπισία, η οποία στ’ αλήθεια είναι λατρεία του διαβόλου. Ο Ιερός Πατήρ αναφέρει την απελπισία σαν ένα τεχνικό όρο που θέλει να δηλώσει τα πολλά και ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα που γεννιούνται μέσα στον άνθρωπο από την εγκατάλειψη του εαυτού του και την έλλειψη της υγιούς αντιμετώπισης της κρίσης της συνειδήσεως μετά από την αμαρτία.

Σήμερα μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων ζουν με τα φάρμακα μόνιμα στην τσέπη τους. Ένας ψυχικός θάνατος πλανιέται μέσα στον άνθρωπο που είναι εικόνα Θεού Παντοκράτορος. Παντού , όπου κι αν σταθείς, θα ακούσεις να μιλούν για άγχος και αγωνίες, για κατάθλιψη και μελαγχολία και για ανάγκη ηρεμίας και χαράς. Η λέξη κατάθλιψη και μόνο με το άκουσμα της μας δίνει την υπόστασή της. Μία ψυχική ασθένεια μοντέρνα στην μεγάλη εξάπλωσή της στον σημερινό κόσμο, αλλά και πολύ παλαιά: χρονολογείται η εμφάνισή της με τη δημιουργία του ανθρώπου.

Πολλοί πιστεύουν πως με γιατροσόφια και ψεύτικα δεκανίκια μπορούν να ξεφύγουν από την απειλή αυτή του μεγάλου κενού και της εποχικότητας και της ανίας. Και ψάχνουν την λύση και την χαρά μέσα στις διακοπές και στην χαλάρωση των μυστικών θεραπειών καθώς και στο ξέδομα της νύχτας και του ποτού και του χορού. Και όσο κανείς ψάχνει για να βρεί την ψαρά σε έναν σκόρπισμα και σε μια εξωτερίκευση , τούτο το κενό ακόμη πιο πολύ μεγαλώνει και διογκώνεται. Και άραγε που πρέπει να ψάξει κανείς για να βρει την αληθινή χαρά και την ανάσταση; Πρέπει να το ψάξει μόνο μέσα του. Πίσω από κάθε μορφή θανάτου υπάρχει πάντα κρυμμένο σαν κατακάθι ένα μεγάλο κακό, που είναι η αμαρτία. Πίσω από μία ψυχολογική απορρύθμιση (φοβίες και καταθλίψεις), πίσω από μία σωματική αρρώστια, πίσω από μία διαταραχή σχέσεων στέκεται πάντοτε ως αιτία και ρίζα η πολυποίκιλη αμαρτία με τον εγωισμό της. Η εξωτερική αυτή κλινική εικόνα της κατάθλιψης δείχνει ένα άλλο βάθος εσωτερικής αμαρτίας. Από την ρίζα της η αμαρτία έχει την φθορά. Πολλές ψυχικές αρρώστιες είναι τα τέκνα, που γεννά ο ίδιος ο άνθρωπος από τον συγχρωτισμό του με τον πειρασμό και την σπορά της αμαρτίας. Προέρχονται από την σύγκρουση του ανθρώπου με την ηθική συνείδηση , τον νόμο του Θεού. Πολλά ψυχολογικά προβλήματα μπορούν να θεωρηθούν ως ασθένειες της συνειδήσεως.

Το τραγικό είναι ότι κανείς δεν θέλει βλέποντας αυτόν τον θάνατο να ξαπλώνεται πάνω του να σκύψει και να δει τα λάθη του και λυτρωτικά να ζητήσει την συγχώρηση. Είναι ο πιο σκληρός φόβος να δει τον εαυτό του κατάματα και να αποδεχθεί την αμαρτία του. Φοβάται μήπως διαλυθεί το είδωλο του προσώπου του που λατρεύει. Ένα μεγάλο τέρας έρχεται να καταφάει την ύπαρξη του, ο εγωισμός , που είναι η κοινή ρίζα όλων των αμαρτιών και συνάμα όλων των ψυχικών ασθενειών που ακολουθούν ως άμεσο παρεπόμενο. Είναι ακριβή τα λόγια «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος».


Η ευθύνη του ανθρώπου

Και εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη του ανθρώπου, να σκύψει ευθυνοκεντρικά και να δει την αμαρτία που φωλιάζει μέσα του. Ο άνθρωπος που δεν έχει συναίσθηση του εαυτύ του και επίγνωση των αμαρτιών του , λέγει ο Χριστός στην Αποκάλυψη του Ιωάννου , έχει όνομα ότι ζει αλά είναι νεκρος. Πολλές φορές ψάχνει την λύτρωση του από τον ψυχικό θάνατο μέσα από φάρμακα και συνεδρίες και μοντέρνες ψυχοθεραπείες, χωρίς βέβαια να αποκλείονται κι αυτά, και δεν σκύβει υπεύθυνα να δει την αμαρτία του, που είναι η μόνη αιτία και η ρίζα του ψυχικού θανάτου που ζει. Την αμαρτία του ή την αμνηστεύει ή την απωθεί δοξολογούμενος ποικιλοτρόπως. Πιο εύκολα είναι να παίρνει κανείς αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά φάρμακα παρά να μετανοήσει και να αλλάξει τρόπο ζωής μέσα στην απέραντη αγάπη και γλυκύτητα του Θεού και την θυσιαστική αγάπηη του στον πλησίον. Εκεί τον εαυτό του με όλη την ειλικρίνειά του πρέπει να σκύψει και να τον δει. Είναι το πιο δύσκολο έργο να τον δει σαν σε καθρέφτη ενώπιον του Θεού. Όμως και τόσο λυτρωτικό! Πολλές φορές, μην μπορώντας να αποτινάζει το γλυκό δέσιμο με την αμαρτία και να απορρίψει το σώμα της, βρίσκει σαν μία εύκολη λύση τον δρόμο της απενοχοποίησης. Κάνει τα πάντα για να απενοχοποιηθεί. Έχοντας κύριο σκοπό αυτόν είτε δικαιολογεί τον εαυτό του και ρίχνει το βάρος στους άλλους ή προσπαθεί να ξεχάσει, είτε απομακρύνεται από τον Θεό, είτε καταλήγει σε ψυχοθεραπείες. Οι επιστήμες της ψυχιατρικής ή και της ψυχολογίας, όταν εξασκούν το έργο τους απρόσωπα και μόνο δια των φαρμάκων , όταν αγνοούν τον Θεό της αγάπης, όταν αγνοούν ακόμη πιο πολύ την διεργασία της αμαρτίας και αμνηστεύουν και απενοχοποιούν τον άνθρωπο καταργώντας τον ηθικό νόμο του Θεού, αδυνατούν να θεραπεύσου το πρόσωπο.

Η λυτρωτική στάση

Ποια όμως πρέπει να είναι η λυτρωτική στάση του ανθρώπου μπροστά στο μεγάλο μέγεθος αυτό της αμαρτίας και του επερχόμενου ψυχικού θανάτου;
Ο ασφαλής δρόμος, πρώτον , είναι η μετάνοια και η αποδοχή ταπεινά της πτώσης. Θέλει δύναμη και ελευθερία, ταπείνωση προσωπική και γενναιότητα για να σκύψει κανείς ευθυνοκεντρικά στο λάθος του.
Χρειάζεται , δεύτερον , και μεγάλη γνώση και αίσθηση της αγάπης του Θεού.

Από την μία μεριά, στέκεται το μέγεθος της αμαρτίας, για την οποία εξ ολοκλήρου φέρει την ευθύνη προσωπικά ο άνθρωπος και από την άλλη είναι ο Χριστός με την αγάπη Του , που δεν ήρθε να δικάσει τον κόσμο ,αλλά να στον σώσει. Υπάρχει και ένας άλλος-χώρος , της απελπισίας με όλο το πέπλο του θανά του που τον προβάλλει και προωθεί ο διάβολος και ου εξαιτίας του έχασε τον παράδεισο.

Τι φοβόταν ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο αυτοκράτορας Αρκάδιος σε συμβούλιο με τους αξιωματούχους του προσπαθούσε να βρει μία τιμωρία που πραγματικά θα έπληττε τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, τον Ιωάννη Χρυσόστομο. Προτάθηκε η εξορία, η δήμευση , ο θάνατος, αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορούσε πραγματικά να είναι η τιμωρία που θα φοβόταν , διότι ούτε πλούτη είχε, ούτε και τον θάνατο φοβόταν και παντού πατρίδα ήταν γι’ αυτόν. Τότε κάποιος απ ο τους αυλικούς του πρότεινε τα εξής:

Βρείτε κάποιον τρόπο ώστε να αμαρτήσει ο Ιωάννης. Η μεγαλύτερη του δυστυχία είναι μόνο αυτό. Μόνο την αμαρτία φοβάται.

Αρχ.Σεβαστιανού Τοπάλη
Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας

Η Ανάσταση και η ελλαδική διανόηση

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Τα όσα γράφτηκαν φέτος σε ΜΜΕ με την ευκαιρία της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού από ανθρώπους της ελλαδικής διανόησης εκφράζουν μια ποικιλία έκφρασης, που η συνισταμένη της αποτελεί την πολιτισμική μας κατάσταση και δείχνει το πνευματικό της υπόβαθρο.

Ένα υπόβαθρο, που περιέχει εκκοσμικευμένη και ρηχή αντίληψη περί Εκκλησίας, υβριστικές διατυπώσεις για τον Ιησού Χριστό, όπως επίσης υλιστικές, συγκρητικές ή/και πανθεϊστικές αντιλήψεις. Απουσιάζει κάθε απάντηση στην αγωνία του ανθρώπου έναντι του θανάτου και κάθε προοπτική αιωνιότητας. Ακόμη και γνωστός θεολόγος – αρθρογράφος, με τις εμμονές του, περισσότερο εντυπωσιάζει παρά ωφελεί. Παρά τις ικανότητές του και την εμπειρία, που έχει συσσωρεύσει, ακόμη δεν έχει αντιληφθεί ότι η Αλήθεια είναι απλή και σαφής. Η κατάσταση της σύγχρονης ελληνικής διανόησης δείχνει τη βαθιά πνευματική κρίση της εποχή μας, που είναι πιο ανησυχητική για το μέλλον του Γένους από ό,τι η τρέχουσα κοινωνική και οικονομική κρίση.

Ο κ. Γιάννης Μπουτάρης, χημικός – οινολόγος, επιχειρηματίας και, εδώ και λίγο καιρό, Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, θεώρησε καλό να ασχοληθεί παράλληλα με τις δραστηριότητες και τις ευθύνες του ως Δημάρχου με το θέμα των σχέσεων Πολιτείας – Εκκλησίας. Έγραψε άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» το Μεγάλο Σάββατο και είχε έναν επικοινωνιακά εντυπωσιακό, αλλά στην ουσία κενό τίτλο « Ανάσταση της Εκκλησίας». Υποστηρίζει ότι γράφει ως συνειδητό μέλος της Εκκλησίας, αφού, όπως σημειώνει, με τη βάπτισή του κατέστη μέλος της και ως τέτοιο σκέφθηκε να αξιοποιήσει την ημέρα του Πάσχα για να προτείνει το διαζύγιο Πολιτείας - Εκκλησίας, προκειμένου να αποκτήσει η δεύτερη «προοπτική ανάστασης»... Κατά την άποψη του κ. Μπουτάρη η Εκκλησία έως τώρα δεν βιώνει την Ανάσταση και για να συμβεί αυτό πρέπει εκουσίως να περιθωριοποιηθεί κοινωνικά και να εξοντωθεί οικονομικά....Τα όσα προτείνει για την κατάργηση της μισθοδοσίας των κληρικών είναι ουτοπικά και επί πλέον διατυπώνει μια εκκοσμικευμένη αντίληψη περί Εκκλησίας, πως η αναμόρφωση των εκπαιδευτικών, φιλοπτώχων και νοσηλευτικών ιδρυμάτων Της θα ενίσχυε τη θρησκευτική πίστη! Αν ήταν έτσι τότε ένα ιδανικό Υπουργείο Πρόνοιας θα πετύχαινε απόλυτα ως θρησκευτική οντότητα... Η Εκκλησία δεν είναι ένας οικονομικός οργανισμός, ούτε ένα οποιοδήποτε «μη κερδοσκοπικό ίδρυμα»... Το ιδανικό Της δεν μπορεί να είναι το «πώς θα καταστεί αποτελεσματικότερη από τη δημόσια διοίκηση, ως κεφαλαιούχος και ως παραγωγός κοινωνικού έργου».

Ο κ. Μπουτάρης εξάλλου είναι σε εκκλησιολογική σύγχυση όταν συναρμολογεί στη σκέψη του τους Μεθοδιστές του Ηνωμένου Βασιλείου και τους Χριστιανοδημοκράτες της Γερμανίας με τους ευπατρίδες της Ελλάδος, που συνέβαλλον για αιώνες στο σωστικό για το Έθνος έργο της Εκκλησίας. Ξεχνάει ακόμη ότι το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της κας Μέρκελ είναι αυτό που εκμεταλλεύεται προς ίδιον όφελος την τρέχουσα κρίση στην Ε.Ε.... Ο κ. Μπουτάρης ως συνειδητό μέλος της Εκκλησίας θα έπρεπε να απασχοληθεί κυρίως με το πώς θα συμβάλει να γίνει αποτελεσματικότερη πνευματικά στην κοινωνία και όχι με το πώς Αυτή θα καταστεί αποδοτικός οικονομικά οργανισμός με την ιδιωτικοποίηση της... Το ενδιαφέρον του κ. Μπουτάρη για την Εκκλησία θα ήταν εποικοδομητικό αν Την έβλεπε ως κιβωτό και πνευματική τροφό του Γένους.

Στην ίδια εφημερίδα την ίδια ημέρα ο κ. Παντελής Μπουκάλας έγραψε για «Απόκρυφα ευαγγέλια», με ό,τι αρνητικό είναι γραμμένο περί του Ιησού... Στο άρθρο του, στην ίδια εφημερίδα ο κ. Σταύρος Ζουμπουλάκης γράφει κάποιες σωστές σκέψεις, αλλά - πιστεύουμε σε σχήμα υπερβολής – υποστηρίζει πως « ο μόνος τρόπος της αναστημένης ζωής είναι η απροϋπόθετη αγάπη, η αγάπη που σπάει το κέλυφος του εγωισμού και ανοίγεται στον άλλον, που φτάνει να βάλει τον άλλον πάνω από τον εαυτό». Δεν έχουμε το δικαίωμα να «διορθώνουμε» τον Σωτήρα Χριστό. Δεν μπορεί Εκείνος να μας συμβουλεύει να «αγαπήσουμε τον διπλανό μας όσο τον εαυτό μας» κι εμείς να λέμε να τον αγαπάμε περισσότερο... Επίσης είναι ατυχής η αναφορά του κ. Ζουμπουλάκη στην «Ηθική» του Σπινόζα, για τον οποίο ο Γιώργος Σαραντάρης στο φιλοσοφικό του δοκίμιο «Παρουσία του Ανθρώπου» έγραψε ότι « δε μπορεί να βρει άλλη πιθανότητα απόλυτου παρά στον έξω κόσμο, παρά στη φύση».

Ο ακαδημαϊκός και καθηγητής του ΑΠΘ κ. Θεόδωρος Παπαγγελής διατυπώνει μια θρησκειολογική άποψη περί Αναστάσεως, που είναι έκφανση του συγκρητισμού, του υλισμού και του αθεϊσμού: «Έτσι, μαστόρισσες στην τέχνη της αλληγορίας και της παρηγορίας οι θρησκείες καταπιάστηκαν να φιλοτεχνήσουν τον αντίλογο και έτσι εμφανίστηκαν <οι θανόντες και αναστάντες> θεοί που μοιράστηκαν μαζί μας τα Πάθη της φθοράς και ύστερα, με τελετουργική επισημότητα, μας προσκάλεσαν σε παρήγορη συμμετοχή στο αναστάσιμο Δοξαστικό τους – άλλοτε με την παγανιστική φυσιοκρατία του Βάκχου ή του Άδωνι, κατόπι με την εσωτερικευμένη και μυσταγωγική σεμνοπρέπεια του χριστιανικού <θανάτω, θάνατον πατήσας>». Παρόμοιες αντιλήψεις έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς από διάφορους τέκτονες.

Να αναφερθώ και στον καθηγητή κ. Γιώργη Γιατρομανωλάκη, που με τον γνωστό του στόμφο αποφαίνεται πως « η ελπιδοφόρα ιδέα της ολικής αυτούσιας επαναφοράς στη ζωή ενός πεθαμένου οργανισμού, οποιασδήποτε φύσεως, ανθρώπινης, πολιτικής, οικονομικής κλπ, ούτε με τη φυσική τάξη συμβαδίζει, ούτε και από την Ιστορία επιβεβαιώνεται». Έτσι δογματίζει και έχει την ψευδαίσθηση ότι λύνει το πρόβλημα της ύπαρξης του ανθρώπου, που παγκοσμίως τον απασχολεί από τότε που υπάρχει στη γη. Τέλος ο πολιτικός επιστήμονας κ. Λευτ. Κουσούλης, υιός ιερέως, σημειώνει πως το αναφερόμενο στον κατηχητικό Λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ότι οι νηστεύσαντες και οι μη νηστεύσαντες απολαμβάνουν εξίσου την πνευματική ευωχία της Αναστάσεως αποτελεί «ένα απροσπέλαστο μήνυμα θεμελιωτικής ισότητας και είναι μια τελική υπογράμμιση της αποτίναξης του καταναγκασμού των τύπων και της αιώνιας και ελευθερωτικής αναζήτησης της ουσίας». Τα όσα σημειώνει ο κ. Κουσούλης έχουν μια προϋπόθεση, την Πίστη και, κυρίως, την Αγάπη στον Αναστάντα Χριστό και την υποταγή στους λόγους Του. Τότε πράγματι η ουσία της ύπαρξης είναι προσπελάσιμη, πράγματι ο ζυγός γίνεται ελαφρύς και πράγματι ο άνθρωπος βιώνει την πλήρη ελευθερία.

Οι σκέψεις των διανοητών που αναφέρθηκαν είναι επηρεασμένες από τις διάφορες Αναγεννήσεις της Δύσεις που, όπως τονίζει ο Γιώργος Σαραντάρης σε άρθρο του στην «Καθημερινή», στις 5 Ιουνίου του 1939, είναι ανίκανες να πιστέψουν στο Χριστό, να πιστέψουν στην αιωνιότητα του ανθρώπου. Και προσθέτει ο Σαραντάρης: « Όποιος ατενίζει την Αρχαία Ελλάδα και παραμερίζει το Χριστό ( σ.σ. όπως κάνει η Δύση), είναι σα να μην υποπτεύεται πως είμαστε προορισμένοι στην αιωνιότητα, και σα να θέλει να επαναλάβει το έργο πολιτισμού των Αρχαίων Ελλήνων, που ήταν η προετοιμασία μιας άρτιας θνητής υπόστασης, για να τη δεχτεί ο Χριστός και να την κάμει αθάνατη. Για τούτο σ’ εμάς τους τωρινούς Έλληνες δε μαθαίνουν υποστασιακά τίποτε οι διάφορες Αναγεννήσεις της Δύσης, και μάλλον μας προσφέρουν μια περιττή και συχνά βλαβερή τροφή, γιατί για την επαφή με μια άρτια θνητή υπόσταση, μας αρκεί η Αρχαία Ελλάδα». - 

 

 http://synodoiporia.blogspot.gr/

Προσευχές γιά τήν κατάθλιψη.Ἔτι καί ἄλλη εὐχή ἁπλουστέρα γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν Κατάθλιψη καί τά ποικίλα ψυχολογικά νοσήματα

       

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

 

Γ3) ΕΥΧΗ ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΤΕΡΑ ΣΥΝΤΟΜΟΣ

Ἔτι καί ἄλλη εὐχή ἁπλουστέρα γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν Κατάθλιψη καί τά ποικίλα ψυχολογικά νοσήματα.

Δέσποτα Πολυέλεε, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Ἰατρέ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, ἐλθέ καί θεράπευσον καί ἐμέ τόν ἀχρεῖον δοῦλον σου. Ἐμακρύνθην ἀπό Σοῦ. Ἐπλήγωσα τήν Ἀγαθότητα καί τήν Ἀγάπην Σου. Ἥμαρτον εἰς τόν Οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου. Πάσας τάς ἀνομίας διέπραξα. Ὅλος κεῖμαι στερημένος πάσης ἀρετῆς καί ὑγείας. Τό σῶμα μου ἡσθένησε. Ἡ ψυχή ἐκακώθη. Τό πνεῦμα ἀδυνατεῖ. Ἡ βούληση ἐξετράπη. Τά πάντα συμπνίγονται καί πάσχουν ἐντός μου. Λύτρωσαί με Κύριε ἀπό αὐτόν τόν ψυχικόν πνιγμόν πού δικαίως βιώνω. Οἱ πολλές μου ἁμαρτίες τόν προξένησαν. Ἐγώ πταίω διά τήν τοιαύτην ἐρήμωσιν καί καταστροφήν τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μου. Ὁ ἐγωισμός μέ ἐκυρίευσε. Ἡ ἀμέλεια μέ αἰχμαλώτισε. Ἡ ἀκηδία μέ ἐνέκρωσε. Συγχώρησόν μοι Κύριε καί θεράπευσον τήν ἀθλίαν ψυχήν μου.

Ἀπέλασον μακράν ἀπ’ ἐμοῦ τό πονηρόν πνεῦμα τό ἐμποιοῦν ἐν ἐμοί τοῦτον τόν ἀφόρητον πνιγμόν τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Ἀπομάκρυνον τό βάρος ἐκ τῆς καρδίας μου. Ἐλευθέρωσον ψυχή καί σῶμα ἀπό τήν ἀκηδία, τήν ἀπόγνωση, τήν νέκρωσιν. Ἐγώ αὐτοπροαιρέτως ἐνέβαλλον τήν ψυχή μου εἰς ὅλα ταῦτα.

Συγχώρησόν μου Κύριε τά πλήθη τῶν ἁμαρτημάτων. Θεράπευσόν με ἀπό τά πλήθη τῶν παθῶν. Κάνε Κύριε νά μήν σέ ξαναλυπήσω μέ ἁμαρτίες καί πάθη ἐνεργούμενα ἐντός μου. Ἆρον ἀπ’ ἐμοῦ τόν κλοιόν τόν βαρύν τόν τῆς ἁμαρτίας. Ἀποδίωξον ἀπ’ ἐμοῦ πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον. Εἰρήνευσόν μου Κύριε τήν ζωήν καί τήν ψυχήν. Καθάρισόν με ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος. Ὅπως δυνηθῶ ἐκφυγεῖν ἀπό τά πονηρά πνεύματα τά ἐμποιοῦντα ἐμοί τό σκότος καί τόν ζόφον καί τήν ἀπόγνωσιν καί τήν κόλασιν. Ἀνόρθωσέ με ἀπό κλίνης ὀδυνηρᾶς καί στρωμνῆς κακώσεως. Ἡ κατάθλιψις καί ὁ φόβος καί ἡ αἰχμαλωσία στούς λογισμούς μου ἄς μή μέ καταλάβουν ποτέ πλέον. Ἄν εἶναι αὐτό Κύριε τό δικό Σου θέλημα. Ἔτσι ὥστε χαίρων καί ἀγαλλώμενος νά Σέ δοξάζω καί νά Σέ ὑμνῶ καί νά ψάλλω τήν Εὐσπλαχνία Σου νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας. Νά δοξάζω καί τόν Πατέρα καί τό Πανάγιον Πνεῦμα, τούς Παρακλήτορας πάντων τῶν ἀνθρώπων εἰς τούς αἰώνας.

Ἐλέησόν με Κύριε καί συγχώρησόν μοι τόν καταθλιμμένον καί κεκακωμένον ψυχικῶς καί σωματικῶς, Ἐσύ πού εἶσαι ἡ Χαρά καί τό Φῶς καί ἡ Ἀνάστασις καί τό Πάσχα Ἡμῶν τό Εὐφρόσυνον. Ἐσύ πού μᾶς ὑποσχέθηκες «οὐ μή σέ ἀνῶ οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω». Ἐσύ ὁ Ὁποῖος κατῆλθες «ἕως Ἅδου ταμείων» ἀναζητῶν τό ἀπολωλός πρόβατον, τουτέστιν ἐμέ. Ἐλέησόν με Κύριε διά πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Σου Μητρός, τῆς Χαρᾶς Πάντων καί Πάντων Σου τῶν Ἁγίων, Ἀμήν.

Ἔτι καί ἑτέρα εὐχή:

Δέσποτα Πολυέλεε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με καί καθάρισόν με ἀπό πάσης μελαγχολίας καί ταραχῆς καί δειλίας. Ἀπάλλαξόν με ἀπό τοῦ ψυχικοῦ πνιγμοῦ καί τῆς δαιμονιώδους θλίψεως, ἥν αἰσθάνομαι ἐν τῷ σώματι καί ἐν τῇ ψυχῇ μου. Σύ εἶ ἡ Χαρά ἡμῶν καί ἡ Ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καί τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν. Ἵλεως γενοῦ μοι Δέσποτα ἐπί ταῖς ἁμαρτίαις μου. Ἇρον ἀπ’ ἐμοῦ τόν κλειόν τόν βαρύν τόν τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀπογνώσεως. Ἀπέλασον πάσαν μελαγχολίαν καί ἀκηδίαν μακράν ἀπ’ ἐμοῦ. Στερέωσόν με ἐν τῇ ἀγάπη τῇ Σῇ καί τῇ ἀκαταισχύντῳ ἐλπίδι καί τῇ ἀκραδάντῷ πίστει τῇ εἰς Σέ, διά πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Σου Μητρός καί πάντων Σου τῶν Ἁγίων, Ἀμήν.

ΤΕΛΟΣ Γ΄ ΜΕΡΟΥΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη – Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο  

Σχῆμα 14Χ20.5 ,Σελίδες: 282, Τιμή: 9€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6944577885 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2013/05/blog-post_847.html

Όταν ό άνθρωπος λέει τήν "ευχή"

Η Γερόντισσα Μακρίνα, σέ αδελφές τής Μονής...

Όταν ό άνθρωπος λέει τήν "ευχή" (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με), δέν μπορεί νά εκδηλώνεται, νά φωνάζει καί νά μιλάει. Η Χάρις του Θεού τόν κάνει πράο, ταπεινό. Είναι αδύνατον ό Θεός νά μήν μαλακώσει τήν καρδιά του. Όταν λέει τήν "ευχή", πόση γλυκύτητα αισθάνεται! Η αργολογία, η μεμψιμοιρία, οι συζητήσεις διακόπτουν τήν επικοινωνία μέ τόν Θεό καί φέρνουν ταραχή. Δέν συγκρατείται η μιά καί λέει τόν λογισμό της στήν άλλη καί η άλλη φορτωμένη σπέρνει τό κακό καί μετά δέν μπορεί ούτε προσευχή ούτε τά καθήκοντά της νά κάνει ούτε τό κελλί (σπίτι) της
τής αρέσει ούτε μπορεί ν' αναπαυθεί πουθενά. Χρειάζεται ταπείνωση στήν ψυχή μας. Διά τής ταπεινώσεως θά σωθούμε. Ο Θεός θά δώσει πολλή Χάρι. Ο άνθρωπος διά τής "ευχής" αισθάνεται θεία παρηγοριά, ουράνια μεγαλεία.

από τό βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου, Λόγια Καρδιάς, Ιερά Μονή Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριά Βόλου.

Πόσα από αυτά πού λέει στίς Μοναχές, δέν ισχύουν καί γιά εμάς πού ζούμε στόν κόσμο; Γιατί όπως λέει καί ό Άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος: " Φώς μέν Μοναχοίς, Άγγελοι. Φώς δέ κοσμικοίς Μοναχοί".

Θέατρο και Ορθοδοξία

Σκουρολιάκος Πάνος

• Ο

Το θέατρο γεννήθηκε μέσα από τη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων, στα Ελευσίνια Μυστήρια, και μεγαλούργησε μαζί με την οικονομική και στρατιωτική υπεροχή των ελληνικών πόλεων - κρατών. Με την παρακμή τους και τη ρωμαϊκή κυριαρχία, παρακμάζει κι αυτό. Οι Ρωμαίοι παραδίδουν στους βυζαντινούς ένα «Θέατρο Ποικιλιών», όπως θα το λέγαμε σήμερα. Χοντροκομμένα αστεία, σαλτιμπάγκοι και εταίρες στο δυναμικό του το είχαν καταστήσει διασκέδαση φθηνού γούστου για τον «όχλο».

Η Ορθοδοξία, που αποτελεί το επίσημο δόγμα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, στέκεται με αυστηρότητα απέναντι σε όλα αυτά τα «έργα του Σατανά». Απορρίπτει το Θέατρο. Οι ηθοποιοί γίνονται δεκτοί στην εκκλησιαστική κοινότητα, αφού πρώτα αλλάξουν επάγγελμα. Για τους παντόμιμους (θεατρίνους), λοιπόν, ισχύει το επιτίμιο της αποχής από τη Θεία Μετάληψη. Υπάρχει μάλιστα και κατάλογος για τους «αποβλητέους» από τη χριστιανική κοινότητα: Ο επί σκηνής εμφανιζόμενος ανήρ ή γυνή, ο χοραύλης, ο κιθαριστής, ο την όρχησιν επιδεικνύμενος κ.ά. Οι κληρικοί, οι οποίοι τελούν το Μυστήριο του γάμου, θα πρέπει να αποχωρούν πριν αρχίσουν να παίζουν μουσικά όργανα ή να χορεύουν, και μάλιστα πριν εμφανισθούν «θυμελικοί» (ηθοποιοί), σύμφωνα με τη Σύνοδο της Λαοδίκειας (360 μ.Χ.).

Τα παιδιά των κληρικών απαγορεύεται να συμμετέχουν σε «θεώρια», σε εκδηλώσεις θεαμάτων δηλαδή, και βέβαια πολύ περισσότερο απαγορεύονταν να πάρουν και οι ίδιοι μέρος. Οι κληρικοί που θα ενέπιπταν στο αμάρτημα να παρακολουθήσουν θεατρική παράσταση τιμωρούνταν με καθαίρεση, ενώ για τους λαϊκούς η ποινή ήταν αφορισμός.

Να όμως που άνθρωποι του θεάτρου, μίμοι, ηθοποιοί, αγίασαν! Ο πιο γνωστός (θεωρείται και προστάτης των ηθοποιών) είναι ο Άγιος Πορφύριος. Η παράδοση τον θέλει ογκώδη μίμο που σατίριζε κατά τη ρωμαϊκή εποχή τα Άγια Μυστήρια. Σε μια παράσταση, λοιπόν, όπου διέσυρε από σκηνής το Μυστήριο της βαπτίσεως, ξαφνικά σταματά και μπροστά στο έκπληκτο κοινό, που διασκέδαζε, ομολογεί την πίστη του στον Χριστό.

Μαρτύρησε, λοιπόν, και θανατώθηκε. Έμεινε ως «ο Άγιος Μάρτυς Πορφύριος ο από μίμων - ξίφει τελειούται». Κατά την περίοδο του διωγμού των χριστιανών, έχουμε και άλλους μίμους - μάρτυρες. Είναι οι άγιοι Αδραλίων, Βαβύλας, Γαϊανός, Γελάσινος, η Οσία Πελαγία, ο αυλητής Φιλήμων.

Άθελά της (;) όμως η Χριστιανική Θρησκεία για τη λατρεία προς το Θείο υιοθέτησε μια σειρά από στοιχεία προερχόμενα από το Θέατρο. Στην αρχιτεκτονική, για παράδειγμα. Ο εσωτερικός χώρος ενός ορθόδοξου ναού παραπέμπει ολοφάνερα στο αρχαιοελληνικό, θεατρικό οικοδόμημα. Η πρόσοψη του Ιερού είναι αντιγραφή της σκηνής του αρχαίου θεάτρου, και μάλιστα του ρωμαϊκού με τα ανάγλυφα στολίσματά της. Οι τρεις Πύλες του Ιερού αντιστοιχούν στις τρεις θύρες της αρχαίας σκηνής. Η αρχαία θυμέλη μεταφέρεται εντός του ιερού και γίνεται η Αγία Τράπεζα. Στο Ιερό υπάρχουν τα σκεύη και τα άμφια. Στον αντίστοιχο θεατρικό χώρο υπάρχουν τα αντικείμενα της σκηνής και τα κοστούμια των ηθοποιών. Στην Ορθόδοξη λατρεία, άλλωστε, δεν αναγνωρίζει κανείς παραστατικά στοιχεία όπως στην τελετή του Σταυρού, στην Αποκαθήλωση, στην Ανάσταση;

Όμως η «εφεύρεση» των Ελλήνων, το Θέατρο δηλαδή, δεν ήταν μια απλή συνήθεια διασκεδαστική. Αποτελεί δυνατή εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου και έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να συμβιβασθεί η στάση της επίσημης Εκκλησίας, οι αποφάσεις των συνόδων για το θέατρο και τον κόσμο του, με αυτή την ανάγκη των πιστών. Προσχωρεί η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη λοιπόν στον χώρο της αυθεντικής θεατρικής λειτουργίας με τα δικά της υλικά. Εκκλησιαστικοί άνδρες σημαντικοί επιδίδονται στη θεατρική συγγραφή. Ο Σελευκίας Βασίλειος γράφει θεατρικό έργο με θέμα τη ζωή της μεγαλομάρτυρος Θέκλας. Ο Πτολεμαΐδος Συνέσιος κωμωδίες και τραγωδίες. Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός την «Σουσσάναν». Ανώνυμος συγγραφέας γράφει το «Χριστός Πάσχων», έργο που ανεβαίνει ακόμα και σήμερα στις σκηνές των θεάτρων. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του εστιάζεται στο ότι συναντάμε κομμάτια ολόκληρα από τις Βάκχες του Ευριπίδη!

Τέλος στον χώρο του Kρητικού θεάτρου έχουμε την υπέροχη «Θυσία του Αβραάμ». Να σημειώσουμε ακόμα πως τα έργα των αρχαίων τραγικών και του Αριστοφάνη έφτασαν ώς εμάς χάρη στις αντιγραφές που έκαναν λόγιοι μοναχοί.

Δρώμενα με καθαρή θεατρική μορφή έρχονται στη λειτουργική ζωή του Χριστιανισμού. Το «Άρατε πύλας» ή «Εις Άδου κάθοδος» του Χριστού είναι από τα πιο παλιά. Σε αυτό ο ιερέας «παριστάνει» τον Ιησού και ο διάκονος τον Σατανά - Άδη. Μετά τη μεταφορά του Επιταφίου, ο Ιησούς βρίσκει κλειστή την πόρτα του Ναού και ψάλλει το «Άρατε πύλας». Ο Σατανάς ερωτά ποιος είναι και ο Ιησούς σπρώχνει την πόρτα και εισέρχεται θριαμβευτής ο Επιτάφιος.

Η λειτουργία του «Νιπτήρος» αναπαριστά τη νίψη των ποδιών των μαθητών από τον Ιησού, πριν από τον Μυστικό Δείπνο. Δρώμενο που τελείται και στις ημέρες μας στα Ιεροσόλυμα με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων στο μέρος του Χριστού και τους αρχιερείς στους «ρόλους» των μαθητών.

Τα εργαλεία και τον τρόπο του Θεάτρου χρησιμοποιούν οι πιστοί για να παραστήσουν δρώμενα μέσα και έξω από τον ναό, με υλικά από τη χριστιανική παράδοση. Το «κάψιμο του Ιούδα», το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα, είναι από τα πιο διαδεδομένα στον ελλαδικό χώρο. Ένα ομοίωμα του Ιούδα από πανιά και χόρτα, καίγεται συνήθως στο προαύλιο του ναού. Σημαντική περίπτωση λαϊκού δρώμενου και εκκλησιαστικού τυπικού, αποτελεί ο «Λάζαρος» στην Κύπρο. Ο αναστημένος φίλος του Χριστού, κατά τη δεύτερη ζωή του, σύμφωνα με την παράδοση, υπήρξε επίσκοπος Κιτίου. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, στον ναό του Λαζάρου στη Λάρνακα, παριστανόταν η σκηνή της ανάστασής του, με ένα παιδί να υποδύεται τον Λάζαρο. Στο «Λάζαρε έξελθε» οι διάκονοι τοποθετούσαν έναν σταυρό στο κεφάλι του «Λαζάρου», τον ράντιζαν με αγίασμα και, όταν αυτός σηκωνόταν, ο επίτροπος του έδινε κρασί και λαζαρόψωμα. Οι γυναίκες τον έραιναν με άνθη και όλοι μαζί φώναζαν: «Λάζαρος Ανέστη»!

Η αρχαία τέχνη του Διόνυσου, αφού πέρασε από χίλια μύρια κύματα, ήρθε και συμφιλιώθηκε με τη χριστιανική πίστη, και μάλιστα την υπηρέτησε. Όπως συμβαίνει με όλα όσα μπορεί να χωρίζουν τους ανθρώπους και μπορούν να γίνουν υλικά αγαπητικής και ειρηνικής συνύπαρξης

http://www.avgi.gr/article/260545/theatro-kai-orthodoxia

Πάσχα με τον Πανσέληνο στο Άγιον Όρος

Η Ανάσταση, έργο του Μανουήλ Πανσέληνου στην εκκλησία του Πρωτάτου, στις Καρυές

• 
• 

Το Πρωτάτο στις Καρυές, με τη μνημειακή εικονογράφηση του Μανουήλ Πανσέληνου, είναι σχεδόν πάντα η πρώτη ουσιαστική επαφή του επισκέπτη με το Άγιον Όρος. Ένας ναός που χτίστηκε στο πρώτο μισό του 10ου αιώνα στον τύπο της τρίκλιτης βασιλικής, με πολλές μετατροπές στη διάρκεια των αιώνων, φιλοξενεί τα έργα του κορυφαίου, μυθικού ζωγράφου της παλαιολόγειας αναγέννησης. Σε τέσσερις επάλληλες ζώνες ορίζεται η εικονογράφηση, την κατώτερη και ανώτερη καταλαμβάνουν ολόσωμες μορφές νεαρών στρατιωτικών αγίων, μαρτύρων, προφητών και ασκητών και στις δύο ενδιάμεσες παρατάσσονται ευαγγελικές σκηνές χωρίς διαχωριστικά πλαίσια σαν μια συνεχής ζωγραφική ζωφόρος.

Οι μορφές στον ναό του Πρωτάτου έχουν κανονικές αναλογίες με σωματικό εύρος που έχει όγκο και βάρος, αλλά ταυτόχρονα η ιδιάζουσα τεχνοτροπία του καλλιτέχνη αντιμάχεται τη ρεαλιστική κατεύθυνση. Ο ζωγράφος με εκπληκτική άνεση παρουσιάζει προσωπογραφική διαφοροποίηση εξατομικευμένης έκφρασης, γραμμή με σχεδιαστική καθαρότητα και σαφήνεια, θεματική οργάνωση ισορροπημένη, χρησιμοποιώντας κάθετους άξονες, κατανεμημένη σε γενικά ισοδύναμους όγκους.

Αλλά η ισορροπία λειτουργεί τελικά στην κατεύθυνση να απελευθερώσει τα επί μέρους στοιχεία, που το καθένα ξεχωριστά διεκδικεί την προσοχή του θεατή και τον καθηλώνει. Το χρώμα είναι καίριο στοιχείο της ζωγραφικής ταυτότητας του Πανσέληνου, και για πολλούς δυσερμήνευτο.

Ο Γιάννης Τσαρούχης, που είχε μελετήσει ιδιαίτερα τις τοιχογραφίες του Πρωτάτου, μας άφησε μερικές πολύ διεισδυτικές παρατηρήσεις: «Φαίνεται ότι αυτό το σκούρο γαλάζιο είναι καμωμένο με μαύρο και άσπρο και νομίζω πως και τα ρούχα που είναι γαλάζια, όπως του Χριστού λόγου χάρη που είναι στο δεξί μέρος του τέμπλου, είναι κι αυτά καμωμένα με μαύρο και άσπρο. Νομίζω το μαύρο του φόντου είναι καμωμένο από ένα μαύρο θερμό, δηλαδή έχει μέσα του από φυσικό του λίγο κίτρινο, ενώ το μπλε των ρούχων είναι καμωμένο με άσπρο κι ένα μαύρο ψυχρό. (...) Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε ό,τι αφορά τη χρωματική κλίμακα του Πανσέληνου, η οποία είναι πολύ ντελικάτη και άξια να μελετηθεί από ντελικάτους καλλιτέχνες».

Λίγο μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και την άφιξη του ελληνικού στρατού στο Άγιον Όρος, ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Άγγελος Σικελιανός ταξιδεύουν μαζί στην αθωνική πολιτεία, τον τελευταίο μήνα του 1914, αναζητώντας, μάταια, στο δικό τους βλέμμα, τη βυζαντινή αίγλη. Στις 6 Δεκεμβρίου, ο Καζαντζάκης σημειώνει:

«Σήμερα, τη γιορτή μου την περάσαμε στο περίφημο ζωγραφικό αργαστήρι των Ιωσαφαίων. Είναι δέκα καλόγεροι ζωγράφοι, κάθε βδομάδα ένας κάνει τη λάτρα του σπιτιού, σκουπίζει, πλένει, μαγειρεύει, κι οι άλλοι ζωγραφίζουν. Από το αργαστήρι ετούτο βγαίνουν και παν στα πέρατα της ορθοδοξίας οι καλοχτενισμένοι, καλοθρεμμένοι Χριστοί, οι όμορφες πλουσιοντυμένες Παναγίες, οι ροδομάγουλοι ευχαριστημένοι άγιοι χωρίς καμιάν αγιότητα. Χαλκομανίες. Αγαθοί καλοπροαίρετοι καλόγεροι, φιλόξενοι, φιλότιμοι, αγαπούν το καλό φαΐ, το καλό κρασί, τους μουνουχισμένους γάτους.

Ώρες μετά το δείπνο, καθούμενοι γύρα από το μεγάλο αναμμένο τζάκι, κουβεντιάζαμε εμείς για τα εγκόσμια, αυτοί για τα υπερκόσμια (...) Το πρωί, στην τζαμωτή βεράντα της Σκήτης, μέσα στους ζωγραφισμένους ροδομάγουλους αγίους και τις παχουλές Παναγίες, πίναμε με τους δέκα ρασοφόρους ζωγράφους το γάλα και μασουλίζαμε το νόστιμο σιταρένιο παξιμάδι και τα πλούσια προσφάγια.

Από τα μεγάλα παράθυρα έμπαινε πράος πολύ ο χειμωνιάτικος ήλιος κι η μελένια μυρωδιά του πεύκου. Μιλούσαμε, γελούσαμε, δεν ήταν τούτο Άγιο Όρος, ο Χριστός εδώ είχε αναστηθεί και γελούσε κι αυτός μαζί μας. Στορούσαν οι καλόγεροι τα θάματα των αγίων και το μάτι τους έπαιζε, σα να πίστευαν, σα να μην πίστευαν, κι έλαμπαν τα πρόσωπά τους από ένα μακρινό αντιφέγγισμα».

Λίγα χρόνια νωρίτερα ο Χρήστος Χρηστοβασίλης περιέγραφε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» του Βλάση Γαβριηλίδη (15.5.1895), την περιπλάνησή του στον Άθω: Αφού πρώτα είχε περάσει μια νύχτα στη σπηλιά ενός ασκητή: «Τον ευχαρίστησα, τον αποχαιρέτησα... Γιωμάτισα σ' ένα καλογεροχώρι, την Αγία Άννα, το πλειο παράξενο χωριό που μπορούσα να φανταστώ, και το βράδυ κατάντησα στο Μοναστήρι του Γρηγορίου, πούχει γούμενο έναν Τριπολιτσιώτη, Συμεών λεγόμενο, όπου πέρασα σαν στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεταννίας. Από την τρώγλη στο παλάτι! Αυτός ο γούμενος Συμεών μπορούσε να δώση τα καλλίτερα οικονομολογικά και διοικητικά μαθήματα σ' όλους τους υπουργούς και πρωθυπουργούς της Ελλάδας, από Κωλέττη και δώθε!».

Μερικά πράγματα μένουν αναλλοίωτα μέσα στο χρόνο: Θυμάμαι ότι στην πρώτη μου επίσκεψη στην (ιδιόρρυθμη ακόμη τότε) μονή Βατοπεδίου, το 1986, ήμουν παρών σε μια συζήτηση του αρχοντάρη με τους επισκέπτες, όπου το κύριο θέμα ήταν η εξέλιξη της μετοχής της Εθνικής Τράπεζας στο Χρηματιστήριο Αθηνών...

Τον Μάρτιο του 1994 ο Αμερικανός ποιητής και πεζογράφος Κρίστοφερ Μέριλ φτάνει στο Άγιον Όρος για πρώτη φορά, καταρρακωμένος ηθικά και ψυχολογικά, καθώς μόλις έχει καλύψει δημοσιογραφικά το σφαγείο του πολέμου στη γειτονική Γιουγκοσλαβία. Διανυκτερεύοντας στο σέρβικο μοναστήρι, το Χιλανδάρι, οι μοναχοί που τον φιλοξενούν κάνουν έρευνα για τον συγγραφέα επισκέπτη τους στο Διαδίκτυο και ανακαλύπτουν ότι έχει δημοσιεύσει ένα βιβλίο για τους πρόσφυγες των Βαλκανίων.

Θεωρείται ανεπιθύμητος και αποφασίζουν να τον διώξουν από το μοναστήρι μέσα στη νύχτα -«η θερμοκρασία ήταν υπό το μηδέν και τα τσακάλια να ουρλιάζουν έξω από τα τείχη». Η τραυματική εμπειρία ωστόσο δεν αποθαρρύνει τον Μέριλ, που επιστρέφει ξανά και ξανά στο Άγιον Όρος, με πολύτιμο καρπό των ταξιδιών του το βιβλίο του «Ταξίδι στον Άθω» που κυκλοφόρησε το 2004 (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο).

«Θεός είναι η φωτιά που κατακαίει το κακό»: Σε μια από τις επισκέψεις του στα μοναστήρια, ο Μέριλ ανακαλύπτει τα βιβλία του Νικόδημου του Αγιορείτη (1748-1809). Η «Φιλοκαλία» είναι καθοριστικό έργο για την αναγέννηση του μοναχισμού στον Άθω κατά τον 19ο αιώνα. Στα 1951, στην Αγγλία, ο Τ.Σ. Έλιοτ έρχεται σε σύγκρουση με το εκδοτικό συμβούλιο του οίκου Faber and Faber επιμένοντας ότι η «Φιλοκαλία» πρέπει να εκδοθεί στα αγγλικά, έστω και με οικονομική ζημία. Πέρα από τις προβλέψεις του συμβουλίου, η έκδοση αποδείχθηκε ιδιαίτερα κερδοφόρα και το έργο ανατυπώνεται συνεχώς από τότε.

«Αργά το απόγευμα που φτάνω, η Σκήτη της Αγίας Αννας σφύζει από ζωή. Σε ένα τραπεζάκι της αυλής ένας γέροντας κόβει κρεμμύδια για το γλέντι. Μερικοί προσκυνητές ξεδιαλέγουν τα σαλατικά και κόβουν το μαϊντανό και τον άνηθο, άλλοι μεταφέρουν καυσόξυλα στην κουζίνα όπου η ψαρόσουπα σιγοβράζει μέσα σε μεγάλα τσίγκινα δοχεία. (...) Κάποιος κρατά έναν γέροντα από το χέρι βοηθώντας τον να ανηφορίσει το μονοπάτι... Ακούμε τους μοναχούς να ψέλνουν στην αυλή του ξωκλησιού τους. Οι ερημίτες ψάλλουν απαντώντας τους... Χριστός Ανέστη!!».

http://www.avgi.gr/article/264150/pasxa-me-ton-panselino-sto-agion-oros

«Βούλιαξε» το Άγιο Όρος

Στις Καρυές, διοικητική πρωτεύουσα του Άθωνα, τα τηλέφωνα χτυπούν ακόμα και σήμερα ασταμάτητα και οι μοναχοί απαντούν πως δεν υπάρχουν άλλα διαμονητήρια. Αυξημένα λόγω της μεγάλης προσέλευσης προσκυνητών είναι και τα αστυνομικά μέτρα.

Το κλίμα κατάνυξης, τα προβλήματα από την οικονομική κρίση αλλά και η δωρεάν διαμονή και φαγητό οδήγησαν χιλιάδες πολίτες να περάσουν τις ημέρες του ΠΑΣΧΑ στο Άγιο Όρος.

«Τόσο κόσμο είχαμε χρόνια να δούμε» τονίζει στο Real.gr ηγούμενος αγιορείτικης μονής. Παραδοσιακά η Μεγάλη Εβδομάδα είναι περίοδος που οι επισκέψεις προσκυνητών στο Άγιο Όρος αυξάνονται θεαματικά, αλλά τώρα η εικόνα είναι διαφορετική. Οι 20 μονές δεν έχουν χώρο να φιλοξενήσουν άλλους προσκυνητές. Η ζήτηση είναι τέτοια που ορισμένοι θέτουν το αίτημα να μείνουν ακόμα και σε σκήτες κάτι που δεν επιτρέπεται από τους κανονισμούς.

Ενδεικτικό της θεαματικής αύξησης των προσκυνητών στον Άθωνα είναι το περιστατικό που περιέγραψε στο Real.gr αγιορείτης μοναχός. «Όλα τα κελιά που διαθέτει η μονή μας για τη φιλοξενία προσκυνητών είναι γεμάτα. Παρόλα αυτά πιστοί που συνδέονται με το μοναστήρι συνεχίζουν και τηλεφωνούν ζητώντας να τους εξασφαλίσουμε διαμονητήριο».

Η παρθένα φύση του Άθωνα, η ηρεμία που αποπνέουν οι πευκόφυτες πλαγιές του Αγίου Όρους, η ανοιχτόκαρδη φιλοξενία των Αγιορειτών μοναχών αποτελούν ελκυστικούς παράγοντες για χιλιάδες πιστών που βρίσκουν την ευκαιρία να επισκεφθούν αυτή το καταφύγιο πνευματικότητας και ηρεμίας.

Πηγή: real.gr