Σε μοναστήρι η κυβέρνηση της Ιταλίας

«Είναι ένας τρόπος για να γνωριστούμε, να δημιουργηθεί ένα πνεύμα συνεργασίας», ανέφερε ο νέος Ιταλός πρωθυπουργός.

Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ενρίκο Λέτα ανακοίνωσε μέσω Twitter ότι την επόμενη Κυριακή πρόκειται να μεταβεί μαζί με τους 21 υπουργούς του σε ένα πρώην μοναστήρι της κεντρικής Ιταλίας, στην Τοσκάνη, όπου και θα περάσουν μαζί είκοσι τέσσερις ώρες, για να γνωριστούν καλύτερα και να συζητήσουν.«Είναι ένας τρόπος για να γνωριστούμε, να καθορίσουμε ένα πρόγραμμα, να δημιουργηθεί ένα πνεύμα συνεργασίας που θυμίζει εκείνο των αποδυτηρίων στον αθλητισμό», ανέφερε ο νέος Ιταλός πρωθυπουργός, μέσω του ιστοτόπου αυτού κοινωνικής δικτύωσης. Ο Λέτα διευκρίνισε ότι «κάθε υπουργός θα πληρώσει τα έξοδα διαμονής του». Κατά πληροφορίες μπορεί να επιλεγεί ένα πρώην αβαείο που βρίσκεται έξω από την πόλη Σιένα, το οποίο έχει μετατραπεί, πλέον, σε πολυτελές ξενοδοχείο. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_07/05/2013_497544

Αντάρτικο για τους φόρους στο Αγιον Ορος

Οι Αγιορείτες μοναχοί απειλούν να αποκλείσουν τους πολιτικούς από τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την ενσωμάτωση της Αθωνικής Πολιτείας τον ερχόμενο Οκτώβριο, αν δεν εξαιρεθούν από τη φορολόγηση τα ακίνητα των μονών που βρίσκονται εκτός Αγίου Ορους.
Το έθεσαν μάλιστα ως όρο και στην πρόσφατη συνάντησή τους με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά στο Μαξίμου, αλλά η απαίτησή τους δεν δημοσιοποιήθηκε. Εδώ και τρεις μέρες στο Αγιον Ορος βρίσκεται ο γραμματέας της κυβέρνησης, Τάκης Μπαλτάκος, σε ρόλο... πυροσβέστη, επιχειρώντας να κατευνάσει τις αντιδράσεις. Επισήμως ο κ. Μπαλτάκος παρίσταται στις εκδηλώσεις για την πανήγυρη του Αγίου Γεωργίου στη Μονή Ξενοφώντος, από χθες ωστόσο είχε επαφές με εκπροσώπους ιερών μονών, προκειμένου να μην υλοποιήσουν τις απειλές τους.
«Εμείς το ξεκαθαρίσαμε και στον πρωθυπουργό, άσχετα που δεν το είπαν. Δεν θα δεχτούμε κανέναν πολιτικό στους εορτασμούς, αν δεν λυθεί άμεσα και μάλιστα με νομοθετική ρύθμιση που θα ισχύει για πάντα η φορολογική εκκρεμότητα», δήλωσε στο «Eθνος» εκπρόσωπος της αγιορείτικης κοινότητας και προσέθεσε: «Η συζήτηση με τον πρωθυπουργό ήταν γενική και αόριστη, εμάς όμως δεν μας ικανοποιεί αυτό. Θέλουμε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και λύσεις που θα ισχύουν εσαεί.
Διαφορετικά δεν θα έρθουν πολιτικοί στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την ενσωμάτωση της Αθωνικής Πολιτείας στον ελληνικό κορμό, στις οποίες παράλληλα θέλουμε να τονίσουμε το αυτοδιοίκητο του Αγίου Ορους».
Τον περασμένο Νοέμβριο στις εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την απελευθέρωση της χερσονήσου του Αθω από τους Οθωμανούς. Στις Καρυές προσκλήθηκαν μόνο ο τότε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, αντιναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης, και η ηγεσία του πολεμικού στόλου.

 http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27686&subid=2&pubid=113039790

Ένα συνεχιζόμενο θαύμα: δέντρα που αιμορραγούν

Σήμερα στο μέρος αυτό, κοντά στο χωριό Βούναινα, μισή ώρα έξω από τη Λάρισα, υπάρχει νέος προσκυνηματικός Ναός, εντός του οποίου βρίσκεται και το κενοτάφιο του Οσιομάρτυρα, καθώς και τεμάχιο του ιερού λειψάνου. Ο Ναός αυτός κατασκευάστηκε το 1962 στην θέση παλαιότερου, που είχε οικοδομηθεί το 1883 και καταστράφηκε από φωτιά στις 22 Μαίου του 1962 από ζηλωτές. Στην ανατολική πλευρά του Ναού έχει κατασκευαστεί κτηριακό συγκρότημα με ξενώνες κουζίνα και τα λοιπά.

Το προσκύνημα ανήκει στην ιερά Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων, όπου ο άξιος ποιμενάρχης της Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κύριλλος Β΄ έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αναπαλαίωση και ανάδειξη του προσκυνήματος.Στον τόπο του μαρτυρίου του αγίου Νικολάου του Νέου, δηλαδή στο ιερό προσκύνημά του (στο χωριό Βούναινα, στο Βουνό Όρθρυς Θεσσαλίας), συμβαίνει ένα υπερθαυμαστό γεγονός, και κυρίως κατά την ετήσια μνήμη του Οσιομάρτυρα, τρέχει ένα πορφυρένιο υγρό, που μοιάζει με αίμα. Το υγρό τρέχει από τους κορμούς λίγων δένδρων φτελιάς, στα οποία σφαγιάστηκαν οι συνασκητές του αγίου Νικολάου και επίσης πλημμυρίζει τη ρίζα ενός κομμένου δένδρου, όπου, κατά την παράδοση, βασανίστηκε ο Οσιομάρτυρας. Στην περιοχή αυτή υπάρχουν και άλλα δένδρα, αλλά δεν «μετέχουν» σε αυτή την διαδικασία, με λίγα λόγια δεν παρουσιάζουν αντίστοιχη έκκριση κάποιας κόκκινης ρητίνης. Το «αίμα» είναι ρευστό και βαθύ σε υγρή κατάσταση και όχι σε ρητινώδη.

Το «αίμα» αρχίζει να τρέχει το απόγευμα της 8ης Μαΐου, παραμονή της μνήμης του και συνεχίζει τη θαυμαστή εμφάνισή του, μέχρι το πρωί της εορτής του, 9 Μαΐου. Ευλαβείς χριστιανοί που το γνωρίζουν, πηγαίνουν εκεί την παραμονή και συγκεντρώνουν μέσα σε μπουκάλια το άφθονο τρεχούμενο θαυμαστό «αίμα», για να το μοιράσουν σαν ευλογία στους γνωστούς τους. Το βράδυ, κάνουν αγρυπνία, για τη γιορτή του Αγίου. Πολλοί μάλιστα έχουν παρατηρήσει ότι στις 5 ώρα, το πρωί της μνήμης του, στο μέρος των δένδρων ακούγεται ένα θαυμαστό βουητό σε μια ακτίνα 10 μέτρων και για 10 λεπτά περίπου. Επίσης και το Αγίασμα της πηγής, δεν τρέχει πάντοτε, τρέχει όμως εκείνες τις ημέρες, όταν τρέχει και το «αίμα». Επίσης και το αγίασμα του Αγίου αναβλύζει και πάλι μόνο εκείνες τις ημέρες, γιατί είναι μια πηγούλα, που δεν έχει πάντα νερό.

 Τρείς νέοι μας, ο Σωτήριος Παναούλης,ο Παναγιώτης Αγοραστός(Ενορίτης ) και ο Στέφανος Σασλής επισκέφθηκαν την Δευτέρα 1^η Οκτωβρίου 2012 το Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Νικολάου του Νέου στα Βούνενα της Θεσσαλίας όπου ως γνωστόν βρίσκεται ο Τάφος του Οσιομάρτυρος καθώς και ο Τόπος του μαρτυρίου με το δένδρο της σφαγής  το οποίο ρέει το «Αίμα» του. 

     Αφού προσκύνησαν με ευλάβεια φρόντισαν και για την συλλογή ικανής ποσότητος Αίματος για τις ανάγκες του Ναού μας αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που μας ζητούν το ιαματικό ''Αίμα'' του Αγίου για να ωφεληθούν ειδικά σε δερματολογικές παθήσεις.

Αντιγραφή από: http://www.inagiounikolaoutouneou.gr

Η ζωή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

Η Ανθούσα διδάσκει εποπτικά την προσευχή στον Ιωάννη

Η εικοσάχρονη χήρα λούζεται καθημερινά στο δάκρυ. Η θλίψη οδηγεί τον άνθρωπο πολύ πολύ κοντά στον Θεό ή τον απομακρύνει τέλεια από κοντά Του. Η Ανθούσα βασανίζεται, υποφέρει, με τη βοήθεια όμως της πιστής διακόνισσας Σαβινιανής, με την πολυποίκιλη συμβολή του άγιου πνευματικού της Ιουλιανού (όχι του Παραβάτου! ) μετατρέπει το στεναγμό σε γλυκειά συνομιλία με τον ουρανό. Ώρες πολλές κατάμονη μέσα στο δωμάτιό της, όρθια ή γονατιστή, ικετεύει καθημερινά τον Ύψιστο για το παιδί της. Πρωί- βράδυ συμπροσεύχονται και οι τρεις ( Ανθούσα, Σαβινιανή, Χρυσόστομος ) . Δεν αρκείται η άριστη, υπέροχη δασκάλα μονάχα στην ατομική, σπιτική προσευχή. Θέλει να μάθει το παιδί της να προσεύχεται θερμά και μέσα στο σπίτι του Θεού, στο ναό. Τριγύρω από την Αντιόχεια υπάρχουν πολλά «μαρτύρια» (= μικρά εκκλησάκια) , αφιερωμένα σε τοπικούς άγιους. Μόλις λοιπόν τελειώνουν τα σχολικά μαθήματα, αργά το απόγευμα, λίγο πριν από τη δύση του ηλίου, η Ανθούσα παίρνει το μοναχοπαίδι της και επισκέπτονται κάποιο μικρό «μαρτύριο». Ο ήλιος σιγά- σιγά κοκκινίζει, πορφυρώνει τα σύννεφα. Οι δύο επισκέπτες ευλαβικά εισέρχονται σε κάποιο «ξωκκλήσι». Το υποβλητικό μισοσκόταδο ευνοεί αφάνταστα την προσευχή. Κερί και λιβάνι μοσχομυρίζουν στο μικρό χώρο. Η Ανθούσα ασπάζεται ευλαβικά τις εικόνες, ανάβει λίγα ξυλαράκια στο θυμιατό, τοποθετεί λίγο λιβάνι και θυμιατίζει όλες τις εικόνες. Προσωπικά βάζει λίγο λάδι στα καντηλάκια και τ’ ανάβει.

-      Έλα , τώρα, Ιωάννη! Έμπα μέσα στο ιερό και άναψε την ακοίμητη καντήλα.

Αρκετή ώρα παραμένουν μέσα στο μαρτύριο. Η Ανθούσα προσεύχεται πολύ, γιατί η σιγαλιά, τα θυμιάματα, το μισοσκόταδο, οι αδρές μορφές των αγίων, επηρεάζουν θετικά το παιδί της, ριζοβολούν μέσα του ιερά, άγια σκιρτήματα για καθολική αφιέρωση στο Θεό. Η άγια αυτή συνήθεια επηρεάζει βαθύτατα το σπλάχνο της. Ο λαός λέει «αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι». Αργά- αργά η Ανθούσα μεταγγίζει ευσέβεια, αρετές στο γυιό της!

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο «Η ΖΩΗ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ

ΤΕΥΧΟΣ 1^ΟΝ

Αθήνα

Νώτη Γεωργία

Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν

 Μετά το Χριστός Ανέστη το βράδυ της  Ανάστασης, ο ιερέας επιστρέφει στην κεντρική πύλη της Εκκλησίας, την προς Ανατολάς, όπου τη βρίσκει  κλεισμένη.  Πίσω από την θύρα βρίσκεται συνήθως αναγνώστης ή επίτροπος ή πιστός και ακολουθεί η εξής στιχομυθία.

ἱερεὺς: Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης.
ἀναγνώστης: Τίς (ποιός)ἐστιν οὗτος ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης;
ἱερεὺς: Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατός, Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ. Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης.
ἀναγνώστης: Τίς ἐστιν οὗτος ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης;
ἱερεὺς: Κύριος τῶν δυνάμεων, αὐτός ἐστιν ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης.

Στη συνέχει ανοίγουν οι θύρες και εισέρχεται ο ιερέας με την ανάσταση και τους πιστούς για να τελέσει την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία.

Οι κλεισμένες θύρες που ανοίγουν, σε μερικές ενορίες με  βίαιη είσοδο από τον ιερέα, συμβολίζουν τις  πύλες του Άδη που συντρίφθηκαν με την Ανάσταση του Κυρίου όπως φαίνεται στην εικόνα της εις Αδου Κάθοδο.

Την έκφραση ο Βασιλεύς της Δόξης την βάζουμε εμείς ο Ορθόδοξοι στην εικόνα της Σταύρωσης του Κυρίου ως επιγραφή επάνω του σταυρού αντί της επιγραφή Ι.Ν.Β.Ι που χρησιμοποιουν οι Καθολικοί.

Τα παραπάνω λόγια είναι παρμένα από τον 23 ψαλμό του Δαβίδ τα οποία παραθέτουμε.

  

Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή. Αυτός επί θαλασσών εθεμελίωσεν αυτήν και επί ποταμών ητοίμασεν αυτήν. Τίς αναβήσεται εις το όρος του Κυρίου, ή τίς στήσεται εν τόπω αγίω αυτού; Αθώος χερσί και καθαρός τη καρδία, ός ούκ έλαβεν επί ματαίω την ψυχήν αυτού και ούκ ώμοσεν επί δόλω τω πλησίον αυτού. Ούτος λήψεται ευλογίαν παρά Κυρίου και ελεημοσύνην παρά Θεού σωτήρος αυτού. Αύτη η γενεά ζητούντων τον Κύριον, ζητούντων το πρόσωπον του Θεού Ιακώβ. 'Αρατε πύλας οι άρχοντες υμών· και επάρθητε πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. Τίς έστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος κραταιός και δυνατός, Κύριος δυνατός εν πολέμω. 'Αρατε πύλας οι άρχοντες υμών· και επάρθητε πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. Τίς έστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος των δυνάμεων αυτός έστιν ο βασιλεύς της δόξης.

Το πρώτο Πάσχα ενός άθεου

Συμπτωματικά, την πρώτη φορά που ήρθα στην Ελλάδα, το 1992, ήταν η εβδομάδα μετά το Πάσχα. Πρέπει να ήταν Πέμπτη. Η «οδύσσεια» του ταξιδιού πήγαινε προς το τέλος, και η Καλαμπάκα ήταν προσωρινή στάση, πριν τη Θεσσαλονίκη, αρχικά, με τελικό προορισμό τη Δράμα. Φτάνοντας στους πρόποδες των Μετεώρων, ύστερα από μια εβδομάδα πεζοπορίας, στο σακίδιο πλάτης είχαν μείνει μόνο οι αναμνήσεις των τροφίμων και ένα άδειο μπουκάλι αναψυκτικού. Πείνα, κούραση και αϋπνία διεκδικούσαν ισάξια την απόλυτη αφοσίωση του μυαλού, με τελική θριαμβεύτρια την πρώτη.

Θαρραλέος και με τα λίγα ελληνικά, ως «παλιός» μετανάστης, ο μεγαλύτερος αδελφός απευθύνθηκε στο πρώτο σπίτι που συναντήσαμε. Σε λίγο επέστρεψε με δυο σακούλες πασχαλινά εδέσματα. Θα ήταν ανακρίβεια αν δεν έλεγα για τη μεγάλη έκπληξη που δοκίμασα. Έστω και αν η πείνα δεν παρείχε την πολυτέλεια της παραδοσιακής και ιστορικής προσέγγισης των τροφίμων, μερικά, κάθε άλλο παρά αδιάφορο σε άφηναν. Τα βαμμένα αυγά, όμως, αποτέλεσαν ξεχωριστή έκπληξη. Τέτοιου βαθμού, που με μια δόση υπερβολής, μέχρι που αναρωτήθηκα αν οι κότες αυτής της πλευράς των συνόρων, τα γεννάνε κατακόκκινα. Η θέα των αχλαδιών και άλλων καλοκαιρινών φρούτων, στην καρδιά της Άνοιξης, ήταν το ίδιο μαγευτική και χορταστική. Αν σκεφτείς ότι στο χωριό περιμέναμε τον Αύγουστο να δοκιμάσουμε, ελλείψει εισαγώγιμων «καπιταλιστικών προϊόντων», υπάρχει εξήγηση.

Από το 1969, όταν και ο Enver Hoxha(Ενβέρ Χότζα)  κήρυξε την Αλβανία αθεϊστική χώρα - γκρεμίζοντας τους θρησκευτικούς ναούς ως «Μεσαιωνικά απομεινάρια», και φυλακίζοντας ή ταπεινώνοντας τους θρησκευτικούς λειτουργούς όλων των δογμάτων, ως «όργανα των εχθρών της επανάστασης» - συνεπακόλουθα καταργήθηκαν οι θρησκευτικές γιορτές και ποινικοποιήθηκαν οι παραδόσεις. Οι λίγοι που επέμεναν να τις θυμούνται κρυφά, κινδύνευαν με φυλάκιση ακόμα κι αν στα σκουπίδια τους, «το κόμμα», έβρισκε τσόφλια χρωματιστών αυγών. Οι άλλοι είχαν πειστεί από το Μαρξιστικό ότι «η θρησκεία είναι το όπιο των λαών». Για καλύτερη εμπέδωση, μάλιστα ο Hoxha είχε δηλώσει ότι, «αν υπάρχει θεός, ας κατέβει να τιμωρήσει εμένα». Και αφού τίποτα δεν συνέβη στην αίθουσα, έγινε από πολλούς πιστευτός.

Έστω κι αν κανείς δεν μας μίλησε τότε για το θρησκευτικό έθιμο και ήταν η πείνα που μας «σύστησε» μαζί της, αυτό μπορεί να περιγραφεί και ως το πρώτο Πάσχα ενός άθεου. Που αργότερα θα μάθαινε πως η πίστη για τους ανθρώπους είναι θεμελιώδες δικαίωμα. Είναι έκφραση ελευθερίας και πρέπει να αναγνωριστεί στον καθένα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, καταγωγής και χρώματος.

Niko Ago

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=105

Στο Άγιον Όρος ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Βουλγαρίας

Στο Άγιον Όρος ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Βουλγαρίας

Στο Άγιον Όρος βρίσκεται από το πρωί, ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μαρίν Ράικοφ, συνοδευόμενος από δύο μέλη της υπηρεσιακής κυβέρνηση του, τον υπουργό Μεταφορών και Τηλεπικοινωνιών Κριστιάν Κράστεφ και τον υπουργό Πολιτισμού Βλαντιμίρ Πένεφ. Ο κ. Ράικoφ και οι δύο υπουργοί πραγματοποιούν αυτή την ώρα επίσκεψη στις Καρυές και στη συνέχεια θα μεταβούν στη μονή Ζωγράφου, όπου και θα διαμείνουν απόψε για να παραστούν στον αυριανό εορτασμό του Αγίου Γεωργίου. Οι βούλγαροι αξιωματούχοι έφτασαν στη χώρα μας οδικώς, χθες βράδυ και διανυκτέρευσαν στην Ουρανούπολη, ενώ θα αναχωρήσουν αύριο το πρωί από τον Άγιον Όρος, μετά τη λιτανεία, για τη Βουλγαρία. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι σεισμοί αποκαλύπτουν πότε ακριβώς σταυρώθηκε ο Χριστός

Εδώ και δεκαετίες, η ακριβής ημερομηνία της σταύρωσης του Ιησού παραμένει ένα μυστήριο για την επιστημονική κοινότητα. Τώρα, μια νέα θεωρία, που βασίζεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, έρχεται να δώσει την απάντηση.
Σύμφωνα με την ομάδα Αμερικανών και Γερμανών γεωλόγων, η πιθανότερη ημερομηνία της σταύρωσης είναι η Παρασκευή, 3 Απριλίου του 33 μ.Χ. Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, η θεωρία τους βασίζεται στην περιγραφή του σεισμού που ακολούθησε το θάνατο του Ιησού, όπως τον περιγράφει ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιό του.
Οι επιστήμονες μελέτησαν πετρώματα από παραθαλάσσια περιοχή της Νεκράς Θάλασσας, τα οποία «έδειξαν» ότι εκείνη την ημέρα η περιοχή, η οποία απέχει μόλις 13 χιλιόμετρα από την Ιερουσαλήμ, χτυπήθηκε από σεισμό μεγάλης έντασης.

Πηγή: Οι σεισμοί αποκαλύπτουν πότε ακριβώς σταυρώθηκε ο Χριστός | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/52333#ixzz2SiR2365P

Ο πασχαλιάτικος χαιρετισμός, Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!,

Κι εκείνος ό πασχαλιάτικος χαιρετισμός, Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!, πόσο μεγαλείο είχε! Οι βαρύτονες φωνές του γεωργού και του ψαρά έκαναν τα βουνά και τις θάλασσες ν' αντιλαλούν το Χριστός ανέστη! και το Αληθώς Ανέστη! Και αυτό σαράντα μέρες διαλαλείτο από τους πιστούς. Και τώρα, μια μέρα και μόλις ακούγεται. Λες, Χριστός ανέστη! και παίρνεις την ελεεινή απάντηση, Χρόνια πολλά. Άραγε θα γυρίσουνε τα χρόνια και θα έρθουν οί καιροί της χαράς και της αγάπης;

Κι ό ασπασμός όλων των ανδρών στην προσκύνηση του Ευαγγελίου την ημέρα του Πάσχα ήταν κάτι ξεχωριστό και μια ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων. Τώρα νεκρική παγωνιά. Ντουβάρια σηκώσαμε μεταξύ μας. Μήτε χαιρετιόμαστε, μήτε ασπαζόμαστε.

Αρχιμ.Γρηγόριος Καθηγούμενος Ι.Μ Δοχειαρίου Αγ.Όρους.

Φώτης Κόντογλου - Ἀνέστη Χριστός, Ἡ δοκιμασία τοῦ λογικοῦ

Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾿ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ᾿ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.

Οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἄπιστοι. Οἱ ἴδιοι οἱ μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ δὲν δίνανε πίστη στὰ λόγια τοῦ δασκάλου τους ὅποτε τοὺς ἔλεγε πὼς θ᾿ ἀναστηθῆ, μ᾿ ὅλο τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀφοσίωση ποὺ εἶχαν σ᾿ Αὐτὸν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια του. Καὶ σὰν πήγανε οἱ Μυροφόρες τὴν αὐγὴ στὸ μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, κ᾿ εἴδανε τοὺς δυὸ ἀγγέλους ποὺ τὶς μιλήσανε, λέγοντας σ᾿ αὐτὲς πὼς ἀναστήθηκε, τρέξανε νὰ ποῦμε τὴ χαροποιὰ τὴν εἴδηση στοὺς μαθητές, ἐκεῖνοι δὲν πιστέψανε τὰ λόγια τους, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς ἤτανε φαντασίες: «Καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος (τρέλα) τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς»...
Βλέπεις καταπάνω σὲ πόση ἀπιστία ἀγωνίσθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς μαθητάδες του. Εἶδες μὲ πόση μακροθυμία τὰ ὑπόμεινε ὅλα; ...Καὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ, ἴσαμε σήμερα οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς εἴμαστε χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Χριστὸ μ᾿ ἕνα τοῖχο παγωμένον, τὸν τοῖχο τῆς ἀπιστίας. Ἐκεῖνος ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη του καὶ μᾶς καλεῖ κ᾿ ἐμεῖς τὸν ἀρνιόμαστε. Μᾶς δείχνει τὰ τρυπημένα χέρια του καὶ τὰ πόδια του, κ᾿ ἐμεῖς λέμε πὼς δὲν τὰ βλέπουμε. Ἐμεῖς ψάχνουμε νὰ βροῦμε στηρίγματα στὴν ἀπιστία μας γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸν ἐγωϊσμό μας, ποὺ τὸν λέμε Φιλοσοφία καὶ Ἐπιστήμη. Ἡ λέξη Ἀνάσταση δὲν χωρᾶ μέσα στὰ βιβλία τῆς γνώσης μας... Γιατὶ «ἡ γνώση τούτου τοῦ κόσμου, δὲ μπορεῖ νὰ γνωρίσει ἄλλο τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ ἕνα πλῆθος λογισμούς, ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζεται μὲ τὴν ἁπλότητα τῆς διάνοιας».

Ναί, ἐκείνους ποὺ ἔχουνε αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἁπλότητα τῆς διάνοιας, τοὺς μακάρισε ὁ Κύριος, λέγοντας: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Καὶ στὸν Θωμᾶ, ποὺ γύρευε νὰ τὸν ψηλαφήσῃ γιὰ νὰ πιστέψῃ, εἶπε: «Γιατὶ μὲ εἶδες Θωμᾶ, γιὰ τοῦτο πίστεψες; Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἴδανε καὶ πιστέψανε».

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δώσει αὐτὴ τὴν πλούσια φτώχεια, καὶ τὴν καθαρὴ καρδιά, ὥστε νὰ τὸν δοῦμε ν᾿ ἀναστήνεται γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς μαζί του.

Αὐτὴ ἡ ἀνηξεριὰ (ἡ ἄγνοια) εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση: «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἄγνοια ἡ ὑπερτέρα τῆς γνώσεως». Καλότυχοι καὶ τρισκαλότυχοι ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουνε.

Χριστὸς ἀνέστη!

Μετάνοια και ψυχική υγεία κατά τον Ι. Χρυσόστομο

Ο Ψυχικός Θάνατος

Αμαρτία: η σκληρή πραγματικότητα θανάτου

Μία τραγική πραγματικότητα για κάθε άνθρωπο είναι το γεγονός της αμαρτίας. Το ζει μόνιμα∙ βλέπει να τον επισκέπτεται , να κατρακυλά και να πέφτει. Έρχεται σαν πειρασμός , σαν θέαμα, σαν λογισμός, σαν μία εξωτερική προσβολή , γίνεται ενήδονη φαντασία και επιθυμία και καταλήγει στην πράξη της αμαρτίας. Είναι, όπως λέγει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος, «μία άνομη κυοφορία που αποκυεί τον θάνατο». Η ποικιλόμορφη αμαρτία ξεπηδά και γεννιέται απειλητικά μέσα από δύο παράγοντες, πρώτον , από τον πειρασμό του αρχέκακου δαίμονος, που ως λιοντάρι ωρυόμενο ζητά ποιόν να καταπιεί , και δεύτερον, από την εσωτερική επιθυμία, που δελεάζει και θέλγει. Ο Απ. Παύλος περιγράφει με τραγικότητα την πτώση και την παραπλάνηση. Εκεί που πάω να κάνω το καλό, λέγει, βλέπω έναν άλλο εαυτό μου να με παρασύρει και να κάνω τελικά το κακό, και ποιος άραγε μπορεί να με γλιτώσει από τον θάνατο αυτό; «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;».

Ο ίδιος Απόστολος πολύ ξεκάθαρα λέγει ότι αυτό που τελικά ο άνθρωπος κερδίζει από την αμαρτία είναι ο θάνατος, «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος». Άραγε τι να σημαίνει ο όρος θάνατος στην σκέψη του Αποστόλου ; Θάνατος εδώ σημαίνει τρία πράγματα:

πρώτον , η αμαρτία διαλύει τις διαπροσωπικές σχέσεις, είναι ο θάνατος της αγάπης,
δεύτερον, διαλύει το ανθρώπινο σώμα, διότι «τα πλείονα των αρρωστημάτων εξ ιδίων αμαρτημάτων εισίν» και

τρίτον, διαλύει και απορρυθμίζει όλο τον ψυχικό κόσμο με τη παρουσία ψυχολογικών προβλημάτων και μάλιστα καταθλιπτικών καταστάσεων.

Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την πειρασμό και την αμαρτία. Η αμαρτία είναι μία σκληρή πραγματικότητα, η πιο σκληρή πραγματικότητα στην ζωή όλων. Όμως το πρόβλημα γεννιέται μετά από την αμαρτία. Πως μπορεί να ξεφύγει κανείς από τον τριπλό αυτό θάνατο; Πως πρέπει να σταθεί λυτρωτικά ο άνθρωπος απέναντι στο μέγεθος αυτό; Ανάλογα με την στάση του οδηγείται ή στον ψυχικό θάνατο ή στην χαρά της λύτρωσης. Ο λυτρωτικός μονόδρομος είναι η μετάνοια στην γλυκύτατη αγκάλη του Θεού. Η παραδοχή των λαθών , η ομολογία και η συγχώρηση του Θεού γεμίζει τον άνθρωπο με την χαρά της νέας ζωής μέσα στην ελπίδα της αιωνιότητας και στην ειρήνη της καρδιάς την «πάντα νούν υπερέχουσαν». Όμως αυτόν τον ταπεινό δρόμο είτε δεν τον γνωρίζει , είτε τον φοβάται, είτε δεν έχει χειραγωγό αγάπης και, χωρίς να αντιληφθεί ,πέφτει μέσα στην δίνη του πνευματικού αυτού θανάτου. Η μετάνοια δεν νοείται ως μία απλή αναγκαστική μεταμέλεια, αλλά ως μία νέα ζωή εν Χριστών.

Ηδονή και οδύνη

Η αμαρτία κουβαλά πάνω της την ηδονή και παρασύρει τον άνθρωπο με το θέλγητρό της, αλλά, όταν τελεσθεί, έρχεται αμέσως η μεγάλη οδύνη για τα πεπραγμένα. Είναι φοβερό πράγμα η γρήγορη αυτή εναλλαγή από την ηδονή στην οδύνη. Είναι ένα μαρτύριο εσωτερικό και μία πνευματική σχιζοφρένεια αδιανόητη. Είναι ο ψυχικός θάνατος που ζει ο άνθρωπος κατά την αμαρτία. Οι ενοχές στέκονται σαν δήμιος και σφοδρός κατήγορος και οδηγούν σον αμαρτωλό στην απελπισία. Πως μπορεί να ξεφύγει από τον φοβερό αυτό θάνατο; «ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» αναφωνεί ο Απ. Παύλος.
Πολύ όμορφα περιγράφει την κατάσταση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος:

Αυτός είναι ο τρόπος της αμαρτίας∙ από την μία μεριά, προτού προχωρήσει και γίνει πράξη , σκοτίζει τον λογισμό και απατά στη σκέψη∙ όταν όμως πλέον έχει τελεστεί , τότε παρουσιάζει μπροστά μας πολύ έντονα την αθλιότητα της, και η σύντομη εκείνη και άνομη ηδονή γίνεται συνεχής οδύνη, και του αφαιρεί την καθαρότητα της συνείδησης και περιβάλλει με ντροπή τον πεπτωκότα αμαρτωλό. Ο φιλάνθρωπος Δεσπότης φύτεψε μέσα μας αυτόν τον κατήγορο, ώστε ποτέ να μην ησυχάζει , αλλά αδιάλειπτα να είναι παρών και να φωνάζει και να δικάζει απαιτώντας ευθύνες για τα λάθη.

Κι αυτό μπορεί να το δει με σαφήνεια από την ίδια την πραγματικότητα. Ο πόρνος ή ο μοιχός, ή αυτός με τέτοιου είδους πτώσεις, ακόμη κι αν διαφεύγει όλων την προσοχή ,ούτε πάλι όμως είναι ήσυχος, διότι έχοντας μέσα του αυτόν τον «σφοδρό κατήγορο» ζει διαρκώς μέσα στους φόβους των υποψιών, τρέμει τις σκιές, φοβάται στην σκέψη αν τον είδαν ή δεν τον είδαν, έχοντας συνεχή φουρτούνα μες στην ψυχή του και αλλεπάλληλα κύματα.

Και ούτε χαίρεται τον ύπνο του, είναι δε γεμάτος από φόβους και αγωνίες∙ ούτε και το φαγητό του δεν μπορεί να το απολαύσει, ούτε και η παρέα και ο λόγος των φίλων μπορεί να του δώσει χαρά, ή να τον απαλλάξει από τον πόλεμο αυτό∙ αλλά σαν να περιφέρει έναν δήμιο, που τον ξεσχίζει και τον μαστιγώνει συνεχώς, έτσι ομοιάζει να ζει μετά από την αμαρτία∙ ακόμη και να μη τον είδε κανείς σηκώνει τις αφόρητες αυτές τιμωρίες και γίνεται δικαστής και κατήγορος του εαυτό του.

Αλλά αυτός που έπεσε σε τέτοιες αμαρτίες , αν θέλει πραγματικά να βοηθηθεί από την συνείδηση του, τότε να σπεύσει σε εξομολόγηση των αμαρτημάτων του και να δείξει την πληγή του στον γιατρό, που θεραπεύει και δεν κοροϊδεύει, και να δεχθεί τα φάρμακα και μόνο μ’ αυτόν να ομιλήσει, και, χωρίς να ξέρει κανείς άλλος, να τα πει όλα με ακρίβεια και έτσι γρήγορα θα διορθώσει τα λάθη του. Η εξομολόγηση των αμαρτημάτων είναι ο αφανισμός των αμαρτημάτων.





Κατάθλιψη και ενοχές

Μέσα στον άνθρωπο κατοικεί ο λόγος του Θεού γραμμένος σε σάρκινη πλάκα, την καρδιά του , και είναι γραμμένος από το χέρι Του. Από γεννησιμιού του είναι πλασμένος για την αιωνιότητα και τον παράδεισο, εικόνα Θεού και μικρόθεος για να φθάσει στο καθ’ ομοίωση. Μέγα πρόβλημα γεννιέται μετά από την αμαρτία. Απειλητικές έρχονται οι ενοχές στον άνθρωπο. Πως θα μπορέσει να ξεφύγει από το πέπλο της απελπισίας , που τον σκεπάζει με όλες τις ενοχές αυτές και τις τύψεις; Ο Ιερός Χρυσόστομος πολύ συγκεκριμένα τονίζει ότι ο διάβολος δεν χαίρεται τόσο με την πτώση του ανθρώπου, όσο χαίρεται με την απελπισία, η οποία στ’ αλήθεια είναι λατρεία του διαβόλου. Ο Ιερός Πατήρ αναφέρει την απελπισία σαν ένα τεχνικό όρο που θέλει να δηλώσει τα πολλά και ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα που γεννιούνται μέσα στον άνθρωπο από την εγκατάλειψη του εαυτού του και την έλλειψη της υγιούς αντιμετώπισης της κρίσης της συνειδήσεως μετά από την αμαρτία.

Σήμερα μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων ζουν με τα φάρμακα μόνιμα στην τσέπη τους. Ένας ψυχικός θάνατος πλανιέται μέσα στον άνθρωπο που είναι εικόνα Θεού Παντοκράτορος. Παντού , όπου κι αν σταθείς, θα ακούσεις να μιλούν για άγχος και αγωνίες, για κατάθλιψη και μελαγχολία και για ανάγκη ηρεμίας και χαράς. Η λέξη κατάθλιψη και μόνο με το άκουσμα της μας δίνει την υπόστασή της. Μία ψυχική ασθένεια μοντέρνα στην μεγάλη εξάπλωσή της στον σημερινό κόσμο, αλλά και πολύ παλαιά: χρονολογείται η εμφάνισή της με τη δημιουργία του ανθρώπου.

Πολλοί πιστεύουν πως με γιατροσόφια και ψεύτικα δεκανίκια μπορούν να ξεφύγουν από την απειλή αυτή του μεγάλου κενού και της εποχικότητας και της ανίας. Και ψάχνουν την λύση και την χαρά μέσα στις διακοπές και στην χαλάρωση των μυστικών θεραπειών καθώς και στο ξέδομα της νύχτας και του ποτού και του χορού. Και όσο κανείς ψάχνει για να βρεί την ψαρά σε έναν σκόρπισμα και σε μια εξωτερίκευση , τούτο το κενό ακόμη πιο πολύ μεγαλώνει και διογκώνεται. Και άραγε που πρέπει να ψάξει κανείς για να βρει την αληθινή χαρά και την ανάσταση; Πρέπει να το ψάξει μόνο μέσα του. Πίσω από κάθε μορφή θανάτου υπάρχει πάντα κρυμμένο σαν κατακάθι ένα μεγάλο κακό, που είναι η αμαρτία. Πίσω από μία ψυχολογική απορρύθμιση (φοβίες και καταθλίψεις), πίσω από μία σωματική αρρώστια, πίσω από μία διαταραχή σχέσεων στέκεται πάντοτε ως αιτία και ρίζα η πολυποίκιλη αμαρτία με τον εγωισμό της. Η εξωτερική αυτή κλινική εικόνα της κατάθλιψης δείχνει ένα άλλο βάθος εσωτερικής αμαρτίας. Από την ρίζα της η αμαρτία έχει την φθορά. Πολλές ψυχικές αρρώστιες είναι τα τέκνα, που γεννά ο ίδιος ο άνθρωπος από τον συγχρωτισμό του με τον πειρασμό και την σπορά της αμαρτίας. Προέρχονται από την σύγκρουση του ανθρώπου με την ηθική συνείδηση , τον νόμο του Θεού. Πολλά ψυχολογικά προβλήματα μπορούν να θεωρηθούν ως ασθένειες της συνειδήσεως.

Το τραγικό είναι ότι κανείς δεν θέλει βλέποντας αυτόν τον θάνατο να ξαπλώνεται πάνω του να σκύψει και να δει τα λάθη του και λυτρωτικά να ζητήσει την συγχώρηση. Είναι ο πιο σκληρός φόβος να δει τον εαυτό του κατάματα και να αποδεχθεί την αμαρτία του. Φοβάται μήπως διαλυθεί το είδωλο του προσώπου του που λατρεύει. Ένα μεγάλο τέρας έρχεται να καταφάει την ύπαρξη του, ο εγωισμός , που είναι η κοινή ρίζα όλων των αμαρτιών και συνάμα όλων των ψυχικών ασθενειών που ακολουθούν ως άμεσο παρεπόμενο. Είναι ακριβή τα λόγια «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος».


Η ευθύνη του ανθρώπου

Και εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη του ανθρώπου, να σκύψει ευθυνοκεντρικά και να δει την αμαρτία που φωλιάζει μέσα του. Ο άνθρωπος που δεν έχει συναίσθηση του εαυτύ του και επίγνωση των αμαρτιών του , λέγει ο Χριστός στην Αποκάλυψη του Ιωάννου , έχει όνομα ότι ζει αλά είναι νεκρος. Πολλές φορές ψάχνει την λύτρωση του από τον ψυχικό θάνατο μέσα από φάρμακα και συνεδρίες και μοντέρνες ψυχοθεραπείες, χωρίς βέβαια να αποκλείονται κι αυτά, και δεν σκύβει υπεύθυνα να δει την αμαρτία του, που είναι η μόνη αιτία και η ρίζα του ψυχικού θανάτου που ζει. Την αμαρτία του ή την αμνηστεύει ή την απωθεί δοξολογούμενος ποικιλοτρόπως. Πιο εύκολα είναι να παίρνει κανείς αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά φάρμακα παρά να μετανοήσει και να αλλάξει τρόπο ζωής μέσα στην απέραντη αγάπη και γλυκύτητα του Θεού και την θυσιαστική αγάπηη του στον πλησίον. Εκεί τον εαυτό του με όλη την ειλικρίνειά του πρέπει να σκύψει και να τον δει. Είναι το πιο δύσκολο έργο να τον δει σαν σε καθρέφτη ενώπιον του Θεού. Όμως και τόσο λυτρωτικό! Πολλές φορές, μην μπορώντας να αποτινάζει το γλυκό δέσιμο με την αμαρτία και να απορρίψει το σώμα της, βρίσκει σαν μία εύκολη λύση τον δρόμο της απενοχοποίησης. Κάνει τα πάντα για να απενοχοποιηθεί. Έχοντας κύριο σκοπό αυτόν είτε δικαιολογεί τον εαυτό του και ρίχνει το βάρος στους άλλους ή προσπαθεί να ξεχάσει, είτε απομακρύνεται από τον Θεό, είτε καταλήγει σε ψυχοθεραπείες. Οι επιστήμες της ψυχιατρικής ή και της ψυχολογίας, όταν εξασκούν το έργο τους απρόσωπα και μόνο δια των φαρμάκων , όταν αγνοούν τον Θεό της αγάπης, όταν αγνοούν ακόμη πιο πολύ την διεργασία της αμαρτίας και αμνηστεύουν και απενοχοποιούν τον άνθρωπο καταργώντας τον ηθικό νόμο του Θεού, αδυνατούν να θεραπεύσου το πρόσωπο.

Η λυτρωτική στάση

Ποια όμως πρέπει να είναι η λυτρωτική στάση του ανθρώπου μπροστά στο μεγάλο μέγεθος αυτό της αμαρτίας και του επερχόμενου ψυχικού θανάτου;
Ο ασφαλής δρόμος, πρώτον , είναι η μετάνοια και η αποδοχή ταπεινά της πτώσης. Θέλει δύναμη και ελευθερία, ταπείνωση προσωπική και γενναιότητα για να σκύψει κανείς ευθυνοκεντρικά στο λάθος του.
Χρειάζεται , δεύτερον , και μεγάλη γνώση και αίσθηση της αγάπης του Θεού.

Από την μία μεριά, στέκεται το μέγεθος της αμαρτίας, για την οποία εξ ολοκλήρου φέρει την ευθύνη προσωπικά ο άνθρωπος και από την άλλη είναι ο Χριστός με την αγάπη Του , που δεν ήρθε να δικάσει τον κόσμο ,αλλά να στον σώσει. Υπάρχει και ένας άλλος-χώρος , της απελπισίας με όλο το πέπλο του θανά του που τον προβάλλει και προωθεί ο διάβολος και ου εξαιτίας του έχασε τον παράδεισο.

Τι φοβόταν ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο αυτοκράτορας Αρκάδιος σε συμβούλιο με τους αξιωματούχους του προσπαθούσε να βρει μία τιμωρία που πραγματικά θα έπληττε τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, τον Ιωάννη Χρυσόστομο. Προτάθηκε η εξορία, η δήμευση , ο θάνατος, αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορούσε πραγματικά να είναι η τιμωρία που θα φοβόταν , διότι ούτε πλούτη είχε, ούτε και τον θάνατο φοβόταν και παντού πατρίδα ήταν γι’ αυτόν. Τότε κάποιος απ ο τους αυλικούς του πρότεινε τα εξής:

Βρείτε κάποιον τρόπο ώστε να αμαρτήσει ο Ιωάννης. Η μεγαλύτερη του δυστυχία είναι μόνο αυτό. Μόνο την αμαρτία φοβάται.

Αρχ.Σεβαστιανού Τοπάλη
Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας

Η Ανάσταση και η ελλαδική διανόηση

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Τα όσα γράφτηκαν φέτος σε ΜΜΕ με την ευκαιρία της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού από ανθρώπους της ελλαδικής διανόησης εκφράζουν μια ποικιλία έκφρασης, που η συνισταμένη της αποτελεί την πολιτισμική μας κατάσταση και δείχνει το πνευματικό της υπόβαθρο.

Ένα υπόβαθρο, που περιέχει εκκοσμικευμένη και ρηχή αντίληψη περί Εκκλησίας, υβριστικές διατυπώσεις για τον Ιησού Χριστό, όπως επίσης υλιστικές, συγκρητικές ή/και πανθεϊστικές αντιλήψεις. Απουσιάζει κάθε απάντηση στην αγωνία του ανθρώπου έναντι του θανάτου και κάθε προοπτική αιωνιότητας. Ακόμη και γνωστός θεολόγος – αρθρογράφος, με τις εμμονές του, περισσότερο εντυπωσιάζει παρά ωφελεί. Παρά τις ικανότητές του και την εμπειρία, που έχει συσσωρεύσει, ακόμη δεν έχει αντιληφθεί ότι η Αλήθεια είναι απλή και σαφής. Η κατάσταση της σύγχρονης ελληνικής διανόησης δείχνει τη βαθιά πνευματική κρίση της εποχή μας, που είναι πιο ανησυχητική για το μέλλον του Γένους από ό,τι η τρέχουσα κοινωνική και οικονομική κρίση.

Ο κ. Γιάννης Μπουτάρης, χημικός – οινολόγος, επιχειρηματίας και, εδώ και λίγο καιρό, Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, θεώρησε καλό να ασχοληθεί παράλληλα με τις δραστηριότητες και τις ευθύνες του ως Δημάρχου με το θέμα των σχέσεων Πολιτείας – Εκκλησίας. Έγραψε άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» το Μεγάλο Σάββατο και είχε έναν επικοινωνιακά εντυπωσιακό, αλλά στην ουσία κενό τίτλο « Ανάσταση της Εκκλησίας». Υποστηρίζει ότι γράφει ως συνειδητό μέλος της Εκκλησίας, αφού, όπως σημειώνει, με τη βάπτισή του κατέστη μέλος της και ως τέτοιο σκέφθηκε να αξιοποιήσει την ημέρα του Πάσχα για να προτείνει το διαζύγιο Πολιτείας - Εκκλησίας, προκειμένου να αποκτήσει η δεύτερη «προοπτική ανάστασης»... Κατά την άποψη του κ. Μπουτάρη η Εκκλησία έως τώρα δεν βιώνει την Ανάσταση και για να συμβεί αυτό πρέπει εκουσίως να περιθωριοποιηθεί κοινωνικά και να εξοντωθεί οικονομικά....Τα όσα προτείνει για την κατάργηση της μισθοδοσίας των κληρικών είναι ουτοπικά και επί πλέον διατυπώνει μια εκκοσμικευμένη αντίληψη περί Εκκλησίας, πως η αναμόρφωση των εκπαιδευτικών, φιλοπτώχων και νοσηλευτικών ιδρυμάτων Της θα ενίσχυε τη θρησκευτική πίστη! Αν ήταν έτσι τότε ένα ιδανικό Υπουργείο Πρόνοιας θα πετύχαινε απόλυτα ως θρησκευτική οντότητα... Η Εκκλησία δεν είναι ένας οικονομικός οργανισμός, ούτε ένα οποιοδήποτε «μη κερδοσκοπικό ίδρυμα»... Το ιδανικό Της δεν μπορεί να είναι το «πώς θα καταστεί αποτελεσματικότερη από τη δημόσια διοίκηση, ως κεφαλαιούχος και ως παραγωγός κοινωνικού έργου».

Ο κ. Μπουτάρης εξάλλου είναι σε εκκλησιολογική σύγχυση όταν συναρμολογεί στη σκέψη του τους Μεθοδιστές του Ηνωμένου Βασιλείου και τους Χριστιανοδημοκράτες της Γερμανίας με τους ευπατρίδες της Ελλάδος, που συνέβαλλον για αιώνες στο σωστικό για το Έθνος έργο της Εκκλησίας. Ξεχνάει ακόμη ότι το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της κας Μέρκελ είναι αυτό που εκμεταλλεύεται προς ίδιον όφελος την τρέχουσα κρίση στην Ε.Ε.... Ο κ. Μπουτάρης ως συνειδητό μέλος της Εκκλησίας θα έπρεπε να απασχοληθεί κυρίως με το πώς θα συμβάλει να γίνει αποτελεσματικότερη πνευματικά στην κοινωνία και όχι με το πώς Αυτή θα καταστεί αποδοτικός οικονομικά οργανισμός με την ιδιωτικοποίηση της... Το ενδιαφέρον του κ. Μπουτάρη για την Εκκλησία θα ήταν εποικοδομητικό αν Την έβλεπε ως κιβωτό και πνευματική τροφό του Γένους.

Στην ίδια εφημερίδα την ίδια ημέρα ο κ. Παντελής Μπουκάλας έγραψε για «Απόκρυφα ευαγγέλια», με ό,τι αρνητικό είναι γραμμένο περί του Ιησού... Στο άρθρο του, στην ίδια εφημερίδα ο κ. Σταύρος Ζουμπουλάκης γράφει κάποιες σωστές σκέψεις, αλλά - πιστεύουμε σε σχήμα υπερβολής – υποστηρίζει πως « ο μόνος τρόπος της αναστημένης ζωής είναι η απροϋπόθετη αγάπη, η αγάπη που σπάει το κέλυφος του εγωισμού και ανοίγεται στον άλλον, που φτάνει να βάλει τον άλλον πάνω από τον εαυτό». Δεν έχουμε το δικαίωμα να «διορθώνουμε» τον Σωτήρα Χριστό. Δεν μπορεί Εκείνος να μας συμβουλεύει να «αγαπήσουμε τον διπλανό μας όσο τον εαυτό μας» κι εμείς να λέμε να τον αγαπάμε περισσότερο... Επίσης είναι ατυχής η αναφορά του κ. Ζουμπουλάκη στην «Ηθική» του Σπινόζα, για τον οποίο ο Γιώργος Σαραντάρης στο φιλοσοφικό του δοκίμιο «Παρουσία του Ανθρώπου» έγραψε ότι « δε μπορεί να βρει άλλη πιθανότητα απόλυτου παρά στον έξω κόσμο, παρά στη φύση».

Ο ακαδημαϊκός και καθηγητής του ΑΠΘ κ. Θεόδωρος Παπαγγελής διατυπώνει μια θρησκειολογική άποψη περί Αναστάσεως, που είναι έκφανση του συγκρητισμού, του υλισμού και του αθεϊσμού: «Έτσι, μαστόρισσες στην τέχνη της αλληγορίας και της παρηγορίας οι θρησκείες καταπιάστηκαν να φιλοτεχνήσουν τον αντίλογο και έτσι εμφανίστηκαν <οι θανόντες και αναστάντες> θεοί που μοιράστηκαν μαζί μας τα Πάθη της φθοράς και ύστερα, με τελετουργική επισημότητα, μας προσκάλεσαν σε παρήγορη συμμετοχή στο αναστάσιμο Δοξαστικό τους – άλλοτε με την παγανιστική φυσιοκρατία του Βάκχου ή του Άδωνι, κατόπι με την εσωτερικευμένη και μυσταγωγική σεμνοπρέπεια του χριστιανικού <θανάτω, θάνατον πατήσας>». Παρόμοιες αντιλήψεις έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς από διάφορους τέκτονες.

Να αναφερθώ και στον καθηγητή κ. Γιώργη Γιατρομανωλάκη, που με τον γνωστό του στόμφο αποφαίνεται πως « η ελπιδοφόρα ιδέα της ολικής αυτούσιας επαναφοράς στη ζωή ενός πεθαμένου οργανισμού, οποιασδήποτε φύσεως, ανθρώπινης, πολιτικής, οικονομικής κλπ, ούτε με τη φυσική τάξη συμβαδίζει, ούτε και από την Ιστορία επιβεβαιώνεται». Έτσι δογματίζει και έχει την ψευδαίσθηση ότι λύνει το πρόβλημα της ύπαρξης του ανθρώπου, που παγκοσμίως τον απασχολεί από τότε που υπάρχει στη γη. Τέλος ο πολιτικός επιστήμονας κ. Λευτ. Κουσούλης, υιός ιερέως, σημειώνει πως το αναφερόμενο στον κατηχητικό Λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ότι οι νηστεύσαντες και οι μη νηστεύσαντες απολαμβάνουν εξίσου την πνευματική ευωχία της Αναστάσεως αποτελεί «ένα απροσπέλαστο μήνυμα θεμελιωτικής ισότητας και είναι μια τελική υπογράμμιση της αποτίναξης του καταναγκασμού των τύπων και της αιώνιας και ελευθερωτικής αναζήτησης της ουσίας». Τα όσα σημειώνει ο κ. Κουσούλης έχουν μια προϋπόθεση, την Πίστη και, κυρίως, την Αγάπη στον Αναστάντα Χριστό και την υποταγή στους λόγους Του. Τότε πράγματι η ουσία της ύπαρξης είναι προσπελάσιμη, πράγματι ο ζυγός γίνεται ελαφρύς και πράγματι ο άνθρωπος βιώνει την πλήρη ελευθερία.

Οι σκέψεις των διανοητών που αναφέρθηκαν είναι επηρεασμένες από τις διάφορες Αναγεννήσεις της Δύσεις που, όπως τονίζει ο Γιώργος Σαραντάρης σε άρθρο του στην «Καθημερινή», στις 5 Ιουνίου του 1939, είναι ανίκανες να πιστέψουν στο Χριστό, να πιστέψουν στην αιωνιότητα του ανθρώπου. Και προσθέτει ο Σαραντάρης: « Όποιος ατενίζει την Αρχαία Ελλάδα και παραμερίζει το Χριστό ( σ.σ. όπως κάνει η Δύση), είναι σα να μην υποπτεύεται πως είμαστε προορισμένοι στην αιωνιότητα, και σα να θέλει να επαναλάβει το έργο πολιτισμού των Αρχαίων Ελλήνων, που ήταν η προετοιμασία μιας άρτιας θνητής υπόστασης, για να τη δεχτεί ο Χριστός και να την κάμει αθάνατη. Για τούτο σ’ εμάς τους τωρινούς Έλληνες δε μαθαίνουν υποστασιακά τίποτε οι διάφορες Αναγεννήσεις της Δύσης, και μάλλον μας προσφέρουν μια περιττή και συχνά βλαβερή τροφή, γιατί για την επαφή με μια άρτια θνητή υπόσταση, μας αρκεί η Αρχαία Ελλάδα». - 

 

 http://synodoiporia.blogspot.gr/