«Μεγάλα τα της προσευχής κατορθώματα»

Ο σεβαστός Γέροντας Γεράσιμος o    Ymnogr;aΥμνογράφος ανέφερε ότι είχε δώσει στον πάμφτωχο Καρουλιώτη ασκητή Φιλάρετο διακόσιες δραχμές το έτος 1935 , καθότι ο Φιλάρετος βρέθηκε σε μία μεγάλη ανάγκη: «Τον είχα δει πολύ στενοχωρημένο και του είπα: Μη στενοχωριέσαι, αββά. Πάρε  τα χρήματα αυτά. Δεν χρειάζεται να μου τα επιστρέψεις. Κάνε μια προσευχή στον Πανάγαθο Θεό να με ελεήσει».

Ο ασκητής πήρε τα χρήματα , ευχαριστώντας τον αδελφό για την αγάπη του και ξεκίνησε να δώσει το χρέος του προς τη Σκήτη της αγίας Άννας. Στο δρόμο, κατά τη συνήθειά του, έλεγεν αδιάκοπα την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Καθώς βάδιζε , ξαφνικά βλέπει εμπρός του τέσσερα χαρτιά απλωμένα , το ένα δίπλα στο άλλο. Του έκαναν εντύπωση , διότι δεν έμοιαζαν με άλλα χαρτιά. Τα πήρε και με την απλότητα που τον διέκρινε , επέστρεψε πίσω στον π. Γεράσιμο.

-         Τι χαρτιά είναι αυτά, Γέροντα; Τα βρήκα εδώ πιο κάτω καθώς βάδιζα προς την Αγία Άννα.

Ο π. Γεράσιμος θαύμασε για τη θεία Πρόνοια και για την δύναμη της προσευχής. Τέσσερα πενηντόδραχμα αμεταχείριστα!

-         Γέροντα Φιλάρετε- του είπε- αυτά τα χαρτιά είναι τέσσερα πενηντόδραχμα . Σου τα έστειλε ο Θεός. Αλλά πες μου, σε παρακαλώ, τι έλεγες και τι σκεπτόσουν καθώς πήγαινες στη Σκήτη;

-         Τι άλλο, πάτερ μου, παρά την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ…». Κάποτε- κάποτε όμως έφευγε ο λογισμός μου και πήγαινε στο χρέος των  διακοσίων δραχμών και έλεγα πώς θα ξεχρεωθώ και από σένα, πώς θα σου δώσω πίσω τα χρήματα. Πάρε τα, σε παρακαλώ, να ελευθερωθεί ο νους μου από αυτόν τον λογισμό και από αυτό το χρέος.

Πηγή: Θεολογία και Θαύματα

της Νοεράς Προσευχής

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ

ΠΑΥΛΟΥ Κ. ΝΤΑΝΑ

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΟΣ

Εκδόσεις «Άθως»

Κάθαρση σωμάτων και ψυχής

Αγαπητή εν Κυρίω Ε.!

Το γράμμα σας το έλαβα. Για σας και τους ασθενείς , πάσχοντες γιους σας προσευχόμαστε , αλλά είναι πολύ δύσκολο να σας βοηθήσουμε επειδή ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν αναγνωρίζουν τη μοναδική πηγή της υγείας: τον Θεό. Να προσεύχεστε γι’ αυτούς θερμά με τη μητρική σας προσευχή, αλλά, βέβαια, να μην τους σέρνετε με τη βία στην εκκλησία∙ χωρίς την πίστη όλα τα Μυστήρια δεν ενεργούν. Να διαβάζετε για τον Σάσα τον κανόνα έστω μια φορά την εβδομάδα και να προσεύχεστε με αυτή την προσευχή: «Θεέ! Συ ξέρεις τα πάντα και η αγάπη Σου είναι τέλεια, πάρε τη ζωή των ασθενών, πασχόντων τέκνων μου Α. και Β. στο χέρι Σου και κάνε αυτό που επιθυμώ να κάνω, αλλά δεν μπορώ. Αμήν.» Κι εμείς θα προσευχηθούμε, αλλά η δική μας προσευχή είναι μόνο βοηθητική της δικής σας, την μητρικής.

Ο Κύριος να σας στερεώνει στην υπομονή.

Αγαπητή εν Κυρίω Ν.!

Η ασθένεια του γιού σας είναι πνευματική. Οι σκοτεινές δυνάμεις τον πήραν υπό την εξουσία τους και τη βία τους όχι μόνο δεν μπορείς να την σβήσεις με το κρασί, αλλά είναι το ίδιο, σαν να χύνεις λάδι στη φωτιά. Ο Β. χρειάζεται να εξομολογηθεί όλα τη ζωή του, να κάνει Ευχέλαιο και να κοινωνά όχι αραιότερα από δύο εβδομάδες.

Μόνο η βοήθεια του Θεού ως απάντηση στην ικεσία της προσευχής του ίδιου του Β. μπορεί να ελαφρύνει το φορτίο της ασθενείας του. Να προσεύχεστε κι εσείς για τον γιο, η μητρική προσευχή για τα παιδιά είναι βοήθεια για όλη τη ζωή. Ο Θεός να σας δίνει σοφία και να σας ενισχύει.

Πηγή: «με λεπτότητα και αγάπη

Επιστολές του Γέροντα Ιωάννη

της Μονής των Σπηλαίων ( Πσκωφ )

Εκδόσεις : εν πλω

Φώτης Κόντογλου (1895-1965): Ο λογοτέχνης και ζωγράφος που διακόνησε τον Χριστιανισμό

Στις 13 Ιουλίου 1965 πέθανε στον «Ευαγγελισμό» από τις επιπλοκές που του είχε προκαλέσει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα ο Φώτης Κόντογλου.
Ο Φώτης Κόντογλου ήταν Μικρασιάτης λογοτέχνης, ζωγράφος και αγιογράφος, από τα επίλεκτα μέλη της γενιάς του '30, που αναζήτησε την ελληνικότητά της μέσα από την επιστροφή στις ρίζες. Μαθητές του υπήρξαν οι διακεκριμένοι ζωγράφοι Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Τσαρούχης και Νίκος Εγγονόπουλος.
Γεννήθηκε στο Αϊβαλί (τις αρχαίες Κυδωνίες) στις 8 Νοεμβρίου 1895 και ήταν γιος του Νικολάου Αποστολέλλη και της Δέσποινας Κόντογλου. Νήπιο ακόμη έχασε τον πατέρα του και ανατράφηκε από τη μητέρα του και τον θείο του ιερομόναχο Στέφανο Κόντογλου. Γι' αυτό και όταν μεγάλωσε υιοθέτησε το οικογενειακό επίθετο της μητέρας του. Το συγγραφικό και εικαστικό του τάλαντο άνθισε νωρίς. Όντας μαθητής Γυμνασίου, εξέδιδε το περιοδικό «Μέλισσα» με κείμενα δικά του και των συμμαθητών του, τα οποία εικονογραφούσε ο ίδιος.
Το 1913 άφησε τη γενέθλια πόλη του και μετέβη στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, παρότι προς στιγμήν σκέφθηκε να γίνει ναυτικός. Το κλίμα στη Σχολή δεν τον σήκωνε, αφού μεταξύ των καθηγητών του κυριαρχούσε το ακαδημαϊκό στυλ του Μονάχου, ενώ ο ίδιος ήταν φορέας άλλης αντίληψης, έχοντας γερά μέσα του ριζωμένο τον μικρασιατικό λαϊκό πολιτισμό. Το 1914 εγκατέλειψε τη Σχολή και έφυγε για την Ευρώπη. Μετά από μικρά παραμονή στη Μαδρίτη, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.
Γρήγορα έγινε γνωστός στους εικαστικούς κύκλους της γαλλικής πρωτεύουσας, όταν τον πρόσεξε ο διάσημος γλύπτης Ογκίστ Ροντέν. Το 1916 βραβεύτηκε για την εικονογράφηση του βιβλίου του Κνουτ Χάμσουν «Η πείνα». Στο Παρίσι συνάντησε τον φίλο του και συμφοιτητή του Σπύρο Παπαλουκά, τον μετέπειτα σπουδαίο ζωγράφο. Την εποχή εκείνη έγραψε και το πρώτο του λογοτεχνικό έργο, την ιστορία του φανταστικού κουρσάρου «Πέδρο Καζάς».
Το 1919 επέστρεψε στο Αϊβαλί. Δίδαξε γαλλικά και ιστορία της τέχνης στο τοπικό παρθεναγωγείο. Παράλληλα, ίδρυσε τον πνευματικό σύλλογο «Νέοι Άνθρωποι» μαζί με τους Ηλία Βενέζη και Στρατή Δούκα. Το 1921 στρατεύτηκε και μετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την επακολουθήσασα Έξοδο του ελληνικού στοιχείου της Μικράς Ασίας, έφθασε πρόσφυγας στη Λέσβο και στη συνέχεια στην Αθήνα.
Η κυκλοφορία τού «Πέδρο Καζάς» στην Αθήνα τον επέβαλλε αμέσως στους λογοτεχνικούς κύκλους. Το βιβλίο ήταν η ιστορία ενός Ισπανού κουρσάρου, γραμμένη με ένα ασυνήθιστο δυναμισμό και σε μια γλώσσα γεμάτη νεύρο και παλμό, που αντλούσε άμεσα από τις λαϊκές ρίζες και τα λαϊκά βιβλία παλαιότερης εποχής. Το 1925 παντρεύτηκε τη συμπατριώτισσά του Μαρία Χατζηκαμπούρη και δύο χρόνια αργότερα γεννήθηκε η κόρη τους Δέσπω. Τα επόμενα χρόνια μοίρασε τον χρόνο του ανάμεσα στον χρωστήρα και τη γραφίδα, ενώ αξιόλογη ήταν η θητεία του ως συντηρητή έργων τέχνης.
Το 1932 έκτισε το σπίτι του στην οδό Βιζυηνού 16 (περιοχή Πατησίων), όπου μαζί με τους μαθητές του Τσαρούχη και Εγγονόπουλο ζωγράφισαν με νωπογραφίες ένα δωμάτιό του. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, θύμα του μαυραγοριτισμού, αναγκάστηκε να το πουλήσει για ένα σακί αλεύρι και μετακόμισε με την οικογένειά του σε ένα γκαράζ. Την εποχή εκείνη τον απορρόφησε εντελώς ο Χριστιανισμός και αποφάσισε να τον διακονήσει ολόψυχα ως λογοτέχνης και ζωγράφος.
Ο Κόντογλου εμπνεύστηκε από την ελληνική παράδοση και προσηλώθηκε με φανατισμό σε ό,τι θεώρησε καθαρά ελληνικό, βγαλμένο από την παράδοση του Βυζαντίου και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στις φορητές του εικόνες χρησιμοποίησε τη μέθοδο της ωογραφίας. Πολλές από αυτές έχουν εκδοθεί από τον «Αστέρα». Αγιογράφησε πολλές εκκλησίες (Καπνικαρέα, Αγία Βαρβάρα Αιγάλεω, Άγιος Ανδρέας Πατησίων, Ζωοδόχος Πηγή και Αγία Παρασκευή Παιανίας, Ευαγγελισμός Ρόδου, Άγιος Χαράλαμπος Πολυγώνου, Άγιος Γεώργιος Κυψέλης κ.ά).
Φιλοτέχνησε τοπία, σχέδια βιβλίων, περιοδικών, ποιητικών συλλογών, πορτρέτα, ενώ το σημαντικότερο έργο στην κοσμική ζωγραφική είναι οι βυζαντινοπρεπείς νωπογραφίες του στο Δημαρχείο Αθηνών, με θέματα και πρόσωπα από την Ελληνική Ιστορία. Δούλεψε στο Βυζαντινό Μουσείο, το Κοπτικό Μουσείο του Καΐρου και δημιούργησε το Βυζαντινό τμήμα του Μουσείου της Κέρκυρας. Σημαντική ήταν η συμβολή του στην αποκατάσταση των τοιχογραφιών στον Μυστρά.
Θεωρείται από τους σημαντικότερους εικαστικούς καλλιτέχνες, που άνοιξε νέους δρόμους στην ελληνική ζωγραφική. Το πλούσιο λογοτεχνικό του έργο παρέμεινε εν πολλοίς στρατευμένο στην υπόθεση του Χριστιανισμού, όμως τα πρώιμα έργα του και ιδιαίτερα το μυθιστόρημα «Πέδρο Καζάς» ανήκουν στις σημαντικές στιγμές της λογοτεχνίας μας.
http://tameteora.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5730:--1895-1965--------&catid=170:2013-10-11-13-12-22&Itemid=304

Λαοθάλασσα στὴν ὁλονύκτια ἀγρυπνία γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο στὸ μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς (φωτογραφίες)

ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ....

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/07/blog-post_13.html

Ούτε η άσκηση, ούτε οι κόποι, ούτε η κακουχία και η μεγάλοι σταυροί μας σώζουν αν μέσα μας δεν καλλιεργήσουμε την αγάπη. Και η αγάπη θα γεννηθεί μέσα από την συγχώρηση.

ΑΠ’ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ -Ο ΚΥΡ ΚΩΣΤΑΣ Ο ΤΥΦΛΟΣ-

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ της από-προσωποποιήσεως του ανθρώπου, θυμάμαι μορφές και πρόσωπα ιερά,γεννημένα στην Μικρά Ασία μας , που πέρασαν από την ζωή ετούτη και ζωγράφισαν με τον Άγιο και απλό τους βίο  τον χλωμό καμβά αυτής της ζωής.

Θυμάμαι τον κυρ Κώστα τον τυφλό.

Αόμματος εκ γενετής. Από τα μαρτυρικά Δαρδανέλια. Μαζί με την γλυκιά αγάπη της μητέρας του είχε συντροφιά στα πικρά παιδικά του χρόνια και την Θεϊκή στοργή της Παναγιάς  μας ,της οποίας  το άγιο εικόνισμα,το πιο ιερό κειμήλιό τους , μαζί με ένα τσουβαλάκι κουκιά , εφέρανε πρόσφυγες από την πατρίδα τους, αφήνοντας εκεί περιουσίες με κτήματα πολλά  και αρχοντικά ανώγια.

Είχε διατελέσει μάλιστα και πρόεδρος του συλλόγου «Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΕΝ ΔΑΡΔΑΝΕΛΙΟΙΣ» .

Τον αναπολώ στις κατανυκτικές θείες Λειτουργίες στον Άγιο Νικόλα στην προσφυγική Νίκαια, όπου ευτύχησα να ζήσω  απλά στα παιδικά μου χρόνια, με τους  απονήρευτους πρόσφυγες, να διαβάζει βαθύφωνα, ολοκάθαρα και κατανυτικότατα το «ΠΙΣΤΕΥΩ» ,λες και έβλεπες διάφανα να περνούν από μπρος σου όλα τα Θεία γεγονότα της σωτηρίας μας.

Αλλά τον αναθυμούμε να έρχεται και σε όσους Γάμους μπορούσε με το άσπρο μπαστουνάκι του.

Έψαλε στο Αναλόγι, και μαζί ηχογραφούσε σε κασέτα την ακολουθία του Γάμου(πρίν επικρατήσουν τα βίντεο και τα κινητά) σημειώνοντας παράλληλα και τα στοιχεία του ζευγαριού. Μετά από καιρό τους επισκεπτόταν στο σπίτι τους και τους παρέδιδε την κασέτα γεμίζοντάς τους συγκίνηση και στερεώνοντάς τους και με άλλες πνευματικές συμβουλές,σαν Γέροντας , στην πορεία  της έγγαμης ζωής τους.

Κάποτε τον είχα επισκεφθεί, όταν ήμουν έφηβος, στο προσφυγικό σπιτάκι του όπου έμενε με τους μακαρίτες γονείς από το 1922.

Πλέον μόνος , στο φτωχό τούτο ησυχαστήρι του , γεμάτο από Εικονίσματα, και μία κιθάρα, επάνω στην παλιά ξεθωριασμένη ντουλάπα(ήταν και μουσικός και έτσι έβγαζε τα προς το ζην του)τον συνάντησα ανήμπορο και άρρωστο πάνω στο κρεβατάκι του να ακούει στον Ραδ . Σταθμό της Εκκλησίας την Θεία Λειτουργία.

-Καλημέρα κυρ-Κώστα, είμαι ο Διονύσης.

-Καλημέρα παιδί μου(είπε με την βαριά του στεντόρεια φωνή) δεν μπορώ τώρα να σου μιλήσω, έχει Λειτουργία, άνοιξε το ψυγείο και στην πόρτα  πάρε χυμό να πιείς.

Και μεταρσιωμένος άκουγε απορροφημένος με όλη του την ύπαρξη τα λόγια του Ραδιοφώνου.

Θεώρησα αγένεια σε τούτη την ιερή στιγμή να ανοίγω τα ψυγεία και κάθησα αμήχανα σε μία παλιά καρέκλα.

Η Θ.Λειτουργία προχωρούσε κα όταν έφτασε στο ΛΑΒΕΤΕ ΦΑΓΕΤΕ βλέπω τον κυρ.Κώστα να ανασηκώνεται με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει και να πέφτει μπρούμουτα και ολόσωμα στο σκονισμένο πάτωμα, ενώπιον της  υπέρτατης λογικής θυσία του Κυρίου μας.

Σαν να  είχε διαβεί πλέον τα επίγεια και τα λυπηρά που μετάλαβε σε όλη την  πονεμένη ζωή του, στεκόταν τώρα πάνω στο σαρακοφαγωμένο πάτωμα, με δέος ως Αγγέλου  Χερουβίμ,  μπροστά στον ολόφωτο Θρόνο του Υψίστου.

Τέτοιο πνευματικό συγκλονισμό σπάνια ένοιωσα στην ζωή μου.

Μικρασιάτες μπολιασμένοι από Χριστό, Παναγία, Εκκλησία  και ιερές παραδόσεις. Άνθρωποι που μόνο η θωριά του εξαγνισμένου  τους προσώπου,  το βλέμμα τους και ο σεμνός  τους λόγος άξιζαν πιότερο  από πολλά πνευματικά βιβλία.

Ο καλός μας Θεός ας τον αναπαύει μαζί με όλους τους  πονεμένους Μικρασιάτες στον ευλογημένο του Παράδεισο…(συνεχίζεται)

Πρεσβ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ

Ήσουν δίπλα μου Χριστέ μου ακόμα και όταν εγώ απουσίαζα

Ήμουν ένοχος,
στο σκοτεινό κελί μιας φυλακής
κι ήρθες και διέλυσες με φως,
κάθε σκοτάδι της ψυχής.

Ήμουν άτιμος,
σε καταγώγια κάθε ενοχής
κι ήρθες κι έδιωξες κάθε μορφή
ουσίας εθιστικής.

Ήμουν άρρωστος,
βαριά, σ’ άσπρο κρεβάτι κλινικής,
κι ήρθες κι εξαφάνισες
τη δυσωδία της πληγής.

Ήμουν, όπου κι αν ήμουν, ήρθες,
ήμουν, όπως κι αν ήμουν, ήρθες,
ήμουν, όποτε φώναξα, ήρθες,
ήμουν, αν και σε πρόδωσα, ήρθες,
ήμουν, ότι κι αν είμαι, ήρθες.

Βασίλειος Ν. Κατζικάς

Οι ενέργειες του Θεού

Του Θεού αι ενέργειαι δεν ομοιάζουν με ημών των ανθρώπων. Αυτός σιγά - σιγά με πάσαν υπομονήν εργάζεται την σωτηρίαν όλων των θελόντων σωθήναι. Πιστεύω ότι και εδώ δεν θα αφήση τους στεναγμούς και τα δάκρυα της μητρός να πάνε χαμένα... Μόνον την μετάνοιαν του ανθρώπου, εάν λάβη εις χείρας Του ο φιλάνθρωπος, όλα τα άλλα γνωρίζει Αυτός να οικονομή πανσόφως εις σωτηρίαν.

(Γέροντας Ιωσήφ ο Αγιορείτης († 1959 μ.Χ.)

Αν θέλεις να ελεήσεις την ψυχή σου, κάνε αρετές.

Αγίου Ανθίμου του εν Χίῳ

Όταν ελεήσεις τον πτωχό, όταν βοηθήσεις τον πλησίον σου, το δίδεις στον Θεό. Αλλά για πείτε μου, ποιος είναι σε μας ο πιο πλησίον που έχει την ανάγκη μας και ζητεί να τον ελεήσουμε; Η ψυχή μας. Η ψυχή μας είναι ο πλησίον μας· την ψυχή μας να βοηθήσουμε και να την ελεήσουμε.Να ελεήσουμε αυτή την πτωχή ψυχή με αρετές. Αν θέλεις να ελεήσεις την ψυχή σου, να κάνεις αρετές: θα πρέπει να είσαι υπάκουος, ταπεινός, υπομονετικός, φιλαλήθης, φιλάδελφος, σιωπηλός, πράος, εγκρατής, μακρόθυμος, θα πρέπει να κόβεις το δικό σου θέλημα, θα δέχεσαι και ύβρεις, τις απειλές, τις εξουθενώσεις…
Με αυτά θα ελεείς την ψυχή σου και θα δανείζεις τον Θεό.
Για φανταστείτε! Την δική μας ψυχή θα ελεήσουμε και θα το χρεωθεί ο Θεός. Και τι θα χρεωθεί να μας δώσει; Την απέραντη βασιλεία του! Τα αιώνιά του αγαθά! Και εμείς οι ανόητοι δεν θέλουμε· αντί να την ελεήσουμε που πτωχεύει, την κάνουμε περισσότερο δυστυχισμένη. Ο Χριστός μας την χάρισε να την φυλάξουμε με τα καλά μας έργα και πάλι θα μας την ζητήσει να την παραλάβει στην βασιλεία Του. Μας έδωσε το σώμα και την ψυχή και τα ένωσε αυτά τα δύο, για να είναι συνδεδεμένα ως δύο σύντροφοι και να βοηθάει το ένα το άλλο.

Όταν βοηθήσουμε και αναπαύσουμε το ένα, αδικούμε το άλλο. Το σώμα θα περιθάλψει και θα φυλάξει την ψυχή και το αντίθετο· το σώμα θα την τιμωρήσει, θα την λυπήσει και θα την αδικήσει. Όσο περιποιείσαι και αναπαύεις το σώμα, τόσο αδικείς και ζημιώνεις τον πλησίον σου, την ψυχή σου· και όσο αδικείς την ψυχή σου, ετοιμάζεις αιώνιο κόλαση εις τον εαυτό σου. Και πως αδικείς την ψυχή σου; Με την παρακοή, με την κατηγορία, με τα θελήματα, με τις κλοπές με τα ψέματα και με ό,τι κακό κάνει ο άνθρωπος.Επιτρόπους μας έβαλε ο Θεός, για να ελεήσουμε την ταλαίπωρό μας ψυχή και να την σώσουμε· και το πρώτο μέσο να την βοηθήσουμε είναι η καθαρή εξομολόγηση· η μόνη και καθαρή αλήθεια. Το μέσο της σωτηρίας του ανθρώπου είναι η ειλικρινής εξομολόγηση. Κάθε δικαστήριο χρειάζεται μάρτυρες· άνευ μαρτύρων δίκη δεν γίνεται·ενώ αυτό το δικαστήριο της εξομολογήσεως δεν θέλει μάρτυρες· ό,τι ομολογήσει ο κατηγορούμενος, εκείνο είναι. Εάν πεις την αλήθεια, θα δικαιωθείς· αν ψεύδεσαι εις τον πνευματικό, τον αντιπρόσωπο του Θεού, τον επίτροπό σου, πέρα από όσα έχεις θα πάρεις και άλλη μία αμαρτία, του ψεύδους, και θα φύγεις.

ΠΩΣ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΕΣ

Επισκέφτηκε κάποτε  τον Γέροντα Σεραφείμ Δημόπουλο στη Λάρισα, ένα  πνευματικό του τέκνο και είδε έναν ψυχοπαθή με τον συνοδό του να φεύγουν.

Με αυτή την αφορμή τον ρώτησε: «Γέροντα, τι κάνετε με αυτούς; Πως βοηθάτε τους ψυχοπαθείς;»

 Και ο Γέροντας απάντησε:

«Τους λέω να τους κοινωνούν συχνά. Το Σώμα και Αίμα του Κυρίου μεταμορφώνει ριζικά όλον τον άνθρωπο. Αναζωογονείται η ψυχή και το σώμα. Γίνεται ένας καινούργιος άνθρωπος με άλλο χαρακτήρα και ψυχισμό. Αλλά και τα κύτταρα αναζωογονούνται. Βλέπω πως πολύ σύντομα βελτιώνονται».

(ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ σελ.357. εκδ.Ι,Ησυχ.Αγ.Ιωάννου Προδρ.Μεταμορφ.Χαλκιδικής)

Tεσσαρακονθήμερον μνημόσυνον του μακαριστού πατρός ημών Αρχιμανδρίτου Γεωργίου (Καψάνη)

Το Σάββατο το πρωί στις 12 Ιουλίου 2014 (μετά την θεία λειτουργία) θα τελεσθεί το τεσσαρακονθήμερον μνημόσυνον του μακαριστού πατρός ημών Αρχιμανδρίτου Γεωργίου (Καψάνη) Προηγουμένου της Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους στον Μετόχιον της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Πολίχνης – Νέστου 10 (Έναντι Στρατοπέδου Καρατάσιου). Το μνημόσυνον θα τελεσθεί υπό του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως  κ.κ Βαρνάβα.

Εκ του ιερού Μετοχίου

Τηλ 2310662820

OΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ -ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑ

«Aδίστακτοι κακοποιοί σπάζουν την πόρτα του κελλιού  και υποβάλλοντας σε διάφορα μαρτύρια την Γερόντισσα Mακρίνα και την αδελφή Mακαρία, τις παραδίδουν στα χέρια του Θεού ,αφού κατάφεραν με μαξιλάρι να τις στραγγαλίσουν... μετά τα φρικτά βασανιστήρια αφήνουν τη ψυχή τους να

πετάξει στα ουράνια σκηνώματα και να ακουμπήσει η ψυχή των στα χέρια Eκείνου,

Tον οποίο επιθύμησαν και ποθήσανε από την νεότητα τους.»

*  *  *

Ένα βιβλίο του Ιερομονάχου π.Αμφιλοχίου Κοντού, που αποτελεί μαρτυρία για την ομολογία  δύο συγχρόνων Οσιομαρτύρων Μoναζουσών της Ι.Μονής Αρτοκωστάς,

που με την χάρη του Χριστού,αναβαστάζοντας 

τον ισόβιο αναστάσιμο Σταυρό στην ασκητική ζωή τους , αξιώνονται με μαρτυρικό και βάναυσο  τρόπο  να εισέλθουν στο νέφος των δυσμμυρίων Μαρτύρων και Ομολογητών της Εκκλησίας μας.