Η Εικόνα του Αγίου Φανουρίου από τη Ρόδο στην Κοζάνη την Πέμπτη 26 Μαρτίου

Κοζάνη, 23 Μαρτίου 2015

Η  Εικόνα  του  Αγίου  Φανουρίου  από  τη  Ρόδο  στην  Κοζάνη

την  Πέμπτη  26  Μαρτίου

Ανακοινώνεται ότι η Ιερά Εικόνα του Αγίου Φανουρίου, του νεοφανούς Μάρτυρα, θα φθάσει από τη Ρόδο στον Ιερό Καθεδρικό και Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου την Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015 στις 6 το απόγευμα.

Η υποδοχή θα γίνει με προεξάρχοντα τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Παύλο και στη συνέχεια θα τελεστεί Ιερή Ακολουθία και Παράκληση.

Η Εικόνα του Αγίου Φανουρίου θα παραμείνει προς προσκύνηση και αγιασμό των πιστών ως την Παρασκευή 3 Απριλίου στον Ναό του Αγίου Νικολάου, όπου θα τελούνται καθημερινά ιερές ακολουθίες. Επίσης, όσοι επιθυμούν μπορούν να φέρνουν στον Ναό φανουρόπιτες, οι οποίες θα ευλογούνται στο τέλος των Ακολουθιών.

Ο Άγιος Φανούριος είναι ο πολιούχος και προστάτης ολόκληρου του νησιού της Ρόδου. Η ιστορική ύπαρξή του αγνοούνταν μέχρι και τον 15ο αιώνα, οπότε βρέθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών εικόνα του στη Ρόδο. Ο Άγιος εικονίζονταν νεαρός στρατιώτης κρατώντας στο δεξί του χέρι Σταυρό πάνω στον οποίο στηριζόταν αναμμένη λαμπάδα και στο πλαίσιο της ήταν ζωγραφισμένα όλα τα μαρτύρια που υπέστη.

Από την εύρεση της εικόνας θεωρείται προστάτης της Ρόδου και η φήμη του εξαπλώθηκε λόγω των θαυμάτων του σ΄ όλο τον ελλαδικό χώρο. Στον Άγιο Φανούριο καταφεύγουν οι πιστοί για να επικαλεστούν την βοήθεια του στις διάφορες ανάγκες της ζωής τους. Ανάμεσα στα άλλα δώρα που του προσφέρουν είναι και η φανουρόπιτα, την οποία τάζουν στον Άγιο, για να τους φανερώσει το αντικείμενο πού έχασαν ή κάποια λύση στα προβλήματά τους. Η μνήμη του εορτάζεται στις 27 Αυγούστου.

Απολυτίκιο Αγίου Φανουρίου: «Φερωνύμως εκλάμψας, εκ της Ρόδου Φανούριε, ως φωστήρ αεί καταυγάζεις, Εκκλησίας το πλήρωμα· την γνώσιν φανεροίς γαρ των κρυπτών, νοσήματα διώκεις χαλεπά, και παρίστασαι ταχύτατος βοηθός, των πίστει αναβοώντων· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε φανερώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, μέγιστα θαύματα».

Από την Ιερά Μητρόπολη

Ομιλία π. Δανιήλ Αεράκη

Καταιγιστικός ο λόγος του Πανοσιολογιώτατου Αρχιμανδρίτη π. Δανιήλ Αεράκη, που πραγματοποιήθηκε σήμερα, Δ΄ Κυριακή Νηστείων - Οσίου Ιωάννου συγγραφέα της Κλίμακος (22 Μαρτίου 2015), στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Παλαιού Φαλήρου, μετά την τέλεση της ακολουθίας του Κατανυκτικού Εσπερινού.

Οι πολυάριθμοι ακροατές της συναρπαστικής ομιλίας τού π. Δανιήλ, καθηλώθηκαν από τη δυναμική και την ευθύτητα του πολυγραφότατου ιεροκήρυκα.

Θέμα της ομιλίας: "το πριν και το μετά της Μετάνοιας".

Η σημασία της προετοιμασίας για τη Μετάνοια, η αποφασιστικότητα για την ριζική μεταβολή της ζωής μας και η πρακτική της επανόρθωσης των σφαλμάτων υπήρξαν κεντρικές σκέψεις του ομιλητή. Μέσα από αναφορές και αναλύσεις του κηρύγματος του Ιησού Χριστού για τη μετάνοια, δόθηκε ξεκάθαρη εικόνα για την ανακαίνιση της ψυχής και την αναγέννηση του συνολικού ανθρώπου που επιτυγχάνεται με το μυστήριο της μετάνοιας.

Οι πιστοί που παρακολούθησαν την ομιλία ενθουσιάστηκαν από την παρουσία και τον λόγο του π. Δανιήλ και ωφελήθηκαν ουσιαστικά, αποκομίζοντας γνώσεις και παραδείγματα εφαρμογής της διδασκαλίας του Ευαγγελίου για τη μετάνοια.

Σας αποστέλλουμε φωτογραφίες από την ομιλία.

Με εκτίμηση και ευχές

π. Ιωσήφ Ταγαράκης

Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Παλαιού Φαλήρου

www.koimisifalirou.gr

https://www.facebook.com/koimisifalirou

Αχιλλέως 30, 175 62 ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ
τηλ. 210 98 12 234, Φαξ 210 98 43 468

Αρχιμ. Πολύκαρπος Μπόγρης: Η Παναγία γίνεται η αιτία της χαράς μας

Είναι ότι πιο εκλεκτό είχε να δώσει το ανθρώπινο γένος, σ’ αυτήν την αγωνία που είχε για να μπορέσει να λυτρωθεί.

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

Στην 2η ακολουθία της Δ΄ Στάσεως των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο, που τελέσθηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Παρασκευή 20 Μαρτίου, προεξήρχε και μίλησε ανάλογα ο Αρχιμανδρίτης π. Πολύκαρπος Μπόγρης, Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής Νεότητος.

Η συμμετοχή του π. Πολυκάρπου στην Ιερά Ακολουθία, εντάσσεται στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων «Ευαγγελίστρια 2015» που βρίσκονται σε εξέλιξη και θα ολοκληρωθούν στις 29 Μαρτίου.

Η ομιλία του είχε ως αφορμή και επίκεντρο τον στίχο των Χαιρετισμών «Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν…». Όλοι οι χριστιανοί, τόνισε, που αγαπούν και τιμούν την Παναγία, στέκονται σαν παιδιά μπροστά στα πόδια Της, ανοίγοντας την καρδιά τους. Και βλέποντας την εικόνα Της, την υμνούν και την δοξολογούν. Είμαστε εδώ, συνέχισε, ως πιστοί, για να τιμήσουμε Εκείνην η οποία έγινε αιτία της σωτηρίας μας. Και στα «χαίρε» που της απευθύναμε σήμερα και κάθε φορά που χαιρετίζουμε την Παναγία, λέει η Παράδοση, μας χαιρετίζει κι Αυτή.

Η Παναγία λοιπόν έγινε λουτρό μέσα στο οποίο ξεπλύθηκε η ανθρώπινη συνείδηση. Και επίσης έγινε η αιτία για να μπορούμε να έχουμε μια αιώνια αγαλλίαση. 

Ένα από τα ιδιαίτερα συστατικά του ανθρώπου, σημείωσε ο π. Πολύκαρπος, είναι αυτό το οποίο όλοι μας ξέρουμε, ότι δηλαδή πλαστήκαμε κατ’ εικόνα του Θεού και τείνουμε στο καθ’ ομοίωση. Και ο Θεός έβαλε μέσα στον καθένα μας, αυτόν τον άγραφο Του νόμο, την συνείδηση. Η οποία συνείδηση αποτελεί ένα από τα κυριότερα δώρα, που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο.

Και συνέχισε:

«Γιατί με τον τρόπο αυτό, αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς, ποιος είναι. Ότι έχει μια προσωπική ύπαρξη, είναι διαφορετικός και ξεχωριστός από όλους τους άλλους. Κι αυτή η συνείδηση που ο Θεός έβαλε μέσα μας, μας δίνει την δυνατότητα, κάθε φορά, να μιλάμε μαζί της, να ευθυγραμμιζόμαστε μαζί της, αν και εκείνη ευθυγραμμίζεται μ’ Εκείνον ο οποίος είναι ο Κτίστης και Δημιουργός.

Ανάλογα με το τι ο καθένας βάζει μέσα της, το τι αξίες έχει, το τι πραγματικά χτίζει πάνω σ’ αυτή τη συνείδηση του, τότε μπορεί από τη μία να χαίρεται, διότι κατά Θεόν βαδίζει αυτήν την πνευματική του πορεία, ή να ελέγχεται για ότι δεν πράττει αληθινό και σωστό. Κι όντως, η συνείδηση μας είναι ένα στίγμα επιδοκιμασίας των έργων μας ή αποδοκιμασίας των πράξεων μας.»

Αλλά για να μπορεί να είναι πάντα ενεργή η συνείδηση, θα πρέπει να είναι πάντοτε ζωντανή. Κι όμως πολλές φορές, σε πάρα πολλούς από εμάς, η πορεία της συνείδησης κάποια στιγμή, οδηγεί στο να νεκρωθεί μέσα μας. Και πως νεκρώνεται, λένε οι Πατέρες; Όταν ο άνθρωπος συνηθίζει σε μια στάση ζωής, που άλλα μας υπαγορεύει και άλλα πράττουμε. 

Δηλαδή, εξήγησε ο π. Πολύκαρπος, ενώ ξέρουμε τι είναι αληθινό, τι πρέπει να κάνουμε και όχι απλά το τι είναι σωστό , αλλά το τι είναι αυτό που μας δίνει ζωή, επιλέγουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, ξέχωρο από αυτό που η συνείδηση μας λέει και φωνάζει, πολλές φορές δυνατά.

Κι όμως αυτή θα συνεχίζει να φωνάζει, να οδηγεί, να προτρέπει να αλλάξουμε τρόπο ζωής και να ελέγχει ταυτόχρονα. Έναν έλεγχο όμως που θέλει να οδηγήσει τους ανθρώπους στο να αλλάξουν, να μεταμορφωθούν, να ξαναγεννηθούν.

Η συνείδηση λοιπόν για να μη νεκρωθεί, χρειάζεται ένα λουτρό να τη ζωογονήσει, να την ανακαινίσει και να την ξαναγεννήσει. Να ξαναγεννηθεί έχοντας κριτήριο και πρότυπο έναν άνθρωπο του Θεού, μια χαριτωμένη καρδιά που χτυπά στους ρυθμούς της αλήθειας των λόγων του Θεού.

Στη ζωή της Εκκλησίας, συνέχισε ο ομιλητής, δεσπόζει ένα κυρίαρχο πρόσωπο, το πρόσωπο της Παναγίας. Που η Εκκλησία, όχι τυχαία, το έχει βάλει ανάμεσα μας. Όχι μόνο αυτήν την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής με την ακολουθία των Χαιρετισμών, αλλά μέσα στην όλη μας πνευματική ζωή, μέσα στην δοκιμασία του πνευματικού μας αγώνα. Να μας θυμίζει ότι η δική Της παρουσία είναι ένα πιστό αντίγραφο για τη δική μας ζωή.

«Τι έκανε η Παναγία; Λένε οι Πατέρες πως η Παναγία ήταν το δημιούργημα εκείνο του Θεού, το οποίο κατάφερε να φθάσει και να ολοκληρώσει τον σκοπό της ύπαρξης Της. Γι’ αυτό και είναι Παναγία. Ο σκοπός της ζωής Της επετεύχθη. Γι’ αυτό και ο Υιός Της, την παίρνει, δεν την αφήνει στην φθορά, στον θάνατο και την έχει δίπλα Του.

Αυτή λοιπόν μας δείχνει το δρόμο. Γίνεται λουτήρ που ξεπλένει τη συνείδηση μας, μέσα από τον τρόπο της ζωής Της, της παρουσίας Της εδώ στη γη. Γίνεται πρότυπο καθαρής συνειδήσεως. Μακριά από κάθε απιστία και πονηρό έργο. Βλέπουμε το πρόσωπο Της, ξέρουμε τη ζωή Της, μιλάμε για την ταπείνωση και την υπακοή Της.» 

Γίνεται λουτήρ, σημείωσε ο π. Πολύκαρπος, γιατί υπουργεί το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου. Είναι ότι πιο εκλεκτό είχε να δώσει το ανθρώπινο γένος, σ’ αυτήν την αγωνία που είχε για να μπορέσει να λυτρωθεί. Γεννά Εκείνον που πάνω στον Σταυρό νέκρωσε κάθε πάθος και κάθε αμαρτία, καταργώντας την αίσθηση της φθοράς και την έννοια του θανάτου.

Ο Χριστός απάλλαξε τον άνθρωπο απ’ ότι νεκρώνει την ζωή του και μας έδωσε τη δυνατότητα μέσα στο σώμα Του, να παραμένουμε πάντοτε συνδεδεμένοι μαζί Του, να είμαστε ένα μαζί Του. Μας έδωσε το βάπτισμα στην αρχή και στη συνέχεια το μυστήριο της μετανοίας – εξομολογήσεως που είναι το δεύτερο βάπτισμα για να μπορούν οι άνθρωποι να ελευθερώνονται.

Η όλη παρουσία της Παναγίας, είπε ολοκληρώνοντας τον λόγο του, η όλη Της ζωή, είναι ένα υπόδειγμα τρόπου ζωής για μας. Να μάθουμε να ζούμε με πιστότητα, με ταπείνωση, με υπακοή στον Θεό, για να έχουμε την πραγματική χαρά.

Και κατέληξε ο π. Πολύκαρπος:

«Η Παναγία γίνεται η αιτία της χαράς μας, η αιτία ο άνθρωπος να συνεχίζει να ζει με τον Θεό και πάνω απ’ όλα να μετέχει του μυστηρίου της θ. Ευχαριστίας.

Έτσι στεκόμαστε απέναντι Της, ανακαλύπτοντας την ανάγκη μιας φωτεινής συνειδήσεως, μιας φωτεινής ζωής, μιας φωτεινής περπατησιάς πνευματικής. Με γενναιότητα, με λεβεντιά, με ενθουσιασμό.» 

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ακολουθίας, οι πιστοί που συμμετείχαν, είχαν την μεγάλη ευλογία να προσκυνήσουν την θαυματουργή ιερά Εικόνα της Παναγίας της Αρμενιώτισσας, από το χωριό Αρμένιο της Λάρισας και το ιερό λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, που μεταφέρθηκε από την Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Θήρας, που φιλοξενούνται και θα παραμείνουν στον Ναό μέχρι την ολοκλήρωση των εορταστικών εκδηλώσεων.

 Την ομιλία του π. Πολυκάρπου μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ.

https://www.youtube.com/watch?v=-DiwLXzZReA

 

Εκκλησία και πολιτεία μέσα από τις φλόγες του 1821

Γράφει ο  Κωνσταντίνος Χολέβας,Πολιτικός Επιστήμων

Πολλές φωνές ακούγονται τον τελευταίο καιρό σχετικά με τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας. Άλλοι μιλούν για χωρισμό, χωρίς, όμως, να διευκρινίζουν τι εννοούν. Άλλοι υπενθυμίζουν ότι με βάση το ισχύον Σύνταγμα οι ρόλοι είναι διακριτοί. Πιστεύω ότι θα ήταν χρήσιμο να δούμε πώς έβλεπαν το ζήτημα εκείνοι που αγωνίσθηκαν για να γίνουμε ανεξάρτητο κράτος και για να μπορούμε σήμερα να συζητούμε ελευθέρως ως προς τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας.

Ένας από τούς πρωταγωνιστές του Αγώνος, ο Κοζανίτης Νικόλαος Κασομούλης, έγραψε στα “Ενθυμήματα Στρατιωτικά”: “….Η ελληνική γλώσσα, ο χαρακτήρ και τα έθιμα του ελληνικού λαού, μετά την πτώσιν του Βασιλείου μας, εδιατηρήθησαν υπό την επαγρύπνησιν του Κλήρου μας και δια των διαφόρων πεπαιδευμένων του Έθνους μας και δια της κοινής ευλαβείας προς την αγίαν ημών θρησκείαν…”

Στα πρώτα Συντάγματα της Εθνεγερσίας ορίζεται ότι “Έλληνες εισίν οι κάτοικοι της Ελληνικής Επικρατείας οι πιστεύοντες εις Χριστόν”, ενώ ως κανόνες Δικαίου ορίζονται οι νόμοι των “Χριστιανών ημών Αυτοκρατόρων”, δηλαδή των Βυζαντινών. Η Α’ εν Επιδαύρω Εθνική Συνέλευσις διεκήρυξε ότι: “Ο λαός της Ελλάδος έλαβε τα όπλα και δεν ζητεί δια των όπλων παρά την δόξαν και την λαμπρότητα της του Χριστού Εκκλησίας, η οποία μετά του ιερού αυτής κλήρου κατεδιώκετο και κατεφρονείτο”.

Η Γ’ εν Τροιζήνι Εθνική Συνέλευσις το 1827 βροντοφώναξε προς τούς ελευθέρους λαούς: «Ω Χριστιανοί ούτε ήτο, ούτε είναι δυνατόν να πειθαρχήσωμεν δεσποζόμενοι από τούς θρησκομανείς Μωαμεθανούς, οι οποίοι κατεξέσχιζον και κατεπάτουν τας αγίας εικόνας, κατεδάφιζον τούς ιερούς ναούς, κατεφρόνουν το Ιερατείον, υβρίζοντες το θείον όνομα του Ιησού….Ο πόλεμός μας δεν είναι επιθετικός, είναι αμυντικός, είναι πόλεμος της Δικαιοσύνης κατά της Αδικίας, της Χριστιανικής Θρησκείας κατά του Κορανίου…».

Η πολυσυζητημένη διάταξη περί της επικρατούσης θρησκείας, η οποία υπάρχει σε όλα τα Συντάγματα από εκείνο του 1844 μέχρι το ισχύον του 1975/1986/2001 εντοπίζεται για πρώτη φορά μαζί με την διακήρυξη της ανεξιθρησκείας σε ένα από τα νομοθετικά κείμενα του Αγώνος του 1821. Πρόκειται για μία πράξη του Αρείου Πάγου, δηλαδή της Διοικήσεως της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδος, η οποία αναφέρει: ” Αν και όλας τας θρησκείας δέχεται η Ελλάς, και τας τελετάς και την χρήσιν αυτών κατ’ ουδένα τρόπον εμποδίζει, την Ανατολικήν όμως του Χριστού Εκκλησίαν και την σημερινήν γλώσσαν μόνας αναγνωρίζει ως επικρατούσας θρησκείαν και γλώσσαν της Ελλάδος”.

Ένας εκ των εμψυχωτών του Αγώνος ήταν και ο πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων από την Τσαριτσάνη Ελασσόνος. Κορυφαίος λόγιος και ρήτωρ της εποχής του έμεινε στην ιστορία συν τοις άλλοις και για τον επικήδειο προς τον Πατριάρχη και Εθνοϊερομάρτυρα Γρηγόριο Ε’, το σεπτό σκήνωμα του οποίου μετεφέρθη και ετάφη στην Οδησσό της Ρωσίας. Σε ένα κλασσικό κείμενό του προτρεπτικό προς τούς αγωνιστές ο Κωνσταντίνος Οικονόμος έγραφε: “Γενναίοι του Χριστού στρατιώται! Εις σάς εκπληρούται μυστήριον, έκπαλαι προωρισμένον εις θρίαμβον και δόξαν της ευσεβείας. Αιώνες πολλοί ώδιναν το έργον, εις το οποίον εκληρώθητε υπό της Βουλής του ενεργούντος και εκπληρούντος το παν. Ο Βασιλεύς των Ουρανών σάς εξέλεξε ελευθερωτάς της Εκκλησίας και της Ελλάδος. Ως υπηρέται λοιπόν της Θείας Προνοίας, τρέχετε γενναίως και ανεπιστρόφως τον αγώνα της Πίστεως, εις τον οποίον σας συνεκάλεσεν η φωνή του Υψίστου”.

Κατά την συζήτηση για το Συνταγμα του 1844 ετέθη θέμα για το θρήσκευμα του Βασιλέως δεδομένου ότι επί Όθωνος το πολίτευμα ήταν Συνταγματική Μοναρχία. Ο αγωνιστής και συγγραφεύς Ιωάννης Μακρυγιάννης επέμενε να τεθεί όρος ότι μετά τον Ρωμαιοκαθολικό Όθωνα οι επόμενοι Ανώτατοι Άρχοντες έπρεπε οπωσδήποτε να είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι. Έγινε έντονη συζήτηση, αλλά τελικά η πρόταση ψηφίσθηκε παμψηφεί. Την σκηνή περιγράφει ο Μακρυγιάννης στο δεύτερο έργο του, τα Οράματα και Θάματα: “Όταν πιαστήκαμεν εις την Συνέλεψη δια τη θρησκεία….όλοι οι πρέσβεις θυσίασαν πλήθος τραπέζια και χρήματα να μπορέσουν να κάμουν τον σκοπόν τους. Να μην γένει τίποτας, επιαστήκαμεν εκείνην την ημέραν πολύ· από την φιλονικία την πολλή λέγει ο Μεταξάς να το βάλομεν εις τον ψήφον. Του λέγω αυτεινού και όσοι ήταν σύμφωνοι, θρησκεία δεν βαίνομεν εις τον ψήφον· ορθόδοξοι χριστιανοί να κομματιαστούμεν, δυτικοί και ανατολικοί, ότι σήμερον πεθαίνομεν όλοι, τούς λέγω εδώ μέσα. Τότε χωρίς να την βάλομεν εις τον ψήφο, έγινε παμψηφεί…”

Τον άρρηκτο δεσμό Έθνους και Εκκλησίας, όπως αυτός σφυρηλατήθηκε μέσα από τις φλόγες του 1821, ανεγνώρισε επισήμως η νέα Ελληνική Πολιτεία. Το 1832 ο υπουργός Εκκλησιαστικών Ιάκωβος Ρίζος -Νερουλός τόνισε: “Ποσάκις, καθ’ όλον το διάστημα του ιερού αγώνος, το ελληνικόν ιερατείον έδωκε δείγματα ηρωικού Χριστιανισμού! Ποσάκις αφειδήσαντες (σ.σ. δεν εφείσθησαν, αλλά θυσίασαν την ζωή τους) εαυτούς οι σεβάσμιοι της Εκκλησίας ποιμένες έθεντο τας ψυχάς υπέρ των προβάτων! ” Και το 1852 σε έκθεση που υπέβαλε στην Βουλή των Ελλήνων ειδική επιτροπή υπό τον Θρασύβουλο Ζαΐμη επιβεβαιώνει την θυσία της Εκκλησίας υπέρ του Γένους: “Αύτη, δήλα δη, η Ορθόδοξος Εκκλησία, διετήρησεν εν ταις περιπετείαις των χρόνων την πνευματικήν και εθνικήν ενότητα των Ελλήνων“.

Χρήσιμες υπενθυμίσεις, τις οποίες καλόν είναι να λάβουν υπ’ όψιν τους οι σημερινοί κυβερνήτες της χώρας.

Κ.Χ. ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ Απριλίου 2015

 http://www.antibaro.gr/article/12450

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 Κυριακὴ Δ’ τῶν Νηστειῶν (Ἰωάννου τῆς Κλίμακος)

Αποστολικό Ανάγνωσμα

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Ϛ´ 13 - 20

¹³ Τῷ γὰρ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ’ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ’ ἑαυτοῦ ¹⁴ λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε· ¹⁵ καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας· ¹⁶ ἄνθρωποι μὲν κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· ¹⁷ ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ¹⁸ ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· ¹⁹ ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, ²⁰ ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Ϛ´ 13 - 20

¹³ Εις δε τον Αβραάμ, όταν είχε δώσει ο Θεός τας μεγάλας υποσχέσεις, επειδή δεν είχε κανένα μεγαλύτερόν του-εφ' όσον αυτός είναι ο μόνος απειροτέλειος-δια να ορκισθή και να βεβαιώση έτσι κατά τον απόλυτον τρόπον τον Αβραάμ, ότι ασφαλώς και βεβαίως θα τας εκπληρώση, ωρκίσθη στον εαυτόν του ¹⁴ λέγων· “αληθώς και βεβαίως θα σε ευλογήσω πλουσίως και θα αυξήσω εις πλήθος πολύ και αναρίθμητον τους απογόνους σου”. ¹⁵ Και έτσι ο Αβραάμ επίστευσεν στον Θεόν, επερίμενε με ακλόνητον αναμονήν, και επέτυχε την εκπλήρωσιν της υποσχέσεως, (διότι αφ' ενός μεν απέκτησε υιόν εκ της Σαρρας, τον Ισαάκ, γενάρχην και αρχηγόν έθνους, εφ' ετέρου δε από την χώραν των πνευμάτων είδε την ενανθρώπησιν του Υιού του Θεού, του ευλογημένου Σωτήρος των ανθρώπων). ¹⁶ Διότι οι άνθρωποι ορκίζονται συνήθως στον Θεόν, τον μεγαλύτερον από όλους, και δίδεται όρκος, δια να σταματήση κάθε αντιλογία μεταξύ των και δια να επιβεβαιωθούν επισήμως τα λεγόμενα. ¹⁷ Δι' αυτό και ο Θεός, επειδή ήθελε με μεγαλυτέραν βεβαιότητα να δείξη στους κληρονόμους των υποσχέσεών του το αμετάκλητον και αμετακίνητον της αποφάσεως του, συγκατέβη να χρησιμοποιήση ως μέσον επιβεβαιώσεως τον όρκον. ¹⁸ Και έτσι με δύο πράγματα, τα οποία είναι αμετάκλητα και αμετακίνητα, δηλαδή με την υπόσχεσίν του και τον όρκον του, εις τα οποία είναι εντελώς αδύνατον να ψευσθή ποτέ ο Θεός, να έχωμεν την βεβαιότητα και το στήριγμα να κρατήσωμεν την ελπίδα, η οποία μας έχει προσφερθή. ¹⁹ Αυτήν δε την ελπίδα την έχομεν σαν άγκυραν της ψυχής ασφαλή και σταθεράν, η οποία εισέρχεται και μας κρατεί σταθερά ηνωμένους προς τον ουρανόν, τον οποίον ουρανόν εσυμβόλιζε το εκείθεν από το παραπέτασμα της σκηνής του μαρτυρίου τμήμα, τα Αγια των Αγίων. ²⁰ Εις τον ουρανόν δε πρωτοπόρος χάρις ημών εισήλθεν ο Ιησούς, γενόμενος αρχιερεύς κατά τον τύπον του Μελχισεδεκ, όχι προσωρινός, αλλά αιώνιος.

Ευαγγέλιον

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Θ´ 17 - 31

¹⁷ Και λαβών τον λόγον ένας από το πλήθος είπε· “Διδάσκαλε, έφερα προς σε το παιδί μου, που έχει καταληφθή από πονηρόν πνεύμα, το οποίον του έχει αφαιρέσει την λαλιάν. ¹⁸ Και εις όποιον τόπον το καταλάβει, το συγκλονίζει και το ρίπτει κάτω και το κάνει να αφρίζη, να τρίζη τα δόντια του και να μένη ξηρόν και αναίσθητον. Και είπα στους μαθητάς σου να διώξουν αυτό το πονηρόν πνεύμα, και δεν ημπόρεσαν”. ¹⁹ Ο δε Ιησούς απεκρίθη εις αυτόν και είπε· “ω γενεά, που μένεις ακόμη άπιστος, παρ' όλα τα θαύματα που έχεις ιδή· έως πότε θα είμαι μαζή σας; Εως πότε θα σας ανέχωμαι; Φερτε αυτόν σε μένα”. Και έφεραν πράγματι το δαιμονιζόμενο παιδί. ²⁰ Και το πνεύμα το πονηρόν, μόλις είδε τον Ιησούν, αμέσως συνεκλόνισε με σπασμούς τον νέον, ο οποίος αφού έπεσε εις την γην, εκυλίετο και έβγαζε αφρούς. ²¹ Και ηρώτησε ο Κυριος τον πατέρα του νέου· “πόσος καιρός είναι από τότε που συνέβη αυτό;” Και εκείνος είπε· “από την παιδικήν του ηλικίαν. ²² Και πολλές φορές τον έρριξεν εις την φωτιά και εις τα νερά, δια να τον εξοντώση. Αλλ' εάν ημπορής να κάμης τίποτε, σπλαγχνίσου μας και βοήθησέ μας”. ²³ Ο δε Ιησούς του είπε τούτο· “εάν συ ημπορής να πιστεύσης, τότε όλα είναι κατορθωτά στον πιστεύοντα”. ²⁴ Και αμέσως πατήρ του παιδίου με δάκρυα εις τα μάτια έκραξε και είπε· “πιστεύω, Κυριε, βοήθησέ με να ελευθερωθώ από την ολιγοπιστίαν και να αποκτήσω ζωντανήν πίστιν”. ²⁵ Επειδή δε ο Ιησούς είδε ότι λαός έτρεχε από τα διάφορα μέρη και εμαζεύετο εκεί, επέπληξε το ακάθαρτον πνεύμα και του είπε· “το πνεύμα το άλαλον και το κωφόν, εγώ σε διατάσσω, έβγα από αυτόν και ποτέ πλέον να μη ξαναεισέλθης εις αυτόν”. ²⁶ Και το πνεύμα το πονηρόν αφού έκραξε και συνεκλόνισε παρά πολύ τον νέον, εβγήκε. Και έμεινε ο νέος σαν πεθαμένος, ώστε πολλοί να λέγουν ότι απέθανε. ²⁷ Ο δε Ιησούς τον επιασε από το χέρι, τον εσήκωσε και εκείνος εστάθη όρθιος. ²⁸ Οταν δε εισήλθεν ο Κυριος εις ένα σπίτι, οι μαθηταί του τον ερωτούσαν ιδιαιτέρως· “διατί ημείς δεν ημπορέσαμεν να διώξωμε το ακάθαρτον πνεύμα;” ²⁹ Και εκείνος τους είπεν· “αυτό το γένος των δαιμονίων με τίποτε άλλο δεν διώχνεται, παρά μόνον με προσευχήν και νηστείαν”. ³⁰ Και αφού ανεχώρησαν από εκεί, επροχωρούσαν από απόμερους δρόμους δια μέσου της Γαλιλαίας και δεν ήθελε να μάθη κανείς δια την διάβασίν του αυτήν. ³¹ Και τούτο, διότι εδίδασκε τους μαθητάς του ιδιαιτέρως και τους επληροφορούσε, ότι ο υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χέρια μοχθηρών ανθρώπων, οι οποίοι και θα τον θανατώσουν, και αφού θανατωθή, την τρίτην ημέραν θα αναστηθή.

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

 

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Θ´ 17 - 31

¹⁷ Και λαβών τον λόγον ένας από το πλήθος είπε· “Διδάσκαλε, έφερα προς σε το παιδί μου, που έχει καταληφθή από πονηρόν πνεύμα, το οποίον του έχει αφαιρέσει την λαλιάν. ¹⁸ Και εις όποιον τόπον το καταλάβει, το συγκλονίζει και το ρίπτει κάτω και το κάνει να αφρίζη, να τρίζη τα δόντια του και να μένη ξηρόν και αναίσθητον. Και είπα στους μαθητάς σου να διώξουν αυτό το πονηρόν πνεύμα, και δεν ημπόρεσαν”. ¹⁹ Ο δε Ιησούς απεκρίθη εις αυτόν και είπε· “ω γενεά, που μένεις ακόμη άπιστος, παρ' όλα τα θαύματα που έχεις ιδή· έως πότε θα είμαι μαζή σας; Εως πότε θα σας ανέχωμαι; Φερτε αυτόν σε μένα”. Και έφεραν πράγματι το δαιμονιζόμενο παιδί. ²⁰ Και το πνεύμα το πονηρόν, μόλις είδε τον Ιησούν, αμέσως συνεκλόνισε με σπασμούς τον νέον, ο οποίος αφού έπεσε εις την γην, εκυλίετο και έβγαζε αφρούς. ²¹ Και ηρώτησε ο Κυριος τον πατέρα του νέου· “πόσος καιρός είναι από τότε που συνέβη αυτό;” Και εκείνος είπε· “από την παιδικήν του ηλικίαν. ²² Και πολλές φορές τον έρριξεν εις την φωτιά και εις τα νερά, δια να τον εξοντώση. Αλλ' εάν ημπορής να κάμης τίποτε, σπλαγχνίσου μας και βοήθησέ μας”. ²³ Ο δε Ιησούς του είπε τούτο· “εάν συ ημπορής να πιστεύσης, τότε όλα είναι κατορθωτά στον πιστεύοντα”. ²⁴ Και αμέσως πατήρ του παιδίου με δάκρυα εις τα μάτια έκραξε και είπε· “πιστεύω, Κυριε, βοήθησέ με να ελευθερωθώ από την ολιγοπιστίαν και να αποκτήσω ζωντανήν πίστιν”. ²⁵ Επειδή δε ο Ιησούς είδε ότι λαός έτρεχε από τα διάφορα μέρη και εμαζεύετο εκεί, επέπληξε το ακάθαρτον πνεύμα και του είπε· “το πνεύμα το άλαλον και το κωφόν, εγώ σε διατάσσω, έβγα από αυτόν και ποτέ πλέον να μη ξαναεισέλθης εις αυτόν”. ²⁶ Και το πνεύμα το πονηρόν αφού έκραξε και συνεκλόνισε παρά πολύ τον νέον, εβγήκε. Και έμεινε ο νέος σαν πεθαμένος, ώστε πολλοί να λέγουν ότι απέθανε. ²⁷ Ο δε Ιησούς τον επιασε από το χέρι, τον εσήκωσε και εκείνος εστάθη όρθιος. ²⁸ Οταν δε εισήλθεν ο Κυριος εις ένα σπίτι, οι μαθηταί του τον ερωτούσαν ιδιαιτέρως· “διατί ημείς δεν ημπορέσαμεν να διώξωμε το ακάθαρτον πνεύμα;” ²⁹ Και εκείνος τους είπεν· “αυτό το γένος των δαιμονίων με τίποτε άλλο δεν διώχνεται, παρά μόνον με προσευχήν και νηστείαν”. ³⁰ Και αφού ανεχώρησαν από εκεί, επροχωρούσαν από απόμερους δρόμους δια μέσου της Γαλιλαίας και δεν ήθελε να μάθη κανείς δια την διάβασίν του αυτήν. ³¹ Και τούτο, διότι εδίδασκε τους μαθητάς του ιδιαιτέρως και τους επληροφορούσε, ότι ο υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χέρια μοχθηρών ανθρώπων, οι οποίοι και θα τον θανατώσουν, και αφού θανατωθή, την τρίτην ημέραν θα αναστηθή.

Ἡ ἐπιστροφή. Μιά ἀληθινή ἱστορία!

 

Ανήμερα της γιορτής του Προφήτη Ηλία ένας νέος, ο Ηλίας, έμπαινε στην εκκλησία, κρατώντας μια μεγάλη λαμπάδα. Θα την άναβε εκεί στο μανουάλι ανάμεσα στην εικόνα της Παναγίας και του Προφήτη που βρισκόταν εκεί. Το είχε τάμα αφού η γιορτή της ημέρας είχε τριπλό νόημα για εκείνον. Είχε γενέθλια, την ονομαστική του εορτή και ένα θαύμα που του συνέβη όταν ήταν νεότερος…

Δεκαέξι χρονών, την ημέρα της γιορτής του, ξύπνησε καταστρώνοντας σχέδια για το που θα γιορτάσει το βράδυ, με τους φίλους του. Μαζί με αυτή την σκέψη του ήρθε άλλη μία.  Μόνο που αυτή ήταν βλάσφημη. Ήταν ένα αισχρό “δίστιχο” που του καρφώθηκε στο μυαλό και έκανε ρίμα με το όνομα της Παναγίας. Προχωρούσε η μέρα και τα βλάσφημα λόγια δεν σταματούσαν. Το είδε σαν παιχνίδι. Όσο το έλεγε φωναχτά, τόσο του άρεσε, και έτσι λέγοντας το ξανά και ξανά έφτασε απόγευμα.

Εκεί συνέβη κάτι που του άλλαξε τα πάντα και τον άλλαξε για πάντα.

Σκόνταψε… Σιγά το γεγονός. Εκατοντάδες φορές σκοντάφτουμε όλοι και πέφτουμε ειδικά όταν είμαστε παιδιά. Και όμως αυτή η πτώση είχε κάτι το διαφορετικό… Είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα. Δεν έπεσε απλώς. Έπεσε χτυπώντας με το πηγούνι του και με τα δόντια του έκοψε την γλώσσα του, η οποία τώρα κρεμόταν από ένα μικρό πετσάκι που την συγκρατούσε ίσα-ίσα ακόμα μέσα στο στόμα του…

Παναγιά μου φώναξε… τί έκανα ο άθλιος… και έμεινε βουβός για έξι ολόκληρους μήνες. Τόσο απλά. Δεν μπορούσε να μιλήσει και βέβαια ούτε κατά διάνοια να σκεφτεί αυτό που μέχρι πριν από λίγο ξεστόμιζε.

Και όμως η γλώσσα του δεν χρειάστηκε ράμματα ούτε άλλη γιατρειά. Του την κόλλησε πίσω η Παναγία και ο ίδιος θεώρησε πλέον μεγάλη ευεργεσία την 6μηνη αυτή δίκαια υποχρεωτική αφωνία που του “επέβαλλε” η Θεοτόκος.

Έξι μήνες χωρίς φωνή, έξι μήνες χωρίς γλώσσα, αλλά μετά η γλώσσα ψέλλιζε μόνο το “Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς”.

Δεκαπενταύγουστο έφτασε στη Μεγαλόχαρη της Τήνου, με δάκρυα στα μάτια, γεμάτος ευγνωμοσύνη, όχι γιατί τον έκανε καλά, αλλά γιατί ήρθε στα συγκαλά του.

Με την πτώση εκτός από την γλώσσα του έσπασε και ένα μπροστινό δόντι. Δεν το έφτιαξε ποτέ, για να είναι εκεί, να του θυμίζει και να μαρτυρεί πως κάποτε ένα προσωπικό θαύμα βίωσε: Αυτό της επιστροφής. Το μεγαλύτερο θαύμα…

Έτσι συμβαίνει στους ανθρώπους που έχουν αγαθή προαίρεση, μέσα από μια αμαρτία, μια πτώση, επιτρέπει ο Θεός να σώζονται και να γίνονται παράδειγμα και στους άλλους, γιατί έκτοτε ο Ηλίας δεν έπαψε να διηγείται παντού και μέχρι σήμερα, την προσωπική του αυτή εμπειρία, νουθετώντας με ιδιαίτερη αγάπη, εκείνους που ακούει να βρίζουν την Θεοτόκο, την Μητέρα του Θεού και του κόσμου όλου.

Έτσι από βλάσφημος, έγινε αγγελιοφόρος. Από διώκτης έγινε Χριστιανός. Από αχάριστος έγινε ευγνώμων.

Και τώρα ο Ηλίας με ευλάβεια έφερνε την λαμπάδα του, για να την ανάψει εκεί στο μανουάλι, εκεί που το γλυκό βλέμμα της Παναγίας συναντά τον κάθε πληγωμένο από τα βέλη της αμαρτίας και τον αγκαλιάζει με τρόπο συγχωρητικό, μητρικό, στοργικό, μα πάνω από όλα Σωτήριο…

Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν.

 http://orthognosia.blogspot.ca/2015/03/blog-post_23.html

Θαύμα αντισεισμική μηχανικής η Ακρόπολη

Πόσα Ρίχτερ αντέχει η Ακρόπολη; Το ερώτημα έχει απασχολήσει και εξακολουθεί να απασχολεί την Επιστήμη, που αναζητεί το μυστικό της άψογης σεισμικής συμπεριφοράς του Παρθενώνα και του Βράχου της Ακρόπολης, σε μία ιστορία 25 αιώνων σεισμικών δονήσεων. Αν κάτι μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα, είναι πως πρόκειται για ένα τεχνικό έργο με ιδιοφυή αντισεισμικό σχεδιασμό.

«Πρόκειται για ένα ασύλληπτο δημιούργημα με ιδιοφυείς λύσεις σε ανυπέρβλητα προβλήματα μηχανικής και κατασκευαστικής διαδικασίας», σύμφωνα με τον καθηγητή του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, Κυριαζή Πιτιλάκη.

«Ο Παρθενώνας συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που είμαστε και προσφέραμε στον λεγόμενο δυτικό κόσμο. Είναι το σύμβολο του ίδιου του ευρωπαϊκού πολιτισμού, σύμβολο του μέτρου, της τέχνης και των δυνατοτήτων της τεχνολογίας. Διότι πέρα από το ύψιστο καλλιτεχνικό δημιούργημα είναι κι ένα θαύμα μηχανικής και τεχνικής», ανέφερε κ. Πιτιλάκης, ανοίγοντας σήμερα το πρωί τις εργασίες ημερίδας για τις «Σύγχρονες Επεμβάσεις στα Μνημεία της Αθηναϊκής Ακρόπολης», που διοργάνωσε το Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, στο πλαίσιο του προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών για τον Αντισεισμικό Σχεδιασμό Τεχνικών Έργων.

«Ο σπονδυλωτός κίονας, πέρα από τα προφανή στοιχεία οικονομίας και ευφυούς μεταφοράς και κατασκευής είναι ένα ιδιοφυέστατο πρότυπο μηχανικής, με καταπληκτικές ιδιότητες σεισμικής συμπεριφοράς», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Πιτιλάκης.

«Δεν υπάρχουν σοβαρά στατικά προβλήματα»

«Αυτήν τη στιγμή μπορούμε να πούμε ότι τα σοβαρά στατικά προβλήματα τα έχουμε αντιμετωπίσει, ακόμα και στον Παρθενώνα που είναι ένα μεγάλο μνημείο, στο οποίο υπάρχουν ακόμα περιοχές όπου δεν έχουμε επέμβει», υπογράμμισε η Βασιλική Ελευθερίου, αρχιτέκτων μηχανικός, Διευθύντρια της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης (ΥΣΜΑ), ειδικής υπηρεσίας του Υπουργείου Πολιτισμού, αποτελούμενης από 180 εξειδικευμένους επιστήμονες.

«Η δουλειά που έχει γίνει στην Ακρόπολη από το 1975 και μετά αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, ότι υπάρχει ένας μεθοδικός τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων, οι άνθρωποι που ξεκίνησαν τότε, οι καθηγητές, συνεχίζουν να είναι δίπλα μας και μας βοηθάνε, οι μαρμαροτεχνίτες είναι ικανότατοι και αυτό το έχουν μεταδώσει και στους νεότερους, υπάρχει ένα πολύ καλό κλίμα συνεργασίας και αυτό βοηθάει πάρα πολύ το έργο», σημείωσε.

Τα πιο μεγάλα αναστηλωτικά έργα σε εξέλιξη είναι αυτή τη στιγμή στον Παρθενώνα και τα Προπύλαια, ενώ η συντήρηση γίνεται παράλληλα με την αναστήλωση, όσον αφορά τα μέρη που αποκαθίστανται. Ταυτόχρονα γίνονται ανεξάρτητες εργασίες στην επιφάνεια των μαρμάρων, στις περιοχές, οι οποίες μπορεί να μην έχουν στατικά προβλήματα αλλά χρειάζονται συντήρηση.

Η κ Ελευθερίου διευκρίνισε ότι έχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες συντήρησης στον Ναό της Αθηνάς Νίκης, καθώς και σε κάποια τμήματα στο Ερέχθειο και συνεχίζονται και σε άλλες περιοχές. «Έχουμε ακόμα κάποιες περιοχές που έχουν μπει τσιμέντα από τους παλαιότερους αναστηλωτές, σίδερα που πρέπει να απομακρυνθούν, οπότε στην ουσία αυτά είναι και τα επόμενα προγράμματα», ανέφερε.

Όσον αφορά την πιθανότητα μίας πιο στενής συνεργασίας με το ΑΠΘ η κ Ελευθερίου σημείωσε ότι «τα θέματα μελέτης για την αντισεισμική προστασία των μνημείων δεν έχουν εξαντληθεί, αντιθέτως είναι σχετικά πίσω, με την έννοια ότι δε μπορεί να ισχύσει ένας κανονισμός για όλα τα μνημεία, υπάρχουν παράγοντες όπως η υφιστάμενη κατάσταση του μνημείου,το πού εδράζεται, οι συνθήκες, η επισκεψιμότητα και είναι πιο δύσκολο να ισχύσουν κανόνες».

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – 22 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Iερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄  ΝΗΣΤΕΙΩΝ

- Ἰωάννου τῆς Κλίμακος -

Μρκ. θ, 17-31

«Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν»

Ἡ εὐαγγελική περικοπή, πού ἀκούσαμε σήμερα, ἀναφέρεται στήν θαυματουργική θεραπεία ἀπό τόν Χριστό ἐνός δαιμονισμένου παιδιοῦ. Προτοῦ ὁ Χριστός θεραπεύσει τό παιδί, ρωτάει τόν πατέρα: Πόσο καιρό ὑποφέρει τό παιδί σου; Καί ὁ πατέρας ἀπαντάει: «παιδιόθεν».Ἤδη ὁ Χρι­στός βρίσκεται στό τρίτο ἔτος τῆς δράσης του. Πολ­λές φορές ἔκανε θαύματα, καί ὅμως ὁ πατέρας ἀμέλησε νά φέρει τό παιδί του στόν Χριστό.

Τώρα, πού τό κακό παράγινε, δοκιμαστικά ἔφερε τό παιδί του στόν Χριστό καί ἀφοῦ περιέγραψε μέ μελανά χρώματα τήν δραματική κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται τό παιδί του, τόν παρακαλεῖ νά τόν λυπηθεῖ καί νά τόν βοηθήσει. Προηγουμένως, εἶχε φέρει τό παιδί του στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ὅταν Αὐτός μέ τούς τρεῖς μαθητές Του βρισκόταν στό ὅρος, ὅπου μεταμορφώθηκε μπροστά στούς μα­θητές Του. Καί οἱ μαθητές δέν μπόρεσαν νά τό θε­ραπεύσουν. Ἀπογοητευμένος ἀπευθύνεται στόν Χρι­στό, λέγοντάς του: «Εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθείς ἐφ” ἡμᾶς». Καί ὁ Χριστός μεταθέτει τήν εὐθύνη στόν ὀλιγόπιστο πατέρα καί τοῦ ἁπαντᾶ: «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι». Συναισθανόμενος τήν ευθύνη του ὁ πατέρας ἀπαντᾶ: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ». Ὁ Χριστός θεράπευσε τό ἄρρωστο παιδί.

Ἡ Εὐαγγελική περικοπή μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά ἀσχοληθοῦμε μέ ἕνα ἐπίκαιρο ζήτημα, πού εἶναι ὅμως καί διαχρονικό. «Τά παιδιά καί ἡ ἀγωγή τους». Ἐμεῖς οἱ μεγάλοι πολύ εὔκολα ρίχνουμε τόν λίθο τοῦ ἀναθέματος καί κατηγοροῦμε τούς νέους καί ἀγωνιοῦμε γιά τήν κατάστασή τους. Τί θά γίνουν τά παιδιά μας; Γιά ποῦ τραβάει ἡ νέα γενιά; Ἀγωνιώδη ἐρωτήματα τῆς οἰκογένειας, τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ σχολείου καί ὅλων ὅσοι ἔχουν εὐθύνη γιά τήν δια­παιδαγώγηση τῶν νέων καί τόν πόνο γιά τό μέλλον τῆς κοινωνίας καί τοῦ ἔθνους μας.

Μεγάλα εἶναι, ἀλήθεια, σήμερα τά προβλήματα καί οἱ κίνδυνοι τῶν νέων: προβλήματα παιδείας καί μορφώσεώς τους, προβλήματα ἐπαγγελματικῆς καί ἐπιστημονικῆς τους σταδιοδρομίας.

Μέσα στά ἴδια τά προβλήματα κρύβονται καί οἱ κίνδυνοι. Ὅταν δέν μπορεῖ νά δοθεῖ λύση σέ ἕνα πρόβλημα ἤ ὅταν δίνεται κακή καί στραβή λύση, ὑπάρχει κίνδυνος! Καί δέν πρέπει νά εἴμαστε καθόλου εὐ­χαριστημένοι σήμερα μέ τόν τρόπο πού ἀντιμετω­πίζονται τά προβλήματα τῶν νέων καί μέ τίς λύσεις πού δίνονται.

Οἱ παλαιοί ἐκεῖνοι πού φεύγουν, βρίσκουν ἕνα εὔ­κολο τρόπο νά ἀντιδράσουν· τά βάζουν μέ τούς νέους, μέ ἐκείνους πού ἔρχονται. Ξεχνοῦν οἱ πα­λαιοί, πώς κάποτε ἤσαν καί αὐτοί νέοι.

Μά τό θέμα δέν εἶναι αὐτό. Εἶναι ὅτι, πραγμα­τικά, σήμερα, ὑπάρχουν προβλήματα νέων. Ἀκόμη καλύτερα, ὑπάρχει γιά τούς ὑπεύθυνους τοῦ κοινωνικοῦ καθεστῶτος καί τοῦ ἔθνους ἕνα πρόβλημα, με­γάλο καί πρωταρχικό, τό πρόβλημα: «οἱ νέοι».

- Τί θά γίνουν τά παιδιά μας;

- Γιά ποῦ τραβάει ἡ νέα γενιά;

Τά ἐρωτήματα, βέβαια, δέν ἀπευθύνονται στούς νέους, ἀλλά σέ μᾶς τούς μεγάλους. Στήν, πραγματικότητα, ὑπεύθυνοι γιά τό πρό­βλημα «νέοι», εἴμαστε ἐμεῖς οἱ παλαιοί. Καί, μάλ­λον, πρέπει νά ἀποροῦμε πού ἀκόμη δέν ἀντιστράφηκαν οἱ ὄροι, πώς δέν ἄρχισαν οἱ νέοι νά ζητοῦν εὐθύνες ἀπό τή γενιά τῶν παλαιῶν. Ἔτσι, κάποτε θά μᾶς ποῦν οἱ νέοι. Τί τρομάζετε, ὑποκριτικά, γιά τά παιδιά σας; Τά παιδιά σας θά γίνουν ὅ,τι θελήσατε. Τραβοῦν χωρίς παρέκκληση τό δρόμο πού τούς δείξατε.

Ὁ Χριστός, μέ κάπως ἄλλη γλώσσα, θά ἔλεγε πρός τούς παλαιούς, πρός τούς πατέρες, πού τούς τρομάζει ἡ κατάσταση τῶν παιδιῶν τους καί ζητοῦν τήν διόρθωσή της χωρίς νά τό πιστεύουν: «Ὦ γενεά ἄπιστος!».

Εἶναι ὅ,τι ταιριάζει νά ἐπαναλάβουμε σέ μᾶς πού παραπονιόμαστε γιά τούς νέους καί ἀγωνιοῦμε γιά τό μέλλον τους ἀναλογιζόμενοι: Πῶς τά παιδαγωγήσαμε, σέ ποιό δρόμο βάλαμε τά παιδιά μας; Ὄχι σέ ποιά σχολεῖα τά στείλαμε, πόσες ξένες γλῶσσες τά μάθαμε καί σέ ποιά Πανεπιστήμια ἐδῶ καί ἔξω τά στείλαμε. Ὅλα αὐτά μόνα δέν κάνουν ἀνθρώπους. Δημιουργοῦν ξερριζωμένους τύπους, θολωμένους στό μυαλό καί παγωμένους στήν καρδιά.

Ἄν, πράγματι, ἐνδιαφερόμαστε γιά τό μέλλον τῶν παιδιῶν μας, ὕστερα ἀπό τόσους πειραματισμούς, δέν ἔχουμε παρά νά μιμηθοῦμε τόν δυστυχισμένο πατέρα τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, πού ἔφερε τό δαιμονισμένο παιδί του στόν Χριστό, γιά νά ζητήσει τήν θεραπεία του.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Στήν οὐσία του τό πρόβλημα τῆς κρίσης τῆς κοι­νωνίας μας καί τίς κρίσης στήν παιδεία μας εἶναι ἠθικό. Ὁ μόνος ἀσφαλής τρόπος γιά τήν ἐξυγίανση καί τῆς κοινωνίας καί τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν μας εἶναι: «νά ἐξανθρωπίσουμε» τήν παιδεία μας, νά ἐμ­φυσήσουμε στά παιδιά μας ἰδεώδη καί ἀξίες, νά τά φέρουμε κοντά στόν «Μεγάλο Παιδαγωγό», τόν Χριστό. Ὁπότε, μόνοι τους οἱ νέοι μας θά βροῦν τόν δρόμο τους καί θά δημιουργήσουν καλύτερη κοινω­νία. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως