ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – 22 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Iερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄  ΝΗΣΤΕΙΩΝ

- Ἰωάννου τῆς Κλίμακος -

Μρκ. θ, 17-31

«Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν»

Ἡ εὐαγγελική περικοπή, πού ἀκούσαμε σήμερα, ἀναφέρεται στήν θαυματουργική θεραπεία ἀπό τόν Χριστό ἐνός δαιμονισμένου παιδιοῦ. Προτοῦ ὁ Χριστός θεραπεύσει τό παιδί, ρωτάει τόν πατέρα: Πόσο καιρό ὑποφέρει τό παιδί σου; Καί ὁ πατέρας ἀπαντάει: «παιδιόθεν».Ἤδη ὁ Χρι­στός βρίσκεται στό τρίτο ἔτος τῆς δράσης του. Πολ­λές φορές ἔκανε θαύματα, καί ὅμως ὁ πατέρας ἀμέλησε νά φέρει τό παιδί του στόν Χριστό.

Τώρα, πού τό κακό παράγινε, δοκιμαστικά ἔφερε τό παιδί του στόν Χριστό καί ἀφοῦ περιέγραψε μέ μελανά χρώματα τήν δραματική κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται τό παιδί του, τόν παρακαλεῖ νά τόν λυπηθεῖ καί νά τόν βοηθήσει. Προηγουμένως, εἶχε φέρει τό παιδί του στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ὅταν Αὐτός μέ τούς τρεῖς μαθητές Του βρισκόταν στό ὅρος, ὅπου μεταμορφώθηκε μπροστά στούς μα­θητές Του. Καί οἱ μαθητές δέν μπόρεσαν νά τό θε­ραπεύσουν. Ἀπογοητευμένος ἀπευθύνεται στόν Χρι­στό, λέγοντάς του: «Εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθείς ἐφ” ἡμᾶς». Καί ὁ Χριστός μεταθέτει τήν εὐθύνη στόν ὀλιγόπιστο πατέρα καί τοῦ ἁπαντᾶ: «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι». Συναισθανόμενος τήν ευθύνη του ὁ πατέρας ἀπαντᾶ: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ». Ὁ Χριστός θεράπευσε τό ἄρρωστο παιδί.

Ἡ Εὐαγγελική περικοπή μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά ἀσχοληθοῦμε μέ ἕνα ἐπίκαιρο ζήτημα, πού εἶναι ὅμως καί διαχρονικό. «Τά παιδιά καί ἡ ἀγωγή τους». Ἐμεῖς οἱ μεγάλοι πολύ εὔκολα ρίχνουμε τόν λίθο τοῦ ἀναθέματος καί κατηγοροῦμε τούς νέους καί ἀγωνιοῦμε γιά τήν κατάστασή τους. Τί θά γίνουν τά παιδιά μας; Γιά ποῦ τραβάει ἡ νέα γενιά; Ἀγωνιώδη ἐρωτήματα τῆς οἰκογένειας, τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ σχολείου καί ὅλων ὅσοι ἔχουν εὐθύνη γιά τήν δια­παιδαγώγηση τῶν νέων καί τόν πόνο γιά τό μέλλον τῆς κοινωνίας καί τοῦ ἔθνους μας.

Μεγάλα εἶναι, ἀλήθεια, σήμερα τά προβλήματα καί οἱ κίνδυνοι τῶν νέων: προβλήματα παιδείας καί μορφώσεώς τους, προβλήματα ἐπαγγελματικῆς καί ἐπιστημονικῆς τους σταδιοδρομίας.

Μέσα στά ἴδια τά προβλήματα κρύβονται καί οἱ κίνδυνοι. Ὅταν δέν μπορεῖ νά δοθεῖ λύση σέ ἕνα πρόβλημα ἤ ὅταν δίνεται κακή καί στραβή λύση, ὑπάρχει κίνδυνος! Καί δέν πρέπει νά εἴμαστε καθόλου εὐ­χαριστημένοι σήμερα μέ τόν τρόπο πού ἀντιμετω­πίζονται τά προβλήματα τῶν νέων καί μέ τίς λύσεις πού δίνονται.

Οἱ παλαιοί ἐκεῖνοι πού φεύγουν, βρίσκουν ἕνα εὔ­κολο τρόπο νά ἀντιδράσουν· τά βάζουν μέ τούς νέους, μέ ἐκείνους πού ἔρχονται. Ξεχνοῦν οἱ πα­λαιοί, πώς κάποτε ἤσαν καί αὐτοί νέοι.

Μά τό θέμα δέν εἶναι αὐτό. Εἶναι ὅτι, πραγμα­τικά, σήμερα, ὑπάρχουν προβλήματα νέων. Ἀκόμη καλύτερα, ὑπάρχει γιά τούς ὑπεύθυνους τοῦ κοινωνικοῦ καθεστῶτος καί τοῦ ἔθνους ἕνα πρόβλημα, με­γάλο καί πρωταρχικό, τό πρόβλημα: «οἱ νέοι».

- Τί θά γίνουν τά παιδιά μας;

- Γιά ποῦ τραβάει ἡ νέα γενιά;

Τά ἐρωτήματα, βέβαια, δέν ἀπευθύνονται στούς νέους, ἀλλά σέ μᾶς τούς μεγάλους. Στήν, πραγματικότητα, ὑπεύθυνοι γιά τό πρό­βλημα «νέοι», εἴμαστε ἐμεῖς οἱ παλαιοί. Καί, μάλ­λον, πρέπει νά ἀποροῦμε πού ἀκόμη δέν ἀντιστράφηκαν οἱ ὄροι, πώς δέν ἄρχισαν οἱ νέοι νά ζητοῦν εὐθύνες ἀπό τή γενιά τῶν παλαιῶν. Ἔτσι, κάποτε θά μᾶς ποῦν οἱ νέοι. Τί τρομάζετε, ὑποκριτικά, γιά τά παιδιά σας; Τά παιδιά σας θά γίνουν ὅ,τι θελήσατε. Τραβοῦν χωρίς παρέκκληση τό δρόμο πού τούς δείξατε.

Ὁ Χριστός, μέ κάπως ἄλλη γλώσσα, θά ἔλεγε πρός τούς παλαιούς, πρός τούς πατέρες, πού τούς τρομάζει ἡ κατάσταση τῶν παιδιῶν τους καί ζητοῦν τήν διόρθωσή της χωρίς νά τό πιστεύουν: «Ὦ γενεά ἄπιστος!».

Εἶναι ὅ,τι ταιριάζει νά ἐπαναλάβουμε σέ μᾶς πού παραπονιόμαστε γιά τούς νέους καί ἀγωνιοῦμε γιά τό μέλλον τους ἀναλογιζόμενοι: Πῶς τά παιδαγωγήσαμε, σέ ποιό δρόμο βάλαμε τά παιδιά μας; Ὄχι σέ ποιά σχολεῖα τά στείλαμε, πόσες ξένες γλῶσσες τά μάθαμε καί σέ ποιά Πανεπιστήμια ἐδῶ καί ἔξω τά στείλαμε. Ὅλα αὐτά μόνα δέν κάνουν ἀνθρώπους. Δημιουργοῦν ξερριζωμένους τύπους, θολωμένους στό μυαλό καί παγωμένους στήν καρδιά.

Ἄν, πράγματι, ἐνδιαφερόμαστε γιά τό μέλλον τῶν παιδιῶν μας, ὕστερα ἀπό τόσους πειραματισμούς, δέν ἔχουμε παρά νά μιμηθοῦμε τόν δυστυχισμένο πατέρα τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, πού ἔφερε τό δαιμονισμένο παιδί του στόν Χριστό, γιά νά ζητήσει τήν θεραπεία του.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Στήν οὐσία του τό πρόβλημα τῆς κρίσης τῆς κοι­νωνίας μας καί τίς κρίσης στήν παιδεία μας εἶναι ἠθικό. Ὁ μόνος ἀσφαλής τρόπος γιά τήν ἐξυγίανση καί τῆς κοινωνίας καί τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν μας εἶναι: «νά ἐξανθρωπίσουμε» τήν παιδεία μας, νά ἐμ­φυσήσουμε στά παιδιά μας ἰδεώδη καί ἀξίες, νά τά φέρουμε κοντά στόν «Μεγάλο Παιδαγωγό», τόν Χριστό. Ὁπότε, μόνοι τους οἱ νέοι μας θά βροῦν τόν δρόμο τους καί θά δημιουργήσουν καλύτερη κοινω­νία. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως