Ο Απόστολος της Κυριακής 11 Οκτωβρίου - Των Πατέρων της Ζ᾽ Οικουμενικής Συνόδου

Τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀκολουθεῖ

πλανερὲς διδασκαλίες

συμβούλεψέ τον μιὰ δυὸ φορές,

κι ἂν δὲν ἀκούσει ἄφησέ τον,

μὲ τὴ βεβαιότητα πὼς αὐτὸς

ἔχει πιὰ διαστραφεῖ καὶ ἁμαρτάνει,

καταδικάζοντας ἔτσι

ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του.

(Τιτ. γ´ 8-15)

Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. Ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. ῞Οταν πέμψω ᾿Αρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ ᾿Απολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. Μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. ᾿Ασπάζονταί σε οἱ μετ᾿ ἐμοῦ πάντες. ῎Ασπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. ῾Η χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.  

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Παιδί μου Τίτε, αὐτὰ τὰ λόγια εἶναι ἀξιόπιστα καὶ θέλω νὰ τὰ βεβαιώνεις μὲ τὴν προσωπική σου μαρτυρία, ὥστε ὅσοι ἔχουν πιστέψει στὸν Θεὸ νὰ φροντίζουν νὰ πρωτοστατοῦν σὲ καλὰ ἔργα. Αὐτὰ εἶναι τὰ καλὰ καὶ τὰ χρήσιμα στοὺς ἀνθρώπους. ᾿Απὸ τὸ ἄλλο μέρος, νὰ ἀποφεύγεις τὶς ἀνόητες ἀναζητήσεις σὲ γενεαλογικοὺς καταλόγους, τὶς φιλονικίες καὶ τὶς διαμάχες γύρω ἀπὸ τὶς διατάξεις τοῦ ἰουδαϊκοῦ νόμου, γιατὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀνώφελα καὶ μάταια. Τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀκολουθεῖ πλανερὲς διδασκαλίες συμβούλεψέ τον μιὰ δυὸ φορές, κι ἂν δὲν ἀκούσει ἄφησέ τον, μὲ τὴ βεβαιότητα πὼς αὐτὸς ἔχει πιὰ διαστραφεῖ καὶ ἁμαρτάνει, καταδικάζοντας ἔτσι ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του.  ῞Οταν θὰ σοῦ στείλω τὸν ᾿Αρτεμᾶ ἢ τὸν Τυχικό, ἔλα τὸ συντομότερο νὰ μὲ συναντήσεις στὴ Νικόπολη, γιατὶ ἐκεῖ ἀποφάσισα νὰ περάσω τὸν χειμώνα. Τὸν Ζηνᾶ τὸν νομικὸ καὶ τὸν ᾿Απολλώ, νὰ τοὺς ἐφοδιάσεις πλουσιοπάροχα μὲ ὅ,τι χρειάζονται γιὰ τὸ ταξίδι τους, ὥστε νὰ μὴν τοὺς λείψει τίποτα. ῍Ας μαθαίνουν καὶ οἱ δικοί μας νὰ πρωτοστατοῦν σὲ καλὰ ἔργα, γιὰ ν’ ἀντιμετωπίζουν τὶς ἐπείγουσες ὑλικὲς ἀνάγκες, ὥστε ἡ ζωή τους νὰ μὴν εἶναι ἄκαρπη. Σὲ χαιρετοῦν ὅλοι ὅσοι εἶναι μαζί μου. Χαιρέτησε τοὺς πιστοὺς ποὺ μᾶς ἀγαποῦν. ῾Η χάρη νὰ εἶναι μαζὶ μὲ ὅλους σας. ᾿Αμήν.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3570:o-apostolos-tis-kyriakis-11-oktovriou-ton-pateron-tis-z-oikoumenikis-synodou&catid=30&Itemid=143

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 11 Οκτωβρίου 2015 - Δ´ Λουκά

Σ’ ἐσᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς

νὰ γνωρίσετε

τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας του,

ἐνῶ στοὺς ὑπολοίπους

αὐτὰ δίνονται μὲ παραβολές,

ὥστε νὰ κοιτάζουν ἀλλὰ

νὰ μὴ βλέπουν καὶ ν’ ἀκοῦνε

ἀλλὰ νὰ μὴν καταλαβαίνουν.

(Λουκ. η´ 5-15)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ᾿Εξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. Καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν  ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. ῾Ο δὲ εἶπεν· ῾Υμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. ῎Εστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ῾Ο σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ῥίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. Τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. Τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ῾Ο ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος αὐτὴ τὴν παραβολή· «Βγῆκε ὁ σποριὰς γιὰ νὰ σπείρει τὸν σπόρο του· καθὼς ἔσπερνε, μερικοὶ σπόροι ἔπεσαν στὸν δρόμο, ὅπου καταπατήθηκαν, καὶ τοὺς ἔφαγαν τὰ πουλιά. ῎Αλλοι ἔπεσαν στὶς πέτρες καί, ὅταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατὶ δὲν εἶχε ὑγρασία. ῎Αλλοι σπόροι ἔπεσαν ἀνάμεσα σὲ ἀγκάθια καί, ὅταν αὐτὰ φύτρωσαν μαζί τους, τοὺς ἔπνιξαν. ῎Αλλοι ὅμως ἔπεσαν στὸ γόνιμο ἔδαφος, φύτρωσαν κι ἔδωσαν καρπὸ ἑκατὸ φορὲς περισσότερο».  Οἱ μαθητές του τότε τὸν ρωτοῦσαν· «Τί σημαίνει ἡ παραβολὴ αὐτή;» ᾿Εκεῖνος τοὺς ἀπάντησε· «Σ’ ἐσᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς νὰ γνωρίσετε τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας του, ἐνῶ στοὺς ὑπολοίπους αὐτὰ δίνονται μὲ παραβολές, ὥστε νὰ κοιτάζουν ἀλλὰ νὰ μὴ βλέπουν καὶ ν’ ἀκοῦνε ἀλλὰ νὰ μὴν καταλαβαίνουν». «῾Η παραβολὴ αὐτὴ σημαίνει τὸ ἑξῆς· ῾Ο σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Οἱ σπόροι ποὺ ἔπεσαν στὸν δρόμο εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἄκουσαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ· ἔρχεται ὅμως ὕστερα ὁ διάβολος καὶ τὸν παίρνει ἀπ’ τὶς καρδιές τους, γιὰ νὰ μὴν πιστέψουν καὶ σωθοῦν. Οἱ σπόροι ποὺ ἔπεσαν στὸ πετρῶδες ἔδαφος εἶναι ἐκεῖνοι πού, ὅταν ἀκούσουν τὸν λόγο, τὸν δέχονται μὲ χαρά, δὲν ἔχουν ὅμως ρίζα· γι’ αὐτὸ πιστεύουν γιὰ λίγο διάστημα καί, ὅταν ἔρθει ὁ καιρὸς τῆς δοκιμασίας, ἀπομακρύνονται. Αὐτοὶ ποὺ ἔπεσαν στ’ ἀγκάθια εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἄκουσαν τὸν λόγο, συμπορεύονται ὅμως μὲ τὶς φροντίδες, μὲ τὸν πλοῦτο καὶ τὶς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς, πνίγονται ἀπ’ αὐτὰ καὶ δὲν καρποφοροῦν. Μὲ τὸν σπόρο ποὺ ἔπεσε στὸ γόνιμο ἔδαφος ἐννοοῦνται ὅσοι ἄκουσαν τὸν λόγο μὲ καλὴ καὶ ἀγαθὴ καρδιά, τὸν φυλᾶνε μέσα τους καὶ καρποφοροῦν μὲ ὑπομονή». ᾿Αφοῦ τὰ εἶπε ὅλα αὐτά, πρόσθεσε μὲ ἔμφαση· «῞Οποιος ἔχει αὐτιὰ γιὰ ν’ ἀκούει ἂς τὰ ἀκούει».

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3569:to-evaggelio-tis-kyriakis-11-oktovriou-2015-d-louka&catid=32&Itemid=145

«Κωνσταντίνος: ο σωτήρας της ανθρωπότητας»

Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας στη μελέτη του ιστορικού Πολ Βεν

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Ορισμένες παρεξηγήσεις και αδικίες, οι οποίες βαρύνουν τον πρώτο Βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, προσπαθεί να αποκαταστήσει ο κορυφαίος Γάλλος φιλόλογος και ιστορικός Πολ Βεν.

Μελετάει κυρίως το πέρασμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την τελετουργία του παγανισμού στο νέο πνεύμα του χριστιανισμού. Και πώς εν τέλει ο χριστιανισμός δεν απευθύνθηκε σε μία θρησκευτική σέκτα, η οποία υιοθετήθηκε από μία ελίτ, αλλά έγινε η επικρατούσα θρησκεία της νέας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Από το πρώτο κεφάλαιο της μελέτης του «Οταν ο κόσμος μας έγινε χριστιανικός (312 - 394 μ.Χ.)» (μτφρ.: Γιώργος Καράμπελας, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελίδες 201, τιμή: 23 ―) προαναγγέλλει με θετικό πρόσημο την προσφορά τού πρώτου Βυζαντινού αυτοκράτορα. Τολμάει να το τιτλοφορήσει -και δεν είναι Ελληνας ιστορικός, στον οποίο μπορεί να του καταλογίσεις εθνικιστική πρόθεση-: «Κωνσταντίνος: ο σωτήρας της ανθρωπότητας».

Το έτος 312 μ.Χ. είναι η χρονολογία-σταθμός για τη νέα αυτοκρατορία που κρατήθηκε ζωντανή πάνω από χίλια χρόνια. «[...] Ο Κωνσταντίνος, ο ήρωας αυτής της θαυμαστής ιστορίας, ασπάστηκε τον χριστιανισμό έπειτα από ένα όνειρο («Εν τούτω νίκα»)». Εκτιμάται ότι εκείνη την εποχή, μόλις ένα 5 ή 10% του πληθυσμού της Αυτοκρατορίας ήταν χριστιανοί.

Τι άνθρωπος, όμως, ήταν ο Κωνσταντίνος; Ο Πολ Βεν υποστηρίζει ότι δεν ήταν καθόλου κυνικός υπολογιστής ή προληπτικός, όπως έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ιστορικών και αναγνωστών. Διέθετε όραμα, προτού ακόμη καλά καλά γίνει ηγεμόνας της Δύσης -γιατί από εκεί ξεκίνησε- ωσότου στραφεί στο ανατολικό κομμάτι του ακόμη τότε ενιαίου ρωμαϊκού κόσμου.

Ο Κωνσταντίνος είναι γύρω στα τριάντα πέντε, όταν μεταστρέφεται θρησκευτικά και αφήνει πίσω του την παλαιά παγανιστική κοσμοθεωρία, δεν γκρεμίζει, όμως, τους αρχαίους ναούς και δεν διώκει τους παγανιστές. Αντιθέτως, δεν τους αποκλείει από τις θέσεις εξουσίας, γιατί καταλαβαίνει ότι οι εχθροί -οι μελλοντικοί- θα προέλθουν εκ των έσω, από το νέο δόγμα. Εάν, λοιπόν, πολεμάει με κάτι, αυτές είναι αιρέσεις, γιατί αμφισβητούν την ορθοδοξία του αυτοκράτορα.

Ουδέποτε διετάραξε τόσο την ισορροπία μεταξύ των δύο θρησκειών, βάζοντάς τα με τον παγανισμό, όσο ευνοώντας τους χριστιανούς: έδειχνε σε όλους τους υπηκόους του ότι ο ηγεμόνας τους ήταν χριστιανός, αποκαλούσε τον παγανισμό χαμερπή πρόληψη στα επίσημα κείμενά του και επιφύλασσε αποκλειστικά στη χριστιανική θρησκεία τις παραδοσιακές αυτοκρατορικές δωρεές (οικοδόμησε πολλές εκκλησίες, αλλά κανένα παγανιστικό ναό). Ο Κωνσταντίνος παραμένει, όπως κάθε αυτοκράτορας, ο Μέγας Ποντίφικας του παγανισμού, ωστόσο συμπεριφέρεται σ' όλα τα πεδία ως προστάτης των χριστιανών και μόνον αυτών.

Ο νέος προσήλυτος του χριστιανισμού, επειδή δεν είναι ένας κοινός θνητός, θεωρεί τον εαυτό του εκλεκτό και ότι η θεία βούληση τού έχει αναθέσει να παίξει έναν προνοιακό ρόλο στη χιλιαστική οικονομία της Σωτηρίας.

«Ωστόσο», σχολιάζει ο ο Πολ Βεν, «η υπερβολή αυτή δεν έχει τίποτα το απίστευτο, τυποποιείται κι αυτή, γιατί συμβαίνει κάποτε ένας απόλυτος μονάρχης, ένας στοχαστής, ένας θρησκευτικός ή πολιτικός ηγέτης να πιστεύει ότι έχει κληθεί να σώσει την ανθρωπότητα, να φέρει επανάσταση στην πορεία του κόσμου. το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να αμφιβάλλει κανείς για την ειλικρίνειά του».

Οταν ο Πολ Βεν έρχεται στο συμπέρασμα, δείχνει ότι έχει αποφασίσει από την αρχή να αντιμετωπίσει με συμπάθεια τον Κωνσταντίνο. Γι' αυτό δεν μας ξαφνιάζει:

Ο ήρωας αυτής της θαυμαστής ιστορίας ασπάστηκε τον χριστιανισμό έπειτα από ένα όνειρο: «Εν τούτω νίκα» «Η εποποιία του υπήρξε μια σταυροφορία εξίσου εγκόσμια όσο και πνευματική· κατέληξε, σε δύο στάδια, να καθιερώσει την ανεξιθρησκία και να ξαναενώσει αυτή την Αυτοκρατορία υπό το σκήπτρο του Κωνσταντίνου και μόνο, ο οποίος θεωρούσε τον εαυτό του πνευματικό απελεθευρωτή του κόσμου μέσα από τις κατακτήσεις του· επεκτείνοντας τις τελευταίες, επέκτεινε τη βασιλεία του Χριστού».

Εν κατακλείδι, ο Κωνσταντίνος έπαιξε το ρόλο του επικεφαλής μιας παγανιστικοχριστιανικής αυτοκρατορίας. Το μεγάλο του σχέδιο ήταν ακόμη να επιτύχει στην πράξη τον μυστικό θρίαμβο του Χριστού και να βάλει τέλος στη βασιλεία των ψεύτικων θεών.

«Από ευσέβεια, για τη σωτηρία των υπηκόων του, ακόμα και του ανθρώπινου γένους, και όχι χάριν ενός δόγματος πολιτικής υπακοής», αποφαίνεται ο ξένος ιστορικός. Δηλαδή, ο Κωνσταντίνος «θυσίασε» μία ολόκληρη αυτοκρατορία για να σώσει την ψυχή, τη δική του και των υπηκόων του; Μήπως έτσι δεν είναι όλοι οι οραματιστές; Είναι; 

 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=426183

διά

 http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2015/07/blog-post_29.html

Το σημείωμα του Προκόπη Παυλόπουλου στην Ελασσόνα (φωτό)

Στην Ελασσόνα βρέθηκε ο Προκόπης Παυλόπουλος την Τρίτη, όπου παρέστη στις εκδηλώσεις για την 103η επέτειο απελευθέρωσής της από τον τουρκικό ζυγό.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφθηκε και την Ιερά Μονή Παναγίας Ολυμπιώτισσας, για να ζητήσει την ευλογία της Παναγίας για την Ελλάδα, αλλά και τον ίδιο, όπως έγραψε στο βιβλίο επισκεπτών.

«Ηλθα να ζητήσω την ευλογία της Παναγίας Θεοτόκου για τον τόπο μας, το Εθνος μας και την ταπεινότητά μου στο δύσκολο δρόμο της θητείας μου. Ευχαριστώ θερμώς για τη φιλοξενία», ανέφερε το σημείωμα του κ. Παυλόπουλου.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακηρύχθηκε και επίτιμος δημότης Ελασσόνας, στέλνοντας αμέσως μετά μήνυμα για τη Μακεδονία. «Ως κοιτίδα του Πολιτισμού και της Ανδρείας των Ελλήνων, ήταν, είναι και θα παραμείνει Ελληνική. Αφού, όπως τόνισα και κατά τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης, οι μεν κιβδηλοποιοί και παραχαράκτες της ιστορίας, οι οποίοι τολμούν ν’ αμφισβητούν την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, γελοιοποιούνται με τους ασυνάρτητους ισχυρισμούς τους. Εκείνοι δε οι οποίοι, στο πλαίσιο της Διεθνούς Κοινότητας, τους παρακολουθούν αδιάφοροι –και πολύ περισσότερο «συμπαθούντες»- εκτίθενται ανεπανόρθωτα ως, άμεσοι ή έμμεσοι, συνεργοί στο ανοσιούργημα του βιασμού της ιστορίας. Το οποίο, σημειωτέον, δεν υπόκειται σε πολιτική ή άλλη παραγραφή», είπε ο κ. Παυλόπουλος.

Πηγή: iefimerida.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ – 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

 Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. στ΄ 31-36)

«Εἶπε ὁ Κύριος· Ὅπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο νὰ συμπεριφέρεστε καὶ σεῖς σ᾽ αὐτούς. Καὶ ἐὰν ἀγαπᾶτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ποιὰ χάρη εἶναι σὲ σᾶς; Γιατί καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀγαποῦν. Καὶ ἐὰν κάνετε καλὸ σὲ κείνους ποὺ σᾶς κάνουν καλό, ποιὰ χάρη εἶναι σὲ σᾶς; Γιατί καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ ἴδιο κάνουν. Καὶ ἐὰν δανείζετε σὲ κείνους ποὺ ἐλπίζετε ὅτι θὰ τὰ πάρετε, ποιὰ χάρη εἶναι σὲ σᾶς; Γιατί καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ δανείζουν στοὺς ἁμαρτωλούς, γιὰ νὰ πάρουν τὰ ἴσα· Ἐσεῖς ὅμως νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, καὶ νὰ κάνετε τὸ καλό, καὶ νὰ δανείζετε χωρὶς νὰ ἐλπίζετε νὰ πάρετε τίποτα πίσω, καὶ θὰ εἶναι ὁ μισθός σας μεγάλος, καὶ θὰ εἶστε υἱοὶ τοῦ Ὑψίστου, διότι αὐτὸς εἶναι καλὸς στοὺς ἀχάριστους καὶ πονηρούς. Νὰ γίνετε, λοιπὸν, φιλεύσπλαγχνοι, ὅπως καὶ ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος εἶναι φιλεύσπλαγχνος».

Σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς διδάσκει ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ συμπεριφορά μας μέσα στὸν κόσμο πρὸς τοὺς ἄλλους συνανθρώπους μας. Κάθε φορὰ ποὺ θέλουμε νὰ κάνουμε κάτι στὸ συνάνθρωπό μας νὰ βάζουμε στὴ θέση του τὸν ἑαυτό μας· ἐὰν ἤμασταν ἐμεῖς στὴ θέση αὐτὴ, πῶς θὰ θέλαμε νὰ μᾶς συμπεριφερθοῦν οἱ ἄλλοι, καὶ αὐτὸ νὰ κάνουμε· ὅ,τι πράττουμε γιὰ τὸν ἄλλο νὰ τὸ πράττουμε σὰν νὰ ἦταν ὁ ἑαυτός μας, σὰν νὰ τὸ ἔκανε ὁ ἄλλος γιὰ μᾶς. Διότι ὁ συνάνθρωπος μας εἶναι καὶ αὐτὸς σὰν καὶ μᾶς, ποὺ θέλει καὶ αὐτὸς τὸ καλὸ γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅπως καὶ μεῖς γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Γιατί αὐτὸ ποὺ κάνουμε ἐμεῖς γιὰ τοὺς ἄλλους τὸ ἴδιο θὰ ἔρθει καὶ σὲ μᾶς. Ποτὲ νὰ μὴν κάνουμε τὸ κακό, ἀλλὰ πάντοτε τὸ καλό, καὶ μόνο τὸ καλό. Καὶ ἐὰν οἱ ἄνθρωποι δὲν τὸ βλέπουν, τὸ βλέπει ὁ Θεὸς.

Ὁ Κύριος μᾶς θέλει ἐργάτες τοῦ καλοῦ· νὰ ἀγαπᾶμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς διακρίσεις, γιατί ἡ ἀγάπη δὲν ξεχωρίζει τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ τοὺς ἑνώνει· συμφιλιώνει φίλους καὶ ἐχθρούς, γνωστοὺς καὶ ξένους. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε παιδιὰ τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε στὴ γῆ γιὰ νὰ σώσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ὅλοι ἤλθαμε σ᾽αὐτὸν τὸν κόσμο μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, καὶ μία μέρα πάλι θὰ φύγουμε ἀπ᾽ αὐτόν· ὁ θάνατος εἶναι κοινὸς σὲ ὅλους· κανεὶς ποὺ ἦλθε ’δῶ δὲν ἔμεινε γιὰ πάντα, ἀλλὰ ὅλοι πέθαναν, ὅπως καὶ μεῖς ὅλοι θὰ πεθάνουμε κάποτε. Ὁ θάνατος εἶναι τὸ μόνο βέβαιο γιὰ τὸν ἄνθρωπο σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμο, καὶ κάποια μέρα θὰ ἔλθει, ἀλλὰ καλῶς νὰ μᾶς εὔρει.

Νὰ μὴν ξεχωρίζουμε ποτὲ τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ νὰ συμπεριφερώμαστε μὲ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ἀρετὴ τῶν ἀρετῶν καὶ ἡ ἀνωτερότητα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὸν καταξιώνει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη καὶ θέλει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἔχει ἀγάπη· χωρὶς τὴν ἀγάπη δὲν κάνουμε τίποτα. Ὅσες ἀρετὲς ἄλλες καὶ ἄν ἔχουμε ἐὰν δὲν ἔχουμε ἀγάπη δὲν εἴμαστε τίποτα. Ἡ ἀγάπη κατέβασε τὸ Θεὸ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὸν ἔκαμε τέλειο ἄνθρωπο καὶ σταυρώθηκε γιὰ μᾶς. Ἡ ἀγάπη ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο στὸν οὐρανὸ καὶ τὸν κάνει κατὰ χάρη Θεό. Ἡ ἀγάπη κάνει τὸ καλὸ σ᾽ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καὶ δανείζει ἐκεῖ ὅπου δὲν περιμένει νά τὰ ξαναπάρει. Ἐὰν εἴχαμε ἀγάπη δὲν θὰ μᾶς ἔλειπε τίποτα, γιατί ὅλοι θὰ δίναμε ἀπ᾽τὰ δικά μας· τώρα ὅμως μᾶς λείπουν πολλὰ γιατί μᾶς λείπει ἡ ἀγάπη.

Ἡ ἀγάπη μᾶς κάνει νὰ ἀγαποῦμε ἀκόμα καὶ τοὺς ἐχθρούς· τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχασαν τὴν ἀγάπη καὶ μᾶς ἔκαμαν κακό. Ἔγιναν ἐχθροὶ ὄχι γιατί γεννήθηκαν τέτοιοι, ἀλλὰ γιατί ἔχασαν τὴν ἀγάπη, καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τὴν ἀγάπη, μεγάλο κακὸ μπορεῖ νὰ προκαλέσει στὸ συνάνθρωπό του. Ἐὰν λοιπὸν κάποιος μᾶς ἔκανε κακὸ καὶ ἔγινε ἐχθρός μας, ἔγινε ὅλο αὐτὸ γιατί δὲν εἶχε ἀγάπη. Ἐὰν καὶ μεῖς τώρα χάσουμε τὴν ἀγάπη μας καὶ θελήσουμε νὰ τὸν ἐκδικηθοῦμε τότε τὸ κακὸ ὄχι μόνο δὲν θὰ σταματήσει, ἀλλὰ καὶ θὰ αὐξηθεῖ γιατί καὶ μεῖς θὰ παρασυρθοῦμε στὸ κακὸ καὶ στὴν ἁμαρτία. Τὸ κακὸ καὶ ἡ ἔχθρα δὲν σταματοῦν μὲ τὴν ἐκδίκηση, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀγάπη, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ἐδῶ: «πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν», τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σᾶς ἔκαμαν κακό.

Καὶ γιὰ παράδειγμα ὁ Κύριος μᾶς ἔφερε τὸν ἴδιο τὸν οὐράνιο Πατέρα του, ποὺ μοιράζει τὰ καλά του καὶ στοὺς ἀχάριστους καὶ στοὺς πονηρούς, ὅπως καὶ στοὺς καλούς. Δίνει τὰ πολλὰ ἀγαθά του ὁ Πανάγαθος σ᾽ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἴσα, καὶ σ᾽ αὐτοὺς ποὺ τὸν δοξάζουν καὶ σ᾽ αὐτοὺς ποὺ τὸν ὑβρίζουν καὶ παραβαίνουν συνεχῶς τὸ θεῖο νόμο του.

Αὐτὴ τὴν ἀγάπη θέλει ὁ Κύριος καὶ ἀπὸ μᾶς· νὰ ἀγαπᾶμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἴσα· καὶ αὐτοὺς ποὺ μᾶς κάνουν τὸ καλὸ καὶ αὐτούς, ποὺ μᾶς κάνουν τὸ κακό· νὰ εἴμαστε φιλεύσπλαγχνοι στοὺς ἄλλους καὶ ὄχι σκληρόκαρδοι καὶ ἐκδικητικοί. Ἐὰν ἔχουμε τέτοια ἀγάπη, θὰ γίνουμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, «υἱοὶ τοῦ Ὑψίστου», καὶ κληρονόμοι τῆς οὐράνιας βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, «ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ἀμήν.

π. Γ.Δ.Σ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 4 Οκτωβρίου 2015 - Β´ Λουκά

῞Οπως θέλετε

νὰ σᾶς συμπεριφέρονται

οἱ ἄνθρωποι,

ἔτσι ἀκριβῶς

νὰ συμπεριφέρεστε

κι ἐσεῖς σ’ αὐτούς.

(Λουκ. στ´ 31-36) 

Εἶπεν ὁ Κύριος· Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. Καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί. 

Απόδοση σε απλή γλώσσα 

Εἶπε ὁ Κύριος· «῞Οπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι ἀκριβῶς νὰ συμπεριφέρεστε κι ἐσεῖς σ’ αὐτούς. Γιατί, ἂν ἀγαπᾶτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ποιὰ εὔνοια περιμένετε ἀπὸ τὸν Θεό; ᾿Αφοῦ καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀγαποῦν. Κι ἂν κάνετε καλὸ σ’ αὐτοὺς ποὺ σᾶς κάνουν καλό, ποιὰ εὔνοια περιμένετε ἀπὸ τὸν Θεό; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ ἴδιο κάνουν. ῍Αν δανείζετε σ’ ὅσους ἐλπίζετε νὰ σᾶς τὰ ἐπιστρέψουν, ποιὰ εὔνοια περιμένετε ἀπὸ τὸν Θεό; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ δανείζουν στοὺς ὁμοίους τους γιὰ νὰ τὰ πάρουν πίσω. ᾿Αντίθετα, ἐσεῖς ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ κάνετε τὸ καλὸ καὶ νὰ δανείζετε, χωρὶς νὰ περιμένετε νὰ πάρετε πίσω τίποτα. ῎Ετσι, ὁ Θεός, ποὺ εἶναι καλὸς ἀκόμα καὶ μὲ τοὺς ἀχάριστους καὶ τοὺς κακούς, θὰ σᾶς ἀνταμείψει μὲ τὸ παραπάνω καὶ θὰ σᾶς κάνει παιδιά του. Νὰ εἶστε λοιπὸν σπλαχνικοί, ὅπως σπλαχνικὸς εἶναι κι ὁ Θεὸς Πατέρας σας».

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3526:to-evaggelio-tis-kyriakis-4-oktovriou-2015-v-louka&catid=32&Itemid=145

Ο μυρμηγκολέων ή το Κυνήγι των Μαγισσών.

Αξίζει κανείς να διαβάσει στην Γουίκιπεδια το άρθρο για τις μάγισσες του Σάλεμ στην Αμερική στα τέλη το 17ου αιώνα. Τότε κάποια κοριτσάκια μέσα στην ανία τους  άρχισαν να παίζουν το παιχνίδι του διαβόλου και να κατηγορούν γυναίκες για μαγεία. Το γεγονός αναφέρεται σε Προτεστάντες, η ηθική των οποίων δεν είναι για να γιατρεύει αλλά μόνο για να καταδικάζει.
Κατά τον  16ο και  17ο αιώνα έλαβε χώρα στη δυτική Ευρώπη το "κυνήγι των μαγισσών" όπου γυναίκες καταδικάζονταν ως μάγισσες κυρίως απο λαϊκά δικαστήρια. Το φαινόμενο είχε φτάσει σε ακραίες μορφες.

Αντιγράφουμε την ιστορία

Το χειμώνα του 1692, 200 περίπου χρόνια μετά την έναρξη του κυνηγιού των μαγισσών στην Ευρώπη και την έκδοση του Malleus Maleficarum, η Ελίζαμπεθ Πάρις (Μπέτι), 9 ετών, και η Άμπιγκεϊλ Ουίλιαμς, 11 ετών, άρχισαν να παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα, τα οποία κανείς γιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει, μέχρι που ένας εξ αυτών, o Γουίλιαμ Γκριγκς, απεφάνθη ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα. Τα συμπτώματα περιλάμβαναν κραυγές, βλασφημίες, σπασμούς, μυστήριες επικλήσεις και κατάσταση έκστασης και σύντομα παρατηρήθηκαν και σε άλλα κορίτσια της πόλης. Έτσι ο αιδεσιμότατος Σάμιουελ Πάρις, πατέρας της Μπέτι, ζήτησε βοήθεια και από γειτονικές πόλεις, ενώ και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης άρχισαν να πιέζουν τα κορίτσια να κατονομάσουν τους ανθρώπους που καταπιάνονταν με "έργα του Διαβόλου".
Ο αιδεσιμότατος Πάρις άρχισε να υποψιάζεται την Τιτούμπα, ινδιάνα σκλάβα που είχε γεννηθεί στη Νότια Αμερική και είχε φέρει μαζί του από την Καραϊβική (νησιά Μπαρμπάντος^[3]), γνώστρια της μαγικής λατρείας της Obeah. Τα κορίτσια του χωριού επισκέπτονταν συχνά την Τιτούμπα για να τους πει το μέλλον ή να τη συμβουλευτούν για ό,τι άλλο τις ενδιέφερε, γνωρίζοντας όμως πως αυτό απαγορευόταν αυστηρά τότε, καθώς στο πουριτανικό περιβάλλον όπου ζούσαν, οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση πέραν του καθιερωμένου θεωρούνταν ως μαγεία, άρα συνεργασία με το Διάβολο. Σύμφωνα με τις ιστορίες, ο Πάρις κάποια στιγμή την είδε να βγάζει κάτι από τις στάχτες στο τζάκι, απαίτησε να του εξηγήσει τι ήταν αυτό κι εκείνη του απάντησε ότι ήταν το «γλυκό των μαγισσών» και ότι το έφτιαξε στοχεύοντας τη θεραπεία των κοριτσιών. Ο Πάρις δεν την πίστεψε και, χτυπώντας την, εκείνη αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι ήταν η υπεύθυνη για την κατάσταση των κοριτσιών. Έπειτα, ζήτησε από την Ελίζαμπεθ, την κόρη του, να αποκαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει κι εκείνη τα ομολόγησε όλα, ενώ και η ανιψιά του, Άμπιγκεϊλ, βεβαίωσε πως κάποια άτομα στην πόλη είχαν συνάψει συμφωνία με τον Διάβολο.

"Κυνήγι μαγισσών"

Από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει μια μανία καταδίωξης στο Σάλεμ εναντίον πιθανών ατόμων που ασχολούνταν με τη μαγεία. Οι πρώτες γυναίκες για τις οποίες βγήκε ένταλμα σύλληψης στις 29 Φεβρουαρίου 1692 ήταν η Τιτούμπα, η Σάρα Γκουντ και η Σάρα Όσμπορν. Η Σάρα Γκουντ ήταν επαίτης, κόρη ενός Γάλλου ξενοδόχου, που αυτοκτόνησε όταν η ίδια ήταν έφηβη ακόμα. Η Σάρα Όσμπορν ήταν μία κατάκοιτη ηλικιωμένη, η οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν εκκλησιαζόταν και είχε νομικές αντιμαχίες με την οικογένεια Πάτναμ.
Την επόμενη μέρα, έφτασαν στην πόλη δυο δικαστές, ο Τζον Χάθορν κι ο Τζόναθαν Κόργουιν. Η Σάρα Γκουντ αρνήθηκε ότι έχει σχέση με τη μαγεία. Ωστόσο, κατά την απολογία της, μια από τις κοπέλες άρχισε να καταλαμβάνεται από σπασμούς και οι υπόλοιπες, ακολουθώντας το παράδειγμά της, ούρλιαζαν πως το πνεύμα της Σάρα τους επιτίθετο. Μια γυναίκα στον τόπο της δίκης, η Μάρθα Κόρι, σηκώθηκε και έβαλε τα γέλια βλέποντας τα κορίτσια να παίζουν θέατρο απροκάλυπτα (αργότερα κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε κι η ίδια σε θάνατο). Το ίδιο επαναλήφθηκε και κατά την απολογία της Σάρα Όσμπορν και της Τιτούμπα, η οποία ήταν η μόνη από τις τρεις που ομολόγησε ότι την είχε επισκεφτεί ο Σατανάς και ζήτησε να τον υπηρετήσει, ενώ αποκάλυψε ότι δεν ήταν μόνο εκείνη στην πόλη που συνεργαζόταν με το Σατανά. Η ομολογία της αυτή έσπειρε πανικό και υστερία στο Σάλεμ, και άρχισε ένα "κυνήγι μαγισσών".

Απεικόνιση του 19ου αιώνα, η Τιτούμπα κάνει μάγια μπροστά στα κορίτσια

Οι τρεις αυτές γυναίκες κατηγορήθηκαν για μαγεία και την 1η Μαρτίου οδηγήθηκαν στη φυλακή. Από εκείνη τη στιγμή, όποιος καταγγέλλεται από τα κορίτσια συλλαμβάνεται και περνά από δίκη με μηδαμινές πιθανότητες επιβίωσης, ενώ και άλλα μέλη της κοινωνίας κατηγορούν συμπολίτες τους για επίθεση. Μέχρι τον Ιούνιο, πάνω από 100 άτομα έχουν καταγγελθεί. Οι δίκες επεκτείνονταν και σε γειτονικές πόλεις, πέραν των αρχικών Σάλεμ Βίλατζ και Σάλεμ Τάουν. Καθώς όμως οι φυλακές του Σάλεμ, της Βοστόνης και των γύρω περιοχών γέμιζαν, προέκυψε ένα νέο πρόβλημα, καθώς όλοι οι κρατούμενοι δεν ήταν δυνατόν να δικαστούν. Ήταν λοιπόν ευκαιρία να αρχίσουν να εφαρμόζονται ποινές.
Τον Ιούνιο του 1692, στο Σάλεμ στήθηκε δικαστήριο με επικεφαλής τον δικαστή Γουίλιαμ Στάουτον, ο οποίος περιγράφεται ως χωρίς οίκτο και με δίψα για την εξουσία. Η πρώτη που δικάστηκε και καταδικάστηκε ήταν η Μπρίτζετ Μπίσοπ, η οποία εκτελέστηκε στις 10 Ιουνίου στο Γκάλοους Χιλ. Ακολούθησε η δίκη της Ρεμπέκα Νερς και 40 άλλων γυναικών, ανάμεσα στις οποίες και η Σάρα Γκουντ (η Σάρα Όσμπορν είχε ήδη πεθάνει πριν την τελική της δίκη). Όταν όμως ξαναπέρασαν από δίκη, το δικαστήριο δίστασε να καταδικάσει τη Ρεμπέκα Νερς, καθώς επρόκειτο για μια ευυπόληπτη κάτοικο του Σάλεμ, η οποία δεν είχε δώσει καθόλου δικαιώματα για αμφισβήτηση. Επενέβη ο δικαστής Στάουτον, ο οποίος ζήτησε επανεξέταση της υπόθεσης και τελικά την οδήγησε στην εκτέλεσή της στις 19 Ιουλίου.
Τον Αύγουστο, πραγματοποιήθηκε μια τρίτη μεγάλη δίκη με έξι κατηγορούμενους, οι οποίοι καταδικάστηκαν και αυτοί σε θάνατο εκτός της Ελίζαμπεθ Πρόκτορ, η οποία ήταν έγκυος, γεγονός που καθυστέρησε την εκτέλεσή της και τελικά της έσωσε τη ζωή. Το Σεπτέμβριο το δικαστήριο συνεδρίασε για τελευταία φορά και ανήγγειλε ακόμα 15 καταδίκες.

Μαρτυρία της Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς εναντίον του Τζορτζ Τζέικομπς Τζούνιορ

...Μου είπανε πως αν δεν ομολογούσα, θα με κλείνανε μέσα στο μπουντρούμι και θα κατέληγα στην κρεμάλα, αλλά αν ομολογούσα θα έσωζα τη ζωή μου.

Μάργκαρετ Τζέικομπς[4]

Μόνο όσοι παραδέχτηκαν την ενοχή τους και κατέδωσαν άλλους γλίτωσαν την εκτέλεση. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, εκτελέστηκαν συνολικά 19 άτομα, μεταξύ των οποίων ένας υπουργός κι ένας πρώην αστυνομικός, που αρνήθηκε να συνεχίσει τις συλλήψεις υποτιθέμενων μαγισσών. Από αυτούς, μόνον οι πέντε ήταν άνδρες. Εκτός από τους εκτελεσθέντες, υπήρχαν και κατηγορούμενοι, οι οποίοι τελικά πέθαναν μες στη φυλακή: οι ιστορικές πηγές δε συμφωνούν μεταξύ τους για τον ακριβή αριθμό αυτών των ατόμων.

Επίλογος

Κάποια στιγμή, η κοινότητα άρχισε να αμφιβάλει για την εγκυρότητα και την αλήθεια των λεγομένων των κοριτσιών, καθώς σε κάποιο σημείο έφτασαν να καταγγείλουν και κάποιους δικαστές, κάτι που επέφερε μεγάλη αμφισβήτηση και αμφιβολίες, καθώς κυριαρχούσε η πεποίθηση ότι οι δικαστές προστατεύονταν από τον ίδιο το Θεό. Τον Οκτώβριο του 1692, ο Τόμας Μπρατλ σε επιστολή του ασκούσε κριτική στις δίκες των μαγισσών, επιστολή που είχε μεγάλο αντίκτυπο στον κυβερνήτη Φιπς, ο οποίος στις 29 Οκτωβρίου έπαυσε τη λειτουργία του δικαστηρίου και τον Στάουτον ως προεδρεύοντα και συνέθεσε ένα καινούργιο, δίνοντας χάρη στους υπόλοιπους κατηγορουμένους. Τελικά, στις 13 Ιανουαρίου 1693, δόθηκε αμνηστία σε όλους τους τελευταίους κατηγορούμενους που είχαν απομείνει.
Οι δίκες μαγισσών είχαν σημαντικές επιπτώσεις σ' όλη την περιοχή. Οι σοδειές αφέθηκαν στα χωράφια και τα ζώα χωρίς φροντίδα και όσοι φοβούνταν μήπως συλληφθούν εγκατέλειψαν την περιοχή με τα υπάρχοντά τους και κατέφυγαν στη Νέα Υόρκη.
Αντίθετα με την κοινή αντίληψη, οι κατηγορούμενες δεν κάηκαν στην πυρά. Αν και κάποιοι νόμοι στην Ευρώπη πρότειναν την καύση στην πυρά ως τελετουργικό μέσο εξαγνισμού από την μαγεία, κάτι τέτοιο απαγορευόταν στην Μασαχουσέτη, επειδή το δικαστικό σύστημα λειτουργούσε υπό τον Αγγλικό νόμο. Σαν αποτέλεσμα, όλοι οι κατηγορούμενοι που καταδικάστηκαν σε θάνατο πέθαναν δι' απαγχονισμού στην πλαγιά του Γκάλοους Χιλ, εκτός από τον Τζιλ Κόρεϊ, ο οποίος δε δέχτηκε το κατηγορητήριο και πέθανε αφού τον έθαψαν κάτω από βαριές πέτρες.

Επακόλουθα

Πορτρέτο του δικαστή Γουίλιαμ Στάουτον

Η Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς ενεπλάκη σε 41 νομικές κατηγορίες και έδωσε επίσημη κατάθεση σε 7 από αυτές. Δεν έχει καταστεί σαφές γιατί προέβη στην κατηγορία τόσων σεβαστών μελών της κοινωνίας του Σάλεμ. Οι ιστορικοί Νόρτον και Ρόουτς θεωρούν ότι το έκανε λόγω της προσοχής που απολάμβανε, καθώς τα νεαρά κορίτσια στην πουριτανική κοινωνία της εποχής δεν λαμβάνονταν σοβαρά υπόψιν και η Άμπιγκεϊλ, απομακρυσμένη από τα στενότερα οικογενειακά της μέλη, καθώς την είχε δεχτεί σχεδόν ως ανάδοχο ο αιδεσιμότατος Πάρις, απολάμβανε την ασυνήθιστη αυτή προσοχή και εξουσία που είχε απέναντι στο ενήλικο περιβάλλον της. Αν και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις πρώτες δίκες από το Μάρτιο μέχρι το Μάιο, έδωσε την τελευταία της κατάθεση στις 3 Ιουνίου 1692 κι έπειτα απλά "εξαφανίζεται" σύμφωνα με τα δικαστικά πρακτικά και καμία πηγή δεν μαρτυρεί τι απέγινε μετά τα τα γεγονότα του 1692.
Η Τιτούμπα, αν και ήταν η πρώτη που ομολόγησε ότι συνεργάστηκε με το Σατανά, δεν εκτελέστηκε ως "μισητή μάγισσα", αλλά παρέμεινε στη φυλακή για δεκατρείς μήνες. Τελικά αποφυλακίστηκε, όταν ένα άγνωστο πρόσωπο πλήρωσε το αντίτιμο για την αποφυλάκισή της και την πήρε μακριά από το χωριό. Δεν υπάρχει κάτι σχετικό για τη ζωή της εκτός του Σάλεμ.^[5]
Μετά τη διάλυση του δικαστηρίου από τον κυβερνήτη Φιπς, ο δικαστής Γουίλιαμ Στάουτον ακολούθησε πολιτική σταδιοδρομία με επιτυχία και ποτέ δεν μετανόησε ή απολογήθηκε για το ρόλο που διαδραμάτισε στις δίκες του Σάλεμ.
Η Αν Πάτναμ, 12 χρονών κατά τις δίκες του Σάλεμ, ήταν από τα πρώτα κορίτσια που εκδήλωσαν συμπτώματα παρόμοια με την Ελίζαμπεθ Πάρις και την Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς, κατηγορώντας στη συνέχεια για μαγεία κατοίκους του χωριού και με τη μαρτυρία της καταδίκασε πολλούς από τους συλληφθέντες. Ωστόσο, διαφοροποιήθηκε από τις υπόλοιπες κοπέλες, καθώς ήταν η μόνη που 14 χρόνια αργότερα παραδέχτηκε ενώπιον του εκκλησιάσματος της πόλης και μετά από έγγραφη μεταμέλεια προς τον τότε πάστορα, ότι είχε πει ψέματα κατά τις δίκες του 1692, "παρασυρμένη από το Σατανά". ^[6]
Η Σάρα Γκουντ, μια από τις πρώτες τρεις γυναίκες που κατηγορήθηκαν για μαγεία, αρνούνταν συνεχώς την ενοχή της, ενώ ο αιδεσιμότατος Νίκολας Νόις την πίεζε να ομολογήσει, δηλώνοντας ότι ήταν πράγματι μια μάγισσα. Ο αιδεσιμότατος αργότερα μετανόησε για την συμμετοχή του στις δίκες του 1692 και έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τις οικογένειες όσων είχαν καταδικαστεί και εκτελεστεί. Ωστόσο, τα τελευταία λόγια της Σάρα Γκουντ κατά τραγική ειρωνεία προέβλεψαν το θάνατό του: "Όσο είμαι εγώ μάγισσα, άλλο τόσο είσαι μάγος κι εσύ. Αν μου πάρεις τη ζωή, ο Θεός να δώσει να πιεις αίμα". 25 χρόνια αργότερα, ο αιδεσιμότατος λέγεται ότι πέθανε από εσωτερική αιμορραγία, καθώς πνίγηκε στο ίδιο του το αίμα.


https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BC

Ο ΙΕΡΟΣ ΚΑΘΕΔΡΙΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΘΕΡΑΠΟΝΤΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΤΑΛΕΙΩΤΙΣΣΑ

Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου, λόγω του ότι η σημερινή ημέρα δεν είναι αργία στην Ελλάδα, θα γιορτάσουν οι ομογενειακές οργανώσεις την 55η επέτειο της κυπριακής ανεξαρτησίας.

Την ημέρα αυτήν θα τελεστεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Θεράποντος Ζωγράφου πανηγυρική Θεία Λειτουργία «για τους εν Κύπρω διαλάμψαντες Αγίους», καθώς και δέηση με την ευκαιρία της επετείου της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Η πρωτοβουλία ανήκει στην Ομοσπονδία Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας, την Ένωση Κυπρίων Ελλάδας και τα κυπριακά σωματεία της Αττικής και στηρίζεται από την κυπριακή πρεσβεία στην Αθήνα και το «Σπίτι της Κύπρου». Για τους σκοπούς της τελετής θα μεταφερθεί στην Αθήνα η εικόνα της Παναγίας του Κύκκου Ατταλειώτισσας, η οποία θα παραμείνει στο ναό από τις 6 το απόγευμα της 2ας Οκτωβρίου έως το μεσημέρι της 4ης Οκτωβρίου. Ο Άγιος Θεράπων, που έδρασε στην Κύπρο κατά τον 7ο αιώνα, είναι πολιούχος του Ζωγράφου, προαστίου της Αθήνας στις υπώρειες του Υμηττού, όπου ζει σημαντικός αριθμός Κυπρίων. Ο καθεδρικός ναός, που φέρει το όνομα του Αγίου Θεράποντα, άρχισε να οικοδομείται από τη δεκαετία του 50 και με τις συνεισφορές της κυπριακής παροικίας της Αθήνας.

Το Π.Ι.Ι.Ε.Τήνου για το άρθρο με τίτλο "Ιερά Μπίζνα στην Τήνο"

Σε ανακοίνωση προχώρησε η Διοικούσα Επιτροπή του Π.Ι.Ι.Ε.Τήνου με αφορμή δημοσίευμα που κυκλοφορεί σε εφημερίδα και site με τίτλο «"Ιερή" μπίζνα στην Τήνο: Ράβδοι χρυσού με τα τάματα στην Παναγία».

Η ανακοίνωση αναφέρει: 

Εξ αφορμής δημοσιεύματος εφημερίδoς των Αθηνών, υπό τίτλο «"Ιερή" μπίζνα στην Τήνο: Ράβδοι χρυσού με τα τάματα στην Παναγία», αναφερόμενης στο Πανελλήνιο Ιερό Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας Τήνου (Π.Ι.Ι.Ε.Τ.), η Διοικούσα Επιτροπή του Ιδρύματος ανακοινώνει τα εξής :

1. Από συστάσεως του Ιερού Ιδρύματος (1823) μέχρι και σήμερα τα κάθε είδους τιμαλφή αφιερώματα των πιστών εκποιούνται κατά περιόδους σε Δημόσια Πλειοδοτική Δημοπρασία. Οι σχετικές οικονομικές πράξεις εγκρίνονται κατ’ έτος από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, που εποπτεύει κατά νόμον το Π.Ι.Ι.Ε.Τ..

2. Οι πιστοί, που αφήνουν τα τιμαλφή αφιερώματά τους στο «κυτίο αφιερωμάτων» του Π.Ι.Ι.Ε.Τ., γνωρίζουν, και αρκετοί το δηλώνουν εγγράφως, ότι τα προσφερόμενα αφιερώματά τους θα εκποιηθούν, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το πολύπτυχο και πολυεπίπεδο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας και για τον αγαθοεργό αυτό σκοπό τα δωρίζουν.

3. Η ανάδειξη του θέματος ως δήθεν κερδοσκοπικής και μάλιστα παράτυπης δραστηριότητας, η οποία μάλιστα υποτίθεται ότι συνέβαινε «εν κρυπτώ και παραβύστω» και τυχαίως αποκαλύφθηκε, είναι προφανώς αποτέλεσμα μη καλής πληροφόρησης του συντάκτη του συγκεκριμένου άρθρου.

 4. Το μόνο γεγονός είναι ότι κατά τη διαδικασία εισαγωγής στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» δηλώθηκε στο Τελωνείο το μεταφερόμενο φορτίο, που προοριζόταν για το Π.Ι.Ι.Ε.Τ. και ζητήθηκαν συμπληρωματικά παραστατικά εισαγωγής του από τον ανάδοχο, ο οποίος είχε αναλάβει με νόμιμη διαδικασία ανάθεσης και σχετική σύμβαση με το Π.Ι.Ι.Ε.Τ. την επαναχύτευση των αφιερωμάτων σε εργαστήριο του εξωτερικού και την επιστροφή τους στο Ίδρυμα, επειδή μόνο με αυτή τη διαδικασία πιστοποίησης οι ράβδοι θα μπορούσαν να πωληθούν στην Τράπεζα της Ελλάδος, με την οποία και μόνο το Ιερό Ίδρυμα, ως ΝΠΔΔ έχει δικαίωμα να συναλλάσσεται. Τα παραστατικά συμπληρώθηκαν και έγινε η παράδοση στο Ίδρυμα μετά δύο ημέρες. Οι συμβάσεις του Π.Ι.Ι.Ε.Τ. με τον επιλεγέντα ανάδοχο ανατέθηκαν με την νόμιμη διαδικασία και είναι προσβάσιμες στον καθένα, καθώς δημοσιεύθηκαν νόμιμα στην ιστοσελίδα «ΔΙΑΥΓΕΙΑ». Συνεπώς, δεν πρόκειται για «αποκάλυψη – σοκ», αλλά για μια νόμιμη διαδικασία ανάθεσης εργασίας, η οποία είναι φανερή, γνωστή και τηρείται επί πολλά έτη.

5. Το Ιερό Ίδρυμα, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, τον Οκτώβριο του 1940 προσέφερε όλα τα τιμαλφή και την περιουσία του για τον Εθνικό Αγώνα. Σήμερα, υπό άλλες συνθήκες, προβαίνει στην εκποίηση περιουσιακών του στοιχείων, για να ανακουφίσει εκατοντάδες από τα πιεστικά ανθρώπινα προβλήματα και δυσκολίες, στις οποίες παρέχει στήριξη, και να ανταποκριθεί σε οικονομικές του υποχρεώσεις, καθώς κατόπιν ατυχών αποφάσεων προηγουμένων Διοικουσών Επιτροπών καλείται σήμερα, μετά την τελεσιδικία δικαστικών αποφάσεων, να εξοφλήσει παλαιές οικονομικές υποχρεώσεις του σε Οργανισμούς.

6. Κατόπιν τούτων, είμεθα βέβαιοι ότι ο συντάκτης του συγκεκριμένου δημοσιεύματος και όσοι ιδιοκτήτες ιστοσελίδων έσπευσαν να το αναπαραγάγουν άκριτα και αβασάνιστα, θα αποκαταστήσουν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

7. Η πίστη και η εμπιστοσύνη του πιστού Λαού προς το Ιερό Ίδρυμα ουδέποτε κλονίζεται, γιατί γνωρίζει ότι αυτό λειτουργεί με νομιμότητα και διαφάνεια, χωρίς ουδέποτε να κατηγορηθεί για τη διαχείριση της προσφοράς των «φιλοτίμων» και αφιερωμάτων των πιστών, τα οποία ως ευλογία και αντίδωρο ευγνωμοσύνης ανταποδίδει στην Ελληνική κοινωνία με έργα αγάπης και ευποιΐας.

Από τη Διοικούσα Επιτροπή του Π.Ι.Ι.Ε.Τ

Η Καλυψώ Δημητριάδη μιλάει στο Ρωμαίικο για τα Πανάγια προσκυνήματα

Πρόσφορο: Οι συμβολισμοί, η χρήση και η παρασκευή του στο «Ενορία εν δράσει...»

View this email in your browser

Ο  π. Μαυρουδής Γκούμας, εφημέριος του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, θα διδάξει πώς παρασκευάζεται το πρόσφορο και θα μιλήσει για τη σημασία της συμμετοχής του πιστού στην προετοιμασία για τη Θεία Ευχαριστία μέσα από τη δοξολογική χρήση της ύλης. Η εκδήλωση ενταγμένη  στο πρόγραμμα «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου στις 6.30 το απόγευμα στο Πνευματικό Κέντρο Ευαγγελιστρίας (Γρ. Λαμπράκη 41, Πειραιάς).

Όταν μπή η αγάπη, ο πόνος, η θυσία, μπαίνει ένα ανώτερο ενδιαφέρον και η καρδιά γλυκαίνεται

Γέροντα, στο διακόνημα εύχομαι συνήθως μόνο για τον εαυτό μου. – Δεν είναι σωστό αυτό.
Όταν στο κελλί εύχεσαι για τον εαυτό σου και έξω από το κελλί πάλι για τον εαυτό σου, τότε πώς θα κεντηθή η καρδιά;
Όταν μπή η αγάπη, ο πόνος, η θυσία, μπαίνει ένα ανώτερο ενδιαφέρον και η καρδιά γλυκαίνεται. Έτσι δεν ξεχνάει κανείς την ευχή την ώρα της εργασίας. Βοηθιέται τότε και ο κόσμος θετικά, βοηθιέται και ο ίδιος που προσεύχεται και νιώθει πνευματική χαρά.
Να κάνης το διακόνημά σου και να λές «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς», για να βοηθιούνται όλοι οι άνθρωποι. Στο «ελέησον ημάς» συμπεριλαμβάνονται όλοι.
Ακόμη και οι πέντε‐έξι μεγάλοι – πόσοι είναι αυτοί – από τους οποίους κρέμεται η τύχη όλου του κόσμου. Να δουλεύης και να εύχεσαι γιʹ αυτούς που δουλεύουν.
Αυτή η ευχή πιάνει και αυτούς που εργάζονται σωματικά και αυτούς που εργάζονται πνευματικά. Γιατί είναι πολλοί αυτοί που δουλεύουν, και μάλιστα δουλεύουν πολύ. Άλλοι εργάζονται για το καλό της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Άλλοι εργάζονται για το κακό· ξενυχτούν μελετώντας πώς να καταστρέψουν τον κόσμο. Άλλοι κάνουν συνέδρια και προσπαθούν να βρουν τρόπο να εμποδίσουν τους προηγούμενους να κάνουν κακό. Άλλοι πάλι δουλεύουν μερόνυχτα, ξενυχτούν, για να βρουν λύσεις στα γενικά προβλήματα.
Να εύχεσαι ο Θεός να φωτίση και τους κακούς να κάνουν λιγώτερο κακό ή να αποτρέψη τελείως το κακό. Να φωτίση και τους καλούς, για να βοηθούν τον κόσμο. Να εύχεσαι και για εκείνους που θέλουν να δουλέψουν και δεν μπορούν να δουλέψουν, γιατί είναι άρρωστοι. Και για τους υγιείς που δεν βρίσκουν δουλειά, ενώ έχουν ανάγκη. Να σκέφτεσαι διάφορες περιπτώσεις και να προσεύχεσαι γιʹ αυτές.
Όταν ο νούς πάη σε όλους αυτούς, κεντιέται η καρδιά από τον πόνο και η ευχή γίνεται καρδιακή. Τόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη στην διάρκεια όλης της ημέρας! Να μη γίνεται σπατάλη στον χρόνο.
Από εκείνον που δεν έχει μεγάλη ανάγκη για προσευχή – άσχετα αν αυτός νομίζη ότι έχει – προχωρεί κανείς και σκέφτεται όλους εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Τότε βοηθιέται και αυτός που νόμιζε ότι έχει ανάγκη, γιατί έγινε αφορμή να προσευχηθή ο άλλος για πολλούς.

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου.