Συγκίνηση στη Σμύρνη: Θεοφάνεια για πρώτη φορά μετά από 94 χρόνια (video)

Για πρώτη φορά μετά το 1922 έγινε στη Σμύρνη ο Αγιασμός των Υδάτων. Μεγάλη η συγκίνηση από το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθεί τον εορτασμό των Θεοφανείων.

Φυσικά η τελετή δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσει το έντονο είναι το ενδιαφέρον των τουρκικών ΜΜΕ.

Οπως ήταν αναμενόμενο στο λιμάνι της ιστορικής πόλης ο εορτασμός έλαβε πανηγυρικό χαρακτήρα με τα μέλη της παροικίας και τους ορθόδοξους της περιοχής να κάνουν για πρώτη φορά ελεύθερα την τελετή του αγιασμού των υδάτων σε ανοικτό χώρο, μετά από επίσημη άδεια που έλαβαν από τις τουρκικές αρχές.

Ο εορτασμός έχει προγραμματιστεί για τις 8:30 το πρωί με τη θεία λειτουργία στην Αγία Φωτεινή, ενώ στις 12:30 πραγματοποιήθηκε ο αγιασμός των υδάτων και η κατάδυση του Τιμίου Σταυρού στο λιμάνι της Σμύρνης. «Σήμερα αισθανθήκαμε τη συνέχεια της ιστορίας μας μέσα από αυτή την τελετή», δήλωσε ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Συκής, που τέλεσε τον Αγιασμό.

Μεγάλη η συγκίνηση και για τον Αρχιμανδρίτη Κύριλλο Συκή

Ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος, ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας, ο οποίος λειτουργεί μόνιμα στη Σμύρνη μετά την καταστροφή και τον ξεριζωμό του 1922. Ο ίδιος δήλωνε συγκλονισμένος. «Είναι ένα συγκινητικό και συγκλονιστικό ταυτόχρονα γεγονός» είπε μιλώντας στο Star. «Εγώ μίλησα λίγο με τα παιδιά που θα βουτήξουν για να πιάσουν τον Τίμιο Σταυρό και τους είπα "να ξέρετε ότι δεν θα βουτήξετε να πιάσετε μόνο τον Σταυρό, αλλά θα ανασκαλέψετε τη θάλασσα για να αισθανθούν οι πρόγονοί μας πού είναι μέσα σε αυτή τι ακριβώς γίνεται σήμερα"».

 Από το 1990 ερχόταν περιστασιακά για να τελέσει λειτουργίες
Ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Συκής είναι ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας ο οποίος λειτουργεί μόνιμα στη Σμύρνη μετά την καταστροφή και τον ξεριζωμό του 1922. Από το 1990 ερχόταν περιστασιακά για να τελέσει λειτουργίες καθώς δεν υπήρξε ποτέ σταθερός ιερέας στη Σμύρνη μέχρι τον Αύγουστο του 2013, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος τού εμπιστεύθηκε μόνιμα τη θέση.

 

iefimerida.gr

♫ ΚΑΛΑΝΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ♫ (ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΦΩΤΑ) Epiphany Carols

Η Βάπτισις

ΕΝ ΙΟΡΔΑΝΗ - ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Απολυτίκιο Θεοφανίων
Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε
η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις
του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι
αγαπητόν Σε Υιόν ονομάζουσα
και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς
εβεβαίου του λόγου το ασφαλές
Ο επιφανής Χριστέ ο Θεός
Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι

Το παρελθόν , το παρόν και το μέλλον

Άφησε το παρελθόν στο έλεος του Θεού,
το παρόν στην αγάπη του Θεού
και
το μέλλον σην πρόνοιά Του
Αββάς Ησύχιος

Εξηγήσεις του Μητροπολίτη Κορίνθου για το σύμφωνο συμβίωσης και τα παιδιά του Τσίπρα

Δεν είμαι ομοφοβικός, όμως άλλο είναι η προσωπική σχέση κι άλλο η νομική»

Για... προπαγάνδα έκανε λόγο ο μητροπολίτης Κορίνθου μετά την «ευχή» που έδωσε στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να τον αξιώσει ο θεός να παραστεί στο Σύμφωνο Συμβίωσης των παιδιών του.

Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του μητροπολίτη Διονύσιου: «Εκφράζω πικρό παράπονο. Είναι δυνατόν να ακούς ολόκληρο πρωθυπουργό να λέει 'ζητώ συγγνώμη γιατί καθυστερήσαμε'; (στη θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης). Να σε αξιώσει ο Θεός να παραστείς και στα συμβόλαια των παιδιών σου... Τι θα μου έλεγε τότε 'με ειρωνεύεσαι', 'με κατηγορείς;' πρέπει να σεβόμαστε ορισμένα παραδείγματα και να δίνουμε καλά παραδείγματα, δεν είναι αυτά καλά παραδείγματα.»

Σήμερα, μιλώντας στον Alpha 98,9 επεσήμανε ότι «δεν έχω τίποτα με τον πρωθυπουργό, ούτε με τα αθώα παιδιά του, αλλά γιατί το κήρυγμα μου να είναι μίσους; Η Εκκλησία θεωρείται μέχρι τώρα θεματοφύλακας της οικογένειας, αυτό το υπερασπίζομαι».

«Δεν στοχοποίησα τα παιδιά του πρωθυπουργού. Αν το εξέλαβαν έτσι δεν δυσκολεύομαι να ζητήσω συγγνώμη», είπε και πρόσθεσε: «Σε ένα κήρυγμα 12 λεπτών όταν αποσπάσεις 20 δευτερόλεπτα είναι πλέον θέμα προπαγάνδας«.

«Δεν είμαι ομοφοβικός, όμως άλλο είναι η προσωπική σχέση κι άλλο η νομική», είπε.

Πηγή: http://www.greek-inews.gr/2016/01/exigisis-tou-mitropoliti-korinthou-gia-to-simfono-simviosis-ke-ta-pedia-tou-tsipra.html#ixzz3wGmmhY7x

Ο Μέγας Αγιασμὸς.

(Απόσπασμα από σχετικό άρθρο του π.Κων/νου Καραϊσαρίδη,καθηγητού Α.Π.Θ)

 Ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ ἀνέκαθεν συνδέθηκε μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων, τὴν ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος καὶ τὴν ἐν γένει βαπτισματικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας μὲ ὅ,τι αὐτὴ προβλέπει γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τοῦ ὕδατος. Συγκεκριμένα ὁ μεγάλος ἁγιασμὸς τελοῦνταν τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανίων, κατὰ τὴν παννυχίδα, μετὰ τὴν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου, σὲ ἀνάμνηση τοῦ βαπτίσματος τοῦ Κυρίου.

Οἱ πιστοὶ ἔπαιρναν νερό, ἔπιναν καὶ ράντιζαν ἑαυτοὺς καὶ τὰ σπίτια τους καὶ στὴ συνέχεια στὸ ἁγιασμένο νερὸ βαπτίζονταν οἱ κατηχούμενοι.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος περιγράφει τὴ συνήθεια τῆς ἐποχῆς του κατὰ τὴν ὁποία τὸ ἑσπέρας τῆς παραμονῆς τῆς ἑορτῆς οἱ χριστιανοὶ «ἅπαντες ὑδρευσάμενοι οἴκαδε τὰ νάματα ἀποτίθενται καὶ εἰς ἐνιαυτὸν ὁλόκληρον φυλάττουσιν, ἄτε δὴ σήμερον ἁγιασθέντων τῶν ὑδάτων». Ἀργότερα, ὅταν πλέον δὲν ὑπῆρχε ἡ τάξη τῶν κατηχουμένων, ἀφοῦ ἐν τῷ μεταξὺ γενικεύθηκε ὁ νηπιοβαπτισμὸς (στ΄ αἰ.), ἡ πράξη τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος διατηρήθηκε συνδεδεμένη μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων καὶ τὴ βάπτιση τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ἀποκτώντας σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Συμεὼν Θεσσαλονίκης καὶ ἄλλη σημασία, αὐτὴ τῆς ἀνανέωσης τῆς χάριτος τοῦ βαπτίσματος ποὺ δεχθήκαμε ὁ καθένας ἀπό μᾶς.

Ὁ Π. Τρεμπέλας μὲ βάση ἐσωτερικὰ κριτήρια σύγκρισης τῶν ἀκολουθιῶν τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανίων θεωρεῖ ὅτι ἡ δεύτερη εἶναι ἡ τροποποιημένη ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος. Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Πέτρος Γναφεὺς (465-475), πρὸς διεκόλυνση τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ πάρουν οἱ ἴδιοι ἁγιασμὸ καὶ νὰ ραντίσουν τὰ σπίτια τους, ὅρισε νὰ τελεῖται ὁ ἁγιασμὸς καὶ κατὰ τὴν παραμονὴ τὸ ἑσπέρας. Ἔτσι ξεχώρισαν δυὸ ἀκολουθίες Μεγάλου ἁγιασμοῦ. Πρῶτα ὁ ἁγιασμὸς τῆς παραμονῆς τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανίων γιὰ ἁγιαστικὴ χρήση τῶν χριστιανῶν καὶ ὁ ἁγιασμὸς τῆς κυριώνυμης ἡμέρας ποὺ συνδεόταν μὲ τὴ βάπτιση τῶν κατηχουμένων. Τὸν στ΄ αἰώνα, ἔξωθεν τοῦ ναοῦ, στὴ φιάλη, ποὺ βρισκόταν στοὺς μεσαύλους τῶν ναῶν, μαρτυρεῖται ἡ τέλεση ἀκολουθίας ἁγιασμοῦ.

Ο Γ. Μπεκατῶρος τὴ σχέση τῶν δυὸ ἀκολουθιῶν τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ ὁριοθετεῖ ὡς ἑξῆς: Οἱ συγγενεῖς αὐτὲς ἀκολουθίες, διαφορετικὲς κατ’ ἀρχήν, ἐπέδρασαν ἡ μία ἐπὶ τῆς ἄλλης. Ἡ κατὰ τὴν ἑσπέρα τελουμένη ἀκολουθία ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος, ποὺ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἐκτενῆ ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος ἦταν στὴν ἀρχὴ σύντομη, σιγά-σιγὰ πλουτίστηκε μὲ πρόλογο, μὲ τὴν προσθήκη ἀποσπασμάτων ἀπὸ ἐπίκαιρες ἑορταστικὲς ὁμιλίες. Αὐτὲς οἱ προσθῆκες ἔγιναν γιὰ νὰ μὴν ὑπολείπεται τῆς ἄλλης ἀκολουθίας τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ γιὰ νὰ ἐξαρθεῖ τὸ ἑορταζόμενο γεγονὸς τῆς ἡμέρας. Ἀργότερα, λόγῳ τῆς μή ὕπαρξης τῆς τάξης τῶν κατηχουμένων καί τῆς ἐγκατάλειψης τῶν προβαπτισματικῶν τελετῶν, ἡ ἀκολουθία τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος γιά τό βάπτισμα, ἀφοῦ ἔχασε πλέον τή λαμπρότητά της, προσέλαβε τόν πρόλογο ἀπό τήν ἑσπερινή ἀκολουθία τοῦ ἁγιασμοῦ. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἐπῆλθε πλήρης ἐξομοίωση τῶν δύο αὐτῶν ἀκολουθιῶν τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ, τήν παραμονή καί τήν κυριώνυμη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Φώτων61.

Ὁ Π. Τρεμπέλας, σὲ σχέση πάντα μὲ τὶς δυὸ ὡς ἄνω ἀκολουθίες Μεγάλου ἁγιασμοῦ καὶ ἐπὶ τὴ βάσει τῆς μελέτης τῆς χειρόγραφης παράδοσης, συμπερασματικῶς καταλήγει: «κατὰ ταῦτα ἐξηγεῖται πληρέστατα ἡ ἐν τοῖς παλαιοῖς χειρογράφοις διάκρισις δύο ἀκολουθιῶν, τῶν ὁποίων ἡ μία μὲν προσομοιάζουσα μᾶλλον πρὸς τὴν ἀκολουθίαν τοῦ βαπτίσματος ὁρίζεται νὰ τελεῖται «ἔσω ἐν τῷ ναῷ», ἡ ἑτέρα δὲ ἐν τῇ φιάλῃ τοῦ μεσαύλου. Ἔσω ἐν τῷ ναῷ τὸ κατ’ ἀρχὰς ἤδη, ἐν τῷ προσηρτημένῳ ἐν τῷ ναῷ βαπτιστηρίῳ, καθηγιάζετο τὸ διὰ τὸ βάπτισμα τῶν κατηχουμένων ὕδωρ. Ὅταν δὲ ἐκλιπόντων τῶν κατηχουμένων, ὁ διὰ τὸ βάπτισμα τούτων καθαγιασμὸς συνεκράθη πρὸς τὸν ἁγιασμὸν τοῦ ὕδατος τῶν Θεοφανίων, ἐξηκολούθησεν ἡ ἐκ τοῦ βαπτίσματος προελθοῦσα ἀκολουθία (ἁγιασμοῦ) τοῦ ὕδατος τῶν Θεοφανίων νὰ γίνηται ἐντὸς τοῦ ναοῦ, ὡς ὁρίζεται ἐν τοῖς παλαιοτέροις χειρογράφοις. ὁ πρότερον δὲ πρὸς ὕδρευσιν γενικὴν τῶν πιστῶν γινόμενος ἐν τῇ φιάλῃ τοῦ μεσαύλου κατὰ τὴν ἑτέραν ἀκολουθίαν ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος μετὰ τὴν ὡς ἄνω σύγκρασιν παρεμερίσθη καὶ βαθμηδὸν μετέπεσεν εἰς ἀχρηστίαν, ἀνικατασταθείς πλήρως ὑπὸ τοῦ κατὰ τὴν ἀκολουθίαν τοῦ βαπτίσματος διαμορφωθέντος καθαγιασμοῦ τοῦ ὕδατος, ὅπως κατὰ πράξιν ὑπὸ τῶν νεωτέρων κωδίκων μαρτυρουμένην ἐκράτησε νὰ τελῆται ἐν τῇ φιάλῃ». Ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι τὸ 570 μ.Χ  ὁ δυτικὸς προσκυνητὴς τῶν Ἁγίων Τόπων Ἀντωνῖνος περιγράφει τὸ πῶς γινόταν ὁ ἁγιασμὸς τοῦ ὕδατος στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων, ἡ λήψη τοῦ ἁγιασμένου ὕδατος ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῶν ἰδίων καὶ τῶν οἴκων τους καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ βάπτιση τῶν κατηχουμένων.

Ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ ὁπωσδήποτε ἔχει ἱεροσολυμιτική καταγωγή, ὅπου διασώζεται ἰσχυρὴ ἡ ἀνάμνηση τῆς βάπτισης τοῦ Κυρίου ὑπὸ τοῦ Προδρόμου στὰ ὕδατα τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ. Ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα ἡ ἀκολουθία αὐτὴ διαδόθηκε στὴν Ἀντιόχεια, κατόπιν στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴ Μικρὰ Ἀσία. Αὐτὸ ἑρμηνεύει καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σημερινὴ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ παραδοσιακὰ ἀποδίδεται στὸ Σωφρόνιο, Πατριάρχη Ἱεροσολύμων (+638)64.

Ο Π. Τρεμπέλας συμφωνώντας μὲ τὸν Conybear, δὲ δέχεται τὸ Σωφρόνιο ὡς συντάκτη τῆς εὐχῆς «Μέγας εἶ Κύριε…». Δέχεται ὅτι ὁ Σωφρόνιος εἶναι ὁ συντάκτης τῶν ἐναρκτήριων τροπαρίων ἰδιόμελων τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ καὶ ἔπαιξε ἕνα ρόλο ρυθμιστὴ τῆς τάξης καὶ τοῦ τυπικοῦ τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ, ἡ ὁποία καὶ αὐτὸς ὑποστηρίζει ὅτι διαμορφώθηκε στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὁ Κωνσταντῖνος Καλλίνικος σχετικὰ ἀναφέρει ὅτι ὁ Σωφρόνιος μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ: «διακοσμητὴς τῆς ἀκολουθίας, προσθέσας ἐν ἀρχῇ αὐτῆς τὰ εἰσαγωγικὰ τροπάρια, ἐξ ὧν τὸ ὄνομά του ἐκπεσὸν ἐτέθη ἐπὶ κεφαλῆς τῶν εὐχῶν ἐξ ἀβλεψίας ἀντιγραφῆς». Ἀκόμη μία ἀπόδειξη τῆς ἀρχαιότητας τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴ συναντᾶται σὲ διάφορες ἐκδοχὲς παρόμοιες μεταξὺ τους στοὺς λειτουργικοὺς τύπους τῶν ἀρχαίων ἀνατολικῶν ἐκκλησιῶν (προχαλκηδονίων) καὶ ἐπηρέασε κατὰ μέγα μέρος ἀκόμη καὶ τὸν ἀνάλογο ρωμαιοκαθολικὸ τύπο. Βέβαια, πέραν τῶν προβληματισμῶν γιά τήν καταγωγή τῆς καθαγιαστικῆς εὐχῆς τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ καί τόν ἀκριβῆ προσδιορισμό τοῦ συντάκτου της, θά συμφωνήσουμε ἀσφαλῶς μέ τόν Ene Branisţe ὅτι ἡ εὐχή αὐτή εἶναι μία ἀπό τίς ἀνεπανάληπτες ὀρθόδοξες εὐχολογικές δημιουργίες, τόσο γιά τό βαθύ θεολογικό της νόημα, ὅσο καί γιά τή μορφή καί τόν τόνο της πού θυμίζει τούς πανηγυρικούς λόγους στίς δεσποτικές καί θεομητορικές ἑορτές τῆς σχετικῆς Πατερικῆς Γραμματείας. Γι’ αὐτό καί δίκαια ὀνομάστηκε «ὁ ὕμνος τῶν Θεοφανίων» (γιά τό χαρακτηρισμό αὐτό παραπέμπει στό P.de Puniet, La fête de l’Epiphanie et l’hymne du Batême au rit grec, στό περιοδ. «Rassegna Gregoriana», τεῦχ. 5, 1906, σ. 497-514).

Ὡς δομή ἔχει καθαρή ἀναλογία μέ τήν εὐχή τῆς μεγάλης ἀναφορᾶς τῆς θείας λειτουργίας μέ τά ἴδια εὐχολογικά μέρη καί τήν ἴδια ἀλληλουχία ἰδεῶν τῆς εὐχαριστιακῆς ἀναφορᾶς (πρόλογος ἤ εὐχαριστία μέ δοξολογικό χαρακτήρα, ἀνακεφαλαίωση ἤ ἀνάμνηση, ἐπίκληση καί δίπτυχα ἤ εὐχές μεσιτείας γιά τήν ἔλευση τῶν εὐεργετικῶν ἀγαθῶν τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος πάνω σέ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία).

56ο Παιδαγωγικό Συνέδριο Μεγάλου Βασιλείου στη Θεσσαλονίκη με θέμα «Σύγχρονες Αθεϊστικές Προκλήσεις»

TIDEON: Ο Τομέας Επιστημόνων του Συλλόγου «Ο Μέγας Βασίλειος» σας προσκαλεί

να τιμήσετε με την παρουσία σας το 56ο Παιδαγωγικό Συνέδριο με θέμα:

«Σύγχρονες Αθεϊστικές Προκλήσεις»

το οποίο θα πραγματοποιηθεί:

  στη Θεσσαλονίκη

τη Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2015,

στο Συνεδριακό Κέντρο "Διακονία",

οδός Ν. Πλαστήρα 65, Χαριλάου, τηλ. 2310397700

 Διαβάστε περισσότερα »

 

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ
tideon.org

 

Αγίου Μεγάλου Βασιλείου

Άνθρωπος τέλειος είναι εκείνος ο οποίος αγαπά την αλήθεια και την δικαιοσύνη, ο οποίος σέβεται τον Θεό, δεν κάνει κακές πράξεις και είναι ελεήμων.


Κύριο γνώρισμα του ανθρώπου είναι να είναι ήμερος, επιεικής, πράος, ταπεινός, ήσυχος, σταθερός, μη παρασυρόμενος ως άλογον ζώον υπό της οργής ή υπό άλλων παθών.


Αδύνατος άνθρωπος είναι εκείνος , που δεν μπορεί να κρύψει τα μυστικά του.
Ισχυρός εκείνος που συγκρατεί την οργή του.
Υπομονετικός εκείνος, που μπορεί να κρύψει τη δυστυχία του.
Πλούσιος εκείνος, που αρκείται στα αναγκαία.
Ο πλεονέκτης δεν ευφραίνεται ποτέ με αυτά που έχει. Λυπάται γι’ αυτά που του λείπουν.

Αυτός που σήμερα είναι θαλερός στο σώμα , τετράπαχος από την καλοπέραση , με πολύ καλό χρώμα, γεμάτος σφρίγος στην ακμή της ηλικίας του, ασταμάτητος στην ορμή , αύριο αυτός ο ίδιος είναι ελεεινός ή μαραμένος από τον χρόνο , ή διαλυμένος από αρρώστια.


Πρόσθεσε στον πλούτο του και κάποια πολιτική δύναμη που έχει και τις βασιλικές τιμές , ή ότι κυβερνά έθνη, ή έχει τη διοίκηση στρατοπέδων… Και τι γίνεται μετά από αυτά; Μία νύχτα ένας πυρετός ή πνευμονία τον αρπάζει από τους ανθρώπους και απαγάγοντας τον φεύγει και χάνεται , απογυμνώνοντας ξαφνικά το όλο θέατρο γύρω από αυτόν και η δόξα εκείνη αποδεικνύεται ένα όνειρο.

Είναι κακό , αυτός που ευεργετήθηκε και με τις πιο μεγάλες χάρες μάλιστα, μαζί με την αχαριστία , να αρχίζει να βρίζει και να λέει ατιμίες εναντίων του ευεργέτη του. Είναι κακό βέβαια, αλλά είναι μεγαλύτερο κακό σ’αυτόν που τα κάνει και όχι σ’ αυτόν που τα υφίσταται. Υπερβολική αγνωμοσύνη είναι κυρίως τούτο, η φιλανθρωπία του ευεργέτη να γίνεται αφορμή αχαριστίας.

Τίποτε από τα ανθρώπινα πράγματα δεν θα υπήρχε, αν σε κάθε τι που επιχειρούσαμε σκεφτόμασταν τις αποτυχίες . Διότι πάντοτε βρίσκεται δίπλα στην γεωργία η ακαρπία, στις εμπορικές επιχειρήσεις το ναυάγιο, στους γάμους η χηρεία, στην ανατροφή των παιδιών η στέρηση των παιδιών. Και όμως επιχειρούμε τα έργα, στηριζόμαστε στις πιο αγαθές ελπίδες, αναθέτοντας όμως την πραγματοποίηση αυτών που ελπίζουμε στον Θεό, ο οποίος ρυθμίζει όλα τα δικά μας πράγματα.

Να μιμείσαι τη γη άνθρωπε και να καρποφορείς όπως εκείνη. Να μη φανείς χειρότερος από εκείνη την άψυχη. Διότι εκείνη τους καρπούς δεν τους παράγει για τη δική της απόλαυση, αλλά για να υπηρετούν εσένα. Ενώ εσύ τον καρπό της καλοσύνης που θα κάνεις τον συγκεντρώνεις για τον εαυτό σου.

Γνωρίζεις τι καλό να κάνεις στον πλησίον σου; αυτό που θέλεις να γίνει στον εαυτό σου από άλλον.


Σκύψε στους τάφους και να δούμε αν θα μπορέσεις να διακρίνεις ποιος είναι ο δούλος και ποιος ο κύριος. Ποιος ο φτωχός και ποιος ο πλούσιος . ξεχώρισε αν μπορείς , τον φυλακισμένο από τον βασιλιά, τον ισχυρό από τον ανίσχυρο , τον ωραίο από τον άσχημο. Αν λοιπόν θυμάσαι την κοινή κατάληξη , δεν θα καυχηθείς ποτέ.

Πόσο μεγάλος είναι ο Θεός , και ποιες είναι οι διαστάσεις του Θεού, και τι είδους είναι η ουσία του , αυτά είναι επικίνδυνα γι’ αυτόν που τα ρωτάει και άγνωστα γι’ αυτόν που ερωτάται. Θεραπεία και των δύο είναι η σιωπή.
Η ολιγάρκεια είναι ο μόνος θησαυρός που δεν εξαντλείται ποτέ.

Κενούς και ανόητους θεωρούμε αυτούς, που εύκολα μετακινούνται προς τα εδώ και προς τα εκεί και μεταβάλλονται σαν τον αέρα , που αλλάζει απότομα ή σαν τις παλλίρροιες των πορθμών.

Δεν τρώς κρέατα, αλλά τρώς τον αδελφό σου. Δεν πίνεις κρασί, αλλά δεν συγκρατείς τις βρισιές σου. Περιμένεις τον καιρό για να μεταλάβεις, αλλά ξοδεύεις τον χρόνο σου στα δικαστήρια. Ποιο το όφελος να νηστεύεις με το σώμα και να έχεις την ψυχή γεμάτη μύρια κακά;

Συμβαίνει συχνά οι φίλοι μας να ενεργούν για το κακό μας κι οι εχθροί μας για το καλό μας.

Πρόσεχε τον εαυτό σου, γιατί είσαι θνητός και θα επιστρέψεις στη γη. Κοίταξε γύρω σου εκείνους που πριν από σένα διακρίθηκαν για το ότι ήταν το ίδιο διάσημοι. Που βρίσκονται εκείνοι που είχαν τις πολιτικές εξουσίες; Που είναι οι ακαταμάχητοι ρήτορες; Που είναι αυτοί που οργάνωναν τα πανηγύρια; Οι ένδοξοι καβαλάρηδες, οι στρατηλάτες, οι σατράπες, οι τύραννοι; Δεν έγιναν όλα σκόνη, δεν είναι μύθος; Δεν περιορίζονται σε λίγα κόκαλα αυτά που θυμίζουν τη ζωή τους;


Από το βιβλιαράκι
Εφόδια ζωής
Βενέτη Ι. Γεώργιου
Ορθόδοξος Κυψέλη

Αγίου Βασιλείου:Ο Φθόνος.

Ο Φθόνος! Το πάθος της ψυχής που γεννά ο εγωϊσμός και υπεκκαίει ο εχθρός της σωτηρίας μας ο διάβολος. Η αρρώστια η δυσθεράπευτος και καταστρεπτική , από την οποία υποφέρει και βασανίζεται μέγα μέρος ανθρώπων. Η ζηλοτυπία, που, όταν αναπτυχθεί στη ψυχή, την κάνει να λειώνει, και να μαραίνεται. Αυτό το πάθος έχει ως αντικείμενο, λόγος σχετικός του Μ. Βασιλείου. Τι είναι ο φθόνος; Ποια είναι τα φοβερά του αποτελέσματα; Ποιος ο τρόπος της θεραπείας του; Σε αυτά τα ερωτήματα απαντά ο άγιος Πατήρ. Ας τον παρακολουθήσουμε.
«Τι είναι ο φθόνος;» ρωτά. Και απαντά: «Φθόνος είναι η λύπη της του πλησίον ευπραγίας». Δηλαδή, η λύπη που δοκιμάζουμε, όταν βλέπουμε τον άλλο να βρίσκεται σε κατάσταση ευτυχίας. Δεν είναι μικρό και ασήμαντο το πάθος.» δεν υπάρχει άλλο πάθος από όσα φυτρώνουν στη ψυχή κανένα καταστρεπτικότερο από το πάθος του φθόνου. Αυτός, ενώ τους έξω, τους φθονουμένους δηλαδή, ελάχιστα λυπεί, στο φθονερό γίνεται πρώτο και δικό του κακό. Όπως δηλαδή η σκουριά κατατρώει το σίδερο, του την γέννησε, έτσι και ο φθόνος κατατρώει τη ψυχή που κατέχεται από αυτόν. Μάλλον όμως, όπως λένε για την οχιά, ότι για να γεννηθεί κατατρώει την κοιλιά της μητέρας της, έτσι και ο φθόνος είναι φυσικό να κατατρώει την ψυχή που τον κυοφορεί και τον γεννά. Και γι’ αυτό από τον φθονερό δεν λείπουν ποτέ οι ανησυχίες , οι λύπες, οι στενοχώριες. Ευφόρησε το κτήμα του πλησίον; Είναι γεμάτο από όλα τα εισοδήματα που χρειάζονται για την ζωή το σπίτι του άλλου; Είναι πάντοτε ευχαριστημένος ο άλλος; Όλα αυτά γίνονται τροφή στο πάθος του φθόνου και προσθέτουν πόνο στον φθονερό… Είναι ο άλλος ανδρείος και έχει υγεία πλήρη; Αυτό πληγώνει τον φθονερό. Έχει ο άλλος περισσότερη ομορφιά, άλλη αυτή πληγή για τον φθονερό. Ο τάδε υπερέχει στα προτερήματα της ψυχής; Τον θαυμάζουν και τον ζηλεύουν για την φρόνηση και την δύναμη των λόγων; Είναι ο άλλος πλούσιος και γενναιόδωρος και ευεργετικός προς τους πτωχούς και ακούγεται γι’ αυτόν πολύς έπαινος από τους ανθρώπους που ευεργετούνται; Όλα αυτά είναι πληγές και τραύματα που κτυπούν τον φθονερό κατάκαρδα. Και το φοβερό σύμπτωμα της ασθένεια αυτής του φθόνου είναι , ότι δεν μπορεί ούτε να την φανερώσει και να την ομολογήσει. Αλλά σκύβει από τη μία το κεφάλι και είναι κατηφής και περίλυπος και γεμάτος σύγχυσι και οδύρεται και φθείρεται από το κακό∙ όταν όμως το ρωτούν για την κατάσταση αυτή,κοκκινίζει και ντρέπεται να φανερώσει την συμφορά και παθαίνει. Δεν μπορεί να ομολογήσει: Είμαι φθονερός και πικρός και με κατατρώγουν τα καλά του φίλου και οδύρομαι για την ευθυμία του αδελφού».
…
Και αφού τέτοιο κακό είναι ο φθόνος, τι πρέπει να κάνουμε για να θεραπευτούμε από αυτόν ; να ποια μέσα υποδεικνύει ο ιερός Πατήρ. «Πρώτον , εάν δεν θεωρούμε κανένα πράγμα ανθρώπινο μεγάλο και έκτακτο. Εάν δεν δίνουμε μεγάλη σημασία ούτε στο πλούτο των ανθρώπων , ούτε στη δόξα, ούτε στην ευρωστία και την υγεία του σώματος…διότι όλα αυτά δεν έχουν μόνα τους καμιά εξαιρετική αξία, αλλά είναι όργανα αρετής και ωφέλειας σε κείνους που τα χρησιμοποιούν καλώς.

Έπειτα «σήκωσε τον νούν σου από τα ανθρώπινα και στρέψε τον για να δεις το αληθηνό καλό και επαινετό, και τότε δεν θα νομίζεις ποτέ αξιοζήλευτο και αξιομακάριστο κάθε άνθρωπο που έχει φθαρτά και γήϊνα αγαθά. Όταν όμως σκέπτεσαι κατά τέτοιο τρόπο και δεν σου κάνουν εντύπωση τα κοσμικά, όταν δεν τα θεωρείς μεγάλα και σπουδαία, τότε είναι αδύνατον να σε καταλάβει ποτέ ο φθόνος». Και τέλος ο αγώνας και η προσπάθεια για την απαλλαγή της ψυχής από την φοβερά νόσο. «Εφ’ όσον τόσα θλιβερά μας δημιούργησε ο φθόνος, ας υπακούσουμε στα λόγια που παραγγέλλει το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου∙ «μη γινώμεθα κενόδοξοι αλλήλους προκαλούμενοι, αλλήλοις φθονούντες», αλλά «χρηστοί, εύσπλαγχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς, καθώς και ο Θεός εν Χριστώ εχαρίσατο ημίν» (Γαλάτ.ε΄ 26,Εφες.δ΄32)

Αρχιμ. Γεωργίου Δημόπουλου
Ο Φωστήρ της Καισαρείας
(Ο Μέγας Βασίλειος)

Κύριε Ιωάννη πότε θα πεθάνω;

Κατά την τελευταία μέρα  της ζωής του ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος έκανε Χριστιανό τον Εβραίο γιατρό και φίλο του Ιωσήφ καθώς και όλη του την οικογένεια με θαυμαστό τρόπο. Αφού ο γιατρός τον επισκέφθηκε, ρώτησε ο Άγιος να του πει πόσες ώρες του μένουν. Αυτός πιάνοντας τον σφυγμό του, του είπε ότι μένουν λίγες ώρες, κι ότι στη δύση του ηλίου θα πεθάνει. Ο Άγιος τότε του είπε ότι αν ζήσει μέχρι την επόμενη ημέρα τι θα κάνει.  Ο Ιωσήφ του είπε ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο να πεθάνει ο ίδιος. Καλά το λες του είπε ο Άγιος να πεθάνεις την αμαρτία και να ζήσεις εν Χριστώ. Δέχτηκε ο Ιωσήφ γιατί ήταν αδύνατο με τους φυσικούς νόμους να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Όταν έφυγε ο Εβραίος, προσευχήθηκε ο Άγιος Βασίλειος στον Θεό να του παρατείνει τη ζωή και για να δώσει την πραγματική ζωή στο φίλο του Ιωσήφ και στην οικογένεια του και για να προλάβει η δυστυχισμένη γυναίκα που έστειλε στην έρημο στον Όσιο Εφραίμ. Ο Θεός άκουσε τη δέηση του αγαπημένου δούλου του. Την επόμενη ημέρα το πρωί ζήτησε να του φέρουν τον Εβραίο γιατρό. Εκείνος αμέσως πήγε στο σπίτι του Αγίου νομίζοντας ότι θα τον βρει νεκρό. Βλέποντας όμως ότι ο Άγιος Βασίλειος ήταν ζωντανός χωρίς καν σφυγμό και ζωή στις φλέβες του έπεσε στα πόδια του κι αναγνώρισε τον αληθινό Θεό και Σωτήρα Ιησού Χριστό. Σε λίγο ο ίδιος ο Άγιος βάπτισε τον Ιωσήφ με το όνομα Ιωάννη και όλη του την οικογένεια. Γύρω στις δέκα ρώτησε πάλι  ο Άγιος τον φίλο του "Κύριε Ιωάννη πότε θα πεθάνω;" κι εκείνος του απάντησε "όταν ορίσεις εσύ Δέσποτα"

Περί των Ψαλμών-Μεγάλου Βασλείου

Το βιβλίο των Ψαλμών προφητεύει τα μέλλοντα∙ υπενθυμίζει τα παρελθόντα∙ θεσπίζει νόμους για τη ζωή∙ υποδεικνύει όσα πρέπει να πράξουμε και με ένα λόγο είναι κοινό ταμείο καλών διδαγμάτων που προμηθεύει στον καθένα το κατάλληλο σύμφωνα με τη σπουδή του. Διότι και τα παλαιά τραύματα των ψυχών θεραπεύει και στο νεοτραυματισθέντα αποδίδει γρήγορα τη θεραπεία∙ και τεανδρες∙ παρηγοριά για τους πρεσβυτέρους∙ στολίδι πάρα πολύ ταιριαστό για τις γυναίκες. Κατοικίζει τις ερήμους, σωφρονίζει τις συγκεντρώσεις∙ είναι βάση για τους αρχαρίους, αύξηση αυτών που προκόπτουν , στήριγμα των τελείων , φωνή της Εκκλησίας. Αυτός λαμπρύνει τις εορτές, αυτός προξενεί την κατά Θεό λύπη. Διότι ο Ψαλμός εξάγει δάκρυ και από πέτρινη καρδιά.
Ο Ψαλμός είναι το έργο των αγγέλων , το ουράνιο πολίτευμα , το πνευματικό θυμίαμα. Ω τι σοφή επινόηση του διδασκάλου , ο οποίος επινόησε να ψάλλουμε και συγχρόνως να μαθαίνουμε τα ωφέλιμα! Για το λόγο αυτόν και κάπως βαθύτερα εγχαράσσονται τα διδάγματα στις ψυχές. Διότι μάθημα που έγινε με βία δεν είναι δυνατό να παραμείνει, όσα όμως εισέρχονται με ευχαρίστηση και χάρη, κάπως σταθερότατα κατοικούν στις ψυχές μας. Διότι τι δέ δύνασαι να μάθεις από εδώ; Δεν μαθαίνεις τη μεγαλοπρέπεια της ανδρείας; την ακρίβεια της δικαιοσύνης; τη σεμνότητα της σωφροσύνης; την τελειότητα της φρονήσεως; τον τρόπο της μετανοίας; τα μέτρα της υπομονής; και οτιδήποτε πείς από τα αγαθά; Εδώ ενυπάρχει τέλεια θεολογία∙ πρόρρηση της ενανθρωπίσεως του Χριστού∙ απειλή της κρίσεως∙ η ελπίδα της Αναστάσεως∙ ο φόβος της κολάσεως∙ οι υποσχέσεις για τη δόξα∙ αποκαλύψεις μυστηρίων. ‘Ολα είναι αποθησαυρισμένα στο βιβλίο των Ψαλμών ως σε κάποιο μεγάλο και κοινό θησαυροφυλάκιο.

Αποσπάσματα από την Ομιλία τις τον πρώτον Ψαλμόν, σε νεοελληνική απόδοση ( ΒΕΠΕΣ, τόμ, 52 , σελ. 11-12 Μigne .PG. τομ. 29, στ. 212-213)

Από το βιβλιαράκι: ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ