Ο π.Ανδρέας Κονάνος στην Κοζάνη την Τετάρτη 2 Μαρτίου στον Ι.Ν Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης σε ομιλιά με θέμα "Ο Ιησούς της Καρδιάς μας"

Η ιερή πανήγυρη του Οσίου Βαραδάτου του Αντιοχέως στο ομώνυμο Ιερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Με τη συμμετοχή πολλού λαού (κληρικών και λαϊκών) στον Μέγα Εσπερινό και στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία (21 και 22-2-2016 αντίστοιχα), στην οποία προεξήρχε και ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος, γιορτάστηκε η μνήμη του Οσίου Βαραδάτου του Αντιοχέως στο ομώνυμο Ιερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, δίπλα από τη λίμνη Αλιάκμονος-Πολυφύτου στο μικρό κολπίσκο σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο, απέναντι από το ναυτικό όμιλο Κοζάνης και τη μεγάλη γέφυρα των Σερβίων. Κι απάνω ψηλά σαν σε ακρόπολη η όμορφη και αέρινη Νεράιδα με τον αη-Γιώργη τον καβαλάρη. 

Το Ιερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο του Οσίου Βαραδάτου φρεσκοβαμμένο μέσα και έξω, μονωμένο, όμορφο, περιποιημένο και σημαιοστολισμένο λαμποκοπά από μυστική χαρά για την εορτή του Οσίου του τόσο, που η μυστική χαρά έρχεται στα πρόσωπα των ανθρώπων να απεικονισθεί ως  γλυκύτητα, ηρεμία και ανάπαυση. Το ηλιόλουστο εσπέρας της Κυριακής και η ηλιόλουστη ημέρα ανήμερα της εορτής του Οσίου είναι σαν  χάδι της οσιακής, γλυκιάς και φωτεινής ελπιδοφόρας παρουσίας του, την οποία επιζητούμε (όταν δεν την υπονομεύουμε με τους μικρο-εγωισμούς και τα καμώματά μας) και ως πρόσωπα και ως (τοπικές και εθνικές) κοινωνίες προσώπων, για την καταλλαγή, την ειρήνευση και την εν Χριστώ ενότητα, την οποία αιτούμαστε (και για την οποία πρέπει να εργαζόμαστε με συνέπεια λόγων και πράξεων) μέρα και νύχτα.

Ο όσιος Βαραδάτος ο Αντιοχεύς, ασπάστηκε ‘’τον φιλόσοφον και ερημικόν βίον, πρώτον μεν εν οικίσκω τινί εαυτόν καθείξεν, είτα δε την υπερκειμένην καταλαβών ραχίαν, και ουδέ του σώματος σύμμετρον κατασκευάσας κελλίον, εν εαυτώ διήγε, κατακύπτειν διηνεκώς ηναγκασμένος, ουδέ γαρ ύψος ισόμετρον τω μήκει του σώματος, ουδέ σανίς συνήρμοστο, αλλά ταις κιγκλίσι παραπλησίως διήνοικτο, και φωταγωγοίς εώκει τας ευρυτέρας εχούσαις φωτός εισόδους. Ου χάριν ούτε της των υετών απηλλάττετο βλάβης, ούτε της ηλιακής ηλευθερούτο φλογός’’ (Συναξάρι).

Ο βίος του οσίου Βαραδάτου ‘’διδάσκει πως το έργο της θείας χάριτος είναι έργο σε βάθος κι όχι σε πλάτος. Το ανακαινιστικό έργο της Εκκλησίας είναι προσωπικό, δεν είναι άπλωμα στον κόσμο, είναι συμμάζωμα στην ψυχή μας…. Όποιος μπορεί να στενεύη όλο και περισσότερο τον φυσικό χώρο γύρω του και συγχρόνως να αισθάνεται εντός του όλο και πιο πολύ να απλώνονται οι πνευματικοί ορίζοντες, αυτός βρίσκεται στον δρόμο της σωτηρίας του. Ο άγιος Παύλος έγραψε το ‘’θλιβόμενοι, αλλ΄ ου στεναχωρούμενοι.’’. (Μητροπολίτης Διονύσιος Ψαριανός, Μικρός Συναξαριστής, Ιαν. 15).

Ο όσιος Βαραδάτος είναι από τους ασκητές εκείνους, ‘’των οποίων η θερμή αγάπη κι αφοσίωση στον Χριστό και το πνεύμα της στερήσεως και της σταυρώσεως είναι πράγματα άγνωστα κι ακατανόητα στο σύγχρονο κόσμο. Κι όμως πάντα στις ωφελιμοκρατικές αντιλήψεις των ανθρώπων, στο πνεύμα του πεζού υλισμού και της άθεης δραστηριότητος, αντίβαρο κι αντίρροπη δύναμη θα είναι η απάρνηση του κόσμου και η άσκηση των οσίων της ερήμου’’. (Μητροπολίτης Διονύσιος Ψαριανός, Μικρός Συναξαριστής, Ιαν. 19).  

Μέρος της εμπειρίας των ασκητών αν αφήσουμε να μας αγγίξει θα οδηγηθούμε, ο καθένας, σε μια προσωπική παραδοχή και σε ένα επιτακτικό αίτημα: ‘’Λύσον μου της καρδίας Σωτήρ, την εκ δαιμόνων γενομένην μοι πώρωσιν, και δος μοι δακρύων όμβρους, της μετανοίας ως αν, τα πολλά θρηνήσω μου εγκλήματα, και εκ παντός ρύπου, των λογισμών μου ρυσθήσωμαι, και του της λήθης σκοτασμού λυτρωθήσωμαι, και αρθήσωμαι, προς καλών κατανόησιν…’’ (Παρακλητική, Ήχος πλ. α’. , Δευτέρα Εσπέρας, Στιχηρό πρώτο’’.

Στην πανήγυρη του Ιερού Μητροπολιτικού Παρεκκλησίου του Οσίου Βαραδάτου προσήλθον και περιστοίχισαν τον Σεβ. κ. Παύλο, ο Πρωτοσύγκελος Αρχιμανδρίτης π. Χριστοφόρος Αγγελόπουλος, ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Πρωτοπ. Νικόλαος Βαχτσεβάνος, ο Αρχιερατικός Βελβεντού Πρωτοπ. Κωνσταντίνος Κώστας, ο Αρχιερατικός Κοζάνης Πρωτοπ. Δημήτριος Χαρισίου, ο Πρωτοπ. Γεώργιος Σκρέκας (Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης), ο Πρωτοπ. Κωνσταντίνος Γεωργιάδης (Αγίου Χαραλάμπους), ο Οικον. Νικόλαος Τσιπλακάκης (Βαθυλάκκου), ο Πρεσβ. Αθανάσιος Παπαϊωάννου (Ίμερας και Αύρας), ο Πρεσβ. Νικόλαος Κανταρτζής (Μεσιανής και Κουβουκλίων), ο Πρεσβ. Λάζαρος Βασδέκης (Λευκάρων), ο Πρεσβ. Αθανάσιος Γεωργιάδης (Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βελβεντού), ο Πρεσβ. Μιχαήλ Κρανιώτης (Αγίου Νικολάου Κοζάνης), ο Αρχιδιάκονος Μάξιμος Γεωργόπουλος. 

Στο αναλόγιο έψαλαν ο Μιλτιάδης Ηλιάδης, ο Αχιλλέας Καγιόγλου, ο Βασίλειος Μανεδάκης, ο π. Μιχαήλ (στον Εσπερινό) και ο π. Χριστοφόρος (στον Όρθρο).

Από την τοπική αυτοδιοίκηση προσήλθαν: ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Ζήνων Παπαδημητρίου, ο Αντιδήμαρχος Νίκος Τέτος, ο δημοτικός σύμβουλος Θεόδωρος Κυριακίδης, ο Πρόεδρος της τ. Κοινότητας Μεσιανής Γεώργιος Κωνσταντινίδης.    

Από τον πανελλήνιο Σύλλογο Κουβουκλιωτών ‘’Ο Όσιος Βαραδάτος’’ ο Πρόεδρος του συλλόγου Αθανάσιος Βουτσικίδης, η γραμματέας Δήμητρα Καρυπίδη, το μέλος του Δ.Σ. Σοφία Καρυπίδη, άλλα μέλη του συλλόγου, νέοι και νέες ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές κρατώντας το λάβαρο του συλλόγου επάνω στο οποίο είναι ζωγραφισμένη η εικόνα του Οσίου Βαραδάτου.

Στο σύντομο και περιεκτικό κήρυγμά του ο Σεβ. κ. Παύλος μίλησε για το βίο του Οσίου Βαραδάτου, για την ευλάβεια των Κουβουκλιωτών της Μικρασίας στον Όσιο και στην Μητέρα Εκκλησία, μια ευλάβεια που τους στήριξε στα δύσκολα χρόνια των διωγμών από τους ‘’βάρβαρους Τούρκους’’ και τους συνόδευσε στην προσφυγιά τους, καθώς πήραν μαζί τους (εκδιωγμένοι και ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες της Μικράς Ασίας και του Πόντου) τα εικονίσματα και τα όσια της πίστης τους της εκκλησιαστικής, της ιερής και αδιαπραγμάτευτης. Ένα δείγμα αυτής της συνέχειας της πίστης είναι και ο σεβασμός και η αγάπη των Κουβουκλιωτών των απανταχού της γης προς τον Όσιο Βαραδάτο τον Αντιοχέα πολιούχο και έφορο των Κουβουκλίων, είπε ο Σεβασμιώτατος κ. Παύλος. Αναφέρθηκε επίσης στο ‘’αγίασμα’’ του Οσίου Βαραδάτου των Κουβουκλίων της Μικρασίας, στο οποίο πρόστρεχαν με πίστη οι χριστιανοί (αλλά και οι Τούρκοι) για να θεραπευτούν από τη χολέρα και από άλλες δερματικές παθήσεις. Στη συνέχεια ο Σεβ. ανέδειξε και τόνισε την αξία και την ανάγκη της ενότητας των χριστιανών και του λαού μας και  μίλησε για την προσωπική ευθύνη στη δόμηση ή στην αποδόμησή της. Στο τέλος ο Σεβασμ. όρισε τρεις (3) λειτουργικές πανηγύρεις το έτος για το Ιερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο του Οσίου Βαραδάτου: την 22^α Φεβρουαρίου, την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου και την Τετάρτη της Διακαινησίμου. Ο Όσιος Βαραδάτος γίνεται πλέον πανελλήνια γνωστός, κατέληξε ο Σεβ. κ. Παύλος. 

Προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβ. κ. Παύλος διάβασε Ευχή και εγκαινίασε με το άγιο Μύρο τη νέα ξύλινη φορητή εικόνα του Οσίου Βαραδάτου (προσωπικό αφιέρωμα του ιδίου στο Παρεκκλήσι) για ασπασμό από τους πιστούς. Στο πίσω μέρος της εικόνας αναγράφεται: ‘’Δέησις Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου υπέρ μνήμης πάντων των υπό αδίκω θανάτω θανατοθέντων Κουβουκλιωτών υπό των βαρβάρων Τούρκων από το έτος 1912 έως και του ξεριζωμού κατά το έτος 1922, αλλά και των αποβιωσάντων κτητόρων του Ιερού Μητροπολιτικού Παρεκκλησίου του Οσίου Βαραδάτου. Σωτηρίω έτει 2016, 22^α Φεβρουαρίου, εορτή Οσίου Βαραδάτου’’.

Ακολούθησε με την έξοδο του εκκλησιάσματος στο προαύλιο η ευλογία των κολλύβων και η επιμνημόσυνη δέηση από το Σεβασμιώτατο και η κατάθεση στεφάνων από τις Αρχές του τόπου (‘’και του τρόπου μας’’ κατά την προσφιλή έκφραση του Καθηγητή Κώστα Ζουράρη) στο ηρώο του Ιερού Παρεκκλησίου. Με τη λήξη εψάλη από όλους τους παρισταμένους ο Εθνικός Ύμνος.

Στο διαμορφωμένο κατάλληλα υπόγειο του Ιερού Παρεκκλησίου οι γυναίκες των Κουβουκλίων και της Μεσιανής πρόσφεραν καφέ, αναψυκτικά και εδέσματα.

Πρόεδρος του Ιερού Μητροπολιτικού Παρεκκλησίου ‘’Ο Όσιος Βαραδάτος’’ ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος. Εφημέριος ο π Νικόλαος Κανταρτζής (Μεσιανής και Κουβουκλίων). Μέλη του Συμβουλίου ο Μιχάλης Θωμίδης, ο Νικόλαος Τσιπραηλίδης, ο Νικόλαος Βουτσίδης και η Αντιγόνη Καραπακλίδου.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας, και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφρησας, και γέγονας φωστήρ, την οικουμένην λάμψας τοις θαύμασι, Βαραδάτε πατήρ ημών Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών. 

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Βαραδάτε Πάτερ σοφέ, ο την των Αγγέλων, μιμησάμενος βιοτήν, χαίροις ο μεσίτης, ημών προς τον Δεσπότην, ω πρέσβευε σωθήναι, τους σε γεραίροντας.

Αιγαίον πέλαγος: Ηρώων πόντος

(Αυτή η θάλασσα των ηρώων)

Αυτή η θάλασσα η δικιά μας είναι στ’  αλήθεια γαλαζοαίματη… Δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς: γαλάζιο είναι το χρώμα του Παραδείσου, γαλάζιο είναι το χρώμα τ’ Ουρανού… γαλάζιο είναι το αίμα των ηρώων… και αλίμονο για τούτη τη θάλασσα έχουν θυσιαστεί πολλοί ήρωες… και με τη θυσία τους την έκαναν παράδεισο… άλλους ξένους γαλαζοαίματους δεν αναγνωρίζει τούτη η θάλασσα: έχει τους δικούς της πρίγκηπες, γεννημένους από τα σπλάχνα της κι όχι από κάποια επαρχία της Βαυαρίας… έχει τους δικούς της ήρωες, τα δικά της παιδιά, τους δικούς της ιππότες και για το χατήρι τους βάφεται τόσο γαλάζια, όσο η παλικαριά τους: είναι η τρέλα τους που την βάφει, είναι το αίμα τους που την ποτίζει, είναι η ψυχή τους που την κρατά ζωντανή… αυτή η θάλασσα η δικιά μας είναι στ’ αλήθεια γαλαζοαίματη, στ’ αλήθεια υπερήφανη, στ’ αλήθεια πονεμένη… σα βωμός ζητά θυσίες, σα μάνα θρηνεί για καθεμιά θυσία, σαν Αρχόντισσα στηρίζεται στους ιππότες της και τους τιμά: πότε Αγαμέμνονας και πότε Ιφιγένεια… αυτή η θάλασσα η δικιά μας είναι από τη μια της άκρη ως την άλλη ένα απέραντο ηρώο: κάθε σταγόνα της είναι δάκρυ και κάθε γυαλάδα της είναι μετάλλιο… και τα παιχνίδια του ήλιου στα νερά της είναι κεριά, οι γλάροι είναι στεφάνια… και κάθε κύμα της είναι ένα ευχαριστώ σε όσους για το χατήρι της έγιναν άγγελοι και την προστατεύουν για πάντα από ψηλά…

Υ.Γ. Τουλίτσης Αναστάσιος, Πανανάς Κωνσταντίνος, Ευαγγέλου Ελευθέριος… τίποτε άλλο…

Μάρω Σιδέρη

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ) – 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

- Τελώνου & Φαρισαίου -

(Λουκ. 18, 10-14)

«Καί ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστώς…»

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸ Θεὸ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, αἰσθάνεται πηγαία τὴν ἀνάγκη νὰ προσεύχεται πρὸς τὸν Θεό. Ὅσο μάλιστα πιὸ δυνατὴ εἶναι ἡ πίστη, τόσο πιὸ μεγάλη εἶναι καὶ ἡ ἀνάγκη γιὰ προσευχή. Ἡ προσευχὴ ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξη τοῦ πιστοῦ. Τὸν τρέφει καὶ τὸν ἀνακαινίζει.

Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς προσευχῆς εἶναι πολὺ μεγαλύτερη σήμερα, στὰ πλαίσια τῆς σύγχρονης ἐκκοσμικευμένης ἐποχῆς στὴν ὁποία ζοῦμε. Ὁ πιστὸς αἰσθάνεται σήμερα τὴν ἀνάγκη τῆς προσευχῆς περισσότερο ἀπ’ ὅτι στὸ παρελθόν, διότι μὲ τὴν προσευχὴ σώζεται ἀπὸ τὴν ἀνυπόφορη μοναξιά του. Ἀντλεῖ δύναμη γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα ποὺ καλεῖται καθημερινὰ νὰ διεξαγάγει.

Ὡστόσο, ὀφείλουμε νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων σήμερα δὲν προσεύχεται πιά. Ἢ προσεύχεται πολὺ σπάνια καὶ πάλι σὲ στιγμὲς ἐξαιρετικές. Ἡ κρίση τῆς πίστεως ποὺ κυριαρχεῖ γύρω μας γίνεται καὶ κρίση τῆς προσευχῆς. Ἀκόμη καὶ ὅσοι ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀνήκουμε στὸ στρατόπεδο τῶν πιστῶν δὲν προσευχόμαστε συχνά. Δὲν προσευχόμαστε σωστά.

Τὸν ὀρθὸ τρόπο προσευχῆς μᾶς ὑποδεικνύει ἡ σημερινὴ παραβολή, ποὺ ἀναγιγνώσκεται στοὺς ναούς μας κάθε χρόνο κατὰ τὴν παροῦσα Κυριακή, πρώτη της ἱερῆς περιόδου τοῦ Τριωδίου. Ἡ γνήσια καὶ θεάρεστη προσευχὴ ἐνσαρκώνεται ἀπὸ τὸν τελώνη τῆς παραβολῆς. Ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος, ἡ προσευχή του εἰσακούστηκε ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ τελώνης κατέβηκε στὸ σπίτι του δικαιωμένος. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ τρόπος ποὺ προσευχήθηκε –τρόπος ποὺ εἵλκυσε τὴν ἐπιδοκιμασία τοῦ Κυρίου– μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ὑπόδειγμα καὶ γιὰ μᾶς. Νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ προσευχόμαστε ὅσο γίνεται πιὸ σωστά.

Τὸ πρῶτο στοιχεῖο πού μᾶς ἐπισημαίνει ἡ εὐαγγελικὴ ἀφήγηση εἶναι: «Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἐστῶς…». Ἡ προσευχή, ὅσο κι ἂν ἀποτελεῖ ἐνέργεια τῆς ψυχῆς καὶ κίνηση πνευματική του ἀνθρώπου, δὲν πραγματοποιεῖται ἐρήμην τοῦ σώματός του. Στὸ ἔργο τῆς προσευχῆς στρατεύεται ὁ ὅλος ἄνθρωπος. Μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ συμπράττει καὶ συναγωνίζεται καὶ τὸ σῶμα. Ἡ στάση τοῦ σώματος ἐμπνέει καὶ βοηθᾶ τὴν ψυχὴ κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς.

Αὐτὸ βλέπουμε καὶ στὸν τελώνη τῆς παραβολῆς. Ὁ τελώνης στέκεται μακριὰ ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο. Στέκεται διακριτικά. Στέκεται μὲ δέος, μὲ φόβο Θεοῦ. Ἡ στάση μας κατὰ τὴν ὥρα ποὺ προσευχόμαστε ἐκφράζει τὴν ποιότητα τῆς προσευχῆς μας. Μιὰ στάση ποὺ τὴν διακρίνει ἡ εὐλάβεια, τὸ δέος καὶ ἡ συντριβὴ βοηθᾶ νὰ ἐπικοινωνήσουμε πραγματικὰ μὲ τὸν Κύριο. Μᾶς κάνει νὰ συναισθανόμαστε ὅτι βρισκόμαστε σ’ ἕναν ἱερὸ χῶρο, τόπο προσευχῆς καὶ λατρείας. Μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι στεκόμαστε μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ συνδιαλεγόμαστε μαζί Του. «Ἐν τῷ ναῷ ἐστῶτες τῆς δόξης σου, ἐν οὐρανῷ ἐστᾶναι νομίζομεν…».

Ἡ ταπείνωση ἀποτελεῖ βασικὴ προϋπόθεση τῆς προσευχῆς. Καὶ ὅταν λέμε ταπείνωση κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἐννοοῦμε βαθιὰ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας. Αὐτὴ ἡ ταπείνωση σφραγίζει καὶ τὴν προσευχὴ τοῦ τελώνη, ὁ ὁποῖος «οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπάραι»· δὲν ἤθελε, δηλαδή, οὔτε τὰ μάτια του νὰ σηκώσει στὸν οὐρανό. Τὸ σκυμμένο κεφάλι καὶ τὸ χαμηλωμένο βλέμμα τοῦ τελώνη μαρτυρεῖ τὴν ταπείνωση καὶ τὴ συντριβή του, ποὺ μεταποιεῖται σὲ θερμὴ ἱκεσία, σ’ ἕνα πύρινο αἴτημα, ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἐλεήσει καὶ νὰ τὸν συγχωρήσει.

Χωρὶς ταπείνωση καὶ χωρὶς συντριβὴ εἶναι ἀδύνατο νὰ προσευχηθοῦμε. Ὁ Θεὸς ἐπιβλέπει «ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν ταπεινῶν» (Ψαλμ. 101, 18). Προσευχόμαστε μὲ ταπείνωση καὶ συντριβή; Ἑλκύουμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος εἰσακούει τὴν προσευχή μας. Προσευχόμαστε μὲ αὐτοπεποίθηση καὶ κομπασμό; Ὁ Θεὸς ἀπορρίπτει τὴν προσευχή μας. Ἀρνεῖται νὰ δεχτεῖ τὴν ἱκεσία μας.

Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας ὁδηγεῖ στὴ συντριβὴ καὶ τὴ μετάνοια. Καὶ τὰ ἱερὰ αὐτὰ συναισθήματα ποὺ συγκλονίζουν τὴν καρδιά του, ὁ τελώνης τὰ ἐκφράζει μὲ τὸ χτύπημα τοῦ στήθους του: «ἀλλ’ ἔτυπτε τὸ στῆθος αὐτοῦ».

Τὸ στῆθος ἐμπερικλείει καὶ τὴν καρδιά μας. Καὶ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἐὰν εἶναι ἡ καρδιὰ καθαρή, γίνεται ὁ τόπος ὅπου ἐπαναπαύεται ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀντίθετα, ἂν ἡ καρδιὰ κυριαρχεῖται ἀπὸ πάθη γίνεται κατασκότεινος ἅδης.

Ἡ προσευχή μας ἀπαιτεῖ συντριβὴ καρδιᾶς καὶ εἰλικρινῆ μετάνοια. Καὶ τὴν εἰλικρίνεια τῆς μετανοίας μας ἐκφράζει καὶ τὸ χτύπημα τοῦ στήθους. Παράλληλα φανερώνει τὴν ἐσωτερικὴ διάσταση τῆς προσευχῆς. Τὸ χρέος νὰ προσευχόμαστε «ἐν τῷ κρυπτῷ», ὅπως ἀλλοῦ συνιστᾶ ὁ Κύριος μας (Ματθ. 6,6).

Ἡ προσευχὴ, ποὺ συνεχῶς (αὐτὸ φανερώνει ἡ μετοχὴ «λέγων») ἀπηύθηνε πρὸς τὸν Θεὸ ὁ τελώνης, ἦταν: «ὁ Θεός, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Δηλαδή: Θεέ μου, σπλαχνίσου καὶ συγχώρεσέ με τὸν ἁμαρτωλό. Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ τελώνη μᾶς δείχνουν τὴν βαθιὰ αὐτογνωσία ποὺ εἶχε. Γνώριζε καλὰ καὶ συναισθανόταν βαθιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά του. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲ ζητᾶ τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ Θεὸ παρὰ νὰ τὸν σπλαχνιστεῖ καὶ νὰ τὸν ἐλεήσει.

Τὴν προσευχή μας, κοντὰ στὰ ἄλλα, θὰ πρέπει νὰ τὴ διακρίνει καὶ ἡ αὐτογνωσία. Χωρὶς συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καὶ ἐπίγνωση τῆς ἀδυναμίας μας δὲν μποροῦμε νὰ προσευχηθοῦμε σωστά. Ἡ ἔπαρση καὶ ἡ ἠθικὴ αὐτάρκεια ἀποτελοῦν τὴ μεγαλύτερη ἀπειλή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί, φυσικά, καὶ τῆς προσευχῆς. Αὐτὸ δὲ ποὺ ἐπιβάλλεται νὰ ἀποτελεῖ τὸ κύριο αἴτημά μας στὴν προσευχὴ εἶναι ὁ Κύριος νὰ μᾶς χαρίσει τὸ ἔλεός Του. Ὅταν ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ζητοῦμε τὰ πάντα. Καὶ ὅταν μᾶς δίνει ὁ Θεὸς τὸ μέγα ἔλεός Του, μᾶς δίνει τὰ πάντα. Κάθε ἀγαθό. Ὅλες τὶς εὐλογίες Του.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἀναφέρεται στὸ Γεροντικὸ πώς κάποτε μερικοὶ μοναχοὶ ρώτησαν τὸν ἀββά Ἀγάθωνα: «Ποιὰ ἀρετή, πάτερ, τῆς μοναχικῆς πολιτείας εἶναι αὐτὴ ποῦ ἔχει περισσότερο κόπο;». Καὶ ὁ ἀββάς τοὺς εἶπε: «Συχωρήσατε μέ, ἀλλὰ θαρρῶ πὼς δὲν ὑπάρχει ἄλλος μεγαλύτερος κόπος, ἀπὸ αὐτὸν ποὺ χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ στὸν Θεό. Διότι πάντοτε, ὅταν ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ προσευχηθεῖ, οἱ δαίμονες θέλουν νὰ τὸν ἀνακόψουν, ἐπειδὴ γνωρίζουν ὅτι μὲ τίποτε ἄλλο δὲν ἐμποδίζονται, ὅσο μὲ τὴν προσευχὴ πρὸς τὸν Θεό. Καὶ κάθε ἀρετὴ τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιδιώξει ὁ ἄνθρωπος, ἂν δείξει στὴν προσπάθειά του ἐγκαρτέρηση, βρίσκει ἀνάπαυση. Ὅμως τὸ ἔργο τῆς προσευχῆς μέχρι τὴν ἔσχατη ἀναπνοή μας ἀπαιτεῖ ἀγώνα».

Ὅσο ὑψηλὸ ἔργο εἶναι ἡ προσευχή, τόσο μεγαλύτερη προσπάθεια ἀπαιτεῖ. Γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε χρειάζεται ἀγῶνας. Γιὰ νὰ ’ναι ἡ προσευχή μας γνήσια ἀπαιτεῖται προσοχή. Ὁ τελώνης τῆς σημερινῆς παραβολῆς μᾶς προσφέρει ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ὑπέροχα ὑποδείγματα ἀληθινῆς καὶ θεάρεστης προσευχῆς. Ἀμήν

π. Δ.Χ.Χ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ο Απόστολος της Κυριακής 21 Φεβρουαρίου 2016

Ὄχι μόνο ἐγώ,

ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι θέλουν

νὰ ζήσουν μὲ εὐσέβεια,

σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα

τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ,

θὰ ἀντιμετωπίσουν

διωγμούς.

(Β´ Τιμ. γ´ 10-15)

Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν ᾿Ικονίῳ, ἐν Λύστροις. Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Τέκνον Τιμόθεε, ἐσὺ συμπορεύτηκες μαζί μου στὴ διδασκαλία, στὸν τρόπο ζωῆς, στοὺς σκοπούς, στὴν πίστη, στὴ μακροθυμία, στὴν ἀγάπη, στὴν ὑπομονή, στοὺς διωγμούς, στὰ παθήματα σὰν αὐτὰ ποὺ ὑπέμεινα στὴν ᾿Αντιόχεια, στὸ ᾿Ικόνιο, στὰ Λύστρα. Τί διωγμοὺς ὑπέφερα! Κι ἀπ’ ὅλα μὲ γλίτωσε ὁ Κύριος. Κι ὄχι μόνο ἐγώ, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν μὲ εὐσέβεια, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οἱ πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἀπατεῶνες θὰ προκόβουν στὸ χειρότερο· θὰ ἐξαπατοῦν τοὺς ἄλλους καὶ οἱ ἄλλοι θὰ τοὺς ἐξαπατοῦν. ᾿Εσὺ ὅμως νὰ μένεις σ’ αὐτὰ ποὺ ἔμαθες καὶ ποὺ γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τους ἔχεις τεκμήρια. Ξέρεις ἀπὸ ποιὸν τὰ ἔμαθες· καὶ μὴ λησμονεῖς ὅτι ἀπὸ τὴ βρεφική σου ἡλικία γνωρίζεις τὴ Γραφή, ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ κάνει σοφὸ ὁδηγώντας σε στὴ σωτηρία διὰ τῆς πίστεως στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4234:o-apostolos-tis-kyriakis-21-fevrouariou-2016&catid=30&Itemid=143

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 21 Φεβρουαρίου 2016 - Τελώνου και Φαρισαίου

Σᾶς βεβαιώνω πὼς αὐτὸς
ἔφυγε γιὰ τὸ σπίτι του ἀθῶος
καὶ συμφιλιωμένος μὲ τὸν Θεό,
ἐνῶ ὁ ἄλλος ὄχι·
γιατὶ ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του
θὰ ταπεινωθεῖ,
κι ὅποιος τὸν ταπεινώνει
θὰ ὑψωθεῖ.


(Λουκ. ιη´ 10-14)
Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.
Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

Απόδοση σε απλή γλώσσα
Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολή· Δύο ἄνθρωποι ἀνέβηκαν στὸν ναὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας ἦταν Φαρισαῖος κι ὁ ἄλλος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος στάθηκε ἐπιδεικτικὰ κι ἔκανε τὴν ἑξῆς προσευχὴ σχετικὰ μὲ τὸν ἑαυτό του· “Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἅρπαγας, ἄδικος, μοιχός, ἢ καὶ σὰν αὐτὸν ἐδῶ τὸν τελώνη. ᾿Εγὼ νηστεύω δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ δίνω στὸν ναὸ τὸ δέκατο ἀπ’ ὅλα τὰ εἰσοδήματά μου”. ῾Ο τελώνης, ἀντίθετα, στεκόταν πολὺ πίσω καὶ δὲν τολμοῦσε οὔτε τὰ μάτια του νὰ σηκώσει στὸν οὐρανό. Χτυποῦσε τὸ στῆθος του καὶ ἔλεγε· “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τὸν ἁμαρτωλό”.
Σᾶς βεβαιώνω πὼς αὐτὸς ἔφυγε γιὰ τὸ σπίτι του ἀθῶος καὶ συμφιλιωμένος μὲ τὸν Θεό, ἐνῶ ὁ ἄλλος ὄχι· γιατὶ ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, κι ὅποιος τὸν ταπεινώνει θὰ ὑψωθεῖ».

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4235:to-evaggelio-tis-kyriakis-21-fevrouariou-2016-telonou-kai-farisaiou&catid=32&Itemid=145

Χαιρετισμός Φοιτητών προς δόξαν και τιμήν του Αγίου μας Πορφυρίου (15-2-2016)

Σεβασμιώτατοι

Άγιε Καθηγούμενε της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους, Γέροντα Χριστόδουλε

Άγιε Δικαίε της Σκήτεως του Αγίου Ανδρέα του Αγίου Όρους, Γέροντα Εφραίμ

Σεβαστοί Πατέρες

Ελλογιμώτατοι κ. Καθηγηταί

Αγαπημένοι μας Νέοι και Νέες

Ευλογημένο Ποίμνιο του Χριστού

Αρχικά, ως φοιτητικός σύλλογος του Οσίου Πορφυρίου, οφείλουμε να δοξάσουμε τον γεμάτο αγάπη Χριστό μας, ο οποίος μας ξανα-αξίωσε να συναχθούμε όλοι μαζί εδώ σήμερα, στον ναό του πολιούχου μας ενδόξου μεγαλομάρτυρα Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου, για να τιμήσουμε και πάλι τον θαυματουργό προστάτη μας, τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη.

Θερμές ευχαριστίες αρμόζουν και στον Παναγιώτατο Μητροπολίτη μας κ.κ. Άνθιμο, ο οποίος για άλλη μια φορά αγκάλιασε την πρωτοβουλία μας και έδωσε την ευλογία του για να ξανατιμήσουμε τον Άγιο Πορφύριο, τον ευλογημένο μας προστάτη!

Θα ήταν παράλειψή μας, αν δεν ευχαριστούσαμε και τους καλούς μας Ιερείς του Αγίου Δημητρίου και ιδιαίτερα τον πατέρα Ιάκωβο, τον προϊστάμενο του ναού, ο οποίος μας συγκίνησε βαθύτατα, ακριβώς διότι βοήθησε τα μέγιστα, στην διοργάνωση αυτής της αγίας εκδήλωσης.

Αγαπημένοι μας εν Χριστώ αδελφοί, μετά την πρώτη Ημερίδα προς τιμήν του Αγίου μας, μας παρακαλέσατε να ξανακάνουμε κάτι σύντομα, επειδή όπως μας είπατε, ο Άγιος Πορφύριος άγγιξε την πονεμένη καρδιά σας και την γέμισε παρηγοριά, ελπίδα, αγάπη, σας άλλαξε, με λίγα λόγια, την ζωή και σας έφερε κοντά στην όντως Ζωή, στον γλυκύτατο Χριστό!

Έτσι αγαπημένο μας ποίμνιο, τα νέα τα παιδιά σου που σε αγαπούν, άκουσαν το αίτημά σου και διοργάνωσαν αυτήν την μοναδική εκδήλωση, στην οποία να είσαι και πάλι σίγουρο, ότι ο Άγιός μας θα είναι παρών και θα σε ευλογεί πλουσιοπάροχα!

Τελειώνοντας, μέσα από αυτήν την εκδήλωση, θέλουμε, ως νέοι και νέες να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα προς τους σεβαστούς μας Επισκόπους, Ιερείς, γονείς, διδασκάλους και παιδαγωγούς: Αυτό που ποθούμε είναι η Αγιότητα! Αυτό ζητάνε οι νεανικές ατίθασες ψυχές μας, έτσι θα μας ελκύσετε για να έρθουμε κοντά σας και κοντά στην εκκλησία. Δεν έχουμε ανάγκη, δεν ζητάμε ούτε λιγότερη νηστεία, ούτε μετάφραση των λειτουργικών κειμένων, ούτε μικρότερες ακολουθίες, ούτε τέλος να υποκρίνεστε ότι μας αγαπάτε. Αυτό που ποθούμε είναι να μας αγαπήσετε αληθινά, εν Χριστώ, να γίνετε με λίγα λόγια Άγιοι, όπως έλεγε ο παππούλης μας, αυτά που μας διδάσκετε, πρώτα να τα εφαρμόζετε οι ίδιοι στην ζωή σας! Και τότε να είστε σίγουροι ότι θα είμαστε πάντοτε στο πλευρό σας και θα σας εμπιστευόμαστε!

Αυτό λοιπόν μας δίδαξε και ο προστάτης μας, ο οποίος αφού πρώτα αγίασε τον εαυτό του, έπειτα αγίασε και τον κόσμο όλο. Ας είμαστε σίγουροι λοιπόν, ότι όσο υπάρχουν οι Άγιοί μας, όσο υπάρχει ο Άγιος Πορφύριος, και η Ελλάδα μας θα πάει καλύτερα, και η αγία μας Εκκλησία θα ξαναελκύσει τον κόσμο κοντά της, και η Θεολογική μας Σχολή, θα παραμείνει Ορθόδοξη παντοτινά, καθώς και οι ισλαμικές σπουδές, δι’ ευχών των Αγίων μας, θα ακυρωθούν και το πανάγιο προσκυνητάρι του Χριστού μας, που χωρίς λόγο πάρθηκε από την είσοδο της σχολής μας, θα ξαναεπιστρέψει στην θέση του. Αμήν! Καλή και ευλογημένη εκδήλωση.

           

Εσπερίδα με θέμα "Ερωτας και Γάμος"

Ιερά Λείψανα από την Ιερά Μονή Ομπλού Πατρών για πρώτη φορά στην Αθήνα

Στις 26 Φεβρουαρίου μνήμη της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος πανηγυρίζει ο Ι.Ν Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Αγ. Φωτεινής Υμηττού, για το λόγο αυτό θα υποδεχθούμε το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου στις 5 το απόγευμα και θα φιλοξενήσουμε για 12 ημέρες τά φυλασσόμενα λείψανα στήν Ἱερά Μονή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Ὀμπλοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν: α΄. Ἱερό λείψανο τῆς δεξιᾶς Χειρός τοῦ Τιμίου Προδρόμου, β΄. τοῦ ἀποτμήματος τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους καί γ΄. Ἱερά λείψανα τῶν Σαββαϊτῶν Πατέρων πού θά παραμείνουν γιά προσκύνηση ἀπό τούς πιστούς στόν Ἱερό Ναό μέχρι τήν Τετάρτη 2 Μαρτίου. Καθημερινά θα τελούνται Ιερές Ακολουθίες και Ομιλίες. O Ναός θα παραμένει ανοιχτός από τις 7 το πρωί έως 9 το βράδυ.
Η υποδοχή θα γίνει έμπροσθεν του Ι.Ν απο τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καισαριανής Βύρωνος και Υμηττού κ.κ. Δανιήλ.
Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στον Ιερό Ναό όπου υπάρχει αναλυτικό πρόγραμμα των καθημερινών ιερών ακολουθιών για την ιερά πανήγυρη αλλά και για όλο το 12ήμερο παραμονής των ιερών λειψάνων. Τηλ.: 210 9701580 και στην ιστοσελίδα του ναού: evaggelismostheotokou.gr
Λεωφορεία:
206, 212, 237 από Μετρό Δάφνης, κατεβαίνουμε  στάση Αγίας Φωτεινής ή περπατούμε από το Μετρό 10 λεπτά που απέχει ο Ιερός Ναός μας.
856 από Αιγάλεω, πλ. Κλαυθμώνος, Ομόνοια, Σύνταγμα (Στάση Αγίας Φωτεινής).
140 από Καισαριανή και Γλυφάδα (Στάση Αγίας Φωτεινής).
Ευαγγελιστρίας 1, Τ.Κ. 172 37 - Υμηττός
Τηλ.: 210 9701580

Είναι φορές που όταν ακούω πως ο διπλανός μου έχει μια επιτυχία περνάω δύσκολα.

Είναι φορές που όταν ακούω πως ο διπλανός μου έχει μια επιτυχία, περνάω δύσκολα.Φορώ βεβαίως  το πρόσωπο του ανθρώπου που χαίρεται τάχα  με την επιτυχία και την αναγνώρισή του άλλου, μα η καρδιά μου το ξέρει.Βάσανο μεγάλο!!Τι είναι αυτό τελικά που με τσιμπάει και κάποτε  με δαγκώνει με την επιτυχία του άλλου.Γιατί δεν μπορώ να χαρώ με την καρδιά μου για τη χαρά του.
Άσε που μετά, έρχονται οι ενοχές ότι δεν τον αγαπάς,γιατί αν τον αγαπόυσες δεν θα το έκανες αυτό.
Ένας ατέλειωτος φαύλος κύκλος λαθών και ενοχών .
Έχουν πει και μου φαίνεται πως έχουν δίκιο πως να συμμετέχεις στον πόνο του άλλου είναι εύκολο ή πάντως όχι τόσο δύσκολο.Είναι έτσι πλασμένος ο άνθρωπος από τον Θεό να έχει  το σπλαχνικό και το φιλάνθρωπο.Στη θλίψη αισθανόμαστε συγγενείς και αδέλφια.
Αλλά να πετυχαίνει του άλλου το παιδί στις πανελλήνιες ,να καλοπαντρεύεται του αδελφού σου η θυγατέρα, να έχει εγγονό του φίλου σου ο γιος ,είναι κάτι που σε τσιμπάει.Και αν το αφήσεις θα σε δέσει και θα σε ορίζει κιόλας.Τι είναι λοιπόν αυτό το θηρίο που κοιμάται μέσα μας  κι αυτό μεμιάς δίνει μια και ξυπνά.
Είναι φορές πως ο άνθρωπος ζει μια ολόκληρη ζωή όχι γιατί εκτιμά τη ζωή του σαν δώρο του Θεού αλλά γιατί θα ήθελε τη ζωή ενός άλλου.Φαντάσου πόση δυστυχία!! Να ζεις μια ολόκληρη ζωή και να την χάνεις στεναχωρημένος που δεν είχες όσα έχει ο απέναντι.
Έτσι κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στον απέναντι, θεωρείς ότι δικό σου ήτανε και στο πήρε.
Στην αρχή έρχεται σαν λογισμός και αν δεν το παλέψεις γίνεται φωτιά που σε καίει να σε βασανίζει η επιτυχία του.
Και μετά έρχεται  η ζήλεια και σε συγχίζει και σε ταλαιπωρεί και σε πάει από στεναχώρια σε στεναχώρια.Οι Πατέρες  της εκκλησίας λένε ότι ο άνθρωπος που ζηλεύει, δεν καταλαβαίνει τα δώρα που του έχει δώσει ο Θεός  και ζηλεύει τα ξένα.Κάθε φορά που βλέπει αλλότριες επιτυχίες μονολογεί και λέει : Γιατί και σε μένα;
Κι όμως όταν πάψεις να ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων, ίσως αρχίσεις να διακρίνεις καθαρότερα τον εαυτό σου.
¨Ο Άγιος Παίσιος έλεγε πως αν θάβεις τα χαρίσματά σου τότε φτάνεις να ζηλεύεις τα ξένα..
Και ας το παραδεχτούμε κάποτε .Η μετοχή στη χαρά του άλλου σημαίνει απλωσιά αγάπης και πλήρωμα .Σημαίνει περίσευμα και αρχοντιά.Σημαίνει λιγότερες ανασφάλειες .Αυτός που περνά μπροστά με κάποιο τρόπο δεν σημαίνει ότι αφήνει εσένα πίσω του.Έχει για όλους χώρο.Έχει για όλους χαρά.
Ο άνθρωπους που ζει και αγωνίζεται πνευματικά ακόμα και αν το ταλαιπωρήσει ο λογισμός για την νίκη του άλλου ,το "μαζεύει' ελέγχει τον εαυτό του και τη μικροψυχία του, το εξαγορεύεται στον πνευματικό και ζητάει τη συγνώμμη του Θεού.Έτσι χτυπά το θηρίο στη ρίζα του και χαίρεται με αυτά που του έδωσε ο Θεός και με αυτά που έδωσε και σε άλλους.
π.Εφραίμ
 κδόσεις Χρυσοπηγή

Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης: Μη φοβού, μηδέ δειλιάτω η καρδία σου, ο Χριστός μας αοράτως σε βοηθεί κρυφία χειρί, σε δοκιμάζει δια να σου δώση την χάριν Του.

"Μη φοβού, μηδέ δειλιάτω η καρδία σου, ο Χριστός μας αοράτως σε βοηθεί κρυφία χειρί, σε δοκιμάζει δια να σου δώση την χάριν Του.

Όσον γεωργείται η γη της καρδίας και όσον πιο βαθειά ο γεωργός βάζει το αλέτρι, τόσον περισσότερον καρπόν θα δώση το χωράφι εις τον καιρόν του. Ούτω κάνει και ο μέγας γεωργός, ο Θεός, την ψυχήν μας. Μας αφήνει να έρχονται πειρασμοί και θλίψεις και πόνος και στενοχωρία, να εισέρχωνται βαθειά εις την καρδίαν και πολλάκις να ευρισκώμεθα εις αδιέξοδον, το πώς θα τα καταφέρωμεν με αυτόν ή εκείνον τον πειρασμόν, και πάσχει και οδυνάται ο άνθρωπος, αλλά εις τους αγαπώντας τον Θεόν, συνεργεί ο Θεός να γίνωνται εις αγαθήν έκβασιν."

Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης

Πηγή: Elder Ephraim Arizona - Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Όσιος Μαρτινιανός-Ομιλία π.Σεβαστιανού Τοπάλη