Η πριγκίπισσα με τη μεγάλη καρδιά -- Η Αγία Θεοδώρα η πολιούχος της Άρτας

        

 

 

               

                   Η πριγκίπισσα με τη μεγάλη καρδιά -- Η Αγία Θεοδώρα, η πολιούχος της Άρτας 

                Η Θεοδώρα Πετραλίφαινα, Βασίλισσα της Άρτας και κατοπινή Αγία, γεννήθηκε το 1210 στα Σέρβια. Ήταν κόρη του Ιωάννου Πετραλίφα, σεβαστοκράτορος και διοικητού της Θεσσαλίας και Μακεδονίας και τη μητέρα της την έλεγαν Ελένη και ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα με τις πηγές, οι Πετραλίφες ήταν οικογένεια ιταλικής καταγωγής. Γενάρχης τους ήταν ο Πέτρος του Αλίφα (Πέτρος απόν το Αλίφε, πόλη της νοτίου Ιταλίας κοντά στην Καζέρτα), που πήρε μέρος στις νορμανδικές εισβολές του Ροβέρτου Γυισκάρδου και κατόπιν εισήλθε στη βυζαντινή υπηρεσία.

 

           Η ταραχώδης και ρομαντική ιστορία μιας αρχόντισσας, που από νωρίς αξιώθηκε να γίνει βασίλισσα του Δεσποτάτου της Ηπείρου και μετά από ποικίλες προσωπικές δοκιμασίες να αντέξει και να αναδειχθεί μοναχή και αγία της Εκκλησίας.
            Η ζωή της μοιάζει με παραμύθι. Και θα είχε ξεχαστεί, όπως ξεχάστηκαν πολλές παραμυθένιες ζωές στο διάβα της ιστορίας. Όμως αυτή η πριγκίπισσα είχε κάτι αλλιώτικο από τους άλλους .Ήταν μια πριγκίπισσα με μεγάλη καρδιά. Τόσο μεγάλη ήταν η καρδιά της, που χωρούσε όλους τους ανθρώπους μέσα της, και τους καλούς και τους κακούς.
            Ήταν τόσο γερή και δυνατή, που κατάφερε να είναι ζωντανή ακόμα και σήμερα. Και έδωσε αίμα, για να έχουν ζωή οι κάτοικοι που έζησαν και ζουν σε αυτό τον τόπο. Τους κράτησε ανόθευτη την πίστη και ατόφια την βυζαντινή παράδοση και την ορθοδοξία  μέσα τους..

 

       
     Η ζωή της

        
             Με τον θάνατο του πατέρα της μεταξύ 1224 - 1230, ο Δούκας της Ηπείρου Θεόδωρος ανέλαβε την προστασία της. Τον Θεόδωρο όμως μετά την ήττα του από τους Βουλγάρους το 1230 στη περιοχή μεταξύ Φιλιππούπολης και Ανδριανούπολης, διαδέχεται ο ανεψιός του Μιχαήλ Β΄, γιος του Μιχαήλ Α` Κομνηνού. Περνώντας από τα Σέρβια ο Μιχαήλ, συναντά τη Θεοδώρα, εντυπωσιάζεται από την ομορφιά της παντρεύονται τον ίδιο χρόνο και τη φέρνει μαζί του στη Ήπειρο.

               Η Θεοδώρα, φύση ιδιαίτερα ευαίσθητη και αφιερωμένη στο Θεό δεν μπορεί να ακολουθήσει τους κοσμικούς ρυθμούς ζωής του συζύγου της και γίνεται όλο και περισσότερο υπόδειγμα αφιερωμένης και φιλάνθρωπης βασίλισσας. Ίσως γι’αυτό και ο γάμος τους δεν είχε καλή έκβαση αφού ο Μιχαήλ την εγκατέλειψε για την Αρτινή αρχόντισσα Γαγγρινή, την οποία μάλιστα εγκατέστησε στα ανάκτορα. Η Θεοδώρα δεν μπορεί να το αντέξει και αυτοεξορίζεται.

                Για περίοδο πέντε χρόνων περιφέρεται στη περιοχή των Τζουμέρκων μαζί με τον πρωτότοκο γυιό της Νικηφόρο Κομνηνό και σαν απλή χωρική ζει από τα αγαθά που της προσφέρει η εξοχή. Σε αυτή την κατάσταση, και ενώ συνέλεγε χόρτα, λεπτομέρεια που ο βιογράφος της Ιώβ μοναχός μας μεταφέρει, την βρήκε ο ιερέας του χωριού Πρένιστα, σημερινό Κορφοβούνι.

                Μόλις του αποκαλύπτει την ταυτοτητά της, την παίρνει μαζί του και στο πρόσωπο του βρίσκει παρηγοριά και συμπαράσταση. ΄Ομως ο λαός της Αρτας με επικεφαλής τους άρχοντές του, αγανακτισμένος από τη συμπεριφορά του Μιχαήλ, καταφέρνει να εκδιωχθεί η Γαγγρινή από τα ανάκτορα και να επανέλθει η Θεοδώρα.

               Από το σημείο αυτό ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της. Η ίδια συνεχίζει το έργο της φιλανθρωπίας που είχε ξεκινήσει ενώ ο Μιχαήλ επιδίδεται σε έργα μετανοίας. Την περίοδο αυτή, η Αρτα κοσμείται με ναούς και μοναστήρια από τα οποία τα πιό γνωστά είναι η Μονή Κάτω Παναγιάς, η Μονή του Αγίου Γεωργίου και η Μονή της Παναγίας της Παντάνασσας έξω από την Φιλιππιάδα. Είναι η έμπρακτη μετάνοιά του που εκφράζετια κατ’αυτόν τον τρόπο. Επιπλέον αποκτούν άλλα τέσσαρα παιδιά τον Ιωάννη, το Δημήτριο, την Ελένη και την Αννα.

              Μετά τον θάνατο του Μιχαήλ και σχεδόν σαράντα χρόνια έγγαμου βίου, η Θεοδώρα περιβάλλεται το μοναχικό σχήμα, ζώντας για μια δεκαετία ως μοναχή στη μονή του Αγίου Γεωργίου, που κατά παράδοση ίδρυσε η ίδια και σήμερα φέρει το ονομά της. Εκοιμήθη πιθανόν το 1280 σε ηλικία 70 ετών και ετάφη στον νάρθηκα του ναού του Αγίου Γεωργίου, σημερινός ναός της Αγίας Θεοδώρας.

                 Η μνήμη της τιμάται στις 11 Μαρτίου και είναι η πολιούχος της Αρτας. Στον ναό της βρίσκεται σε αργυρή λάρνακα το λειψανό της το οποίο με μεγαλοπρεπή λιτανεία περιφέρεται στους δρόμους της πόλεως τη μέρα της εορτής της.

 http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/03/blog-post_10.html

Λόγος Κατηχητήριος ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (2016)

Ἀριθμ. Πρωτ. 284 

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ 

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ 

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ 

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ 

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ 

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ 

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, 

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ 

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, 

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ 

* * * 

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ προσφιλῆ καὶ εὐλογημένα, 

Διὰ τῆς θεοπνεύστου ρήσεως τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Κυρίου καὶ τῶν κριμάτων αὐτῆς, εἰσάγει καὶ ἐφέτος πάντας τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς εἰς τὸ «μυστήριον» τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρκοστῆς ὁ ἱερὸς Ψαλμῳδὸς ἀναφωνῶν: «Ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις» (Ψαλμ. 102, 6). Διότι ὁ Κύριος «ἐμπιπλᾷ ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν μας καὶ ἀνακαινίζει ὡς ἀετοῦ τὴν νεότητά μας» (πρβλ. ὅ. π. 5). 

Ὡς γνωστόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἕκαστος ἄνθρωπος, πλασθεὶς κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἀποτελεῖ ναὸν Κυρίου. Πολὺ δὲ περισσότερον ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθημεν καὶ ἐχρίσθημεν διὰ τοῦ Ἁγίου Μύρου καὶ ἐνεκεντρίσθημεν εἰς τὴν καλλιέλαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴμεθα ναοὶ τοῦ ἐν ἡμῖν οἰκοῦντος Ἁγίου Πνεύματος, ἀκόμη καὶ ἐὰν διὰ ποικίλων ἁμαρτιῶν, ἑκουσίων ἢ ἀκουσίων, ἀπομακρυνώμεθα ἀπὸ τοῦ Κυρίου: «εἰ ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει» (Β΄ Τιμ. β΄, 13). 

Διὰ τοῦ ρύπου ὅμως τῆς ἁμαρτίας κωλύεται ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ ἐνεργῇ ἐν ἡμῖν, ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὥρισε τὴν ἀρχομένην περίοδον τῶν νηστειῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἵνα κατ᾿ αὐτὴν καθάρωμεν ἑαυτοὺς διὰ τῆς μετανοίας καὶ γενώμεθα ἄξιοι νὰ ὑποδεχθῶμεν τὰ ζωοποιὰ Πάθη καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν λαμπροφόρον Ἔγερσιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Δεῦρο τάλαινα ψυχή, σὺν τῇ σαρκί σου τῷ πάντων Κτίστῃ, ἐξομολογοῦ∙ καὶ ἀπόσχου λοιπόν, τῆς πρὶν ἀλογίας, καὶ προσάγαγε Θεῷ, ἐν μετανοίᾳ δάκρυα», καλεῖ πάντας τοὺς πιστοὺς ὁ ποιητὴς τοῦ Μεγάλου Κανόνος Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης (τροπάριον α΄ᾠδῆς). 

Ἡ Ἐκκλησία, μεριμνῶσα διὰ τὴν σωτηρίαν καὶ πνευματικὴν τελείωσίν μας, ἀνοίγει εἰς πάντα τὰ μέλη αὐτῆς τὸν παρόντα καιρὸν τῆς μετανοίας, προτρέπουσα συγχρόνως αὐτὰ νὰ πολεμήσουν τὸν φιλόϋλον καὶ φιλοκτήμονα βίον, ὁ ὁποῖος ὡς «βαρὺς κλοιός» κρατεῖ τὴν ψυχὴν χοϊκὴν καὶ συρομένην ἐπὶ γῆς, μὴ δυναμένην νὰ ἀνοίξῃ τὰς πτέρυγας αὐτῆς πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. 

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῶν καθαρτικῶν δακρύων, ἐνδυόμεθα καὶ πάλιν τὸ πρωτόκτιστον κάλλος καὶ τὴν θεοΰφαντον στολήν, τὴν ὁποίαν ἀπωλέσαμεν μετὰ τὴν πτῶσιν, περιβληθέντες «τὸν στολισμὸν τῆς αἰσχύνης, καθάπερ φύλλα συκῆς». 

Ἀποτελεῖ, ταυτοχρόνως, ἡ νηστεία καὶ ἡ ἀποχὴ ἀπὸ βρωμάτων καὶ ἀπὸ «διαλογισμῶν ματαίων καὶ ἐνθυμήσεων πονηρῶν» ἀφετηρίαν διὰ τὴν ὀρθήν, μεμετρημένην καὶ σώφρονα διαχείρισιν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, μὲ προοπτικὴν τὴν κοινὴν ὠφέλειαν, οὕτως ὥστε νὰ ἐκμηδενίζωνται αἱ ἀρνητικαὶ καὶ διὰ τὸ κοινωνικὸν καὶ φυσικὸν περιβάλλον ἐπιπτώσεις ἐκ τῆς ἀλόγου χρήσεώς των καὶ νὰ παραμένῃ μόνον ἡ «νηστεία τῆς ἐλεημοσύνης», ἡ ὁποία νὰ μὴ «γίνηται κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις», ἀλλὰ ἔλεος καὶ χάρις καὶ ἀνακούφισις εἰς αὐτοὺς καὶ διὰ τὴν πορείαν μας πρὸς τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Μέγας Βασίλειος). 

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς ἐγκρατοῦς χρήσεως, ἁγιάζεται καὶ ἡ ὕλη καὶ ἡ ζωὴ μας, καθότι ἡ φθαρτὴ ὕλη ἀποτελεῖ οὐχὶ τὸν αὐτοσκοπόν, ἀλλὰ τὸ μέσον τοῦ ἁγιασμοῦ. Συνεπῶς, καὶ διὰ τοὺς ἔχοντας καὶ κατέχοντας πλουσίους τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἡ νηστεία πρέπει νὰ ἀποτελῇ ἀφορμὴν ἐγκρατείας, μὲ τελικὸν σκοπόν «περισσεύειν αὐτοὺς ἐν τῇ ἐλπίδι ἐν δυνάμει Πνεύματος Ἁγίου», κατὰ τὴν ρῆσιν τοῦ μεγαλορρήμονος Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου (πρβλ. Ρωμ. ιε΄, 13) καὶ ἀποβλέπειν καὶ εἰς τοὺς σημερινοὺς πτωχούς «Λαζάρους» τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τῆς προσφυγιᾶς.

Πέραν ὅμως τούτων, δὲν πρέπει νὰ λησμονῆται, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, τὸ ἀληθὲς πνεῦμα τῆς νηστείας καὶ τῆς ἐγκρατείας, τὸ ὁποῖον καθιστᾷ ταύτας εὐαρέστους τῷ Κυρίῳ, καθὼς διδάσκει ὁ ἀδελφόθεος Ἀπόστολος Ἰάκωβος, λέγων: «θρησκεία καθαρὰ καὶ ἀμίαντος παρὰ τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανοὺς καὶ χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου» (Ἰακ. α΄, 27). Διότι δὲν θὰ ἐπιτύχωμεν τὴν χάριν, τὴν ὁποίαν ἀφθόνως παρέχει ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐγκράτεια, ἁπλῶς καὶ μόνον διὰ τῆς ἀσιτίας καὶ τῆς ἀποχῆς ἀπὸ τῶν ὑλικῶν τροφῶν: «Εἰ εἰς κρίσεις καὶ μάχας νηστεύετε καὶ τύπτετε πυγμαῖς ταπεινόν, ἱνατί μοι νηστεύετε;», ἀναρωτᾶται ὁ Προφήτης Ἡσαΐας (58, 4). «Οὐ ταύτην τὴν νηστείαν ἐξελεξάμην [...], ἀλλὰ [...] διάθρυπτε πεινῶντι τὸν ἄρτον σου καὶ πτωχοὺς ἀστέγους εἴσαγε εἰς τὸν οἶκόν σου· ἐὰν ἴδῃς γυμνόν, περίβαλε...», λέγει καὶ παραγγέλλει ὁ Κύριός μας διὰ τῆς φωνῆς τοῦ Προφήτου Αὐτοῦ (Ἡσ. 58, 5-7). 

Ἰδιαιτέρως σήμερον ἡ οἰκονομικὴ κρίσις, ἡ προσφυγιὰ καὶ αἱ ποικιλότροποι δυσχέρειαι, αἱ ὁποῖαι παγκοσμίως ἐμφανίζονται, μάλιστα δὲ εἰς ὡρισμένους λαοὺς καὶ χώρας, παρέχουν εἰς ἡμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους τὴν δυνατότητα νὰ καλλιεργήσωμεν τὸ γνήσιον τοῦτο πνεῦμα τῆς νηστείας, συνδυάζοντες τὴν ἀποχὴν τῶν βρωμάτων μὲ ἔργα φιλανθρωπίας καὶ ἀλληλεγγύης πρὸς τοὺς ἔχοντας ἄμεσον ἀνάγκην ἀδελφούς μας, τοὺς πάσχοντας, τοὺς ἐνδεεῖς καὶ πένητας, τοὺς ἀστέγους καὶ πρόσφυγας, τοὺς μὴ ἔχοντας «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η΄, 20), αὐτοὺς τούς ὁποίους αἱ σκληραί περιστάσεις τοῦ πολέμου καὶ τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων ἀναγκάζουν νὰ ἐγκαταλείπουν τὰς πατρογονικὰς ἑστίας των καὶ νὰ ταξιδεύουν ἐν μέσῳ πολλῶν κινδύνων καὶ θλίψεων καὶ κόπων. 

Ὅταν ἡ νηστεία μας συνοδεύηται ἀπὸ τοιαύτην αὔξησιν τῆς φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης μας πρὸς τὸν ἐλάχιστον ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, θρησκείας, γλώσσης καὶ καταγωγῆς, τότε αὕτη θὰ ἀναβαίνῃ ἀπ᾿ εὐθείας εἰς τὸν θρόνον τοῦ Θεοῦ ὡς θυμίαμα εὔοσμον καὶ ἄγγελοι θὰ συμπαρίστανται εἰς ἡμᾶς νηστεύοντας, ὅπως διηκόνουν τὸν Κύριον εἰς τὴν ἔρημον. 

Ἀπὸ καρδίας εὐχόμεθα ἀδελφικῶς καὶ πατρικῶς εἰς ἅπαντας τὸ ἀρχόμενον στάδιον τῶν Ἁγίων Νηστειῶν νὰ εἶναι καρποφόρον καὶ ἁγιαστικόν, πλῆρες χάριτος καὶ ἁγιασμοῦ, καὶ ὅπως ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ Θεὸς νὰ προσέλθωμεν ἀπροσκόπτως εἰς τὸν αἰώνιον ζωοποιὸν Κρατῆρα, τὴν ζωηφόρον Πλευρὰν τοῦ Κυρίου, «ἐξ ἧς ὁ διπλοῦς ἡμῖν ἐξέβλυσε, κρουνὸς τῆς ἀφέσεως καὶ γνώσεως» (Μέγας Κανών, τροπάριον τῆς δ΄ ᾠδῆς). 

Αὐτοῦ ἡ Θεία Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ὥστε ἐν τοιούτῳ εὐαγγελικῷ φρονήματι χαρισθῇ ἡμῖν ἡ ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐχαριστία νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν. 

Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ,βις´ † 

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως 

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Κατανυκτικοί Εσπερινοί και Ομιλίες την Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Η Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης ώρισε για την επερχόμενη περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να τελούνται και φέτος, την Κυριακή της Τυρινής και τις πέντε Κυριακές των Νηστειών, οι Κατανυκτικοί Εσπερινοί μετά θείου Κηρύγματος στους Ιερούς Ναούς της πόλεως Κοζάνης.

Οι ομιλητές θα είναι δόκιμοι διάκονοι του λόγου, ώστε κλήρος και λαός να έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν, μέσω αυτών των ομιλιών, την πνευματικότητα της κατανυκτικότερης περιόδου της Εκκλησίας μας.

Ο πρώτος Κατανυκτικός Εσπερινός («της συγχωρήσεως») θα τελεστεί την Κυριακή της Τυρινής, 13 Μαρτίου 2016, στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης και ώρα 6.00 μ.μ.. Ομιλητής θα είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης κ. Παύλος.

 

Από την Ιερά Μητρόπολη

Είναι οι λογισμοί που πολλές φορές δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.

Είναι οι λογισμοί που  πολλές φορές δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.Είσαι μια χαρά ,ήρεμος ,αναπαυμένος και ξαφνικά από το πουθενά, έρχεται ένας λογισμός και σε αναστατώνει.Και ξαφνικά έρχεται κι άλλος και άλλος και γίνεσαι σπηλιά από ληστρικούς λογισμούς.

Αδιέξοδο...Τι να κάνω .Πως να το αντιμετωπίσω;

Να τα δούμε λίγο με τη σειρά;

Πρώτα πρώτα θυμίσου ότι είσαι κινούμενος στόχος.Πάει να πει είσαι εύκολο θύμα των πειρασμικών λογισμών που το ταγκαλάκι όπως έλεγε ο Όσιος Παίσιος δηλαδή ο διάβολος με αυτούς σε πετροβολεί και με πρόγραμμα και χωρίς αυτό  και όπου σε βρεί.

Μια σκέψη , μία προσβολή εύκολα εκτοξεύεται και σε βρίσκει.

Είσαι χωματένιος .Ο Διάβολος ξέρει τις αδυναμίες, τις ροπές ,και τις εκμεταλεύεται με το πιο επιδέξιο τρόπο.

Εδώ τώρα θέλουμε προσοχή ....Οι Πατέρες της Εκκλησίας,  μας αφήσανε λόγο κρυστάλλινο για τούτες τις ώρες.Μας είπαν δηλαδή ότι δεν είναι αμαρτία αυτό το πρώτο ξάφνιασμα του λογισμού,μα το ύστερα απ΄αυτό.Δηλαδή ο διάλογος η συγκατάθεση στο λογισμό .

Οσο αφήνουμε το λογισμό απ έξω από τα θυρόφυλλα της καρδιάς μας, αυτό δεν συνιστά αμαρτία.

Να μην δίνουμε σημασία  στους λογισμούς,να μην φοβόμαστε ,να μην χάνουμε το κουράγιο μας .Τότε λοιπόν ο λογισμός ,ενώ ξεκίνησε να μας αιχμαλωτίσει γίνεται αφορμή να αναζητήσουμε τη θαλπωρή της αγάπης του Θεού.Να προσευχηθούμε ,να αναπαυθούμε ,να ησυχάσουμε...

Δεν μπορούμε να  σταματήσουμε  τα πουλιά να  πετούν πάνω από το κεφάλι μας .Μπορούμε όμως να τους απαγορεύσουμε να κάνουν φωλιά πάνω στα κεφάλια μας,θα πεί χαριτωμένα ο Γερο Παίσιος.

π.Εφραίμ

Τα Ευαγγέλια είναι η πρώτη συνέχεια

Τα Ευαγγέλια είναι η πρώτη συνέχεια - Ν. Λυγερός

Η εκκλησία και τα μοναστήρια είναι εντελώς διαφορετικά σαν ρόλος, μετά έχουμε το ενδιάμεσο που θα παίξει ο Γέροντας, είναι ότι η εκκλησία είναι για να μπορεί να έρθει ο οποιοσδήποτε εύκολα, στο μοναστήρι είναι για να μην έρχεται σχεδόν κανένας και όλα πάντα δύσκολα.

Τα μοναστήρια είναι αυτά που αντέχουν περισσότερο τη βαρβαρότητα, οι εκκλησίες ανθίζουν όταν δεν υπάρχει βαρβαρότητα. Όταν υπάρχει βαρβαρότητα είναι τα πρώτα που καταστρέφονται, τα μόνα που μένουν είναι τα απομονωμένα μοναστήρια, που ο άλλος δεν ξέρει που να το βρει για να το λεηλατήσει ή να το διαλύσει. 

Εδώ είναι κάπως το ίδιο, είναι ότι κάπου κάπου έρχονται και οι άνθρωποι από τα μοναστήρια μέσα στην εκκλησία. Δεν παίζουν το ρόλο του παπά. Παίζουν το ρόλο της άμεσης μετάδοσης, γιατί μερικές φορές βλέπουν ότι δεν φτάνει, άρα έρχονται για να ενισχύσουν. 

Εδώ, κανονικά θα μπορούσατε να το σκεφτείτε έτσι, είναι ότι γιατί βρίσκεστε μετά την εκκλησία, εφόσον είναι η εκκλησία, εκκλησία. Γιατί σας λείπει αυτό το κομμάτι, το αμέσως μετά την εκκλησία και δεν είναι τυχαίο που το έχουμε σαν παράδοση αυτό, πολύ συχνά πίνουμε καφέ μετά την εκκλησία. 

Έχετε σκεφτεί ποτέ για ποιο λόγο; Είναι απλώς για να εκφραστείτε μετά τη σιωπή. Διότι την ώρα της εκκλησίας δεν μιλάτε, την ώρα που ο παπάς κάνει το κήρυγμα δεν του απαντάτε. Άρα το ένα είναι το μάθημα και το άλλο είναι η συνέχεια. Στη συνέχεια είναι εκεί που οι μαθητές εκφράζονται, σε σχέση μ’ αυτά που άκουσαν, πως νιώθουν. Αλλά μερικές φορές το κάνουν κοινωνικά και νομίζουμε ότι είναι απλώς για να μιλάμε. Είναι για να μιλάμε σε σχέση με αυτό που ακούσαμε. Όχι για να μιλάμε. 

Άρα ένας εκφυλισμός θα ήταν ας πούμε να βρισκόσαστε εδώ για να πείτε τα δικά σας, εκτός βέβαια από αυτά που ακούσατε στην εκκλησία. Και στο τέλος θα πρέπει να αναρωτηθείτε τότε, γιατί πάτε στην εκκλησία, εφόσον δεν μιλάτε γι’ αυτό. 

Άρα η ιδέα ποια είναι, είναι ότι την ώρα της εκκλησίας ακούμε μια διδασκαλία και ανάλογα με το επίπεδό μας μπορεί να φτάνει και στο επίπεδο της διδαχής και μετά πρέπει να το πούμε. Όχι να πούμε το μάθημα, αλλά να το μοιραστούμε. 

Όπως λέμε, είδες τι είπε ο άνθρωπος; Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί πολύ απλά ακολουθούμε το ιδού ο άνθρωπος. Γιατί δεν τον βλέπεις; Γιατί αναγκάζεσαι να το πεις; Άμα σκεφτείτε τώρα ότι τόση ώρα μέσα στην εκκλησία σας μιλάει μόνο και μόνο για έναν άνθρωπο, τον Θεάνθρωπο, λέτε αφού το ξέρουμε, την προηγούμενη Κυριακή ήταν αυτό. Κι αυτό είναι το διαχρονικό στοιχείο. Είναι ότι ενώ η εκκλησία συνεχίζει να λέει τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο, παραμένει αξιόπιστη μετά από 2000 χρόνια. 

Εμείς που θεωρούμε ότι πρέπει να λέμε πάντα πράγματα διαφορετικά για να κρατάμε το ενδιαφέρον, σιγά σιγά σταματάει αυτό το ενδιαφέρον. Γιατί; Γιατί η εκκλησία είναι αδιάφορη προς το ενδιαφέρον. Ασχολείται μόνο και μόνο με την αλήθεια. Άρα η διάδοση της αλήθειας φτάνει.
Θυμάστε η εκκλησία, σημαίνει απλώς ο χώρος που βρισκόμαστε. Γι’ αυτό λέγαμε να το σκεφτείτε, ότι είναι λίγο παράξενο, να βρισκόσαστε μετά την εκκλησία, εφόσον είναι ο χώρος που βρισκόμαστε. Δεν είναι παράξενο αν το σκεφτείτε ότι στον πρώτο χώρο βρισκόμαστε για να ακούσουμε, ενώ στο δεύτερο βρισκόμαστε για να μιλήσουμε γι’ αυτό που ακούσαμε. 

Αν το κοιτάξετε ορθολογικά, θα πρέπει να αναρωτηθείτε, τα Ευαγγέλια σε ποιον τομέα ανήκουν; Θα δείτε ότι τα Ευαγγέλια είναι η πρώτη συνέχεια. Δηλαδή είναι η πρώτη φορά που λένε, εμείς ζήσαμε αυτά, να τα μάθετε, για να τα λέτε.

http://nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr/2016/02/ta-evaggelia-einai-i-prwti-synexeia.html

Πρόσφυγες βαπτίζονται χριστιανοί στη Γερμανία

Κατάγονται από τη Συρία, το Ιράκ, το Πακιστάν, το Ιράν. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους λόγω πολέμου για ένα καλύτερο μέλλον στη Γερμανία. Πολλοί βρίσκουν διέξοδο στη θρησκεία και βαφτίζονται χριστιανοί.

Μια σύντομη τελετή, η ευλογία από τον πάστορα, λευκά ρούχα. Κάπως έτσι βαπτίζονται χριστιανοί τελευταία όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι πρόσφυγες που φθάνουν στη Γερμανία. Έτσι και ο Βενιαμίν, ο 25χρονος Ιρανός που ζει πλέον στο Αμβούργο ως χριστιανός. Ο ίδιος, όπως λέει, ήθελε να βαπτιστεί χριστιανός ήδη από τότε που βρισκόταν στην πατρίδα του, αλλά δεν μπορούσε. Εκεί η αλλαγή θρησκεύματος και συγκεκριμένα ο ασπασμός της χριστιανικής πίστης διώκεται ποινικά. «Σήμερα ξεκινά για μένα μια νέα μέρα. Ανήκω στην εν Χριστώ κοινωνία», λέει ο Βενιαμίν. Μαζί με αυτόν βαπτίστηκαν άλλοι 70 πρόσφυγες, ενώ εδώ και ένα χρόνο έχουν βαπτιστεί στο Αμβούργο ήδη 600 άτομα. Πρόκειται, θα μπορούσε να πει κανείς, για μια διαδεδομένη πρακτική. Και στο Βερολίνο ολοένα περισσότεροι μουσουλμάνοι πρόσφυγες θέλουν να αλλάξουν θρήσκευμα. Μέχρι στιγμής στην Κοινότητα της Αγίας Τριάδας της γερμανικής πρωτεύουσας 185 πρόσφυγες έχουν ασπαστεί τον χριστιανισμό και ακολουθούν μαθήματα κατήχησης.
Μια ευκαιρία κοινωνικής ενσωμάτωσης

Βάπτιση παιδιών από το Ιράν στο Βερολίνο

Σύμφωνα με τον πάστορα Αλβέρτο Μπαμπαγιάν, πολλοί είναι οι λόγοι που οδηγούν τους πρόσφυγες να αλλάξουν θρήσκευμα. «Πολλοί λένε ότι είναι απογοητευμένοι από το Ισλάμ», λέει χαρακτηριστικά. Ο ίδιος ο Βενιαμίν αναφέρει: «Ήδη από την εποχή που ζούσα στο Ιράν είχα αρχίσει να ενδιαφέρομαι για άλλες θρησκείες. Και κάπου διερωτήθηκα: γιατί ως μουσουλμάνος πρέπει να ζω συνεχώς με φόβο;»
Για άλλους πάντως ο ασπασμός του χριστιανισμού είναι απλώς η οδός για να λάβουν πιο γρήγορα άσυλο στην Ευρώπη, όταν μάλιστα ενώπιων των αρμόδιων αρχών επικαλούνται ότι κάτι τέτοιο στις πατρίδες τους μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο. Πράγματι, σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Μετανάστευσης και Χορήγησης Ασύλου, (BAMF) η επίκληση από τον αιτούντα λόγων ποινικής δίωξης στη χώρα του εξαιτίας του θρησκεύματός του συνεκτιμάται από την αρμόδια επιτροπή και οδηγεί στην παροχή ασύλου. Συχνά λοιπόν ανακύπτει το ερώτημα: η βάπτιση μουσουλμάνων προσφύγων γίνεται πράγματι για λόγους πίστης ή μήπως για την επίσπευση της διαδικασίας παροχής ασύλου; Οι απόψεις διίστανται.
H εκκλησία ενώπιον της διοίκησης

Πολλοί ασπάζονται τον χριστιανισμό με στόχο να ενταχθούν πιο γρήγορα στη γερμανική κοινωνία

H Γερμανική Ευαγγελική Εκκλησία πρόσφατα διένειμε ενημερωτική εγκύκλιο στις ενορίες σχετικά με το θέμα. Για την Εκκλησία, από θεολογική και ποιμαντική σκοπιά, η βάπτιση προσφύγων και μεταναστών ως χριστιανών είναι ένα ευτυχές γεγονός που συμβαδίζει με τις αρχές της πίστης. Μετά όμως από μια τέτοια βάπτιση η εκκλησία αναλαμβάνει επίσης και μια επιπρόσθετη ευθύνη έναντι της γερμανικής διοίκησης. Πολύ συχνά στις ακροάσεις παροχής ασύλου είναι δυνατό να ζητηθεί από τους πάστορες που βάπτισαν τον εκάστοτε αιτούντα να παραστούν ως μάρτυρες ενώπιων των αρμόδιων αρχών.
Η διαδικασία δεν είναι πάντα απλή, όπως αναφέρουν πολλοί γερμανοί ιερωμένοι. Οι ίδιοι καλούνται να δώσουν κάποιες βασικές πληροφορίες για τους αιτούντες άσυλο, όπως για παράδειγμα πόσο συχνά συμμετέχουν στις δραστηριότητες της ενορίας τους, αν είναι ενεργά μέλη αλλά και αν γνωρίζουν σημαντικά στοιχεία που αφορούν την χριστιανική ζωή. Οι ιερωμένοι όμως συχνά αισθάνονται υπό πίεση, αφού δεν νιώθουν την υποχρέωση να «λογοδοτήσουν» τρόπον τινά για θέματα που αφορούν το ποίμνιο αλλά και τη δραστηριότητα της εκκλησίας αυτή καθεαυτή. Όπως λένε πολλοί ιερωμένοι, αυτού του είδους τα «τεστ πίστεως» από τις διοικητικές αρχές θα πρέπει να σταματήσουν. Ο πάστορας Αλβέρτος Μπαμπαγιάν υπογραμμίζει μάλιστα πώς εν τέλει πρόκειται για θέματα που αφορούν την ψυχή του ανθρώπου και ως τέτοια δεν θα πρέπει να εξετάζονται διοικητικά. Άλλωστε και στην πράξη, όπως λέει, όσοι πρόσφυγες βαφτίζονται παραμένουν και μετά ενεργά μέλη των ενοριών τους.
ΝDR, Κλαούντια Ντρέξελ / Cicero / Δήμητρα Κυρανούδη
 http://www.dw.com/el

Ιερώνυμος για Θρησκευτικά: Αρχή διαλόγου η υποχρεωτικότητα του μαθήματος

Επανέρχεται στο ζήτημα

Αθήνα

Αρχή και η βάση κάθε διαλόγου με το Υπουργείο Παιδείας για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία είναι η υποχρεωτικότητα του μαθήματος, η τήρηση των ωρών διδασκαλίας και ο ορθόδοξος χαρακτήρας τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος κατά την εισήγησή του στην έκτακτη Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας τη Εκκλησίας της Ελλάδος.
Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι ένα από τα βασικά θέματα που θα απασχολήσουν τους μητροπολίτες στην έκτακτη Σύνοδο που ξεκίνησε το πρωί της Τρίτης.
Όπως ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος «θα εξετάσουμε το ζήτημα του μαθήματος των θρησκευτικών. Κρίσιμο και σημαντικό θέμα για το ήθος των παιδιών μας, την εσωτερική τους καλλιέργεια και την γνώση του πλούτου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Πολλά έχουν διατυπωθεί για το μέλλον του μαθήματος».
Και πρόσθεσε: «Φρονώ ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την υποχρεωτικότητα του μαθήματος, την τήρηση των ωρών διδασκαλίας στο τρέχον πρόγραμμα και τον Ορθόδοξο χαρακτήρα του. Όλα τα άλλα μπορούν και πρέπει να συζητηθούν, δεδομένων των νέων προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε, τα τρία όμως παραπάνω σημεία πρέπει να είναι η αρχή και η βάση κάθε διαλόγου με το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων».
Εισήγηση για το θέμα είναι προγραμματισμένο να κάνει ο μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος.
Σημειώνεται ότι το περασμένο φθινόπωρο το θέμα των θρησκευτικών ήταν η αιτία της πρώτης σύγκρουσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την Εκκλησία. 

Newsroom ΔΟΛ

Ιερά Πανήγυρης Οσίας Θεοδώρας της εκ Σερβίων

Έντεκα λάθη που κάνουν οι γονείς από... αγάπη

Γράφει η Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Όλοι οι γονείς θέλουμε ένα πράγμα για τα παιδιά μας: να είναι ευτυχισμένα!
Το κάνουμε όμως σωστά; 
Γιατί οι γονείς κάνουν λάθος στην ανατροφή των παιδιών τους;  Επειδή επιθυμούν να τους τα δώσουν όλα, θεωρώντας ότι αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη της αγάπης τους και επειδή πιστεύουν ότι αν πουν «όχι» ή βάλουν όρια στο παιδί αυτό θα το δει ως τιμωρία και θα στεναχωρηθεί.
Λάθη από Αγάπη…
1. Να κάνετε το παιδί να νιώθει σαν βασιλιάς/βασίλισσα
Φυσικά και είναι σημαντικό να κάνετε το παιδί σας να νιώθει μοναδικό, σπουδαίο και λατρεμένο!
Αυτό όμως είναι διαφορετικό από το να του φέρεστε σαν να είναι μονάρχης, κάνοντάς του όλα τα χατίρια, υποκύπτοντα σε όλα του τα καπρίτσια και μη βάζοντάς του όρια.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν μόνο με ‘ναι’, χωρίς ‘όχι’ και χωρίς οριοθέτηση τελικά γίνονται πολύ πιο αδύναμα από τα παιδιά που μεγάλωσαν σε οικογένειες που τους έβαζαν όρια και ζορίζονται γενικότερα στις σχέσεις τους και τη ζωή τους αργότερα.
2. Να του δίνετε πάρα πολλά χρήματα
Τα χρήματα είναι μέσο συναλλαγής και εργαλείο, αλλά δεν είναι αξεσουάρ και δεν αγοράζουν την ευτυχία!
Όσο νωρίτερα το καταλάβει ένα παιδί, τόσο καλύτερα!  Βοηθήστε το να καταλάβει τη σημασία της φιλίας, της υποστήριξης, του μοιράσματος, των ωραίων εμπειριών με τους φίλους του, αλλά μην το αφήσετε να θεοποιήσει το χρήμα και τα υλικά αγαθά.
3. Να μην του επιτρέπετε να ‘εργαστεί’ για να κερδίσει κάτι
Ο Φρόιντ έλεγε ότι βασικά για την ανθρώπινη ζωή είναι η δουλειά και το παιχνίδι.
Ακόμα και ένα παιδί πρέπει να μάθει από μικρό στην υπευθυνότητα και στο να έχει καθήκοντα. Φυσικά και δεν εννοώ ότι το παιδί πρέπει να εργάζεται ή να έχει υποχρεώσεις για να κερδίσει τα βασικά πράγματα (φαγητό, ρούχα, σπίτι, κλπ).
Αλλά κανένα παιδί δεν έπαθε τίποτα επειδή έκανε μια ‘δουλειά’ και πληρώθηκε γι’ αυτή (ώστε να εξοικονομήσει χρήματα να πάρει κάτι που το ίδιο επιθυμεί).  Και για τα μικρότερα παιδιά οι δουλειές του σπιτιού, πχ, να βάλει τα πιάτα και τα μαχαιροπήρουνα στο τραπέζι, προσφέρουν από μόνες τους την ανταμοιβή του «τα κατάφερα και χάρη στη δική μου δουλειά τώρα τρώμε».
Δε χρειάζεται η αμοιβή να είναι πάντα χρήματα, αλλά χρειάζεται να έχει το παιδί την αίσθηση ότι έχει υποχρεώσεις και καθήκοντα και αυτό είναι κάτι που του δίνει επίσης κάποιο είδος υλικής, πρακτικής ή ηθικής ανταμοιβής.
4. Να το ενθαρρύνετε να μη προσφέρει
Διδάξτε στο παιδί σας τον νόμο του υγιούς «πάρε-δώσε» στις σχέσεις.  Δείξτε του από νωρίς ότι οι σχέσεις βασίζονται σε αμοιβαιότητα και ότι δε σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας.  Μάθετε στο παιδί σας να μοιράζεται, να συνεργάζεται, να προσφέρει εθελοντικά το χρόνο του.
5. Nα μη του ζητάτε να δείχνει ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη
Το κάθε παιδί αξίζει το καλύτερο!
Ναι, αυτό το πιστεύω με την καρδιά μου, αλλά εξίσου σημαντικό είναι για ένα παιδί να μάθει να εκτιμάει τα όσα έχει, υλικά και μη, και να έχει μια αίσθηση ευγνωμοσύνης.  Ακόμα και οι απλές λέξεις, ‘ευχαριστώ’παρακαλώ’ είναι μικρές ασκήσεις ευγνωμοσύνης και εκτίμησης για όσα έχουμε.
Και φυσικά η πιο ενεργητική στάση ζωής, όπου κανείς μετράει τα καλά και όμορφα στη ζωή του και αισθάνεται ωραία αισθήματα είναι κάτι που ξεκινάει από τη μικρή ηλικία.
6. Να φέρεστε εσείς σαν κακομαθημένο παιδί μπροστά στο παιδί σας
Πολλές φορές εμείς οι γονείς λέμε στο παιδί μας «κάνε αυτό που σου λέω!». Έχετε όμως αναρωτηθεί ποτέ αν εσείς οι ίδιοι κάνετε αυτό που λέτε στο παιδί σας; Ή μήπως φέρεστε κι εσείς σαν κακομαθημένο παιδί, όταν θέλετε κάτι ή όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως επιθυμείτε;
Τα παιδιά μαθαίνουν κυρίως από το παράδειγμά μας και λιγότερο από τις συμβουλές μας…
7. Να μη βάζετε όρια
Όλα τα παιδιά από τη φύση τους τεστάρουν τα όρια που τους βάζουν οι γονείς τους, για να διαπιστώσουν τι περιθώρια έχουν. Χωρίς οριοθέτηση δεν μπορεί ο γονιός να διδάξει σωστή συμπεριφορά, τι επιτρέπεται και τι όχι να κάνει το παιδί.
Όταν λοιπόν ο γονιός λέει συνέχεια ‘ναι’ και δε λέει ‘όχι’, δε βάζει όρους και όρια στο παιδί του νομίζοντας ότι έτσι του δείχνει ακόμα περισσότερη αγάπη, στην πραγματικότητα του κάνει κακό! Το παιδί χρειάζεται όρια, γιατί αυτά θα του τα βάλει και το σχολείο, και οι φίλοι, και αργότερα η κοινωνία και η εργασία του. Οπότε το να μάθει από νωρίς να κινείται σε ένα πλαίσιο όπου υπάρχουν περιορισμοί, ευθύνες, υποχρεώσεις μαζί με όλα τα ωραία δημιουργεί καλό χαρακτήρα και παιδί που είναι συνεργάσιμο και αγαπητό.
8. Να το αφήνετε να κάνει πάντα το δικό του
Καθένας μας θέλει να γίνει το δικό του, όποια και αν είναι η ηλικία μας!
Όμως, είναι σημαντικό για ένα παιδί να μάθει μέσα στην οικογένειά του ότι δεν είναι δυνατό να γίνεται πάντα το δικό του. Υπάρχουν και οι άλλοι γύρω του και θα πρέπει να σεβόμαστε τη γνώμη και τις επιθυμίες τους.
9. Μην του προσφέρετε δώρα για τους λάθος λόγους
Με μια λέξη, μη δωροδοκείτε το παιδί σας!
Είναι πολύ εύκολο να τάξει κανείς δώρα και φαγώσιμα σε ένα παιδί που γκρινιάζει, που δε συνεργάζεται, που ουρλιάζει… Τι διδάσκει όμως αυτό στο παιδί;
Ότι η κακή συμπεριφορά επιβραβεύεται και ότι αν θέλει να κερδίσει κάτι καλό θα είναι να φερθεί άσχημα.  Και μάλιστα, όσο πιο άσχημα φερθεί τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ανταμοιβή του!
10. Να μην ενθαρρύνετε κοινωνικές σχέσεις που θα το βοηθήσουν
Δεν εννοώ ότι το παιδί σας θα πρέπει να κάνει παρέα με τον οποιονδήποτε.
Καλό είναι να το βοηθήσετε να επιλέξει τις σωστές παρέες αλλά και να το ενθαρρύνετε να γνωρίσει ανθρώπους που έχουν να του προσφέρουν κάτι.
Έτσι, μια καλή ιδέα είναι να του επιτρέψετε να παραβρεθεί σε μια συγκέντρωση δικών σας συγγενών ή φίλων που έχουν μια διαφορετική άποψη, που κάνουν κάτι ιδιαίτερο, που ασχολούνται με τον εθελοντισμό, που έχουν ειδικές γνώσεις.
Με αυτό τον τρόπο ανοίγετε τους ορίζοντες του παιδιού σας ενώ ταυτόχρονα περνάτε κι εσείς ωραία!
11. Να μην αναγνωρίζετε τις ευθύνες του παιδιού σας
Κάθε παιδί μαζί με τα δικαιώματά του θα πρέπει να έχει και κάποιες ευθύνες, όσο μικρές και αν είναι αυτές.
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει το παιδί σας ότι είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του και να ξέρει ότι όταν κάνει λάθη θα πρέπει να τα διορθώσει και να μάθει από αυτά.
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο θα πρέπει το ίδιο το παιδί να αναγνωρίζει ότι είναι υπεύθυνο για τις πράξεις και τις επιλογές του και ότι υπάρχουν συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, στο κάθε τι.
Πηγή:  http://tvxs.gr

Σε είδα στην Ειδομένη και στη Μυτιλήνη να προσκαλείς για ελεημοσύνη

ΣΕ ΕΙΔΑ ΣΤΗΝ ΕΙΔΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΝΑ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙΣ ΓΙΑ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ

Του συνεργάτου μας ΑΝΔΡΕΑ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ

Σε είδα στη Μυτιλήνη,

στην Κω, στον Πειραιά.

Σε είδα στην Ειδομένη

Να τρέχεις, να εμπνέεις τις καρδιές, 

να τις καλείς στην έμπρακτη φιλανθρωπία,

κι αυτές , οι Ελληνικές καρδιές 

χωρίς κανένα δισταγμό,

Αλλά και με περίσσια προθυμία να τρέχουν να αγκαλιάσουν και να θρέψουν 

και να ντύσουν, τον ανήμπορο τον Μετανάστη.

Που μας ήλθε άγνωστος αλλόθρησκος απ την Ανατολή.

Σε βλέπω να κυκλοφορείς ανάμεσα στους ελεήμονες και τους ελεημένους,

να τους ενώνεις τις καρδιές ανθρώπους Έλληνες και ξένους,

να αγκαλιάζονται προσφέροντες και δεξαμένοι, 

το μοιρασμένο λιγοστό φαΐ 

τα ρούχα και τα φάρμακα του Έλληνα της Κρίσης.

Ανοίγουν των Ελλήνων οι καρδιές 

Την ώρα που οι γείτονες, 

άλλος μας τους κουβαλεί 

και άλλος με σύρματα τα σύνορα του κλείνει.

Στο μέγιστο βαθμό της Κρίσης μας

της οικονομικής

Εσύ ο Φιλάνθρωπος,

απο τη μια μας στέλνεις τους αλλόθρησκους Ανατολίτες

και από την άλλη μας καλείς

στην Ευσπλαχνία.

Και μένει όλη η Ευρώπη σαστισμένη 

να βλέπει των Ελλήνων

την φιλανθρωπία να γράφει 

την Παγκόσμια Ιστορία.

Σε βλέπω, να ευλογείς την προθυμία 

που από τα βάθη της καρδιάς του στερημένου Έλληνα ξεχύνεται και γράφει και διδάσκει Ευσπλαχνία 

αναγεννώντας,

με την αγάπη στον Ελάχιστο Αδελφό

τη σύγχρονη Παγκόσμια Ιστορία.

Ακόμα μια φορά αποδείχτηκε 

καί όλος ο χαμένος κόσμος τώρα είδε

τον κεκρυμμένο Των Ελλήνων Θησαυρό

Την έμπρακτη στον άνθρωπο Ευσπλαχνία

Σε βλέπω στην Κω, στο Πειραιά, στη Μυτιλήνη.

Στην Ειδομένη να ευλογείς τους Έλληνες που αγάπησαν την από βάθους, ελεημοσύνη.

 http://ag-therapon-zografou.gr/%CF%88%CF%85%CF%87%CF%89%CF%86%CE%B5%CE%BB%CE%AE-%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/181-%CF%83%CE%B5-%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B7-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B7

Η Ελλάδα των ψυχών... οι ψυχές των Ελλήνων...

Η πίστη σε μια ζωή μετά τη ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ελλάδα και ακρογωνιαίος λίθος για την επίγεια της υπόσταση. Πρώτο παράδειγμα του ρόλου που ανέκαθεν είχε στη ζωή ο κόσμος των κεκοιμημένων είναι η συμμετοχή του στην ίδια τη δημιουργία. Στην βαθιά πεποίθηση ότι υπάρχει Άλλος κόσμος (κάτω για τους αρχαίους, πάνω για τους σύγχρονους) και ότι αυτός ο κόσμος επικοινωνεί με τον δικό μας, στηρίχθηκε η ερμηνεία για την εναλλαγή των εποχών: το ταξίδι της νεκραναστημένης Περσεφόνης από την Άδη στη γη και από τη γη στον Άδη, γέννησε- λέει ο μύθος- το καλοκαίρι και το χειμώνα. Τόση είναι η πίστη σε τούτα τα μέρη ότι ο κόσμος των ψυχών είναι μακριά και συνάμα κοντά μας, που από τότε που υπάρχει η προϊστορία μας, όλοι οι μύθοι και όλες οι παραδόσεις και όλες οι νεκρικές συνήθειες στηρίζονται πάνω της: οι νεκροί των Ελλήνων δεν είναι άψυχοι, ούτε ανενεργοί. ... είναι ασώματοι, αλλά όχι άψυχοι... χωρίς γήινες αισθήσεις, αλλά όχι χωρίς ενέργεια.
Ακόμα και η πίστη στην Ανάσταση, είναι πολύ πιο παλιά από την χριστιανική της ολοκλήρωση: στα νερά της Στύγας, του ποταμού που δρόσιζε τον Άδη, βάφτισε(!) η Θέτιδα το νεογέννητο Αχιλλέα προκειμένου να του χαρίσει Αθανασία! (άντε τώρα να εξηγήσεις στον Βορειοευρωπαίο πόσο δεμένος με την ύπαρξή μας είναι ο νηπιοβαπτισμός). Αυτό το ποτάμι που νικούσε το θάνατο, βρισκόταν στο βασίλειο των νεκρών, γιατί μόνο μέσα από το σωματικό θάνατο, μπορούσε κανείς να λουστεί το νερό που τον νικούσε! Ένα ποτάμι Αθανασίας χώριζε τον Ελληνικό θάνατο από την Ελληνική ζωή... ένα ποτάμι που για να το διασχίσει η ψυχή έπρεπε να έφερε μαζί της τον οβολό, το νόμισμα για να πληρώσει τον βαρκάρη που θα την περνούσε απέναντι. Ακόμα και στο θάνατο, φακελάκι; Για τον Έλληνα, ναι... αλλά ακόμα και σ’ αυτή τη συνήθεια, φαίνεται η ζωντάνια του νεκρού και η συνεργασία του με τους ζώντες προκειμένου να αναπαυθεί: ο νεκρός στην Ελλάδα ανέκαθεν φέρει το θησαυρό του - νόμισμα για τους αρχαίους, καλές πράξεις για τους σύγχρονους - και με αυτό το θησαυρό πληρώνει τα τελώνια ( για κάθε ταξίδι πρέπει κανείς να λάβει υπόψη το τελωνείο). Δίπλα του, σύντροφος και οδηγός, ένας ψυχοπομπός, ο Ερμής για τους αρχαίους, ο Αρχάγγελος για τους χριστιανούς, καλύπτει το νεκρό στο ταξίδι του και αποτρέπει τις αδικίες. Μόνο ένας άνθρωπος κατόρθωσε να τρελάνει το βαρκάρη και να μπερδέψει αυτή την Τάξη: ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος, λέει ο Λουκιανός, κατόρθωσε να περάσει χωρίς τον οβολό, εκβιάζοντας το Χάροντα με λογικά επιχειρήματα και αποδεικνύονας τη ζωντάνια της ψυχής μετά το θάνατο: «Ουκ αν λάβεις παρά του μή έχοντος!». Υποπολλαπλάσιο του οβολού ήταν ο .. κόλλυβος! Χάλκινο νόμισμα, δώρο των ζώντων στον κεκοιμημένο, για να αγοραστεί το έδεσμα που θα γλυκάνει το ταξίδι του και θα του θυμίζει τα αγαθά της ζωής: στάρι, σύμβολο της γης, και της ζωής που γεννιέται μέσα στο χώμα (!), ρόδι, σαν αυτό που κέρασε ο Πλούτωνας την Περσεφόνη για να τη δελεάσει και σύμβολο ευδαιμονίας, καρποί σπόροι, παιδιά της ζωής που πεθαίνει και ανασταίνεται... το κόλλυβο, το γλυκό των νεκρών, βρήκε ξεχωριστή θέση στη χριστιανική Ελλάδα, γιατί ήταν κομμάτι της πολύ πιο παλιά. Τη θέση του διατήρησε και το νευκύσιο: μόνο που ο λαός, το ονομάζει πια μνημόσυνο: είναι τόσο μεγάλη η πίστη ότι οι νεκροί μας δεν είναι νεκροί που η λαϊκή παράδοση αρνήθηκε να ονομάσει την προσευχή της για εκείνους με παράγωγο του θανάτου. Προτίμησε να την ονοματίσει με παράγωγο της μνήμης, για να θυμάται το χρέος της προς αυτούς.
Ψυχοσάββατο σήμερα και η Ελλάδα θυμάται και προσεύχεται για τις ψυχές όσων έχουν φύγει: τις θυμάται και προσεύχεται και τους στέλνει δώρα, γιατί η ίδια της η ύπαρξη, η ιστορία της, η παράδοσή της, στηρίζονται σε μια αλήθεια που μοιάζει παράλογη για τον σύγχρονο κόσμο, μα που για μας είναι απολύτως αληθινή: μπορεί ο Χριστιανισμός να άνοιξε τις πύλες του παραδείσου και να έβγαλε κάποιες ψυχές από τα Τάρταρα, αλλά χρέος των ζώντων είναι να στείλουν τα δώρα τους στους νεκρούς τους, όπου κι αν βρίσκονται. Από άκρη σ’ άκρη του σύμπαντος: από τα Ουράνια, ως τα έγκατα της γης, οι δικοί μας άνθρωποι, όσοι γνωρίσαμε κι όσοι δε γνωρίσαμε, περιμένουν ένα χάδι, μια σταγόνας δροσιάς, δώρο της γης και της καρδιάς μας... Ψυχοσάββατο σήμερα, κι ακόμα κι αν ο Δυτικός πολιτισμός θεωρεί όλα αυτά γραφικά ή παράλογα, η αντοχή τους στους αιώνες αποδεικνύει τη γνησιότητα και την αξία τους στη δική μας ύπαρξη...

Μ. Σιδέρη

Ο Απόστολος της Κυριακής 6 Μαρτίου 2016

Δὲν εἶναι οἱ τροφὲς

ποὺ θὰ καθορίσουν τὴ θέση μας

ἀπέναντι στὸν Θεό·

οὔτε ἂν δὲν φᾶμε

κάποια ἀπ’ αὐτὲς 

χάνουμε κάτι

οὔτε ἂν φᾶμε

ἀποκτᾶμε κάτι παραπάνω.

(Α´ Κορ. η´ 8 - θ´ 2)

Αδελφοί, βρῶμα ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισσεύομεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα. Βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν. ᾿Εὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; Καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. Οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε. Διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω. 

Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; Οὐχὶ ᾿Ιησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; Οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ; Εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, δὲν εἶναι οἱ τροφὲς ποὺ θὰ καθορίσουν τὴ θέση μας ἀπέναντι στὸν Θεό· οὔτε ἂν δὲν φᾶμε κάποια ἀπ’ αὐτὲς χάνουμε κάτι οὔτε ἂν φᾶμε ἀποκτᾶμε κάτι παραπάνω. Προσέξτε ὅμως, μήπως τὸ ἐλεύθερο αὐτὸ δικαίωμά σας γίνει αἰτία νὰ σκοντάψουν καὶ νὰ πέσουν ἐκεῖνοι ποὺ ἡ πίστη τους εἶναι ἀδύνατη. Πράγματι, ἂν κάποιος, ἀπ’ αὐτοὺς δεῖ ἐσένα, ποὺ ἔχεις τὴ «γνώση», νὰ κάθεσαι στὸ τραπέζι ἑνὸς εἰδωλολατρικοῦ ναοῦ, ἡ συνείδησή του, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ἀδύνατος, δὲν θὰ παρασυρθεῖ ἀπὸ τὸ παράδειγμά σου καὶ δὲν θὰ παρακινηθεῖ νὰ τρώει τὰ εἰδωλόθυτα; ῎Ετσι, ἡ δική σου «γνώση» θὰ προκαλέσει τὸν χαμὸ αὐτοῦ τοῦ ἀδύνατου, τοῦ ἀδελφοῦ μας, γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ Χριστὸς ἔδωσε τὴ ζωή του. ῾Αμαρτάνοντας ὅμως μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀπέναντι στοὺς ἀδελφοὺς καὶ πληγώνοντας τὴ συνείδησή τους ποὺ εἶναι ἀδύνατη, ἁμαρτάνετε ἀπένατι στὸν ἴδιο τὸ Χριστό. Γι’ αὐτό, ἂν κάποια τροφὴ μπορεῖ νὰ γίνεται αἰτία νὰ σκοντάφτει καὶ νὰ πέφτει ὁ ἀδελφός μου, ἐγὼ δὲν θὰ βάλω ποτὲ κρέας στὸ στόμα μου, γιὰ νὰ μὴ γίνω αἰτία νὰ πέσει ὁ ἀδελφός μου.

Πάρτε παράδειγμα ἐμένα. Δὲν εἶμαι ἀπόστολος; δὲν εἶμαι ἐλεύθερος; δὲν εἶδα ἀναστημένο τὸν ᾿Ιησοῦ, τὸν Κύριό μας; δὲν εἶστε ἐσεῖς ὁ καρπὸς τοῦ κόπου μου στὴν ὑπηρεσία τοῦ Κυρίου;

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4292:o-apostolos-tis-kyriakis-6-martiou-2016&catid=30&Itemid=143