Άθως, η πιο φωτεινή κορυφή του κόσμου

Athos, the world's brightest peak - TRAILER from Argyris Liapis on Vimeo.

Τρεις Αγιορείτες μοναχοί μοιράζονται σκέψεις τους για την πίστη και το μοναχισμό, για την απόφασή τους να ακολουθήσουν το δρόμο αυτό και για τη ζωή τους στο Άγιο Όρος, για την Αθωνική πολιτεία και για τους ανθρώπους που την επισκέπτονται. Μέσα από τις σκέψεις αυτές γίνεται μια διακριτική παρουσίαση του Αγιορείτικου πνεύματος. Ταυτόχρονα η κάμερα ταξιδεύει σ’ όλη τη χερσόνησο, φτάνει σε απάτητες γωνιές της και στην κορυφή του Άθω, καταγράφοντας στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής και εικόνες, άγνωστες ακόμη και στους τακτικούς επισκέπτες του Αγίου Όρους.

Το ντοκιμαντέρ «Άθως, η πιο φωτεινή κορυφή του κόσμου» έχει επιλεγεί και διαγωνίζεται στο 15o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου, συμμετέχοντας στο τμήμα πρωτοεμφανιζόμενων σκηνοθετών https://cyiff.eu/el/documentary-talent-feature

Στο πλαίσιο της συμμετοχής αυτής, θα προβληθεί online στις 16/11/2020 μόνο στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Πληροφορίες για την online προβολή μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ https://cyiff.eu/el/ και συγκεκριμένα εδώ: https://cyiff.eu/images/CYIFF_2020_Online_program.pdf

Εισιτήρια για online θέαση μπορείτε να προμηθευτείτε εδώ:

https://inspire-tv.com/en/component/osmembership/2nd-half-movies-ticket/sign-up?Itemid=292

Παράλληλα το ντοκιμαντέρ «Άθως, η πιο φωτεινή κορυφή του κόσμου» έχει επιλεγεί και διαγωνίζεται στο 3o Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών του Houston (ΗΠΑ), μέσω του οποίου θα προβληθεί online κατά το διάστημα 13 έως 20/11/2020, μόνο στις ΗΠΑ.

Πληροφορίες και εισιτήρια για online θέαση εδώ:

http://houstongreekfilmfestival.com/films.html

Άγιος Παΐσιος : Η χαρά της ευγνωμοσύνης

-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ τα έχουν όλα, νιώθουν άγχος και στενοχώρια;

-Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός. Όποιος τα έχει όλα, και υλικά αγαθά και υγεία, και, αντί να ευγνωμονή τον Θεό, έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, είναι για την κόλαση με τα παπούτσια.

Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Σκέφτεται τι του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα. Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα.

Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει. Δεν θέλει την λιακάδα θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης.

-Γέροντα, τι θέλετε να πήτε μ’ αυτό;

-Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκιμασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό , την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ’ αυτήν την ζωή.

Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι , αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην άλλη ζωή.

-Δηλαδή , Γέροντα, η γκρίνια μπορεί να είναι συνήθεια;

-Γίνεται συνήθεια, γιατί η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος. Ενώ, όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την θεϊκή χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει.

Γι’ αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του.

Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού», είπε στον λεπρό που επέτρεψε να Τον ευχαριστήση. Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.

Άγιος Παΐσιος

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: ''Η Εκκλησία υπενθυμίζει σταθερά ότι ο Θεός είναι πάντα εκεί''

Του Θεόδωρου Καλμούκου | Εθνικός Κήρυκας

---

Η φήμη του π. Νικολάου Λουδοβίκου για την ευρυμάθειά του, τη δύναμη της σκέψης του στους κλάδους της Θεολογίας, της Φιλοσοφίας, της Ψυχολογίας, της Παιδαγωγικής, για να αναφέρουμε μερικούς, έχει ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδος, κι έχει διαδοθεί σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Στη σημερινή μας έκδοση έχουμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από τη συνέντευξη που με προθυμία παραχώρησε στον «Εθνικό Κήρυκα».

Ξεκινήσαμε με τις σκέψεις του για τη ζωή της Εκκλησίας στην Ελλάδα και γενικότερα ανά τον κόσμο, εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού.

Ο π. Νικόλαος είπε πως «όχι μόνον η πανδημία, αλλά και η οικονομική κρίση, οι οξείες πολιτικές και στρατιωτικές αντιπαραθέσεις, η προοδευτική καταρράκωση των ανθρώπινων σχέσεων, η έκπτωση του έρωτα και της εμπιστοσύνης, η άνοδος αυτού που εγώ ονομάζω ‘φαντασιωτικό υποκείμενο’, του υποκειμένου δηλαδή που φαντάζεται τον εαυτό του περισσότερο παρά τον γνωρίζει (κάτι που συνήθως συμβαίνει δια των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης), η σχεδόν ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της ισχυρής Τεχνητής Νοημοσύνης και ο κίνδυνος μετατροπής των ανθρώπων σε cyborgs, καθώς και η επερχόμενη παγκόσμια ‘κοινωνία της επιτήρησης’, καθιστούν την Ορθόδοξη Εκκλησία εξαιρετικώς αναγκαία σήμερα.

Σε μιαν εποχή που ο άνθρωπος αυτο-θεοποιείται χωρίς όμως να γίνεται καλύτερος, και κατά συνέπεια υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος όλη αυτή η πολύ προηγμένη τεχνολογία να υπηρετήσει και πάλι τα χειρότερα ανθρώπινα πάθη, η Εκκλησία θυμίζει πως ο άνθρωπος, ως εικόνα Θεού, μπορεί πράγματι να θεοποιηθεί μέσω της χάρης και μετοχής στον Θεό μόνον εάν μιμηθεί τις αρετές του Θεού, όπως μας τις φανέρωσε ο Χριστός. Η Εκκλησία υπενθυμίζει σταθερά ότι ο Θεός είναι πάντα εκεί, πιστός φίλος, μάνα και πατέρας, περιμένοντας τον άνθρωπο με πολλήν αγάπη να επιστρέψει σ’ Αυτόν».

Για το αν έχει κάτι να πει η Θεολογία σήμερα, είπε, ότι «η μετα-μοντέρνα Φιλοσοφία ευρίσκεται σε τεράστια κρίση σήμερα, καθώς αδυνατεί να μας προσφέρει είτε μια πειστική για όλους Ηθική, είτε έναν ορισμό της ουσίας του ανθρώπου, είτε μια πολιτική φιλοσοφία που να απορρέει από μια κοινά αποδεκτή ερμηνεία της ουσίας των όντων και του πιθανού σκοπού της Ιστορίας.

Η Ψυχολογία, από την άλλη, αδυνατεί να ερμηνεύσει την ανθρώπινη ελευθερία, όπως και το τελικό βάθος των ανθρώπινων κινήτρων και δεν ξέρει τι να κάνει με ιδιότητες της ανθρώπινης ψυχής όπως ο Ναρκισσισμός, ο οποίος αποτελεί ταυτόχρονα το οξυγόνο της ψυχής αλλά και τον θάνατό της. Η Ορθόδοξη θεολογία έχει να πει συγκλονιστικά πράγματα για όλα τα παραπάνω θέματα, αλλά και άλλα ακόμη – και νομίζω ότι αυτό πρέπει να το κάνει χρησιμοποιώντας κυρίως τη γλώσσα των παραπάνω κλάδων και απαντώντας στις ερωτήσεις τους».

Αναφορικά με τη Θεία Κοινωνία και τον τρόπο μετάδοσής της διά της κοινής λαβίδας, είπε ότι «στο ζήτημα της Θείας Κοινωνίας, η Ορθόδοξη θεολογία σήμερα μοιάζει να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε έναν Ευχαριστιακό Νεστοριανισμό και έναν Ευχαριστιακό Μονοφυσιτισμό.

Ο πρώτος μοιάζει να θεωρεί πως η ένωση θείου και ανθρώπινου στοιχείου στον Χριστό δεν ήταν πραγματική και πλήρης, αλλά εξωτερική και ‘ηθική’, οπότε, κατά συνέπεια, κάθε στοιχείο κρατά τις φυσικές του ιδιότητες παντελώς ανεπηρέαστες – επομένως, κατ’ αναλογία, και τα υλικά της Ευχαριστίας μπορούν να μολύνουν με τον κορωνοϊό, ή οτιδήποτε άλλο.

Ο δεύτερος θεωρεί πως η ανθρώπινη φύση του Χριστού, όπως και τα υλικά στοιχεία της Ευχαριστίας αφανίζονται τελείως με την επαφή του με την θεότητα και οι ιοί εξαφανίζονται. Νομίζω πως μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση, σύμφωνα με το πνεύμα της 4ης Οικουμενικής Συνόδου, θα ήταν να αποδεχθούμε την πλήρη κοινωνία του θείου με το ανθρώπινο στοιχείο, με πλήρη ταυτόχρονα επικοινωνία μεταξύ τους.

Στην περίπτωση αυτή τα φυσικά στοιχεία παραμένουν, και οι τυχόν ενυπάρχοντες ιοί επίσης, αλλά η χάρις της απόλυτης ενώσεως καταργεί την βλαπτικότητά τους - γι’ αυτό και κανείς ποτέ από τους ιερείς δεν αρρώστησε ποτέ, καταλύοντας το υπόλοιπο της Θείας Κοινωνίας.

Πάντως, όσοι έχουν πρόβλημα, ας σκεφθούν επίσης πως το Κοινό Ποτήριο υπήρξε πράξη του Χριστού του ίδιου, κατά την πρώτη εκείνη Ευχαριστία.

Οι Μαθητές είχαν ο καθένας το δικό του ποτήρι μπροστά τους, αλλά ο Χριστός, αντί να χύσει λίγο από τον οίνο στο ποτήρι του καθενός, διάλεξε να προσφέρει σε όλους το δικό Του ποτήρι. Γιατί άραγε; Δεν γνώριζε ο Χριστός πως και ασθένειες μεταδίδονται έτσι και πως, ψυχολογικά και αισθητικά, η χειρονομία αυτή δεν είναι και τόσο ‘ευγενική’»;

Στην ερώτηση «νομίζετε πως η θεσμική εκπροσώπηση της Εκκλησίας, αλλά και η Εκκλησία γενικά θεολογεί ή δεν θεολογεί στις μέρες μας;», ο π. Νικόλαος είπε πως «όχι, δυστυχώς η Εκκλησία δεν κατανοεί πάντοτε ότι η θεολογία είναι η φυσική της αναπνοή – δεν κατανοεί μάλιστα πόσο συναρπαστική είναι η θεολογία. Όσον αφορά τους Επισκόπους, συχνότατα ξεχνούν πως υπάρχουν πολλά χαρίσματα στην Εκκλησία, εκτός από το δικό τους. Και μάλιστα είναι όλα ‘εις τόπον και τύπον Χριστού’ και όχι μόνον το δικό τους, όπως τόσο λανθασμένα πιστεύεται σήμερα».

Για την πίστη είπε πως «όταν δεν γίνεται υπόθεση εσωτερικού φωτισμού και αλλαγής, αλλά χρησιμοποιείται απλώς για λόγους εθνικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς κ.λπ., μεταβάλλεται σε νεκρή και επικίνδυνη ιδεολογία και στο τέλος γελοιοποιείται και απορρίπτεται».

«Εχετε γνώμη για το φαινόμενο του Γεροντισμού, του Μελλοντισμού και του Προφητισμού στις μέρες μας, σαν ένα είδος ‘γκουρισμού’ που έχει αξιώσεις να κατευθύνει τη ζωή πολλών ανθρώπων, ακόμα και στις πλέον προσωπικές τους υποθέσεις;», τον ρωτήσαμε. Απάντησε πως «πρόκειται, νομίζω, για δύο, φαινομενικώς αντίθετα, σημερινά φαινόμενα και όχι για ένα.

Το ένα είναι η άκριτη προσκόλληση σε φαινομενικά ή και πραγματικά ενάρετους ανθρώπους, κατά προτίμηση κληρικούς ή ακόμη καλύτερα, μοναχούς, μαζί με την αγωνιώδη αναζήτηση θαυμάτων και προφητειών σ’ αυτούς, και το άλλο είναι η πλήρης περιφρόνηση κάθε πνευματικής καθοδήγησης, η οποία βαπτίζεται αυτόματα ‘γκουρουϊσμός’ και απορρίπτεται.

Το παράδοξο είναι πως τα δύο αυτά εξωτερικώς αντίθετα φαινόμενα έχουν την ίδια πηγή! Η πηγή αυτή είναι ο ναρκισσισμός και η εαυτο-λατρεία του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος εκτιμά υπερβολικά τον εαυτό του, περισσότερο ίσως και από τον Θεό τον ίδιο... Οπότε, στην πρώτη περίπτωση, ο πιστός ζητά να βολέψει τον ναρκισσισμό του μέσα στο υπερφυσικό, ζητώντας από τον Θεό να τον υπηρετεί με προφητείες και θαύματα και προσκολλώμενος σε ‘γέροντες’, με μια προσκόλληση η οποία, στην πραγματικότητα, ακόμη και όταν υπερεξαίρει τα ‘χαρίσματα’ του γέροντα, τον χρησιμοποιεί ως έρεισμα του ατομικού ναρκισσισμού, με έναν τρόπο που περιγράφηκε, για παράδειγμα, από τον Heinz Kohut και την θεωρία του για τα ‘selfobjects’.

Στην δεύτερη περίπτωση, ο άνθρωπος θεωρεί πως δεν χρειάζεται καμμιά πνευματική καθοδήγηση και θέτει τα πράγματα του Θεού κάτω από την δική του ανώριμη κρίση. Και η κρίση αυτή είναι ανώριμη, διότι είναι πάντοτε, λιγότερο ή περισσότερο, φίλαυτη. Στο σημείο αυτό πρέπει να προσθέσω πως η θεολογία του θελήματος είναι απίστευτα υπανάπτυκτη στη σύγχρονη Ορθόδοξη Θεολογία.

Το θέλημα ούτε καταργείται, ούτε ξεριζώνεται, ούτε υποκαθίσταται με το θέλημα του ‘γέροντα’ - ούτε καν στον Μοναχισμό δεν γίνεται αυτό, και, εάν γίνει, αποτελεί βαριά ψυχική ασθένεια. Το προσωπικό ανθρώπινο θέλημα δεν χάνεται, αλλά μόνον εκπαιδεύεται δια της περιεκτικής υπακοής (που είναι το άνοιγμα του θελήματός μου στο θέλημα του άλλου, και αυτό δεν αφορά μόνον το θέλημα του ‘γέροντα’), ούτως ώστε, από φίλαυτο θέλημα που είναι να καταστεί φιλάδελφο και με τον τρόπον αυτό, και φιλόθεο».

Όταν η συνομιλία μας στράφηκε στο τι τον προσέλκυσε στη Θεολογία και την ιεροσύνη, είπε, «ξεκίνησα από μακριά για να φτάσω στην θεολογία και την ιερωσύνη. Η παρακμή της σύγχρονης φιλοσοφίας και το αδιέξοδο των αντικρουόμενων ψυχολογικών θεωριών ήταν μια αιτία. Η κυριότερη όμως αιτία ήταν η αναπάντεχη συνάντηση με κάποιους σύγχρονους αγίους που με την βιοτή τους απεδείκνυαν ότι πράγματι ο Θεός έγινε άνθρωπος και πως το αντίθετο είναι επίσης εφικτό».

Για την Ομογένειά μας είπε: «είστε αδελφοί αγαπημένοι! Λόγω των σπουδών αλλά και των ακαδημαϊκών μου δραστηριοτήτων, υπήρξα, κατά καιρούς, εφημέριος σε Ελληνικές κοινότητες σε δύο διαφορετικές Δυτικές χώρες. Ο Ελληνισμός έχει όχι μόνον να πάρει αλλά και να δώσει καταπληκτικά πράγματα στον σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο, τον οποίον εγώ στα τελευταία βιβλία μου αποκαλώ, ακριβώς γι’ αυτό, ‘Ελληνο-δυτικό κόσμο’».

Προσευχή για νίκη στις εκλογές

Από την πνευματικό καθοδηγητή του προέδρου της Αμερικής

Presidential spiritual adviser Paula White is currently leading an impassioned prayer service in an effort to secure Trump's reelection. pic.twitter.com/hCSRh84d6g

— Right Wing Watch (@RightWingWatch) November 5, 2020

Πρέπει να παρευρεθεί ένα παιδί σε τελετή κηδείας; Διαδικασία ενημέρωσης (της Πηνελόπης Μελίδου)

Πολλές είναι απόψεις που επικρατούν σχετικά με το εάν ένα παιδί είναι καλό να παρευρίσκεται στην τελετή της κηδείας, όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Συνήθως κυριαρχεί η άποψη πως όταν το παιδί είναι πολύ μικρό δεν κάνει να πηγαίνει στην κηδεία γιατί θα τρομάξει, γιατί δεν είναι για την ηλικία του ή γιατί πολύ απλά είναι μια απόφαση των ενηλίκων χωρίς, ωστόσο, να υπολογίζουν τις συνέπειες αυτής της απόφασης για το ίδιο το παιδί. Από την άλλη πλευρά, υποστηρίζεται και η άποψη ότι είναι καλό να δίνεται η ευκαιρία σε ένα παιδί να βρίσκεται σε μια τέτοιου είδους τελετή, διαφορετική από ότι συνήθως πηγαίνουν τα μικρά παιδιά. Τι ισχύει τελικά όμως; πρέπει ή δεν πρέπει; και βασικά ποιος ορίζει αν πρέπει ή όχι; η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι από μόνο του ένα πολύ ευαίσθητο γεγονός για οποιασδήποτε ηλικίας άνθρωπο και πόσο μάλλον για ένα παιδί. Σύμφωνα με την βιβλιογραφία δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη απάντηση, ναι ή όχι, στο ερώτημα αν πρέπει να παίρνουμε το παιδί στην τελετή της κηδείας.

Όταν έρχεται η ώρα να ενημερωθεί ένα παιδί για τον θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου, πολλές φορές πιστεύουμε ότι το παιδί γνωρίζει αρκετά γύρω από το θέμα του θανάτου και της τελετής της κηδείας. Συχνά, πέφτουμε στην παγίδα να υποθέτουμε ότι το παιδί ξέρει ήδη τι συμβαίνει στην κηδεία από την τηλεόραση ή από ταινίες, με αποτέλεσμα να μην το ενημερώνουμε κατάλληλα και στο τέλος η παρουσία του σε μια τέτοια τελετή να συνοδεύεται από φόβο και έντονο άγχος.

Αρχικά, είναι πολύ σημαντικό να σιγουρευτούμε ότι το παιδί κατανοεί την έννοια του θανάτου. Σε περίπτωση που το παιδί δεν την έχει συλλάβει επαρκώς, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να μπερδευτεί και να νιώσει σύγχυση και άγχος για το τι θα συμβεί στη συνέχεια. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό να:

• Είσαι ειλικρινής

• Παρέχεις ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες

• Ενθαρρύνεις το παιδί να εκφράσει αυτά που νιώθει και να κάνει ερωτήσεις

• Δείξεις ότι κατανοείς και αποδέχεσαι τα όσα το παιδί νιώθει

• Χρησιμοποιήσεις απλό και κατανοητό λεξιλόγιο

• Αποφεύγεις τις λέξεις «έφυγε», «χάθηκε», «πήγε ψηλά στον ουρανός» κ.α. και αντί αυτών να χρησιμοποιείς τις λέξεις «θάνατος», «πέθανε».

Δεν είναι όμως το ίδιο με όταν κοιμάσαι. Φυσικά όταν κοιμάσαι δεν μπορείς να φας ή να πιείς την ίδια στιγμή, ούτε να κάνεις μπάνιο. Η διαφορά είναι όμως ότι όταν κοιμάσαι το σώμα σου εξακολουθεί να λειτουργεί. Αναπνέεις και η καρδιά σου χτυπάει. Όταν κάποιος πεθαίνει όμως το σώμα παύει να εκτελεί οποιαδήποτε λειτουργία»

«Ο/Η ΧΧ πέθανε. Όταν κάποιος άνθρωπος πεθαίνει η καρδιά του σταματά να χτυπά και πλέον δεν αναπνέει. Δεν μπορεί να φάει, να πιεί, να κάνει μπάνιο, να πάει τουαλέτα. Δεν μπορεί επίσης να ακούσει, να δει, να νιώσει.

Δεν είναι, όμως, το ίδιο με όταν κοιμάσαι. Φυσικά, όταν κοιμάσαι δεν μπορείς να φας ή να πιείς την ίδια στιγμή, ούτε να κάνεις μπάνιο. Η διαφορά είναι, όμως, ότι όταν κοιμάσαι το σώμα σου εξακολουθεί να λειτουργεί. Αναπνέεις και η καρδιά σου χτυπάει. Όταν κάποιος πεθαίνει, όμως, το σώμα παύει να εκτελεί οποιαδήποτε λειτουργία»

Από ποια ηλικία μπορεί ένα παιδί να παρευρεθεί σε μια τελετή κηδείας;

Δεν υπάρχει κάποια ηλικία που να είναι η ιδανική. Ένα παιδί που είναι αρκετά μεγάλο για να αγαπήσει είναι αρκετά μεγάλο και για να θρηνήσει. Κάθε παιδί οποιασδήποτε ηλικιακής ομάδας μπορεί να παρευρεθεί σε μια τελετή κηδείας προκειμένου να αποχαιρετήσει το αγαπημένο του πρόσωπο. Ωστόσο, είναι σημαντικό να είναι ενημερωμένο εξ αρχής για το τι πρόκειται να συμβεί και τι πρόκειται να αντικρίσει κατά τη διάρκεια της τελετής. Η μη έγκαιρη ενημέρωση μπορεί να έχει άσχημες συνέπειες στο παιδί, όπως τρόμο, φόβο, άγχος ή και μη εμπιστοσύνη.

«Η κηδεία είναι μια ιδιαίτερη τελετή που γίνεται για το άτομο που έχει πεθάνει. Είναι μια ευκαιρία να αποχαιρετήσουμε και να δούμε για τελευταία φορά το αγαπημένο μας πρόσωπο. Στην κηδεία μαζευόμαστε όλοι μαζί, φίλοι, γνωστοί και συγγενείς, θυμόμαστε στιγμές που περάσαμε με το άτομο που πέθανε, συνειδητοποιούμε πόσο βαθιά το αγαπάμε. Μέσα από την τελετή της κηδείας, μας δίνεται η ευκαιρία να πούμε το τελευταίο αντίο, σ αγαπώ, συγγνώμη στον νεκρό. Εδώ στην Ελλάδα, στην αρχή πηγαίνουμε στην εκκλησία προκειμένου να τελεσθεί η νεκρώσιμος ακολουθία, όπου ο ιερέας διαβάζει κάποιες ευχές για το νεκρό και ψέλνει κάποιους ύμνους. Στη συνέχεια πηγαίνουμε στο νεκροταφείο προκειμένου να θάψουμε τον νεκρό.

Η κηδεία θα γίνει στις (ώρα και ημέρα).

Πάρε τον χρόνο σου να σκεφτείς αν θέλεις να πας. Εάν αλλάξεις γνώμη μην ντραπείς ούτε στιγμή να μου το πεις σε παρακαλώ. Είναι απόλυτα λογικό και αποδεκτό να μετανιώσεις την απόφασή σου. Επίσης αν νιώσεις πως κάτι δεν είναι ξεκάθαρο, ρώτησέ με. Είμαι εδώ για σένα και για οποιαδήποτε απορία σου»

Πώς να εξηγήσω σε ένα παιδί την τελετή της ταφής;

• Εξήγησε ΤΙ, ΠΟΥ και ΠΟΤΕ ακριβώς θα γίνει η ταφή αλλά και ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ γίνεται.
• Εάν είναι εφικτό επισκεφτείτε μαζί με το παιδί κάποιο νεκροταφείο έτσι ώστε να δει το παιδί το μέρος όπου γίνεται η ταφή. Αυτό μπορεί να βοηθήσει το παιδί να αισθανθεί περισσότερη ασφάλεια.
• Εξήγησε πως δεν είναι απαραίτητο να παρακολουθήσει ολόκληρη την τελετή. Δώσε στο παιδί να καταλάβει ότι αν νιώθει πως θέλει να φύγει πριν το τέλος είναι απόλυτα φυσιολογικό και αποδεκτό. Μπορείτε να πάτε μια βόλτα ή να γυρίσετε σπίτι.
• Προετοίμασε το παιδί για τις ποικίλες αντιδράσεις που πιθανόν θα αντικρίσει από τους άλλους ανθρώπους που θα παρευρίσκονται στην τελετή. Τόνισε πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματα του και τα όσα νιώθει με διαφορετικό τρόπο από ότι το ίδιο (γέλιο, κλάμα, θυμός). Εξήγησε πως παρόλο που μπορεί να είναι διαφορετικές αντιδράσεις, είναι όλες τους φυσιολογικές.
• Ρώτα το παιδί εάν επιθυμεί να παρευρεθεί.

Τι είναι η ταφή; γιατί θάβουμε τον νεκρό;

«Στο τελευταίο μέρος της κηδείας γίνεται η ταφή του νεκρού. Μετά την εκκλησία, πηγαίνουμε στο νεκροταφείο, το οποίο είναι ο χώρος στον οποίο θάβονται οι νεκροί. Εκεί υπάρχει μια μεγάλη τρύπα στο έδαφος, τόση έτσι ώστε να χωράει το φέρετρο μέσα. Το φέρετρο τοποθετείται μέσα σε αυτήν την τρύπα, η οποία στην συνέχεια καλύπτεται με χώμα. Εάν εσύ το επιθυμείς μπορείς να ρίξεις μια χούφτα χώμα ως το τελευταίο αντίο. Μετά από λίγο καιρό τοποθετείται μια πλάκα με το όνομα του νεκρού έτσι ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε το μέρος στο οποίο είναι θαμμένο το σώμα. Μπορείς όποτε θέλεις να επισκεφτείς τον τάφο, να αφήσεις λίγα λουλούδια, να ανάψεις ένα κεράκι ή απλώς να αναπολήσεις στιγμές»

Τι να κάνω αν το παιδί δεν θέλει να παρευρεθεί στην τελετή ταφής;

Σε περίπτωση που το παιδί σου εκφράσει την επιθυμία να μην παρευρεθεί στην τελετή ταφής μην το πιέσεις για το αντίθετο. Σεβάσου την επιθυμία του. Δείξε του ότι κατανοείς και αποδέχεσαι την απόφασή του. Μην προσπαθήσεις να του αλλάξεις γνώμη. Εξήγησέ του ότι αν νιώθει ότι δεν θέλει να πάει είναι απόλυτα φυσιολογικό. Πολλές φορές τα παιδιά μπορεί να βιώσουν τύψεις γι’ αυτά που νιώθουν και σκέφτονται. Δείξε του με την συμπεριφορά σου πως η απόφασή του είναι απόλυτα κατανοητή. Μπορείς να του προτείνεις άλλες εναλλακτικές όπως το να πάτε σε ένα εκκλησάκι και να ανάψετε ένα κεράκι ή να ρωτήσεις τι θα προτιμούσε το ίδιο το παιδί να κάνετε εκείνη την στιγμή. Ακόμη, είναι πολύ σημαντικό να τονίσεις πως θα βρίσκεσαι στο πλάι του οποιαδήποτε στιγμή σε χρειαστεί.

Πώς να διαχειριστώ τα αντικρουόμενα μηνύματα που δίνουν οι συγγενείς στο παιδί;

Είναι σημαντικό να προσέξεις τι θα πουν οι άλλοι ενήλικες στο παιδί κατά τη διάρκεια της τελετής. Είναι σύνηθες να ακούγονται πολλές και αντικρουόμενες μεταξύ τους απόψεις από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Ο καθένας θα μιλήσει στο παιδί σύμφωνα με τα δικά του «πιστεύω» και ιδέες. Κάτι τέτοιο είναι απόλυτα λογικό να συμβεί καθώς το παιδί θα συναντήσει πολλούς ανθρώπους, ωστόσο, είναι σημαντικό να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή καθώς είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθεί σύγχυση στο παιδί εξαιτίας των αντικρουόμενων μηνυμάτων.

Κάποιες από τις εκφράσεις που μπορεί να ακουστούν είναι:

«πρέπει να φανείς δυνατός/ή», «μην κλαις», «ο/η ΧΧΧ δεν θα ήθελε να σε δει λυπημένο/η», «κλάψε θα σου κάνει καλό», «καημένο παιδί», «κάνε αυτό που νιώθεις και λέει η καρδούλα σου» κ.α.

Εξήγησε στο παιδί γιατί ο κάθε άνθρωπος λέει κάτι τόσο διαφορετικό από κάποιον άλλον. Ανέφερε πως οι άνθρωποι αυτοί έμαθαν να διαχειρίζονται με διαφορετικό τρόπο τέτοιες καταστάσεις και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι σωστό ή λάθος. Ο κάθε ένας κάνει και λέει αυτό που τον κάνει να νιώθει καλύτερα. Υπογράμμισε το γεγονός ότι κάποιες φορές είμαστε απλά μπερδεμένοι και δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε ακριβώς αυτά που αισθανόμαστε. Άλλες πάλι φορές μπορεί και να μην νιώθουμε απολύτως τίποτα. Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν θεωρείται σωστό ή λάθος. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά. Πολλά από τα συναισθήματά μας μπορεί να εμφανιστούν λίγο αργότερα και αυτό είναι απόλυτα λογικό και αποδεκτό.

«Ο/Η ΨΨ άκουσα που σου είπε να μην κλαις ενώ ο/η ΑΑΑ σου είπε να κλάψεις γιατί θα σου κάνει καλό. Τα δυο αντίθετα ε; μπορώ να καταλάβω ότι αυτές οι δυο απόψεις μπορούν να σε μπερδέψουν λίγο και να μη ξέρεις ποιο είναι τελικά το σωστό. Δεν υπάρχει όμως σωστό και λάθος όταν πρόκειται για τα συναισθήματά μας. Ο κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους σου είπε αυτό που έμαθε και ο ίδιος να κάνει στη ζωή του. Αυτό θεωρεί πως είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος και αυτόν έμαθε από παιδί. Άλλωστε ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και εκφράζει με διαφορετικό τρόπο τα όσα νιώθει. Μην φοβάσαι να δείξεις αυτό που νιώθεις. Αν δεν νιώσεις τίποτα είναι επίσης κατανοητό και αποδεκτό. Αν νιώθεις ότι θέλεις να κλάψεις, κάνε το. Αν νιώσεις ότι θέλεις να γελάσεις πάλι κάνε το. Μην κρύψεις όμως σε καμία περίπτωση αυτό που νιώθεις. Και εγώ να ξέρεις είμαι εδώ για ότι κι αν χρειαστείς οποιαδήποτε στιγμή»

Σε ευχαριστώ που διάβασες το άρθρο μου… δεν το θεωρώ αυτονόητο.

Για οποιαδήποτε ερώτηση, απορία, διευκρίνιση μην διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου. Θα χαρώ πολύ.

Πηνελόπη Μελίδου

MSc Ψυχολόγος Υγείας, εξειδικευμένη στη συμβουλευτική πένθους σε παιδιά, εφήβους και οικογένειες που θρηνούν την απώλεια αγαπημένου προσώπου (εκπαιδευθείσα στη ΜΕΡΙΜΝΑ)

Μάρκος Λεζές: Η άγνωστη μάχη με τον καρκίνο, το Άγιο Όρος και η ζωή σαν μοναχός

Είναι από τους ηθοποιούς που έγραψε τη δική του ιστορία στον χώρο της υποκριτικής. Ένας από τους καλύτερους Έλληνες κωμικούς, μία αυθεντική λαϊκή φιγούρα που πρόσφερε άφθονο γέλιο. Τα τελευταία χρόνια απουσιάζει από τη μικρή και μεγάλη οθόνη. Για την ακρίβεια δέκα χρόνια. Από τότε βέβαια έγιναν πολλά και σοβαρά. Όμως ο Μάρος Λεζές δείχνει ότι είναι δυνατός και ξεπέρασε τον Γολγοθά που πέρασε.

Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι όταν τον συναντούν περαστικοί στο δρόμο οι δύο βασικές προσφωνήσεις είναι «μεγάλε» και «τεράστιε». Δεν είναι δύσκολο να το φανταστούμε. Άλλωστε είναι από τις κλασικές ατάκες που έλεγε στις ταινίες του. Ο Μάρκος Λεζές υπήρξε επί σειρά ετών μία από τις πιο συμπαθείς φιγούρες της υποκριτικής, μια αυθεντική, λαϊκή φυσιογνωμία, κάτι σαν τον κωμικό της διπλανής πόρτας που για κάποιο λόγο και μόνο η όψη του αρκεί για να σου φτιάξει το κέφι.

 

Αν και πολλοί τον έχουν συνδέσει με την εποχή της… αμφιβόλου ποιότητας βιντεοκασέτας, όσοι τον έχουν παρακολουθήσει στο θέατρο –και ιδιαίτερα στην επιθεώρηση – υποκλίνονται στο πλούσιο κωμικό ταλέντο του. Ένα ταλέντο που μπορούσε να φτάσει ακόμη πιο ψηλά.

Ο Μάρκος Λεζές ξεκίνησε δίπλα σε έναν μεγάλο δάσκαλο που τον είχε και μέντορά του, τον Χάρρυ Κλυνν. Στις επιθεωρήσεις, οι δύο τους είχαν δημιουργήσει ένα αχτύπητο δίδυμο που προσέφερε πολύ γέλιο. Ήταν εκείνος που πήρε μαζί του σε περιοδείες και τον έκανε γνωστό στο κοινό.

Ίδιο ρόλο έπαιξαν για αυτόν στο σανίδι ο Κώστας Βουτσάς και ο Γιώργος Κωνσταντίνου, με τον οποίο έκανε τις πιο μακροχρόνιες δουλειές στην τηλεόραση, συμμετέχοντας στο «Η αλεπού και ο μπούφος» και το «Μην μου γυρνάς τη πλάτη» στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Δύο σειρές που έφεραν την υπογραφή του Γιώργου Κωνσταντίνου και προβλήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα στην τηλεόραση.

Είχε προηγηθεί η συμμετοχή του στο περίφημο «The Κόπανοι» του 1987 και ο ρόλος του Καρατέκα Τούφα, που ήταν βγαλμένος από τη ζωή, μιας και ο Λεζές είχε μαύρη ζώνη στο «σπορ», έχοντας μόλις πάρει το πρώτο του νταν. Ο τίτλος μάλιστα ήταν δικής του εμπνεύσεως, ο πρωτότυπος ήταν τα «8 βλήματα».

Πέραν των προαναφερόμενων, ο γνωστότερος Μάρκος του ελληνικού θεάματος, πριν από την ανάδειξη του Σεφερλή έχει συνεργαστεί από τον Θανάση Βέγγο και τον Στάθη Ψάλτη έως τον Γιάννη Μπέζο. Το 2011 ήταν η τελευταία φορά που ήταν τόσο ενεργός επαγγελματικά, συμμετέχοντας παράλληλα στη θεατρική παράσταση «Σεσουάρ για δολοφόνους» και στην τηλεοπτική σειρά «Κλινική Περίπτωση».

 

Μοναχός στο Άγιο Όρος

Έκτοτε, τα χρόνια ήταν δύσκολα για τον δημοφιλή καλλιτέχνη. Και αυτό γιατί ξαφνικά σχεδόν όλοι του γύρισαν την πλάτη. Σιωπή…

«Δεν είχα προτάσεις στο θέατρο, δεν θέλουν να συνεργαστούν μαζί μου. Όπως και στην τηλεόραση. Είμαι εκτός τηλεόρασης. Κάνω καμιά φορά σε κάποιο σίριαλ 3-4 γυρίσματα και μετά είμαι μαγική εικόνα, περνάω και φεύγω», έχει δηλώσει σε συνέντευξη του στο Πρωινό και τη Μαίρη Αρώνη. Δούλεψε ένα φεγγάρι ως πωλητής αυτοκινήτων, ενώ σε μια διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης έφυγε για το Άγιο Όρος, όπου έζησε μια περίοδο ως μοναχός. Ο ίδιος έχει αποκαλύψει ότι είχε υιοθετηθεί από την αδελφή της βιολογικής του μητέρας η οποία τον έδωσε γιατί είχε γεννηθεί χωρίς επιδερμίδα. Η θετή του μητέρα τού αποκάλυψε την αλήθεια όταν εκείνος ήταν 16 χρονών. Ο Μάρκος Λεζές έχει μιλήσει για τις εξαρτήσεις που είχε με το τσιγάρο και το αλκοόλ όμως όπως εξομολογήθηκε, ένα ταξίδι του στο Άγιο Όρος ήταν αρκετό για να τα κόψει… μαχαίρι.

«Έκλαιγε όλη η οικογένειά μου όταν πήγα στο Άγιο Όρος, αλλά και μόνο το ότι εκεί έκοψα το τσιγάρο αποδείχτηκε σωστή επιλογή», έχει παραδεχθεί σε παλαιότερη συνέντευξή του. Η παραμονή του εκεί και η ζωή του ως μοναχός τον βοήθησε να βρει αυτό που ήθελε.

 

Ο επιθετικός καρκίνος

Η μεγαλύτερη περιπέτεια που έχει περάσει όμως είναι αυτή για να κρατηθεί στη ζωή. Επί τρία χρόνια έδωσε μάχη με τον καρκίνο και όπως όλα δείχνουν βγαίνει νικητής νικητής. Η κακοήθεια ήταν στον προστάτη, σε επιθετική μορφή και ο λόγος που πρόλαβε τα χειρότερα είναι ο ίδιος που τον οδήγησε να γίνει και συγγραφέας με το «Η Μαρία των αγγέλων». Ο τίτλος είναι βιογραφικός. Ήταν μια Μαρία στο όνειρο της φίλης του ηθοποιού Σούλας, που της «έλεγε» επίμονα επί τρία βράδια «πες στον Μάρκο να προσέχει». Ο Λεζές θορυβήθηκε και υποβλήθηκε σε εξετάσεις, αποκαλώντας έκτοτε την εν λόγω Μαρία «φύλακα-άγγελό μου».

«Δεν φοβήθηκα. Με ενοχλεί αφάνταστα όμως όταν σου φορέσουν την πράσινη μπλούζα και σε πάρει το φορείο για εξετάσεις», σχολιάζει όταν χρειάστηκε να μπει στο χειρουργείο ενώ μάλιστα ζήτησε από την αναισθησιολόγο να μην τους κάνει αναισθησία, γιατί έχει την δική του…

 

 https://www.iciao.gr/markos-lezes-i-agnosti-machi-me-ton-karkino-to-agio-oros-kai-i-zoi-san-monachos/

Άνοιξε και επίσημα τις πόρτες του το τζαμί της Αθήνας, στον Βοτανικό

 Ανεπίσημα εγκαίνια έγιναν στο τζαμί των Αθηνών το οποίο άνοιξε τις πύλες του με την πραγματοποίηση πέντε 5 προσευχών από μουσουλμάνους που ζουν στην Αθήνα.

Συνολικά 18 άτομα εισήλθαν σήμερα στο Ισλαμικό Τέμενος, λόγων των μέτρων για τον κορωνοϊό και από την Τρίτη θα εισέρχονται εννέα σε κάθε προσευχή.

Ο πρώτος ιμάμης της Αθήνας είναι ο 49χρονος σουνίτης διερμηνέας Μοχάμεντ Ζακί. Ο Ζακί είναι Έλληνας πολίτης και ήρθε στη χώρα μας από το Μαρόκο ως οικονομικός μετανάστης πριν από 25 χρόνια.

Περισσότερα: https://www.iefimerida.gr/ellada/anoixe-kai-episima-tis-portes-toy-tzami-tis-athinas-ston-botaniko

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας: Τι κάνει ο Χριστός μαζί μας, όταν Τον Κοινωνούμε

 

Πάρτε μια νερατζιά (ξινή πορτοκαλιά) και ρίξτε την όσο λίπασμα θέλετε, σκάψτε την όσο θέλετε, περιποιηθείτε την και ποτίστε την όσο θέλετε, κλαδέψτε την όσο θέλετε… τι θα κάνει; Νεράτζια πικρά…

Πάντε τώρα στον κορμό της νερατζιάς και κάντε με ένα σουγιά ένα σταυρό και βάλτε – εμβολιάστε από κάτω ένα “ματάκι” από μια ντόλτσε (γλυκιά) πορτοκαλιά. Τί θα γίνει τώρα; Η νερατζιά θα αρχίσει να κάνει γλυκιά πορτοκάλια. Τι γίνεται δηλ; Ο χυμός είναι πικρός από κάτω.

 

Όταν όμως έρχεται ο πικρός χυμός από τη ρίζα και φτάνει στο μπόλι που κάναμε, μεταποιείται και μεταβάλλεται ο πικρός χυμός της νερατζιάς σε ντόλτσε χυμό πορτοκαλιού. Το μπόλι που κάναμε δεν αλλάζει τη ρίζα, αλλά μετατρέπει τους χυμούς σε γλυκά πορτοκάλια!

Κάτι τέτοιο κάνει και ο Χριστός μαζί μας, όταν Τον Κοινωνούμε. Ο Χριστός δεν αλλάζει τη πονηρά φύση του ανθρώπου, αλλά την μετατρέπει σε αγαθή φύση. Και αν ο Χριστός είναι μέσα μας, τότε είμαστε νεκροί για την αμαρτία, το δε πνεύμα είναι κατάλληλο για έργα δικαιοσύνης.

Ζούσε στο Γκίζη ένας 75χρονος Ελληνορώσος, ο Χαρίλαος, που καθημερινώς κατέβαινε με τα πόδια από το Γκίζη στην αγορά. Καθώς κατέβαινε το δρόμο, από όπου περνούσε βλασφημούσε τα Θεία και έβριζε τους πάντες και τα πάντα, προκαλώντας φασαρία και ταραχή στην περιοχή.

Αυτό γινόταν κάθε μέρα!
Κάποια μέρα καθώς κατέβαινε το δρόμο, ο μπάρμπα Θεόδωρος, που είχε ένα κατάστημα με ξηρούς καρπούς, τον έκανε νόημα να έρθει στο κατάστημα, για να έπιναν έναν καφέ. Πήγε ο Χαρίλαος, κάθισε και πάνω στην συζήτηση του λέει ο μπάρμπα Θεόδωρος:

 

Τί είναι αυτό που κάνεις κάθε πρωί; Είναι ντροπή μας, γιατί κάποτε και εγώ τα έφτιαχνα αυτά. Δεν νομίζεις, ότι στην ηλικία που βρισκόμαστε, πρέπει να αλλάξουμε;

Εγώ δεν μπορώ να αλλάξω! είπε ο Χαρίλαος. Εγώ έχω κάτι μέσα μου, δεν ξέρω τι είναι, που με ωθεί να κάνω και να λέω αυτά που βλέπεις, χωρίς να το θέλω. Και μου φαίνονται όλοι και όλα διεφθαρμένα και στραβά…

Αν θέλεις να βοηθηθείς, του είπε ο μπάρμπα Θεόδωρος, να πας να εξομολογηθείς στον π. Καρελά.
Πέρασαν 3-4 μέρες και παραδόξως ο Χαρίλαος δεν εμφανίστηκε να περνάει από το δρόμο, όπως συνήθιζε. Την 5η όμως μέρα εμφανίζεται στο κατάστημα, ιματισμένος και σωφρωνημένος.
Μόλις τον είδε ο μπάρμπα Θεόδωρος με αυτήν την σοβαρότητα του λέει:

Έλα τί έγινε και χάθηκες; Πήγες εκεί που σε είπα;

Πήγα την ίδια μέρα στον συγκεκριμένο ιερέα και εξομολογήθηκα. Και όταν τελείωσα μετά από 2,5 ώρες με είπε ο π. Καρελάς:

“Μην φοβάσαι! Έλα την Κυριακή στην Εκκλησία, για να σε βάλω έναν χωροφύλακα μέσα σου και τότε δεν θα μπορείς πια, να κάνεις τίποτα, από αυτά που έκανες”.

 Πράγματι την Κυριακή Κοινώνησα και από εκείνη την στιγμή έφυγαν οι μουσαφιραίοι που ήταν μέσα μου! Ο χωροφύλακας που έλαβα δηλ. ο Χριστός, μου άλλαξε τη φύση και δεν μπορώ άλλο να βλασφημήσω! Δεν μπορώ άλλο να βρίσω! Και ντρέπομαι τώρα, καθώς σκέφτομαι τι έλεγα και τι έκανα τόσο καιρό… Κατάλαβα πόση μεγάλη δύναμη έχει ο Χριστός!!!…

 

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς για τον Θεό και την Ελλάδα

Ερευνες για το «νεκροταφείο εμβρύων» στη Ρώμη

 

ΡΩΜΗ. Η ιταλική εισαγγελία και οι αρχές προστασίας προσωπικών δεδομένων άνοιξαν έρευνες για το μακάβριο θέαμα των σταυρών με τα ονόματα γυναικών που απέβαλαν ή υποβλήθηκαν σε αμβλώσεις. Οι σταυροί εμφανίστηκαν σε νεκροταφείο της Ρώμης τον περασμένο μήνα, προξενώντας φρίκη. 

Η ισχύουσα νομοθεσία απαιτεί την ταφή εμβρύων μεγαλύτερων των 20 εβδομάδων, αλλά οι θιγόμενες γυναίκες κατήγγειλαν ότι ουδέποτε συναίνεσαν στις ταφές και στην αναγραφή του δικού τους ονόματος στους σταυρούς. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε όταν μία γυναίκα έγραψε στο Facebook ότι βρήκε το όνομά της σε σταυρό στο νεκροταφείο Φλαμίνιο της Ρώμης. Η περίπτωσή της δεν ήταν η μόνη. 

Η οργάνωση για τα δικαιώματα των γυναικών Differenza Donna έχει μέχρι στιγμής εντοπίσει 1.000 τέτοιους τάφους στο νεκροταφείο αυτό. «Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό που βίωσα, ανακάλυψα έναν τάφο με το όνομά μου» έγραψε η γυναίκα, περιγράφοντας την τραγική εμπειρία της τον Σεπτέμβριο του 2019, όταν διαπίστωσε ότι η καρδιά του εμβρύου της δεν αναπτυσσόταν σωστά και σε περίπτωση που δεν προχωρούσε σε διακοπή κύησης, θα υπήρχε κίνδυνος και για τη δική της ζωή. «Κάποιος, χωρίς την έγκρισή μου, πήρε το έμβρυο, το έθαψε και έγραψε το όνομά μου και το όνομα της οικογένειάς μου στον σταυρό», είπε η κοπέλα, το μικρό όνομα της οποίας είναι Φραντσέσκα. 

Η νομική προσφυγή της οργάνωσης Differenza Donna αναφέρει ότι ο νόμος του 1978 που νομιμοποίησε τις αμβλώσεις επιτάσσει την προστασία των προσωπικών δεδομένων των γυναικών και ότι οι άγνωστοι δράστες παραβίασαν τη διάταξη αυτή. 
Επίσης, κάποιες από τις γυναίκες δεν ήταν χριστιανές, ως εκ τούτου παραβιάστηκε και η θρησκευτική ελευθερία τους.  

 https://www.kathimerini.gr/world/561125182/ereynes-gia-to-nekrotafeio-emvryon-sti-romi/

 

 

Πάτρικ Λη Φέρμορ: «Τι σημαίνει να είσαι Ελληνας και τι Ρωμιός»

 

Ο μεγαλύτερος ταξιδιωτικός συγγραφέας και γνωστός φιλέλληνας γράφει στο βιβλίο του «Ρούμελη» που επανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο για τη διαφορά ανάμεσα στον Έλληνα και τον Ρωμιό, ενώ θαυμάζει το δαιμόνιό μας να βγάζουμε λεφτά από το πουθενά.

 

Ο «Έλληνας» είναι η δόξα της Αρχαίας Ελλάδας• ο «Ρωμιός» είναι τα μεγαλεία και οι καημοί του Βυζαντίου, πάνω απ’ όλα οι καημοί. Για τον «ελληνισμό» το σύμβολο είναι οι κίονες του Παρθενώνα• για το Βυζάντιο, την αυτοκρατορική χρυσή εποχή της χριστιανικής Ελλάδας, είναι ο μεγάλος τρούλος της Αγίας Σοφίας. Αν κάποιος έπρεπε να βρει ένα έμβλημα για την πιο περίπλοκη έννοια της Ρωμιοσύνης -του ρωμαίικου κόσμου-, ίσως θα ήταν και πάλι η Αγία Σοφία• όμως μια Αγία Σοφία που έχει μετατραπεί σε τζαμί γεμάτο σαρίκια και με μιναρέδες δίπλα, με όλους τους ψηφιδωτούς αγίους της κρυμμένους κάτω από τον ασβέστη και τα γιγάντια χωρία του Κορανίου των τούρκων κατακτητών• ενώ στο μεταξύ οι Έλληνες, εξόριστοι στην ίδια τους τη γη, τελούν τις ιεροτελεστίες τους σε πιο ταπεινούς ναούς. Πριν από μερτικά χρόνια ρώτησα τον Γιώργο Θεοτοκά, τον διαπρεπή έλληνα συγγραφέα, γιατί η λέξη «Ρωμιός», σε συγκεκριμένα συμφραζόμενα, έχει υποτιμητική σημασία. Το σκέφτηκε για πολλή ώρα κι ύστερα είπε: «Ίσως γιατί είναι τα άπλυτά μας…». Με τούτη τη δευτερεύουσα σημασία, δεν φέρνει στο νου μόνο την τραγωδία της Άλωσης,αλλά και την ανημπόρια της υποδούλωσης και τα νήματα των τουρκικών εθίμων που αναπόφευκτα πλέχτηκαν στον ιστό της ελληνικής ζωής μέσα στους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Υποδηλώνει τα τεχνάσματα και τους συμβιβασμούς με τους οποίους οι πιο ευφυείς Έλληνες ξεγελούσαν τους δυνάστες τους. Υπό τους Οθωμανούς, τα μόνα που έμειναν στους Έλληνες ήταν η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και η ευφυΐα τους. Και δεν τα άφησαν να πάνε χαμένα.

[…] Οι Ελληνες φημίζονται για το οικονομικό τους δαιμόνιο. Η ικανότητά τους να βγάζουν λεφτά από το πουθενά ευτυχώς είναι αμόλυντη από το συνακόλουθό της ελάττωμα: η τσιγκουνιά είναι κατάπτυστη και σχεδόν ανύπαρκτη• εκτιμούν τη γενναιοδωρία και είναι ανοιχτοχέρηδες είτε έχουν λεφτά είτε όχι, και οι νόμοι της φιλοξενίας είναι τόσο βαθιά ριζωμένοι όσο και τα πιο ιερά αισθήματα πατριωτισμού ή ευσέβειας απέναντι στην Ορθοδοξία. Πιστεύω ότι οι Έλληνες έχουν πολύ εντονότερη επίγνωση, απ’ ό,τι οι Δυτικοευρωπαίοι, της ρευστότητας των γεγονότων και της αστάθειας των ανθρώπινων πραγμάτων. Παρά τα διαλείμματα ρωμαίικης οκνηρίας και αναβλητικότητας, νιώθουν την ανάγκη να αδράχνουν τον χρόνο από το τσουλούφι, να εκμεταλλεύονται τα ευνοϊκά ρεύματα και να κάνουν την τύχη τους κάτω από δυσοίωνες συνθήκες• μια τάση που μπορεί να οδηγήσει σε τολμηρά και αιφνίδια εγχειρήματα, και μερικές φορές στον οπορτουνισμό. Έχουν αυτή την οξύτερη αίσθηση, που ενσταλάζουν στον άνθρωπο οι φτωχές και άγονες χώρες, ότι η καταστροφή και η τραγωδία υπάρχουν. //Τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο του Πάτρικ Λη Φέρμορ «Ρούμελη» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση του Μιχάλη Μακρόπουλου.

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/patrick-leigh-fermor-roumeli-book/ ]

 

Αντερί

 

Από τη  Λεξικά Γ. Μπαμπινιώτη : https://twitter.com/lexicon_gr