Πασχαλιάτικο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε: Πάσχα στο ξωκκλήσι της Κατερίνας Μουρίκης.

Η Κατερίνα Μουρίκη έχει προσφέρει στα παιδιά πολλά όμορφα παραμύθια. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να γράφει απλά και απέρριτα μεταφέροντας τα παιδιά στον κόσμο του μύθου,  αλλά και δίνοντάς τους παράλληλα τροφή για να  εμβαθύνουν σταδιακά στη ζωή με τον τρόπο που ταιριάζει στην ηλικία τους.

Με το Πάσχα στο ξωκκλήσι εξιστορεί μια χαριτωμένη πασχαλινή ιστορία με ήρωες τα ζώα του δάσους. Η ιστορία ξεκινά από έναν φτερωτό διανομέα της εφημερίδας του δάσους. Μα τι συμβαίνει επιτέλους;  Το ξωκκλήσι του δάσους  κινδυνεύει να γκρεμιστεί. Η φθορά του χρόνου είναι μεγάλη.  Οι ζημιές που του προκάλεσε ο χρόνος, ο καιρός αλλά και τα ίδια τα ζώα που έβρισκαν σ΄αυτό καταφύγιο είναι πολλές. Τώρα τα ζώα μετανοιώνουν  και θέλουν να επανορθώσουν. Το εκκλησάκι πρέπει να ξαναγίνει όμορφο και να λειτουργήσει πάλι! Οι άγιες μέρες του Πάσχα πλησιάζουν!  Άραγε θα βρουν τα ζώα κάποιον τρόπο για να δράσουν; Θα καταφέρουν να έχουν έτοιμο το εξωκκλήσι για να πανηγυρίσουν εκεί την Ανάσταση του Χριστού μας;

Η εικονογράφηση του βιβλίου από την Κατερίνα Μουρίκη είναι τρυφερή και παραπέμπει σε παιδική ζωγραφική.

Το «Πάσχα στο ξωκκλήσι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΘΩΣ και είναι ένα βιβλίο που θα διαβάσετε πολλές φορές παρέα με τα παιδιά τεσσάρων έως επτά ετών.

Για περισσότερες  πληροφορίες: http://www.stamoulis.gr/Πάσχα-στο-ξωκκλήσι_p-405647.aspx

Τα λόγια έχουν δύναμη: Διαβάστε πενήντα θετικές φράσεις που πρέπει να λέμε στα παιδιά μας

Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους και κυρίως τον εαυτό τους.

Πολλές φορές πάνω στην κούρασή μας, ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα που δε θα έπρεπε να πούμε. Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά μεταξύ του τι κάνουν και του τι είναι. Έτσι λοιπόν όταν μέσα στον εκνευρισμό μας αποκαλούμε το παιδί μας «κακομαθημένο», «παλιόπαιδο», «τεμπέλη» ή οτιδήποτε αρνητικό, επειδή έκανε κάτι που δε θα έπρεπε να έχει κάνει, οι λέξεις αυτές γίνονται σπόροι που φυτεύονται μέσα στο μυαλό του. Οι σπόροι τελικά φυτρώνουν και τα αρνητικά αυτά χαρακτηριστικά γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.

Σκοπός όμως αυτού του post, δεν είναι να μας γεμίσει με τύψεις για όσα αρνητικά μπορεί να έχουμε πει ως τώρα. Σκοπός είναι να μας δώσει τροφή για σκέψη και να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε πώς μπορούμε να βελτιωθούμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι γονείς.

Ποιες θετικές φράσεις όμως – αντί για αρνητικές – μπορούμε να «φυτέψουμε», ώστε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας; Τι μπορούμε να τους λέμε σε τακτική βάση, ώστε να καταλάβουν ότι τα αγαπάμε, ότι σεβόμαστε την προσωπικότητά τους και ότι πιστεύουμε στο μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους;  Να κάποιες ιδέες:

1. Μου αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς. 2. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου. 3. Πήρες σπουδαία απόφαση. 4. Ευχαριστώ που μου το είπες. 5. Είμαι περήφανη για σένα. 6. Μου αρέσει να περνάμε χρόνο μαζί. 7. Μου αρέσουν οι φίλοι σου. 8. Ποια ήταν η αγαπημένη στιγμή της ημέρας σου; 9. Θες να κάνουμε κάτι οι δυο μας; 10. Ποια είναι η γνώμη σου; 11. Πιστεύω σε σένα. 12. Η δασκάλα σου πιστεύει σε σένα. 13. Μου αρέσει να σε βλέπω να παίζεις. 14. Μου αρέσει να σε βλέπω να αθλείσαι. 15. Θα τα καταφέρεις, το ξέρω. 16. Σου έχω μια έκπληξη! 17. Εσύ πώς το βλέπεις; Εξήγησέ μου τη δική σου πλευρά. 18. Χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο/η! 19. Δεν τρέχει τίποτα, όλοι κάνουμε λάθη. 20. Έφτιαξα το αγαπημένο σου φαγητό! 21. Έκανες σπουδαία δουλειά. Πρέπει να είσαι περήφανος/η για τον εαυτό σου. 22. Το αξίζεις. 23. Καταπληκτική ιδέα! 24. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς. 25. Με κάνεις και γελάω. 26. Δεν παίζεσαι! 27. Σε εμπιστεύομαι. 28. Είσαι σπουδαίος φίλος/φίλη. Οι φίλοι σου είναι τυχεροί που σε έχουν. 29. Μπορείς να μου λες τα πάντα. 30. Θα είμαι πάντα δίπλα σου. 31. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω; 32. Μου έλειψες. 33. Για πες μου περισσότερα… 34. Σε όλους μας έχει συμβεί. 35. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. 36. Η γνώμη σου είναι σημαντική. Να τη λες! 37. Δεν είναι κακό να λες όχι. 38. Η μέρα που γεννήθηκες ήταν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου. 49. Είσαι σπουδαίο παιδί. 40. Τι σου λέει το ένστικτό σου; 41. Τι σου λέει το σώμα σου; 42. Σε ευχαριστώ. 43. Πιστεύω ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. 44. Σε ακούω. Σε προσέχω. 45. Θες να το συζητήσουμε; 46. Είναι δική σου απόφαση. 47. Συγνώμη. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι. 48. Τι μπορώ να κάνω για να γίνω καλύτερη μαμά (ή μπαμπάς) για σένα; 49. Σε αγαπώ. 50. Θα σε αγαπώ ό,τι κι αν γίνει.
Τα λόγια μας έχουν δύναμη. Ας επιλέξουμε προσεκτικά τι λέμε και ας αναπτύξουμε μια υπέροχη σχέση με τα πιο υπέροχα πλάσματα της ζωής μας.

dinfo.gr

«Ανοίγει» το θέμα ορίου ηλικίας των μητροπολιτών

Την πόρτα της εξόδου στους υπέργηρους ιεράρχες «άνοιξε» ο μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, ο οποίος έχει ήδη ανακοινώσει και δημόσια την πρόθεσή του να παραιτηθεί -τον επόμενο χρόνο, οπότε και συμπληρώνει το 80ό έτος της ηλικίας του- από τον επισκοπικό του θρόνο. «Οταν ο άνθρωπος γερνά, αρχίζουν και οι φθορές.

Λόγω ηλικίας πιθανότατα θα αδυνατώ να ασκήσω 100% τα καθήκοντά μου, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα να ζημιώνεται η Μητέρα Εκκλησία», δήλωσε πρόσφατα ο ιεράρχης, φέρνοντας, για μια ακόμη φορά, στην επικαιρότητα το ζήτημα του ορίου ηλικίας των μητροπολιτών.

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα «ευαίσθητο» θέμα που εδώ και χρόνια απασχολεί την Ιεραρχία, με τις συζητήσεις να παραμένουν (τουλάχιστον για την ώρα) σε θεωρητικό και μόνο επίπεδο καθώς η καθιέρωση ορίου ηλικίας προσκρούει σε Ιερούς Κανόνες και στην παράδοση που προβλέπει την ισοβιότητα του επισκόπου.

Πάντως, το Σάββατο απεβίωσε ένας από τους γηραιότερους μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο 85χρονος Σταγών και Μετεώρων Σεραφείμ. Η σορός του εκλιπόντος ιεράρχη τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στον μητροπολιτικό ναό Καλαμπάκας ενώ σήμερα θα τελεστεί η εξόδιος ακολουθία και στη συνέχεια η ταφή του στη Μονή Αγίων Θεοδώρων.

Σήμερα, η ηλικιακή σύνθεση της Ιεραρχίας έχει ως εξής: Είκοσι εννέα μητροπολίτες είναι πάνω από 70 ετών, δεκατέσσερις είναι έως 55 ετών ενώ μόλις τρεις κάτω από 47 ετών. Υπάρχουν όμως και οι κατά πολύ γηραιότεροι, όπως ο μητροπολίτης Καρυστίας Σεραφείμ, ο οποίος έχει γεννηθεί το 1929, ενώ ακολουθούν οι μητροπολίτες Μηθύμνης Χρυσόστομος (1930), Παραμυθίας Τίτος (1931), Ηλείας Γερμανός (1932), Φλωρίνης Θεόκλητος (1932), Μάνης Χρυσόστομος (1933), Λήμνου Ιερόθεος (1934), Θεσσαλονίκης Ανθιμος (1934), Θήρας Επιφάνιος (1934), Περιστερίου Χρυσόστομος (1935), Μαντινείας Αλέξανδρος (1936), Κονίτσης Ανδρέας (1939), Φιλίππων Προκόπιος (1939).

Για την Εκκλησία, σχολιάζουν εκκλησιαστικοί κύκλοι, το θέμα δεν είναι τόσο η ηλικία όσο η ανανέωση. Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι υπάρχουν κάποιοι υπέργηροι μητροπολίτες οι οποίοι αν και αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας «αρνούνται πεισματικά» να παραδώσουν τη σκυτάλη σε νεότερους, επικαλούμενοι πολλές φορές ότι δεν έχουν περιουσία και τα έσοδα για μια αξιοπρεπή διαβίωση, θεωρείται ένα σημαντικό ζήτημα που, σύμφωνα με εκκλησιαστικούς παράγοντες, «θα πρέπει άμεσα να διευθετηθεί».

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν η Ιερά Σύνοδος καλείται να αντιμετωπίσει περιπτώσεις όπου, λόγω αδυναμίας του επισκόπου να ασκήσει τα καθήκοντά του, το ρόλο του αναλαμβάνει κατά κάποιον τρόπο το στενό του περιβάλλον χωρίς καμία δυνατότητα παρέμβασης.

Ολα αυτά, σύμφωνα με πληροφορίες, προβληματίζουν έντονα τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Μάλιστα, στο παρελθόν και με αφορμή την παραίτηση του μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομου το 2013 (σ.σ.: στην ουσία ήταν ο πρώτος ιεράρχης που ανέλαβε την πρωτοβουλία να παραιτηθεί «έχοντας σώας τας φρένας», ανοίγοντας έτσι το δρόμο και για άλλες παραιτήσεις) ο κ. Ιερώνυμος είχε σχολιάσει: «Η μέση λύση είναι, ίσως και η καλύτερη, ούτε κάποιος να σέρνεται ούτε κάποιος να παραιτείται νέος».

Παρόμοια άποψη είχε και ο μακαριστός Χριστόδουλος, ο οποίος, αν και προσπάθησε να θίξει το θέμα προωθώντας (χωρίς τελικά να υλοποιηθεί) ακόμη και τη δημιουργία γηροκομείου για τους υπερήλικες ιεράρχες, είχε συναντήσει τη «σθεναρή» αντίδραση μερίδας μητροπολιτών.

Εξαιτίας της «εμμονής» ορισμένων να παραμείνουν στις θέσεις τους παρά το ότι οι φυσικές τους δυνάμεις έχουν μειωθεί, η Εκκλησία ενεργοποιεί κατά καιρούς την ειδική επιτροπή (συμμετέχουν και καθηγητές Ιατρικών Σχολών) που αποστολή της είναι να εξετάζει την κάθε υπόθεση προσεκτικά.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας: «Μητροπολίτης μη δυνάμενος να εκτελεί τα καθήκοντα αυτού διά νόσον ή γήρας δικαιούται να υποβάλλει κανονικὴν παραίτησιν».
Υπενθυμίζεται ότι επί μακαριστού Χριστόδουλου η Ιερά Σύνοδος είχε στείλει ειδική επιτροπή στη Μητρόπολη Αιτωλοακαρνανίας ώστε να διαπιστώσει την κατάσταση της υγείας του τότε μητροπολίτη Θεόκλητου, ο οποίος αρνείτο να εγκαταλείψει τον επισκοπικό του θρόνο.

Τι ισχύει σε άλλες Εκκλησίες

Στην Καθολική Εκκλησία οι επίσκοποι όταν συμπληρώσουν το 75ο έτος της ηλικίας τους υποβάλλουν την παραίτησή τους από τη διοίκηση της επισκοπής. Κάτι ανάλογο ισχύει και στο Πατριαρχείο Μόσχας, όπου οι επίσκοποι δεν ξεπερνούν τα 75 έτη.

Στην Ελλαδική Εκκλησία η πρώτη φορά όπου εφαρμόστηκε το μέτρο του ορίου ηλικίας ήταν το 1923, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τότε, η Ιεραρχία κλήθηκε να εφαρμόσει την απόφαση του Πλαστήρα περί εκθρόνισης των εν ενεργεία αρχιερέων οι οποίοι υπερέβησαν το 65ο έτος της ηλικίας τους. Ωστόσο, η Ιεραρχία καθόρισε το 70ό έτος, εφαρμόζοντας το θεσμό των βοηθών επισκόπων για τους μητροπολίτες που είχαν συμπληρώσει το 60ό έτος.

ΒΑΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ vnikolaou@e-typos.com Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

''Από την Πεύκη μέχρι την άκρη του κόσμου ''

Ένα πασχαλινό παζάρι για την εξωτερική Ιεραποστολή.

Την Κυριακή 26 Μαρτίου  διοργανώνουμε ένα πασχαλινό φιλανθρωπικό παζάρι για την ενίσχυση της Ιεραποστολής μας στην Ουγκάντα στη σχολή χορού Φωτεινής Παπαρούπα στη Λεωφόρο Ειρήνης 29  στην Πεύκη από τις 11π.μ. έως τις 7.00μ.μ.

Ενα  Πασχαλινό παζάρι  που θα διαθέσει πανέμορφες Λαμπάδες και δώρα, αλλά και  νηστίσιμες λιχουδιές.

Οι εθελοντές και τα μέλη της φιλανθρωπικής και ιεραποστολικής " από καρδιάς " ετοίμασαν ένα υπέροχο παζάρι που σκοπό έχει να ενισχύσει την οικοδόμηση του παιδικού σταθμού και Δημοτικού σχολείου στο χωριό Λουγκουζί ,αλλά και το ξεκίνημα ενός νέου ιεραποστολικού κλιμακίου μας στην Νότια Ουγκάντα .Σας περιμένουμε με πολύ χαρά,να σας γνωρίσουμε την ιεραποστολική και φιλανθρωπική μας δραστηριότητα.

ΟΜΙΛΙΑ Κυρίας Αθηνάς Σιδέρη, πνευματικού τέκνου του Αγίου Πορφυρίου, κοινωνικής λειτουργού στην Ημερίδα που συνδιοργανώθηκε στις 13-3-2017

ΟΜΙΛΙΑ

Κυρίας Αθηνάς Σιδέρη,

 πνευματικού τέκνου του Αγίου Πορφυρίου, κοινωνικής λειτουργού

στην Ημερίδα που συνδιοργανώθηκε στις 13-3-2017 από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου – Πολιούχου Θεσσαλονίκης και πτυχιούχους της Θεολογικής Σχολής και άλλων Σχολών του Α.Π.Θ. υπό την αιγίδα του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Ανθίμου, με θέμα: «Το μεγαλείο της μετάνοιας στη ζωή του ανθρώπου».

Σεβαστοί πατέρες, αδελφοί μου και αδελφές μου.

Είναι πολύ μεγάλη χαρά που επικοινωνώ και πάλι μαζί σας, στο χώρο αυτό που τόσο ευλαβούμαι και ευλαβούμεθα όλοι. Είμαι βέβαια γι' αυτό. Στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημήτριου, τον άγιο Δημήτρη μας, το δυνατό μας άγιο, που μας παραστέκεται κάθε φορά που θα τον φωνάξουμε. Ευχαριστώ πάρα πολύ τον Παναγιώτατο που με την ευχή του βρίσκομαι εδώ, ευχαριστώ και τη συντονιστική επιτροπή και όσους εργάστηκαν για αυτή την υπέροχη ημερίδα, που όντως αναφέρεται στη μετάνοια.

Ο Άγιος Πορφύριος έδινε πολύ μεγάλη σημασία στη μετάνοια. Πάρα πολύ μεγάλη σημασία στο μυστήριο της εξομολογήσεως και απλά και όμορφα έλεγε ότι «ο χριστιανός πρέπει να καθαρίζει την ψυχή του και τα έσω του, όπως ακριβώς ο ιερέας καθαρίζει το δισκοπότηρο μετά την κατάλυση». Εκτιμούσε πάρα πολύ αυτό το μυστήριο, γιατί όπως κι ο ίδιος είχε διαγνώσει και πίστευε, το μυστήριο της μετανοίας και της εξομολογήσεως είναι η συνάντησις του Ανθρώπου με το Θεό. «Δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα από αυτό που λέγεται μετάνοια και εξομολόγηση», έλεγε. Αυτό το μυστήριο είναι η προσφορά της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο. Με αυτό τον τέλειο τρόπο απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το κακό. Πηγαίνουμε, εξομολογούμαστε, αισθανόμαστε τη συνδιαλλαγή μετά του Θεού και μετά έρχεται η χαρά μέσα μας και φεύγει η ενοχή, δίνει δύναμη στη φωνή της συνειδήσεως, την καλλιεργεί, ούτως ώστε σε όποιο επόμενο παράπτωμα πέφτουμε να έχουμε τη φωνή της να μας ελέγχει.

Στην ορθοδοξία δεν υπάρχει αδιέξοδο· είναι γεγονός. Το ακούσαμε και από τον πατέρα Γερβάσιο που μας κατέθεσε τις εκλεκτές εμπειρίες από έναν ιδιαίτερο κόσμο, τον κόσμο των φυλακών. Δεν υπάρχει αδιέξοδο, λοιπόν. Γιατί; Γιατί υπάρχει η εξομολόγησις. Η εξομολόγησις πρέπει να είναι η έγνοια μας. Εάν θέλουμε να απελευθερωθούμε από τα δεσμά της αμαρτίας, όποια κι αν είναι αυτή, -ακούσαμε και τους άλλους ομιλητές να καταθέτουν φοβερές καταθέσεις μέσα από την Παλαιά Διαθήκη, όπως ο Σεβασμιώτατος μας μίλησε για τη μετάνοια της Παλαιάς Διαθήκης- είναι το μέσο εκείνο που μας απελευθερώνει και μας δίνει φτερά να αντιμετωπίσουμε την όποια κατάσταση, την όποια δυσκολία, τον όποιο προβληματισμό. Γιατί; Γιατί νιώθουμε δυνατοί, καθαροί και αυξάνει η αγάπη μας και η εμπιστοσύνη μας στον Θεό Πατέρα, αναγνωρίζουμε τη θυσία του Υιού του και Αδελφού μας που μας έκανε συγκληρονόμους της ουρανίου βασιλείας.

Εξομολόγηση, αδελφοί μου. Εξομολόγηση, όχι για χθες, για σήμερα. Ούτε για αύριο. Προσέξτε το αυτό, ο γέροντας το τόνιζε. Επειδή ο αντικείμενος χρησιμοποιεί το παρόν και μας κλέβει τον παρόντα χρόνο και μας μεταθέτει στο αύριο, πρέπει να έχουμε τέτοια εγρήγορση μέσα μας που πραγματικά να δονούμεθα και να είμαστε συνεχώς άγρυπνοι και να μην την αναβάλλουμε, με κανένα εμπόδιο, ό,τι και να 'ναι αυτό.

Τρέχουμε να καταθέσουμε την αμαρτωλότητά μας. Βλάψαμε τον άντρα μας, το παιδί μας, τον αδελφό μας, το συγγενή μας; Είπαμε κακό λόγο αντί να στάζει το στόμα μας μέλι; Ρίξαμε πετράδια στον αδελφό μας που μέσα είχαν φθόνο, ζήλια; Απ' όλα υποφέρουμε, αδελφοί. Κι όποιος πει ότι δεν έχω τέτοια συναισθήματα, τέτοια πάθη ψεύδεται. Και πρώτη εγώ. Ψευδόμεθα. Όλοι έχουμε μέσα μας πάθη. Αυτά τα πάθη, πότε θα τα βγάλουμε  αδελφοί μας; Που θέλουμε να συνηγορήσουμε σε ένα πολύ ωραίο έργο που κάνει ο αδελφός μας, σε μία πολύ ωραία επιχείρηση ή σε μία ωραία διατριβή που κάνει ένας φοιτητής και του λέμε «Μπράβο, συγχαρητήρια!», αλλά και προσθέτουμε τη δική μας μειονεξία σε αυτή την πρόοδο του αδελφού μας. Πόσο λεπτό πράγμα είναι αυτό. Προσθέτουμε ένα «αλλά». Τι λέμε; «Η αδελφή μου, η Μαρία, η Βαρβάρα τι καλές γυναίκες!»· το λέμε. Όταν ακούσουμε όμως συνάδελφο να εγκωμιάζει τον αδελφό μας, εμείς είμαστε έτοιμοι και φτιάχνουμε στο λογισμό μας να προσθέσουμε ένα «αλλά», αυτό το «αλλά» το αγνοούμε και δεν το εξομολογούμεθα.

Έλεγε ο γέροντας στη συνεργασία μας. «Κόρη», -4 η ώρα το πρωί- η ψυχή του Γιάννη, η ψυχή της Βαρβάρας, ή οποιουδήποτε, γιατί έβλεπε τις ψυχές να ανεβαίνουν κεκαθαρμένες στον ουρανό, χαιρότανε και μου 'λεγε. «Λευκά περιστέρια ανεβαίνουν σήμερα στον ουρανό, κόρη μου! Άντε, καλή μετάνοια, καλή απολογία και στα δικά μας!» Και το 'λεγε και το πίστευε και μου μετέδιδε αυτή τη χαρά. Και το χρησιμοποιώ σήμερα κι εγώ και το λέγω.
«Καλή μετάνοια, καλή απολογία, και στα δικά μας!». Όταν πάω σε πενθούντες, αυτό τους λέω. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν γνωρίζουμε την ώρα που θα καταθέσουμε την ψυχή μας. Πότε; Ξέρουμε πότε θα 'ρθει η ώρα μας; Όχι. Αυτό να το 'χουμε κάθε μέρα στη μνήμη μας για να μην αναβάλλουμε την εξομολόγηση μας. Άλλες φορές, «κόρη μου», έκλαιγε. Πολλή προσευχή. «Δυστυχώς φεύγει αμετανόητη η ψυχή. Τι απολογία θα δώσω ο φτωχός, εγώ ο Πορφύριος;» Έβλεπε τις ψυχές πώς ανέβαιναν· αν πήγαιναν καθαρές ή αν ήταν μη καθαρές, αμετανόητες και πονούσε. Είναι σοβαρό το θέμα, αδελφοί μου. Μην αναβάλλουμε την εξομολόγηση.

Και προσέξτε δεν πάμε στην εξομολόγηση για να πούμε τα των άλλων. Πάμε για να πούμε τα δικά μας πάθη, τις δικές μας αμέλειες, τα δικά μας σφάλματα. Αυτό πρέπει να προσέξουμε. Και να ευχόμαστε όλοι οι αδελφοί μας να γονατίζουν κάτω από το πετραχήλι. Μου κατέθεσε πρόσφατα μία κυρία την εξομολόγηση της· γιατί μου έλεγε τα προβλήματά της, τα πάντα. «Μα δεν έχεις πνευματικό, καλή μου; Πήγαινε στον πνευματικό σου, γονάτισε σε ένα πετραχήλι». Μου λέει: «Δεν έχω κάνει και τίποτε. Ούτε σκότωσα, ούτε έκλεψα, ούτε». «Μα δεν είναι αυτό. Δεν είναι αυτό. Αυτό που νιώθεις τώρα. Να πας να του το πεις. "Πατέρα ήρθα να γονατίσω στο πετραχήλι. Χωρίς να ξέρω τι να σας πω. Γιατί νομίζω ότι είμαι πολύ καλή" . Αυτό να του πεις, είναι εξομολόγησις αυτό». Μας βάζει ο αντικείμενος ότι είμαστε πολύ καλοί, αυτό να πάτε να πείτε. Γονατίζω, γιατί μέσα μου νιώθω ότι είμαι πολύ καλή. Και πώς είμαστε καλοί. Και τι μου λέει η κυρία. Πήγε να εξομολογηθεί. Δεν το κατάλαβε τον πνευματικό, όμως. «Εγώ πήγα να του πω τα βάσανά μου που περνάω από το περιβάλλον μου, εκείνος σηκώθηκε μου έριξε το  πετραχήλι επάνω μου και διάβασε μία ευχή συγχωρητική υπέρ εκείνων που με πονούν. Στο τέλος του λέω, "πάτερ, γιατί εμένα δεν μου συμπεριλάβατε το όνομα;" ». Της λέει «πρόσεξε καλή μου, θα 'ρθει η ώρα που θα σου διαβάσω. Δεν σου διάβασα συγχωρητική ευχή  για σένα, σου διάβασα συγχωρητική ευχή για αυτούς που δια άλλης οδού φανέρωσες τις αμαρτίες τους. Να λοιπόν της λέει ήρθες εδώ να πεις τα παράπονα και για εκείνους πρέπει εγώ να προσευχηθώ. Όταν θα 'ρθεις να μου πεις τα δικά σου,.. θα σου διαβάσω συγχωρητική ευχή για τα δικά σου σφάλματα». Ειλικρινά, ναι, μ' άρεσε αυτό που άκουσα. Την είδα, ήρθε σε μια περισυλλογή και τώρα βρισκόμαστε,  κάνουμε σε μερικά μαθηματάκια, να βρούμε τι έχει· να γράφει, να μελετήσει, της δίνω τα βιβλία, για να μάθει πώς να εξομολογείται. Κι αυτό ήταν μία ευλογία του Γέροντος, που μου είχε δώσει, το πώς θα διδάσκουμε το διπλανό μας, πώς θα εξομολογείται. Γιατί είναι κι εκείνο, μια ευστροφία· όχι ευστροφία δικιά μας,  «ένα μάθημα που μας έρχεται από τον ουρανό» έλεγε ο Γέροντας. «Δεν ξέρω Θεέ μου να εξομολογούμαι. Δεν ξέρω». Έτσι καθαρίζουμε, αδελφοί μου, τις ψυχές μας.

Πήγα στο γέροντα μία κυρία που κοιμήθηκε ο άντρας της και είχε πολύ πόνο. Πήγαμε και μου λέει ο γέροντας «Δεν θα φύγεις απ' το κελί. Κάθισε στην Παναγία». Κοιτούσε η κυρία, του είπε τον πόνο της και περίμενε ότι ο γέροντας θα την παρηγορούσε με τα συνήθη λόγια που λέμε εμείς οι άνθρωποι. Και της λέει: «Καλή μου, άσε τον άντρα σου. Ο σύζυγός σου ανέβηκε στον ουρανό κεκαθαρμένος, έχοντας λάβει τα μυστήρια της εκκλησίας. Ήταν ελεήμων», πράγμα που δεν το 'ξερε η σύζυγος. «Θέλω τώρα εσύ να μπεις σε έναν αγώνα. Πρέπει πάση θυσία να  σώσεις τους γονείς σου. Οι γονείς σου βασανίζονται. Κι όταν έρθει η ώρα η καλή να πας στον ουρανό, θα έχεις μία αιώνια στενοχώρια». Έμεινε. «Μα οι γονείς μου έχουν πεθάνει χρόνια». «Ε τι σημασία έχει; Οι άνθρωποι αναζητούν τις προσευχές σου για να τους λυτρώσεις.  Εσύ θα την αναλάβεις αυτή την ευθύνη, εις  αιωνία μνήμη του συζύγου σου». Και όντως, της υπέδειξε, έδειξε το δρόμο. Βέβαια, άρχισε να πηγαίνει πιο τακτικά στο γέροντα και μαθήτευσε κοντά του, ώσπου της είπε ότι «δόξα σοι ο Θεός», ότι στα τρία χρόνια δροσίστηκαν οι ψυχές τους.

 Άλλη περίπτωση. Επήγα μία κυρία επάνω για να συζητήσει το θέμα, μία δυσκολία που είχε. Δεν εξομολογούταν η κυρία· αυτό δεν το ήξερα εγώ. Και όταν μπήκε μέσα στο κελί, της λέει «Εξομολογείσαι;» Λέει «έχω χρόνια γέροντα να εξομολογηθώ. Έχω εξομολογηθεί 2 -3 φορές, δεν θυμάμαι». «Άκουσε να σου πω παιδί μου. Κακώς. Θα καθίσεις εδώ να μιλήσουμε. Έχεις όντως κάνει, τρεις εξομολογήσεις στη ζωή σου, την αλήθεια είπες, αλλά οι δύο είναι άκυρες. Δεν έχεις σβήσει τίποτε. Και μέσα σ' αυτές έχεις σοβαρές αμαρτίες». Και της υπέδειξε ότι δύο ήταν άκυρες, γιατί είχε παρασυρθεί από άλλες φίλες της και είχαν πάει σε μη αναγνωρισμένους κληρικούς που δεν είχαν αποστολική διαδοχή· της το αποκάλυψε ο γέροντας. Πόσο πρέπει να προσέξουμε, αδελφοί μου, να μην ξεστρατίζουμε. Να είμαστε μέσα στη στράτα της εκκλησίας, αδελφοί μου. Και μέσα στους ιερείς τους γνωστούς μας, τους δικούς μας. Εκεί θα γονατίζουμε. Γι' αυτό χρειάζεται να υπάρχει μόνιμος πνευματικός, ο οποίος είναι σαν το καλό γιατρό που σου ελέγχει τις ασθένειες της ψυχής. Επέμενε ο γέροντας στη μετάνοια και για έναν μεγάλο και τρανό λόγο. Γιατί πίστευε ότι η ίασις της ψυχής από τις αμαρτίες μας, θεραπεύει τις ασθένειες μας, θεραπεύεται το σώμα μας.

Καταθέτω εμπειρία. Άρρωστη κυρία καρκινοπαθούσα, η οποία ήταν με το ρόγχο, δεν παρέδιδε ψυχή. Πήγα να την επισκεφτώ στο νοσοκομείο. Εκεί τη γνώρισα, στο νοσοκομείο. Τρέχω πάνω στο γέροντα, και λέω στενοχωρημένοι οι συγγενείς της δεν παραδιδει ψυχή,. Ο γιατρός μου είπε: «Άντε βρε κυρία Σιδέρη, φέρτε κανά παπά, δεν παραδίδει ψυχή η κυρία. Δεν έχουμε τίποτε άλλο εμείς να της δώσουμε». Πήγα στο γέροντα. Καθοδόν του τα 'λεγα. «Γέροντα, δεν ξέρω τίποτε. Τη λυπήθηκα. Δεν παραδίδει ψυχή μου είπαν οι δικοί της, ο γιατρός της». Και φτάνω πάνω, ο γέροντας ήξερε, 'έφτασα. Μπήκα μέσα, «έλα κόρη μου. Είδες; Πώς λαμβάνει υπόψη ο Θεός την προσευχή ημών των ανθρώπων; Η προσευχή είναι πολύ ισχυρό όπλο. Όταν προσευχόμαστε γι' αυτούς που δεν τον έχουν γνωρίσει, όταν προσευχόμαστε γι' αυτούς που δεν έχουν εξομολογηθεί έρχεται η στιγμή που ο ίδιος ο Κύριος αποκαλύπτεται μέσα στην ψυχή τους και τους σώζει, γιατί βλέπει ότι ήταν καλοπροαίρετος άνθρωπος, αλλά δεν είχε δώσει τη δέουσα σημασία στα καθήκοντα της τα χριστιανικά». Έκλαψε πάρα πολύ. Τόσο πολύ έκλαψε, που προσωπικώς φοβήθηκα μη μου πάθει κάτι. Και μου είπε «μη φοβηθείς, παιδί μου, τι θα δεις». Πράγματι, δεν ξέρω τι έγινε. Ο γέροντας, κοιμήθηκε; Λιποθύμησε;  Έφυγε από το σώμα του; Δεν ξέρω. Άργησε πολύ. Όταν συνήλθε μου είπε: «Έλα! Ο Θεός θα της γιατρέψει τον καθολικό καρκίνο και θα της δώσει περίοδο χάριτος να τον γνωρίσει». Κι έτσι έγινε αδελφοί μου. Η γυναίκα αυτή, η ετοιμοθάνατη, η καρκινοπαθούσα γυναίκα πήρε περίοδο χάριτος για εφτά ολόκληρα χρόνια. Μεγάλωσε τα παιδιά της, αλλά πρωτίστως γνώρισε Θεό. Γνώρισε εξομολόγηση, τα μυστήρια της εκκλησίας, γνώρισε την αγάπη του,  γνώρισε αυτή την ωκεάνια αγάπη του Θεού Πατρός, που πραγματικά της έδωσε τη χαρά να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, να πλουτίσει μέσα στην ταπείνωση, γιατί όπως ομολογούσε η ίδια «είχα τη μύτη μου ψηλά, τόσο ψηλά που δεν μπορούσα να δω τον αδελφό μου». Και πραγματικά αυτή η γυναίκα πέταξε στον ουρανό την ώρα την καλή, όταν η ψυχή της ήταν λευκή.

Μας περιμένει ο Θεός με αγκαλιά, τα χέρια του απλωμένα, στην εξομολόγηση. Μια εξομολόγηση, μετά δακρύων. Τα δάκρυα θα μας πουν αν όντως εξομολογούμαστε σωστά. Τη Θεία Κοινωνία που θα λάβουμε κατόπιν εντολής του πνευματικού μας μετά δακρύων θα τη δεχτούμε. Έλεγε ο Γέροντας,  «να παρακαλάτε να σας δώσει δάκρυα ο Θεός». Δάκρυα όντως μετανοίας όχι συναισθήματος. Η περίοδος που βιώνουμε μας προσφέρεται με τα αναγνώσματά της που πραγματικά εκεί βρίσκουμε το θησαυρό της όντως μετάνοιας. Σας το εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου, αδελφοί μου, «καλή μετάνοια, καλή απολογία!». Και μετά φόβου Θεού, πίστεως να προσερχόμαστε στο μυστήριο της ζωής.

Σας ευχαριστώ.

Θείο δώρο η προσωπική μας μετάνοια

Η μετάνοια είναι σπουδαίο, άγιο, θείο δώρο, που το δίνει ο Χριστός στον άνθρωπο που το ζητά. Στις ημέρες μας η μετάνοια έχει λησμονηθεί, ξεχαστεί και ίσως απορριφθεί από μεγάλη μερίδα χριστιανών. Τι κρίμα όμως, και αυτό το λέω διότι η μετάνοια είναι η μόνη οδός προς την χαρά, την ελπίδα, την εσωτερική ειρήνη, την ευτυχία, με λίγα λόγια προς τον Χριστό.

Το να κοιτάει ο άνθρωπος τα σφάλματά του, τα λάθη του, τα πάθη και τις αμαρτίες του, ζητώντας καθημερινά συγνώμη, από τον πολυεύσπλαχνο Θεό, αποτελεί μεγαλειώδη, ουράνια κατάσταση, που κάνει τον άνθρωπο, να λιώνει από ευγνωμοσύνη και αγάπη στον θεό, που τόσο τον αγαπά, καθώς και από αγάπη και συμπόνια στον συνάνθρωπο. Δεν έχουμε καταλάβει, ότι για όλα τα δεινά που ζούμε ως χώρα και ως Εκκλησία (π.χ. Οικουμενισμός, αποσχιστικές τάσεις κ.α) δεν ευθύνεται κανείς άλλος, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι πατριάρχες, αλλά εμείς οι ίδιοι. Αν εμείς ήμασταν μετανοημένοι, ατόφιοι και απλοί άνθρωποι, όλα θα ήταν διαφορετικά. Θα είχαμε πολιτικούς σαν τον Καποδίστρια, Αρχιερείς και Πατριάρχες σαν τον Αντώνιο Σιατίστης, όμως δεν το αξίζουμε ειλικρινά.

Ας αλλάξουμε όμως την κατάσταση, ας ξεκινήσουμε από σήμερα, ο καθένας προσωπικά στο ταμείο του (δηλαδή στην καρδιά του), να μετανοούμε, να ζητάμε συγνώμη από τον Χριστό, ακόμα και για τις πιο μικρές αμαρτίες μας, να τον ικετεύουμε να συγχωρήσει τους συνανθρώπους μας, που μας έχουν βλάψει, να σώσει την Εκκλησία και την Ελλάδα μας. Μπορούμε να το καταφέρουμε. Ας βάλουμε καλή αρχή από σήμερα και ας σταματήσουμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε όλο τους άλλους, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε Πατριάρχες και ας δούμε λίγο τα χάλια μας. Τότε πιστέψτε με, αν αλλάξουμε εμείς, αμέσως θα αλλάξουν και οι άλλοι, όσο απίστευτο και αν φαίνεται αυτό. Καλή μετάνοια λοιπόν. Ο Χριστός μαζί μας.  

Ένας αμαρτωλός πιστός της Ορθοδόξου Εκκλησίας