Μάνος Λοΐζος - ακορντεόν

ΤΟ «ΣΗΜΑΔΑΚΙ»

Χειμώνας του ’41. Πιο βαρύς χειμώνας δεν ξανάχε γίνει στην Αθήνα. Πιο βαρύς και πιο πεινασμένος. Τη μια μέρα μοιράζουν οι φούρνοι ψωμί και την άλλη όχι. Την περασμένη βδομάδα κάνανε να δώσουν ψωμί συνέχεια πέντε μέρες. Ύστερα, την έκτη μέρα, μοίρασαν ένα ψωμί που δεν είναι μήτε κριθάρι, μήτε σκήβαλο. Λεν ότι είναι σκουπόψωμο – κίτρινο σα μπομπότα και οι φουρναρέοι το αφήνουν επιτούτου άψητο, για να βαραίνει πιο πολύ. Καθώς το πιάνεις στα χέρια σου, κολλάει στα δάχτυλά σου απάνω ένα στρώμα από μαυροκίτρινο ζυμάρι. Η ίδια αυτή η γλίνα κολλάει κι απάνω στον ουρανίσκο σου, καθώς το καταπίνεις μπουκιά μπουκιά. Το καταπίνεις και σου έρχεται να κλάψεις.

            Τρεις μέρες έβρεξε συνέχεια και την τέταρτη πήγε και βγήκε ήλιος. Μα ένας ήλιος κακομοίρης και μίζερος. Λειψός σα με δελτίο. Κρυώνεις πιο πολύ παρά πριν που έβρεχε και δεν είχε ήλιο.

            Είναι ένα «σημαδάκι» στη γωνιά του δρόμου. Από μακριά καθώς το παίρνει το μάτι σου, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις καλά καλά τι είναι. Μπορεί να είναι άνθρωπος, μπορεί και όχι. Όσο περισσότερο σιμώνεις, αρχίζεις να ξεχωρίζεις το σχήμα από άνθρωπο. Κι όταν φτάνεις πιο κοντά του, τότε λες ότι έτσι είναι.

            Δεν είναι παραπάνω από δέκα χρονών αυτό το «σημαδάκι». Το σακάκι που φοράει είναι μακρύ, τα μανίκια φτάνουν σχεδόν ίσαμε τις άκρες από τα δάχτυλα των χεριών. Αυτά τα δάχτυλα είναι βρώμικα από την απλυσιά και μελανιασμένα από το κρύο. Ωστόσο, σου είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις, από τι είναι μαύρα το πιο πολύ – από την απλυσιά ή από το κρύο. Το ίδιο και τα πόδια. Ξιπόλητα και θεόγυμνα ίσαμε ψηλά το μερί. Και λιγνά, σαν ξυλένια. Λες ότι τώρα, αν κάνει πως σηκώνεται το παιδί και θελήσει να στηρίξει απάνω τους το βάρος του κορμιού του, τα καλαμένια αυτά ποδαράκια θα κάνουν κρακ και θρυμματιστούν σα γυαλένια. Μα πάλι, τούτο το κορμάκι είναι τόσο μικρό και τόσο στεγνωμένο, που μπορούν να το βαστήξουν ακόμα και δύο σπιρτόξυλα.

            Το πιο πολύ, σ’ αυτό το κορμάκι βαραίνει ο σάκος που φοράει. Του φτάνει ίσαμε τ’ αστραγάλια των ποδιών, του πνίγει σχεδόν τα χέρια, με δυσκολία ξεφεύγει και γλυτώνει από το φαρδύ γιακά του το κεφαλάκι του παιδιού. Ένα κεφάλι σαν του πουλιού. Το πετσί κολλάει πάνω στα κόκαλα – κ’ έτσι όλο το μούτρο μοιάζει με κοκαλιάρικη φιγούρα. Τα μάγουλα, το πηγούνι, το κούτελο, όλα ξέσαρκα. Λίγη σάρκα έχουν μονάχα τα χείλια – μα είναι στεγνά κι ασάλευτα κι αυτά, τόσο πολύ, που λες ότι είναι ψεύτικα. Μένουν ακόμα τα μάτια. Να είχαν, τουλάχιστο, αυτά ένα κάποιο φως, θα έδειχνε αλλιώτικο τούτο το στεγνωμένο μούτρο του μικρού παιδιού. Αυτά, όμως, τα μάτια είναι άχρωμα κι ανέκφραστα. Στυλώνονται απάνω σου έτσι κρύα, που για μια στιγμή θαρρείς ότι ο αέρας που φυσάει γίνεται ακόμα πιο παγωμένος από πρώτα.

            Σ’ αυτή τη θέση το βρίσκεις από το πρωί ίσαμε το βράδυ. Όποιαν ώρα περάσεις, θα το ιδείς. Ασάλευτο και παγωμένο. Έχει μπροστά κ’ ένα τενεκεδένιο κουτί. Σπάνια το βλέπεις γεμάτο αυτό το κουτί. Το παιδί είναι πάντα σιωπηλό κ’ έχει τόσο παγωμένα, ανέκφραστα μάτια…Ίσως και να μην το έχουν δασκαλέψει, πώς πρέπει να φέρεται, για να τραβάει τη συμπόνια των περαστικών.

            - Έχεις πατέρα;

            Το μικρό κεφάλι, που μοιάζει με κεφαλάκι πουλιού, κουνήθηκε αρνητικά.

            - Μητέρα;

            Τούτη τη φορά, το κεφάλι κουνήθηκε αντίθετα.

            - Αδέρφια;

            Το ίδιο.

            Αυτά, είναι λόγια παιδιού. Λόγια που βγαίνουν από νοήματα. Άλλοι, από περιέργεια ίσως, μπόρεσαν, κι έμαθαν πιο πολλά γι’ αυτό. Είναι ορφανό από πατέρα κι έχει τη μητέρα του άρρωστη κατάκοιτη στο κρεβάτι. Υπάρχουν ακόμα άλλα δυο παιδιά ύστερα από το δικό μας το «σημαδάκι». Ζουν κι αυτά από τη ζητιανιά. Μέσα στο τενεκεδένιο κουτί μαζεύονται δεκάρικα, εικοσάρικα, πενηντάρια.

            Καμιά φορά – πιο πέρα από το στέκι του παιδιού έχει φούρνο – καθώς περνούν από μπροστά του με το ψωμί στο χέρι οι γειτόνοι, ένας στους εκατό, στους διακόσιους, στους πολλούς, ας πούμε, σταματάει μπροστά του.

            Σταμάτησε μια γυναικούλα, που έσερνε από το χεράκι του ένα μικρό πέντε με έξη χρονών. Το μικρό τσίριζε και γύρευε ψωμί. Η φτωχούλα έκοψε ένα κομμάτι ψωμί από το κομματάκι που της είχε δώσει ο φούρναρης, το ξανάκοψε στα δυο, έδωσε τη μια μπουκιά στο δικό της παιδί και την άλλη στο ξένο. Αυτό την πήρε από τα χέρια της, την έκρυψε στη χουφτίτσα του ενός χεριού και κοίταξε τη φτωχιά καλά καλά με τα κρύα του μάτια. Η γυναίκα κοντοστάθηκε.

-          Φάτο ντε, του κάνει.

Το «σημαδάκι» δεν έδωσε απάντηση. Μόνο που εξακολούθησε να κοιτάζει την παράξενη κείνη γυναίκα που μοίραζε το ψωμί της στους ξένους. Κι αυτή του ξαναμίλησε:

-          Φάτο, παιδάκι μου, να στυλωθείς μια σταλιά…

            Τότε το παιδί πήρε μια ψίχα από τη μπουκίτσα του ψωμιού και την έβανε στο στόμα του. Βάλθηκε να την πιπιλάει με τη γλωσσίτσα του, σαν καραμέλα, ώρα πολλή. Ύστερα, λέει της γυναίκας που το παρακολουθούσε:

            - Δεν πεινάω…

            Και βάζει το άλλο κομματάκι του ψωμιού παράμερα. Τότε, η φτωχιά γυναικούλα αναστέναξε βαθιά, έκοψε άλλο ένα κομματάκι από το ψωμί που της είχε δώσει ο φούρναρης, το ακούμπησε κι αυτό πλάι στο άλλο.

            Το βράδυ ό,τι μαζεύει – λεφτά, ψωμί, φαγάκι, ό,τι – το πηγαίνει σπίτι του. Μια μικρή καμαρούλα, κατά το Λυκαβηττό. Κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Ισίδωρου. Μια Κυριακή πρωί, κράτησε από το τενεκεδάκι χρήματα το αδύνατο παιδί, ανέβηκε ίσαμε την εκκλησούλα, πήρε ένα κερί από το παγκάρι και το άναψε με δέος μπροστά σε μιαν εικόνα. Ύστερα, στάθηκε για κάμποσο ασάλευτο μπροστά της. Ούτε τα χείλια του σάλεψαν, μήτε τα μάτια του ζεστάθηκαν. Η μητέρα του κάθε μέρα πάει στο χειρότερο.

            Κείνο το πρωί πήγε πιο αργά από τις άλλες μέρες στη «δουλειά» του. Όταν βρέχει, πηγαίνει και κάθεται από έναν τσίγκο, για να μην το βρίσκει η βροχή. Η υγρασία του περνάει τα κόκαλα. Και αφού, καθώς είπαμε, δεν έχει μείνει άλλο από κόκαλα απάνω του, πες ότι το αγγίζει γραμμή στην καρδιά.

            Κάθε μέρα που περνάει και του βαθουλώνει όλο και πιο πολύ τα μάτια μέσα στις κόχες τους. Να πεις πως αδυνατίζει πιο πολύ κάθε μέρα, αυτό δεν στέκει, γιατί το «σημαδάκι», δεν έχει από καιρό σταλιά πια κρέας επάνω του.

            Ένα πρωί, κάποιος γέρος σωριάστηκε από την πείνα κάμποσα μέτρα πιο μακριά από το παιδί. Ειδοποίησαν το Σταθμό Πρώτων Βοηθειών και σε λίγο έφτασε ένα μεγάλο αυτοκίνητο και «μάζεψε» το γέρο. Κάποιος από τη γειτονιά έδειξε πιο πέρα το παιδί στους νοσοκόμους και τους είπε:

            - Δεν το μαζεύετε και τούτο; Δε στέκει καλά στα πόδια του…

            Οι άνθρωποι από το αυτοκίνητο το κοίταξαν και είπανε:

            - Ας το να πέσει πρώτα…Εμείς μαζεύουμε μονάχα εκείνους που πέφτουν…

            Ξαναπήδησαν στο αυτοκίνητο, έβαλαν μπρος τη μηχανή κι έφυγαν, γρήγορα καθώς είχαν έρθει…Το παιδί ούτε άκουσε, μήτε κατάλαβε. Μονάχα στύλωσε για λίγο τα μάτια του στην κοψιά του αμαξιού που χανόταν στο βάθος του δρόμου.

            Εκείνη τη μέρα μοιράσανε σαράντα δράμια ψωμί οι φούρνοι. Βγήκε και ένας ήλιος λιγότερος τσιγκούνης από άλλοτε. Μονάχα το παιδί δε φάνηκε, για πρώτη φορά, στο στέκι του.

            - Θα ’φαγε σήμερα τα σαράντα δράμια του και χόρτασε...

            Είπανε δυο περαστικοί, που του ρίχνανε, καμιά φορά στο τενεκεδάκι του, μα δεν είχαν όρεξη να γελάσουν μήτε κ’ οι ίδιοι με το αστείο τους.

            Πέρασαν ακόμ’ άλλες δυο μέρες – πάντα καλοκαιρία και με σαράντα δράμια ψωμί τη μέρα – και η γωνιά του δρόμου εξακολουθούσε να μένει πάντα άδεια. Ώσπου την τέταρτη μέρα ξαναφάνηκαν στο «στέκι» του παιδιού το ίδιο μακρύ σακάκι, τα ίδια λιγνά και βρώμικα χέρια και πόδια. Όλα ίδια, καταΐδια – μόνο τα μάτια ήταν αλλιώτικα. Τούτο το «καινούργιο» παιδί φορούσε τα ρούχα του αλλουνού, μα δεν ήταν το ίδιο. Αυτουνού τα μάτια ήσαν λιγότερο παγωμένα από του πρώτου και τα χείλια του σαλεύανε, μιλούσανε.

            - Ο αδερφός μου – έλεγε άμα το ρωτούσαν, μα ακόμα και δίχως να το ρωτούν μιλούσε – έπεσε άρρωστος και πέθανε πριν δυο μέρες…

            Έτσι απλά. Μέσα σε τόσο λίγον καιρό, σε λιγότερο από δυο χρόνια, έχει τόσο πολύ απλουστευτεί η ζωή, που δεν κάνει σαν άλλοτε εντύπωση όταν έρχεται και σμίγει με το θάνατο. Πεθαίνουν τόσοι πολλοί κάθε μέρα…Και, το πιο πολύ τη νύχτα. Όσοι έχουν σφραγιστεί από το κρύο και την πείνα για να φύγουν, σέρνονται με το φως της μέρας στους δρόμους, κάνουν την ύστατη προσπάθεια να κρατηθούν, λες και τρομάζουν να σωριαστούν μέσα στο φως, λες και περιμένουν το σκοτάδι για να φτάσουν στο τέλος. Άμα φτάσει η νύχτα, τότε δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα πια. Θα βυθιστούν στο σκοτάδι της, θα γίνουν ένα μαζί του. Δε θα τους ιδεί, δε θα τους προσέξει κανένας την ώρα που θα πεθαίνουν. Καθώς δεν τους είχε προσέξει κανένας και τον καιρό που πολεμούσανε να κρατηθούν στη ζωή.

            Το ίδιο τενεκεδένιο κουτί βρίσκεται τοποθετημένο μπροστά στο καινούργιο αυτό παιδί της γωνιάς του δρόμου. Από τον κόσμο που περνάει από κει, σταματάει πότε πότε κάποιος κι αφήνει κάτι στο κουτί. Και το «καινούργιο σημαδάκι» μιλάει άμα το ρωτούν – γιατί, απ’ όσους ξέρανε το πρώτο, λίγοι καταλαβαίνουν τη διαφορά – άμα το ρωτούν, λοιπόν, μιλάει για το άλλο «σημαδάκι» που πέθανε και δε θα ξαναφανεί πια στο στέκι του. Κι έτσι που μοιάζουν τα δυο τους αναμεταξύ τους – το ίδιο μακρύ σακάκι, το ίδιο λιγνό κορμί, το ίδιο τενεκεδένιο κουτί – τίποτα δε μοιάζει να έχει αλλάξει σε κείνη τη γωνιά του δρόμου. Μόνο που σήμερα βγήκε πιο πλούσιος ήλιος και οι φούρνοι μοιράσανε σαράντα δράμια ψωμί… 

Άλκης Κ.Τροπαιάτης

Τα θαύματα του Ιησού σε ενότητες.

Τα θαύματα που αναφέρονται στα Ευαγγέλια εντάσσονται σε τρείς βασικές ενότητες: επεμβάσεις στη φύση , θεραπείες ασθενειών , αναστάσεις νεκρών.

Επεμβάσεις στη φύση ήταν· η μετατροπή του νερού σε κρασί( γάμος Κανά), η συλλογή των ιχθύων , ο πολλαπλασιασμός των άρτων και των ιχθύων  στην έρημο, η κατάπαυση της τρικυμίας, ο "περίπατος" στα κύματα, η ξήρανση της συκής.

Θεραπείες· του δαιμονισμένου της Καπερναούμ, της πεθεράς του Πέτρου, του λεπρού, του παραλυτικού , του δαιμονισμένου  των Γεργεσινών , της αιμορρούσας, του τυφλού , του επιληπτικού παιδιόυ, του δούλου του εκατόνταρχου, του υδρωπικού, των δέκα λεπρών, του εκ γεννετής τυφλού κ.α.

Αναστάσεις νεκρών· της κόρης του Ιάειρου, του υιού της χήρας της Ναΐν, του φίλου του λάζαρου.

Ευαγγέλου Π. Λέκκου
Θεολόγου
τ. Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας.

Στην Πολωνία το μεγαλύτερο άγαλμα του Ιησού στον κόσμο

Το άγαλμα έχει ύψος 33 μέτρα κα θα ζυγίζει 440 τόνους. Η ανέγερσή του θα έπρεπε ήδη να έχει ολοκληρωθεί αλλά οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεψαν στους εργαζόμενους την τοποθέτηση του κεφαλιού, που ζυγίζει 32 τόνους, στο σώμα. Οι προσπάθειες θα συνεχιστούν το πρωί.

Σύμφωνα με τα πολωνικά μέσα ενημέρωσης, το έργο κόστισε 4 εκατομμύρια ζλότι (1,45 εκατ. δολάρια) εκ των οποίων το μεγαλύτερο ποσό προήλθε από δωρεές.

Οι κάτοικοι του χωριού ελπίζουν ότι το αξιοθέατο θα φέρει κέρδη στις επιχειρήσεις τους ενώ άλλοι κατηγορούν τον πάτερ Sylwester Zawadzki, με πρωτοβουλία του οποίου ξεκίνησε το έργο, για μεγαλομανία.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=220810

Πρός φιλογενείς και φιλόμουσους

"Σοφίαν και παιδείαν ο εξουθενών ταλαίπορος.
Άυτη γαρ λαόν όσιον και σπέρμα άμεμπτον ερρώσατω εξ έθνους θλιβόντων."
                                                                                                        σοφ. Σολομ.


 ...Δεν αρκεί, λέγει, το να μην επροδώκατε  την πατρίδα, αλλ' αμάρτημα λογίζεται και το να μην την  ωφελήσατε. Προδότης αυτής είναι , λέγει, όστις δεν ελεεί την πτωχείαν της, δεν ενδύει τη γύμνωσίν της , και δεν την ωφελεί διαφόρως με τους κόπους του. Δεν εγνωρίαμεν έτι ότι το γένος μας ζητεί τώρα μάλλον την πρέπουσαν βοήθειαν και συνδρομήν; ή επιθυμούμεν να το ίδωμεν απηυδυσμένον , και εις τον προλαβόντα βόρβορον της αμαθείας πάλιν κυλιόμενον; Διά τί  να μη συντρέξωμεν όλοι τώρα οπού άρχεται να ανατέλλη πάλιν ο λαμπροφόρος ήλιος του φωτισμού του γένους, όπου να απολαύσωμεν και ημείς μετ' ολίγον τους της προθυμίας και συνδρομής μας επαινετούς αειμνήστους και αμαράντους στεφάνους; Τι μας ωφελούν τα μάται πλούτη, αν μένωμεν  διά πάντα αμαθείς και χαμαίζηλοι, και αν εκ τουναντίου, δεν ήμεθα φιλόμουσοι; πρέπει  βέβαια να φιλοτιμηθώμεν ,οπού ,αν ημείς εμείναμεν εκ περιστάσεως αμαθείς, καν οι απόγονοί μας να φωτισθώσι και να λάμψωσι πάλιν , ως πολύφωτοι αστέρες....

Μανουήλ Βερνάρδου Κρή
Ερμής ο Λόγιος
1 Ιουνίου 1812

Ο Πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου με τους νέους στο διαδίκτυο για την Εκκλησία

Η απάντηση που έδωσε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος  μετά απο σχετική (κακεντρεχής) ερώτηση σε ανοιχτή συζήτηση στο διαδίκτυο στις 5-11-2010 για τις σχέσεις κράτους και Εκκλησίας είναι:


Πρώτα απ’ όλα, το θέμα εκκλησίας – κράτους. Ναι, είμαι υπέρ του διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας. Έχουμε ξεκινήσει ήδη έναν διάλογο με την εκκλησία γύρω απ’ αυτό το θέμα, δεν είναι κάτι το οποίο – αν θέλεις – θα το επιβάλλουμε δια της βίας. Αλλά επειδή είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα διαχρονικά στη χώρα μας, θεωρούμε ότι μέσα από το διάλογο μπορούμε να βρούμε λύσεις, διότι πιστεύω ότι ο ρόλος της εκκλησίας θα είναι πολύ σωστότερος, όταν πραγματικά έχει μεγαλύτερη αυτονομία και, θα έλεγα ότι τότε θα έχει και μεγαλύτερη επαφή με τον ίδιο τον πολίτη και ο ρόλος της θα μπορεί να είναι πολύ σημαντικός, όπως σημαντικά είναι και πολλά τα οποία ήδη κάνει η εκκλησία.


Παραδείγματος χάριν, επειδή μίλησες για διακρίσεις, πρέπει να χαιρετίσουμε την προσπάθεια που κάνει η Αρχιεπισκοπή και εδώ στην Αθήνα και αλλού στο θέμα των μεταναστών και των παράνομων μεταναστών, αλλά γενικότερα, που προσπαθεί να βοηθήσει μέσα από προνοιακές διαδικασίες, συσσίτια κ.λπ. Κανονικά θα έπρεπε και η πολιτεία αυτά να τα κάνει, αλλά εν πάση περιπτώσει, το ότι τα κάνει η εκκλησία είναι και αυτό ένα θετικό έργο. Στο μέτρο, λοιπόν, που αυτός ο διάλογος προχωρήσει, πιστεύω ότι θα εξυγιάνουμε τους ρόλους μας, και του κράτους αλλά και της εκκλησίας.


Το δεύτερο που έθεσες είναι επίσης σημαντικό. Αυτή τη στιγμή όλοι πρέπει να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Η φορολόγηση ήδη πέρασε, δηλαδή φορολογείται πια  η εκκλησία. Αυτό έγινε με τον  πρόσφατο νόμο, που φέραμε εμείς ως Κυβέρνηση. Και βεβαίως, άλλη φορολογία έχει όταν είναι κοινωνική η δραστηριότητα, άλλη όταν είναι εμπορική η δραστηριότητα.


Η αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων της εκκλησίας είναι  από τα θέματα που κι εγώ προσωπικά, αλλά και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, Ιερώνυμος, έχουμε θέσει, ώστε να συνεργαστούμε για την αξιοποίηση αυτής της δημόσιας – εκκλησιαστικής, σ’ αυτή την περίπτωση – περιουσίας. Κι εμείς, ως κράτος, όλη η κοινωνία μας, έχουμε μια τεράστια δημόσια περιουσία που δεν αξιοποιείται. Και η αξιοποίηση αυτού του περιουσιακού στοιχείου θα είναι πολύ σημαντική στην αντιμετώπιση και της αναπτυξιακής μας προοπτικής, και της οικονομικής κρίσης.

Όλη η συζήτηση βρίσκεται εδώ:  http://www.primeminister.gr/2010/11/05/3529

Γνωστές εκφράσεις και η ερμηνεία τους.

Κοντός ψαλμός αλληλούια = η φράση χρησιμοποιείται για υπόθεση που σύντομα θα φανούν τα αποτελέσματά της και δεν μπορούμε με σιγουριά να κάνουμε πρόγνωση.

Αμ' έπος αμ΄έργον = πρόκειται για αρχαιοπρεπή φράση και σημαίνει χωρίς καθυστέρηση, αμέσως.

Μεταξύ σφύρας και άκμονος (ανάμεσα στο σφυρί και το αμόνι) = λέγεται για κάποιον που αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις και δεν μπορεί να απαλλαγεί απ' αυτές.

υπό την αίρεση = υπό την προϋπόθεση, με τον όρο.

υπό αίρεση = σε εκκρεμότητα.

αιχμή του δόρατος = το βασικότερο όπλο μιας στρατηγικής, μιας επιθετικής πολιτικής. Π.χ. Τα κοινοτικά προγράμματα αποτελούν, για την ελληνική οικονομία, την αιχμή του δόρατος.

Ο λύκος έχει τ' όνομα κι η αλεπού τη χάρη = λέγεται για κάποιον που επιτυγχάνει περισσότερα με την πονηριά και την πανουργία, παρά με την επιθετικότητα και τη δύναμη.

άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε = όταν υπάρχει ασυνεννοησία ή όταν κάποιος αποφεύγει να πάρει θέση για το θέμα που συζητείται.

την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος = προθυμοποιούμαι να κάνω κάτι το οποίο είμαι υποχρεωμένος να κάνω.

ο σκοπός αγιάζει τα μέσα = για να δικαιολογηθούν παράνομες και κατακριτέες πράξεις που επιτελούνται για την επίτευξη ιερού ή υψηλού στόχου.

πνέω τα λοίσθια = βρίσκομαι στα τελευταία μου.

ομφάλιος λώρος = κάθε μορφής σύνδεσμος με πρόσωπα και πράγματα από τα οποία δεν μπορούμε να αποκοπούμε.

πέφτουν οι μάσκες = αποκαλύπτονται οι πραγματικές προθέσεις κάποιου.

παρά θιν' αλός = στη θάλασσα, στην παραλία.

εν κτυπτώ και παραβύστω = κρυφά και μυστικά.

θέατρο του παραλόγου = κάθε κατάσταση παραλογισμού.

απέχω παρασάγγας = έχω τεράστια διαφορά σε κάτι από κάποιον άλλον.

οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ = λέγεται για πρόσωπα που βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων και έχουν προσωπική αντίληψη των γεγονότων.

αντί πινακίου φακής = με ευτελές αντάλλαγμα. Π.χ. τους βρήκαν στην ανάγκη και αγόρασαν την επιχείρηση αντί πινακίου φακής.

δύο μέτρα και δύο σταθμά = για περιπτώσεις που δεν εφαρμόζεται αμερόληπτη και δίκαιη μεταχείρηση.

πνέω μένεα = είμαι έντονα εξοργισμένος με κάποιον.

επί ξυρού ακμής = στην κόψη του ξυραφιού, στο κρίσιμο σημείο μιας κατάστασης ή ενέργειας.

περί όνου σκιάς = λέγεται για θέμα ανάξιου λόγου.

όνειρο θερινής νυκτός = κάτι που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.

ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε = λέγεται ειρωνικά για να δηλωθεί πως για κάτι που δεν πάει καλά προφανώς φταίμε οι ίδιοι.

σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω = λέγεται στις περιπτώσει που κάποιοι δείχνουν παθητική στάση απέναντι σε εχθρικές προκλήσεις και παραιτούνται από κάθε προσπάθεια αντίστασης.

τηρώ σιγήν ιχθύος = δεν παίρνω θέση για κάτι, αποφεύγω να σχολιάσω.

με σημαδεμένη τράπουλα = όταν δεν τηρούνται οι κανόνες της αμεροληψίας και της δικαιοσύνης και το αποτέλεσμα είναι προκαθορισμένο.

σημείο τριβής = για περιπτώσεις όπου υπάρχει έντονη αντιπαράθεση και αδυναμία σύγκλισης απόψεων.

εκ των ων ουκ άνευ = απολύτως απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση.

άνθρακες ο θησαυρός = για να δηλωθεί διάψευση προσδοκιών.

ανοιχτοί λογαριασμοί = εκκρεμότητες (συνήθως έριδες) που δεν έχουν τελειώσει.

έχω τραχανά απλωμένο = έχω κάνει τη δουλειά μου και διαφορώ.

εξ απορρήτων = ο μυστικοσύμβουλος.

αυθωρεί και παραχρήμα = αμέσως, χωρίς καμμία καθυστέρηση.

αχίλλειος πτέρνα = το τρωτό, το αδύνατο σημείο κάποιου.

πίσω έχει η αχλάδα την ουρά = λέγεται για προειδοποιήση ότι στο τέλος θα φανούν τα άσχημα αποτελέσματα.

ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω = λέγεται στις περιπτώσεις που κάποιος κατηγορεί τους άλλους, χωρίς να αναλογίζεται και τη δική του ευθύνη.

μετά βδελυγμίας = όταν εκδηλώνουμε το αίσθημα της ηθικής αποστροφής για κάτι ψυχρό και αηδιαστικό.

βίος και πολιτεία = λέγεται για κάποιον που έχει πολυπαθή ή περιπετειώδη ζωή.

τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους = λέγεται για κάποιον που, ενώ θέλει πολυτελή ή δύσκολα πράγματα, δεν έχει τη διάθεση ή την ικανότητα να υποστεί το ανάλογο κόστος.

πετάω το γάντι = προκαλώ, απαιτώ απάντηση, εξήγηση.

το γινάτι βγάζει μάτι = το πείσμα μπορεί να πλήξει τον ίδιο τον ισχυρογνώμονα.

γκρίζα διαφήμιση = όταν ένα προϊόν διαφημίζεται όχι στον προβλεπόμενο χρόνο και τόπο.

έπεα πτερόεντα = λόγια χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα.

προς επίρρωσιν = προς ενίσχυση.

όποιος βαριέται να ζημώσει, πέντε μέρες κοσκινίζει = αυτός που αποφεύγει την εργασία και προβάλλει συνεχώς δικαιολογίες.

αρχή της ήσσονος προσπαθείας = λέγεται για εκείνους που καταβάλλουν πολύ μικρή προσπάθεια προκειμένου να επιτύχουν κάτι.

ψαρεύω σε θολά νερά = αναμειγνύομαι σε ύποπτες καταστάσεις.

εξιλαστήριο θύμα = όταν δεν λογοδοτεί ο πραγματικός ένοχος αλλά κάποιος άλλος που είναι εντελώς αθώος ή βαρύνεται ελάχιστα.

διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου = διαμαρτύρομαι έντονα και υποστηρίζω ότι είμαι αθώος. Συχνά λέγεται ειρωνικά για κάποιον που παριστάνει τον αθώο.

κεραυνός εν αιθρία = λέγεται σε απροσδόκητα και εντυπωσιακά γεγονότα.

κίτρινος τύπος = η προκλητική προβολή και παρουσίαση στον τύπο θεμάτων που εξάπτουν την περιέργεια του κοινού.

κομίζω γλαύκας εις τα Αθήνας = παρουσιάζω ως καινούργιο ή πρωτοποριακό κάτι που είναι ήδη γνωστό.

παίζω εν ου παικτοίς = αντιμετωπίζω χωρίς σοβαρότητα κάτι που απαιτεί σοβαρή αντιμετώπιση.

ου παντός πλειν ες Κόρινθον = δεν είναι όλοι ικανοί για ένα δύσκολο στόχο.

ο κουτσός με το 'να πόδι δίνει μία και πάει στην πόλη = τα πάντα γίνονται και τίποτα δεν αποκλείεται.

ο κύβος ερρίφθη = λέγεται για κάτι που έχει κριθεί οριστικά και αμετάκλητα.

τα άγια τοις κυσί (τα άγια στος σκύλους) = όταν εμπιστευόμαστε την προστασία και τήρηση των κανόνων του δικαίου και των αξιών σε ανάξια πρόσωπα.

ανακρούω πρύμναν = υποχωρώ.

δρυός πεσούσης πας ανηρ ξυλεύεται = όταν χάσει κάποιος τη δύναμή του κάποιοι τρέχουν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία εις βάρος του

πέμπτη φάλαγγα = κάθε άτομο ή ομάδα ατόμων με διαβρωτική και υπονομευτική δράση και διάθεση.

φαντάσματα του παρελθόντος = οτιδήποτε δυσάρεστο προέρχεται από το παρελθόν.

το αβγό του φιδιού = οτιδήποτε ευνοεί ή σχετίζεται με την ανάπτυξη του νεοναζισμού.

ξεπλένω βρώμικο χρήμα = χρησιμοποιώ νόμιμους τρόπους για να εμφανίσω ως νόμιμα τα κέρδη από παράνομη δραστηριότητα.

ώδινεν όρος και έτεκε μυν (κοιλοπόνησε το βουνό και γέννησε ποντίκι) = λέγεται για εντυπωσιακές προσπάθειες που καταλήγουν σε ασήμαντο αποτέλεσμα.

από την εφημερίδα της Ηλείας "Πατρίς"