Το ΚΚΕ πάει εκκλησία!

Σταυρόπουλος Λάμπρος

Από τον Χαρίλαο και τον Σεραφείμ στον Κουτσούμπα και στον Ιερώνυμο

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  15/09/2013 05:45

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ασπάζεται τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ στη Βουλή, το 1986. Επάνω, ο κ. Δ. Κουτσούμπας με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, στο κτίριο της Αρχιεπισκοπής

Η πρόσφατη συνάντηση του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ κ. Δ. Κουτσούµπα με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυµο πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Περισσού. Και ήταν η πρώτη φορά που αρχηγός του ΚΚΕ επισκέφθηκε την έδρα της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ακόμη και όταν προκαθήμενός της ήταν ο συντοπίτης και συμμαθητής του Χαρίλαου Φλωράκη Σεραφείμ (κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας), ο τότε ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ δεν διέβη το κατώφλι της Αρχιεπισκοπής.

Αυτό ωστόσο δεν τον είχε εμποδίσει να διατηρεί φιλικές σχέσεις μαζί του και μάλιστα να εκφωνήσει επικήδειο στην κηδεία του τον Απρίλιο του 1998 ξαφνιάζοντας τους παρισταμένους: «Διπλό χρέος μου υπαγορεύει τα στερνά τούτα λόγια στο σημερινό ξόδι σου. Είναι το χρέος του κοντοχωριανού και συντοπίτη, καθώς και το χρέος του συναγωνιστή» είχε πει για τον «αντάρτη αρχιεπίσκοπο», όπως ήταν η προσωνυμία του, αν και εκείνος είχε δράσει «από διαφορετικό ταμπούρι» (τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα), όπως είχε αναφέρει ο Χ. Φλωράκης, «αλλά ενάντια στον κοινό κατακτητή, στον κοινό εχθρό».

Το κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς στη μακρόχρονη ιστορία του ουδέποτε κατέφυγε στον ακαδημαϊκό αντικληρικαλισμό. Αντιθέτως, καλλιεργούσε δεσμούς με τον λαϊκό κλήρο, σε αντίθεση με τον καθεστωτικό ανώτερο και ανώτατο κλήρο. Μάλιστα υπήρξαν στιγμές στην ιστορία που οι δεσμοί αυτοί πήραν πρωτοφανή έκταση, όπως στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης (1941-1945), κατά την οποία από τους περίπου 7.000 ιερείς της χώρας περισσότεροι από τους μισούς εντάχθηκαν στην Πανκληρική Ενωση, ένα μετωπικό εαμικό σχήμα.

Πολλοί δε εξ αυτών έδωσαν τη ζωή τους για το ΕΑΜ, όπως και ο παππούς του σημερινού γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, ο οποίος ήταν ιερέας και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς. Κάθε στρατιωτική μονάδα του ΕΛΑΣ διέθετε τον ιερέα της, με χαρακτηριστικότερη μορφή τον καθηγούμενο Γερμανό Δημάκη, τον θρυλικό παπά του Αρη Βελουχιώτη, γνωστότερο ως «Παπα-Ανυπόμονο», ενώ και κατά τον εμφύλιο πόλεμο υπήρξαν ιερείς που έδρασαν μέσα από τις γραμμές του ΔΣΕ πληρώνοντας γι' αυτό βαρύ τίμημα - είτε εκτελέστηκαν είτε εξορίστηκαν και όσοι επέζησαν καθαιρέθηκαν.

Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του ιερέα της 670ής Μονάδας του ΔΣΕ που πάντρεψε στο βουνό τον τότε ηγέτη του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη με τη Ρούλα Κουκούλου (στις 17 Φεβρουαρίου 1948) στην κατεχόμενη από τους αντάρτες Κοινότητα Αγίου Αχιλλείου Φλωρίνης και ο οποίος αργότερα σκοτώθηκε σε μάχη. Από τον ανώτερο κλήρο μόνο τρεις περιπτώσεις υπήρξαν που εντάχθηκαν στο εαμικό κίνημα: ήταν ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδης, ο οποίος μάλιστα ήταν αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου της Προσωρινής Κυβέρνησης του βουνού (ΠΕΕΑ), ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής, καθώς και ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος Πολίτης, από τους οποίους βεβαίως αφαιρέθηκαν κατόπιν οι μητροπόλεις.

Ετσι μετά την απελευθέρωση ο Ζαχαριάδης δεν θα διστάσει να γράψει σχετικά με την Ορθοδοξία ότι στην ιστορία της «ιδεολογικά»-πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ' έναν εσωτερικό ψυχικό δεσμό που ο ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει "ανατολίτικο πνεύμα" και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί, μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα».

Τα μισαλλόδοξα πάθη και η εμφύλια διαμάχη διέρρηξαν και τη σχέση που είχε το ΚΚΕ με τον λαϊκό κλήρο, ενώ ποτέ δεν υπήρξε προσέγγιση με την ανώτατη εκκλησιαστική ιεραρχία ακόμη και την εποχή του Φλωράκη και της προσωπικής φιλικής σχέσης που διατηρούσε με τον Σεραφείμ, τον οποίο ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ εκτιμούσε για την «ντομπροσύνη του και την παλικαριά του», αλλά και γιατί «οι χωρίς προκαταλήψεις σχέσεις του απέναντι σε εκείνους που είχαν διαφορετική θρησκευτική, φιλοσοφική ή πολιτική θεώρηση συνέβαλαν στο χτύπημα της μισαλλοδοξίας και στο άνοιγμα του δρόμου της εθνικής συμφιλίωσης». Πάντως ο Χ. Φλωράκης είχε επισκεφθεί το Αγιον Ορος και οι εντυπώσεις που άφησε στους μοναχούς ήταν τέτοιες ώστε μετά τον θάνατό του στη Μονή Σιμωνόπετρας του έκαναν τρισάγιο.

Μια προσπάθεια προσέγγισης με το ΚΚΕ υπήρξε την περίοδο του μακαριστού Χριστόδουλου αλλά με δική του πρωτοβουλία. Μάλιστα δεν είχε διστάσει να πάει ο ίδιος το 2004 στον Περισσό και να επισκεφθεί την τότε γενική γραμματέα κυρία Αλέκα Παπαρήγα, η οποία φρόντισε να τηρήσει αποστάσεις ασφαλείας και να θέσει τις διακριτές ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κόμμα της και στην Εκκλησία.

Η επίσκεψη του κ. Κουτσούμπα στον αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο επιχειρεί να ανοίξει μια νέα σελίδα στις σχέσεις του ΚΚΕ με την ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην παρούσα φάση της βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, κατά την οποία η Εκκλησία παίζει ενεργό ρόλο στη στήριξη των κοινωνικά ασθενέστερων ομάδων στις οποίες απευθύνεται και το κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς. Γι' αυτό και κάποιοι ερμήνευσαν την κίνηση του Περισσού ως «άνοιγμα προς τον κόσμο που δοκιμάζεται σκληρά υπό το βάρος της κρίσης διατηρώντας ανέπαφα τα θρησκευτικά του πιστεύω».     

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=530263

Ο μικρός τυφλός της Θεσσαλονίκης

Μεταπολεμικά, σε έναν από τους οίκους Τυφλών της Θεσσαλονίκης, λειτουργούσε και η ανάλογη σχολή για τυφλούς και ειδικώτερα για τυφλά παιδάκια. Μερικά απ’ αυτά ήταν και κωφάλαλα. Κι όμως με τη Χάρι του Θεού που αναπληροί τα ελλείποντα και με τις προσπάθειες μερικών εκλεκτών διδασκαλισσών για τυφλούς, συνεννοούνταν θαυμάσια και έφτειαχναν χειροτεχνήματα , τα οποία ούτε και ένας αρτιμελής θα μπορούσε να φτειάξει. Υπήρξαν και στην Ελλάδα όχι μία αλλά πολλές “Άννυ Σάλιβαν”* , οι οποίες με απροσμέτρητη υπομονή κι αγάπη βοήθησαν τυφλά παιδάκια.

Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και ο Πολύκαρπος , περίπου δέκα ετών. Ήταν και τυφλός και κωφάλαλος. Κι όμως, έφτειαχνε τα καλύτερα χειροτεχνήματα. Έκανε πλεκτές τσάντες εξαιρετικής πλεκτικής τέχνης!

Πλην τούτου όμως είχε ψυχή ευαίσθητη και γεμάτη αγάπη. Αυτός που είχε ανάγκη άμεσης βοήθειας , είχε υπό την προστασία του άλλα μικρότερα παιδάκια! Τα πρόσεχε, τα συμβούλευε, τα παρηγορούσε, τα περιποιόταν. Όλο το προσωπικό της Σχολής είχε εμείνει κατάπληκτο από την καλωσύνη αυτού του παιδιού. Όπου βρισκόταν , διηγούνταν με θαυμασμό τα κατορθώματα της αγάπης του.

Η πιο ωραία και συγκινητική σκηνή ήταν όταν περιποιόταν ο Πολύκαρπος τον μικρό του φίλο Βελισσάριο, του οποίου μία νάρκη κατέστρεψε το φως, την ακοή και έκοψε και τα δύο χεράκια του! Είχε αναλάβει την προστασία του και την περιποίησή του! Η Διευθύντρια βεβαίωνε ότι ούτε η καλύτερη αρτιμελής νοσοκόμα δεν θα τάιζε, δεν θα έπλενε , δεν θα χτένιζε με τόση επιμέλεια το ανάπηρο παιδάκι! Η σκηνή αυτή ήταν ανεπανάληπτη…

Στ’ αλήθεια, τί δυνατότητες δίνει η αγάπη! Αλλά η αγάπη η αληθινή, η αγάπη  η ζωντανή, η αγάπη του Θεού.

Για την εγκατάλειψη των ασθενών, των γερόντων, των αναπήρων, που πολλές φορές μένουν νηστικοί , γιατί δεν μπορούν να φάνε μόνοι τους και οι νοσοκόμες των ιδρυμάτων δεν προλαβαίνουν κι αυτές οι ταλαίπωρες να τα προφθάσουν όλα, τί λόγο θα δώσουμε στον Θεό; Δεν είχαμε χέρια να τους βοηθήσουμε; Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε και να τους περιποιηθούμε; Ο Πολύκαρπος είχε; Μήπως δεν είχαμε χρόνο; Για ό,τι αγαπάμε και ενδιαφερόμαστε , βρίσκουμε! Ας είμαστε ειλικρινείς και ας μην ξεχνάμε ότι η αδιαφορία για τον πόνο και την δυσκολία των συνανθρώπων μας ίσως μας στοιχίσει την απώλεια της Βασιλείας του Θεού! Μη γένοιτο, Θεέ μου!

Εκεί θα μπουν οι εύσπλαχνοι. Το άγιο Ευαγγέλιο της Κρίσεως το τονίζει ιδιαίτερα. Για τους άσπλαχνους δεν θα υπάρξει τόπος στον Παράδεισο του Θεού, “δεν θα υπάρξει έλεος για τον μη ποιήσαντα έλεος!”. Ένας πιστός συνέχεια προσευχόταν κι έλεγε:

“Θεέ μου, Εσύ που είσαι η ίδια η Ευσπλαχνία ,

απάλλαξέ με από τον ατομισμό,

μαλάκωσε την λίθινη καρδιά μου!”

Αμήν.

( * Η θαυμαστή δασκάλα της τυφλής και κωφάλαλης συγγραφέως Έλλεν Κέλλερ . )

Πηγή: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Συνάντηση Σούρλα με τον Αρχιεπίσκοπο για τους αστέγους

Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου 2013, 15:39

Mε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κκ. Ιερώνυμο, συναντήθηκε σήμερα ο Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Γ. Σούρλας.

«Συζητήσαμε με τον Αρχιεπίσκοπο ζητήματα προστασίας των ευπαθών κοινωνικά ομάδων. Στο επίκεντρο της συζήτησης ήταν το θέμα των αστέγων. Κοινή διαπίστωση είναι ότι η ύπαρξη αστέγων και ιδιαίτερα εκείνων που διαβιούν σε δημόσιους ή εξωτερικούς χώρους και βρίσκονται εκτεθειμένοι στις άσχημες καιρικές συνθήκες, στη βία και στην πείνα, χωρίς τις στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, δεν προσιδιάζει με τον πολιτισμό μας, την κοινωνική δικαιοσύνη ούτε και με την χριστιανική πίστη. Το φαινόμενο αυτό προσβάλλει κάθε έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της κοινωνικής ευαισθησίας και καθιστά επιτακτική την ανάγκη για λήψη μέτρων άμεσης απόδοσης για την αντιμετώπιση του τεράστιου αυτού κοινωνικού προβλήματος», τόνισε ο κ. Σούρλας.

Για τον σκοπό αυτό, αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί άμεσα σύσκεψη στην Αρχιεπισκοπή με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων (Υπουργείο Εσωτερικών, Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλειας και Πρόνοιας, Εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.ά.).

Επιμέλεια: Φίλιππς Καραμέτος

 http://www.zougla.gr/greece/article/sinantisi-sourla-me-ton-arxiepiskopo-gia-tous-astegous?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

“Ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσης, Κύριε, Κύριε τὶς ὑποστήσεται;”

“Αν Κύριε, εξετάσης τις ανομίες μας, ποιός θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;”. Για να μη λέγη λοιπόν κάποιος ότι, επειδή είμαι αμαρτωλός και γεμάτος από αμέτρητα κακά, δεν μπορώ να προσέλθω και να προσευχηθώ και να παρακαλώ τον Θεό, αφαιρώντας την δικαιολογία αυτή λέγει∙ “Αν εξετάσης τις ανομίες μας Κύριε, Κύριε, ποιος θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;”. Το “ποιός” , εδώ σημαίνει  κανένας. Διότι δεν είναι δυνατό, δεν μπορεί κανένας ποτέ να επιτύχη την ευσπλαχνία του Θεού, αν εξετασθούν με λεπτομέρεια οι ευθύνες των πράξεών του.

Και αυτά τα λέγω όχι για να οδηγήσω τις ψυχές σας σε αδιαφορία, αλλά για να παρηγορήσω εκείνους που πέφτουν σε απόγνωσι. Διότι ποιος θα μπορέση να καυχηθή ότι έχει αγνή καρδιά; ή ποιος θα έχη το θάρρος να πη ότι είναι καθαρός από αμαρτίες; Και γιατί αναφέρω τους άλλους; Διότι και αν ακόμη παρουσιάσω στη μέση τον Παύλο και θελήσω να κάνω ακριβή εξέτασι των πράξεών του, δεν θα μπορέση να σταθεί απέναντί Του. Πράγματι, τί θα μπορούσε να πη; Μελέτησε προφήτες με πολύ ζήλο∙ υπήρξε ζηλωτής των πατρώων παραδόσεων, είδε να γίνωνται θαύματα, και όμως εξακολουθούσε να καταδιώκη την Εκκλησία∙ και δεν μεταστράφηκε παρά μόνον όταν είδε εκείνο το παράξενο όραμα και άκουσε εκείνη τη φρικτή φωνή∙ πριν από αυτό όμως όλα τα ανακάτωνε και τα συνέχεε. Αλλ’ όμως παραβλέποντας ο Θεός όλα εκείνα, και τον προσκάλεσε και τον έκανε άξιο μεγάλης χάριτος.

Τί συνέβη πάλι με τον κορυφαίο εκείνον, τον Πέτρο; Δεν τον έλεγξε , όταν μετά από αμέτρητα σημεία και θαύματα και τόσο μεγάλη παραίνεσι και συμβουλή, έπεσε στο φοβερό εκείνο παράπτωμα; Αλλ’ όμως και εκείνο το παρέβλεψε και τον κατέστησε πρώτο ανάμεσα στους αποστόλους. Γι’ αυτό και έλεγε: “Σίμων, Σίμων, ο σατανάς θέλησε να σας κοσκινήση σαν το σιτάρι, εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα, ώστε να σε εγκαταλείψη η πίστις σου” ( Λουκ. 22, 31-33 ) . Και μετά από αυτά, αν δεν έλθη να κρίνη τους ανθρώπους με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, αλλά κρίνη με ακρίβεια και λεπτομέρεια, οπωσδήποτε όλους θα μας βρη υπεύθυνους. Γι’ αυτό και ο Παύλος έλεγε: “Δεν αισθάνομαι καμμία ενοχή εναντίον του εαυτού μου, αλλά αυτό δε με κάνει να θεωρώ τον εαυτό μου δικαιωμένο” ( A΄Κορ. 4, 4 )

( Εις τον ΡΚΘ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ 7, 68-76. PG 55, 373-376 )

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ για την ευλάβεια μέσα στον κόσμο (συνέχεια)

[ Η Ευλάβεια μέσα στον Κόσμο

… «Έπειτα άρχισε να μου μιλά για την πλάνη μου σε σχέση με την προσκύνηση των αγίων εικόνων.

« “Πόσο άσχημη και επιβλαβής για μας είναι η επιθυμία να εξετάζουμε τα μυστήρια του Θεού τα οποία είναι απρόσιτα στον ανθρώπινο νου, για παράδειγμα, πώς ενεργεί η χάρη του Θεού μέσω των αγίων εικόνων, πώς θεραπεύει αμαρτωλούς σαν εσένα και εμένα”, πρόσθεσε, “και όχι μόνον το σώμα τους αλλά και την ψυχή τους, έτσι ώστε ακόμη και αμαρτωλοί, σύμφωνα με την πίστη τους στην χάρη του Χριστού που έχουν οι εικόνες, σώθηκαν και επέτυχαν την Βασιλεία των Ουρανών”.

«Ύστερα ο Γέροντας ανέφερε παραδείγματα προσκύνησης των εικόνων: “Ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη, στην Κιβωτό της Διαθήκης, υπήρχαν χρυσά Χερουβείμ∙ και στον ναό της Καινής Διαθήκης ο ευαγγελιστής Λουκάς απεικόνισε το πρόσωπο της Μητέρας του Θεού∙ και ο Ίδιος ο Σωτήρας μας έχει αφήσει την αχειροποίητο εικόνα Του”.

«Στο τέλος της συζήτησης ο Γέροντας είπε: “Δεν πρέπει κανείς να δίνει προσοχή σε βλάσφημες σκέψεις αυτού του είδους, για τις οποίες ετοιμάζεται αιώνια τιμωρία στο πνεύμα του κακού και τους συνεργούς του κατά την ημέρα της Φοβερής Κρίσης”».

Αναχωρώντας ο αξιωματούχος , άφησε τρία ρούβλια στο τραπέζι, αλλά, καθώς έβγαινε έξω, ενοχλήθηκε από την δαιμονική σκέψη: «Γιατί θάπρεπε ο Άγιος Γέροντας να θέλει χρήματα;». Ο επίγειος στρατιώτης ήταν ακόμη άπειρος στον πνευματικό πόλεμο. Επέστρεψε όμως βιαστικά στον μεγάλο Γέροντα και ο τελευταίος τον συνάντησε με τους λόγους:

«Στην διάρκεια του πολέμου με τους Γαλάτες ένας αρχηγός λίγο έλειψε να χάσει το δεξί του χέρι∙ αλλά αυτό το χέρι είχε δώσει σε κάποιον ερημίτη τρία νομίσματα για έναν Ιερό ναό. Και με τις προσευχές της Αγίας Εκκλησίας ο Κύριος το έσωσε. Σκέψου το καλά και στον μέλλον μην μετανοιώνεις για τις καλές σου πράξεις. Τα χρήματά σου θα χρησιμοποιηθούν για την Ίδρυση του Γυναικείου Κοινοβίου του Ντιβέιεβο, και εκεί θα προσεύχονται για την υγεία σου».

Έπειτα ο Γέροντας τον εξομολόγησε και πάλι και έρριξε στο στόμα του λίγο αγιασμό, λέγοντας:

«Είθε το πονηρό πνεύμα , το οποίο πολιορκεί τον δούλο του Θεού Ιωάννη, να εκδιωχθεί από την χάρη του Θεού»!

Καθώς τον ευλογούσε να αναχωρήσει, ο Γέροντας του είπε: «Να έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό και να ζητάς την βοήθειά Του. Και μάθε να συγχωρείς τον πλησίον σου∙ και όλα όσα ζητήσεις θα σου δοθούν».

«Στην διάρκεια της εκστρατείας κατά της  Πολωνίας», καταλήγει ο Καρατάιεφ, «έλαβα μέρος σε πολλές μάχες και ο Κύριος πάντοτε με έσωζε δι’ ευχών του δικαίου δούλου Του. Οι στρατιώτες, οι οποίοι επέστρεφαν μαζί μου στο σύνταγμα, πήραν και αυτοί την ευλογία του. Εκείνος τους έδωσε κάποιες συμβουλές σε αυτήν την περίσταση και προέβλεψε ότι κανένας δε θα χανόταν στην μάχη. Αυτό πραγματικά και έγινε∙ ούτε ένας από αυτούς δεν τραυματίσθηκε καν».

Άλλος ένας στρατιωτικός, ο Ο. Α. Λοντουζίνσκυ , είχε τέσσερις αδελφές που έγραψαν γι αυτόν τα ακόλουθα:

«Το έτος 1832 έστειλαν τον αδελφό μας. Ο. Α. Λ., στην Κίνα. Καθώς η διαδρομή του περνούσε από το Νίζνι-Νόβγκοροντ όπου είχαμε μία γιαγιά, η οποία ήταν Ηγουμένη της Μονής του Τιμίου Σταυρού, αποφάσισε να σταματήσει στο Νίζνι, προκειμένου να επισκεφθεί την γιαγιά μας και να μας συναντήσει.

«Στην τελευταία εκστρατεία κατά των Τούρκων είχε τραυματισθεί στο αριστερό του χέρι και τώρα ο πόνος είχε επιστρέψει και τον πίεζε να κάνει κάποια θεραπεία.

«Τον παρακινήσαμε να έρθει μαζί μας στην Μονή του Σαρώφ για να δει τον π. Σεραφείμ και να λάβει την ευλογία του για ένα τόσο μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι. Μόνον μετά από πολλή πειθώ υποχώρησε τελικά στην παράκλησή μας , γιατί δεν πίστευε καθόλου στην αγιότητα του π. Σεραφείμ . Παρόλο ότι τον σεβόταν, απείχε όμως πολύ από του να συμμερίζεται τα αισθήματά μας για αυτόν, και συγκατατέθηκε να πάει μαζί μας μονάχα για να μας κατευνάσει.

«Την παραμονή της αναχώρησής μας είχαμε μία μεγάλη συζήτηση με τον αδελφό μας σχετικά με τις άγιες εικόνες. Εκείνος έλεγε ότι ήταν απλή πρόληψη να αποκαλεί κανείς κάποιες εικόνες θαυματουργές και ότι όλες ήταν ίδιες.

«Μόλις φθάσαμε», πήγαμε όλοι στην πρωινή Θεία Λειτουργία στην οποία, ως επί το πλείστον , κοινωνούσε ο π. Σεραφείμ. ¨Όταν τελείωσε , ο αδελφός μας μπήκε στο Άγιο Βήμα για να πάρει την ευλογία του π. Σεραφείμ και ταυτόχρονα να του μεταφέρει ορισμένα μηνύματα από την γιαγιά μας (την Ηγουμένη) και τον Επίσκοπο Αθανάσιο ο οποίος είχε τότε στην ευθύνη του την Δικαιοδοσία του Νίζνι Νόβγκοροντ.

«Όταν ο αδελφός μας επέστρεψε στον ξενώνα, παρατηρήσαμε μία μεγάλη αλλαγή σε αυτόν. Ο πρώτος του λόγος ήταν η παραδοχή ότι ο π. Σεραφείμ είχε κάνει θαύμα σε αυτόν.

«Ενώ έδινα στον π. Σεραφείμ τα μηνύματα από την γιαγιά και τον Επίσκοπο”, μας είπε, “πήρε το τραυματισμένο μου χέρι και το πίεσε με τόση δύναμη , που μόνον από ντροπή δεν φώναξα. Αλλά τώρα δεν αισθάνομαι κανέναν απολύτως πόνο στο χέρι μου”.

«Μετά την τράπεζα, πήγαμε όλοι στο δάσος, στο ερημητήριο του π. Σεραφείμ. Μόλις τον είδαμε από μακριά να κάθεται απέναντι από την πηγή του, προτείναμε στον αδελφό μας να πάει σε αυτόν μόνος του, ενώ εμείς περιμέναμε σε κάποια απόσταση και τους παρακολουθούσαμε.

«Ο αδελφός μας πήγε και ο π. Σεραφείμ τον υποδέχθηκε προφανώς πολύ ευγενικά, διότι τον ευλόγησε και τον έβαλε να καθήσει δίπλα του και κουβέντιασαν μαζί για μισή ώρα περίπου. Τελικά ο π. Σεραφείμ σήκωσε το κεφάλι του και με ένα νεύμα μας κάλεσε να πάμε κοντά του. Καθώς τον πλησιάζαμε, σηκώθηκε από την θέση του και μας κάλεσε να πάμε κοντά του. Καθώς τον πλησιάζαμε , σηκώθηκε από την θέση του και τον βρήκαμε με ένα φτυάρι στα χέρια να σκάβει τον κήπο του.

«Πήραμε την ευλογία του και όταν τον πλησίασε ο αδελφός μας , του είπε: “Περίμενε μία στιγμή, θα έρθω αμέσως”.

«Μπήκε στο κελλί του και βγήκε αμέσως με μισό πρόσφορο. Προσφέροντάς το στον αδελφό μας, του είπε τρυφερά: “Για σένα, μέσα από την ψυχή μου”. Έπειτα πρόσθεσε κάπως λυπημένα: “Δεν θα ξανασυναντηθούμε”.

«Ο αδελφός μας συγκινήθηκε και απάντησε: “Όχι, Γέροντα, θα έρθω σε εσάς αύριο”.

«Αλλά ο π. Σεραφείμ επανέλαβε: “Δεν θα ξανασυναντηθούμε”.

«Ο αδελφός μας απάντησε αμέσως: “Πατέρα! Στην επιστροφή μου από το ταξίδι θα σας επισκεφθώ”.

«Αλλά ο Γέροντας επανέλαβε Τρίτη φορά: “Όχι, δεν θα ξανασυναντηθούμε”.

Αφού αποχαιρετήσαμε τον π. Σεραφείμ κατευθυνθήκαμε όλοι προς το μοναστήρι. Οι αδελφές μου περπατούσαν μπροστά, ενώ εγώ ήμουν λίγο πιο πίσω τους. Παρατηρώντας μία μεγάλη αλλαγή στον αδελφό μου, τον ρώτησα για να μάθω την αιτία και εκείνος απάντησε:

«Τώρα είμαι εντελώς πεπεισμένος για την αγιότητα και την διορατικότητα αυτού του εκπληκτικού ανθρώπου. Όλα όσα λέγατε για αυτόν είναι αληθινά και δεν υπερβάλλατε καθόλου». Ζήτησα από τον αδελφό μου να μου μιλήσει με περισσότερη λεπτομέρεια και αυτός συνέχισε:
«Όταν τον πλησίασα για να πάρω την ευλογία του και του εξήγησα ότι πήγαινα στην Κίνα, και επομένως είχα έρθει μέχρι το Σαρώφ ειδικά για να πάρω  την ευλογία του και να ζητήσω τις άγιες προσευχές του για ένα τέτοιο μακρινό ταξίδι, ο Γέροντας με ευλόγησε , και βάζοντάς με να καθήσω δίπλα του είπε:
« “Τι είναι η αμαρτωλή ευλογία μου! Ζήτησε την βοήθεια της Ουράνιας Βασίλισσας. Εδώ στον Καθεδρικό μας υπάρχει μία εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής. Κάνε μία Δέηση. Είναι θαυματουργός εικόνα. Αυτή θα σε βοηθήσει”.

«Και συνέχισε με ένα χαμόγελο:

« “Έχεις διαβάσει τον Βίο του Ιωαννικίου του Μεγάλου; Σε συμβουλεύω να τον διαβάσεις. Ήταν στρατιωτικός , πολύ ευγενικός και καλός άνθρωπος. Ήταν και Χριστιανός, διότι πίστευε στον Κύριο. Αλλά είχε πλανηθεί στο ζήτημα των εικόνων ακριβώς όπως και εσύ”.

«Με τα λόγια αυτά έδειξε εμένα με το χέρι του.

«Έπειτα ο π. Σεραφείμ συνέχισε να μιλά μαζί μου και να με συμβουλεύει . Έλεγε ότι πρέπει να είμαι επιεικής ο ίδιος , αν ήθελα να είναι ο Κύριος ευσπλαχνικός προς εμένα . Στο τέλος μου προείπε ότι θα πρέπει να εκπληρώσω την αποστολή που μου ανατέθηκε και να επιστρέψω σώος.

«Ο αδελφός μου τώρα φλεγόταν από πίστη και αγάπη για τον π. Σεραφείμ και έτσι πήγαμε αμέσως στον Καθεδρικό Ναό για να κάνουμε Δέηση στην Ουράνια Βασίλισσα.

‘Έπειτα από όλα αυτά πέταξε όλα του τα φάρμακα, γιατί δεν τα χρειαζόταν πια. Ένιωθε θεραπευμένος στο σώμα και στην ψυχή  και μας έγραφε καθ’ οδόν ότι ποτέ πια δεν είχε αισθανθεί τόσο καλά σε όλη του την ζωή».

Όταν γύρισε από την Κίνα, θέλησε να επισκεφθεί και πάλι τον π. Σεραφείμ, αλλά ο Άγιος δεν βρισκόταν πια σε αυτήν την ζωή…

Πηγή: Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

Πνευματική Βιογραφία»

Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ο Γέροντας Παΐσιος για τις ισορροπίες ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα

Μία φορά ἦρθε στό Καλύβι κάποιος καί μοῦ εἶπε ὅτι εἶχε προβλήματα μέ τήν γυναίκα του. Πήγαιναν γιά χωρισμό. Δέν ἤθελε νά δή ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἤσαν καί οἱ δύο δάσκαλοι, εἶχαν καί δύο παιδάκια. Δέν ἔτρωγαν ποτέ στό σπίτι. Σέ ἄλλο ἑστιατόριο ἔτρωγε ὅ ἕνας μετά τό Σχολεῖο, σέ ἄλλο ὅ ἄλλος, καί ἀγόραζαν καί κάτι σάντουιτς, γιά νά φᾶνε τά παιδιά. Τά καημένα, ὅταν οἱ γονεῖς γύριζαν στό σπίτι, πήγαιναν καί ἔψαχναν στίς τσέπες καί στίς τσάντες τους, γιά νά δοῦν τί τούς ἔφεραν ἀπ' ἔξω νά φᾶνε. Περνοῦσαν μεγάλο δράμα! Αὐτός ἔκανε καί τόν ψάλτη. Σέ ἄλλη ἐκκλησία πήγαινε ἤ γυναίκα του, σέ ἄλλη ἔψαλλε αὐτός. Τόσο πολύ! «τί νά κάνω, πάτερ, μοῦ λέει, σηκώνω μεγάλο σταυρό, πολύ μεγάλο. Κάθε μέρα ἔχουμε φασαρίες στό σπίτι». «Πῆγες στόν Πνευματικό;», τόν ρωτάω. «Ναί, πῆγα, μοῦ λέει, καί μοῦ εἶπε: Ὑπομονή νά κάνης σηκώνεις μεγάλο σταυρό». «Γιά νά δῶ, τοῦ λέω, ποιός σηκώνει μεγάλο σταυρό. Νά πάρουμε τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή. Ὅταν παντρευτήκατε, μαλώνατε ἔτσι;».

«Ὄχι, μοῦ λέει. Ὀκτώ χρόνια ἤμασταν πολύ ἀγαπημένοι. Λάτρευα τήν γυναίκα μου περισσότερο ἀπό τόν Θεό! Μετά ἐκείνη ἄλλαξε. Ἔγινε γκρινιάρα, ἰδιότροπη...». Ἀκοῦς; Τήν λάτρευε περισσότερο ἀπό τόν Θεό! «Ἔλα ἐδῶ, τοῦ λέω. Λάτρευες τήν γυναίκα σου περισσότερο ἀπό τόν Θεό! Ἤ γυναίκα σου φταίει τώρα ἤ ἐσύ, ποῦ φθάσατε σ' αὐτήν τήν κατάσταση; Ἐξ αἰτίας σου πῆρε τήν Χάρη Του ο Θεός ἀπό τήν γυναίκα σου. Καί τί σκέφτεσαι νά κάμεις τώρα;», τόν ρωτάω. «Μᾶλλον νά χωρίσουμε», μοῦ λέει. «Μήπως ἔμπλεξες καί μέ καμιά ἄλλη;». «Ναί, ἔχω ὕπ' ὄψιν μου κάποια», μοῦ λέει. «Βρέ, δέν καταλαβαίνεις ὅτι ἐσύ εἶσαι ὅ φταίχτης; Νά ζήτησης πρῶτα συγχώρεση ἀπό τόν Θεό, γιατί λάτρευες τήν γυναίκα σου περισσότερο ἀπό Ἐκεῖνον. Μετά νά πᾶς νά ζήτησης συγχώρεση ἀπό τήν γυναίκα σου. Νά μέ συγχώρεσης, νά τῆς πεῖς, ἐγώ ἔγινα αἰτία νά δημιουργηθεῖ αὔτη ἤ κατάσταση στό σπίτι καί νά ταλαιπωροῦνται καί τά παιδιά. Ἔπειτα νά πᾶς νά ἐξομολογηθεῖς καί νά λατρεύεις τόν Θεό σάν Θεό καί νά ἀγαπᾶς τήν γυναίκα σου σάν γυναίκα σου, καί θά δεῖς, τά πράγματα θά πᾶνε καλά». Τόν τράνταξα. Ἄρχισε νά κλαίει. Μοῦ ὑποσχέθηκε πῶς θά μέ ἀκούσει. Ἦρθε μετά ἀπό λίγο καιρό χαρούμενος. «Σ' εὐχαριστῶ, πάτερ, μᾶς ἔσωσες, μοῦ λέει. Εἴμαστε μία χαρά, κι ἐμεῖς καί τά παιδιά μας». Βλέπεις; Νά εἶναι αὐτός ο φταίχτης καί νά νομίζει κιόλας ὅτι σηκώνει πολύ μεγάλο σταυρό! Ὑπάρχουν καί περιπτώσεις πού μπορεῖ νά ἔχει καί ὅ ἕνας καί ὅ ἄλλος δίκαιο. Κάποτε ἔλεγα σέ μία συντροφιά πόσο ἁγνός ἦταν ὅ Μακρυγιάννης. Εἶχε καί σωματική καί ψυχική ἁγνότητα. Ὅποτε πετάγεται κάποιος καί μοῦ λέει: «Ὄχι νά θέλουν νά παρουσιάσουν τόν Μακρυγιάννη καί γιά ἅγιο!». «Γιατί ὄχι;», τόν ρωτάω. «Γιατί ἔδερνε τήν γυναίκα του», μοῦ ἀπαντάει. «Κοίταξε νά σού πῶ τί συνέβαινε. Ὁ Μακρυγιάννης, ὅταν τύχαινε νά ἔχει κανένα τάλιρο καί ἐρχόταν καμιά χήρα πού εἶχε παιδιά, τῆς τό ἔδινε. Ἡ γυναίκα του, ἤ καημένη, γκρινίαζε. Μά κι ἐσύ παιδιά ἔχεις, τοῦ ἔλεγε, γιατί τό ἔδωσες;. Κι ἐκεῖνος τῆς ἔδινε κανένα μπάτσο καί τῆς ἔλεγε" ἐσύ ἔχεις τόν ἄνδρα σου, πού θά σέ οἰκονομήσει. Αὐτή ἤ καημένη δέν ἔχει ἄνδρα, ποιός θά τήν οἰκονομήσει;». Δηλαδή καί οἱ δύο εἶχαν δίκαιο.

Ὕστερα, ἄν ὅ ἕνας ἀπό τούς δύο συζύγους ζεῖ πνευματικά, τότε καί δίκαιο νά ἔχει, δέν ἔχει κατά κάποιον τρόπο δίκαιο. Γιατί, σάν πνευματικός ἄνθρωπος πού εἶναι, πρέπει νά ἀντιμετώπιση μία ἀδικία πνευματικά. Νά τά ἀντιμετωπίζει δηλαδή ὅλα μέ τήν θεία δικαιοσύνη, νά βλέπει τί ἀναπαύει τόν ἄλλον. Γιατί, ἄν μία ψυχή εἶναι ἀδύνατη καί σφάλλει, ἔχει κατά κάποιον τρόπο ἐλαφρυντικά. Ὁ ἄλλος ὅμως, πού εἶναι σέ καλύτερη πνευματική κατάσταση καί δέν δείχνει κατανόηση, σφάλλει πολύ περισσότερο. Ὅταν καί οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν τά πράγματα κοσμικά, μέ τήν κοσμική, τήν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, τί γίνεται μετά; Πρέπει νά πηγαίνουν συνέχεια στά κοσμικά δικαστήρια. Γι' αὐτό καί βασανίζονται οἱ ἄνθρωποι (σ. 55-58).

Ὁ Θεός τά ρύθμισε ὅλα μέ σοφία. Μέ ἄλλα χαρίσματα προίκισε τόν ἄνδρα, μέ ἄλλα τήν γυναίκα. Ἔδωσε στόν ἄνδρα ἀνδρισμό, γιά νά τά βγάζη πέρα στίς δύσκολες ὑποθέσεις καί γιά νά ὑποτάσσεται σέ αὐτόν ἡ γυναίκα. Γιατί, ἄν ἔδινε καί στήν γυναίκα τόν ἴδιο ἀνδρισμό, δέν θά μποροῦσε νά σταθῆ ἡ οἰκογένεια. Ἔλεγαν στήν Ἤπειρο γιά μία γυναίκα ὅτι ἦταν φοβερή! Φοροῦσε ἕνα ἄσπρο πουκάμισο μέχρι κάτω καί εἶχε πάντα μαζί της ἕνα γιαταγάνι! Οἱ ληστές τήν ἔπαιρναν στήν συντροφιά τους! Σκεφθῆτε νά ἔχουν μία γυναίκα στήν σπείρα τους! Μία φορά πῆγε ὧρες δρόμο μέ τά πόδια σέ ἕνα μακρινό χωριό, γιά νά πάρη ἕνα Βλαχάκι καί νά τό κάνη γαμπρό στήν κόρη της. Ἐπειδή ὅμως ἐκεῖνο ἀντιδροῦσε, τό ἔκλεψε, τό φορτώθηκε στήν πλάτη της καί τό ἔφερε στό χωριό της! Αὐτά ὅμως εἶναι ἐξαιρέσεις. Ἄν ἐπιστρατεύσης γυναῖκες καί κάνης μέ αὐτές ἕναν λόχο καί βάλης καμμιά δεκαριά προσκοπάκια νά ἔρχωνται ἀπό πέρα, οὔ, ἔφυγαν ὅλες! Θά νομίζουν ὅτι εἶναι ὁ ἐχθρός!«Ὁ ἀνήρ, λέει ἡ Γραφή, ἐστί κεφαλή τῆς γυναικός». Δηλαδή ὁ Θεός κανόνισε, ὥστε ὁ ἄνδρας νά ἀφεντεύη στήν γυναίκα. Νά ἀφεντεύη ἡ γυναίκα στόν ἄνδρα εἶναι ὕβρις στόν Θεό. Ὁ Θεός ἔπλασε πρῶτα τόν Ἀδάμ καί ὁ Ἀδάμ εἶπε γιά τήν γυναίκα: "Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μου". Ἡ γυναίκα, λέει τό Εὐαγγέλιο, πρέπει νά φοβᾶται τόν ἄνδρα, δηλαδή νά τόν σέβεται, καί ὁ ἄνδρας πρέπει νά ἀγαπάη τήν γυναίκα. Μέσα στήν ἀγάπη εἶναι ὁ σεβασμός . Μέσα στόν σεβασμό εἶναι ἡ ἀγάπη. Αὐτό τό ὁποῖο ἀγαπῶ, τό σέβομαι κιόλας. Καί αὐτό τό ὁποῖο σέβομαι, τό ἀγαπῶ. Δηλαδή δέν εἶναι ἄλλο τό ἕνα καί ἄλλο τό ἄλλο. Ἕνα πράγμα εἶναι καί τά δύο. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως φεύγουν ἀπό αὐτήν τήν ἁρμονία τοῦ Θεοῦ καί δέν καταλαβαίνουν αὐτά πού λέει τό Εὐαγγέλιο. Ἔτσι ὁ ἄνδρας παίρνη στραβά αὐτό πού λέει τό Εὐαγγέλιο καί λέει στήν γυναίκα: «Πρέπει νά μέ φοβᾶσαι ». Μά, ἄν σέ φοβόταν, δέν θά σέ παντρευόταν! Εἶναι καί μερικές γυναῖκες ποῦ λένε: «Γιατί ἡ γυναίκα νά φοβᾶται τόν ἄνδρα; Αὐτό δέν τό παραδέχομαι. Τί θρησκεία εἶναι αὐτή; Δέν ὑπάρχει ἰσότητα». Ἀλλά βλέπεις τί λέει ἡ Ἁγία Γραφή; «Ἀρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». Φόβος Θεοῦ εἶναι ὁ σεβασμός πρός τόν Θεό, ἡ εὐλάβεια, ἡ πνευματική συστολή. Αὐτός ὁ φόβος σέ κάνει νά αἰσθάνεσαι δέος. Εἶναι κάτι τό ἱερό. Ἡ ἰσότητα πού ζητοῦν οἱ γυναῖκες μέ τούς ἄνδρες μόνον ὡς ἕνα σημεῖο μπορεῖ νά ἰσχύση. Σήμερα στίς γυναῖκες, ἐπειδή ἐργάζονται καί ψηφίζουν, μπῆκε ἕνα ἀρρωστημένο πνεῦμα καί νομίζουν ὅτι εἶναι ἴσες μέ τούς ἄνδρες. Φυσικά οἱ ψυχές ἴδιες εἶναι. Ἀλλά, ὅταν ὁ ἄνδρας δέν ἀγαπᾶ τήν γυναίκα καί ἡ γυναίκα δέν σέβεται τόν ἄνδρα, δημιουργοῦνται σκηνές στήν οἰκογένεια. Παλιά τό νά ἀντιμιλήση ἡ γυναίκα στόν ἄνδρα, τό θεωροῦσαν πολύ βαρύ. Τώρα μπῆκε ἕνα ἀλήτικο πνεῦμα. Τότε τί ὄμορφα ἦταν! Ἔχω γνωρίσει ἕνα ἀνδρόγυνο πού ὁ ἄνδρας ἦταν πολύ κοντός καί ἡ γυναίκα μία ἀνδρογυναίκα, ψηλή μέχρι ἐκεῖ ἐπάνω! Ἀφοῦ ἑκατόν ὀγδόντα ὀκάδες σιτάρι τό ξεφόρτωνε ἀπό τό κάρρο μόνη της. Μία φορά ἕνας ἐργάτης -ψηλός κι ἐκεῖνος- πῆγε νά τήν πειράξη καί ἐκείνη τόν ἅρπαξε καί τόν πέταξε πέρα σάν σπιρτόξυλο! Ἀλλά νά βλέπατε τί ὑπακοή ἔκανε στόν ἄνδρα της, πώς τόν σεβόταν! Ἔτσι κρατιέται ἡ οἰκογένεια, ἀλλιῶς δέν γίνεται.

Ἀπό τό βιβλίο «Οἰκογενειακή ζωή»

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ`

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

http://www.imkifissias.gr

Περι λογισμών της καρδίας.

Γέροντος Πορφυρίου

ΠΕΡΙ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ......


Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδομε.

Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό.
Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε. Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;». Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο Θεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο άλλος. Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλον τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.
Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός. Ακόμη και όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό.
Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βλαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλο, όπως μεταφέρεται η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς. Αυτό γίνεται απ’ τη δική μας αγανάκτηση. Εμείς μεταδίδομε μυστικώ τω τρόπω την κακία μας. Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό. Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς …».

Η βασκανία είναι πολύ άσχημο πράγμα. Είναι η κακή επίδραση που γίνεται όταν κανείς ζηλέψει κι ορεχθεί κάτι ή κάποιον. Θέλει μεγάλη προσοχή. Η ζήλεια κάνει πολύ κακό στον άλλο. Αυτός που βασκαίνει δεν το βάζει καν στο νου του ότι κάνει κακό. Είδατε τι λέει και η Παλαιά Διαθήκη: «Βασκανία γαρ φαυλότητος αμαυροί τα καλά».

Όταν όμως ο άλλος είναι άνθρωπος του Θεού και εξομολογείται και μεταλαμβάνει και έχει πάνω του τον Σταυρό, δεν τον πιάνει τίποτα. Όλοι οι δαίμονες να πέσουν πάνω του δεν καταφέρνουν τίποτα.
Μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της ψυχής που λέγεται «ηθικολόγος». Αυτός ο «ηθικολόγος» όταν βλέπει κάποιον να παρεκτρέπεται, επαναστατεί, ενώ πολλές φορές αυτός που κρίνει έχει κάνει την ίδια παρεκτροπή. Δεν τα βάζει όμως με τον εαυτό του αλλά με τον άλλο. Κι αυτό δεν το θέλει ο Θεός.

… Λέμε παραδείγματος χάριν: «Έπρεπε να κάνεις αυτό· δεν το έκανες, να τι έπαθες!». Στην πραγματικότητα, επιθυμούμε να πάθει ο άλλος κακό. Όταν σκεπτόμαστε το κακό, τότε μπορεί πράγματι να συμβεί. Κατά ένα μυστηριώδη και αφανή τρόπο μειώνομε στον άλλο τη δύναμη να πάει στο αγαθό, του κάνομε κακό. Μπορεί να γίνομε αιτία ν’ αρρωστήσει, να χάσει τη δουλειά του, την περιουσία του κ.λπ. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν κάνομε κακό μόνο στον πλησίον μας αλλά και στον εαυτό μας, γιατί απομακρυνόμαστε απ’ την χάρι του Θεού. Και τότε προσευχόμεθα και δεν εισακουόμεθα. «Αιτούμεν και ου λαμβάνομεν». Γιατί; Το σκεφθήκαμε ποτέ αυτό; «Διότι κακώς αιτούμεθα». Πρέπει να βρούμε τρόπο να θεραπεύσομε την τάση που υπάρχει μέσα μας να αισθανόμαστε και να σκεπτόμαστε με κακία για τον άλλο.

Είναι δυνατόν να πει κάποιος, «έτσι που φέρεται ο τάδε θα τιμωρηθεί απ’ τον Θεό», και να νομίζει ότι το λέει χωρίς κακία. Είναι, όμως, πολύ λεπτό πράγμα να διακρίνει κανείς αν έχει ή δεν έχει κακία. Δεν φαίνεται καθαρά. Είναι πολύ μυστικό πράγμα τι κρύβει η ψυχή μας και πώς αυτό μπορεί να επιδράσει σε πρόσωπα και πράγματα.

Δεν συμβαίνει το ίδιο αν πούμε μετά φόβου ότι ο άλλος δεν ζει καλά και να προσευχόμαστε να τον βοηθήσει ο Θεός και να του δώσει μετάνοια· δηλαδή ούτε λέμε, ούτε κατά βάθος επιθυμούμε να τον τιμωρήσει ο Θεός γι’ αυτό που κάνει. Τότε όχι μόνο δεν κάνομε στον πλησίον κακό, αλλά του κάνομε και καλό. Όταν εύχεται κανείς για τον πλησίον του, μια καλή δύναμη βγαίνει απ’ αυτόν και πηγαίνει στον αδελφό και τον θεραπεύει και τον δυναμώνει και τον ζωογονεί. Μυστήριο πως φεύγει από μας αυτή η δύναμη. Όμως πράγματι αυτός που έχει μέσα του το καλό στέλνει την καλή αυτή δύναμη στους άλλους μυστικά και απαλά. Στέλνει στον πλησίον του φως, που δημιουργεί έναν κύκλο προστασίας γύρω του και τον προφυλάσσει απ’ το κακό. Όταν έχομε για τον άλλο αγαθή διάθεση και προσευχόμαστε, θεραπεύομε τον αδελφό και τον βοηθάμε να πάει προς τον Θεό.

Υπάρχει μία ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής. Αυτή είναι πολύ ισχυρή και μπορεί να επιδράσει στον άλλον, έστω κι αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα. Αυτό γίνεται και με την κατάρα, η οποία είναι δύναμη που ενεργεί το κακό. Αν, όμως, πάλι με αγάπη προσευχηθούμε για κάποιον, όση απόσταση κι αν μας χωρίζει, μεταδίδεται το καλό. Άρα και το καλό και το κακό δεν τα επηρεάζουν οι αποστάσεις. Μπορούμε να τα στείλομε σε αποστάσεις απέραντες. … Ο θρούς της ψυχής μας φθάνει μυστηριωδώς κι επηρεάζει τον άλλον, έστω κι αν δεν εκφράσομε ούτε μια λέξη. Και χωρίς να μιλήσομε, μπορεί να μεταδώσομε το καλό ή το κακό, όση κι αν είναι η απόσταση που μας χωρίζει απ’ τον πλησίον. Αυτό που δεν εκφράζεται έχει συνήθως περισσότερη δύναμη απ’ τα λόγια.
Η κακή δύναμη δεν έχει φραγμούς, δεν εμποδίζεται ούτε από κλειδαριές ούτε από αποστάσεις. Η κακή δύναμη μπορεί και το αυτοκίνητο αν το γκρεμίσει χωρίς να υπάρχει καμιά βλάβη.
Καταλάβατε, λοιπόν πώς οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους άλλους; Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να καθαρίσομε το βάθος του εαυτού μας από κάθε κακία. Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνομε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια.

Βέβαια αυτό στην αρχή είναι λίγο δύσκολο.

Πρώτα ήταν ανίκανος να κάνει το καλό, (ο απόστολος Παύλος) μετά που ήλθε ο Χριστός μέσα του έγινε ανίκανος να κάνει το κακό. Και φώναζε μάλιστα: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Το έλεγε, το κήρυττε με καύχηση, ότι «έχω τον Χριστό μέσα μου», ενώ πρωτύτερα έλεγε: «Ήθελα να κάνω το καλό, αλλά δεν μπορούσα».
Έτσι θ’ αποσπάσομε την χάρι του Θεού, θα καταστούμε ένθεοι. Άμα δοθούμε κατά κει, άμα δοθούμε στην αγάπη του Χριστού, τότε όλα θα μεταβληθούν, όλα θα μεταστοιχειωθούν, όλα θα μεταποιηθούν, όλα θα μετουσιωθούν. Ο θυμός η οργή, η ζήλεια, ο φθόνος, η αγανάκτηση, η κατάκριση, η αχαριστία, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, όλα θα γίνουν αγάπη, χαρά, λαχτάρα, θείος έρως. Παράδεισος!


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟ

 https://www.facebook.com/agionoros/posts/669986806346226

Ενωτική και νηφάλια δήλωση καταδίκης του Αρχιεπισκόπου

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος ευρισκόμενος σε περιοδεία στις πυρόπληκτες περιοχές της Βοιωτίας και ερωτηθείς απο δημοσιογράφους για τα πρόσφατα γεγονότα στο Κερατσίνι και τα όσα ακολούθησαν, έκανε την εξής δήλωση:

"Οποιαδήποτε πράξη βίας δεν αποτελεί τη λύση για κανένα πρόβλημα. Καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε βίαιη και εγκληματική συμπεριφορά από όπου κι αν αυτή προέρχεται", ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Επίσης πρόσθεσε: "Στις ημέρες μας δεν έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάμε ούτε αριστερά, ούτε δεξιά, παρά μόνο μπροστά. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Γιατί μόνο ενωμένοι, είμαστε δυνατοί."

"Είμαι βέβαιος ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει να πάμε μπροστά για το καλό της πατρίδας μας", συμπλήρωσε χαρακτηριστικά.

romfea

Μάξιμος Χαρακόπουλος για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασία 14-9-2013

«Μακαριώτατε,

κύριε Αντιπρόεδρε της Βουλής,

εκπρόσωποι των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών,

εκπρόσωποι των προσφυγικών σωματείων,

κυρίες και κύριοι,

Προσερχόμαστε σήμερα, με αισθήματα ευλάβειας και βαθιάς συγκίνησης, για να τιμήσουμε τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα μιας επαχθούς και προσχεδιασμένης εγκληματικής πράξεως εναντίον του μικρασιατικού ελληνισμού.

Η σφαγή του ελληνικού, και εν γένει χριστιανικού, στοιχείου στα εδάφη της ακμαίας οικονομικά, πολιτιστικά και πνευματικά, Ιωνικής γης, η εκδίωξή του από τα πάτρια εδάφη της Μικράς Ασίας, όπου για αιώνες δημιούργησε, πρόκοψε και στάθηκε στους προμαχώνες του παγκόσμιου πολιτισμού, δεν συνιστούν συνήθη ιστορικά γεγονότα.

Κι αυτό όχι μόνον εξαιτίας του μεγέθους της ανθρώπινης τραγωδίας, που προκάλεσε η εκδικητική μανία του κεμαλικού στρατού εναντίον του συνόλου του πληθυσμού -ανεξαρτήτως φύλου, φυσικής κατάστασης και ηλικίας.

Αλλά επίσης, και κυρίως, διότι, εν ριπή οφθαλμού, συντελέστηκε ριζική και ανεπανόρθωτη αλλοίωση του εθνικού, θρησκευτικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος της καθ’ ημάς Ανατολής. Αλλοίωση που προήλθε από τη διαδοχή γενοκτονικών διώξεων, και που θύματά τους υπήρξαν οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, ο Ποντιακός και Μικρασιατικός Ελληνισμός.      

Παρά τις προφάσεις εν αμαρτίαις, που ενίοτε προβάλλονται από την Τουρκία, η οποία εξακολουθεί να αρνείται να δει ξεκάθαρα το παρελθόν της, όσα συνέβησαν τα δραματικά αυτά χρόνια δεν έγιναν ούτε αυθόρμητα ούτε χωρίς σχέδιο.

Όπως σημείωνε σε αναφορά του στο Στέιτ Ντιπάρντμεντ ο Τζωρτζ Χόρτον, Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη την περίοδο της μικρασιατικής  καταστροφής, «όλες οι σφαγές που έχουν γίνει στην ιστορία του τουρκικού λαού σε βάρος πληθυσμών, διατάσσονταν πάντα από ανώτερες αρχές και δεν αποτελούσαν πρωτοβουλία κατώτερων αξιωματικών ή αυθόρμητες βιαιότητες του όχλου».

Και συνέχιζε «όποιος πιστεύει ότι οι δυνάμεις του Μουσταφά Κεμάλ διέπραξαν τα προαναφερόμενα εγκλήματα στη Σμύρνη ξεφεύγοντας από τον έλεγχο του ηγέτη τους και ότι ο ίδιος τις χαλιναγώγησε αμέσως μόλις ανέκτησε τον έλεγχο της κατάστασης, δεν έχει ιδέα από τουρκική ιστορία και από τον τρόπο που λειτουργεί η Εγγύς Ανατολή».

Και, δυστυχώς, σ’ αυτήν την αποτρόπαιη πολιτική εκκαθάρισης των «αλλοπίστων», που στόχο είχε εξαρχής ένα κράτος «καθαρά» τουρκικό, οι δυνάμεις της, πολιτισμένης, Δύσης έπαιξαν ρόλο Ποντίου Πιλάτου.

Χωρίς καμία διάθεση να αποσιωπήσω τις δικές μας, τεράστιες, ευθύνες ως προς το τραγικό αποτέλεσμα της μικρασιατικής εκστρατείας, ευθύνες που είχαν πάντοτε την αιτία τους στην αρνητική ροπή μας προς την εσωτερική έριδα -και που δυστυχέστατα μας συνοδεύει μέχρι σήμερα- ο χριστιανικός κόσμος της Δύσης δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Όπως έγραψε ο μέγας ιεράρχης και πατριώτης, ο από Τραπεζούντος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Χρύσανθος, στο βιβλίο του «Η Εκκλησία της Τραπεζούντος»:

«Τη ενόχω συνεργία δύο μεγάλων χριστιανικών Δυνάμεων της Δύσεως, της Γερμανίας και της Αυστρίας κατά τα έτη 1914-1918 εσφάγη υπό των Νεοτούρκων ολόκληρον έθνος τό Αρμενικόν […].

Τη ενόχῳ συνεργίᾳ των συμμάχων χριστιανικών Δυνάμεων της Δύσεως κατά τα έτη 1919-1922 το εθνικόν κίνημα των Τούρκων του Μουσταφά Κεμάλ-πασά συνεπλήρωσε το έργον των Νεοτούρκων καί κατά εκατοντάδας απηγχονίζοντο Έλληνες κληρικοί και πρόκριτοι του Πόντου […].

Και επήλθε κατά Αύγουστον του 1922 η Μικρασιατική καταστροφή και επηκολούθησεν εν έτει 1923 η ανταλλαγή των πληθυσμών και η εντεύθεν ερήμωσις Πόντου, Μικράς Ασίας και Θράκης και η καταστροφή ολοκλήρου χριστιανικού πολιτισμού»

Και αναφέρω αυτό το σημείο, διότι ακούγεται τραγικά επίκαιρο σήμερα αν αναλογιστούμε τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην Μέση Ανατολή. Εκεί όπου ο χριστιανισμός, εν μέσω αντιμαχόμενων δυνάμεων, κινδυνεύει, έπειτα από δισχιλιετή συνεχή παρουσία, να χαθεί δια παντός. Με την ανοχή, δυστυχώς, και αυτή τη φορά των μεγάλων δυνάμεων.

Οι οποίες σιωπούσαν κι όταν η χριστιανική παρουσία μειωνόταν στα όρια της εξαφάνισης στην ίδια την Τουρκία,  κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν τη μικρασιατική καταστροφή.

Όταν με απόλυτη περιφρόνηση στα ανθρώπινα δικαιώματα, με πολιτικές διακρίσεων ακόμη και βίαιης καταστολής εκ μέρους του τουρκικού κράτους, ο χριστιανικός πληθυσμός -Έλληνες, Αρμένιοι, Συρορθόδοξοι, Ελληνορθόδοξοι Σύριοι- στην Κωνσταντινούπολη, μετά τα Σεπτεμβριανά του ’55, στην ίμβρο, στη Τένεδο, στην Νοτιοανατολική Τουρκία, εξαναγκάστηκε να μεταναστεύσει.

Το αίτημά μας, επομένως, για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, όπως και αυτής του ποντιακού Ελληνισμού, εδράζεται τόσο στην ηθική μας υποχρέωση απέναντι στη μνήμη των προγόνων μας, όσο και στην επιδίωξή μας να δημιουργήσουμε ισχυρά αναχώματα που θα αποτρέψουν την επανάληψη ενεργειών καταπάτησης των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  

Και σ’ αυτές τις ενέργειες συγκαταλέγουμε την συστηματική γενοκτονία ακόμη και αυτής της ιστορικής μνήμης, που τη τελευταία περίοδο  παρακολουθούμε να αναβιώνει απειλητικά στη γείτονα χώρα.

Διότι, μετά την αυταρχική μετατροπή από το τουρκικό κράτος της Αγίας Σοφίας στη Νίκαια της Βιθυνίας αλλά και της Αγίας Σοφίας στην Τραπεζούντα σε μουσουλμανικά τεμένη, μας έρχονται ανησυχητικά μηνύματα για την μετατροπή κι αυτής ακόμη της Αγιασοφιάς στην Πόλη σε τζαμί.

Κι αυτό, προφανώς, για να ικανοποιηθούν κάποιοι ακραίοι κύκλοι, οι οποίοι  δεν δείχνουν κανένα σεβασμό ούτε στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά, ούτε στην εμπέδωση των ειλικρινών σχέσεων φιλίας και συνεργασίας με την Ελλάδα και τον χριστιανικό κόσμο.

Κάποια στιγμή, όμως, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο σεβασμός στο διεθνές δίκαιο, στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και στο ιστορικό παρελθόν δεν είναι θέμα συγκυριών και «ανατολίτικου παζαριού».

Θα πρέπει βεβαίως να επισημάνουμε και την ευχάριστη είδηση που μας έρχεται από την μαρτυρική Ίμβρο, όπου κτύπησε και πάλι το σχολικό κουδούνι έπειτα από πενήντα ολόκληρα χρόνια. Μια είδηση που γεννά αναμφίβολα αισιοδοξία και ελπίδες.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να επαναλάβω και σήμερα μια παλαιότερη πρόταση, την οποία ορισμένοι βουλευτές είχαμε καταθέσει στο ελληνικό κοινοβούλιο το 2006.

Προτείναμε τότε την ενιαία αναγνώριση της γενοκτονίας τόσο του Ποντιακού όσο και του Μικρασιατικού Ελληνισμού, καθώς η πολυδιάσπαση των εκδηλώσεων μνήμης σε διαφορετικές ημερομηνίες εντέλει αποδυναμώνουν τη δυνατότητα διεθνοποίησης του αιτήματος αναγνώρισής της γενοκτονίας.

Θα προσέθετα μάλιστα σήμερα ότι, θα πρέπει να προχωρήσουμε στη συνεργασία και στο συντονισμό μας με την Αρμενία αλλά και τις ισχυρές οργανώσεις της διασποράς των Αρμενίων και των Ασσυρίων, ώστε όλοι μαζί να πετύχουμε την ενιαία αναγνώριση της γενοκτονίας των χριστιανικών λαών της Ανατολής.

Κάθε, όμως, προσπάθεια για την αναγνώριση της γενοκτονίας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου προϋποθέτει, πρώτα απ’ όλα, ενότητα.

Στρέφοντας λοιπόν, τη ματιά μας στο παρελθόν, στους επιζήσαντες της γενοκτονίας του μικρασιατικού ελληνισμού, τις 120 μυριάδες προσφύγων που με δημιουργικό πνεύμα και εργατικότητα πρόκοψαν στην Ελλάδα, αντλούμε στερεά διδάγματα. Με πίστη στις δυνάμεις μας και επιμονή, παρά τις δυσκολίες, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αυτό μας διδάσκει το παράδειγμα των προσφύγων».