Άξιον Εστί

Τις λιγοστές φορές που έχω επισκεφτεί το Άγιον Όρος γύρισα έμπλεος σκέψεων και συναισθημάτων τα οποία όμως δεν σκέφτηκα να τα εκφράσω δημόσια. Κατά την πρόσφατη όμως επίσκεψη μου με αγαπητό φίλο και συνάδελφο με τον οποίο είχαμε κάνει μερικές και πολύωρες συζητήσεις σχετικά με θρησκευτικά ζητήματα, αποφάσισα να γράψω τις λιγοστές αυτές γραμμές μέσα από τις οποίες θα προσπαθήσω να δώσω μία έστω και μικρή εικόνα περί του Όρους. Πιστεύω απόλυτα σ’αυτό που λέγεται ότι το Όρος είναι η κιβωτός της Χριστιανοσύνης, αφού επί 1200 περίπου χρόνια τηρεί απαρέγκλιτα το τελετουργικό μέρος της Χριστιανικής θρησκείας όπως αυτό είχε διαμορφωθεί.

Εκεί δεν γίνεται αποδεκτή η οποιαδήποτε προσαρμογή στις εξελισσόμενες συνθήκες της κοινωνικής ζωής, αλλά σταθερά και χωρίς εκπτώσεις ακολουθείται το τυπικό της Εκκλησίας όπως πριν από περίπου 1200 χρόνια οι καλόγηροι το παρέλαβαν.
Πιστεύω ότι δεν μπορώ να αποδώσω απόλυτα τι είναι αυτό που βρίσκει στο Όρος ο προσκυνητής. Είναι την πίστη στην Υπέρτατη Δύναμη του Δημιουργού, αν βέβαια θέλει κανείς να την βρει. Είναι τόση η μαγεία την οποία προκαλεί το Όρος όχι μόνο το φυσικό του περιβάλλον και τα ανθρώπινα δημιουργήματα του οι Μονές πολλές φορές σε απόκρημνες βουνοπλγιές, αλλά και η μελωδική ψαλμωδία απ’άκρον σε άκρον και οι ύμνοι προς την Υπεραγίαν Θεοτόκο, που πιστεύω ότι δεν μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητη την οποιαδήποτε ανθρώπινη ψυχή. Νοιώθεις ένα δέος στον δημιουργό που δεν είδες, όμως αισθάνεσαι, νοιώθεις, αγγίζεις την ύπαρξη του μέσα από τα δημιουργήματα του, άθελα σου οδηγείσαι σε μία Θεία Μυσταγωγία προσπαθώντας να κατανοήσεις το ακατανόητο, το ασύλληπτο. Βλέπεις και αισθάνεσαι ζωντανή την παρουσία της Υπεραγίας Θεοτόκου, αφού η επίκληση της σε κάθε γωνία του Όρους να πρεσβεύει για μας, είναι αυτό που κυρίως κυριαρχεί. Και βέβαια δεν μπορώ να αποκρύψω το δέος που αισθάνεται κανείς να στέκεται απέναντι από την Παναγία του «Άξιον Εστί» αρκεί να θέλεις να αναγνώσεις τα μηνύματα τα οποία λαμβάνεις εκείνη την στιγμή με ανοικτά όμως τα μάτια και καθαρό το μυαλό.
Είναι δε πολύς ο κόσμος ο οποίος κατά τους θερινούς μήνες συρρέει στο Όρος και δεν είναι μόνο των δογμάτων της Χριστιανικής Θρησκείας είναι και άλλων θρησκειών και δεν είναι μόνο η περιέργεια τους, είναι πρώτιστα αυτό που θέλουν να νοιώσουν από κοντά, τι είναι αυτό που προσφέρει και δεν είναι άλλο από την ανακούφιση, αλλά και την διδαχή για μια ζωή που να υπηρετεί κυρίως τις ηθικές αξίες.

Για να λειτουργήσει το όρος είναι περίπου δύο χιλιάδες άνθρωποι που προσφέρουν τη ζωή τους για τον σκοπό αυτό, ηλικίας από 18 ετών μέχρι και το βαθύ γήρας. Και η αποστολή τους πιστεύω ότι δεν είναι απλή, δεν είναι η φυγομαχία, όπως συνήθως λέγεται από τα προβλήματα της ζωής. Το έργο τους είναι επίπονο και δύσκολο, αφού όλο σχεδόν το εικοσιτετράωρο βρίσκονται σε εγρήγορση. Είναι η θέληση τους, η απόφαση τους να υπηρετήσουν το Θεό και τα Θεία. Είναι αυτό που καθένας από εμάς που βρίσκεται εκτός του Όρους  δεν μπορεί να κάνει κι επομένως αυτούς που μπορούν αν δεν τους επαινούμε τουλάχιστον δεν πρέπει να τους επικρίνουμε επιτελούν μία αποστολή που είναι ασυγκρίτως δυσκολότερη από την οποιανδήποτε δική μας.

Τέλος να επισημάνω ότι με εντυπωσίασε η θρησκευτικότητα και η πίστη των προσκυνητών που κυρίως συρρέουν από τη Ρωσία, αλλά και από την Ρουμανία και Βουλγαρία άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν κάτω από τις διδαχές και τις απαγορεύσεις του άλλοτε υπαρκτού σοσιαλισμού. Βλέποντας κανείς όλα αυτά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η πίστη είναι θέση ζωής, είναι κατάφαση, δεν είναι άρνηση στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ολόκληρου του πλανήτη και δεν εκριζώνεται με τίποτα από την ψυχή των ανθρώπων όσες απαγορεύσεις και αν τεθούν.

Το Άγιο Όρος το αποδεικνύει, είναι η Κιβωτός, είναι ο Φάρος  είναι  η Παρακαταθήκη της Χριστιανοσύνης και δεν αναφέρομαι στα ανεκτίμητης αξίας κειμήλια του Χριστιανισμού τα οποία διατηρεί, αλλά στα παντοτινά μηνύματα τα οποία εκπέμπει και τα οποία έχουν ανάγκη οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους.

Κωνσταντίνος Σαρρής
Δικηγόρος

 Πηγή:www.dimokratiki.gr

Οι αλλαγές των συνόρων των ευρωπαϊκών κρατών

  ...στην Ευρώπη τα τελευταία 1000 χρόνια.σε 3 λεπτά της ώρας.

Tα Φιδάκια της Παναγίας στην Κεφαλονιά - ΒΙΝΤΕΟ

Με λαμπρότητα τελέστηκε και φέτος στο Μαρκόπουλο, στην Κεφαλονιά, ο ΜέγαςΕσπερινός της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Της ακολουθίας προεξήρχε ο Αρχιμανδρίτης Φώτιος Γαβριελάτος, ενώ συμμετείχαν ιερείς από την Ελλάδα και τη Ρουμανία.

Για άλλη μία χρονιά, ο Εσπερινός συγκέντρωσε πλήθος πιστών που ήθελαν να δουν από κοντά, να αγγίξουν και να φωτογραφίσουν τα άκακα Φιδάκια της Παναγίας, τα οποία φέρουν σταυρό στο κεφάλι.

Δείτε βίντεο και φωτογραφίες

Πηγή inkefalonia.gr

Οι Παναγίες της Αθήνας

Το Πάσχα του Καλοκαιριού θα βρει για μια ακόμη χρονιά πολλούς Αθηναίους εντός των τειχών, σε μια πόλη που τα τελευταία χρόνια δεν «αδειάζει» ποτέ. Εφέτος μάλιστα, η μεγαλύτερη Θεομητορική εορτή του Χριστιανισμού «κλείνει» μια εβδομάδα πυκνών εξελίξεων για το μέλλον της χώρας, ανοίγοντας συγχρόνως έναν νέο κύκλο πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό. Για όσους μείνουν στην πρωτεύουσα υπάρχουν πολλές ευκαιρίες μέσα στην κατάνυξη των ημερών να επισκεφθούν, να προσκυνήσουν, αλλά και να γνωρίσουν πολλές κοντινές «Παναγιές» που μένουν μακριά από τη λαμπρότητα των πιο γνωστών τόπων προσκυνήματος, στην Τήνο, την Πάρο, το Βέρμιο.

Η  Αθηνιώτισσα

Αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, η Παναγία Παντάνασσα η Αθηνιώτισσα, στην πλατεία Μοναστηρακίου, είναι ένας από τους αρχαιότερους εν λειτουργία ναούς της πόλης, καθώς χρονολογείται στον 10^ο αι μ.Χ. Μάλιστα, η αναφορά ως «Μεγάλο Μοναστήρι» κατά τον 17^ο αι., που εξέπεσε μετά την Επανάσταση σε Μικρομονάστηρο ή Μοναστηράκι, έδωσε και το όνομα στην περιοχή. Η ομώνυμη εικόνα είναι αντίγραφο εκείνης της Παναγίας της Αθηναίας Γοργοεπήκοου -εικονιστική επιβίωση της Αθηνάς Παρθένου-, που σώζεται στον Άγιο Γεώργιο Καΐρου. Επίσης, εντός του ναού σώζονται φορητές εικόνες του Φώτη Κόντογλου, η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας Ελεούσης, καθώς και λείψανα αγίων.

Η Παναγία της Ρόμβης

Στην οδό Ευαγγελιστρίας, κοντά στη Μητρόπολη, υπάρχει ένας ακόμη ναός αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου, η Παναγία της Ρόμβης, κτισμένος επί Τουρκοκρατίας, που πιθανότατα ανήκε στην Αθηναϊκή οικογένεια Ρόμπη ή Ρούμπη. Επίσης, μεταξύ της Αρχαίας Ρωμαϊκής Αγοράς και της Βιβλιοθήκης του Αδριανού, βρίσκεται ο Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών, όπου φιλοξενείται η θαυματουργή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Το οικογενειακό κειμήλιο από τη Μικρά Ασία, αφιερώθηκε στο ναό το 1945, προσελκύοντας πλήθος πιστών που προσεύχονταν για γρήγορη ανακούφιση από πόνους ψυχικούς και σωματικούς. Για αυτό επονομάστηκε και «Γρηγορούσα». Ο ναός, που οικοδομήθηκε στο σημείο που βρισκόταν ο ομώνυμος βυζαντινός ναός του 11^ου-12^ου αιώνα, χαρακτηρίστηκε το 1948 με Προεδρικό Διάταγμα ως Προσκυνηματικός.

Ιστορικός περίπατος στη «Μεγάλη Παναγιά»

Όσοι βρεθούν στο κέντρο της Αθήνας αξίζει να κάνουν και μια ξεχωριστή περιήγηση σε έναν από τους γνωστότερους αρχαιολογικούς χώρους, όπου βρίσκονται τα ερείπια του παλαιότερου γνωστού χριστιανικού ναού της Αθήνας, της Μεγάλης Παναγιάς. Ο πρώτος ναός, το λεγόμενο «Τετράκογχο», ιδρύθηκε τον 5^ο αι. μ.Χ. στην αυλή της Βιβλιοθήκη του Αδριανού. Επάνω στα ερείπιά του οικοδομήθηκε, αρχικά τον 7^ο και κατόπιν τον 11^ο αιώνα, μεγάλη τρίκλιτη βασιλική, στην οποία μεταφέρθηκε η εικόνα της Παναγιάς της Αθηνιώτισσας από τον Παρθενώνα, όταν η πόλη υποτάχθηκε στους Φράγκους. Ο ναός κάηκε το 1885, σώζονται όμως ερείπια από όλες τις φάσεις του ναού.

Στο Κάτω Χαλάνδρι, στην αυλή του σημερινού ναού της Παναγίας, βρίσκεται ο ναΐσκος της Παναγίας Μαρμαριώτισσας, ο οποίος αρχικά λειτούργησε ως πολυτελές ρωμαϊκό μαυσωλείο. Το ρωμαϊκό εκείνο μνημείο θύμιζε το ταφικό μνημείο του Ηρώδη του Αττικού στην Κηφισιά, που είναι σήμερα εντελώς ερειπωμένο. Κατά τους χριστιανικούς χρόνους μετασκευάστηκε σε χριστιανικό ναό, με την προσθήκη μιας τρίπλευρης αψίδας Ιερού στα ανατολικά. Η ονομασία Μαρμαριώτισσα πρέπει να προήλθε από τα πολλά μαρμάρινα μέλη που βρέθηκαν στον άμεσο περιβάλλοντα χώρο του ναΐσκου, καθώς φαίνεται πως οι τοίχοι ήταν κατασκευασμένοι από Πεντελικό Μάρμαρο.

-ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ Πολλές είναι οι ιερές εικόνες της Θεοτόκου τις οποίες προστάτευσαν οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία μεταφέροντάς 'τες στην Αθήνα, μετά την καταστροφή του 1922. Η Παναγία Οδηγήτρια βρίσκεται στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Καισαριανής, ενώ στο βορινό κλίτος του Ι.Ν. Κοίμησης Θεοτόκου Καισαριανής βρίσκεται η παμπάλαια εικόνα της Παναγίας που ήρθε από το χωριό Σιβρισάρι της Σμύρνης.

-ΣΤΟΝ ΤΑΥΡΟ Επίσης, η εφέστιος εικόνα της Παναγίας, που βρίσκεται στον Άγιο Γεώργιο στον Ταύρο, αποκαλύφθηκε στους πιστούς της ενορίας την 1^η Αυγούστου 2007, για αυτό και ονομάστηκε «Παναγία Ταυριώτισσα». Από τη Σαφράμπολη του Εύξεινου Πόντου έφτασε η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπως και όλα τα κειμήλια, που βρίσκονται στον Ι.Ν. Αγίου Στεφάνου στον Περισσό. Μια ακόμη εικόνα, που ήρθε από την μαρτυρική γη της Ιωνίας, είναι αυτή της Παναγίας της Εκαλιώτισσας. Μετά από πολλές περιπέτειες, έφτασε στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου-Αγίας Μαρίνης Εκάλης. Όπως όλα δείχνουν αποτελεί αντίγραφο μιας εκ των δύο εικόνων που βρίσκονται στο Άγιο Όρος, έργα του Θεοφάνους του Κρητός, ίσως κι η ίδια έργου αυτού ή των μαθητών του.

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΤΕΦΑΝΟ Το Μάιο του 1924, 70 οικογένειες από την ευρύτερη περιοχή της Κωνσταντινούπολης και ακόμα 36 από τη Μικρά Ασία, αφού έκαναν μια στάση στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, έφθασαν ως ανταλλάξιμος πληθυσμός στον σημερινό Άγιο Στέφανο Αττικής. Ανάμεσά τους ο Κωνσταντινουπολίτης Αβασσιώτης Λάζαρος Χαβιαρόπουλος, ο οποίος με κίνδυνο της ζωής του έφερε στην Ελλάδα τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Αβασσιώτισας.

Η εικόνα αυτή, με την παράσταση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, λέγεται ότι είναι μία εκ των τεσσάρων του Ευαγελιστή Λουκά. Γι' αυτό και όσο βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, προσπάθησαν κάποιοι να την πάρουν μαζί και με άλλα εκκλησιαστικά σκεύη, όμως τους εμπόδισε ένας θαρραλέος υπάλληλος του Μουσείου Θεσσαλονίκης, ο Παύλος Αγκιναρτζής, ο οποίος εξεδίωξε τους δράστες. Σήμερα, βρίσκεται στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Αγίου Στεφάνου, ανάμεσα στα πολυπληθή κειμήλια του ναού από τις χαμένες πατρίδες.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΙΑ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιη΄ 23-35) 

 «οὕτω καὶ ὁ Πατὴρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐὰν  μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὑτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν».

        Μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ  Χριστοῦ,  ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, κηρύχθηκε σὲ ὅλα τά ἔθνη τὸ μήνυμα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀνεξικακίας. Τὸ μήνυμα αὐτὸ ἔρχεται νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει καὶ  ἡ Ἐκκλησία μας μὲ τήν παραβολὴ τοῦ σκληρόκαρδου δούλου, πού ἀκούσαμε σήμερα.

Ἀφορμὴ γιὰ νὰ πεῖ ὁ Ἰησοῦς αὐτὴ τὴν παραβολὴ ἦταν μία ἐρώτηση τοῦ  Ἀποστόλου Πέτρου: «Κύριε πόσες φόρες νὰ συγχωρήσω τὸν ἀδελφό μου, ἐὰν ἐξακολουθεῖ νὰ μοῦ κάνει κακό;» Τὸ συνηθισμένο ὅριο γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ἦταν τρεῖς φορές. Ὁ Πέτρος λοιπόν, πιστεύοντας ὅτι ξεπερνάει τὸ ὅριο ποὺ ὅριζε ὁ Μωσαϊκὸς νόμος καὶ πῶς ἔφτασε σὲ ὕψη μακροθυμίας, τὸ ὑπερδιπλασιάζει προτείνοντας «ἕως ἑπτὰ φορές». Ἀλλὰ ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται νὰ συντρίψει γιὰ πάντα ὁποιοδήποτε ὅριο, «ὄχι  μόνον ἑπτὰ φόρες ἀλλὰ ἑβδομήντα φορὲς τὸ ἑπτά,  δηλαδὴ  ἀπεριόριστα».

        Μᾶς διδάσκει λοιπὸν ὁ Χριστὸς τὸν τρόπο τῆς συγχωρήσεως, ὑποδεικνύοντὰς μας συγχρόνως καὶ τό πῶς αὐτὴ πρέπει νὰ πραγματοποιεῖται: «ἀπὸ τῶν καρδιῶν ἡμῶν». Τότε μόνον, μᾶς λέει, ἔχει πραγματικὰ ἀποτελέσματα, ὅταν προέρχεται «ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας».

        Συγχώρεση καὶ μακροθυμία, δύο μεγάλες ἀρετὲς, τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ καλλιεργοῦμε σὰν πιστοὶ μαθητὲς τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ ἔχουμε κατόπιν τό θάρρος, ὥστε νὰ ζητοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν ἄφεση τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν. Διότι ἂν δὲν μάθουμε νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἀδελφούς μας, ὅπως μᾶς τό εἶπε σήμερα ὁ Χριστός, τότε οὔτε ὁ Θεὸς θὰ συγχωρέσει  τὰ δικά μας παραπτώματα, ὅσο μικρὰ κι ἂν εἶναι αὐτά.

Νὰ συγχωροῦμε τούς ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἠθελημένα εἴτε ἄθελα τους μᾶς ἔβλαψαν. Ὅμως αὐτὴ ἡ πράξη ἀπὸ μέρους μας προϋποθέτει μεγάλη ψυχικὴ δύναμη καὶ ἀγάπη, ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀκόμη καὶ πρὸς τους ἐχθροὺς μας,  διότι ἡ ἀγάπη εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πλημμυρισμένη ἀπὸ ἀγάπη, τότε μόνο μπορεῖ νὰ βλέπεῖ καθαρὰ καὶ νὰ τηρεῖ τὶς θεῖες ἐντολές.

Τό αἰώνιο παράδειγμα συγχωρήσεως καὶ ἀγάπης εἶναι Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος πάνω στὸ σταυρὸ συγχωροῦσε τοὺς ὑπαιτίους τοῦ μαρτυρίου Του, δείχνοντάς τους ἀγάπη καὶ συμπόνια. Ἄπειρα ἐπίσης εἶναι καὶ τὰ παραδείγματα τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι καλλιέργησαν τὴν συγχώρεση, κατορθώνοντας νὰ φτάσουν σὲ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς.

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ζητᾶ νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἀδελφούς μας, τὸ κάνει ὄχι γιὰ τὴ δικὴ Του ἱκανοποίηση, ἀλλὰ γιὰ τὴ δική μας καταξίωση, ἀφοῦ ἀγαπῶντας τοὺς ἐχθρούς μας ἀποκτοῦμε τὴν καλύτερη ἐμπειρία τῆς σχέσεώς μας μὲ τὸ Θεό. Τούτη τὴν ἀλήθεια ἐκφράζει ὁ  λόγος τοῦ Χριστοῦ: «Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθροὺς ὑμῶν…ὅπως γένησθε υἱοί τοῦ Πατρὸς ἡμῶν τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς», «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας…γιατὶ μόνον ἔτσι θὰ γίνεται παιδιὰ τοῦ Πατέρα μου ποὺ βρίσκεται στοὺς οὐρανοὺς».

Ἡ συγχώρεση,  πέρα ἀπὸ τὴ θρησκευτικὴ ὑπόσταση, ἔχει καὶ κάποια κοινωνικὴ διάσταση, τὴν ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος τῆς πρακτικῆς ἐποχῆς μας πρέπει ἰδιαιτέρα νὰ προσέξει. Τά ἀνθρώπινα προβλήματα, εἴτε ἀτομικὰ εἶναι εἴτε κοινωνικὰ, δὲν λύνονται μὲ τό μῖσος καὶ τὴν ἐκδίκηση. Ἀντίθετα  πολλαπλασιάζονται, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αὐξάνει ἡ κακία καὶ ἡ διχόνοια μεταξὺ τῶν ἀτόμων καὶ κατ” ἐπέκταση μεταξὺ τῶν κοινωνιῶν. Χάνεται ἔτσι καθημερινὰ ἡ φυσικὴ ἁρμόνια στὶς σχέσεις μας καὶ ἐρχόμαστε σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ θεῖο θέλημα, ξεφεύγουμε ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ προορισμοῦ μας, ποὺ εἶναι ἡ θέωση, καὶ μοιραῖα ὁδηγούμαστε στὸν πόλεμο καὶ τὴν αὐτοκαταστροφή.

Γιὰ νὰ ἀποκτηθεῖ ἡ ἀρετὴ τῆς συγχώρεσης χρειάζεται μεγάλος ἀγῶνας καὶ ἡρωϊσμὸς. Γιὰ νὰ μπόρεσεις νὰ συγχώρησεις τόν ἀδελφὸ σου, πρέπει πρῶτα νὰ νικήσεις τὸν ἑαυτό σου, κι ἐδῶ ἀκριβῶς χρειάζεται ὁ ἀγῶνας. Ὅταν νικήσουμε τὰ πάθη, τὸ μῖσος, τὸν ἐγωϊσμὸ μας, τὴν ἐκδίκηση καὶ τήν ὑπερηφάνειὰ μας, τότε μόνο μποροῦμε νὰ συγχωροῦμε τόν κάθε ἕνα σὲ ὁτιδήποτε  κι ἂν μᾶς ἔφταιξε.

Ὁ ἄνθρωπος, πλασμένος «κατ” εἰκόνα» τοῦ Δημιουργοῦ του, ἔρχεται στὸν κόσμο μὲ προορισμὸ καὶ δυνατότητα νὰ «ὁμοιωθῆ» μὲ τό Θεὸ. Μὲ τὴν ἀγάπη ἐκπληρώνει τὴν ἀποστολή του καὶ κάνει αὐτὴ τὴ δυνατότητα πραγματικότητα, ἀφοῦ, σύμφωνα μὲ τήν ὑπέροχη διατύπωση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶν». Ἂν ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ δρόμος γιὰ νὰ φθάσει κανεὶς στὸν Θεό, ἡ συγχώρεση εἶναι τό πρῶτο βῆμα στὸν δρόμο τής ἀγάπης. Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἀνίκανος νὰ συγχωρεῖ εἶναι ἀνίκανος καὶ νὰ ἀγαπᾶ.

Δὲν εἶναι ἀφέλεια νὰ συγχωρεῖς, εἶναι προνόμιο, γιατὶ ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι κοινωνία ἀγάπης. Γιὰ τόν λόγο αὐτὸ ὁ Χριστὸς καλεῖ τούς μαθητές Του νὰ μὴν κρίνουν τούς ἄλλους, ἀλλὰ νὰ τούς συγχωροῦν, καὶ ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ ἐπεκτείνεται γενικὰ πρὸς ὅλους τούς ἀνθρώπους, διότι ὅταν ὁ πιστὸς ξεχωρίζει τούς συνανθρώπους του, κι ἄλλους ἀγαπᾶ ἐνῶ ἄλλους μισεῖ, δὲν ἔχει τέλεια ἀγάπη.

Στὴν πρώτη πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου διαβάζουμε: «ὅταν μᾶς βρίζουν ἐμεῖς νὰ εὐχόμαστε  γι” αὐτούς, ὅταν μᾶς καταδιώκουν νὰ δείχνουμε ἀνοχή, ὅταν μᾶς συκοφαντοῦν νὰ προσευχόμαστε γι” αὐτοὺς, διότι αὐτὰ εἶναι βιώματα χριστιανικά». Ὅλα  αὐτὰ τά τήρησαν οἱ ἥρωες τῆς πίστεως μας, οἱ ἅγιοι, καὶ μᾶς προσκαλοῦν κι ἐμᾶς νὰ μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τους βαδίζοντας τόν ἴδιο ἀνηφορικὸ δρόμο.

 Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, ὅσο βαθιὲς κι ἂν εἶναι οἱ πληγές μας, ἂς προσφέρουμε τήν ἀγάπη μας σὲ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔκαναν νὰ πονέσουμε. Ἔτσι μόνο θὰ ἔχουμε τό δικαίωμα νὰ ὀνομαζόμαστε χριστιανοί, φορεῖς καὶ συνεχιστές τῆς συγγνώμης, οἱ ρίζες τῆς ὁποίας βρίσκονται στὸν Γολγοθᾶ,  ποὺ εἶναι ποτισμένος μὲ τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ συγχωρεῖ καί τά δικά μας παραπτώματα. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Η Κοίμηση της Θεοτόκου

Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του, όπου διέμενε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου. Όταν ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν.

Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμηση της.

Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση της. Mαζί δε με τους Αποστόλους ήλθε και ο Διονύσιος Aρεοπαγίτης, ο Άγιος Ιερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Απόστολος Τιμόθεος, και οι λοιποί θεόσοφοι Ιεράρχες.

Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή. Επειδή, κατά θεία οικονομία, ένας από τους Aποστόλους (ο Θωμάς όπως λέει η παράδοση) δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου.

Έτσι, μετά από τρεις ήμερες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Και βέβαια, όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό.

 

Η Παναγία όταν μπήκε στο Ναό ήταν τριών ετών· έμεινε στο ιερό δώδεκα χρόνια, δεκαπέντε ετών· τρεις μήνες αφού βγήκε από το ιερό μέχρι τον Ευαγγελισμό και  εννέα μήνες κυοφορία, δεκαέξι ετών γεννά τον Χριστό. Έζησε με τον Χριστό τριάντα δύο χρόνους, άρα σαρανταοκτώ ετών ζει την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του. Έζησε μετά απ' την Πεντηκοστή άλλα έντεκα χρόνια και εκοιμήθη στη Γεσθημανή, σε ηλικία πενήντα εννέα ετών. Η Εκκλησία μας εορτάζει το γεγονός αυτό της κοίμησης στις 15 Αυγούστου.

 http://users.sch.gr/aiasgr/Theotokos_Maria/Biografia/O_bios_ths_Theotokou_Marias.htm

Παναγία η Τριχερούσα, η Ηγουμένη της Μονής Χιλανδαρίου

Η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας αποτελούσε οικογενειακό κειμήλιο του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, ο οποίος με ευλάβεια την φύλαγε στο παρεκκλήσι του σπιτιού του.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ήταν ο πρώτος σύμβουλος του Ουάλιδ το έτος 705-715, χαλίφη της Συρίας, για όλα τα αναγκαία θέματα, που αφορούσαν το Χριστιανικό πληθυσμό της περιοχής αυτής.
Ακριβώς εκείνη την εποχή, όταν Αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Λέων Γ' ο Ίσαυρος, ξέσπασε η Εικονομαχία.
Η προσκύνηση των ιερών Εικόνων θεωρούνταν ειδωλολατρία.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναδείχθηκε θερμός υποστηρικτής των Αγίων Εικόνων και με τα συγγράμματά του κατετρώπωνε τους εικονομάχους.
Ο Αυτοκράτορας ο Λέων ο Γ' προκειμένου να απαλλαγεί από την παρουσία του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, τον συκοφάντησε στο χαλίφη Ουάλιδ με την κατηγορία, ότι σκέπτεται να καταλάβει κρυφά την Δαμασκό.
Ο χαλίφης διέταξε να συλληφθεί αμέσως ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και να του κοπεί το δεξί χέρι μέσα στην πλατεία της Δαμασκού.
Η διαταγή εκτελέστηκε αμέσως. Ο Άγιος έλαβε το κομμένο χέρι του και όλη τη νύχτα ικέτευε την Παναγία γονατισμένος να τον θεραπεύσει προκειμένου να συνεχίσει τον σκληρό αγώνα του υπέρ της Ορθοδοξίας.
Κατάκοπος, όπως ήταν, αποκοιμήθηκε για λίγο και τότε είδε σε όραμα την Παναγία μέσα από την Αγία Εικόνα της να του λέει, ότι από τώρα και στο εξής το χέρι του θα είναι θεραπευμένο.
Ο Άγιος ξύπνησε και είδε πραγματικά, ότι το χέρι του είχε αποκατασταθεί και ήταν υγιές. Από τη χαρά του φρόντισε και έβαλε αργυρό ομοίωμα του χεριού του κάτω από το αριστερό μέρος της Εικόνας της Παναγίας.
Από αυτό το περιστατικό ονομάστηκε η Εικόνα της Παναγίας ως Τριχερούσα.
Μετά από το θαυματουργικό αυτό γεγονός ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αποφασίζει να γίνει μοναχός στη Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη.
Μαζί του είχε και την Εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας. Το έτος 1217 ο Άγιος Σάββας ο Χιλανδαρηνός, του μετέπειτα ονομασθέντος Συμεών, περνώντας από την Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, πήρε μαζί του την Εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσης και την Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσης και τις μετέφερε στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους, όπου η Αγία Εικόνα παρέμεινε μέχρι το έτος 1347.
Τότε έρχεται στο Άγιο Όρος ο Σέρβος Κράλης Δρούσαν, ο οποίος αναχωρών για την πατρίδα του, πήρε την Εικόνα της Τριχερούσας ως ευλογία.
Η Εικόνα φιλοξενήθηκε στην Ιερά Μονή Στουντενίτσης της Σερβίας.
Όταν στις αρχές του 15ου αιώνα οι Σέρβοι πληροφορήθηκαν ότι κινδυνεύουν να υποδουλωθούν στους Τούρκους, αμέσως παίρνουν την Αγία Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας από το Σερβικό Μοναστήρι και την τοποθετούν στη ράχη ενός γαϊδαρου και αφήνουν το ζώο ελεύθερο να το οδηγήσει όπου η Παναγία θελήσει.
Και πράγματι, κατά θαυματουργικό τρόπο, το ήσυχο αυτό ζώο διέσχισε όλη τη Σερβία, την Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας και ήρθε στο Άγιο Όρος, στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, όπου οι μοναχοί την υποδέχθηκαν με τιμές και λιτανείες.
Το ευλογημένο αυτό γαϊδουράκι, σύμφωνα με την ιερή παράδοση, μόλις τοποθετήθηκε η Εικόνα στο Ιερό του Μοναστηριού, έπεσε νεκρό.
Μέχρι σήμερα η Αγία αυτή Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας θεωρείται ως η Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου και Προστάτης του Σέρβικου Ορθόδοξου λαού.
Αυτή η Εικόνα προκαλεί μεγάλο δέος και συγκίνηση σε όσους την προσκυνούν.
Η Εικόνα φέρει ένα χρυσό πουκάμισο πάνω στο οποίο είναι τοποθετημένοι πάνω από πέντε χιλιάδες πολύτιμοι λίθοι. Αποτελεί πηγή μυριάδων θαυμάτων και μία από τις ποιο γνωστές εικόνες της Παναγίας μας σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο.
ΠΗΓΗ romfea.gr

Θεοτόκος η Κυρία των Αγγέλων

Για την Ορθόδοξη Πατερική Θεολογία η Θεοτόκος θεωρείται και χαρακτηρίζεται Κυρία.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς δίνει γι' αυτό την εξής θεολογική ερμηνεία. «Το όνομα της Παρθένου, Μαριάμ εστίν, τούτο δε Κυρία ερμηνεύεται». Δηλαδή, το όνομα της Παρθένου είναι Μαριάμ που σημαίνει Κυρία. Συνεχίζοντας δε παρατηρεί: « Κυρία η Παρθένος εστίν κατά την αξίαν, ως δεσπόζουσα πάντων των όντων, εισέτι δε Κυρία εστίν ως πηγή και ρίζα της ημών ελευθερίας». Είναι λοιπόν η Παναγία μας, Κυρία, διότι στέκει πιο πάνω από όλα τα όντα, εννοείται πιο πάνω και από όλους τους ανθρώπους και τις αγγελικές δυνάμεις. Είναι επίσης Κυρία, γιατί υπήρξε η πηγή και η ρίζα της ελευθερίας μας, διότι γέννησε τον Θεό Λόγο που είναι ο Σωτήρας μας. Γι΄ αυτό ο ίδιος παρακάτω σημειώνει: «ει τις ου Θεοτόκον ομολογεί την Αγίαν Παρθένον χωρίς εστίν της θεότητος». Αυτός που δεν ομολογεί ότι η Παρθένος είναι Θεοτόκος, δηλαδή εγέννησε τον Θεόν Λόγον δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τη θέωση και τον αγιασμό.

Οι θεοφόροι Πατέρες υποστηρίζουν πως η Κυρία Θεοτόκος υπήρξε αιτία για την πνευματική αναγέννηση της ανθρωπότητας πάντοτε βέβαια σε σχέση και συνάρτηση με το χριστολογικό δόγμα. Θα πει γι' αυτό ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: «Μέσα στον παράδεισο από έναν άντρα τον Αδάμ, πλάστηκε γυναίκα, που έγινε μητέρα όσων γεννήθηκαν πάνω στη γη, ενώ μέσα στην εκκλησία, από μία γυναίκα δηλαδή τη Θεοτόκο, γεννήθηκε άντρας που ήταν μαζί και Θεός, ο Θεάνθρωπος Λόγος, που είναι η απαρχή όλων όσοι αναγεννιούνται πνευματικά».

Σε ανάλογο ύφος και ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος παρατηρεί: «Θεοτόκος αύτην εστίν ου μόνον διά τη φύσιν του Λόγου, αλλά και διά τη θέωσιν του ανθρωπίνου». Η Παναγία είναι Θεοτόκος όχι γιατί γέννησε τον Χριστό που είναι Θεός αληθινός, αλλά και γιατί εξαιτίας Της επιτεύχθηκε η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Οι θεοφόροι Πατέρες τη θεωρούν ως ένα θαύμα της κτίσεως. Θα πει γι' αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος: «περίελθε ω άνθρωπε πάσαν την κτίσιν τω λογισμώ σου και βλέπε ει έστιν έτερον τοιούτον θαύμα».

Έξαλλου πρέπει να τονιστεί πως το πρόσωπο Της δεν αποτέλεσε αντικείμενο του κηρύγματος των Αποστόλων, αλλά μυστήριο βαθιά κρυμμένο μέσα στο σώμα του Χριστού που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Έτσι, κατά τον μεγάλο Ρώσο θεολόγο Βλαντιμίρ Λόσκυ, «όσο ο άνθρωπος βιώνει το μυστήριο της εκκλησίας, τόσο περισσότερο αγαπά και σέβεται τη Θεοτόκο και αντίθετα όσο άσχετος είναι κάποιος με την εκκλησία τόσο ξένος και άσχετος είναι και με το πρόσωπο της Θεοτόκου». Έτσι θα λέγαμε εμείς εξηγείται η αγαπητική σχέση και κοινωνία που είχαν όλοι ανεξαίρετα οι Άγιοι με την Παναγία μας.

Εξάλλου, κατά τους θεοφόρους Πατέρες, η Θεοτόκος δεν πρεσβεύει απλά στον Θεό για μας, αλλά είναι πρόσωπο που σώζει και αυτό πάλι σε σχέση με το χριστολογικό δόγμα. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης εξηγώντας αυτήν τη θεολογική τοποθέτηση παρατηρεί: «ο Χριστός είναι αιώνιος χρεώστης προς τη Θεοτόκο, διότι δανείστηκε από αυτήν κάτι που ποτέ δεν της επέστρεψε πίσω, δηλαδή την ανθρώπινη σάρκα Του».

Φοβερό πρόσωπο με τη θεολογική έννοια του όρου υπήρξε η Κυρία Θεοτόκος. Ο όλος επίγειος βίος της δεν ήταν παρά ένας συνεχής κόπος και πόνος για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Ό Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σε έναν λόγο του στα Εισόδια της Θεοτόκου αναφέρει: «επεδείξατο βίον ασκητικόν και άκρως εναγώνιον διά την του κόσμου σωτηρίαν». Τέλος, ανάλογη με το μεγαλείο και την όλη παρουσία Της υπήρξε και η Κοίμηση Της. Μας πληροφορεί γι' αυτό ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «ο Χριστός την εξόδιον αποδίδων τιμήν εν ταις χερσίν Αυτού εναπόθετο το πνεύμα αυτής». Ο ίδιος ο Χριστός παρέστη και παρέλαβε την ψυχή της. «Μετ' ου πολύ δε το σύζυγο εκείνης σώμα εις ουρανούς μετατίθεται». Μετά από τρεις μέρες και το πάνσεπτο σώμα Της ανέστη και ανελήφθη στους ουρανούς. Αυτό ήταν φυσικό, διότι όπως υποστηρίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «δεν ήταν ποτέ δυνατό να γνωρίσει το σώμα εκείνο, που έφερε τον Χριστό, τη φθορά και την αποσύνθεση». Ο ίδιος ο θάνατος Της, δηλαδή η Κοίμηση Της, κατά τον Ιερό Δαμασκηνό είναι ένα μυστήριο διότι «πώς η πηγή της ζωής προς τη ζωή άγεται διά μέσον του θανάτου;».

Κοινή θέση όλων των Πατέρων είναι πως η Κυρία Θεοτόκος «κατοικεί στους ουρανούς που είναι το βασίλειο Της και δέεται για μας διαρκώς προς τον Θεόν». Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο πιστός λαός του Κυρίου γονατίζοντας ενώπιον της σεπτής εικόνας της δέεται «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς».

  Σάββας Αλεξάνδρου

* O Σάββας Αλεξάνδρου είναι διευθυντής Γυμνασίου Αγίου Αντωνίου, συνεργάτης Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού.

 http://www.philenews.com/el-gr/f-me-apopsi-eponymes-gnomes/385/271515/theotokos-i-kyria-ton-angelon

Θεοτόκος, η Κυρία των Αγγέλων

Όταν η "Παναγία Σουμελά" μεταφέρθηκε στη Βέροια

Χαρακτηρίστηκε “Παναγιά της προσφυγιάς”. Πιο γνωστή όμως είναι σαν “Παναγιά του Πόντου”. Πώς και πότε έφτασε στη Βέροια και εγκαταστάθηκε στις πλαγιές του Βερμίου η Παναγία Σουμελά; 

Η εικόνα της Παναγίας Σουμελά, σύμφωνα με την παράδοση, είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά και αποτελούσε την εφέστια εικόνας της ομώνυμης μονής στο όρος Μελά του Πόντου, που ιδρύθηκε το 386 μ.Χ. από τους Αθηναίους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο. Στα χρόνια της Μικρασιατικής καταστροφής και του ξεριζωμού η εικόνα μαζί με άλλα κειμήλια θάφτηκαν σε παρεκκλήσι του μοναστηριού. Δέκα χρόνια αργότερα ο μητροπολίτης Ξάνθης Πολύκαρπος Ψωμιάδης και ο υπουργός της Κυβέρνησης Βενιζέλου Λεωνίδας Ιασωνίδης ζήτησαν τη μεσολάβηση του Πρωθυπουργού για την επιστροφή της εικόνας στην Ελλάδα. Το αίτημα του Βενιζέλου εγκρίθηκε από τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού και έτσι αναχώρησε για τον Πόντο ο αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Σουμελιώτης, ένας από τους τελευταίους μοναχούς της μονής. Μετά από αρκετές προσπάθειες ο Αμβρόσιος εντόπισε τα κειμήλια τα οποία μετέφερε στην Αθήνα και τα παρέδωσε στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο, ο οποίος με τη σειρά του τα παρέδωσε για φύλαξη στο Βυζαντινό Μουσείο των Αθηνών.

Μετά από  είκοσι χρόνια παραμονής στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας, με ενέργειες του σωματείου Παναγία Σουμελά, που ιδρύθηκε το 1951 στη Θεσσαλονίκη, και του Προέδρου του Φίλωνα Κτενίδη η εικόνα της Παναγίας μεταφέρθηκε, τον Αύγουστο του 1952 στη Βέροια. Η εικόνα, έφτασε στην πόλη το απόγευμα του Σαββάτου 9 Αυγούστου 1952, όπου οργανώθηκε επίσημη υποδοχή στην Πλατεία Αγίου Αντωνίου. Ακολούθως, η εικόνα λιτανεύτηκε με επισημότητα στην πόλη και η πομπή κατέληξε στο μητροπολιτικό ναό της Βέροιας. Στην υποδοχή και τη λιτάνευση συμμετείχαν τμήματα του στρατού καθώς και οι εκκλησιαστικές και διοικητικές αρχές της πόλης.

Μετά από ολιγοήμερη παραμονή στην πόλη της Βέροιας, η εικόνα μεταφέρθηκε στις πλαγιές του Βερμίου, την Τετάρτη 13 Αυγούστου 1952, όπου τοποθετήθηκε σε νεόκτιστο ναό προς τιμήν της Παναγίας, σε έκταση η οποία παραχωρήθηκε για το σκοπό αυτό, από την κοινότητα Καστανιάς. Σε αυτόν το ναό γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Κοίμηση της Θεοτόκου, τον Αύγουστο του 1952 με την παρουσία του ιερού κειμηλίου και πλήθους κόσμου.

Πηγή: veriahistory.gr

Ιερές Ακολουθίες στην Ιερά Μονή Παναγίας Ζιδανίου

Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης

Εν όψει της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου τελούνται στην Ιερά Μονή της Παναγίας Ζιδανίου Ιερές Παρακλήσεις, κάθε απόγευμα στις 6.

Την Τρίτη 11 Αυγούστου 2015, και ώρα 8.30 μ.μ., θα τελεστεί Ιερά Αγρυπνία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου.

Επίσης, το διήμερο 14 & 15 Αυγούστου θα τελεστούν Πανηγυρικός Εσπερινός στις 6.00 μ.μ. και την επομένη Όρθρος & Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Από την Ιερά Μητρόπολη

Πρόγραμμα Ιεράς Πανηγύρεως Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Ταύρου

Ο Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ταύρου πανηγυρίζει το Σαββάτο 15 Αυγούστου.

 Η Παρουσία σας, θα ήταν ιδιαίτερη τιμή & χαρά στις εορταστικές εκδηλώσεις που θα γίνουν, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα.

Παραμονή, Παρασκευή 14 Αυγούστου

Ώρα 7:00 μ.μ.  Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, μετ'αρτοκλασίας και επικαίρου Θείου Κηρύγματος

Ανήμερα, Σαββάτο 15 Αυγούστου

Ώρα 7:00 π.μ.  Όρθρος

Ώρα 8:30 π.μ.  Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία

Ώρα 7:00 μ.μ.  Εόρτιος Εσπερινός και Εγκώμια εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον

Ώρα 8:15 μ.μ.  Περιφορά Ιερού Επιταφίου του Πανάχραντου Σώματος της Θεοτόκου δια μέσου των οδών της Ενορίας μας

Συγκοινωνίες

Ηλεκτρικός Σταθμός Ελευθέριος Βενιζέλος-Ταύρος

Λεωφορείο 850 Κάτω Πετράλωνα-Στάσις στον Ι.Ν. από οδό Αθηνάς

Λεωφορείο 049 Αθήνα-Πειραιά Στάσις Ταύρος

Λεωφορείο 815 Γουδή-Ταύρος Στάσις Ταύρος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ- 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

(Ματθ. ιζ΄ 14-23)

«Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν»

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅσοι ἔχουν παιδιά μποροῦν νά καταλάβουν τόν πόνο ἐκείνου τοῦ πατέρα, πού πλησίασε τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τόν παρακάλεσε γιά τό ἄρρωστο παιδί του. Μιά ἀρρώστια τοῦ παιδιοῦ εἶναι πάντα μεγάλη δοκιμασία γιά τούς γονεῖς, καί μάλιστα ὅταν ἡ ἀρρώστια εἶναι ἀνίατη. Ὁ πατέρας, γιά τόν ὁποῖο λέει τό σημερινό Εὐαγγέλιο, δέν παρέλειψε νά περιγράψει τήν τραγική εἰκόνα τοῦ παιδιοῦ του, πού συχνά ἔβλεπαν τά μάτια του· «σεληνιάζεται καί κακῶς πάσχει· πολλάκις πίπτει εἰς τό πῦρ καί πολλάκις εἰς τό ὕδωρ»· σεληνιάζεται καί βασανίζεται πολύ· πολλές φορές πέφτει στή φωτιά καί πολλές φορές στό νερό. Μιά τέτοια εἰκόνα εἶναι σπαραγμός καί μαχαίρι στίς καρδιές τῶν γονέων.  Καταλαβαίνουμε λοιπόν μέ τί καημό καί μέ ποιά ἐλπίδα ὁ πατέρας ἔφερε τό ἄρρωστο παιδί του στόν Ἰησοῦ Χριστό, καί μέ τί πόνο μέσα του καί μέ τί τόνο στή φωνή του εἶπε τό «Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν». Κύριε, λυπήσου το παιδί μου. Τό παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ πατέρα μᾶς δίνει ἀφορμή νά μιλήσουμε σήμερα γιά τούς γονεῖς καί γιά τά παιδιά τους.

Ἡ μεγάλη τιμή, πού ἔδωκε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, εἶναι ὅτι τόν κάλεσε συνεργό του στό μεγάλο καί δημιουργικό ἔργο τῆς διαδοχῆς τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ἀπάνω στή γῆ. Κανένα ἀπό τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι τόσο ἱερό καί σπουδαῖο, ὅσο ἡ γέννηση παιδιῶν. Ἡ «ἔννομος συζυγία καί ἡ ἐξ αὐτῆς παιδοποιΐα», καθώς τό ἀκοῦμε στήν ἀκολουθία τοῦ Γάμου, ὄχι μόνο εἶναι θεῖο θέλημα, ἀλλά καί μέγιστη τιμή καί εὐλογία τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία εὔχεται στούς νυμφίους, στήν ὥρα τῆς ἱερῆς ἀκολουθίας τοῦ Γάμου «καρπόν κοιλίας», «τήν ἐπί τέκνοις χάριν» καί «εὐτεκνίας ἀπόλαυσιν». Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά πλάσει τή γυναῖκα, ὁ Θεός εἶπε: «Οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον ἐπί τῆς γῆς· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθόν κατ’ αὐτόν»· δέν εἶναι καλό πρᾶγμα νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνος ἀπάνω στή γῆ· ἄς κάμωμεν σ’ αὐτόν βοηθό, ὅμοιο μέ αὐτόν. Ἔτσι μέ τό γάμο ἁρμόζεται ἡ γυναῖκα μέ τόν ἄνδρα, «εἰς βοήθειαν καί διαδοχήν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων»· γιά νά βοηθᾶνε ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί νά συνεχίζεται τό ἀνθρώπινο γένος.

Λένε γιά τό Λεωνίδη τόν πατέρα τοῦ Ὠριγένη πώς, ὅταν ὁ Ὠριγένης ἦταν νήπιο στήν κούνια, πήγαινε κρυφά, ὅταν κοιμότανε, καί τόν φιλοῦσε στό στῆθος· αἰσθανότανε ὁ πατέρας κι ἔβλεπε σ’ ἐκεῖνο τό νήπιο τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα στό σπίτι του. Πραγματικά τά παιδιά εἶναι ἡ εὐλογία καί ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν οἰκογένεια. Οἱ φροντίδες καί οἱ κόποι γι’ αὐτά εἶναι ἡ χαρά τῶν γονέων τους. Ἡ μητέρα, ὅταν ἔρθῃ ἡ ὥρα νά γεννήσει, ἔχει λύπη· κυριεύεται ἀπό φόβο καί ἀγωνία, δοκιμάζει πόνους μεγάλους, ὥστε κάθε μεγάλος σωματικός πόνος νά παραβάλλεται μέ «ὠδῖνας τικτούσης», μέ πόνους πού ὑποφέρει ἡ γυναῖκα ὅταν γεννᾶ. Ἀλλά μόλις γεννήσει τό παιδί, «οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διά τήν χαράν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον»· ἡ χαρά πού αἰσθάνεται ἡ μητέρα μόλις γεννήσει τό παιδί, τήν κάνει νά ξεχάσει κάθε θλίψη καί κάθε πόνο. Γεννήθηκε ἄνθρωπος στόν κόσμο! Τί άλλο παραπάνω ἀπ’ αὐτό; Ἕνας νέος ἄνθρωπος ἦρθε στό σπίτι, ἕνα καινούριο μέλος προστέθηκε στήν οἰκογένεια· μιά ἔμψυχη ὕπαρξη, ἕνα πρόσωπο, μέ τή θέση του στόν κόσμο καί τά δικαιώματά του, μέ τήν εὐθύνη του καί τόν προορισμό του.

Ἀλλά τά παιδιά δέν εἶναι μόνο ἡ χαρά τῶν γονέων τους, εἶναι κι ἡ ἐλπίδα κι ἡ προσδοκία τους. Γιά τά παιδιά τους οἱ γονεῖς κάνουν ὄνειρα καί στά παιδιά τους ἀκουμπᾶνε τόν ἑαυτό τους. Ὅταν ἐκεῖνοι θά γεράσουν, αὐτά θά τούς κρατήσουν, αὐτά θά τούς στηρίξουν, αὐτά θά τούς περιθάλψουν, αὐτά θά τούς τιμήσουν, αὐτά θά τούς κλείσουν τά μάτια. Λένε γιά τούς πελαργούς πώς ἀνοίγουν τήν πλευρά τους καί ποτίζουν μέ τό αἷμα τους τά μικρά πουλιά τους. Ὕστερα τά παιδιά τους αὐτά, ὡδηγημένα ἀπό αἴσθημα πού ὁ Θεός ἔβαλε φυσικά μέσα τους, ὅταν γεράσουν οἱ γονεῖς τους καί πέσουν τά φτερά τους, μαζεύονται γύρω τους καί τούς σκεπάζουν καί τούς ζεσταίνουν μέ τά δικά τους φτερά, τούς φέρνουν τροφή καί στά μεγάλα τους ταξίδια τούς σηκώνουν στή ράχη τους. Ἀπό αὐτό ὑπάρχει στήν ἑλληνική γλῶσσα ἡ λέξη «ἀντιπελάργησις», πού σημαίνει τήν ἀνταπόδοση τῆς εὐεργεσίας ἀπό τά παιδιά στούς γονεῖς, καί γενικά τήν ἀνταπόδοση κάθε εὐεργεσίας σέ κάθε ἄνθρωπο.

Μά τά παιδιά γιά τούς γονεῖς δέν εἶναι μόνο χαρά καί προσδοκία, εἶναι καί εὐθύνη καί χρέος, πού ἔχουν οἱ γονεῖς γι’ αὐτά. Γιατί δέν εἶναι ἀρκετό οἱ γονεῖς νά φέρουν παιδιά στόν κόσμο, καί δέν φτάνει μόνο νά τά θρέψουν καί τά μεγαλώσουν, μά πρέπει καί τά ἀναθρέψουν· οἱ χριστιανοί γονεῖς, σύμφωνα μέ τήν παραγγελία τοῦ Ἀποστόλου, νά ἀναθρέψουν τά παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Οἱ γονεῖς εἶναι οἱ φυσικοί προστάτες πρῶτα τῆς σωματικῆς ὑγείας τῶν παιδιῶν τους. Περισσότερο ἀπό τά ἄλλα ζῶα ὁ ἄνθρωπος γεννιέται γυμνός καί ἄοπλος, καί χρειάζονται πολλά χρόνια γιά νά ἀνδρωθεῖ καί νά μπορεῖ νά προστατέψει καί να συντηρήσει τόν ἑαυτό του. Τό σῶμα εἶναι ἡ βάση τῆς φυσικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου σέ τοῦτο τόν κόσμο καί οἱ γονεῖς ἔχουν χρέος νά φροντίσουν γιά τή σωματική ὑγεία τῶν παιδιῶν τους, καί πρίν νά τά γεννήσουν κι ὅταν θά τά φέρουν στόν κόσμο. Ἡ τροφή καί ἡ ἐνδυμασία καί ἡ ἄλλη φροντίδα γιά τή σωματική ὑγεία τῶν παιδιῶν εἶναι ἱερό χρέος τῶν γονέων, πού δέν μποροῦν νά ἔχουν λιγώτερη στοργή ἀπό κείνη πού ἔχουν τά ζῶα πρός τά νεογνά τους. Εἶναι πραγματικά συγκινητικός καί πολύ διδακτικός ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο τά τετράποδα καί τά πουλιά φροντίζουν γιά τήν τροφή καί τήν προστασία τῶν παιδιῶν τους.

Ἕνα ἀπό τά ἁγιώτερα αἰσθήματα στόν κόσμο εἶναι ἡ μητρότητα. Οὔτε μποροῦμε νά περιγράψουμε τί αἰσθάνεται ἡ μητέρα, ὅταν ἐννιά μῆνες κυοφορεῖ μέσα της κι ὅταν ὕστερα κρατάει στούς κόλπους της καί θηλάζει τό παιδί της, ὅταν θυσιάζεται καί δίνει τή ζωή της γιά τή ζωή τοῦ παιδιοῦ της. Αὐτό μόνο μία μητέρα τό ξέρει καί μπορεῖ νά τό περιγράψει. Ἀλλά περισσότερο ἀπό τή φυσική ζωή εἶναι ἡ ψυχή τοῦ παιδιοῦ καί περισσότερο ἀπό τήν ἔγνοια γιά τήν τροφή ἤ, γιά νά τό ποῦμε μετριώτερα, ἴση μέ αὐτή εἶναι ἡ φροντίδα γιά τήν ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ. Ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν εἶναι μέγα καί δύσκολο ἔργο· ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει πώς εἶναι «τέχνη τεχνῶν καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν». Καί, καθώς τό εἴπαμε, αὐτό εἶναι χρέος μά καί δικαίωμα τῶν γονέων· κανένας δέν μπορεῖ νά ὑποκατασταθεῖ στό δικαίωμά τους αὐτό. Μέσα στό σπίτι πού γεννήθηκε, μέσα στήν οἰκογένεια ἀνατρέφεται ὁ ἄνθρωπος καί, καθώς λένε οἱ παιδαγωγοί, ὁ καθένας γίνεται ὅ,τι θά γίνει κοντά στούς γονεῖς του μέσα στά πέντε πρῶτα χρόνια. Χωρίς αὐτή τήν ἀνατροφή, εἶναι μάταιος ὁ κόπος τῶν γονέων μόνο γιά τή σωματική ὑγεία τῶν παιδιῶν τους καί νά ἐξασφαλίσουν σ’ αὐτά γιά τή ζωή τούς μόνο ὑλικά ἀγαθά.

Οἱ γονεῖς ἔχουν χρέος νά φροντίσουν γιά τήν παιδεία καί γιά τήν ἐπαγγελματική ἀποκατάσταση τῶν παιδιῶν τους, ἀλλά πρίν ἀπό αὐτά καί μαζί μέ αὐτά νά τά ἀναθρέψουν μέσα στό σπίτι μέ τό λόγο καί μέ τό παράδειγμά τους. Μάλιστα ἡ μητέρα ἔχει τό μέγα προνόμιο, μαζί μέ τό γάλα καί τό αἷμα της, νά ποτίσει τό παιδί της μέ τήν εὐσέβεια καί τό φόβο τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἐκεῖνο, πού ὅταν λείπει οἱ ἄνθρωποι χάνουν τόν ἑαυτό τους καί τόν προορισμό τους, εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε πλεῖστα παραδείγματα, ὅπου μεγάλοι ἄνδρες καί ἅγιοι της Ἐκκλησίας ὅ,τι ἔγιναν τό χρωστοῦσαν στίς μητέρες τους καί στήν ἀνατροφή πού πῆραν μέσα στήν οἰκογένειά τους. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού ἀκριβῶς ὅ,τι ἦταν τό χρωστοῦσε στή μητέρα του λέει τά ἑξῆς: «… ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο ἡ κακία τοῦ κόσμου εἶναι δυσκολοξερίζωτη, εἶναι γιατί κανένας δέν φροντίζει γιά τά παιδιά του… Δέν παύω νά σᾶς προτρέπω καί νά σᾶς παρακαλῶ καί νά σᾶς ἐξορκίζω· πρίν ἀπ’ ὅλα δῶστε καλή ἀνατροφή στά παιδιά σας».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό θέμα τοῦ κηρύγματός μας σήμερα εἶναι ἀπό τά πιό σπουδαία καί κρίσιμα θέματα κάθε καιροῦ. Ἄς τελειώσουμε ὅμως γιά σήμερα κι ἄς ξαναφέρουμε στή σκέψη μας τόν πατέρα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, πού πῆρε τό ἄρρωστο παιδί καί τό πῆγε στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», πού γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων γεννήθηκε «παιδίον νέον» καί κρατήθηκε στίς ἀγκάλες κι ἀνατράφηκε στά χέρια τῆς γυναίκας καί μητέρας, πού ἡ Ἐκκλησία τήν ὀνόμασε Παναγία καί Θεοτόκο. Κάθε μητέρα καί κάθε πατέρας, μέσα στούς τόσους κινδύνους πού διατρέχουν τά παιδιά σήμερα, ὀφείλει νά πάρει τό παιδί του καί νά ζητήσει τήν προστασία καί τήν προτροπή του κοντά στόν Ἰησοῦ Χριστό, μέ τά ἴδια ἐκεῖνα λόγια· «Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως