ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ!

Ηρακλής Φίλιος 

Στις 11 Ιουνίου η αγία μας Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των Αποστόλων Βαρθολομαίου και Βαρνάβα. Την ημέρα αυτή άγει τα ονομαστήρια του ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. 

Το φορτίο βαρύ όλα αυτά τα 25 έτη Ποιμαντορικής διακονίας. Το Φανάρι ο μόνος τόπος όπου ο ίδιος στέκει και δεν θα δραπετεύσει σε καμία δύσκολη κι επικίνδυνη στιγμή, καθώς αυτή η συνειδησιακή ομολογία απορρέει από την μακραίωνη ιστορία της Μητρός Εκκλησίας. Αν κάποιος διαβάσει την Εκκλησιαστική Ιστορία θα διαπιστώσει πως ο Θρόνος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ανά τους αιώνες υπήρξε ο κατεξοχήν χώρος μαρτυρίας της ορθόδοξης πίστεως και των αληθειών αυτής και πως σε οποιαδήποτε περίοδο η «καρέκλα» αυτή δεν είχε μόνο ευθύνες αλλά αίμα και δάκρυ. Πολύ αίμα και πολύ δάκρυ. 

Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης είναι μία προσωπικότητα με πολλές σπουδές, διακρίσεις και ευαισθησίες, κάτι που τον αναδεικνύει σε άνθρωπο των δράσεων και όχι των λόγων. Είναι γνωστές οι ανησυχίες του για τη θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείο στο σύγχρονο κόσμο, της Ορθοδοξίας στο παγκόσμιο στερέωμα, των Διαθρησκειακών Διαλόγων, της ενότητας των Εκκλησιών, του περιβάλλοντος κ.ά. Ανάλογες των ανησυχιών αυτών είναι και οι ενέργειες του κ.κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος αρπάζει κάθε ευκαιρία προς το καλό της Ορθοδοξίας και της «τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως».

Αναλογιζόμενοι τη σύγχρονη εποχή φαίνεται ότι όλα έχουν αλλάξει. Είναι μία πιο ειρηνική εποχή, αλλά αυτό δεν δίνει το δικαίωμα για εφησυχασμό μιας και οι προκλήσεις αλλά και οι εσωτερικοί «διχασμοί» και διαφωνίες που φαίνεται να απειλούν το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν παύουν. 

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν απειλείται μόνο από εξωτερικούς κινδύνους. Ο διχασμός κυοφορείται και γεννάται μέσα στα ίδια του τα σπλάχνα. Όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει το δικαίωμα εδώ και αιώνες να παραχωρεί το Αυτοκέφαλο σε Εκκλησίες και άλλες να υψώνονται σε Πατριαρχεία και στη συνέχεια αυτά τα δικά του πνευματικά παιδιά ανάλογα με τις κοινωνικές, πολιτικές, γεωστρατηγικές εξελίξεις παίρνουν το βλέμμα τους από τη Μητέρα Εκκλησία, αυτό δεν είναι μία «σχισματική» συμπεριφορά; Όταν διεκδικούν ακόμη και το Πρωτείο και θέλουν να γίνονται συνδιαχειριστές μεγάλων εκκλησιαστικών γεγονότων (όπως η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος) και όχι ταπεινοί συγκηρυναίοι δεν αναιρούν την εκκλησιαστική τους ταυτότητα; 

Εδώ δεν κάνουμε υψηλή θεολογία, δεν εφευρίσκουμε νέα δόγματα, δεν ετοιμάζουμε καμία ένωση. Οφείλουμε να μείνουμε πιστοί στην πίστη της Μητέρας Εκκλησίας η οποία ποτέ δεν διεκδίκησε κάτι παραπάνω από τον θεσμικό της ρόλο, τον οποίο κανείς θεολόγος, κληρικός, Ιεράρχης, μοναχός δεν έχει το ελάχιστο δικαίωμα να αμφισβητήσει. Αναγνωρίζουμε στο βάθος των αιώνων την μία, αληθινή, αδιαμφισβήτητη, εκκλησιαστική, πνευματική φύση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του ρόλου του όπως πηγάζει από την αλήθεια των πραγμάτων. Ποιος έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει το ρόλο του; 

Ποιος έχει την αυθάδεια να υψώσει φωνή ενάντια στη Μητρότητα; Ποιος έχει το δικαίωμα να υψώσει εαυτόν πάνω από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να αυτονομηθεί αυθαίρετα; Ποιος έχει το δικαίωμα να υβρίζει το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη; Ποιος άνθρωπος που έχει διαβάσει την Εκκλησιαστική Ιστορία έχει το δικαίωμα να φέρει αντίρρηση στους αγώνες των Οικουμενικών Πατριαρχών που ποτέ δεν φοβήθηκαν τον άλλον, τον ξένο τον διαφορετικό από εμάς, αλλά αντίθετα ευλογημένα συναντήθηκαν μαζί του τη διαφορετικότητα; 

Τούτο δεν ομολογεί και το θαυμάσιο δοξαστικό του Μ. Σαββάτου που μας λέει «δός μοι τοῦτον τόν ξένον»; Ο ίδιος ο Θεάνθρωπος δεν προσέλαβε κάτι διαφορετικό από Εκείνον; Την ανθρώπινη σάρκα «δίχα μόνης αμαρτίας» χωρίς να φοβηθεί την ανθρώπινη σάρκα; Ο Μ. Βασίλειος στις Παιδαγωγικές του Ομιλίες δεν συμβουλεύει τους νέους να υιοθετούν κάθε τι που είναι προς όφελος της ψυχής των χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της μέλισσας; Ο ίδιος Πατέρας της Εκκλησίας δεν λέει πάλι προς τους νέους «όσοι μ’ επιμέλεια μαζεύουν την ωφέλεια από κάθε τι, μοιάζουν με ποτάμια που παίρνουν στο διάβα τους νερό από παραποτάμους κι ολοένα γίνονται μεγαλύτερα»; Αποστομωτικός είναι και ο λόγος του αγίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου του Θεολόγου που δεν διστάζει να τολμήσει λέγοντας μας πως «τό θεολογεῖν ἀεί σχοινοβατεῖν». 

Αυτή είναι μία αλήθεια που συναντάται και στη διακονία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Και σε λίγες μέρες άλλο ένα μεγάλο βήμα που ετοιμαζόταν εδώ και χρόνια είναι έτοιμο. Η σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Μιας Συνόδου που χαροποίησε τον ορθόδοξο κόσμο της υφηλίου αλλά έφερε και αντιδράσεις από όσους φοβούνται και δειλιάζουν. Άλλοι μιλάνε για Ένωση των Εκκλησιών, άλλοι κάνουν λόγο για ενδοτισμό, άλλοι δεν συμφωνούν με τα κείμενα κ.ο.κ. Σημασία έχει ότι από τη στιγμή που συμφώνησαν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες στη σύγκλιση αυτή, ακόμη κι αν προέκυψαν ύποπτες κινήσεις την τελευταία στιγμή, κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμαυρώσει το γεγονός αυτό αποχωρώντας. Όπως δηλώνει η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. σε ψήφισμα της στις 10/06/2016 για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο και σχετικά με το «consensus» (συναίνεση, ομοφωνία), «το consensus ουδόλως νομιμοποιεί ακύρωση Συνόδου που έχει ήδη αποφασισθεί, χρησιμοποιώντας τη τακτική της μεθοδευμένης αποχής από τις εργασίες». 

Έχω την αίσθηση και την αθεράπευτη πίστη ότι πρέπει να είναι κάποιος ανόητος για να προδώσει την πίστη και να προχωρήσει σε ένωση των Εκκλησιών μέσα από μία κοινή συνάντηση και συζήτηση όπως αυτή της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Ποιος φοβάται το διάλογο; Όταν κατέχεις την αλήθεια η οποία «ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιω. 8, 32) δεν φοβάσαι τίποτε και κανέναν. Και όσες φορές και αν η Εκκλησία περνάει κρίσεις, εντούτοις «πολεμουμένη νικᾶ» κατά τον ιερό Χρυσόστομο και «πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» κατά τον ίδιο ιερό Πατέρα. 

Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να υβρίζουμε το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου και να υποθέτουμε ότι θα γίνει ένωση Εκκλησιών, κάτι που αναμασάται εδώ και χρόνια και δεν έχει συμβεί, αλλά βολεύει να αναμασάται για να έχουν λόγο ύπαρξης το μίσος και η κακία όσων επιτίθενται στον Παναγιώτατο μας. Αντιθέτως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την ιστορική αλήθεια, τα δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και να μην γράφουμε την ιστορία όπως μας συμφέρει γιατί οι φοβίες, οι μικρότητες και οι τραγικότητες των εαυτών θα πέσουν και πάλι στο κενό. Και η ιστορία του Φαναρίου γράφει στις σελίδες των αιώνων «μαρτύριο και ανάσταση». 

Όπως και οι προσπάθειες για σπίλωση του ονόματος και της πνευματικότητας που εκπέμπει ο φάρος της πίστης εκεί στην Κωνσταντινούπολη και αναδύει μυρσίνη δοξαστική σε κάθε αέρινο φίλημα του χώματος που ευωδιάζει Χριστό και Εκκλησία. Εκεί όπου οι τοίχοι μαρτυρούν την ευλογημένη συνάντηση των προσευχών στο αγιαστικό θυσιαστήριο υπό το φως της αιωνιότητας που θυμιατίζει πόθους, καημούς κι ελπίδες στη ζωντανή μαρτυρία του πνεύματος. Η Εκκλησία δεν φοβάται, δεν δειλιάζει, δεν κρύβεται. Αντίθετα η Εκκλησία, όπως γράφει και ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος στο Ημερολόγιο της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας, «σπεύδει, με μίαν αγαπητικήν έξοδον προς τον εκτός αυτής κόσμον, να καταστήση και άλλους μετόχους εις τον πλούτον της, τέκνα αυτής και κληρονόμους της ουρανίου βασιλείας». 

Εις πολλά, υγιή, καρποφόρα κι ευλογημένα έτη Παναγιώτατε!

 

 http://fanarion.blogspot.gr/2016/06/blog-post_37.html

ΕΛΤΑ: Βαρθολομαίος 25 χρόνια Οικουμενικός Πατριαχης αναμνηστική σειρά γραμματοσήμων

 Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία, με αφορμή την συμπλήρωση 25 χρόνων από την ανάρρηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης, τιμούν τον Προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και κυκλοφορούν την Αναμνηστική Σειρά Γραμματοσήμων – Φεγιέ  «Βαρθολομαίος - 25 χρόνια Οικουμενικός Πατριάρχης».
Καινοτόμος, ρηξικέλευθος, διορατικός και, βέβαια, ευσεβής και φιλόθεος, η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος παρουσιάζει σημαντικό έργο αναφορικά με την προβολή και την κατοχύρωση των διαχρονικών αξιών και διδαγμάτων της Ορθοδοξίας, όχι μόνο μεταξύ των Ορθοδόξων, αλλά και μεταξύ των λοιπών Εκκλησιών και Δογμάτων.

 Η ποιμαντορία του χαρακτηρίζεται από τη διορθόδοξη συνεργασία, την εκκλησιαστική ενότητα, τον διαχριστιανικό και διαθρησκευτικό διάλογο και μία συνεχή προσπάθεια να ενισχυθεί η θρησκευτική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι πρωτοβουλίες του στην κατεύθυνση της προστασίας του περιβάλλοντος, του έχουν αποδώσει τον τίτλο «Πράσινος Πατριάρχης», ενώ το έργο του για ζητήματα διεθνούς ειρήνης τον έχει δίκαια τοποθετήσει στην κορυφή των παγκόσμιων οραματιστών και τον καθιστά ως μία παγκόσμια προσωπικότητα κύρους και διεθνούς αναγνώρισης, όχι μόνο από τους θρησκευτικούς ηγέτες αλλά και τον επιστημονικό, πνευματικό και πολιτικό κόσμο.

 Την Πρώτη Ημέρα Κυκλοφορίας της Σειράς, Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016, οι συλλέκτες φιλοτελιστές αλλά και οι ενδιαφερόμενοι φίλοι του γραμματοσήμου θα έχουν τη δυνατότητα να σφραγίζουν τα φιλοτελικά τους αντικείμενα στο Κεντρικό Φιλοτελικό Κατάστημα (Λυκούργου 5 & Απελλού, Αθήνα), με την Ειδική Αναμνηστική Σφραγίδα Πρώτης Ημέρας Κυκλοφορίας που έχουν φιλοτεχνήσει τα ΕΛΤΑ ειδικά για τον σκοπό αυτό, δημιουργώντας μοναδικά ενθυμήματα της επετείου.

Θεία Λειτουργία-Άγιος Γέωργιος Κρεμαστός- Σέρβια -11-6-2016- (Φωτο βίντεο)

Η πρωινή αύρα δρόσισε τους πιστούς που ανηφόρισαν στο λόφο του Κάστρου των Σερβίων ακολουθώντας το μονοπάτι που οδηγεί στο Άγιο Γεώργιο τον Κρεμαστό.
 Μετά από πολλές δεκαετίας αλειτούργητη ήρθε η μέρα σήμερα όπου  τελέστηκε η Θεία Λειτουργία στην σηλαιοεκκλησία του Αι Γιώργη του Κρεμαστού , όπως την αναφέρουν εδώ οι κάτοικοι.
Το μονοπάτι ανηφορικό αλλά με σήμανση και συρματόσχοινα στα επικίνδυνα σημεία. Οι πιστοί πολλοί.
Την μέρα τίμησε ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητρόπολης Σερβίων και Κοζάνης Πατέρας Χριστοφόρος συλλειτουργώντας με τον Πατέρα Κωνσταντίνο.
Η ατμοσφαίρα κατανυκτική με την ψαλμωδία του καλλίφωνου ψάλτη Ανδρέα Καραγιαννίδη που αντηχούσε στο ρέμα ανάμεσα στους απόκρημνους βράχους.
 Ο τρίμετρος σταυρός δέσποζε στην  κορυφή του βράχου και  έδινε το στίγμα. Ο Γιώργος , ο Δημήτρης και ο Χρήστος σκαρφάλωσαν στα επικίνδυνα   βράχια για  να τον στερεώσουν.
Η στενότητα και η δυσκολία του χώρου  εξαλειφόταν από την ευρυχωρία της καρδιάς που ένοιωθε τη Θεία Παρουσία από την ιερότητα του χώρου και την ενθύμηση της  ασκητικότητας  των ερημιτών που αγίασαν  ανά τους αιώνες μέσα στις οπές της γης.
Κάτι από Άγιο Όρος θύμισε σε κάποιους,  σε άλλους διήγημα του Παπαδιαμάντη.
Ακολούθησε καφές και κεράσματα και η ευχή στα χείλη όλων  "και του χρόνου".

 

http://serviotikos.blogspot.gr

Κυριακή του Τυφλού, Αποστ. ανάγνωσμα: Πραξ. Ιστ’, 16-34 (5-6-2016

Χρίστου Θεοδώρου Θεολόγου

 Πρωτότυπο Κείμενο

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο πορευομένων ἡμῶν εἰς τὴν προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνα ἀπαντῆσαι ἡμῖν͵ ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχεν τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. Αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα΄ Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν͵ οἵτινες καταγγέλλουσιν ὑμῖν ὁδὸν σωτηρίας. Τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. Διαπονηθεὶς δὲ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπεν΄ Παραγγέλλω σοι ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ΄ αὐτῆς. Καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας͵ καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον΄ Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες͵ καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ῥωμαίοις οὖσι. Καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ΄ αὐτῶν. Καὶ οἱ στρατηγοὶ περιῤῥήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ῥαβδίζειν͵ πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν͵ παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας  αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν΄ ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. Ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου͵ ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. Ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς͵ σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν͵ νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. Ἐφώνησεν δὲ Παῦλος μεγάλῃ φωνῇ λέγων΄ Μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν͵ ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. Αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησεν͵ καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ͵ καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη΄ Κύριοι͵ τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; Οἱ δὲ εἶπον΄ Πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν͵ καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. Καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. Καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν͵ καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα͵ ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον παρέθηκεν τράπεζαν͵ καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ.

 Νεοελληνική Απόδοση

Mια άλλη φορά, καθώς πηγαίναμε στον τόπο της προσευχής, μας συνάντησε μια νεαρή δούλη, που είχε μαντικό πνεύμα και η οποία με τις μαντείες της έφερνε πολλά κέρδη στους κυρίους της. Aυτή, λοιπόν, ακολουθούσε επίμονα τον Παύλο κι εμάς και φώναζε λέγοντας: ‘’Oι άνθρωποι αυτοί είναι δούλοι του Ύψιστου Θεού, που σας αναγγέλλουν το δρόμο της σωτηρίας!’’ Kι αυτό συνέχιζε να το κάνει πολλές μέρες. Kι επειδή είχε κουραστεί πια ο Παύλος να το ακούει, στράφηκε και είπε στο πνεύμα: “Σε προστάζω στο όνομα του Iησού Xριστού, να βγεις απ’  αυτήν’’. Kαι βγήκε το πνεύμα την ίδια εκείνη ώρα. Σαν είδαν τότε οι κύριοί της πως χάθηκε η ελπίδα του κέρδους τους, έπιασαν τον Παύλο και το Σίλα και τους έσυραν στον τόπο σύναξης του κοινού, στους άρχοντες. Eκεί, τους οδήγησαν μπροστά στους στρατηγούς και είπαν: “Oι άνθρωποι αυτοί, που είναι Iουδαίοι, αναστατώνουν την πόλη μας διδάσκοντας έθιμα, που δεν επιτρέπεται σε μας που είμαστε Pωμαίοι, να τα δεχόμαστε ή να τα εφαρμόζουμε’’. Tότε, σύσσωμο το πλήθος ξεσηκώθηκε εναντίον τους, και οι στρατηγοί, αφού ξέσχισαν εντελώς τα ρούχα τους, πρόσταζαν να τους ραβδίσουν. Έτσι, αφού τους προξένησαν πολλά τραύματα, τους έριξαν στη φυλακή και παράγγειλαν στο δεσμοφύλακα να τους φρουρεί με κάθε ασφάλεια. Eκείνος, όταν πήρε μια τέτοια εντολή, τους έβαλε στο πιο εσωτερικό κελί και για σιγουριά πέρασε τα πόδια τους στην ξυλοπέδη. Kαι γύρω στα μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν και παράλληλα υμνολογούσαν το Θεό, ενώ οι φυλακισμένοι τους άκουγαν με προσοχή. Ξαφνικά, τότε, έγινε ένας ισχυρότατος σεισμός, τόσο που τα θεμέλια της φυλακής σαλεύτηκαν και αυτοστιγμεί ανοίχτηκαν όλες οι πόρτες και όλων τα δεσμά λύθηκαν! Ξύπνησε, τότε, ο δεσμοφύλακας και σαν είδε ανοιγμένες τις πόρτες της φυλακής, έσυρε το μαχαίρι του έτοιμος ν’  αυτοκτονήσει, νομίζοντας πως είχαν δραπετεύσει οι φυλακισμένοι. Φώναξε τότε ο Παύλος δυνατά λέγοντας: “Mην κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου, γιατί είμαστε όλοι εδώ” ! Tότε αυτός, αφού ζήτησε φώτα, πήδησε μέσα στη φυλακή και κυριευμένος από τρόμο έπεσε μπροστά στον Παύλο και το Σίλα. Kατόπιν τους οδήγησε έξω και είπε: “Kύριοι, τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;” Kι εκείνοι απάντησαν: “Πίστεψε στον Kύριο Iησού Xριστό και θα σωθείς εσύ και η οικογένειά σου”. Στη συνέχεια κήρυξαν το Λόγο του Θεού σ’ αυτόν και σε όλους εκείνους που ήταν στο σπίτι του. Tους πήρε τότε ο δεσμοφύλακας, την ώρα εκείνη μέσα στη νύχτα, κι έπλυνε τις πληγές τους και βαφτίστηκε αμέσως ο ίδιος κι όλοι οι δικοί του. Kατόπιν τους ανέβασε στο σπίτι του και τους έστρωσε τραπέζι και αναγάλλιασε που με όλη την οικογένειά του είχε πιστέψει στο Θεό.

 http://www.imconstantias.org.cy/2150.html

Κυριακή των Αγίων Πατέρων, Ευαγγ. ανάγνωσμα: Ιω. ιζ΄ 1-13 (12-06-2016)

Ιεροδιακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

Πρωτότυπο κείμενο 

Τω καιρώ εκείνω, επάρας ο  Ιησούς, τους οφθαλμούς αυτού εις τον ουρανόν και είπε· Πάτερ, ελήλυθεν η ώρα· δόξασόν σου τον Υιόν, ίνα και ο Υιός σου δοξάση σε, καθώς έδωκας αυτώ εξουσίαν πάσης σαρκός, ίνα παν ο δέδωκας αυτώ δώση αυτοίς ζωήν αιώνιον. Αύτη δε έστιν η αιώνιος ζωη, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας  Ιησούν Χριστόν. Εγώ σε εδόξασα επί της γης· το έργον ετελείωσα ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω· και νυν δόξασόν με συ Πάτερ, παρά σεαυτώ τη δόξη ή είχον προ του τον κόσμον είναι παρά σοι.  Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις ους δέδωκάς μοι εκ του κόσμου· σοί ήσαν και εμοί αυτούς δέδωκας, και τον λόγον σου τετηρήκασι. Νυν έγνωκαν ότι πάντα όσα δέδωκάς μοι παρά σου έστιν· ότι τα ρήματα α δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς, και αυτοί έλαβον, και έγνωσαν αληθώς ότι παρά σου εξήλθον, και επίστευσαν ότι συ με απέστειλας.  Εγὼ περί αυτών ερωτώ· ου περί του κόσμου ερωτώ, αλλά περί ων δέδωκάς μοι, ότι σοι εισί. Και τα εμά πάντα σα έστι, και τα σα εμά, και δεδόξασμαι εν αυτοίς. Και ουκ έτι ειμί εν τω κόσμω, και ούτοι εν τω κόσμω εισί, και εγώ προς σε έρχομαι. Πατερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Ότε ήμην μετ  αυτών εν τω κόσμω, εγώ ετήρουν αυτούς εν τω ονόματί σου· ους δέδωκάς μοι εφύλαξα, και ουδείς εξ αυτών απώλετο ει μη ο υιός της απωλείας, ίνα η Γραφή πληρωθή. Νύν δε προς σε έρχομαι, και ταύτα λαλώ εν τω κόσμω, ίνα έχωσι την χαράν την εμήν πεπληρωμένην εν αυτοίς.

Απόδοση

Εκείνο τον καιρό σήκωσε ο Ιησούς τα μάτια του στον ουρανό και είπε, «Πατέρα, έφτασε η ώρα· φανέρωσε τη δόξα του Υιού σου, ώστε κι ο Υιός να φανερώσει τη δική σου δόξα. Εσύ του έδωσες εξουσία πάνω σε όλους τους ανθρώπους έτσι θα δώσει κι αυ­τός την αιώνια ζωή σε όλους αυτούς που του εμπιστεύτηκες. Και να ποια είναι η αιώνια ζωή: Να αναγνωρίζουν οι άνθρωποι εσένα ως το μόνο αληθινό Θεό, καθώς κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό. Εγώ φανέρωσα τη δόξα σου πάνω στη γη, αφού ολοκλήρωσα το έργο που μου ανέθεσες να κάνω. Τώρα λοιπόν εσύ, Πατέρα, δόξασέ με κοντά σ’ εσένα με τη δόξα που είχα κοντά σου προτού να γίνει ο κόσμος. «Εγώ σε έκανα γνωστό στους ανθρώπους που τους πήρες μέσα από τον κόσμο και μου τους εμπιστεύτηκες. Ανήκαν σ’ εσένα, κι εσύ τους έδωσες σ’ εμένα, κι έχουν δεχτεί το λόγο σου. Αυτοί τώρα ξέρουν πως όλα όσα μου έδωσες προέρχονται από σένα· γιατί τις διδαχές που μου έδωσες, εγώ τις έδωσα σ’ αυτούς, κι αυτοί τις δέχτηκαν και αναγνώρι­σαν πως πραγματικά από σένα προέρχομαι, και πίστεψαν πως εσύ με έστειλες στον κόσμο. Εγώ γι’ αυτούς παρακαλώ. Δεν παρακαλώ για τον κόσμο αλλά γι’ αυτούς που μου έδωσες, γιατί ανήκουν σ’ εσένα. Κι όλα όσα εί­ναι δικά μου είναι και δικά σου, και τα δικά σου είναι και δικά μου, και δι’ αυτών θα φανερωθεί η δόξα μου. Τώρα δεν είμαι πια μέσα στον κόσμο ενώ αυτοί μένουν μέσα στον κόσμο, κι εγώ έρχομαι σ’ εσένα. Άγιε Πατέρα, διατήρησέ τους στην πίστη με τη δύναμη του ονόματός σου που μου χάρισες, για να μείνουν ενωμένοι όπως εμείς. Όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, εγώ τους διατηρούσα στην πίστη με τη δύναμη του ονόματός σου· αυτούς που μου έδωσες τους φύλαξα, και κανένας απ’ αυτούς δε χάθηκε, παρά μόνο ο άνθρωπος της απώ­λειας, για να εκπληρωθούν τα λόγια της Γραφής. Τώρα όμως έρ­χομαι σ’ εσένα, και τα λέω αυτά όσο είμαι ακόμα στον κόσμο, ώστε να έχουν τη δική μου τη χαρά μέσα τους σ’ όλη την πληρότητά της.

 http://www.imconstantias.org.cy/2733.html

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ – 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016

 Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ  ΠΑΤΕΡΩΝ

(Ἰω. 17, 1-13)

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Σήμερα, ποὺ τιμοῦμε τὴ μνήμη τῶν ἁγίων 318 Πατέρων τῆς Α΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ.Χ.) ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπή μᾶς μεταφέρει στὸ κλίμα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καὶ στὴν «ἀρχιερατικὴ προσευχὴ» τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ἑνότητα τοῦ Σώματός Του. Ἔτσι δικαιώνει καὶ τὸ ἔργο τῶν Πατέρων τῆς Νικαίας, γιατί ὁ ἀγώνας τους ἐναντίον τῆς ἀρειανικῆς κακοδοξίας ἦταν ἀγώνας γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ διατήρηση τῆς ταυτότητάς της, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει στὸν κόσμο σὰν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ σώζει τὸν κόσμο. Περισσότερο βοηθάει ἐμᾶς ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ γιὰ νὰ προσδιορίσουμε τὶς προϋποθέσεις ἐκεῖνες ποὺ θὰ μᾶς ἐξασφαλίσουν τὴν ἑνότητά μας στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ συγχρόνως τὴν ἑνότητα τοῦ ἴδιου του Σώματος, τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ «ἔργο» τοῦ Χριστοῦ εἶναι λυτρωτικὸ ἀλλὰ καὶ ἀποκαλυπτικό. Εἶναι τὸ φανέρωμα τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Τὸ φανέρωμα αὐτὸ δὲν ἔγινε θεωρητικὰ – διανοητικά, ἀλλὰ ἁπτὰ καὶ συγκεκριμένα στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή Του γνωστοποίησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο τὸν Τριαδικὸ Θεό. Διότι σ’ Αὐτὸν «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς», μόνο στὸ Χριστὸ κατοικεῖ σωματικὰ ὅλη ἡ θεότητα, καὶ γι’ αὐτὸ «ὁ ἐωρακῶς αὐτὸν ἐώρακε τὸν Πατέρα», αὐτὸς ποὺ ἔχει δεῖ τὸ Χριστὸ ἔχει δεῖ τὸν Πατέρα, ὅπως εἶπε στὸ Φίλιππο. Ἔξω ἀπὸ τὸ Χριστὸ δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίσουμε τὸ Θεό, νὰ μάθουμε τὸ θέλημά Του γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ συνεπῶς οὔτε νὰ σωθοῦμε μποροῦμε. Ἐκεῖνο ποὺ ξεχωρίζει ἀποφασιστικὰ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ θρησκεύματα τοῦ κόσμου εἶναι τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Γιατί μόνο στὸ Χριστὸ συναντᾶ κανεὶς λυτρωτικὰ τὸ Θεό. Μὲ τὸ φανέρωμα τοῦ Θεοῦ στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀνοίγει ὁ Χριστὸς γιὰ μᾶς τὸ δρόμο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ ἔκφραση «αἰώνιος ζωὴ» ποὺ ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἔχει χρονικὴ ἀλλὰ σωτηριολογικὴ σημασία. Σημαίνει τὴν εἴσοδό μας στὸ χῶρο τῆς «βασιλείας τοῦ Θεοῦ», τὴν εἴσοδό μας στὴν «κοινωνία» τοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν ὁποία πραγματικὰ ὑπάρχουμε καὶ ζοῦμε.

Στὴν κλήση αὐτὴ τοῦ Θεοῦ καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπαντήσει. Ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὴ δεχτεῖ ἢ νὰ τὴν ἀπορρίψει. Ἀπὸ τὴν ἀπάντηση κρίνεται καὶ ἡ σωτηρία του. Τὸ «ναὶ» ποὺ ἀντιπροσφέρουμε στὴν ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος «δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν’’, αὐτὸ τὸ «ναὶ» εἶναι ἡ πίστη μας. Χωρὶς αὐτὸ δὲν σωζόμαστε. Αὐτὸ ποὺ καλούμαστε νὰ κάνουμε ἐμεῖς, τὸ ἔκαναν ἤδη οἱ Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. «Ἐτήρησαν τὸν λόγον» τοῦ Θεοῦ, ποὺ τοὺς φανέρωσε ὁ Χριστός. Πίστεψαν δηλαδὴ πὼς ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ὅτι Ἐκεῖνος Τὸν ἀπέστειλε στὸν κόσμο.

Οἱ Μαθητὲς ἀναγνώρισαν στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τὸ Θεάνθρωπο, Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Ἔτσι, καὶ μόνο ἔτσι, μπόρεσαν νὰ μποῦν στὴν «αἰώνια ζωή». Νὰ ἀναγνωρίσουν δηλαδὴ τὸ Θεὸ στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸ νὰ δεχτοῦν τὸ Χριστὸ καὶ νὰ πιστέψουν στὴ μαρτυρία Του γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὴν «αἰώνια ζωή».

Αὐτὸ ποὺ ἔκαναν οἱ Μαθητὲς ἦταν ὄχι μόνο προϋπόθεση τῆς σωτηρίας τους, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ τὸ θεμέλιό της ἑνότητάς τους μέσα στὸ Χριστό, χωρὶς τὴν ὁποία οὔτε καὶ ἡ σωτηρία εἶναι δυνατή. Ὁ Χριστὸς τὸ ξέρει αὐτὸ καὶ γι’ αὐτὸ παρακαλεῖ τὸν Πατέρα νὰ τοὺς κρατήσει σ’ αὐτὴ τὴν ἑνότητα. Στὴ μία δηλαδὴ καὶ ἑνιαία πίστη καὶ πιστότητα στὸ Χριστό, ποὺ ἐξασφαλίζει καὶ τὴν μεταξύ τους ἑνότητα.

Τὴν ἑνότητα αὐτὴ τῶν μαθητῶν ὁ Χριστὸς τὴν ἀνάγει στὴ δική Του ἑνότητα μὲ τὸν Πατέρα. Ἡ δική Του ἑνότητα μὲ τὸν Πατέρα εἶναι ἑνότητα οὐσίας, ἐλευθερίας καὶ ἀγάπης. Ὁ Χριστὸς ἔχει ὁλόκληρη τὴ θεία οὐσία μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὰ τρία θεία Πρόσωπα εἶναι μεταξύ τους «ὁμοούσια» διακήρυξε ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος.

Μὲ τὴν πιστότητά τους στὸ Χριστὸ θὰ κρατήσουν στὰ κατοπινὰ χρόνια οἱ Μαθητὲς -καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία- αὐτὴ τὴν ἑνότητα ἐλευθερίας, ἀγάπης καὶ δικαιοσύνης, ὥστε νὰ ἀνήκουν σὲ μία ἀδελφικὴ κοινωνία, στὴν ὁποία «ὅλοι ζοῦν σὰν μία οἰκογένεια καὶ τὰ ἔχουν ὅλα κοινὰ» καὶ «κανεὶς δὲν λέει πὼς κάτι ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά του εἶναι ἀτομική του ἰδιοκτησία ἀλλὰ ὅλα τὰ εἶχαν κοινά», καὶ ἔχουν μεταξύ τους τέτοια ἀγάπη, ὥστε «τὸ περίσσευμα τοῦ ἑνὸς νὰ καλύπτει τὸ ὑστέρημα τοῦ ἄλλου…καὶ νὰ ὑπάρχει μεταξύ τους ἰσότητα» (Πράξ. β΄ 44, δ΄32, Β΄ Κορ. η΄ 14).

Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα (ποὺ τὰ μαθαίνουμε μαθητεύοντας στὴν Ἐκκλησία) εἶναι προσφορὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ἡ προσφορὰ αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπὸ ὅσες θὰ μποροῦσε νὰ δεχτεῖ ποτὲ ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ κόσμος.

π. Κ.Ι.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

Γέροντας Χριστόδουλος,

Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους

           

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

            Ἀνάμεσα στίς μορφές πού φώτισαν καί συνεχίζουν νά φωτίζουν καί νά ἐμπνέουν τή ζωή μας εἶναι ὁ γέρων Φιλόθεος Ζερβᾶκος.

            Οἱ ἀναμνήσεις μου ἀπό αὐτόν ἀρχίζουν μέ τήν πρώτη μου ἐξομολόγηση στήν ἡλικία τῶν 8 ἐτῶν, στήν Μονή Ἁγίου Νικολάου Γαλατάκη στήν Εὔβοια. Ἦταν ἡ πανήγυρις τῆς Μονῆς, κι ἐκεῖνος καθόταν στό ἱερό, κι ἐγώ στό λεγόμενο διακονικό – δωμάτιο πού βρίσκεται παραπλεύρως τοῦ ἱεροῦ. Τότε ζήτησε νά τοῦ φωνάξουν τόν Χριστοδουλάκη. Τοῦ εἶπαν βέβαια ὅτι δέν ὑπάρχει κάποιος μέ τέτοιο ὄνομα. Ἐκεῖνος ἐπέμενε νά τοῦ φωνάξουν τόν Χριστοδουλάκη ἀπό τό διακονικό. Φαντάζομαι ὅτι τοῦ εἶπαν ὅτι ὑπάρχει ἐκεῖ μόνο ἕνα μικρό παιδί μέ ἄλλο ὄνομα. Ἀλλά τελικῶς μέ ἔφεραν κοντά του. Ἦταν μιά μορφή σεβαστική, σοβαρή, καί ταυτόχρονα φωτεινή. Τοῦ εἶπα ὅτι μέ ἔλεγαν Γιῶργο. Καί μοῦ ἀπάντησε ὅτι Χριστόδουλο θά μέ ἔλεγαν ἀργότερα. Κάτι πού ξεχάστηκε ἐντελῶς, καί ἦρθε στη μνήμη μου ὅταν ἔλαβα, χωρίς νά τό θέλω, χωρίς νά τό ἔχει κανείς ἐπιλέξει, τό μοναχικό αὐτό ὄνομα.

            Ἔκτοτε ὁ γέρων Φιλόθεος ἐπισκέπτονταν τήν Χαλκίδα καί τήν Λίμνη δύο φορές τό χρόνο, γιά νά ἐξομολογήσει τούς πιστούς, καί πρῶτον ἀπ’ ὅλους τόν ἐπίσκοπο, μητροπολίτη Γρηγόριο.

            Παρότι δέν ζοῦσα μαζί του, ἔγινα δέκτης τῶν ἀρετῶν του καί αὐτόπτης τῶν χαρισμάτων του. Χαρίσματα βεβαίως – καί μεγαλύτερα χαρίσματα – εἶναι οἱ ἀρετές. Μεγάλη ἦταν ἡ ἀγάπη του πρός ὅλους, μεγάλη ἡ ὑπομονή του, ἔντονο τό ἀσκητικό του φρόνημα, βαθειά ἡ λειτουργική του ζωή. Αὐτά τόν ἔφερναν κοντά σέ ἄλλες μορφές πού γνώρισα, ὅπως ὁ Ὅσιος Πορφύριος καί ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ἀλλά καί ὁ γέρων Ἀμφιλόχιος τῆς Πάτμου, μέ τόν ὁποῖον διατηροῦσε ἰδιαίτερες σχέσεις.

            Ἤμουν ἤδη νεαρός κληρικός, ὅταν μέ πῆρε ἕνα καλοκαίρι καί μέ ἀνέβασε σέ ἕνα ἐκκλησάκι στήν Πάρο (ἀφιερωμένο νομίζω στούς ἁγίους Πάντες). Ἐκεῖ ἐπρόκειτο νά νηστέψουμε καί νά συγκεντρωθοῦμε στήν προσευχή. Τήν πρώτη μέρα, μήτε ψωμί, μήτε νερό, μήτε τίποτα. Τή δεύτερη μέρα τό ἴδιο. Τόν ρώτησα τί εἶχε κατά νοῦ. Μοῦ εἶπε ὅτι ἐπρόκειτο νά περάσει ἔτσι σαράντα μέρες. Γιά μένα εἶπε ὅτι δέν μπορῶ νά τό κάνω, ἀφοῦ εἶχα ἐνορία καί εὐθύνες. Ἔτσι, πῆρα εὐλογία καί τήν τρίτη μέρα ἔφυγα. Πληροφορήθηκα ἀπό τόν διοικητή τοῦ στρατοπέδου πού γειτόνευε μέ τό ἐκκλησάκι, ὅτι ἔβαζαν στήν πύλη καθημερινά νερό καί ψωμί, ἀλλά τήν ἑπομένη τό ἔπαιρναν ἄθικτο. Ὁ γέρων παρέμενε νηστεύων καί προσευχόμενος γιά σαράντα μέρες μία ἤ καί δύο φορές κάθε καλοκαίρι.

            Ὁ γέρων ἦταν αὐστηρός στόν ἑαυτό του, ἀλλά ἐπιεικής πρός τούς ἄλλους. Γι’ αὐτό καί τόνιζε ὅτι ὁ πνευματικός πατέρας πρέπει νά ἀναλαμβάνει εὑθῦνες ἔναντι τῶν πνευματικῶν του τέκνων. Πολύ συχνά εἶχε σημεῖα προοράσεως καί διοράσεως. Γι’ αὐτό καί ὅταν ὡς νέος δυσκολευόμουν νά ἐξαγορεύσω κάτι στήν ἐξομολόγηση, μοῦ τό ἔλεγε ὁ ἴδιος. Παρόλα αὐτά ζητοῦσε νά τό ἐπαναλάβω, γιατί, ὅπως ἔλεγε, ἔπρεπε ἐγώ νά μάθω νά ἐξομολογοῦμαι.

            Πρίν ξεκινήσω μιά Θεία Λειτουργία ἔξω ἀπό τήν Χαλκίδα, σέ ἐκκλησάκι τῆς Μυρτιδιώτισσας καί τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, μοῦ εἶπαν ὅτι ξαφνικά καί ἀναπάντεχα εἶχε ἔρθει ὁ γέρων Φιλόθεος. Ὁμολόγησε ὅτι ἐνῶ κατευθυνόταν πρός τήν Κομοτηνή, πληροφορήθηκε μέσα του ὅτι ἔπρεπε νά ἔρθει ἐκεῖ, στη Μυριδιώτισσα καί στόν ἅγιο Νεκτάριο.

            Κάποια στιγμή μοῦ ἔλυσε ἐμπειρικά μιά ἀπορία πού εἶχα ὡς νεαρός. Πῶς θά ἦταν τά σώματά μας στήν ἄλλη ζωή, μετά τήν ἀνάσταση; Μοῦ εἶχε ἀπαντήσει: «ἀποπνευματοποιημένα σώματα». Ἀλλά ἐγώ δέν μποροῦσα νά τό καταλάβω. «Κάποια στιγμή θά τό καταλάβεις», μοῦ εἶπε. Ἀργότερα, μετά ἀπό μιά ἐξομολόγηση, φρόντισε «ἴδιος καί ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά πάρω μιά ἰδέα γιά τό τί σημαίνει «ἀποπνευματοποιημένο» σῶμα.

            Προχωρῶ ὅμως παρακάτω, γιά νά τονίσω τήν ἀγάπη του γιά τό μοναστικό βίο. Τόνιζε τήν ἀξία τῆς παρθενίας καί, ὅπως ὅλοι οἱ Πατέρες, τήν θεωροῦσε ἀνωτέρα τοῦ γάμου. Ἔλεγε μάλιστα, ἀκολουθώντας καί πάλι τήν πατερική θεολογία, ὅτι ὁ γάμος ὁρίσθηκε μετά τήν πτώση πρός παρηγορίαν ἀλλά καί γιά τή συνέχεια τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὡστόσο, τό «αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε» ἴσχυε καί πρό τῆς πτώσεως, ἀλλά μέ τόν τρόπο πού μόνον ὁ Θεός γνώριζε, ἤ, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, μέ τόν καινό τρόπο πού ἡ ἴδια ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ συνέλαβε.

            Γιά τόν γέροντα ἡ μοναχική ζωή ἦταν μεγάλη καί προνομιακή, άλλά ὄχι ἀστεία. Γι’ αὐτό καί ὅταν τοῦ ἐμπιστεύθηκα τόν πόθο μου νά γίνω μοναχός, ἄπλωσε τό χέρι καί μοῦ ἔδειξε τό μανίκι τοῦ ράσου του. «Τί εἶναι αὐτό;», μοῦ εἶπε. «Ράσο», ἀπάντησα. «Καί τί χρῶμα ἔχει;» «Μαῦρο». «Ἔτσι, νά εἶσαι ἀποφασισμένος ὅτι ἡ καρδιά σου θά γίνει τό ἴδιο μαύρη ἀπό τούς πειρασμούς καί τίς δοκιμασίες.»

            Δέν μοῦ εἶπε ποτέ «γίνε» ἤ «μή γίνεις» μοναχός. Ὅπως τό πνεῦμα του ἦταν ἐλεύθερο, ἔτσι ἤθελε καί τά πνευματικά του τέκνα νά καλλιεργοῦν τήν ἐλευθερία καί τήν προσωπική εὐθύνη. Ὡς ἀληθινό μοναχός δέν εἶχε καμιά σχέση μέ τό φαινόμενο τοῦ γεροντισμοῦ, πού ἔχει προσβάλλει σήμερα τό ἐκκλησιαστικό περιβάλλον κυρίως στόν κόσμο.

            Ὅσο βαθιά ἦταν ἡ ἀρετή, ἡ ἄσκηση, ὁ ἐσωτερικός του ἀγώνας, τόση ἦταν καί ἡ θεολογική – δογματική του εὐαισθησία. Συνήθιζε νά γράφει πρός τούς ἐπισκόπους καί πατριάρχες, ὅταν προέκυπτε κάποιο θέμα πού τόν ἀνησυχοῦσε. Γιά τά κανονικά ὅμως θέματα συμβουλευόταν τόν πνευματικό του ἀδελφό Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Παρά τόν ζῆλο του - ἤ καλύτερα ἐξαιτίας τοῦ κατ’ ἐπίγνωσιν ζήλου του – τόνιζε ὅτι ὁ ἀγῶνας πρέπει νά γίνεται ἐντός τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας, κι ὄχι ἀπ’ ἔξω. Ὅταν ἀναχώρησα γιά τό Ἅγιον Ὄρος, μοῦ εἶπε: «Νά προσέξεις, μήπως γιά τό δόγμα, τό τυπικό ἤ τήν παράδοση ἡ καρδιά σου σκληρύνει. Ὁ μοναχός πρέπει νά ἔχει μαλακή καρδιά, νά τό θυμᾶσαι πάντοτε αὐτό.»

            Οἱ ὅσιοι αὐτοί γέροντες βρίσκονταν σέ συνεχῆ πνευματική ἐπαφή. Ὁ γέρων Φιλόθεος, οἱ ὅσιοι Πορφύριος καί Παΐσιος, ὁ γέρων Εὐμένιος ἀπό τήν Ἀθήνα, ὁ π. Εὐσέβιος Βίττης ἀπό τήν Φαιά Πέτρα, ὁ γέρων Ἀμφιλόχιος τῆς Πάτμου, καί μαζί τους ἄλλοι ἀνώνυμοι τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας, κοινωνοῦσαν στίς ἴδιες ἀρετές, στά ἴδια πνευματικά χαρίσματα, ἀλλά καί στήν ἴδια ταπείνωση. Γι’ αὐτό καί πάντοτε ὁ ἕνας σέ παρέπεμπε στόν ἄλλο. Καί συναντοῦσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ἄλλοτε διά ζώσης, ἄλλοτε μέσα στήν προσευχή, πάντοτε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἔτσι μποροῦσε καί ὁ γέρων Εὐμένιος νά μέ φωνάξει μέ τό ὄνομά μου καί νά γνωρίζει πράγματα τῆς ζωῆς μου.

            Κάποιο πρωινό, μόλις ὁ πορτάρης τῆς Μονῆς ἄνοιξε τήν πύλη μέ τά χαράματα, βρῆκε ἕναν μοναχό νά κάνει κομποσχοίνι καθισμένος στη βρύση ἔξω ἀπό τήν πύλη. Τοῦ φάνηκε περίεργο καί μέ ἐνημέρωσε. Κατέβηκα καί εἶδα πώς ἦταν ὁ π. Εὐσέβιος. Συνήθιζε νά ἔρχεται μέ τά πόδια ἀπό τή Φαιά Πέτρα στό Ἅγιον Ὄρος, γιά νά συναντήσει τόν γερο – Παΐσιο. Καί εἶχε καθίσει τή νύχτα ἔξω ἀπό τήν πύλη τῆς μονῆς, κάνοντας κομποσχοίνι, εἰρηνικός καί οὐράνιος, μόνος μόνῳ Θεῶ.

            Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἐκφράζουν τήν ἑνότητα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Καί εἶναι λυπηρό αὐτό πού ἀκούγεται ἀπό μερικούς σήμερα, ὅτι δέν πρέπει οἱ θεολόγοι, δάσκαλοι καί ἐκκλησιαστικοί νά μιλοῦν γιά τούς γέροντες, γιατί τάχα ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας δέν βρίσκεται σέ μεμονωμένα πρόσωπα ἀλλά στήν κοινότητα. Εἶναι οἱ παγκόσμιοι, καθολικοί ἄνθρωποι, πού φέρουν μέσα τους ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ἁγιασμένη ἀπό τήν θεοποιό χάρη, καί μυσταγωγοῦν ἐμᾶς, τά πνευματικά τους παιδιά, στό μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ὑπάρχει κοινότητα χωρίς τούς Ἁγίους. Ὅπως καί δέν ὑπάρχει σύνοδος πού νά ἐκφράζει τήν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας χωρίς τούς Ἁγίους.

            Γιατί ἄραγε γίνονται ὅλες αὐτές οἱ συνάξεις γιά τούς ἁγίους γέροντες; Καί γιά ποιο λόγο ὑπάρχει τόση ἀνταπόκριση;

            Μήπως ἡ ἀναφορά στούς σύγχρονους αὐτούς Ἁγίους εἶναι μιά ἀνάγκη νά βεβαιώσουμε τήν ἀλήθεια τῆς πίστης μας;

            Μήπως γιατί τά θαυμαστά σημεῖα πάντοτε ἐντυπωσιάζουν καί ἀνταποκρίνονται στό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀνθρώπου γιά ὅ,τι τόν ὑπερβαίνει;

            Μήπως γιά νά δίνεται μιά εὐκαιρία ψυχικῆς παρηγορίας ἤ καί ἐπικοινωνίας;

            Αὐτά καί ἄλλα, λίγο ὡς πολύ, ἰσχύουν. Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι πού δέν τοῦ δίνουμε τόση σημασία. Εἶναι ὁ κύριος λόγος γιά τόν ὁποῖον καί ἡ Ἐκκλησία θέσπισε τίς πανηγύρεις, τά συναξάρια καί τά ἐγκώμια τῶν Ἁγίων. Καί αὐτός ὁ λόγος εἶναι ἡ μίμηση, ἡ ἀκολούθησή τους. Ὄχι ἁπλά ἡ γνωριμία καί συνάντηση. Ἀλλά ἡ ἀκολούθηση. Μπορεῖ νά συναντήσω κάποιον, νά συζητήσω μαζί του, ἀλλά μετά νά τραβήξω τό δικό μου δρόμο.

            Ἀκολούθηση ὅμως σημαίνει αὐταπάρνηση, πράξη, κόπο, φιλότιμο. Αὐτή τή βαριά καί πολύτιμη κληρονομιά τῆς πνευματικῆς ζωῆς παραλάβαμε ἀπό τούς ἀληθινούς πατέρες μας. Ὁ καθένας ἔζησε διαφορετικά, ἀλλά ὅλοι συγκλίνουν στό ἕνα, πού εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική ἀφιέρωση στόν Θεό. Μᾶς διδάσκουν αὐτό πού ἔλεγε ὁ ὅσιος Παΐσιος: ὅτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ γιά νἄρθει νά ἐγκατασταθεῖ μέσα στόν ἄνθρωπο πρέπει νά βρεῖ τόν ἄνθρωπο νά συμφωνεῖ κατά πνεῦμα μέ τόν Θεό, καί ὁ ἄνθρωπος νά ἐξασκήσει ὅλο τό ἀνθρώπινο. Γιά νά κατοικήσει στόν ἄνθρωπο τό Ἅγιον Πνεῦμα χρειάζεται αὐταπάρνηση, φιλότιμο, ταπείνωση, ἀρχοντιά, θυσία.

            Χριστός Ἀνέστη.