Ηρακλής Φίλιος
Στις 11 Ιουνίου η αγία μας Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των Αποστόλων Βαρθολομαίου και Βαρνάβα. Την ημέρα αυτή άγει τα ονομαστήρια του ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.
Το φορτίο βαρύ όλα αυτά τα 25 έτη Ποιμαντορικής διακονίας. Το Φανάρι ο μόνος τόπος όπου ο ίδιος στέκει και δεν θα δραπετεύσει σε καμία δύσκολη κι επικίνδυνη στιγμή, καθώς αυτή η συνειδησιακή ομολογία απορρέει από την μακραίωνη ιστορία της Μητρός Εκκλησίας. Αν κάποιος διαβάσει την Εκκλησιαστική Ιστορία θα διαπιστώσει πως ο Θρόνος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ανά τους αιώνες υπήρξε ο κατεξοχήν χώρος μαρτυρίας της ορθόδοξης πίστεως και των αληθειών αυτής και πως σε οποιαδήποτε περίοδο η «καρέκλα» αυτή δεν είχε μόνο ευθύνες αλλά αίμα και δάκρυ. Πολύ αίμα και πολύ δάκρυ.
Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης είναι μία προσωπικότητα με πολλές σπουδές, διακρίσεις και ευαισθησίες, κάτι που τον αναδεικνύει σε άνθρωπο των δράσεων και όχι των λόγων. Είναι γνωστές οι ανησυχίες του για τη θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείο στο σύγχρονο κόσμο, της Ορθοδοξίας στο παγκόσμιο στερέωμα, των Διαθρησκειακών Διαλόγων, της ενότητας των Εκκλησιών, του περιβάλλοντος κ.ά. Ανάλογες των ανησυχιών αυτών είναι και οι ενέργειες του κ.κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος αρπάζει κάθε ευκαιρία προς το καλό της Ορθοδοξίας και της «τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως».
Αναλογιζόμενοι τη σύγχρονη εποχή φαίνεται ότι όλα έχουν αλλάξει. Είναι μία πιο ειρηνική εποχή, αλλά αυτό δεν δίνει το δικαίωμα για εφησυχασμό μιας και οι προκλήσεις αλλά και οι εσωτερικοί «διχασμοί» και διαφωνίες που φαίνεται να απειλούν το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν παύουν.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν απειλείται μόνο από εξωτερικούς κινδύνους. Ο διχασμός κυοφορείται και γεννάται μέσα στα ίδια του τα σπλάχνα. Όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει το δικαίωμα εδώ και αιώνες να παραχωρεί το Αυτοκέφαλο σε Εκκλησίες και άλλες να υψώνονται σε Πατριαρχεία και στη συνέχεια αυτά τα δικά του πνευματικά παιδιά ανάλογα με τις κοινωνικές, πολιτικές, γεωστρατηγικές εξελίξεις παίρνουν το βλέμμα τους από τη Μητέρα Εκκλησία, αυτό δεν είναι μία «σχισματική» συμπεριφορά; Όταν διεκδικούν ακόμη και το Πρωτείο και θέλουν να γίνονται συνδιαχειριστές μεγάλων εκκλησιαστικών γεγονότων (όπως η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος) και όχι ταπεινοί συγκηρυναίοι δεν αναιρούν την εκκλησιαστική τους ταυτότητα;
Εδώ δεν κάνουμε υψηλή θεολογία, δεν εφευρίσκουμε νέα δόγματα, δεν ετοιμάζουμε καμία ένωση. Οφείλουμε να μείνουμε πιστοί στην πίστη της Μητέρας Εκκλησίας η οποία ποτέ δεν διεκδίκησε κάτι παραπάνω από τον θεσμικό της ρόλο, τον οποίο κανείς θεολόγος, κληρικός, Ιεράρχης, μοναχός δεν έχει το ελάχιστο δικαίωμα να αμφισβητήσει. Αναγνωρίζουμε στο βάθος των αιώνων την μία, αληθινή, αδιαμφισβήτητη, εκκλησιαστική, πνευματική φύση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του ρόλου του όπως πηγάζει από την αλήθεια των πραγμάτων. Ποιος έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει το ρόλο του;
Ποιος έχει την αυθάδεια να υψώσει φωνή ενάντια στη Μητρότητα; Ποιος έχει το δικαίωμα να υψώσει εαυτόν πάνω από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να αυτονομηθεί αυθαίρετα; Ποιος έχει το δικαίωμα να υβρίζει το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη; Ποιος άνθρωπος που έχει διαβάσει την Εκκλησιαστική Ιστορία έχει το δικαίωμα να φέρει αντίρρηση στους αγώνες των Οικουμενικών Πατριαρχών που ποτέ δεν φοβήθηκαν τον άλλον, τον ξένο τον διαφορετικό από εμάς, αλλά αντίθετα ευλογημένα συναντήθηκαν μαζί του τη διαφορετικότητα;
Τούτο δεν ομολογεί και το θαυμάσιο δοξαστικό του Μ. Σαββάτου που μας λέει «δός μοι τοῦτον τόν ξένον»; Ο ίδιος ο Θεάνθρωπος δεν προσέλαβε κάτι διαφορετικό από Εκείνον; Την ανθρώπινη σάρκα «δίχα μόνης αμαρτίας» χωρίς να φοβηθεί την ανθρώπινη σάρκα; Ο Μ. Βασίλειος στις Παιδαγωγικές του Ομιλίες δεν συμβουλεύει τους νέους να υιοθετούν κάθε τι που είναι προς όφελος της ψυχής των χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της μέλισσας; Ο ίδιος Πατέρας της Εκκλησίας δεν λέει πάλι προς τους νέους «όσοι μ’ επιμέλεια μαζεύουν την ωφέλεια από κάθε τι, μοιάζουν με ποτάμια που παίρνουν στο διάβα τους νερό από παραποτάμους κι ολοένα γίνονται μεγαλύτερα»; Αποστομωτικός είναι και ο λόγος του αγίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου του Θεολόγου που δεν διστάζει να τολμήσει λέγοντας μας πως «τό θεολογεῖν ἀεί σχοινοβατεῖν».
Αυτή είναι μία αλήθεια που συναντάται και στη διακονία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Και σε λίγες μέρες άλλο ένα μεγάλο βήμα που ετοιμαζόταν εδώ και χρόνια είναι έτοιμο. Η σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Μιας Συνόδου που χαροποίησε τον ορθόδοξο κόσμο της υφηλίου αλλά έφερε και αντιδράσεις από όσους φοβούνται και δειλιάζουν. Άλλοι μιλάνε για Ένωση των Εκκλησιών, άλλοι κάνουν λόγο για ενδοτισμό, άλλοι δεν συμφωνούν με τα κείμενα κ.ο.κ. Σημασία έχει ότι από τη στιγμή που συμφώνησαν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες στη σύγκλιση αυτή, ακόμη κι αν προέκυψαν ύποπτες κινήσεις την τελευταία στιγμή, κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμαυρώσει το γεγονός αυτό αποχωρώντας. Όπως δηλώνει η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. σε ψήφισμα της στις 10/06/2016 για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο και σχετικά με το «consensus» (συναίνεση, ομοφωνία), «το consensus ουδόλως νομιμοποιεί ακύρωση Συνόδου που έχει ήδη αποφασισθεί, χρησιμοποιώντας τη τακτική της μεθοδευμένης αποχής από τις εργασίες».
Έχω την αίσθηση και την αθεράπευτη πίστη ότι πρέπει να είναι κάποιος ανόητος για να προδώσει την πίστη και να προχωρήσει σε ένωση των Εκκλησιών μέσα από μία κοινή συνάντηση και συζήτηση όπως αυτή της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Ποιος φοβάται το διάλογο; Όταν κατέχεις την αλήθεια η οποία «ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιω. 8, 32) δεν φοβάσαι τίποτε και κανέναν. Και όσες φορές και αν η Εκκλησία περνάει κρίσεις, εντούτοις «πολεμουμένη νικᾶ» κατά τον ιερό Χρυσόστομο και «πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» κατά τον ίδιο ιερό Πατέρα.
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να υβρίζουμε το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου και να υποθέτουμε ότι θα γίνει ένωση Εκκλησιών, κάτι που αναμασάται εδώ και χρόνια και δεν έχει συμβεί, αλλά βολεύει να αναμασάται για να έχουν λόγο ύπαρξης το μίσος και η κακία όσων επιτίθενται στον Παναγιώτατο μας. Αντιθέτως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την ιστορική αλήθεια, τα δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και να μην γράφουμε την ιστορία όπως μας συμφέρει γιατί οι φοβίες, οι μικρότητες και οι τραγικότητες των εαυτών θα πέσουν και πάλι στο κενό. Και η ιστορία του Φαναρίου γράφει στις σελίδες των αιώνων «μαρτύριο και ανάσταση».
Όπως και οι προσπάθειες για σπίλωση του ονόματος και της πνευματικότητας που εκπέμπει ο φάρος της πίστης εκεί στην Κωνσταντινούπολη και αναδύει μυρσίνη δοξαστική σε κάθε αέρινο φίλημα του χώματος που ευωδιάζει Χριστό και Εκκλησία. Εκεί όπου οι τοίχοι μαρτυρούν την ευλογημένη συνάντηση των προσευχών στο αγιαστικό θυσιαστήριο υπό το φως της αιωνιότητας που θυμιατίζει πόθους, καημούς κι ελπίδες στη ζωντανή μαρτυρία του πνεύματος. Η Εκκλησία δεν φοβάται, δεν δειλιάζει, δεν κρύβεται. Αντίθετα η Εκκλησία, όπως γράφει και ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος στο Ημερολόγιο της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας, «σπεύδει, με μίαν αγαπητικήν έξοδον προς τον εκτός αυτής κόσμον, να καταστήση και άλλους μετόχους εις τον πλούτον της, τέκνα αυτής και κληρονόμους της ουρανίου βασιλείας».
Εις πολλά, υγιή, καρποφόρα κι ευλογημένα έτη Παναγιώτατε!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου