Βλέπεις, στο Ευαγγέλιο γράφει ότι ό άσωτος υιός εις εαυτόν έλθών είπε-πορεύσομαι προς τον πατέρα μου. Δηλαδή, όταν συνήλθε, όταν μετάνοιωσε, τότε είπε: Θα επιστρέψω στον πατέρα μου. Όσο ζούσε στήν αμαρτία, ήταν εκτός εαυτού, δέν ήταν στα λογικά του, γιατί ή αμαρτία είναι έξω από τήν λογική.
Αγ.Παϊσίου του Αγιορείτου
«Ὁ ἄνθρωπος, ἐφόσον
ζεῖ, πρέπει πάντοτε νὰ ἀγωνίζεται. Καὶ ὁ πρῶτος ἀγώνας εἶναι νὰ νικήσει
τὸν ἑαυτό του. Ὁ πρῶτος καὶ ὁ κυριότερος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ὁ
διάβολος, ὄχι. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν ἑαυτό του ἐπίβουλος.
Καὶ τοῦτο διότι δὲν ἀκούει τὸν ἄλλον, ἀκούει τί τὸν λέει ὁ λογισμός του.
Ἐνῶ ἔχουμε τόσους ἁγίους Πατέρες νὰ τοὺς μιμηθοῦμε διαβάζοντας τὰ
συγγράματά τους, ἐντούτοις ὅμως τὸ ἐγὼ μᾶς κυριεύει πολλὲς φορές. Ὅταν ὁ
ἄνθρωπος νικήσει τὸν ἑαυτό του, εἶναι ὁ μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας καὶ
τροπαιοφόρος καὶ νικηφόρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ…
..Γι᾿ αὐτὸ πολλὲς φορές,
νὰ σᾶς πῶ, πατέρες, ἐφοβήθηκα τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σύμφωνος ὁ Θεὸς
μὲ μένανε ἢ μήπως ἀλλάζει ὁ Θεός;
«Ἐμνήσθην τῶν κριμάτων Σου καὶ παρεκλήθην» (Ψαλμ. 118,12* 52)…
Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης
Δύο άνθρωποι ανέβαιναν στον ναό των Ιεροσολύμων να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Τελώνης και ο άλλος Φαρισαίος. Δύο εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες και με διαφορετική στάση ζωής.
Ο Φαρισαίος στάθηκε στο κέντρο του ναού να προσευχηθεί, σημείο που εξασφάλιζε την οπτική πρόσβαση από όλους. Υπερήφανος, αλαζόνας εξέθεσε όλα του τα «ενάρετα» έργα του στον Θεό και απαιτούσε ουσιαστικά το αυτονόητο, για εκείνον. Δικαίωση. Τηρητής της μωσαϊκής νομοθεσίας και ευλαβής θεωρούσε ουσιαστικά τον εαυτό του ήδη σεσωσμένο. « Δεν είμαι σαν αυτόν τον τελώνη» έλεγε δείχνοντας με το δάκτυλο του τον τελώνη.
Ο Τελώνης από την άλλη, πρόσωπο λόγω επαγγέλματος μισητό στο λαό, από τη στιγμή που κοιτούσε να τα έχει καλά με την ρωμαϊκή εξουσία, φορολογώντας υπερβολικά το λαό και πλουτίζοντας ουσιαστικά από τη φορολογία. Αυτός ο τόσο μισητός και αμαρτωλός με βάση τον Νόμο άνθρωπος, κρύφτηκε στο ναό για να μη φαίνεται από κανένα, χαμήλωσε το βλέμμα και χτυπώντας το στήθος του μονολογούσε: « Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ και ελέησόν με».
Ο Κύριος στο τέλος της παραβολής τονίζει τη μετάνοια του Τελώνη που τον οδηγεί σε σωτηρία και την υπερηφάνεια του Φαρισαίου που τον καταδικάζει. Γιατί προβάλλονται αυτά τα δύο πρόσωπα;
Ο Τελώνης είχε συναίσθηση της κατάστασής του. Ήξερε τι είχε κάνει, πόσους είχε αδικήσει. Ως άλλος Ζακχαίος παρακάλεσε για την σωτηρία του. Ο Τελώνης κρύφτηκε, δεν τολμούσε να αντικρίσει κανέναν. Δε μπορούσε ούτε προς το Θεό να σηκώσει το βλέμμα. Το χτύπημα στο στήθος είναι ένδειξη μετάνοιας, κραυγής προς σωτηρία. Δεν ασχολήθηκε με τον συμπροσευχόμενο Φαρισαίο, παρά μόνο με τον εαυτό του, τον οποίο θεωρούσε καθόλα ανάξιο. Δεν κατέκρινε, δεν έκρινε, δεν μείωσε άλλον άνθρωπο. Ενώ κοσμικά ήταν ανεβασμένος, πνευματικά είχε πέσει στο ναδίρ. Και για να ζητήσει το έλεος του Θεού έπρεπε να ισοπεδώσει τον εγωισμό του, την έπαρση του, πράγμα που έκανε.
Ο Φαρισαίος από την άλλη, αναδεικνύοντας τον εαυτό του και τις αρετές του, υπερτόνισε τον εγωισμό του. Ζητούσε ουσιαστικά από το Θεό απλά να επικυρώσει την τελειότητα που θεωρούσε πώς έχει. Δε δείχνει να έχει ανάγκη το Θεό αλλά και κανέναν άνθρωπο, τον δε Τελώνη τον θεωρεί ανάξιο και ήδη καταδικασμένο.
Ο Τελώνης σώζεται και απογειώνεται πνευματικά, γιατί ταπείνωσε εαυτόν. Αναγνώρισε την αδυναμία του στη ζωή και παρεκάλεσε προς σωτηρία, χωρίς να ασχοληθεί ή να συγκριθεί με τον Φαρισαίο. Για να απογειωθεί πνευματικά, έπρεπε να προσγειώσει το εγώ του. Δεν απαίτησε, παρακάλεσε. Δεν προκάλεσε, μετανόησε. Ο Φαρισαίος υπερηφανευόταν, κατέκρινε, δίκασε και κατεδίκασε τον άλλο άνθρωπο. Θεωρούσε πως ήταν απογειωμένος πνευματικά, αλλά με κέρινα ή χάρτινα φτερά θα καιγόταν από τον Ήλιο, από το Φως. Έτσι προσγειώθηκε απότομα χάνοντας τα πάντα. Θα μπορούσε να συγχωρεθεί από τον Θεό, αλλά η κατάκριση γκρέμισε κάθε πιθανότητα σωτηρίας.
Ο Τελώνης προβάλλεται ως παράδειγμα μετανοίας και ταπεινώσεως, το πρότυπο του κάθε χριστιανού. Ο Φαρισαίος προβάλλεται αρνητικά για την υπερηφάνεια και την κατάκριση, πρότυπο προς αποφυγή. Στην ελευθερία του καθενός μας ποιο πρότυπο θα ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Καλό και ευλογημένο Τριώδιο σε όλους !!!
Μπακοδήμου Στ. Νικολάου, θεολόγου
Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει;
Μια γυναίκα ξεπροβάλλει στην πόλη των φιλοσόφων
Ρήγιλλα, Ρηγίλλη, όνομα βασιλικό,
Κυρά των Αθηνών, Φιλοθέη,
Επαναστάτρια, Μάρτυρας, Αγία.
«Φιλοθέη, η Αγία των Αθηνών»
Μια ταινία της Μαρίας Χατζημιχάλη-Παπαλιού
Πρώτη διαδικτυακή προβολή:
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2021, 19:00
Οργάνωση: Δήμος Φιλοθέης-Ψυχικού,
Με την ευκαιρία της μνήμης της Αγίας Φιλοθέης στις 19 Φεβρουαρίου, ο Δήμος Φιλοθέης-Ψυχικού με πρωτοβουλία του Δημάρχου κ. Δημήτρη Γαλάνη οργανώνει διαδικτυακή προβολή της ταινίας της Μαρίας Χατζημιχάλη-Παπαλιού «Φιλοθέη, η Aγία των Αθηνών». Πρόκειται για ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ γύρω από μια μεγάλη μορφή που έδρασε στην Αθήνα τον 16ο αιώνα, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Η ταινία, της οποίας τα γυρίσματα ἐγιναν στην Κωνσταντινούπολη, τη Βενετία, την Αθήνα και σε νησιά, έχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ κι έχει συγκεντρώσει εξαιρετικές κριτικές.
Η Φιλοθέη θεωρείται προδρομική μορφή για την Επανάσταση του 1821: το πρωτοπόρο εκπαιδευτικό έργο της, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, συνεχίστηκε από άλλους και άνοιξε το δρόμο για την Ελληνική Επανάσταση. Η δράση της Φιλοθέης αποτελεί έμπνευση και ο αγώνας της για ν’ αλλάξει ο κόσμος είναι αυτό που τη συνδέει με το σήμερα.
Έτσι, στο πλαίσιο της εκδήλωσης, θα παρακολουθήσουμε μεταξύ άλλων σε βίντεο την νεαρή αγωνίστρια για τα δικαιώματα των κοριτσιών στην εκπαίδευση Μαλάλα Γιουσαφζάι (Νόμπελ Ειρήνης και βραβείο από τη Διεθνή Αμνηστία).
Την εκδήλωση στηρίζουν το Σωματείο Γυναικείων Δικαιωμάτων «Το Μωβ», η Πολιτιστική Εταιρεία «Αίνος» και ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Αγία Φιλοθέη των Αθηνών» στο Μονπελλιέ. Θα την παρακολουθήσουν γυναικείες οργανώσεις και πανεπιστημιακά τμήματα από την Ευρώπη και την Αμερική.
Λίγα λόγια για την ταινία:
Τον 16ο αιώνα, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, μια γυναίκα υψώνει το ανάστημά της στον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή. Ελευθερώνει άντρες και γυναίκες από τα σκλαβοπάζαρα, ιδρύει το πρώτο στην Ελλάδα και την Ευρώπη σχολείο γυναικών, χτίζει νοσοκομείο όπου νοσηλεύονται δωρεάν Έλληνες, Τούρκοι και Φράγκοι, προσφέρει καταφύγιο σε κακοποιημένες ή έγκυες γυναίκες, έκθετες σε λιθοβολισμό. Οι κατακτητές και το κατεστημένο θα τη φυλακίσουν, και θα βρει μαρτυρικό θάνατο το 1589.
Η ταινία θα είναι διαθέσιμη στο κανάλι του Youtube του Δήμου Φιλοθέης- Ψυχικού από την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου στις 7:00 μμ. έως και την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου.
Με την ευγενική υποστήριξη της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO και του Κτήματος Χατζημιχάλη.
Ο άγιος επίσκοπος Χριστιανουπόλεως Αθανάσιος (+1735) σε μια περιοδεία του έφθασε στην Μεγαλόπολι της Πελοποννήσου. Υπήρχε εκεί ένας ναός της θείας Μεταμορφώσεως και κοντά του μια λίμνη μεγάλη, γεμάτη βατράχια.
Ο αρχιερεύς, μετά τον εσπερινό, θέλησε να διανυκτερεύση εκεί χάριν της ησυχίας. Μόλις όμως σκοτείνιασε άρχισαν να κοάζουν τα βατράχια, όπως κάθε καλοκαιρινή νύχτα. Έκαναν τόσο θόρυβο, εφ’ όσον ήσαν χιλιάδες, που ο άγιος δεν έκλεισε μάτι! Την επομένη, μετά τη θεία λειτουργία, οι ιερείς τον ρώτησαν, πώς πέρασε την νύχτα στην εξοχή. Κι εκείνος αποκρίθηκε:
-Τί να σας πω, τέκνα μου… Αυτά τα βατράχια έκαναν τόσο θόρυβο απόψε που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ.
Στα λόγια αυτά του δεσπότη, τα βατράχια αυτομάτως έπαψαν να κράζουν. Αλλά τότε κανείς δεν το πρόσεξε αυτό, γιατί την ημέρα δεν θορυβούν τόσο πολύ, όσο την νύχτα.
Το περίεργο και εκπληκτικό ήταν ότι έκτοτε τα βατράχια δεν ξαναλάλησαν ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα και μια νεκρική σιγή απλώθηκε στην μεγάλη εκείνη λίμνη! Οι περίοικοι θαύμαζαν το γεγονός.
Έπειτα από δύο χρόνια ο άγιος ήρθε πάλι ένα δειλινό και δεν άκουσε κανένα θόρυβο από τα βατράχια. Έχοντας πολύ κακές αναμνήσεις από την προηγούμενη επίσκεψι, απόρησε για την ησυχία και ρώτησε το επόμενο πρωί έναν ιερέα:
-Τί έγινε εκείνο το θορυβοποιό πλήθος των βατράχων, που άλλοτε δεν μας άφηναν σε ησυχία;
-Δέσποτα μου, απήντησε ο ιερεύς, από την ημέρα που είπατε ότι δεν σας άφησαν να κοιμηθήτε, ουδέποτε πλέον ακούσθηκαν.
Τότε ο άγιος είπε χαμογελώντας:
-Και με άκουσαν αυτά τα ευλογημένα;
Μόλις τελείωσε την φράσι αυτή, όλα τα βατράχια άρχισαν πάλι να κοάζουν, όπως και πριν!
Συναξαριστής Ε΄
Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.261-263
πηγή: sostis.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/
Του Δημήτρη Ιωάννου-Οικονομολόγοu-
«Ένας πραγματικός ηγέτης πάντα κρύβει για έκπληξη έναν άσο στο μανίκι του,κάτι που κανείς δεν περιμένει και που ενθουσιάζει το ακροατήριο του» ( Σαρλ ντε Γκολ)
Σαν σήμερα συμπληρώνονται 13 χρόνια από την εκλογή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Β΄. Ενός Αρχιεπισκόπου που έχει χαρακτηριστεί για την σιωπή των λόγων και την ύπαρξη έργων. Θεωρώ βέβαια ότι ο χαρακτηρισμός αυτός τον αδικεί, γιατί είναι ελλιπής.
Δεν είναι ο σιωπηλός , αλλά ο συνετός. Είναι ο πάντα σκεπτικός, ποτέ επιπόλαιος.
Είναι πολύ προσεχτικός, παρατηρητικός και ερευνητής της ψυχής του κάθε ανθρώπου.
Είναι πάντα συγχωρητικός σε βαθμό εκμετάλλευσης από τους κακώς κείμενα πράτtοντες. Αντιδρά σπάνια και μόνο όταν θίγεται η Εκκλησία και όχι όταν κατακρίνεται το πρόσωπο του από τους επιδέξιους δελφίνους .
Είναι μακρόθυμος και σπάνια δηλώνει τις πολλές περγαμηνές του.
Είναι ο μοναδικός Αρχιεπίσκοπος από το 1945 και μετά, που του έτυχε να έχει το πηδάλιο της Εκκλησίας εν μέσω πολέμου. Ο Θεός τον κλήρωσε να βγάλει την Εκκλησία αλώβητη από αυτήν την τρικυμία, από αυτόν τον ανελέητο διωγμό.
Ή ανοιχτές εκκλησίες με δογματική μεταβολή της Αγίας Κοινωνίας ή κλειστές με δυνατή ορθόδοξη ακέραια παράδοση και δόγμα μέχρι να έρθει η ειρήνη. Αυτό είναι το δίλλημα που έχει να αντιμετωπίσει η Ορθόδοξος Εκκλησία.
Και Δόξα τω Θεώ που στη σημερινή Σύνοδο, προεδρεύει ο Αρχιεπίσκοπος κ.κ.Ιερώνυμος Β΄ και δε ακολουθήσαμε την Αμερική και τη Ρουμανία με τις αλλοιώσεις στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Ας ενωθούμε ως χριστιανοί κάτω από αυτήν την αλήθεια .Ας σταματήσουμε να κρίνουμε από χαμηλές καρέκλες τι θα κάναμε εμείς καλύτερα. Ας αναλογιστούμε σκεφτήκαμε ποτέ να κάνουμε προσευχή για τον Αρχιεπίσκοπο να κάνει το ορθό στα τόσα βέλη που δέχεται κάθε μέρα ο θρόνος του;
Ας κλίνουμε το βλέμμα προς το Θεό και να προσευχηθούμε σε Αυτόν να φωτίζει τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο μας Ιερώνυμο Β΄ και να Τον ευλογεί προς δόξα Θεού.
Εις έτη πολλά Δέσποτα!
Αν και τα θέματα του τίτλου του παρόντος έχουν εξαντληθεί από την έρευνα, με αφορμή ισχυρισμούς Τούρκων σχολιαστών, πως η Ελληνική επανάσταση του ’21 ( Εξέγερση – Στάση , isyanι κατ΄αυτούς και όχι επανάσταση ), ήταν «Χριστιανική Τζιχάντ» (sic) και οι κακούργοι ληστές στασιαστές (sic) έκαναν αλώσεις και σφαγές αμάχων μουσουλμάνων πχ Τριπολιτσά (sic) κάνοντας έτσι το πρώτο Βαλκανικό δράμα / Balkanlarda ilk Dram, ( γενοκτονία μουσουλμάνων – sic ), οι δε περιοχές που απελευθερώθηκαν, δεν ήταν Ελληνικές, αλλά Οθωμανικές και άλλων εθνοτήτων, αφού κι’ εμείς ΕκκλησιαστικοΔιοικητικά τις ονομάζουμε «Νέες Χώρες», δράττομαι της ευκαιρίας να επισημάνω τις «μπανανόφλουδες» αυτές , για να τις αποφεύγουμε, στις δικές μας αναφορές, έστω και εάν επί πολλά χρόνια έχουν παγιωθεί δημιουργώντας το πρόβλημα.
«Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος», έγραφε στην Προκήρυξη της 24ης Φεβρουαρίου 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Οι σημαίες και τα λάβαρα είχαν τον Σταυρό . Οι ιερείς πρωτοστάτησαν. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είπε στους μαθητές του πρώτου Γυμνασίου της Αθήνας: «Όταν πήραμε τα όπλα, πρώτα είπαμε υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος».
Αλλά και ο Σαμιώτης λόγιος Γεώργιος Κλεάνθης, κατέγραψε σε στίχους: «Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία». Στα Συντάγματα των Εθνικών Συνελεύσεων στο Προοίμιο υπάρχει η φράση «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος ».
Αυτά δεν αμφισβητούνται , ούτε πρέπει ν’ αλλάξει η ιστορία , ή να παρερμηνευτεί η βούληση των αγωνιστών στα πλαίσια της σύγχρονης Πολιτικής ορθότητας, ή της αντίκρουσης των Τουρκικών ισχυρισμών, όμως πρέπει να γνωρίζουμε πως η άλλη πλευρά τα παραλληλίζει με τις δικές της εμπειρίες και τα ισοσταθμίζει, οπότε πρέπει πάντα να τα έχουμε υπόψη μας .
Ο διεθνής σήμερα όρος Τζιχάντ (αραβικά:جهاد ,βλ. σχετ: jihad.” Encyclopædia Britannica. 2008. Encyclopædia Britannica Online. 13 Oct. 2008) σημαίνει αγώνας, προσπάθεια, το να μοχθεί κάποιος με όλες του τις δυνάμεις, ή να αντιμάχεται για το δίκιο του. Όταν συνοδεύεται από τη φράση ″φι σαμπίλ Αλλά[χ]”, ( في سبيل الله) δηλ. ”για το δρόμο του Θεού”, σημαίνει τον αγώνα για το Θεό . Η Τζιχάντ θεωρείται ενισχυτική της πίστης και αποτελεί ανάλογο - κατ’ αυτούς - της αφοσίωσης του μοναχού όπως ισχύει στον χριστιανισμό.
Σε ορισμένα χαντίθ αναφέρεται ως «μοναχισμός του Ισλάμ», «πράξη αγνής αφοσίωσης», καθώς και μία από τις «πύλες του παραδείσου» . Μάλιστα στο Κοράνι αναφέρονται τέσσερις βασικές κατηγορίες τζιχάντ με την έννοια του αγώνα, η ”τζιχάντ αλ-ναφς” (του ίδιου του εαυτού, - επί της ηθικής ζωής), η ”τζιχάντ αλ-λισάν” (της γλώσσας, - επί της θεολογίας), η ”τζιχάντ αλ-γιαντ” (του χεριού, - επί των πράξεων) και η ”τζιχάντ αλ-σάιφ” (του ξίφους - η δια του πολέμου επιβολή).
Αυτή η τελευταία μορφή της Τζιχάντ, ταυτίζεται με την Ελληνική επανάσταση, ως Χριστιανική Τζιχάντ και στην κυριολεξία θέλει τεράστια προσοχή και φυσικά αντίκρουση.
Ο όρος «άλωση» (άλωσις) με ενεργητική ή παθητική σημασία, ετυμολογείται από το αρχαίο ρήμα αλίσκομαι που σημαίνει καταστρέφομαι, αναφερόμενο ειδικά, στην πτώση πόλης στα χέρια του εχθρού, την κυρίευση, την εκπόρθησή της. Με κεφαλαίο -Α δηλαδή «Άλωση» για την Ελληνική ιστοριογραφία είναι οι δύο πτώσεις της Κωνσταντινούπολης, την 13η Απριλίου 1204 από τους Φράγκους και την 29η Μαΐου 1453 από τους Οθωμανούς.
Όμως, στη δημοτική ποίηση και Λαογραφία, η Άλωση της Κωνσταντινούπολης αναφέρεται ως το: «Πάρσιμο της Πόλης» .
Για κάποιο λόγο καθιερώθηκε να λέγεται «Άλωση της Τριπολιτσάς», η πολιορκία, είσοδος με μάχες και σκοτωμούς ένοπλων και αμάχων και τελικά απελευθέρωση της Τρίπολης στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 και κυρίως των πεινασμένων Ελλήνων της πόλης αυτής και των Κεφαλών του Μοριά που ήταν φυλακισμένοι στα μπουντρούμια από την άνοιξη του 1821.
Ίσως ο όρος να δίνει μια ένταση για το σημαντικότατο αυτό γεγονός, όμως η καθιέρωση του όρου , δίνει επιχειρήματα στην άλλη πλευρά να λέει πως οι κακούργοι στασιαστές έκαναν μουσουλμανική γενοκτονία και όχι απελευθέρωση Ελληνικού εδάφους .
Δηλαδή πως τάχα μπήκαν ως εχθροί που άλωσαν τον τόπο, ενώ οι εχθροί ήταν οι Οθωμανοί και οι Έλληνες οι απελευθερωτές. Ομοίως προσοχή στη χρήση του όρου, χωρίς να διαστρέφεται όμως η ιστορία.
Το σημερινό ιδιότυπο Εκκλησιαστικό καθεστώς των Νέων Χωρών μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης « βλ. Νομοθετικό Διάταγμα υπ’ αριθ. 238/ΦΕΚ Α’/25 Αυγούστου 1923 περί κυρώσεως της εν Λωζάννη συνομολογηθείσης συνθήκης περί ειρήνης» και τον Τezkere του 1923, χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους Τούρκους στην προσπάθεια να καταδείξουν ότι πέραν του Μοριά, της Ρούμελης και λίγων νησιών, δεν υπάρχει Ελλάδα ( sic), αλλά περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας που κατοικούσαν άλλες εθνότητες, κυρίως μουσουλμάνων , τις οποίες η Ελλάδα εκμεταλλευόμενη συγκυρίες προσάρτησε ως «Νέες Χώρες» στην επικράτειά της κάνοντας πληθυσμιακές εκκαθαρίσεις !
Όντως, «Νέες Χώρες» ονομάστηκαν οι περιοχές που προσαρτήθηκαν στο παλαιό Ελληνικό κράτος μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους βάσει της Συνθήκης του Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου 1913). Δηλ. το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας, η νότια Ήπειρος, η Θάσος, η Σαμοθράκη, η Λήμνος, η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος, η Ικαρία και η Κρήτη. Λόγω του Α’ παγκοσμίου πολέμου, οι Μητροπόλεις των «Νέων Χωρών» , δεν μπορούσαν να συμμετέχουν στη Σύνοδο και στα Συνοδικά όργανα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Οπότε υπήρξαν σκέψεις και προτάσεις για αφενός χειραφέτηση των Νέων Χωρών από το Πατριαρχείο και προσάρτησή τους στην Εκκλησία της Ελλάδος, ή/ και πλήρη απόσχιση από το Πατριαρχείο με την ίδρυση αυτοτελούς και ανεξάρτητης Εκκλησίας Νέων Χωρών.
Το Δεκέμβριο του 1923, εξεδόθη ο Τezkere ( πράξη εφαρμογής ) της Νομαρχίας Κωνσταντινούπολης, της νέας πλέον Τουρκίας ( ιδρύθηκε 29.10.1923), ο οποίος όριζε, πως τόσο ο Πατριάρχης όσο και τα μέλη της Πατριαρχικής Συνόδου όφειλαν να είναι Τούρκοι υπήκοοι και να υπηρετούν σε Τουρκικό έδαφος και όχι εκτός αυτού ( πχ σε Ελληνικό έδαφος) : «Είναι ανάγκη, όπως κατά τας εν Τουρκία διεξαχθησομένας πνευματικάς και θρησκευτικάς εκλογάς, οι εκλογείς ώσιν υπήκοοι Τούρκοι και έχουσι καθήκοντα πνευματικά εντός της Τουρκίας κατά την εκλογήν, το δε εκλεγησόμενον πρόσωπον έχη αυτά τα προσόντα». ( σημ.: το πρωτότυπο Τουρκικό κείμενο, δεν έχει διασταυρωθεί ακόμα με την μετάφραση ) .
Έτσι αφαιρέθηκε από τους Μητροπολίτες των Νέων Χωρών και λοιπούς εκτός Τουρκίας Μητροπολίτες, η δυνατότητα συμμετοχής στη Σύνοδο και στα Συνοδικά όργανα του Πατριαρχείου.
Το 1928, προς αποφυγήν αλυσιδωτών συνεπειών, εξεδόθη μία Πατριαρχική - Συνοδική Πράξη, με την οποία χορηγείτο Επιτροπικώς, η διοίκηση των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών και η εκλογή των Μητροπολιτών τους, στη Σύνοδο της Ελλαδικής Εκκλησίας , αποκλειόμενοι όμως έτσι από τη Σύνοδο του Πατριαρχείου, έστω και εάν ανήκαν σε αυτό ΚανονικοΔιοικητικά, κατά δικαιοδοσία δηλαδή.
Ο νυν Πατριάρχης Βαρθολομαίος, προσπαθεί να θεραπεύσει όλη αυτή την αρρυθμία και παρανόηση του Τezkere.
Κυρίως, για τους λόγους που προανέφερα , ο όρος «Νέες Χώρες» πρέπει και ν’ αλλάξει, αφού μόνο σύγχυση και επιχειρήματα στην άλλη πλευρά δίνει και ουδέν ωφελεί.
Τηλεοπτικό κανάλι δείχνει συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ενός κόμματος, με ταυτόχρονα σχόλια της εκφωνήτριας: «Να, εδώ βλέπουμε τον συνωστισμό, όπου κανείς δεν φοράει μάσκα»! Τελικά αποδεικνύεται ότι το βίντεο είναι του 2015!
Εφημερίδα δημοσιεύει φωτογραφία εγκαινίων της νέας πτέρυγας ενός περιφερειακού πανεπιστημίου. Απεικονίζονται ο ιερέας που τελεί τον αγιασμό και ο αντιπεριφερειάρχης. Η λεζάντα γράφει: «Όποιος εντοπίσει κάποιον να φοράει μάσκα κερδίζει!». Και εδώ πρόκειται για παλιά φωτογραφία!
Οι αναγνώστες ίσως αναρωτιούνται πότε συνέβησαν αυτά. Έχουν δίκιο. Συνέβησαν πρόσφατα, αλλά δεν είναι αναγνωρίσιμα. Και τούτο διότι ο κατηγορούμενος για εγκληματική αμέλεια είναι άλλος: ορθόδοξοι κληρικοί!
Δεν πρόκειται ούτε για κόμμα, ούτε για πανεπιστήμιο. Εορτασμός Θεοφανείων ήταν το πρώτο, εγκαίνια γέφυρας το δεύτερο. Τι κοινό τα συνδέει; Ο δόλος στην επιλογή και χρήση του υλικού, καθώς και η απαγγελίαψευδούς κατηγορίας από τα συγκεκριμένα ΜΜΕ κατά της Εκκλησίας.
Σκάνδαλο εξόφθαλμο, διαπραχθέν ‘με κρύο αίμα’. Νομικές συνέπειες; Καμία. Απλώς οι θιγόμενες μητροπόλεις προσέφυγαν στο Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο.
Είμαι βέβαιος ότι, εάν συκοφαντείτο πολιτικό κόμμα (δύο φορές!) από τα ΜΜΕ για την ίδια υποτιθέμενη πράξη εις βάρος της δημόσιας υγείας, θα είχε παραγγείλει έρευνα ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου… Φυσικά δεν συγκινήθηκε καθόλου και το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ…
*
Στα 47 χρόνια που πέρασαν από τη μεταπολίτευση μπορώ να επιμαρτυρήσω ότι συχνά η Εκκλησία υπέστη κακόπιστη μεταχείριση από τα ΜΜΕ. Θα μπορούσε να γραφτεί βιβλίο με τα περιστατικά. Συνήθως, όμως, επρόκειτο για προκατάληψη. Ετούτη τη φορά είχαμε πλαστογραφία, και μάλιστα χονδροειδή!
Καθώς η πανδημία έβαλε όλους μας σε κατάσταση επαγρύπνησης, γρήγορα αναδύθηκε ένας εύλογος ανταγωνισμός. Έγνοια όλων, είτε ομάδων πολιτών, είτε επαγγελματικών κλάδων, ήταν να μην στοχοποιηθούν αυτοί για την διάδοση του κορωνοϊού. Στην εν λόγω διαμάχη η Εκκλησία υπήρξε εύκολος στόχος.
Δεν έγιναν παραλείψεις από πλευράς Εκκλησίας; Φυσικά και έγιναν, και συνεχίζουν να γίνονται. Δεν υπάρχουν ‘κολλημένοι’ και ‘ψεκασμένοι’ στους κόλπους της; Εννοείται. Άλλωστε είναι γνωστό πόσο ξεκάθαρα επισημαίνω, δεκαετίες τώρα, τα εκκλησιαστικά κακώς κείμενα. Αλλά ‘το γινάτι βγάζει μάτι’! Παράγινε το κακό…
Σε πρόσφατο άρθρο μου είχα αναφερθεί στην επίμονη, ενίοτε και λυσσαλέα, αντιεκκλησιαστική πολεμική που απαντάται στην Ελληνική κοινωνία . Ενώ υπάρχουν αληθινές αφορμές τις οποίες οι αποτυχίες της Εκκλησίας γενναιόδωρα προσφέρουν, επιδεχόμενες κριτική, το αντιεκκλησιαστικό μίσοςείναι τόσο τυφλό που συχνά στηρίζεται σε ψευδή ή στρεβλά δεδομένα!Διαιωνίζει μύθους αστήρικτους, επαναλαμβάνει χιλιομασημένα στερεότυπα, βγαίνει στον δημόσιο λόγο αδιάβαστο.
Συνηθίζει να παρεμβαίνει η Εκκλησία στα δημόσια πράγματα (χωρίς να έχει πάντοτε δίκιο επί της ουσίας, εννοείται). Ε, τότε αρχίζουν να παπαγαλίζουν κάποιοι ότι έχουμε θεοκρατία! Ασεβώντας προς εκείνους τους συνανθρώπους μας που όντως δυναστεύονται μέσα σε καθεστώς θεοκρατίας.
Οι διασημότητες κάθε είδους (πολιτικού, λογοτεχνικού, καλλιτεχνικού κ.ά.), που απολαμβάνουν με αυταρέσκεια τη φήμη της ‘προοδευτικότητάς’ τους, χαλάνε τον κόσμο (και σωστά) με κάθε εκδήλωση εις βάρος μουσουλμάνου,ή βεβήλωση αντίστοιχου συμβόλου. Αμήχανη αλλά εύγλωττη σιωπή βαραίνει τριγύρω μας, όμως, όταν βεβηλώνονται χριστιανικά σύμβολα και ναοί, ή όταν προσβάλλονται αντίστοιχα πρόσωπα. (Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να συμβουλευθούν τον αναλυτικό θλιβερό κατάλογο συμβάντων βεβήλωσης Ελληνικών χώρων λατρείας, μόνο για το 2019, εδώ).
Επιπλέον, όταν η ‘τέχνη’ γελοιοποιεί με σκίτσα, πίνακες, χάπενινγκ κ.ά, η πρώτη περίπτωση αυτομάτως καταγγέλλεται ως ισλαμοφοβία, ενώ η δεύτερη προσπερνάται στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης!
Ορισμένοι πάλι θεωρούν απαράδεκτο ελλαδικό ‘εξαιρετισμό’ το να πληρώνονται οι κληρικοί από το Δημόσιο, αγνοώντας έτσι τις συμβάσεις που υπογράφτηκαν. Είναι απλό: ας επιστρέψουν στην Εκκλησία την περιοχή την οποία παραχώρησε από το Νοσοκομείο ‘Ευαγγελισμός’ μέχρι του Παπάγουκαι τότε αυτή θα βρει τρόπο να αμείβει τους κληρικούς της. (Το οποίο και εγώ θα προτιμούσα).
Φυσικά αυτό θα είναι η αρχή μόνο. Δεν γνωρίζω το σύνολο των εκτάσεων της επικράτειας τις οποίες κατά καιρούς η Εκκλησία παραχώρησε ως δωρεές, ή έναντι συμβολικού τιμήματος. Μόνο εκείνες που δόθηκαν για την στέγαση των Μικρασιατών προσφύγων στη Χαλκιδική έχω υπόψη μου –ας ρίξουν μια ματιά στις τιμές ζώνης λοιπόν…
Μιλάω σκληρά, τό ξέρω. Αλλά θεωρώ ότι έχω κατακτήσει (με τίμημα) το δικαίωμα να μιλάω σκληρά, επειδή στη ζωή μου υπήρξα αμείλικτος και με τις εκκλησιαστικές κακοδαιμονίες. Και θα υπερθεματίσω πως υπονομεύεται εξαρχής ο δημόσιος λόγος της Εκκλησίας, στο βαθμό που δεν εξασκεί αυτοκριτική, καταντώντας έτσι αμυντικός.
Όσοι αρέσκονται να έχουν τους κληρικούς στο στόχαστρο, όμως, συνηθίζουν να αγνοούν μια μεγάλη αλήθεια: δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα η Εκκλησία. Δεν αποτελεί ομοιογενή χώρο. Στεγάζοντας κάθε άνθρωπο που πιστεύει στον Χριστό χαρακτηρίζεται εύλογα από αναρίθμητη ποικιλία χαρακτήρων, αντιλήψεων, στάσεων. Αντίστοιχα και ο κλήρος της, αφού από το σώμα των πιστών βγαίνει.
Οι ‘επαγγελματίες’ αντικληρικοί και οι ‘φονταμενταλιστές’ του ορθού λόγουεπιμένουν να περιφρονούν αυτή την προφανή ψυχολογική αλήθεια. Ακόμη χειρότερα, δεν θέλουν να ξέρουν ούτε τα γεγονότα: με τυφλό πείσμα αγνοούν τον ιστορικό κοινό τόπο πως ο Ορθόδοξος κλήρος, όχι μόνο διέσωσε το έθνος μας κατά την Τουρκοκρατία, αλλά πρωταγωνίστησε και στην Επανάσταση του 21. Όοοχι, εκεί αυτοί! «Ο Πατριάρχης Γρηγόριος αφόρισε τους επαναστάτες»!
Βουτηγμένοι μέσα στην ευμάρεια και στην ελευθερία τους λησμονούν ότι όλα τα ιστορικά γεγονότα κρίνονται με βάση τα δεδομένα της εποχής. Ξεπερνάει τις διανοητικές τους δυνατότητες το ‘διπλό παιγνίδι’ που αποτελούσε απαραίτητη, αλλά και κοινά αποδεκτή μέθοδο για να επιβιώσει ο Ελληνισμός. Κάτι που γνώριζε καλά ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, γι’ αυτό γράφει προς τους Σουλιώτες: «Ο Πατριάρχης βιαζόμενος υπό της Πόρτας (Υψηλής Πύλης) σάς στέλνει αφοριστικά... Εσείς όμως να τά θεωρείτε αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου»!
Πραγματικά ορισμένες στιγμές, διαβάζοντας αντικληρικά σχόλια κατά τα άλλα ευφυών ανθρώπων, έχω την αίσθηση ότι ζουν στο δεύτερο μισό του 19ο αιώνα. Τότε που ακουγόταν η αποστομωτική φράση ‘Πώς μπορείτε να πιστεύετε στον Θεό σήμερα, στην εποχή των σιδηροδρόμων;’! Οι παρωπίδεςτους είναι απίστευτα ανθεκτικές και –εξ αυτού- δηλητηριώδεις.
Έρχομαι στις «11 συζητήσεις με τον Σταύρο Ζουμπουλάκη» που εκδόθηκαν πρόσφατα. Ο γιός ενός παπά και μιας αγράμματης μάνας, σπουδάζει Νομική και Φιλολογία στην Αθήνα, Φιλοσοφία στο Παρίσι, και τελικά γίνεται διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας! Αυτό από μόνο του δεν λέει πολλά, έχουμε άπειρα εντυπωσιακά δείγματα κοινωνικής κινητικότητας. Το ενδιαφέρον βρίσκεται αλλού.
Όταν η ατέρμων μελέτη του νεαρού μας τόν απομακρύνει από την Εκκλησία και τόν ωθεί να οργανωθεί στην ανανεωτική Αριστερά, ο (δεξιός!) ιερέας πατέρας τού παρέχει εκπλήσσουσα ελευθερία: «Είναι καλό παιδί ο Σταύρος, θα βρει τον δρόμο του»… (Τη δεκαετία του 70 αυτά!). Διατηρώ σοβαρότατες αντιρρήσεις για το αν θα επεδείκνυαν την ίδια άνεση και ευρύτητα πνεύματος άθεοι και αριστεροί ‘διαφωτιστές’ που, για παράδειγμα, θα ανακάλυπταν τον γιό τους να διαβάζει Θεολογία και να κάνει παρέα με μοναχούς!
Ίσως κάποιοι να εκπλαγούν, αλλά είναι αλήθεια: ο εκκλησιαστικός χώρος κινείται τολμηρότερα από τον ιδεολογικά εκκοσμικευμένο! Ψυχίατροι και ψυχολόγοι διδάσκουν συστηματικά κληρικούς στο Πρόγραμμα Ποιμαντικής Επιμόρφωσης, το οποίο οργάνωσε η Αρχιεπισκοπή Αθηνών και επεκτάθηκε σε πολλές Μητροπόλεις, εδώ και δέκα χρόνια. Σπάνια, όμως, θα συναντήσετε το αντίστροφο, μια εκπαιδευτική ομιλία προς ειδικούς ψυχικής υγείας (σε νοσοκομεία και άλλους φορείς) πάνω στις σχέσεις Ψυχιατρικής και Θρησκείας.
Μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις είναι να βλέπεις την αποσταθεροποίηση την οποία προκαλεί η ανατροπή στερεοτύπων. Στελέχη της Εκκλησίας μαθητεύουν πάνω στην εποχή μας, όμως άνθρωποι της Επιστήμης δεν καταδέχονται να μάθουν κάτι για την άλλη πλευρά. ΟιΘεολογικές Σχολές και οι Εκκλησιαστικές Ακαδημίες διδάσκουν από δεκαετίες μαθήματα Ψυχολογίας και Ψυχιατρικής στους υποψήφιους θεολόγους και κληρικούς. Αλλά κανένα από τα Πανεπιστημιακά Τμήματα Ψυχολογίας στη χώρα μας δεν έχει καταδεχθεί να περιλάβει μέχρι τώρα ένα μάθημα για τον ευρέως ανεπτυγμένο κλάδο της Ψυχολογίας της Θρησκείας,που παρουσιάζει τόσο ενδιαφέρον σε μια εποχή διεθνούς αναζωπύρωσης του θρησκευτικού φαινομένου…
Τα παραδείγματα αυτά δεν συνιστούν κακοπιστία, αλλά προκατάληψη. Τόσο εκτεταμένη, όμως, ώστε είμαι βέβαιος πως οι πανεπιστημιακοί μας καθηγητές Ψυχολογίας ούτε καν γνωρίζουν πως υπάρχει η Διεθνής Εταιρεία Ψυχολογίας της Θρησκείας, η οποία μάλιστα από το 2011 έως το 2015 είχε πρόεδρο Έλληνα!
*
Όποιος ενοχληθεί από το κείμενο αυτό, ότι δήθεν υπερασπίζομαι την Εκκλησία, δεν κατάλαβε τίποτε. Για την αλήθεια μάχομαι. Θέμα ιδιοσυγκρασίας.
Αν και όχι όσο θα ήθελα, αν και όχι όσο επιβάλλουν οι καιροί, σιωπηρά και σε πείσμα των στερεότυπων η Εκκλησία αλλάζει. Θα ευχόμουν να μπορώ να διαπιστώσω το ίδιο και για την εκκοσμικευμένη πλευρά της κοινωνίας μας.
https://www.huffingtonpost.gr/
