Είναι θεολογικά ακριβές να λέγεται ότι ο Χριστός έχει παρρησία προς το Θεό, επειδή είναι αναμάρτητος;

 

Όχι, δεν είναι αυτό θεολογικά ακριβές, γιατί:

Πρώτον,   η  παρρησία  προς  το  Θεό  ταιριάζει  στους  αγίους  οι  οποίοι  την  απόκτησαν  αφού  έζησαν  σύμφωνα με το θέλημά Του, και δεν την είχαν πριν ευαρεστήσουν στο Θεό. Ταιριάζει επίσης στους αγγέλους που ίστανται ενώπιον του Θεού.   Ο Χριστός όμως είναι « ο  μονογενής  υιός  ο ων  εις τον κόλπον του πατρός, »        ( Ιω. α’, 2 )  και    δεν είναι ακριβές να γίνεται λόγος για   παρρησία του Υιού προς τον Πατέρα, δηλαδή του Λόγου ο οποίος « ην εν αρχή προς τον Θεόν »   ( Ιω.α’, 2 ) και « Θεός ην ο Λόγος.» ( Ιω. α’, 1). « ο πατήρ απέσταλκε τον υιόν σωτήρα του κόσμου » (Α’ Ιω. δ’, 14 ), και όχι για να αποκτήσει παρρησία απέναντί Του σαν αυτή να ήταν κάτι που του έλλειπε. Ο Ίδιος είπε, «  καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί   »( Ιω. ιζ΄, 5).

Δεύτερον,  και  αν  ακόμη  χρησιμοποιήσει  κάποιος  για το Χριστό τη λέξη παρρησία,    δεν ταιριάζει ως αιτία της   η φράση, ‘’ επειδή είναι αναμάρτητος ‘’,   γιατί η αναμαρτησία είναι μόνιμο γνώρισμα του Χριστού και δεν υπάρχει περίπτωση να μη είναι ο Χριστός αναμάρτητος, γιατί   « Ιησούς  Χριστός  χθες  και   σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας.» ( Εβρ.ιγ’, 8 ).

Τρίτον, τα  λόγια  του  Κυρίου  «πάντα  όσα  έχει  ο πατήρ εμά εστι»( Ιω. ιστ’, 15 ) και « εγώ και ο πατήρ εν εσμεν.»(Ιω.ι’,13) δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιες παρεξηγήσεις  και  ανακρίβειες.

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Αν πας με το σταυρό στο χέρι, θα σε φάνε οι άλλοι;

 Αυτό εξαρτάται από το ποιοι  θα είναι οι άλλοι.  Αν  αυτοί οι άλλοι είναι διώκτες του Χριστού, θα είναι και δικοί σου διώκτες σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, «ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν »( Ιω. ιε’, 20). Αν όμως οι άλλοι αγαπούν το Χριστό, τότε δε θα σε  φάνε αλλά  θα σε βοηθήσουν να φέρεις το σταυρό σου όπως και αυτοί θα φέρουν το δικό τους. Πάντως  σε κάθε περίπτωση δε θα σε φάει κανείς, αν δεν το επιτρέψει ο Θεός.  Αν όμως επιτρέψει ο Θεός να σε φάνε, αυτό θα είναι για σένα στέφανος δόξης, γιατί θα συμμετέχεις στο πάθος του Κυρίου και κατά συνέπεια και στην Ανάσταση Αυτού, « είπερ συμπάσχομεν ίνα και συνδοξασθώμεν » ( Ρω. η’, 17). 

  Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ουίλιαμ Τσάνινγκ Γούντμπριτζ-Ηθικός και πολιτικός χάρτης του 1821-1837

 

Με επιλογή στην χάρτη για μεγέθυνση

Ο Ουίλιαμ Τσάνικγ Γούντμπριτζ ήταν Αμερικανός γεωγράφος, εκπαιδευτικός μεταρρυθμιστής και συγγραφέας πολλών εγχειριδίων γεωγραφίας. 

Ο παγκόσμιος χάρτης της εικόνας, ηθικός και πολιτικός, σε εκδόθηκε  το 1837 από τον ίδιο  αλλά ξεκίνησε η κατασκευή του ήδη το 1821,  παρουσιάζει τα κράτη και τις ηπείρους σε συνδυασμό με τον πολιτισμό τους με μια κλίμακα από το  άγριος- βάρβαρος -ημιπολιτισμένος- πολιτισμένος και φωτισμένος.

 Επίσης παρουσιάζει την θρησκεία. Στους χριστιανούς ζωγραφίζει στα κράτη έναν σταυρό. Τους ορθόδοξους του έχει ένα σταυρό με το αγγλικό γράμμα G  από το Greek συμπεριλαμβάνοντας και την τσαρική Ρωσία. Καθολικούς προτεστάντες C και P κάτω από το σταυρό.Αριθμός και m είναι τα εκατομμύρια του πληθυσμού του κράτους.  

Η νεοσύστατη μικρή Ελλάδα παρουσιάζεται ως πολιτισμένη ενώ τα δυτικά της Ευρώπης κράτη μαζί με την τότε Αμερική (ΗΠΑ) τα παρουσιάζει ως φωτισμένα. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία μαζί με τα κατεχόμενα σε αυτήν βαλκάνια, πλην της ανεξάρτητης  Ελλάδας που εμφανίζεται ως πολιτισμένη, παρουσιάζεται ως ημιπολιτισμένη.

Αξίζει να αναφερθεί ο ορθόδοξος πληθυσμός της Ασίας. Στο πίνακα επάνω αριστερά του χάρτη  σημειώνονται οι Ορθόδοξοι Greek  με 5.700.00 κατοίκους από τα συνολικά 11 εκατομμύρια της Μικράς Ασίας  και 12 εκατομμύρια της Αραβίας (σύνολο 23εκ) που ήταν τότε στην ασιατική Οθωμανική αυτοκρατορία.

Οι Oρθόδοξοι Xριστιανοί Greek στην Αφρική γράφονται στο πίνακα 3 εκατομμύρια από τα 23 συνολικά εκατομμύρια της βόρειας Αφρικής.

Στην Ευρώπη ο χάρτης δίνει 56 εκ Ορθόδοξους. Ο πληθυσμός τη Ρωσίας είναι 58 εκ αλλά σίγουρα θα έχει και τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της.

Ως προς το πολίτευμα ριπάμπλικ (δημοκρατία) έχει μόνο η Ελβετία στην Ευρώπη οι ΗΠΑ και τα νεοσύστατα τότε κράτη της Νοτίου Αμερικής. Η Αγγλία και η Γαλλία και Ολλανδία περιορισμένες μοναρχίες.Τα υπόλοιπα κράτη μοναρχίες αυτοκρατορικές και υποτελείς σε αυτές.

Ο παγκόσμιος πληθυσμός το 1837 ανέρχονταν σε 941 εκατομμύρια από τους οποίους τα 256εκ ήταν χριστιανοί , 123εκ μουσουλμάνοι και 554 παγανιστές.

Τα πάθη ταυτίζονται με τους δαίμονες;

 Όχι, όπως θα φανεί στη συνέχεια: Τα αμαρτωλά πάθη και γενικά η αμαρτία είναι το λεγόμενο ηθικό κακό. Το κακό όμως είναι το «μη ον», ενώ ο διάβολος είναι ον, δηλαδή υπάρχει ως πονηρό πνεύμα.  Αν λοιπόν πούμε ότι ένα πάθος π. χ. η κενοδοξία είναι ένας δαίμονας, τότε κάποιος κακόβουλος μπορεί να πει ότι ο διάβολος δεν υπάρχει, αλλά είναι προσωποποίηση του κακού, και επί του προκειμένου προσωποποίηση του συγκεκριμένου πάθους της κενοδοξίας.  Προς αποφυγήν λοιπόν αυτού του κινδύνου, καλλίτερα είναι να λέμε ότι ένα αμαρτωλό πάθος είναι γέννημα του διαβόλου και όχι ο ίδιος ο διάβολος.  Αν πούμε ότι αυτό το πάθος είναι διάβολος, τότε κάποιος θα πει ότι όλοι έχουν το διάβολο μέσα τους αφού άλλος λίγο άλλος πολύ έχει τα πάθη του. Δεν ταυτίζονται λοιπόν τα πάθη με τους δαίμονες. Άλλο ο εμπαθής και άλλο ο δαιμονισμένος.  Ο εμπαθής έχει τα πάθη του και ο δαιμονισμένος έχει  τα δαιμόνια.  Άλλο ο σατανάς ως πονηρό πνεύμα και άλλο η πονηρία του την οποία μεταδίδει στους ανθρώπους.  Τώρα στην εκφορά του λόγου, αν κάποιος κάνει αυτή την ταύτιση πάθους και δαιμονίου,  αυτός γνωρίζει τι λέει, αλλά πρέπει  να γνωρίζουν και οι άλλοι που τον ακούνε.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Βρίσκει ανάπαυση η ψυχή ενός δολοφονημένου, όταν βρεθεί και καταδικαστεί ο δολοφόνος;

 

Αυτή η άποψη είναι λανθασμένη, γιατί στηρίζεται σε άγνοια και όχι σε θεολογική γνώση. Η ψυχή του δολοφονημένου βρίσκει ανάπαυση μόνο κοντά στο Θεό στον Οποίον επέστρεψε μετά την έξοδό της από το δολοφονημένο σώμα της. Δε συμμετέχει τώρα η ψυχή στην έρευνα για την ανεύρεση του δολοφόνου ούτε αναπαύεται και αγάλλεται για την τιμωρία του. Ο Κολοκοτρώνης, όταν έπεσε στα χέρια του ο δολοφόνος του αδελφού του, δεν τον σκότωσε, αλλά του παρέθεσε γεύμα και είπε στη μάνα του, σώπα μάνα, αυτό είναι το καλλίτερο μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του  γιου σου.  Αυτό λέει πολλά για το τι πρέπει να λένε ή μάλλον να μη λένε οι  συγγενείς μέσα στο, κατά τα άλλα, δικαιολογημένο πόνο και τη θλίψη τους.  Όσο για το φονιά, το λόγο έχει η ανθρώπινη δικαιοσύνη.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Άγιοι σε κάθε τόπο

 

Η ΜΟΙΡΑΣΙΑ

 

—Μια μέρα, τρεις άνθρωποι, που πηγαίνανε μαζί, βρήκανε στο δρόμο ένα σακί καρύδια, κ' επειδή δε μπορούσαν να συμφωνήσουν στη μοιρασιά, πήγανε στο Nασρ-εν-Ντιν Xότζα και τού παν:

 —Σε παρακαλούμε, Χότζα, καλό νάχης, μοίρασέ μας αυτά τα καρύδια

.—Μετά χαράς σας! απάντησε ο Νασρ-εν-Ντιν. 

Να, πρώτα, πέστε μου πώς θέλετε να σας τα μοιράσω; σαν άνθρωπος, ή σα Θεός;

—Δίκαια, σαν το Θεό! τού παν εκείνοι.

 Τότε, ο Χότζας άνοιξε το σακί, κ' έδωσε καμιά δεκαριά καρύδια στον έναν απ' τους τρεις, καμιά εικοσαριά στο δεύτερο, και όλα τα άλλα τάδωσε στον τρίτο.

Μείναν απορημένοι οι άνθρωποι απ' αυτό, κ' οι δυο αδικημένοι είπαν με μια φωνή:

—Μα,Χότζα μου, δε μοιράζεις καλά!

—Βρε ανόητοι, τους απάντησε, δε μού πάτε να σας τα μοιράσω σα Θεός; Μάθετε λοιπόν, πως έτσι μοιράζει ο Θεός: σ' άλλους δίνει λίγα, σ' άλλους πολλά. Αν μου λέγατε να σας τα μοιράσω σαν άνθρωπος, θάδινα, βέβαια, σ' όλους σας ίσα.

Βασίλειος Β΄

Ο ΜΟΧΛΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

 

Α. Ο ΜΟΧΛΟΣ

Όταν ο Αρχιμήδης ανακάλυψε  το μοχλό, είπε το γνωστό,  «Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω». Με άλλα λόγια, δος μου κάπου να σταθώ και  τη γη θα κινήσω. 

α) Για να κινήσει κάποιος κάτι, προφανώς δε γίνεται να στέκεται  ο ίδιος πάνω σε αυτό. Έτσι, προκειμένου να κινήσει τη γη, στην προκειμένη περίπτωση ο Αρχιμήδης,   πάνω στην οποία βρισκόταν ο ίδιος, θα έπρεπε να στεκόταν έξω από αυτή. 

β) Για να κινηθεί κάτι, προφανώς πρέπει να είναι ακίνητο και όχι κινητό.  Η γη όμως,  όπως τώρα είναι γνωστό, κινείται και δεν υπάρχει λόγος να την κινήσει κάποιος με μοχλό.

γ) Αφού λοιπόν αυτός που έχει το μοχλό, δε γίνεται να βρίσκεται πάνω σε αυτό που θέλει να κινήσει, και αυτό δεν πρέπει να βρίσκεται εν κινήσει, ας δούμε από μακριά ένα βουνό, για να  μας βοηθήσει  και να βρούμε λύση. Το βουνό  πάνω στη γη είναι το ακίνητο και αυτός από μακριά το αγναντεύει χωρίς να μπορεί να το κινήσει.

δ) Ο Αρχιμήδης βεβαίως, για να τονίσει τη σημασία του μοχλού, προτίμησε να αναφερθεί στη γη και όχι στο βουνό. Δεν είπε, δος μοι πα στω και θα κινήσω  το βουνό.  Αν το έλεγε αυτό, θα του έλεγε κάποιος,  έλα κάτσε κάπου εδώ, πάρε τώρα το μοχλό  και κούνα το βουνό.

 

Β. Η ΠΙΣΤΗ

 

α) Ο Κύριος είπε, « τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».(Λουκ. ιη’, 27).   Έτσι, ό, τι δεν είναι δυνατό να το κάνει ο άνθρωπος,   μπορεί  να το κάνει ο Θεός.

β) Πρώτον, όχι μόνο τη γη που δε μπορεί να την κινήσει ο μοχλός, αλλά και τον ουρανό μαζί,  μπορεί να   σείσει   ο Θεός.  Ο Ίδιος  « ἐπήγγελται λέγων· ἔτι ἅπαξ ἐγὼ σείω οὐ μόνον τὴν γῆν, ἀλλὰ καὶ τὸν οὐρανόν. τὸ δὲ ἔτι ἅπαξ δηλοῖ τῶν σαλευομένων τὴν μετάθεσιν ὡς πεποιημένων, ἵνα μείνῃ τὰ μὴ σαλευόμενα »(Εβρ. ιβ’, 26-27). 

γ)   Όσο για το βουνό, που και αυτό δε μπορεί να το κινήσει ο μοχλός,  μπορεί  ένας πιστός που έχει πίστη να του πει, πήγαινε από αυτού που είσαι, εκεί. Αυτό το είπε ο Ίδιος ο Χριστός,   «ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν ( Ματ. ιζ’, 20).

δ) Ο μοχλός της πίστης βεβαίως, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι η πίστη  απορρίπτει και απαξιώνει το μοχλό του Αρχιμήδη. Αντιθέτως μάλιστα η πίστη δέχεται και   αποδέχεται  το μοχλό όπως και κάθε άλλη επιστήμη. Και πώς όχι αφού ο Ίδιος ο Θεός « καὶ αὐτὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ· »  ( Σ, Σειρ. λη’, 6).

ε)  Πάντως ο Αρχιμήδης με το « δος μοι πα στω » που είπε για το μοχλό, θα δέχτηκε στον Άδη ως Κύριό του το Χριστό, όχι για « την γαν»  να κινήσει, αλλά την αιώνιο ζωή για να κερδίσει.

Ιωάννης  Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

G

M

T

Y

Ανίχνευση γλώσσαΑγγλικάΑζερμπαϊτζανικάΑλβανικάΑμχαρικάΑραβικάΑρμενικάΑφρικάανςΒασκικάΒεγγαλικήΒιετναμεζικάΒιρμανικάΒοσνιακάΒουλγαρικάΓαελικά ΣκοτίαςΓαλικιακάΓαλλικάΓερμανικάΓεωργιανάΓίντιςΓιορούμπαΓκουτζαρατικάΔανικάΕβραϊκάΕλληνικάΕσθονικάΕσπεράντοΖόσαΖουλούΙαπωνικάΊγκμποΙνδονησιακάΙρλανδικάΙσλανδικάΙσπανικάΙταλικάΚαζακστανικάΚανάνταΚαταλανικάΚινέζικα παραδοσιακήΚινεζική απλοποιημένηΚιργιζιανάΚορεατικάΚορσικανικάΚουρδικά (Kurmanji)Κουρδικά (Sorani)Κρεόλ ΑϊτήςΚροατικάΛάοΛατινικάΛετονικάΛευκορωσικάΛιθουανικάΛουξεμβουργιανάΜαλαγάσιΜαλαγιάλαμΜαλέιΜαλτεζικάΜαορίΜαραθικάΜογγολικάΝεπαλικάΝορβηγικάΟλλανδικάΟυαλικάΟυγγρικάΟυζμπεκικάΟυκρανικάΟυρντούΠαντζάμπιΠάστοΠερσικάΠολωνικάΠορτογαλικάΡουμανικάΡωσικάΣαμοανικάΣεμπουάνοΣερβικάΣεσότοΣίντιΣινχάλαΣλαβομακεδονικάΣλοβακικάΣλοβενικάΣομαλικάΣόναΣουαχίλιΣουηδικάΣούνταΤαζικιστανικάΤαϊλανδεζικάΤαμίλΤατάρΤελούγκουΤζαβανεζικάΤούρκικαΤσεχικάΤσιτσέουαΦιλιπινεζικάΦινλανδικάΦριζιανάΧαβαϊκάΧάουσαΧίντιΧμερΧμονγκ

ΕλληνικάΑγγλικά-------- [ Ολα ] --------ΑγγλικάΑζερμπαϊτζανικάΑλβανικάΑμχαρικάΑραβικάΑρμενικάΑφρικάανςΒασκικάΒεγγαλικήΒιετναμεζικάΒιρμανικάΒοσνιακάΒουλγαρικάΓαελικά ΣκοτίαςΓαλικιακάΓαλλικάΓερμανικάΓεωργιανάΓίντιςΓιορούμπαΓκουτζαρατικάΔανικάΕβραϊκάΕλληνικάΕσθονικάΕσπεράντοΖόσαΖουλούΙαπωνικάΊγκμποΙνδονησιακάΙρλανδικάΙσλανδικάΙσπανικάΙταλικάΚαζακστανικάΚανάνταΚαταλανικάΚινέζικα παραδοσιακήΚινεζική απλοποιημένηΚιργιζιανάΚορεατικάΚορσικανικάΚουρδικά (Kurmanji)Κουρδικά (Sorani)Κρεόλ ΑϊτήςΚροατικάΛάοΛατινικάΛετονικάΛευκορωσικάΛιθουανικάΛουξεμβουργιανάΜαλαγάσιΜαλαγιάλαμΜαλέιΜαλτεζικάΜαορίΜαραθικάΜογγολικάΝεπαλικάΝορβηγικάΟλλανδικάΟυαλικάΟυγγρικάΟυζμπεκικάΟυκρανικάΟυρντούΠαντζάμπιΠάστοΠερσικάΠολωνικάΠορτογαλικάΡουμανικάΡωσικάΣαμοανικάΣεμπουάνοΣερβικάΣεσότοΣίντιΣινχάλαΣλαβομακεδονικάΣλοβακικάΣλοβενικάΣομαλικάΣόναΣουαχίλιΣουηδικάΣούνταΤαζικιστανικάΤαϊλανδεζικάΤαμίλΤατάρΤελούγκουΤζαβανεζικάΤούρκικαΤσεχικάΤσιτσέουαΦιλιπινεζικάΦινλανδικάΦριζιανάΧαβαϊκάΧάουσαΧίντιΧμερΧμονγκ

Η λειτουργία ομιλίας περιορίζεται σε 200 χαρακτήρες

Επιλογές : Ιστορία : Σχόλια : DonateΚλείνω

Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ

 

Επειδή τα παιδιά του Θεού  έχουν σάρκα, και ο Υιός του Θεού έλαβε σάρκα, όπως γράφει και ο Απόστολος Παύλος, « ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκε σαρκός καὶ αἵματος, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχε τῶν αὐτῶν, ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ' ἔστι τὸν διάβολον, καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας »( Εβρ. β’, 14-15).

Τα παιδιά του Θεού είναι παιδιά Του, γιατί  « ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν », προφανώς διά του Βαπτίσματος σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου προς τον Νικόδημο, « ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ »( Ιώ. γ’, 5).

Τα παιδιά  αυτά ο Θεός τα έχει δώσει στον Υιόν Του σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, « ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός »( Εβρ. β’, 13). Ο Κύριος  γνωρίζει τα δικά Του  και εκείνα τον γνωρίζουν σύμφωνα με τα λόγια του Ιδίου, « ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός, καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν »( Ιω. ι’,14).  Όποιος αγαπά το Θεό, αγαπά και τα τέκνα του Θεού σύμφωνα με τα λόγια του Ιωάννη, « ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἀγαπῶμεν τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ, ὅταν τὸν Θεὸν ἀγαπῶμεν καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν »( Α’ Ιω. ε’, 2). Όποιος δεν αγαπάει τα τέκνα του Θεού, ούτε το Θεό αγαπάει σύμφωνα πάλι με τα λόγια του Ιωάννη, « ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἑώρακε, τὸν Θεὸν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;»( Α’ Ιω. δ’, 20).

Κατόπιν αυτών, ας παραθέσουμε  και τα λόγια του Ιωάννη, « ᾿Αγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὕπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐάν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς  ἐστι.»( Α’ Ιώ. γ’, 2).

 Για να μη νομίσει όμως κανείς ότι αυτός δεν έχει αμαρτίες,  που κανείς  βεβαίως δε  νομίζει  τέτοιο πράγμα, ας  κλείσουμε   το θέμα πάλι με τα λόγια του Ιωάννη, «  ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν.»( Α’ Ιώ. α’, 8  ).

Iωάννης  Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Απάτες μέσω του TikTok από δήθεν ιερωμένους

 

«Επικοινώνησα με έναν πατέρα και κάποια πράγματα που μου είπε μου φάνηκαν περίεργα, γι’ αυτό είπα να σας γράψω. Τον γνώρισα μέσα από το TikTok σε live του» αναφέρει μια γυναίκα, θύμα απάτης.

Μέσω της δημοφιλούς εφαρμογής του TikTok, επιτήδειοι παριστάνουν τους... πνευματικούς και «ψαρεύουν» τα ανυποψίαστα θύματά τους, κερδίζοντας εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες ευρώ! 

Ιερείς-«μαϊμού», με αφορμή το Σαρανταλείτουργο (ο ιερέας 40 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα μνημονεύει καθημερινά τα ονόματα των ζώντων υπέρ υγείας, αλλά και των κεκοιμημένων υπέρ αναπαύσεως της ψυχής τους σε 40 Θείες Λειτουργίες που τελούνται μέσα στον Ιερό Ναό) καλούν πιστούς να τους στέλνουν ονόματα δικών τους μέσω διαδικτύου, τάχα για να διαβαστούν. Όταν οι ανυποψίαστοι άνθρωποι «τσιμπήσουν», οι ψευτοπαπάδες τούς πετάνε το... παραμύθι, ότι χρειάζονται χρήματα δήθεν για αποπεράτωση εργασιών σε εκκλησία που υποτίθεται ότι λειτουργούν. Ανύποπτοι πιστοί έχουν ήδη πέσει στην παγίδα κι έχουν δώσει λεφτά, με τους εκκλησιαστικούς φορείς να επισημαίνουν ότι όλοι μας θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην δίνουμε στοιχεία και χρήματα μέσω του διαδικτύου.

Η καταγγελία για τους πνευματικούς «μαϊμού» στο Tik Tok

Χαρακτηριστικό της μεγάλης απάτης είναι η καταγγελία που έκανε στο ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE μία γυναίκα η οποία παραλίγο να πέσει θύμα των πνευματικών «μαϊμού». Μεταξύ άλλων, εξιστορεί: «Επικοινώνησα με έναν πατέρα και κάποια πράγματα που μου είπε μου φάνηκαν περίεργα, γι’ αυτό είπα να σας γράψω. Τον γνώρισα μέσα από το TikTok σε live του. Δίνει το τηλέφωνό του σε κάθε live του σχεδόν και μας καλεί να τον πάρουμε τηλέφωνο για ό,τι μας προβληματίζει. Έτσι κι εγώ πήρα το θάρρος και τον κάλεσα. Του ανέφερα ένα θέμα μου στην αρχή και όλα καλά. Ύστερα, όταν του είπα και το δεύτερο θέμα που με απασχολούσε, μου είπε ότι δεν περνάει με προσευχές και τέτοια και ότι αυτός ασχολείται με μαγεία με βασκανίες και εξορκισμούς και ότι τώρα θα αρχίσει το 40λείτουργο και να του στείλω τα ονόματα της οικογένειας μου και των κεκοιμημένων και θα με διαβάζει». Κάποια στιγμή, όμως, της είπε ότι επειδή «είναι και ο ψάλτης και έχουν κάποια έξοδα, αν μπορώ, να στείλω στην τράπεζα της εκκλησίας 100 ευρώ»!

 https://www.parapolitika.gr/ellada/article/1318951/apates-meso-tou-tiktok-apo-dithen-ieromenous/

Η μονή των Αμαλφητών

 

Πριν από το Μεγάλο Σχίσμα 1054 υπήρχαν τρείς λατινικές μονές      ( αβαεία)  στο Άγιο Όρος. Το μεγαλύτερο από τα οποία ήταν των Αμαλφηνών ή Αμαλφιών. Ιδρύθηκε μεταξύ του 985 και 990 από τον Λέοντα τον Πρεσβύτερο και μια ομάδα Βενεδικτίνων επτα τον αριθμό από το Αμάλφι, μια πόλη της νοτια Ιταλίας,   που προσκλήθηκαν από τους αδελφούς της Μονής Ιβήρων να έρθουν στον Άθωνα.

 

 Τους Βενεδικτίνους καλωσόρισε και ενθάρρυνε ο Άγιος Αθανάσιος ο Άθως που ίδρυσε τη Μεγάλη Λαύρα. Το οποίο βρίσκεται κοντά στην τοποθεσία όπου βρισκόταν το Αβαείο των Αμαλφινών.

 Η μονή των Αμαλφηνών παρέμεινε ένα αβαείο των Βενεδικτίνων και συνέχισε να χρησιμοποιεί τη λατινικών ως λειτουργική γλώσσα  και να έλκει μοναχούς κυρίως από την Ιταλία. Ο Ηγούμενος των Αμαλφινών υπέγραψε τα αγιορείτικα έγγραφα στα λατινικά κάτω από την υπογραφή του Ηγουμένου της Μεγάλης Λαύρας.

 

 Μετά το 1054 η μονή των Αμαλφινών παρέμεινε Ορθόδοξη και οι Σταυροφόροι του 1204 του επιφύλαξαν ένα ιδιαίτερο είδος μίσους και βιτριόλι. Όταν λεηλάτησαν τον Άθω, έσφαξαν και κατέστρεψαν τούβλο τούβλο το Αμαλφηνόν. Μειώθηκε πολύ το μοναστήρι συνεχίστηκε μέχρι το 1287.

 Η γη των Αμαλφηνώνν παραχωρήθηκε από το βυζαντινό αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β΄ Παλαιολόγο στη Μεγίστη Λαύρα και οι τελευταίες κατασκευές που απομένουν σήμερα είναι ο Πύργος του Αμάλφι και το Ερμιτάζ Λακκοσκίτη που τώρα καταλαμβάνεται από Ρουμάνους μοναχούς.

Σήμερα η περιοχή ονομάζεται Μορφωνού , κατοικείται από πέντε μοναχούς της μεγίστης Λαύρας και ασχολούνται με διάφορες καλλιέργειες. 

Πηγές: Ted

           wikipedia

Ο ΛΙΘΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

Ο Χριστός, εκτός των άλλων που γνωρίζουν όλοι, είναι και κάτι που ίσως δεν το γνωρίζουν όλοι. Είναι ο λίθος που δεν συντρίβεται με τίποτα. Αντιθέτως, όποιος πέσει επάνω του διαλύεται, και σε όποιον πέσει τον κάνει σκόνη. Αυτό το είπε ο Ίδιος ο Κύριος, στους Ιουδαίους με τα εξής λόγια, « Τί οὖν ἐστι τὸ γεγραμμένον τοῦτο, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας; πᾶς ὁ πεσὼν ἐπ' ἐκεῖνον τὸν λίθον συνθλασθήσεται· ἐφ' ὃν δ' ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν »( Λουκ. κ’, 17 - 18). Το είπε και ο Απόστολος Παύλος για τους Ισραηλίτες με τα εξής λόγια, « καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πόμα πνευματικὸν ἔπιον· ἔπινον γὰρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δὲ πέτρα ἦν ὁ Χριστός »( Α’ Κορ. ι’, 4). Περιττόν να σημειωθεί ότι οι λέξεις λίθος και πέτρα χρησιμοποιούνται συμβολικά. Ας μη φοβάται όμως κανείς τη συντριβή της καρδιάς του, γιατί, « θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει »( Ψ. 50, 19). Όχι μόνο δε θα την εξουθενώσει, αλλά θα την κάνει καινούρια, δεχόμενος την προσευχή του Δαβίδ, « καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου » (Ψ. 50, 12).

Ιωάννης  Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Οι τελευταίοι Βαράγγοι

 Ένα σύγχρονο  τραγούδι στα αρχαία Σουηδικά με μνήμες από τους Βαράγγους, τους σωματοφύλακες του Αυτοκράτορα (Kaesaran). Δεν υπήρχαν το 1453 πολλοί βαράγγοι στα τείχη της Πόλης (Mikrlagarths) αλλά αυτοί που υπάρχουν, λέει το τραγούδι, υπόσχονται πίστη καθώς ετοιμάζονται να πεθάνουν στη τελική μάχη δίπλα στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.

 Έχει στα αγγλικά τη μετάφραση και τραγουδάνε (3:23 λεπτό) στα Ελληνικά τα λόγια του αυτοκράτορα "αφού πέφτει η πόλη μου θα πέσω κι εγώ μαζί της". 

Χαρακτηριστικό των Βαράγγων εκτός από τη φρουρά του αυτοκράτορα ήταν και η αστυνόμευση. Κρατούσαν πέλεκυς, το τσεκούρι δηλαδή.Το τσεκούρι προέρχεται από τη λατινική λέξη securis και από εκεί προέρχεται λόγω βαράγγων η λέξη security και αντιδάνειο σεκιούριτι στα Ελληνικά. Το ίδιο η έκφραση "έπεσε πάλεκυς" δηλαδή τιμωρία.

 

 

Η ταινία "Ο Άνθρωπος του Θεού"-Ο βίος του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης

Με ποιο τρόπο σώζει ο Θεός τους ανθρώπους;

 Με ένα και μοναδικό, δηλαδή με το να τους έχει δώσει τον Υόν Του τον Μονογενή ώστε αυτοί να λένε, « παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν »( Ησ. θ’, 6). Και πώς όχι αφού, « ὁ πατὴρ ἀπέσταλκε τὸν υἱὸν σωτῆρα τοῦ κόσμου. »( Α’ Ιω. δ’, 14). Αυτός ο Σωτήρας του κόσμου, όταν ήρθε στον κόσμο είπε, « οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν » ( Ματ. θ’, 13). Και πού να έβρισκε δικαίους αφού, « ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιὼν ἢ ἐκζητῶν τὸν Θεόν. πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός »»( Ψ. 52, 3 - 4 ).

Αυτός λοιπόν ο Υιός είναι η ζωή, η ανάσταση, το φως, η αλήθεια, η οδός, η ειρήνη, η χαρά, η σωτηρία και γενικά το παν. Αυτός είναι « το σωτήριον του Θεού» σύμφωνα με τα λόγια του δικαίου Συμεών, όταν « ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν. φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ »(Λουκ. β’,28-32 ).

 Όποιος λοιπόν έχει το Χριστό και μένει «εν αυτώ», όπως είπε ο Ίδιος, « μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν »(Ιω. ιε’, 4), έχει όλα τα παραπάνω και όσα δεν αναφέρθηκαν. Το πώς βέβαια μένει ο πιστός εν Χριστώ, εκτός των άλλων των γνωστών, σημαντικό είναι και αυτό που είπε ο Ίδιος, « ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ »(Ιω. στ’, 56).

Ο Παύλος αναφερόμενος στο Χριστό και στους πιστούς, γράφει ότι αυτοί αποτελούν τον οίκον του Θεού μέσα στον οποίον δεσπόζει ο Χριστός. Συγκεκριμένα λέει, « Χριστὸς δὲ ὡς υἱὸς ἐπὶ τὸν οἶκον αὐτοῦ, οὗ οἶκός ἐσμεν ἡμεῖς, ἐὰνπερ τὴν παρρησίαν καὶ τὸ καύχημα τῆς ἐλπίδος μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν »( Εβρ. γ’,6 ). Και πάλι λέει, « ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός »( Β’ Κορ. στ’,16 ). Αλλά, ας μείνουμε σ’ αυτά.

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών. 

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Επιστολή του προς τον Τίτο, « Ἐπεφάνη γὰρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι »( Τιτ. β’,11-12 ). Ενώ χαρακτηρίζει τη χάρη του Θεού σωτήρια για όλους τους ανθρώπους, στη συνέχεια αναφέρεται στο τι πρέπει να κάνουν και πώς πρέπει να ζήσουν, όσοι βέβαια δέχονται την καθοδήγησή της, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να μείνει η χάρη κενή. Αυτόν τον κίνδυνο ο Παύλος τον επισημαίνει και αλλού με τα εξής λόγια, « Συνεργοῦντες δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς »( Β’ Κορ. στ’, 1). Αναφερόμενος δε στον ίδιο τον εαυτό του, γράφει, « χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι· καὶ ἡ χάρις αὐτοῦ ἡ εἰς ἐμὲ οὐ κενὴ ἐγενήθη, ἀλλὰ περισσότερον αὐτῶν πάντων ἐκοπίασα, οὐκ ἐγὼ δὲ, ἀλλ' ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί »( Α’ Κορ. ιε’, 10).

Σύμφωνα λοιπόν με αυτά, αλλά και με άλλα πολλά, τα οποία χάριν συντομίας δεν αναφέρθηκαν, ο κάθε ευσυνείδητος χριστιανός, αν και έχει τη χάρη του Θεού, πρέπει να εργάζεται και εξωτερικά και εσωτερικά. Εξωτερικά να εργάζεται τα λεγόμενα καλά έργα σύμφωνα με την παραγγελία του Παύλου, « μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι » ( Τιτ. γ’, 14). Εσωτερικά δε να εργάζεται τον λεγόμενο πνευματικό αγώνα σύμφωνα πάλι με το παράδειγμα του Παύλου, « τὰ γὰρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικὰ, ἀλλὰ δυνατὰ τῷ Θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καὶ αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ »( Β’ Κορ. ι’, 4-5).

Βεβαίως όλα τα λεγόμενα καλά έργα τα έχει ετοιμάσει ο Θεός τα οποία όμως καλούνται οι πιστοί να εργασθούν σύμφωνα πάλι με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν »( Εφ. β’, 10). Λέει να περιπατήσουμε και όχι να ξαπλώσουμε σαν να μη χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Ο Παύλος τέλος δίνει τόσο μεγάλη σημασία στην όλη εργασία που πρέπει να κάνουν οι πιστοί ώστε να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου με τα εξής λόγια, «Ὥστε, ἀγαπητοί μου, καθὼς πάντοτε ὑπηκούσατε, μὴ ὡς ἐν τῇ παρουσίᾳ μου μόνον, ἀλλὰ νῦν πολλῷ μᾶλλον ἐν τῇ ἀπουσίᾳ μου, μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε· ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν ὑπὲρ τῆς εὐδοκίας »( Φιλ. β’, 12-13). Δεν είναι επιτρεπτό, ενώ ο Θεός εργάζεται μέσα στον άνθρωπο την ανακαίνισή του, αυτός να μη κάνει το καλό, δηλαδή να αμαρτάνει. Και πώς όχι αφού, « εἰδότι οὖν καλὸν ποιεῖν καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν » (Ιακ. δ’, 17).

Ιωάννης  Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

 

ΖΗΤΗΜΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Έχει λεχθεί ότι για να σωθείς, πρέπει να δεχθείς το Χριστό για σωτήρα σου. Μα ποιος χριστιανός δε δέχεται το Χριστό για Σωτήρα του; Αφού την ώρα του Βαπτίσματος στην ερώτηση «Συνετάξω τω Χριστώ;» απάντησε «Συνεταξάμην». Αφού στις προσευχές και στη λατρεία συνεχώς ομολογεί ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας του κόσμου και κατά συνέπεια και προσωπικός του Σωτήρας. Αυτά τα λόγια, δηλαδή για να σωθείς πρέπει να δεχθείς το Χριστό για σωτήρα σου, και όχι μόνο, αρμόζουν σε όσους δεν είναι χριστιανοί, δεν είναι βαπτισμένοι, και εφόσον βέβαια επιθυμούν διακαώς να μάθουν τι πρέπει να κάνουν για να σωθούν. Αυτό συνέβη με τον δεσμοφύλακα στους Φιλίππους ο οποίος, όταν ρώτησε τον Παύλο και τον Σίλα, «κύριοι, τι με δει ποιείν ίνα σωθώ; οι δε είπον· πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση συ και ο οίκός σου... και εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού πάντες παραχρήμα» (Πρ. ιστ´,30-34).

Στους πιστούς όμως, αν θέλει κανείς να τους βοηθήσει πνευματικά, μπορεί να τους λέει με τον κατάλληλο βέβαια τρόπο, ότι πρέπει να εξομολογούνται τα παραπτώματά τους, να παίρνουν άφεση αμαρτιών, να κοινωνούν με τη σύμφωνη γνώμη του Πνευματικού τους, να αγωνίζονται τον καλό αγώνα της πίστεως, κ.ά. Αν όμως αυτά κάποιος τα παρασιωπά ή, ακόμα χειρότερα, τα απορρίπτει, τότε βρίσκεται ο ίδιος σε πλάνη και είναι ανάγκη να επιστρέψει «εκ πλάνης οδού αυτού» (Ιακ ε´,20).

Ιωάννης  Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Κύριος και οι κύριοι

Ένας είπε, μη με λες κύριο, ένας είναι Κύριος, ο Θεός.

Τα είπε καλά; Όχι βέβαια.

Η λέξη κύριος, όταν αναφέρεται σε ανθρώπους, δηλώνει το αυτονόητο, δηλαδή το ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το αυτεξούσιό του το οποίο είναι στοιχείο του « κατ’ εικόνα ».

Έτσι είναι κύριος, επειδή έχει την, έστω και περιορισμένη, ελευθερία να καθορίζει τις ενέργειές του, με τις οποιεσδήποτε βέβαια συνέπειες αυτών.

Όταν λοιπόν ένας ονομάζει κάποιον κύριο, δείχνει ότι τον τιμάει, πράγμα που είναι σύμφωνο και με το θέλημα του Θεού.

Ο Απόστολος Παύλος παραγγέλλει, «τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι» (Ρωμ. ιβ’, 10).

Η Σάρρα τιμούσε το σύζυγό της Αβραάμ, «κύριον αυτόν καλούσα» (Α’ Πέτρ. γ’, 6). Όμως ο Αβραάμ δεν της έλεγε, μη με λες κύριο, γιατί ένας είναι Κύριος, ο Θεός.

Στους Φιλίππους ο δεσμοφύλακας είπε στον Παύλο και το Σίλα, «Κύριοι, τι με δει ποιείν ίνα σωθώ; οι δε είπον· πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση συ και ο οίκός σου. και ελάλησαν αυτώ τον λόγον του Κυρίου και πάσι τοις εν τη οικία αυτού. » (Πρ.ιστ’,30-32).

Ενώ του μίλησαν για τον Κύριο Ιησού Χριστό, όμως δεν του είπαν, δεν έπρεπε να μας πεις εμάς κυρίους, γιατί ένας είναι Κύριος, ο Θεός.

Στην Αποκάλυψη ο Ιωάννης γράφει, « Και απεκρίθη εις εκ των πρεσβυτέρων λέγων μοι· ούτοι οι περιβεβλημένοι τας στολάς τας λευκάς τίνες εισί και πόθεν ήλθον; και είρηκα αυτώ· κύριέ μου, συ οίδας. » (Απ. ζ’, 13-14 ).

Δε γράφει όμως ο Ιωάννης ότι ο πρεσβύτερος του είπε, μη με λες κύριό σου, γιατί ένας είναι Κύριος, ο Θεός.

Άλλωστε και αυτός ο ίδιος που είπε, μη με λες κύριο, όταν απευθύνεται σε άλλους, εκτός από τους πολύ γνωστούς του βέβαια, δε χρησιμοποιεί το πρόθεμα κύριε;

Είναι δυνατό να πει σε κάποιον, δε σε λέω κύριε, γιατί ένας είναι Κύριος, ο Θεός;

Από αυτά τα λίγα που αναφέρθηκαν, γίνεται σαφές ότι δεν υπάρχει λόγος να λέει κανείς, όταν τον ονομάζουν κύριο, μη με λες κύριο, γιατί ένας είναι Κύριος, ο Θεός.

Αυτόν τον ονομάζουν κύριο με μικρό κάπα, όπως θα ονόμαζαν και οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Δεν τον συγκρίνουν με το Θεό. Πώς του πέρασε τέτοια ιδέα;

Ο Θεός είναι ο Κύριος με μεγάλο κάπα όπως φαίνεται και στον ψαλμικό στίχο « εξομολογείσθε τω Κυρίω των κυρίων, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού·» (Ψ. 135, 3).

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Μοναχή Γαβριηλία: Εργο ζωής σε πέντε ηπείρους

 Η Μοναχή Γαβριηλία, που ανακηρύχθηκε προ ημερών Αγία, ξεκίνησε τη μεγάλη ιεραποστολή της το 1954.

   Απόστολος Λακασάς

 

Από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη, μετά στην Αγγλία, στην Ινδία, στα Ιμαλάια, στην Ιερουσαλήμ, στην Αθήνα, στην Αίγινα, στη Λέρο. Μυθιστορηματική η ζωή της Μοναχής Γαβριηλίας, η οποία, με απόφαση της Ιερά Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ανακηρύχθηκε προ ημερών Αγία «διακριθείσα διά τας κατά Χριστόν αρετάς της ελεημοσύνης, της φιλανθρωπίας και της απολύτου αφοσιώσεως και εμπιστοσύνης εις το θέλημα του Κυρίου», όπως λέει η Ιερά Σύνοδος.

Η Αυρηλία (το όνομά της πριν δεχθεί τη μοναχική κουρά) Παπαγιάννη γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1897 στην Κωνσταντινούπολη. Η οικογένειά της ήταν εύπορη και έζησε σε ένα περιβάλλον με πολλές ανέσεις. Ηταν το τέταρτο και το τελευταίο παιδί της οικογένειας. Πρωτάκουσε για τον Θεό από τη μεγάλη της αδελφή Βασιλική, η οποία της έλεγε ιστορίες από το Ευαγγέλιο και την Παλαιά Διαθήκη. Μετά το γυμνάσιο έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές της στην Ελβετία, στη Σχολή Γεωπονικής του Estavayer-Le-Lace. Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τα φυτά.

Το 1923 βρέθηκε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη. Εκεί εισήχθη ως ακροάτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Μετά το τέλος των σπουδών της ήρθε στην Αθήνα και εργάστηκε για ένα χρόνο σε ψυχιατρική κλινική. Ακολούθησε η Αγγλία, όπου εργάστηκε σε διάφορες δουλειές, ενώ παράλληλα βοηθούσε πλήθος απόρων και ανέργων.

Το 1954, χρονιά που απεβίωσε η μητέρα της, θεωρείται σταθμός για την Αυρηλία, καθώς ξεκίνησε η μεγάλη ιεραποστολή της στις πέντε ηπείρους της υφηλίου. Την ίδια χρονιά πήγε στην Ινδία, όπου και παρέμεινε πέντε χρόνια. Αγάπησε τη χώρα πολύ και, όπως λέει η βιογραφία της (έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ακρίτα, Πορφύρα), «ανάμεσα και μαζί με τους λεπρούς και εξαθλιωμένους Ινδούς βρήκε νόημα όλη της η ζωή. Με τα χέρια της θεράπευε το σώμα τους, με τα λόγια της παρηγορούσε την ψυχή τους». Ολοι την αγαπούσαν και τη φώναζαν αδελφή Λίλα. Με το έργο της παρακίνησε πολλούς ανθρώπους να βαπτιστούν ορθόδοξοι. Αυτά τα χρόνια έκανε σημαντικές γνωριμίες, όπως με τη Μητέρα Τερέζα και τον Baba Amte, Ινδό κοινωνικό λειτουργό, γνωστό ιδιαίτερα για το έργο του σχετικά με την αποκατάσταση και την ενδυνάμωση ατόμων που έπασχαν από λέπρα.

Μετά την Ινδία βρέθηκε στα Ιμαλάια. Εκεί κατάλαβε ότι ο μοναχισμός είναι ένας ιδιαίτερος και ανώτερος τρόπος ζωής. Επόμενος σταθμός ένα μοναστήρι στη Βηθανία της Ιερουσαλήμ. Ακολουθεί η Αθήνα, όπου έκανε εγχείρηση στο μάτι και έμεινε στην πρωτεύουσα, στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας, τη Νέα Ιερουσαλήμ όπως έλεγε η ίδια.

Σταδιακά το έργο της αναγνωρίζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία, παίρνει την ευλογία να γίνει μοναχή και συνεχίζει συμμετέχοντας σε αποστολές της εξωτερικής ιεραποστολής όπου διδάσκει την ορθόδοξη ασκητική, βοηθώντας το έργο πολλών μητροπόλεων του εξωτερικού. Ακολουθούν τα ιεραποστολικά ταξίδια στην Αφρική, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, στην Αίγινα και κατόπιν στη Λέρο. Πέθανε στο νησί της Δωδεκανήσου σε ηλικία 95 ετών, στις 28 Μαρτίου 1992.

 https://www.kathimerini.gr/society/562664746/monachi-gavriilia-ergo-zois-se-pente-ipeiroys/

Εκλογή βοηθού Επισκόπου στην Ιερά Μητρόπολη Σερβίων & Κοζάνης

 

Με πολλή χαρά και συγκίνηση ακούσαμε την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος να αποφασίσει θέση Βοηθού Επισκόπου στην Ιερά Μητρόπολή μας και να εκλέξει για αυτήν την θέση τον Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου κ. Χριστοφόρο Αγγελόπουλο. Ο εψηφισμένος Βοηθός Επίσκοπος έλαβε τον τίτλο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Αμφιπόλεως.

 

Ο νέος Επίσκοπος γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1974 στα Σέρβια Κοζάνης και έλαβε τα πρώτα νάματα της εκκλησιαστικής γαλουχήσεως στην Ενορία της πολιούχου των Σερβίων, Αγίας Κυριακής. Επίσης, σ’ αυτήν την Ενορία βαπτίσθηκε από τα χέρια του μακαριστού Μητροπολίτου Καρπενησίου κυρού Νικολάου Δρόσου.

 

Ως Ενορία του Καθεδρικού Ναού Αγίας Κυριακής Σερβίων ευχόμαστε στον εψηφισμένο Επίσκοπο Αμφιπόλεως κ. Χριστοφόρο κάθε ευλογία παρά Θεού, υγεία και δύναμη στην νέα του διακονία και να συνεχίσει με το ίδιο ταπεινό φρόνημα και το πρότυπο ήθος του την εκκλησιαστική προσφορά και πορεία του.

 

Ο Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου

Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Θεοχάρης

Τα μέλη

Κωνσταντίνος Γανίτης

Κωνσταντίνος Τσιρέκας

Αναστάσιος Βασιλειάδης

Νικόλαος Λεπίδας

Εκλογή βοηθού Επισκόπου στην Ιερά Μητρόπολη Σερβίων & Κοζάνης

 

Με πολλή χαρά αγγέλλεται στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Τοπικής μας Εκκλησίας ότι η συνελθούσα σήμερα, 9 Οκτωβρίου, Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών & πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β’, ψήφισε και αποφάσισε την παραχώρηση μιας θέσεως Βοηθού Επισκόπου στην Ιερά Μητρόπολή μας.

Πρόκειται για ένα σημαντικό γεγονός στην πορεία της ιστορικής Ιεράς Μητροπόλεώς μας, το οποίο θα βοηθήσει στην καλύτερη διαποίμανσή της, με σκοπό την πνευματική ωφέλεια και εποικοδομή του φιλοχρίστου λαού της. Τελευταία φορά που η Τοπική Εκκλησία είχε Βοηθό Επίσκοπο ήταν από το 1915 έως το 1918 τον Επίσκοπο Ειρηνουπόλεως Φώτιο Μανιάτη, μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη.

Κατόπιν ψηφοφορίας υπό της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για την θέση αυτή εξελέγη να διακονήσει ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεώς μας Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου κ. Χριστοφόρος Αγγελόπουλος, με τον τίτλο του Βοηθού Επισκόπου της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Αμφιπόλεως, μίας ιστορικής Επισκοπής του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αυτός θα είναι ο λόγος της αυριανής, Τρίτη 10 Οκτωβρίου ε.ε., χαρμόσυνης κωδωνοκρουσίας στις 10:30 π.μ. από τους Ιερούς Ναούς της Κοζάνης, των Σερβίων και του Βελβενδού.

Όσον αφορά την Χειροτονία του Θεοφιλεστάτου εψηφισμένου Βοηθού Επισκόπου Αμφιπόλεως η Ιερά Μητρόπολις θα ενημερώσει το πλήρωμα της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως με Δελτίο Τύπου.

Η Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ» εύχεται «ἡ Θεία Χάρις, ἡ πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» να χαριτώσει, ενισχύσει, φωτίσει και καθοδηγεί τον εφηφισμένο Επίσκοπο στην νέα, από υψηλότερη θέση, διακονία του, προς δόξαν Θεού και έπαινον της Τοπικής μας Εκκλησίας.

Από την Ιερά Μητρόπολη

Ο Θεός και οι θεοί.

 

 

Σε ποιους απευθύνεται ο Θεός με τα λόγια, « ἐγὼ εἶπα· θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ῾Υψίστου πάντες· ὑμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνήσκετε καὶ ὡς εἷς τῶν ἀρχόντων πίπτετε.   » (Ψ. 81,6 ,7);

 

Απευθύνεται στους ανθρώπους εκείνους της Παλαιάς Διαθήκης οι οποίοι δέχτηκαν μέσα τους τα λόγια του Θεού και τα κήρυξαν στους άλλους. Αυτό το διαβεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός με τα εξής λόγια, « ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Οὐκ ἔστι γεγραμμένον ἐν τῷ νόμῳ ὑμῶν, ἐγὼ εἶπα, θεοί ἐστε; εἰ ἐκείνους εἶπε θεοὺς, πρὸς οὓς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐγένετο, καὶ οὐ δύναται λυθῆναι ἡ γραφή, ὃν ὁ πατὴρ ἡγίασε καὶ ἀπέστειλεν εἰς τὸν κόσμον, ὑμεῖς λέγετε ὅτι βλασφημεῖς, ὅτι εἶπον, υἱὸς τοῦ Θεοῦ εἰμι; »( Ιω. ι’, 34-36).

 

Βεβαίως, αν και  είναι προφανές και αυτονόητο, ας λεχθεί  ότι   άλλο είναι το να χαρακτηρίζει και  να ονομάζει ο Θεός θεούς,  και άλλο είναι  το να προσδιορίζει και να  συγκαταλέγει κάποιος μεταξύ αυτών  κάποιους  ανθρώπους.   Αυτό, εκτός των άλλων, έρχεται σε αντίθεση με το, « ὑμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνήσκετε καὶ ὡς εἷς τῶν ἀρχόντων πίπτετε».   Όταν ο Χριστός φανερωθεί, πώς θα είναι τότε οι πιστοί, το λέει ο Ιωάννης με τα εξής λόγια. « Ἀγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐὰν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι.» ( Α’ Ιω.γ’, 2).

 

Το, « ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα,..», όταν γίνει πραγματικότητα για ένα πιστό, του είναι αρκετό και δεν υπάρχει κάτι καλλίτερο από αυτό. Ο Χριστός είναι και θα είναι πάντα Θεός και άνθρωπος και όχι μόνο Θεός.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.