Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη μεταφορά των λόγων του Γέροντα Παΐσιου

...Γι' αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη μεταφορά των λόγων του. Μερικές φορές οι λόγοι του ήταν μόνο για τον συγκεκριμένο συνομιλητή του και ασφαλώς όχι για όλους... 

Ο προφητικός Γέροντας Παΐσιος

Για τον μακαριστό Γέροντα Παΐσιο Αγιορείτη (1924-1994) έχουν ειπωθεί και γραφεί πάρα πολλά. Ήδη συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από τη μακαρία κοίμησή του. Ανεπαύθη στις 12/7/1994 στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου-Σουρωτής Θεσσαλονίκης κι ετάφη εκεί. Ο τάφος του αποτελεί πανορθόδοξο προσκύνημα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έρχονται από μακρυά ν' ανάψουν ένα κερί και να επικαλεσθούν τη βοήθειά του στις ανάγκες τους.

Όσοι αναφέρονται σήμερα στ' όνομά του το κάνουν με συγκίνηση, σεβασμό και αγάπη και μαζί για το Άγιον Όρος. πρόκειται πράγματι για ένα αληθινό άνθρωπο του Θεού, ασκητικό, ταπεινό, σεμνό, ακτήμονα, σεβαστό, αγαπητό και χαριτωμένο. Όσοι τον γνωρίσαμε θυμόμαστε καλά τη χάρη των λόγων του, την καλοσύνη του, την ευγένειά του και την ειλικρίνειά του. Ποτέ δεν κολάκευε, δεν ψευτοπαρηγορούσε, δεν προσποιόταν και φλυαρούσε. Ο λόγος του ήταν βιωματικός, χαρίεις, ουρανόσταλτος, ουσιαστικός και σημαντικός. Ακόμη και μέσα από τα κάποια αστεία του προσπαθούσε να παρηγορήσει τον πονεμένο ακροατή του.

Γι' αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη μεταφορά των λόγων του. Μερικές φορές οι λόγοι του ήταν μόνο για τον συγκεκριμένο συνομιλητή του και ασφαλώς όχι για όλους. Δεν είναι ορθό να γενικεύονται, παραποιούνται, παραμορφώνονται και αλλοιώνονται οι σοφοί λόγοι του. Κάποια λόγια του προφητικά έχουν μεγεθυνθεί από ορισμένους, που αγαπούν τις υπερβολές και θέλουν να περάσουν δικά τους μηνύματα, χρησιμοποιώντας λόγια του αειμνήστου Γέροντος. Υπάρχουν πάντοτε κάποιοι που αρέσκονται στον φανατισμό, τον ζηλωτισμό, τον τρομοκρατισμό και τον φοβερό εσχατολογισμό.

Ο μακάριος Γέροντας Παΐσιος συχνά μιλούσε για το «άγιο φιλότιμο», την «αγία μοναξιά», την «αγία σιωπή», την «αγία ταπείνωση», την «αγία λεβεντιά». Ήταν ο ίδιος σε όλη του τη ζωή φιλότιμος, ασκητής, ταπεινός και λεβέντης. Έλεγε: «Το Ευαγγέλιον και η κοσμική λογική δεν συμβιβάζονται. Στο Ευαγγέλιον είναι η αγάπη. Στη λογική το συμφέρον». Έτσι δεν είναι; Στους δύσκολους καιρούς μας χρειάζεται επανασύνδεση με το Θείο. Ο Γέροντας Παΐσιος είναι μια ακόμη γέφυρα με τον ουρανό. Ο ίδιος έλεγε: «Στην αγάπη μας προς τον πλησίον, κρύβεται η αγάπη μας για τον Χριστό». Ήταν πάντοτε όλος αγάπη για τους πλησίον του. Οι λόγοι του φυλάγονται με προσοχή σε βιβλία με μεγάλη κυκλοφορία. Η αναζήτηση του κόσμου για αληθινή παρηγοργιά δεν έπαψε. Οι διδαχές του φωτίζουν, ξεδιψούν, αναπτερώνουν, συνετίζουν κι ενισχύουν.

Έλεγε βαθυστόχαστα και προορατικά: «Οι άνθρωποι σήμερα υποφέρουν από τους πολιτισμούς». Ή: «Θα βλέπουμε να γίνονται τα πιο απίθανα πράγματα». Επίσης: «Αν τα πράγματα δεν μοιράζονται με το Ευαγγέλιο θα μοιρασθούν με το μαχαίρι». Έλεγε πριν τριάντα χρόνια: «Οι άνθρωποι θα φύγουν από τις πόλεις εξαιτίας του πολιτισμού. Τώρα ο πολιτισμός φέρνει αρρώστιες». Συμβούλευε: «Ο Θεός επιτρέπει να γίνει ένα τράνταγμα γερό. Έρχονται δύσκολα χρόνια. Να ζήσουμε πνευματικά. Είναι καθαρό το μέτωπο, ή με τον Χριστό ή τον διάβολο. Μια μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία». Νουθετούσε με γνώση: «Η σημερινή κατάσταση μόνο πνευματικά μπορεί να αντιμετωπισθεί, όχι κοσμικά. Σ' αυτήν την κατάσταση θα δείτε, άλλοι να έχουν μισθό κι άλλοι να ξοφλούν χρέη. Ο Θεός θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους, αλλά ο καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι έκανε σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια ...»

Δεν έχει δίκιο; Είναι υπερβολικός; Είναι προφητικός. Πρόσφατες αναφορές σ' εμφανίσεις του, όπου είπε να συγκεντρωθούν τρόφιμα, φαίνεται δεν ευσταθούν, δεν έχουν βάση, αλλά είναι φαντασίες αδαών, αφελών και αγαθών ...

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

(Το κείμενο αντέγραψε ο keliotis

από το περιοδικό ΠΡΩΤΑΤΟΝ

Τεύχος 120

Οκτ-Δεκ 2010)

 

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2012/05/1260.html

Ο Ρόλος των Θλίψεων και του Πόνου στη ζωή του Χριστιανού.

Α ν α σ τ α σ ί α ς Ν. Κ υ ν η γ ο π ο ύ λ ο υ
Διδάκτορος Θεολογίας
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Θ Λ Ι Ψ Ε Ι Σ ΚΑΙ Π Ο Ν Ο Σ - Γ Ε Φ Υ Ρ Ε Σ Π Ρ Ο Σ Ο Υ Ρ Α Ν Ο !!
(Αγιογραφική & Πατερική εκτίμηση των θλίψεων και του πόνου στη ζωή του χριστιανού)
Οι θλίψεις και ο πόνος είναι δύο έννοιες που εμπεριέχουν μία κατάσταση στην οποία περιέρχεται και την οποία περιδιαβαίνει ο άνθρωπος από τη στιγμή της πτώσης και της αποχώρησής του από τον Παράδεισο. Έννοιες συνυφασμένες με το κακό και την εισβολή του στη ζωή του ανθρώπου μετά την πτώση.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας χωρίζουν το κακό σε ηθικό και φυσικό και θεωρούν πως το δεύτερο είναι απόρροια του πρώτου και απόρροια και των δύο, ο πόνος και οι θλίψεις. Οι θλίψεις βέβαια, που τις περισσότερες φορές απροσκάλεστα έρχονται να συναντήσουν τον άνθρωπο, εξυπηρετούν κάποιον επιδιωκόμενο στόχο, λειτουργούν ως επί το πλείστον, ως φάρμακα σωτήρια της πεπτωκυίας φύσης του ανθρώπου.[1] Ο άνθρωπος αρχίζει να πληρώνει από τη γη το χρέος που του δημιούργησε η αμαρτία στον ουρανό και έτσι το αντίτιμο για την επανάκτηση του απολεσθέντος Παραδείσου μικραίνει σημαντικά. Και όσο πιο μεγάλες και επώδυνες είναι οι θλίψεις που υπομένει τόσο το χρέος του έναντι του Παραδείσου μικραίνει και φθάνει πολλές φορές έως και εκμηδενισμού ακόμη.[2]
Ο άνθρωπος που με υπομονή και δοξολογία έναντι του Θεού κατεργάζεται τις θλίψεις και τον πόνο που απορρέει από αυτές, έχει κραταιό συμπαραστάτη και βοηθό στη ζωή του τον ίδιο το Θεό. «Συναγωνίζεται» κατά Πατερική έκφραση και ο ίδιος ο Θεός.[3]
Πολλές φορές οι δοκιμασίες που διέπουν τη ζωή ενός ανθρώπου μπορούν να αποβούν άκρως ευεργετικές και ωφέλιμες στην πνευματική του πορεία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα σύγχρονου Αγιορείτη Γέροντος. Πρόκειται για το Γέροντα Παϊσιο, ο οποίος έλεγε πως ο πόνος της αρρώστιας τον ωφέλησε περισσότερο από τους ασκητικούς αγώνες του[4]. Με τις θλίψεις και τις δοκιμασίες και τη στάση που κρατάει έναντι αυτών, ο άνθρωπος δίνει τις εξετάσεις του για την άλλη ζωή.[5] Οι αρρώστιες είναι περαστικές αλλά πολύ ωφέλιμες.[6] Αυτοί μάλιστα που υποφέρουν χωρίς δική τους υπαιτιότητα εδώ στη γη, αλλά απεναντίας υπομένουν καρτερικά και δοξολογικά τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, έχουν κερδίσει τον Παράδεισο και μάλιστα και την επιλογή της καλύτερης θέσης σ’ αυτόν.[7] Κατά το Θεοφύλακτο Βουλγαρίας, η πεπτωκυία φύση του ανθρώπου στενάζει και οδύνει εδώ για να ελεηθεί εκεί, στην αιώνια ζωή.[8] Ένας κόκκος άμμου όταν βρεθεί μέσα σ’ ένα όστρακο γίνεται μαργαριτάρι, εφόσον βέβαια υποστεί κάποιες «δοκιμασίες», διεργασίες. Το ίδιο συμβαίνει και στο χριστιανό.
Κάθε αγκάθι που βρίσκεται στη ζωή του χριστιανού, ο ιδρώτας που χύνει, η αγωνία που περνά, η αρρώστια που τον επισκέπτεται, η στεναχώρια που χτυπά την πόρτα του, όλα αυτά τον καλλιεργούν και τον αναδεικνύουν σε μαργαριτάρι στεφανωμένο με την υπομονή και την ταπείνωση. Αρετές θεάρεστες, που στην κυριολεξία στολίζουν τον άνθρωπο που τις φέρει.[9]
Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφερόμενος στους ανθρώπους που ήθελαν να ευδοκιμήσουν αληθινά και να καταξιώσουν το πέρασμά τους από αυτήν εδώ τη ζωή έλεγε ότι «ουκ ακερδής ο πόνος, ούτε το θλίβεσθαι φορτικόν».[10] Ο δε Δαυίδ αναφερόμενος στον εαυτό του έλεγε, ότι σε θλίψη τον «επλάτυνε» ο Κύριος, ότι «εν θλίψει επεκαλεσάμην τον Κύριον». Κατά τον απόστολο Παύλο «η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται».[11] Όταν οι θλίψεις και όλες οι δοκιμασίες, που αποτελούν κατά κοινή Πατερική παραδοχή, πνευματικά γυμνάσματα για τον άνθρωπο είναι λιγοστές, τότε λιγοστεύει και η περιουσία του ανθρώπου στον ουρανό. Ενώ αντίθετα όταν θλίψεις και δοκιμασίες περισσεύουν στη γη, περισσεύει και η περιουσία του ανθρώπου στον ουρανό.[12]
Ο Θεός επιτρέπει να πλήττονται οι άνθρωποι γιατί αυτό τις περισσότερες φορές ενεργεί θετικά και τους φέρνει κοντά στην αγάπη Του.[13] Οι μαθητές του Χριστού στη θάλασσα της Τιβεριάδος από το φόβο του καταποντισμού φώναζαν στον Κύριο: «Κύριε σώσον ημάς». Ο φόβος της απώλειας φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά στο Θεό.[14]
Οι θλίψεις, η συνεχής γυμνασία, κάνει την ψυχή του ανθρώπου απτόητη, όχι ψοφοδεή.[15] Ο Θεός δεν εμποδίζει τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς, γιατί μ’ αυτούς γίνεται κανείς δόκιμος και γυμνάζεται πνευματικά. Όταν όμως έρθουν παρίσταται ως βοηθός.[16] Οι επιβουλές φέρουν αμοιβή και τα τραύματα βραβεία.[17] Οι άνθρωποι εδώ δεν είναι πολίτες αλλά «οδίτες», οδοιπόροι. Η πόλη βρίσκεται άνω· τα παρόντα είναι δρόμος, θέλουν κόπο και περπάτημα.[18] Ο Θεός δε σταματά τα φυσικά κακά εκ προοιμίου, από την αρχή, αλλά όταν κορυφωθούν, όταν αυξηθούν τότε τα μεταβάλλει σε γαλήνη.[19] Ο Θεός μεθοδεύει την υγεία της ψυχής με θλίψεις και ανέσεις σαν το γιατρό· ούτε αφαγία, ούτε συμπόσια· χρειάζεται πότε η άνεση και πότε η γυμνασία.[20] Όταν είναι ανάγκη δίνονται και εδώ μεγάλες αμοιβές, όπως γλίτωσε ο Λωτ με τις θυγατέρες του από την καταστροφή των Σοδόμων.[21] Οι δοκιμασίες κατά τον Ιερό Χρυσόστομο είναι ο δρόμος τον οποίο διέρχεται κάποιος για να φτάσει στον παράδεισο.[22] Όλοι εύχονται να μην έρθουν δοκιμασίες, όταν όμως έρθουν αυτοί που τις δέχονται γίνονται πιο ισχυροί πνευματικά και πιο αρεστοί στο Θεό.[23] Από τις θλίψεις, από τους πειρασμούς και από τους επιβούλους και όχι από την άνεση και την τρυφή, λαμπρύνθηκαν ο Παύλος, ο Ιώβ, ο Ιερεμίας, ο Νώε, ο Άβελ, ο Μωυσής, ο Ελισαίος.[24] Τον αληθινό χριστιανό δεν τον βλάπτουν οι μάστιγες, τα δεσμά, η δουλεία, οι σεισμοί, το πυρ, ο σίδηρος, τα θηρία, οι νόσοι, οι πενία, ούτε και αυτός ακόμη ο θάνατος.[25]
Αναλογιζόμενος όλα αυτά τα μεταπτωτικά παθήματα του ανθρώπου αλλά και ολόκληρης της κτίσης ο Απόστολος Παύλος τονίζει πως όσα υποφέρουν τώρα οι άνθρωποι δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που τους επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον.[26]
Στον κόσμο αυτόν όλοι γυμνάζονται. Άλλοι με πενία, άλλοι με πλούτο και ανέσεις και άλλοι με θλίψεις. Όλα αυτά αξιολογούνται από το δίκαιο Θεό ανάλογα με τη χρήση τους.[27] Πάντως το «πάσχειν κακώς» είναι ενέργεια σωτηρίας.[28] Οδηγεί στην προσευχή, που είναι «το κοινό καθάρσιο της οικουμένης».[29] Όπου θλίψη εκεί παράκληση· όπου παράκληση εκεί χάρη. Έτσι στην Παλαιά Διαθήκη στους πειρασμούς ανθούσαν οι δίκαιοι. Η ψυχή καθαίρεται, όταν για το Θεό θλίβεται, όπως οι τρεις παίδες στη Βαβυλώνα και ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων.[30] Οι δοκιμασίες της ζωής είναι το κλάδεμα της αμπέλου, την οποίαν κλαδεύουμε για να φέρει καλούς καρπούς.[31]
Οι θλίψεις χρησιμοποιούνται παιδαγωγικά από το Θεό για την επιστροφή και τη σωτηρία των ανθρώπων· Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αύται δε τω μεν δοκείν κακαί εισίν αλγειναί τυγχάνουσαι, τη δε αληθεία αγαθαί¨ επιστροφής γαρ και σωτηρίας γίνονται τοις συνιούσι πρόξενοι· ταύτα δια Θεού γίνεσθαι φησίν η Γραφή».[32]
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι η ζωή είναι ποταμός που ρέει και συνεχώς έχει κύματα και όλοι πηγαίνουν στην κοινή θάλασσα του θανάτου. Ο άνθρωπος όπως δέχεται τα αγαθά έτσι πρέπει να δέχεται και τα κακά. Δεν μπορεί να αναγκάσει το Θεό να δίδει συνέχεια αγαθά και ούτε μπορεί να Του διδάξει πώς να ρυθμίζει τη ζωή. Ο Θεός τελικά ρυθμίζει τα του ανθρώπου όπως Εκείνος κρίνει· σοφός είναι· μετράει το ωφέλιμο στους «οικέτας». Οι άνθρωποι πάλι δεν είναι θεμιτό ούτε και δίκαιο να περιεργάζονται την κρίση του Δεσπότη, παρά μόνο να δέχονται με ευχαρίστηση και δοξολογία ό,τι η αγάπη Του τους προσφέρει. Καθήκον τους είναι να δείξουν ότι είναι άξιοι των καλών και των «αλγεινών».[33]
Τα δε «αλγεινά» με όλες τις επίπονες και θλιβερές συνέπειές τους δεν είναι τίποτε άλλο από αγάπη σε θλίβουσα παιδευτική μορφή.[34] Δεν είναι τίποτε άλλο από μία λυτρωτική οδό που οδηγεί τον άνθρωπο στην ανάκτηση της χαμένης του αγαθότητας και τελικά στη σωτηρία.

Στην Ελλάδα θά βρήτε πολλές Εκκλησίες, άλλα τήν πίστη πού υπάρχει εδώ στα Φάρασα δέν θά τήν βρήτε».

10 ΝΟΕ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΑΔΟΚΗ

Τότε ό Αγιος Αρσένιος τους είπε µέ κλάµατα: «Στην Ελλάδα θά βρήτε πολλές
Εκκλησίες, άλλα τήν πίστη πού υπάρχει εδώ  στα Φάρασα δέν θά τήν βρήτε».

Μου έλεγαν οι γονείς µου οτι οι

Φαρασιώτες στην πατρίδα είχαν µαζέψει χρήµατα, για νά φτιάξουν Ναό εκεί στα Φάρασα. Ύστερα όµως ό Άγιος Αρσένιος ήθελε νά τά δώση στους φτωχούς, άφοϋ είχαν Ναό. Πήγε ό ϊδιος ό Άγιος νά τά µοιράση στις φτωχές οικογένειες και οι καηµένοι δεν τά έπαιρναν. Άπό τήν Εκκλησία νά πάρουν χρήµατα! Άφοϋ δέν τά έπαιρναν, αναγκάσθηκε νά τά στείλη µέ τόν πρόεδρο τοϋ χωριού στον δεσπότη, στην Καισαρεία.
«Νά πάρης συνοδό γιά τόν δρόµο», τοϋ είπε ό "Αγιος.
«Ή ευχή σου µοϋ φθάνει»,
τοϋ είπε όπρόεδρος καί έφυγε µόνος του. Όταν τά πήγε στον δεσπότη, εκείνος τόνρώτησε: «Καλά, ό Χατζεφεντής τί σάς είπε νά κάνετε τά χρήµατα;». «Νά τά δώσουµε στις φτωχές οικογένειες», τοϋ απάντησε ό πρόεδρος. «Καί γιατί δέν τόν ακούσατε;». «∆έν τά παίρνουν οί άνθρωποι, τοϋ είπε, γιατί είναι χρήµατα της Εκκλησίας». Τελικά ό δεσπότης τοϋ τά έδωσε πίσω. Οί Φαρασιώτες, όταν θά έφευγαν άπό τά Φάρασα µέ τήν Ανταλλαγή, είπαν στον Άγιο Αρσένιο αυτά τά χρήµατα νά τά πάρουν µαζί τους, γιά νά φτιάξουν Εκκλησία εδώ στην Ελλάδα.Τότε ό Αγιος Αρσένιος τους είπε µέ κλάµατα: «Στην Ελλάδα θά βρήτε πολλές
Εκκλησίες, άλλα τήν πίστη πού υπάρχει εδώ δέν θά τήν βρήτε».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ  Β

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  10  Ν0Ε 2012

 

 

Γέροντα, δεν φοβάστε έτσι πού µιλάτε;- Τι να φοβηθώ; Τον τάφο µου Τον έχω ανοίξει.

Γέροντα, δεν φοβάστε έτσι πού µιλάτε;-
Τι να φοβηθώ; Τον τάφο µου Τον έχω ανοίξει.
Αν δεν Τον είχα ανοίξει,θα µε απασχολούσε πού θα κουραζόταν ό άλλος να σκάψει. Τώρα θα χρειασθεί να ρίξει µόνο λίγους τενεκέδες χώµα...- 'Έχω ύπ' όψιν µου

έναν άλλον άθεο, έναν βλάσφηµο, πού Τον αφήνουνστην τηλεόραση και µιλάει, ενώ έχει πεϊ τά πιο βλάσφηµα λόγια για Τον Χριστό καί την Παναγία. ∆εν παίρνει καί ή Εκκλησία µιά θέση να άφορίση µερικούς.Αυτούς έπρεπε να τους άφορίζη ή Εκκλησία. Λυπούνται Τον αφορισµό!- Γέροντα, τι θα καταλάβουν µε Τον αφορισµό, αφού τίποτε δεν παραδέχονται;- Τουλάχιστον να φανεί ότι ή Εκκλησία παίρνει µιά θέση.-
Ή σιωπή της, Γέροντα, είναι σαν να τά αναγνωρίζει;-
Ναι. Έγραψε ένας κάτι βλάσφηµα για την Παναγία καί κανείς δεν µίλησε.Λέω σε κάποιον: «∆εν είδες τι γράφει εκείνος;». «Έ, τι να τους κάνης, µού λέει.Θα λερωθείς, αν ασχοληθείς µαζί τους». Φοβούνται να µιλήσουν.- Τι είχε να φοβηθεί, Γέροντα;- Να µη γράψουν τίποτε γι' αυτόν καί εκτεθεί, καί ανέχεται ναβλασφηµήται ή Παναγία! Να µη θέλουµε να βγάλει ό άλλος το φίδι από τηντρύπα, για να έχουµε εµείς την ησυχία µας. Αυτό είναι έλλειψη αγάπης. Υστέρα αρχίζει ό άνθρωπος να κινείται από συµφέρον. Γι' αυτό βλέπεις ένα πνεύµα σήµερα: «Με τον τάδε να έχουµε σχέσεις, για να µας λέει καλά λόγια. Με τον άλλο να τά έχουµε καλά, για να µη µας διασύρει κ.λπ. Να µη µας πάρουν για κοροΐδα, να µη γίνουµε θύµατα». Άλλος αδιαφορεί και δεν µιλάει. «Να µηµιλήσω, λέει, για να µη µε γράψουν οι εφηµερίδες». Οι περισσότεροι δηλαδή είναι τελείως αδιάφοροι. Τώρα άρχισε λίγο κάτι να γίνεται. τόσον καιρό δεν έγραφε κανένας τίποτα. Είχα βάλει τις φωνές πριν από χρόνια σε κάποιον στο Άγιον Όρος. «Πολύ πατριωτισµό έχεις», µού λέει. Πριν από λίγο καιρό ήρθε και µε βρήκε: «Όλα τά διέλυσαν, µού λέει, οικογένεια, παιδεία...». Τού λέω καί εγώ µετην σειρά µου: «Πολύ πατριωτισµό έχεις...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  8  ΝΟΕ  2012 

Ό σατανάς δέν πάει σέ έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σέ έναν αγωνιστή, γιά νά τον πειράξη καί νά τον άχρηστέψη

Έναν άνθρωπο πού δέν κάνει λεπτή εργασία στον εαυτό του, ό σατανάς τον πολεµάει;-
Ό σατανάς δέν πάει σέ έναν άχρηστο άνθρωπο

, αλλά πάει σέ έναν αγωνιστή, γιά νά τον πειράξη καί νά τον άχρηστέψη. ∆έν χάνει τόν καιρό του νάκάνη λεπτή εργασία σέ κάποιον πού δέν κάνει λεπτή εργασία. Στέλνει σ' αυτόνπού ράβει µέ σακκορράφα, διάβολο µέ σακκορράφα. Σ' αυτόν πού κάνει λεπτόεργόχειρο, στέλνει διάβολο πού κάνει λεπτό εργόχειρο. Σ' αυτόν πού κάνει πολύψιλό κέντηµα, στέλνει διάβολο γιά πολύ ψιλή εργασία. Σ’ αυτούς πού κάνουνχονδρή δουλειά στον εαυτό τους, στέλνει χονδρό διάβολο. Στους αρχαρίους στέλνει, αρχάριο διάβολο.

Οί άνθρωποι πού έχουν λεπτή ψυχή, πολύ φιλότιµο καί είναι ευαίσθητοι,χρειάζεται νά προσέξουν, γιατί βάζει καί ό διάβολος τήν ουρά του καί τους κάνει πιό ευαίσθητους, καί µπορεί νά φθάσουν στην µελαγχολία ή ακόµη - Θεός φυλάξοι - καί στην αυτοκτονία. Ό διάβολος, ένώ εµάς τους ανθρώπους µας βάζει νά πηγαίνουµε κόντρα στον πλησίον µας καί νά µαλώνουµε, ό ιδιος ποτέδέν πάει κόντρα. Τόν αµελή τόν κάνει πιό αµελή· τόν αναπαύει µέ τόν λογισµό:«Τό κεφάλι σου πονάει, είσαι αδιάθετος· δέν πειράζει καί άν δέν σηκωθής γιάπροσευχή». Τόν ευλαβή τόν κάνει πιό ευλαβή, γιά νά τόν ρίξη στην υπερηφάνεια, ή τόν σπρώχνει νά άγωνισθή περισσότερο άπό τις δυνάµεις του,ώστε νά άποκάµη καί νά άφήση µετά όλα τά πνευµατικά του όπλα καί νάπαραδοθή ό πρώην πολύ αγωνιστής. Τόν σκληρόκαρδο τόν κάνει πιό σκληρόκαρδο, τόν ευαίσθητο υπερευαίσθητο.Καί βλέπεις πόσοι άνθρωποι, άλλοι γιατί έχουν κάποια ευαισθησία και ίάλλοι γιατί έχουν κλονισθή τά νεύρα τους, ταλαιπωρούνται µέ αϋπνίες καί παίρνουν χάπια ή βασανίζονται καί χαραµίζονται στά νοσοκοµεία.
Σπάνια νάδής σήµερα άνθρωπο ισορροπηµένο.
Έγιναν µπαταρίες οί άνθρωποι. Οι περισσότεροι είναι σάν νά έχουν ηλεκτρισµό. Όσοι µάλιστα δέν εξοµολογούνται,δέχονται επιδράσεις δαιµονικές· έχουν έναν δαιµονικό µαγνητισµό, γιατί ό διάβολος έχει εξουσία επάνω τους. Λίγοι άνθρωποι, εϊτε αγόρια εϊτε κοπέλες εϊτε ηλικιωµένοι είναι, έχουν ένα βλέµµα γαλήνιο. ∆αιµονισµός!
Ξέρεις τί θά πή δαι-µονισµός; Νά µήν µπορής νά συνεννοηθής µέ τόν κόσµο!!!!!

Γεροντας Παισιος

 

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  8 ΝΟΕ 2012

Οι γονείς πρέπει να βοηθούν πνευματικά τα παιδιά, όταν είναι μικρά, γιατί τότε και τα ελαττώματα τους είναι μικρά και εύκολα μπορούν να κοπούν

Οι γονείς πρέπει να βοηθούν πνευματικά τα παιδιά, όταν είναι μικρά, γιατί τότε και τα ελαττώματα τους είναι μικρά και εύκολα
μπορούν να κοπούν. Είναι όπως ή φρέσκια πατάτα λίγο αν την ξύσης, ξεφλουδίζεται. Αν όμως παλιώσει, πρέπει να πάρει

ς μαχαίρι να την καθαρίσεις και, αν έχει και κανένα μαυράκι, πρέπει να προχώρησης και πιο βαθιά.

Αν τα παιδιά βοηθηθούν από μικρά και γεμίσουν Χριστό, θα είναι κοντά Του για πάντα. Και να ξεφύγουν λίγο, όταν μεγαλώσουν, λόγω της ηλικίας ή μιας κακής συναναστροφής, πάλι θα συνέλθουν. Γιατί ό φόβος του Θεού και ή ευλάβεια, που πότισαν τις καρδιές τους στην μικρή ηλικία, δεν είναι δυνατόν ποτέ να εξαλειφθούν.
Ύστερα, στην εφηβεία, που είναι ή πιο δύσκολη ηλικία, ή αγωνία των γονέων είναι μεγαλύτερη για τα παιδιά τους, μέχρι να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν. Οι γονείς τότε ας κάνουν ό,τι μπορούν, για να τα βοηθήσουν, και ό,τι δεν μπορούν να κάνουν, γιατί ξεπερνάει τις δυνάμεις τους, ας το αναθέτουν στον Παντοδύναμο Θεό. Όταν εμπιστευθούν τα παιδιά τους στον Θεό, τότε ό Θεός είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει για πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως. Αν λ.χ. τα παιδιά δεν ακούν, να τα εμπιστευθούν στον Θεό, και όχι να βρίσκουν διαφόρους τρόπους να τα ζορίζουν. Να πει ή μητέρα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν μ' ακούν τα παιδιά μου. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Φρόντισε τα Εσύ».
Μου έκανε εντύπωση προχθές στην Αγρυπνία μια μητέρα που την γνώριζα από παλιά. Ήρθε να με χαιρετήσει. Βλέπω να έχει μαζί της μόνον τα μεγαλύτερα παιδιά. «Που είναι τα μικρά;», την ρωτάω. «Στο σπίτι, Γέροντα, μου λέει. Τέτοια μέρα θέλαμε να 'έρθουμε στην Αγρυπνία και είπαμε με τον σύζυγο: Αφού σε Αγρυπνία πάμε, δεν πάμε κάπου για διασκέδαση, ό Θεός θα διάθεση έναν Άγγελο να φύλαξη τα μικρά μας». Σπάνια συναντάς σήμερα τέτοια εμπιστοσύνη, γιατί τώρα, όπως έλειψε ή εμπιστοσύνη των παιδιών στους γονείς, έλειψε και ή εμπιστοσύνη των γονέων στον Θεό. Και ακούς συχνά πολλούς γονείς να λένε: «Γιατί το δικό μας παιδί να πάρει κακό δρόμο; Εμείς εκκλησιαζόμαστε». Δεν δίνουν το κατσαβίδι στον Χριστό να σφίξη στα παιδιά λίγο καμιά ...βίδα Θέλουν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Και ενώ υπάρχει ό Θεός, που προστατεύει τα παιδιά, και ό Φύλακας Άγγελος είναι συνέχεια κοντά τους και τα προστατεύει και αυτός, αυτοί αγωνιούν, μέχρι που αρρωσταίνουν. Και παρόλο που είναι πιστοί άνθρωποι, φέρονται σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην υπάρχει Φύλακας Άγγελος, οπότε εμποδίζουν την θεία επέμβαση. Ενώ πρέπει να ταπεινώνονται και να ζητούν βοήθεια από τον Θεό και ό Καλός Θεός θα προστατέψει τα παιδιά

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ - ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ (σ. 93-94).
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

 

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 8 ΝΟΕ 2012

«Ό Θεός ηµών πυρ καταναλίσκον» λέει ό Απόστολος Παύλος

Γέροντα, τι σηµαίνει αυτό πού λέει ό Απόστολος Παύλος

«Ό Θεός ηµών πυρ καταναλίσκον»
- Σε ένα καµίνι άµα πετάξεις χαρτιά, σκουπίδια, τι θα γίνουν; ∆εν θα καούν; Έτσι και στον πνευµατικό άνθρωπο, ότι και αν τού πετάξη ό πειρασµός,καίγεται.

«Πϋρ καταναλίσκον
Όταν άνάψη στον άνθρωπο ή θεία φλόγα, όλα καίγονται. ∆έν κολλούν οι άσχηµοι λογισµοί µετά. ∆ηλαδή δέν παύει όδιάβολος νά τού πετάη άσχηµους λογισµούς, άλλα ό πνευµατικός άνθρωποςείναι «πύρ» καί τους καίει. Όποτε κουράζεται µετά ό διάβολος καί σταµατάει.Γι' αυτό καί ό Απόστολος Παύλος πάλι λέει:

«Πάντα καθαρά τοις καθαροΐς».

Στους καθαρούς είναι όλα καθαρά· δέν υπάρχει τίποτε ακάθαρτο. Τουςκαθαρούς καί µέσα στον βούρκο νά τους ρίξης, θά παραµείνουν καθαροί σάντις ακτίνες τού ήλιου πού, όπου καί αν πέσουν, παραµένουν φωτεινές καίκαθαρές.
Ό πνευµατικός άνθρωπος άπό τόν άγιο αλλοιώνεται µέ τήν καλήέννοια καί άπό τόν σαρκικό άνθρωπο δεν ερεθίζεται. Τόν βλέπει, τόν πονάει,άλλα δεν παθαίνει κακό. Ένας άνθρωπος σέ µέση πνευµατική κατάσταση άπόέναν πνευµατικό άνθρωπο αλλοιώνεται προς το καλό· άπό έναν σαρκικόάνθρωπο αλλοιώνεται πάλι, άλλα προς το κακό. Ό σαρκικός άνθρωπος τόνάγιο δεν τόν καταλαβαίνει καί άπό τόν σαρκικό ερεθίζεται. Και ενώ όδαιµονισµένος βλέπει τόν άγιο καί φεύγει, ό σαρκικός άνθρωπος πάει προς τόνάγιο, για νά τόν πειράξη καί νά τόν σκανδαλίση. Ένας πού έχει φθάσει σέ κατά-σταση Σοδοµιτών σκανδαλίζεται καί άπό τους Αγγέλους ακόµη
Ό ταπεινόςάνθρωπος, ακόµη καί άπειρος πνευµατικά νά είναι, διακρίνει τόν Άγγελο τουθεού άπό τόν δαίµονα, γιατί έχει πνευµατική καθαρότητα καί συγγενεύει µέ τόν Άγγελο. Ένώ ό εγωιστής καί σαρκικός, εκτός πού πλανιέται εύκολα άπό τόν πονηρό διάβολο, µεταδίδει καί αυτός πονηριά καί προκαλεί µέ την σαρκικότητά του καί βλάπτει τις φιλάσθενες ψυχές µέ τά πνευµατικά του µικρόβια.-

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β

 

HΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  8 0ΚΤ 2012 

Ὁ Παρακλητικὸς Κανὼν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν

Eνδιαφέρουσα ομιλία!!

Μαθαίνουμε την ιστορία,τιμούμε τους ήρωες,συνεχίζουμε το δικό τους αγώνα!!Κυριακή 11 Νοεμβρίου στις 10.30π.μ., μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στο αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στο Πολυδένδρι Αττικής ,ο πολιτικός επιστήμονας κ.Κωνσταντίνος Χολέβας ,θα αναπτύξει το θέμα."Μηνύματα από το συμπλήρωση 100 ετών από τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους" Σας περιμένουμε όλους.!!

Θέλεις να δεις κάποιο όνειρο ή ακόμη και όραμα;

«Και ου θαυμαστόν‡ αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός»(Β΄ Κορ. ια΄ 13-15)

Η Ιερά Μονή Οσίου Νικοδήμου η οποία βρίσκεται στον Πεντάλοφο Γουμενίσσης εξέδωσε ένα πολύ ωραίο και χρήσιμο βιβλίο που εξηγεί τι μπορεί να κρύβεται -και καλό αλλά και κακό- πίσω από κάποιο όνειρο ή και όραμα. Επειδή πολλοί αναγνώστες μας, μάς ζητούν και ενδιαφέρονται να μάθουν κάποια πράγματα για τα όνειρα‡ έτσι θα αναρτήσουμε στο ιστολόγιό μας, κάποια πολύ ενδιαφέροντα αποσπάσματα και ταπεινά ευχαριστούμε το Γέροντα και τους πατέρες της Μονής που μας παραχώρησαν την ευλογία να χρησιμοποιήσουμε τα κείμενα αυτά.

Με παραστατικό τρόπο φανερώνεται εδώ μία τραγική πραγματικότητα στο χώρο της Εκκλησίας, η πλάνη των ονείρων και των οραμάτων.
Πρωταγωνιστής σ΄αυτή την τραγική θεατρική παράσταση είναι ο διάβολος με τους ποικίλους ρόλους και τις μορφές πού παίρνει εμφανιζόμενος στη σκηνή της φαντασίας του ανθρώπου, κατά την εγρήγορση ή κατά τον ύπνο, είτε ως Παναγία είτε ως άγγελος. Παθητικός θεατής και παράλληλα τραγικό θύμα είναι αυτός που, είτε επιζητεί τέτοιες καταστάσεις είτε δεν προσέχει και δείχνει επιπόλαια εμπιστοσύνη σε τέτοια φαινόμενα πλάνης, με αποτέλεσμα να εξαπατάται.
Η παράσταση περιλαμβάνει δυο περιτώσεις πλάνης. Στο επάνω μέρος η παράσταση δείχνει μία γυναίκα πού κοιμάται και ονειρεύεται τη μορφή της Παναγίας, ...; ενώ πίσω από την άγια μορφή υπάρχει ένας δαίμονας πού κρατάει σαν μαριονέτα και επιδεικνύει αυτή την ψεύτικη παράσταση στην ονειρική φαντασία της κοιμώμενης γυναίκας.
Το περιστατικό στο κάτω μέρος της παραστάσεως αφορά ένα όραμα φωτεινού αγγέλου στην είσοδο της σπηλιάς ένας ασκητή μονάχου την ώρα που εκείνος προσεύχεται. Ο διάβολος, πού εκπροσωπεί το βασίλειο του σκότους, εμφανίζει κρατώντας ως ανδρείκελο μπροστά στο εξαπατημένα μάτια τοϋ μοναχού, ένα δήθεν φωτεινό άγγελο που γεμίζει με φως τη σπηλιά του. Το κόκκινο φως πού βγαίνει από τον φαινόμενο άγγελο θα έπρεπε να κάνει επιφυλακτικό τον μοναχό, αφού οι άγιοι πατέρες, στους οποίους όφειλε να υπακούει, το επισημαίνουν ως σαφή ένδειξη δαιμονικής και όχι αγγελικής παρουσίας.
Πόσες τέτοιες ψεύτικες εμφανίσεις δήθεν της Παναγίας, αγίων ή αγγέλων πλανούν συνανθρώπους μας!
Πόσοι άραγε συνάνθρωποι μας μετά από ένα τέτοιο περιστατικό βάζουν, έστω, και ένα ερωτηματικό ή μία επιφύλαξη για την προέλευση και την ταυτότητα του ονείρου ή του οράματος;
Η επισήμανση του αποστόλου Παύλου ότι «ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Β' Κορ. ια', 14) είναι, ιδιαίτερα σήμερα, επίκαιρη και όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία.

Πηγή: Γεροντικό Ονείρων και Οραμάτων Διδαχές και Παραδείγματα, Έκδοσις Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου, 1997 Πεντάλοφος Γουμενίσσης

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   7 ΟΚΤ 2012

Σήµεραοι άνθρωποι ασχολούνται µε όλα τά άλλα θέµατα εκτός από τον εαυτό τους.. Γεροντας Παισιος

Ενέργειες με σύνεση και αγάπη

Εργασία στον εαυτό µας

Εάν θέλης να βοηθήσης την Εκκλησία, είναι καλύτερα να κοιτάξης ναδιόρθωσης τον εαυτό σου, παρά να κοιτάς να διόρθωσης τους άλλους. Αν διόρθωσης τον εαυτό σου, αµέσως διορθώνεται ενα κοµµατάκι της Εκκλησίας. Έάν φυσικά αυτό το έκαναν όλοι, ή Εκκλησία θά ήταν διορθωµένη. Άλλα Σήµεραοι άνθρωποι ασχολούνται µε όλα τά άλλα θέµατα εκτός από τον εαυτό τους. Γιατίτό νά άσχολήσαι µε τον εαυτό σου έχει κόπο, ενώ τό νά άσχολήσαι µε τουςάλλους είναι εύκολο.Εάν ασχοληθούµε µέ τήν διόρθωση του εαυτού µας και στραφούµε πιοπολύ στην «εσωτερική» δράση παρά στην εξωτερική, δίνοντας τά πρωτεία στηνθεία βοήθεια, θά βοηθήσουµε τους άλλους περισσότερο καί θετικώτερα.Επιπλέον θά έχουµε καί τήν εσωτερική µας γαλήνη, ή οποία θά βοηθάη αθόρυβατις ψυχές πού θά συναντάµε, γιατί ή εσωτερική. πνευµατική κατάσταση προδίδειτήν αρετή τής ψυχής καί αλλοιώνει ψυχές. Όταν επιδίδεται κανείς στηνεξωτερική δράση, πριν φθάση στην λαµπικαρισµένη εσωτερική πνευµατικήκατάσταση, µπορεί νά κάνη κάποιον πνευµατικό αγώνα, άλλα έχει στενοχώρια,άγχος, έλλειψη εµπιστοσύνης στον Θεό, και συχνά χάνει τήν ηρεµία του. Έάν δένκάνη καλό τον εαυτό του, δέν µπορεί να πή ότι τό ενδιαφέρον του για τό κοινόκαλό είναι καθαρό. Όταν έλευθερωθή από τόν παλαιό του άνθρωπο και απόκαθετί κοσµικό, έχει πλέον τήν θεία Χάρη, οπότε και ό ϊδιος αναπαύεται, αλλά καικάθε είδους άνθρωπο αναπαύει. Αν όµως δέν έχη Χάρη Θεοϋ, δέν µπορεί ούτεστον εαυτό του νά έπιβληθή ούτε τους άλλους νά βοηθήση, γιά νά φέρη θείοαποτέλεσµα. Πρέπει νά βουτηχθή στην Χάρη καί ύστερα νά χρησιµοποιηθούν οιαγιασµένες πλέον δυνάµεις του γιά τήν σωτηρία των άλλων.

Γεροντας  Παισιος   ΛΟΓΟΙ  Β

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  7 ΟΚΤ 2012

Δύο Θαύματα στο Άγιον Όρος

 Του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Φίλος της μοναστικής ζωής δεν είμαι, αλλά φίλος του Αγίου Όρους βεβαίως ναι. Στο Όρος πήγα όλο κι όλο δυο φορές-μια το 1959 και μια πριν δέκα χρόνια- και γύρισα με αρκετές εντυπώσεις , άλλοτε καλές κι άλλοτε κακές.

***

(1959)

Με αποζημίωσε όμως η Σιμωνόπετρα. Εντυπωσιακό μοναστήρι, αλλά η ανηφόρα δεν υποφερόταν. Ανεβήκαμε πολλοί , αλλα ευτυχώς εκεί μας δεχτηκαν με αγάπη. Εμένα δε μου ζήτησαν διαμονητήριο, ούτε φέρθηκαν άγαρπα σε δύο ξένους που ήταν καθολικοί. Η ιδιότητα μου ως βιβλιοθηκάριος τους ενυπωσίασε, αλλά το σπουδαιότερο, είχα συστατική επιστολή του μητροπολίτη Θεσσαλινίκης Παντελεήμονος Παπαγεωργίου (αυτού που τον έδιωξε άσπλαχνα η χούντα και η μεταπολιτευση δεν τον αποκατέστησε). Αμέσως μου άνοιξαν οι πόρτες της βιβλιοθήκης, με τους σπάνιους κώδικες και τα παλαίτυπα και ο βιβλιοθηκάριος μου έκανε μια λαμπρή ξενάγηση. Για χατίρι μου ο ηγούμενος επέτρεψε σε δύο Ελβετούς αρχιτέκτονες, που κι αυτοί είχαν συστατικές επιστολές, να φωτογραφίσουν μινιατούρες απο παλιούς κώδικες, και μάλιστα στη φωτογράφηση βοήθησα κι εγώ. (Δυστυχώς, οι δύο αρχιτέκτοες αποδείχτηκαν αναξιόπιστοι: δε μου έστειλαν ποτέ τις φωτογραφίες που μου υποσχέθηκαν. 'Εχουν δίκιο οι πατέρες που βλέπουν τους ξένους με μισό μάτι). Ωστόσο, το σημαντικότερο γεγονός που ζήσαμε στη Σιμωνόπετρα ήταν άλλο: Πρίν απο τρείς μέρες είχε πεθάνει ένας μοναχός και η σορός που ήταν εκεθημένη σε κοινή θέμα. Η αγιότητα του ανδρός φαινόταν και απο το ότι, αν και είχαν περάσει τρείς μέρες, το χέρι του δεν είχε κοκαλώσει αλλά μπορούσε κανείς να το κινήσει προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό έκανε και ο ηγούμενος θέλονας να δείξει στους επισκέπτες ότι επρόκειτο περί θαύματος, πράγμα που το επιβεβαίωσε και κάποιος γιατρός, ως εκπρόσωπος της επιστήμης, που είχε παρευρεθεί μαζί μας. Όντως επρόκειτο για θαύμα που το είδα. Η εμπειρία στη σιμωνόπετρα μου έμεινε αξέχαστη.

***

Και τώρα θα πω για ένα θαύμα που μου έτυχε -πιστεύω στα θαύματα- και που δέθηκε κι αυτό με τη ζωή μου. Στη Δάφνη είχα αγοράσει μια μικρή καλοτυπωμένη ρεπροντουξιόν(αναπαγαγωγή αγιογραφίας) που έδειχνε  τον άγιο Δημήτριο, έργο του Πανσέληνου που βρισκόταν στο Πρωτάτο. Τη ρεπροντουξιόν αυτή την είχε τυπώσει ο σπουδαίος βυζαντινολόγος Andre Grabat στο Παρίσι και πού γουστάριζα να την αποκτήσω, μα δεν την έρβικα ούτε στη Θεσσαλονίκη ούτε στην Αθήνα. Και τη βρήκα στη Δάνφη!  Την κρατούσα στο χέρι για να μην τσαλακωθεί μέσα στον εκδρομικό μου σάκο. Θα πήγαινα  απο ένα μοναστήρι σε κάποιο άλλο και θα έκανα δρόμο τεσσάρων ωρών. Ο ήλιος  έγερνε και άρχισα να φοβάμαι το δάσος. Επιλέον είχα κάνει και λάθος και κινδύνευα να χαθώ. Ο δρόμος που είχα πάρει  δεν οδηγούσε πουθενά και χάνοντα μέσα στα χόρτα, ενω το έδαφος μου φαίνονταν ολισθηρό και ύποπτο. Έντρομος υποψιάστηκα πως πήγαινα κατευθείαν σε ένα γκρεμό. Καταπτοημένος παρακάλεσα τον άγιο Δημήτριο να με σώσει και έβαλα μια κραυγή ''Βοήθεια! Βοήθεια!". Ξαφνικά, μέσα στη μαύρη μου απελπισία, ακούω πίσω μου μια δυνατή φωνή ''Πίσω!Πίσω!".  Σταμάτησα απότομα, έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω και τότε είδα πως ήμουν ακριβώς στο χείλος ενός γκρεμού. Πάντως, είχα σωθεί. Προσπαθώντας να δω απο που ακούστηκε η φωνή, πρόσεξα ένα σπιτάκι, κάπου πεντακόσια βήματα απόσταση, και στο μπαλκόνι φαινόταν κάποιος που μου φώναζε κουνώντας τα χέρια του. Σταυροκοπήθηκα με ανακούφιση , ξαναφίλησα τον άγιο Δημήτριο και άρχισα να βαδίζω προς το σπιτάκι για να μου πουν  ποιό δρόμο να πάρω. Και σκέφτηκα πόσο ήμουν ανόητος που ήθελα τον άγιο σαν ένα συλλεκτικό είδος, ξεχνώντας πως οι άγιοι είναι ζωντανές εικόνες παρουσίες στη ζωή μας.