Θρησκευτικές τάσεις μέχρι το 2050

Το θρησκευτικό προφίλ του κόσμου αλλάζει ραγδαία, κυρίως λόγω των διαφορών στα ποσοστά γονιμότητας και το μέγεθος των πληθυσμών των νέων μεταξύ των μεγάλων θρησκειών του κόσμου, καθώς και από ανθρώπους που στρέφονται στις θρησκείες. Κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων δεκαετιών, οι Χριστιανοί θα παραμείνουν η μεγαλύτερη θρησκευτική ομάδα, αλλά το Ισλάμ θα αυξηθεί ταχύτερα από οποιαδήποτε άλλη μεγάλη θρησκεία. 

Αν οι σημερινές τάσεις συνεχιστούν, μέχρι το 2050 ...

Ο αριθμός των μουσουλμάνων θα ισούται σχεδόν τον αριθμό των χριστιανών σε όλο τον κόσμο.

Οι άθεοι, αγνωστικιστές και άλλοι άνθρωποι  που δεν ανήκουν σε οποιαδήποτε θρησκεία - αν και αυξήθηκαν σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γαλλία - θα κάνουν  μια μείωση του μεριδίου του παγκόσμιου συνολικού πληθυσμού.

Η παγκόσμιος βουδιστικός πληθυσμός θα είναι περίπου το ίδιο μέγεθος ήταν το 2010, ενώ η ινδουιστές και εβραϊκοί πληθυσμοί θα είναι μεγαλύτεροι  από ό, τι είναι σήμερα.

Στην Ευρώπη, οι μουσουλμάνοι θα αποτελούν το 10% του συνολικού πληθυσμού.

Ινδία θα διατηρήσει την πλειοψηφία των ινδουιστών , αλλά, επίσης, θα έχει το μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο, ξεπερνώντας την Ινδονησία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Χριστιανοί θα μειωθούν  περισσότερο από τα τρία τέταρτα(3/4) του πληθυσμού το 2010 στα δύο τρίτα (2/3)το 2050, και ο Ιουδαϊσμός δεν θα είναι πλέον ο μεγαλύτερη μη-χριστιανική θρησκεία. Οι Μουσουλμάνοι θα είναι περισσότεροι στις ΗΠΑ από ό, τι οι άνθρωποι που ταυτίζονται ως εβραίοι  βάσει της θρησκείας.

Τέσσερις στους 10 χριστιανούς  ανά τον κόσμο θα ζούνε στην υποσαχάρια Αφρική.

Αυτές είναι οι παγκόσμιες θρησκευτικές τάσεις που  σημειώνονται με νέες δημογραφικές προβολές από το Pew Research Center. Οι προβλέψεις λαμβάνουν υπόψη το τρέχον μέγεθος και τη γεωγραφική κατανομή των μεγάλων θρησκειών του κόσμου, τις  διαφορές της ηλικίας, της γονιμότητας και της θνησιμότητας, τη διεθνή μετανάστευση και τα πρότυπα κατά τη μεταστροφή σε άλλη θρησκεία.

Σήμερα, επτά από τα κράτη της G8 έχουν χριστιανική πλειοψηφία στον  πληθυσμό τους. Αλλά από το 2050 μόνο μία από τις κορυφαίες οικονομίες αναμένεται να έχει την πλειοψηφία  σε χριστιανικό πληθυσμό - οι Ηνωμένες Πολιτείες.Οι μεγάλες οικονομίες το 2050 αναμένεται να περιλαμβάνουν μια χώρα με ινδουιστική πλειοψηφία (Ινδία), μια  με μουσουλμανική πλειοψηφία (Ινδονησία), και  δύο με εξαιρετικά υψηλά επίπεδα της θρησκευτικής ετερότητας (Κίνα και Ιαπωνία).

Όπως η θρησκευτικής πολυμορφίας και ο θρησκευτικός πληθυσμός αυξάνεται, το ίδιο κάνουν και οι  δυνητικές επιπτώσεις τους, δημιουργώντας νέες προκλήσεις και ευκαιρίες για τις κοινωνίες, τις κυβερνήσεις και τις οικονομίες.

Ο αντίκτυπος της θρησκείας είναι σε άνοδο σε παγκόσμια κλίμακα. Έως τα μέσα αυτού του αιώνα, ο αριθμός των ατόμων που συνδέονται με μια θρησκεία αναμένεται να αυξηθεί κατά 2,3 δισεκατομμύρια, από τα 5,8 δισεκατομμύρια το 2010 έως 8.100.000.000 το 2050. Αντίθετα, ο αριθμός των ατόμων μη συνδεδεμένων με οποιαδήποτε θρησκεία (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που λένε πως η θρησκεία τους είναι «τίποτα συγκεκριμένο», καθώς και οι  αυτο-προσδιοριζόμενοι  αγνωστικιστές και άθεοι) προβλέπεται να αυξηθεί μόνο κατά 0,1 δισεκατομμύρια, από 1,13 δισ το 2010 με 1.230.000.000 το 2050. Από πλευράς μεριδίων του πληθυσμού, αυτό είναι σημαντικά χαμηλότερο από ό, τι  στη δεκαετία του 1970 κάτω από τον κομμουνισμό, όταν σχεδόν ένας στους πέντε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο ήταν θρησκευτικά απροσδιόριστος , σύμφωνα με τη βάση δεδομένων Κόσμος, Θρησκεία.

Η ανάπτυξη των θρησκευτικών πληθυσμών έχει και συνέπειες για το πώς ο πλούτος του κόσμου θα εξαπλωθεί περίπου. Οι οικονομικοί μετασχηματισμοί της Κίνας και της Ινδίας είναι γνωστοί σε όλους. Αλλά αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι οι πέντε κορυφαίες οικονομίες του 2050 αναμένεται να αντιπροσωπεύουν μία από τις πιο θρησκευτικές σε  ποικιλομορφία ομάδες στην πρόσφατη μνήμη.

Παρακάτω είναι τα κύρια γνωρίσματα  της παγκόσμιας θρησκευτικής και οικονομικές αλλαγής, που προήλθε από το μέγεθος της προβολής  των θρησκευτικών ομάδων το 2050.
 

Χριστιανισμός

Η ανάπτυξη της παγκόσμιου  χριστιανικού πληθυσμού αναμένεται να έχει περίπου το ίδιο ποσοστό με  τη συνολική αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού μεταξύ 2010 - 2050.

Το μεγαλύτερο μερίδιο του παγκόσμιου χριστιανισμού  ζει στην Αμερική μέχρι  το 2010, ενώ το μεγαλύτερο μερίδιο των Χριστιανών αναμένεται να είναι στην υποσαχάρια Αφρική το 2050.

Η οικονομική ανάπτυξη μεταξύ του παγκόσμιου χριστιανικού πληθυσμού αναμένεται να αυξηθεί, αλλά είναι σημαντικά μικρότερη από την οικονομική ανάπτυξη στον κόσμο στο σύνολό του.

 

Στα επόμενα χρόνια, η παγκόσμια κατανομή της οικονομικής επιρροής που συνδέεται με τους χριστιανικούς πληθυσμούς αναμένεται να παραμείνει σε μεγάλο βαθμό κυρίαρχη κατω από την αμερικανική ήπειρο, με την Ευρώπη να έχει ελαφρά μείωση της επιρροή και την υποσαχάρια Αφρική και περιοχές της Ασίας-Ειρηνικού με ελαφρά αύξηση.

Ισλάμ

Ο αριθμός των μουσουλμάνων στον κόσμο, αναμένεται σχεδόν να διπλασιαστεί μεταξύ 2010 και 2050 και οι Μουσουλμάνοι αναμένεται να οδηγήσουν τον κόσμο στην αύξηση του πληθυσμού σε σύγκριση με άλλες θρησκευτικές ομάδες.
 

Το μεγαλύτερο μερίδιο του παγκόσμιου μουσουλμανικού πληθυσμού  ζούν  στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού από το 2010 και θα συνεχίσουν να ζουν σε αυτή την περιοχή κατά τις επόμενες δεκαετίες.

Η οικονομική ανάπτυξη μεταξύ του παγκόσμιου μουσουλμανικού πληθυσμού αναμένεται να ξεπεράσει σημαντικά την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη.

Ινδία αναμένεται να έχει το μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό της κάθε χώρας στον κόσμο μέχρι το 2050, ξεπερνώντας την Ινδονησία( σήμερα 250 εκατ.πληθυσμο).

Στα επόμενα χρόνια, λίγο περισσότερο από το ήμισυ της οικονομικής επιρροής που συνδέεται με μουσουλμανικούς πληθυσμούς αναμένεται να είναι στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού, με την οικονομική συνολική ανάπτυξη της Ινδίαςνα  βοηθά επίσης στην προσθήκη των  παγκόσμιες οικονομικών πόρων των μουσουλμάνων.

Θρησκευτικά αδιάφοροι
 

Η ανάπτυξη του παγκόσμιου  θρησκευτικά αδιάφορου πληθυσμού επιβραδύνεται με πολύ ταχύτερο ρυθμό από ό, τι αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού.

    Το μεγαλύτερο μερίδιο του παγκόσμιου θρησκευτικά αδιάφορου  πληθυσμού ζει στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού, από το 2010, με πάνω από το ήμισυ των αδιάφορων θρησκευτικά  ανθρώπων  ολόκληρου του κόσμου που ζουν στην Κίνα. Η αύξηση του πληθυσμού στους  θρησκευτικά αδιάφορους πληθυσμούς στην Αμερική αναμένεται να είναι σημαντικά υψηλότερη από την αύξηση σε άλλες περιοχές του κόσμου.

Η οικονομική ανάπτυξη μεταξύ του παγκόσμιου αδιάφορου θρησκευτικά πληθισμου  αναμένεται να είναι στο ίδιο επίπεδο με την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια.
Η παγκόσμια κατανομή της οικονομικής επιρροής που σχετίζονται με θρησκευτικά αδιάφορους  πληθυσμούς αναμένεται να αυξηθεί στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού, με οικονομική επιρροή σε ελαφρά πτώση στην Ευρώπη και την Αμερική.

ινδουϊσμός

Ο αριθμός των Ινδουιστών στον κόσμο αναμένεται να αυξηθεί από 400 εκατομμύρια άνθρωποι μεταξύ 2010 και 2050, αλλά αναμένεται να παραμείνει περίπου το ίδιο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού κατά τις επόμενες δεκαετίες.

Το μεγαλύτερο μερίδιο των Ινδουιστών παγκοσμίως ζούνε στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού (κυρίως η Ινδία) από το 2010 και θα συνεχίσουν να ζουν σε αυτή την περιοχή κατά τις επόμενες δεκαετίες.Η οικονομική ανάπτυξη μεταξύ του παγκόσμιου ινδουιστικό πληθυσμού αναμένεται να ξεπεράσει σημαντικά την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη, κυρίως με επικεφαλής την άνοδο της οικονομίας της Ινδίας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των Ινδουιστών στη διάθεση των οικονομικών πόρων βρίσκεται στην Ινδία, αλλά Ινδουιστές στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, συμβάλλουν επίσης σημαντικά στην παγκόσμια διάθεση των Ινδουιστών οικονομικών πόρων.

βουδισμός

Ο αριθμός των Βουδιστών στον κόσμο αναμένεται να παραμείνει σε περίπου 500 εκατομμύρια μεταξύ 2010 και 2050, αλλά αναμένεται να μειωθεί ως ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού.
Το μεγαλύτερο μερίδιο του παγκόσμιου Βουδισμού  ζει στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού (ιδίως στην Κίνα) το 2010 και  εκτιμάται ότι θα συνεχίσουν να ζουν σε αυτή την περιοχή κατά τις επόμενες δεκαετίες.
Παρά τη στασιμότητα της αύξησης του πληθυσμού μεταξύ των Βουδιστών, η οικονομική ανάπτυξη μεταξύ του παγκόσμιου βουδιστικού πληθυσμού  αναμένεται να είναι στο ίδιο επίπεδο με την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη, κυρίως λόγω της οικονομικής ανόδου της Κίνας.

Κίνα και την Ιαπωνία κατέχουν από κοινού το σύνολο σχεδόν των διαθέσιμων για τους Βουδιστές  οικονομικων  πόρων  του κόσμου, αλλά αυτή η μελέτη εκτιμά ότι Βουδιστές στις Ηνωμένες Πολιτείες συμβάλλουν επίσης σημαντικά στην παγκόσμια διάθεση Βουδιστές οικονομικών πόρων.

ιουδαϊσμός

Η ανάπτυξη της παγκόσμιου εβραϊκού πληθυσμού επιβραδύνεται ταχύτερα από ό, τι στον κόσμο συνολικά.  Ωστόσο, ο αριθμός των Εβραίων εξακολουθεί να αναμένεται να αυξηθεί περίπου δύο εκατομμύρια το 2050 σε σχέση με το 2010 (αύξηση από περίπου 14 εκατομμύρια το 2010 σε λίγο περισσότερο από 16 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο το 2050).
Το μεγαλύτερο μερίδιο του παγκόσμιου Εβραϊκού πληθυσμού  ζει στην Αμερική (κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες) από το 2010, ενώ το μεγαλύτερο μερίδιο των Εβραίων αναμένεται να είναι στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής (κυρίως το Ισραήλ) μέχρι το 2050.
Η οικονομική ανάπτυξη μεταξύ του παγκόσμιου εβραϊκού πληθυσμού αναμένεται να αυξηθεί, αλλά είναι σημαντικά μικρότερη από την οικονομική ανάπτυξη στον κόσμο στο σύνολό του 

Στα επόμενα χρόνια, η παγκόσμια κατανομή της οικονομικής επιρροής που συνδέεται με εβραϊκούς πληθυσμοί αναμένεται να μειωθεί ελαφρώς στην Αμερική με αντίστοιχες μικρές αυξήσεις στους πληθυσμούς Εβραίων που ζουν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής- Βόρειας Αφρικής.

Άλλες θρησκείες *

Ο αριθμός των ατόμων που ανήκουν σε άλλες θρησκείες στον κόσμο, αναμένεται να αυξηθεί κατά περίπου 30 εκατομμύρια ανθρώπους μεταξύ 2010 και 2050, αλλά αναμένεται να μειωθεί ως ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού.
ο μεγαλύτερο μερίδιο των άλλων θρησκευτικών πληθυσμών του κόσμου ζουνε στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού (ιδίως στην Κίνα) το 2010 και θα συνεχίσουν να ζουν σε αυτή την περιοχή κατά τις επόμενες δεκαετίες.
Παρά την αργή αύξηση του πληθυσμού της, την οικονομική ανάπτυξη μεταξύ των ανθρώπων που ανήκουν σε άλλες θρησκείες αναμένεται να ξεπεράσει την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη, κυρίως λόγω της προβλεπόμενης οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας.
Κίνα κατέχει περίπου τα δύο τρίτα των συνολικών διαθέσιμων σε άλλες θρησκείες οικονομικών πόρων.

* Άλλες θρησκείες περιλαμβάνουν θρησκευτικές παραδόσεις που δεν καλύπτονται αλλού στην παρούσα έκθεση. Τα περιορισμένα διαθέσιμα στοιχεία εμποδίσει τις επιμέρους αναλύσεις τους σε παγκόσμια βάση. 

Πηγές:  http://www.pewforum.org/2015/04/02/religious-projections-2010-2050/

            

             https://agenda.weforum.org/2015/10/how-religious-will-the-world-be-in-2050/?utm_content=buffer72b39&utm_medium=social&utm_source=twitter.com&utm_campaign=buffer

            http://religiousfreedomandbusiness.org/changing-religion-and-changing-economies

         

ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 Μπακοδήμος Στ. Νικόλαος, θεολόγος 

 Η μεγάλη δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων ήταν άγνωστη κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες και δεν εορταζόταν στις 25 Δεκεμβρίου, όπως σήμερα. Η εορτή δεν υπάρχει στον εορταστικό κύκλο της Εκκλησίας τον τρίτο αιώνα. Η εξήγηση πρέπει να αναχθεί στην άποψη πως αξία δεν είχε η γενέθλια ημέρα του μάρτυρα παρά η ημέρα του μαρτυρίου του, στο όνομα του Χριστού. Την αρχαιότερη μαρτυρία για το έτος και τη μέρα της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού, εκτός από τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, βρίσκουμε σε έναν εκκλησιαστικό συγγραφέα του τρίτου μ.Χ. αιώνα, τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας (c. 210): “Εγεννήθη δε ο Κύριος ημών τω ογδόω και εικοστώ έτει, ότε πρώτον εκέλευσαν απογραφάς γενέσθαι επί Αυγούστου” (Στρωματείς, Α’ XXI), για δε την ημερομηνία γράφει: “Εισί οι περιεργότερον τη Γενέσει του Σωτήρος ημών ου μόνον το έτος, αλλά και την ημέραν προστιθέντες, ήν φασίν έτους κη’ Αυγούστου εν Πέμπτη Παχών και εικάδι” [=20 Μαϊου]. Στη συνέχεια ο ίδιος Κλήμης Αλεξανδρείας σημειώνει ότι υπάρχουν άλλοι που υποστηρίζουν ως ημερομηνία Γέννησης του Χριστού την 19η ή την 20ή Απριλίου [“και μην τινές αυτών φασίν Φαρμουθί γεγενήσθαι κδ’ ή κε’”]. Βλέπουμε λοιπόν ότι από τις αρχές του τρίτου αιώνα άρχισε το ενδιαφέρον των Χριστιανών για την καθιέρωση της εορτής των Χριστουγέννων.

   Πριν όμως από την Χριστιανική Εκκλησία, μια ανάλογη θρησκευτική γιορτή είχε και ο προχριστιανικός κόσμος, ο ειδωλολατρικός λεγόμενος κόσμος, ο οποίος γιόρταζε με θρησκευτικές φαντασμαγορικές λατρευτικές εκδηλώσεις διάφορα φυσικά φαινόμενα, ανάμεσα στα οποία και την πρώτη ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου που συνέπιπτε στην Ανατολή με την 6 Ιανουαρίου, ενώ στη Ρώμη με την 25η Δεκεμβρίου, γιατί πίστευαν ότι εκείνη την ημέρα γεννήθηκε ο αήττητος Θεός Ήλιος που νίκησε το σκότος της νύχτας όταν η ημέρα μεγάλωνε σε βάρος της νύχτας. Η Γέννηση του Θεού Ήλιου λατρευόταν μεγαλοπρεπώς κυρίως στην αρχαία Ρώμη. 

   Να αναφέρουμε εδώ ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος προτού ασπασθεί το χριστιανισμό ήταν ένας πιστός ηλιολάτρης, ο οποίος αργότερα ως μη «βαπτισθείς» χριστιανός αυτοκράτωρ καθιέρωσε την «ημέρα του Κυρίου» (dies Domini, Κυριακή), σε αντικατάσταση της «Ημέρας του Ηλίου» (dies Solis, βλ.Sunday), γιατί ο Χριστός είναι ο Ήλιος της δικαιοσύνης και θεός λυτρωτής. Δεν είναι λοιπόν ανεξήγητο γιατί η χριστιανική Δύση γιόρταζε, γύρω στο 335μ.Χ., τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, ενώ στην Ανατολή γιορταζόταν η Γέννηση μαζί με τη Βάπτιση του Χριστού την 6η Ιανουαρίου.

   Και κάτι ακόμα, σχετικά με την καθιέρωση των Χριστουγέννων ως χριστιανικής γιορτής: πριν από την επίσημη Αποστολική Εκκλησία, παρόμοια γιορτή είχαν και οι οπαδοί της αίρεσης των Γνωστικών. Αυτοί πίστευαν πως ο Ιησούς που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ ήταν μόνον άνθρωπος, την 6 Ιανουαρίου όμως, ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου στην Ανατολή, στη βάπτισή του στον Ιορδάνη ήλθε και σκήνωσε μέσα του η Θεότητα, ή, όπως την έλεγαν, «ο Αιών». Το γεγονός αυτό, δηλαδή η ενσάρκωση της Θεότητας-Αιώνος μέσα στον άνθρωπο Ιησού ονομάσθηκε «Επιφάνια».

    Γύρω όμως στο έτος 300 μ.Χ. στην Χριστιανική Εκκλησία εισάχθηκε μια καινούργια γιορτή με την ονομασία «Επιφάνια». Ίδια ονομασία, ίδια ημερομηνία εορτασμού με εκείνη των Γνωστικών με διαφορετικό όμως περιεχόμενο. Πάντως, η Γέννηση του Χριστού καθιερώθηκε για πρώτη φορά στην Εκκλησία της Αλεξάνδρειας και από εκεί εξαπλώθηκε σε όλη την Ανατολή, αλλά και στη Δύση, η οποία είχε καθιερώσει, ήδη από το 335, ειδική γιορτή για τη Γέννηση του Χριστού την 25η Δεκεμβρίου. Αυτό έγινε δεκτό πρώτα στα έθιμα της Εκκλησίας της Ρώμης και λίγο αργότερα σε εκείνα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.

    Παρά την αρχική αντίδραση, στους αιώνες που ακολούθησαν όλες οι Χριστιανικές κοινότητες (με εξαίρεση τους Αρμενίους) υιοθέτησαν την εορτή της 25ης Δεκεμβρίου. Η Εκκλησία της Παλαιστίνης έμεινε πιστή στην εορτή της 6ης Ιανουαρίου μέχρι την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού (527-565). Να παρατηρήσουμε στο σημείο αυτό ότι η εορτή των Θεοφανίων εισήχθη από την Ανατολή στη Δύση, ενώ στην Ανατολή από τη Ρώμη η ειδική εορτή των Χριστουγέννων, σημειώθηκε δηλαδή μια αμφίδρομη πορεία των δύο αυτών εορτών. Κατά μία μαρτυρία του Ιωάννου Χρυσοστόμου, η ειδική εορτή των Χριστουγέννων καθιερώθηκε για πρώτη φορά στην Ανατολή περίπου στο 370 μ.Χ. Το πιθανότερο είναι να πρωτοκαθιερώθηκε η αυτοτελής εορτή της του Χριστού Γεννήσεως στην Εκκλησία της Αντιοχείας, από τον επίσκοπο των Ευσταθιανών, ο οποίος αναγνωριζόταν από τον επίσκοπο Ρώμης ως ο μόνος κανονικός επίσκοπος της Εκκλησίας της Αντιοχείας και διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον πάπα της Ρώμης. Περαιτέρω, στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως η εορτή των Χριστουγέννων εισάχθηκε από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το έτος 379 μ. Χ,, στην εκκλησία της Αλεξανδρείας γύρω στο 433 μ.Χ. και στα Ιεροσόλυμα, όπως προαναφέρθηκε, κατά τα τέλη του έκτου αιώνα.

 Καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές σε όλους

Πολιτιστικό τετραήμερο για τα παιδιά της Αθήνας από την Ι.Αρχιεπισκοπή Αθηνών

 Τό Πολιτιστικό Κέντρο τῆς Ἱ.Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, διοργανώνει ἀπό τίς 17 ἕως 20 Δεκεμβρίου 2015  ἕνα πολιτιστικό τετραήμερο γιά τά παιδιά τῆς Ἀθήνας (Δημοτικοῦ, Γυμνασίου-Λυκείου) μέ κέντρο τά Χριστούγεννα καί ἄξονα τήν φιλαναγνωσία, στό πλαίσιο τοῦ ὁποῖου θά λάβουν χώρα μουσικά δρώμενα, Χριστουγεννιάτικα ἀφηγήματα καί καλλιτεχνικά ἐργαστήρια, προβολές ταινιῶν, διαδραστικές παρουσιάσεις βιβλίων καί πολλά ἄλλα, μαζί βέβαια μέ ἔκθεση παιδικοῦ καί ἐφηβικοῦ βιβλίου καί φυσικά κεράσματα καί γλυκίσματα γιά ὅλα τά παιδιά.

Εἶναι ἐξαιρετική εὐκαιρία γιά τά παιδιά καί τούς νέους μέσα ἀπό ἕνα πολυποίκιλο πρόγραμμα δραστηριοτήτων νά μυσταγωγηθοῦν σ’ αὐτήν τήν ἰλιγγιώδη παρακαταθήκη τοῦ Ὀρθόδοξου πολιτισμοῦ γύρω ἀπό τά Χριστούγεννα.

Ἡ συμμετοχή σέ ὅλα τά δρώμενα εἶναι δωρεάν, ἀλλά γιά ὁμαδικές ἐπισκέψεις σχολείων, κατηχητικῶν συντροφιῶν καί ἐνοριακῶν Νεανικῶν Συνάξεων θά πρέπει νά προϋπάρχει συνεννόηση μαζί μας στό τηλ. 6981403436 (κος. Φάνης Καλαντζῆς).

Καλά καί Εὐλογημένα Χριστούγεννα!

Μέ ἐκτίμηση

Γιά τό Δ.Σ. τοῦ Π.Κ.

πρωτ. Βασίλειος Χριστοδούλου

Διευθυντής Πολιτιστικοῦ Κέντρου Ι.Α.Α.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης βρίσκεται εδώ

Ξεκαλοκαιριάζοντας στον ποταμό

Καλοκαίρι 2013, στις εκβολές ενός ποταμού, μια παρέα από ανθρώπους όλων των ηλικιών και των κοινωνικών στρωμάτων ανακαλύπτει τις μικρές «ανέξοδες» χαρές που προσφέρει απλόχερα η παραλία.

Άνθρωποι κάνουν σέρφινγκ, παίζουν ρακέτες, ψαρεύουν, συζητούν και μοιράζονται μεταξύ τους τα όνειρα, τις ανησυχίες τους για το αβέβαιο μέλλον, την αγάπη για την καθημερινότητα.

Άνθρωποι που συμβιώνουν άλλοτε αρμονικά και άλλοτε όχι με τον κύκνο, τους γλάρους, τις νυχτερίδες, τα νερόφιδα και τα αδέσποτα της παραλίας.

Η αμεριμνησία του καλοκαιριού διαρρηγνύεται από περιστατικά που σημαδεύουν βίαια τις ψυχές των συνδαιτυμόνων στα αυτοσχέδια γλέντια με την άφθονη ρακή.

Η κρίση καραδοκεί.

Κεντρικά πρόσωπα είναι  ένας καθηγητής και ένας περιπλανώμενος-άστεγος με τους σκύλους του, που δένονται με στενή φιλία μέσα από το αναπάντεχο που τους επιφυλάσσει το τέλος του καλοκαιριού.

Ο Χρήστος Σαμπανίδης γεννήθηκε το 1964 στο Μόντρεαλ του Καναδά από Έλληνες μετανάστες. Το 1966 επέστρεψε στην Ελλάδα, στη Σπάρτη όπου και μεγάλωσε.

Σπούδασε στη Ρουμανία, στη Σχολή Φυσικής Αγωγής του Βουκουρεστίου. Από το 1989 ζει μόνιμα στην Κρήτη και εργάζεται ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής

σε σχολεία της περιοχής του Ηρακλείου. Έχει εκδώσει το μυθιστόρημα Γλυκειά μου θλίψη, Ηράκλειο 2009 και τη συλλογή διηγημάτων Ο Καθρέπτης, Ηράκλειο 2012.

Χρήστος Σαμπανίδης

Μυθιστόρημα

Εκδόσεις ΘΙΝΕΣ, Αθήνα 2015

σελίδες 232, τιμή: 14,91 Ευρώ

ISBN: 978-618-80209-6-2

Νεοβυζαντινή Ζωγραφική ως γλώσσα και έκφραση

Εἰσήγηση Καθηγουμένης Μόνικας περί τοῦ αοιδίμου ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα.

Εἰσήγηση Καθηγουμένης Μόνικας περί τοῦ αοιδίμου ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα.

Πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν Ἀνακοινώσεων ὁ πρωτοσυγκελλεύων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας, αἰδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Κούτσιος, εἰσήγαγε τό ἀκροατήριο στό θέμα, λέγοντας:

«Τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός δύο ἀνθρώπων, τούς ὁποίους διέκρινε ἡ βαθειά πίστη, τό χριστιανικό ἦθος, ἡ ταπεινότης καί ἡ μεγαλοψυχία. Ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτειά τους εἶχε δύναμη Θεοῦ, διότι βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, ὅπως τά ζεύγη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶχαν ἀπόλυτη συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα, στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ἀνατροφή τῶν 12 παιδιῶν τους καί ἀρκετῶν ἄλλων ἀπό τά φτωχά τῶν Πατρών. Ἦταν αὐστηροί μέ τούς ἑαυτούς τους καί ἐπιεικεῖς μέ τούς ἄλλους. Ἡ συναναστροφή μαζί τους ἀνάπαυε τούς πιστούς καί πολλοί ἐπωνύμως μαρτυροῦν ὅτι ἀκόμη καί μέ θαυμαστό τρόπο, μετά τόν θάνατό τους, προστατεύουν καί θεραπεύουν ζεύγη, βρέφη, πονεμένους καί πικραμένους ἀνθρώπους».

Εἰσήγηση τῆς Ὁσιωτάτης Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος, Γερόντισσας Μόνικας, στήν Ἐπιστημονική Ἁγιολογική Ἡμερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας  μέ θέμα: «Πατήρ Νικόλαος καί Πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. Πραγματικό παράδειγμα ἀφοσιώσεως στήν Ἐκκλησία καί στήν οἰκογένεια», πού ἔγινε τήν Κυριακή 22α Νοεμβρίου 2015 στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἀποστόλου Βαρνάβα στήν Κοκκινοτριμιθιά.

Πανιερώτατε,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἐλλογιμώτατε κ. Καθηγητά,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί ἀδελφές,

Εὐχαριστοῦμε γιά τήν ὅλως τιμητική πρός τήν ταπεινότητά μου πρόσκληση συμμετοχῆς σ’ αὐτή τήν ἀξιόλογη ἡμερίδα. Πανιερώτατε, σᾶς εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν πρόσκληση καί τήν ἀβραμιαία φιλοξενία.  

Πρωτίστως ὅμως εὐχαριστῶ τόν ἐν Τριάδι Ἅγιο Θεό, τήν Παναγία Μητέρα μας καί τούς Ἁγίους, πού ἁγίασαν στήν Κύπρο καί ἁγιάζουν τήν Κύπρο, γιά τήν μεγάλη εὐλογία τῆς «ἐπί τῷ αὐτῷ» συνάξεως ὅλων μας ὑπό τήν σκέπη τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Βαρνάβα, ὁ ὁποῖος μᾶς φιλοξενεῖ στόν Ναό του.

Θά ἤθελα ἐπίσης νά μεταφέρω τίς εὐχές τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Φωκίδος κ. Θεοκτίστου, μέ τήν εὐλογία τοῦ ὁποίου παρευρισκόμεθα στήν ἀξιόλογη ἡμερίδα αὐτή.

Εἰσαγωγή.

Ἔχω τήν αἴσθηση (καί μαζί μου πάρα πολλοί πιστοί, Ἀρχιερεῖς, Κληρικοί, Μοναχοί καί λαϊκοί), ὅτι  σύντομα ἡ Ἐκκλησία θά κληθεῖ νά τοποθετηθεῖ ἐπί τῆς διακηρύξεως τῆς ἁγιότητος τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Προηγουμένως ὅμως θά πρέπει νά τεκμηριωθεῖ ἡ ἁγιότητα αὐτή κατά τά κρατοῦντα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τά προβλεπόμενα τόσο ἀπό τήν Ἱερά Παράδοσή της, ὅσο καί ἀπό τό Κανονικό της Δίκαιο.

Στό σημεῖο αὐτό ὁ πολυσέβαστος Πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, γράφει: «Ἁγιοπατερική, συνεχής  καί  ἀμετάβλητη  συνείδηση  εἶναι, ὅτι  ἡ  ἁγιότητα  ἀναγνωρίζεται  μέ  βάση  τήν  φανέρωσή  της  ἀπό  τόν  ἴδιο  τόν  Θεό, μέσῳ  τῆς  διενεργείας  αὐθεντικῶν  θαυμάτων. Αὐτό  τό  κριτήριο  εἶναι  ἐκκλησιαστικό, τό  ἀσφαλέστερο  καί ἐπικρατέστερο  στό  χῶρο  τῆς  Ὀρθόδοξης  Ἁγιολογίας».

Ὅταν κατά τόν 17ο αἰώνα τέθηκε ἀπό τούς Παπικούς θέμα περί ὑπάρξεως ἤ μή Ἁγίων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετά τό Σχίσμα τοῦ 1054, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Νεκτάριος (1660 – 1669), μεταξύ τῶν κριτηρίων  τῆς ἀληθινῆς «παρ’ ἀνθρώποις» ἁγιότητος, ἔθεσε τήν «ἀρετῶν  κατόρθωσιν  ἁπασῶν»  καί τήν «παρά  Θεοῦ  ἐπίδειξιν  σημείων  ὑπερφυῶν  καί  θαυμάτων». Τόνισε μάλιστα ὅτι τό  πρῶτο  εἶναι «εἰς  ἁγιωσύνης χαρακτῆρα» καί τό δεύτερο «ἀναγκαιότατον εἰς  ἀπόδειξιν». Σημειώνεται ὅτι τίς πάγιες αὐτές ἐκκλησιαστικές θέσεις ἐπανέλαβε κατά τόν 19ο αἰώνα ὁ μεγάλος Διδάσκαλος τοῦ Γένους καί τῆς Ἐκκλησίας Εὐγένιος Βούλγαρης.

Στήν περίπτωση τοῦ πατρός Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἡ «κατόρθωσις ἁπασῶν τῶν ἀρετῶν» ἀφορᾶ τήν ἁγιότητα τοῦ βίου τους, ἐνῶ ἡ «παρά  Θεοῦ  ἐπίδειξις  σημείων  ὑπερφυῶν  καί  θαυμάτων» ἀφορᾶ γεγονότα θαυμαστά καί ὑπερφυῆ ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησή τους, τά ὁποία ἀποδεικνύουν καί τεκμηριώνουν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἁγιότητα.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Κυκλοφορήθηκε απὸ τις εκδόσεις ΕΠΕΚΤΑΣΗ και στη σειρὰ Νομοκανονική Βιβλιοθήκη Νο 32 η νέα επιστημονική μελέτη του Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών, Δρος Θεολογίας, με τίτλο: Η ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ ΣΤΟΥΣ  ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ.

Πρόκειται για πολυεδρικού ενδιαφέροντος εγχειρίδιο Κανονικού  Δικαίου, το οποίο φιλοδοξεί να καλύψει όλο το φάσμα, το χαρακτηριζόμενο με τον γενικό όρο «φόνος». Συγκεκριμένα εξετάζεται η εντολή του Θεού «ου φονεύσεις» και γίνεται αναφορά στην αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής ως ποινικό – κανονικό αδίκημα. Ειδικότερα αναλύεται το αδίκημα του φόνου, τόσο του εκούσιου όσο και του ακούσιου, σε όλες τις μορφές του.

Στο Α´ Κεφάλαιο αποδεικνύεται ότι ο εκούσιος φόνος, έχοντας ως αναγνωριστικά στοιχεία την προπαρασκευή, την προαίρεση και την πρόθεση αφαίρεσης ζωής, καταδικάζεται τόσο από την Αγία Γραφή όσο και από την Ιερά Παράδοση.

Προς επίρρωση των παραπάνω παρουσιάζεται μία πλειάδα Ιερών κανόνων, οι οποίοι αναλύουν σε βάθος την πρόθεση του δράστου, αλλά και την ποικιλία των οργάνων και του τρόπου επιτέλεσης του εκούσιου φόνου και αναφέρονται τα κατ᾽ αναλογίαν σε κάθε περίπτωση επιβαλλόμενα εκκλησιαστικά επιτίμια.

Το Β´ Κεφάλαιο διαπραγματεύεται ειδικές περιπτώσεις εκούσιου φόνου.

Με εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία αποδεικνύεται ότι στους εκούσιους φόνους εντάσσεται η αυτοχειρία ως η δι᾽ ιδίας χειρός κατάλυση της εαυτού ζωής και ως υψίστη ύβρις κατά του Δημιουργού Θεού και παρουσιάζεται, με έρεισμα την Ιερά Παράδοση, για ποιούς λόγους ο αυτόχειρας στερείται εκκλησιαστικής κηδεύσεως.

Ξεχωριστού ενδιαφέροντος αποτελεί και η κατάταξη στους έμμεσους εκούσιους φόνους του εκούσιου αυτοακρωτηριασμού, ως άλλου τρόπου αυτοχειρίας. Ακόμη καταγράφεται και η περίπτωση της ευθανασίας, η οποία καταδικάζεται ως εκούσιος φόνος, αφού συνιστά υποβοηθούμενη αυτοκτονία, δηλαδή συνδυασμό φόνου και αυτοκτονίας.

Επιπλέον, γίνεται αναφορά στην θανατική ποινή, η οποία από κανονικής πλευράς θεωρείται απαράδεκτη και καταδικάζεται ως είδος εκούσιου φόνου.

Στο Γ´ Κεφάλαιο αναλύεται το δύσκολο θέμα του ακούσιου φόνου, ως αφαίρεση ανθρώπινης ζωής εκ τύχης ή  εξ ολιγωρίας, με χαρακτηριστικά την έλλειψη προθέσεως ή προαιρέσεως και ενδεχόμενου δόλου. Και εδώ, με την  παρουσίαση πολλών Αγιογραφικών και Πατερικών πηγών, αλλά κυρίως Ιερών κανόνων, καταδεικνύεται ἡ ποικίλη  κατά περίπτωση αντιμετώπιση του ακούσιου φόνου από το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας.

Τὸ Δ´ κεφάλαιο ασχολείται με το ευαίσθητο θέμα της άμβλωσης, και παρουσιάζει με αποδεικτική πειθώ ότι η δια παντός μέσου φθορά του εμβρύου, ως ολοκληρωμένης ψυχοσωματικής οντότητας, συνιστά φόνο και μάλιστα  εκούσιο. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η βρεφοκτονία με την μορφή της αδιαφορίας για την ζωή του βρέφους και της αμέλειας για την διαφύλαξη της υποστάσεως του αρτιγέννητου εκ μέρους της μητέρας.

Τέλος, στο Ε´ Κεφάλαιο καταδεικνύεται ότι η αγάπη «φονεύει» τον φόνο, με την απαραίτητη προϋπόθεση ο άνθρωπος να εξέλθει από τον ασφυκτικό εγκλωβισμό του στην τέλεια υποκειμενικότητα και τον εγωκεντρισμό του  και να εισέλθει στον χώρο της αγαπητικής κοινωνίας.

Το βιβλίο αναπτύσσεται σε σύνολο 252 σελίδων και είναι άρτια επιμελημένο. Έχει διαστάσεις 14,5Χ21 εκ., είναι  σκληρόδετο και φέρει στο εξώφυλλο την απεικόνιση της αδελφοκτονίας του Άβελ απὸ τον Κάϊν, ψηφιδωτού απὸ τον Καθεδρικό Ναό του Μονρεάλε στην Σικελία.

O Άγιος Νικόλαος και οι ναυτικοί

 

 

            Όλοι οι άγιοι, άγιοι είνε, αλλά ο άγιος Νικόλαος είνε ξεχωριστά αγαπημένος από τους θαλασσινούς, που είνε προστάτης τους, για τούτο και τα πιο πολλά καράβια έχουνε τόνομά του. Είνε και στη φυσιογνωμία ο πιο γλυκός και συμπαθέστατος, "εικόνα πραότητος".

Τη θυμωμένη θάλασσα δεν τη δαμάζει πια με την τρίαινα ο άγριος Ποσειδώνας, που τον έπλασε η μυθολογία, αλλά ο πιο ήμερος και ο πιο γλυκύτερος γέροντας, ο άγιος Νικόλαος, που δεν κρατά καμάκια και κοντάρια, αλλά που βλογά τα μελανιασμένα κύματα δίχως να τα φοβερίζει και κείνα ησυχάζουνε και μαλακώνουνε, σα να τους ρίχνει κάποιο λάδι ουράνιο. Τα τροπάρια που ψέλνουνε στη μνήμη του υμνούνε αυτή την πραότητα και την γλυκύτητά του. Στον Εσπερινό ψέλνουνε ανάμεσα σε άλλα και τούτα τα στιχηρά:

           "Χαίρε η ιερά κεφαλή, το καθαρό δοχείο των αρετών, ο θείος κανόνας της αγιασμένης ιερωσύνης, ο μέγας ποιμένας, ο φάρος ο φωτεινότατος που έχεις της νίκης το όνομα, εσύ που σκύβεις με συμπόνοια απάνω σ' όσους βρίσκουνται σε ανάγκη και ακούς του αδύντους που σε παρακαλούνε και τους γλυτώνεις γρήγορα και τους φυλάγεις να μην πάθουνε.

             Το πιο ωραίο τροπάρι είναι το Απολυτίκιο του Αγίου:

"Κανόνα πίστεως καί εικόνα πραότητος, εγκρατείας Διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τή ποίμνη σου, η τών πραγμάτων αλήθεια, διά τούτο εκτήσω τή ταπεινώσει τά υψηλά, τή πτωχεία τά πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών. "

           Απόχτησες, λέγει, με την ταπείνωση τα υψηλά, τα υπεράνθρωπα, αυτά που δεν μπορούνε να τα κάνουνε οι περήφανοι κ' οι φοβεροί άνθρωποι και με την φτώχεια απόχτησες τα πλούσια, τον θησαυρό της θείας χάρης που δεν τον αξιώνουνται οι δοξασμένοι κ' οι τιμημένοι τούτου του κόσμου.

Η φυσιογνωμία του διατηρήθηκε από εικόνα σε εικόνα ίσαμε σήμερα στην τέχνη της εκκλησίας μας, γλυκειά, ταπεινή, πονετικιά, παραηγορητικιά, όλο πραότητα, όλο αγάπη, ειρηνική, απλή, αληθινή "εικόνα πραότητητος", όμοια με του Χριστού, που είπε "μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία". Το κεφάλι του είνε φαλακρό με άσπρα τσουλούφια, με μικρό πρόσωπο, με ήμερα μάτια και κόκκινα μάγουλα, με σεμνό μουστάκι και με κοντά στρογγυλά γένεια, "γέρων στρογγυλογένης", με χαμηλούς ώμους, με ταπεινό σχήμα, σαν να παρακαλεί εμάς εκείνος κι΄ όχι να τον πρακαλούμε εμείς.

Φώτης κόντογλου

(Περιοδικό "ΚΙΒΩΤΟΣ" Δεκέμβριος 1952)



ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ – 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015

                           Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. 13, 10-17)

«Ἐκεῖνο τόν καιρό δίδασκε ὁ Ἰησοῦς σέ μία ἀπό τίς συναγωγές καί ἦταν ἡμέρα Σάββατο. Ἐκεῖ βρισκόταν καί μία γυναίκα, δεκαοχτώ χρόνια ἄρρωστη ἀπό δαιμονικό πνεῦμα. Ἦταν κυρτωμένη καί δέν μποροῦσε καθόλου νά σηκώσει τό σῶμα της. Ὅταν τήν εἶδε ὁ Ἰησοῦς, τή φώναξε καί τῆς εἶπε: «Γυναίκα, ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τήν ἀρρώστια σου». Ἔβαλε πάνω της τά χέρια του κι ἀμέσως ἐκείνη ὀρθώθηκε καί δόξαζε τό Θεό. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ὅμως, ἀγανακτισμένος πού ὁ Ἰησοῦς ἔκανε τή θεραπεία τό Σάββατο, γύρισε στό πλῆθος καί εἶπε: «Ὑπάρχουν ἔξι μέρες πού ἐπιτρέπεται νά ἐργάζεται κανείς· μέσα σ’ αὐτές, λοιπόν, νά ἔρχεστε καί νά θεραπεύεστε, καί ὄχι τό Σάββατο». Ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «Ὑποκριτῆ! Ὁ καθένας σας δέ λύνει τό βόδι του ἤ τό γαϊδούρι του ἀπό τό παχνί τό Σάββατο καί πάει νά τό ποτίσει; Κι αὐτή, πού εἶναι ἀπόγονός τοῦ Ἀβραάμ, καί ὁ σατανᾶς τήν εἶχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δέν ἔπρεπε νά λυθεῖ ἀπ’ αὐτά τά δεσμά τό Σάββατο»; Μέ τά λόγια του αὐτά ντροπιάζονταν ὅλοι οἱ ἀντίπαλοί του κι ὅλος ὁ κόσμος χαιρόταν γιά ὅλα τά θαυμαστά πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς.»

Ἡ σκηνή, πού περιγράφει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι συγκλονιστική καί ἀποκαλυπτική γιά τίς διαθέσεις καί τήν εἰλικρίνεια τῶν ἀνθρώπων ἀλλά καί τή στάση τοῦ Χριστοῦ. Μπροστά στόν Πιλάτο ὁ Ἰησοῦς ἀνακρινόμενος ὁμολογεῖ πώς «ἐγώ γι’ αὐτό γεννήθηκα καί γι’ αὐτό ἦρθα στόν κόσμο γιά νά φανερώσω τήν ἀλήθεια». Ἄρα, τό πρόσωπο καί ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια καί συνεπῶς ἡ λυδία λίθος μέ τήν ὁποία κρίνονται διαχρονικά οἱ ἄνθρωποι, τά γεγονότα , οἱ καταστάσεις.

Μία γυναίκα, πού δεκαοχτώ χρόνια ἄρρωστη δέν μποροῦσε νά ἰσιώσει τό κορμί της, πάει, ὡστόσο, στή συναγωγή, ἄν καί ἀνήμπορη, ἐπειδή εἶναι Σάββατο, ἡμέρα τοῦ Κυρίου, γιά νά προσευχηθεῖ καί νά ἀκούσει τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός, ἄν καί Θεός, ἐπειδή εἶναι καί τέλειος ἄνθρωπος, ὑπακούοντας στό νόμο πράττει τό ἴδιο, καί ὡς δάσκαλος τοῦ νόμου διδάσκει. Ἡ λυτρωτική του ὅμως παρουσία δρᾶ πάνω στή γυναίκα. Ὁ λόγος καί τό ἄγγιγμά του ἔχουν σωτήρια ἀποτελέσματα. Ἀμέσως ἔγινε καλά καί τό σῶμα τῆς ἴσιωσε. Εὐθύς ἀναγνώρισε τήν εὐεργεσία τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἔδειξε δοξολογώντας τό Θεό.

Μέ τήν εὐγνωμοσύνη λειτουργεῖ ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη φυσιολογικά, γιατί ἀναγνωρίζει ὅτι τά πάντα προέρχονται ἀπό τό Θεό καί ἐπιστρέφουν στήν πηγή τους μέσα στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης του. Ὅταν εὐχαριστοῦμε σωστά καί λειτουργικά τό Θεό ἐν Χριστῷ, σημαίνει ὅτι ἐμπιστευόμαστε τήν ὕπαρξή μας σ’ αὐτόν. Εἶναι ἡ ἀντιπροσφορά μας στίς φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες του. Ἡ πιό σημαντική εἶναι ὅτι καί ἐμεῖς ἤμασταν συγκύπτοντες, παραδομένοι στή φθορά καί τό θάνατο. Μέ τό θάνατό του ὅμως ὁ Χριστός μᾶς χάρισε τήν ἀνάσταση καί τή ζωή. Γι’ αὐτό ὅλος ὁ λαός τοῦ Θεοῦ συναζόμαστε πλέον ὄχι τό Σάββατο, τήν ἑβδόμη ἡμέρα, ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι, ἀλλά τή «μία Σαββάτων», τήν ὀγδόη, τήν Κυριακή, γιά νά δατρανώσουμε τήν πίστη μας στόν Ἀναστάντα Χριστό καί νά κοινωνήσουμε μαζί του καί μέ τούς ἀδελφούς στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Εἶναι γεγονός πώς ζοῦμε σέ μία κοινωνία μεταχριστιανική. Ἄλλα εἶναι πλέον τά ἐνδιαφέροντά μας, οἱ προτεραιότητές μας, οἱ στόχοι μας. Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς σιγά-σιγά πάει νά καταργηθεῖ. Αὐτό, ὅμως, δέν σημαίνει πώς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ παύει νά ἰσχύει ἤ ὅτι μπορεῖ νά ἀλλάξει ἤ νά περιφρονηθεῖ. Ἡ φωνή τοῦ ἠχεῖ καθαρά: «σχολάσατε καί γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμί Θεός».

Τή σωστική παρουσία τοῦ Χριστοῦ δέν ἀντέχει, ὅμως, τό πνεῦμα τῆς πλάνης, τοῦ φθόνου καί τῆς ὑποκρισίας. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ἐκείνη τήν ἡμέρα στή συναγωγή, γιά χάρη τοῦ Σαββάτου, ἦταν ἕτοιμος, ἄν μποροῦσε, νά ἐξοντώσει καί τό Χριστό καί τή συγκύπτουσα. Ὅποιος δέν τόν ἤξερε θά τόν πίστευε, ἀλλά ὁ Χριστός τόν ξεσκέπασε καί τόν ἀποστόμωσε. Ὅλοι οἱ ὅμοιοι στήν Ἐκκλησία σάν τόν ἀρχισυνάγωγο, τά ἴδια φωνάζουν πάντα: «Πάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι ὁ νόμος, οἱ ἐντολές, οἱ ἱεροί κανόνες, ἡ τάξη καί ἡ παράδοση». Ποιός τό ἀρνήθηκε; Μά ὁ νόμος καί οἱ ἐντολές καί οἱ κανόνες εἶναι ὅλα γιά τόν ἄνθρωπο. Τό πιό εὔκολο εἶναι ὁ κάθε ὀκνηρός καί εὐθυνόφοβος κι ὅποιος τοῦ δόθηκε μία θέση καί δέν μπορεῖ νά ξεπεράσει τό γράμμα τοῦ νόμου καί νά τόν ἑρμηνεύσει θετικά νά ταμπουρώνεται ὑποκριτικά πίσω ἀπό τίς νομικές διατάξεις καί νά μήν ἀφήνει νά γίνεται τίποτε καλό.

Μά ὅταν ἐξουθενώνει κανείς τόν ἄνθρωπο, τί τοῦ χρειάζονται οἱ νόμοι; Ὅταν γκρεμίζει τήν Ἐκκλησία, τί τούς θέλει τούς κανόνες; Ὅταν δέν ξέρει τόν ἄνθρωπο, τί μιλάει γιά τό Θεό; Ὅσο γιά τήν τάξη καί τήν παράδοση καί τή δικαιοσύνη, ὅποιοι τά πολυφωνάζουν αὐτά, οὔτε τά ξέρουν, οὔτε τά ἔμαθαν, οὔτε τά σεβάστηκαν ποτέ τους.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Μία ἁπλή καθημερινή περίπτωση ἔδωσε ἀφορμή στόν Ἰησοῦ Χριστό νά κάνει μία ἑρμηνεία τοῦ νόμου καί τοῦ Σαββάτου τόσο διαφορετική καί τόσο ἐπαναστατική. Ἡ ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ μεγάλη ὑπέρβαση, γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ λαός νά χαρεῖ καί οἱ ἑρμηνευτές καί ἱεροκήρυκες τῆς ἐποχῆς του νά θορυβηθοῦν. Ὁ ἀρχισυνάγωγος καί οἱ ὅμοιοί του ἀντιδροῦν γιατί αἰσθάνονται ὅτι ντροπιάζονται στήν ἀντιπαράθεσή τους μέ τό Χριστό, πού σημαίνει ὅτι ἀσκοῦν ἕνα ἔργο ποιμαντικό ὄχι γιά τό καλό του ποιμνίου τους, ἀλλά γιά τή διασφάλιση τῆς ἐξουσίας. Ἐδῶ ἔχουμε ἕνα μήνυμα καί σ’ ἐμᾶς πού ἑρμηνεύουμε καί κηρύττουμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἐάν δέν ὑπηρετοῦμε τήν ἀλήθεια καί δέν διακονοῦμε ἐπάξια τό λαό τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ ἴδιος ὁ λαός θά μᾶς ἀπορρίψει καί θά ἔρθει καί ἡ δική μας «καταισχύνη», ὅπως τοῦ ἀρχισυνάγωγου καί τῶν ἀντιπάλων του Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως