Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 4 Δεκεμβρίου 2016 – Ι´ Λουκά

(Λουκ. ιγ´ 10-17)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν διδάσκων ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. ᾿Ιδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. ᾿Αποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ῝Εξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. ᾿Απεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ῾Υποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; Ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; Καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, ἕνα Σάββατο δίδασκε ὁ ᾿Ιησοῦς σὲ κάποια συναγωγή. ᾿Εκεῖ βρισκόταν καὶ μιὰ γυναίκα, δεκαοχτὼ χρόνια ἄρρωστη ἀπὸ δαιμονικὸ πνεῦμα. ῏Ηταν κυρτωμένη καὶ δὲν μποροῦσε καθόλου νὰ ἰσιώσει τὸ σῶμα της. ῞Οταν τὴν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς, τὴ φώναξε καὶ τῆς εἶπε· «Γυναίκα, ἀπαλλάσσεσαι ἀπὸ τὴν ἀρρώστια σου».῎Εβαλε πάνω της τὰ χέρια του κι ἀμέσως ἐκείνη ὀρθώθηκε καὶ δόξαζε τὸν Θεό. ᾿Ο ἀρχισυνάγωγος ὅμως, ἀγανακτισμένος ποὺ ὁ ᾿Ιησοῦς ἔκανε τὴ θεραπεία τὸ Σάββατο, γύρισε στὸ πλῆθος καὶ εἶπε· «῾Υπάρχουν ἕξι μέρες ποὺ ἐπιτρέπεται νὰ ἐργάζεται κανείς· μέσα σ’ αὐτές, λοιπόν, νὰ ἔρχεστε καὶ νὰ θεραπεύεστε, καὶ ὄχι τὸ Σάββατο».῾Ο Κύριος τοῦ ἀπάντησε· «῾Υποκριτή! ῾Ο καθένας σας δὲν λύνει τὸ βόδι του ἢ τὸ γαϊδούρι του ἀπὸ τὸ παχνὶ τὸ Σάββατο καὶ πάει νὰ τὸ ποτίσει; Κι αὐτή, ποὺ εἶναι ἀπόγονος τοῦ ᾿Αβραάμ, καὶ ὁ σατανὰς τὴν εἶχε δεμένη δεκαοχτὼ χρόνια, δὲν ἔπρεπε νὰ λυθεῖ ἀπ’ αὐτὰ τὰ δεσμὰ τὸ Σάββατο;» Μὲ τὰ λόγια του αὐτὰ ντροπιάζονταν ὅλοι οἱ ἀντίπαλοί του κι ὁ κόσμος χαιρόταν γιὰ ὅλα τὰ θαυμαστὰ ποὺ ἔκανε ὁ ᾿Ιησοῦς.

http://synodoiporia.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ – 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016

imsk.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιγ΄, 10-17)

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ πολύτιμα δῶρα, ποὺ ἔδωκε ὁ Θεός στοὺς ἀνθρώπους, εἶναι ὁ χρόνος τῆς ἐπίγειας ζωῆς. Ὁ χρόνος δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό μαζὶ με τὸν κόσμο. Εἶναι βέβαια δύσκολο γιὰ μᾶς νὰ συλλάβουμε τὶ εἶναι στὴν οὐσία του ὁ χρόνος καὶ ἀδύνατο νὰ καταλάβουμε πῶς τὸν δημιούργησε ὁ Θεός. Ἐκεῖνο ποὺ εὐκολώτερα μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε εἶναι πόσο ἀπαραίτητος εἶναι ὁ χρόνος γιὰ τὸν βίο μας. Ὅλοι μας ξέρουμε ὅτι ὁ χρόνος σταματᾶ, ὅταν κάποιος πεθαίνει. Χωρὶς τὸν χρόνο δὲν ὑπάρχει ἐπίγεια ζωή. Αὐτὴ καὶ μόνον ἡ σκέψη εἶναι ἱκανὴ νὰ μᾶς δείξη τὴν μεγάλη ἀξία τοῦ χρόνου.

Αὐτὸ τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο μᾶς τὸ πρόσφερε ὁ Θεός μ’ ἕνα σκοπό: νὰ τὸ ἀξιοποιήσουμε κατάλληλα, ὥστε νὰ γίνη ἡ γέφυρα, γιὰ νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν προσωρινὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ κόσμου στὴν αἰώνια ζωή τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ καθένας μας εἶναι ὑπεύθυνος ἀπέναντι στὸν Θεό. Ἔχει χρέος νὰ μὴν σπαταλᾶ ἄσκοπα τὸν χρόνο τοῦ βίου του, ἀλλὰ νὰ τὸν χρησιμοποιῆ πρωτίστως γιὰ τὴ σωτηρία του καὶ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Ποιὸς ὅμως εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος νὰ ἀξιοποιῆ ἕνας χριστιανὸς τὸν καθημερινό του χρόνο; Αὐτὸ μᾶς τὸν δείχνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ γιὰ τὸν κάθε χριστιανὸ τὸ τέλειο πρότυπο. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα γιὰ τὸ πῶς ὁ Κύριός μας ἀξιοποιοῦσε τὸν χρόνο μιᾶς ἡμέρας ἀποτελεῖ ἡ διήγηση τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς πληροφορεῖ γιὰ τὸ πῶς πέρασε ὁ Χριστὸς μία ἡμέρα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, καὶ μάλιστα τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, ποὺ ἦταν ἐπίσημη γιὰ τοὺς Ἑβραίους. Ἡ ἡμέρα αὐτὴ στὰ χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν ἀφιερωμένη στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸ ξέρουμε ἀπὸ τὴν τετάρτη ἐντολὴ τοῦ Δεκαλόγου: «Ἕξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου». Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν ἴδια του τὴ ζωή ἑρμηνεύει τὴν ἐντολή αὐτὴ κατὰ τὸν πιὸ αὐθεντικὸ τρόπο.

Συγχρόνως ὅμως δίνει καὶ σὲ μᾶς ἀξιομίμητο παράδειγμα γιὰ τὸ πῶς μποροῦμε νὰ ἀξιοποιοῦμε σωστὰ τὴν ἐπίσημη ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μεταφέρθηκε ἀπὸ τὸ Σάββατο στὴν Κυριακή. Ἡ μεταφορὰ αὐτὴ ἔγινε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος διάλεξε τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, γιὰ νὰ νικήση τὸν θάνατο μὲ τὴν ἀνάστασή του.

Πῶς λοιπόν ἁρμόζει σ’ ἕνα χριστιανὸ νὰ περνάη τὸν χρόνο τῆς Κυριακῆς; Ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: Δηλαδή, μιμούμενος τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος πέρασε τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Σύμφωνα μὲ τὴ μαρτυρία τοῦ εὐαγγελιστοῦ, τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὁ Χριστός ἐπισκέφθηκε τὴ Συναγωγή, ὅπου προσευχήθηκε καὶ δίδαξε σὲ ὅσους βρισκόταν ἐκεῖ. Ὕστερα ἀσχολήθηκε μὲ μία γυναίκα, ποὺ ἦταν ἄρρωστη γιὰ δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια, τὴν συγκύπτουσα. Αὐτὴν τὴ γυναίκα τὴν ἐθεράπευσε. Ἡ φιλάνθρωπη αὐτὴ πράξη τοῦ Χριστοῦ ἐρέθισε τὸν ἀρχισυνάγωγο, ὁ ὁποῖος κατηγόρησε τὸν Χριστὸ δημόσια ὅτι παρέβηκε τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο καὶ ἐργάσθηκε τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Ὁ Χριστὸς βρῆκε τότε τὴν εὐκαιρία νὰ ἀποκαλύψη τὸ ἀληθινὸ νόημα τοῦ Νόμου γιὰ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Ἐξήγησε ὅτι ἀργία αὐτὴ δὲν σημαίνει ἀπραξία, ἀλλὰ ἔμπρακτη φιλανθρωπία πρὸς τοὺς πάσχοντες ἀδελφούς.

Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι κάθε Κυριακὴ ὁ πιστὸς χριστιανὸς ὀφείλει νὰ ἐπαναλαμβάνη ὅ,τι ἔκανε ὁ Χριστός. Ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς εἶναι ἀφιερωμένη στὴν ἀληθινὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν πρόθυμη φιλανθρωπία. Ἡ λατρεία στὸν ἅγιο Θεό προσφέρεται μὲ τὴν ἱερὴ σύναξη τῶν πιστῶν στοὺς ναούς, ὅπου τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ ὁ Χριστός εἶναι ἐνεργητικὰ παρών μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ὅλους τοὺς ἁγίους. Ὁ Χριστὸς δέχεται τὶς προσευχὲς τῶν ἱερέων, ποὺ μετεφέρουν τὶς εὐχαριστίες καὶ τὰ αἰτήματα τῶν πιστῶν πρὸς τὸν ἐν Τριάδι Θεό. Ὁ ἴδιος κηρύττει μὲ τὸ στόμα τοῦ ἱερουργοῦ καὶ εὐλογεῖ τὸν λαό μὲ τὸ χέρι ἐκείνου. Ὁ Χριστὸς πάλι θαυματουργεῖ καὶ θεραπεύει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὰ θανατηφόρα τραύματα τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὸ τὸ κάνει προσφέροντας τὸ φάρμακο τῆς ἀθανασίας, δηλαδὴ τὸ Σῶμά του καὶ τὸ Αἷμά του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μᾶς δείχνει τὸν δρόμο γιὰ νὰ ἀξιοποιήσουμε σωστὰ τὸν χρόνο τῆς Κυριακῆς.

Ἕνας χριστιανὸς ὀφείλει κάθε Κυριακὴ νὰ συμμετέχη ἀπαραίτητα στὴν ἐνοριακὴ σύναξη, ὅπου τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία. Ὅταν ἀπουσιάζη χωρὶς σοβαρὸ λόγο ἀποδεικνύει ὅτι δὲν ἔχει ἀκόμη καταλάβει τὶ σημαίνει νὰ εἶναι χριστιανός καὶ ποιὰ εἶναι ἡ πραγματική του σχέση μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἐπὶ πλέον στερεῖται ὅλα τὰ μοναδικὰ καὶ ἀπαραίτητα θεῖα δῶρα. Αὐτὰ ποὺ προσφέρονται στὴ Θεία Λειτουργία, γιὰ νὰ μπορέση νὰ διατηρηθῆ ζωντανὸ καὶ ἐνεργό μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἕνας χριστιανὸς ὀφείλει τὴν Κυριακὴ νὰ ἀκούη μὲ προσοχὴ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν δέχεται ὡς σπόρο στὴν καρδιά του, γιὰ νὰ βλαστήσουν καὶ νὰ καρποφορήσουν μέσα του οἱ ἀρετές τῆς Πίστεως. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι μαζὶ μὲ τὴν ἀκρόαση τοῦ Εὐαγγελίου στὴν Ἐκκλησία χρειάζεται νὰ μελετᾶ στὸ σπίτι του καὶ ἄλλα πνευματικὰ βιβλία, ὅπως εἶναι οἱ βίοι τῶν ἁγίων καὶ οἱ διδαχές τους. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ καλλιεργῆ τὸν ἑαυτό του καὶ θὰ τὸν προετοιμάζη νὰ δεχθῆ τὴν ἁγιαστικὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἕνας χριστιανὸς ὀφείλει, τέλος, νὰ συμμετέχη στὸ θαυματουργικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Πῶς; Μὲ τὸ νὰ κοινωνῆ τὰ ἄχραντα Μυστήρια, ἀφοῦ προηγουμένως ἐξομολογηθῆ καὶ καθαρισθῆ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του. Ἐπίσης εἶναι ἀπαραίτητο νὰ δείχνη ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη του πρὸς τοὺς πάσχοντες ἀδελφούς του. Νὰ ἐπισκέπτεται τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς πενθοῦντες, τοὺς κατατρεγμένους, ὅσους βρίσκονται σὲ κινδύνους. Νὰ ἐλεῆ τοὺς φτωχούς καὶ νὰ προσφέρη τὴ βοήθειά του σὲ ὅσους ἔχουν τὴν ἀνάγκη του.

Ὅταν ὁ χριστιανὸς ζῆ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, ὅταν δηλαδὴ ἐκφράζη ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεὸ, πρὸς ὅλα τὰ δημιουργήματά του, καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, τότε μιμεῖται τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀξιοποιεῖ κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο τὸ μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ, τὸν χρόνο. Ἔτσι ἁγιάζει τὸν χρόνο τῆς ζωῆς του καὶ κάνει πράξη αὐτὸ ποὺ εὔχεται σὲ κάθε Θεία Λειτουργία ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία: «Τὴν ἡμέραν πᾶσαν τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα». Ἀμήν.

π. Α.Γ.Μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΑΛΛΗΛΟΠΕΡΙΧΩΡΗΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΑΓΙΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ, ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΑΦΙΞΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

( πόσοι Άγιοι την κατοικούσαν το 1976; )

Δονείται η καρδία μου αισθανόμενος σήμερα την έλευση της αυριανής ημέρας 2 Δεκεμβρίου, ημέρα που ήλθα από την αιμορροούσα τουρκοπατημένη  Κύπρο, το 1976 στην Αγία Πόλη των Αθηνών, πτωχός πνευματικά και  υλικά, πρόσφυγας από την αγαπημένη Αμμόχωστο, μετανάστης στην Αγιασμένη πόλη των Αθηνών!

Πόση ευγνωμοσύνη νοιώθω, δεν μπορώ να το εκφράσω με λόγο, σε ένα τόπο, ένα λεκανοπέδιο, που με δέχτηκε σαν ανήμπορο φοιτητή της Νομικής Σχολής, σε  ένα λαό, τον Ελλαδικό, που μας δέχτηκε με τόση αρχοντιά, συμπόνια!

Μας έδωσε δωρεάν παιδεία, να σπουδάσουμε,  κουπόνια τροφής στις λέσχες, για να φάμε, διαμονή στις Εστίες, για να κοιμηθούμε, κουβέρτες για να σκεπαστούμε, εισιτήρια να κινηθούμε  στα τρόλεϋ και τα λεωφορεία!

Παντού , φιλοξενία, παντού αγάπη των αδελφών Ελλαδιτών , σε μας τους κυνηγημένους Έλληνες της Κύπρου , από τον βάρβαρο εισβολέα!

Οι μνήμες,  είναι ξεχειλισμένες από τη αξιοπρεπή συμπόνοια που δεχόμαστε τόσα χρόνια, σαράντα, που όσο, περνούν όχι μόνο δεν εξασθενούν, αντίθετα, αναβλύζουν ευχαριστία και ευγνωμοσύνη!

Αυτή η προσωπική και ευγνωμονούσα μνήμη της άφιξης μου στην Αγία Αθήνα του 1976, σαράντα χρόνων  αύριο 2 Δεκεμβρίου 2016, ενώνεται με ένα απίστευτα συμπτωματικό τρόπο με την Μνήμη δύο Αγίων Πατέρων μου, Πορφυρίου του Αγίου και Αμβροσίου του Αγιασμένου Γέροντα, που κοιμήθηκαν την ίδια μέρα, ο πρώτος το 1991 και ο δεύτερος το 2006!

Ο Άγιος Πορφύριος, έγινε Πατέρας μου, όταν τον επισκέφθηκα στην καλύβα του , το 1982. Από τότε, με τρόπο πνευματικό  που μόνοι ο Θεός και οι Άγιοι του ξέρουν, είναι παρών στη ζωή μου, Πνευματική και βιοτική.
Ο Αγιασμένος Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, έγινε Πατέρας, φίλος και αδελφός μου, από το 1996 μέχρι την κοίμηση του το 2006.

Την ημέρα της κοίμησής του, Σάββατο πρωί 2 Δεκεμβρίου, ένοιωσα απότομα  μια ανάγκη να πάω από τα Ιλίσια  στην Αμφίκλεια να τον δω.

Φύγαμε με τον Δημήτρη για το εξοχικό του στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας με σκοπό το πρωί της Κυριακής 3 Δεκεμβρίου να πάμε στη Μονή να λειτουργηθούμε και να τον δούμε.

Στις 11 το βράδυ του Σαββάτου 2 Δεκεμβρίου 2006, μου τηλεφωνεί η Γερόντισσα Γαλήνη, Ηγουμένη τότε και μου αναγγέλλει τον θάνατο  του Αγίου Γέροντα Αμβροσίου!

Έτσι την επόμενη  ημέρα, Κυριακή, πήγαμε στην Κηδεία του!

Πόσα έχω να πω για τον Γέροντα Αμβρόσιο!
Τρεις φορές σχεδόν κάθε ημέρα από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Απρίλιο, μαζί αφού  το διαμέρισμα που με την ευχή του βρήκα, στα Ιλίσια στην οδό Ξηρογιάννη, ήταν όπως το προέβλεψε κοντά στο Γραφείο μου!

Ερχόντουσαν με την Γερόντισσα Παρθενία και μοναχή Γαλήνη στην Αθήνα, γιατί στην Αμφίκλεια το κρύο τον Χειμώνα ήταν βαρύ και είχαν ανάγκη τα Νοσοκομεία και τους γιατρούς.

Πόσα να θυμηθώ, με τον Γέροντα, την Γερόντισσα Παρθενία και την ταπεινή μοναχή Γαλήνη, στην οδό Ξηρογιάννη, στα Ιλίσια;

Στο τέλος του μήνα την σύνταξη από την Τράπεζα και την αποστολή χρημάτων σε φτωχούς,  το πρωί μαζί καφεδάκι και νουθεσίες, το μεσημέρι το γεύμα και το απόγευμα βόλτα με το αυτοκίνητο, στον Υμηττό, στο λιμάνι, στο Σούνιο, στον Μαραθώνα και άλλους τόπους!

Αγιασμένοι, όλοι μαζί τώρα στον Παράδεισο, μας κοιτούν και  μας ευλογούν και φλέγεται η καρδία μας από τον πόθο της συνάντησης, που γίνεται με τρόπους ακατάληπτους αλλά αποκαλυπτικούς!

Πόσες μνήμες η 2 Δεκεμβρίου ημέρα!

Κι όμως ακόμα χωράει, αυτή η ευλογημένη μέρα ευλογίες!

Γιατί πρόσφατα, ούτε μήνας δεν είναι, ένας ευλογημένος Ιερέας της Κρήτης, μου μιλά για τον Άγιο Κρητικό Γέροντα Αναστάσιο τον Κουδουμιανού, του Κρητικού!

Πω πώ Θεέ μου! Τι μεγάλη, αφανής, Προφητική μορφή!

Τι ανάστημα απλότητας Αγιότητας, Θεολογίας και Θεοπτίας!

Πώς αυτός ο Ιερέας που μου μίλησε,  κατάπιε τον Άγιο Γέροντά του , που εν όσο μου μίλαγε στο τηλέφωνο, δεν τον έχω δει, μου εισήγαγε στην καρδιά την Αγία ζωή και μορφή του!

Κοιμήθηκε και αυτός, 2 Δεκεμβρίου 2013,
ευλογημένη μέρα, που ξημερώνει σε λίγο!

Άγιοι Πατέρες μου!
Πορφύριε Αμβρόσιε και Αναστάσιε, ισοστάσιοι των μεγάλων Αγίων της Εκκλησίας, σκυταλοδρόμοι του Αγίου Πνεύματος, μην μας εγκαταλείπετε!

Μην μας αφήνετε έκθετους στις απειλές των μεγάλων πολέμων που οι προφήτες της Εκκλησίας διαλαλούν ποιμαντικά για να μας ξυπνήσουν από τον λήθαργο της αμαρτίας και της Αμετανοησίας μας!

Ελεήστε μας διαχέοντας με τις πρεσβείες σας στον Τριαδικό Θεό, άπλετο Φως Μετανοίας  στις καρδιές μας, ώστε να μακροθυμίσει υπέρ μας ο Θεός και να αποτρέψει, όσο γίνεται, το επερχόμενο κακό!
Ανδρέας  Χριστοφόρου

Μην αγωνίζεσθε να διώξετε το σκοτάδι. Βρίσκεσθε στο σκοτάδι και θέλετε να απαλλαγείτε; Εσείς τι κάνετε; Διώχνετε με δύναμη το σκοτάδι, το χτυπάτε, αλλ' αυτό δεν φεύγει. Θέλετε φως; Ανοίξτε μια τρυπίτσα και θα έλθει μια ακτίνα του ήλιου, θα έλθει το φως. Αντί να διώχνετε το σκοτάδι, αντί να διώχνετε τον εχθρό, να μην μπει μέσα σας, ανοίξτε τα χέρια στην αγκάλη του Χριστού. Αυτός είναι ο πιο τέλειος τρόπος, να μην πολεμάτε, δηλαδή, απευθείας το κακό, αλλά να αγαπήσετε τον Χριστό, το φως Του, και το κακό θα υποχωρήσει.

  Οσίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου.
Βίος και Λόγοι. εκδ. Ιερά Μονή Χρυσοπηγής. Χανιά 2003

Ταξίδι στο Άγιον Όρος 22-11-2016

Επιλογή φωτογραφιών  για μεγένθυση

Ιερά μονή Φιλοθέου

Πρωτάτο Καριές

Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου

Δάφνη

Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμωνος

Ιερά Μονή Δοχειαρίου

Το Βάρος του Ποτηριού και τα Άγχη της Ζωής

Ένας γέροντας μιλούσε σε κάτι νεαρά παιδιά…
Κάποια στιγμή σήκωσε ένα ποτήρι νερό, και όλοι υπέθεσαν ότι θα τους απευθύνει την κλασική ερώτηση «είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο».
Αντί αυτού, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, ρώτησε:

«Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι νερό;»
Οι απαντήσεις που ακούστηκαν κυμαίνονταν από 250 σε 600 γραμμάρια.
Εκείνος όμως απάντησε:
«Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία… Εξαρτάται από το πόσο διάστημα το κρατάω.
Εάν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι ένα πρόβλημα.
Εάν το κρατήσω για μια ώρα, θα έχω έναν πόνο στον βραχίονά μου.
Αν το κρατήσω για μία μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα αρχίσει να παραλύει.
Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του γυαλιού δεν αλλάζει, αλλά όσο πιο πολύ το κρατάω, τόσο πιο βαρύ γίνεται.»
Ο γέροντας συνέχισε λέγοντας,
«Τα άγχη και οι ανησυχίες της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού. Αν τα σκέφτεστε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, δεν συμβαίνει τίποτα κακό. Αν τα σκεφτείτε λίγο περισσότερο, αρχίζουν να σας βλάπτουν.
Και αν τα σκέφτεστε όλη την ημέρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να αισθανθείτε ότι σας παραλύουν και ότι σας καθιστούν ανίκανους να κάνετε οτιδήποτε άλλο».
Είναι σημαντικό να θυμάστε να διώχνετε τα άγχη και τους φόβους σας. Όσο πιο νωρίς μέσα στην ημέρα, αφήστε όλα τα βάρη σας στον Χριστό. Μην τα κουβαλάτε όλο το απόγευμα και όλο το βράδυ μαζί σας. Προσευχηθείτε και πείτε τα πρώτα στο Χριστό!
Έπειτα, αν οι φοβίες σας, γίνουν εμμονές ή αιτία να αμαρτάνετε, είτε με ολιγοπιστίες και με αμφιβολίες προς τον Θεό είτε με άσχημους λογισμούς προς τους γύρω σας, τότε όποτε μπορέσετε επισκεφθείτε τον πνευματικό σας πατέρα και εξομολογηθείτε…
Μην το αναβάλετε.
Θυμηθείτε να αφήσετε το ποτήρι σας, όσο πιο γρήγορα μπορείτε!
Για να ξεκουραστείτε…

 Περιοδικό ΟΝΙΣΙΜΟΣ

Πανηγυρίζει ο Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίου Νικολάου Κοζάνης, το μεταβυζαντινό μνημείο της πόλης,

παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου

Τον πολιούχο και προστάτη της Άγιο Νικόλαο τιμά με τη δέουσα λαμπρότητα και θρησκευτική κατάνυξη η Κοζάνη και σύμπασα η Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης, στον ομώνυμο Ιερό Μητροπολιτικό και Καθεδρικό Ναό της πόλης.

Τις φετινές εορταστικές – λατρευτικές εκδηλώσεις θα λαμπρύνει με την παρουσία του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, συνοδευόμενος από άλλους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου, στις 5.30 μ.μ., θα τελεστεί ο Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας, στον οποίο θα χοροστατήσει και θα κηρύξει ο Μακαριώτατος.

Μετά τον Εσπερινό θα τελεσθεί σύντομη Ι. Αγρυπνία μετά των χαιρετισμών του εορταζόμενου Αγίου.

Την Τρίτη 6 Δεκεμβρίου, στις 7.00 π.μ., θα τελεστεί ο Όρθρος και η Πανηγυρική πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, ο οποίος θα εκφωνήσει τον πανηγυρικό θείο Λόγο. Στη συνέχεια (10.30 π.μ.) θα πραγματοποιηθεί η πάνδημη λιτάνευση της Ιεράς Εικόνας του Αγίου Νικολάου (μέσω των οδών: Ξενοφώντος Τριανταφυλλίδη (ΟΤΕ), Παύλου Μελά, Κεντρικής Πλατείας, Ειρήνης, Πλατείας Ελευθερίας, Παύλου Χαρίση και δια της οδ. Ξενοφ. Τριανταφυλλίδη επιστροφή στον Ιερό Ναό).

Για αυτό καλούνται όλοι οι ευσεβείς χριστιανοί της πόλεως και της Μητροπόλεως, που επικαλούνται καθημερινά την ζωντανή και προστατευτική χάρη του πολιούχου τους «παππού» Αγίου Νικολάου, να παρευρεθούν και να συμμετέχουν στις λατρευτικές εκδηλώσεις της τοπικής Εκκλησίας.

Σύντομο ιστορικό του Ναού

Ο Ιερός Μητροπολιτικός και Καθεδρικός Ναός του Αγίου Νικολάου με το κωδωνοστάσιό του αποτελούν το σήμα κατατεθέν της πόλης της Κοζάνης και σημείο αναφοράς και συνάντησης κατοίκων και επισκεπτών της. Είναι ο τρίτος σε αρχαιότητα Ναός της πόλης αλλά πρωτεύον κέντρο λατρείας των Κοζανιτών και μνημείο με μεγάλη ιστορική και εθνική αξία.

Πρόκειται για τρίκλιτη βασιλική καμαροσκέπαστη με δάπεδο μαρμαρόστρωτο και δίριχτη στέγη, σκεπασμένη με πλάκες σχιστόλιθου πρώτα και με κεραμίδια αργότερα. Η (πρώτη) ανέγερση του Ναού έγινε στα 1664 και για να μην προκαλεί τους μουσουλμάνους κατασκευάστηκε κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Η χωρητικότητά του ανταποκρινόταν στην πληθυσμιακή κατάσταση της πόλης που είχε τότε περί τις δύο χιλιάδες κατοίκους.

Η μεγάλη ανάπτυξη της Κοζάνης στις αρχές του 18^ου αιώνα προέβαλε επιτακτική την ανάγκη για ανέγερση νέου, μεγαλύτερου και ευπρεπέστερου ναού. Έτσι το 1721 με νέο φιρμάνι που εξασφαλίστηκε από την Υψηλή Πύλη για δήθεν επισκευές από σεισμό, ο Ναός ανακαινίστηκε εκ βάθρων (κατεδαφίστηκε και χτίστηκε εξ’ αρχής, σε μεγαλύτερες αυτή τη φορά, στις σημερινές του διαστάσεις). Το έργο εκτελέστηκε επί επισκόπου Ζαχαρία στα 1721, η δε ιστόρηση των τοιχογραφιών έγινε στα 1730. Ο γυναικωνίτης προστέθηκε στον κεντρικό Ναό κάποια χρόνια αργότερα, όπως φανερώνουν και οι διαφορές στην αρχιτεκτονική, την τοιχοποιία και τις τοιχογραφίες. Μεταγενέστερη είναι και η ανέγερση του παρεκκλησίου του τιμίου Προδρόμου στη δυτική πλευρά του Ναού, με την οποία ο Ναός πήρε την οριστική του μορφή.

Στα 1916 ο Μητροπολίτης Φώτιος (Μανιάτης) έκανε κάποιες επεμβάσεις στο κτίσμα, με κυριώτερη τη διάνοιξη δύο τρούλων στην οροφή του μεσαίου κλίτους, οι οποίοι αφαιρέθηκαν το 1974.

Με το Προεδρικό Διάταγμα της 27^ης Όκτωβρίου / 6^ης Νοεμβρίου 1926 «Περί ανακηρύξεως ιστορικών και αρχαιολογικών μνημείων» ο Ναός του Αγίου Νικολάου Κοζάνης ανακηρύχτηκε «προέχον ιστορικόν και αρχαιολογικόν μνημείον διατηρητέον».

Οι φθορές του χρόνου οδήγησαν το 1986 σε εργασίες επισκευής, αναπαλαίωσης και αποκατάστασης του Ναού εξωτερικά και εσωτερικά, χάρη στις οποίες το μνημείο αναδεικνύει ακόμη περισσότερο την κατανυκτικότητά του. Ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου απέκτησε έτσι μορφή αντάξια της ιστορίας του και της ιερής αποστολής του. Έγινε οίκος Κυρίου με ευπρέπεια και «τόπος σκηνώματος δόξης» του Θεού.

Εξωτερικά ο Ναός, όπως και όλες σχεδόν οι μεταβυζαντινές εκκλησίες της βόρειας Ελλάδας, δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εκείνο, όμως, που ιδιαίτερα εντυπωσιάζει και συναρπάζει είναι ο εσωτερικός διάκοσμος στο σύνολο του, ακίνητος και φορητός. Ιδιαίτερα αναφέρουμε:

-                Τις τοιχογραφίες, με ολόκληρη την εσωτερική επιφάνεια του Ναού να είναι καλυμμένη με ζωγραφική διακόσμηση, πλούσια και εντυπωσιακή, φιλοτεχνημένη το 1730 από τους αδελφούς Θεόδωρο και Νικόλαο εξ Ιωαννίνων. Για το μεταγενέστερο γυναικωνίτη εικάζεται λαϊκός αγιογράφος από τη Σαμαρίνα.

-                Το τέμπλο, τον επισκοπικό θρόνο, τον βασιλικό θρόνο, τον άμβωνα και το κιβώριο (κουβούκλιο) της Αγίας Τράπεζας, ξυλόγλυπτα με ορισμένα σαφή τεχνικά γνωρίσματα, που τα κατατάσσουν στην τεχνοτροπία του 17^ου και 18^ου αιώνα. Έχουν συνεχή εναλλαγή μορφών και θεμάτων που παρέχουν θέαμα γοητευτικό με σύμμεικτα στοιχεία της αστικής και της ποιμενικής ξυλογλυπτικής.

Το συγκρότημα συμπληρώνει το επιβλητικό κωδωνοστάσιο, ύψους 26 μέτρων, στη βόρειο - ανατολική πλευρά το Ναού, πλησίον και του Δημαρχείου της πόλης. Το πρώτο μέρος του κωδωνοστασίου χτίστηκε το 1855. Ο έβδομος όροφος προστέθηκε το 1939, οπότε και τοποθετήθηκε το νέο ρολόι τεσσάρων όψεων, ενώ το 1954 επανεγκαταστάθηκε ο τρούλος.

Η επιλογή του Αγίου Νικολάου, του Αγίου των ναυτικών, ως προστάτη του νέου Ναού της Κοζάνης ήτανε επιλογή του τοπικού προύχοντα Χαρισίου Τράντα, ο οποίος είχε την πρωτοβουλία και τη φροντίδα της ανεγέρσεως του Ναού το 1664. Ζώντας για χρόνια στη Ρωσία, όπου ευλαβούνται ιδιαίτερα τον Άγιο Νικόλαο, ο Τράντας ακολούθησε πιθανώς αυτήν την παράδοση επιστρέφοντας στην γενέτειρά του και τον επέλεξε ως προστάτη του νέου Ναού, παρ’ όλο που η πόλη δεν σχετίζεται με τη ναυτοσύνη.

Με Βασιλικό Διάταγμα της 9^ης Απριλίου 1953 ο Άγιος Νικόλαος καθιερώθηκε ως πολιούχος και προστάτης της Κοζάνης και η μνήμη του εορτάζεται την 6^η Δεκεμβρίου με κάθε μεγαλοπρέπεια κι επισημότητα και πάνδημη την συμμετοχή των Κοζανιτών. Εκείνη η ημέρα, γενική αργία για την πόλη, λαμπρύνεται ακόμη περισσότερο με την περιφορά της εικόνας του Αγίου στους κεντρικούς δρόμους, περιφορά που πραγματοποιείται πάντοτε, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες που επικρατούν συνήθως.

Για αιώνες ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου αποτελεί τον πυρήνα του εθνικού βίου των Κοζανιτών και δέθηκε με όλα τα γεγονότα πού συνθέτουν τη νεότερη ιστορία της πόλης. Χαρακτηριστικό είναι ότι από τότε που χτίστηκε και μέχρι σήμερα δεν πέρασε μια μέρα χωρίς να λειτουργηθεί. Εκεί οι Κοζανίτες γιόρταζαν την Ανάσταση του Χριστού και συγχρόνως προσεύχονταν για την ανάσταση του Γένους και εκεί πανηγύρισαν την απελευθέρωσή τους με τη συγκινητική Δοξολογία της 12^ης Οκτωβρίου 1912.

Στον ιερό αυτό χώρο η ευσέβεια των ανθρώπων θεωρεί παρούσα, ζωντανή και προστατευτική τη χάρη του πολιούχου τους «παππού», όπως με σεμνή οικειότητα αποκαλούν τον Άγιο Νικόλαο οι Κοζανίτες. Και είναι συγκινητικό το φαινόμενο που άνθρωποι κάθε τάξης και κάθε ηλικίας διέρχονται κάθε μέρα από το Ναό για ένα κερί στη χάρη του προστάτη τους και για μια μικρή ή μεγάλη επικοινωνία με τον Άγιό τους. Χαρακτηριστικό δε είναι ότι την περίοδο της εορτής του Αγίου, που ρίχνει συνήθως το πρώτο χιόνι του χειμώνα, οι Κοζανίτες αναφέρουν πως χιονίζει γιατί «ο Αϊ-Νικόλας χτενίζει τα γένια του».

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στην ιστοσελίδα του Ι. Ναού: http://www.agiosnikolaoskozanis.gr

Από την Ιερά Μητρόπολη

Ο Απόστολος της Κυριακής 27 Νοεμβρίου

 

(᾿Εφεσ. β´ 4-10)

Αδελφοί, ὁ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ· χάριτί ἐστε σεσωσμένοι· καὶ συνήγειρε καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, ἵνα ἐνδείξηται ἐν τοῖς αἰῶσι τοῖς ἐπερχομένοις τὸν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ ἐν χρηστότητι ἐφ᾿ ἡμᾶς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ. Τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ τῆς πίστεως· καὶ τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. Αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν.

Άποδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς μᾶς ἀγάπησε, γιατὶ εἶναι πλούσιος σὲ ἔλεος κι ἔχει ἀπέραντη ἀγάπη. Κι ἐνῶ ἤμασταν πνευματικὰ νεκροὶ ἐξαιτίας τῶν παραπτωμάτων μας, μᾶς ξανάδωσε ζωὴ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἔχετε σωθεῖ. Μᾶς ἀνέστησε μαζὶ μὲ τὸν ᾿Ιησοῦ Χριστὸ καὶ μᾶς ἔβαλε νὰ καθήσουμε μαζὶ μ’ αὐτὸν στὰ οὐράνια. ῎Ετσι, μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ μᾶς ἔδειξε διὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, φανερώνει στὶς μελλοντικὲς γενιὲς πόσο ὑπερβολικὰ γενναιόδωρη εἶναι ἡ χάρη του. Πραγματικά, μὲ τὴ χάρη του σωθήκατε διὰ τῆς πίστεως. Κι αὐτὸ δὲν εἶναι δικό σας κατόρθωμα ἀλλὰ δῶρο Θεοῦ. Δὲν σωθήκατε μὲ τὰ δικά σας ἔργα κι ἔτσι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ γι’ αὐτό. Εἴμαστε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔκανε καινούριους ἀνθρώπους, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε καλὰ ἔργα, ποὺ τὰ προετοίμασε ὁ Θεός, γιὰ νὰ εἶναι μ’ αὐτὰ γεμάτη ἡ ζωή μας.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 27 Νοεμβρίου – ΙΓ´ Λουκά

 

(Λουκ. ιη´ 18-27)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄρχων τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· «μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου». ῾Ο δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. ᾿Ακούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ῎Ετι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ῾Ο δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. ᾿Ιδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· Καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ῾Ο δὲ εἶπε· Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, κάποιος ἄρχοντας πλησίασε τὸν ᾿Ιησοῦ καὶ τοῦ εἶπε· «᾿Αγαθὲ Διδάσκαλε, τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή;» ῾Ο ᾿Ιησοῦς τοῦ ἀπάντησε· «Γιατί μὲ ἀποκαλεῖς “ἀγαθό”; Κανένας δὲν εἶναι ἀγαθός, παρὰ μόνο ἕνας, ὁ Θεός. Ξέρεις τὶς ἐντολές· μὴ μοιχεύσεις, μὴ σκοτώσεις, μὴν κλέψεις, μὴν ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴ μητέρα σου». Κι ἐκεῖνος τοῦ εἶπε· «῞Ολα αὐτὰ τὰ τηρῶ ἀπὸ τὰ νιάτα μου». ῞Οταν τ’ ἄκουσε ὁ ᾿Ιησοῦς τοῦ εἶπε· «῞Ενα ἀκόμη σοῦ λείπει· πούλησε ὅλα ὅσα ἔχεις καὶ δῶσε τὰ χρήματα στοὺς φτωχούς, κι ἔτσι θὰ ἔχεις θησαυρὸ κοντὰ στὸν Θεό· κι ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις». Μόλις ἐκεῖνος τ’ ἄκουσε αὐτά, πολὺ στενοχωρήθηκε, γιατὶ ἦταν πάμπλουτος. ῞Οταν ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν εἶδε τόσο στενοχωρημένον, εἶπε· «Πόσο δύσκολα θὰ μποῦν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὰ χρήματα! Εὐκολότερο εἶναι νὰ περάσει καμήλα μέσα ἀπὸ βελονότρυπα, παρὰ νὰ μπεῖ πλούσιος στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». ῞Οσοι τὸν ἄκουσαν εἶπαν· «Τότε ποιὸς μπορεῖ νὰ σωθεῖ;» Κι ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε· «Αὐτὰ ποὺ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατα, γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι δυνατά».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ – 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ   ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ιη΄ 18-27)

Ὁ νέος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, έχει ἕναν πόθο, πού ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κι ἄς μήν τό ὁμολογοῦν οἱ περισσότεροι. Ποθεί τήν αἰώνια ζωή. «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσω ἵνα ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;», ρωτάει. Καί ὁ Χριστός τόν παραπέμπει στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν. «Τίς ἐντολές τίς γνωρίζεις», τοῦ λέει. «Νά μήν πειράξεις ξένη γυναίκα, νά μή σκοτώσεις, νά μήν κλέψεις, νά μήν πάρεις ψεύτικο ὅρκο, νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου». «Ὅλα αὐτά τά τήρησα ἀπό τά μικρά μου χρόνια», ἡ ἀπάντηση τοῦ νέου, ὁ ὁποῖος περιμένει ἀπόλυτα σίγουρος, τή δικαίωση ἀπό τόν Κύριο, ἀφοῦ τόν διαβεβαιώνει ὅτι ἐφαρμόζει καλά τό νόμο. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τοῦ δείχνει ἕναν ἄλλο δρόμο, τόν τέλειο νόμο τῆς ἀγάπης πρός τό Θεό καί τό συνάνθρωπο. Γιατί ἡ σωτηρία ἀπαιτεῖ ὁλοκληρωτικό δόσιμο τοῦ ἀνθρώπου στό Θεό καί αὐτό περνᾶ ἀπαραίτητα μέσα ἀπό τό ὁλοκληρωτικό δόσιμο πρός τό συνάνθρωπο.

«Ἕνα σου λείπει ἀκόμα», τοῦ λέει, «πούλησε τά ὑπάρχοντά σου, μοίρασέ τα στούς φτωχούς καί ἀκολούθησέ με». Αὐτό τό δρόμο τόν ἀκολούθησαν οἱ Ἀπόστολοι πού τ’ ἄφησαν ὅλα κι ἔγιναν μαθητές τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἀσκητές πού ἀφιέρωσαν ὅλη τή ζωή τους σ’ αὐτόν, οἱ μάρτυρες πού θυσίασαν τά πάντα στό ὄνομά Του. Τώρα εἶναι ἡ στιγμή, πού ὁ πλούσιος νέος καλεῖται ἀπό τόν Κύριο νά τόν ἀκολουθήσει, ἀφοῦ γίνει πρῶτα εὐεργετικός στό συνάνθρωπο. Συγκρούεται όμως μέσα του, ἡ ἀγάπη πρός τό Θεό καί ἡ ἀγάπη πρός τά πλούτη. Προφανῶς ἡ ἀγάπη του γιά τόν πλοῦτο εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τήν ἀγάπη του γιά τό Θεό. Γι’ αὐτό φεύγει μακριά ἀπό τό Χριστό λυπημένος. Ὁ πλοῦτος τόν δεσμεύει στή γῆ καί δέν τόν ἀφήνει νά πετάξει στόν οὐρανό γιά νά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή. Δέ μπορεῖ νά καταλάβει ὅτι πρέπει νά ἀνυψωθεῖ πάνω ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά γιά νά εἶναι πλήρης ἡ χαρά του, ἡ χαρά τῆς αἰώνιας ἀγάπης πού προσφέρει ἡ κοινωνία με τό Θεό.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅτι τά ὑλικά ἀγαθά εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὅλα εὐλογημένα καί ὁ Θεός τά ἔχει δώσει ὅλα γιά ὅλους. Τονίζει ὡστόσο, ὅτι ἡ συσσώρευση τοῦ πλούτου στούς λίγους εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πτώσης τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό. Μακριά ἀπό τό Θεό αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά ἔχει κάτι δικό του, τά χρήματα, τά κτήματα, τήν περιουσία του. Συσσωρεύει πλοῦτο, ἀλλά ὁ πλοῦτος δέ φέρνει τήν εὐτυχία, ἐνέχει πολλούς κινδύνους. Καλλιεργεῖ τά πάθη στόν ἄνθρωπο, τή φιλαργυρία, τόν ἐγωισμό, τήν πλεονεξία, «ἤτις ἐστίν εἰδωλολατρία», κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Ἡ καρδιά τοῦ πλούσιου εἶναι κλειστή, βουτηγμένη στήν ἀγωνία καί στήν ἐρημιά της. Ἴσως εἶναι καί ἄδεια, κολλημένη στά ὑλικά ἀγαθά, ἀδύναμη νά προσφέρει καί νά μοιράσει. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός στή συνέχεια μᾶς λέει πώς «δυσκόλως οἱ τά χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Γιά νά καταλήξει ἀπαντώντας στήν ἐρώτηση τῶν μαθητῶν Του, «τίς δύναται σωθῆναι;», στή φράση «τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῶ ἐστι». Ἐκεῖνα πού εἶναι ἀδύνατο νά γίνουν μέ τήν ἀσθενική δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, αὐτά εἶναι κατορθωτά μέ την παντοδυναμία καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Θά πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας ὅτι, στό δρόμο πρός τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, χρειαζόμαστε τή χάρη Του. Μόνο μέ τίς δικές μας δυνάμεις τίποτε δέν μποροῦμε νά πετύχουμε, δέ μποροῦμε νά ξεπεράσουμε τά πάθη μας. Εἶναι σαφής ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Ἡ θεία χάρη μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τά πάθη, μᾶς κινεῖ σέ μετάνοια, μᾶς καθαρίζει, μᾶς ἁγιάζει, μᾶς ζωογονεῖ, ἐνισχύει τήν ψυχή μας. Καί ἐκεῖνο πού φαίνεται ἀκατόρθωτο στήν ἀνθρώπινη προσπάθεια καί τά ἀνθρώπινα μέτρα ἐπιτυγχάνεται μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ.

Ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζητήσει τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί νά δείξει τήν ἀγαθή προαίρεσή του. Τότε ἔρχεται ὁ Κύριος, με τή χάρη Του ὑπερνικᾶ ὅλα τά ἐμπόδια, νικᾶ τή δύναμη τῆς ἁμαρτίας καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται δυνατός. Ἀπαλλάσσεται σιγά σιγά ἀπό τά δεσμά, ἐξαγιάζεται, σκορπᾶ γύρω του τήν ἀγάπη καί τήν καλοσύνη, προχωρεῖ στό δρόμο τῆς ἀρετῆς.

Ἔτσι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπελευθερώνεται ὁ πιστός πλούσιος ἀπό τή δουλεία τοῦ πλούτου καί τόν χρησιμοποιεῖ στήν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν καί τῶν πονεμένων. Τότε βρίσκει θησαυρό καλύτερο, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἀγάπη πού γεμίζει τήν καρδιά του. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ πάλι, ὁ φτωχός πιστός ξέρει πῶς νά ἀντιμετωπίσει τή φτώχειά του. Γιατί δέ θά σωθεῖ ὁ φτωχός λόγω τῆς φτώχειάς του, οὔτε θά καταδικαστεῖ ὁ πλούσιος λόγω τοῦ πλούτου του. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος, πλούσιος ἤ φτωχός, ἀπό τά πάθη του καί ὁ δρόμος πρός τή σωτηρία εἶναι ἀνοιχτός. «Ἡ θεία χάρις, ἡ σωτήριος πάσιν ἀνθρώποις εἴη μετά πάντων ὑμῶν» καί τότε «τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῶ ἐστι». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Εορτή Αγ. Αικατερίνης

Ιερά Μητρόπολις Σερβίων & Κοζάνης

 Πανηγυρίζει το  Επισκοπικό  Παρεκκλήσιο

της  Αγίας  Αικατερίνης

Την Παρασκευή 25η Νοεμβρίου 2016, εορτή της Αγίας Αικατερίνης της μεγαλομάρτυρος, πανηγυρίζει το ομώνυμο Παρεκκλήσιο του Επισκοπείου Κοζάνης.

Οι πανηγυρικές ιερές ακολουθίες, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου, θα τελεσθούν στον Ιερό Καθεδρικό και Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου, όπου θα εκτίθεται προς προσκύνηση τίμιο λείψανο της Αγίας Αικατερίνης.

Το πρόγραμμα των ιερών ακολουθιών έχει ως εξής:

- Πέμπτη 24η Νοεμβρίου, ώρα 6.00 μ.μ.: Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετά αρτοκλασίας.

- Παρασκευή 25η Νοεμβρίου, ώρα 7.00 π.μ.: Όρθρος, Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

 Από την Ιερά Μητρόπολη