Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης : H αγάπη χωρίζεται σε τριών ειδών κατηγορίες !!!

Η σαρκική αγάπη, η οποία είναι γεμάτη πνευματικά μικρόβια, η κοσμική αγάπη, η οποία είναι φαινομενική, τυπική, υποκριτική, δίχως βάθος, η πνευματική αγάπη, η οποία είναι η αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι αθάνατη μένει «εις αιώνας αιώνων».

– Πώς θα καταλάβω, Γέροντα, αν έχω αληθινή αγάπη;

– Για να το καταλάβεις, να εξετάσης αν αγαπάς όλους τους ανθρώπους εξίσου κι αν όλους τους ανθρώπους τους θεωρείς καλύτερους από σένα.

– Γέροντα, έχει ψυχρανθεί η αγάπη μου για τον Θεό και για τον πλησίον.

– Σπείρε την λίγη αγάπη που σου έμεινε, για να φυτρώσει αγάπη, να μεγαλώσει, να καρπίσει και να θερίσεις αγάπη. Μετά θα σπείρεις την περισσότερη αγάπη που θα θερίσεις, και σιγά-σιγά θα γεμίσει το αμπάρι σου και δεν θα έχεις πού να την βάλεις, γιατί, όσο σπέρνεις αγάπη, τόσο πιο πολύ αυξάνει. Ας πούμε, ένας γεωργός έχει ένα σακκουλάκι σπόρο και τον σπέρνει. Μετά μαζεύει τον καρπό και γεμίζει μία μεγάλη σακκούλα. Αν σπείρη ύστερα τον καρπό που έχει στην σακκούλα, θα γεμίσει ένα σακκί. Και όταν μαζέψει πολύ σπόρο και τον σπείρει, θα γεμίσει ένα αμπάρι. Ενώ, αν κρατήσει τον σπόρο στο σακκουλάκι και δεν τον σπείρη, ο σπόρος θα σκουληκιάση. Πρέπει να πετάξει τον σπόρο στην γη, για να φυτρώσει, να μεγαλώσει και να κάνει καρπό.

Έτσι, θέλω να πω, γίνεται και με την αγάπη. Για να αυξηθεί η αγάπη, πρέπει να την δώσεις. Όποιος όμως δεν δίνει έστω και την λίγη αγάπη που έχει, είναι σαν να έχει ένα απλόχερο σπόρο, αλλά τον κρατάει και δεν τον σπέρνει. Αυτός είναι ο πονηρός δούλος που έκρυψε το τάλαντο.

Ανάλογα με την αγάπη που θα προσφέρεις, θα έχεις να λάβεις. Αν δεν δώσεις αγάπη, δεν θα λάβεις αγάπη. Βλέπεις, η μάνα δίνει συνέχεια στα παιδιά της, αλλά και συνέχεια παίρνει από τα παιδιά της, και συνέχεια αυξάνει η αγάπη της. Όταν όμως ζητάμε την αγάπη των άλλων αποκλειστικά για τον εαυτό μας και θέλουμε όλοι να μας δίνουν και, όταν κάνουμε κάποιο καλό, σκεφτόμαστε την ανταπόδοση, δεν έχουμε ακριβή αλλά φθηνή αγάπη. Τότε αποξενωνόμαστε από τον Θεό και δεν λαμβάνουμε αγάπη ούτε από τον Θεό ούτε από τους ανθρώπους.

Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιος να αρπάξει περισσότερη αγάπη για τον εαυτό του. Όσοι όμως έχουν την πνευματική ,την ακριβή, αγάπη, μαλώνουν ποιος να δώσει περισσότερη αγάπη στον άλλον. Αγαπούν, χωρίς να σκέφτονται αν τους αγαπούν ή αν δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να τους αγαπούν. Θέλουν όλο να δίνουν και να δίνονται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνονται. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπιούνται απ’ όλους, αλλά πιο πολύ από τον Θεό, με τον Οποίο και συγγενεύουν.

Αγάπη χωρίς αντιπαροχή! Να μην κάνουμε καλωσύνες, για να πάρουμε ευλογίες. Να καλλιεργήσουμε την αρχοντική, την ακριβή αγάπη, την οποία έχει ο Θεός, και όχι την φθηνή κοσμική αγάπη, η οποία έχει κάθε ανθρώπινη αδυναμία.

– Γέροντα, δυσκολεύομαι να δώσω την αγάπη μου εκεί που δεν θα την εκτιμήσουν.

– Δεν έχεις πραγματική αγάπη, γι’ αυτό δυσκολεύεσαι. Όποιος έχει πραγματική αγάπη, δεν τον απασχολεί αν εκτιμήσουν την αγάπη του ή όχι. Την θυσία που κάνει για τον πλησίον του, επειδή την κάνει από καθαρή αγάπη, ούτε καν την θυμάται.

– Πώς μπορώ, Γέροντα, να ξεχνώ το καλό που κάνω;

– Ρίξ’ το στο γιαλό… Έτσι θα το ξεχνάς. Αλλά και το κακό που σου κάνουν, κι αυτό να το ξεχνάς. Με αυτόν τον τρόπο θα συγκεντρώσεις έναν πλούτο πνευματικό, χωρίς καν να το αντιληφθείς.

Η Ορθοδοξία έχει το θαύμα και την Θεία Χάρη.

Ο Ινδουισμός έχει την μαγεία και την φιλοσοφία. Αντικαθιστά το θαύμα με την μαγεία και την Θεία Χάρη με την φιλοσοφία. Ο διάβολος δίνει στους γκουρού , στους μάγους κ.λ.π. δυνάμεις, επειδή του δίνουν δικαιώματα. Έτσι μπορούν να κάνουν δήθεν θαύματα , και ο άλλος που τους βλέπει τους θαυμάζει.
Από την στιγμή που βλέπει κάποιος ότι αυτός που κάνει αυτά τα ψευτοθαύματα δεν συγγενεύει καθόλου με τον Χριστό , πρέπει να καταλάβη ότι όλα όσα κάνει είναι απάτη του διαβόλου ,που δεν ξέρει να λέη ποτέ αλήθεια αλλά όλο ψέμματα και να ξεγελάη τα πλάσματα του Θεού. Όσοι έχουν καλή διάθεση , όταν προηγουμένως έχουν γνωρίσει λίγο την Ορθοδοξία , προβληματίζονται ,γιατί βλέπουν ότι η ζωή των μάγων δεν είναι καθαρή, είναι μπερδεμένη , ενώ στην Ορθοδοξία βρίσκουν ζωή καθαρή και ανωτερότητα. Βρίσκουν ανθρώπους που έχουν αγιότητα και κάνουν αληθινά πράγματα.
Στην Ορθοδοξία η καλωσύνη είναι το ξεχείλισμα της αγάπης του ανθρώπου προς τον Θεό και προς τον πλησίον .

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!

Όσιος Σαμψών ο Ξενοδόχος

Ο όσιος πατήρ ημών Σαμψών καταγόταν από οικογένεια της  υψηλής αριστοκρατείας της Ρώμης, έχοντας καθώς φαίνεται συγγενικούς δεσμούς με το γένος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Σπούδασε όλες τις επι­στήμες της εποχής του και ιδιαιτέρως την ιατρική, προς την οποία τον ωθούσε η συμπονετική του φύση. Δεν μπορούσε να μένει απαθής στο θέ­αμα του πόνου και της δυστυχίας και δεχόταν στο σπίτι του τους αρρώ­στους και άπορους που συναντούσε για να τους προσφέρει με αγάπη όλες τις απαραίτητες φροντίδες και ακόμη περισσότερο την παραμυθία της προσευχής και της πίστης.

Όταν πέθαναν οι γονείς του, μοίρασε την με­γάλη περιουσία του και ελεύθερος στο εξής από κάθε επίγεια δέσμευση, επιθυμώντας να αποφύγει την εκτίμηση των ανθρώπων, αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη. Εγκατεστημένος σε ένα πτωχικό σπίτι, δόθηκε ολόκληρος στην προσευχή μέσα στην ησυχία, συνεχίζοντας ωστόσο τις αγαθοεργίες του. Μάζευε όσους ασθενείς έβρισκε και τους φρόντιζε δίχως να απαιτεί πληρωμή. Αναλάμβανε ιδιαίτερα ασθενείς που έπασχαν από ανίατα νοσήματα ή εκείνους με ασθένειες τις οποίες οι άλλοι γιατροί δεν έστεργαν να φροντίσουν: λεπρούς, τυφλούς, δαιμονισμένους, κι έτσι η φήμη του απλώθηκε σε όλη την πόλη και η κατοικία του έγινε άσυλο των απελπισμένων.

Λίγο αφ’ ότου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, σε ηλικία τριάντα ετών, από τον πατριάρχη άγιο Μηνά [25 Αυγ.], που εκτιμούσε τα θεάρεστα έργα του, ο άγιος Σαμψών θεράπευσε από βαρεία ασθένεια τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό (527-565), ο οποίος έχοντας χάσει κάθε ελπίδα από τους γιατρούς ειδοποιήθηκε σε ενύπνιο να καλέσει τον όσιο στο παλάτι. Ήταν αρκετό να επιθέσει το χέρι του ο Σαμψών στο μέρος όπου υπέφερε ο αυτοκράτορας για να γιατρευτεί στην στιγμή. Επειδή ωστόσο ο όσιος επιθυμούσε να αποφύγει τους επαίνους έβαλε εν συνεχεία λίγη αλοιφή, ώστε να μην αποδοθεί το θαύμα στις δικές του ικανότητες. Ο ηγεμόνας μην ξέροντας πως να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του θέλησε να τον γεμίσει χρυσάφι, αλλά ο όσιος του έστειλε πίσω τα δώρα λέγον­τας: «Θέλεις να μου προσφέρεις ό,τι απέρριψα από αγάπη για τον Θεό;»

Και του συνέστησε να χρησιμοποιήσει καλύτερα τα χρήματα στην ανέ­γερση ενός νοσοκομείου, δίπλα στο χαμόσπιτό του, όπου θα μπορούσε να δέχεται αξιοπρεπώς τους αρρώστους και τους φτωχούς. Ο αυτοκράτορας συναίνεσε με ενθουσιασμό και ανέθεσε στους εργάτες που μόλις είχαν ολοκληρώσει την οικοδόμηση της Αγίας Σοφίας να κτίσουν λίγο βορειό­τερα από την Μεγάλη Εκκλησία ένα τεράστιο και λαμπρό οικοδόμημα που έμεινε γνωστό με το όνομα Ξενών του Σαμψών. Εν συνεχεία ο όσιος διηύθυνε το ίδρυμα με απαράμιλλη αφοσίωση, θέτοντας τον εαυτό του στην υπηρεσία των πασχόντων αδελφών του με τον ζήλο ενός αγγέλου παρά τω Θεώ. Το υποδειγματικό αυτό ίδρυμα που διέθετε πολλούς εξειδικευμένους γιατρούς εξυπηρετούνταν από μοναχούς και είχε προικι­στεί από τον αυτοκράτορα με άφθονα εισοδήματα, όχι μόνο για την αμοιβή του προσωπικού του, αλλά και με σκοπό επίσης να χορηγεί τροφή και ρουχισμό σε ξένους και ενδεείς.

’Αφού άσκησε για χρόνους πολλούς την αποστολική αυτή δραστηριότητα, ο όσιος Σαμψών εκοιμήθη εν ειρήνη σε προχωρημένη ηλικία. Το σώμα του ενταφιάστηκε στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου την ημέρα της εορτής του οι γιατροί της Κωνσταντινούπολης, που τον τιμούσαν ως προστάτη τους, συνέρρεαν εν πομπή. Στον Ξενώνα τιμώνταν η ράβδος του, το επιτραχήλιό του και τα άμφιά του.

Στα μετέπειτα χρόνια πλήθος θαυμάτων και ιάσεων επιτελέστηκαν στον Ξενώνα με την αόρατη μεσιτεία του οσίου ή μετά από εμφανίσεις του. Λίγο μετά την εκδημία του, μια φοβερή πυρκαγιά που ξεκίνησε από την Αγία Σοφία ρήμαξε όλα τα γύρω σπίτια και έφθασε ως την στέγη του Ξενώνα. Ματαίως οι εργαζόμενοι εκεί και άνθρωποι που προσφέρθηκαν με καλή θέληση αγωνίζονταν, όταν είδαν τον όσιο να βαδίζει πάνω στην στέγη και να διατάζει με εξουσία την φωτιά να υποχωρήσει· με τον τρόπο αυτό σώθηκε το ίδρυμα από την καταστροφή.

Οι άρρωστοι προσήλθαν στον τάφο του οσίου για να περάσουν την νύ­χτα προσευχόμενοι. Τιμούσαν την εικόνα του και αλείφονταν με λάδι από την κανδήλα που έκαιγε πάνω από το μνήμα του, ενώ ο όσιος εμφανι­ζόταν συχνά σε αυτούς μαζί με τους αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δα­μιανό για να τους προσφέρει ιάσεις και θεραπείες.

(Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τ.10 Ιούνιος, εκδ. Ίνδικτος σ. 314-316).

 

 http://www.pemptousia.gr/2014/06/osios-sampson-o-xenodochos-27-iouniou/

Εκοιμήθη ο μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου, Ιγνάτιος

• 

Την τελευταία του πνοή άφησε τα ξημερώματα της Τρίτης ο μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος, στο Μαϊάμι της ΗΠΑ.

Σε ανακοίνωση της Μητρόπολης αναφέρεται αναλυτικά:
«Η Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου αναγγέλλει την προς Κύριον εκδημία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου, κ. Ιγνατίου.
Την τελευταία του πνοή άφησε τα ξημερώματα της Τρίτης 26 Ιουνίου 2018 (ώρα Ελλάδος), ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος.
Ο Σεβασμιώτατος προδόθηκε από την καρδιά του, δύο ώρες πριν ολοκληρωθεί η μεταμόσχευση στο συκώτι από τον Ιατρό κ. Ανδρέα Τζάκη».

 http://www.kathimerini.gr/971574/article/epikairothta/ellada/ekoimh8h-o-mhtropoliths-larishs-kai-tyrnavoy-ignatios

Ονομαστήρια του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Σερβίων & Κοζάνης κ. Παύλου

Ανακοινώνεται ότι την Παρασκευή 29η Ιουνίου τρ. ε., εορτή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης κ. Παύλος άγει τα σεπτά του ονομαστήρια.

Οι πανηγυρικές ιερές ακολουθίες θα τελεσθούν στον Ιερό Μητροπολιτικό και Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου ως εξής:

Την Πέμπτη 28η Ιουνίου και ώρα 7.00 μ.μ. θα τελεσθεί Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας.

Την Παρασκευή 29η Ιουνίου και ώρα 7.00 π.μ. θα τελεσθούν Όρθρος και Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος κ. Παύλος θα δέχεται τις ευχές κλήρου και λαού στον Μητροπολιτικό Οίκο – Επισκοπείο (ως τη 1.00 μ.μ. και το απόγευμα από τις 6.30 μ.μ.).
Από την Ιερά Μητρόπολη

Έχεις δει ποτέ σου την ψυχή του ανθρώπου;

Οι πληροφορίες αυτές για τον Στάλιν ήλθαν τελευταία στο φως. Ρωτάμε τον π. Γεώργιο:
- Υπάρχει η φήμη ότι ο Στάλιν είχε συναντηθεί με τον Άγιο Λουκά. Είναι αλήθεια αυτό;
- Το ότι ο Στάλιν εκτιμούσε τον Άγιο Λουκά ως μεγάλο επιστήμονα είναι σίγουρο. Το αν συναντήθηκαν δεν ξέρω. Όμως διηγούνται κάποιοι πως σε μιά Κυβερνητική δεξίωση με αφορμή την απονομή βραβείων ο Ιωσήφ Στάλιν είχε ρωτήσει ειρωνικά τον Επίσκοπο Λουκά: 
- Λοιπόν, χειρουργέ, έχεις κάνει πολλές εγχειρήσεις ανοίγοντας σώματα. Έχεις δει ποτέ σου την ψυχή του ανθρώπου;
Ήταν συνηθισμένο ερώτημα-επιχείρημα των άθεων απέναντι στον Άγιο Λουκά. Του απάντησε τότε:
- Έχω κάνει πολλές εγχειρήσεις στο κεφάλι ανοίγοντας κρανία, όμως δεν έχω δει ποτέ νου εκεί μέσα, ούτε συνείδηση, αν και ξέρουμε πως ο νους υπάρχει.
Τελευταία άκουσα και κάτι ακόμη. Ο Στάλιν πηγαίνοντας στην Κριμαία επισκέφθηκε 2-3 φορές τον Άγιο Λουκά, ήπιαν τσάι και συζήτησαν. Όλα αυτά βέβαια με άκρα μυστικότητα. Ποιός ξέρει; μπορεί να είναι αλήθεια.
- Ίσως ξυπνούσε κάποιες φορές μέσα του ο σεμνός Ιεροσπουδαστής Ιωσήφ Τζουγκασβίλι...

(Ο Ιωσήφ Τζουγκασβίλι Στάλιν ήταν σπουδαστής της Ιερατικής Σχολής στην Τυφλίδα από το 1894, ήταν τότε ένας μαθητής σεμνός, ντροπαλός και μάλιστα επιμελής στις σπουδές της Βίβλου. Παρακολουθούσε όλες τις Λειτουργίες και προσκαλούσε τους συμμαθητές του να συμμετέχουν στα Ιερά Μυστήρια ενώ έψαλλε στη χορωδία της Σχολής. Έγραφε και ποιήματα σε πνευματικά θέματα. Αργότερα απομακρύνθηκε από την Εκκλησία και ήρθε σε επαφή με Επαναστατικούς κύκλους)

Από το βιβλίο του Μητροπολίτη Αργολίδος κ.Νεκταρίου: ''Συνοδοιπορία με τον Άγιο Λουκά'' τόμος Α', Εκδόσεις ''Πορφύρα''.

Δουλειές μπορεί να κάνει , προσευχή όμως όχι!

Όταν κανείς αφήνη τα πνευματικά, αν δεν κάνη έστω και λίγες μετάνοιες, κανένα κομποσχοίνι, μετά αγριεύει.
Δουλειές μπορεί να κάνη, προσευχή όμως όχι Όταν ο άνθρωπος δεν προσεύχεται, απομακρύνεται από τον Θεό και γίνεται σαν το βόδι· δουλεύει, τρώει, κοιμάται. Και όσο απομακρύνεται από τον Θεό, τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα. Ψυχραίνεται η καρδιά του, και ύστερα δεν μπορεί καθόλου να προσευχηθή. Για να συνέλθη, πρέπει να μαλακώση η καρδιά του, να πάρη στροφή μετανοίας, να συγκλονισθή.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!

Το ακαλλιέργητο χωράφι της ψυχής μας

Αν ασχοληθή κανείς με το ακαλλιέργητο χωράφι της ψυχής του, θα ξερριζώση όλα τα αγκάθια των παθών της και θα φυτέψη στην θέση τους αρετές. Αυτή η εργασία όμως είναι επίπονη και χρειάζεται θέληση πολλή και υπομονή.

- Γέροντα, να μας λέγατε πρακτικά πώς γίνεται η εργασία αυτή;

- Να προσπαθή κανείς κάθε μέρα να τοποθετή μέσα του κάτι το πνευματικό, το οποίο θα απωθή κάτι το κοσμικό και αμαρτωλό, και έτσι σιγά-σιγά θα απεκδυθή τον παλαιό άνθρωπο και στην συνέχεια θα κινήται ελεύθερα στον πνευματικό χώρο. 

Να τοποθετήση κανείς άγιες εικόνες στην μνήμη του αντί αμαρτωλές.

 Να αντικαταστήση τα τραγούδια με ψαλμωδίες, και τα κοσμικά περιοδικά με πνευματικά βιβλία. 

Αν ο άνθρωπος δεν ξεκόψη από οτιδήποτε κοσμικό και αμαρτωλό και δεν έχη επικοινωνία με τον Χριστό, με την Παναγία, με τους Αγίους, με την θριαμβεύουσα Εκκλησία, και δεν αφεθή τελείως στα χέρια του Θεού, δεν μπορεί να αποκτήση την πνευματική υγεία.

Άγιος  Παΐσιος Αγιορείτηςς

Ὁ εἰπὼν, Ἐλέησόν με, βασιλείας ἔτυχεν οὐρανῶν’’

’’επειδή είναι φυσικό σαν άνθρωποι να πέσουμε σε ραθυμία, όταν περάσει μία και δεύτερη και τρίτη ώρα μετά την ευχή και δείς την θερμότητα της καρδιάς σου να αρχίζει να πέφτει σε μια παγωνιά, τρέξε πάλι στην ευχή και θέρμανε την καρ-διά σου την παγωμένη. Κι αν το κάνεις αυτό όλη την ημέρα και στα διαλείμματα της ημέρας εσύ διαθερμαίνεις την ψυχή σου με την πυκνότητα των προσευχών σου, δεν θα δώσεις στον διάβολο ευκολία και αφορμή για να εισβάλλει στους λογισμούς σου’’.

‘’και όπως ακριβώς όταν θέλουμε να μαγειρέψουμε ή να πιούμε ένα ρόφημα και βλέπουμε το θερμό νερό να έχει κρυώσει το ξαναβάζουμε πάλι πάνω στην σχάρα στην φωτιά για να ξαναζεσταθεί αμέσως∙ έτσι ακριβώς κάνουμε κι εδώ, βάζουμε σαν σε κάρβουνα την ευχή πάνω στο στόμα μας και έτσι ανάβουμε φωτιά στον νού και στην καρδιά σε ευλάβεια.’’

‘’ας μιμηθούμε τους οικοδόμους. Και εκείνοι όταν πρόκειται να κτίσουν με τους πλίνθους, τότε λόγω της σαθρότητος της ύλης των πλίνθων συσφίγγουν την οικοδο-μή με μακρόστενα ξύλα που τοποθετούν ενδιάμεσα των πλίνθων και όχι σε μακρινά διαστήματα αλλά σε συνεχή ώστε με την πυκνότητα των ξύλων να κατασκευάσουν πιό ασφαλή την σύνδεση και εναρμόνιση των πλίνθων. Αυτό κάνε και εσύ, και όλες τις βιωτικές σου πράξεις της κάθε ημέρας, όπως τα ξύλα που σαν ιμάντες δένουν όλο το οικοδόμημα, έτσι με τις συνεχείς σου προσευχές να φυλάττεις και να περιφράττεις από παντού την ζωή σου. Κι αν έτσι κάνεις, ακόμη κι αν πέσουν πάνω σου δεινά, δεν θα μπορέσουν να γκρεμίσουν την οικία της ψυχής σου γιατί είναι συνδεδεμένη με πυκνές και θερμές προσευχές.’’

Στην προσευχή δεν χρειάζεται

∙φωνή και λόγια πολλά, αλλά εύλαλη καρδιά καιόμενη αγάπης,

∙ούτε χρειάζεται χέρια ψηλά σηκωμένα ικετικά, αλλά ψυχή ουρανομήκη

∙Ούτε ταπεινόσχημη στάση προσευχόμενου, αλλά καρδιά συντετριμμένη και τε-ταπεινωμένη.

Και όταν έρχονται στιγμές που οι πτώσεις ταλανίζουν την ψυχή σου τότε να κα-ταφεύγεις με πίστη στην προσευχή, τότε ‘’ στέναξον πικρῶς, ἀναμνήσθητι τῶν ἁμαρ-τημάτων τῶν σῶν, ἀνάβλεψον εἰς τὸν οὐρανὸν, εἰπὲ κατὰ διάνοιαν· Ἐλέησόν με, ὁ Θεὸς, καὶ ἀπήρτισταί σου ἡ εὐχή.’’ Αυτή η προσευχή της μετανοίας κατεβάζει το έλεος και την συγχώρηση των αμαρτιών σου. Και όλα αυτά τελεσιουργούνται μέσα στον Ναό της ψυχής σου. Και αυτό είναι το θαυμαστό ότι μέσα σου τελείται το μυ-στήριο της εξομολογήσεως.

 Η λέξη ελέησόν με περιέχει όλη την μετάνοια και την κατάνυξη του προσευχομένου. Και μόλις πείς το ελέησον με αμέσως ο Κύριος δίνει την συγχώρηση των πεπλημελημμένων και δεν κολάζεσαι από τον Θεό αλλά ‘’ Ὁ εἰπὼν, Ἐλέησόν με, βασιλείας ἔτυχεν οὐρανῶν’’.

Π Σεβαστιανός

Διδαχές Αγίων

Όταν, Γέροντα, η καρδιά μου είναι σκληρή, θυμάμαι τις διάφορες δυσκολίες που έχω περάσει και ζητώ από τον Θεό να βοηθήση όσους περνούν παρόμοιες δυσκολίες.
– Καλό είναι αυτό. Να το κάνης, αφού έτσι καταλαβαίνεις περισσότερο τον άλλον και συμπάσχεις μαζί του. «Θεέ μου, να λές, όπως ευεργέτησες εμένα τόσο πολύ, βοήθησε και τον αδελφό μου, που είναι καλύτερος από μένα».
– Όταν, Γέροντα, προσεύχωμαι για την σωτηρία μιας ψυχής και παράλληλα παρακαλώ τον Θεό να μην επιτρέψη να κακοπαθήση, μήπως δεν είναι σωστό;
– Όχι, ευλογημένη, και αυτό μέσα στον πόνο είναι.
Ο Θεός συγκινείται, όταν αυτός που προσεύχεται έχη μέσα του αγάπη για τον πλησίον, αλλά τελικά ο Θεός θα κάνη αυτό που συμφέρει στην ψυχή.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!!

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Γενέθλιον Ἰωάννου Προδρόμου) – 24 ΙΟΥΝΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

– Γενέθλιον Ἰωάννου Προδρόμου & Βαπτιστοῦ –

(Λκ. α΄ 1-25, 57-68, 76, 80)

Στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γνωρίζουμε ὅτι ὡς ἡμέρα μνήμης ἑνὸς Ἁγίου ἑορτάζουμε τὴν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του, ἀφοῦ αὐτὴν θεωροῦμε ὡς γενέθλιο ἡμέρα στὴν Οὐράνιο Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅμως μέσα στήν Ἐκκλησία ἑορτάζουμε καὶ τρία γενέθλια: Τὴν Γέννηση τοῦ Κυρίου μας, τῆς Θεοτόκου Μητέρας Του καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλός· τὰ τρία αὐτὰ πρόσωπα εἶναι τὰ ἐξόχως σημαντικὰ γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἐπιπλέον στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν μόνο δύο σημαντικὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ὁ Θεὸς τὰ ἀναγγέλλει μέσω τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ. Καὶ αὐτὰ εἶναι ἡ Γέννηση τοῦ Προαιώνιου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ κατὰ σάρκα καὶ ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τοῦ μείζονος «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου μας.

Ἑορτάζουμε, ἔτσι, τὴν γέννηση τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀειπάρθενου Μαρίας, διότι ὑπῆρξε ἡ Μητέρα τοῦ ἐνσαρκωθέντα Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε ὅλη τὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Ἑορτάζουμε ἐπίσης τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, διότι εἶναι ὁ ἐνσαρκωθεῖς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος πρόσφερε τὴν μοναδικὴ θυσία ὑπακοῆς ποὺ συμφιλίωσε τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό.

Σήμερα, ὅμως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἑορτάζει ἰδιαιτέρως τὴν γέννηση τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Μία γέννηση ποὺ δοξάστηκε μὲ τὸν προφητικὸ λόγο τοῦ Ζαχαρία, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Καὶ σύ, παιδί μου, θὰ ὀνομαστεῖς προφήτης τοῦ Ὑψίστου, γιατί θὰ προπορευθεῖς πρὶν ἀπὸ τὸν Κύριο, γιὰ νὰ προετοιμάσεις τὸ δρόμο Του κάνοντας γνωστὴ στὸ λαὸ Του τὴ σωτηρία μὲ τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τους, γιατί ὁ Θεὸς μας εἶναι γεμάτος εὐσπλαχνία. Ἔκανε ν’ ἀνατείλει γιὰ μᾶς ἕνα φῶς ἀπὸ ψηλά, γιὰ νὰ φωτίσει αὐτοὺς ποὺ ζοῦνε στὸ σκοτάδι καὶ κάτω ἀπ’ τοῦ θανάτου τὴ σκιὰ καὶ νὰ ὁδηγήσει τὰ βήματά μας στὸν δρόμο τῆς εἰρήνης».

Θαυμαστὸς ὑπῆρξε ὁ τρόπος τῆς γεννήσεως τοῦ Προδρόμου. Διότι οἱ γονεῖς του, ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ, εἶχαν ἤδη προχωρημένη ἡλικία καὶ ἦταν φυσικὰ ἀδύνατο νὰ ἀποκτήσουν παιδί. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ σταματοῦν οἱ νόμοι τῆς φύσεως ἔρχεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ πραγματοποιεῖ τὸ θαῦμα. Βέβαια τὸ θαῦμα τῆς γεννήσεως τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἐπιτελεῖται καὶ γιὰ ἕναν ἄλλο λόγο. Ἔπρεπε ὁ κόσμος νὰ προετοιμαστεῖ γιὰ τὴν γέννηση τῆς Παρθένου.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ γέρων ἱερεὺς Ζαχαρίας κλήθηκε γιὰ νὰ προσφέρει θυμίαμα στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἐκεῖ Ἄγγελος Κυρίου τοῦ ἀναγγέλλει τὸ χαρμόσυνο γεγονός, ἀλλ’ ἐκεῖνος δυσπιστεῖ. Ἡ δυσπιστία του τιμωρεῖται. Καὶ μέχρις ὅτου ἐκπληρωθοῦν τὰ λόγια τοῦ Ἀγγέλου τοῦ δένεται ἡ γλώσσα καὶ τοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ μιλήσει. Ἡ λύση ἔρχεται μόνον ὅταν ἡ Ἐλισάβετ γεννᾶ ἕνα ὑγιέστατο ἀγοράκι καὶ ὁ Ζαχαρίας ζητώντας ἕναν πίνακα ἀναγράφει τὸ ὄνομα «Ἰωάννης» καὶ ἀνοίγει τὸ στόμα του καὶ μιλᾶ καὶ προφητεύει γιὰ τὸ παιδί του.

Γιὰ τὰ παιδικὰ χρόνια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη γνωρίζουμε μόνο αὐτό, τὸ ὁποῖο μᾶς λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὅτι δηλαδή «ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι, καὶ ζοῦσε στὶς ἐρημιὲς ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ ἐμφανίστηκε στὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ». Τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ Προδρόμου ἦταν μία ζωὴ ἀσυνήθιστη. Πῶς καὶ πότε βρέθηκε τὸ παιδὶ στὴν ἔρημο δὲν τὸ γνωρίζουμε ἀκριβῶς. Κατὰ τὴν παράδοση, ὁ βασιλιὰς Ἡρώδης μετὰ τὴν σφαγὴ τῶν νηπίων στὴ Βηθλεὲμ ἤθελε νὰ σκοτώσει καὶ τὸν Ἰωάννη, δὲν μπόρεσε ὅμως νὰ τὸν βρεῖ. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὸν ἐξόργισε πολὺ καὶ γι’ αὐτὸ διέταξε νὰ σκοτώσουν τὸν πατέρα του, τὸν Ζαχαρία. Ἡ μητέρα του, ἀφοῦ ἔμαθε ὅτι οἱ στρατιῶτες ψάχνουν τὸ παιδί, τὸ πῆρε καὶ πῆγε μαζί του σὲ μία ἔρημη ὀρεινὴ περιοχή. Ἀφοῦ ἔζησαν λίγο καιρὸ ἐκεῖ ἡ μητέρα του πέθανε καὶ ὁ μικρὸς Ἰωάννης ἔμεινε μόνος του στὴν ἔρημο μέχρι τὴν ἡλικία τῶν τριάντα ἐτῶν.

Δὲν γνωρίζουμε πῶς τὸν ἔτρεφε ὁ Θεός, πῶς τὸν προστάτευε ἀπὸ τὰ ἄγρια ζῶα, οὔτε μᾶς εἶναι γνωστὸ πῶς ἔμαθε ὁ Πρόδρομος νὰ τρώει ἀκρίδες καὶ ἄγριο μέλι. Ὅμως πιστεύουμε ἀκράδαντα πώς γιὰ τὸν Θεὸ ὅλα εἶναι δυνατά. Ἤδη, λοιπόν, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἡ ζωὴ τοῦ μείζονος «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» ἦταν μία ζωὴ πρωτοφανὴς καὶ ἀνήκουστη.

Ὁ ἅγιος ἔνδοξος Προφήτης Ἰωάννης καὶ Βαπτιστὴς εἶναι τὸ τέλος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπὸ τοὺς Προφῆτες ποὺ προεῖπαν γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία Χριστοῦ. Ὑπῆρξε ὁ ἁγιότερος ἄνθρωπος ποὺ γεννήθηκε καὶ ἡ ὅλη του ζωὴ ὑπῆρξε ἀσκητικὴ καὶ ἰσάγγελος. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὑπῆρξε ἡ ἐκπλήρωση τῶν προφητικῶν λόγων ποὺ μιλοῦσαν γιὰ τὴν φωνὴ τῆς ἐρήμου ποὺ καλεῖ ὅλους νὰ εὐθυγραμμίσουν τὴν ζωή τους μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ βαδίζουν σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς Του. Εἶναι αὐτὸς ποὺ κάλεσε τοὺς Ἰσραηλίτες τότε σὲ μετάνοια. Εἶναι ὁ ἴδιος ποὺ φωνάζει καὶ σὲ ἐμᾶς σήμερα: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

Ἂς τὸν ἀκούσουμε, ἀδελφοί μου, καὶ μὲ σθεναρὴ ἀπόφαση ἂς ἐγκαταλείψουμε τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας. Ἂς ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμα ποὺ ἀπευθύνει καὶ γιὰ μᾶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ ἂς τρέξουμε πρὸς τὸν Θεό, βέβαιοι ὅτι Αὐτὸς ἐλεεῖ κάθε ἁμαρτωλὸ ποὺ προσφεύγει στὴν εὐσπλαγχνία Του. Ἀμήν.

π. Α.Κ.Γ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

www.imsk.gr

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ

 Μία από τις πιο δύσκολες καταστάσεις στην καθημερινότητα του ζευγαριού είναι η ανάγκη να προχωρήσουν τα μέλη του σε συμβιβασμό, όταν διαφωνούν. Συμβιβασμός σημαίνει την συνειδητοποίηση ότι δεν έχει δίκιο μόνο η μία πλευρά, αλλά και η άλλη. Ότι πρέπει να υπάρξει μία ισορροπία, στην οποία και οι δύο θα αισθανθούν ότι παραιτήθηκαν από την εντέλεια του δικαίου τους, προκειμένου να γίνει ένα καινούργιο ξεκίνημα, δηλαδή να διασωθεί η αγάπη. Παράλληλα χρειάζεται η ωριμότητα και η νηφαλιότητα, διά των οποίων θα γίνει κατανοητό τι είναι σημαντικό και τι όχι, σε τι μπορεί να υπάρξει υποχώρηση και σε τι υπάρχει υπονόμευση της αξιοπρέπειας και της όντως αλήθειας. Αλλιώς, στο όνομα της αγάπης θα πρέπει να ισοπεδωθούν τα πρόσωπα, κάτι όμως που δεν θα φέρει μετάνοια, αλλά θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για νέες απαιτήσεις, δηλαδή για οριστική διάλυση της σχέσης.

Ο συμβιβασμός προϋποθέτει ξεκάθαρες θέσεις. Όρια. Κόκκινες γραμμές. Αν θέλει το ζευγάρι να συνυπάρξει αληθινά, χρειάζεται και οι δύο να έχουν ορίσει μέσα τους τι αξίζει όντως να παλέψουν γι’  αυτό και τι δεν είναι τόσο σπουδαίο, τι μπορεί να παραχωρηθεί στον άλλο, όχι διότι θα ικανοποιήσει τον εγωισμό του, αλλά γιατί η αγάπη χρειάζεται να λαμβάνει υπόψιν τον άλλο. Όταν το ουσιώδες έχει διακριθεί από το λιγότερο σημαντικό, τότε αυτό πρέπει να καταδειχθεί. Να γίνει κατανοητό από την άλλη πλευρά. Να σταθμισθεί το «γιατί»  του. Και η απόφαση της αποδοχής του να είναι ολόψυχη, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Αν θέλω να συνυπάρξω μαζί σου, σε αποδέχομαι στα όρια που χαράσσεις και αντέχεις. Δεν μπορώ να σου διορθώσω τα όριά σου. Δεν μπορώ να ζητώ να υποχωρήσεις σ’  αυτά. Αν δεν γίνεται, τότε καλύτερα να τελειώνει μία σχέση η οποία δεν μπορεί να προχωρήσει.

                Ο συμβιβασμός προϋποθέτει παραίτηση από την απαίτηση στα μη ουσιώδη να γίνεται το θέλημά μας. Στα δευτερεύοντα η αγάπη προϋποθέτει ανοχή. Ο απόστολος Παύλος, στο ερώτημα αν πρέπει ένας χριστιανός/χριστιανή να παίρνει διαζύγιο από μία μη χριστιανή/ έναν μη χριστιανό, δίνει ξεκάθαρη απάντηση:  αν ο άλλος σέβεται την πίστη, τότε ας μη χωρίζουν. Αν όχι, τότε ας χωρίζουν. Το μείζον, η κόκκινη γραμμή είναι η πίστη. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.

                Στους καιρούς μας τα ζευγάρια συνήθως περνούν κρίση ή χωρίζουν για επουσιώδη. Ίσως γιατί εξ αρχής δεν χάραξαν τις κόκκινες γραμμές τους, όταν γνωρίστηκαν, όταν αποφάσισαν να συνυπάρξουν, όταν δεν θέλησαν να ξεκαθαρίσουν γιατί προχωρούν στον γάμο, στην οικογένεια, τι είναι αυτό που τους ενώνει, σε τι πρέπει να κάνουν πίσω, τι δεν αλλάζει στον άλλο.  Έτσι προσποιούνται ότι συμβιβάστηκαν στα μεγάλα και ανοίγουν μέτωπα στα μικρά, τα καθημερινά. Μαλώνουν αφήνοντας δηλητήριο στην ατμόσφαιρα της σχέσης και τελικά οδηγούνται στην ρήξη για ασήμαντες αφορμές.

                Θέλει αγάπη ο συμβιβασμός. Θέλει σεβασμό. Θέλει επίγνωση του τι είναι ο άλλος και τι εμείς. Αλλιώς δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα φαίνεται ότι λύνει, διότι μεταθέτει χρονικά την ρήξη. Η συνύπαρξη στο ζευγάρι βεβαίως είναι θέμα επιλογής. Η ανάγκη δύσκολα γεννά αγάπη.

 Ένας καλός πνευματικός μπορεί να βοηθήσει στην διάκριση των ουσιωδών. Δεν μπορεί όμως να επιβάλλει συμβιβασμούς όταν «η αγάπη δεν είναι κραταιά ως θάνατος». Μείζων η αλήθεια.  

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 20 Ιουνίου 2018a