Η Ιερά Εικόνα της Παναγίας Ζιδανιώτισσας

Η σεπτή και θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας της Ζιδανιώτισσας είναι από τα λίγα κειμήλια, που διασώθηκαν δια μέσου των αιώνων μέχρι σήμερα, αφού πέρασε από πολλές μπόρες και φουρτούνες της ιστορίας.

Φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Γενέσιου της Θεοτόκου στην περιοχή Ζιδάνι, στα Καμβούνια όρη. Το Μοναστήρι ιδρύθηκε κατά το 16ο αιώνα σε εποχές που ο Ελληνισμός περνούσε τις πιο σκληρές και τις πιο δύσκολες μέρες της μακραίωνης σκλαβιάς του. Ήταν η εποχή που αλλεπάλληλα κύματα αγροίκων μουσουλμάνων μεταφέρθηκαν από τα βάθη της Μ. Ασίας και εγκαταστάθηκαν στις εύφορες πεδιάδες της πατρίδας μας, απωθώντας βίαια τους γηγενείς χριστιανικούς πληθυσμούς σε δύσβατες και απρόσιτες περιοχές.

Κοντά στα Σέρβια, στη θέση “Βρύσες” υπήρχε βυζαντινός ναός με την εικόνα της Παναγίας της Ελεούσας, της Παντάνασσας. Πιθανότατα ανήκε στη γυναικεία μονή των Αγίων Θεοδώρων. Σήμερα σώζονται τα ερείπια του ναού των Αγίων Θεοδώρων στο τοπωνύμιο “Καλογριές” που φαίνεται να προήλθε από τις μοναχές του μοναστηριού.

Κατά την επικρατέστερη άποψη, σε κάποια ιστορική φάση οι Τούρκοι κατέστρεψαν το μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων και τον ναό με την εικόνα της Παναγίας. Διασώθηκε η εικόνα, την οποία το 1541 άνθρωποι ευσεβείς τη μετέφεραν για ασφάλεια στο δασωμένο Ζιδάνι και την εναπόθεσαν σε κάποιο εξωκλήσι στη θέση “Συκιές” ανατολικά του χωριού.

Η τοποθεσία αυτή ήταν γνωστή με την ονομασία “Παλαιομανάστηρο”, που δυστυχώς καταπλακώθηκε κάτω από χιλιάδες τόνων μπάζων αμιάντου κατά τη λειτουργία του γειτονικού εργοστασίου. Γύρω από το ξωκλήσι αυτό αναπτύχθηκε το μοναστήρι, που στα τέλη του 17ου αιώνα ήταν καλά οργανωμένο.

Για την Εικόνα της Παναγίας της Ελεούσας (Ζιδανιώτισσας) δεν υπάρχουν πληροφορίες για την περίοδο και τον αγιογράφο που την φιλοτέχνησε. Γνωρίζουμε μόνο ότι ασημώθηκε με βαρύ ασήμι το 1755 από τον τεχνίτη Θεόδωρο, από τους Καλαρρύτες Ιωαννίνων, όπως φαίνεται και από τη σχετική επιγραφή που βρίσκεται στη βάση της, επί Αρχιερατείας του Επισκόπου Σερβίων και Κοζάνης Ιγνατίου. Οι φωτοστέφανοι τοποθετήθηκαν για να τονίζουν την αγιότητα των προσώπων.

Όσο αναφορά τις επιγραφές που υπάρχουν στην Εικόνα βλέπουμε το δίγραμμα «ΜΡ» και «ΘΥ», που αποτελούν συντομογραφίες της φράσης «(Μ)ΗΤΗ(Ρ) (Θ)ΕΟ(Υ)». Λίγο χαμηλότερα βρίσκεται γραμμένη η προσωνυμία της Θεοτόκου «Η ΕΛΕΟΥΣΑ» και πιο κάτω αριστερά κι οριζόντια «Η ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ».

Στην Εικόνα της Παναγίας εκφράζεται παραστατικότατα η μητρική αγάπη της Θεοτόκου για τον Υιό της. Παρουσιάζεται να ακουμπά με τρυφερότητα το μάγουλό της με μητρική στοργή. Η παράστασή μας δείχνει την ανθρώπινη πλευρά της Παναγίας μας με τον Υιό της.

Το πρόσωπο της Παναγίας δεν αντανακλά ευτυχία αλλά μάλλον μελαγχολία και οφείλεται στο επερχόμενο πάθος, το οποίο θα αντιμετωπίσει ο Υιός της στον Γολγοθά. Έτσι το νόημα της εικόνας επικεντρώνεται στους θλιβερούς λογισμούς της Παναγίας. Μετά την αποκάλυψη των παθών και του θανάτου του Κυρίου ο πόνος αυτός δεν συντρίβει την Παναγία.  Γνωρίζει πως στην αγκαλιά της «βαστάζει τον βαστάζοντα πάντα», τον Υιό και Λόγο του Θεού.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει σχετικά ότι η Παναγία αποτελεί «μεθόριον αναμεταξύ της ακτίστου και κτιστής φύσεως· αύτη μόνη είναι Θεός άμεσος μετά τον Θεόν και έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος, ως ούσα μήτηρ αληθώς του Θεού».

Το έτος 1918 έπληξε την Κοζάνη θανατηφόρα γρίπη, η οποία σταμάτησε με θαυματουργή παρέμβαση της Παναγίας Ζιδανιώτισσας, που μεταφέρθηκε στην πόλη, όπου τελέστηκαν αγρυπνίες, παρακλήσεις και λιτανείες. Πολλές μαρτυρίες υπάρχουν επίσης από τα παλιά χρόνια για θαύματα της Παναγίας, στην οποία καταφεύγουν οι πιστοί στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής τους, επιζητώντας την ίαση της ψυχής και του σώματος.

Κάθε χρόνο πραγματοποιείται αγιαστική περιοδεία της θαυματουργής Εικόνας της Παναγίας για ευλογία και αγιασμό των πιστών τόσο στην πόλη της Κοζάνης όσο και σε άλλες Ενορίες της εκκλησιαστικής περιφέρειάς μας.

Την Κοζάνη η Εικόνα αγιάζει με την έλευσή της κάθε χρόνο από την Παρασκευή της Ζωοδόχου Πηγής έως και την 1^η Αυγούστου.

Το απόγευμα της Κυριακής του Θωμά πραγματοποιείται πάνδημη λιτάνευση της Εικόνας. Σχηματίζεται μεγάλη πομπή, που αποτελείται από το ιερατείο της Μητροπόλεως, τις τοπικές αρχές, διάφορες φιλαρμονικές μπάντες, αντιπροσωπείες τοπικών Συλλόγων και πλήθος πιστών, που κρατούν στα χέρια τους αναμμένες τις πασχαλινές λαμπάδες. Η πομπή ξεκινάει από τον Ι. Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης και δια μέσου των οδών καταλήγει στον Ι. Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου, όπου ψάλλεται Μ. Εσπερινός. Αφού παραμείνει εκεί ένα ορισμένο χρονικό διάστημα για προσκύνημα, μεταφέρεται στη συνέχεια εκ περιτροπής και στους υπόλοιπους ενοριακούς Ναούς της πόλης, για να επιστρέψει την 1^ην Αυγούστου στην Ι. Μονή Ζιδανίου, όπου είναι η φυσική της θέση.

Επίσης, σε ανάμνηση της προστασίας που παρείχε η Παναγία Ζιδανιώτισσα κατά τον καταστρεπτικό σεισμό του 1995, πραγματοποιείται κάθε χρόνο την 13η Μαΐου ευχαριστήρια Θεία Λειτουργία στον Ι. Ν. του Αγίου Νικολάου Κοζάνης και Λιτάνευση της Εικόνας πέριξ του Ι. Ναού.

Φέτος, μετά από χρόνιο αίτημα των Σερβιωτών και επιθυμία του Σεβασμ. Μητροπολίτη μας κ. Παύλου και του συμπατριώτου μας Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμανδρ. κ. Χριστοφόρου Αγγελόπουλου, η Εικόνα της Παναγίας Ζιδανιώτισσας φιλοξενήθηκε και στα Σέρβια (30/10-4/11/2019). Ευχόμαστε δε να καθιερωθεί σε ετήσια βάση.

Νικόλαος Γ. Λεπίδας

Σέρβια, 6^η Δεκεμβρίου 2019, ημέρα μνήμης του εν Αγίοις πατρός ημών Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του θαυματουργού και Μυροβλήτου.

Η Εικόνα της Παναγίας της Βηματάρισσας από την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου Αγίου Όρους στην Κοζάνη το Σάββατο 25 Ιανουαρίου

Ανακοινώνεται στο χριστεπώνυμο πλήρωμα ότι θα γίνει η υποδοχή της θαυματουργικής Ιερής Εικόνας της Παναγίας της Βηματάρισσας στον Ιερό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου Κοζάνης το Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020 στις  5:00  το απόγευμα.

Η υποδοχή θα γίνει με προεξάρχοντα τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Παύλο, τη συμμετοχή του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κου Εφραίμ καθηγουμένου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους και στη συνέχεια θα τελεστεί Μέγας Εσπερινός.

Από την Ιερά Μητρόπολη

Από τα χρόνια της φυλάκισής μου

«Από τα χρόνια της φυλάκισής μου, μου παραχωρήθηκε να αποκομίσω πάνω στην τσακισμένη πλάτη μου, που σχεδόν συντρίφθηκε από το φορτίο της, αυτή την ουσιώδη εμπειρία: το πως ένα ανθρώπινο ον γίνεται καλό, και το πως γίνεται κακό. Στην παραζάλη των επιτυχιών της νεότητάς μου είχα νιώσει τον εαυτό μου αλάθητο, και ήμουν γι’ αυτό σκληρός.» (Ήταν λοχίας στο στρατό.) «Στην κατάχρηση της δύναμης ήμουν ένας δολοφόνος και ένας τύραννος. Στις πιο κακές μου στιγμές ήμουν πεπεισμένος πως έκανα καλό, και ήμουν γερά εφοδιασμένος με μεθοδικά επιχειρήματα. Και ήταν μονάχα όταν ξάπλωσα εκεί στο σαπισμένο άχυρο της φυλακής, που αισθάνθηκα μέσα μου τα πρώτα σκιρτήματα του καλού.»

Εδώ η καρδιά του αρχίζει να γίνεται μαλακή και δεκτική, κι έτσι λαμβάνει χώρα ένα είδος αποκάλυψης:

«Βαθμιαία μου φανερώθηκε ότι η γραμμή που διαχωρίζει το καλό από το κακό δεν περνά μέσα από καταστάσεις, ούτε μέσα από κοινωνικές τάξεις, ούτε μέσα από πολιτικά κόμματα – αλλά κατ’ ευθείαν μέσα από κάθε ανθρώπινη καρδιά – και κατόπιν μέσα από όλες τις ανθρώπινες καρδιές... Κι ακόμα και μέσα σε καρδιές κυριευμένες από το κακό, διατηρείται ένα μικρό προγεφύρωμα καλού. Κι ακόμα και στην καλύτερη καρδιά, παραμένει... μια μικρή γωνιά κακού που δεν έχει ξερριζωθεί»

Αλεξάντρ Σολζενίτσιν

(Αποσπάσματα από το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ»).

Ορθόδοξο Δίκτυο Ενημέρωσης ΟΔΕ

Μετά το τέλος μιας ομιλίας που έκανα στην Πάτρα, ήρθε ένας δικηγόρος και μου λέει:
- κ. Παναγόπουλε όπως τα είπες στην ομιλία, πρέπει να πάω στην Εκκλησία;
- Ναι στην Εκκλησία...
- Μα είναι οι παπάδες στην Εκκλησία!
- Τί θα ήθελες να υπάρχουν στην Εκκλησία; Δικηγόροι; Οι δικηγόροι θα είναι στα δικαστήρια και οι παπάδες στην Εκκλησία.
- Μα δεν διαβάζεις τις εφημερίδες, δεν βλέπεις και δεν ακούς τί σκάνδαλα γίνονται με τους παπάδες;
Είχα ένα σημείωμα από τον Ιερό Χρυσόστομο στην τσέπη μου, το έβγαλα και του είπα:
- Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε: ''Πολύ ''οργίζεται'' ο Θεός, όταν κάποιος ανάξιος γίνεται παπάς. Θα δώσει φοβερό λόγο και αν δεν μετανοήσει τον περιμένει μεγάλη κόλαση. Αλλά εσύ άνθρωπε πρόσεχε, θα εκλάβεις αυτόν τον ανάξιο και αμαρτωλό παπά, σαν έναν λεπρό ο οποίος μοιράζει χρυσάφι! Εσύ πάρε το χρυσάφι από τα χέρια του και άσε την λέπρα σε αυτόν''...
- Ώστε έτσι; μου λέει
- Έτσι ακριβώς! Αλλά θα σου πω ένα ακόμη. Όταν εισήλθε ο Κύριός μας στα Ιεροσόλυμα πάνω σε ένα γαϊδουράκι, πώς τον υποδέχτηκαν οι Ιεροσολυμίτες; Μετά βαϊων και κλάδων. Έριξαν οι άνθρωποι λουλούδια στο δρόμο να περάσει ο Χριστός, άλλοι έριξαν και απλώσανε τα ρούχα τους, άλλοι τα σεντόνια και τις κουβέρτες τους και πέρασε ο Κύριος. Όμως επί όλων αυτών, δεν πάτησε ο Χριστός, αλλά ο γάϊδαρος του Χριστού που έφερνε τον Χριστό! Έτσι και εσύ θα πας στον παπά, όχι για τον παπά, αλλά για Αυτόν που φέρει ο παπάς...
Δημήτριος Παναγόπουλος

Πλησίασε κάποτε ένας Ευρωπαίος, ένας Φράγκος, τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή, Γιώργο Σεφέρη, πειράζων αυτόν και λέγων: «Μα, πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή; Απάντησε ο ποιητής: 
Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τον Παπαφλέσσα, που ζύμωνε κάθε Πρωτοχρονιά την βασιλόπιτα και ένιωθε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά το ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου». ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, τόμ. 10, Αθήνα 1974, σ. 150.

Παύλος Νιρβάνας -Το μοιρασμένο φλουρί .

Το πρώτο φλουρί της βασιλόπιτας που μου ‘πεσε – ένα αληθινό φλουρί, γιατί ο πατέρας μου τον καιρό εκείνο, πριν φτωχύνει ακόμη, όπως φτώχυνε στα υστερνά του, συνήθιζε να βάζει στη βασιλόπιτα του σπιτιού μας μια χρυσή εγγλέζικη λίρα- βγήκε μοιρασμένο. Πώς έρχονται τα πράματα καμιά φορά! Ο πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού. Αφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού, των αγίων, το δικό του και της μητέρας μου, πριν αρχίσει τα κομμάτια των παιδιών, σταμάτησε σαν να θυμήθηκε κάτι.
«Ξεχάσαμε» είπε «το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να’ ρθει ύστερ’ απ’ τους αγίους. Ας είναι όμως……θα το κόψω τώρα και ύστερα θ’ αρχίσω τα παιδιά. Πρώτα ο φτωχός».
Κατέβασε το μαχαίρι. «Του φτωχού…» ονομάτισε. Έπειτα ερχότανε το δικό μου το κομμάτι, που ήμουν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά. Καθώς τραβούσε όμως το κομμάτι του φτωχού, για να κόψει το δικό μου, το χρυσό φλουρί κύλησε απάνω στο τραπεζομάντιλο. Το κόψιμο της πίτας σταμάτησε. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, κι ο πατέρας όλους μας. «Ποιανού είναι τώρα το φλουρί;» είπε η μητέρα μου. Του ζητιάνου ή του Πέτρου; Εγώ λέω πως είναι του Πέτρου». Η καημένη η μητέρα. Το είχε καημό να μου πέσει εμένα το φλουρί, γιατί ήμουν άτυχο παιδί. Ποτέ μου δεν είχα κερδίσει τίποτε. «Ούτε του ζητιάνου είναι» είπε ο πατέρας μου «ούτε του Πέτρου». Το σωστό σωστό. Το φλουρί μοιράστηκε. Ήτανε ανάμεσα στα δυο κομμάτια. Καθώς τα χώρισε το μαχαίρι, έπεσε κάτω. Το μισό είναι του ζητιάνου, το μισό του Πέτρου.» «Και τι θα γίνει τώρα;» ρώτησε στεναχωρημένη η μητέρα μου. «Τι θα γίνει; …» συλλογιζόμαστε κι εμείς. « Μην πονοκεφαλάτε …» είπε ο πατέρας. 
Άνοιξε το πορτοφολάκι του, έβγαλε από μέσα δύο μισές χρυσές λίρες και τις ακούμπησε στο τραπέζι: «Να τι θα γίνει. Αυτή φυλάχτε τη να τη δώσετε στον πρώτο ζητιάνο που θα χτυπήσει την πόρτα μας. Είναι η τύχη του. Η άλλη μισή είναι του Πέτρου». Και μου την έδωκε. «Καλορίζικη! Και του χρόνου, παιδί μου. Είσαι ευχαριστημένος;» Ήμουν και με το παραπάνω. Η ιδέα, μάλιστα, πως είχα συντροφέψει με το ζητιάνο με διασκέδαζε πολύ. «Θα του τη δώσω εγώ, με το χέρι μου…» είπα. Γελούσαμε όλοι με την παράξενη τύχη μου. Τα άλλα παιδιά με πειράζανε: «Ο σύντροφος του ζητιάνου». Μονάχα ο πατέρας μου δε γελούσε. Εκείνος με τράβηξε κοντά του, με φίλησε και μου είπε: «Μπράβο σου. Είσαι καλό παιδί».
Το άλλο πρωί, μόλις ξυπνήσαμε, χτύπησε η πόρτα. Κάτι μου έλεγε πως ήταν ο ζητιάνος, που έφτασε βιαστικός να πάρει το μερίδιό του. Έτρεξα στην πόρτα, με τη μισή λίρα. Ήταν ένας γέρος ζητιάνος με κάτασπρη γενειάδα, γειρτός από τα χρόνια. Και μουρμούριζε ευχές τρέμοντας από το κρύο. «Πάρε, παππού …» του είπα. Ο γέρος, που δεν έβλεπε καλά και που του είχε γυαλίσει, φαίνεται, παράξενα από μακριά το χρυσό νόμισμα, το ‘φερε κοντά στα μάτια του, για να το κοιτάξει καλύτερα. Δε μπορούσε να πιστέψει πως κρατούσε χρυσάφι στα χέρια του τον καιρό εκείνο, που όλοι δίνανε στους ζητιάνους δίλεφτα και μονόλεφτα. «Τι είν’ αυτό, παιδάκι μου;» με ρώτησε. «Δυάρα γυαλισμένη;»
«Μισή λίρα είναι, παππού …» του είπα. «Πάρ’ τηνε. Δικιά σου είναι».
Ο καημένος ο ζητιάνος δεν ήθελε να το πιστέψει: «Μήπως έκανες λάθος, παιδάκι μου; Για ρώτησε τους γονιούς σου. Δεν έχω όρεξη να με παίρνουν στις αστυνομίες για κλέφτη, μέρα που είναι». Του εξήγησα με τι τρόπο είχαμε μοιρασθεί το φλουρί της βασιλόπιτας. Ο γέρος έτρεμε τώρα περισσότερο. Μα έτρεμε από τη χαρά του. Σήκωσε ψηλά τ’ αρρωστημένα του μάτια και είπε: «Ο Θεός είναι μεγάλος. Να ζήσεις, παιδάκι μου, να σε χαίρονται οι γονείς σου. Και ο Θεός να σ’ αξιώσει να ‘χεις πάντα όλα τα καλά, να τα μοιράζεις με τους φτωχούς και τους αδικημένους. Την ευχή μου να ‘χεις».
Μου ‘δωσε την ευχή του, σήκωσε πάλι ψηλά, κατά τον ουρανό τα αρρωστημένα του μάτια και κατέβηκε, με το ραβδί του, τη σκάλα. Έτσι τέλειωσε η ιστορία του φλουριού της βασιλόπιτας εκείνη τη χρονιά. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Μα από τότε, όσες φορές δίνω μια βοήθεια σ’ έναν φτωχό, συλλογίζομαι: Τάχα εγώ μοιράζω τα λεφτά μου με το φτωχό ή ο φτωχός μοιράζεται τα λεφτά του μ’ εμένα; Αυτό δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε τότε, που μοίρασα με τον παλιό ζητιάνο το φλουρί της βασιλόπιτας.

Κυριακή, 29η Δεκεμβρίου 2019: Ἡμέρα ἀφιερωμένη στήν προστασία τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅρισε μέ ἐγκύκλιό Της (5721/2012, 9. 7. 2019) «τήν Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν ὡς ἡμέρα προστασίας τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ». Φέτος ἡ Κυριακή αὐτή συμπίπτει μέ τήν ἡμέρα πού ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τή μνήμη τῶν ἀναιρεθέντων ὑπό τοῦ Ἡρώδου Ἁγίων Νηπίων (29 Δεκεμβρίου).
Καλοῦμε ὅλους τούς πολίτες τῆς Χώρας μας, νά συμμετάσχουν ἐνεργῶς στήν ἡμέρα αὐτή, πού ἀπό ἐφέτος ἀρχίζει ἡ καθιέρωσή της. Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς γονιμοποιήσεώς του, «ἔξ ἄκρας συλλήψεως», εἶναι μοναδικός καί ἀνεπανάλληπτος καί ἄξιος κάθε προστασίας. Τό δέ δικαιώμά του στή ζωή πρέπει νά εἶναι ἀναφαίρετο καί ἀδιαπραγμάτευτο. Εἶναι, ὅμως, σέ ὅλους γνωστό τό ἐθνικό ἔγκλημα πού συντελεῖται στήν Πατρίδα μας, μέ ποταμούς αἱμάτων ἀθώων καί ἀνυπεράσπιστων βρεφῶν νά κυλοῦν καθημερινά, βρεφῶν πού φονεύονται μέσα σ’ αὐτά τά μητρικά σπλάχνα. Τό γεγονός δέν ἀποτελεῖ μόνο ἐθνική αὐτοχειρία, ἀλλά, τό κυριότερο, βδελυρό ἁμάρτημα ἐνώπιον τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

Σήμερα λοιπόν, πού στίς Ἐκκλησίες μας θά ἀναγνωσθεῖ ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς βρεφοκτονίας ἀπό τόν Ἡρώδη, γιά τήν ὁποία «θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς ἠκούσθη», τότε πού «Ραχήλ κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσί» (Ματθ. β΄ 18), σήμερα κι ἐμεῖς, ὅλοι οἱ νεοέλληνες, ἄς κλαύσουμε ἐνώπιον τοῦ ἁγίου Θεοῦ ἐν μετανοίᾳ καί ἄς θρηνήσουμε γιά τά 300.000 καί πλέον βρέφη πού φονεύονται κατ᾿ ἔτος μέ τήν σύμπραξη καί τῆς ἑλληνικῆς Πολιτείας. Μέ τή μετάνοιά μας θά ἑλκύσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μήν ἀφανισθοῦμε ὡς Ἔθνος.

Ὅλοι ἄς συμμετάσχουμε σέ ἐθνικό πένθος καί πάνδημη μετάνοια καί ἄς προσευχηθοῦμε νά λάβει τέλος αὐτός ὁ φρικτός ὀλοθρεμός.

https://www.afistemenaziso.gr

Το παρασκήνιο της τιμητικής πολιτογράφησης του Τομ Χανκς

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, υπέγραψε, σήμερα, τιμητική πολιτογράφηση του γνωστού Αμερικανού ηθοποιού Τομ Χανκς. Ο γνωστός αστέρας του Χόλιγουντ είναι λάτρης της Ελλάδας, η σύζυγός του είναι ελληνικής καταγωγής, και διακρίνεται για το φιλανθρωπικό του έργο. Εδώ και πολλά χρόνια περνάει τα καλοκαίρια του στην Ελλάδα.

Η τιμητική πολιτογράφηση του Τομ Χανκς και της οικογένειάς του αποτελεί πρωτοβουλία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο πρωθυπουργός είχε συναντηθεί στο παρελθόν με τον διάσημο ηθοποιό και σε συζήτηση που είχαν σχετικά με θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, ο κ. Μητσοτάκης προχώρησε στη σχετική πρόταση, η οποία έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον συνομιλητή του.

Κατόπιν αυτού, ο υπουργός Εσωτερικών, Τάκης Θεοδωρικάκος απέστειλε σχετική εμπεριστατωμένη εισήγηση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, ο οποίος την επικύρωσε υπογράφοντας τιμητική πολιτογράφηση του αστέρα του Χόλιγουντ.

Ο Τομ Χανκς είναι παντρεμένος με την ελληνικής καταγωγής ηθοποιό, Ρίτα Γουίλσον, χάρη στην οποία γνώρισε την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, την οποία και ασπάστηκε. Είναι γνωστό ότι διαθέτει ακίνητη περιουσία στην Αντίπαρο, την οποία επισκέπτεται συχνά. Λιγότερο γνωστή είναι η φιλανθρωπική δράση που έχει αναπτύξει, μεταξύ των οποίων η μεγάλη βοήθεια που παρείχε στους πυρόπληκτους στο Μάτι.

Με βάση τον σχετικό νόμο, μετά τη δημοσίευση της απόφασης στο ΦΕΚ, ο ηθοποιός και η οικογένεια του έχουν περιθώριο ενός έτους για να αποδεχτούν τυπικά την πολιτογράφησή τους και να ορκιστούν ενώπιον του υπουργού Εσωτερικών.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Αντελίνα Βαρθακούρη: Καμία μάνα να μην βρεθεί στη θέση μου – Είπα χάνω το παιδί μου

Η Αντελίνα Βαρθακούρη αναφέρθηκε στα δύο γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή της και την έκαναν να λυγίσει.

“Δύο φορές λύγισα κι «έσπασα». Η πρώτη ήταν πριν από χρόνια, όταν η κόρη μου, η Μελωδία, ενός έτους τότε, κι ενώ είχαμε μετακομίσει σε νέο σπίτι και ήμασταν οι δυο μας, γιατί ο Χάρης έλειπε σε περιοδεία στην Αυστραλία. Το νέο σπίτι είχε κάτω μοκέτες. Ενώ τακτοποιούσα τα ρούχα, η μικρή μπουσουλούσε και ξεκόλλησε μία μοκέτα και βρήκε από κάτω ένα χημικό σε πλαστικό μέσα και το έφαγε. Τρελάθηκα. Τι να σου πω… Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου και είπα «χάνω το παιδί μου». Έφυγα σαν την τρελή, πήγαμε στο «Ιασώ», κι εγώ ήμουν σε κατάσταση υστερίας. Καμία μάνα να μην βρεθεί στη θέση μου. Βγήκε ο γιατρός και μου είπε ότι «το παιδί σας θα πεθάνει ή θα πάθει μόνιμο πρόβλημα» κι όταν έκανε ότι μπορούσε μου είπε ότι το φάρμακο αυτό, ευτυχώς, ήταν ληγμένο. Έκανα τάμα στην Παναγία και είπα «θα έρθω γονατιστή». Όπως και έκανα μετά. Θυμάμαι τα κλάματά μου, τον πανικό μου… Εκεί λύγισα, δεν ήξερα τι να κάνω. Όταν βγήκε ο γιατρός και μου είπε ότι ξεπέρασε τον κίνδυνο, κατέρρευσα και λιποθύμησα” είπε η Αντελίνα Βαρθακούρη, μιλώντας στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη.

“Η δεύτερη φορά ήταν όταν γέννησα τη δεύτερη κόρη μου, η οποία ήρθε πρόωρα στον κόσμο. Την έκανα με καισαρική και, κάποια στιγμή, μπήκε το δίλλημα «ή το παιδί ή η μητέρα». Ήταν δύσκολη γέννα. Με θυμάμαι να λέω «σώσε το παιδί μου, άσε με εμένα». Πήγα να πάθω ρήξη μήτρας, ήταν δύσκολο. Όταν βγήκε το Λεονάκι μου, ένα κιλό πλασματάκι, είχα παραλύσει. Το μυαλό μου ήταν στο παιδί μου, ήθελα μόνο εκείνη να ήταν καλά. Κι εκεί γονάτισα… Κατάλαβες γιατί πάνω από όλα είναι η υγεία; Γιατί αυτό δεν το ελέγχεις. Ό,τι πει ο Θεός. Μπορεί να βρεθώ στον δρόμο άφραγκη και ξυπόλητη. Έχω πίστη ότι θα τα ξαναφτιάξω όλα από την αρχή. Χωρίς την υγεία, όμως, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα”, πρόσθεσε.

Πηγή: https://www.dikaiologitika.gr/

Γιατί τα αδέλφια μας κάνουν καλύτερους;

 Τα αδέλφια μας βελτιώνουν καθημερινά με περισσότερους τρόπους από όσους συνειδητοποιείτε.

Αν και ορισμένες φορές νομίζετε ότι μεγαλώνετε, αντί για αδέλφια, ορκισμένους εχθρούς δεν χρειάζεται να ανησυχείτε μιας και οι καθημερινοί, ακόμα, τσακωμοί δεν σημαίνουν απαραίτητα ότι τα παιδιά σας δεν είναι δεμένα συναισθηματικά. Μάλιστα, ο αδελφικός ανταγωνισμός είναι απόλυτα φυσιολογικό φαινόμενο, καθώς οι διαφωνίες τυχαίνουν συχνά και σε πολλούς ανθρώπους ενώ λειτουργούν και ως σημαντικές ευκαιρίες, ώστε τα παιδιά να μάθουν καλύτερα το ένα το άλλο, αλλά και τον εαυτό τους.

Τα αδέρφια μας κάνουν καλύτερους

Η ενίσχυση του αδελφικού δεσμού ανάμεσα στα παιδιά σας, μπορεί να τα ωθήσει προς την σωστή κατεύθυνση, μεγαλώνοντας δηλαδή να διαμορφώσουν μια στενή φιλική σχέση, εκτός από συγγενική. Παρόλο που τα αδέρφια διαμαρτύρονται και τσακώνονται συχνά, είναι πολύ πιο κοντά από όσο μπορείτε να αντιληφθείτε. Η εξομάλυνση αυτών των διαφορών, παράλληλα, τα προετοιμάζει με τον καλύτερο τρόπο για τις μελλοντικές κοινωνικές επαφές που θα κληθούν να έχουν, καθώς μαθαίνουν από νωρίς τον τρόπο για να διαχειριστούν τις καταστάσεις γύρω τους.

Καλύτεροι σύντροφοι

Εκτός από τις αυξημένες κοινωνικές δεξιότητες, θα είναι και καλύτεροι σύντροφοι για το ταίρι τους, αφού θα έχουν εκπαιδευτεί να συνομιλούν και κυρίως να ακούν τα αδέρφια τους, παρά τις διαφορές τους. Το ίδιο θα κάνουν και με τους συντρόφους τους. Αυτή η συμπεριφορά, όπως είναι φυσικό, θα βγαίνει αυθόρμητα στο παιδί μεγαλώνοντας, επηρεάζοντας σχεδόν όλες τις πτυχές της ζωής του. Ακριβώς όπως έχετε μάθει στα αδέλφια να επικοινωνούν ανοιχτά και υπομονετικά, έτσι και εκείνα θα προσπαθούν να συνομιλούν με τους γύρω τους διατηρώντας τα ίδια συμπεριφορικά μοτίβα.

Θετικές επιρροές

Ο ισχυρός αδελφικός δεσμός, μπορεί να εμπνεύσει τα μικρότερα σε ηλικία αδέλφια να μιμηθούν τα μεγαλύτερα, ώστε να καταφέρουν και εκείνα να διακριθούν ή να επιτύχουν. Αν και ορισμένες φορές, μπορεί να καταλήξει σε έναν διαρκή ανταγωνισμό, αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, αφού μαθαίνουν πώς να δουλεύουν σκληρά για να τα καταφέρουν ενώ στην περίπτωση που ο ανταγωνισμός βγει εκτός ορίων, βρίσκεστε εκεί για να τα συνετίσετε.

 https://www.vita.gr/2019/12/27/paidi/giati-ta-adelfia-mas-kanoun-kalyterous/

Πρωτομάρτυς Στέφανος

Άγιος της Χριστιανικής Εκκλησίας. Αποκαλείται «πρωτομάρτυρας», επειδή πρώτος αυτός μαρτύρησε για τον Χριστό.

Άγιος της Χριστιανικής Εκκλησίας. Αποκαλείται «πρωτομάρτυρας», επειδή πρώτος αυτός μαρτύρησε για τον Χριστό. Η μνήμη του εορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 27 Δεκεμβρίου, η εύρεση του λειψάνου του στις 15 Σεπτεμβρίου και η ανακομιδή στις 2 Αυγούστου. Οι Δυτικές Εκκλησίες (Ρωμαιοκαθολική, Αγγλικανική, Λουθηρανική) τιμούν τη μνήμη του στις 26 Δεκεμβρίου.

Ο Στέφανος ήταν ο πρώτος και ο πλέον διακεκριμένος από τους επτά διακόνους, που είχαν εκλεγεί και χειροτονηθεί από τους αποστόλους να βοηθούν με κοινά γεύματα και με κάθε άλλο μέσο τους φτωχούς, τα ορφανά και τις χήρες. Διακρινόταν για τη ρητορική του ικανότητα και την εν γένει χριστιανική δράση του. Οι Ιουδαίοι, βλέποντας τη δραστηριότητά του και φοβούμενοι τη δράση του, τον διέταξαν να σταματήσει το κήρυγμα. (Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. Στ’, 1-8).

Αυτός τους αγνόησε και συνέχισε να κηρύττει το Λόγο του Θεού. Τότε, κάποιοι μισαλλόδοξοι Ιουδαίοι τον συκοφάντησαν ότι βλασφημούσε τον Θεό, το Ναό του Σολομώντος και τον προφήτη Μωυσή. Με την κατηγορία αυτή συνελήφθη και σύρθηκε ενώπιον του Ιουδαϊκού Συνεδρίου για να απολογηθεί και να δικασθεί. (Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. στ’, 9-15). Ο Στέφανος με θάρρος υπερασπίστηκε την πίστη του και κατηγόρησε τους Ιουδαίους, ότι φάνηκαν σκληροί στους προφήτες, τους οποίους σκότωσαν, καθώς και σε όλους τους ανθρώπους του Θεού, ενώ επιχειρηματολόγησε για τη θεότητα του Χριστού. (Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. Ζ’, 1-53)

Το μόνο που κατάφερε ο Στέφανος ήταν να εξοργίσει ακόμη περισσότερο τους κατηγόρους του, οι οποίοι τον άρπαξαν από την αίθουσα του Συνεδρίου και τον οδήγησαν έξω από την Ιερουσαλήμ, όπου άρχισαν να τον λιθοβολούν. Ο Στέφανος ατάραχος δέχθηκε το λιθοβολισμό με τα λόγια «Κύριε Ιησού, δέξου το πνεύμα νου» και γονατισμένος προσευχόταν για τους διώκτες του, λέγοντας: «Κύριε μη καταλογίσεις σ’ αυτούς αυτή την αμαρτία». Αμέσως μετά παρέδωκε το πνεύμα του. Τη σκηνή του λιθοβολισμού παρακολούθησε κι ένας νεαρός Φαρισαίος, ονόματι Σαύλος, ο οποίος φύλαγε τα ρούχα των λιθοβολούντων και επιδοκίμασε την εκτέλεση του Στέφανου. (Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. ζ’, 54-60). Ήταν ο μετέπειτα Απόστολος Παύλος. Κατά την παράδοση, το λείψανο του πρωτομάρτυρα Στέφανου μεταφέρθηκε από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Άγιος Στέφανος είναι πολιούχος της Σκύδρας και της Αρναίας.

Πηγή:SanSimera.gr