Όπως
είναι γνωστό η Παναγία, ως Μητέρα του Κυρίου που ήταν, προφήτευσε για
τον Εαυτό Της με τα λόγια, « ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι
αἱ γενεαί·» (Λοκ. α’, 48). Το ότι αυτό συμβαίνει σε όλες τις γενεές
είναι οφθαλμοφανές. Επίσης είναι αυτονόητο ότι η προφητεία αυτή που
εκπληρώνεται συνεχώς είναι εκ Πνεύματος Αγίου.
Πέρα
όμως από τους μακαρισμούς είναι άξιον και δίκαιον να τονισθεί
ιδιαιτέρως και η τιμή προς την Θεοτόκο, ανεξάρτητα από το ότι αυτή η
τιμή εμπεριέχεται στους μακαρισμούς. Ο λόγος είναι ότι η τιμή προς την
Θεοτόκο αποδόθηκε το πρώτον δια στόματος της μητέρας του Προδρόμου
αφού προηγουμένως «ἐπλήσθη Πνεύματος ῾Αγίου».
Αξιοπρόσεκτο
όμως είναι το ότι δεν αναφέρθηκε στον Κύριό της, αλλά στη Μητέρα Του
που τον κυοφορούσε. Αυτό δηλώνει την ανθρώπινη διάσταση της επίσκεψης
και όχι τη λατρευτική υποδοχή του Κυρίου της. Έτσι το ότι υποδέχτηκε τη
Μητέρα και όχι τον Κύριό της δεν συνιστά ατόπημα της Ελισάβετ, αλλά
σοφία. Σοφία, γιατί πριν πει αυτά τα λόγια και για να τα πει, η Ελισάβετ
« ἐπλήσθη Πνεύματος ῾Αγίου ». Άρα ήταν λόγια του Αγίου Πνεύματος με τα
οποία η Ελισάβετ τίμησε την Παναγία ως Μητέρα του Κυρίου της, πράγμα
που σημαίνει ότι την τίμησε το Άγιο Πνεύμα.
Αφού
λοιπόν την Παναγία την τίμησε το Άγιο Πνεύμα, επόμενο είναι να την
τιμούν και να την μακαρίζουν « πᾶσαι αἱ γενεαί». Και καλά κάνουν.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ηταν πλέον καιρός,
σύμφωνα με το
θέλημα του Θεού, να αφήσει η Παναγία
τον επίγειο τρόπο ζωής και να
συνεχίσει να ζει με
έναν άλλο τρόπο πνευματικό, ουράνιο
και αιώνιο. Οι στιγμές
αυτές για τον κοινό άνθρωπο είναι οδυνηρές και πένθιμες. Για τους
μάρτυρες όμως της Εκκλησίας θεωρήθηκαν στιγμές πνευματικής χαράς και
αγαλλίασης, αφού το μαρτύριο τους οδηγούσε σε μία καινούργια ζωή που
άρχιζε τότε. Γι’ αυτό η ημέρα εκείνη του
μαρτυρικού τους θανάτου γιορταζόταν σαν
γενέθλια ημέρα του μάρτυρα.
Στην Κοίμηση
της Θεοτόκου όλα
έχουν ένα ιδιάζοντα χαρακτήρα,
γιατί η Παναγία, ενώ δεν
παύει να
είναι ένας άνθρωπος,
όμως ταυτόχρονα είναι η
«κεχαριτωμένη», δηλαδή η γεμάτη
από τη χάρη του
Θεού και την
ευλογία Του ως
έμψυχος ναός. Ο ποιητής στο Εξαποστειλάριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,
φωτισμένος πράγματι από το Άγιο Πνεύμα,
συνδυάζει στην Παναγία δύο στοιχεία, δηλαδή το ανθρώπινο και το θειο, με
πολλή αρμονία. Ανακεφαλαιώνει έτσι την
ορθή διδασκαλία γύρω από την ύπαρξη της Παναγίας. «Απόστολοι
εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε, Γεσθημανή
τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το
σώμα...».
Εδώ όλα είναι
ανθρώπινα. Οι απόστολοι, ως φίλοι του Χρίστου, προσκαλούνται από τη Μητέρα του
να κηδεύσουν το σώμα Της συμφωνά με τα καθιερωμένα έθιμα, όπως άλλωστε έγινε
ακόμη και με την ταφή του Κυρίου.
Καλούνται δε οι απόστολοι, γιατί αυτοί κυρίως ήταν
οι άμεσοι οικείοι
του Χριστού, και οικείοι της Παναγίας, αφού ο Υιός της πάνω από το Σταυρό την εμπιστεύτηκε ως μητέρα
τους λέγοντας στον Ιωάννη, «ιδού
η μήτηρ σου»
(Ιω.19,27). Στη συνέχεια
διαφαίνεται ο θείος χαρακτήρας
της γιορτής μέσα από την αίγλη της μητρικής παρρησίας. Όπως ο Υιός του
Θεού είπε στον Πατέρα Του, «πάτερ εις
χείρας σου παραθήσομαι το πνεύμα μου»,
έτσι και η Παναγία
απευθύνεται στον Υιόν και Θεόν
της λέγοντας, «...και συ,
Υιέ και Θεέ
μου, παράλαβέ μου το πνεύμα». Εδώ φαίνεται
καθαρά όχι μόνο η παρρησία
της Παναγίας στο Θεό Λόγο, αλλά
και η θεληματική εξάρτηση Αυτής απ’
Αυτόν, σύμφωνα με τα λόγια Της
τον καιρό του Ευαγγελισμού, «Ιδού η
δούλη Κυρίου· γένοιτό
μοι κατά το ρήμα
σου». Τα λόγια αυτά είναι μοναδικά, γιατί μόνο από τη Θεοτόκο ήταν
δυνατό να λεχθούν, αφού μόνη Αυτή
έγινε η Μητέρα του Υιού του Θεού, ώστε «
ο αμήτωρ εκ πατρός» να είναι «και απάτωρ
εκ μητρός».
«Απόστολοι εκ περάτων
συναθροισθέντες ενθάδε...». Μοναδική, ιερή και ένδοξη είναι πράγματι η
Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο ουρανός
και η γη δίνει το μεγάλο παρών στο
μεγάλο αυτό γεγονός, όπως τονίζεται και στο τροπάριο που
ακολουθεί. «Ο πάντιμος χορός των σοφών αποστόλων ηθροίσθη θαυμαστώς του
κηδεύσαι ενδόξως το
σώμά σου το άχραντον, Θεοτόκε
πανύμνητε· οις συνύμνησαν και των αγγέλων τα τλήθη, την
μετάστασιν την σην σεπτώς ευφημούντες,
ην πίστει εορτάζομεν».
Η Παναγία
είναι το μοναδικό
πρόσωπο του οποίου ο
βίος υπήρξε ανεπίληπτος
χωρίς σκιές. Γι’ αυτό η Βασίλισσα του κόσμου δεσπόζει παντού και στολίζει όλες
τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης ζωής. Οι ναοί, τα προσκυνητάρια,
τα εξωκκλήσια, τα εικονίσματα, οι
ακολουθίες και οι γιορτές προς τιμή της
Παντάνασσας, φανερώνουν τους δεσμούς της Παναγίας με τους χριστιανούς που
την ευλαβούνται τόσο πολύ. Δικαιολογημένα λοιπόν, ιδιαίτερα η Κοίμηση της
Θεοτόκου, συγκινεί κάθε
Χριστιανό και κύματα πιστών συρρέουν
στους Ναούς για να
εκδηλώσουν την ευλάβειά τους και πάρουν
δύναμη από τη Μεγαλόχαρη, η σκέπη της οποίας ας σκεπάζει όλους μας. Αμήν
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
G
M
T
Y
Η λειτουργία ομιλίας περιορίζεται σε 200 χαρακτήρες
Όπως είναι γνωστό, πριν από μεγάλες γιορτές και
περιόδους σημαντικές που είναι γνωστές με το όνομά τους, η ευχή που
δίνεται αρχίζει με το επίθετο καλός, καλή, καλό. Καλό χειμώνα, καλή
Σαρακοστή, καλά Χριστούγεννα κ.ά. Αν όμως μία γιορτή δεν έχει ένα
συγκεκριμένο όνομα, δεν είναι εύκολο να δοθεί μία ευχή με το επίθετο
καλός μπροστά και μετά να ακολουθήσει η περιγραφή της γιορτής αυτής.
Αυτό συμβαίνει και με τη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το
Δεκαπενταύγουστο. Δεν είναι εύκολο να πει κανείς π.χ. καλή Κοίμηση της
Παναγίας, καλό Πάσχα του καλοκαιριού ή καλό Δεκαπενταύγουστο. Έτσι,
κάποιος, κάπου, κάποτε, θα είπε για πρώτη φορά, καλή Παναγιά και από
εκεί και πέρα μεταδόθηκε.
Σύμφωνα
λοιπόν με αυτά είναι προφανές ότι η ευχή, καλή Παναγιά, αναφέρεται στη
συγκεκριμένη Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και όχι στην Παναγία,
δηλαδή να είναι καλή η Παναγία. Το να πει κανείς, καλό καλοκαίρι και να
μη βγει καλό, μπορεί να πει ότι φέτος το καλοκαίρι δεν ήταν καλό. Το να
πει όμως καλή Παναγιά και το Δεκαπενταύγουστο να πάει κάτι στραβά, δε
θα πει ότι φέτος δεν ήταν καλή η Παναγιά.
Αν
θέλει κανείς να τιμήσει την Παναγία μπορεί να πει, η καλή Παναγία όπως
λέγεται από πολλούς ο καλός Θεός. Εδώ, δηλαδή η καλή Παναγία, το
επίθετο καλή είναι επιθετικός προσδιορισμός και δηλώνει μόνιμο γνώρισμα
της Παναγίας ότι είναι καλή. Αντιθέτως, στην ευχή, καλή Παναγιά, το
επίθετο καλή είναι αντικειμενικός προσδιορισμός που δηλώνει προσωρινό
γνώρισμα, δηλαδή να είναι καλή η ημέρα της γιορτής και όχι να είναι καλή
η Παναγία που είναι πάντα καλή.
Αν
η Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είχε συγκεκριμένο όνομα, δε θα λεγόταν
η ευχή καλή Παναγιά, όπως π.χ. τα Χριστούγεννα που είναι συγκεκριμένα,
η ευχή είναι καλά Χριστούγεννα και όχι, καλός Χριστός. Πάντως σημασία
έχει η καλή προαίρεση ως κίνητρο της οποιασδήποτε ευχής, και όχι τα
λόγια που θα πει κανείς. Αρκεί βεβαίως να μη τα επιβάλλει στους άλλους
ως σωστά και μοναδικά, και στην προκειμένη περίπτωση να τους λέει να
λένε μόνο, καλή Παναγιά.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
Ευλογία Κυρίου σημαίνει ο Κύρος
ευλογεί, γιατί σύμφωνα με το συντακτικό της ελληνικής
γλώσσης η γενική πτώση
Κυρίου είναι υποκειμενική, επειδή γίνεται υποκείμενο, όταν η πρώτη λέξη
ευλογία γίνει ρήμα, δηλαδή ευλογεί.
Η ευλογία Κυρίου είναι δυνατό να
συμπληρωθεί και από άλλες λέξεις και να γίνει ευχή και προσευχή. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα είναι η ευχή που λέει ο Λειτουργός Ιερέας στην Απόλυση
της Θείας Λειτουργίας, « Ευλογία Κυρίου και έλεος έλθοι εφ υμάς τη αυτού θεία
χάριτι και φιλανθρωπία πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων ».
Αφού λοιπόν ευλογία Κυρίου σημαίνει ο Κύριος ευλογεί, ο ευλογών είναι ο
Κύριος, όπως πάλι λέει ο Λειτουργός, «Ο ευλογών τους ευλογούντάς σε,
Κύριε, και αγιάζων τους επί σοι πεποιθότας,…….». Στην προσευχή αυτή αναφέρεται
ότι ο Κύριος ευλογεί αυτούς που τον ευλογούν. Αυτό δηλώνει ότι είναι ανάγκη να
ευλογούν οι πιστοί τον Κύριο και όχι μόνο να δέχονται τις ευλογίες
Του.
Ο Ψαλμωδός λέει « Ευλογήσω τον Κύριον εν
παντί καιρώ, διά παντός η αίνεσις αυτού εν τω στόματί μου»( Ψ. 33,2). Δεν είναι
σωστό λοιπόν στη ζωή αυτή μόνο να ζητάει και να δέχεται
κανείς τις ευλογίες του Κυρίου με πολλούς και ποικίλους τρόπους, και ο ίδιος να
μη τον ευλογεί, επειδή αυτό δεν του το δίδαξε κάποιος, και έτσι δεν το
θεωρεί απαραίτητο. Το Θεό δεν τον ευλογούν οι νεκροί, αλλά οι
ζωντανοί, όπως αναφέρεται και σε μία ευχή της Πεντηκοστής, «ότι ουχ οι νεκροί
αινέσουσί σε, Κύριε, ουδέ οι εν Άδη εξομολόγησιν παρρησιάζονται προσφέρειν σοι,
αλλ' ημείς οι ζώντες ευλογούμέν σε και ικετεύομεν,….». Πάντως ο Χριστός είπε, «
λέγω γαρ υμίν, ου μη με ίδητε απ᾿ άρτι έως αν είπητε, ευλογημένος ο ερχόμενος
εν ονόματι Κυρίου » ( Ματ. κγ’,39).
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
G
M
T
Y
Η λειτουργία ομιλίας περιορίζεται σε 200 χαρακτήρες
Όταν προσεύχεσαι με ταπεινοφροσύνη, έχοντας βαθειά συναίσθηση της αναξιότητάς σου, γράφει ο Αββάς Ησαΐας ο Αναχωρητής, η προσευχή σου γίνεται αμέσως δεκτή από τον Θεό. Αν όμως, ενώ προσεύχεσαι, σου έλθη στο νου πως ο τάδε Αδελφός την ώρα αυτή κοιμάται ή ο δείνα είναι αμελής κι' αρχίζεις έτσι την κατάκριση, τότε ο κόπος σου πηγαίνει εντελώς χαμένος.
Μία λέξη η οποία είναι πολύ γνωστή σε όλους τους ανθρώπους είναι η λέξη αμαρτία. Αμαρτία είναι η ανομία, δηλαδή η παράβαση του θελήματος του Θεού. Όταν τα πλοκάμια της αμαρτίας αναπτυχθούν και καταντήσουν πάθη, τότε κυριαρχούν στον άνθρωπο και τον κάνουν ταλαίπωρο και δυστυχή. Τα αμαρτήματα βεβαίως είναι πολλά και διάφορα και γίνονται με λόγια και έργα, εκουσίως και ακουσίως, με γνώση ή με άγνοια, τη νύχτα και την ημέρα. Όταν η αμαρτία επικρατήσει στον άνθρωπο εμφανίζεται σαν σταθερή ροπή προς το κακό και τελικά τον αποσπά από την επικοινωνία του με το Θεό. Όσο περισσότερο διαπράττει ο άνθρωπος την αμαρτία τόσο περισσότερο δένεται μ’ αυτή. Πολλές φορές η αμαρτία κάνει τον άνθρωπο να αρρωστήσει και σωματικά όπως συνέβη με τον παραλυτικό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.
Ο παραλυτικός αυτός, από τις αμαρτίες του, ήταν κατάκοιτος επάνω στο κρεβάτι του, και το μόνο καλό που μπορούσε να κάνει ήταν να πιστεύει με όλη τη δύναμη της ψυχής του ότι ο Χριστός θα μπορούσε να ελευθερώσει και αυτόν από την παραλυσία και τα δεσμά της αμαρτίας. Και πράγματι το ποθούμενο έγινε πραγματικότητα γιατί, όταν τον οδήγησαν μπροστά στον Υιόν του Θεού και είδε ο Ιησούς την πίστη του ίδιου και εκείνων που τον έφεραν, τον θεράπευσε ψυχικά και σωματικά. Ας δούμε όμως τι ακριβώς έγινε.
Ο Κύριος πριν τον θεραπεύσει του είπε, « Θάρσει, τέκνον· αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου ». Όταν άκουσαν αυτά τα λόγια του Κυρίου μερικοί από τους γραμματείς « είπον εν εαυτοίς· Ούτος βλασφημεί », γιατί δεν πίστευαν ότι μπορεί ένας άνθρωπος να συγχωρεί αμαρτίες. Τότε ο Κύριος για να τους δείξει ότι είχε εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες είπε στον παραλυτικό, « Εγερθείς άρόν σου την κλίνην και ύπαγε εις τον οίκόν σου », πράγμα που έγινε αμέσως και ο λαός θαύμαζε και δόξαζετο Θεό. Έτσι του χάρισε τη θεραπεία της παραλυσίας του μαζί με τηναιτία του κακού που ήταν η αμαρτία.
Η αμαρτία είναι ο πιο ύπουλος εχθρός του ανθρώπου και η αμοιβή που δίνει στα θύματά της δεν είναι μόνο η θλίψη και η στενοχώρια αλλά και ο θάνατος. Όσοι αγαπούν τη ζωή πρέπει να απομακρυνθούν από την αμαρτία και να προσεγγίσουν το Θεό μέσω της Εκκλησίας, αφού ο Κύριος τη δύναμη της άφεσης των αμαρτιών την μετεβίβασε και στους Αποστόλους Του. Είναι γνωστά τα λόγια που τους είπε, « αν τίνων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτούς, αν τίνων κρατήτε, κεκράτηνται.» .Η Εκκλησία όμως είναι ζωντανός οργανισμός και η διαδοχή των Αποστόλων συνεχίζεται και μεταδίδεται με την Ιεροσύνη. Έτσι η εξουσία που έλαβαν οι Απόστολοι από το Χριστό να συγχωρούν τις αμαρτίες μεταβιβάζεται και στους κληρικούς της Εκκλησίας οι οποίοι αναλαμβάνουν το λεπτό έργο του Πνευματικού.
Στην εξομολόγηση, όπως και στα άλλα μυστήρια της Εκκλησίας, είναι παρών ο Χριστός, έτοιμος να βοηθήσει όλους. Είναι βέβαια αυτονόητον ότι οι πνευματικοί πατέρες πρέπει να ευρίσκονται στο ύψος της αποστολής τους, και οι πιστοί να σέβονται τους κληρικούς και να προσέρχονται στην εξομολόγηση χωρίς αμφιβολίες ή δισταγμούς. Να προσέρχονται με τη βεβαιότητα ότι η εξουσία των πνευματικών να συγχωρούν αμαρτίες απορρέει από τον Ίδιο το Χριστό. Έτσι θα έχουν τη βεβαιότητα ότι καθαρίζονται και απαλλάσσονται από το μολυσμό της αμαρτίας. Αμήν
Η
λεγόμενη αναγέννηση ενός χριστιανού δε γίνεται με μία τελετή ή με μία
πράξη μιας συγκεκριμένης στιγμής ώστε από εκεί και πέρα ο άνθρωπος να
ονομάζεται αναγεννημένος, όπως συμβαίνει με το Βάπτισμα που ονομάζεται
βαπτισμένος.
Αναγέννηση
είναι η μεταβολή του χριστιανού από σαρκικό άνθρωπο σε πνευματικό,
σύμφωνα και με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « Και εγώ, αδελφοί, ουκ
ηδυνήθην λαλήσαι υμίν ως πνευματικοίς, αλλ' ως σαρκίνοις, ως νηπίοις εν
Χριστώ » (Α’Κορ.γ’,1).
Αναγέννηση
είναι η κατάσταση στην οποία περιέρχεται ο χριστιανός, όταν δεν
εμποδίζει ο ίδιος το Άγιο Πνεύμα να ενεργεί μέσα του και να τον
μεταμορφώνει, σύμφωνα πάλι και με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « και
μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω, αλλά μεταμορφούσθε τη ανακαινώσει του
νοός υμών, εις το δοκιμάζειν υμάς τι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και
ευάρεστον και τέλειον » (Ρωμ.ιβ’,2 ).
Έτσι
η αναγέννηση δεν είναι η διαπίστωση μιας πραγματικότητας που οδηγεί σε
επανάπαυση, γιατί απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση την οποία συνιστά και ο
Απόστολος Παύλος λέγοντας, «ώστε ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση. ( Α’
Κορ. ι’, 12). Αλλά, όπως είναι γνωστό, και αν πέσει κάποιος - και ποιος
δεν πέφτει - δεν πρέπει να μείνει πεσμένος, αφού υπάρχει ο τρόπος να
σηκωθεί.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
Με ιδιαίτερη
λαμπρότητα τελέστηκε φέτος Τετάρτη 06 Ιουλίου 2022 ο Μέγας Πανηγυρικός
Εσπερινός μετ αρτοκλασίας, στον Ι. Καθεδρικό Ναό Αγίας Κυριακής Σερβίων
παραμονή της εορτής της Αγίας Κυριακής της Μεγαλομάρτυρος.
Τίμησαν με
την παρουσία τους από πλευράς κλήρου , ο συμπατριώτης μας Πρωτοσύγκελος
της Ι. Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης π. Χριστοφόρος Αγγελόπουλος με
πλήθος Ιερέων.
Από πλευράς αρχών και αιρετών παρευρέθηκαν οι τοπικοί άρχοντες και πλήθος πιστών.
Με το πέρας
της αρτοκλασίας, ακολούθησε η καθιερωμένη λιτάνευση της εικόνας (μετά
από απουσία 4 ετών), καθώς και των ιερών λειψάνων της Αγίας Κυριακής
αλλά και της τοπικής αγίας των Σερβίων Θεοδώρας , στους δρόμους της
πόλεως υπό τους ήχους της Φιλαρμονικής Μπάντας.
Οι
εορταστικές εκδηλώσεις κορυφώνονται την επομένη, με την πανηγυρική θεία
λειτουργία προς τιμή της πολιούχου Αγίας, ημέρα τοπικής αργίας για την
πόλη των Σερβίων.
Ανακοινώνεται
ότι την Πέμπτη 7 Ιουλίου 2022 εορτάζει η πολιούχος και έφορος των Σερβίων Αγία
Κυριακή.
Οι πανηγυρικές Ιερές Ακολουθίες θα τελεσθούν
στον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Κυριακής Σερβίων ως εξής:
-Τετάρτη
6 Ιουλίου, ώρα 7:00 μ.μ.: Μέγας Πανηγυρικός
Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας και περιφορά της Ιερής Εικόνας της Αγίας Κυριακής
και των χαριτόβρυτων Ιερών Λειψάνων της Αγίας Κυριακής και της Αγίας Θεοδώρας.
-Πέμπτη
7 Ιουλίου, ώρα 7:00 π.μ.: Όρθρος & Πανηγυρική
Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολιτου
Ελασσώνος κ. Χαρίτωνος και του σεπτού Ποιμενάρχου μας, Σερβίων και Κοζάνης κ.
Παύλου.
Ο Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου
Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Θεοχάρης
Σάββατο 2 Ιουλίου 2022
Φως εκ φωτός πλημυρίζει το αναλόγιο του περίλαμπρου ναού.
Ακτινοβολούν τα φωτοστέφανα και οι μορφές των Αγίων.
μέσα στην μυσταγωγία της Θείας επίκλησης φως εκ φωτός για να εισέλθουν τα χερουβείμ και τα σεραφείμ.
Στην κορυφαία στιγμή της ακτινοβολίας του θεϊκού φωτός ο οίκος του Θεού πλημυρίζει δροσιά.
Είναι η στιγμή που εισέρχεται ο Κύριος ως αρωγός στις δεήσεις του ποιμνίου του.
Δεήσεις γεμάτες προσμονή, ελπίδα, απόγνωση.
Κύριε εξέγειρον τις δυναστείες Σου για την σωτηρία μας γιατί εσύ είσαι το μόνο φως εκ φωτός.
Ποίημα της 14χονης Νατάσσα Πουπνάρα το οποίο βραβεύτηκε από τον θεσμό του 2ου Open Book Festival που διοργανώθηκε από τον Δήμο Κοζάνης
