Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2023
Θλιβερά τα στοιχεία για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα: Καθημερινά δύο άνθρωποι βάζουνε τέλος στις ζωές τους
Αυξητική τάση των αυτοκτονιών από το 2020 έως το 2022, της τάξεως του σχεδόν 25%, καταγράφεται στη χώρα μας, σύμφωνα με τα ετήσια στοιχεία αυτοκτονιών που αναλύθηκαν και επεξεργάστηκαν από το Παρατηρητήριο Αυτοκτονιών και το ερευνητικό δίκτυο καταγραφής του Κέντρου Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας της οργάνωσης «ΚΛΙΜΑΚΑ». Πιο συγκεκριμένα, ο συνολικός αριθμός των αυτοκτονιών που καταγράφηκε το 2022 αγγίζει τις 600, που αντιστοιχεί σε τουλάχιστον δύο αυτοκτονίες καθημερινά.
Όπως αναφέρεται στην έκθεση που συνέταξαν οι Κυριάκος Κατσαδώρος,
ψυχίατρος, επιστημονικός διευθυντής της ΚΛΙΜΑΚΑ, Δήμητρα Ζαφειροπούλου,
ψυχολόγος στο Κέντρο Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας της ΚΛΙΜΑΚΑ
και Βασιλική Πλουμή, στατιστικολόγος στο Κέντρο Ημέρας για την Πρόληψη
της Αυτοκτονίας της ΚΛΙΜΑΚΑ, ο συνολικός αριθμός των αυτοκτονιών που
καταγράφονται αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου και σε καμιά περίπτωση
δεν αντικατοπτρίζει την συνολική διάσταση του προβλήματος, καθώς για
διάφορους λόγους η υποκαταγραφή των αυτοκτονιών είναι δεδομένη σε
παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Αναλυτικότερα, τα στοιχεία διαμορφώθηκαν ως εξής:
- Η συντριπτική πλειονότητα των αυτοχείρων ήταν άντρες (78%) και ακολούθησαν οι γυναίκες σε ποσοστό 22%.
- Αναφορικά με την ηλικιακή ομάδα, τα άτομα άνω των 60 ήταν εκείνα που σημείωσαν τις περισσότερες αυτοκτονίες σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ηλικιακές ομάδες του πληθυσμού. Σε επίπεδο φύλου, οι περισσότεροι θάνατοι για τους άντρες συγκεντρώθηκαν στις ηλικίες 60-64, ενώ εν αντιθέσει, στις γυναίκες οι θάνατοι συγκεντρώθηκαν στις νεαρές ηλικίες των 35-39 ετών.
- Αυξητικές τάσεις παρουσιάζει ο αριθμός των αυτοκτονιών στις νεαρές ηλικίες εν γένει (ηλικίες άνω των 20) σε σύγκριση με τα στοιχεία του 2021.
- Σε επίπεδο διοικητικών περιφερειών, ο υψηλότερος αριθμός αυτοκτονιών για το 2022 καταγράφηκε στην Κρήτη (το 17% του συνολικού αριθμού των θανάτων) και ακολούθησε η Κεντρική Μακεδονία. Η Κρήτη, σύμφωνα με τους ειδικούς, αποτελεί μία περιφέρεια με διαχρονικά υψηλούς δείκτες αυτοκτονίας πάνω από μία δεκαετία. Το ζήτημα της υψηλής αυτοκτονικότητας στην Κρήτη είναι κρίσιμης σημασίας και αποτελεί από ετών ένα πεδίο ερευνητικού ενδιαφέροντος του Παρατηρηρίου Αυτοκτονιών της ΚΛΙΜΑΚΑ.
- Η πιο συχνή μέθοδος αυτοκτονίας σε επίπεδο πληθυσμού αποτέλεσε ο απαγχονισμός και ακολούθησαν η πτώση και ο αυτοπυροβολισμός.
- Το μεγαλύτερο μέρος των αυτοχείρων άνηκε στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό της χώρας και βρισκόταν εντός γάμου.
- Το 55% των θανάτων έλαβε χώρα εντός της οικίας του θανόντα.
- Η πλειονότητα των αυτοκτονιών σημειώθηκε κατά τους καλοκαιρινούς μήνες (Ιούνιος - Ιούλιος - Αύγουστος), ενώ οι ημέρες στις οποίες καταγράφηκε ο υψηλότερος αριθμός αυτοκτονιών ήταν η Δευτέρα και η Τρίτη. Οι περισσότεροι θάνατοι έλαβαν χώρα τα ξημερώματα.
Ακόμη, εντός του 2022 καταγράφηκαν 18 αυτοκτονίες σε σημεία υψηλής επικινδυνότητας της χώρας (suicide hotspots), 11 σε καταστήματα κράτησης, 7 εντός σταθμών Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, 8 εντός μονάδων υγείας και 3 εντός στρατοπέδων της χώρας. Επιπρόσθετα, καταγράφηκαν τουλάχιστον 11 αυτοκτονίες εργαζομένων σε επαγγέλματα υψηλού κινδύνου για αυτοκτονία, όπως τα σώματα ασφαλείας και 3 αυτοκτονίες στρατιωτικών. Επιπλέον, έλαβαν χώρα 4 επεκτεινόμενες αυτοκτονίες (ανθρωποκτονίες οι οποίες ακολουθήθηκαν από την αυτοκτονία του θύτη).
Εντός των πηγών βάσει του Παρατηρητηρίου εντάσσονται και οι ψυχολογικές αυτοψίες σε επιζώντες αυτοκτονίας που απευθύνονται αναζητώντας βοήθεια στο Κέντρο για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας της ΚΛΙΜΑΚΑ.
Εντός του τελευταίου χρόνου πραγματοποιήθηκαν ένας μεγάλος αριθμός ψυχολογικών αυτοψιών στις οποίες διαπιστώθηκε ότι τα άτομα που έβαλαν τέλος στην ζωή τους είχαν εκδηλώσει άμεσα ή έμμεσα την πρόθεσή τους να αυτοκτονήσουν, ενώ διαπιστώθηκε η ύπαρξη προηγούμενων αποπειρών αυτοκτονίας ή «πρόβας» για κάποια απόπειρα στο παρελθόν, καθώς και η ύπαρξη οικογενειακού ιστορικού αυτοκτονίας ή/και ψυχικής ασθένειας, σημεία τα οποία δεν έτυχαν της ανάλογης προσοχής είτε από τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας είτε από το ευρύτερο περιβάλλον του αυτόχειρα.
Όπως αναφέρεται στην έκθεση, η Ελλάδα παραμένει μία από τις λίγες χώρες «που δεν έχει λάβει καμία θεσμική πρωτοβουλία για την προστασία των αυτοκαταστροφικών ατόμων» το οποίο αποτελεί πάγιο αίτημα του φορέα. Τονίζεται ότι το 95% των θανάτων θα μπορούσαν να έχουν προληφθεί εάν είχαν εφαρμοστεί έγκαιρες και ουσιαστικές παρεμβάσεις.
Το Κέντρο για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας της ΚΛΙΜΑΚΑ έχει προτείνει από ετών σαφείς και κρίσιμες προτάσεις τόσο σε επίπεδο καταγραφής και αποτύπωσης του ζητήματος της αυτοκτονίας όσο και σε επίπεδο προληπτικών παρεμβάσεων, οι οποίες ανανεώνονται συνεχώς με βάση τα δεδομένα που λαμβάνονται από το Παρατηρητήριο Αυτοκτονιών.
www.Ethnos.gr
ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΕ Ο ΘΕΟΣ!!
Είναι σωστό να πει κάποιος ότι αυτόν τον ξέχασε ο Θεός;
Όχι και τον ξέχασε ο Θεός! Ο Θεός δεν είναι όπως οι άνθρωποι για να ξεχνάει. Οι άνθρωποι ξεχνούν το Θεό και όχι ο Θεός τους ανθρώπους. Μήπως ο άνθρωπος θέλει να πει ότι αυτός ξέχασε του Θεό; Οι άνθρωποι θυμούνται το Θεό, όταν αυτοί υποφέρουν σύμφωνα με το,« Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθην σου, ἐν θλίψει μικρᾷ ἡ παιδεία σου ἡμῖν.» ( Ησ. κστ’, 16). Ο Θεός όμως δεν ξεχνάει κανένα, αλλά « τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους » ( Ματ. ε’, 45).
Αφού λοιπόν ο Θεός τόσο αγαπάει τους ανθρώπους, γιατί να πει ένας άνθρωπος, και μάλιστα πιστός, ότι αυτόν το έχει ξεχάσει ο Θεός; Ό, τι και να του συμβαίνει και όποια ασθένεια να υπομένει, ο Θεός το γνωρίζει και, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, « πιστὸς δὲ ὁ Θεός, ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν »(Α’ Κορ. ι’, 13).
Τώρα, αν κάποιος που τα γνώριζε όλα αυτά, έχει πει κάποτε ότι τον ξέχασε ο Θεός, επειδή δεν του έδινε αρρώστιες, αυτό είναι δικό του θέμα και εμπίπτει στα προσωπικά του δεδομένα, οπότε δε χρήζει σχολιασμού τινός.
Γενικά όμως, όπως είναι γνωστό, ο κάθε χριστιανός καλείται να υπομένει τις ασθένειες και όχι να τις επιδιώκει ή ακόμα χειρότερο να τις ζητάει από το Θεό. Ο Θεός δε δίνει αρρώστιες και ούτε ευθύνεται γι’ αυτές. Άλλωστε με ποιο δικαίωμα ένας πιστός θα ζητήσει από το Θεό να του δώσει αρρώστιες αφού το σώμα του δεν του ανήκει; Ο Παύλος γράφει σχετικά, « ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ » (Α’ Κορ. στ’, 19-20).
Ο Χριστός « διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας τοὺς καταδυναστευομένους ὑπὸ τοῦ διαβόλου » (Πρ. ι’, 38). Ο Χριστός είναι ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών και όχι χορηγός ασθενειών.
Αντί να ξεχωρίζει λοιπόν κανείς τον εαυτό του και να λέει ότι αυτόν τον ξέχασε ο Θεός, καλλίτερα να λέει μαζί με τους άλλους, τις Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών!!
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου ΑθηνώνΈνας είπε, δηλαδή όλοι οι παπάδες είναι καλοί;
Όλοι οι παπάδες είναι άνθρωποι και μακάρι όλοι οι άνθρωποι να είναι καλοί. Έτσι η παραπάνω ερώτηση δεν ευσταθεί. Άλλωστε μοιάζει με ερώτηση, όπως φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίον έχει διατυπωθεί. Αυτός που ρώτησε, είναι προφανές ότι έχει προεξοφλήσει την δική του απάντηση και ρωτάει όχι για να μάθει, αλλά για να υποστηρίξει την άποψή του. Πόσοι και ποιοι είναι καλοί, ο Θεός το γνωρίζει. Πάντως κανένας κληρικός δε λέει για τον εαυτό του ότι είναι καλός. Έτσι ο καθένας, « τω ιδίω Κυρίω στήκει ή πίπτει· σταθήσεται δε· δυνατός γαρ εστιν ο Θεός στήσαι αυτόν »( Ρω.ιδ’, 4).
Ό, τι και να είναι όμως και όποιος κι’ αν είναι ένας κληρικός, αν βέβαια είναι κανονικός, τα Μυστήρια που τελεί είναι κανονικά και τα ίδια από όλους. Η Θεία Κοινωνία, για παράδειγμα, δεν διαφοροποιείται από την αγιότητα ή μη του Ιερέα. Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να προτιμάει κανείς να πάει να κοινωνήσει σε ένα Ναό, επειδή εκεί ο Ιερέας που λειτουργεί θεωρείται αγιότερος από κάποιον άλλον. Δεν πάει για τον παπά, αλλά για το Χριστό.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο;
Στην παραπάνω φράση η λέξη ξύλο προφανώς έχει μεταφορική έννοια και δηλώνει αυτό που γίνεται κατανοητό και αντιληπτό από όλους, δηλαδή την παιδαγωγική λεγόμενη τιμωρία. Τέτοιο ξύλο όμως δε βγήκε από τον παράδεισο, γιατί απλούστατα δεν υπήρχε στον παράδεισο οποιαδήποτε τιμωρία που εννοείται με το παραπάνω ξύλο.
Στον παράδεισο οι πρωτόπλαστοι ζούσαν ζωή παραδεισένια σύμφωνα και με το, « Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν» ( Γεν. β’, 15). Ο παράδεισος ήταν « τῆς τρυφῆς» και όχι του ξύλου.
Ο Αδάμ και η Εύα εκεί, όσο βέβαια πρόλαβαν να μείνουν, ζούσαν καλά, περνούσαν μια χαρά, και δεν έλεγαν μεταξύ τους ψέματα. Ο Θεός τους τα είχε ετοιμάσει όλα, ένα προς ένα, και δεν υπήρχε ανάγκη να τρώνε ξύλο από κανένα.
Το ότι όμως ο Θεός τους έβγαλε από τον παράδεισο, αυτό δεν ήταν ξύλο, αλλά προσωπική τους επιλογή ως συνέπεια της ανυπακοής στην γνωστή εντολή του Θεού. Ο Θεός τους είχε ενημερώσει σχετικά και μάλιστα με το, «…θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γεν. β’, 17). Τους φόρεσε δε και ρούχα πριν την έξοδό τους, και δεν έπαυσε μετά να τους φροντίζει με την αγαθή πρόνοιά Του, μέχρι που έστειλε το Χριστό για να τους φέρει πάλι κοντά Του.
Το ξύλο λοιπόν, όπως αυτό εννοείται στην παραπάνω ερώτηση, το βρήκαν έξω από τον παράδεισο, όπως το βρήκε και ο άσωτος έξω από το σπίτι του Πατέρα, μέχρι που και αυτός επέστρεψε ταλαίπωρος μια μέρα.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2023
Τα εγκλήματα του παπά
1.Υπό Ευγενίας Θεοδωράτου-Παζιώνη
Φωτογραφίες από το βιβλίο Ασκητές μέσα στον κόσμο
Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2023
Πίστη και γνώση
Ένας που δεν έχει πάει σε μία μακρινή χώρα πιστεύει ότι αυτή υπάρχει από τα λόγια αυτού που την έχει επισκεφθεί και γνωρίζει την ύπαρξή της. Αυτή η πίστη του έχει αξία, εκτός των άλλων, και για το ότι δείχνει εμπιστοσύνη στα λόγια αυτού που του αποκάλυψε την ύπαρξη αυτής της μακρινής χώρας. Όταν όμως την επισκεφθεί και τη γνωρίσει ο ίδιος, τότε δεν του χρειάζεται πλέον η πίστη, γιατί έχει τη γνώση. Έτσι η πίστη αποτέλεσε τη βάση στην οποία στηρίχτηκε για να φτάσει στη γνώση.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την πίστη στα λόγια του Θεού τα οποία κάνουν λόγο για πράγματα που δε βλέπονται. « Έστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων »( Εβρ. ια’, 1). Όποιος πιστεύει σ’ αυτά και δείχνει εμπιστοσύνη στο Θεό πατάει σε σταθερό έδαφος και έτσι, όταν γνωρίσει την αλήθεια και αποκτήσει τη γνώση, δε θα μετανοήσει για την αρχική του πίστη αλλά θα τη δικαιώσει. Άρα λοιπόν, όπως γράφει ο Παύλος, « διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν, οὐ διὰ εἴδους »( Β’ Κορ. ε’, 7). Άλλωστε οι αισθήσεις απατούν.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου ΑθηνώνΓΙΑΤΙ ΤΡΩΜΕ
Τρώμε, γιατί είναι η πρώτη εντολή που έδωσε ο Θεός στον Αδάμ με τα εξής λόγια, « καὶ ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ λέγων· ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ,» (Γεν. β’, 16). Μάλιστα στη συνέχεια του είπε και ποιο δεν πρέπει να φάνε για να μη πεθάνουν. « ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε ». Πώς να μη τρώει λοιπόν ο άνθρωπος, αφού η εντολή του Θεού είναι να τρώει; Ο Ίδιος ο Κύριος έτρωγε σύμφωνα με τα λόγια Του, « ἐλήλυθεν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγετε· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν »( Λουκ. ζ’, 34). Έτσι, ένας είπε ότι τρώμε για να ζούμε. Άλλος είπε ότι ζούμε για να τρώμε. Μήπως πρέπει να πει και κάποιος ότι τρώμε επειδή ζούμε; Το φαγητό το δίνει ο Θεός στους ζωντανούς με πρώτους και καλλίτερους τον Αδάμ και την Εύα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Αφού λοιπόν ζούμε, δεν είναι ανάγκη να δίνει κανείς εξηγήσεις γιατί τρώει, γιατί αναπνέει, γιατί εργάζεται, γιατί πονάει, αφού όλα αυτά και άλλα πολλά είναι γνωρίσματα των ζωντανών. Πάντως το φαγητό και ό, τι άλλο κάνει ο άνθρωπος είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ευχαριστεί και να δοξάζει το Θεό. Ο Απόστολος Παύλος παραγγέλλει σχετικά, « Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε » (Α’ Κορ. ι’, 31). Άρα, αφού το λέει και ο Παύλος, ας προστεθεί στα παραπάνω και το ότι τρώμε ή μάλλον, όταν τρώμε, πρέπει να τρώμε « εις δόξαν Θεού ». Αμήν.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
Ποια γνώση είναι η πιο συμφέρουσα για τον άνθρωπο;
Προφανώς και πέρα πάσης αμφιβολίας είναι η γνώση της αληθείας. Αυτό, γιατί η γνώση της αληθείας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ελευθερία από τα δεσμά της αμαρτίας την οποία ελευθερία επιθυμεί κάθε άνθρωπος. Αυτή τη γνώση υπέδειξε ο Κύριος « πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους» με τα εξής λόγια, « ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε, καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς »( Ιω. η’, 31-32).
Αυτή τη γνώση προσφέρει και αποκαλύπτει ο Χριστός στον κόσμο σύμφωνα με τα λόγια που είπε στον Πιλάτο, «ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς» ( Ιω. ιη’, 37).
Αυτή τη γνώση διδάσκει στους πιστούς το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας. Τέλος αυτή η γνώση ταυτίζεται με την αιώνιο ζωή σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου προς τον Πατέρα Του, « αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν »( Ιω. ιζ’, 3).
Είναι κρίμα λοιπόν και άδικο να αποστρέφεται κανείς τη γνώση της αληθείας και να έχει αγνωσία Θεού. Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικά και παιδαγωγικά, « ἐκνήψατε δικαίως καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ἀγνωσίαν γὰρ Θεοῦ τινες ἔχουσι· πρὸς ἐντροπὴν ὑμῖν λέγω »( Α’ Κορ. ιε’, 34).
Βεβαίως και η επιστημονική γνώση έχει την αξία και τη σημασία της, γιατί είναι και αυτή δώρο του Θεού σύμφωνα με το, «και αυτός έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού » ( Σ. Σειρ. λη’, 6). Η πιο συμφέρουσα όμως για τον άνθρωπο είναι η γνώση της αληθείας, σύμφωνα με τα παραπάνω, εάν βέβαια θέλει να είναι ελεύθερος και όχι δούλος αφού, « πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας »( Ιω. η’, 34).
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2023
3 /1 / 1911: εκδημία Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ~ 🙤 (απόσπασμα αφήγησης π. Γεωργίου Ρήγα)
Ὁ Παπαδιαμάντης πρὸ πάντων ἦτο Χριστιανὸς καὶ χριστιανὸς εὐσεβής. Μόλις λοιπὸν εἶδε τὸν ἰατρὸν εἶπεν εἰς αὐτόν:
– Τί θέλεις σὺ ἐδῶ;
–Ἦρθα νὰ σὲ δῶ, τοῦ λέγει ὁ ἰατρός.
– Νὰ ἡσυχάσης, τοῦ λέγει ὁ ἀσθενής, ἐγὼ θὰ κάμω πρῶτα τὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ ὕστερα νὰ ᾽ρθῆς ἐσύ…
Μόνος του, ὀλίγας ὥρας πρὶν ἀποθάνη, ἔστειλε νὰ κληθῆ ὁ ἱερεὺς διὰ νὰ κοινωνήση.
– Ξεύρεις! Μήπως ἀργότερα δὲν καταπίνω! ἔλεγεν.
Ἦτο ἡ παραμονὴ τοῦ θανάτου του καὶ τότε τοῦ ἀπενεμήθη τὸ παράσημο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος.
Τὴν ἑσπέραν τῆς 2ας Ἰανουαρίου 1911, παραμονὴν τοῦ θανάτου του, εἶπεν
:– Ἀνάψτε ἕνα κηρί, εἶπε, φέρτε μου κι ἕνα ἐκκλησιαστικὸν βιβλίον.
Τὸ κηρίο ἀνήφθη, ἐπρόκειτο δὲ νὰ ἔλθῃ καὶ τὸ βιβλίον, ἀλλὰ πάλιν ἀποκαμὼν ὁ Παπαδιαμάντης εἶπεν:
– Ἀφῆστε τὸ βιβλίο. Ἀπόψε θὰ εἰπῶ ὅσα ἐνθυμοῦμαι ἀπ᾿ ἔξω.
Καὶ ἤρχισε ψάλλων τρεμουλιαστὰ. «Τὴν χεῖρα σου τὴν ἁψαμένην*…» .
Αὐτὸ ἦταν καὶ τὸ τελευταῖο ψάλσιμο τοῦ Παπαδιαμάντη, ὁ ὁποῖος τὴν ἰδίαν νύκτα, κατὰ τὴν 2αν μεταμεσονύκτιον, ὅταν ἐξημέρωνεν ἡ 3η Ἰανουαρίου,παρέδωκεν τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας τοῦ Πλάστου…»
έγεται ότι κατά την εξόδιο μεταφορά του ξεσκέπαστου φέρετρου, τον κάλυψε το χιόνι που έπεφτε πυκνό εκείνη τη μέρα -ακριβώς όπως είχε καλύψει αποθνήσκοντα τον μπαρμπα-Γιαννιό στο διήγημα «Ὁ Ἔρωτας στὰ χιόνια».
Αντιγραφή από Λεξικά Γ. Μπαμπινιώτη
Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2022
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Ο χρόνος στη ζωή μας παρουσιάζεται σαν ένα κινούμενο που παρασύρει στο πέρασμά του κάθε τι που συμβαίνει στις διαδοχικές στιγμές του. Και βέβαια το πράγμα δεν θα είχε σημασία, εάν αυτά που συμβαίνουν ήταν άσχετα με τη ζωή μας και, εάν ήμασταν ανεξάρτητοι από το χρόνο. Εφόσον όμως όλοι οι άνθρωποι αφήνουμε τα ίχνη μας επάνω στην έννοια του χρόνου, είναι από κάθε πλευρά ωφέλιμο να στρέψουμε το βλέμμα μας στο χρόνο που πέρασε και στον καινούργιο που έφτασε.
Έτσι θα δούμε τα γεγονότα της ζωής μας που πέρασαν, και τα μελλοντικά, όσο και αν αυτά είναι άδηλα και αόρατα. Βέβαια έχει μεγάλη σημασία με τί βλέμμα θα τα δούμε και κάτω από ποιο φως θα τα εξετάσουμε, γιατί υπάρχουν πολλών ειδών βλέμματα και πολλά “φώτα” που απομακρύνουν την αλήθεια και που παραπλανούν τον άνθρωπο. Μόνο με το βλέμμα του Χριστού είναι δυνατό να ατενίσει κανείς με ασφάλεια το παρελθόν και το μέλλον, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου «ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιω. η´,12).
Εάν λοιπόν έτσι εξετάσουμε τα γεγονότα της ζωής μας, τότε είτε αυτά ανήκουν στο παρελθόν, είτε θα συμβούν στο μέλλον, είτε είναι ευχάριστα, είτε δυσάρεστα, δεν θα τα δούμε σαν τυχαία και μοιραία, αλλά θα τα εντάξουμε στο θέλημα του Θεού. Τίποτα δεν είναι δυνατό να συμβεί χωρίς να το γνωρίζει ο Θεός ο Οποίος ως στοργικός Πατέρας κυβερνά τη ζωή μας χωρίς να παραβιάζει βέβαια την ελευθερία της θελήσεως του ανθρώπου.
Έτσι λοιπόν για τα ευχάριστα τα οποία, όσο και αν φαίνονται λίγα, δεν παύουν να είναι πολλά αφού άπειρες είναι οι ευεργεσίες του Θεού, είναι ασφαλώς ευκολότερο να ευχαριστήσουμε το Θεό για τον πλούτο της δωρεάς Του.
Για τα δυσάρεστα όμως και ανεπιθύμητα τί πρέπει να γίνει;
Βέβαια δεν είναι κακό να παρακαλεί κανείς το Θεό να τον ελευθερώσει από κάθε τι που προκαλεί πόνο, και γενικά δημιουργεί κατάσταση πειρασμού. Ο Κύριος δίδαξε το «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν» (Ματ.,στ´,13). Όμως έχει και εδώ τη θέση της η ευχαριστία και είναι δείγμα ψυχικής υγείας, όταν μέσα στον πόνο και τη θλίψη βρίσκει έδαφος το πνεύμα της ευχαριστίας στο Θεό.
Όπως το γιατρό που μας κάνει να πονάμε με μία επέμβαση, τον ευγνωμονούμε και τον ευχαριστούμε, έτσι και στο Θεό οφείλουμε ευγνωμοσύνη και ευχαριστία για όλα όσα επιτρέπει να μας συμβαίνουν, αφού είναι βέβαιο ότι από άπειρη αγάπη και ενδιαφέρον επιτρέπει τον πόνο και τη θλίψη. Άλλωστε κανείς δεν πόνεσε ούτε θα πονέσει τόσο όσο πόνεσε ο ίδιος ο Κύριος στη ζωή αυτή.
Μεγάλη τιμή λοιπόν να συμμετέχει ο Χριστιανός στον πόνο του Κυρίου ως μέλος του σώματός Του. Είναι δε απαράδεκτο ενώ όλοι οι άγιοι και μάρτυρες πόνεσαν και «διά πολλών θλίψεων» (Πρ. ιδ´,22) κέρδισαν τη Βασιλεία του Θεού, εμείς να μη ανεχόμαστε ελάχιστο πόνο. Αλλά και, αν πολλές φορές φαίνεται ότι δεν είναι ελάχιστος αλλά πολύς, έχουμε τη διαβεβαίωση του Απ. Παύλου ότι «πιστός ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν» (Α΄ Κορ. ι´,13).
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022
Γιατί ο Χριστός χαρακτηρίζεται « απάτωρ εκ μητρός»;
Ο Χριστός χαρακτηρίζεται έτσι, επειδή ήλθε στον κόσμο από μητέρα χωρίς να έχει άνθρωπο πατέρα, αφού η Θεοτόκος «ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου.» (Ματ. α΄, 18). Αυτό, εκτός των άλλων, φαίνεται και από τα παρακάτω:
α) Ο Θεός είπε στους πρωτόπλαστους το γνωστό « αυξάνεσθε και πληθύνεσθε » (Γεν.α’,28). Αυτό δηλώνει ότι για να έλθει νέος άνθρωπος στον κόσμο, χρειάζεται και ο άνδρας και η γυναίκα. Για την έλευση όμως του Μεσσία, δεν ανέφερε τον άνδρα, αλλά μόνο τη γυναίκα, όπως φαίνεται από τα λόγια που είπε στο διάβολο, « και έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματός σου και ανά μέσον του σπέρματος αυτής· αυτός σου τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν »( Γεν. γ’, 15). Ούτε λόγος για άνδρα. Άρα ο Χριστός ετέχθη εκ παρθένου. Αυτό προφήτευσε ο Ησαΐας με τα εξής λόγια, « ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν » (Ησ. ζ’, 14). Δε λέει θα γεννήσει, αλλά «τέξεται», γιατί ο άνδρας γεννά και η γυναίκα τίκτει.
β) Το ότι ο Χριστός είναι «απάτωρ εκ μητρός», φαίνεται και από τη γενεαλογία Του την οποία παραθέτει ο Ματθαίος ( Ματ. α’, 1-16). Ενώ λέει ότι « Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ,…. » κ.λ.π, όταν φτάνει στον Ιωσήφ, δε λέει και γι’ αυτόν ότι εγέννησε, αλλά αναφέρει τελευταίον τον πατέρα του τον Ιακώβ για τον οποίον λέει, « Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας, εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός ». Έτσι ο Ιωσήφ δεν είναι πατέρας του Χριστού, αφού δεν εγέννησε, όπως οι προηγούμενοι, και κατά συνέπεια ο Χριστός είναι «απάτωρ εκ μητρός». Αυτό το διαβεβαίωσε και η Ίδια η Μητέρα Του λέγοντας στον άγγελο Γαβριήλ, « πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;» (Λουκ. α’, 34).
Ιωάννης Δήμος
