Βιβλιογραφία του Ιησού Χριστού-Δωρεάν όλο το βιβλίο για ανάγνωση με επιλογή στην εικόνα

 

ΛΙΓΑ ΓΝΩΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΩ

 

Το εγώ στον άνθρωπο είναι μία έννοια και μία λέξη με την οποία αυτοπροσδιορίζεται και δηλώνει αυτό που είναι και, γιατί όχι, καμιά φορά αυτό που δεν είναι ή αυτό που νομίζει ότι είναι. Κατά κανόνα ο κάθε άνθρωπος δηλώνεται με το όνομα του και λέει είμαι ο τάδε. Όμως υπάρχουν διάφορες τοποθετήσεις του εγώ:

α) Κάποιοι μπορεί να τοποθετούν το εγώ τους στο σώμα και μόνο, νομίζοντας ότι είναι ό,τι είναι το σώμα και τίποτε άλλο, ούτε ότι υπάρχει και ψυχή. Αν όμως ο άνθρωπος που τοποθετεί το εγώ του στο σώμα λέει ότι είμαι σώμα, είμαι χώμα, είμαι σάρκα, αλλά έχω ψυχή αθάνατη, αυτό είναι αληθινό και λογικό.

β) Άλλοι μπορεί να τοποθετούν το εγώ τους στον νου, χωρίς να λένε βέβαια είμαι νους, αλλά έχω ψυχή και σώμα, δηλαδή με άλλα λόγια αποτελούμαι από ψυχή και σώμα. Αυτή είναι μάλλον η συνηθέστερη τοποθέτηση του εγώ που ο άνθρωπος δηλώνει την ψυχοσωματική του ύπαρξη με το να κάνει το εγώ του σημείο αναφοράς της ψυχής και του σώματος.

γ) Άλλοι μπορεί να τοποθετούν το εγώ τους συνολικά σε όλη την πνευματική τους ύπαρξη που βρίσκεται μέσα στο σώμα το οποίο το θεωρούν και το ονομάζουν σκήνωμα. Χαρακτηριστικά είναι για την περίπτωση αυτή τα λόγια του Αποστόλου Πέτρου «δίκαιον δε ηγούμαι, εφ’ όσον ειμί εν τούτω τω σκηνώματι, διεγείρειν υμάς εν υπομνήσει» (Β΄. Πετ. α´,13).

Από τα παραπάνω που αναφέρθηκαν για το εγώ του ανθρώπου ας συμπεράνουμε τα εξής. Πρώτον. Όλοι οι άνθρωποι δεν τοποθετούν το εγώ τους στην ίδια θέση. Δεύτερον. Υπάρχει κίνδυνος να τοποθετήσει κανείς το εγώ του σε λάθος θέση. Τρίτον. Με την πνευματική πρόοδό είναι δυνατόν ο πιστός να μετακινεί το εγώ του σε καλλίτερη θέση. Τέταρτον. Πρέπει ο πιστός να χρησιμοποιεί το εγώ του με σοφία και αγάπη προς τους άλλους ανάλογα με ποιους συναναστρέφεται. Πέμπτον. Ενώπιον του Θεού να προσεύχεται με ειλικρίνεια και ταπείνωση. Έκτον. Είναι πολύ επικίνδυνο να τοποθετεί κανείς σε λάθος θέση το εγώ του και να εγκλωβίζεται σ’ αυτό, γιατί θέτει σε πολύ μεγάλο κίνδυνο τον εαυτό του, όταν λέει ότι είναι κάτι που δεν είναι. Όχι και l'état, c'est moi.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΚΝΟΘΕΣΙΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΩΝ

 

Πώς θα είναι οι άνθρωποι στη Βασιλεία του Θεού;

 

Θα  είναι  άνθρωποι   όχι  όμως όπως  ο  πρώτος  άνθρωπος, δηλαδή  ο  Αδάμ,  αλλά  όπως  ο  δεύτερος  άνθρωπος,  δηλαδή  ο  Κύριος  εξ   ουρανού.   Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικά. « ο  πρώτος  άνθρωπος  εκ  γης  χοϊκός, ο  δεύτερος  άνθρωπος  ο  Κύριος  εξ  ουρανού. οίος  ο  χοϊκός, τοιούτοι   και  οι  χοϊκοί, και  οίος  ο  επουράνιος, τοιούτοι  και  οι  επουράνιοι.  και   καθώς  εφορέσαμεν   την  εικόνα  του  χοϊκού, φορέσομεν  και  την  εικόνα  του  επουρανίου. »  (Α’  Κορ. ιε’,47 – 49 ).

Το  ότι  θα   είναι  άνθρωποι  οι  άνθρωποι  φαίνεται   και  από   το  ότι  ο  Ίδιος  ο  Χριστός,  ο  Υιός  και  Λόγος  του  Θεού,   δεν  θα  παύσει  ποτέ  να  είναι   και   άνθρωπος.  « Ιησούς  Χριστός  χθες  και  σήμερον  ο  αυτός  και  εις  τους  αιώνας » (Εβρ. ιγ’, 8 ).  Ο δε Ιωάννης γράφει, « οίδαμεν  δε  ότι  εάν  φανερωθή,  όμοιοι  αυτώ  εσόμεθα, ότι  οψόμεθα  αυτόν  καθώς  εστι.»    ( Α’  Ιω.  γ’,2 ).

Αυτά για το πώς θα είναι. Όσο δε για το πώς θα τους ονομάζει ο Θεός, αυτό είναι άλλο θέμα. Ο Θεός μπορεί να  ονομάζει ακόμα και θεούς. Και πώς όχι; Αφού αποκάλεσε θεούς   ανθρώπους  που  ζούσαν  επί  της  γης.   Ο  Ίδιος  είπε, « εγώ    είπα’  θεοί  εστε  και  υιοί  Υψίστου  πάντες’ » ( ψ. 81, 6 ). Τα  λόγια  αυτά,  όπως  διευκρίνισε   ο  Κύριος,  τα  είπε  ο  Θεός  « προς  ους  ο  λόγος  του  Θεού  εγένετο,» ( Ιω. ι’, 34 – 35 ).  Αφού   λοιπόν  ο  Θεός   αποκάλεσε  επί  της  γης  ανθρώπους  θεούς,  ποιος  μπορεί  να   πει  ότι αποκλείεται     να  κάνει   το  ίδιο    και  για    ανθρώπους   τους  οποίους  θα  έχει  δοξάσει  στη  ασιλεία  Του; Άλλο είναι τι είναι ο άνθρωπος και άλλο πώς τον ονομάζει ο  Θεός.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

«Πλάτωνα καὶ Πλούταρχον ἐξέλοιό μοι..»

 

 

 Το Βυζάντιο υπήρξε η μήτρα ενός σπουδαίου πολιτιστικού μετασχηματισμού. Όχι μόνο λόγω της διάσωσης του μεγαλύτερου μέρους των σωζομένων αρχαιοελληνικών κειμένων,αλλά κυρίως με την, υπό χριστιανικές προϋποθέσεις, κατανόηση, ερμηνεία και ενσωμάτωση εννοιών και τρόπων της αρχαίας ελληνικής διανόησης -η οποία είχε ως αφετηρία το έργο των τριών ιεραρχών.

 Αυτός ο μετασχηματισμός έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος από την αρνητική σημασιοδότηση της λέξης "Έλλην" ως συνώνυμου του «ειδωλολάτρη» και «εθνικού», η οποία υπάρχει σε ορισμένους χριστιανούς πατέρες, -και την οποία τόσο δυσκολεύονται να ερμηνεύσουν όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν το ιστορικο-πολιτιστικό της υπόβαθρο, όπως επιβάλλει η ιστορική-φιλολογική μέθοδος ερμηνείας.

  Στο ίδιο πλαίσιο κατανόησης και ενσωμάτωσης αρχαίων συγγραφέων, με τρόπο που άνοιξε σπουδαίους δρόμους στην ίδια τη χριστιανική σκέψη, εντάσσεται και η αγάπη προς τους συγγραφείς Πλάτωνα και Πλούταρχο. (Ακόμα και αγιογραφίες τους υπάρχουν σε ναούς κάποιων μοναστηριών...).

 Το παρακάτω επίγραμμα, απόσπασμα ποιήματος του λογίου και φιλοσόφου Ιωάννου Μαυρόποδος (11ος αιώνας), γραμμένο σε κομψό ιαμβικό δωδεκασύλλαβο, είναι δείγμα μιας τέτοιας αγάπης «Εἴπερ τινὰς βούλοιο τῶν ἀλλοτρίων τῆς σῆς ἀπειλῆς ἐξελέσθαι, Χριστέ μου, Πλάτωνα καὶ Πλούταρχον ἐξέλοιό μοι· ἄμφω γὰρ εἰσὶ καὶ λόγον καὶ τὸν τρόπον τοῖς σοῖς νόμοις ἔγγιστα προσπεφυκότες. εἰ δ' ἠγνόησαν ὡς Θεὸς σὺ τῶν ὅλων,ἐνταῦθα τῆς σῆς χρηστότητος δεῖ μόνον, δι' ἣν ἅπαντας δωρεὰν σῲζειν θέλεις. [..]» Ιωάννης Μαυρόπους, 11ος αι.

 (μετάφρ.) «Αν κάποιους ήθελες από τους ξένους στην πίστη από την τιμωρία σου να εξαιρέσεις Χριστέ μου, τον Πλάτωνα και τον Πλούταρχο εξαίρεσέ μου· γιατί κι οι δυο τους με τη βιοτή και τον λόγο πολύ κοντά βρέθηκαν στον δικό σου τον νόμο· κι αν ακόμα δεν γνώριζαν ότι είσαι Θεός των όλων, εδώ θα αρκούσε η αγαθότης σου μόνη που γι’ αυτήν όλους δωρεάν θες να σώσεις».

  ΥΓ Ο Ιωάννης Μαυρόπους, συμπτωματικά, ήταν αυτός που καθιέρωσε τον κοινό εορτασμό των τριών ιεραρχών τον 11ο αιώνα, και ο οποίος συνέταξε και την ακολουθία τους.

 Όσοι επιθυμούν να διαβάσουν ένα σπάνιο, όψιμο διαμάντι της βυζαντινής υμνογραφίας, φιλοτεχνημένο αρκετούς αιώνες μετά την ακμή της (του 8ου αιώνα) δεν έχουν παρά να αναζητήσουν τον κανόνα της εορτής των τριών ιεραρχών.... ______________ (εικόνα: Ο Πλούταρχος και ο Θουκυδίδης.

 Λεπτομέρεια τοιχογραφίας απο τη Μονή Αγίου Νικολάου των Φιλανθρωπηνών (Ιωαννίνων). πηγή: https://vizantinaistorika.blogspot.com/2016/07/blog-p

 Λεξικά Γ. Μπαμπινιώτη

 

Περιγραφή νεκρανάστασης γυναικός από τον π. Γεώργιο Χαραλαμπίδη(1929-1987). Την περιγραφή την κάνει ο γιός του Γρηγόριος.

Αντιγραφή από το βιβλίο : ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ- Γ΄τόμος -Άγιον Όρος

 

Ακολούθησε ἡ πρόσληψή του ἀπό τόν Μητροπολίτη Βεροίας κ. Παῦλο, στήν ἐνορία τοῦ Διαβατοῦ. Ἐκεῖ συνέβη τό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός: Μία ενορίτισσα, βοηθός στο πνευματικό ἔργο τῆς Ἐνορίας, ἀπεβίωσε ἔξαφνα. Την ἑπόμενη ἡμέρα, και ἐνῶ εὑρισκόμουν μαζί του στήν Βέροια, πληροφορηθήκαμε τά περί θανάτου ἀπό κάποιον ἐνορίτη. Ὕστερα με ρώτησε ὁ πατέρας μου, ἂν ἤθελα νά πᾶμε νά τήν ἀναστήσωμε. Εγώ (Γρηγόριος) ἀπορημένος ρώτησα, ἄν μποροῦμε νά τήν ἀναστήσωμε καί μοῦ ἀπάντησε: "Καί βέβαια μπορούμε!". Τότε συμφώνησα καί ἀναχωρήσαμε ἀμέσως γιά τό χωριό.

Μπήκαμε στόν Ἱερό Ναό γιά νά πάρη Μεγάλο Αγιασμό καί τήν θ. Κοινωνία. Κρατώντας εγώ ἕνα κερί ἀναμμένο, πήγαμε στο σπίτι τῆς θανούσης. Ἐκεῖ ἀντικρύσαμε τόν γιατρό, πού μετά τήν νεκροψία  εξέδωσε τό πιστοποιητικό θανάτου. Ὁ γιατρός μᾶς ἀποδοκίμασε λέγοντας ὅτι ἔχει παγώσει τό λείψανο καί δέν ἐπιτρέπεται ἡ θ. Κοινωνία σε νεκρό. Ὁ πατέρας μου τόν πληροφόρησε ὅτι θά τήν ραντίση μέ Αγιασμό, παρά τήν ἀντίρρηση του γιατροῦ.

Ἀπευθύνθηκε στήν θανοῦσα μέ τά ἑξῆς λόγια: "Φωτεινή, ἄνοιξε τα μάτια σου", καί ἀμέσως τήν ράντισε. Τότε, ὤ τοῦ θαύματος!, ἄνοιξε τα μάτια της. Στην συνέχεια τήν πρόσταξε: "Φωτεινή, ἄνοιξε το στόμα σου", καί ἐκείνη τό ἄνοιξε. Τήν κοινώνησε τά Ἄχραντα Μυστήρια καί ἡ Φωτεινή σηκώθηκε καί κάθησε. Ο γιατρός καί οί παριστάμενοι ἔμειναν ἄφωνοι μπρός στήν θεία δύναμη. Ἔκτοτε ἔζησε ἄλλα 17 ἔτη ἀκόμη καί συνέχιζε ως υπερήλικη να βοηθά στον Ναό.

Δόξα τόν Κύριο πού μέ ἀξίωσε καί μέ ἐλέησε να ζήσω αὐτό τό σπάνιο γεγονός, πού ὅλοι στο χωριό τό γνωρίζουν καί τό βεβαιώνουν. Ζεῖ ἀκόμη ἡ κόρη της ἡ κυρία Ελένη Παπαδοπούλου – Μουρατίδου τοῦ Γεωργίου, πού ἦταν παροῦσα στην νεκρανάσταση τῆς μητέρας της.

Ποια γνώση είναι η πιο συμφέρουσα για τον άνθρωπο;

 

Προφανώς και πέρα πάσης αμφιβολίας είναι η γνώση της αληθείας. Αυτό, γιατί η γνώση της αληθείας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ελευθερία από τα δεσμά της αμαρτίας την οποία ελευθερία επιθυμεί κάθε άνθρωπος. Αυτή τη γνώση υπέδειξε ο Κύριος « πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους» με τα εξής λόγια, « ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε, καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς »( Ιω. η’, 31-32).

Αυτή τη γνώση προσφέρει και αποκαλύπτει ο Χριστός στον κόσμο σύμφωνα με τα λόγια που είπε στον Πιλάτο, «ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς» ( Ιω. ιη’, 37).

Αυτή τη γνώση διδάσκει στους πιστούς το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας. Τέλος αυτή η γνώση ταυτίζεται με την αιώνιο ζωή σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου προς τον Πατέρα Του, « αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν »( Ιω. ιζ’, 3).

Είναι κρίμα λοιπόν και άδικο να αποστρέφεται κανείς τη γνώση της αληθείας και να έχει αγνωσία Θεού. Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικά και παιδαγωγικά, « ἐκνήψατε δικαίως καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ἀγνωσίαν γὰρ Θεοῦ τινες ἔχουσι· πρὸς ἐντροπὴν ὑμῖν λέγω »( Α’ Κορ. ιε’, 34).

Βεβαίως και η επιστημονική γνώση έχει την αξία και τη σημασία της, γιατί είναι και αυτή δώρο του Θεού σύμφωνα με το, «και αυτός έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού » ( Σ. Σειρ. λη’, 6). Η πιο συμφέρουσα όμως για τον άνθρωπο είναι η γνώση της αληθείας, σύμφωνα με τα παραπάνω, εάν βέβαια θέλει να είναι ελεύθερος και όχι δούλος αφού, « πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας »( Ιω. η’, 34). 

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Ούτε στο ύψος τής σκόνης πού πατάς

 

Είναι Ιανουάριος τού 1828

όταν αποβιβάζεται στην Αίγινα (22/1)

και μιά υπερβατική σκηνή Ελληνικής τραγωδίας διαδραματίζεται... :

... Καταγράφεται ότι,

οι Ελληνίδες ξεγυμνώνουν τα στήθη τους και δείχνοντας του 

τούς απισχνασμένους τους μαστούς, 

αυτούς που θρέψανε με γάλα τούς ελευθερωτές πολεμιστές τής Ελλάδας, τού ζητάνε, αποδίδοντας του θαυματουργικές ιδιότητες, 

να αναστήσει τα Παιδιά τους...

Η μυθική προσωπικότητα του ευεργέτησε πλήθος Εθνών.

Εκτός τής Ρωσσίας τής οποίας ως γνωστόν διετέλεσε υπουργός εξωτερικών επί 15 έτη,      

η Ελβετία, η Γερμανία, η Γαλλία, 

την οποία οι σύμμαχοι ήθελαν να διαλύσουν μετά την ήττα της 

στο Βατερλώ, οφείλουν την ύπαρξη 

και την δομή τους σ'αυτόν.

Καί άλλα Έθνη άγγιξε ευεργετικά 

το χέρι του, όπως π.χ. το Ιταλικό 

και το Πολωνικό.

Άγνωστα στους πολλούς όλα αυτά, εσκεμμένα.

Διότι πως "να συνεννοηθεί" κανείς 

με έναν σαν τον Καποδίστρια,  

που αρνήθηκε τα χρήματα που εδικαιούτο και τού έστειλλαν,  

η Ρωσσία και η Γαλλία -που τού οφείλει και το πολιτειακό της σύστημα- 

κι αυτός τα έστειλλε πίσω...

...Ή οικονομικά οφέλη που μπορούσε 

να πάρει από την Ελβετία,  που τού οφείλει ολόκληρο 

το ξεχωριστό σύστημα διακυβερνήσεως της, 

ή από την Γερμανία...

και δεν δέχθηκε τίποτα 

...γιά να μήν υποθέσει ο οιοσδήποτε,  

πως ο Έλληνας Κυβερνήτης είναι εξαρτημένος από οιονδήποτε...

............

Σταματάμε εδώ,

την παρουσίαση τού μοναδικού, ιστορικού, ζωντανού στην αιωνιότητα, γλυπτού τής προσώπικότητας του,

που σμίλεψε ο αγώνας του και η θυσία του, υπέρ, τού Γένους μας, καί τής Ανθρωπότητας•

και στρεφόμενοι απ'ευθείας στον ίδιο τού λέμε κάτι γιά τους "συναδέλφους" του :

~Ούτε στο ύψος τής σκόνης πού πατάς, 

δεν φθάνουν αυτοί οι διεστραμμένοι κλόουν, Ιωάννη.

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Τι σημαίνει «ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν »;

Αυτό είναι γραμμένο στην αρχή του Ευαγγελίου του Ιωάννη, «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» ( Ιω, α’, 1), και σημαίνει ακριβώς αυτό που λέει, γιατί για έναν που ξέρει ελληνικά η φράση « προς τον Θεόν», δε θέλει εξήγηση.
Θα μπορούσε βέβαια ο Ιωάννης αντί αυτού να γράψει κάτι άλλο που θα ήταν και εκείνο σωστό. Θα μπορούσε π.χ. να γράψει ότι ο Λόγος και ο Πατέρας είναι ένα, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, « ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἕν ἐσμεν» (Ιω. ι’, 30). Αυτό βέβαια όσον αφορά στην ελληνική γλώσσα. Αν όμως πρόκειται για μετάφραση σε άλλη γλώσσα π. χ. στα αγγλικά και στα γαλλικά, είναι θέμα της ακριβούς μετάφρασης της λέξης «προς». Έτσι η πιο συνηθισμένη λέξη είναι «with» στα αγγλικά και «avec» στα γαλλικά που σημαίνουν μαζί. Όμως δεν είναι σωστό ούτε χρειάζεται, να πάρει κανείς το « with» και το «avec», να τα ερμηνεύσει στα ελληνικά μαζί, και στη συνέχεια να μετατρέψει τη φράση, προς τον Θεόν, μαζί με τον Θεόν. Αν ήταν έτσι, θα το έγραφε ο ίδιος ο Ιωάννης, μαζί με τον Θεόν, δηλαδή, « ο Λόγος ην μετά του Θεού».
Η φράση μαζί με το Θεόν ταιριάζει στους ανθρώπους, όπως φαίνεται και στο παρακάτω εδάφιο, « ει ανηγγέλη σοι, άνθρωπε, τι καλόν; ή τι Κύριος εκζητεί παρά σου αλλ᾿ ή του ποιείν κρίμα και αγαπάν έλεον και έτοιμον είναι του πορεύεσθαι μετά Κυρίου Θεού σου; » (Μιχ. στ’, 8). Το μαζί σημαίνει συνύπαρξη, και η συνύπαρξη προϋποθέτει δύο φύσεις, ενώ ο Θεός Λόγος έχει την ίδια και μία φύση με τον Πατέρα. Έτσι η φράση, προς τον Θεόν, αναφέρεται στο Θεό Λόγο ως Πρόσωπον που βλέπει τον Πατέρα σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, « Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ δύναται ὁ υἱὸς ποιεῖν ἀφ' ἑαυτοῦ οὐδὲν, ἐὰν μή τι βλέπῃ τὸν πατέρα ποιοῦντα· ἃ γὰρ ἂν ἐκεῖνος ποιῇ, ταῦτα καὶ ὁ υἱὸς ὁμοίως ποιεῖ » (Ιω. ε’,19). Μένει λοιπόν το προς τον Θεόν άθικτον τουλάχιστον στην ελληνική γλώσσα.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Δωρεάν βιβλίο -Ενδιαφέροντα Θεολογικά Θέματα Για Ολους-Ιωάννης Δήμος

 

«Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις» !!! Ευριπίδης

 

«Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις»!!!

Ευριπίδης

~Στα "Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα" τού Παπαδιαμάντη,

(στα οποία υπάγονται και τα “Πρωτοχρονιάτικα” και τα των “Θεοφανείων”)

των κλασσικών εκδόσεων τής "Αγκύρας",

(που την απόδοση στην Δημοτική έχει κάνει ο Διονύσιος Μπατιστάτος,

καί την εικονογράφηση εξαιρετικής παραμυθίας και απόδοσης τής εποχής κ τού πνεύματος των ημερών,

ο Ν.Καστρινάκης),
σ’αυτό το βιβλίο, ανέτρεξα, γιά να δω ζωντανό, αν και εικονογραφημένο, αυτό που εφέτος δεν στάθηκε στην πόρτα μας :

Παιδιά να λένε τα Κάλαντα.

Φαίνεται η αγκυλωμένη ερμηνεία τού "μένουμε ασφαλείς", από τη μιά,
και το, "να μην προσβάλλονται οι αλλοεθνείς”,
από την άλλη,

έπιασε αρκετά τόπο.

~Βλέπουμε δε, επανερχόμενοι στην εικονογράφιση Διηγημάτων τού Παπαδιαμάντη, στις παλαιές αυτές εικόνες, τα πράγματα τοποθετημένα ορθά, και μέσα από  παράδοση αιώνων, που ποιός, μπορεί καβαλλώντας μας με το δικό του “δικαίωμα”, να εκτοπίσει 

το δικό μας.

Βλέπουμε λοιπόν στις εικονογραφίσεις, όπως καί στο κείμενο, τα Παιδιά να έχουν βγεί την νύκτα τής παραμονής, όπως δηλώνουν το φεγγαράκι
και τα φαναράκια,

και όπως σε μερικές περιοχές ακόμα γίνεται, πράγματι τα παιδιά να βγαίνουν μέσα στην Άγια Νύκτα,
μετά τον Εσπερινό των Χριστουγέννων,
πριν μαζευτούν στα σπίτια τους, περιμένοντας να έλθει η ώρα να πάνε
στην Λειτουργία των Χριστουγέννων.

~Αυτά σημαίνουν, ποιοτικά δεδομένα και αληθινή γιορτή· γιατί Χριστού-γέννα χωρίς Χριστό δεν γίνεται.
Είναι σαν να "γιορτάζουν" χωρίς εσάς την γιορτή σας... μ'εσάς έξω από την πόρτα.

~Αυτό το βίωμα των Καλάντων την νύκτα,

κυρίως παραμονή Χριστουγέννων, αλλά μερικές φορές και Πρωτοχρονιάς,
το ξέρουμε καλά, μιά που γύρω στα 15 χρόνια τώρα, μιά παρέα φίλων, τα λέμε
στο Νοσοκομείο τού Αγίου Σάββα
στους καρκινοπαθείς,
όπως το κάναμε και με τα Παιδιά τού Θεάτρου στην Κεφαλλωνιά, στο Νοσοκομείο Αργοστολίου...

~...Παραμονή Χριστουγέννων... οι συγγενείς και οι φίλοι έχουν πιά φύγει απ'το Νοσοκομείο, πολλοί ασθενείς έχουν μείνει εντελώς μόνοι, με τον πόνο και τις σκέψεις τους... και τότε, ερχόμαστε κοντά τους...
...το κλάμα και η συγκίνηση είναι κάτι το απερίγραπτο, που επιτείνονται μάλιστα
απ'το ότι δεν παίρνουμε χρήματα...
δεν έχουμε βγεί γι'αυτό...

~Ένα από τα χαρακτηριστικά τής εξόδου αυτής είναι η απουσία κούφιων λόγων και σαθρής ουμανιστικής αγαπολογίας...
Εκεί που μπαίνουμε,  βλέπουμε τον θάνατο. Μπαίνουμε στον θάλαμο και ο άνθρωπος είναι αφανισμένος σωματικά,
και πρασινομπλέ... πεθαίνει...
Όμως καταλαβαίνει... και θέλει… κάτι ζωτικό θέλει…

~Τι να πας να τού πεις…;

“Χρόνια Πολλά”... ;

Σα να μη συμβαίνει τίποτα…;

Πως να τού πεις τα Κάλαντα ;
Πρέπει η ψυχή σου να γίνει Κυρρηναίος,
να σκύψεις στην οπτική του, κι από κει
να τού περάσεις την πληροφορία
που τον αφορά,
πως ο Χριστός γεννάται...
καί άρα ήλθε Αυτός που νικά τον θάνατο,
καί είτε θα τον γιάνει,

όπως έχει συμβεί θαυμαστά σε πολλές περιπτώσεις, 
είτε θα τον βγάλει πέρα

στην άλλη Πλάση,
πέρα απ'το όριο τής τελευταίας εκπνοής.

~Όταν φεύγουμε,  οι περισσότερο ευεργετημένοι είμαστ'εμείς...
έχουμε το καλύτερο "ρεβεγιόν"...
μαζί με τους ανθρώπους αυτούς
που φεύγουν...

~Έχουμε πάρει πολύ μεγάλη δύναμη κοιτάζοντας την ζωή κατάματα
μέσα από το τέλος και την αρχή της...
έχουμε αναβαπτισθεί και είμαστε έτοιμοι
γιά την συνέχεια τού ταξειδιού...

...στο οποίο ευχόμαστε ο Θεός
να μας φυλάει από την "ευτυχία"...
-όπως το λέει και η Μαργαρίττα Γιουρσενάρ, η Γαλλίδα διανοουμένη που φθάνει σ'αυτό
από άλλο δρόμο-
...από την "ασφάλεια"
από την "ειρήνη",
και την κούφια αγαπολογία...
χαρίζοντάς μας την δική Του ειρήνη,
την δική Του αγάπη,
και την δική Του ευτυχία...

~ Επειδή ο Χριστός γεννάται… κάθε στιγμή·
όχι μόνο την 25η Δεκεμβρίου.

~Χρόνια Πολλά, λοιπόν,

στο Διηνεκές...///
Μ'αυτό, εννοούνται,

όχι μόνον τα χρόνια τα εδώ,
μα και τα πέρα και πάλι από το όριο τής εκπνοής,
τα ατελεύτητα τής άλλης πλάσης.
Το όριο τής εκπνοής...
που η Ανάσταση τού Χριστού,
γιά λογαριασμό μας, καταπάτησε.

~Γι'αυτό και δεν προκρίνουμε το, "χρόνια καλά", 

διότι αφ' ενός εννοεί μόνον τα εδώ,
τα απειροελάχιστα μπρος στην αιωνιότητα, 

το "λίγα και καλά", 

που λέγεται.

Αφ'ετέρου, δεν συντάσσεται με την τακτική τού Θεού να σε σμιλέψει, με Οδύσσεια, στα χρόνια τα εδώ,
γιά να σε αποδώσει ως κατά χάριν θεόν, εσένα τον τίποτα, τον χώμα, στα χρόνια τα εκεί.

«Εγώ είπα ότι θεοί εστέ»

(Εγώ είπα ότι είσαστε θεοί)

όπως ακούγεται ο Λόγος του, την Μεγάλη Εβδομάδα.

~Χρησιμοποιούμε δε συμβατικά την λέξη, χρόνια, γιά την αιωνιότητα, γιά να περιγράψουμε ως προσωρινά θνητοί,
το άχρονον ατελεύτητον,
μιά που εκεί, ο χρόνος καταργείται.

Χρόνια Πολλά, λέμε...
κλείνοντας το μάτι στο, πάντα·
στό, "ούκ έσται τέλος".
Χρόνια Πολλά !!!

Όσοι διαφωνούν μ’αυτά,

έχουμε να τούς απαντήσουμε…

… ότι, 

πιθανό πολύ είναι,

ο Ήλιος αύριο το πρωί, 

πριν εκτελέσει την τροχειά του,

να τούς ρωτήσει πρώτα,

αν πιστεύουν στην ύπαρξη του ή όχι.

Ή, όπως το λέει

ο Ευριπίδης

«Ο χρόνος 

δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν 

τις ερωτήσεις».

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Είναι θεολογικά ακριβές να λέγεται ότι ο Χριστός έχει παρρησία προς το Θεό, επειδή είναι αναμάρτητος;

 

Όχι, δεν είναι αυτό θεολογικά ακριβές, γιατί:

Πρώτον,   η  παρρησία  προς  το  Θεό  ταιριάζει  στους  αγίους  οι  οποίοι  την  απόκτησαν  αφού  έζησαν  σύμφωνα με το θέλημά Του, και δεν την είχαν πριν ευαρεστήσουν στο Θεό. Ταιριάζει επίσης στους αγγέλους που ίστανται ενώπιον του Θεού.   Ο Χριστός όμως είναι « ο  μονογενής  υιός  ο ων  εις τον κόλπον του πατρός, »        ( Ιω. α’, 2 )  και    δεν είναι ακριβές να γίνεται λόγος για   παρρησία του Υιού προς τον Πατέρα, δηλαδή του Λόγου ο οποίος « ην εν αρχή προς τον Θεόν »   ( Ιω.α’, 2 ) και « Θεός ην ο Λόγος.» ( Ιω. α’, 1). « ο πατήρ απέσταλκε τον υιόν σωτήρα του κόσμου » (Α’ Ιω. δ’, 14 ), και όχι για να αποκτήσει παρρησία απέναντί Του σαν αυτή να ήταν κάτι που του έλλειπε. Ο Ίδιος είπε, «  καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί   »( Ιω. ιζ΄, 5).

Δεύτερον,  και  αν  ακόμη  χρησιμοποιήσει  κάποιος  για το Χριστό τη λέξη παρρησία,    δεν ταιριάζει ως αιτία της   η φράση, ‘’ επειδή είναι αναμάρτητος ‘’,   γιατί η αναμαρτησία είναι μόνιμο γνώρισμα του Χριστού και δεν υπάρχει περίπτωση να μη είναι ο Χριστός αναμάρτητος, γιατί   « Ιησούς  Χριστός  χθες  και   σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας.» ( Εβρ.ιγ’, 8 ).

Τρίτον, τα  λόγια  του  Κυρίου  «πάντα  όσα  έχει  ο πατήρ εμά εστι»( Ιω. ιστ’, 15 ) και « εγώ και ο πατήρ εν εσμεν.»(Ιω.ι’,13) δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιες παρεξηγήσεις  και  ανακρίβειες.

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.